-
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά έχει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
(Γ. Σουρής)
(http://2.bp.blogspot.com/_663aIibAGB4/Ssc8KP2A8dI/AAAAAAAACTY/9bMyRWZg3Es/s400/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AE%CF%82.jpg)
Γεώργιος Σουρής (2 Φεβρουαρίου 1853 - 26 Αυγούστου 1919)
Γεννήθηκε τη 1η Φλεβάρη 1853 στην Ερμούπολη Σύρου. Τις γυμνασιακές σπουδές του τις τέλειωσε στην Αθήνα. Προοριζόμενος για τον ιερατικό κλάδο αναγκάστηκε να ξενιτευτεί, στα 17 του στο Ταϊγάνι της Ρωσίας, κοντά σ' ένα θείο του σιταρέμπορα για να εντρυφήσει στα μυστικά του ...εμπορίου. Όμως (ευτυχώς) αποδείχτηκεν ακατάλληλος μέσα στο δίμηνο κι επέστρεψεν άρον-άρον στη πρωτεύουσα, που εργάστηκε σαν αντιγραφέας συμβολαίων. Πήρε μέρος και σ' ερασιτεχνικές παραστάσεις, ενώ παράλληλα φοιτούσε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου.
Συνεργάστηκε με ποικίλα πεζά κι έμμετρα, στα τότε περιοδικά της εποχής: ΡΑΜΠΑΓΑ, ΑΣΜΟΔΑΙΟ, ΑΣΤΥ & ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ. Το 1883 εξέδωσε δική του σατιρική εφημερίδα, τον ΡΩΜΗΟ, που όμως τον σταμάτησε για ένα χρόνο, για να δώσει πτυχιακές εξετάσεις. Η απόρριψη του (επίσης ευτυχώς) απ' αυτές τον έκαμε να εγκαταλείψει οριστικά κάθε βλέψη για πτυχίο και ν' αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη σάτιρα. Ξανάβγαλε τον "ΡΩΜΗΟ" στις 2 Απρίλη 1883 και τον κυκλοφορούσε τακτικά μέχρι λίγο πριν τον θάνατό του, ως τις 17 Νοέμβρη 1918 -36 χρόνια κι 8 μήνες-, και για 1444 συνολικά τεύχη. Έγραψεν επίσης κι εύθυμα μονόπρακτα, που γνώρισαν μεγάλην επιτυχία.
Το 1873 γνώρισε τη Μαρία Κωνσταντινίδου -από τη Πόλη-, την ερωτεύτηκε και παρά τις αντίξοες -αρχικά- συνθήκες τη παντρεύτηκε το 1881. Ζήσανε μια θαυμάσια οικογενειακή κι ευτυχισμένη ζωή, αποκτήσανε 5 παιδιά, πράγμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, -κι όχι άδικα- ιδεώδες. Τύπος δειλός, μελαγχολικός, αφηρημένος, μετριόφρων, μύωψ, αλλά ευφυέστατος και λογιώτατος, άφησε πίσω του πολλά και θαυμάσια "ανέκδοτα". Παροιμιώδεις ήτανε οι καλλιτεχνικές του συγκεντρώσεις, στο σπίτι του, της Οδού Πινακωτών 15 (σημερινή Χαριλάου Τρικούπη) και πολλάκις οι εφημερίδες της τότε εποχής, κάμανε στην άκρη σημαντικά γεγονότα, για να αφιερώσουνε πεντάστηλα, καλύπτοντας τέτοια... δρώμενα.
Συμπαθέστατος κι εκτιμώμενος απ' όλους προτάθηκε το 1908, για το βραβείο Νόμπελ, με τη πρόθυμη πρωτοβουλία και της Βουλής. Το 1911 τιμήθηκε με τον Χρυσούν Σταυρό Του Σωτήρος. Πέθανε στις 26 Αυγούστου 1919, σ' ηλικία 66 ετών και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη με τιμές στρατηγού παρακαλώ. Η Πολιτεία τονε βράβευσε μετά θάνατον και με τον Ταξιάρχη Του Σωτήρος. Στον τάφο του στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, στήθηκε προτομή του, έργο του γλύπτη Ν. Γεωργαντή κι άλλη μια στήθηκε στην είσοδο του Ζαππείου, έργο του γλύπτη Γ. Δημητριάδη.
(Το βιογραφικό του ποιητή από το site: http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=545 )
-
Το ποίημα του... 2010!
Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ,
στο σκοτάδι μη χαθώ,
για να μείνω στο ευρώ.
Αν χρεωκοπήσει η Ελλάδα
εγώ πώς θα διοριστώ,
στο σχολείο μου να αράζω
και να πέφτει το ρευστό;
Τόση προϋπηρεσία
πήρα με τρόπο σωστό,
γλείφοντας το διευθυντή μου
και τον κάθε κολλητό.
Τώρα όμως έχω άγχος
μήπως πάλι και κληθώ
στον ΑΣΕΠ να ξαναδώσω
και ξανά να ζοριστώ!!!
-
(http://www.os3.gr/arhive_afieromata/videothiki/elitis/elitisbio.gif)
Με αφορμή τη σημερινή επέτειο από τον θάνατο του ( 18-03-1996) διάλεξα
( με δυσκολία λόγω του πλήθους των υπέροχων ποιημάτων του ) το παρακάτω :
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα
Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα
Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα
Οδυσσέας Ελύτης
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%95%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%82
για όσους θέλετε να διαβάσετε σχετικά
-
samedi répit
plus rire
depuit minuit
jusqu’à minuit
pas pleurer
σάββατο ανάπαυλα
όχι πια γέλια
απ’ τα μεσάνυχτα
ως τα μεσάνυχτα
όχι κλάματα
Samuel Beckett-Ποιήματα συνοδευόμενα από Σαχλοκουβέντες
*Ο Σάμουελ Μπέκετ γεννήθηκε το 1906 σε μια επαρχία του Δουβλίνου και πέθανε το 1989 στο Παρίσι όπου είχε εγκατασταθεί μόνιμα απ’ το 1938. Θεωρείται "ιδρυτής" του θεάτρου του παραλόγου.
Έγραψε πεζά, δοκίμια και ποιήματα και στράφηκε στο θέατρο μετά τον πόλεμο. Κάποιες φορές σκηνοθετούσε ο ίδιος τα έργα του. Το 1969 βραβεύτηκε με Νόμπελ λογοτεχνίας.
Χαρακτηρίστηκε ως υπαρξιστής φιλόσοφος του παραλόγου, αλλά συνειδητά ο ίδιος ποτέ του δεν διατύπωσε κάποια υπαρξιακή άποψη. Δε μπορούμε να τον ταυτίσουμε με οποιαδήποτε σχολή. Η κατάταξη του Μπέκετ σ΄ αυτό που ονομάζουμε θέατρο του παραλόγου, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ξέρουμε πού ανήκει. Δεν δίνει κανένα κλειδί για την ερμηνεία - κατάταξη του έργου του. Κάποτε είπε ότι έχει γράψει κάποιους ήχους και ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να γράψει μουσική πάνω σ’ αυτούς. To έργο του είναι εξαιρετικά λογικό και -αν έπρεπε να χαρακτηρίζονταν θα μπορούσε να πει κανείς ότι διέπεται από πειθαρχημένη αυστηρή και σκληρή λογική. Μα δεν μπορεί να υπάρξει μια ερμηνεία ασφαλής και όπως έγραψε ο Μάρτιν Έσσλιν: "κάθε απόπειρα να καταλήξει κανείς σε μια ξεκάθαρη και σίγουρη ερμηνεία… θα ήταν τόσο παράλογη, όσο και το να προσπαθήσει να ανακαλύψει και να καθορίσει που ακριβώς αρχίζει και που ακριβώς τελειώνει το περίγραμμα ενός κιάρο–σκούρο σ’ έναν πίνακα του Ρέμπραντ, ξύνοντας τη μπογιά".
Στα έργα του Μπέκετ δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη και η έλλειψη πλοκής είναι ακόμη πιο ολοκληρωτική απ’ ότι στα υπόλοιπα έργα του θεάτρου του Παραλόγου. Συγγραφέας της απελπισίας, του αδιεξόδου, της μάταιης αναζήτησης του θεού, του απελπισμένου κόσμου, του αποσπασματικού λόγου. "Δεν υπάρχει ενότητα στον κόσμο, άρα γιατί να υπάρχει στα κείμενά μας; Ποια η πραγματικότητα; Το έργο, τα ίδια τα κείμενα"
Ήταν δίγλωσσος αλλά προτιμούσε να γράφει στα γαλλικά λόγω των ιδιοτήτων της γαλλικής γλώσσας αλλά και για να αποφύγει τα διάφορα λογοτεχνικά στολίδια που θα χρησιμοποιούσε αν έγραφε στη μητρική του. Επέβαλλε στον εαυτό του αυστηρή πειθαρχία, χωρίς να αφήνει κανένα περιθώρια ευκολίας, πολυτέλειας, εκφραστικής άνεσης. Εξηγούσε πως γράφει στα γαλλικά "… επειδή στα γαλλικά είναι πιο εύκολο να γράψεις χωρίς ύφος"
Η γλώσσα χρησιμοποιείται απ’ τον συγγραφέα ως απόδειξη της κατάντιας και του εκφυλισμού της. Σχετικά μ’ αυτό το παράδοξο Ο Μάρτιν Έσσλιν παρατηρεί: "… αν ο Μπέκετ χρησιμοποιεί τη γλώσσα με σκοπό να της αφαιρέσει την αξία της σαν μέσο εννοιολογικών συλλογισμών, ή σαν όργανο μεταβίβασης ετοιμοπαράδοτων απαντήσεων στα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, η συνεχής χρήση της γλώσσας εκ μέρους του πρέπει παραδόξως να θεωρείται σαν μια απόπειρα επικοινωνίας, επικοινωνίας του ανεπικοινώνητου". Μα η έλλειψη επικοινωνίας δεν είναι μόνο με το περιβάλλον αλλά και με τον εαυτό και στο θέατρο του Μπέκετ η γλώσσα τελικά λειτουργεί αντιστικτικά με τη δράση που υπονομεύει όσα λέγονται. Στο "Ένα θέατρο ουσίας" ο Γιαν Κοττ λέει πως "στα έργα του Μπέκετ, οι σκηνικές οδηγίες είναι απίστευτα λεπτομερείς και μερικές φορές αποτελούν το ήμισυ του κειμένου. Η δραματική κατάσταση εμπεριέχεται σχεδόν ολοκληρωτικά σε ό,τι είναι οπτικό. Τι σημαίνει όμως αυτό; το ανέφικτο της επικοινωνίας; Τη ζωή που γίνεται αντιληπτή ως φθορά και σήψη; Τη συνείδηση, που για τους υπαρξιστές είναι μια "τρύπα" μέσα σ’ έναν "όντως όντα Κόσμο"; Αν ο Μπέκετ μπορούσε ή ήθελε να μας το πει, θα είχε μεταχειριστεί άλλους τύπους σημείων. Εδώ το "μη λεκτικό" είναι πιο ανησυχητικό από οποιονδήποτε πιθανό διάλογο"
Όλα όσα είναι επουσιώδη για την ανθρώπινη ύπαρξη ο Μπέκετ θα τα αφαιρέσει τολμώντας μια αμφιβολία μεθοδική, μεταφυσική, καθολική. Εάν αμφιβάλω για όλα, αυτό για το οποίο δεν θα αμφιβάλω θα είναι η αλήθεια. Αν αφαιρέσουμε αυτά που δεν είναι αναγκαία στη ύπαρξη, τι μένει; Το ίδιο ερώτημα θέτει και ο Καρτέσιος στον πρώτο στοχασμό. Απομένει ένα πράγμα που σκέφτεται θα πει ο Καρτέσιος. Ο Τσόμσκι θα πει ότι απομένει ένα πράγμα που μιλάει ... χωρίς ήχους.
Πολλοί κριτικοί τον χαρακτήρισαν "απαισιόδοξο προφήτη".Οι ήρωες του βουλιάζουν στο κενό σε μια πτώση που ο θάνατος δε μπορεί να φέρει την ελπίδα γιατί δεν υπάρχει καν αυτή η διέξοδος, καθώς "… κάποια στιγμή η ανία του να ζεις αντικαθίσταται με την οδύνη του να υπάρχεις". Αυτά τα πρόσωπα δεν ανήκουν στο περιθώριο γιατί δεν ανήκουν πουθενά˙ είναι απογυμνωμένα απ’ όλες τις βεβαιότητες μιας ζωντανής ύπαρξης "… και τα πρόσωπα …δείχνουν να μην επιθυμούν τίποτα το ουσιαστικό. Ανάμεσα στην απόλυτη ακινησία τους και το παλλόμενο φως, η αντίθεση αποσβολώνει όποιον θυμάται να έχει εκπλαγεί απ’ το αντίθετο. Οπωσδήποτε είναι φανερό από χιλιάδες ενδείξεις, να φανταστείς ότι δεν κοιμούνται. Μόνο ένας ελαφρός αναστεναγμός, αχ, τίποτα περισσότερο μέσα στη σιωπή και την ίδια στιγμή το μάτι αιχμαλωτίζεται από ένα απειροελάχιστο φρίκιασμα που καταστέλλεται ακαριαία! Άφησέ τους εκεί, ιδρώνοντας και παγώνοντας, είναι καλύτερα από παντού. Όχι, κανένα τέλος ζωής και πάλι όχι, εκεί δεν υπάρχει τίποτα… και καμιά καινούρια ελπίδα …"
Σε όλο του το έργο υπάρχει ο υπαινιγμός ότι όλος ο κόσμος είναι γεμάτος απορίες που αιωρούνται. Μα κι αν δε μπορούμε να βρούμε τις απαντήσεις, μπορούμε τουλάχιστον να απολαμβάνουμε τα ερωτήματα.
-
"ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ" ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
Η ΙΣΟΒΙΑ ΣΤΙΓΜΗ (http://www.youtube.com/watch?v=t3azSIL1wE0)
Πιασε την αστραπη στο δρομο σου
ανθρωπε' δωσε της διαρκεια' μπορεις!
Απο την μυρωδια του χορτου απο την πυρα του ηλιου
πανω στον ασβεστη απο το ατερμονο φιλι
να βγαλεις εναν αιωνα'
με θολο για την ομορφια
και την αντηχηση οπου
σου φερνουν οι αγγελοι μες στο πανερι
τη δροσο απο τους κοπους σου ολο φρουτα στρογγυλα
και κοκκινα'
τη στενοχωρια σου
γεματη πληκτρα που χτυπουν μεταλλικα στον ανεμο
ή σωληνες ορθους που τους φυσας καθως αρμονιο
και βλεπεις να συναζονται τα δεντρα σου ολα
δαφνες και λευκες οι μικρες και μεγαλες
Μαριες που κανεις παρεξ εσυ δεν αγγιξες'
ολα μια στιγμη ολα η μονη σου
αστραπη για παντα.
Η αμμο που επαιξες οπως με τη ζωη σου η Τυχη
και τα στεφανα που αλλαξε με την παντοτινη σου
αγνωστη ο καιρος ο ανισχυρος
εχθρος αν εχεις κατορθωσει
μια για παντα ολοισα ν' ατενισεις το φως
ειναι η μια στιγμη
σθεναρη πανω απ' τα βαραθρα
ιδια νεροσταγονα
ειναι η Αρετη
με τα πουλια του Σκιρωνα και τα πανια του Αργεστη.
Ετη φωτος στους ουρανους
ετη Αρετης μες στον ασβεστη.
-
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
(http://3.bp.blogspot.com/_qEab1mWFgzk/Sr8teVTkTbI/AAAAAAAABes/2pgp1pfFIpM/s320/%CE%B6%CF%89%CE%B7.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=T_ifuRBuCP0)
-
(http://www.koutsourelis.gr/cutenews/data/upimages/neruda1k.jpg)
Αργοπεθαίνει (Muere lentamente)
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
Pablo Neruda
-
Παρ' όλο που δεν είναι ποίημα, αλλά πεζό, μπήκα στον πειρασμό να το παραθέσω, γιατί είναι πολύ επίκαιρο. Πρόκειται για απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη.
«Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη. Αυτά λείπουν από όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς.
Τις πρόσοδες της πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε ‘‘πηρεσίαν να μπούμεν’’, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν. Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμε όλες. Χρωστούν εις το Ταμείον δεκαοχτώ ‘κατομμύρια ο ένας και ο άλλος. Ο Μιχαλάκης ο Γιατρός πεντακόσιες χιλιάδες, ο Τζούχλος τρακόσες, ο Γεωργάκης Νοταράς τρακόσες πενήντα – όλο τέτοιγοι χρωστούνε αυτά. Ο κεντρικός ταμίας ο Φίτζες – τρακόσες πενήντα του λείπουν από το ταμείον. Κι’ ακόμα δεν κυτάχτηκαν πόσα θα λείψουν ακόμα. Το ίδιο ντογάνες κι’ άλλα.
Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράγματα και τέτοιους συντρόφους βάνουν. Δύσκολο είναι ο τίμιος άνθρωπος να κάνη τα χρέη του πατριωτικώς. Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι’ αρφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία -γεμίσαμαν πλήθος πιανοφόρια και κιθάρες.
Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματά τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά- κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον.
Πώς θα σωθούμε εμείς μ’ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίας του κόσμου ως άνθρωποι; Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν».
-
μου θυμισε........ μέρες που ειναι (25 Μαρτίου)........... όταν ήμουν παιδακι και τραγουδουσα στη χορωδια του δημοτικού σχολείου...........
ΤΑ ΕΥΖΩΝΑΚΙΑ
Στην Αγιά Σοφιά αγνάντια βλέπω τα ευζωνάκια
Τα ευζωνάκια τα καημένα στους πολέμους μαυρισμένα(2)
κλέφτικο χορό χορεύουν και τ’ αντίπερα αγναντεύουν.
Κι αγναντεύοντας την πόλη τραγουδούν και λένε: (2)
Τούτοι είν' οι χρυσοί της θόλοι, αχ κατακημένη πόλη
να η μεγάλη εκκλησιά μας, πάλι θα γενεί δικιά μας.
Στην κυρά τη Δέσποινά μας πες να μη λυπάται
στις εικόνες να μη κλαίνε, τα Ευζωνάκια μας το λένε.(2)
Κι ο παπάς που 'ναι κλεισμένος μέσα στ' Αγιο Βήμα
Τά Ευζωνάκια δε θ' αργήσει, νά 'βγει να τα κοινωνήσει
και σε λίγο βγαίνουν τ' Αγια μέσα σε μυρτιές και βάγια.(2)
-
Το λατρεύω!...
Όσο Mπορείς, Κ.Π.Καβάφης
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
-
Το λατρεύω!...
Όσο Mπορείς, Κ.Π.Καβάφης
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984
Τ έ λ ε ιο......!!!!!!!!!!!!Από τα πιο αγαπημένα μου.....Μπράβο για την επιλογή :)
-
Δέξου το χρώμα όπως σου δίνεται,
μάθε πώς σου δίνεται το καθένα,
μερικά φυτά βάφουν,
άλλα παίρνουν δύναμη από αλλού,
από τη στάχτη του δέντρου,
τα πετρώματα της γης,
δώσε δύναμη σε αδύναμα,παιδί μου,
και τα χρώματα θα γίνουν καλά.
Θα έρθει το κόκκινο της δύσης,
το κίτρινο της ζεστής άμμου,
θα έρθει το πράσινο,η ζωή του φυτού,
θα έρθει το μαύρο από τα σύννεφα που φέρνουν
τη βροχή,θα έρθει.
'Ολα τα χρώματα θα έρθουν,παιδί μου...
Μα μη θελήσεις να επαναλάβεις ένα χρώμα σαν το παλιό.
Η σημερινή μέρα είναι άλλη μέρα.
Τα χρώματα που θα έρθουν είναι πολλά,
κανένα δεν είναι το ίδιο με το άλλο
κι όσα καινούρια έρθουν,θα είναι καλά...
Ινδιάνικη Ποίηση
-
Κακοί έμποροι
Κύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ' αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ' την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.
Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
-πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα-.
Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας.
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!
Δ. Ι. Αντωνίου
-
Το πρώτο σκαλί - Κ. Καβάφης (έτος 1899)
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».
Από τα πιο αγαπημένα!
-
Η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ - Όσκαρ Ουάιλντ
« Μα κι ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,
και πρέπει αυτό απ’όλους ν’ακουστεί.
Άλλοι με κολακεία σε σκοτώνουν
Κι άλλοι με ματιά φαρμακερή
Μ’ένα φιλί σκοτώνουν οι δειλοί,
Κι οι γενναίοι άνδρες με σπαθί.
Νέοι σκοτώνουν άλλοι την αγάπη τους
Κι άλλοι σαν γενούνε γέροι.
Με χέρι Λαγνείας άλλοι τήνε πνίγουνε
Κι άλλοι με Πλούτου χέρι
Κι επειδή πιο γρήγορα παγώνει έτσι το κορμί,
Οι πονόψυχοι σκοτώνουν με μαχαίρι.
Άλλοι για λίγο ερωτεύονται κι άλλοι για πολύ.
Άλλοι τον Έρωτα πουλάνε κι άλλοι τον αγοράζουν.
Άλλοι με βουρκωμένα μάτια τον σκοτώνουνε
Κι άλλοι βουβοί τον αφανίζουν
Κι ενώ ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,
Όλοι ωστόσο δεν πεθαίνουν.
…………………………………………………………………………………………..
Μαύρα μεσάνυχτα πάντα είχαμε μες στην καρδιά μας,
Και στο κελί μας μέσα αυγή,
Και τον τροχό γυρίζαμε και ξεφτίζαμε το σχοινί,
Ο καθείς στην Κόλασή του μέσα την ατομική.
Μα είναι πολύ πιο τρομερή η σιωπή
Από καμπάνας μπρούτζινης αντήχηση βροντερή.
…………………………………………………………………………………………..
Ποτέ δεν είδα άνθρωπο ν’αγναντεύει,
Με λαχτάρα τόση στη ματιά,
Αυτό που οι κατάδικοι ονομάζουν ουρανό,
Την οθόνη εκεί ψηλά τη θαλασσιά,
Και κάθε συννεφάκι που αρμενίζει
Όμοιο με πλεούμενο με ασημί πανιά.
…………………………………………………………………………………………
Δεν ξέρω αν οι νόμοι είναι άδικοι
Ούτε και δίκαιοι αν είναι ή σωστοί,
Μα κείνο που όλοι οι καταδικασμένοι το γνωρίζουνε,
Είναι πως δεν μπορούν τα τείχη να περάσουν ζωντανοί,
Και πως κάθε μέρα σαν χρόνος μοιάζει,
Χρόνος δίχως τέλος και αρχή.
-
Διονύσιος Σολωμός, Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·
λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα καί κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι;
οπού συ μού ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».
Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν καί γελούνε,
κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.
..................................................................
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·
η μαύρη πέτρα ολόχρυση καί το ξερό χορτάρι.
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:
«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει».
....................................................................
Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,
κι αν στο κρυφό μυστήριο ζούν πάντα τα παιδιά σου
με λογισμό και μ' όνειρο, τι χάρ' έχουν τα μάτια,
τα μάτια τούτα, να σ' ιδούν μες στο πανέρμο δάσος,
που ξάφνου σου τριγύρισε τ' αθάνατα ποδάρια
(κοίτα) με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα τού Βαϊώνε!
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα·
ατάραχη σαν ουρανός μ' όλα τα κάλλη πόχει,
που μέρη τόσα φαίνονται καί μέρη 'ναι κρυμμένα!
Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν' ακούσω τη φωνή σου,
κι ευθύς εγώ τ' ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα 'χ' η μαύρη πέτρα του καί το ξερό χορτάρι.......................
-
(http://www.apoellas.com/epeteiaka/images/mesologgi2.jpg)
το Μεσολογγι σκέλεθρο
γυμνό,ξεσαρκωμένο
δεν παραδίδει τ' άρματα
δεν γέρνει το κεφάλι
κρατεί για νεκροθάφτη του
τον Χρήστο τον Καψάλη....
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
-
Εὐαγγελισμός - Ἑλληνισμός
Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,
οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μία φλόγα ἀστράφτει... ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία...
Πετάει ἕν᾿ ἄστρο... σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία...
«Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη χαῖρε!
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»
Ἐπέρασαν χρόνοι πολλοί... Μία μέρα σὰν ἐκείνη
ἀστράφτει πάλι ὁ οὐρανός... Στὴν ἔρμη της τὴν κλίνη
λησμονημένη, ὁλόρφανη, χλωμὴ κι ἀπελπισμένη,
μία κόρη πάντα τήκεται, στενάζει ἁλυσωμένη.
Τὰ σιδερὰ εἶναι ἀτάραγα, σκοτάδι ὁλόγυρά της.
Ἡ καταφρόνια, ἡ δυστυχιὰ σέπουν τὰ κόκαλά της.
Τρέμει μὲ μιᾶς ἡ φυλακὴ καὶ διάπλατη ἡ θυρίδα
φέγγει κι ἀφήνει καὶ περνᾶ ἕν᾿ ἄστρο, μίαν ἀχτίδα.
Ὁ Ἄγγελος ἐστάθηκε, διπλώνει τὰ φτερά του...
«Ξύπνα, ταράζου, μὴ φοβοῦ, χαῖρε, Παρθένε, χαῖρε.
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ, Ἑλλὰς ἀνάστα, χαῖρε».
Οἱ τοῖχοι εὐθὺς σωριάζονται. Ἡ μαύρ᾿ ἡ πεθαμένη
νοιώθει τὰ πόδια φτερωτά. Στὴ μέση της δεμένη
χτυπάει ἡ σπάθα φοβερή. Τὸ κάθε πάτημά της
ἀνοίγει μνῆμ᾿ ἀχόρταγο. Ρωτᾶ γιὰ τὰ παιδιά της...
Κανεὶς δὲν ἀποκρένεται... Βγαίνει, πετᾶ στὰ ὄρη...
Λιώνουν τὰ χιόνια ὅθε διαβεῖ, ὅθε περάσει ἡ Κόρη.
«Ξυπνᾶτε ἐσεῖς ποὺ κοίτεστε, ξυπνᾶτε ὅσοι κοιμᾶστε,
τὸ θάνατο ὅσοι ἐγεύτητε, τώρα ζωὴ χορτάστε».
Οἱ χρόνοι φεύγουνε, πετοῦν καὶ πάντα ἐκείνη ἡ μέρα
εἶναι γραμμένο ἐκεῖ ψηλὰ νὰ λάμπει στὸν αἰθέρα
μ᾿ ὅλα τὰ κάλλη τ᾿ οὐρανοῦ. Στολίζεται ὅλη ἡ φύση
μὲ χίλια μύρια λούλουδα γιὰ νὰ τὴ χαιρετήσει.
Γιορτάστε την, γιορτάστε την. Καθεὶς ἂς μεταλάβει
ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ σεῖς καὶ σεῖς οἱ σκλάβοι,
ὅσοι τὴ δάφνη στὴ καρδιὰ νὰ φέρετε φοβᾶστε,
ἀφορεσμένοι νἆστε.
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
-
Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος, Ελένη Βακαλό
Θα σας πω πώς έγινε
έτσι είναι η σειρά
Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο δρόμο του έναν κτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε
πριν κοντά του να πλησιάσει, για να σκύψει να τον πιάσει,σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω, να ψυχοπονέσει τον καημένο
και καλύτερα να πούμε
ούτε πως τον έχω δει
Και επειδή φοβήθηκε έτσι συλλογίστηκε.
Τάχα δε θα είναι φταίχτης,ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε, αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Άρχισε λοιπόν και κείνος
από πάνω να κτυπά
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας.
-
Ανδρέας Εμπειρίκος
Τριαντάφυλλα στο Παράθυρο
Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα
και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας.
Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν
εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.
από την Yψικάμινο, Άγρα 1980
-
(http://2.bp.blogspot.com/_-AEc53NfCwg/Shudkhm2E-I/AAAAAAAAVOs/qmYNcaMaQyA/s400/ARKAS.jpg)
-
Κικής Δημουλά, "Μεγάλη Εβδομάδα"
Το Όχι είναι δισύλλαβο:
βρέ – χει.
Ο Πιλάτος φοράει το μπλε του αδιάβροχο,
δεν βρίσκει ταξί,
οι συνειδήσεις συνωστίζονται
στον ίδιο μονόδρομο,
όλοι νίπτουν τας χείρας των,
μάλιστα τέτοιες μέρες.
Το Όχι είναι δισύλλαβο,
η ψιλή και η οξεία στο ο
κεντρώνει το Όχι,
μονόγραμμα των ημερών.
Το παράθυρο είναι δίφυλλο,
η ψιλή και οξεία βροχή
το κεντρώνει,
μονόγραμμα στο κλειστό Όχι.
Οι καμπάνες οι πένθιμες
ανοίγουν αυλάκια στον αέρα,
χύνονται και ποτίζουν εκτεταμένες ατονίες
ωσότου κάποια απόσταση απότιστη
να τις απορροφήσει.
Οι καμπάνες, ασχέτως του πένθιμες,
πάντοτε κάτι αποχωρίζουν,
πολλώ μάλλον οι πένθιμες.
Οι καμπάνες φορτώνουν
βαλίτσες στα πούλμαν,
τα τρένα τρέχουνε, ξεσκίζουν
και βάζουν κλήρο
στα ιμάτια των τοπίων.
Σταύρωσον, σταύρωσον
τα χέρια σου στο στήθος…
Τι άλλο να κάνω;
Ποιο μέτρο να κινητοποιήσω;
Που ξέρω από πού;
φεύγει το κάθε πράγμα;
Κάθε κατεύθυνση έχει το άλλοθί της.
Οι πασχαλιές εσταυρωμένες
σ’ ένα φθηνό ανθοδοχείο
εμψυχώνουν το άρωμα του θανάτου.
Τα μάτια σου
είναι οι δύο ληστές,
εκ δεξιών και εξ ευωνύμων.
Το Όχι είναι δισύλλαβο,
επιμένω
βρέ – χει.
Οι εκκλησίες ξεχειλίζουν,
όπως ξεχειλίζουν τα ποτήρια
στα άλλα πάθη που εορτάζουμε.
Οι εκκλησίες ξεχειλίζουν
αγάπα τον πλησίον σου…
Απαίτηση,
που μες στη ρύμη και τη γλύκα των ψαλμών,
περνάει σαν εύκολη αγάπη
και χάνει τη θεία απανθρωπία της,
το θείο ανεφάρμοστο.
Στην κοπιώδη πορεία του δεηθώμεν
τα μεγάλα κεριά προχωρούν,
τα κεριά της δραχμής μένουν πίσω.
Τα μικρά κεριά κουράζονται εύκολα,
λυγίζουν και διεκτραγωδούν
το αντίτιμό τους.
Η ανισότης των κεριών
αναλιώνει μυσταγωγικά.
Ο θεός τους ο νεωκόρος
τα ρίχνει στον Καιάδα της ανατήξεως.
Ξεχειλίζουν οι εκκλησίες.
Δεν χωράω, δεν πειράζει.
Θα μάθω το τετέλεσται
από άλλη πηγή.
Πιο θετική.
(Από την ποιητική συλλογή «Το λίγο του κόσμου» (1971).)
-
Κικής Δημουλά, "Η απαρηγορία" (Μεγάλη Εβδομάδα)
Οι βιολέτες, όπως ανήσυχα,
διορατικά μυρίζουν
όταν κάτι δεν πάει καλά,
κάτι απογοητεύει πάλι.
Η Μεγάλη Εβδομάδα,
όπως στάζει κερί και τάμα
στη θρησκόληπτη ανάμνηση,
στην άθεη απουσία.
Η Κυριακή του Νυμφίου,
όπως αναστατώνει,
βασίζεις δεν βασίζεις το Μεγάλο
στις αφίξεις.
Οι διάφοροι Νυμφίοι,
που κάτι τους τυχαίνει και δεν έρχονται,
κάποια διήμερη εκδρομή,
κάποια ευκολότερη θρησκεία
που την ασπάζονται.
Οι πολλαπλασιασμένοι κήποι της Γεθσημανή
σε κάθε βήμα,
όπως κατασταλάζεις για το έθιμο,
έχουν δεν έχουν ανθίσει οι απορίες.
Οι Πατέρες μας, γέροι στο σπίτι,
περιμένουν αυγά και τσουρέκι.
Οι πολλαπλασιασμένοι κήποι της Γεθσημανή,
τα περιστύλια της υπομονής,
τα παγκάκια να κάτσεις να περιμένεις
τον ετήσιο Ιούδα,
που αργεί να ‘ρθει
από το ράφτη, απ’ τον κουρέα.
Το μεγάλο ποσόν που του δίνεις
για να δεχτεί να σε προδίνει ανεξήγητα.
Της καμπάνας η Μεγάλη εξάντληση
κι η απαρηγορία
ο νηστικός της ήχος
όπως λιποθυμάει
στα εαρινά αρμόνια
των καθολικών απογευμάτων.
Οι αργίες,
οι αργοπορίες,
οι αγριότητες,
όπως τις πάμε ως επάνω μόνοι μας.
Ο Σίμων, που στο τέλος αδιαφόρησε
κι έφτιαξε τη ζωή του.
Η Μυροφόρος έλλειψις,
που θα σε ψάχνει απόψε να σε ράνει.
Η Προηγιασμένη των διαφόρων θρήνων
τη Μεγάλη Εβδομάδα
και τις διάφορες άλλες εβδομάδες τα ίδια.
Η Αγία Επανάληψη,
η θαυματουργή,
η αχειροποίητος,
όπως τη βρήκανε ανυπόγραφη τα πράγματα,
θαμμένη
σε κάποια παλαιότητα της μοίρας μας,
σε κάποιο πρόγονό μας μέλλον.
Όπως την πιστεύω.
-
Η Μεγάλη Εβδομάδα στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη
Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ
ΚΑΤΑΚΟΠΟΣ από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ.
Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου.
Μ. ΤΡΙΤΗ
ΜΟΛΙΣ ΣΗΜΕΡΑ βρήκα το θάρρος και ξεσκέπασα το κηπάκι σαν φέρετρο. Με πήραν κατάμουτρα οι μυρωδιές, λεμόνι, γαρίφαλο.
Ύστερα παραμέρισα τα χρόνια, τα φρέσκα πέταλα και να: η μητέρα μου, μ’ ένα μεγάλο άσπρο καπέλο και το παλιό χρυσό ρολόι της κρεμασμένο στο στήθος.
Θλιμμένη και προσεκτική. Πρόσεχε κάτι ακριβώς πίσω από μένα.
Δεν πρόφτασα να γυρίσω να δω γιατί λιποθύμησα.
Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ
ΟΛΟΕΝΑ ΟΙ ΚΑΚΤΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται σα να ’ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φαγωθεί και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο μαύρος όγκος που σαλεύει
Ο λίγες μέρες πριν ακόμη μόλις αναστεναγμός
Και τώρα μαύρος αιώνας.
Μ. ΠΕΜΠΤΗ
ΜΕΡΑ ΤΡΕΜΑΜΕΝΗ όμορφη σαν νεκροταφείο
με κατεβασιές ψυχρού ουρανού
Γονατιστή Παναγία κι αραχνιασμένη
Τα χωμάτινα πόδια μου άλλοτε
(Πολύ νέος ή και ανόητα όμορφος θα πρέπει
να ήμουν)
Οι και δύο και τρεις ψυχές που δύανε
Γέμιζαν τα τζάμια ηλιοβασίλεμα.
Μ. ΠΕΜΠΤΗ, β
ΣΩΣΤΟΣ ΘΕΟΣ. Όμως κι αυτός έπινε το φαρμάκι του
γουλιά γουλιά καθώς του είχε ταχθεί
έως ότου ακούστηκε η μεγάλη έκρηξη.
Χάθηκαν τα βουνά. Και τότε αλήθεια φάνηκε
πίσω από το πελώριο πηγούνι ο κύλικας
Κι αργότερα οι νεκροί μες στους ατμούς, εκτάδην.
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
ΣΑΝ ΝΑ ΜΟΝΟΛΟΓΩ, σωπαίνω.
Ίσως και να ’μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη
φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής
Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά
με τ’ αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς
και θόρυβο μεταλλικό από θυμιατήρια.
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, β
Αντίς για Όνειρο
ΠΕΝΘΙΜΟΣ ΠΡΑΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.
Σαν να ’μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ’
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».
Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ
ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ αϋπνία μου
λίγο, για μια στιγμή, μου χαμογέλασε
η θεούλα με τη μωβ κορδέλα
που από παιδάκι μου κυκλοφοράει τα μυστικά
Ύστερα χάθηκε πλέοντας δεξιά
να πάει ν’ αδειάσει τον κουβά με τ’ απορρίματά μου
- της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια -
εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα
και αγέρωχο το πέλαγος.
Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, β
ΠΑΛΙ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ της θάλασσας το μαύρο
εκείνο σύννεφο που ανεβάζει κάπνες
όπως φωνές επάνω από ναυάγιο
Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ’ Άπιαστα
Όπως εγώ προχθές του Αγίου Γεωργίου ανήμερα
που πήα να παραβγώ μ’ αλόγατα όρθια
και θωρακοφόρους
και μου χύθηκε όλη, όξω απ’ τη γης, η ερωτοπαθής
ψυχή μου.
(Από την ποιητική συλλογή «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου»,
-
Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι και το παρακάτω του Σολωμού. Ξεχωρίζει για την παρήχηση των υγρών συμφώνων (λ, ρ), που δίνουν μια ιδιαίτερη μουσικότητα στους στίχους και επαναλαμβάνουν μυστικά και μαγικά τη βασική έννοια του ποιήματος, δηλ. τη Λαμπρή, και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει (χαρά, ομορφιά, φωτεινότητα, ηρεμία, φιλία κλπ).
Η πρώτη στροφή έχει μελοποιηθεί και από τον Ξυδάκη ( http://www.youtube.com/watch?v=0cmrLM-ujvk )
Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ
Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη,
και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόραις
όλοι, μικροί, μεγάλοι ετοιμασθήτε,
μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόραις
με το φως της χαράς συμμαζωχθήτε,
ανοίξατε αγκαλιές ειρηνοφόραις
ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε,
φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι.
Δάφναις εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μαννάδες,
γλυκόφωνα, κοιτώντας ταις ζωγραφι-
σμέναις εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες,
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες,
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.
-
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ ΧΕΚΙΜΟΓΛΟΥ
Μη φοβάσαι, σου είπα
κι αν όλες οι ιστορίες ξεχαστούν
κι αν όλες οι προσπάθειες αποτύχουν
κι αν όλα κάποτε χαθούν σ' αυτήν την πόλη
Μη φοβάσαι, μου είπες
γιατί αυτοί που αγαπήσανε δεν χάνονται,
έχουν μια ψυχή παραπάνω.
H Κατερίνα Καριζώνη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη . Σπούδασε οικονομικά. Είναι διδάκτορας των Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές : Πρωτοβρόχια , 1969, Διαστάσεις , 1972, Πινόκιο, 1975, Αναπάντεχο Καλοκαίρι, εκδ. Εγνατία 1978, Τσάϊ και Μυθολογία , εκδ. Ν. Πορείας , 1985, Πανσέληνος στην οδό Φράγκων , εκδ. Εντευκτηρίου , 1990, Τα παγώνια της Μονής Βλατάδων, 1992, ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470, εκδ. Ίνδικτος , 2001, Το θηλυκό πρόσωπο της ποίησης στη Θεσσαλονίκη, ανθολογία , εκδόσεις Ερωδιός , 2006. Ασχολήθηκε παράλληλα με την παιδική λογοτεχνία. Εξεδωσε τα βιβλία : Χίλιες και μια νύχτες των Βαλκανίων, εκδ.Ερμής , 1989 (Α βραβείο κύκλου παιδικού βιβλίου ,1991) , Ο Σαίξπηρ σε 7+2 παραμύθια , εκδ. Ερμής , 1990, Η Δίκη των Παραμυθιών , εκδ. Ερμής , 1992, Το ταξίδι του αυτοκράτορα με το χαμένο πρόσωπο ,εκδ. Ερμής , 1993, Παραμύθια από όπερες , εκδ. Ερμής , 1997, Το ταξίδι των παραμυθιών , εκδ. Κέδρος , 1998, “Mια φορά κι έναν καιρό σ΄ ένα ξέφωτο του δάσους» 2005, εκδ. Καστανιώτη, Ο Μαγικός Αυλός , εκδόσεις μεγάρου Μουσικής , 2005 .Το 1997 εξέδωσε το μυθιστόρημα με τίτλο « Ο άγγελός μου ήταν έκπτωτος » εκδ. Καστανιώτη , το 2001 το μυθιστόρημα «Βαλς στην Ομίχλη» , εκδ. Καστανιώτη , το 2004 «Το τσάι με τον Καβάφη» και το 2006 το μυθιστόρημα «Μεγάλο Αλγέρι» από τις ίδιες εκδόσεις . Συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά με κριτικές βιβλίου, δοκίμια , λογοτεχνικά κείμενα. Εργάσθηκε επί 15 χρόνια στην Εθνική Τράπεζα απ΄ όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
-
«Μαγδαληνή»
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μελοποίηση: Σταμάτης Κραουνάκης.
Εκτελεση: Δήμητρα Γαλάνη στο δίσκο «Ανάσα, η τέχνη της καρδιάς»
Μαγδαληνή σε φώναζαν
γιατί πουλούσες μύρο
μα εγώ στον κόρφο σ’ έψαξα
και βρήκα δάκρυα.
Απ’ τη δουλειά σε σχόλασαν
γιατί έφαγες το μήλο
το Σάββατο γονάτισες
στης γης μιαν άκρια.
Κι ήρθα ν’ ακούσω τις φωνές
που φύλαγες στο στρώμα
τη νύχτα που μου παίξανε
στα ζάρια το κορμί.
Ήρθα ν’ ακούσω τις φωνές
μα εσύ κοιμάσαι ακόμα
με το χεράκι ξέσκεπο να φαίνεται η πληγή.
Σου ‘σβήναν νύχτα το κερί
και σου ‘σπαγαν το τζάμι
μα εγώ φουστάνι σου ‘φερα
την Κυριακή κρυφά.
Το σπίτι βγήκε στο σφυρί
στην αγορά το χράμι
αγάπη μου, στεφάνι μου
μ’ αγκάθια πορφυρά.
-
ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Εὐχὲς κροτίδες καὶ φιλήματα ἀνταλλάσσουν
οἱ ἅγιες μέρες μεταξύ τους
κι ἐγὼ χτυπῶ τὴν πόρτα σου
ὄχι γιὰ νὰ εἰσέλθω μολονότι
κατάλληλο εἶναι τὸ σῶμα ποὺ φορῶ
μὲ προϋπηρεσία ἔντιμη μακρὰ
ἔξωθεν τοῦ Νυμφῶνος.
Βγὲς ἄφοβα.
Ὄχι ἀνταπόκριση ἀπόκριση ζητῶ
τὸ φίλημα ἐκεῖνο ποὺ ἔριξες
ἀπὸ τὸ ὕψος εὐγενέστατης εὐχῆς
Καλὴ Ἀνάσταση
καὶ σφάχτηκε ὁ λαιμὸς μὲ τὸ γιακὰ μου
ἦταν ἀπὸ τὰ κέρματα ποὺ ρίχνουμε
στὸ δίσκο τοῦ ἐθίμου;
ἦταν στὸ τίμιο ξύλο μου αγκίδα
περιγελαστική;
ἦταν μιὰ γενναιόδωρη ἔμπνευση
πτωχῆς ἀδιαφορίας;
Σὲ ρωτῶ
γιατὶ δὲν εἶδα ταμπελίτσα
δὲν εἶδα νὰ αναγράφεται
τὸ μέγεθος καὶ ἡ σύνθεση τῆς θέρμης
οὔτε καὶ εἶδα τυπωμένη
τὴ μάρκα τῶν χειλιῶν σου πουθενά.
Ἀνώνυμο τελείως
λαθραῖο δηλαδὴ τὸ πῶς νὰ αἰσθανθῶ.
-
Β. Λεοντάρης
Ζήτα το δάκρυ να ελεήσει τα ξερά σου μάτια/
κλάψε να πλύνεις το κορμί σου από τις λάσπες και τα εγκώμια
Ημέρα ανθρώπου ημέρα θλίψεως…
και στο ξωκκλήσι του Αγίου Λύπιου να λειτουργούμε
Κλαίμε λέξεις και δεν κλαίμε δάκρυα, λυτρωτικά δάκρυα:
«Α δάκρυα, πού είστε δάκρυά μου/
διαπεράστε…αναβλύστε…σαρώστε…και κάντε μου ξανά το κλάμα κλάμα».
-
Κώστας ΒΑΡΝΑΛΗΣ
http://www.youtube.com/watch?v=7hk9BC2JmOY
Οι πόνοι της Παναγίας
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις.
Ξαίρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θάχεις μάτια γαλανά, θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι’ από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μαχητές, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι’ αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω, την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό,
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι
κ’ ύστερ’ απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι θα κοιτώ,
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι. . .
Κι’ αν κάποτε τα φρένα σου μ’ αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ’ ουρανού, παιδάκι μου, να μη την πης.
Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είν’ αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές, να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν
-
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
ΑΓΙΑ ΝΑΠΑ, Β
Κάτω απ' τη γέρικη συκομουριά
τρελός ο αγέρας έπαιζε
με τα πουλιά με τα κλωνιά
και δε μας έκρενε.
Ώρα καλή σου, ανάσα της ψυχής,
ανοίξαμε τον κόρφο μας
έλα να μπεις έλα να πιεις
από τον πόθο μας.
Κάτω από τη γέρικη συκομουριά
ο αγέρας σκώθη κι έφυγε
κατά τα κάστρα του βοριά
και δε μας έγγιξε.
Θυμάρι μου και δεντρολιβανιά,
δέσε γερά το στήθος σου
και βρες σπηλιά και βρες μονιά
κρύψε το λύχνο σου.
Δεν είναι αγέρας τούτος του Βαγιού
δεν είναι της Ανάστασης
μα ειν' της φωτιάς και του καπνού
της ζωής της άχαρης.
Κάτω απ' τη γέρικη συκομουριά
στεγνός ο αγέρας γύρισε
οσμίζουνταν παντού φλουριά
και μας επούλησε.
-
Συμβουλές της Μεγάλης Παρασκευής
Αδρανείς.
Σε παρασύρει η φωτογραφία σου
ότι το έχεις δίπορτο
όποτε θέλεις είσαι τάχα εδώ
κι όποτε θες κατέρχεσαι.
Σ᾿ εξαπατούν επίσης
τα φουσκωμένα λόγια της ανοίξεως
δήθεν ότι τα άνθη της
συμπαρασύρουν σε ανάσταση
κι άλλα εσταυρωμένα χώματα.
Άκουσέ με, πάρε
στα χέρια σου την κύλιση του λίθου.
Ας σπρώξει λίγο και το Μεγάλο Σάββατο
γεροδεμένο είναι
σήκωσε θεία κλοπή ασήκωτη
και στα ουράνια μοναχό του την ανέβασε.
Μόνο βιάσου γιατὶ όπου νά΄ ναι
το θαύμα της διαψεύσεως τίθεται επὶ τάπητος
ακάνθινο.
Κική Δημουλά, «Χλόη Θερμοκηπίου»
-
Νίκος Καζαντζάκης
Μαγδαληνή
Ω Κύριε, εγώ 'μαι που έσπασα σα μυρογιάλι
στα ιερά σου πόδια την καρδιά μου, και τα ολόξανθα
μακριά μαλλιά μου εγώ τ' ανέμισα στις τρέμουλες,
σκυφτές των Αποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!
Εγώ 'μαι που όντας όλοι οι εδικοί μακριάθε
κοιτώντας το σταυρό σε κλαίγαν σκορπισμένοι,
στεκόμουν στο πλευρό σου παραστάτης, κι όρθια
στα χέρια μου εδεχόμουν, στην ποδιά, στο πρόσωπο,
πηχτό, ζεστό, σαν όμπρο θερινό, το γαίμα σου!
Κ' έκραζα: Ανοίξου γης, ποτίσου γης, σκιρτήστε
σα σπόροι αθάνατοι στο χώμα, ώ πεθαμένοι!
Χριστέ, κι αν όλοι σ' αρνηθούν, δε θα πεθάνεις!
Γιατί στον κόρφο μου το αθάνατο νερό
κρατώ και σε κερνώ, και κατεβαίνεις πάλι
στη γης, και περπατάς μαζί μου στα χωράφια,
βολές σωπαίνοντας γλυκά, βολές ταΐζοντας
το Λόγο τον καλό στα πεινασμένα πλήθη.
-
ΑΠΡΙΛΗΣ
"Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
Μες απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Ο χειμώνας μας ζέσταινε, σκεπάζοντας
Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας
Λίγη ζωή μ' απόξερους βολβούς.
Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου,
Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,
Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση,
Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού
Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο,
Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ' ανθίσει εφέτο;"
Απόσπασμα της Έρημης Χώρας (The Waste land) του Τ S Eliot από τη μετάφραση που μας χάρισε ο Γιώργος Σεφέρης
-
(http://mestiti.m.e.pic.centerblog.net/3znsmeib.gif)
-
Πόσο ξενέρωτο μπορεί να ακουστεί;
Σαν σήμερα... 6 Απριλίου του 1896, οι πρώτοι μοντέρνοι Ολυμπιακοί αγώνες στην Ελλάδα... 1,500 χρόνια μετά τη Βυζαντινή τους απαγόρευση.
Ο Robert Peary και ο Matthew Henson φτάνουν "εκεί στο Νότο" νότιο πόλο.
Η Ναζιστική, τότε, Γερμανία ξεκινάει την επιχείρηση "Μαρίτα"= εισβολή στην Ελλάδα,
Ο Ωνάσης "φτιάχνει" την Ολυμπιακή, γεννήθηκε ο Ραφαήλ το 1483 και πέθανε ο Κοραής το 1833... και το 2010 εγώ ταξιδεύω ακόμα...
(http://www.musicheaven.gr/html/modules/Blog/accounts/emilia_/1198503938.jpg)
Καθόλου δε με νοιάζει... το ποίημα όλης μου της ζωής,
γιατί και την Ιθάκη μου ξέρω και το ταξίδι μου :)
Ιθάκη - Κ.Π. Καβάφη
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933)
-
(https://t1se2w.bay.livefilestore.com/y1mSB2g-2CLL5q_8FKDYDwU6qH8NHmZeqNK8TecsWCTFsERQj24TWRqU8lmG0mJ9dj3x2sa720_PB-vvaJonT2A1phHrykv3iNGJpBBi9SiPxvwJhsDO4e9KaYJOH8q6Pab3fIqoRpKxD9SWltrKyPakw/3496250701_ee5220515b_b.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=OIZWNV_ZcRA)
Η Λυπημένη
Στην πέτρα της υπομονής
κάθισες προς το βράδυ
με του ματιού σου το μαυράδι
δείχνοντας πως πονείς
κι είχες στα χείλια τη γραμμή
που είναι γυμνή και τρέμει
σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
και δέουνται οι λυγμοί
κι είχες στο νου σου το σκοπό
που ξεκινά το δάκρυ
κι ήσουν κορμί που από την άκρη
γυρίζει στον καρπό
μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός
δε βόγκηξε κι εγίνη
το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός.
Γιώργος Σεφέρης
-
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ Θ᾿ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙΣ - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Τίποτα δὲ θ᾿ ἀντιληφθεῖς
θὰ διαβάσεις μόνο τὸ πρωὶ
κάτι συνθηματικὰ χείλη γραμμένα
στὸ διπλανὸ ποτήρι σου
μὲ ὁλονύκτιο νερό.
Σκέφτομαι ἀπόψε νὰ στείλω τὴ μελαγχολία μου
νὰ κοιμηθεῖ μαζί σου
νὰ μείνω λίγο μόνη.
Στὴν τσάντα της θὰ βάλω
κάτω ἀπ᾿ τὰ βραδινά της φάρμακα
δῆθεν κατὰ λάθος μιὰ φωτογραφία της
πῶς ἤτανε μικρὴ
μὴ καὶ τὴ νανουρίσεις
καὶ κάτω ἀπ᾿ τὸ νανούρισμα θὰ κρύψω
μιὰ δεύτερη ἀλλαξιά
μὴ καὶ ἀλλάξουνε τὰ πράγματα
καὶ τὴν κρατήσεις κι αὔριο βράδυ.
Βέβαια, πῶς ἀγαπᾶς νυχτιάτικα τὸν ἄλλον
χωρὶς νὰ τὸν ρωτήσεις. Ἄκου
προστακτικὴ φωνὴ ἦταν ὁ ἔρωτας
πρὶν ἀνακαλυφθεῖ ἡ ἱκεσία.
Ἐξάλλου ἐσὺ τίποτα δὲ θ᾿ ἀντιληφθεῖς.
Θὰ ξάπλωνε ὄχι δίπλα σου ἀκριβῶς
τὸ ἀκριβῶς εἶναι ἄξενο.
Σὲ παραπλήσια ἄνετη προθυμία
θ᾿ ἀποκοιμιόταν γέρνοντας
πλάι καὶ κολλητὰ
στὸ μὴ ἀντιληπτόν
- θεῖο πλάσμα. Ἀγάπα με τοῦ λὲς καὶ σ᾿ ἀγαπάει.
-
Η Προσευχή του ταπεινού (παρωδία) - Κ. Βάρναλης
Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά και μάτι δεν μας βλέπει
βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη.
Την προσευχή μου, Κύριε, σου λέω με προθυμία
καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα Ταμεία.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.
Που να μην την εβούτηξα θέση καμιά δε μένει.
Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει
κι από Γραικύλους και Γραικούς το σύμπαν έχω αρπάξει
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αέρα
κι όλες εγώ τις χτύπησα (δουλειά μου κάθε μέρα).
Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος
κι όλων εγώ των αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος.
Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
Αφού το κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκειά Πατρίδα!
Σ’ ευχαριστώ που μου’ δωκες χωρίς να μου ανήκει
τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη.
Για την καπατσοσύνη μου οι εχθροί θα με μισήσουν.
Ευδόκησε ν’ αφανιστούν χωρίς να ξαναζήσουν.
Με τρόπο της Ποιήσεως δώσε μου, Κύριε, τώρα
τα πενήντα χιλιάρικα, τ’ αληθινά «θεία δώρα».
-
Ὁ Ῥωμηός - Γεώργιος Σουρής
Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,
τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.
Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω,
τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.
Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,
κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.
Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.
Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.
Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.
-
Μια που σαν σήμερα γεννήθηκε ο Σὰρλ Μπωντλαίρ σας παραθέτω 2 δικά του
Στὸν ἀναγνώστη
Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη
κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας,
κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν ψυχή μας,
καθὼς ποὺ θρέφουν πάνω τους τὶς ψεῖρες οἱ ζητιάνοι.
Στὰ μετανιώματα ἄναντροι κι ἁμαρτωλοὶ ὡς τὴν ἄκρια,
ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβὴ γιὰ κάθε μυστικό μας
καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα στὸ βοῦρκο τὸν παλιό μας,
θαρρώντας πὼς ξεπλένεται μὲ τὰ δειλά μας δάκρυα.
Πάνω ἀπ᾿ τὸ προσκεφάλι μας ὁ Σατανᾶς γερμένος
πάντα στὰ μάγια τοῦ κακοῦ τὸ νοῦ μας νανουρίζει,
τὴ πιὸ ἀτσαλένια θέληση μεμιᾶς τὴν ἐξατμίζει,
αὐτὸς ὁ Μέγας χημικός, ὁ Τετραπερασμένος.
Ὁ Διάολος, τὸ νῆμα αὐτὸς κρατᾶ ποὺ μᾶς κουνᾶ!
Τὰ πράματα τὰ βρωμερὰ πιότερο τ᾿ ἀγαπᾶμε,
κι ὅλο καὶ πρὸς τὴ Κόλαση κάθε στιγμὴ τραβᾶμε,
μὲ δίχως φρίκη, ἀνάμεσα στὸ σκότος ποὺ βρωμᾶ.
Σὰν τὸ φτωχὸ ξεφαντωτὴ ποὺ πιπιλᾶ μὲ ζάλη
μιᾶς παλιᾶς πόρνης ἀγκαλιὰ πολιομαρτυρισμένη,
κλεφτάτα ἁρπάζουμε κι ἐμεῖς καμιὰ ἡδονὴ θλιμμένη,
ποὺ τήνε ξεζουμίζουμε σὰ σάπιο πορτοκάλι.
Σὰν ἕνα ἑκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας,
μὲς στὸ μυαλό μας κραιπαλοῦν τοῦ Δαίμονα τὰ πλήθη,
κι ὅταν ἀνάσα παίρνουμε, ὁ Θάνατος στὰ στήθη
σὰν ἄϋλος ποταμὸς κυλᾶ, σιωπηλὰ θρηνώντας.
Ἂν τὸ φαρμάκι κι ἡ φωτιὰ κι ἡ βιὰ καὶ τὸ μαχαίρι
δὲν ἔχουνε τὰ φανταχτὰ κεντίδια ἀκόμα κάνει
στὸ πρόστυχο τῆς μοίρας μας ἄθλιο καραβοπάνι,
εἶναι ποὺ λείπει ἀπ᾿ τὴ ψυχὴ τὸ θάρρος κι ἀπ᾿ τὸ χέρι.
Μὰ μὲς στὶς σκύλες, τοὺς σκορπιούς, τὰ φίδια, τὰ τσακάλια,
τοὺς πάνθηρες, τοὺς πίθηκους, τοὺς γύπες, τὰ θηρία
ποὺ γρούζουν, σέρνουνται, ἀλυχτοῦν κι οὐρλιάζουν μὲ μανία
μέσ᾿ στῶν παθῶν μας τὸ κλουβί, προβαίνει ἀγάλια,
θεριὸ πιὸ βρώμικο, κακό, τὴν ἀσκημιὰ νὰ δείξει!
Κι ἂ δὲ σαλεύει κι οὔτε ἀκούει κανένας τὸ οὐρλιαχτό του,
ὅλη γῆς θὰ ρήμαζε, καὶ στὸ χασμουρητό του
θὰ ῾θελε νὰ κατάπινε τὸν κόσμο -αὐτὸ ῾ναι ἡ πλήξη!-
πού, μ᾿ ἕνα δάκρυ ἀθέλητο στὰ μάτια τῆς κοιτάζεις,
καθὼς καπνίζει τὸν οὐκᾶ, κρεμάλες νὰ στυλώνει.
Καὶ ξέρεις, ἀναγνώστη, αὐτὸ τὸ τέρας πῶς δαγκώνει!
Ὦ ἀναγνώστη ὑποκριτή, ἀδέρφι ποὺ μοῦ μοιάζεις!
Με την αφιέρωση να μην έχετε πλήξη ποτέ.
Και το αγαπημένο μου όταν πίνω...
Μέθα
Ἂν κάποτε στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο γρασίδι
μιᾶς τάφρου, στὴ μουντὴ μοναξιὰ τοῦ δωματίου σου,
ξυπνήσεις ξεμέθυστος πιά, ῥώτα τὸν ἄνεμο, ῥώτα τὸ κύμα,
τὸ πουλί, τὸ ῥολόι, κάθε τι ποὺ φεύγει,
κάθε τι ποὺ στενάζει, κάθε τι ποὺ κυλάει, ποὺ τραγουδάει,
ποὺ μιλάει· ῥώτα τί ὥρα εἶναι;
Κι ὁ ἄνεμος, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι,
θὰ σοῦ ἀπαντήσουν: Εἶναι ἡ ὥρα τῆς μέθης!
Γιὰ νὰ γίνεις ὁ μαρτυρικὸς σκλάβος τοῦ χρόνου,
μέθα· μέθα ἀδιάκοπα!
Ἀλλὰ μὲ τί; Μὲ ῥακή, μὲ κρασί, μὲ ποίηση, μὲ ἀρετή...
-Μὲ ὅ,τι θέλεις, ἀλλὰ μέθα!...
-
Αφήγηση
Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν κι αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα.
Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκες
που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών.
Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία.
Άλλοι τον άκουσαν να μιλά
μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.
Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
τα πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή.
Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή.
Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε.
προσκυνώ.
Γ.Σεφέρης
-
Πρόλογος
Στον Σεφέρη
Ετούτη την πληγή
θα την κρατήσω ανοιχτή
να κλαίει και να ματώνει
κάθε φορά που θα μιλούν
για τα παλιά μας μεγαλεία.
Και συ, άσε τους φαύλους
ν' ανεβάζουν στην σκηνή
πουκάμισα αδειανά
και κούφια προσωπεία,
σαν τις τσιγγάνες να μας λεν τα ριζικά,
που χάραξε στο χέρι μας
μια τραγική πανάρχαια ιστορία.
Eλένη Αρβελέρ
-
Σαν σήμερα γεννήθηκε ο James Parkinson (που ονόμασε και την ασθένεια...τρέμω, τρέμω...) και ο Γάλλος ποιητής
Jacques Prévert. (Μου αρέσει τόσο η λέξη prevert στα Αγγλικά και όχι στα Γαλλικά... που θα βάλω 2 του)
Σήμερα επίσης η μέρα μου μου θύμισε Το τραγούδι των σαλιγκαριών που πηγαίνουν σε μια κηδεία
Στην κηδεία του νεκρού φύλλου
δύο σαλιγκάρια πηγαίνουν
Έχουν μαύρο κέλυφος
Ένα κρεπ γύρω από τα κέρατα τους
Περπατάνε μέσα στο σκοτάδι
Ένα πολύ όμορφο φθινόπωρο βράδυ
Όμως όταν φθάνουν
είναι ήδη η Άνοιξη! [έχω μια χρονοκαθυστέριση...]
Τα φύλλα που είχαν πεθάνει
Ξαναγεννιούνται
Και τα δύο σαλιγκάρια
Δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν
Αλλά εμφανίστηκε ο ήλιος
Ο ήλιος τους λέει
Ελατέ να καθίστε
Πιέτε λίγη μπύρα {σύνολο ημέρας 3 λίτρα]
Αν θέλετε
Πάρτε εάν σας αρέσει
το λεωφορείο για το Παρίσι
Θα φύγει το βράδυ
Θα δείτε ωραία πράγματα
Αλλά μην φοράτε μαύρα ρούχα
Σας το λέω
Γιατί θα μαυρίζει το άσπρο του ματιού
Και είναι άσχημα
Οι ιστορίες με φέρετρα
Είναι λυπηρά και θλιμμένα πράγματα
Πάρτε ξανά τα χρώματά σας
Τα χρώματα της ζωής
Τότε όλα τα ζώα
τα δέντρα και τα φυτά
αρχίζουν να τραγουδήσουν
πολύ δυνατά
Το αληθινό και ζωντανό τραγούδι
Το τραγούδι του καλοκαιριού
Και όλο το κόσμο πίνει
Όλοι σηκώνουν τα ποτήρια τους
είναι ένα πολύ όμορφο βράδυ
Ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ
Και τα δύο σαλιγκάρια
Γυρίσουν στο σπίτι τους
Πολύ συγκινημένοι
Αλλά ευτυχισμένοι
Επειδή έχουν πιει αρκετά
Παραπατάνε
Αλλά εκεί ψηλά στον ουρανό η σελήνη
Τους φροντίζει!!!
και τα
Τα νεκρά φύλλα
Ω! Θα ήθελα τόσο να θυμάσαι
τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι.
Την εποχή εκείνη η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα.
Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι.
Βλέπεις, δεν έχω ξεχάσει ...
Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι,
Οι αναμνήσεις κι οι θλίψεις επίσης
Και ο βόρειος άνεμος τις παρασύρει
Στην κρύα νύχτα της λήθης.
Βλέπεις, δεν έχω ξεχάσει
Το τραγούδι που μου τραγουδούσες.
Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει.
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα
Και ζούσαμε οι δυο μαζί,
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα.
Αλλά η ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούντιαι,
Πολύ γλυκά, χωρίς να κάνει θόρυβο
Και η θάλασσα αφήνει στην άμμο
Τα ίχνη των χωρισμένων εραστών.
Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι,
Οι αναμνήσεις κι οι θλίψεις επίσης
Αλλά η αγάπη μου σιωπηλή και πιστή
Χαμογελά πάντα και ευχαριστεί τη ζωή.
Σ' αγαπούσα τόσο πολύ, ήσουν τόσο όμορφη.
Πώς θες να σε ξεχάσω;
Εκείνη την εποχή, η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα.
Ήσουν η πιο γλυκιά μου φίλη
Αλλά δεν έχω παρά θλίψη
Και το τραγούδι που τραγουδούσες,
Πάντα, πάντα θα το ακούω !
-
Και το τραγούδι που τραγουδούσες,
Πάντα, πάντα θα το ακούω !
(http://vasilis67.files.wordpress.com/2009/02/piano-1.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=VXxhwDZW6rw)
Έτσι που ήρθες κι έφυγες δε σ' έμαθα ποτέ
Πίσω απ' τα δυο σου μάτια πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου 'μεινες
π' όλο ξεχνάω τους στίχους
Και σε σφυρίζω, σε σφυρίζω
Στα στενά σε μουρμουρίζω
Μες τα λόγια σου βραχνιάζω
Σε μπερδεύω σε φωνάζω
Κι είναι και τώρα όπως και τότε
Όπως τα βράδια που μου λείπεις
Σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει
Το άγγιγμα σου που μ' αφήνει
Πως άρχισες και τέλειωσες
δεν έμαθα ποτέ
Σε μια σταλίτσα γέλιο
πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου 'μεινες
π' όλο ξεχνάω τους στίχους
Θοδωρής Παυλάκος
ekfrasi τα κατάφερες πάλι... :'(
-
ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ
(http://www.freespiritart.com/images/charles-white-prints.jpg)
Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.
Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία
ἀπὸ πολὺ βιασύνη,
παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα
ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.
Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,
νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες
ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,
δική μου ἢ ξένη.
Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.
Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.
Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω
νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,
μὲ περιπάθεια καὶ πίστη
νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.
Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς
νόμος τοῦ παρελθόντος,
μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.
Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις
στὰ τελειωμένα πράγματα
γιὰ τὴν ἐπικονίαση
τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης
καὶ τῆς ποίησης.
κ. Δημουλά
-
Ένα ποίημα για τη μάθηση:
Μπέρτολντ Μπρεχτ - Ποιήματα
Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε
Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε.
Απ' αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι.
Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο - το βλέπετε
μπροστά σας σ' άπλετο φως. Φρόντισαν
οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας
σε πέτρα. Γι' αυτό τίποτα δε χρειάζεται
να μάθεις. Έτσι όπως είσαι
εσύ μπορείς να μείνεις.
Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί
όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς,
τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς
τι έχεις να κάνεις για να πας καλά.
Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους
που ξέρουν τις αλήθειες που ισχύουνε
για όλους τους καιρούς
μα και τις συνταγές που πάντα βοηθάνε.
Μιας και για σένα γίνονται τόσο πολλά
δε χρειάζεται ούτε δαχτυλάκι να κουνήσεις.
Βέβαια, αν τα πράματα ήταν διαφορετικά
Η μάθηση θα 'τανε υποχρέωσή σου.
-
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΑΓΙΣΜΕΝΗΣ
Α΄
Αυτό το ποίημα κύλησε
Σαν πέτρα κύλησε
Απ΄την καρδιά μου πέρα
Μετά ξαναγύρισε, στάθηκε
Στην καρδιά μου.
Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;
Β΄
Όσα βλέπω πάνω στο γυαλί
Μισοσβημένα σχήματα
Μέσα στο χρόνο της παλιάς κορνίζας
Το πρόσωπο με τα πρησμένα μάτια
Κι εσύ να διορθώνεις την εικόνα
Πότε με χρώμα
Πότε με μια κίνηση ελαφριά
Του αέρα πίσω απ΄την κουρτίνα.
Το γυαλί που μας χωρίζει
Άθραυστο σαν το θάνατο
Το χέρι να περνά
Μέσα απ΄το γυαλί
Μιας αγάπης θρυμματισμένης.
Ανοίγω το παράθυρο
Το μαύρο πουλί να χτυπά
Τα φτερά του
Να φεύγει.
Το γυαλί που πάντα μας χωρίζει
-Σαν τη θάλασσα απλώνεται
Χαϊδεύει τα σπασμένα γυαλιά
Ματώνει-
Της αγάπης είναι.
Α. Φραντζή, Τελετή στο κύμα
-
:)
-
Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;
Εγω λέω την πέτρα, γιατί σε αυτήν θα χτίσεις την καρδιά σου
Την 103η ημέρα του χρόνου ένας Τούρκος ο Ατάολ Μπεχράμογλου (που μάλλον δε ξέρεις) , που γεννήθηκε σαν σήμερα
γράφει για τον Πάμπλο Νερούδα ( που μάλλον ξέρεις)
Ataol Behramoğlu for Pablo Neruda
***
Του Πάμπλο Νερούντα το λείψανο
Απόγεμα της Δευτέρας
Στα xαμηλά του Σαντιάγο
Ανοιxτό στους τέσσερες άνεμους
Στου περιστερεώνα
Τα ερείπια ξεκουράζεται
Σύμφωνα με πληροφορίες
Που ήρθαν από συντρόφους του
Αυτό το πρωινό με την αυγή
Μαζί με το στρατό
Έκαναν έρευνα
Στου μεγάλου κομμουνιστή ποιητή της Χιλής το σπίτι
Σπασμένα τα παράθυρα
Το στρώμα ανωκάτω
Κομματιασμένα τα ντουλάπια
Κάηκαν βιβλία και περιοδικά
Το μέσα του σπιτιού
Περιστερεώνας
Κι ο κήπος
Μες στο νερό
Κι ο Νερούντα αναπαύεται
Ανάμεσα
Σε σπασμένα τζάμια
Σxισμένες φωτογραφίες
Και της παλιάς Κολομβίας
Πολιτισμού κατάλοιπα
Αγγεία και βάζα
Γίναν θρύψαλα
Και η Μαθίλδη
Του Νερούντα η γυναίκα
Στο φέρετρο στέκεται μπροστά
Το σκεπασμένο με λουλούδια
Κάτω από γυάλινη πλάκα
Του ποιητή
Το κεφάλι μονάxα ξεχωρίζει
...................
αλλά επειδή πάντα 'όταν είναι 2 οι επιλογές
Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;
έχουμε δίλημμα = σχιζοφρένεια...
και εγώ πάντα προτιμω το τρίλημμα = αντε βρες το
Απο το Τρίφωνο λοιπόν:
Να μ’ αγαπάς,
Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά
γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ’ όλα αυτά
Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό
Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν
και με αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν
Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά (τα λάθη μου όλα)
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά (μ΄αρέσουν όλα)
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός
Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί (να με φιλάς)
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η. (ως το πρωΐ)
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή
Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου δίναν ραντεβού
Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού
Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού
Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειναι γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί…
Και αν και δεν είναι στο στέκι μου.... αν θες να το ακούσεις (http://www.youtube.com/watch?v=O4OAormvM8c&feature=player_embedded#)...
-
Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;
Εγω λέω την πέτρα, γιατί σε αυτήν θα χτίσεις την καρδιά σου
εγω παλι θα ελεγα να ακολουθουμε το δρομο που μας υποδεικνυει η καρδια. Η πετρα ειναι "σκληρη" λεξη.
και απο μενα ενα ποιημα που με αυτο παιρνω το "βαπτισμα" σε αυτο το τοπικ,
Ε Π Ε Σ Τ Ρ Ε Φ Ε του Κ.Π.Καβαφη
μονο που θα το ακουσετε και θα δουλεψει η φαντασια με την εικονα πανω στη φωνη της Ελλης Λαμπετη
http://www.youtube.com/watch?v=a-5r65ZS2w8
-
"Η καρδιά είναι πιο δόλια από οτιδήποτε άλλο
και βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση.
Ποιός μπορεί να τη γνωρίσει;" Παλαιά Διαθήκη
-
"Η καρδιά είναι πιο δόλια από οτιδήποτε άλλο
και βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση.
Ποιός μπορεί να τη γνωρίσει;" Παλαιά Διαθήκη
Νομίζω αναφέρεσαι σε αυτό:
"βαθεῖα ἡ καρδία παρά πάντα, καὶ ἄνθρωπός ἐστι· καὶ τίς γνώσεται αὐτόν; "
Ιερεμίας 17:9
(συγγνώμη για την "παρέμβαση" ...αν και μαθηματικός θαυμάζω την ακρίβεια που αποδίδεται από το κείμενο στα αρχαία :) )
-
και ποιος μπορει να κανει την καρδια του να μη ποναει?
ποτε δεν θα ηθελα να γνωρισω ανθρωπο με καρδια πετρα.
και που ειναι το συναισθημα? και που ειναι η ομορφια της ζωης?
οσο για το να γνωρισω την καρδια μου, αυτο σημαινει το σωκρατικο "γνωθι σεαυτον"
(δεν γνωριζω την καρδια μου= δεν γνωριζω τον ιδιο μου τον εαυτο)
ο ελεγχος της ειναι δυσκολος αλλα.....εξαιρετικα γοητευτικος
υγ. καρδιοπαθειες απο τις πολλες.....συμπαθειες (Β.Καρρας)
-
Αυτό το ποίημα κύλησε
Σαν πέτρα κύλησε
"
Μίλα.Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια."
(http://radio-weblogs.com/0128644/images/2005/310105_calm.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=wVYtMrVqttQ&feature=related)
Η περιφραστική πέτρα - Κική Δημουλά
-
ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΘΟΣ
Ι.
Την ώρα που ψυχή και σώμα συμμαχούν
κάτω από το βάρος του ύπνου
ορνιθοκλέφτες του παρόντος
τα όνειρα
λαγούμι σκάβουν στο σκοτάδι,
μνήμη.
ΙΙ.
Οι μέρες μπαίνουνε στην άνοιξη
Μ΄αιφνίδο πράσινο
Όπως το μέλλον σπάζει
Το όριο των ημερών
Και καταπάνω μας ολοταχώς
Ξεχύνεται.
Όπως το μέλλον θριαμβεύει πάνω μας.
ΙΙΙ.
Έτσι το ποίημα,
όπως το μήλο πιστό στη γεύση του
Προσφέρεται
Ροδόμηλο, μελίπηκτο, υδρόμηλο,
Τριπτό και μηλομέλι
Σ΄εύθρεπτες λέξεις,
Πικροκτόνες
Ιαματικές.
Μαρία Αρχιμανδρίτου, Η κατίσχυση των ρόδων
-
Κούραση
Εἶμαι τόσο κουρασμένος ἀπ᾿ τὰ λόγια τὰ ῾πωμένα
κι ἀπ᾿ τὰ λόγια ποὺ θὰ ποῦμε κι ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους κι ἀπὸ μένα
κι ἀπ᾿ τὸ κάλεσμα τοῦ στίχου, μὲ τὸ μάταιο λυρισμό,
ποὺ ἡ ψυχή μου δὲν ἐλπίζει, παρὰ μόνο στὸ Λιμάνι
καὶ στὸ σάλπισμα τῆς Μοίρας, ποὺ μιὰ μέρα θὰ σημάνει
τὸν αἰώνιο Γυρισμό!
Τότε μόνο, λυτρωμένος ἀπ᾿ τῆς γῆς τὴν ἱστορία,
μέσ᾿ στῶν κόσμων καὶ τῶν ἄστρων τὴν ἀτέρμονη πορεία,
φῶς ἀνέσπερο, χυμένο σὲ μιὰν ἔξαλλη στροφή,
τὸ Τραγούδι τὸ Μεγάλο, ποὺ ποτὲ δὲν ἔχω γράψει,
τὸ στερνό μου τὸ Τραγούδι, σὰ μιὰ δόξα ποὺ θ᾿ ἀνάψει,
τότε μόνο θὰ γραφεῖ!
ν. Λαπαθιωτης
-
Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;
Εγω λέω την πέτρα, γιατί σε αυτήν θα χτίσεις την καρδιά σου
εγω παλι θα ελεγα να ακολουθουμε το δρομο που μας υποδεικνυει η καρδια. Η πετρα ειναι "σκληρη" λεξη.
και απο μενα ενα ποιημα που με αυτο παιρνω το "βαπτισμα" σε αυτο το τοπικ,
Ε Π Ε Σ Τ Ρ Ε Φ Ε του Κ.Π.Καβαφη
μονο που θα το ακουσετε και θα δουλεψει η φαντασια με την εικονα πανω στη φωνη της Ελλης Λαμπετη
http://www.youtube.com/watch?v=a-5r65ZS2w8
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ
Υπάρχουν πολλοί που νιώθουν
τον πειρασμό να γυρίσουν και γυρνάνε,
παίρνουν το αεροπλάνο της επιστροφής
και βρίσκονται ξανά σε χώματα που ξέρουν,
υπάρχουν πολλοί που θέλουν να χαθούν
και χάνονται επικαλούμενοι
την ηχώ του χρόνου που πια δεν ακούν,
υπάρχουν πολλοί που σαν σταγόνες βροχής
δεν προσβάλλονται από τίποτα και
ψιθυρίζουν μεταξύ τους διάφανες σιωπές
μέσα σε νεφελώματα λησμονημενοι,
μέσα σε πυραμίδες διπλωμένοι,
υπάρχουν και λίγοι, ελάχιστοι,
που ονειρεύονται ζωή σε άλλον γαλαξία,
και στην πλανητική σιγή ακούνε μουσική,
αντικατοπτρισμούς αστέρων σε κονσέρτο,
και είναι οι ίδιοι τα έγχορδα
και οι χορδές και οι χορδιστές.
Ντίνος Σιώτης, Δεν Γνωρίζω, δεν απαντώ
-
Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;
Εγω λέω την πέτρα, γιατί σε αυτήν θα χτίσεις την καρδιά σου
εγω παλι θα ελεγα να ακολουθουμε το δρομο που μας υποδεικνυει η καρδια. Η πετρα ειναι "σκληρη" λεξη.
και εγω την καρδια θα διαλέξω δεν αντεχω άλλη πετρα..... μου θυμιζει λιθοβολισμό........
-
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Έτσι που γυρίσαμε
γυαλίζουνε οι ράγιες στο σκοτάδι
απ΄την πολλή σιωπή
έτσι που γυρίσαμε
βρήκαμε τους εισπράκτορες σφαγμένους
και το πεντακοσάρικο για το εισιτήριο
θα μας περισσεύει
και τα τέσσερα χρόνια
γι΄αυτό που λέγαμε ζωή μας
θα μας λείπουν
έτσι που γυρίσμε κι οι δρόμοι προχωράνε
τετραγωνίζοντας την άδεια πολιτεία
σε πένθιμους φακέλλους
κι αυτός ο αστυφύλακας περνάει και χασμουριέται
Θεέ μου ! ας μίλαγε τουλάχιστον αυτός
κι ας μου ζητούσε
την ταυτότητά μου.
ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, 1952
(Παιδιά ξέρω... το παράκανα για σήμερα! Το πήρα μονότερμα! )
-
Λόγω της ημέρας ....
Ἀρχηγοί
Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.
Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.
Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.
Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.
Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,
ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·
ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος, ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,
ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.
Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα πέρα,
ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.
Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης.
Γεώργιος Σουρής
-
Περίληψη
Παιδί, η μάνα μου
μου φόραγε κατάσαρκα το πατερημών
και γαλάζια φυλαχτά της Τήνου.
Έπαιρνε ένα μεγάλο κλειδί
και διπλοκλείδωνε τον ύπνο μου.
Το πρωί μέτραγε τα όνειρα
και τα κατάγραφε σ΄ένα τετράδιο.
Τώρα μου ξορκίζει
το τραγούδι απ΄τα χείλια
όταν κοιμάμαι
και κάθε βράδυ το κρεβάτι μου
γίνεται ένα κεντημένο κάντρο
που γράφει "Ελευθερία ή Θάνατος".
Τζένη Μαστοράκη, Το Σόι, 1978.
-
"Η καρδιά είναι πιο δόλια από οτιδήποτε άλλο
και βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση.
Ποιός μπορεί να τη γνωρίσει;" Παλαιά Διαθήκη
Νομίζω αναφέρεσαι σε αυτό:
"βαθεῖα ἡ καρδία παρά πάντα, καὶ ἄνθρωπός ἐστι· καὶ τίς γνώσεται αὐτόν; "
Ιερεμίας 17:9
(συγγνώμη για την "παρέμβαση" ...αν και μαθηματικός θαυμάζω την ακρίβεια που αποδίδεται από το κείμενο στα αρχαία :) )
Όντως είναι Ιερεμίας 17:9 :)
-
ΙΘΑΚΗ
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρείς,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Αλλο δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν
Κ. Καβάφης
-
Κάτι αισιόδοξο για καλημέρα.. :p
Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.
Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.
Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.
Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.
Καρυωτάκης-Θέλω να φύγω πια..
-
δεν μπορώ να αντέξω τοοόση αισιοδοξία πρωί πρωί :P.
Με όνειρα τον ύπνο μου ξορκίζω,
πότέ δεν ήθελα τα μάτια μου να κλείνω,
φωνάζω σε ό,τι γύρω μου βουίζει
¨Κάνε το κουνούπι να γυρίζει".
Το θεριό έκανα φίλο
να με ξυπνάει πριν τον ήλιο,
πριν η πρώτη του η λάμψη
της πεταλούδας τα φτερά μου κάψει.
-
Κάτι αισιόδοξο για καλημέρα.. :p
"Αισιοδοξία" Κ. Καρυωτάκης
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.
-
Με ξάφνιασε δυσάρεστα η είδηση ότι ο Μάνος Ξυδούς "έφυγε" από κοντά μας...Ας μου επιτραπεί να μεταφέρω κάποιους στίχους του στο "χώρο" αυτό .
Ετσι είναι ο Έλληνας
Στις γειτονιές όταν βραδιάζει τα παιδιά
λένε τραγούδια σαν το κύμα λυπημένα
και ψιθυρίζουν προσευχές σε φυλαχτά
που έχουν πάντα στον λαιμό τους κρεμασμένα
Σαββατοκύριακα στης μπάλας το ρυθμό
βλέπουνε πράσινα τα κόκκινα φανάρια
σε μία θέση στην εξέδρα τον φτωχών
αναζητούνε την χαμένη υπερηφάνεια
Έτσι είναι ο Έλληνας και δεν φοβάται
τρελοί αγγέλοι πάνω του όταν κοιμάται
Έτσι είναι ο Έλληνας κι αν τον μπερδέψεις
να ξέρεις δύσκολα πολύ θα ξεμπερδέψεις
Στις παραλίες απόγευμα γυμνοί
η ζέστη αυτή μπορεί να σε τρελάνει
χωρίς να νοιάζονται για ότι κι αν συμβεί
ανακατεύουν της ψυχής τους το χαρμάνι
Ανεμοστρόβιλος φουρτούνες και βροχή
από νοτιάς το 'χει γυρίσει ντραμουντάνα
μ' αυτοί την πέφτουν σε μια ξέμπαρκη μικρή
και ας μην έχουνε στην τσέπη τους δεκάρα
Έτσι είναι ο Έλληνας και δεν φοβάται
τρελοί αγγέλοι πάνω του όταν κοιμάται
Έτσι είναι ο Έλληνας κι αν τον μπερδέψεις
να ξέρεις δύσκολα πολύ θα ξεμπερδέψεις..
και http://www.youtube.com/watch?v=oLc-JOZYL7w
για όσους επιθυμείτε να το ακούσετε από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου
-
Ἀρ. Κουρτίδης
Τὸ Ἑλενάκι καὶ τὸ πετειναράκι
Ἕνα μικρὸ πετειναράκι
τὸ ξύπναγε τὸ Ἑλενάκι
ἀπὸ τὸν ὕπνο τὸ γλυκό.
«Γιατὶ ξυπνᾶς πετειναράκι,
τὸ ἔμορφο τὸ Ἑλενάκι,
γιατὶ εἶσαι ἀδιάκριτο κακό;»
Μὰ μιὰ ἡμέρα τὸ Λενάκι
κοιτάζει τὸ πετειναράκι
σφαγμένο κάτω στὴν αὐλή.
Τὸ ἴδιο τὸ πετειναράκι
ποὺ ξύπναγε τὸ Ἑλενάκι
μὲ τὴ φωνή του τὴν ψιλή.
Καὶ τὸ μικρὸ τὸ Ἑλενάκι
λυπήθη τὸ πετειναράκι
ποὺ τὄσφαξαν γιὰ τὸ φαγί.
Καὶ λέγει τότε τὸ Λενάκι:
«Ἂς ζοῦσες σὺ πετειναράκι,
κι ἂς μὲ ξυπνοῦσες τὴν αὐγή».
(συγκινηθηκα....!!!)
-
ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ
Όταν το σώμα
υποσχεθεί στον εαυτό του
κι εκπληρώσει την υπόσχεσή του
επιθυμώντας με φωνές
που ξεχύνονται στον κήπο
και κολλάν στους κλάδους
σαν ρετσίνι,
όταν το σώμα εξαρθεί αναγγέλλοντας
"υπάρχω απόλυτα στο χάος"
και κάτω από δυνατούς γλόμπους
ανοίξει στα δύο
για να χωθεί μισό
στο άλλο μισό του άλλου,
όταν ο λόγος του γίνεται
κατακόρυφη γραμμή
που το συνδέει με τα ουράνια,
όταν το σώμα
φαρμακωθεί απ΄τους χυμούς
φασκιωθεί απ΄τ΄αγγίγματα
φανερωθεί σαν ολομόναχο
και συνεπαρμένο,
όταν όσα δίνει καταπίνει
όπου πιέζει ενδίδει,
όταν η μετρημένη επιφάνειά του
έχει μετρηθεί άπειρες φορές
με το μάτι, το στόμα
το φακό του χρόνου εξονυχιστικό
πάνω στο κάθε σπυρί, πόρο
όταν κουλουριαστούν ξέπνοες
οι ωραίες αναλογίες
κι εξαντληθεί το επιχειρήμα
¨ερωτεύομαι άρα υπάρχω¨
οι φωνές ξαναγυρίζουν
στις ρίζες των νεφρών
κι ένα πουλί κρυμμένο
αλώβητο στα τόσα σάλια και φιλιά
πετάει, φεύγει πίσω
απ΄τον ερημότοπο
σπαρμένο δόντια και μαλλιά,
που άφησε πίσω του το σώμα,
όταν το σώμα...
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ενάντιος Έρωτας, Ποιήματα, 1982.
-
Με ξάφνιασε δυσάρεστα η είδηση ότι ο Μάνος Ξυδούς "έφυγε" από κοντά μας...Ας μου επιτραπεί να μεταφέρω κάποιους στίχους του στο "χώρο" αυτό .
Ετσι είναι ο Έλληνας
Στις γειτονιές όταν βραδιάζει τα παιδιά
λένε τραγούδια σαν το κύμα λυπημένα
και ψιθυρίζουν προσευχές σε φυλαχτά
που έχουν πάντα στον λαιμό τους κρεμασμένα
Σαββατοκύριακα στης μπάλας το ρυθμό
βλέπουνε πράσινα τα κόκκινα φανάρια
σε μία θέση στην εξέδρα τον φτωχών
αναζητούνε την χαμένη υπερηφάνεια
Έτσι είναι ο Έλληνας και δεν φοβάται
τρελοί αγγέλοι πάνω του όταν κοιμάται
Έτσι είναι ο Έλληνας κι αν τον μπερδέψεις
να ξέρεις δύσκολα πολύ θα ξεμπερδέψεις
Στις παραλίες απόγευμα γυμνοί
η ζέστη αυτή μπορεί να σε τρελάνει
χωρίς να νοιάζονται για ότι κι αν συμβεί
ανακατεύουν της ψυχής τους το χαρμάνι
Ανεμοστρόβιλος φουρτούνες και βροχή
από νοτιάς το 'χει γυρίσει ντραμουντάνα
μ' αυτοί την πέφτουν σε μια ξέμπαρκη μικρή
και ας μην έχουνε στην τσέπη τους δεκάρα
Έτσι είναι ο Έλληνας και δεν φοβάται
τρελοί αγγέλοι πάνω του όταν κοιμάται
Έτσι είναι ο Έλληνας κι αν τον μπερδέψεις
να ξέρεις δύσκολα πολύ θα ξεμπερδέψεις..
και http://www.youtube.com/watch?v=oLc-JOZYL7w
για όσους επιθυμείτε να το ακούσετε από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου
Υπέροχο. Θα μας λείψει η φωνή του Μάνου.
-
Ἀρ. Κουρτίδης
Τὸ Ἑλενάκι καὶ τὸ πετειναράκι
Ἕνα μικρὸ πετειναράκι
τὸ ξύπναγε τὸ Ἑλενάκι
ἀπὸ τὸν ὕπνο τὸ γλυκό.
«Γιατὶ ξυπνᾶς πετειναράκι,
τὸ ἔμορφο τὸ Ἑλενάκι,
γιατὶ εἶσαι ἀδιάκριτο κακό;»
Μὰ μιὰ ἡμέρα τὸ Λενάκι
κοιτάζει τὸ πετειναράκι
σφαγμένο κάτω στὴν αὐλή.
Τὸ ἴδιο τὸ πετειναράκι
ποὺ ξύπναγε τὸ Ἑλενάκι
μὲ τὴ φωνή του τὴν ψιλή.
Καὶ τὸ μικρὸ τὸ Ἑλενάκι
λυπήθη τὸ πετειναράκι
ποὺ τὄσφαξαν γιὰ τὸ φαγί.
Καὶ λέγει τότε τὸ Λενάκι:
«Ἂς ζοῦσες σὺ πετειναράκι,
κι ἂς μὲ ξυπνοῦσες τὴν αὐγή».
(συγκινηθηκα....!!!)
Γιατί το έκανες αυτό; Έχουμε κόκορα χωριάτικο με μακαρόνια σήμερα. Πώς θα φάω τώρα;
-
ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ
Όταν το σώμα
υποσχεθεί στον εαυτό του
κι εκπληρώσει την υπόσχεσή του
επιθυμώντας με φωνές
που ξεχύνονται στον κήπο
και κολλάν στους κλάδους
σαν ρετσίνι,
όταν το σώμα εξαρθεί αναγγέλλοντας
"υπάρχω απόλυτα στο χάος"
και κάτω από δυνατούς γλόμπους
ανοίξει στα δύο
για να χωθεί μισό
στο άλλο μισό του άλλου,
όταν ο λόγος του γίνεται
κατακόρυφη γραμμή
που το συνδέει με τα ουράνια,
όταν το σώμα
φαρμακωθεί απ΄τους χυμούς
φασκιωθεί απ΄τ΄αγγίγματα
φανερωθεί σαν ολομόναχο
και συνεπαρμένο,
όταν όσα δίνει καταπίνει
όπου πιέζει ενδίδει,
όταν η μετρημένη επιφάνειά του
έχει μετρηθεί άπειρες φορές
με το μάτι, το στόμα
το φακό του χρόνου εξονυχιστικό
πάνω στο κάθε σπυρί, πόρο
όταν κουλουριαστούν ξέπνοες
οι ωραίες αναλογίες
κι εξαντληθεί το επιχειρήμα
¨ερωτεύομαι άρα υπάρχω¨
οι φωνές ξαναγυρίζουν
στις ρίζες των νεφρών
κι ένα πουλί κρυμμένο
αλώβητο στα τόσα σάλια και φιλιά
πετάει, φεύγει πίσω
απ΄τον ερημότοπο
σπαρμένο δόντια και μαλλιά,
που άφησε πίσω του το σώμα,
όταν το σώμα...
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ενάντιος Έρωτας, Ποιήματα, 1982.
K.Π. Kαβάφη, Ποιήματα, II, (1919-1933),
Θυμήσου Σώμα
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
-
Ἀρ. Κουρτίδης
Τὸ Ἑλενάκι καὶ τὸ πετειναράκι
Ἕνα μικρὸ πετειναράκι
τὸ ξύπναγε τὸ Ἑλενάκι
ἀπὸ τὸν ὕπνο τὸ γλυκό.
«Γιατὶ ξυπνᾶς πετειναράκι,
τὸ ἔμορφο τὸ Ἑλενάκι,
γιατὶ εἶσαι ἀδιάκριτο κακό;»
Μὰ μιὰ ἡμέρα τὸ Λενάκι
κοιτάζει τὸ πετειναράκι
σφαγμένο κάτω στὴν αὐλή.
Τὸ ἴδιο τὸ πετειναράκι
ποὺ ξύπναγε τὸ Ἑλενάκι
μὲ τὴ φωνή του τὴν ψιλή.
Καὶ τὸ μικρὸ τὸ Ἑλενάκι
λυπήθη τὸ πετειναράκι
ποὺ τὄσφαξαν γιὰ τὸ φαγί.
Καὶ λέγει τότε τὸ Λενάκι:
«Ἂς ζοῦσες σὺ πετειναράκι,
κι ἂς μὲ ξυπνοῦσες τὴν αὐγή».
(συγκινηθηκα....!!!)
Γιατί το έκανες αυτό; Έχουμε κόκορα χωριάτικο με μακαρόνια σήμερα. Πώς θα φάω τώρα;
Τί ; κοκκορα με χοντρο μακαρόνι ;;;; το καλυτερο μου!!
μαλλον εσυ μου ανοιξες την ορεξη....
ωχ, πως να επανορθωσω αυτο το παραστρατημα μου τωρα ? βοήθα! ;D
-
Ντύλαν Τόμας - Χωρίς να είμαστε τίποτε άλλο παρα μόνο άνθρωποι
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
-
Ντύλαν Τόμας - Χωρίς να είμαστε τίποτε άλλο παρα μόνο άνθρωποι
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.
από την ποιητική συλλογή ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
ΙΙΙ Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης, 1953
-
Υπάρχουν κάτι μέρες
Υπάρχουν κάτι μέρες,
που στην καρδιά μου ψηλαφώ ένα μεγάλο κενό
που κάποτε πληθωρικά το γέμιζε
η παρουσία σου.
Υπάρχουν κάτι μέρες
που μου θυμίζουν όσα δεν είπαμε ποτέ,
στον βραδινό περίπατο στο δάσος με τους κέδρους
εσύ και εγώ.
Υπάρχουν κάτι μέρες
που ο νεφοσκεπής ανάστερος ουρανός,
βαθιά μελαγχολία την ψυχή μου πλημμυρίζει
στην απουσία σου.
Υπάρχουν κάτι μέρες
που το μυαλό μου σύγχυση το έχει καταβάλλει,
και σαν ν’ ακούω να μου λες πως βρίσκεσαι μαζί μου
για πάντα νοερά
Και ένα δάκρυ κυλάει από τα κλειστά τα βλέφαρα
και μου ψιθυρίζει ρυθμικά σαν αρχαίος επωδός
«Όταν Σε ακούω να γελάς
τ’ αυτιά μου γεμίζουν ουράνια μελωδία..... ».
Μα το μυαλό μου σταματά εδώ
και λόγια ασυνάρτητα τα χείλη μου ψελλίζουν
«Η παρουσία σου ,
εσύ και εγώ ,
στην απουσία σου,
για πάντα νοερά.»
-
ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα
αδιάφορος-
δεν έχω πια τί άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το
τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και
λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ενδοξες μέρες.
Πίσω από το χάρτινο κήπο σας
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.
Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία.
Μιχάλης Κατσαρός, Ανθολογία Ποιημάτων, 1979.
-
Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Wilhelm Busch που είπε: "Wer in die Fuβtapfen anderer tritt hinterläβt keine eigenen Spuren"
(ελ. μετ. όποιος βαδίζει στων άλλων τις πατημασιές, δεν αφήνει πίσω δικά του ίχνη)"
Και ο Matthew Arnold που καθισμένος στις Ακτές του Ντόβερ, μάλλον την Ελλάδα σκεφτόταν...
Dover Beach,
Ήσυχη η θάλασσα απόψε
Πλήρης η παλίρροια, όμορφο το φεγγάρι
Πάνω από τα στενά. στη γαλλική ακτή ένα φως
Φέγγει και χάνεται, στέκουν οι βράχοι της Αγγλίας
Αχνοφώτιστοι κι απέραντοι, γύρω στον ακύμαντο κόλπο.
Έλα στο παράθυρο, είναι ευχάριστη η νυχτερινή αύρα!
Μα να, από τη μακριά λωρίδα του αφρού
Εκεί που η θάλασσα ανταμώνει τη χλωμόφεγγη γη
Άκου! Διακρίνεις ένα σύρσιμο, ένα βουητό
Το κύμα σέρνει βότσαλα, πετώντας τα πάλι με ορμή
Στην επιστροφή του, ψηλά πάνω στο βράχο,
Ρίχνεται και καταλαγιάζει κι ύστερα ρίχνεται ξανά,
Με τρεμάμενο νωχελικό ρυθμό, μας θυμίζει
Την αιώνια μελωδία της θλίψης.
Πολύ παλιά ο Σοφοκλής
Ακούγοντας του Αιγαίου τη βοή, σκεφτόταν
Τη λασπωμένη άμπωτη και πλημμυρίδα
Της ανθρώπινης αθλιότητας. Και μεις
Ανακαλύπτουμε στον ήχο μια σκέψη,
Αγρικώντας τον από τούτη τη μακρινή βόρεια θάλασσα.
Η Θάλασσα της Πίστης
Ήταν κι αυτή κάποτε πλήρης και τύλιγε τις ακτές της γης
Όπως τυλίγεται μια ζώνη στολισμένη, αστραφτερή
Αλλά τώρα μόνο ακούω
Το μελαγχολικό, συρτό βουητό της εγκατάλειψης
Καθώς αποσύρεται, στην αναπνοή του ανέμου
Που νυχτοκοπά, πέρα τις απερπάτητες παρυφές
Και τ’ απογυμνωμένα τρόχαλα του κόσμου
Ω, αγάπη, είθε να είμαστε αληθινοί
Ο ένας προς τον άλλο! γιατί ο κόσμος που
Κείτεται εμπρός μας σαν ένας ονειρότοπος,
Ποικιλόμορφος, και φρέσκος, και όμορφος,
Στ’ αλήθεια ούτε χαρά, ούτε αγάπη, ούτε φως δεν έχει,
Μα ούτε ασφάλεια, ή ειρήνη, ή για τον πόνο βάλσαμο
Κι είμαστε τώρα εδώ ωσάν σε σκοτεινούς λειμώνες
Μια πέφτουμε στη μάχη και μια γλιστράμε στη φυγή,
Στρατοί που αντιμάχονται μες την αμάθεια και τη νύχτα
-
«Το σχολείο»
Κάθε μέρα στο σχολείο
τις ημέρες μου περνώ
στα μαθήματα προσέχω
και δεν χάνω τον καιρό.
Μου αρέσει να μαθαίνω
ποιήματα και ιστορίες
και σε χώρες που δεν είδα
να πηγαίνω με σελίδες.
Αγαπώ τον δάσκαλο μου
και τον έχω οδηγό
μες της γνώσης το ποτάμι
για να μην, ποτέ, χαθώ.
Τα βιβλία μου διαβάζω
και ποτέ δεν αμελώ
να κοιτώ το πρόγραμμα μου
και να είμαι τακτικό.
Είναι ο δρόμος μου μεγάλος
δύσκολος, κουραστικός,
μα το κέρδος για το πνεύμα
ένας Θείος θησαυρός.
Γιατί όποιος μελετάει
ξέρει πάντα πιο πολλά
και μες τη ζωή βαδίζει
σίγουρα και σταθερά.
-
Μια πέφτουμε στη μάχη και μια γλιστράμε στη φυγή,
Στρατοί που αντιμάχονται μες την αμάθεια και τη νύχτα
Φυγή
Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.
H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.
Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
με όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.
Γιώργος Σεφέρης
-
Το πιο μεγάλο
Από κάτω απ' το ραδίκι
Κάθονται δύο πιτσιρίκοι
Και ρωτάν ο ένας τον άλλο
Ποιο 'ναν απ όλα πιο μεγάλο.
Τους ακούει ένα σκαθάρι
και τους λεει το <κουκουνάρι>!
Toυς ακούει ένα τριζόνι
και τους λεει < το πεπόνι>!
Τους ακούει κι ένα τσιμπούρι
Και τους λεει < το γαιδούρι>!
Γέλασαν οι πιτσιρίκοι
γέλασε και το ραδίκι
κι ένας με μεγάλο στόμα
βάτραχος γελάει ακόμα.
Βασίλης Ρώτας
και το αινιγμα της ημερας,
Τρεις μήνες είναι αδειανό και τους εννιά γεμάτο.
(βιβλίο)
Μικροκαμωμένη κοπελιά μεγάλες πίτες κάνει.
(μέλισσα)
Όλο τον κόσμο ντύνει κι αυτή είναι γυμνή.
(βελόνα)
-
Κέφια βλέπω σήμερα! Είμαστε εδώ και μερικοί με χαμηλή προΥπηρεσία, μακριά και κάτω από το 24 που αναρωτιώμαστε: Τι είχαμε τι χάσαμε;
Κάπως έτσι:
Σαν χαμστεράκι μες στη ρόδα,
σαν οδηγός σε αιώνιο αγώνα,
σα γύπας που πεινασμένος περιμένει
την τελευταία ανάσα σαν την λύτρωση να 'ρθει.
Σαν την ελπίδα που αθάνατη υπομένει
να σβήσουν όλα για να ξεκουραστεί.
-
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
-
ΜΕΤΑΞΥ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ
Μεταξύ αποχώρησης και παραμονής διστάζει η μέρα
ερωτευμένη με την ίδια της τη διαφάνεια.
Το κυκλικό απόγευμα γίνεται τώρα κόλπος
όπου ακίνητος ο κόσμος λικνίζεται.
Όλα είναι ορατά κι όμως ακαθόριστα,
όλα κοντά μα δεν αγγίζονται.
Ποτήρι, βιβλίο, μολύβι, χαρτί,
στέκουν στην σκιά των ονομάτων τους.
Παλλομένος ο χρόνος στους κροτάφους μου γυρίζει
στην ίδια απαράλλακτη συλλαβή του αίματος.
Το φως μεταμορφώνει τον αδιάφορο τοίχο
σ΄ένα απόκοσμο θέατρο ανακλάσεων.
Βρίσκω τον εαυτό μου στο μέσο ενός ματιού,
παρατηρώντας τον στο κενό του βλέμμα.
Η στιγμή διαλύεται. Ακίνητος,
μένω και φεύγω: Είμαι μια παύση.
Octavio Paz (1914-1998)
-
Σβήσε τα μάτια μου
Σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,
τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.
Ράινερ Μαρία Ρίλκε ( μετάφραση: Κωστής Παλαμάς )
ageliki87 είσαι η "αιτία" (με τις όμορφες επιλογές σου ) που το θυμήθηκα ;)
-
Tσιριτρό
Σέ μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι - τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Έχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και χαρές.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Πώ πω πώ πω σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Και μέθυσαν κι ολημέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα:
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
υ.γ domenica, ageliki87 ειστε η αιτια για τις υπεροχες επιλογες μου
-
Σβήσε τα μάτια μου
Γύρισα τα μάτια. δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι
Και κοιτώντας έξω καταχιονισμένα
τα δέντρα των κοιλάδων
Αδελφοί μου, είπα ως κι αυτά μια μέρα
κι αυτά θα τ' ατιμάσουν
Προσωπιδοφόροι μες στον άλλον αιώνα
τις θηλιές ετοιμάζουν
Άξιον Εστί (απόσπασμα) του Οδυσσέα Ελύτη
-
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
ασε το "με ποιον να μιλησεις " και στρωσου στο διαβασμα για τον ασεπ. ;D
-πολυ γλυκο το μωρο που εβαλες!!!!!!
-
Μάρκο, επειδή οι επιλογές σου είναι καίριες σου αφιερώνω το ακόλουθο ποίημα:
ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ
ξέρω ότι
αν είχα
μια φορεσιά
-ένα φράκο-
χρώματος πράσινο ανοιχτό
με μεγάλα κόκκινα σκοτεινά λουλούδια
αν στη θέση της
αόρατης
αιολικής άρπας που χρησιμεύει
για κεφάλι
είχα μια τετράγωνη πλάκα
πράσινο σαπούνι
έτσι που ν΄ακουμπά
απαλά
η μια της άκρη
ανάμεσα στους δυο μου ώμους
αν ήταν δυνατό
ν΄αντικαταστήσω
τα ιερά σάβανα
της φωνής μου
με την αγάπη
που έχει
μια μεταφυσική μουσική κόρη
για τις μαύρες ομπρέλλες τις βροχής
ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτε
-σαν ήμουνα παιδί-
κοιτάζοντας ευλαβικά
μέσα στα στρογγυλά
μάτια
των πουλιών
Νίκος Εγγονόπουλος, Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν, 1938
... άκρως υπερρεαλιστικό και χωρίς τον έλεγχο του ασυνείδητου... βεβαίως, βεβαίως!!!
-
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
ασε το "με ποιον να μιλησεις " και στρωσου στο διαβασμα για τον ασεπ. ;D
-πολυ γλυκο το μωρο που εβαλες!!!!!!
:o :o ΑΣΕΠ :o :o
περιμενει με το κουταλι στο χερι να φαει......... αλλα η Διαμαντοπουλου δε του δινει τιποτα! :(
-
αφιερωμένο σε μια......... καινοτόμο εκπαιδευτικό ;)
από τα μάτια φαίνεσαι
πως είσαι μια ζηλιάρα
κι από τη μέση τη λιανή
πως είσαι παιχνιδιάρα...
;D ;D ;D
-
(http://1.bp.blogspot.com/_46ETRD913IA/Szso0x3UELI/AAAAAAAAAgQ/1_lrvngPDE0/s320/AlexandrosPapadiamantis1.jpg)
Ο ἀκέραιος κὺρ Ἀλέξανδρος
Θαμνώδη ρήματα καὶ φύλλα καταπράσινα τῆς γλώσσας.
Μεγάλος ἄνθρωπος κι ἀνέσπερος ἕλληνας ποὺ κράτησε
τὸν πόνο στὸ σωστό του τὸ ὕψος
ἀγνοώντας καὶ δημοτικισμοὺς καὶ ἐξελικτισμοὺς καὶ μόδες
ἀγνοώντας τὰ ἑκάστοτε μορμολύκεια
τὴν ἀσίγαστη γενικότητα τῶν πιθήκων
ἀγνοώντας τὸν αἰώνα τῆς καλπάζουσας ἐξυπνάδας
ὁ ἀνοξείδωτος.
Ἤδη τὰ θύματα τῆς Προόδου ποὺ πρόωρα σκουριάζει
πᾶνε στὴν πατρίδα του τὴ Σκιάθο
κι ἀγοράζουν ἐλπίζοντας οἰκόπεδα
πᾶνε γιὰ λίγο ἀεράκι λίγη θάλασσα καὶ φρέσκο φεγγάρι.
Μὰ εἶν’ ἀδύνατο νὰ κοροϊδέψουμε τὴ ρημαγμένη φύση
μὲ ξιπόλητα Σαββατοκύριακα καὶ μὲ τροχόσπιτα.
Ὁ ἀκέραιος κὺρ Ἀλέξανδρος
ἐκεῖνος ὁ περιούσιος Παπαδιαμάντης
καὶ τὸ κεράκι μας ἀκόμη δὲν τὸ θέλει.
Νίκος Καρούζος
Ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Χορταριασμένα χάσματα» 1974
-
Καλοκαίρι στο χωριό
Τελειώσαν τα σχολεία και θα πάμε διακοπές
Δεν κλίνουμε πια ρήματα,μα κάνουμε βουτιές.
Δεν έχουμε πια βιβλία,δεν έχουμε πια τσάντες,
έχουμε μόνο κέφι,για ξάπλες στις βεράντες.
Τέρμα πια οι εκθέσεις ,εργασίες κι αφαιρέσεις,
ετοιμάσου με λαχτάρα, το μαγιό σου να φορέσεις.
Θα φύγουμε για ένα ταξιδάκι,να ξεπιαστούμε και λιγάκι.
-
Καλοκαίρι στο χωριό
Τελειώσαν τα σχολεία και θα πάμε διακοπές
Δεν κλίνουμε πια ρήματα,μα κάνουμε βουτιές.
ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ Κώστας Καρυωτάκης
Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.
Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της. Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια. Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν. Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μού άγγιζαν τα μαλλιά. Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια. Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.
Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.
Είδα πολλά λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές. Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Άνθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες. Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.
Ύστερα ενύχτωσε. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων. Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ' άλλα -- ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος -- ένα τεράστιο μαύρο παραπέτασμα.
:)
-
ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ Κώστας Καρυωτάκης
Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.
Φωνή απ’ την Θάλασσα - Κ.Καβάφης
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.
Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.
Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος· θα σε ’πη μια λέξι
το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —
το τραγικό παράπονο των πεθαμένων,
που σάβανό των έχουν τον ψυχρόν αφρό,
και κλαίν για ταις γυναίκες των, για τα παιδιά των,
και τους γονείς των, για την έρημη φωλιά των,
ενώ τους παραδέρνει πέλαγο πικρό,
σε βράχους και σε πέτραις κοφτεραίς τους σπρώχνει,
τους μπλέκει μες στα φύκια, τους τραβά, τους διώχνει,
κ’ εκείνοι τρέχουνε σαν νάσαν ζωντανοί
με ολάνοιχτα τα μάτια τρομαγμένα,
και με τα χέρια των άγρια, τεντωμένα,
από την αγωνία των την υστερνή.
Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων;—
το τραγικό παράπονο των πεθαμένων
που κοιμητήριο ποθούν χριστιανικό.
Τάφο, που συγγενείς με δάκρυα ραντίζουν,
και με λουλούδια χέρια προσφιλή στολίζουν,
και που ο ήλιος χύνει φως ζεστό κ’ ευσπλαγχνικό.
Τάφο, που ο πανάχραντος Σταυρός φυλάει,
που κάποτε κανένας ιερεύς θα παή
θυμίαμα να κάψη και να ‘πη ευχή.
Χήρα τον φέρνει που τον άνδρα της θυμάται
ή υιός, ή κάποτε και φίλος που λυπάται.
Τον πεθαμένο μνημονεύουν· και κοιμάται
πιο ήσυχα, συγχωρεμένη η ψυχή.
(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)
aeee έχω διάβασμα και εσύ μου φέρνεις μια θάλασσα στα πόδια μου και περιμένεις να μην τα αφήσω "να βραχούν" ;
:)
-
Με τόσα κύματα και θάλασσες...
”Μη μας προδώσεις Ουρανέ”
απο τον Νίκο Βούρο,
Κλέβουν της νύχτας τα πουλιά
Του έρωτα το μέλι
Πόλεμος είναι τα φιλιά
Χωρίς σπαθιά και βέλη
——-
Μη μας προδώσεις ουρανέ
Τ ‘αστέρια σου μη σβήσεις
Βλέπω στα μάτια της τα μπλε
Αγάπης παραισθήσεις
——–
Όμορφη γίνεσαι ζωή
Το αίνιγμά σου λύνω
Έρωτα γίνε αφορμή
Παιδί να ξαναγίνω
——–
Μήνυμα στέλνου οι ψυχές
Με σώματα παρθένα
Κύματα αγάπης, μουσικές
Στου κόσμου την αρένα
-
Κι όταν πεθάνουμε να μας
θάψετε κοντά για να μη
τρέχουμε μέσα στη νύχτα
να συναντηθούμε.
Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας
-
Επίλογος
Έρχονται νύχτες
Που βιάζονται
Να γεννήσουν.
Έρχονται μέρες
Που θέλουν ν΄αλλάξουν,
Και να φορέσουν
Αιώνες.
Γ. Θέμελης (1949)
-
Για όσους χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ μάς οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση και έχτισαν χωρίς λύπη τείχη μπροστά στα όνειρά μας.
ΤΕΙΧΗ (Κ.Π.Καβάφης)
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ,
τείχη μεγάλα κι υψηλά
τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι,
τον νούν μου τρώγει αυτή η τύχη.
Διότι πράγματα πολλά
έξω να κάμω είχον
Ά! όταν έκτιζαν τα τείχη
πως να μην προσέξω...
Αλλά δεν άκουσα ποτέ
κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν
από τον κόσμον έξω.
Aπό Ποιήματα 1897-1933, σ. 9 εκδ. Ίκαρος 1966 Α΄έκδοση 1933
-
..... άντε οι φιλόλογοι...
Ποικιλόθρον᾽ ὰθάνατ᾽ ᾽Αφροδιτα,
παῖ Δίος, δολόπλοκε, λίσσομαί σε
μή μ᾽ ἄσαισι μήτ᾽ ὀνίαισι δάμνα, [μη, παιδεύεις την ψυχή μου]
πότνια, θῦμον.
ἀλλά τυίδ᾽ ἔλθ᾽, αἴποτα κἀτέρωτα
τᾶσ ἔμασ αύδως αἴοισα πήλγι
ἔκλυες πάτρος δὲ δόμον λίποισα
χρύσιον ἦλθες
ἄρμ᾽ ὐποζεύξαια, κάλοι δέ σ᾽ ἆγον
ὤκεεσ στροῦθοι περὶ γᾶσ μελαίνας
πύκνα δινεῦντες πτέῤ ἀπ᾽ ὠράνω
αἴθεροσςδιὰ μέσσω.
αῖψα δ᾽ ἐχίκοντο, σὺ δ᾽, ὦ μάσαιρα
μειδιάσαις᾽ ἀθάνατῳ προσώπῳ,
ἤρἐ ὄττι δηὖτε πέπονθα κὤττι
δἦγτε κάλημι
κὤττι μοι μάλιστα θέλω γένεσθαι
μαινόλᾳ θύμῳ, τίνα δηὖτε πείθω
μαῖσ ἄγην ἐσ σὰν φιλότατα τίσ τ, ὦ
Πσάπφ᾽, ἀδίκηει;
καὶ γάρ αἰ φεύγει, ταχέως διώξει,
αἰ δὲ δῶρα μὴ δέκετ ἀλλά δώσει,
αἰ δὲ μὴ φίλει ταχέως φιλήσει,
κωὐκ ἐθέλοισα.
ἔλθε μοι καὶ νῦν, χαλεπᾶν δὲ λῦσον
ἐκ μερίμναν ὄσσα δέ μοι τέλεσσαι
θῦμοσ ἰμμέρρει τέλεσον, σὐ δ᾽ αὔτα
σύμμαχος ἔσσο.
-
Ἀφρικὴ I
Mέρα γιορτινή, νὰ καρφώσεις ἕνα γαρούφαλλο στὰ μαλλιά σου.
Νὰ πλύνεις τὰ χέρια σου μὲ λεβάντα.
Θὰ φέρω ἕνα σμάρι πουλιὰ νὰ σοῦ ποῦν καλημέρα.
N’ ἀλαφροπερπατήσεις, καθὼς ἡ πέρδικα τοῦ βουνοῦ,
ἀνάμεσα στὸ κόκκινο σκίνο.
Εἶμαι ὅλος νύχτα.
Θέλω ν’ ἀγγίξω τὸ χέρι σου καὶ νὰ σωπάσω.
Εἶμαι ὁ νεκρός σου,
ἕνα κλωνάρι δεντρολίβανο,
ἕνας ἐπιτάφιος θρῆνος.
Ἐν γῇ ἐρήμω καὶ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω.
Θέλω ν’ ἀγγίξω τὸ χέρι σου καὶ νὰ σωπάσω.
Νὰ καρτερέσω τὴν Κυριακή, τὴν ἀνάπαυση,
νὰ λυτρωθῶ ἀπὸ τὴ μνήμη τοῦ σώματος,
νὰ σοῦ μιλήσω γιὰ τὸν πολὺ θερισμό,
γιὰ τὴν ὥρα ποὺ ἔρχεται.
Ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου.
Πρέπει κάποτε νὰ κατασκευάσω μιὰ προσευχή.
Νὰ βρῶ ἕνα πεζούλι, ἕνα στρουθί, ἕνα καλάθι μὲ ροδάκινα.
N’ ἀναζητήσω ἀνάμεσα στοὺς δρόμους τῶν κέδρων τὸ δρόμο μου.
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος
«Τὸ παράθυρο τοῦ κόσμου», 1962
(http://i92.photobucket.com/albums/l23/dazzlejunction/0hz/greetings/sunday/sunday_1.gif)
-
Σαν σήμερα στις 18 Απριλίου του 1930 το BBC (http://news.bbc.co.uk/2/shared/spl/hi/newswatch/history/noflash/html/1930s.stm) είπε "Σήμερα δεν υπάρχουν ειδήσεις"
(Ισως η μόνη μέρα στον πλανήτη χαχαχα)
Στην άλλη μεριά του ατλαντικού ένα δημοσίευμα των LA Times για το Azusa Street Revival ξεκινάει το "κίνημα" των Πεντηκοστιανών.
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί πολύ πονέσαμε
(http://farm3.static.flickr.com/2158/1659378967_aaeaed798c.jpg)
Κι άλλο ποτέ δε θέλησα από το να ραγίσω τη Μεγάλη Νύχτα
Ενός αιώνα βυθισμένου κάτω από σωρούς ονείρων
Και λυγμών και μέσα απ' τη μικρή σχισμή
Κήπους να ρίξω ηλιόφωτους σαν ωσαννά αιωρούμενα
Να φυγαδεύσω το λευκό στον ύπνο μιας γαρδένιας
Σε επίθυρα χεράκια να κρύψω το γαλάζιο
Και πάνω απ' τα ερείπια
Την τέφρα του θανάτου ν' αφανίσω
Γιατί πολύ πονέσαμε μες στο μακρύ χειμώνα
Κι ούτε ένα τριαντάφυλλο
Απ' την παλάμη του Θεού
Δε γλίστρησε στην άδεια αγκαλιά μας
Aπό τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
-
Θέλω να σε νοσταλγήσω
μα φοβάμαι πως μπορώ,
κι ας το ξέρω πως θ'αργήσω
να επιστρέψω στο παρόν.
Θέλω να σ'αποθεώσω
στην καρδιά και στο μυαλό,
και στην άκρη των βλεφάρων
ας κυλήσει το κενό.
-
Στό φίλο ποὺ πάει γιὰ δάσκαλος
Μονάχος σου, σὲ ἀψηλὸ χωριὸ ἀπομονωμένος,
δίχως μάνα νὰ σοῦ καρικώνει τὶς κάλτσες, δίχως φίλους
γιὰ βόλτα,
τότε θὰ νιώσεις πὼς ὅ,τι πῆρες – πῆρες· τώρα πρέπει νὰ
δώσεις·
κι ἂν ἔχεις πολλά, πολλὰ θὰ δώσεις· ἂν λίγα,
σκέψου τὶς ὦρες ποὺ σπατάλησες ἐδῶ κι ἐκεῖ.
Παρ’ ὅλες τὶς τυχὸν ἐπιφυλάξεις μου, σὲ συμβουλεύω
νὰ τὴν κρατήσεις τὴν ἁγνότητά σου. Βέβαια,
εἶναι ὀδυνηρὴ ἡ ἐγκράτεια, ὅταν μάλιστα
ἡ φαντασία ὀργιάζει· ὅμως, ἂν θέλεις
τοῦ κόσμου τὴν ἐκτίμηση, ὅλο καὶ πρέπει
νὰ ὁλοκληρώνεσαι στὴ στέρηση.
Ἐξὸν ἀπ’ τὴ διδασκαλία στὸ σχολεῖο,
κοίτα νὰ κάνεις καὶ καμιὰ μικρὴ βιβλιοθήκη,
νὰ ’ρχονται οἱ νέοι του χωριοῦ καὶ νὰ διαβάζουν.
Στὴν ἐνδοχώρα, νὰ ἐργαστεῖς. Ἔτσι προσφέρεις
πολὺ περισσότερα ἀπ’ τοὺς νεανίσκους τῆς Τσιμισκῆ.
Ὡστόσο κοίτα καὶ τὴν ἠθική σου ἀκεραιότητα:
ἀπὸ ἕναν νέο δροσερὸ κι ἁγνό, κυρίως ἁγνό,
ἰδιότητα δὲν ἔχει ἡ ἀνθρωπότης τιμιωτέραν.
Κι ἐν τῷ μεταξὺ θὰ κρατοῦμε ἀλληλογραφία καὶ θὰ μοῦ
στέλνεις
φωτογραφίες σου ἀνάμεσα στὰ παιδιὰ τοῦ χωριοῦ.
Καὶ θὰ ’μαι, ἀλήθεια, περήφανος γιὰ ἕναν τέτοιο φίλο.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
«O ἀλλήθωρος», 1951
-
Ο Ρούλης και το λουλούδι
Ο μικρούλης Ρούλης κάθε μέρα
τα λουλουδάκια φροντίζει
για να είναι όμορφα και ωραία.
Ώσπου ήρθε μία μέρα ...που
το λουλούδι πάει να κόψει
στη μαμά του να το δώσει.
Το λουλούδι πίσω πάει.
Τη ζωούλα του κρατάει.
"Όχι, όχι μην το κάνεις
τη ζωούλα μη μου πάρεις!"
Και ο Ρούλης πίσω τρέχει...
Να το κόψει δεν αντέχει!
Χαρτί και μολύβι αρπάζει
και λουλούδι σχεδιάζει!
Και η μαμά του όλο χαρά
το λουλούδι του κρατά
και γλυκά όλο το φιλά!!!
( εχω μια μικρη υποψια οτι οι νηπιαγωγοι θα με.... λατρεψουν για τις επιλογες μου !!! ;D ;D)
-
Γιάννης Ρίτσος - Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος
(http://us.images.timnhanh.com/blog/200907/03/7190871246621142.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=AxfAW08ZwFc&feature=related)
..................................................................................
Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.
Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
-
Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης -------- Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ' όνομά του, κ' η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ' οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.
Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ' επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ' έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ' οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.
Γι' αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ' έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.
-
( εχω μια μικρη υποψια οτι οι νηπιαγωγοι θα με.... λατρεψουν για τις επιλογες μου !!! ;D ;D)
;D ;D
Ελεφαντάκι (http://www.youtube.com/watch?v=aYorXDBwcdU)
Στίχοι: Γιώργος Χατζηπιερής
Μουσική: Γιώργος Χατζηπιερής
Πρώτη εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς
Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
τρώει εφτά κασόνια, μακαρόνια
κι όλο κάνει τούμπες και γελά
Όταν ανεβαίνει στην τραμπάλα
με πετάει ψηλά, στον ουρανό
κι όποτε βουτάει στην πισίνα
φεύγει από μέσα το νερό !
Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
πίνει εφτά κουβάδες, λεμονάδες
κι όλο κάνει τούμπες και γελά
Παίζουμε τ' απόγευμα στον κήπο
τρέξιμο και μπάλα και κρυφτό
κι ύστερα στο μπάνιο μου πετάει
με την προβοσκίδα το νερό
Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
θέλει κόπο μα, θα βρω τον τρόπο
να το πάρω κάποτε αγκαλιά !!
-
Συχωρέστε την αθλιότητα μου.... είμαι τόσο sad :'(
(http://www.fmusic.olmer.ru/luct/1/death.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=4f94E_rFxug)
Πρέβεζα
Με την πένα του Κώστα Καρυωτάκη τη μουσική του Μουσική του Δήμου Μούτση την εκτέλεση του Χρήστου Λεττονου, απο τη ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ
Θάνατος είναι οι κάργιες
που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι, (Σε ένα δρόμο, για ένα σκυλί, χάθηκε στα 35 του)
με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα κι ακόμη
ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος κι ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης. (Φλωρίνης.... γαμώ την κηδεία μου)
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης,
πρώτη κατάθεσης δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία
"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις". ( Σε μια στιγμή χάνεται η ζωή....)
Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.
[Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
ένας πέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία] (Το πιο τραγικό απο όλα.... η κηδεία, το λευκό φέρετρο, και το μεγάλο ερωτηματικό πάνω απο τα βουρκωμένα μάτια)
Διάβασα στον εκκλησιαστή 7:2 " Καλύτερα να πάει κάποιος σε ένα σπίτι πένθους, παρά να πάει σε ένα σπίτι συμποσίου. επειδή, αυτό είναι το τέλος του κάθε ανθρώπου, και αυτός που ζει θα το βάλει αυτό στην καρδιά του"
... και το έβαλα, χρόνια πριν, και το ξανά έβαλα τώρα... και; άντε εγώ cold-blooded, εκείνη τη μάνα τι της λές;
Τουλάχιστον είδα το ουράνιο τόξο οδηγώντας στο γυρισμό... life goes on.
-
Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.
Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>
-
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
(1884-1974)
ΤΑ ΛΟΙΣΘΙΑ
Όλα μπροστά σου μαύρα, η κάθε μέρα
πιο μαύρη από τη νύχτα. Η φωτοσφαίρα
σβησμένη χρόνια πίσου απ' τα βουνά.
Κι αν κάποτες τα μάτια σου γυρνάνε
πίσου, διπλά πονάς, 'τι βλέπεις να 'ναι
πιο μαύρ' απ' τα παλιά, τα τωρινά !
*
Τι καλά να 'σαι πρώτος ! Από σένα
μόλις τώρα αρχινά η μεγάλη Τέχνη !
Αν το πιστεύεις, είναι αλήθεια. Νόμος !
Την κάθε μέρα πιο θα μεγαλώνεις,
που να μη σε χωράει τουτ' η πατρίδα.
Αλλ' όταν σ' αγκαλιάσει η μάνα Γης,
--δε θα σου δώσει ούτ' έναν πόντο πιότερο
απ' το μπόι σου. Μα τι σε νοιάζει εσένα;
Χρόνια τήνε μετρούσαν οι πατούσες σου !
Να λυπάσαι τον άλλον, που παιδεύεται
να μη φανεί μικρός στον εαυτό του,
να μη γελιέται και να μη γελάει,
να μη στολίζει μα να ξεγυμνώνει.
Κι όταν τον αγκαλιάσει η μάνα Γης,
θα φανούνε τα σωστά του μέτρα
-
σαν σημερα το 1921 γεννηθηκε ο Τασος Λειβαδιτης
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (http://www.youtube.com/watch?v=1HR0tVN2t4g&feature=related)
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Επίσης αξιζει:
http://www.youtube.com/watch?v=T_ifuRBuCP0
-
σαν σημερα το 1921 γεννηθηκε ο Τασος Λειβαδιτης
Γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922.(Αν και σύμφωνα με το Λεξικό «Τεγόπουλου – Φυτράκη» γεννήθηκε το 1921)
Σπούδασε νομικά, όμως τον κέρδισε η λογοτεχνία και συγκεκριμένα η ποίηση. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά το δικαστήριο τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών.
Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954. Αδερφός του ήταν ο ηθοποιός Αλέκος Λειβαδίτης και ανηψιός του ο ηθοποιός Θάνος Λειβαδίτης.
Είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές και σας αφιερώνω ένα από τα πολλά "διαμαντάκια" που μας χάρισε :
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.http://www.youtube.com/watch?v=-KM-n4R9OHA&feature=related ( Αλκηστη Πρωτοψάλτη)
http://www.youtube.com/watch?v=ctn8RmdqUnY ( Διονύσης Τσακνής)
-
Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα...
Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα —
είναι προ πολλών ετών —
στην ιδίαν γη δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.
Λυρικήν την φαντασίαν
είχον, κι αν απατηλήν,
μ’ εχορήγει ευτυχίαν
όμως ζώσαν και θερμήν.
Σ’ ό,τι έβλεπε το μάτι
πλούσιαν έδιδε θωριά·
της αγάπης μου, παλάτι
μοι εφαίνετο η φωλιά.
Και το τσίτινο φουστάνι
εφορούσε το φθηνό·
σας ομνύω μοι εφάνη
κατ’ αρχάς μεταξωτό.
Της εστόλιζαν τα χέρια
δυο βραχιόλια φτωχικά·
δι’ εμένα τζοβαέρια
ήσανε αρχοντικά.
Στο κεφάλι μαζεμένα
άνθη εφόρει απ’ το βουνό —
ποια ανθοδέσμη δι’ εμένα
είχε τέτοιον στολισμό;
Ομαλούς τους περιπάτους
πάντα βρίσκαμε μαζί,
και ή δεν είχε τότε βάτους,
ή τας έκρυπτεν η γη.
Δεν με πείθει νυν το πνεύμα
των ρητόρων και σοφών
όσον έν εκείνης νεύμα,
κατ’ εκείνον τον καιρόν.
Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα —
είναι προ πολλών ετών —
στην ιδίαν γη δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.
Κ.Π. Καβάφης - Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923
-
Συχωρέστε την αθλιότητα μου.... είμαι τόσο sad :'(
(http://www.fmusic.olmer.ru/luct/1/death.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=4f94E_rFxug)
Πρέβεζα
Με την πένα του Κώστα Καρυωτάκη τη μουσική του Μουσική του Δήμου Μούτση την εκτέλεση του Χρήστου Λεττονου, απο τη ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ
Θάνατος είναι οι κάργιες
που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι, (Σε ένα δρόμο, για ένα σκυλί, χάθηκε στα 35 του)
με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα κι ακόμη
ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος κι ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης. (Φλωρίνης.... γαμώ την κηδεία μου)
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης,
πρώτη κατάθεσης δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία
"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις". ( Σε μια στιγμή χάνεται η ζωή....)
Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.
[Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
ένας πέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία] (Το πιο τραγικό απο όλα.... η κηδεία, το λευκό φέρετρο, και το μεγάλο ερωτηματικό πάνω απο τα βουρκωμένα μάτια)
Διάβασα στον εκκλησιαστή 7:2 " Καλύτερα να πάει κάποιος σε ένα σπίτι πένθους, παρά να πάει σε ένα σπίτι συμποσίου. επειδή, αυτό είναι το τέλος του κάθε ανθρώπου, και αυτός που ζει θα το βάλει αυτό στην καρδιά του"
... και το έβαλα, χρόνια πριν, και το ξανά έβαλα τώρα... και; άντε εγώ cold-blooded, εκείνη τη μάνα τι της λές;
Τουλάχιστον είδα το ουράνιο τόξο οδηγώντας στο γυρισμό... life goes on.
Δεν ξέρω για ποια μάνα μιλάς εσύ. Εγώ δεν μπορώ να κοιτάξω στα μάτια τον εννιάχρονο μαθητή μου του οποίου τη μάνα κηδέψαμε τη Δευτέρα. Κάποιος προκάλεσε εσκεμμένα ατύχημα και την σκότωσε.
Συγνωμη, τα συλλυπητήρια μου.
-
Συγνωμη, τα συλλυπητήρια μου.
Φαίδων Θεοφίλου, Στιγμιότυπο κάτω απ' το φεγγάρι
Δεν ήξερα
ότι ο Θάνατος
παραμονεύει μειδιώντας
εκεί που δυναμώνουν τα αισθήματα…
Έχοντας πιει μισό μπουκάλι
άφησα τ' άλλο μισό
να το κοιτάς από ψηλά, να φέγγεις.
Οι σκέψεις ναρκισσεύονταν
στο στήθος μου
σαν το δοξάρι στο βιολί
ενώ τα αισθήματα έπιαναν χορό
τραγουδώντας μου εκείνο το:
«Τα αισθήματα αξίζουν
μόνο σαν κινδυνεύουν να χαθούν
κι ήταν η απ' έξω μου Σιωπή
τόσο παράφορη,
που σκιάχτηκεν ο Θάνατος.
Οπισθοχώρησε δυο βήματα,
κι έχασε το μειδίαμ' απ’ τα χείλη…
Kύκλος της Κοντινής Ξαδέλφης (Μονόλογοι προς τη Σαπφώ)
-
Σάν σήμερα η Ελλάδα είχε ήδη χούντα και το 1943 είχε γεννηθεί η ποιήτρια Louise Glück
Happiness
Ένας άντρας και μια γυναίκα κοιμούνται στα λευκά.
Είναι πρωί. Νομίζω
Θα ΄ναι ξύπνιοι σύντομα.
Στο τραπεζάκι, δίπλα, ένα βάζο
κρίνα, το φως του ήλιου
λιμνάζει στο λαιμό τους.
Τον κοιτάζω που στρέφει σ’ εκείνη
σαν για να πει τ’ όνομά της
σιωπηλά, βαθιά μες στο στόμα της –
Απ’ το παράθυρο
μια, δυο φορές,
ένα πουλί κελαηδά.
Τότε εκείνη σαλεύει, το σώμα της
γεμίζει απ’ την ανάσα του.
Ανοίγω τα μάτια, με κοιτάζεις.
Ο ήλιος γλιστρά
γύρω στο δωμάτιο.
Δες το πρόσωπό σου, λες,
με το δικό σου τόσο κοντά μου
να γίνεται καθρέφτης.
Πόσο ήρεμος είσαι. Και ο φλεγόμενος τροχός
μας προσπερνά ήσυχα.
-
Είναι πρωί.
Απ’ το παράθυρο
μια, δυο φορές,
ένα πουλί κελαηδά.
Ο ήλιος γλιστρά
γύρω στο δωμάτιο.
Ὑμνος στὴν ἄνοιξη
Ι
Πρωί. – Καὶ καθὼς ἄνοιξα διάπλατα στὴν ἡμέρα
ἄξαφνα τὸ παράθυρο καὶ στάθηκα ὀρθός,
Ἄνοιξη, μπῆκες μέσα μου μαζὶ μὲ τὸν ἀγέρα,
τὶς μυρωδιές, τὰ χρώματα καὶ τὸ ἱλαρὸ τὸ φῶς.
Ἄνοιξη, μπῆκες μέσα μου καὶ φούσκωσε σὰ δέντρο
ἀπὸ χυμὸ ὑποσχετικὸ καὶ πλούσιο τὸ κορμί μου,
– ἄκουσα μέσα μου λαὸ πουλιὰ νὰ τραγουδᾶνε
κι εἶναι πλατάνι ποὺ θροεῖ στὴν αὔραν ἡ ψυχή μου.
Σὲ εἶδα νὰ μοῦ χαμογελᾶς μέσα ἀπὸ τὰ λουλούδια,
νὰ μοῦ χαϊδεύεις τὰ μαλλιὰ μὲ τὴν τρελὴ τὴν αὔρα
– καὶ ἡ χαρὰ ἀπ’ τὰ στήθια μου ἀνάβλυσε καὶ ἐχύθη
ὡς ἀπ’ τοὺς ἄμμους μιᾶς πηγῆς κρύων νερῶν ἀνάβρα.
Πῶς νὰ τὴν πῶ τέτοια χαρά, πὼς νὰ τὴν τραγουδήσω,
τέτοια χαρὰ ποὺ μέσα μου σὰν τὸ πουλὶ σκιρτάει,
ποὺ ἁπλώνεται ὡς τὸ ρόδινο τὸ φῶς σὲ μιὰ κοιλάδα,
ὅταν ἀπάνου στὴν κορφὴ βουνοῦ ὁ ἥλιος σκάει…
ΙΙ
Εἶμαι σὰν πάρκο δροσερό, ποὺ ζεύγη ἐρωτεμένα
περνᾶνε ἀργὰ καὶ χαρωπά, κρατούμενα ἀπ’ τὰ χέρια,
εἶμαι σὰ μιὰ δεξαμενὴ γεμάτη πυκνοὺς ἴσκιους,
ποὺ στὰ νερὰ τῆς ἔρχουνται νὰ πιοῦνε περιστέρια.
Κώστας Ουράνης
Ἀπὸ τὰ «Τραγούδια», 1953(http://img1.imagehousing.com/100302/876f480a4c859c20872dc6d388aefeda.gif) (http://www.youtube.com/watch?v=2clXNscsbI0)
-
Καλημέρα domenica
τι ωραια πεταλούδα!!!!!!
μου θυμισε όταν μικρη τραγουδουσα το:
Μια ωραία πεταλούδα
Μια ωραία πεταλούδα
σ’ένα κήπο μια φορά
καμαρώνει και απλώνει
τα γαλάζια της φτερά
Όλο τον καιρό γυρίζει
Όλο τον καιρό γυρίζει
και τα άνθη χαιρετά
πότε κάθεται στο ένα
πότε φεύγει και πετά
Λάμπουν κόκκινες πιτσίλες
Λάμπουν κόκκινες πιτσίλες
στα γαλάζια της φτερά
λάμπουν κόκκινες πιτσίλες
στα γαλάζια της φτερά
Όταν έρθει ο χειμώνας
Όταν έρθει ο χειμώνας
πέφτει κάτω και ψοφά
κι όταν έρθει καλοκαίρι
ζωντανεύει και πετά
(http://thereandbackagainranch.com/yahoo_site_admin/assets/images/flower_4_std.28395740flower%204) (http://www.youtube.com/watch?v=0iI5BAQNRrQ)
-
Παραλληλισμοί - Νίκος Καββαδίας
από την ποιητική συλλογή Μαραμπού
(http://i44.tinypic.com/2gwau8n.jpg)
Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.
Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ? όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.
-
Παραλληλισμοί - Νίκος Καββαδίας
Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.
Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ? όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.
Δυστυχώς! :'( :'( :'(
-
Τα παράθυρα
Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
Τα παράθυρα
Ερημία
Ἔξω ἀπό μας πεθαίνουν τὰ πράγματα
Ἀπ’ ὅπου περάσης νύχτα, ἀκοῦς σὰν ἕνα ψίθυρο
Νὰ βγαίνη ἀπὸ τοὺς δρόμους ποὺ δὲν πάτησες,
Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ δὲν ἐπισκέφθηκες,
Ἀπ’ τὰ παράθυρα ποὺ δὲν ἄνοιξες,
Ἀπ’ τὰ ποτάμια ποὺ δὲν ἔσκυψες νὰ πιῆς νερό,
Ἀπὸ τὰ πλοῖα ποὺ δὲν ταξίδεψες.
Ἔξω ἀπό μᾶς πεθαίνουν τὰ δέντρα ποὺ δὲν γνωρίσαμε.
Ὁ ἄνεμος περνᾶ ἀπὸ δάση ἀφανισμένα.
Πεθαίνουν τὰ ζῶα ἀπὸ ἀνωνυμία καὶ τὰ πουλιὰ ἀπὸ σιωπή.
Τὰ σώματα πεθαίνουν σιγὰ - σιγὰ ἀπὸ ἐγκατάλειψη
Μαζὶ μὲ τὰ παλιά μας φορέματα μὲς στὰ σεντούκια.
Πεθαίνουν τὰ χέρια, ποὺ δὲν ἀγγίσαμε, ἀπὸ μοναξιά.
Τὰ ὄνειρα, ποὺ δὲν εἴδαμε, ἀπὸ στέρηση φωτός.
Ἔξω ἀπό μᾶς ἀρχίζει ἡ ἐρημία τοῦ θανάτου.
Γ. Θέμελη, Ποιήματα I, ἀνθολόγηση 1986
-
Ήρθαν
ντυμένοι φίλοι
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας
και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη,
βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα υποταγή και δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε
το χρυσό ν’ αρχίσει παιχνίδι
ούτε ζέφυρος καν, τις λεύκες να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς και επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους νόμους τους θεσπίζοντας
τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού
στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς
τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
"ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"
-
....
Πεθαίνουν τὰ χέρια, ποὺ δὲν ἀγγίσαμε, ἀπὸ μοναξιά.
Τὰ ὄνειρα, ποὺ δὲν εἴδαμε, ἀπὸ στέρηση φωτός.
Ἔξω ἀπό μᾶς ἀρχίζει ἡ ἐρημία τοῦ θανάτου.
[/b]
[/quote]
...η μιζέρια μας...
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
...και οι άλλοι...
-
Tίτος Πατρίκιος - Στίχοι, 2
Στίχοι ποὺ κραυγάζουν
στίχοι ποὺ ὀρθώνονται τάχα σὰν ξιφολόγχες
στίχοι ποὺ ἀπειλοῦν τὴν καθεστηκυία τάξη
καὶ μέσα στοὺς λίγους πόδες τους
κάνουν ἢ ἀνατρέπουν τὴν ἐπανάσταση,
ἄχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα
κανένας στίχος δὲν κινητοποιεῖ τὶς μάζες.
(Ποιὲς μάζες; Μεταξύ μας τώρα –
ποιοὶ σκέφτονται τὶς μάζες;
Τὸ πολὺ μιὰ λύτρωση ἀτομική, ἂν ὄχι ἀνάδειξη.)
Γι’ αὐτὸ κι ἐγὼ δὲ γράφω πιὰ
γιὰ νὰ προσφέρω χάρτινα ντουφέκια
ὅπλα ἀπὸ λόγια φλύαρα καὶ κούφια.
Μόνο μιὰν ἄκρη τῆς ἀλήθειας νὰ σηκώσω
νὰ ρίξω λίγο φῶς στὴν πλαστογραφημένη μας ζωή.
Ὅσο μπορῶ, κι ὅσο κρατήσω.
-
Σαν σήμερα... 26 απριλιου 1564 γεννήθηκε ο Σαιξπηρ
Εκτος του να ζει κανείς ή να μη ζεί; (που εγω λέω να ζεί)
παραθέτω το αγαπημένο μου του Αμλετ.
ΑΜΛΕΤ: Χα, χα. Είσαι τίμια;
ΟΦΗΛΙΑ: Κύριέ μου;
ΑΜΛΕΤ: Είσαι ωραία;
ΟΦΗΛΙΑ: Τι εννοεί η Εξοχότης σας;
ΑΜΛΕΤ: Πως αν είσαι τίμια και ωραία, η τιμιότητά σου δεν πρέπει να επιτρέπει πολλά πάρε-δώσε με την ομορφιά σου.
ΟΦΗΛΙΑ: Τι καλύτερη συναναστροφή, Κύριέ μου, θα μπορούσε να βρει η τιμιότητα από την ομορφιά;
ΑΜΛΕΤ: Ναι, πράγματι. Γιατί η δύναμη της ομορφιάς θα μετατρέψει αμέσως την τιμιότητα σε μαστροπό, προτού προλάβει η ισχύς της τιμιότητας να μεταφράσει την ομορφιά σε κάτι που να της μοιάζει.
Και μερικές γνωστές του ατάκες...
«Αυτός που αγαπάει να τον κολακεύουν, είναι άξιος του κόλακα.»
«Το κακό που κάνουν οι άνθρωποι ζει ύστερα απ’ αυτούς. Το καλό, πολλές φορές, θάβεται μαζί τους.»
«Η θάλασσα έχει όρια, οι βαθιές όμως επιθυμίες δεν έχουν.»
«Οι άνθρωποι δίνουν περισσότερη αξία σ’ αυτό που επιθυμούν και δεν το αποκτούν, απ’ όση πραγματικά αυτό έχει.»
«Τι τεράστιος στρατός που είναι οι ανθρώπινες επιθυμίες.»
«Ο έρωτας είναι τυφλός και οι ερωτευμένοι δεν βλέπουν τι χαριτωμένες ανοησίες κάνουν.»
«Ήταν ένας άνθρωπος που τα ήθελε όλα και όλους για τον εαυτό του, γι’ αυτό δεν θα γυρίσω πια να τον κοιτάξω.»
«Οι αμφιβολίες είναι προδότες και γίνονται αιτία να χάσουμε το καλό που θα μπορούσαμε να κερδίσουμε, γιατί μας κάνουν να φοβόμαστε να ενεργήσουμε.»
«Είμαι περισσότερο αμαρτωλός απ’ την ίδια την αμαρτία.»
«Τα παλιότερα αμαρτήματα είναι οι νεώτεροι τρόποι ζωής.»
Και επισης είναι αυτός που 'εγραψε το "It's Greek to me" (Στον Ιούλιο Καίσαρα)
Λατρεύω τα thou και shall στα Αγγλικά του...
-
Μονόγραμμα III - Ελύτης Oδυσσέας
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή
σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει:
Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Nα μιλώ για σένα και για μένα.
(http://frosynh-pathfider-gr.pblogs.gr/files/f/271360-%CE%9C%CE%A0%CE%9B%CE%95%20%CE%98%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%A3%CE%A3%CE%91%20%CE%A6%CE%95%CE%93%CE%93%CE%91%CE%A1%CE%99.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=j_2pyNuL0_A)
-
Σήμερα που έχει πανσέληνο (και είναι ωραία), σκέφτηκα να σας αφιερώσω αυτό το ποίημα που είναι τόσο ευαίσθητο και τρυφερό...
Για όλους εσάς που παλεύετε με τη μνήμη σας... στο τώρα, το ποτέ, το μετά... το εδώ, το εκεί, το μακριά...
Ν΄ΑΝΘΙΖΟΥΜΕ ΩΣ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ
Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε πολύ.
Γνωρίζαμε στο βάθος ότι η μνήμη άπιστη είναι
κι αν δεν συλλέγεις αποδείξεις, σε λίγα χρόνια σ’ απατά.
Στοιβάξαμε κι εμείς τις μαδημένες μαργαρίτες
–είχαν ανακριθεί σκληρά
μέχρι να ομολογήσουν την τρισύλλαβη αυταπάτη–
κάπου ψηλά κρεμάσαμε και τ’ άχρηστο κομποσκοίνι
–οι απελπισμένοι έρωτες το’ χαν να ζουν ασκητικά–
σπάσαμε και το μελανοδοχείο του χειμώνα
μήπως γεμίσει η κάμαρη ξανά με χελιδόνια.
Τίποτα δεν ωφέλησε.
Ό,τι προφέραμε μαραίνονταν αμίλητο
λες κι η μικρόψυχη ζωή προβάριζε το θάνατο
πριν τη συνθλίψει ο χρόνος.
Τιμωρημένοι ισόβια στη σάρκινη ερημιά μας
μας έβαζαν να υποδυόμαστε πουλιά
μας μάθαιναν ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα
κι ανθεκτικοί στην ενοχή
τα «πάντα» ν’ ανταλλάσσουμε με μιας στιγμής φιλί.
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
-
Ορέστης Αλεξάκης -
Ναι, μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις
Ναι, μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις
και μόνον απ' την ίδια σου σιωπή
το λάλον ύδωρ αναβλύζει εντός μου
κι αυτό το φέγγος που
σε περιβάλλει
που μέσα του ενοικείς και κυοφορείσαι
θαρρώ σιωπής εμφάνεια είναι
θαρρώ τους δυο μες στη σιωπή συμπλέκεις κόσμους
(http://egxoiridio.files.wordpress.com/2009/04/music_should_be_so_beautiful_by_windcharmer-song-piano-magiciangirl-dress.jpg) (http://like-wolves-life.pblogs.gr/files/50552-LONELY.jpg)
κι ο τόπος σου
είναι ο τόπος όπου σμίγουν
ζόφος και φως
κι εσύ
με φως και ζόφο
πλάθεσαι και κυριαρχείς
στα σιωπηλά σκιόφωτα του ονείρου
και ιδού
τα μέσα στο βυθό τοπία
ξυπνούν κι ανθίζουν με
τον ερχομό σου
στολίζονται άστρα και όστρακα
κι αργά
προς τον δικό μας αναδύονται κόσμο
Από τη συλλογή Βυθός
-
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Για σας που είστε ερωτευμένοι κι αγκαλισμένοι με το ταίρι σας απολαμβάνετε την πανσέληνο ... (κι ας είναι ανάδρομος ο Ερμής και δυσκολεύει την επικοινωνία!) ;D
-
A. Εμπειρίκος, Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Τα κούμαρα βαριά σαν βλέφαρα ηδυπαθείας, στάζουν το μέλι στη σιγή. Ο γδούπος διαρκεί, και από τα μάτια σου στο στήθος και στο στόμα μου, η έλξις απλώνει την παλίρροια.
Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι. Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη μάς αναγγέλλει την αυγή, σφαδάνουσα στο ράμφος της πρωίας.
Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.
Η σιωπή λικνίζεται στην αμμουδιά. Τα πόδια της πατούν στην κυανή, στην άνευ έρματος ακρογιαλιά θαλάσσης που καθεύδει.
Τα βήματά μου αντηχούν στη βελουδένια στρώσι της σκιάς μου.
Κρυφή μου ελπίδα στα βουνά, καλημερίζω την ηχώ σου.
Βάμμα νυκτός στα χείλη της, δόσις φωτός στο στήθος μου, και τα πανέρια της ανοίξεως ανοικτά, με τα χρωματιστά χαρτιά των φρούτων κυμαινόμενα.
Ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι. Έπειτα θα θελα να κυλισθώ
στην αμμουδιά μαζί σου.
Οι τοίχοι, λεν, έχουν αυτιά – μα οι ψίθυροι ζουν και πεθαίνουν και στα φύλλα.
Πάρε την λέξι μου. Δώσε μου το χέρι σου.
Η δριμύτης της ανοίξεως είναι φιλί πούχω στο στόμα.
Βρέφος εντός αβράς σιγής. Μόνον η αύρα μέλπει και η τροφός ρεμβάζουσα προσφέρει το βυζί της στο ευτυχισμένο βρέφος. Ώρα ηδονής και γάλακτος. Ώρα του γαλαξίου.
Ο άνεμος όταν φυσά, οι καλαμιές γεμίζουν αυλητρίδες.
(http://img.youtube.com/vi/u-lpDBhYK24/0.jpg)
-
Η μοναξιά, η αγάπη μου
Μπορώ να γίνω χρώμα βιολετί ή καστανό,
γαλάζιο ή σκοτάδι να έχω μόνο.
Να περπατώ, να αναπολώ,
σαν έλικες την σκέψη μου να έχω.
Στους δρόμους περιμένω μόνος
μην έχοντας ανάγκη να μιλήσω,
και όταν χρειαστεί,
να ανθήσω.
Στο νου μου αρέσει η μοναξιά,
είναι η φίλη μου, η προδομένη φίλη.
Αγάπη της δεν έχει όρια,
Όμως την έχω αγκαλιά
Με τις φτερούγες της μου ταξιδεύει
Μιλήσαμε και σήμερα μαζί
Και τώρα είναι κοντά μου.
Δεν την αγαπάει κανείς.
Όλοι την δείχνουν με ένα δάχτυλο,
και σημασία δεν την δίνουν.
Περιφρονούν, αηδιάζουν και προσκυνούν.
Την μοναξιά μου, την μοναδική μου αγάπη…
-
Ο επίλογος (Τάσος Λειβαδίτης)
Κι αν έφτασα τόσο μακριά, ήταν για να μην ακούσω που δε μου αποκρίθηκαν
κι αχ, πλανήθηκα πολύ σε δρόμους, ακολουθώντας τούτο η εκείνο, κληρονόμος μιας ανεξήγητης ώρας: τότε που όλα θα εξηγηθούν,
χωρίς λόγια η και χωρίς να υπάρχουμε καν — όταν, τέλος, ξαναγύρισα η πόλη είχε λεηλατηθεί, τα βαγόνια αναποδογυρισμένα,
η εξέγερση ήταν πια παρελθόν κι όσοι απόμεναν όρθιοι πυροβολούσαν ακόμα
για ένα φτωχό έπαθλο στα υπαίθρια σκοπευτήρια
και το βράδυ «τι ώρα είναι;» ρωτάς, «οχτώ» σου απαντάνε,
με τέτοιες άθλιες βεβαιότητες ζούμε
και κανείς δεν είδε το έγκλημα — αφού το τέλειο έγκλημα έγινε
εκεί που δεν μπορεί πια τίποτα να συμβεί. Όμως εγώ υπήρξα ανυπόμονος
σαν κάποιον που ανοίγει την ομπρέλα του σε καιρούς ξηρασίας (ίσως γιατί δε θέλει να ξεχάσει),
ή κάποιον που ντύνεται γυναίκα για να πει ένα ψέμα ακόμα παιδικό —
μη μ’ αδικείτε, λοιπόν, αν έκλεισα τα μάτια, ήταν για να υπερασπίσω τον κόσμο
ή θυμόμουν τα χέρια της μητέρας καθώς έβαζαν τη σκούπα πίσω απ’ τη χαλαρωμένη πόρτα — στερεώνοντας ίσως κάτι πιο μακρινό,
ενώ το κοιμητήρι, αντίκρυ, θρόιζε απαλά, σαν το σύντομο επίλογο ενός μυστηρίου..
-
Σαν σήμερα, το 1863 γεννήθηκε ο άνθρωπος που με (@skg) έκανε να νιώσω την ποίηση.
Την ίδια μέρα, το 1933 πέθανε... θέλω να πεθάνω στα γενέθλια μου..
Η αρχή των
Η εκπλήρωσις της έκνομής των ηδονής
έγινεν. Aπ’ το στρώμα σηκωθήκαν,
και βιαστικά ντύνονται χωρίς να μιλούν.
Βγαίνουνε χωριστά, κρυφά απ’ το σπίτι· και καθώς
βαδίζουνε κάπως ανήσυχα στον δρόμο, μοιάζει
σαν να υποψιάζονται που κάτι επάνω των προδίδει
σε τι είδους κλίνην έπεσαν προ ολίγου.
Πλην του τεχνίτου πώς εκέρδισε η ζωή.
Aύριο, μεθαύριο, ή με τα χρόνια θα γραφούν
οι στίχ’ οι δυνατοί που εδώ ήταν η αρχή των.
οι στίχ’ οι δυνατοί που εδώ ήταν η αρχή των.
και
Ζωγραφισμένα
Την εργασία μου την προσέχω και την αγαπώ.
Μα της συνθέσεως μ’ αποθαρρύνει σήμερα η βραδύτης.
Η μέρα μ’ επηρέασε. Η μορφή της
όλο και σκοτεινιάζει. Όλο φυσά και βρέχει.
Πιότερο επιθυμώ να δω παρά να πω.
Στη ζωγραφιάν αυτή κυττάζω τώρα
ένα ωραίο αγόρι που σιμά στη βρύσι
επλάγιασεν, αφού θ’ απέκαμε να τρέχει.
Τι ωραίο παιδί· τι θείο μεσημέρι το έχει
παρμένο πια για να το αποκοιμίσει. —
Κάθομαι και κυττάζω έτσι πολλήν ώρα.
Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της.
και... αφιερωμένο στους παντρεμένους, δεσμευμένους, και όλους "κατα τα συνθήκη ψεύδη" μη μόνους,,
Θυμήσου, Σώμα...
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο
τυχαίον * εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
αυτό το last αφιερωμένο για τη καλύτερη φίλη που έχει δώσει ποτέ ο Θεός σε άνθρωπο...
* = supermarket
ΜΗ ρωτήσει ΚΑΝΕΙΣ για ποιον μιλάω... Κ.Π.Κ. ο ένας...
-
Κεριά
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Αώνια η μνήμη του, λοιπόν, και παντοτινή "σύντροφός" μας ...
-
Φωνές - Κ.Π.Καβάφης
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
(http://farm3.static.flickr.com/2336/2129252744_14946f56be.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=1_aSxZY2vqw)
-
Περιμένοντας τους Βαρβάρους
(http://farm1.static.flickr.com/26/46506627_227e389413.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=1rDzrMdbNPk)
-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
θα έρθουν; ; ; ή μήπως ηρθαν; ; ;
-
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
(1884-1974)
ΠΩΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ
Η «ΑΛΗΘΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
Να μην ακούω και να μη βλέπω να πατώ.
Να μη νογάω και να' χω το στόμα βουλωτό.
Να μη με φαρμακών' η μπόχα του καιρού μου.
Χωρίς αυτιά και μάτια, μύτη και μυαλό,
μουγκός να πηαίνω, όποτε μου 'ρθει, προς νερού μου,
κι άμα τσινάει ο Γάιδαρος να μη γελώ.
Και σα με καρυδώνουνε μουνούχο σκλάβο
οι Αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο.
-
Όταν... (Από τη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων)
Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς
εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν
εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα.
-
Μια κότα και μια τερακότα
Μια γριά κότα και μια τερακότα
μες την κουζίνα με μια ντουζίνα,
μαχαίρια πιρούνια, χορό κρατούνε
και απ’ τα χαράματα αψιμαχούνε.
Μα θα σε ψήσω η μια φωνάζει
«Χμ τι μας λες, η όρνιθα κράζει
ύστερα σκούζει σαν να θυμώνει
μα η τερακότα τώρα πεισμώνει
Η γριά κότα τρομαγμένη
μαζεύεται και συλλογιέται
«Μπας και αλήθεια μου λέει;»
υποχωρεί και κάνει πως κλαίει.
Κ’ η τερακότα την αρπάζει
της δίνει μια και την σκεπάζει.
«Τι μας λες, κλάψανε κι άλλες
κότες τρανές κότες μεγάλες»!
Ζεσταίνει το μάτι και κλείνει το μάτι
Στην πονηρή την τερακότα
Που επιδέξια έχει αρπάξει
Την δύστυχη την γριά κότα…
Και εκεί που άρχισε το πανηγύρι
μες την κουζίνα ποιος να μείνει;
Μαχαίρια πιρούνια παραμερίζουν
και οι πιατέλες πανηγυρίζουν.
Εκείνη κτυπιέται στριφογυρίζει
Μες το νερό της πλατσουρίζει
με λάδι κι αλάτι βράζει ,αφρίζει
και δίχως να θέλει, μοσχομυρίζει .
Κότα ψημένη καλοβρασμένη
Μάταιο είναι να κλαψουρίζει
και η τερακότα ευτυχισμένη
τούμπα γυρίζει και ξαποσταίνει .
Γεμίζουν πιατέλες σερβιρισμένες
πατάτες και χόρτα γαρνιρισμένες
και η κυρά κότα ροδοψημένη
στην μέση τώρα καμαρώνει.
Βρε τι είναι κότες κάποιος φωνάζει
Πριν να τις ψήσουν γκρινιάζουν
και μετά στις πιατέλες με περηφάνια
πλάι σε γιρλάντες- για λίγο- κομπάζουν…
-
Απαντώ στον Μάρκο!
To κουνούπι
Ήταν κάποτε που λέτε
ένα κουνούπι τόσο δα,
μαθήματα έπαιρνε στο σπίτι
πως να πετά να κυνηγά.
«Παιδί μου- λέει ο πατέρας-
γύρω απ’ το φως βόλτες να κάνεις,
να καψαλίζεις τα φτερά σου,
σε μαγουλάκια τρυφερά
να τρέχεις με πολύ χαρά ,
να τα δαγκάνεις!!!”
Όμως αυτό το ταπεινό
έβαλε στόχο υψηλό
ν’ ανέβει ως τον ουρανό
σ’ αυτό τ’ αστέρι το λαμπρό.
Περίμενε να μεγαλώσει
και κάθε βράδυ το κοιτούσε
μάζευε δύναμη και αγάπη
μα να το φτάσει δεν μπορούσε.
Έβλεπε τ’ άλλα τα μικρά
να καψαλίζουν τα φτερά
και αυτό κρυφά στον ουρανό
κοίταγε τ’ άστρο το λαμπρό
και καρτερούσε τον καιρό
που θα γινόταν δυνατό.
Πέρασαν χρόνια και καιροί
έφυγαν φίλοι και γνωστοί
και αυτό με στόχο δυνατό
εκαρτερούσε τον καιρό
που θα γινόταν πιο τρανό
να φτάσει ως τον ουρανό.
Μα κάποια μέρα ξαφνική
τότε που γέρασε πολύ
κατάλαβε ,πως πάνω εκεί
να φτάσει θα ναι υπερβολή
και αποκοιμηθεί,
ύπνο αιώνιο λαφρύ
ευτυχισμένο απ’ την ζωή
που είχε στόχο υψηλό
να φτάσει ως τον ουρανό
αυτό τ’ αστέρι το λαμπρό.
-
Ο ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ
Γεννήθηκε και ζούσε σ’ έναν τόπο
όχι και τόσο –αλήθεια- μακρινό.
Κι αν πάλευε, δεν ήξερε τον τρόπο,
μα πήγαινε, κρατώντας το σταυρό
στο χέρι, κι όλο ‘λεγαν οι αγγέλοι:
“Κλάψε ανθρωπάκο, θα γελάς στον ουρανό”
Πρώτη φορά, μικρός στη γειτονιά του
να μην τον παίζουν, μόνος! Τι πικρό…
Να μην ταιριάζει ή μοιάζει στη γενιά του
-άπειρες ώρες, σ’ ένα βίο μοναχικό-
να τραγουδά η ουράνια κυψέλη:
“Κλάψε ανθρωπάκι, θα χαρείς στον ουρανό”
Δεύτερη πράξη: όσο μεγαλώνει
γύρω του υπάρχει κάτι διαφορετικό:
Μια αναπηρία, μι’ αρρώστια τον κυκλώνει
ή ξένος είναι και δεν έχει θέση εδώ.
Στη Γη είν’ ένα ανθρώπινο κουρέλι:
πρέπει να κλάψει για να βρει τον ουρανό.
Η τρίτη πράξη: μες την κοινωνία,
στο τμήμα της το παραγωγικό,
του λένε να ενταχθεί, στην εργασία-
κι ας είν’ αδύναμος στο σώμα, στο μυαλό,
γιατί αλλιώς, κανένας δεν τον θέλει
- πριν κλάψει, ας ρωτάει τον ουρανό.
Τέταρτο δράμα, όταν πρέπει ο ανθρωπάκος
- σαν βρίσκει μια δουλειά, με το στανιό -
τα ένσημα και τα χαρτιά του όλα κάπως
να φτιάξει, δίχως συνδικαλισμό.
Ρεπό και μπόνους του μετρούν με το τσιγκέλι-
κι αν κλάψει, θα τα βρει στον ουρανό.
Το πέμπτο δράμα είν’ η ίδια η ζωή του,
που κύκλους κάνει, κι όλο τρύπες στο νερό.
Βασανισμένος ο ανθρωπάκος: η ύπαρξή του
έχει τσακίσει, κι έτσι μοιάζει, από καιρό
σαν να τον σφίγγουν μ’ ένα αόρατο κρικέλλι,
να κλάψει τώρα, πριν βρεθεί στον ουρανό.
Σήκω ανθρωπάκο, αγωνίσου, πάρε θέση.
Κοίταξε γύρω: να, κι εγώ που σου μιλώ
είμ’ ανθρωπάκος σαν κι εσένα, έχω απωλέσει
στήριξη απ’ τον κοινωνικό μου τον ιστό.
Και μην νομίζεις πως κι εμένα δεν με μέλλει:
κλαίω από τώρα – δεν θα βρω τον ουρανό.
Aπαντώ, ένας θεός γνωρίζει που ...
-
αντε μπραβο παληκαρια, να προβαλλουμε το πραγματικο νοημα της ποιησης με τις επιλογες μας.!!!!
γιατι με τον υπερρεαλισμο "φρικαρω" !!!!
-
Εργατική πρωτομαγιά
ωραία που ήταν η συγκέντρωση
στην πιο μεγάλη μας πλατεία
ωραία τα μάρμαρα
ωραία τα μέγαρα
ωραίο και το παλιό εργατικό μας κέντρο
οι εργάτες είχαν ήδη φύγει
να κάνουν την πρωτομαγιά στις γύρω εξοχές
με τις γυναίκες, τα παιδιά και τα γεμάτα τους καλάθια
απόμεινες εσύ
απόμεινα εγώ
να κρατάμε ένα απορημένο λάβαρο
και τα στολισμένα μπαλκόνια
με τους βραχνούς ομιλητές
Από τη συλλογή: Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)
-
Πρωτομαγιά (Διονύσιος Σολωμός)
Του Μαΐου ροδοφαίνεται η μέρα
που ωραιότερη φύση ξυπνάει
και την κάνουν λαμπρά και γελάει
πρασινάδες, αχτίδες, νερά.
Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι
παιδιά κι άντρες, γυναίκες και γέροι
ασπροεντύματα, γέλια και κρότοι,
όλοι οι δρόμοι γιομάτοι χαρά.
Ναι, χαρείτε του χρόνου τη νιότη,
άνδρες, γέροι, γυναίκες παιδιά.
-
Ηταν του Μάη το πρόσωπο (http://www.youtube.com/watch?v=IlYMPbW8HTo)
Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει
Mόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ'' άστρα
Mόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές
Kαι νυχτερίδες τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.
Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα
Mόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά
Kαι τα κοράκια κολυμπάν σ' ένα πηγάδι μ' αίμα.
Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει
Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει
Kρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια.
Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο
Mόνο ένα βράδυ του Mαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.
Kι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο
Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
Mόνο καρτέρει μια στιγμή ν' ανοίξει ο πικραπήγανος
N' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.
Mα είταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη
Eίταν του Mάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.
Νϊκος Γκάτσος - Από το ποίημα Αμοργός
( Μελοποιήθηκε από τον Μάνο Χατζιδάκι )
-
Εμπήκ΄ ο Μάης , εμπήκ΄ ο Μάης ο μήνας,
Ο Μάης με τα τριαντάφυλλα κι ο Απρίλης με τα ρόδα.
Μάη μου , Μάη δροσερέ , κι Απρίλη λουλουδάτε,
Απρίλη ροδοφόρετε , Μάη μου κανακάρη,
π΄ όλον τον κόσμο γιόμισες μ΄ άνθη και με λουλούδια
κι εμένα με περίπλεξες στης κόρης τις αγκάλες .
Για μήνυσέ μου , λυγερή, για μήνυσέ μου , κόρη,
να δώσω το χαιρετισμό ν΄όσο π΄ ανθούν οι κάμποι,
στέφανα να μας πλέξουνε με τ΄ ανθισμένο κλήμα,
να στρώσουμε την κλήνη μας με της μυρτιάς τα άνθη,
να πέφτουν τ΄ άνθη απάνω σου , τα ρόδα στην ποδιά σου
και τρία χρυσά γαρίφαλα τριγ΄τρω στο λαιμό σου .
-
Πρωτομαγιά γεννήθηκε και Ο Γιάννης Ρίτσος, κάτοχος του βραβείου ειρήνης Λένιν και 9 φορές υποψήφιος για το Νόμπελ.
Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία - Χ
(http://farm4.static.flickr.com/3447/3370308276_825ba0da22.jpg)
Αγάπη, Αγάπη,
δε μούχες φέρει εμένα
μήτ' ένα ψίχουλο φωτός για να δειπνήσω.
Νήστης γυμνός και αδάκρυτος
περιφερόμουν στα όρη
και τ' ανένδοτα μάτια μου στύλωνα
στους ουρανούς
γυρεύοντας την αμοιβή μου
απ' τη σιωπή και το τραγούδι.
Τα τρυφερά λυκόφωτα
οι πράες καμπύλες των βουνών
και τα λαμπρά βράδια του θέρους
με ρωτούσανε που είσαι ω Αγάπη.
Μα εγώ δεν είχα τι ν' αποκριθώ
κι έφευγα σιωπηλός
ρίχνοντας χάμω τη μορφή μου
για να καλύψω την ταπείνωσή μου.
Οι ωχρές αυγές
ακουμπούσαν στο περβάζι μου
το διάφανο πηγούνι τους
κάρφωναν στο πλατύ μου μέτωπο
τα μεγάλα γαλάζια τους μάτια
και με κοιτούσαν με πικρία
ζητώντας ν' απολογηθώ.
Τι ν' απαντήσω, Αγάπη;
Και δρασκελούσα το κατώφλι
τίναζα τα κατάμαυρα μαλλιά μου μες στο φως
και τραγουδούσα πλατιά στους ανέμους
το τραγούδι του «αδέσμευτου».
Πεισμωμένος χλωμός κι ακατάδεχτος
κοιτούσα τον κόσμο και κραύγαζα:
«Δεν έχω τίποτα
δικά μου είναι τα πάντα». [Αυτό το έχω πει μία φορά στη ζωή μου στα σοβαρά...]
Κι όμως μια παιδική φωνή
επίμονα έκλαιγε βαθιά μου
γιατί δεν είχες έλθει, Αγάπη.
Τις νύχτες του έαρος
που η γύρη των άστρων
και των λουλουδιών
αγρυπνούσε στο δέρμα μου
μια λυπημένη ανταύγεια
σερνόταν στην απέραντη ψυχή μου
γιατί αργούσες να 'ρθεις, Αγάπη.
Γι' αυτό κ' οι πιο λαμπροί μου στίχοι
είχαν κρυμμένο στην καρδιά τους
ενός λυγμού το τρεμοσάλεμα
γιατί έλειπες απ' την καρδιά μου, Αγάπη.
Όταν περιπλανιόμουν
στην ερημία του φθινοπώρου
στα γυμνά δάση
ζητώντας με σφιγμένα δάχτυλα
τον ήλιο που έφευγε χλωμός
πάνω απ' τις παγωμένες λίμνες
εσένα ζητούσα, ω Αγάπη.
Κι όταν ακόμη επέστρεφα
την όψη μου απ' τη γη
και τρυπούσα με πύρινα βλέμματα
τα τείχη της νύχτας
ήταν γιατί δεν ήθελα να κλάψω
που δε με συλλογίστηκες, Αγάπη.
Ζητώντας το θεό
ζητούσα εσένα.
Εσένα περιμένοντας
γέμισα τους κήπους μου
με λευκούς κρίνους
για να βυθίζεις τις κνήμες σου
αυτά τα βράδια τ' αργυρά
που η σελήνη ραντίζει με δρόσο
τη φιλντισένια υψωμένη μορφή σου.
Για σένα, Αγάπη, ετοίμασα τα πάντα
κι αν έμαθα να τραγουδώ τόσο γλυκά
ήταν γιατί στην ίδια τη φωνή μου
ζητούσα να 'βρω τα ίχνη των βημάτων σου
ζητούσα να φιλήσω
μονάχα και τη σκόνη του ίσκιου σου
ω Αγάπη.
-
Το βαπόρι (http://www.youtube.com/watch?v=gfQthL1OAls)
Νάναι ως νάχης φύγει — με τους ανέμους — καβάλλα
στο άτι της σιγής κι' όλα να πάης
και vάv' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα — μεγάλα
σύγνεφα πάνω — οι άνθρωποι κι' ο Μάης.
Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται — όλο να τρέμει —
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι' ο Μάης κι' οι ανέμοι
κι' έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.
Και νάναι όλα απ' ό,τι φεύγει —και δε μένει—
σε μια πόλη ακατοίκητη, κι' εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ' την τρικυμία τούτου κόσμου.
Γιάννης Σκαρίμπας
-
Βρισκόμαστε στον Αύγουστο του 30 π.Χ στην Αλεξάνδρεια, που πολιορκείται από τον Οκταβιανό. Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της τελευταίας νύχτας πριν την τελική έφοδο των στρατευμάτων του, αποχώρησε ο θεός Διόνυσος με τη συνοδεία του από την πόλη, σκηνή που θεωρήθηκε προφητική για την ήττα του Αντωνίου και την κατάληψη της Αλεξάνδρειας.
Σας παραθέτω τη γνωστή σκηνή, όπως την περιέγραψαν:
1. Ο Πλούταρχος στον "Βίο Αντωνίου"
"Εν ταύτη τη νυκτί, λέγεται, μεσούση σχεδόν, εν ησυχία και κατηφεία της πόλεως διά φόβον και προσδοκίαν του μέλλοντος ούσης, αιφνίδιον οργάνων τε παντοδαπών εμμελείς τινας φωνάς ακουσθήναι και βοήν όχλου μετά ευασμών και πηδήσεων σατυρικών, ώσπερ θιάσου τινός ουκ αθορύβως εξελαύνοντος• είναι δε την ορμήν ομού τι διά της πόλεως μέσης επί την πύλην έξω την τετραμμένην προς τους πολεμίους, και ταύτη τον θόρυβον εκπεσείν πλείστον γενόμενον. Εδόκει δε τοις αναλογιζομένοις το σημείον, απολείπειν ο θεός Αντώνιον, ω μάλιστα συνεξομοιών και συνοικειών εαυτόν διετέλεσεν."
Μετάφραση:
"Λέγεται ότι εκείνη την νύκτα, περίπου στο μέσο της, ενώ στην πόλη επικρατούσε ησυχία και κατήφεια λόγω του φόβου και της προσδοκίας του μέλλοντος, ακούστηκαν ξαφνικά κάποιοι μελωδικοί ήχοι από διαφόρων ειδών όργανα και βοή όχλου που συνοδευόταν από άσματα και σατυρικά πηδήματα, σαν να ήταν κάποιος θίασος που έφευγε όχι αθόρυβα. Λέγεται επίσης ότι η κατεύθυνσή του ήταν μέσα από την πόλη προς στην έξω πύλη που έβλεπε προς στους εχθρούς και ότι σ’ εκείνο το σημείο ο θόρυβος, αφού έφτασε στη μεγαλύτερη ένταση, έπεσε. Φάνηκε δε σ' αυτούς που αναλογίζονταν το (θεϊκό) σημείο, ότι εγκατέλειπε τον Αντώνιο ο θεός, με τον οποίο εκείνος κυρίως παρομοίαζε και συνέδεε συνέχεια τον εαυτό του."
2. Ο Καβάφης στο ποίημά του "Απολείπειν ο θεός Αντώνιον".
Η απαγγελία από τον υπέροχο Χορν
http://www.youtube.com/watch?v=zwNrbEFPPGc&feature=related
Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου•
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
-
Ο κόσμος σου να είμαι εγώ (http://www.youtube.com/watch?v=nl21N0oOP6c&feature=related)
Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές.
Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται
πάει μια δεξιά, μια αριστερά,
ποτέ δεν πάει μπροστά.
Λόγια γνωστά και ίδια λόγια αδειανά
ατέλειωτα ταξίδια στο πουθενά.
Όποιος χωρίς ανέμους ανεμίζεται
πάει μια ψηλά, μια χαμηλά,
ποτέ δεν πάει σωστά.
Αν μ'αγαπάς κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.
Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
αλλού να μην κοιτάς
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.
Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μην ξαναλές.
Όποιος χωρίς φεγγάρια φεγγαριάζεται
πάει μια κρυφά, μια φανερά
ποτέ δεν πάει στρωτά.
Αν μ'αγαπάς κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.
Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
αλλού να μην κοιτάς
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.
Νίκος Γκάτσος
-
Ο Ρούλης και το λουλούδι
Ο μικρούλης Ρούλης κάθε μέρα
τα λουλουδάκια φροντίζει
για να είναι όμορφα και ωραία.
Ώσπου ήρθε μία μέρα ...που
το λουλούδι πάει να κόψει
στη μαμά του να το δώσει.
Το λουλούδι πίσω πάει.
Τη ζωούλα του κρατάει.
"Όχι, όχι μην το κάνεις
τη ζωούλα μη μου πάρεις!"
Και ο Ρούλης πίσω τρέχει...
Να το κόψει δεν αντέχει!
Χαρτί και μολύβι αρπάζει
και λουλούδι σχεδιάζει!
Και η μαμά του όλο χαρά
το λουλούδι του κρατά
και γλυκά όλο το φιλά!!!
-
Η ΜΟΝΑΞΙΑ
Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ, ΙΔΙΩΝΥΜΟ, 1980.
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους γνωρίζουν από Κ.Γ.
-
Γιάννης Ποδιναράς,
Θα 'ναι πάντα εκεί
Υπάρχουν εκείνοι που στο κάλεσμά σου
πάντα θα λένε ναι
χωρίς μετρήματα και μασημένα λόγια.
Μόνο ένα νεύμα αρκεί.
Μια ικεσία άναρθρη της μυστικής βουής
της πιο βαθιάς λαχτάρας σου.
Θα 'ναι πάντα εκεί
χωρίς αντίπραξη και μελωδίες γλυκερές.
Χωρίς ούτε ένα δάκρυ στη θολή ματιά
της κοινωνίας τής πιο βαθιάς ουσίας σου.
Αυτή που κάποτε την είπανε μοίρα ή θεά.
Αγέραστη, χωρίς λύπη ή ακραία χαρά.
Είναι εκεί∙ σαν υγρή νοτιά καινούριας μέρας.
Η βεβαιότητα αυτού που είσαι.
Η γαλήνια προσμονή αυτών
που πάντοτε θα λένε ναι στο κάλεσμά σου
για να μη χαθείς.
Να μη νοιώσεις ποτέ
το φόβο της φθοράς
μα ούτε και την ψευδαίσθηση
των μάταιων ονείρων.
Αυτοί που πάντα θα 'ναι εκεί.
Για να κοιτάξεις
μέσα στην ήρεμη κι απόλυτη αποδοχή τους
το πιο βαθύ σημάδι της ζωής σου
που τους χάραξε.
Από τη συλλογή Φαράγγια των Αγγέλων (2008)
-
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς ;
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς ;
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς ;
Σ'αγαπώ,μ'ακούς ;
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς ;
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς ;
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν πετρώματα,μ'ακούς ;
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς ;
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς ;
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς ;
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς ;
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς ;
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς ;
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς;
Απόσπασμα : Οδυσσέας Ελύτης "ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ"
-
Καμια φορα ανοιγει η πορτα σιγα σιγα
και μπαινεις.Φορας ασπρο κατασπρο
κουστουμι και λινα παπουτσια.
Σκυβεις βαζεις στοργικα στη χουφτα μου
72 φραγκα και φευγεις.Εχω μεινει
στη θεση που μ αφησες για να
με ξαναβρεις.Ομως πρεπει να χει
περασει πολυς καιρος γιατι τα νυχια
μου μακρυνανε κι οι φιλοι με φοβουνται.
Καθε μερα μαγειρευω πατατες εχω χασει
την φαντασια μου κι οταν ακουω Κατερινα
τρομαζω.Νομιζω πως πρεπει να ΚΑΤΑΔΩΣΩ
καποιον.
Εχω φυλαξει κατι αποκομματα με καποιον
που λεγανε πως εισαι εσυ.Ξερω πως λενε
ΨΕΜΑΤΑ οι εφημεριδες,γιατι γραψανε πως
σου ριξανε στα ποδια.
Ξερω πως ποτε δεν σημαδευουνε στα ποδια.
Στο μυαλο ειναι ο Στοχος,
το νου σου ε ;
Κατερινα Γωγου,Τρια κλικ αριστερα
-
Θα σας πω πώς έγινε
έτσι είναι η σειρά
Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο δρόμο του έναν κτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε
πριν κοντά του να πλησιάσει, για να σκύψει να τον πιάσει,σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω, να ψυχοπονέσει τον καημένο
και καλύτερα να πούμε
ούτε πως τον έχω δει
Και επειδή φοβήθηκε έτσι συλλογίστηκε.
Τάχα δε θα είναι φταίχτης,ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε, αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Άρχισε λοιπόν και κείνος
από πάνω να κτυπά
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας.
Ελένη Βακαλό
(ελπίζω να μην το έχετε παραθέσει, γιατί είχα με΄ρες να μπω στο φόρουμ)
-
16.
΄Αν καμιά φορά με πιάσεις να λέω ψέματα
-σταμάτα να σου πω-
μη βιάζεσαι και με λες ψεύτρα.
Είναι τώρα που δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια
και μπερδεύω που σταματά τ΄ όνειρο
και πού αρχίζει η αλήθεια...
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ, ΙΔΙΩΝΥΜΟ, 1980.
LK: Ωραία επιλογή... πάντα μου άρεζε η Ελένη Βακαλό...
-
(http://2.bp.blogspot.com/_wKJQNpnjEfM/SYgnZ2XMlEI/AAAAAAAAAv0/K92WPiBt08g/S660/%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1.JPG) (http://www.youtube.com/watch?v=TDspj1lA108&feature=fvw)
Θάλασσα του Πρωιού - Κ.Π. Καβάφης
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
( χαρισμένο στην ekfrasi και στον aristo2)
-
Καλημερα! :)
Δε θα βαλω ποιημα σημερα ενα βιντεο υπεροχο
του Ν. Χρηστάκης: «Το μυστικό της ευτυχίας είναι οι σχέσεις»
Σπούδασε Ιατρική, Βιολογία και Κοινωνιολογία και έγινε καθηγητής στο Χάρβαρντ. Έγινε πασίγνωστος για την έρευνά του γύρω από τον «ιό της ευτυχίας» και την δυνατότητα του τελευταίου να μεταδίδεται. Κέρδισε δικαιωματικά μια θέση στη λίστα του περιοδικού Time με τους έχοντες τη μεγαλύτερη επιρροή ανθρώπους στον κόσμο.
Ο καθηγητής βρέθηκε στην Αθήνα καλεσμένος των Public για να συστηθεί στο ελληνικό κοινό, να μοιραστεί μαζί του τις πολύτιμες γνώσεις του και να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο "Συνδεδεμένοι" που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάτοπτρο. Εκεί ο ελληνοαμερικανός καθηγητής συνάντησε τον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη και είχε μαζί του μια συζήτηση που δεν θα μπορούσε να μην είναι ενδιαφέρουσα.
Δείτε το video που ακολουθεί. αξιζει η ωρα που θα αφιερωσετε
http://www.in2life.gr/features/notes/articles/181262/article.aspx?m=61
:)
-
aeee μου το κ.Χρηστακη περιμεναμε να μας το πει...... πώς δεν ρωτουσες εμενα ? ξερω περισσοτερα !!!! ;D ;D
μονο, ασε με τωρα γιατι ληγει η ημερομηνια καταθεσης της φορολογικης μου δηλωσης σε 2 μερες και εχω "χαθει" στις αποδειξεις !!!
-
H Κατερίνα Γώγου έγραψε επίσης...
Πώς με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου
αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά
τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου
μού διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιου φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πώς με κοιτουν
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...
Πάω στοίχημα οτι διάβαζε το: Ιδανικοί αυτόχειρες
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..
Και οι δύο αυτοκτόνησαν πάντως...
-
απορω πως δεν τους αγγιζουν οι δικες μου ποιητικες ανησυχιες !!! ;D
λες; ; ;D
Τα ζώα (Πολέμης Ιωάννης)
Ποτέ δε θα πειράξω
τα ζώα τα καημένα,
μην τάχα σαν εμένα
κι εκείνα δεν πονούν;
Θα τα χαϊδεύω πάντα,
προστάτης τους θα γίνω.
Ποτέ δε θα τ' αφήνω
στους δρόμους να πεινούν.
Ακόμα κι όταν βλέπω
πως τα παιδεύουν άλλοι,
εγώ θα τρέχω πάλι
με θάρρος σταθερό,
θα προσπαθώ με χάδια
τον πόνο τους να γιάνω
κι ό,τι μπορώ θα κάνω
να τα παρηγορώ.
-
Δρόμος (http://www.youtube.com/watch?v=MYdA7uZzzn0&feature=related)
Τώρα μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια
.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια.
Τώρα θανάσιμη
νύχτα με ζώνει.
Μέσα μου ογκώνονται
οι άφραστοι πόνοι.
Μ' είδαν, προσπέρασαν
όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα
κι έρημος πάω.
Πόσο τ' ανέβασμα
του άχαρου δρόμου!
Στρέφω κοιτάζοντας
προς τ' όνειρό μου:
Μόλις και φαίνονται
οι άσπρες εικόνες.
Τ' άνθη, χαμόγελα
μες στους χειμώνες.
Αεροσαλεύουνε
κρίνοι και χέρια.
Ηλιοι τα πρόσωπα,
μάτια τ' αστέρια
Είναι και ανάμεσα
σ' όλα η Αγάπη:
Στο πρωτοφίλημα
κόρη που εντράπη.
Κι όλο μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια...
(http://poluxrwma.pblogs.gr/files/f/248286-2006052501_road_to_heaven.jpg)
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Μανώλης Γαλιάτσος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Μάρκο μην κάνεις " κλικ" στην εικόνα ,μόνο στον τίτλο... :D
Λατρεύω τις όμορφες μελοποιήσεις κι αυτή νομίζω είναι ξεχωριστή ..
-
H Κατερίνα Γώγου έγραψε επίσης...
Πώς με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου
αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά
τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου
μού διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιου φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πώς με κοιτουν
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...
Πάω στοίχημα οτι διάβαζε το: Ιδανικοί αυτόχειρες
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..
Και οι δύο αυτοκτόνησαν πάντως... Και στις δύο περιπτώσεις η αυτοκτονία δεν είναι απλώς μια λέξη... Στην περίπτωση του Καρυωτάκη σφράγισε το τέλος μιας εποχής (Γενιά του '20) και την αρχή μιας άλλης (Γενιά του ΄30: Νόμπελ Λογοτεχνίας- προσδιορισμός εθνικής ταυτότητας κ.ά.)... Στην περίπτωση της Γώγου έχουμε πάλι μια οριακή εποχή... μια κοινωνία στ΄απόνερα της γενιάς των Βeat (1950: Αμερική, 1970: Ελλάδα), η δικτατορία και η έξοδος απ΄αυτήν, ο καταναλωτισμός, η προδοσία αξιών... Οι ποιητές της αμιφισβήτησης συσπειρώνονται γύρω από τα περιοδικά: Πάλι, Παντέρμα...
Ο Καρυωτάκης και η Γώγου είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές.... sorry Markos! :)
Tώρα μου ήρθε στο μυαλό το ακόλουθο ποίημα του Καρυωτάκη...νομίζω ταιριάζει απόλυτα!
ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ
Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χωρό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι
ζήτημα ύψους.
Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ ένα
Αμάλθειο κέρας.
(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθω κοντά σου
κατακορύφως.
Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.
Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.
-
Από τον Επιτάφιο του Ρίτσου, γιατί δεν έχω τελευταία καθόλου λυρική διάθεση. Το ποιήμα γράφτηκε, ως γνωστόν, με αφορμή την περίφημη φωτογραφία όπου η μάνα θρηνεί πάνω από το νεκρό σώμα του παιδιού της, που έπεσε νεκρό σε μια από τις απεργίες που είχαν ξεσπάσει, τέτοιες μέρες (Μάιος) στη Θεσσαλονίκης (από πολλές παραγωγικές τάξεις). Ο νεκρός είναι το Τάσος Τούσης, αυτοκινητιστής στο επάγγελμα. Θα προσπαθήσω να βάλω και τη φωτογραφία.
Βασίλεψες αστέρι μου,
βασίλεψε η πλάση.
Κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο,
το φέγγος του έχει μάσει.
Κόσμος περνά και με σκουντά,
στρατός και με πατάει
κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά
ουδέ σε παρατάει.
Την άχνα απ' την ανάσα σου
νιώθω στο μάγουλό μου,
αχ, κι ένα φως, μεγάλο φως
στο βάθος πλέει του δρόμου.
Τα μάτια μου σκουπίζει τα
μια φωτεινή παλάμη.
Αχ κι η λαλιά σου, γιόκα μου
στο σπλάχνο μου έχει δράμει.
Και να που ανασηκώθηκα,
το πόδι στέκει ακόμα.
Φως ιλαρό λεβέντη μου
μ' ανέβασε απ' το χώμα.
Σημαίες τώρα σε ντύσανε,
παιδί μου εσύ κοιμήσου.
Κι εγώ τραβώ στ' αδέρφια σου
και παίρνω τη φωνή σου.
-
Eυτυχώς, πέτυχα τη φωτογραφία. Επίσης, σταματήστε τον Καρυωτάκη. Αν και είναι από τους αγαπημένους ποιητές, βάζετε ιδέες σε τέτοιες δύσκολες εποχές που διάγουμε σε υποψήφιους ιδανικούς αυτόχειρες. ;D ;D ;D
-
Eυτυχώς, πέτυχα τη φωτογραφία. Επίσης, σταματήστε τον Καρυωτάκη. Αν και είναι από τους αγαπημένους ποιητές, βάζετε ιδέες σε τέτοιες δύσκολες εποχές που διάγουμε σε υποψήφιους ιδανικούς αυτόχειρες. ;D ;D ;D
Επίτρεψε μου... δεν το νομίζω.
Αν είναι κάποιος υποψήφιος, απλώς το κάνει και φυσικά δεν προειδοποιεί για να εξασφαλίσει την προσοχή των ανθρώπων γύρω του.
Μιλάω καθαρά βιωματικά ...
... οπότε σίγουρα ο αγαπημένος Καρυωτάκης δεν θα είναι ούτε η αρχή ούτε το τέλος... :)
-
domenica, aeee, ageliki87 μου τι λετε ? δεν καταλαβα?
ΟΚ. θα σας βαλω κατι το απογευμα που ελπιζω να αποκαταστησω την ιδεα σας για μενα.
τωρα παλευω ακομα τη φορολογικη μου δηλωση......Τίιιιι ? τί βλεπουν τα ματακια μου? πότε πηρα ρε παιδια τετοιο ποσό?!! ???
αντε, να το δικαιολογησω τωρα....
-
Ο Καρυωτάκης και η Γώγου είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές.... sorry Markos! :)
εμενα ο Ξενόπουλος .....(Διαπλασις των παιδων)
-
H Κατερίνα Γώγου έγραψε επίσης...
Πώς με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου
αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά
τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου
μού διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιου φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πώς με κοιτουν
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...
Πάω στοίχημα οτι διάβαζε το: Ιδανικοί αυτόχειρες
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..
Και οι δύο αυτοκτόνησαν πάντως... Και στις δύο περιπτώσεις η αυτοκτονία δεν είναι απλώς μια λέξη... Στην περίπτωση του Καρυωτάκη σφράγισε το τέλος μιας εποχής (Γενιά του '20) και την αρχή μιας άλλης (Γενιά του ΄30: Νόμπελ Λογοτεχνίας- προσδιορισμός εθνικής ταυτότητας κ.ά.)... Στην περίπτωση της Γώγου έχουμε πάλι μια οριακή εποχή... μια κοινωνία στ΄απόνερα της γενιάς των Βeat (1950: Αμερική, 1970: Ελλάδα), η δικτατορία και η έξοδος απ΄αυτήν, ο καταναλωτισμός, η προδοσία αξιών... Οι ποιητές της αμιφισβήτησης συσπειρώνονται γύρω από τα περιοδικά: Πάλι, Παντέρμα...
Ο Καρυωτάκης και η Γώγου είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές.... sorry Markos! :)
Tώρα μου ήρθε στο μυαλό το ακόλουθο ποίημα του Καρυωτάκη...νομίζω ταιριάζει απόλυτα!
ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ
Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χωρό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι
ζήτημα ύψους.
Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ ένα
Αμάλθειο κέρας.
(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθω κοντά σου
κατακορύφως.
Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.
Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.
Πριν λίγο έπεσε στα χέρια μου ένα ποίημα που νομίζω πως ταιριάζει ιδιαίτερα...
Ανήκει σε μια πρόσφατη ποιητική συλλογή (εκδόθηκε το 2002) και λέγεται ¨Κοιτάζοντας τα δάση¨.
ΚΑΡΙΕΡΑ
Στον σταυρό θα κρεμιέμαι παράξενο
αναρριχητικό από σάρκα
και οι πόλεις απέναντί μου θα θεωρούν
-φουγάρα, μέγαρα, λιμάνια, πλήθη-
(κάργιες και σύννεφα κερένια
και μια ουλή βαθιά ο ήλιος,
το σκηνικό του πάθους μου θα βρέχει
αίμα-νερό να το ξεβάφει)
κυλιόμενες σκάλες, όπου θ΄αναδυθώ
από τα έγκατα υπόγειων σταθμών,
αιφνιδίως, ο νεκρός του εφήμερου
αναστάς εκ του τάφου
μεσημέρι θα βρεθώ με τα στίγματα
εκεί στον ανελκυστήρα που θα με πάει
ψηλά- η ανάληψη έβδομου ορόφου,
γραφείο του υπουργού
πτεροφόρος θα έρθει ο γραμματέας
παγερά να με οδηγήσει στο θάλαμο
τον αεροστεγή όπου ο πατέρας μου
θα στέκει κρατώντας ένα οφίκιο
(προσφορά επαίνου για όσα τράβηξα
επί ξύλου) κι απ΄την έξοδο βγαίνοντας
μικρόφωνα θα με αναμένουν, βουρκωμένος
μπροστά τους να πω: " Αγαπατε αλλήλους!"
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
Κώστας Καρυωτάκης (Γενιά του ΄20), Κατερίνα Γώγου (Γενιά του ΄70), Στρατής Πασχάλης (αθέατη γενιά)... : (Να ένα καλό θέμα για μεταπτυχιακό!)
Βλέπουμε λοιπόν την επανάσταση στον άξονα της διαχρονίας.
-
Μαρκο,τον Ρουλη σου και το λουλουδι του,το μοιρασα χθες στην πεμπτη δημοτικου μαζι με ενα γαλλικο ποιηματακι ,μεταφρασμενο,για την ημερα της μητερας.Τους ειπα,το βρηκα απο ενα συναδερφο φιλολογο.Πως τον λενε κυρια;με ρωτησαν.Μαρκο τους λεω.Τους αρεσε πολυ,φτιαξαμε και καρτουλες με τα ποιηματα,τελεια!Μη μου πειραζετε την Γωγου
-
Μη μου πειραζετε την Γωγου
:) Ευχαριστώ!
-
Μαρκο,τον Ρουλη σου και το λουλουδι του,το μοιρασα χθες στην πεμπτη δημοτικου μαζι με ενα γαλλικο ποιηματακι ,μεταφρασμενο,για την ημερα της μητερας.Τους ειπα,το βρηκα απο ενα συναδερφο φιλολογο.Πως τον λενε κυρια;με ρωτησαν.Μαρκο τους λεω.Τους αρεσε πολυ,φτιαξαμε και καρτουλες με τα ποιηματα,τελεια!Μη μου πειραζετε την Γωγου
σε ευχαριστω πολυ alceste !!
εχω μεγαλη αδυναμια στα παιδια. κυριολεκτικα τα λατρευω. και γω ο ιδιος προσπαθω να μεινω παιδι,...
ενα παιδι που....ομως καπνιζει υπερ-βολικα !! ;D ;D
-
Ωδή σ' ένα παιδάκι (αρκεί να μην καπνίζει ...!)
Αρι, μαζί με σένα
έφυγαν όλοι τώρα.
Αφρόντιστα έχουν μείνει
τα έπιπλα, και τα δώρα
γυρεύουν τα χεράκια
που σαλεύουν σαν κρίνοι.
Ερημικά, σωπαίνουν,
πρωτογνώριστα μέρη,
οι σκάλες, τα δωμάτια.
Ούτε κανείς πια ξέρει
αν πάλι θ' ανατείλουν
τα παιδικά σου μάτια.
Ανοιγοκλείνω τις πόρτες,
μπαίνω παντού, μιλάω
λόγια πικρά στους τοίχους,
χωρίς αιτία γελάω,
θέλοντας να ξυπνήσω
τους κοιμισμένους ήχους.
Στην άδεια ζαρντινιέρα
τα παιχνίδια σου βάνω.
Η μαϊμού σου καβάλα
στο προβατάκι πάνω.
Ύστερα η πεταλούδα
με τα φτερά μεγάλα.
(Κλυδωνίζεται τώρα,
ως τα θεμέλια φρίττει,
και το πηγαίνει ο Χρόνος
το πατρικό μου σπίτι.
Αξαφνα βλέπω να 'μαι
ο τελευταίος, ο μόνος.)
Ευτυχίζω σε σένα
τις ερχόμενες τύχες,
την άγνοια του κόσμου,
το χαμόγελο που είχες,
ω άγγελε παραστάτη,
ω παρήγορο φως μου!
(και άλλος ...) Κ. Καρυωτάκης.
-
Για σήμερα, ένα απ΄τα αγαπημένα μου ποιήματα που αν δεν κάνω λάθος πρέπει να υπάρχει στο σχολικό εγχειρίδιο της Γ΄Λυκείου (γενικής παιδείας)...
Για όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς (αλλά και μη)... Τα λόγια είναι περιττά!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, Στόχος (1970)
-
Σαν σήμερα ο Ernest Hemingway κέρδισε το Pulitzer Prize, έχει πάρει και Nobel .
Απο τα επιλεγόμενα του Άντρες χωρίς γυναίκες
Δεν υπάρχει έλεος. Δεν ελεείται η ύπαρξη. Η Γυναίκα απουσιάζει, κι αυτή η απουσία οδηγεί στην απόγνωση. Χωρίς γυναίκα ο άντρας αρνείται να ποντάρει στο μέλλον. Χωρίς όραμα του μέλλοντος η ύπαρξη κηρύσσεται μάταιη. Η ζωή γίνεται αβέβαιη και η μοίρα είναι μια παγίδα. Συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τίποτα να περιμένεις.
Γιώργος Σαραντάρης Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο
Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Σὰν Πνοὴ τοῦ Ἀέρα».
(http://wildeny.files.wordpress.com/2007/08/0819-woman-back.jpg)
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ' ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ 'λέγε πὼς μ' ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ 'λέγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία
Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ' ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη
-
για την alceste και τους μικρους φιλους μου που τωρα πια με γνωριζουν! Απο τον Μαρκο να τους πεις που σας αγαπα πολυ!!!!!
Ήταν ένα μικρό καράβι Ήταν ένα μικρό καράβι
ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν αταξίδευτο
που ήταν αταξίδευτο
οεοέ οε οε
Κι έκαν' ένα μακρύ ταξίδι
κι έκαν' ένα μικρό ταξίδι
μέσα εις την Μεσόγειο
μέσα εις την Μεσόγειο
οεοέ οε οε
Και σε πεντέξι εβδομάδες
και σε πεντέξι εβδομάδες
χαθήκαν ο - ο - όλες οι τροφές
χαθήκαν ο - ο - όλες οι τροφές
οεοέ οε οε
Και τότε ρίξανε τον κλήρο
και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί
να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί
οεοέ οε οε
Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο
κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο
που ήταν α - α - αταξίδευτος
που ήταν α - α - αταξίδευτος
οεοέ οε οε
Κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια
κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια
που ήταν σαν σαν σαν σκυλόψαρα
που ήταν σαν σαν σαν σκυλόψαρα
οεοέ οε οε
Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια
κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια
που ήταν σαν σαν σαν πριγκίπισσες
που ήταν σαν σαν σαν πριγκίπισσες
οεοέ οε οε
-
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΕΡΟ
Σαν ταιριάσει στο εγώ μου η σιωπή
ίσως η γαλήνη της φύσης ν΄απλωθεί
πάνω στη γνώση,
και εις δημιουργία τ΄όνειρο να βγει
ουσιαστικώτερο να με θερμαίνει
να μου μακραίνει τη ζωή...
Γιώργος Σαραντάρης, 20.1.1932
-
Σαν σήμερα το 44 στην Κλεισούρα οι Ναζί ξεκληρίζουν το χωριό...
αν ζούσε τότε ο Περίδης μπορεί να έλεγε:
Θάνατο θέλω τραγικό
Εκεί που βόλτα θα πηγαίνω στο βουνό
να πέσει μια χελώνα στο κεφάλι μου
που ένας αϊτός από ψηλά θα 'χει αφήσει
που ένας αϊτός από ψηλά θα 'χει αφήσει
Θάνατο θέλω να 'χω τραγικό
καθώς αρμόζει σ' έναν ποιητή μεγάλο
και να με ρίξουν με τα σκουπίδια στη φωτιά
στην υψικάμινο με τα ναρκωτικά
Εκεί με πάθος που θα λέω ένα τραγούδι
να μη μου φτάσει η ανάσα και να σβήσω
σε μια κορώνα που θ' αφήσω στο ρεφρέν
σε μια κορώνα που θ' αφήσω στο ρεφρέν
Θάνατο θέλω να 'χω δοξασμένο
κατά πως πρέπει σε τραγουδιστή μεγάλο
και να καώ, δεν θέλω τάφο και στολίσματα
μες το καμίνι με τα πλαστά χαρτονομίσματα
αλλά σιγά μην ήταν τέτοιος ο τραγικός τους, ένδοξος... σκ@t^$
-
Ας βαλω και γω κατι διαφορετικο. Αν και γενικα δεν μου αρεσουν τα ποιηματα που εχουν μια μελαγχολια, ωστοσο υπογραμμιζω τους στιχους που εμενα προσωπικα με εκφραζουν.
Το Σκάκι
Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...
Μανώλης Αναγνωστάκης
-
ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ
Πίσω απ΄τα γαλάζια βουνά
βρίσκεται ο τόπος
κι εγώ πήγαινα
ζητώντας βγήκα
με τον αχνό
των γκρεμών
στα μάτια
Είδα καθαρά
την πηγή και δεν ξέρω
από ποια καρδιά έρχεται
ΒΑΘΙΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ
Διαλέγοντας και υπομένοντας
μιαν άλλη μέρα ή μιαν άλλη ζωή
υπάρχουν στιγμές που νιώθεις
τον υγρό σύντροφο να γίνεται φλόγα
Και δεν μιλάς δεν θα ρωτήσεις
αν είναι χάρισμα ή ένα όνειρο
βαθύ της αφής
πίσω απ΄το γλυκό εμπόδιο της σάρκας
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΛΑΣΤΗΡΑ, Τόπος για να ζεις 1999
Για τους καλούς φίλους της ποίησης: domenica, ekfrasi, Markos, Anastasia86, aeeε, alceste ... Συγγνώμη αν ξεχνώ κάποιον! Καλό βράδυ σε όλους!
-
Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π Χ
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1928)
-
Περιμένοντας τους Bαρβάρους
Κ. Π. Καβάφης
— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.
—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.
— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
__
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
-
Ρωμιοσύνη (http://www.youtube.com/watch?v=zZTFnm2qmZc&NR=1)
Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος τής μάντρας είναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέστη τού ήλιου.
H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Τα σκονισμένα σκοίνα.
Το μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους.
Τα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.
Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.
Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα.
Τόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους
ο αγέρας έριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές τ'ξς πλατείας
από τις τρύπες τού πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος
η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους
η βροχή χτυπάει στα κόκαλά τους.
Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα
βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε
το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού.
Το ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.
Τόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε -
πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,
μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη
και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες τού ορίζοντα.
Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη (I)
[Από τη σειρά Αγρύπνια (1941-1953)]
-
Σαν σήμερα το 1940 στον John Steinbeck απονέμεται το Pulitzer Prize για "Τα σταφύλια της Οργής".
Παραφράζω αποσπάσματα...
"Οι άντρες στέκονταν κοντά στους φράχτες και κοίταζαν το ρημαγμένο καλαμπόκι (κράτος) τους που ξεραινόταν ολοένα. Στέκονταν βαριοί κι αμίλητοι. Βγήκαν κι οι γυναίκες απ' τα σπίτια για να σταθούν κοντά στους άντρες τους - ήθελαν να καταλάβουν αν θα 'χαναν το θάρρος τους οι άντρες τούτη τη φορά. Σε λίγο, τα πρόσωπα των αντρών, από χαμένα που ήταν σε μιαν αμήχανη συλλογή, πήραν μια έκφραση σκληρή, οργισμένη, αλύγιστη. Τότε οι γυναίκες κατάλαβαν πως δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν και πως οι άντρες τους δεν θα λύγιζαν. Γυναίκες και παιδιά κατάλαβαν βαθιά μες την ψυχή πως καμιά δυστυχία δεν είναι αβάσταχτη όσο οι άντρες ['άνθρωποι]δε χάνουν το ηθικό τους..."
""Ο (δημόσιος υπάλληλος) οδηγός του τρακτέρ καθόταν στο σιδερένιο του σκαμνί και ήταν περήφανος για τα ολόισια αυλάκια που χαράζονταν χωρίς τη θέλησή του, περίφανος για τη δύναμη που δεν μπορούσε να εξουσιάσει. Και όταν τα γεννήματα (χρέη) μεγάλωσαν και θερίστηκαν, κανένας άνθρωπος δεν είχε τρίψει ανάμεσα στα δάχτυλά του ένα ζεστό σβόλο γης, αφήνοντας το τριμμένο χώμα να κυλήσει απ' τα ακροδάχτυλά του. Κανένας άνθρωπος δεν άγγιξε το σπόρο, ούτε λαχτάρησε να ξεφυτρώσει. Οι άνθρωποι έτρωγαν αυτό που δεν ανάστησαν οι ίδιοι, δεν είχαν κανένα σύνδεσμο με το ψωμί. Η γης (χώρα) πληγωνόταν απ' το σίδερο, πέθανε σιγά σιγά, γιατί ούτε αγαπήθηκε, ούτε μισήθηκε, ούτε τη λάτρεψε, ούτε τη βλαστήμησε κανένας."
""Άμα συνηθίσει κανένας σ'ένα τόπο, είναι δύσκολο να φύγει. Άμα συνηθίσει κανένας σε μια ιδέα, δύσκολο να την παρατήσει. Εγώ δεν είμαι πια ιερωμένος, μα ωστόσο, κάθε ώρα και στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να προσεύχεται, χωρίς καν να σκέφτομαι τι κάνω...""
""Δε θέλω να πω πως είμαι σαν τον Ιησού. Μα κι εγώ κουράστηκα όπως Εκείνος, κι εγώ τα μπέρδεψα όπως Εκείνος, δίχως τροφή και στέγη. Τις νύχτες ξάπλωνα ανάσκελα και αγνάντευα τ' αστέρια.Τα πρωϊνά καθόμουν κι έβλεπα να ξεπροβάλλει ο ήλιος. Τα μεσημέρια κοίταζα πάνω από ένα λόφο ν' απλώνεται μπροστά μου η ξεραμένη γης. Τα βράδια παρακολουθούσα το ηλιοβασίλεμα. Κάποτε κιόλα προσευχόμουν, όπως το συνήθιζα πάντα. Μόνο που δεν μπορούσα να βρω για ποιον ή γιατί προσευχόμουν. Τα βουνά τριγύρω, εγώ μες τα βουνά και δεν ήμασταν πια χωρισμένοι όπως πρωτύτερα. Ήμασταν ένα.
Και στοχαζόμουν - μα δεν ήταν στοχασμός, κάτι πιο βαθύ από στοχασμό. Στοχαζόμουν πόσο ιεροί ήμασταν έτσι, που είχαμε γίνει ένα και πως η ανθρωπότητα ήταν ιερή, σαν ήταν κι αυτή ένα. Και πως γίνεται ανίερη μονάχα όταν κάποιος παλιανθρωπάκος που τον τσιμπά η μύγα βαλθεί να κάνει τα δικά του, κλοτσώντας και τσινίζοντας και αναστατώνοντας τον κόσμο. Ένας τέτοιος άνθρωπος χαλά την ιερότητα. Όμως, όταν όλοι οι άνθρωποι εργάζονται μαζί, όχι ο ένας να δουλεύει για τον άλλο, μα όταν ο καθένας νοιώθει τον εαυτό του ζεμένο στην ομαδική προσπάθεια - τότε αυτό είναι καλό, είναι ιερό, Και τότε συλλογίστηκα πως δεν ξέρω καν με ποιο νόημα λέω τη λέξη 'ιερός'..."
[το δημόσιο για μένα:] "Τα σπίτια/δουλειές ήταν έρημα πάνω στη γης/κράτος, για τούτο ήταν έρημη και η γης. Μονάχα τα λαμαρινένια υπόστεγα/θέσεις για τα τρακτόρια/ρεμάλια, ασημωμένα και γυαλιστερά, ήταν ζωντανά. Μια ζωή από μέταλλο/σιγουριά, από βενζίνα/άραγμα και πετρόλαδο/τεμπελιά, και λάμπανε οι δίσκοι του μηχανικού αλετριού. Τα τρακτόρια είχαν φώτα δυνατά, γιατί δεν υπάρχει μέρα και νύχτα για ένα τρακτόρι κι οι δίσκοι ανασκαλεύουν τη γης μες το σκοτάδι και λαμποκοπούν στο φως της μέρας. Όταν το άλογο τελειώσει τη δουλειά του και πάει στο αχούρι, απομένει μια ζωή και μια ζωντάνια, υπάρχει πνοή και ζεστασιά, το ποδοβολητό πάνω στ' άχυρα, οι μασέλες που κόβουν το σανό, τα αυτί και τα μάτια είναι ζωντανά. Μια ζεστασιά ζωής μέσα στο αχούρι, το άρωμα και η θέρμη της ζωής. Όταν όμως σταματήσει ο κινητήρας κάποιου τρακτοριού, αυτό μένει νεκρό, όπως το μέταλλο που το γέννησε. Η ζεστασιά του φεύγει, όπως η ζεστασιά της ζωής φεύγει από ένα πτώμα. Τότε κλείνουν οι λαμαρινένιες πόρτες κι ο οδηγός του τρακτοριού φεύγει με το αυτοκίνητο για την πόλη, ίσως είκοσι μίλια μακριά, και δεν υπάρχει ανάγκη να ξανάρθει για εβδομάδες ή για μήνες, γιατί το τρακτόρι έχει πεθάνει. Εύκολο και πρακτικό. Τόσο εύκολο, που με θαύμα τούτο χάνεται το νόημα της γης και το δούλεμά της και μαζί με αυτά χάνεται η βαθιά κατανόηση και σχέση. Και στον οδηγό του τρακτοριού γεννιέται η περιφρόνηση που έχει μονάχα ένας ξένος με μικρή κατανόηση και δίχως καμιά σχέση. Γιατί τα νιτρούχα λιπάσματα δεν είναι η γης, και το τόσο ή τόσο μάκρος της ίνας του μπαμπακιού δεν είναι η γης. Ο άνθρακας δεν είναι ο άνθρωπος, ούτε τα άλατα ή το νερό ή το ασβέστιο. Είναι όλ' αυτά, μα πολύ περισσότερο, πολύ περισσότερο. Και η γης είναι πολύ περισσότερο παρά η ανάλυσή της. Ο άνθρωπός που είναι περισσότερο απ' τη χημεία του, που πατά πάνω στη γης, που λοξοδρομά τη μύτη του αλετριού του για να μη σκοντάψει το αλέτρι πάνω σε μια πέτρα, που χαμηλώνει τα χερούλια για να περάσει το αλέτρι του πάνω από κάποιο φούσκωμα της γης, που γονατίζει χάμω για να κολατσίσει - ο άνθρωπος αυτός που είναι περισσότερο από τα χημικά στοιχεία του, γνωρίζει τη γης που είναι κάτι περισσότερο από την ανάλυσή της. Μα ο μηχανικός που οδηγεί ένα ψόφιο τρακτόρι πάνω σε μια γης που δεν γνωρίζει ούτε αγαπά, καταλαβαίνει μόνο από χημεία. Και περιφρονεί και τη γης και τον αυτό του. Σαν κλείσουν οι λαμαρινένιες πόρτες του υπόστεγου, τραβάει για το σπίτι του. Και το σπίτι του δεν είναι η γης..."
""Στους ανθρώπους συμβαίνουν πράγματα παράξενα. Άλλα που φαρμακώνουν με την απονιά τους κι άλλα τόσο ευγενικά, που η πίστη τους αναζωογονείται μια για πάντα.""
""O Kέισι είπε: <<Έχω γυρίσει τον τόπο. Όλοι ρωτούν το ίδιο. Που θα φτάσουμε; Κατά τη γνώμη μου, δε θα φτάσουμε ποτέ μας πουθενά. Πάντα σε πορεία. θα βρισκόμαστε ακατάπαυστα σε πορεία. Γιατί δεν κάθονται να τα σκεφτούν οι άνθρωποι; Tώρα έχουμε ξεσήκωμα. Οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν. Ξέρουμε το πως και το γιατί. Ξεσηκώθηκαν, γιατί βρέθηκαν στην ανάγκη. Πάντα για την ίδια αιτία ξεσηκώνονται οι άνθρωποι. Ξεσηκώνονται γιατί θέλουν κάτι καλύτερο απ' ότι έχουν. Και μόνο μ΄αυτό τον τρόπο μπορούν να το αποχτήσουν. Απ' τον κατατρεγμό έρχονται οι άνθρωποι σε απελπισία κι επαναστατούν.>>""
""Λέω να γράψουμε δυο λόγια που να εξηγούν ποιος ήταν και γιατί τους θάψαμε εδώ χάμω, να τα κλείσουμε σ' ένα μπουκάλι και να το βάλουμε μαζί τους. Νά ναι γραμμένο με όμορφα γράμματα. και δε θα 'χουν και τόσο μοναξιά, ξέροντας πως τ' όνομά τους βρίσκεται γραμμένο εκεί μαζί τους, πως δε θαναι πια κάτι έρημοι νέοι κάτω απ' το χώμα.""
Για τους πολιτικούς μας: " "Aν έχει ανάγκη ένα εκατομμύριο στρέμματα για να νοιώσει πλούσιο τον εαυτό του, φαντάζομαι πως το χει ανάγκη, γιατί νοιώθει μέσα του τρομερά φτωχός, κι αν είναι μέσα του φτωχός, όσα εκατομμύρια στρέμματα κι αν έχει, δε θα τον κάνουν να νοιώσει πλούσιος, πλούσιος όπως η κυρία Γουίλσον τότε που έδωσε το τσαντήρι της σαν πέθαινε ο παππούς."
""Όλο ακούω. Γι' αυτό με βλέπεις συλλογισμένο. Ακούω τους ανθρώπους να μιλούν, κι από όσα λένε καταλαβαίνω πως νοιώθουν. Αυτό κάνω ακατάπαυστα, Τους ακούω και τους νοιώθω. Χτυπάνε τις φτερούγες τους σαν το πουλί που βρίσκεται κλεισμένο μέσα σε μια σοφίτα. Θα σπάσουν τις φτερούγες τους πάνω σε κανένα σκονισμένο παραθύρι, πασχίζοντας να ξεφύγουν.
Έναν καιρό, κι εγώ ο ίδιος φανταζόμουν πως οι προσευχές κόβουν την πείνα. Ξετύλιγα μια προσευχή σε όλο της το μάκρος, κι όλες οι στεναχώριες κολλούσαν πάνω της, όπως κολλά οι μύγες πάνω στο μυγόχαρτο, και η προσευχή αρμένιζε, παίρνοντας μαζί της όλες τις στεναχώριες. Μα δε φελάνε πια οι προσευχές."
"-Είναι στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γίνονται κτήνη. Το ίδιο κι εγώ.
-Ναι, μα εσύ δεν έχεις μια αμαρτία στην ψυχή σου σαν εμένα.
-Και βέβαια έχω αμαρτίες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν αμαρτίες.
Μια αμαρτία είναι κάτι που κάνεις δίχως να' σαι σίγουρος αν είναι σωστό ή δεν είναι.
Αυτοί που είναι σίγουροι πως όλα όσα κάνουν είναι σωστά και δεν έχουν καμιά αμαρτία, ε, κάτι τέτοιους μπάσταρδους, αν ήμουν θεός, θα τους κάθιζα μια κλωτσιά και θα τους έδιωχνα από τον παράδεισο!"
-
Γραμμενο το 1882 (περιπου δεκα χρονια πριν την πτωχευση του 1893) απο τον Γεωργιο Σουρή
Τράπεζαι - Ισθμοί
Εδώ Ισθμοί και Τράπεζαι εκεί Προνομιούχοι,
ιδού καινούρια δόκανα για την καημένη φτώχια!
εις το κυνήγι βγήκανε οι κλεφτοπαραδούχοι,
να μπλέξουν απονήρευτους στα μαγικά των βρόχια.
Κι εις όλους μας υπόσχονται χρυσούς αιώνας πάλι,
δουλειές με φούντες, πρόοδο, παρά με το τσουβάλι.
Μακριά οι απονήρευτοι από τους τραπεζίτας,
κάνουν πως τάχα μετοχές δεν θέλουν να σας δώσουν,
κι έπειτα λεν κρυφά κρυφά στους δούλους των μεσίτας
στο κλεφτο-Χαβιαρόχανο τα φόντα να υψώσουν.
Είναι τεχνίται έμπειροι εις το επάγγελμά των,
κι αν κλέβουν, μην πειράζεσθε, το έχει η δουλειά των.
Πώς θα κερδίσουν και αυτοί να περπατούν χορτάτοι,
νάχουν λακέδες, άλογα, αμάξια με κουδούνια,
να μπαίνει η κυρία των κι η κόρη στο Παλάτι;
πρέπει διπλά στα είκοσι να πάρουν μιλιούνια.
Και αν κλεψιά το κέρδος των ο άπειρος το κρίνει,
αλλά για κέρδος έντιμον το θεωρούν εκείνοι.
Μπορείς να είσαι έμπορος, χωρίς λεπτό να κλέβεις;
μπορείς να δώσεις χρήματα και τόκο να μην πάρεις;
μπορείς σε ζήτημα παρά το δίκιο να γυρεύεις;
θέλεις δεν θέλεις, γίνεσαι ολίγο κατεργάρης.
Έτσι κι αυτοί, αν κάμποσα πουγγιά δεν ελαφρύνουν,
πρέπει ν΄ αλλάξουνε δουλειά, ή ποιηταί να γίνουν.
Αμμέ αυτός ο στρατηγός, που ήλθε εδώ πέρα
για να μας κόψει τον Ισθμό, αλλά με χέρια άδεια,
και όλη μας η υψηλή τον υπεδέχθη σφαίρα
με γέλια, με συμπόσια, χορούς, προπόσεις, χάδια;
Και τούτος δεν σας φαίνεται πως ξέρει τη δουλειά του
καλύτερα και απ΄ αυτούς, που τρέχουνε κοντά του;
Ε! τι να κάμει και ο Τουρ! θέλει κι αυτός να φάγει,
κι αφού με τη στρατηγική δεν μπόρεσε να ζήσει,
μες στης Κορίνθου βούτηξε τα γαλανά πελάγη
με την ελπίδα βέβαια πως κάτι θα κολλήσει.
Και τώρα να του λύσετε, φωνάζει, τα πουγγιά σας,
αλλιώς μονάχος δεν μπορεί να σμίξει τας θαλάσσας.
Λοιπόν σφικτά κρατήσετε την έρημή σας τσέπη,
και έχετε να κάμετε μ΄ ανθρώπους ένα κι ένα,
που τη δουλειά τους έμαθαν να κάνουν όπως πρέπει,
και σαν και σας δεν παίζουνε στης τύχης τα γραμμένα.
Ας βρουν κλειστή την κλειδαριά της φτωχικής σας κάσας,
να δουν και σεις πως ξέρετε λιγάκι τη δουλειά σας.-
-
ΔΓ/ΔΑ
Ποιο κόμμα θα ψηφίζατε
αν γίνονταν σήμερα εκλογές;
Έχετε πρόθεση ψήφου;
Θα σας διαβάσω μερικά χαρα-
κτηριστικά και θα μου πείτε σε
ποιον ταιριάζουν περισσότερο;
Άλλαξε καθόλου η ζωή σας από
την ημέρα του πλήγματος; Πλήτ-
ετε όταν η καρδιά σας είναι άδεια;
Όταν ο ουρανός είναι μαύρος
όταν το αίμα σας κοιμάται,
σκέφτεστε το τέλος ή την αρχή;
Πόσες φορές ξυπνάτε τη νύχτα
για να δείτε το φεγγάρι;
Μιλάτε με τ΄αγάλματα;
Γιατί σας είναι δύσκολο
να εξηγείτε τις προθέσεις σας;
Σας τρομάζει η αβεβαιότητα;
Αν σας χαρίσουν ένα λεμόνι
θα τους δώσετε ένα ξινόμηλο
ή θα χαράξετε έναν κύκλο;
Μήπως θα έπρεπε
η κυβέρνηση να εκλέξει
έναν άλλο λαό;
Σας ενοχλεί η συμμετρία;
Σας φοβίζει η συμμετοχή;
Σας κάνει ευτυχισμένο η ευτυχία;
Δεν γνωρίζω
Δεν απαντώ
Βοστώνη, 1 Οκτωρίου 2001
Ντίνος Σιώτης, Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ, 2004.
-
(http://msm.cais.ntu.edu.sg/APT/images/flickr/image/0001/nature/313889290.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=n5Tbg_qgcW0&NR=1)
Ποιήση: Κώστα Καρυωτάκη
Μουσική: Μαρίας Βουμβάκη
Ερμηνεία : Μαρία Βουμβάκη
Όταν κατέβουμε τη σκάλα,τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ`ένα χαμόγελο στ`ανύπαρκτά τους χείλη;
Τουλάχιστον δω πέρα είμαστε μόνοι,
περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα.
Άλλα εκεί κάτου τι να πούμε,πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.
Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου,
το τριαντάφυλλο θα`ναι της άμμου.
Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,
Κύριε,Κύριε και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.
-
Οι δεινόσαυροι, εμείς
γεννημένοι έτσι να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμμόνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι......
-
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: "Φίλοι μου, σας αποχαιρετώ"
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα ο΄ταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.
Θεε μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα τη χάριζα στη Σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο απ'τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν που νομίζουν οτι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται. Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατεία, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς, θα πεθαίνω.
Να λές πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα ότι σ'αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί (όπως θα έλεγα εγώ:η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα, σύμφωνα με τον Ρίτσο) και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο η δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για 'σένα.
Στείλε αυτό το μήμυμα σε όποιους θέλεις.
Αν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειραζει."
Οι ήρωες πεθαίνουν από αγάπη....
Tα παραπάνω όχι βέβαια στίχοι ..., μα με τόση περίσσεια ποίησης …
-
V
Το λέω ξανά είμαι μόνος
Σα μια μόνη πατημασιά ανθρώπου σε δάσος
Είμαι μόνος σα δάχτυλο σε χέρι
Που η μηχανή του πήρε τα άλλα τέσσερα
Αν ήμουν σταγόνα θα ΄χα σβήσει στα έγκατα διψασμένης γης
Δεν είμαι όμως σταγόνα
Είμαι μικρή πέτρα ίσως πολύτιμη
Που ο καιρός την κάμνει άμμο
Και βλέπω το σχήμα της και τη λάμψη
Και την σκληρότητά της
Και το βάρος της να γίνονται άμμος
Το λέω ξανά
Στην καρδιά μου είναι μια προσευχή
Όμως μένει μέσα
Ας ήταν τώρα που δεν υπάρχει στόμα να ΄χα μια μαχαιριά
στο πλευρό
Να βγει από εκεί σαν τρυφερό κορίτσι
Η προσευχή.
Δημήτρης Παπαδίτσας (1922-1987), Το παράθυρο, 1955
[...Οι καταβολές του Παπαδίτσα από τον Κάλβο, το κρητικό θέατρο, το δημοτικό τραγούδι, το Σολωμό, τον Παλαμά και τον Σικελιανό είναι ορατές.
Την εποχή που γράφτηκε η ποιητική συλλογή Το παράθυρο, οι καιροί είναι δύσκολοι, κανείς δεν μπορεί να προσευχηθεί. Ωστόσο, μέσα στο ποίημα το παράθυρο είναι ανοιχτό και εκεί όλα μπορεί να συμβούν]
-
(https://6yl8cw.blu.livefilestore.com/y1m5cpVyZOcCNf1366JoKw8VrJf6figc86dd1kxdp5sMDeQgXnB_Dsv6XAvEjEW9dQ8iCcYvaDcJWUPTg_AZ548OwkHy7MqU59UDOeR-sczXKpuw805VHywSqkVfp4__Y500G7T-57ZDdHdaONAIzZFqA/emo%20love[3].jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=GmgtMkZQWrk&feature=related)
Συνέντευξις,
ποίηση: Κική Δημουλά,
μουσική και ερμηνεία: Μαρία Βουμβακη
Φυσικά και ονειρευομαι
Ζει κανεις μόνο μ ένα ξερό μισθό;
Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.
Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρα μας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανοιώνουν οριστικά τους όλοι.
Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Οχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω, Μου την δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως να αγγίξω
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο δια του βλέμματος ν αφησω
το αίτημα μου στην κρεμάστρα
ότι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου-
θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.
Ενα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο
Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θαταν γεράματα.
-
Αφιερωμένο στον "πρωθυπουργό" (σε εισαγωγικά, αφού άλλος πλέον κυβερνά) της χώρας. Ειδικά οι υπογραμμιεσμένοι στίχοι.
“Ηγεμών εκ δυτικής Λιβύης” του Κ. Π. Καβάφη
Άρεσε γενικώς στην Aλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Aριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ’ όνομά του, κ’ η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Aγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ’ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.
Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ’ οι Aλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.
Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ’ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.
-
ΣΧΕΔΟΝ ΑΙΝΙΓΜΑ (απόσπασμα)
α'
Χλωμή φωνή
δίχως δόντια σκυλί
και δαγκώνει.
Τό κέρμα;
β΄
Έλα, λοιπόν, πες μου πού είσαι.
Ολόκληρη η ιστορία να είναι
πόνος δικός σου. Ζηλότυπα
κρυμμένη κι εσύ τις νύχτες
πού είσαι;
Αντιστέκεσαι μες στο κεφάλι μου.
Και υπάρχεις στη διάσπαρτη και
αλλόκοτη μοναξιά σου.
γ΄
Σημαδεύω το χάρτη.
Εκεί.
Σημαιάκι της τελευταίας
παρέλασης καρφιτσώνω.
Ακούω που μουρμουρίζεις
το δικό σου εμβατήριο.
Το μαύρο γίνεται λιγότερο μαύρο
και το καφέ συρρικνώνεται.
δ΄
Είναι νωρίς να φανώ στην αυλή
των θαυμάτων σου. Ο χρόνος
που λείπεις και γίνεσαι
γλυκιά προσμονή και ώρα
που βρίσκεσαι. Είναι νωρίς
κι εσύ κρυφογέρνεις δειλά
και σχεδόν μυστικά. Το ασύρματο
παιχνίδι ν΄αρχίσει
ώσπου ο χρόνος να ιδρώσει.
ε΄
Βγάζω τα παπούτσια μου και
έρχομαι. Δεν είμαι πια
η κοκκινοσκουφίτσα.
Τα μαλλιά μου ξανθά
και τα ρούχα μου μαύρα.
στ΄
Το κτεσινό νωρίς ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ aeee :) Παράβλεπε: Κική Δημουλά, Συνέντευξις
αργά για σήμερα.
Αύριο οριστικά και σχεδόν
νυκτωμένα. Αυτή η στιγμή.
Ο χρόνος. Άχρηστος
άχρηστος ας είναι
όσο ακόμη ονειρεύεται.
ζ'
Μια χελώνα κρύβει το κεφάλι της
ένας αχινός
τεντώνει τ΄αγκάθια του
και το άγριο περιστέρι δεν μπορείς
να το χαϊδέψεις.
Άντεια Φραντζή, Σχεδόν αίνιγμα, 1987.
-
ΣΧΕΔΟΝ ΑΙΝΙΓΜΑ (απόσπασμα)
Το κτεσινό νωρίς
αργά για σήμερα.
Αύριο οριστικά και σχεδόν
νυκτωμένα. Αυτή η στιγμή.
Ο χρόνος. Άχρηστος
άχρηστος ας είναι
όσο ακόμη ονειρεύεται.
Γιώργος Σαραντάρης, Θεός
Ποίηση. Ο κόσμος είναι θάλασσα. Ο νους μου
αόρατος υποφέρει
Ο νους μου εγώ θέλω λάβει σώμα
ομοούσιο
άνθος στην επιφάνεια της όρασης
φλοίσβος επί της ροής
Ο ήλιος τραγούδι αλαφρώνει τη θάλασσα
τα κύματά της πλάθει καθαρά
Εγώ παντού αισθάνομαι
Βλέπω τη θάλασσα
τον ήλιο
το τίποτα ίσως άνθρωπο ονειρεύομαι
Οι αγάπες του χρόνου (1933)
-
Η αγάπη είναι ο φόβος
Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας).
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.
Μα ποιος θα' ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα;
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια ώρα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.
Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Από τη συλλογή Εποχές 3 (1951)
-
Καλησπέρα! Για σήμερα ένα ποίημα αρκετά επίκαιρο:
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Από την άλλη πλευρά
της φωτογραφίας γράφω για να θυμάμαι
όχι το πού και το πότε αλλά ποιος
Δεν είμαι εγώ στη φωτογραφία
Τίποτα δεν μας άφησαν
να πάρουμε μαζί μας
Μονάχα ετούτη τη φωτογραφία
Άν τη γυρίσετε από την άλλη θα με δείτε
Εσύ είσαι στη φωτογραφία; με ρωτούν
Δεν ξέρω τί να σας πω
Γιώργος Χουλιάρας, Fast Food Classics, 1992.
-
ΣΑΣ ΑΦΗΣΑ ΜΗΝΥΜΑ (http://www.youtube.com/watch?v=DHtYrkpSdTI&feature=player_embedded)
Εμπρός εμπρός με ακούτε; Εμπρός
Από μακριά τηλεφωνώ.
Δεν ακούγομαι τι,
ξεφορτίστηκε η απόσταση;
Από κινητό διάστημα μιλάτε;
Να ξαναπατήσω το μηδέν;
Κι άλλο;
Με ακούτε τώρα;
Ναι μου δίνετε σας παρακαλώ τη μαμά μου;
Τι αριθμό πήρα;
Τον ουρανό αυτόν μου έχουν δώσει.
Δεν είναι κει;
Μπορώ να της ουρλιάξω ένα μήνυμα;
Είναι μεγάλη ανάγκη πείτε της,
είδα στον ύπνο μου ότι πέθανε
κι εγώ μικρό παιδί, κατουρημένο γοερά,
μούσκεμα ο φόβος ως απάνω
κι ακόμα να στεγνώσει.
Ν’ αρθει να τον αλλάξει.
Αν δεν μπορέσει,
της λέτε ότι ωρίμασε εκείνη η παλιά φοβέρα της,
πως θα με φάει ο γέρος αν δεν τελειώσω το φαγητό μου.
Ωρίμασε,
έγινα γεύμα γήρατος,
όχι σε ταβερνάκι ονείρου.
Σε κάποιο λαϊκό μαγέρικο
που άνοιξε
ο καθρέφτης.
Κικη Δημουλά Ήχος απομακρύνσεων
-
Θέλω να μου χαρίσεις κάτι
Ανθή Δοξιάδη-Τριπ
Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.
-
H πληρωμή ενός δασκάλου σε σχέση με ένα … υδραυλικό. Φυσικά πρόκειται για μια σειρά απλών συλλογισμών που έστειλε ένας φίλος. Η πλάκα είναι πως η...
αριθμητική του είναι σωστή, δικαιώνει τις απόψεις των συνδικάτων, παρότι το ζήτημα έχει και άλλες τεράστιες εκπαιδευτικές και κοινωνικές πλευρές….
«Καταλαβαίνεις πόσο κυνικός έχει γίνει ένας λαός όταν θεωρεί
φυσιολογικό να πληρώνει περισσότερο αυτόν που ασχολείται με τις
αποχετεύσεις του παρά αυτόν που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών
του». J. F. Kennedy
Με τους παχυλούς μισθούς τους βάζουν μέσα το ελληνικό κράτος και δουλεύουν μόνο 9 μήνες τον χρόνο! Ήρθε η ώρα να βάλουμε τα πράγματα στην σωστή σειρά και να τους πληρώνουμε για αυτό που πραγματικά κάνουν….baby-sitting (προσέχουν τα παιδιά μας)!
Μπορούμε να πετύχουμε να το κάνουν με λιγότερο από τον βασικό μισθό. Κάτι τέτοιο θα ήταν δίκαιο. Θα τους έδινα 3 ευρώ την ώρα και μόνο
για τις ώρες που δουλεύουν και όχι για όλο τον χρόνο. Αυτό σημαίνει 15ευρώ την ημέρα (8:15 πμ to 1:30 μμ ). Κάθε γονιός θα πρέπει να πληρώνει 15ευρώ την ημέρα στους δασκάλους που κρατάνε τα παιδιά του.
Τώρα πόσα παιδιά διδάσκουν την ημέρα; Γύρω στα 25; Δηλαδή 15Χ25=375 ευρώ την ημέρα.. Όμως θυμηθείτε δουλεύουν μόνο 180 μέρες τον χρόνο! Δεν πρόκειται να τους πληρώνουμε για να κάνουν διακοπές!!! Για να δούμε…αυτό είναι 375 Χ 180 = 67.500 ευρώ τον χρόνο. (Περίεργο! μάλλον η αριθμομηχανή μου θέλει μπαταρίες!) Και τι γίνεται με τους δασκάλους ειδικής αγωγής και αυτούς που έχουν μεταπτυχιακούς τίτλους;
Για να είμαστε και λίγο δίκαιοι θα τους πληρώνουμε το βασικό ωρομίσθιο που για λόγους στρογγυλοποίησης είναι 7ευρώ. αυτό σημαίνει 7 επί 5 ώρες επί 25 παιδιά επί 180 μέρες= 157.500 ευρώ τον χρόνο! Για περιμένετε ένα λεπτό, κάτι πρέπει να γίνεται λάθος εδώ! Κάτι είναι σίγουρα λάθος!
*****
Κάντε ένα δάσκαλο να χαμογελάσει, στείλτε το σε κάποιον που καταλαβαίνει τι σημαίνει να είσαι Δάσκαλος!!! (Μέσος μισθός Δασκάλου 20,000/180 μέρες = 111 ευρώ την ημέρα /25 μαθητές =4.44/5 ώρες = 0.88 ευρώ την ώρα ανά μαθητή.) Τρομερά φτηνή φροντίδα και φύλαξη παιδιών και από πάνω μορφώνουν και τα παιδιά σας. Τρελό εεε; Τα νούμερα από την αρχική δημοσίευση έχουν αλλάξει για να ταιριάζουν με τον μέσο μισθό των δασκάλων στην Ελλάδα!
ΥΓ: Και σκεφτείτε ότι το κείμενο γράφτηκε για πολλές χώρες και ότι πια στην χώρα μας οι μισθοί και των δασκάλων συνεχώς μειώνονται, ενώ ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται και τα αντικίνητρα για την σύνταξη κορυφώνονται… Τι αξία έχουν τα δημόσια και συλλογικά αγαθά. Έπρεπε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να αρχίσουμε να την κατανοούμε… Ή μήπως πρέπει να πέσουμε μέσα στο ρέμα;
-
Καλησπέρα....ένα από τα πιο αγαπημένα μου του μεγάλου Σεφέρη :)
Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ
Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει
κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια
κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.
Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει
κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια
κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.
Μᾶς βαραίνουν οἱ φίλοι
ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς νὰ πεθάνουν.
Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει
κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια
κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.
-
T΄ΑΗΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Έλεγα μητέρα και
πατέρα και
Τί εννοούσα όμως
τραβώντας απ΄τις φωνές τους
τ΄αηδόνια του κινδύνου
Κατεβαίνοντας
τα υπόγεια της μέρας
φανταζόμουν άλλα
Τα χάδια και το στόμα τυφλό
και έλεγα
Τί εννοούσα όμως
Κι αυτός ο πρώτος έρωτας
μ΄έσπρωχνε
να τον εναγκαλίζομαι όταν εγώ
όταν
μόνο τη φωτογραφία εκοίταζα
πως άλλαζε
μέρα με τη μέρα
και η όψη μου στον καθρέφτη
και η φωτογραφία στο νερό
Ζέφη Δαράκη, Το σώμα δίχως αντικλείδι, 2000
-
Σαν σήμερα το '92 πέθανε ο Νίκος Γκάτσος, έγραψε και τι δεν έγραψε... και ποιος δε τραγούδησε στίχους του.
Στην αγκαλιά μου κι απόψε σαν άστρο κοιμήσου
δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά
τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά
Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου
σε περιμένω να 'ρθεις
μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς
Και
Δεν έχω σπίτι κι όνομα
και κώδικες και νόμους
αιώνες τώρα περπατώ
σε στοιχειωμένους δρόμους
Την πίκρα έχω μάνα μου
γυναίκα την ανάγκη
στα χώματα που χόρεψαν
Αγαρηνοί και Φράγκοι
Είν' απ' το δέντρο του Θεού
η ρίζα που κρατεί με
δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι
Δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι
-
Πολύ ωραίο ekfrasi :)
Από μένα....αυτό....
Αθανασία
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη
Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ' αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς
Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ' του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς
-
Για σήμερα Νίκος Γκάτσος λοιπόν κι από μένα... :)
ΧΑΡΤΙΝΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ
Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ' αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
να σου φιλούν το χέρι.
Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'ταν όλα αληθινά.
Δίχως τη δική σου αγάπη
δύσκολα περνά ο καιρός.
Δίχως τη δική σου αγάπη
είν' ο κόσμος πιο μικρός.
-
Ν. Γκατσος Αμοργος
Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ ἥλιος δὲν ἀνατέλλει
Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε νὰ κοροϊδέψουν τ᾿ ἄστρα
Μόνο φυτρώνουν ἄλογα στὶς μυρμηγκοφωλιὲς
Καὶ νυχτερίδες τρῶν πουλιὰ καὶ κατουρᾶνε σπέρμα.
Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ δὲ βασιλεύει ἡ νύχτα
Μόνο ξερνᾶν οἱ φυλλωσιὲς ἕνα ποτάμι δάκρυα
Ὅταν περνάει ὁ διάβολος νὰ καβαλήσει τὰ σκυλιὰ
Καὶ τὰ κοράκια κολυμπᾶν σ᾿ ἕνα πηγάδι μ᾿ αἷμα.
Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ τὸ μάτι ἔχει στερέψει
Ἔχει παγώσει τὸ μυαλὸ κι ἔχει ἡ καρδιὰ πετρώσει
Κρέμονται σάρκες βατραχιῶν στὰ δόντια τῆς ἀράχνης
Σκούζουν ἀκρίδες νηστικὲς σὲ βρυκολάκων πόδια.
Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ βγαίνει χορτάρι μαῦρο
Μόνο ἕνα βράδυ τοῦ Μαγιοῦ πέρασε ἕνας ἀγέρας
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου
Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.
Κι ἂν θὰ διψάσεις γιὰ νερὸ θὰ στίψουμε ἕνα σύννεφο
Κι ἂν θὰ πεινάσεις γιὰ ψωμὶ θὰ σφάξουμε ἕνα ἀηδόνι
Μόνο καρτέρει μία στιγμὴ ν᾿ ἀνοίξει ὁ πικραπήγανος
N᾿ ἀστράψει ὁ μαῦρος οὐρανὸς νὰ λουλουδίσει ὁ φλόμος.
Μὰ εἶταν ἀγέρας κι ἔφυγε κορυδαλλὸς κι ἐχάθη
Εἶταν τοῦ Μάη τὸ πρόσωπο τοῦ φεγγαριοῦ ἡ ἀσπράδα
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου
Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.
-
για ολους οσοι θελουν να "ξενιτευτουν".....
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Νανά Μούσχουρη
Άλλες ερμηνείες: Αρλέτα || Γιώργος Μούτσιος
Τώρα που πας στη ξενιτειά
πουλί θα γίνω του νοτιά
γρήγορα να σ' ανταμώσω.
Για να σου φέρω τον σταυρό
που μου παράγγειλες να βρω
δαχτυλίδι να σου δώσω.
Ήσουν κυπαρίσσι στην αυλή μου αγαπημένο
ποιος θα μου χαρίσει το φιλί που περιμένω.
Στ' όμορφο ακρογιάλι καρτερώ να μου 'ρθεις πάλι
σαν μικρό χαρούμενο πουλί. (δις)
Χρυσή μου αγάπη έχε γεια
να 'ναι μαζί σου η Παναγιά
κι όταν 'ρθει το περιστέρι.
Θα χω κρεμάσει φυλαχτό
στο παραθύρι τ' ανοιχτό
την καρδιά μου σαν αστέρι.
Ήσουν κυπαρίσσι στην αυλή μου αγαπημένο
ποιος θα μου χαρίσει το φιλί που περιμένω.
Στ' όμορφο ακρογιάλι καρτερώ να μου ρθεις πάλι
σαν μικρό χαρούμενο πουλί. (δις)
-
Ποιός έχει δάκρυα να μου δώσει (http://www.youtube.com/watch?v=TOkxeW6z7F0)
Ποιος έχει δάκρυα να μου δώσει
για να τα κάνω ποταμό
κι όταν το κύμα του φουντώσει
να ρίξω μέσα τον καημό
Ποιος έχει πέτρα να καθίσω
ποιος έχει βράχο να σταθώ
ένα δρομάκι ν΄αντικρύσω
και μια ψυχή να θυμηθώ
Αγάπη πού' γινες φτερό
και σκέπασες τους ουρανούς μου
σε σένα πάντα τρέχει ο νους μου
μα να σε φτάσω δεν μπορώ.
Νίκος Γκάτσος (λατρεμένος και χιλιοτραγουδισμένος)
(http://aerologos.pblogs.gr/files/f/238299-rozochka_129.gif)
-
http://www.youtube.com/watch?v=WYWO-lMwn7I
Το χτύπημα και ο θάνατος
Στίχοι: Federico Garcia Lorca & Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Κατράκης & Κώστας Πασχάλης ( Ντουέτο )
Πέντε η ώρα που βραδιάζει
πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει
φέρνει έν' αγόρι το νεκροσέντονο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Έτοιμος κι ο κουβάς με τον ασβέστη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Θάνατος τ' άλλα, θάνατος μονάχα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Ψηλά παίρνει ο αγέρας τα βαμπάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Το οξείδιο σπέρνει κρύσταλλο και νίκελ
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Κι η σάρκα μ' ένα κέρατο θλιμμένο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Βουβοί συντρόφοι στ' άχαρα σοκάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Του ταύρου η καρδιά μονάχα ολόρθη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν ο ιδρώτας χιόνι αργά γινόταν
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν η αρένα γέμισε με ιώδιο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Τ' αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει,
πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.
Μια κάσα από καρούλια το κρεβάτι
πέντε η ώρα που βριαδιάζει.
Σουραύλια ηχούν και κόκαλα στ' αυτί του
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Στο μέτωπό του ο ταύρος μουγκανίζει
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Η κάμαρα ιριδίζει από αγωνία
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Από μακριά σιμώνει κι όλα η σήψη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σάλπιγγα κρίνου στον χλοερό βουβώνα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Οι πληγές του εκαίγανε σαν ήλιοι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια
πέντε η ώρα που βραδιαζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αχ! Τι φριχτά στις πέντε που βραδιάζει.
Ήτανε πέντε σ' όλα τα ρολόγια,
ήτανε πέντε κι έπεφτε το βράδυ.
Δεν θέλω να το βλέπω!
Πες στο φεγγάρι να φανεί
γιατί δε θέλω πια να βλέπω
το αίμα του Ιγνάθιο μες στην αρένα.
Δεν θέλω να το βλέπω!
Αχνό φεγγάρι απ' άκρη σ' άκρη,
άτι από σύννεφα γαλήνια
και η σταχτιά του ονείρου αρένα
με τις ιτιές γύρω γύρω.
Δεν θέλω να το βλέπω!
Η θύμησή μου καίγεται!
Μηνύστε το στα γιασεμιά
με την αέρινη ασπράδα.
Δεν θέλω να το βλέπω!
-
Θα ακολουθήσω τον MARKOS…..και θα το αφιερώσω σε όσους θέλουν να ξενιτευτούν :)
Τώρα το Μάη με τη δροσιά, τώρα το καλοκαίρι
τώρα κι ο ντόπιος βούλεται σε ξένο τόπο πάει
νύχτα σελώνει τ' άλογο, νύχτα το καλιγώνει
βάζει τα πέταλα χρυσά και τα καρφιά ασημένια
βάζει και τα φτερνιστήρια του, ζώνει και το σπαθί του
κι η κόρη που τον αγαπά κρατεί κερί και φέγγει
με το 'να χέρι το κερί, με τ' άλλο το ποτήρι...
κι όσα ποτήρια τον κερνά, τόσες φορές του λέει
εκεί στα ξένα που θα πας, πάρε κι εμέ μαζί σου
να μαγειρεύω να δειπνάς, να στρώνω να κοιμάσαι
να γίνω γης να με πατάς, γεφύρι να περάσεις
να γίνω κι ασημόκουπα να σε κερνώ να πίνεις
εσύ να πίνεις το κρασί κι εγώ να λάμπω μέσα
εκεί που πάω, κόρη μου, κορίτσια δεν περνάνε
γιατί είναι Τούρκοι ανύπαντροι και κλέφτες παλικάρια
και παίρνουν το κεφάλι μου κι αφήνουν το δικό σου
εκεί στα ξένα που θα πας, πολλή ακριβειά θα πέσει
θα πάει το στάρι δώδεκα κι η βρίζα δεκαπέντε
θα πάει το ταγί τ' αλόγου σου καν δυο, καν τρεις χιλιάδες
απ' τα ψηλά θα γκρεμιστείς, στα χαμηλά θα πέσεις..
-
για ολους οσοι θελουν να "ξενιτευτουν".....
Θα ακολουθήσω τον MARKOS…..και θα το αφιερώσω σε όσους θέλουν να ξενιτευτούν :)
Ευχαριστουμε!
http://www.youtube.com/watch?v=aHeQbW2qQok
"Της αγκαλιάς η ξενυχτιά" - Σωκράτης Μάλαμας
Xάθηκα απόψε στη σιωπή
και σ' ένα πέλαγος βαθύ
του νού με σέρνει η ρότα
Eίπα να φύγω σ' άλλη γη
μα της αγάπης η πληγή
δεν κλείνει με τσιρότα
Bλέπω καράβια να περνούν
μ' άσπρη σημαία να γυρνούν
στης λησμονιάς τα μέρη
και μια γοργόνα με ρωτά
αν είδα ήλιο τη νυχτιά
κι άστρο το μεσημέρι
Tης αγκαλιάς η ξενητειά
είναι η πιό μεγάλη
βάλε στη στάχτη μου φωτιά
κι αφάνισέ με πάλι
Kαλότυχα είναι τα βουνά
ψυχή δεν έχουν να πονά,
καρδιά ν' αργοπεθαίνει
πέφτει μια κίτρινη βροχή
που να 'βρουν στέγη και τροφή
του κόσμου οι κολασμένοι
Kάποτε είχες μια καρδιά
που χώραγε όλο το ντουνιά
τώρα χωράει μια πέτρα
μέχρι να βρείς τρόπο να ζείς
μην τη σκοτώνεις τη ζωή,
τι μένει κάτσε μέτρα
-
«Η θάλασσα»
Θάλασσά μου αγριεμένη,
θάλασσά μου λατρεμένη,
είσαι της αλήθειας το φως
της πρώτης μου αγάπης ο στεναγμός.
Αγναντεύω τα χρυσά σου αστέρια
και τα κάτασπρα, αγνά περιστέρια
που λάμπουν ψηλά στον ουρανό
κι ένα γίνονται με τον κοραλλένιο σου βυθό.
Θάλασσά μου μαγεμένη, μάνα, πλανεύτρα, αγαπημένη,
λάμπεις μέσα στην καρδιά μου και ακτινοβολείς
στα όνειρά μου!
Θάλασσα, ήρεμη, γαλάζια, στον απέραντο ορίζοντά σου
βυθίζομαι και ένα με την ομορφιά σου γίνομαι!
Περισσότερα στο www.mypoems.gr
-
αφιερωμένο στην aeee.............. :)
Παραδοσιακό
Ώρα καλή πουλάκι μου
και να καλοδρομήσεις
Τα λόγια μου να θυμηθείς
και πίσω να γυρίσεις
Εκεί στα ξένα που θα πας
αχ να μη με λησμονήσεις
αλλη αγάπη να μη βρεις
αχ κι εμένα παρατήσεις
-
Θάλασσα, ήρεμη, γαλάζια, στον απέραντο ορίζοντά σου
βυθίζομαι και ένα με την ομορφιά σου γίνομαι!
Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω.
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο.
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες.
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι.
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ναι η αγάπη για να πάω.
Έφαγε η θάλασσα τον βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.
Οδυσσέας Ελύτης (http://fineartamerica.com/images-medium/seashell-linda-callaghan.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=54KA0mOTtQc&feature=related)
-
καλημερα!
δυστυχως, αναβληθηκε το μπανιο μου σημερα στην Αιγινα λογω καιρου!! (η μοιρα του εργαζομενου: ολη την εβδομαδα να σκας στη ζεστη και το Σαββατο που θελεις να πας για μπανακι και μετρας τις μερες και τις ωρες να ρθει εκεινη η ευλογημενη στιγμη, ο καιρος να ...χαλαει!!!)
τελος παντων,
Σημερα ειπα κατι να αφιερωσω στα μωρα! Λατρευω πολυ τα μωρα !!!!!!!
"Μπαρμπαμητουσης, Κλουβιος και Σουβλίτσα"
....." Γεια και χαρά σας ανηψούδια μου" (θυμαστε ? ετσι ξεκινουσε το κλουκλοθεατρο. με αυτα ακριβως τα λογια)
Το Γλυκό
Ελένη Θεοχάρη-Περράκη
Ο μπαρμπα-Μυτούσης αγαπά πολύ τα δυο του ανεψούδια: τον Κλούβιο και την Σουβλίτσα. Πρέπει όμως να ’χει μεγάλη υπομονή και με τους δυο. Η Σουβλίτσα είναι άτακτη, ακατάστατη και σκανταλιάρα ένα μικρό ζιζάνιο.
Ο Κλούβιος είναι λίγο τεμπέλης. Του αρέσει να ξαπλώνεται στα μαξιλάρια και στους καναπέδες, όπως τα γατάκια. Είναι και λίγο φοβιτσιάρης. Μπουμ! να του κάνει η Σουβλίτσα, ξαφνιάζεται. Φοβάται τα σκοτάδι, τα ποντίκια, τις βροντές.
Η Σουβλίτσα δεν φοβάται τίποτα. Κι έτσι μπορεί να τον πειράζει με όλα αυτά. Όταν είναι οι δυο τους στο σπίτι, ο μπαρμπα-Μυτούσης στήνει πάντοτε αυτί. Μόλις καθίσει και φορέσει τα γυαλιά του για να διαβάσει την εφημερίδα, κάτι θα γίνει, ένας κρότος, κάποια φασαρία. Πρέπει να σηκωθεί και να τρέξει να δει τι συμβαίνει; Νά! όπως τώρα. Τι θόρυβος είν’ αυτός; Από ποια μεριά έρχεται; Από την κουζίνα; Ίσως να ’ναι η γάτα; Όχι! Τώρα νιαούριζε στην αυλή. Ο μπαρμπα-Μυτούσης είναι ανήσυχος. Περίεργο! Θα ’λεγε κανείς πως έπεσε το μισό σπίτι; Η πόρτα της κουζίνας κλειστή. Προσπάθησε να την ανοίξει.
Σουβλίτσα&; φωνάζει. Ξεκλείδωσε γρήγορα την πόρτα της κουζίνας.
Μπαρμπούλη μου, δεν είναι κλειδωμένη. Στάσου έπεσε το σκαμνί στην πόρτα, γι’ αυτό δεν ανοίγει. Μπλέχτηκα πάλι.
Μα πώς να μην μπλεχτεί. Τίποτε όρθιο δεν είχε μείνει στην κουζίνα.
Ο μπαρμπα-Μυτούσης μισάνοιξε την πόρτα και κοίταζε.
Η Σουβλίτσα έτριβε μια το γόνατό της και μια τον αγκώνα της.
Ο Κλούβιος κρυμμένος κάτω από το τραπέζι. Γύρω του όλα κάτω. Ο τρίφτης, η σχάρα, το τρυπητό, η κουτάλα. Ο μπαρμπα-Μυτούσης ξύνει το κεφάλι του. (Έτσι κάνει πάντα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά.)
Σουβλίτσα, λέει. Τι είναι εδώ μέσα;
Μπαρμπούλη, κουζίνα ήτανε. Μη μου θυμώνεις, θα ξαναγίνει πάλι.
Εκεί κάτω από το τραπέζι κάποιος κουνιέται. Μήπως είναι η γάτα;
Εγώ είμαι, Μπαρμπούλη, ο Κλούβιος
Σήκω επάνω, έβγα από την κρυψώνα τέλος πάντων. Σουβλίτσα! αυτό το σπασμένο βάζο με το γλυκό, τι είναι;
Η Σουβλίτσα κομπιάζει. Κατεβάζει το κεφαλάκι της. Μια κοιτάζει το βάζο, μια τον μπαρπα-Mυτούση, μια τον Kλούβιο.
Mπαρμπούλη μου... Aυτό το βάζο, αυτό το βάζο, μα γι’ αυτό το βάζο έγινε όλη η ιστορία.
Άρχισε η Σουβλίτσα να τα μπερδεύει.
Είναι ένας μήνας τώρα που μας το ’στειλε απ’ το χωριό η θεία Βγενή. Το είχα ξεχασμένο. Ξαφνικά το θυμήθηκα. Ήτανε πολύ καλά κρυμμένο στο πάνω ράφι μέσα στο γουδί. Όλο αυτόν τον καιρό δεν κάναμε και καμιά σκορδαλιά βλέπεις...
Ξερόβηξε ο Μπαρμπούλης, αλλά η Σουβλίτσα δε σταμάτησε. Ανέβηκα στο τραπέζι, που λες, να το πάρω. Τεντώθηκα να το φτάσω. Όλα πηγαίνανε καλά ώς εκεί. Τη στιγμή που έπιανα το γουδί, άκουσα φτέρνισμα. Έκανα πίσω να δω ποιος είναι και πάρ’ την κάτω την Σουβλίτσα μαζί με το βάζο και ό,τι άλλο ήταν στο ράφι.
Καλά να πάθει φώναξε ξαφνικά Ο Κλούβιος. Καλά να πάθει γιατί θα το ’τρωγε όλο μονάχη της.
Και τι κατάλαβες; Μήπως έφαγες εσύ τώρα; του λέει η Σουβλίτσα.
Ο μπαρμπα-Μυτούσης χτυπάει ανυπόμονα το πόδι του. Δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος.
Σουβλίτσα, έμενα να κοιτάς κι όχι τον Κλούβιο τώρα που σου μιλώ. Δεν μου λες, γιατί το έκρυψες;
Να σου πω, Μπαρμπούλη. Νά! όταν έχουμε γλυκό το τρώνε οι ξένοι&; Έρχεται ο κυρ Χρίστος. Λες: «Φέρτε του κυρ Χρίστου μια κουταλιά γλυκό με το νερό;» Πάει μια κουταλιά. Έρχεται η κυρα-Φρόσω της λες: «Μη φύγεις, Φρόσω μου, πριν φας ένα γλυκό» Πάει δεύτερη κουταλιά Έρχεται ο Γιαννάκης... λες: «Δώστε στο παιδί μια μεγάλη κουταλιά γλυκό». Μια,δυο,τρεις, αδειάζει το βάζο με το γλυκό
Όσο τα ’λεγε αυτά, είχε φουντώσει η Σουβλίτσα, τα μαγουλάκια της κοκκίνισαν, αλλά δεν έπαψε να μιλά.
Γλυκό από εδώ, γλυκό από εκεί, εμείς μόνο το βάζο βλέπουμε.
Ο Μπαρμπούλης έγινε σκεπτικός. Μήπως είχε κάποιο δίκιο η Σουβλίτσα; Ναι αλλά;αλλά γιατί να κρύψει το γλυκό. Ύστερα μπορούσε να χτυπούσε σαν έπεφτε. Κούνησε το κεφάλι, κοίταξε και τους δυο και είπε:
Σουβλίτσα...
Κι εκείνη, παραπονεμένα:
Ναι, Μπαρμπούλη, δεν ήτανε βλέπεις τυχερό να φάω πάλι γλυκό.
(από το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος πρώτο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975)
-
ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ (Χ.Λάσκαρης)
Κερδίζουν οἱ νεκροί
στά ὄνειρα,
ἡ θλίψη τους
τούς ὀμορφαίνει.
Ὅταν μᾶς ἐπισκέπτονται
στέκονται
πάντα σιωπηλοί’
δέ φλυαροῦνε
σάν τούς ζωντανούς,
δέν ἕρπουνε.
(http://vatopaidi.files.wordpress.com/2010/01/dockside-dreams-wally-rev-c.jpg)
-
Αφού μιλάμε για ξενιτεμό,θα αναφερθώ στον Καββαδία, τον ποιητή που μας ταξίδεψε όσο κανείς στη θάλασσα
Ιδανικός κι ανάξιος εραστής ( Mal du Départ )
θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
-
απο το κατα Μάρκον Ευαγγέλιο... οχι της Καινής, του Γκάτσου, απο Ξαρχάκο μα Νταλάρα συνήθως, μια που σαν σήμερα, έγινε η σφαγλη στο Σούλι (τελικά θα λέτε οτι είμαι βλαμένη, ή βλέπω πολύ το ΄σαν σήμερα΄)
2. Οι αστρολόγοι
Μελετώντας τους πλανήτες κι όλους τους αστερισμούς
τους πολέμους και τις ήττες και τους δύσκολους χρησμούς
στην παλιά μας τη φυλλάδα που διαβάσαμε ξανά
τέτοιο όνομα Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά
μόνο σ' ένα καζαμία με περγαμηνό χαρτί
αίμα στάζαν τα σημεία σαν κομμένη αορτή
Κι όπως ρίχναμε τη σκόνη να στεγνώσει την πληγή
φάνηκαν του Ομήρου οι χρόνοι και των Αχαιών η γη
λίγα φύλλα παρακάτω καθώς έτρεχε ο καιρός
σαν τη φλεγομένη βάτο πάλι φούντωνε ο χορός
Θερμοπύλες Μαραθώνες βγαίναν τώρα στη σκηνή
του Αλεξάνδρου οι Μακεδόνες του Φωκά οι Βυζαντινοί
Ώσπου χάραξε μια μέρα κι απ' το Σούλι ως τη Γραβιά
όλα τα `σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά
όμως κύλησαν τα χρόνια και στ' αγέραστα βουνά
γύρισαν τα χελιδόνια κι ήλιος φάνηκε ξανά
Αχ, τελειώσαν οι σελίδες και τι έγινε μετά
δεν το είδα δεν το είδες μα ο νους μου αλλού πετά
γιατί γνώρισα ένα νέο λυπημένο και χλωμό
που `χε ζήσει στο Αιγαίο πριν απ' τον κατακλυσμό
τώρα που θα σταματήσει ο δικός μας ο χορός
θα `ρθει να μας τραγουδήσει για μια γέννα πυρός.
-
Μανόλης Αναγνωστάκης
Στ᾿ Ἀστεῖα Παίζαμε!
Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας
Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε
Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.
Νύχτες ἀτέλειωτες παίζαμε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τὰ φύλλα τοῦ ἡμεροδείχτη
Δὲ βγάλαμε ποτὲ καλὸ χαρτί, χάναμε· χάναμε ὁλοένα
Πῶς θὰ φύγουμε τώρα; ποῦ θὰ πᾶμε; ποιὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ;
Δῶστε μας πίσω τὰ χρόνια μας δῶστε μας πίσω τὰ χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στὰ ψέματα παίζαμε!
Σε ποιους, αλήθεια, ν' αναφερόταν ο Μανόλης ...;
-
Πενήντα δύο χρόνια Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία
Ο υπουργός Πολιτισμού απένειμε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας στο συγκινημένο Νάνο Βαλαωρίτη. «Με αυτό το βραβείο δικαιώνεται η ανανεωτική γραφή και θεωρία και περιλαμβάνει όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκα ενώ αφιερώνεται στη μνήμη του Εγγονόπουλου, του Εμπειρίκου, και του Παγουλάτου», είπε ο Νάνος Βαλαωρίτης.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης γεννήθηκε το 1921 στη Λωζάνη της Ελβετίας.Είναι ποιητής και συγγραφέας, δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Σπούδασε νομικά, φιλολογία (Αγγλική και Γαλλική) στα πανεπιστήμια των Αθηνών, Λονδίνου, και Σορβόνης.
(http://media-cdn.tripadvisor.com/media/photo-s/01/3a/31/34/one-of-seashell-s-amazing.jpg)
Ποιά θάλασσα (http://www.youtube.com/watch?v=X9ReHLGxZUk)
Πες μου που πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη
Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς
Είναι καρδιές που μάθαμε σα γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά
Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σα νερό
ʼστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ' ανάστημά του
Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό
Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα 'ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ' η ψυχή;
Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
Ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά
-
(http://3.bp.blogspot.com/_DRYP5PMFz8c/SflWtHhTGNI/AAAAAAAAAeU/_OkuH41Fmd8/s400/P1000535.JPG)
Μανόλης Αναγνωστάκης
Ὅταν μίαν ἄνοιξη
Ὅταν μίαν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε
Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου
κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη, πικραμένη σου μνήμη
Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ τὴ νιότη μας
καὶ τὰ ὄνειρά μας
Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε (φίλη, domenica ...)
-
«Το κυκλάμινο», Μαρίνας Παναγιωτάκη
Ένα κυκλάμινο πάνω στο περβάζι
είναι η ψυχή μου που στη φλόγα σου βουλιάζει
με φόντο του ήλιου την πορφύρα
και του ουρανού τα δάκρυα πλημμύρα.
Διαγράφω από το χρόνο τη φθορά
και ανοίγω μεσοπέλαγα τα φτερά
δραπετεύω απ’ του ονείρου μου τη δύση
και λυτρώνομαι με τη ζωή που
απλόχερα μου έχεις χαρίσει!
www.mypoems.gr
-
Πρωϊνό άστρο (http://www.youtube.com/watch?v=MJ5mBQJN8Xs)
Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω
τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.
...................................
Κοιμήσου,
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κι έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.
..................................
Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Πρέπει να μεγαλώσεις.
Είναι μακρύς
μακρύς, μακρύς ο δρόμος.
...................................
Τα δέντρα ανθίζουν,
δεν ξέρουν γιατί,
ανθίζουν.
Τα λουλούδια δε νοιάζονται
να γίνουν καρποί,
γίνονται καρποί.
Κι εγώ τραγουδάω,
δεν ξέρω γιατί,
τραγουδάω.
.............................
Έχω ένα κοριτσάκι
έχω ένα κοριτσάκι.
Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.
..........................................
Κράτησέ με, κοριτσάκι,
με παίρνει ο αέρας
πάνω απ' τα βουνά
ψηλά, ψηλά,
γαλανά φτερά,
φτερά, φτερά,
μια θάλασσα φτερά
η χαρά.
Κράτησέ με.
......................................
Μονάχα το χαμόγελό σου
ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.
Κράτησέ με.
..............................
Μια κίνηση
του τρυφερού χεριού σου
έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.
Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,
πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους
που στέκουν και παραμονεύουν
πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;
..............................
Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,
να μάθεις μόνο
εκείνο που είσαι
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι σου λέει
κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει
κι η μακρινή σελήνη
στον κοντινό καθρέφτη.
Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ' τη χαρά που δίνεις.
Γιάννης Ρίτσος
-
Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;
Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;
Νὰ τρέφῃ ὅλους τους ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;
Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;
* * *
Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.
* * *
Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
* * *
Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.
* * *
Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.
* * *
Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!
* * *
Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...
αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.
* * *
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.
Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.
* * *
Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.
Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.
Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.
* * *
Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
* * *
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ (1853-1919)
-
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ (http://www.youtube.com/watch?v=5_V4wRwmqTw&feature=player_embedded)
Είμαι μεσα στο φως που προχωρεί
Tα μάτια μου είναι πλημμυρισμένα από πόθους
Ειν' ωραίος ο κόσμος
Ειν' ωραίος ο κόσμος
Τα μάτια μου δεν κουράζονται να βλέπουνε τα δέντρα
Τα δεντρα τα τόσο γεμάτα από ελπίδα
Τα δέντρα τα τόσο πράσινα
Ενα μονοπατι ηλιόλουστο τραβάει μέσα απ' τις μουριές
Eίμαι στο παράθυρο του νοσοκομείου
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Κάπου πρέπει ν' ανθίζουν τα γαρούφαλλα
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι
Ναζίμ Χικμέτ
-
Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη
που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει
μη γνωρίζοντας, αν τα επινοώ όλα εγώ
ή εάν όλα ανίδεα είναι.
************
Η λίμνη τίποτα δε λέει. Το αεράκι
Σαλεύει μα δε με αγγίζει,
δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής
ούτε αν επιθυμώ να είμαι.
************
Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν
Πάνω στα κοιμισμένα νερά.
Γιατί να έχω φτιάξει από όνειρα
τη μόνη ζωή που έχω..
Φερνάντο Πεσσόα
[/font]
-
Το αεράκι
Σαλεύει μα δε με αγγίζει,
Σαν αεράκι (http://www.youtube.com/watch?v=9VS_4Ls0SJ8)
Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες
τι μέλι είσαι για μένα...
Τα μπουμπουκάκια τα όμορφα,
τα μοσχομυρισμένα.
Και τα αγεράκια που φυσούν
Σα λιποθυμισμένα,
δεν έχουνε το βάλσαμο
που 'χεις εσύ για μένα...
Της λίμνης τ' αφρολούλουδο
και του γιαλού η γαλήνη.
Η σμύρνα, το ροδόσταμο
που αργοσταλάει και σβήνει.
Κι οι ροδωνιές, κι η ολόδροση
του κήπου ανθόπλημμύρα,
των δυο χειλιών σου των γλυκών
δεν στάζουνε τα μύρα...!!!
Πάω στην τρισέρημη αμμουδιά
και - μόνη τί να κάμω;
Χαράζω κύκλους απαλούς
Στο μουσκεμένον άμμο...
Σαν αγεράκι χάνονται στο κύμα
Απάνω - απάνω
Και απόμεινα στην ερημιά
Μονάχη... Τί να κάμω!!!
Τώρα το ετοιμοθάνατο
βαλσαμωμένο αγέρι,
γλυκά τραγούδια θλιβερά
ν' αναστενάξει ξέρει...
Αλήθεια! Ξέρει πιο γλυκά
να τραγουδάει από μένα!
Εγώ δεν ξέρω πιο γλυκά
μα ξέρω πιο θλιμμένα...
Ναπολέων Λαπαθιώτης
-
Che fece .... il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)
-
ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ
Μέχρι πριν λίγο άκουγα μόνο
το φάγωμα τής καρδιάς μου απ’ τα ποντίκια
σώπαινα καθώς σαλεύαν τα χέρια τους
τα τέρατα πού είχε θρέψει η ερημιά μου,
όλα τα πρόσωπα τα χιλιάδες
πού είχ’ αγκαλιάσει, είχα σκοτώσει.
Μέχρι πριν λίγο τα χέρια πού άγγιζα
ήταν κρύα, σαν πόμολο μιας πόρτας
πού σού αρνήθηκε ψωμί και πενταροδεκάρες
(τί άλλο ζήτησα ο φτωχός; σαν τα σκυλιά
τού δρόμου πού ακολουθάνε όποιον λάχει
κυρίως θέλοντας να δώσουν παρά να πάρουν)
ξανά όμως σήμερα όπως χαιρετούσες
όπως ανάσαινες
ακούστηκε μες στο μυαλό μου πυροβολισμός,
ένα λουλούδι πού άνοιγε, πρώτη τού Μάρτη,
και πάλι -πώς μπορεί να ξαναγίνονται θάματα;
ή βρύση πού άνοιξε ατό πλαϊνό διαμέρισμα
μού θύμισε πως κάποιος πίνει νερό
ερωτεύεται
βάζει τα χέρια του στα βλέφαρα τού άλλου
και πια τίποτα
μόνο έρωτας
είναι ωραίος ό ύπνος
ή νύχτα μερώνει τα δαιμονικά της
κορίτσια αγόρια ανεβοκατεβαίνουν σκάλες¬-
μη με κοιτάς στα μάτια μόνο
αυτό ήταν το πρώτο μου φιλί
άλλο δεν έδωσα, δεν έχω μνήμη, δε θυμάμαι,
όταν ο Άδης επιτρέπει την έξοδο
δεν έχουμε όνομα, δε ρωτάμε,
φίλησέ με πάλι να μάθω τα χείλια μου
χάιδεψε τις φλέβες μου όπως πριν
για ν’ αποκτήσω χέρια
βάφτισέ με
πες μου ποιος είμαι..........
-
˙
-
Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες
τι μέλι είσαι για μένα...
Είσαι για μένα το παν στη ζωή (http://www.youtube.com/watch?v=_OxnHjvSV5M)
Στίχοι: Γιώργος Οικονομίδης
Αγάπες εγνώρισα πολλές
μα μόνο εσύ τ’ αγαπώ γλυκά το λες
εσύ που σαν άστρο μια βραδιά
στην άδεια μου έπεσες καρδιά.
Είσαι για μένα το παν στη ζωή
κι ως τη στερνή μου πνοή
αγάπη μου το 'χω σκοπό
να σ’ αγαπώ.
Όλος ο κόσμος για μένα είσαι συ
ελπίδα χαρά μου χρυσή
και όσο η καρδιά μου χτυπά
θα σ’ αγαπά.
Τα πρώτα σου γιασεμιά
μου γέμισαν την ερημιά
αγαπούλα μου
δεν μοιάζεις εσύ με καμιά.
Είσαι για μένα το παν στη ζωή
κι ως τη στερνή μου πνοή
αγάπη μου τό’ χω σκοπό
να σ’ αγαπώ.
-
Το ναυάγιο (http://www.youtube.com/watch?v=kw7j4mcQRZk&feature=related)
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Πρώτη εκτέλεση: Πέτρος Πανδής
Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα
ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό
το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά
που πήγαν οι άλλες βάρκες ποιοι γλίτωσαν
εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα
ένα νησί ερημικό
εκεί θα στήσουμε τα σπίτια μας
γύρω-γύρω στη μεγάλη πλατεία
και στη μέση μια εκκλησιά
θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία
του καπετάνιου μας που χάθηκε ψηλά-ψηλά
λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου πιο χαμηλά του τρίτου
θ' αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά
κι ύστερα θα καλαφατήσουμε ένα μεγάλο καράβι καινούργιο
ολοκαίνουργιο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα
θά 'χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίζουνε
μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε με μας.
(http://magoulaonline.gr/wp-content/uploads/nayagio.jpg)
-
Δημόσιοι Υπάλληλοι
Κ.Γ. Καρυωτάκης
Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα 'ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)
Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
«Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.
Και μονάχα η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουμε τους δρόμους,
το βράδυ στο οχτώ, σαν κορντισμένοι
Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, του ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.
-
Το ερωτικό τραγούδι του Τζ. 'Αλφρεντ Προύφροκ
Τ.Σ. Έλιοτ
...
Μες στο δωμάτιο οι κυρίες έρχονται και πάνε
Και για τον Μικελάντζελο μιλάνε.
Κι αλήθεια θα υπάρξει χρόνος
Να αναρωτηθώ "Τολμώ; Τολμώ;"
Χρόνος για να γυρίσω, τα σκαλιά να κατεβώ,
Μ' ένα σημείο φαλακρό στη μέση του κρανίου μου -
(Θα πουν: "Α, πώς αδυνατίζουν τα μαλλιά του!"
Το πρωινό παλτό μου, το κολάρο μου σφιγμένο κάτω απ' το πιγούνι,
Ο λαιμοδέτης μου πλούσιος και σεμνός, στερεωμένος όμως
από μια απλή καρφίτσα -
(Θα πουν: "Μα πόσο είναι αδύνατα τα χέρια και τα πόδια του!"
Τολμώ
Να ενοχλώ το σύμπαν;
Σε μια στιγμή υπάρχει χρόνος
Για αποφάσεις κι αναθεωρήσεις που μια στιγμή θα ανατρέψει.
...
-
Αξημερωτη φιλοσοφια
Κάθε πρωί, ξημέρωμα,
Που τα φυτά ψηλώνουν,
Και τα ποντίκια κάνουν sex,
Κι οι κάμπιες ξεσαλώνουν
και τα φρικιά ξεραίνονται
κι οι γέροι ξεπετιόνται
απʼ τα κρεβάτια σα στοιχειά
καθότι κατουργιόνται,
Αυτή την ώρα του καφέ,
Ο οίστρος μου με πιάνει,
Και γράφω ποιήματα για σε,
Κοιτώντας το ταβάνι.
Και ψάχνοντας για τα κοινά
Σημεία μεταξύ μας,
Μπουκώνω όλα τα κενά,
Της συγκατοίκησής μας.
Και όντως, βρίσκω αρκετά,
Καθώς μαζί πεινάμε,
Τρώμε, κοιμόμαστε μαζί
Κι ενίοτε ξυπνάμε.
Κι εδώ, αρχίζει δυστυχώς,
Σαν πρωινή βεντέτα,
Να θέλουμε αποκλειστικώς,
Την ίδια τουαλέτα.
Και να χωρίσουμε ζητάς,
Την προίκα να πουλήσεις,
Να πάρουμε δυο καμπινέ,
Να με ξαναγαπήσεις.
-
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατι;
Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη ,αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."
Χρόνης Μίσσιος.
-
(http://2.bp.blogspot.com/_f4st7Sxgfwo/SxKDrfysdMI/AAAAAAAAAGw/ltGhVPyg5B0/s320/holdmyhand.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=oQnbax8iZyE)
Οδυσσέας Ελύτης
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.
Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
-
Και τώρα που ξεμπερδέψαμε πια
με τα μεγάλα λόγια,
τους άθλους, τα όνειρα,
καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας-
αλλά, μάταια, το σχέδιο της πόλης άλλαξε,
κατά πού πέφτει ο δρόμος που αγαπηθήκαμε παιδιά,
πού πήγε ο άνεμος που σκόρπισε τόσους συντρόφους,
υπάρχει ακόμα ο κόσμος?-
τώρα στη γλώσσα μας
μπερδεύονται παλιά τραγούδια,
κανείς δε μας καταλαβαίνει
και μόνο τα παιδιά μαντεύουν πιο πολλά,
μα μεγαλώνουν γρήγορα και τα πουλιά
πετάνε για να μη θυμούνται -
ένα τέτοιο παρελθόν και δεν απόμεινε
παρά λίγη στάχτη,
όπου σκυμμένοι τα βράδια σχεδιάζουμε
σημαίες, άστρα, λόφους, άλογα
κι ανάμεσα τους την τύψη ότι δεν τα δώσαμε όλα
ελευθερώνοντας έτσι όρκους αλλοτινούς
και τις πιο ωραίες χειρονομίες του μέλλοντος.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (Από τη συλλογή : Ο τυφλός με το λύχνο- 1983)
-
Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Γιάννη Τσαρούχη
(http://eforologia.com/sitebuilder/images/4seasons-716x350.jpg)
"Τα ποιηματα της πνευματικότητας"
Α΄
Ένας άνθρωπος έστησε μια πνευματικότητα κοντά
στη θάλασσα. Ήταν από τσίγκο, σ’ ένα τελάρο ξύλινο
βαμμένο με λαδομπογιά. Το βράδυ την έριξε ο αέρας
και σκότωσε ένα περαστικό.
1935
Β΄
Είχε πει πως η δική του πνευματικότης δε φοβάται
τίποτα, ήταν νέου συστήματος. Το τελάρο ήταν από ξύλο
εν συνδυασμώ με σιδερογωνίες. Ήταν ωραία και μεγάλη,
βαμμένη με ριπολίνα άσπρη, θαλασσιά και χρυσή.
Έγιναν και εγκαίνια. Υπήρχε κι ένας αρχιμανδρίτης.
Και χωρίς να φυσάει άνεμος, από κακό υπολογισμό, έπεσε
η πνευματικότης την ώρα του αγιασμού. Το τί γίνηκε
δεν περιγράφεται. Ο παπάς πληγώθηκε. Η γυναίκα
του δημάρχου έπαθε διάσειση. Τους πήγαν όλους στο
νοσοκομείο.
1935
Γ’
Οι άλλες πνευματικότητες που πέσανε, πέφτουνε για-
τι κάτι τους λείπει. Κάποιος κακός υπολογισμός γίνε-
ται. Εγώ ετοιμάζω να στήσω μια καινούρια και είμαι
αισιόδοξος. Μα κι αν πέσει θα κάνω μιαν άλλη, ακόμα
πιο τέλεια. Ξέρω καλά την τέχνη μου.
1935
Δ’
Εγώ δε θα στήσω ποτέ μου πια πνευματικότητα και
υπερηφανεύομαι για αυτή μου την απόφαση. Ατυχήματα
και σκοτωμοί είναι το τέλος κάθε πνευματικότητος. Αν-
θρωποι και ζώα σκοτώνονται από την πτώση τους, αν-
τρες στο άνθος της ηλικίας τους, θύματα της περιέργειάς
των, κι ανύποπτα άλογα, σκύλοι και γάτες και πρόβατα,
που κατα τύχην περνούν από κει. Όχι πια άλλες πνευ-
ματικότητες. Αλλά ποιος είναι πρόθυμος να σ΄ακούσει;
1935
(Ποιήματα, 1934-1937, εκδ. Άγρα)
-
Ποίηση στα ημίχρονα του Μουντιάλ
«Το ποδόσφαιρο είναι μια κοσμική θρησκεία στη μεταμοντέρνα Ευρώπη» γράφει ο Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν, «και οι πιστοί είναι κοινωνικές βραδυφλεγείς βόμβες στα χέρια κάποιων διοικούντων, οι οποίοι κατέστρεψαν το συναισθηματικό και θρησκευτικό οικοσύστημα του ποδοσφαίρου για τις πλατιές μάζες... Οι ομάδες επανασχεδιάζονται σύμφωνα με τους κανόνες πανίσχυρων οικονομικών και επικοινωνιακών κολοσσών, το παιχνίδι δεν εξαρτάται πλέον από τον συντονισμό του ταλέντου κάποιων ποδοσφαιριστών που είναι ικανοί να δημιουργήσουν αξέχαστες και μυθικές μαγικές στιγμές, αλλά από συστήματα που φέρουν το επίθετο του προπονητή. Είναι λες και έχει μεταφερθεί στο ποδόσφαιρο η τάση που επικρατεί στο θέατρο, σύμφωνα με την οποία ο σκηνοθέτης είναι πιο καθοριστικός από τον θεατρικό συγγραφέα...».
Κάτι ωστόσο, κλωτσάει μέσα σου και σε κάνει να κοιτάς μπροστά, παραβλέποντας το καταπιεστικό πλαίσιο που υπαγορεύουν οι νόμοι της αγοράς.
Ετσι εν όψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μια επιλεκτική ανθολογία κειμένων για το ποδόσφαιρο από ένα ευρύτατο φάσμα λογοτεχνών και καλλιτεχνών- από τον Εγγονόπουλο («Τα γκολπόστ») έως τον Χατζιδάκι («Αιώνιο πάθος- μια μπαλάντα για τον Τζορτζ Μπεστ») και από τον (ταλαντούχο στο τόπι) Παζολίνι έως τον (οπαδό της Φενερμπαχτσέ) Παμούκ- όπως αυτή που επιμελήθηκε ο Γιάννης Η. Παππάς ( Αρχίζει το ματς ) αποτελεί ένα ιδιοσυγκρασιακό αλλά τονωτικό κοκτέιλ για την απόλαυση της «μεγάλης του ποδοσφαίρου γιορτής».
Ο λόγος στον Μανόλη Αναγνωστάκη και το κείμενο που είχε γράψει στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, νοσταλγώντας τον μεγάλο Αγιαξ: «Θα μας θυμίσει πάλι κανείς την έμπνευση, τη γοητεία του απρόοπτου, τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία και τη σοφία που φαντάζει σαν αυθορμητισμός, το ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το πιο μοντέρνο χορογραφικό έργο Τέχνης, όπως μας απέδειξαν οι νέοι Νιζίνσκι της δεκαετίας του ΄70; Βίβα για πάντα ΑΓΙΑΞ».
Μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα στις Σημειώσεις στο ημίχρονο του Ηλία Καφάογλου για την κουλτούρα του ποδοσφαίρου αναφέρονται σε χαρακτηριστικά στιγμιότυπα παλαιότερων διοργανώσεων του Παγκοσμίου Κυπέλλου (το «δολοφονικό» χτύπημα του Σουμάχερ στον Μπατιστόν, η «κεφαλιά ποίημα» του «εμ-παθή καλλιτέχνη» Ζιντάν στον Ματεράτσι). Ας κρατήσουμε όμως εδώ ως επωδό αυτό που γνωρίζουν βαθιά μέσα τους όλοι οι φίλοι του αθλήματος:
«Στο ποδόσφαιρο μαθαίνεις να παίζεις με τα όρια, να εκμεταλλεύεσαι τους κανόνες: η αυθαιρεσία (συχνά, του διαιτητή) συνυπάρχει με την απαίτηση για δικαιοσύνη (οργή λαού). Η αλληλεγγύη εκδηλώνεται συγχρόνως με το πάθος, το ταλέντο στο πλαίσιο της συλλογικότητας, η φαντασία ξεδιπλώνει πειθαρχημένα, η οργάνωση κάνει τη διαφορά. Βλέποντας ποδόσφαιρο, ζηλεύεις και θαυμάζεις: όσα δε συμβαίνουν εν ζωή τελούνται εν σταδίω. Γι΄ αυτό και δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούν τη ζωή τους να (ανα)παριστάνεται στο γήπεδο...».
Μπάλα είναι και θα συνεχίσει να γυρίζει
Ο Μονταλμπάν δεν βρίσκεται πια στη ζωή για να δει τα νοσηρά φαινόμενα που περιγράφει να έχουν κάνει μετάσταση, τόσο στην πατρίδα του αλλά ακόμα πιο εμφανώς ίσως στη Βρετανία, όπου η Ρremiership έχει εξελιχθεί εδώ και χρόνια σε «παιδική χαρά ολιγαρχών» (Ρώσων, Αμερικανών, Σαουδαράβων κ.ο.κ.), ενώ μοιάζει να έχει χαθεί οριστικά η αμεσότητα του δεσμού μεταξύ οπαδών, παικτών και ομάδας.
Γράφει προς το τέλος του βιβλίου του ο Κόουλι: «... Σήμερα, το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι εγκλωβισμένο μέσα στο μεγαλύτερο, το πιο επιδεικτικό όργιο σπατάλης στην ιστορία του και παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση που εξελίσσεται την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, την αυξανόμενη ανεργία, την πτώση τιμών των ακινήτων και την ύφεση στη Βρετανία και την υπόλοιπη Ευρώπη, το φαινόμενο συνεχίζεται». Ενας άλλος (πολύ πιο διάσημος) άγγλος συγγραφέας, ο Μάρτιν Εϊμις είχε γράψει στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 ότι, είτε από απογοήτευση είτε από αηδία γι΄ αυτά που βλέπει γύρω του, «έρχεται κάποτε η στιγμή που κάθε Βρετανός πηγαίνει στο τελευταίο του ματς, που μπορεί να είναι και το πρώτο».
Το 2010 η πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων του πλανήτη δεν πηγαίνει σχεδόν ποτέ στο γήπεδο και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θεωρεί ότι αυτό είναι πρόβλημα. Αυτό δε συμβαίνει λόγω μειωμένης άμυνας στην ακραία εμπορευματοποίηση αλλά κυρίως λόγω ενός καλώς ή κακώς εννοούμενου ντετερμινισμού («δεν μπορείς να πας κόντρα στην εποχή, άλλαξε η αίσθηση της κοινότητας με την παγκοσμιοποίηση, άλλαξε και το ποδόσφαιρο», είναι το εύλογο- ίσως - επιχείρημα). Εξάλλου, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ υπεράνω χρημάτων και στο κάτω κάτω, θα πρέπει ακόμα και ο πιο ρομαντικός οπαδός να επιλέξει αν θέλει να βλέπει τον Μέσι ή τον «Μέσι της γειτονιάς» του.
«Βιβλιοδρόμιο», «Τα Νέα», 5 Ιουνίου 2010
ΥΓ: Μπορεί ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα να περιορίστηκε από τη δεκαετία του ΄90 και οι παίκτες από ήρωες της γειτονιάς να έγιναν ακριβοπληρωμένοι σταρ, στην Ελλάδα πάντως έκανε… μετάσταση από το ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, όπως μας δίδαξαν τα πρόσφατα ντροπιαστικά γεγονότα…
-
Η δυσαρέσκεια του Σελευκίδου
Δυσαρεστήθηκεν ο Σελευκίδης
Δημήτριος να μάθει που στην Ιταλία
έφθασεν ένας Πτολεμαίος σε τέτοιο χάλι.
Με τρεις ή τέσσαρες δούλους μονάχα·
πτωχοντυμένος και πεζός. Ετσι μια ειρωνία
θα καταντήσουν πια, και παίγνιο μες στην Ρώμη
τα γένη των. Που κατά βάθος έγιναν
σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων
το ξέρει ο Σελευκίδης, που αυτοί τους δίδουν
κι αυτοί τους παίρνουνε τους θρόνους των
αυθαίρετα, ως επιθυμούν, το ξέρει.
Αλλά τουλάχιστον στο παρουσιαστικό των
ας διατηρούν κάποια μεγαλοπρέπεια·
να μη ξεχνούν που είναι βασιλείς ακόμη,
που λέγονται (αλλοίμονον!) ακόμη βασιλείς.
Γι' αυτό συγχίσθηκεν ο Σελευκίδης
Δημήτριος· κι αμέσως πρόσφερε στον Πτολεμαίο
ενδύματα ολοπόρφυρα, διάδημα λαμπρό,
βαρύτιμα διαμαντικά, πολλούς
θεράποντας και συνοδούς, τα πιο ακριβά του άλογα,
για να παρουσιασθεί στην Ρώμη καθώς πρέπει,
σαν Αλεξανδρινός Γραικός μονάρχης.
Αλλ' ο Λαγίδης, που ήλθε για την επαιτεία,
ήξερε την δουλειά του και τ' αρνήθηκε όλα·
διόλου δεν του χρειάζονταν αυτές η πολυτέλειες.
Παληοντυμένος, ταπεινός μπήκε στην Ρώμη,
και κόνεψε σ' ενός μικρού τεχνίτου σπίτι.
Κ' έπειτα παρουσιάσθηκε σαν κακομοίρης
και σαν πτωχάνθρωπος στην Σύγκλητο,
έτσι με πιο αποτέλεσμα να ζητιανέψει.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
My favourite poem is the one that starts 'Thirty days hath September' because it actually tells you something.
Groucho Marx
-
Ποιηση Καββαδία.......
Το Μαχαίρι
Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα μικρό αφρικάνικον ατσάλινο μαχαίρι
-- όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες --
που από ένα γέρον έμπορο τ' αγόρασα στ' Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα νά 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μιάν παλιάν ελαιογραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μιά βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια :
"Ετούτο το μαχαίρι εδώ που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.
Ο δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό την Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε.
Ο Κόντε Αντόνιο, μιά βραδιά, το δύστυχο αδερφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ενας Αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι σε χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μου φέρνει τρόμο.
Σκύψε και δες το, μι' άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είν' αλαφρή, για πιάσε το, δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις."
-- Πόσο έχει; -- Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις, πάρ' το.
Ενα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που ιδιοτροπία μ' έκανε και τό 'καμα δικό μου·
κι αφού κανένα δε μισώ στο κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου ...........................
-
Ιωαννης Πολέμης,
Τι είναι η πατρίδα μας;
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
-
Το πρώτο σκαλί
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
Η ΘΑΛΑΣΣΑ (1962)
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
-
Μαρία Λουκά
Όπως ανάβουνε τα φώτα
τα μάτια τον πυροβολούν
επαναστάτη όπως πρώτα
θέλουν κι απόψε να τον πουν
Ένα πλανόδιο τσίρκο
μες το μυαλό του γεννιέται
μα ο αόρατος ακροβάτης
σε μια φωνή θα κρατιέται στη σκηνή
Τα λόγια πάλι τον στοιχειώνουν
του κόσμου η μέθη τον νικά
σαν ερπετά βαριά τον ζώνουν
πρόσωπα φίδια που αγαπά
Σ' ένα πλανόδιο τσίρκο
είναι κρυμμένος για χρόνια
δε ξέρω, παίζει στο έργο,
ή του μπερντέ τα σεντόνια έχει κάνει ζωή
-
ʼΑνθος
Η πέτρα
Η πέτρα στον αέρα, που ακολουθούσα.
Το βλέμμα σου, τόσο τυφλό όπως η πέτρα.
Υπήρξαμε
χέρια,
αντλήσαμε το άδειο σκοτάδι, βρήκαμε
τη λέξη, που ανεβάζει ψηλά το καλοκαίρι:
άνθος.
ʼΑνθος- η λέξη των τυφλών
Το μάτι σου και το μάτι μου
φροντίζουν για το νερό.
Ανάπτυξη.
Καρδιακός τοίχος πάνω σε καρδιακό τοίχο
προσθέτει πέταλα.
Μία λέξη ακόμα σαν κι αυτή, και τα σφυριά
θα αιωρούνται ελεύθερα.
Paul Celan
-
Νίκος Καββαδίας - “Γυναίκα”
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει
Το χέρι σου που χάϊδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι
Γεμάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα.
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.
-
«Μόνη το βράδυ»
Σάββατο βράδυ
βαρύ το σκοτάδι
ματώνει η καρδιά μου
γιατί είσαι μακριά μου.
Σταμάτησε ο χρόνος
κι έχω μείνει μόνη
σ’ ένα ναυάγιο της μοίρας σκοτεινό!
Στη σκιά σου αιχμάλωτη
στην καρδιά σου ευάλωτη
όταν όλα τ’ αστέρια
λάμπουν στον ουρανό.
Θα ’μαι πάντα μαζί σου
φύλακας της ζωής σου
κομμάτι αναπόσπαστο
της τρυφερής ψυχής σου!
Μαρίνα Παναγιωτάκη
www.mypoems.gr
-
Με αφορμή το θάνατο του Αργεντινου ποιητή και συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες στις 14 Ιουνίου 1986..
Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
-
Με αφορμή το θάνατο του Αργεντινου ποιητή και συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες στις 14 Ιουνίου 1986..
Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
Μα πόσο ωραιο ειναι !!!!! υπεροχα νοήματα!! Καταπληκτικο!!!! Ευχαριστούμε Domenica!!!! :) :-*
-
Μάνος Χατζιδάκις - Ντίνος Χριστιανόπουλος, Τα τραγούδια της αμαρτίας
(http://krotkaya.files.wordpress.com/2009/03/2.jpg)
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
http://www.youtube.com/watch?v=zufoPlgQxRE
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ (ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ)
http://www.youtube.com/watch?v=VxCmYeQ2BIg&feature=player_embedded
Έλα να ανταλλάξουμε
κορμί και μοναξιά
Να σου δώσω απόγνωση
να μην είσαι ζώο
να μου δώσεις δύναμη
να μην είμαι ράκος
Να σου δώσω συντριβή
να μην είσαι μούτρο
να μου δώσεις χόβολη
να μην ξεπαγιάσω
Κι ύστερα να πέσω
με κατάνυξη στα πόδια σου
για να μάθεις πια να μην κλοτσάς
ΤΥΨΕΙΣ
http://www.youtube.com/watch?v=xFg7Us_Roy0&feature=related
Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει
η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι
τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου
από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν
Δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια
φώτα που πέσαν πάνω μου ανηλέητα
λόγια πιο πρόστυχα κι απ' τις χειρονομίες
Μα πιο πολύ η όψη της μητέρας μου
όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω
μ' ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει
βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλωμή
-
aeee συνεχίζω με ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι...
Στον Οδυσσέα Ελύτη
Ό,τι χάραζε σε στίχους τάπαιρνε
η θάλασσα πούχε στα χέρια του.
Ό,τι ζωγράφιζαν τα χείλη του
τάσβηνε ο ουρανός πούχε στα μάτια του
κι έτσι δεν μπόρεσε να δει αν έπρεπε
να παραμείνει Αττικός ή Αιγαιοπελαγίτης.
Στον Γιώργο Σεφέρη
Από τη Μικρασία μετά την καταστροφή,
ένας αστός ξεκίνησε με μια βαλίτσα
αναμνήσεων στο χέρι, γύρισε χώρες μακρινές
και πολιτείες άγνωστες, μάζεψε ακριβό υλικό
και συνταγές, μέτρα, ρυθμούς και χρώματα
και τέλος γύρισε στη χώρα του, έχτισε με τα χέρια του
σπίτι σημερινό κι ελληνικό, εμπήκε μέσα, κλείδωσε
και από τότε πια κανείς δεν τον συνάντησε στην αγορά.
Στον Νίκο Γκάτσο
Η γη καθώς τον γέννησε,
τον στόλισε πράσινα φύλλα της ιτιάς,
του έλατου και της ελιάς.
Μα η σκέψη του τον βύθισε
στης πολιτείας την άσφαλτο
κ’ έγινε πέτρα αρχαϊκή
στη μνήμη των εφήβων
-
παίρνω τη σκυτάλη και συνεχιζω... με Χατζηδάκι
Το ποτάμι
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζούνε δυο μικρά παιδιά
Τόνα βλέπει δεν ακούει
Τ’ άλλο ακούει μα δε βλέπει
Και τα δυο ξέρουν πως πρέπει
Να ‘χουν μόνο μια καρδιά
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Τα παιδιά μένουν παιδιά
Το ποτάμι όλο γεμίζει
Και τη θάλασσα ποτίζει
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζει μια δύστυχη τρελή
Π’ αγαπούσε ένα πουλί
Το παιδί που δεν ακούει
Της σκοτώνει το πουλί
Κι από τότες δε γνωρίζει
Πως την βλέπει το ποτάμι
Σαν γυναίκα ή σαν πουλί;
Το ποτάμι όλο γεμίζει
Κι απ’ τη θλίψη ξεχειλίζει
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζούσ’ ο κύριος Δικαστής
Κυνηγούσε τα θηρία
Κι αγαπούσε μια Κυρία
Ώς την ώρα που η τρελή
Πνίγει την μικρή Κυρία
Που τη νόμισε παιδί
Κ’ έτσι ο Δικαστής μονάχος
Προτιμά να σκοτωθεί
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Θάψανε το Δικαστή
Το ποτάμι όλο γεμίζει
Και την πίκρα μου ποτίζει
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζει μια νύφη ερημική
Που σαν τέλειωσεν ο γάμος
Έφυγε ο γαμπρός το βράδυ
Και δεν ήρθε την αυγή
Έτσι η νύφη στολισμένη
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Έγινε κι αυτή κραυγή
-
Άντε κι εγώ ... σπονδή στο Χατζιδάκι ...
Ιδιωτική στιγμή
Ένας παπάς
από τ’ αντικρυνό παράθυρο
κοιτάζει που κοιμάμαι.
Θέλει να διαπιστώσει
πού έχω τα χέρια μου,
πάνω ή κάτω από το προσκεφάλι.
Ένας αστυνόμος
από τ’ αντικρυνό παράθυρο
μ’ επιμονή παρατηρεί τον ύπνο μου.
Θέλει να διαπιστώσει
αν γέρνω αριστερά, αν γέρνω δεξιά.
Ένα παιδί
από τ’ αντικρυνό παράθυρο
με βλέπει μ’ απορία να κοιμάμαι.
Θέλει να διαπιστώσει
αν είμαι δράκος
για Θεός ή ένα πουλί
που τραγουδά περίεργα τραγούδια.
Εγώ μέσ’ απ’ τον ύπνο μου
τους βλέπω και χαμογελώ,
γιατί ο παπάς δεν μ’ αναγνώρισε
πως είμαι ο Χριστός κι έχω
τα χέρια μου στο στήθος σταυρωμένα.
Γιατί ο αστυνόμος δεν γνωρίζει
πως ειδικά γι αυτόν είμαι αξιωματικός
και το παιδί ούτε καν μπόρεσε
να φανταστεί πως είμαι ο ποιητής.
-
Aυτούς τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ τους σκέφτομαι και αισιοδοξώ, όταν αισθάνομαι νοσταλγία για κάτι που έχω αφήσει πίσω μου.
Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα.
-
L.Κ. o Ναζιμ Χικμετ ειναι απο τους αγαπημενους μου. Εχουν μελοποιηθει πολλα ποιηματα του (οπως και αυτο που αναφερεις).Πραγαμτικα, σε ολους τους στιχους του κρυβονται μεγαλες αληθειες.Μια σοφία μοναδική !!
-
Καλησπέρα!
Enrique Gonzalez Martinez (Μεξικό 1871 - 1952)
Εφιάλτης
Δυο μάτια επίμονα προσηλώνονται στα δυο μου μάτια,
τα κλεισμένα στον ύπνο,
μα που βλέπουν
όσα δε βλέπουν ανοιχτά.
Δυο μάτια φιλικά και θλιμμένα.
Δυο μάτια που έχω κάποτε δει,μα δεν ξέρω που.
Κάποια νύχτα είχαν έρθει
κι είχαν φύγει με την χρυσαυγή,
για να γυρίσουν ακόμα πιο θλιμμένα,
όμοια με δάκρυα σιωπηλά.
Ήθελαν κάτι να μου πουν
αλλά πως να μου το πουν δεν γνώριζαν,
κι εγώ θα'θελα να τους αποκριθώ
μα δεν μπορούσα.
Θα'λεγες πως ήταν δάκρυα
που είχαν χυθεί ,πάει καιρός πολύς...
Είναι ένας εφιάλτης
που συχνά τον νιώθω και τόσο πολύ διαρκεί
μα τόσο πολύ,
που θαρρώ πως σαν ξυπνήσω θα τον δω
και πως θα χαθεί
μόλις αποκοιμηθώ.
-
Boldini, Υπεροχο ποιημα !!!! ισως απο τα καλυτερα που εχω διαβασει ως τωρα..... Συγχαρητήρια!!!!!!!
-
Λέο Μπουσκάλια
Η ευτυχία μου είμαι εγώ... όχι εσύ........
όχι μονο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός,
αλλά κι επειδή εσύ θέλεις να είμαι αυτό που δεν είμαι..
Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω
μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου!
Ούτε μπορώ να νιώσω ήρεμη
όταν με κριτικάρεις που δεν σκέφτομαι σαν εσένα...
Ή που δε σε βλέπω όπως εσύ.
Με φωνάζεις επαναστάτρια.
Κι όμως κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου,
εσύ επαναστάτησες ενάντια στα δικά μου.
Δε μπορώ να διαμορφώσω το μυαλό μου.
Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι απλά εσύ..
Και δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις
τι θα είμαι ....
γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ..
Είπες πως είμαι διάφανη...Κι εύκολα με ξεχνούν...
Γιατί τότε προσπάθησες να χρησιμοποιήσεις τη ζωή μου
για ν' αποδείξεις στον εαυτό σου ποιός είσαι......;
(http://1.bp.blogspot.com/_U6IZZBHcp4M/SfIC7fiP2rI/AAAAAAAAEkw/tDVHxB9Gyf8/s400/666_1_1a_BRIGID_MARLIN_Earth,Water,Air,Fire.jpg) (http://assets.in.gr/assetservice/data/D2006/D0109/2ko60a.jpg) (http://www.verisimilitudo.com/martin-camarata/new/kierkegaardtremblingpsd.jpg)
-
KIMMERIA02 ευχαριστώ
και'μενα μ'αρέσει πολύ :)
-
Στο Αφτί Μιας Κοπέλας
Τίποτα δε θέλησα
τίποτα να σου πω.
Είδα μες στα μάτια σου
δυο δέντρα τρελά
από αέρα, γέλιο και χρυσάφι,
που σάλευαν.
Τίποτα δε θέλησα
τίποτα να σου πω.
Lorca Federico Garcia
(http://fe-mail.gr/media/Image/relationships_child/2008/sex/12/paramithi/eyes_in_the_sky.jpg)
-
Στο Αφτί Μιας Κοπέλας
Lorca Federico Garcia
Μα τι γίνεται απόψε;; Ο
paraxenos με πρόλαβε στη μουσική μου επιλογή...εσύ στην ..ποιητική :D ...
Μάλλον η παρέα έχει αρχίσει να "δένει" καλά και οι σκέψεις μας "συναντώνται" στον ουρανό του pde ...
Federico Garcia Lorca σκεφτόμουν κι εγώ ,σε ελεύθερη απόδοση
Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική
Γιάννη Γλέζου...
Κεφαλοδέσι (http://www.youtube.com/watch?v=lUYYbyCtFiI&feature=related)
Τα χεράκια μου καλέ μου
σου κεντήσανε μια κάπα
με λουλούδια μοσχοκάρφια
πελερίνα από νερό
Το φεγγάρι είναι καλέ μου
μια σταλίτσα πηγαδάκι
και τα λούλουδα καλέ μου
τίποτ' άλλο πια δε θέλουν
μόνο τα γερά σου μπράτσα
που τη νύχτα με αγκαλιάζουν
μόν' τα μπράτσα σου καλέ μου
που τη νύχτα μ' αγκαλιάζουν
Όταν ήρθες για το γάμο
άσπρη άνοιξη καλέ μου
και του αλόγου τα νύχια
τέσσερις λυγμοί ασήμι
Το φεγγάρι είναι καλέ μου
μια σταλίτσα πηγαδάκι
και τα λούλουδα καλέ μου
τίποτ' άλλο πια δε θέλουν
μόνο τα γερά σου μπράτσα
που τη νύχτα μ' αγκαλιάζουν
μόν' τα μπράτσα σου καλέ μου
που τη νύχτα με αγκαλιάζουν
κι
εδώ (http://www.youtube.com/watch?v=9aPH--ohazk&feature=related) σε πρώτη εκτέλεση από την Έλενα Κυρανά (1969)
(http://1.bp.blogspot.com/_xWZG4nqsme4/SfTnA0y7TxI/AAAAAAAAHK0/2ofBF--8tXM/s400/hug.jpg)
-
(http://www.astronomy.gr/images/upload/uranos.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=Di06ZrhjpIc)
Η δίψα μου ’γινε φωτιά,
στερεύει στα φιλιά σου,
το δάκρυ μου σταλαγματιά
χάνεται στη ματιά σου.
Άκρη δεν έχει ο ουρανός (του pde ;) ),
αρχή δεν έχει η δύση.
Τέλος δεν έχει ο καημός,
το χαμογέλιο θλίψη.
Στο παραθύρι σου κρυφά
γροίκαγα περιστέρι,
σαν το μαχαίρι απάστραφτε,
σβήσε, χλωμό μου αστέρι.
Άκρη δεν έχει ο ουρανός,
αρχή δεν έχει η δύση.
Τέλος δεν έχει ο καημός,
το χαμογέλιο θλίψη.
-
Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ' την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο...Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
...
είμαστε κιόλας νεκροί...Ποδοπάτησε με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ'αγγίζεις...
Τάσος Λειβαδίτης
-
^ Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας;
-
Κι εγώ Ναζίμ Χικμέτ κι εγώ νανούρισμα ( για το δεύτερο daniel ;))
Είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να ευχηθείς σ΄ένα παιδί να γίνει μεγαλώνοντας ..
Ναζίμ Χικμέτ - "Νανούρισμα στο γιο μου"
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Στον ύπνο σου έρχεται μια θάλασσα απέραντη. Βουνά τα κύματά της, φουσκώνουν αφρισμένα, λυσσομανάνε...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Στον ύπνο σου έρχεται ένα καράβι, κι εσύ στη γέφυρα του καπετάνιου.
Στα δεξιά σου, το κύμα που χτυπιέται, και στα ζερβά σου... Για δες το που σε πολεμάει...
Μα μη σε νοιάζει, γιε μου, μη φοβάσαι! Οι μηχανές δουλεύουνε σαν την καρδιά σου. Το σκαρί γερό και το τιμόνι στα χέρια σου...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Πελώρια αέρινη γέφυρα δένει τα περιγιάλια. Στ' αστραφτερό δοκάρι της εσύ αγναντεύεις.
Κοίτα κάτου, μη ζαλιστείς. Κοίτα πάνου, το κεφάλι σου λες κι ακουμπάει τον ουρανό...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Τι πολλά βιβλία είν' αυτά; Όλα τα έχεις διαβάσει; Ρυτίδες στο μέτωπό σου, τα μαλλιά σου κατάλευκα.
Τα μάτια σου είναι τα μόνα στη γη που έχουν καταλαβει. Το πρόσωπό σου όμορφο σαν την αιωνιότητα.
Μην αμφιβάλλεις, μη φοβάσαι μη και δε βρήκες ό,τι έψαχνες.
Διάβαζε πολεμώντας, διάβαζε αυτό που διαβάζεις χωρίς να το ξεχωρίζεις από τη μάχη...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Άκου, φωνές ακούς. Κοίτα τι όμορφα χρώματα που βλέπεις...
Τα χέρια σου χαϊδεύουν το μάρμαρο, και νά, του δίνουν το πιο σταθερό, πιο ζωντανό σχήμα...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Άφοβος σαν θαλασσινός,μάστορας δημιουργός,φιλόσοφος γνώστης και καλλιτέχνης τολμηρός
- έτσι να γίνεις...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
....και καλλιτέχνης τολμηρός!
-
και εδω να αφιερωσω στη καλότυχη Danielitsa και τον Μπαμπά της Daniel το "Πρωινό Αστρο"
Το "Πρωινό Άστρο" είναι το ποίημα που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος για το κοριτσάκι του, όταν έγινε πατέρας.
Είναι το ποίημα της πατρικής στοργής και της λυρικής φαντασίας.
Είναι ένα ποίημα που μόνο ένας παλμογράφος θα μπορούσε να "οπτικοποιήσει" και να καταγράψει τους παλμούς της εκπληκτικής ευαισθησίας του".
Ο ίδιος ο Ρίτσος το χαρακτηρίζει "Μικρή εγκυκλοπαίδεια υποκοριστικών" για την κορούλα του.
Το βίντεο αυτό παρουσιάστηκε στην εκδήλωση του Μουσείου Μπενάκη, στις 21 Μάρτη 2009, Παγκόσμια ημέρα Ποίησης που ήταν αφιερωμένη στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου.
Μουσική: Ευανθίας Ρεμπούτσικα, "Το Αστέρι και η Ευχή".
http://www.youtube.com/watch?v=MJ5mBQJN8Xs
Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω
τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.
...................................
Κοιμήσου,
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κι έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.
..................................
Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Πρέπει να μεγαλώσεις.
Είναι μακρύς
μακρύς, μακρύς ο δρόμος.
...................................
Τα δέντρα ανθίζουν,
δεν ξέρουν γιατί,
ανθίζουν.
Τα λουλούδια δε νοιάζονται
να γίνουν καρποί,
γίνονται καρποί.
Κι εγώ τραγουδάω,
δεν ξέρω γιατί,
τραγουδάω.
.............................
Έχω ένα κοριτσάκι
έχω ένα κοριτσάκι.
Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.
..........................................
Κράτησέ με, κοριτσάκι,
με παίρνει ο αέρας
πάνω απ' τα βουνά
ψηλά, ψηλά,
γαλανά φτερά,
φτερά, φτερά,
μια θάλασσα φτερά
η χαρά.
Κράτησέ με.
......................................
Μονάχα το χαμόγελό σου
ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.
Κράτησέ με.
..............................
Μια κίνηση
του τρυφερού χεριού σου
έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.
Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,
πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους
που στέκουν και παραμονεύουν
πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;
..............................
Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,
να μάθεις μόνο
εκείνο που είσαι
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι σου λέει
κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει
κι η μακρινή σελήνη
στον κοντινό καθρέφτη.
Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ' τη χαρά που δίνεις.
Γιάννης Ρίτσος - Πρωινό Άστρο. (Το χαρίζω στα παιδιά μου, το χαμόγελο στη ζωή μου!)
και εδω απόσπασμα από το "πρωινό Άστρο " με τη φωνη του Β. Παπακωνσταντίνου
http://www.youtube.com/watch?v=KwAaqU6LgvI&feature=related
Σ ένα μαξιλάρι-φεγγαράκι
το παιδί μου αποκοιμήθηκε.
Όλη η πλάση στις μύτες των ποδιών
κοιτάζει απ το παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.
Όλα τα αστέρια
μια μυγδαλιά ανθισμένη αστέρια
μπρος στο παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.
Ο θεός των σπουργιτιών και των παιδιών
πίσω από μια κουρτίνα λουλουδένια
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.
Σιγά, μανούλα,
σιγά.
θα το ξυπνήσεις.
Τι θόρυβο που κάνει
η πορτούλα της καρδιάς σου
καθώς ανοιγοκλείνει
στον κήπο της χαράς.
-
Το τραγούδι της Ελένης
Στίχοι: Νίκος Καζαντζάκης
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
Πρώτη εκτέλεση: Νένα Βενετσάνου
Η Ελένη σώπαινε χαρούμενη
μεσ' στη νυχτιά γρικώντας
το παραμύθι της να κλώθεται
στης φαντασιάς τ' άδραχτι
κι' άλαργα ο νους σε τόπους μακρινούς
ήταν συνεπαρμένος
Ήμουν εγώ που εγέλουν κι' έκλαιγα
στ' ακρογιαλιά της Κρής
γιατί ήταν ο άδειος ίσκιος μου
στου ανδρός μου το κλινάρι
γυρεύω μ' άρπαγες πανώριους νιούς
και παλικαροσύνες
Λάμπαν τα φρύδια της καμαρωτά
σα δυο μερών φεγγάρι
τον άνδρα της θυμήθη αχνά
και τον πανώριο Πάρι
κι' όλα τα παλικάρια που σκοτώθηκαν
για χάρη της στα ξένα
Η ανάσα της Ελένης μύρισε
σα θάλασσα δροσάτη
θεά δεν είμαι εγώ κι' οχτρεύομαι
τους ουρανούς τους άδειους
δε με χωράει το σπίτι ετούτο πια
και πλάτυν' η ψυχή μου
-
Θάρθει καιρός- Κατερίνα Γώγου
http://www.youtube.com/watch?v=AhLvZk259_o&feature=related
Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή - κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
-
(http://earinosimeio.pblogs.gr/files/f/291735-0.jpg)
(http://www.youtube.com/watch?v=R_3K4zkNYxw)
Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ' αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
να σου φιλούν το χέρι.
Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'σαν όλα αληθινά.
Δίχως τη δική σου αγάπη
δύσκολα περνά ο καιρός.
Δίχως τη δική σου αγάπη
είναι ο κόσμος πιο μικρός.
Νίκος Γκάτσος
-
Μα αν γίνει;
Πίσω από τις βουβουζέλες
και τις 1000 εννοώ
γαλανόλευκες φανέλες
δίνουν ύψιστο ρυθμό.
Ελλαδίτικο αέρα
φύσηξαν στην Αφρική,
και η Νότιος Κορέα
μοιάζει εικόνα μακρινή.
Σάλπι ένα, Τόρο δύο
κι άλλοι εννέα μαχητές,
το πειρατικό το πλοίο,
θύμισε άλλες εποχές.
Λες να γίνει; μοιάζει αστείο.
Μα ποιος νοιάζεται αδερφέ;
Και με ήττα στο εφετείο,
δε μας πάνε οι δικαστές.
Μα αν γίνει ποιος μας πιάνει;
Άρε Μέσι φουκαρά,
θα σε κάνουμε χαρμάνι
κι έλα εδώ με κουμπαρά.
Ποια κατάντια και ποια κρίση;
Θα σου δώσουμε ψιλά,
για να πας να αγοράσεις
σε κουκλάκι έναν τσολιά.
(http://www.oikade.gr/images/data/images/tsolias.gif)
Κατά τα άλλα όλα ίδια
μα με μια διαφορά.
Μοιάζει πια η βουβουζέλα
η πιο ωραία συντροφιά.
(Ποιητής ο Άκης Βαΐου)
-
Το τρελοβάπορο (http://www.youtube.com/watch?v=_0IpCkRziDg&feature=related)
Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα-μάινα"
την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές
Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό
από τα βάθη φτάνει στους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς
Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα
Οδυσσέας Ελύτης
(http://3.bp.blogspot.com/_YL7-S8dPhkk/SE7EP0ZLjmI/AAAAAAAAAcQ/0QdjjVIgV5w/s400/%CE%B2%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%B9.jpg)
-
(http://pf.pstatic.gr/Pathfinder/News/articles/9/7231409.jpg)
Θεατρίνοι, Μ. Α.
Στήνουμε θέατρα καὶ τὰ χαλνοῦμε
ὅπου σταθοῦμε κι ὅπου βρεθοῦμε
στήνουμε θέατρα καὶ σκηνικά,
ὅμως ἡ μοίρα μας πάντα νικᾶ.
Καὶ τὰ σαρώνει καὶ μᾶς σαρώνει
καὶ τοὺς θεατρίνους καὶ τὸ θεατρώνη
ὑποβολέα καὶ μουσικοὺς
στοὺς πέντε ἀνέμους τοὺς βιαστικούς.
Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες αἰσθήματα, πέπλα στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι καὶ κραυγὲς
κι ἐπιφωνήματα καὶ χαραυγὲς
ριγμένα ἀνάκατα μαζὶ μ᾿ ἐμᾶς
(πές μου ποῦ πᾶμε; πές μου ποῦ πᾶς; )
Πάνω ἀπ᾿ τὸ δέρμα μας γυμνὰ τὰ νεῦρα
σὰν τὶς λουρίδες ὀνάγρου ἢ ζέβρα
γυμνὰ κι ἀνάερα, στεγνὰ στὴν κάψα
(πότε μᾶς γέννησαν; πότε μᾶς θάψαν! )
Καὶ τεντωμένα σὰν τὶς χορδὲς
μιᾶς λύρας ποὺ ὁλοένα βουίζει. Δὲς
καὶ τὴν καρδιά μας ἕνα σφουγγάρι,
στὸ δρόμο σέρνεται καὶ στὸ παζάρι
πίνοντας τὸ αἷμα καὶ τὴ χολὴ
καὶ τοῦ τετράρχη καὶ τοῦ ληστῆ.
Γιῶργος Σεφέρης
-
Ωραιο ποιημα Αριστο
-
(http://www.telegraph.co.uk/telegraph/multimedia/archive/00686/philippines_686199c.jpg)
Ἡ λυπημένη
Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς
κάθισες πρὸς τὸ βράδυ
μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι
δείχνοντας πὼς πονεῖς·
κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ
ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει
σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη
καὶ δέουνται οἱ λυγμοί·
κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ
ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ
κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη
γυρίζει στὸν καρπό·
μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς
δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη
τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει
ἔναστρος οὐρανός.
Γιῶργος Σεφέρης
-
(http://www.seaside-hotel.gr/media/2705-sea%20view_thumb_640.jpg)
Καλημέρα :)
Edgar Allan Poe "Άναμπελ Λη"
Άναμπελ Λη
Κάποτε, πολύ παλιά, σ' ένα βασίλειο, σε μιαν ακτή
ζούσε κάποια παρθένα. Θα την γνωρίζετε, ασφα-
λώς. Ήταν η Άναμπελ Λη. Κι αυτή η παρθένα ήθελε
να με λατρεύει να τη λατρεύω μοναχά. Ήμουν παιδί
κι ήταν παιδί σ' εκείνο το βασίλειο, σ' εκείνη την ακτή.
Κι ήταν η αγάπη μας, αγάπη που δεν ξανάγινε στη γη.
Εγώ κι η Άναμπελ Λη, η Άναμπελ Λη κι εγώ...Φτε-
ρούγιζαν στον ουρανό τα Σεραφείμ και ζήλευαν τέτοιαν
αγάπη αγγελική.
Κι ίσως γι' αυτό-βέβαια, γι' αυτό!-κάποτε, πολύ πα-
λιά, σ' εκείνο το βασίλειο, σ' εκείνην την ακτή, σύν-
νεφο ήρθε σκοτεινό κι άνεμος πήρε να φυσάει κι οι άρ-
χοντες γονείς της μου πήραν παγωμένη την όμορφη
Άναμπελ Λη. Την πήραν, μου την έκλεισαν σε τύμβο-
φυλακή. Σ' εκείνο το βασίλειο, σ' εκείνη την ακτή.
Οι άγγελοι στον ουρανό δεν είχαν καν μισή από την
ευτυχία μας. Ζήλεψαν, ναι! Γι' αυτό (έχουνε να το λέ-
νε σ' εκείνο το βασίλειο, σ' εκείνη την ακτή) το σύν-
νεφο ήρθε σκοτεινό κι ο άνεμος μου πάγωσε, το σύν-
νεφο μου πήρε την όμορφή μου Άναμπελ Λη.
Μα ούτε παλιών ούτε σοφών αγάπη άλλη είχε σταθεί
απ' τη δική μας πιο βαθιά, πιο δυνατή. Γι' αυτό οι άγ-
γελοι ψηλά στον ουρανό, κι οι δαίμονες στη θάλασσα
βαθιά, δεν θα μπορούσανε ποτέ να μου στερήσουν την
ψυχή της όμορφής μου Άναμπελ Λη.
Γιατί δεν βγαίνει-καν αχνό-φεγγάρι από τότε, δίχως
να ονειρευτώ την όμορφή μου Άναμπελ Λη. Κι αστέ-
ρι δεν φωτίζει στον ουρανό δίχως να δω το βλέμμα της
το ζωντανό. Και κάθε που αγριεύει το πέλαγο των
σκοταδιών, πάω και γέρνω πλάι της-πλάι στη γλυκιά
μου, λατρευτή γυναίκα και ζωή-στον τύμβο πλάι, στη
φυλακή, στο μνήμα της, πλάι στην ακτή, στη θάλασ-
σα που τη θρηνεί.
Μετάφραση: Γ. Μπλάνας
-
Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και γίνε σαν αηδόνι,
και γίνε σα λουλούδι.
Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και πέ τονε τραγούδι.
Μη δέσεις την πληγή σου
παρά με ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
για μπάλσαμο και αφιόνια.
Μη δέσεις την πληγή σου,
και το αίμα σου, πορφύρα.
(http://night-flights.pblogs.gr/files/36722-red-rose-picture.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=wha30dQxGRo)
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα κράτα το ποτήρι.
Κλότσα τις ημέρες σου όντας
θα σου ‘ναι πανηγύρι.
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα λέγε το γελώντας.
Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και δρόσισε τα χείλη
στα χείλη της πληγής σου.
Ένα πρωί, ένα δείλι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και γέλασε και σβήσου.
Κ. Καρυωτάκης
-
(http://vithos-psihis.pblogs.gr/files/169563-son-de-la-mer.jpg)
Πάρε ένα κοχύλι απ' το Αιγαίο
να 'χεις στο ταξίδι συντροφιά
Κι από το φιλί το τελευταίο
κράτησε στα χείλη τη δροσιά
... γαι την aeee, τη domenica και άλλους τριγύρω (εννοώ, ηλεκτρονικά) που κάπως ξέρουν από ... θερινά όνειρα ...
-
thanks Aristos2.... οχι μονο θερινα...... και εαρινα .....και χειμερινα ....... ;)
Έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ
Τώρα το δέντρο σε κοιτάει κατάματα μέσα απ' τα φύλλα του,
η ρίζα σου δείχνει όλο το δρόμο της,
εσύ κοιτάς κατάματα τον κόσμο δεν έχεις τίποτα να κρύψεις.
Τα χέρια σου είναι καθαρά, πλυμένα με το χοντρό σαπούνι του ήλιου,
τα χέρια σου τ' αφήνεις στο συντροφικό τραπέζι ξέσκεπα,
τα εμπιστεύεσαι στα χέρια των συντρόφων σου.
Η κίνησή τους είναι απλή, γεμάτη ακρίβεια.
Κι όταν ακόμη βγάζεις μια τρίχα απ' το σακάκι του φίλου σου,
είναι σαν να βγάζεις ένα φύλλο απ' το ημερολόγιο
επιταχύνοντας το ρυθμό του κόσμου.
(http://2.bp.blogspot.com/_CxCMFsluPwA/SMkd6NYGLYI/AAAAAAAAAVE/y9cZKMHwlRQ/S220/dakria.jpg)
Μ' όλο που το ξέρεις πως έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.
Γιάννης Ρίτσος
-
Αν και δεν έιναι ποιητής σαν σήμερα γεννήθηκε... Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, 60 ετών πια...
Ενα τραγουδάκι που έγραψε τους στίχους ο ίδιος:
Κοιμήσου εσύ
(http://www.youtube.com/watch?v=2zWs6MkdLJY)
Κοιμήσου εσύ
Η νύχτα πέφτει πάντα, και σκοτώνεται,
σκορπίζεται, κομμάτια στα στενά.
Μαζί μου κάθε βράδυ, ανταμώνεται,
κομμάτι με κομμάτι, αγκαλιά.
Τρομάξαν, κάτι αδέσποτα και κρύφτηκαν,
στις γάμπες, με τα κόκκινα καλσόν,
σκιές μες στην ομίχλη, που ξεχάστηκαν,
σαν όνειρα σε κάδους σκουπιδιών.
Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
ζεστά-ζεστά, και σκεπασμένα.
Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
θα ζω εγώ, για σένα.
Με πήρε πάλι απόψε, το παράπονο,
στα στέκια με τραβάει, απ' το γιακά,
με βρήκε το ξημέρωμα, το άπονο,
σε μπάρες με ποτήρια, αδειανά.
Τα φώτα, ένα-ένα, παραδίνονται,
χαράζει, στις ταράτσες η αλήθεια,
εκείνους που ξεχάσανε, να δίνονται,
πισώπλατα χτυπάει, η συνήθεια.
Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
ζεστά-ζεστά, και σκεπασμένα.
Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
θα ζω εγώ, για σένα.
-
Στρίγκλισμα
Μέσα κι ἔξω ἀπ’ τὶς μεγαλουπόλεις μὲ πείνα μὲ τόλμη
μὲ ἁγιότητα σούρανε τὰ μακρουλά τους ποδάρια
Τὰ σβησμένα ἀπ’ τὸ ὄπιο μάτια τοὺς τ’ ἀλουμινένια
πιάτα τοὺς τὰ κουρέλια τους στὸ χωματόδρομο
Τὰ παιδιὰ τῆς γενιᾶς μου γίνανε ἀφίσες τῶν τοίχων
Ξερατὸ καὶ λουλούδια ἐνὸς πολιτισμοῦ ἄθλιου
Ὁ δρόμος ἔχει τὴν ἀγωνία του τοὺς θλιβεροὺς μαντρότοιχους
μὲ τ’ ἀγκωνάρια τῆς παραφορᾶς
Καὶ στὴ βάση κάτ’ ἀπ’ τὸ δέντρο ὁ ἐλεύθερος
ἀπλώνοντας ρίζες καὶ κλωνάρια
Ὁ δραπέτης τῆς ζούγκλας τῶν πόλεων
Σχεδὸν ριπίδι σχεδὸν ἀκάθαρτη συμμετρία
Ὥριμος γιὰ τὴ στιγμὴ τῆς κρίσης
Ἡ ἀγάπη τὸν κυριεύει, ἐπουλώνει τὴ λέπρα τῆς ἐσωτερικῆς γῆς
Ἄνθρωπε τῆς ἐποχῆς μου παράδειγμα
Δόξα σ’ αὐτὸν ποὺ τὸ σκάει
Ποδοπατώντας σάπιες ἀξίες βαραθρώνοντας τέλματα
Μὲ τὰ παπούτσια στὸ κούτελο τῆς καλοπέρασης
Ἔστω καὶ μὲ τὴ στολὴ τοῦ νικημένου
Μακαρίζω αὐτοὺς ποὺ τὸ στῆθος τους οὐρλιάζει
στὴ μυστηριακὴ ἐρημιὰ τοῦ κόσμου
σὰν ἄστρο.
Αὐτοὺς ποὺ ἀνοίγουν στὸ μέλλον δρόμο
κομμένα ἁγνὰ προϊόντα της φύσης
Στὴν ἀνώνυμη ἱστορία.
Τὸ μπρίκι
Εἶναι τὸ αἰώνιο τσίγκινο μπρίκι
αὐτὸ πού μου ἔδωσε ὅ,τι καλύτερο εἶχε
αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ μᾶλλον ὁλότελα ξαφνικὰ
χωρὶς οὔτε ἀρχὴ μήτε τέλος.
Νὰ ψήνει καφὲ καὶ νὰ ντιντινίζει στὸ ράφι.
Εἶναι τὸ δηλητηριῶδες τσίγκινο μπρίκι
ὁτιδήποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ ξυριστικὴ μηχανή.
Δείχνει μὲ τὸ δάχτυλο τὸ τέλος τοῦ χειμώνα
σὲ θερμότητα κανονικὴ σὰν ἐκείνη τοῦ ἥλιου.
Μουντζουρωμένο καὶ μαλακὸ ἀλλὰ ὄχι γιὰ πέταμα.
Λευτέρης Πούλιος
Για τους φίλους "δραπέτες" :aeee ,ekfrasi ,aristo2 ,rozy4 και όλους όσους δεν εφησυχάζουν....
-
Και μια άλλη εκδοχή της διάσημης "Ιθάκης" του Καβάφη, την οποία είχα αναφέρει και στο ...απώτατο παρελθόν.
Ο ένας και μοναδικός Σον Κόνερι διαβάζει το ποίημα μεταφρασμένο στα αγγλικά, σε μουσική υπόκρουση του Βαγγέλη Παπαθανασίου και υπέροχες εικόνες....
http://www.youtube.com/watch?v=9puxoJ1f6YU&feature=player_embedded
-
Ο Άμω που αναμένει να καταστεί Άκω θα ονομάζεται, χάριν συντομίας, Αμώκ ....
Ο ωρομίσθιος που αναμένει να καταστεί Άμω, Αμώρ ...
Ο ωρομίσθιος που αναμένει να καταστεί Άκω, τρελός ...
Όποιος εκ των προαναφερθέντων αναμένει να διοριστεί άμεσα, χιουμορίστας ...
Οι παραπάνω "άστεγες" σκέψεις συμπτωματικώς "φιλοξενούνται" στο παρών θέμα, ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες του και, πρωτίστως, οι διαχειριστές ... :'( ::) 8)
-
Σώπα, μη μιλάς
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπασε".
Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"
Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα η επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το
βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο αχρηστος.
και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις
Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα,
με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!..............
-
Στην τιμή ρεκόρ των 2240 ευρώ πουλήθηκε στη δημοπρασία βιβλίων του οίκου Π. Βέργος η πρώτη έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του Κώστα Καρυωτάκη (είχε εκτιμηθεί 300-400 ευρώ).
Ο «Πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων», όπως τιτλοφορείται η συλλογή, κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1919 σε 120 μόνο αντίτυπα.
Το αντίτυπο της δημοπρασίας ήταν ένα από τα 20 που τυπώθηκαν σε χαρτί πολυτελείας και έφερε ιδιόχειρη αφιέρωση του ποιητή.
(http://www.newskosmos.com/index.php?option=com_content&view=article&id=12022:2010-06-24-09-06-29&catid=37:greece&Itemid=56)
Θάλασσα
Ομως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν
Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιον ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πίσω απ' το βουνό.
Κι είναι θεριό η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα
δίνει της -- μπλαβό εκεί μακριά,
πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο --
κάποια παράξενη θωριά.
(http://mauros-pit.pblogs.gr/files/f/180339-Blue%20Moon.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=lAkKNba4ukw)
-
Γεια χαρά! :)
(http://blogs.eliamep.gr/wp-content/uploads/2008/07/goldfish.jpg)
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Enteykt/53/ent101.gif
-
Ο Άμω που αναμένει να καταστεί Άκω θα ονομάζεται, χάριν συντομίας, Αμώκ ....
Ο ωρομίσθιος που αναμένει να καταστεί Άμω, Αμώρ ...
Ο ωρομίσθιος που αναμένει να καταστεί Άκω, τρελός ...
Όποιος εκ των προαναφερθέντων αναμένει να διοριστεί άμεσα, χιουμορίστας ...
Οι παραπάνω "άστεγες" σκέψεις συμπτωματικώς "φιλοξενούνται" στο παρών θέμα, ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες του και, πρωτίστως, οι διαχειριστές ... :'( ::) 8)
πολύ εύστοχο aristos2 ;D
-
Κ. Καρυωτάκης
(http://users.sch.gr/kassetas/zzzzTREES6_files/image039.jpg)
Μυγδαλιά
Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.
Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...
-
Ντίνος Χρισιανόπουλος ...
ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΑΣ
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία,
δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο γιὰ τὴ συναλλαγή.
Τέλειωσαν πιὰ τὰ πρελούδια, ᾖρθε ἡ ὥρα τοῦ κατακλυσμοῦ.
Ὅσοι δὲν εἶναι ἀρκετὰ κολασμένοι πρέπει ἐπιτέλους νὰ σωπάσουν,
νὰ δοῦν μὲ τί καινούριους τρόπους μποροῦν νὰ ἀπαυδήσουν τὴ ζωή.
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Νὰ μὴ μὲ κατηγορήσουν γιὰ εὐκολία, πὼς δὲν ἔσκαψα βαθιά,
πὼς δὲ βύθισα τὸ μαχαίρι στὰ πιὸ γυμνά μου κόκαλα.
ὅμως εἶμαι ἄνθρωπος κι ἐγώ, ἐπιτέλους κουράστηκα, πῶς τὸ λένε,
κούραση πιὸ τρομαχτικὴ ἀπὸ τὴν ποίηση ὑπάρχει;
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Βρίσκει κανεὶς τόσους τρόπους νὰ ἐπιμεληθεῖ τὴν καταστροφή του.
ΕΡΩΤΑΣ
Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.
Τ' αφιερώνω σε όσους επιθυμούμε να "κουρνιάσουμε" - αν καταστεί δυνατό, δημιουργικά - "σὲ δυσκολοκατάχτητο" σχολειό ...
-
Όσο κι αν το επιθυμώ "σφόδρα" ,δύσκολα να καταφέρω να "κουρνιάσω" στο "δυσκολοκατάχτητο" σχολειό...
Σε βλέφαρα θα κουρνιάσω
«…και κούρνιασε η Πηνελόπη
στην αγκαλιά του Οδυσσέα,
και ακραγγίζοντας σιωπηλά
το υφάδι της κλωστής
ψέλλισε διστακτικά…»
Κάτι από γκρεμό
θυμίζουνε τα μάτια σου
κι αιωρούμενες συσπάσεις ψυχικές
που αναδύουν γνώριμες μυρουδιές
μοναχικών σιωπών.
Αν μ’ αρπάξεις
και γλιστρήσω στα βλέφαρά σου
θα κουρνιάζω παντοτινά,
σ’ εκείνη τη γωνιά του πιο δικού σου εαυτού
αγνοώντας την ύπαρξή μου…
Καθώς χρόνια τώρα κάνω
ανάμεσα σε μνηστήρες που πιότερο
τον εαυτό τους αγάπησαν.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΚΙΤΣΗ
( 1ο βραβείο ποίησης στον 2ο Διαγωνισμό Ποίησης Βόλου ,2006 )
-
Εμείς ....που.......
........ επιθυμούμε να "κουρνιάσουμε" - αν καταστεί δυνατό, δημιουργικά - "σὲ δυσκολοκατάχτητο" σχολειό ...
Εμείς δεν πολεμήσαμε με σφαίρες
εμείς δεν πολεμήσαμε με κανόνια.
Εμείς πολεμήσαμε με τον νου,
εμείς πολεμήσαμε με τον ήλιο.
Εμείς δε φιλήσαμε άρβυλα λερωμένα,
εμείς δεν ήπιαμε κανενού τα αίματα.
Εμείς δε σκύψαμε, γεφύρια δε γινήκαμε,
εμείς κι' αν δυο στρέμματα, δικά μας ήτανε,
που κερδίσαμε, που κρατήσαμε, που ορίζουμε.
Εμείς, εμείς, εμείς... Κώστας Κατσούλης
Σε βλέφαρα θα κουρνιάσω
«…και κούρνιασε η Πηνελόπη
στην αγκαλιά του Οδυσσέα
Αμοργός
.......Πόσο πολύ σ' αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη το φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους
καλοκαιριάτικους κάμπους Πάνου στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε
μαζί το κομμένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα
χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
Ένα καράβι μπαίνει στο γιαλό ένα μαγκανοπήγαδο σκουριασμένο βογκάει
Μια τούφα γαλανός καπνός μες στο τριανταφυλλί του ορίζοντα
Ίδιος με τη φτερούγα του γερανού που σπαράζει
Στρατιές χελιδονιών περιμένουνε να πουν στους αντρειωμένους το καλωσόρισες. [.....]
Νίκος Γκάτσος
-
Εμείς ....που.......
........ επιθυμούμε να "κουρνιάσουμε" - αν καταστεί δυνατό, δημιουργικά - "σὲ δυσκολοκατάχτητο" σχολειό ...
Εμείς δεν πολεμήσαμε με σφαίρες
εμείς δεν πολεμήσαμε με κανόνια.
Εμείς πολεμήσαμε με τον νου,
εμείς πολεμήσαμε με τον ήλιο.
Εμείς δε φιλήσαμε άρβυλα λερωμένα,
εμείς δεν ήπιαμε κανενού τα αίματα.
Εμείς δε σκύψαμε, γεφύρια δε γινήκαμε,
εμείς κι' αν δυο στρέμματα, δικά μας ήτανε,
που κερδίσαμε, που κρατήσαμε, που ορίζουμε.
Εμείς, εμείς, εμείς... Κώστας Κατσούλης
... γι' αυτό κι εμείς ακόμη ... αναμένουμε ...;
-
«Η ποίηση χθες και αύριο» είναι το θέμα του Τριακοστού Συμποσίου Ποίησης που θα φιλοξενηθεί στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών από τις 1-4 Ιουλίου. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει εισηγήσεις, απαγγελίες, παρουσιάσεις νέων ποιητών από κριτικούς λογοτεχνίας αλλά και μια αναδρομή στη μακρά πορεία της διοργάνωσης.
Στο πρώτο μέρος του συμποσίου θα παρουσιαστούν οι εκδόσεις «Το Συμπόσιο Ποίησης-1981-2009», «Ανθολογίας Ηλειακής Ποίησης (1950-2010» , και «Μια σύγχρονη ματιά στην ποιητική μας παράδοση», ενώ ο Κώστας Κρεμμύδας θα αναλύσει τα «Στατιστικά στοιχεία από τα τριαντάχρονα του Συμποσίου». Στη συνέχεια θα ακουστούν από το cd «Φωνές του Συμποσίου», ηχογραφημένα αποσπάσματα ομιλητών και ποιητών που συμμετείχαν τις προηγούμενες δεκαετίες στη διοργάνωση.
Ορισμένα από τα θέματα που θα απασχολήσουν τους συνέδρους στις εισηγήσεις τους είναι «Οι νέοι Έλληνες ποιητές» (Αλέξης Ζήρας), «Οι ανατροπές στην ελληνική ποίηση της δεκαετίας του 1930» (Σόνια Ιλίνσκαγια-Αλεξανδροπούλου), «Η ποίηση το μέλλον» (Σάββας Μιχαήλ), «Η γλώσσα της ποίησης χτες και αύριo» (Γιώργος Κεντρωτής), «Η νεοελληνική ποίηση στα τέλη του 20ού και τις αρχές του 21ου αιώνα: εντάσεις και προοπτικές» (Τιτίκα Δημητρούλια) κ.α.
Στα ενδιάμεσα των εισηγήσεων θα διαβάσουν αποσπάσματα από τις συλλογές τους οι ποιητές Ζήσης Δ. Αϊναλής, Κατερίνα Αυγέρη, Νίκος Eρηνάκης, Πηνελόπη Ζαρδούκα, Κατερίνα Ζησάκη, Αντιγόνη Κατσαδήμα, Ναταλία Κατσού, Χάρις Κοντού, Χρίστος Κρεμνιώτης, Ανέστης Μελιδώνης, Εύη Μπούκλη, Θωμάς Παπαστεργίου, Γιώργος Πέππας, Nόρα Ράλλη, Ειρήνη Σουργιαδάκη κ.α.
-
Σου χρωστάω πάντα έναν Παράδεισο
Σου 'φτιαξα έναν κήπο
να στολίσει τις μέρες σου.
Να 'ρχονται τα πουλιά να χτίζουν τις φωλιές τους.
Να σε καλημερίζουν με δοξαστικά κελαηδίσματα.
Όμως εσένα δε σε γεμίζουν τα ρόδα του.
Δεν σε καλύπτουν οι φυλλωσιές του.
Εσύ έχεις στον νου τον Παράδεισο.
Εγώ σου πρόσφερα τη φωνή μου
για ν' ακούς τα τραγούδια μου.
Κι εσύ ψάχνεις να ανακαλύψεις
τους μυστικούς ρυθμούς που ορίζουν τη σκέψη μου.
Να διαβάσεις τους άγραφους στίχους
που είναι κρυμμένοι στη σιωπή μου.
Μα εγώ σου την έχω εκχωρήσει τη σκέψη μου.
Σε σένα ανήκει η σιωπή μου.
Τι μένει λοιπόν άλλο να σου χαρίσω;
Σου πρόσφερα τη φωνή μου, σου 'δωσα όλη μου την προσήλωση
σου δίνω την ίδια τη ζωή μου ακόμα.
Μα εσύ ζητάς να τη γκρεμίσω αυτή τη ζωή
και να την ξαναχτίσω
απ' την αρχή.
Κι έτσι ξεκινάω πάλι απ' το τίποτα.
Σου φτιάχνω έναν καινούργιο κήπο.
Τον στολίζω με άλλα άγνωστα δέντρα.
Μα εσύ δεν αρκείσαι
σε ό,τι σου προσφέρει το πάθος μου.
Εσύ επιμένεις να ζητάς τον Παράδεισο.
Δεν ξέρεις
πως τον Παράδεισο έχω πάντα στον νου μου.
Πως του Παραδείσου κλέβω τα άνθη, ξεσηκώνω τα δέντρα
πως αντιγράφω με τους στίχους μου τα πουλιά
όταν σου φτιάχνω τον κήπο σου.
Θανάσης Κωσταβάρας
-
"... γραφές δακτύλων... "
αν δε βγει από μέσα σου με ορμή
σε πείσμα όλων
μην το κάνεις
αν δεν έρθει απρόσκλητο απ’ την καρδιά
κι από το μυαλό
κι από το στόμα
κι από τα σωθικά σου
μην το κάνεις
……………………….
κάντο μονάχα όταν νιώσεις
πως αν δεν το κάνεις
θα τρελαθείς
θ’ αυτοκτονήσεις
ή θα σκοτώσεις
αλλιώς μην το κάνεις
αν δε νιώσεις πως ο ήλιος σου
καίει μέσα σου τα σπλάχνα
μην το κάνεις
όταν στ’ αλήθεια έρθει η ώρα
κι έχεις το χάρισμα
θα γίνει από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται
ώσπου να σβήσει
ή να σβήσεις
άλλος τρόπος δεν υπάρχει
δεν υπάρχει
δεν υπήρξε ποτέ
-
Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
(http://www.musicheaven.gr/html/images/stories/882_tres.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=gN5vna_UZsI)
Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι
γκρινιάζει κάποιος φωνογράφος
πες μου - τι να της πω Χριστέ μου
τώρα συνήθισα μονάχος
Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι
λόγια για λόγια κι άλλα λόγια
αγάπη πού'ναι η εκκλησιά σου
βαρέθηκα πια στα μετόχια
Αχ, αν ήταν η ζωή μας ίσια
πώς θα την πέρναμε κατώπι
μα αλλιώς η μοίρα το βουλήθη
πρέπει να στρίψει σε μια κόχη
Τάχα, παρηγοριά θα βρούμε
η μέρα φόρεσε τη νύχτα
όλα είναι νύχτα - όλα είναι νύχτα
κάτι θα βρούμε ζήτα - ζήτα
Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι
βλέπω τα κόκκινά της νύχια
μπρος στη φωτιά πως θα γυαλίζουν
και τη θυμάμαι με το βήχα.
-
Ὁ Κόσμος ΙΙΙ
Ὁλοένα κοντά μου γυρίζεις
κι ἀπ’ τίς χαραμάδες θέλεις νά μπῶ τοῦ σπιτιοῦ σου,
ὡς τήν καρδιά σου, κατάσκοπος, θέλεις νά ‘ρθω νά σέ
γνωρίσω.
Μ’ ὅλα τά σύμβολα, μ’ ὅλες τίς φωνές μέ κυκλώνεις,
νεῦμα μοῦ κάνεις, σάν πύργο τεράστιο τό νόημά σου νά
ὑψώσω,
μεγάλη λουρίδα τοῦ ἀγνώστου πού μέ πληγώνεις,
Κόσμε, πού μέ πονᾶς, σά βυθᾶς φορές-φορές ὁλάκερος
στήν καρδιά μου.
Καί τόπο δέν ἔχω γιά νά χωρέσεις, γωνιά νά σέ κλείσω,
καί σπᾶνε ἀπ’ τό βάρος τά στήθη μου καί σπάζει ἡ
καρδιά μου.
Μά κάτι σά σκόνη ἀκριβή ἀπ’ τά συντρίμμια σου
στά χέρια μου μένει.
'Ολγα Βότση
«Ὁ μεγάλος ἦχος», 1965.
-
................................
9
Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα
ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ
νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα
ἄλλα χέρια δυνατά.
10
Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες,
ἐξανάλθες μοναχή,
δὲν εἶν᾿ εὔκολες οἱ θύρες,
ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῆ.
..................................
Από το Σολωμό, που μοιάζει απελπιστικά επίκαιρος ...!
-
Μεθύστε-Σαρλ Μπωντλαίρ
Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.
Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τί ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:
-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!
Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπῆ!
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
-
Μεθύστε-Σαρλ Μπωντλαίρ
Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.
Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τί ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:
-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!
Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπῆ!
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
... με ποίηση και αρετή ..., που δε χρήζει "αποτοξίνωσης", ... ή μήπως όχι ...;
-
"... γραφές δακτύλων... "
αν δε βγει από μέσα σου με ορμή
σε πείσμα όλων
μην το κάνεις
αν δεν έρθει απρόσκλητο απ’ την καρδιά
κι από το μυαλό
κι από το στόμα
κι από τα σωθικά σου
μην το κάνεις
……………………….
κάντο μονάχα όταν νιώσεις
πως αν δεν το κάνεις
θα τρελαθείς
θ’ αυτοκτονήσεις
ή θα σκοτώσεις
αλλιώς μην το κάνεις
αν δε νιώσεις πως ο ήλιος σου
καίει μέσα σου τα σπλάχνα
μην το κάνεις
όταν στ’ αλήθεια έρθει η ώρα
κι έχεις το χάρισμα
θα γίνει από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται
ώσπου να σβήσει
ή να σβήσεις
άλλος τρόπος δεν υπάρχει
δεν υπάρχει
δεν υπήρξε ποτέ
υπεροχο!
ποιος το εγραψε?
-
Σὰν δέσμη ἀπὸ τριαντάφυλλα (http://www.youtube.com/watch?v=YtIr16k7Srw)
Σὰν δέσμη ἀπὸ τριαντάφυλλα
εἶδα τὸ βράδυ αὐτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στοὺς δρόμους εὐωδιά.
Καὶ στὴν καρδιὰ
αἰφνίδια καλοσύνη.
Στὰ χέρια τὸ παλτό,
στ᾿ ἀνεστραμμένο πρόσωπο ἡ σελήνη.
Ἠλεκτρισμένη ἀπὸ φιλήματα
θά ῾λεγες τὴν ἀτμόσφαιρα.
Ἡ σκέψις, τὰ ποιήματα,
βάρος περιττό.
Ἔχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δὲν ξέρω κἂν γιατί μᾶς ἦρθε
τὸ καλοκαῖρι αὐτό.
Γιὰ ποιὰν ἀνέλπιστη χαρά,
γιὰ ποιὲς ἀγάπες
γιὰ ποιὸ ταξίδι ὀνειρευτό.
Κώστας Καρυωτάκης
(http://blue-orizon.pblogs.gr/files/f/161004-59946838_EasterSunrise.jpg)
-
Χωρίς να σε βλέπω (http://www.youtube.com/watch?v=RjwVwASlVn4&feature=related)
Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.
Τίτος Πατρίκιος
-
ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ
(Κωνσταντινούπολη 1921)
Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος
Θα σας πω πώς έγινε
Έτσι είναι η σειρά
Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε
Πριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει
Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε
Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Άρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας
:(
-
ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ
(Κωνσταντινούπολη 1921)
Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος
Θα σας πω πώς έγινε
Έτσι είναι η σειρά
Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε
Πριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει
Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε
Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Άρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας
:(
... πάρε, λοιπόν, το χρόνο μας ... ν' απλώσεις το παραμύθι, epak ...
"... γραφές δακτύλων... "
αν δε βγει από μέσα σου με ορμή
σε πείσμα όλων
μην το κάνεις
αν δεν έρθει απρόσκλητο απ’ την καρδιά
κι από το μυαλό
κι από το στόμα
κι από τα σωθικά σου
μην το κάνεις
……………………….
κάντο μονάχα όταν νιώσεις
πως αν δεν το κάνεις
θα τρελαθείς
θ’ αυτοκτονήσεις
ή θα σκοτώσεις
αλλιώς μην το κάνεις
αν δε νιώσεις πως ο ήλιος σου
καίει μέσα σου τα σπλάχνα
μην το κάνεις
όταν στ’ αλήθεια έρθει η ώρα
κι έχεις το χάρισμα
θα γίνει από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται
ώσπου να σβήσει
ή να σβήσεις
άλλος τρόπος δεν υπάρχει
δεν υπάρχει
δεν υπήρξε ποτέ
υπεροχο!
ποιος το εγραψε?
(Charles Bukowski NA ΠΕΡΙΦΕΡΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ (σελίδα.19)
αναζητώντας τη Λέξη το Στίχο τη Ζωή
Εκδόσεις: Ηλέκτρα
Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου
http://grafesdaktylwn.blogspot.com/
-
Μεθύστε-Σαρλ Μπωντλαίρ
Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.
Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τί ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:
-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!
Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπῆ!
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
... με ποίηση και αρετή ..., που δε χρήζει "αποτοξίνωσης", ... ή μήπως όχι ...;
Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΞΗΓΕΙ
Εγώ άλλα φωνήεντα έχω
άλλα συμφωνα
άλλες τελειες
άλλα θαυμαστικα
άλλα ερωτηματικα.
Κώστας Μόντης.
-
Για την μελαγχολία (Κώστας Μόντης)
Μη φοβόσαστε. Όταν σας κτυπήση την πόρτα και δεν ανοίξετε
θα φύγει. Είν’ εύθικτη ευτυχώς,
είν’ ευτυχώς ασυνήθιστη στα «όχι».
:D
-
Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΞΗΓΕΙ
Εγώ άλλα φωνήεντα έχω
άλλα συμφωνα
άλλες τελειες
άλλα θαυμαστικα
άλλα ερωτηματικα.
Κώστας Μόντης.
... εμείς κατανοούμε ...;
-
Ακμάζουν υπεριώδεις θεωρίες
κι εγώ ξεροσταλιάζω
στις ανώφελες ισημερίες
των βολεμένων.
-
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ
http://www.youtube.com/watch?v=d3G1YJGDyCE&feature=related
-
Κοντά σου (http://www.youtube.com/watch?v=YycDKeJ7wA8&feature=related)
Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι άνεμοι
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως
Στου νου μας τη χρυσόβεργη ανέμη
ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός
Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
Που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά,
κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά
Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μες στη ζωή
Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα σαν πνοή
Μαρία Πολυδούρη
(http://dromos.files.wordpress.com/2009/02/au20hasard20balthazar-bresson.jpg)
-
Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΞΗΓΕΙ
Εγώ άλλα φωνήεντα έχω
άλλα συμφωνα
άλλες τελειες
άλλα θαυμαστικα
άλλα ερωτηματικα.
Κώστας Μόντης.
... εμείς κατανοούμε ...;
Εμεις......
Ανησυχούμε που αρχίσαμε να μην ανησυχούμε,
ανησυχούμε που αρχίσαμε
να μη μένουμε πια άγρυπνοι τις νύχτες.
Δυστυχώς δε θέμε και πολύ για να μένουμε άγρυπνοι,
ευτυχώς δε θέμε και πολύ για να μένουμε άγρυπνοι
Κ. Μόντης
-
Γεώργιος Σουρής
Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς.
Ω Ελλάς, Ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μία πήχη γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το Έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
Όλα σ᾿ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιὸς και δασκαλοκρατιέται.
Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ᾿ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύη;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πώς είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβεναγάς.
Θέλει ακόμα - κι αυτό είναι ωραίο -
να παριστάνει τον Ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια πού ’χει
στό ’να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
απελπιστικά επίκαιρο….(οπως θα ελεγε και ο aristos2 )
-
στό ’να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι
μόνο μη μείνει χωρίς και αυτά
τόσοι που κλέβουν φανερά ...
... αφοπλιστικά επίκαιρο λέει ο aristos2 και συναινεί ο 3, αλλά ποιος τους ακούει γερο-paraxene ...;
:D 8) ::)
-
Αφιέρωση
Κανένα δώρο µου
δε θα θυµίσει
τα φευγαλέα φιλιά
του πρώτου µας έρωτα.
Ανάµεσα σε δεκάδες
άθλια πρόσωπα
γυρεύω, στο δικό σου,
παρηγοριά.
Χρόνια σου πολλά ...
-
Αφιέρωση
Κανένα δώρο µου
δε θα θυµίσει
τα φευγαλέα φιλιά
του πρώτου µας έρωτα.
Ανάµεσα σε δεκάδες
άθλια πρόσωπα
γυρεύω, στο δικό σου,
παρηγοριά.
Χρόνια σου πολλά ...
(http://silia.files.wordpress.com/2009/05/firstlove.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=fwL2NInsDNQ)
Χρόνια σας Πολλα...... και στις δυο ψυχες....... ;)
τα σέβη μου στον ποιητή!!!!
-
Σ' ευχαριστεί ...
http://www.youtube.com/watch?v=B7si1J7Bc0U
εκ μέρους των αντρών που αγαπάνε ...
-
Για να σε συναντήσω (http://www.youtube.com/watch?v=VTlQfd6W7iQ)
Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου 'λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα
Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί
Τάσος Λειβαδίτης
(http://s261.photobucket.com/albums/ii73/commenthi5/Love/Love_comment_23.gif)
Για τον aristo2 και ...Εκείνη
-
Aν και κοινωνικός άνθρωπος - οφείλω να το πω - σπάνια συνάντησα την ευαισθησία, την ανιδοτελώς εκφρασμένη, της domenica και της aeee που, παρά την ψυχρότητα του μέσου (Η/Υ), φυσικότατα την εκφράζουν ...
Στην Πάτρα ή στα μέρη τους, ελπίζω κάποτε να συναντήσω, δίχως την ηλεκτρονική διαμεσολάβηση, δυο πραγματικούς ανθρώπους.
-
Aν και κοινωνικός άνθρωπος - οφείλω να το πω - σπάνια συνάντησα την ευαισθησία, την ανιδοτελώς εκφρασμένη, της domenica και της aeee που, παρά την ψυχρότητα του μέσου (Η/Υ), φυσικότατα την εκφράζουν ...
Στην Πάτρα ή στα μέρη τους, ελπίζω κάποτε να συναντήσω, δίχως την ηλεκτρονική διαμεσολάβηση, δυο πραγματικούς ανθρώπους.
Είναι βαθιά συγκινητικό αυτό που αναφέρεις (και μάλιστα δημόσια) ...Οτι και να πω για να σ'ευχαριστήσω μοιάζει πολύ λίγο και μικρό.Θα προτιμήσω τα λόγια του αγαπημένου σου ποιητή :
" Εγώ φοβούμενος τα τετριμμένα
πολλούς μου λόγους αποσιωπώ.
Εν τη καρδία μου είναι γραμμένα
πολλά ποιήματα· και τα θαμμένα
εκείνα άσματά μου αγαπώ.."
θα ήταν μεγάλη η χαρά μου να συναντήσω (http://www.youtube.com/watch?v=NXEcKUvJ3k8) εσένα και την aeee
:) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :)
-
Είπα αυτό που αισθάνομαι ...
Σας περιμένω, είτε πριν είτε μετά το διορισμό, με τη γυναίκα μου να σας φιλοξενήσουμε και, γιατί όχι, να επιλέξουμε από κοινού τo ποίημα, εκείνης, της ημέρας ...
Πάτρα κατοικώ, για την ώρα, ... λίγο πιο δω απ' τη Μεσόγειο ... :D
-
Μέχρι να έρθει εκείνη η "ιστορική" στιγμή της συνάντησης μας ,ας διαλέξω για σήμερα κάτι καλοκαιρινό και αγαπημένο :)
Γυμνός, Iούλιο Μήνα - Ελύτης Oδυσσέας
Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.
Γεννήθηκα για να 'χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Mόνο που 'ναι πιο δύσκολο. Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σου υπακούει. Kι από τη φύση - αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.
(από το O μικρός ναυτίλος, Ίκαρος 1985)
-
Λένα Παππά
Ιούλιος-Αύγουστος
Ὁ ἡλιοφόρος Ἰούλιος λίγος,
ὁ εὔγευστος Αὔγουστος ἐλάχιστος
καὶ πότε κιόλα ὁ σιγαλὸς Σεπτέμβριος.
Πρὸς τὸ κενὸ καλπάζοντας
νὰ κρατηθεῖς, ἀπὸ ποῦ
νὰ φύγεις,
κλειδί—κλαδί δὲν ἔχει ὁ χρόνος λεῖος, ἀπότομος
κάθε στιγμὴ του γκρεμὸς — πῶς νὰ σώσεις
τὴν ἀστραπὴ τὴ ζωή σου
—μ' ἕνα ποίημα, μ' ἕνα παιδί,
μ' ἕνα ἄγαλμα στὸ μουσεῖο;
Μία, δύο καὶ τρεῖς φορὲς κι ἑκατοντάδες
κι ἂν ἔρθει ὁ Ἰούλιος
κι ὁ Αὔγουστος ἂν ἔρθει πάλι
στὸ θάνατό σου θὰ σ' ἐγκαταλείψουν
ποὺ λίγο-λίγο, καθημερινὸς σ’ ἔχει κερδίσει, ὅσα
φιλιὰ κι ὅσα φτερὰ
μέσα τους κι ἂν ἐπρόφτασες νὰ θησαυρίσεις.
(Ματαιότης ..., ίσως ..., ίσως και όχι ... )
-
Γεώργιος Σουρῆς
Στὴ γυναῖκα μου
Προσφιλές μου ταίρι, δίχως νὰ στὸ πῶ,
τὸ καταλαβαίνεις ὅτι σ᾿ ἀγαπῶ.
Κι ἂν μὲ σὲ κακιώνω στὴ κακή μου ὥρα
κι ἀρχινᾷ μουρμούρα καὶ κακογλωσσιά,
μοῦ ἀρέσει νά ῾χω καὶ ὀλίγη μπόρα,
μοῦ ἀρέσει λίγη φουσκοθαλασσιά.
Δίχως πεῖσμ᾿ ἀγάπη, δίχως λίγη πίκρα,
δὲν ἀξίζει διόλου καὶ δὲν ἔχει γλύκα.
Βάστα μου, γυναῖκα, μοῦτρα σοβαρὰ
καὶ κλωστὴ σοῦ κόβω, κάκια σοῦ κρατῶ,
ἐπειδὴ νομίζω πὼς καμμιὰ φορά
κι η πολλὴ μπουνάτσα φέρνει ἐμετό.
Προσφιλές μου ταίρι, δίχως νὰ στὸ πῶ,
τὸ καταλαβαίνεις ὅτι σ᾿ ἀγαπῶ.
Σ᾿ ἀγαπῶ μὲ γέλια, μὰ καὶ θυμωμένη
κι ἂν ποτὲ γυρίζω νὰ ἰδῶ καμμιά,
πάντα ὅμως κτῆμα ἰδικό σου μένει
ἡ καρδιά μου ὅλη καὶ ...ἡ ἀσχημιά.
-
Ασυμμετρία
Τα ποιήματα που δε διάβασα
σβήστηκαν-
δεν πρόλαβα
Τα λόγια που δεν άκουσα
χάθηκαν-
δεν μπόρεσα
Τα χείλη που δεν άγγιξα
σώπασαν-
δε γεύτηκα
Οι στιγμές που δεν έζησα
προσπέρασαν-
δεν έτρεξα
Τώρα
μόνο κοιτάζω
ένα μυωπικό φεγγάρι
έναν τόσο κάθιδρο ουρανό
Άννα Αφεντουλίδου
Ελλείπον σημείο
Ποιήματα
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ
-
Όποιος δεν ... έζησε
Όποιος δε µύρισε µια νύχτα γιασεµί
όποιος δε δείπνησε µε αδέσποτο σκυλί
όποιος δε σώπασε το κλάµα ενός µωρού
όποιος δε λύγισε στο άκουσµα χαµού
όποιος δε χόρεψε στον ώµο µιας βροχής
όποιος δε γεύτηκε τη γλύκα της αφής
όποιος δεν κοίταξε τον ουρανό στα µάτια
όποιος δεν αναζήτησε δύσβατα µονοπάτια
όποιος δεν ξύπνησε πρωί µια Κυριακή
όποιος δεν ένιωσε ποτέ ξανά παιδί
όποιος δεν έδωσε το χέρι στην ελπίδα
όποιος δε νοστάλγησε καμιά πατρίδα
……………………………………………………………
θαρρείτε ότι έζησε;
-
Aν και κοινωνικός άνθρωπος - οφείλω να το πω - σπάνια συνάντησα την ευαισθησία, την ανιδοτελώς εκφρασμένη, της domenica και της aeee που, παρά την ψυχρότητα του μέσου (Η/Υ), φυσικότατα την εκφράζουν ...
Στην Πάτρα ή στα μέρη τους, ελπίζω κάποτε να συναντήσω, δίχως την ηλεκτρονική διαμεσολάβηση, δυο πραγματικούς ανθρώπους.
Είναι βαθιά συγκινητικό αυτό που αναφέρεις (και μάλιστα δημόσια) ...Οτι και να πω για να σ'ευχαριστήσω μοιάζει πολύ λίγο και μικρό.Θα προτιμήσω τα λόγια του αγαπημένου σου ποιητή :
θα ήταν μεγάλη η χαρά μου να συναντήσω (http://www.youtube.com/watch?v=NXEcKUvJ3k8) εσένα και την aeee
Πολλες και θερμες (χμμμ...... μαλλον δροσερες ) ευχαριστίες!!!!! Σίγουρα κάπου θα
συναντηθούμε (http://www.youtube.com/watch?v=-_9HVZUQB1s) .........
Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας
Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,
έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»
Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από 'σένα.
Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,
ήταν που αργούσες ακόμα,
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο
ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά
-Θυμάσαι;-
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου
είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!
Τάσος Λειβαδίτης
-
Υπέροχος Λειβαδίτης :)
-
Τάσος Λειβαδίτης
ΚΑΝΤΑΤΑ (απόσπασμα)
Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια», πήρε
μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο, αντί να γδυθεί και να
επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα», οι άλλοι επ’ έξω
δόστου χτυπήματα στην πόρτα. Με τα πολλά
άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές – ακούς εκεί
διαστροφή
να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα, θαρθεί η αναπότρεπτη ώρα
μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθειά, την πιο
μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.
-
ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ ...
(http://eranistis2.files.wordpress.com/2009/10/kavvadias_01.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=ARxNbklxGmc)
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
-
παρακολουθω το θεμα ,σημερα ομως δεν μπορω να αντισταθω...
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.[/[/font][/color]center]
++++++++++++++++++++++++++++++++
μπραβο μια απο τις καλυτερες επιλογες σου ,μη πω Η καλυτερη!!
-
παρακολουθω το θεμα ,σημερα ομως δεν μπορω να αντισταθω...
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.[/[/font][/color]center]
++++++++++++++++++++++++++++++++
μπραβο μια απο τις καλυτερες επιλογες σου ,μη πω Η καλυτερη!!
... ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσει, κανείς, για ν' αποδώσει την τιμή που πρέπει στον ... ποιητή ...!
Για την ταπεινή επιλογή ... και, κυρίως, για το ότι παρακολουθείς το θέμα, ευχαριστώ ..., τουλάχιστο δεν έμεινα μόνος ... ;)
Σου αφιερώνω το παρακάτω:
Γιάννης Ρίτσος- Είναι ορισμένοι στίχοι
Είναι ορισμένοι στίχοι-κάποτε ολόκληρα ποιήματα-
που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν. Αυτό που δεν ξέρω
ακόμη με κρατάει. Κι εσύ έχεις δίκιο να ρωτάς.
Μη με ρωτάς.
Δεν ξέρω σου λέω.
Δυο παράλληλα φώτα απ' το ίδιο κέντρο. Ο ήχος του νερού
που πέφτει τον χειμώνα, απ' το ξεχειλισμένο λούκι
ή ο ήχος μιας σταγόνας καθώς πέφτει
από 'να τριαντάφυλλο στον ποτισμένο κήπο
αργά-αργά ένα ανοιξιάτικο απόβραδο
σαν τον λυγμό ενός πουλιού. Δεν ξέρω
τι σημαίνει αυτός ο στίχος- ωστόσo εγώ τον παραδέχομαι.
Τ' άλλα που ξέρω στα εξηγώ. Δεν το αμελώ.
Όμως κι αυτά προσθέτουν στη ζωή μας. Κοιτούσα
όπως κοιμότανε, το γόνατο της να γωνιάζει το σεντόνι-
Δεν ήταν μόνο ο έρωτας. Αυτή η γωνία
είναι η κορυφογραμμή της τρυφερότητας και το άρωμα
του σεντονιού, του λευκού και της άνοιξης, συμπλήρωναν
εκείνο το ανεξήγητο που ζήτησα, άσκοπο και πάλι, να στο εξηγήσω.
-
........ ευχαριστώ ..., τουλάχιστο δεν έμεινα μόνος ........
..........Τις ημερες μου αθροισα κι
εμεινα μονος.Ειπαν οι αλλοι: γιατι; κι αυτος να κατοικησει
το σπιτι με τις γλαστρες και τη λευκη μνηστη.
Αλογα τα πυρρα και τα μαυρα μου αναψαν γινατι γι' αλλες, πιο λευκες Ελενες !
Γι' αλλη, πιο μυστικην αντρεια λαχταρησα
............................................
Μονος κυβερνησα τη θλιψη μου
Μονος αποικησα τον εγκαταλειμμενο Μάιο
Μονος εκολπωσα τις ευωδιες
Επανω στον αγρο με τις αλκυονιδες
Τάισα τα λουλουδια κιτρινο βουκολισα τους λοφους
Επυροβολησα την ερημια με κοκκινο !
Ειπα: δε θά 'ναι το Αδικο τιμιοτερο απ' το αιμα !
Το χερι των σεισμων το χερι των λιμων
Το χερι των εχτρων το χερι των δικων
Μου, εφρενιασαν εχαλασαν ερημαξαν αφανησαν
Μια και δυο και τρεις φορες
Παραδοθηκα κι απομεινα στον καμπο
μονοςΠαρθηκα και πατηθηκα σαν καστρο
μονοςΤο μυνημα που σηκωνα τ' αντεξα
μονος !
Μονος απελπισα το θανατο
Μονος εδαγκωσα μες στον Καιρο με τα δοντια πετρινα
Μονος εκινησα για το μακρυ
Ταξιδι σαν της σαλλπιγγας μες στους αιθερες !
ηταν στη δυναμη μου η Νεμεση το ατσαλι κι η ατιμια
Να προχωρησω με τον κορνιαχτο και τ' αρματα
Ειπα: με μονο το σπαθι του κρυου νερου θα παραβγω
Και ειπα: με μονο το Ασπιλο του νου μου θα χτυπησω !
Στο πεισμα των σεισμων στο πεισμα των λιμων
Στο πεισμα των εχτρων στο πεισμα των δικων
Μου, αναντισα κρατηθηκα ψυχωθηκα κραταιωθηκα
Μια και δυο και τρεις φορες
Θεμελιωσα τα σπιτια μου στη μνημη
μονοςΠηρα και στεφανωθηκα την αλω
μονοςΤο σταρι που ευαγγελισα το 'δρεψα
μονος !
(http://rosetabooks.files.wordpress.com/2010/03/elytis.jpg)
-
Ξέρεις ποιο ποίημα αγαπώ;
Μα φυσικά
εκείνο που δεν έγραψα ποτέ
εκείνο που δεν άντεξε
στην εισβολή των λέξεων
κι έφυγε τρομαγμένο
για ν’ αλητέψει λεύτερο
από της γλώσσας τα δεσμά
κι από της γνώσης
την αλαζονεία
Άστεγο τριγυρίζει από τότε
Στις παιδικές χαρές νυχτώνεται
και πάντοτε κοιμάται στα παγκάκια
Κι όταν καμιά φορά τυχαία με συναπαντά
μ ’ένα χαμόγελο συνενοχής
κάνει πως δε με βλέπει :D
-
........ ευχαριστώ ..., τουλάχιστο δεν έμεινα μόνος ........
..........Τις ημερες μου αθροισα κι
εμεινα μονος.Ειπαν οι αλλοι: γιατι; κι αυτος να κατοικησει
το σπιτι με τις γλαστρες και τη λευκη μνηστη.
Αλογα τα πυρρα και τα μαυρα μου αναψαν γινατι γι' αλλες, πιο λευκες Ελενες !
Γι' αλλη, πιο μυστικην αντρεια λαχταρησα
............................................
Μονος κυβερνησα τη θλιψη μου
Μονος αποικησα τον εγκαταλειμμενο Μάιο
Μονος εκολπωσα τις ευωδιες
Επανω στον αγρο με τις αλκυονιδες
Τάισα τα λουλουδια κιτρινο βουκολισα τους λοφους
Επυροβολησα την ερημια με κοκκινο !
Ειπα: δε θά 'ναι το Αδικο τιμιοτερο απ' το αιμα !
Το χερι των σεισμων το χερι των λιμων
Το χερι των εχτρων το χερι των δικων
Μου, εφρενιασαν εχαλασαν ερημαξαν αφανησαν
Μια και δυο και τρεις φορες
Παραδοθηκα κι απομεινα στον καμπο
μονοςΠαρθηκα και πατηθηκα σαν καστρο
μονοςΤο μυνημα που σηκωνα τ' αντεξα
μονος !
Μονος απελπισα το θανατο
Μονος εδαγκωσα μες στον Καιρο με τα δοντια πετρινα
Μονος εκινησα για το μακρυ
Ταξιδι σαν της σαλλπιγγας μες στους αιθερες !
ηταν στη δυναμη μου η Νεμεση το ατσαλι κι η ατιμια
Να προχωρησω με τον κορνιαχτο και τ' αρματα
Ειπα: με μονο το σπαθι του κρυου νερου θα παραβγω
Και ειπα: με μονο το Ασπιλο του νου μου θα χτυπησω !
Στο πεισμα των σεισμων στο πεισμα των λιμων
Στο πεισμα των εχτρων στο πεισμα των δικων
Μου, αναντισα κρατηθηκα ψυχωθηκα κραταιωθηκα
Μια και δυο και τρεις φορες
Θεμελιωσα τα σπιτια μου στη μνημη
μονοςΠηρα και στεφανωθηκα την αλω
μονοςΤο σταρι που ευαγγελισα το 'δρεψα
μονος !
(http://rosetabooks.files.wordpress.com/2010/03/elytis.jpg)
... αν και, κατά κάποιο - ποιητικό έστω - τρόπο, ενίσχυσες τη μοναξιά μου ..., δικό σου:
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,
κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;
(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)
-
... αν και, κατά κάποιο - ποιητικό έστω - τρόπο, ενίσχυσες τη μοναξιά μου ..., δικό σου:
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,
κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;
(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)
Ο πληθυντικός αριθμός (http://www.youtube.com/watch?v=snHt9KPbhQ0)
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι
ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
Aristos2 ο ποιητης ειναι παντα μονος...."μοναχος πορευεται κανεις στον ερωτα...... στο θανατο ....... στη δοξα...."
epak ουτε και εγω ξερω ποιο ποιημα αγαπω .......
Αναστασια 76 τι συμπτωσις!! και εγω δεν μπορω να αντισταθω........
-
Aristos2 ο ποιητης ειναι παντα μονος...."μοναχος πορευεται κανεις στον ερωτα...... στο θανατο ....... στη δοξα...."
... η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε τα πρόσωπά μας. (Μανόλης Αναγνωστάκης)
-
Η θέλησή μου βράχος (http://www.youtube.com/watch?v=Qc9eFBdUjTI&feature=related)
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ποίηση: Διονύσιος Σολωμός
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς
Πάλι μου ξίπασε τ' αυτί γλυκιάς φωνής αγέρας.
Κι έπλασε τ' άστρο της νυχτός και τ' άστρο της ημέρας.
Του πόνου εστρέψαν οι πηγές από το σωθικό μου,
έστρωσ' ο νους κι ανέβηκα πάλι στον εαυτό μου.
Ήταν με σένα τρεις χαρές στην πίκρα φυτρωμένες,
όμως για μένα στη χαρά τρεις πίκρες ριζωμένες.
Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι, πολύ βαθιά στη χτίση
η Ανατολή τ' αρχίναγε κι ετέλειωνέ το η Δύση.
Έστρωσ', εδέχθ' η θάλασσα άντρες ριψοκινδύνους
κι εδέχθηκε στα βάθη της τον ουρανό κι εκείνους.
Κι όπου η βουλή τους συφορά κι όπου το πόδι χάρος.
Η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος.
-
Πόθος
Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσον καιρό σε καρτερώ,
με τις πλατιές, βαριές σου στάλες
των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,
που με μεθούσατε τις προάλλες...
Τα καλοκαίρια μ' έψησαν, και τα λιοπύρια τα βαριά,
κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζιοι:
απόψε μου ποθεί η καρδιά, πότε να ρθει, μες στα κλαριά,
ο θείος βοριάς και το χαλάζι!
Τότε, γερτός κι εγώ, ξανά, μες στα μουγγά τα δειλινά,
θ' αναπολώ γλυκά, –ποιός ξέρει-,
και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,
το περασμένο καλοκαίρι...
Ναπολέων Λαπαθιώτης
-
Μανόλης Αναγνωστάκης: Επιτύμβιον
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ο Στόχος (1970), που περιέχει ποιήματα γραμμένα στην περίοδο της δικτατορίας (1967-1974).
Πέθανες - κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
-
ΡΙΣΚΟ
Είσαι για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θέλω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
Πως δε θα 'χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσάφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να 'χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ' αμπάρι μας με όνειρα.
Να 'χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας άνοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας
στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;
Αλκυόνη Παπαδάκη
-
Η Μικρή Σου Πόλη
Αλήθεια, δεν μπόρεσες να ξεπεράσεις την εποχή
που φοβόσουν το λύκο και καρτερούσες τον άγγελο.
Μελέτησες τα ήθη και έθιμα της ιστορίας,
πέρασες κάτω απ'τα τόξα των σύγχρονων γεγονότων
ταξίδεψες. Ωστόσο, δεν μπόρεσες ν'αποβάλεις
τη μικρή παιδική πόλη από μέσα σου,
τη γινομένη από αγαθά πρόσωπα, τόπους
γυμνούς ή κατάφυτους, ουράνια πράγματα,
με τον σεβάσμιο γέροντα γιομάτον στοχασμό
και ύψος, τον Ταΰγετο, στην πρωτοκαθεδρία.
Κι αλήθεια, πόσο αναπαυμένα θα ένοιωθες αν μπορούσες,
γυρίζοντας τις πλάτες στις γιγάντιες πόλεις,
να επέστρεφες εκεί, στα πράγματα που σου έδωσαν
και ύφανες το ωραίο σου όνειρο, στο λόφο που κάθισες
ένα καιρό στο θρόνο του και βασίλεψες στην ειρήνη,
να επέστρεφες, να επέστρεφες κάτω από τα ιλαρά τους
βλέμματα να μαζέψεις ξύλα για το βράδυ σου.
Βρεττάκος Νικηφόρος
Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος
Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος,
όπως ο κόρφος της μητέρας μου.
Με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα
ήλιο και πράσινο
ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του,
ως να χαράξει στην καρδιά μου
τις βαθειές χαράδρες του
να σχηματίσει μες στη ζωή μου δώδεκα κορφές
να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.
Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο,
δίψα βαθειά σαν ωκεανός,
υψηλή ως το φεγγάρι,
δίψα που να την λυπηθεί ο Θεός.
....Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος όσο να γεννηθούνε
τα δυό παιδιά του Θεού μέσα μου:
η ποίηση και η αγάπη.
Τον θυμαστε τον δασκαλο Λιαντινη;; :'(
Αριστο ευχαριστω.... :)
Μοναξια δεν υπαρχει
Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένας άνθρωπος
σκάφτει ή σφυρίζει ή πλένει τα χέρια του.
Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένα δέντρο
σαλεύει τα φύλλα του. Εκεί που ένα ανώνυμο
έντομο βρίσκει λουλούδι και κάθεται,
που ένα ρυάκι καθρεφτίζει ένα άστρο,
εκεί που βαστώντας το μαστό της μητέρας του
[...]
κοιμάται ένα βρέφος, μοναξιά δεν υπάρχει.
-
Μανόλης Αναγνωστάκης: Επιτύμβιον
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ο Στόχος (1970), που περιέχει ποιήματα γραμμένα στην περίοδο της δικτατορίας (1967-1974).
Πέθανες - κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
αυτο το ποιημα μου εχει κανει εντυπωση απο το γυμνασιο... ειναι πολυ αληθινο!
-
Τρώες
Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ' επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.--
Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.
Αλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ' η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.
Σαν κάτι τέτοια θα 'λεγε ο σπουδαίος Αλεξανδρινός, αν του 'χε λάχει να είναι αδιόριστος, και δη εκπαιδευτικός, ειδικώς ανήκων στην κατηγορία του 24μήνου ...! Ευτυχώς, δι' αυτόν, διορίστηκε ενωρίς στην Υπηρεσία Αρδεύσεων της Αιγύπτου, ... δημόσια ναι, ... σήμερα θα συνέτασσε και ... την απογραφή του ...!!!
-
Κάτω απ' τα ρούχα μου (http://www.youtube.com/watch?v=CGOgwajag10)
Κάτω απ' τα ρούχα μου δε χτυπά πια
η παιδική μου καρδιά
λησμόνησα την αγάπη πού 'ναι μόνο αγάπη
μερόνυχτα να τριγυρνώ
χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου
ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του ονείρου.
Ένοιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου
ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα
λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο
νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.
Μανώλης Αναγνωστάκης
Αναστασία76 να μην παραμείνεις μόνο αναγνώστρια του θέματος... ;)
-
Αλλά τα Βράδια (http://www.youtube.com/watch?v=Orhs4V0j7nQ)
Τ. Λειβαδίτης
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου.......
Δως μου το χέρι σου...............................
(http://sl.glitter-graphics.net/pub/1951/1951863cfwr586a8o.gif)
-
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
Οδυσσέας Ελύτης
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!
-
ΠPEBEZA
Το ποίημα Πρέβεζα (ή αλλιώς Επαρχία) είναι το τελευταίο και ένα απ’ τα πιο γνωστά ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη. Το ποίημα γράφτηκε στη χρονική περίοδο από τις 25 Iουνίου ως την 1η Iουλίου 1928. Μέσα στο ποίημα αυτό ο ποιητής περιγράφει τη ασφυκτική ζωή (για τη δική του τουλάχιστον ιδιοσυγκρασία) στην ακριτική πόλη της Πρέβεζας στα τέλη της δεκαετίας του 30 και μας περιγράφει κάποια μικρά χαρακτηριστικά γεγονότα, για τα οποία ήδη έχει ενημερώσει τα μέλη της οικογένειάς του με συνεχείς επιστολές από τις 22 Ιουνίου μέχρι την 1η Ιουλίου.
Θάνατος είναι οι κάργες πού χτυπιούνται
στούς μαύρους τοίχους καί στά κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες πού αγαπιούνται
καθώς νά καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
μέ τά λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μέσα στούς θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος πού διπλώνει,
γιά νά ζυγίσει, μιά "ελλιπή" μερίδα,
θάνατος τά ζουμπούλια στό μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος μέ τήν εφημερίδα.
Bάσις, Φρουρά, Eξηκονταρχία Πρεβέζης.
Tήν Κυριακή θ΄ ακούσουμε τή μπάντα.
Eπήρα ένα βιβλιάριο Tραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στήν προκυμαία,
"υπάρχω;" λες, κι ύστερα: "δέν υπάρχεις!"
Φτάνει τό πλοίο. Yψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης
Αν τουλάχιστον, μέσα στούς ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, μέ σεμνούς τρόπους,
θά διασκεδάζαμε όλοι στήν κηδεία.
-
Καλησπέρα....
Πικρή Αλήθεια, ένα ποίημα από την Ella Wheeler Wilcox.
Υπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα
ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.
Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε
είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.
Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα
Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα
όσους μας αγαπούν περισσότερο.
-
Καλησπέρα....
Πικρή Αλήθεια, ένα ποίημα από την Ella Wheeler Wilcox.
Υπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα
ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.
Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε
είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.
Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα
Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα
όσους μας αγαπούν περισσότερο.
Πικρή και - δυστυχώς ή όχι - μέγιστη ...
-
Νίκος Καββαδίας, Παραλληλισμοί
Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών (και τα δικά μας ..., μπα!),
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.
Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ' όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.
Από τη συλλογή: Μαραμπού (1933)
-
Καλησπέρα....
Πικρή Αλήθεια, ένα ποίημα από την Ella Wheeler Wilcox.
Υπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα
ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.
Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε
είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.
Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα
Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα
όσους μας αγαπούν περισσότερο.
πω πω πραγματι μεγάλη αλήθεια!!!!!!!! πικρη ....σκληρη......
-
Καλησπέρα.... :)
Είμαι και δεν είμαι
Είμαι πνιγμένος
από την πλημμύρα
που δεν έχει ακόμα ξεχειλίσει
Είμαι αλυσοδεμένος
στη φυλακή
που δεν έχει ακόμα χτιστεί
Σε μια παρτίδα σκάκι
που δεν έχω παίξει ακόμα
χάνω το βασιλιά μου
Χωρίς να έχω πιεί από το κρασί σου
ούτε σταγόνα
Είμαι κιόλας μεθυσμένος
Χωρίς καν να έχω μπει
πεδίο της μάχης
είμαι ήδη πληγωμένος,ακρωτηριασμένος
Δε γνωρίζω πια
τη διαφορά
ανάμεσα στην αλήθεια κ τη φαντασία
Όπως η σκιά
Είμαι
Και
Δεν είμαι
Ρουμί
-
Καλησπέρα.... :)
Είμαι και δεν είμαι
Είμαι πνιγμένος
από την πλημμύρα
που δεν έχει ακόμα ξεχειλίσει
Είμαι αλυσοδεμένος
στη φυλακή
που δεν έχει ακόμα χτιστεί
Σε μια παρτίδα σκάκι
που δεν έχω παίξει ακόμα
χάνω το βασιλιά μου
Χωρίς να έχω πιεί από το κρασί σου
ούτε σταγόνα
Είμαι κιόλας μεθυσμένος
Χωρίς καν να έχω μπει
πεδίο της μάχης
είμαι ήδη πληγωμένος,ακρωτηριασμένος
Δε γνωρίζω πια
τη διαφορά
ανάμεσα στην αλήθεια κ τη φαντασία
Όπως η σκιά
Είμαι
Και
Δεν είμαι
Ρουμί
... εις υγείαν ..., χικ ... ::) :D ;)
-
Δύο αποσπάσματα από τη "μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ" του Όσκαρ Ουάιλντ, που την έγραψε μέσα στη φυλακή, καθώς είχε καταδικαστεί σε δύο χρόνια κάθειρξης με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας.
"...Ένας σκοτώνει την αγάπη του νέος, άλλοι όταν γερνάν, ένας τη πνίγει με τα χέρια του πόθου, άλλος με τα χέρια του πλούτου. Οι πιο συμπονετικοί τη μαχαιρώνουνε γιατί έτσι ο νεκρός παγώνει γρηγορότερα. Αλλοι αγαπούνε λίγο, άλλοι πιότερο, άλλοι πουλάνε τον έρωτα, άλλοι τον αγοράζουν, άλλοι σκοτώνουν με δάκρια κι άλλοι βουβά χωρίς στεναγμό, γιατί καθένας σκοτώνει ό,τι αγαπά. Κι όμως. Δε πληρώνουν όλοι τόσο ακριβά..."
"Μες στη φυλακή του Ρήντινγκ, κοντά στη πόλη, είν' ένας ατιμασμένος τάφος. Μες σ' αυτόν κείτεται ένας άνθρωπος που η άγρια φλόγα τονε λυώνει, τυλιγμένος σ' ένα σεντόνι που 'χε το χρώμα της φωτιάς κι ο τάφος του δεν έχει λουλούδια, μήτε κι όνομα. Εκεί ας κοιμάται ως τη μέρα που ο Χριστός θα καλέσει τους νεκρούς από τους τάφους να ξυπνήσουνε. Δεν οφελούνε σ' αυτόνε στεναγμοί, σπαραγμός και δάκρυα. Ο άνθρωπος είχε σκοτώσει ό,τι αγαπούσε κι έπρεπε να πεθάνει.
Και καθένας σκοτώνει ό,τι αγαπά κι όλοι ας το ξέρουμε πως ο νέος σκοτώνει με τα μάτια γεμάτα μίσος, άλλοι με χαϊδευτικά λόγια, ο δειλός μ' ένα φιλί κι ο ανδρείος με το σπαθί."
-
Δύο αποσπάσματα από τη "μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ" του Όσκαρ Ουάιλντ, που την έγραψε μέσα στη φυλακή, καθώς είχε καταδικαστεί σε δύο χρόνια κάθειρξης με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας.
"...Ένας σκοτώνει την αγάπη του νέος, άλλοι όταν γερνάν, ένας τη πνίγει με τα χέρια του πόθου, άλλος με τα χέρια του πλούτου. Οι πιο συμπονετικοί τη μαχαιρώνουνε γιατί έτσι ο νεκρός παγώνει γρηγορότερα. Αλλοι αγαπούνε λίγο, άλλοι πιότερο, άλλοι πουλάνε τον έρωτα, άλλοι τον αγοράζουν, άλλοι σκοτώνουν με δάκρια κι άλλοι βουβά χωρίς στεναγμό, γιατί καθένας σκοτώνει ό,τι αγαπά. Κι όμως. Δε πληρώνουν όλοι τόσο ακριβά..."
"Μες στη φυλακή του Ρήντινγκ, κοντά στη πόλη, είν' ένας ατιμασμένος τάφος. Μες σ' αυτόν κείτεται ένας άνθρωπος που η άγρια φλόγα τονε λυώνει, τυλιγμένος σ' ένα σεντόνι που 'χε το χρώμα της φωτιάς κι ο τάφος του δεν έχει λουλούδια, μήτε κι όνομα. Εκεί ας κοιμάται ως τη μέρα που ο Χριστός θα καλέσει τους νεκρούς από τους τάφους να ξυπνήσουνε. Δεν οφελούνε σ' αυτόνε στεναγμοί, σπαραγμός και δάκρυα. Ο άνθρωπος είχε σκοτώσει ό,τι αγαπούσε κι έπρεπε να πεθάνει.
Και καθένας σκοτώνει ό,τι αγαπά κι όλοι ας το ξέρουμε πως ο νέος σκοτώνει με τα μάτια γεμάτα μίσος, άλλοι με χαϊδευτικά λόγια, ο δειλός μ' ένα φιλί κι ο ανδρείος με το σπαθί."
Σε κάτι τόσο συγκλονιστικό ..., δε βρίσκω κάτι ν' αξίζει πιότερο:
..................................................
VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’ άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.
Οδυσσέας Ελύτης: "ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ"
-
Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαίτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ'άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
P.Neruda
-
ΑΠΟΝΗ ΜΙΚΡΗ ΜΠΑ ΜΠΕΣΑ
Άπονη μικρή μπαμπέσα
στήν καρδιά δέν είχες μπέσα
στήν καρδία δέν είχες μπέσα
άπονη μικρή μπαμπέσα
Μού πουλούσες παραμύθι
πώς δέν είχες ούτε σπίτι
ούτε ποιός να σε νοιαστεί
απονη μικρή απονη μικρή
Έψαχνες να βρείς το θύμα
γιά να σε υπηρετεί
άπονη μικρή άπονη μικρή
μού χες βγάλει τήν ψυχή
Μά την πήρα όμως χαμπάρι
μή μου κάνεις την τρελή
νόμιζες πως θα γλιτώσεις
αν το παίξεις όρφανή
απονη μικρή άπονη μικρή !
-
ΑΠΟΝΗ ΜΙΚΡΗ ΜΠΑ ΜΠΕΣΑ
Άπονη μικρή μπαμπέσα
στήν καρδιά δέν είχες μπέσα
στήν καρδία δέν είχες μπέσα
άπονη μικρή μπαμπέσα
Μού πουλούσες παραμύθι
πώς δέν είχες ούτε σπίτι
ούτε ποιός να σε νοιαστεί
απονη μικρή απονη μικρή
Έψαχνες να βρείς το θύμα
γιά να σε υπηρετεί
άπονη μικρή άπονη μικρή
μού χες βγάλει τήν ψυχή
Μά την πήρα όμως χαμπάρι
μή μου κάνεις την τρελή
νόμιζες πως θα γλιτώσεις
αν το παίξεις όρφανή
απονη μικρή άπονη μικρή !
... άπονη ... και μικρή ... και μπα ... και ΜΠΕΣΑ ...; Μη μου λες τέτοια ..., μη μου λες τέτοια ...;
-
... άπονη ... και μικρή ... και μπα ... και ΜΠΕΣΑ ...; Μη μου λες τέτοια ..., μη μου λες τέτοια ...;
ελα βρε (παραπονιαρη)...μην φοβάσαι .......η τελευταια στροφη ειναι για σένα ;)
Μά την πήρα όμως χαμπάρι
μή μου κάνεις την τρελή
νόμιζες πως θα γλιτώσεις
αν το παίξεις όρφανή
-
... άπονη ... και μικρή ... και μπα ... και ΜΠΕΣΑ ...; Μη μου λες τέτοια ..., μη μου λες τέτοια ...;
ελα βρε (παραπονιαρη)...μην φοβάσαι .......η τελευταια στροφη ειναι για σένα ;)
Μά την πήρα όμως χαμπάρι
μή μου κάνεις την τρελή
νόμιζες πως θα γλιτώσεις
αν το παίξεις όρφανή
... είπα κι εγώ ..., και προς στιγμή τη λυπήθηκα την μπα ...ΜΠΕΣΑ της γείτονος ... ;)
-
Xαίρομαι που σου άρεσε Αρίστο ο Ουάιλντ. ;)
Σκόρπιο Αίμα
Σκαλί-σκαλί πάει ο Ιγνάθιο*
το θάνατό του φορτωμένος.
Γύρευε να 'βρει την αυγή
μα πουθενά η αυγή δεν ήταν.
Γυρεύει τη σωστή θωριά του
και τ' όνειρό του αλλάζει δρόμο.
Γύρευε τ' όμορφο κορμί του
και βρήκε το χυμένο του αίμα.
Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια
που είδε τα κέρατα κοντά του,
όμως οι τρομερές μανάδες
ανασηκώσαν το κεφάλι.
Κι από το βοσκοτόπια πέρα
ήρθ' ένα μυστικό τραγούδι
που αγελαδάρηδες ομίχλης
τραγούδαγαν σε ουράνιους ταύρους.
Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια
μπροστά του για να παραβγεί
ούτε σπαθί σαν το σπαθί του
ούτε καρδιά να 'ν' τόσο αληθινή.
Σαν ποταμός από λιοντάρια
η ξακουσμένη του αντρειοσύνη,
και σαν σε πέτρα σκαλισμένη
η στοχασιά του η μετρημένη.
Τώρα για πάντα πια κοιμάται.
Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα
με δάχτυλα που δε λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του.
Και το τραγουδιστό του αίμα
κυλάει σε βάλτους και λιβάδια,
γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων,
άψυχο στέκει στην ομίχλη,
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,
σα μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα
να γίνει από αγωνία, πλάι
στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.
(Η απόδοση-μετάφραση είναι του Νίκου Γκάτσου)
* Στις 11 Αυγούστου 1934, πέντε το απόγευμα, σε μιαν εκτός προγράμματος ταυρομαχία στην αρένα του Μανθανάρες, ο φημισμένος ταυρομάχος Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας χτυπήθηκε θανάσιμα από ταύρο και πέθανε τρεις μέρες αργότερα στα 43 του χρόνια. Τονε πένθησεν όλη η Ισπανία. Ήταν άνθρωπος αγαπητός, γεμάτος δόξα και πλούτη και με γνήσια καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Στο Πίνο Μοντάνο, το απέραντο κτήμα του στα περίχωρα της Σεβίλιας, συγκέντρωνε τους σπουδαιότερους Ισπανούς ποιητές του καιρού του, μαζί και τον Λόρκα, με τον οποίο συνδέθηκε με δυνατή, αληθινή κι αδιατάρακτη φιλία. Όλοι τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν σαν ένα φιλόξενο, ευαίσθητο, ιπποτικό κι ανοιχτόκαρδο προστάτη της νεότερης γενιάς των ποιητών. Έτσι το ποίημα τούτο τογραψεν ο Λόρκα στη μνήμη του φίλου του.
-
... άπονη ... και μικρή ... και μπα ... και ΜΠΕΣΑ ...; Μη μου λες τέτοια ..., μη μου λες τέτοια ...;
ελα βρε (παραπονιαρη)...μην φοβάσαι .......η τελευταια στροφη ειναι για σένα ;)
Μά την πήρα όμως χαμπάρι
μή μου κάνεις την τρελή
νόμιζες πως θα γλιτώσεις
αν το παίξεις όρφανή
Την κάναμε… Μπεσα-μέλ ... την "ορφανή" μπα-Μπέσα ...! Πάμε γι' άλλα ... !
Με συγκλόνισε ο Ουάιλντ, LΚ ..., καθώς και η αισιοδοξία των επιλογών σου ... ??? :D 8)
-
Θα' ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη -
μη βλέπεις εμένα - μην κλαίς.
Εσύ εισ' η ελπίδα
άκου θα' ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δεν θα βγαίνουν στην τύχη
Δεν θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλεά θα τη διαλέγουμε
δε θα' μαστε αλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου!-
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή -
κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -
δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θα' ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι απο μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά :
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου, "Ιδιώνυμο"
-
Φωνή απ’ την Θάλασσα
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.
Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.
Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος· θα σε ’πη μια λέξι
το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.
Κ. Π. Καβαφης
-
Θα' ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη -
μη βλέπεις εμένα - μην κλαίς.
Εσύ εισ' η ελπίδα
άκου θα' ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δεν θα βγαίνουν στην τύχη
Δεν θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλεά θα τη διαλέγουμε
δε θα' μαστε αλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου!-
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή -
κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -
δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θα' ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι απο μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά :
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου, "Ιδιώνυμο"
... άντε Μαρία ..., μήπως - λέω μήπως - χαμογελάσουμε κι εμείς ... οι δυστυχοευτυχείς ...! (... νεολογισθείς, κατά τας μεσημβρινάς ώρας, κατέληξα στο προηγούμενο "ιδιώνυμο" γλωσσικό κακούργημα ... :D :D ;)
-
Θα' ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη -
μη βλέπεις εμένα - μην κλαίς.
Εσύ εισ' η ελπίδα
άκου θα' ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δεν θα βγαίνουν στην τύχη
Δεν θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλεά θα τη διαλέγουμε
δε θα' μαστε αλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου!-
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή -
κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -
δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θα' ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι απο μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά :
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου, "Ιδιώνυμο"
... άντε Μαρία ..., μήπως - λέω μήπως - χαμογελάσουμε κι εμείς ... οι δυστυχοευτυχείς ...! (... νεολογισθείς, κατά τας μεσημβρινάς ώρας, κατέληξα στο προηγούμενο "ιδιώνυμο" γλωσσικό κακούργημα ... :D :D ;)
Δηλαδή; Γιατί τυγχάνω του ιστορικού-αρχαιολογικού και δεν καταλαβαίνω τα σχόλια των "γνήσιων" φιλολόγων. ;D
-
Θα' ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη -
μη βλέπεις εμένα - μην κλαίς.
Εσύ εισ' η ελπίδα
άκου θα' ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δεν θα βγαίνουν στην τύχη
Δεν θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλεά θα τη διαλέγουμε
δε θα' μαστε αλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου!-
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή -
κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -
δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θα' ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι απο μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά :
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου, "Ιδιώνυμο"
... άντε Μαρία ..., μήπως - λέω μήπως - χαμογελάσουμε κι εμείς ... οι δυστυχοευτυχείς ...! (... νεολογισθείς, κατά τας μεσημβρινάς ώρας, κατέληξα στο προηγούμενο "ιδιώνυμο" γλωσσικό κακούργημα ... :D :D ;)
Δηλαδή; Γιατί τυγχάνω του ιστορικού-αρχαιολογικού και δεν καταλαβαίνω τα σχόλια των "γνήσιων" φιλολόγων. ;D
... γνήσιος ...; ... ούτε lacoste μπλουζάκι να ήμουν !
(μήπως χαμογελάσουμε με την πλέον αισιόδοξη των προηγούμενων επιλογών σου, εννοώ ..., ουφ ...)
-
Κάθε τόπικ έχει τον πρόεδρό του, δηλαδή! Καλά, θα επικεντρωθώ στο τόπικ της μουσικής που έχω και τα μέσα (Μάρκο, Ρόζυ, Millhaven). ;D ;D ;D
-
Κάθε τόπικ έχει τον πρόεδρό του, δηλαδή! Καλά, θα επικεντρωθώ στο τόπικ της μουσικής που έχω και τα μέσα (Μάρκο, Ρόζυ, Millhaven). ;D ;D ;D
... είσαι παντού ευπρόσδεκτη ..., στο λέει ο έσχατος στρατιώτης τούτου του τόπικ ...!
-
Νίκος Καββαδίας, Παραλληλισμοί
Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών (και τα δικά μας ..., μπα!),
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.
Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ' όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.
Από τη συλλογή: Μαραμπού (1933)
http://www.youtube.com/view_play_list?p=5F1F707F7F776B63&playnext=1&playnext_from=PL&v=ooOdotTmMr4
-
... Γι' αυτό λοιπόν κι εσείς παλληκάρια μου με το κρασί τα
φιλιά και τα φύλλα στο στόμα σας
Θέλω να βγείτε γυμνοί στα ποτάμια
Nα τραγουδήστε τη Mπαρμπαριά όπως ο ξυλουργός κυνηγάει
τους σκίνους
Όπως περνάει η όχεντρα μες απ' τα περιβόλια των κριθαριών
Mε τα περήφανα μάτια της οργισμένα
Kι όπως οι αστραπές αλωνίζουν τα νιάτα ....
Από την "Αμοργό" του Ν. Γκάτσου
-
Αυτό το ποίημα είναι από τα ωραιότερα του Καββαδία. Φάτα Μοργκάνα ονομάζουν οι ναυτικοί ένα οπτικό φαινόμενο, θεμοκρασιακή αναστροφή ονομάζεται επιστημονικά. Ο Καββαδίας έλεγε πως το είχε δει κάπου στα στενά της Σικελίας και μοιάζει με κοπέλες με λυμένα μαλλιά να χορεύουν. Αυτό το ποίημα είναι από τα πλέον ερωτικά του Καββαδία. Παραλληλίζεται η περιπλάνηση του ναυτικού με την περιπλάνηση για την αναζήτηση της ιδανικής γυναίκας.
FATA MORGANA.
Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.
Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνίζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.
Πανί δερμάτινο αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.
Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.
Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.
Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Σταρτόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.
Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
Άγια λαβίδα και ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στην Πύλη δυο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.
Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.
Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο
όνομα. Εύα από την Κίο.
Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στο Αμανάτι
και η τέταρτη είν' έν' αγόρι μ' ένα μάτι.
Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια,
όστρακα, λυσίκομες κοπέλες,
φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια,
άρμπουρα, τιμόνια και προπέλες.
Να 'χαμε το λύχνο του Αλαδίνου
ή το γέρο νάνο απ' την Καντόνα.
Στείλαμε το σήμα του κινδύνου
πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα.
Δαίμονας γεννά τη νηνεμία.
Ξόρκισε, Allodetta, τ' όνομά του.
Λούφαξεν ο δέκτης του ασυρμάτου,
και φυλλομετρά τον καζαμία.
Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.
Γεια χαρά, στεριά, κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στην κόλαση μπορντέλο.
Δείτε και εδώ αποσπάσματα από συνέντευξη του Καββαδία, που μιλά για τη σημασία του ποιήματος.
http://portal.activeradio.gr/forum/index.php?topic=2020.0 (http://portal.activeradio.gr/forum/index.php?topic=2020.0)
Aristo2, ευτυχώς που ο Κιμούλης απήγγειλε μόνο Καββαδία. Είμαστε τυχεροί που δεν έχει γράψει και κανένα θεατρικό να το σκηνοθετήσει. :o :o :o :o
-
Δαίμονα κικλήσκω - μεγάλαν ηγήτορα φρικτόν,
μειλίχιον Δία, παγγενέτην, βιοδώτορα θνητών,
Ζήνα μέγαν, πολύπλαγκτον, αλάστορα, παμβασιλήα,
πλουτοδότην, οπόταν γε βρυάζων οίκον εσέλθηι,
έμπαλι δέ τρύχοντα βίον θνητών πολυμόχθων:
εν σοί γάρ λύπης τε χαράς - κληίδες οχούνται.
τοιγάρ τοι, μάκαρ, αγνέ, πολύστονα κήδε' ελάσσας,
όσσα βιοφθορίην πέμπει κατά γαίαν άπασαν,
ένδοξον βιοτής γλυκερόν τέλος εσθλόν οπάζοις.
οι φιλολογοι παρακαλω εχουν τον λόγο ;) :D
-
http://www.youtube.com/watch?v=ZT-r0XlwJOs
-
http://www.youtube.com/watch?v=ZT-r0XlwJOs
Αυτό, μήπως, θα έπρεπε να μπει στο τόπικ της μουσικής;
-
Ομάρ Χαγιάμ - Ρουμπαγιάτ
Το ποτήρι σου -μια μαβιά τουλίπα- σήκωσε και πιές,
την μέρα την αυριανή φωνή καμιά δεν σου την τάζει.
Μη λησμονάς, μια χούφτα χιόνι ήμαστε
στην αμμουδιά στρωμένο, μια-δυο μέρες και θα λιώσει.
Γιαυτό φεγγάρι μου θνητό με την ψυχή σου γλέντα,
κούπες αδειάζοντας στο σεληνόφως
σαν να 'τανε φτιαγμένος για το κέφι σου ο κόσμος,
σαν να τον έχουνε στολίσει για την αφεντιά σου μόνο.
Πιες! Άσπρο πάτο! Να ξεπλύνουμε του κόσμου τη μιζέρια,
Πιες! Δεν έχει γυρισμό αυτός ο δρόμος,
μπορεί ένα μεσονύχτι να ψάχνει το φεγγάρι να μας βρει
και να 'μαστε φευγάτοι...
;)
-
Δαίμονα κικλήσκω - μεγάλαν ηγήτορα φρικτόν,
μειλίχιον Δία, παγγενέτην, βιοδώτορα θνητών,
Ζήνα μέγαν, πολύπλαγκτον, αλάστορα, παμβασιλήα,
πλουτοδότην, οπόταν γε βρυάζων οίκον εσέλθηι,
έμπαλι δέ τρύχοντα βίον θνητών πολυμόχθων:
εν σοί γάρ λύπης τε χαράς - κληίδες οχούνται.
τοιγάρ τοι, μάκαρ, αγνέ, πολύστονα κήδε' ελάσσας,
όσσα βιοφθορίην πέμπει κατά γαίαν άπασαν,
ένδοξον βιοτής γλυκερόν τέλος εσθλόν οπάζοις.
οι φιλολογοι παρακαλω εχουν τον λόγο ;) :D
paraxene,τέτοιος ύμνος στο Δία! Δεν ξέρω αν του αξίζει !
Πάντως ό,τι θέλετε στους φιλολόγους τρέχετε...Για μεταφράσεις , για βαφτίσια ,για στίχους και πάει λέγοντας …
Και από πάνω τους λέτε και φελολόγους, φιλιλόγους κλπ.
Πάντως αν θέλεις τη μετάφραση ,την ξέρω,την ξέρω !
-
Aristo2, ευτυχώς που ο Κιμούλης απήγγειλε μόνο Καββαδία. Είμαστε τυχεροί που δεν έχει γράψει και κανένα θεατρικό να το σκηνοθετήσει.
Δεν έχεις πολύ άδικο LK ..., αλλά από φωνή ...!
Ως προς τον Καββαδία .., τι να πούμε εμείς, οι ταπεινοί στεριανοί ...;
Paraxene, μετάφρασε σε παρακαλώ ..., όχι παράξενα ..., κανονικά:
"Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος
οὐλομένην, ἣ μυρί᾿ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾿ ἔθηκε,
πολλὰς δ᾿ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν
ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν
οἰωνοῖσί τε πᾶσι· Διὸς δ᾿ ἐτελείετο βουλή,
ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε
Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς."
... και desperino, φτάξε μου μια πρόσκληση για βάπτιση - κοριτσάκι - ..., ως τον άλλο μήνα ..., τη βιάζομαι ...! :D 8) ::)
-
Και ένα για καληνύχτα!
Μόνο οι ανεπιτήδευτοι καβαλούν τον
άνεμο. Και μόνο όποιος χάσει χίλιες
φορές το δρόμο του επιστρέφει στην
πατρίδα του.
Γκιμπράν, Ο κήπος του προφήτη
-
Δαίμονα κικλήσκω - μεγάλαν ηγήτορα φρικτόν,
μειλίχιον Δία, παγγενέτην, βιοδώτορα θνητών,
Ζήνα μέγαν, πολύπλαγκτον, αλάστορα, παμβασιλήα,
πλουτοδότην, οπόταν γε βρυάζων οίκον εσέλθηι,
έμπαλι δέ τρύχοντα βίον θνητών πολυμόχθων:
εν σοί γάρ λύπης τε χαράς - κληίδες οχούνται.
τοιγάρ τοι, μάκαρ, αγνέ, πολύστονα κήδε' ελάσσας,
όσσα βιοφθορίην πέμπει κατά γαίαν άπασαν,
ένδοξον βιοτής γλυκερόν τέλος εσθλόν οπάζοις.
οι φιλολογοι παρακαλω εχουν τον λόγο ;) :D
paraxene,τέτοιος ύμνος στο Δία! Δεν οίδα αν του αξίζει !
Πάντως ό,τι θέλετε στους φιλολόγους τρέχετε...Για μεταφράσεις , για βαφτίσια ,για στίχους και πάει λέγοντας …
Και από πάνω τους λέτε και φελολόγους, φιλιλόγους κλπ.
Πάντως αν θέλεις τη μετάφραση ,την οίδα,την οίδα !
προσπαθω να βγαλω το αχτι μου ;) ........σεις με βαφτίσατε παραξενο :D
aristos2...... η μεταφραση που μου ζητάς :D
την ειδα την ξανθουλα
την ειδα χθες αργα
να μπαινει στην βαρκουλα
μαζι με τον psara
-
Δαίμονα κικλήσκω - μεγάλαν ηγήτορα φρικτόν,
μειλίχιον Δία, παγγενέτην, βιοδώτορα θνητών,
Ζήνα μέγαν, πολύπλαγκτον, αλάστορα, παμβασιλήα,
πλουτοδότην, οπόταν γε βρυάζων οίκον εσέλθηι,
έμπαλι δέ τρύχοντα βίον θνητών πολυμόχθων:
εν σοί γάρ λύπης τε χαράς - κληίδες οχούνται.
τοιγάρ τοι, μάκαρ, αγνέ, πολύστονα κήδε' ελάσσας,
όσσα βιοφθορίην πέμπει κατά γαίαν άπασαν,
ένδοξον βιοτής γλυκερόν τέλος εσθλόν οπάζοις.
οι φιλολογοι παρακαλω εχουν τον λόγο ;) :D
paraxene,τέτοιος ύμνος στο Δία! Δεν οίδα αν του αξίζει !
Πάντως ό,τι θέλετε στους φιλολόγους τρέχετε...Για μεταφράσεις , για βαφτίσια ,για στίχους και πάει λέγοντας …
Και από πάνω τους λέτε και φελολόγους, φιλιλόγους κλπ.
Πάντως αν θέλεις τη μετάφραση ,την οίδα,την οίδα !
προσπαθω να βγαλω το αχτι μου ;) ........σεις με βαφτίσατε παραξενο :D
aristos2...... η μεταφραση που μου ζητάς :D
την ειδα την ξανθουλα
την ειδα χθες αργα
να μπαινει στην βαρκουλα
μαζι με τον psara
... την είδες την ξανθούλα
την είδες χθες αργά
να μπαίνει στη βαρκουλα
μαζί με τον psara ...;
Ανήκουστο βεβαίως
μ' άκρως δεδομένο
του αλιέως το κλέος
να παρασύρει το καημένο ...!
-
προσπαθω να βγαλω το αχτι μου ;) ........σεις με βαφτίσατε παραξενο :D
aristos2...... η μεταφραση που μου ζητάς :D
την ειδα την ξανθουλα
την ειδα χθες αργα
να μπαινει στην βαρκουλα
μαζι με τον psara
... την είδες την ξανθούλα
την είδες χθες αργά
να μπαίνει στη βαρκουλα
μαζί με τον psara ...;
Ανήκουστο βεβαίως
μ' άκρως δεδομένο
του αλιέως το κλέος
να παρασύρει το καημένο ...!
Εστέκονταν οι φίλοι
με λύπη με χαρά
Και αυτή με το μαντίλι
τους αποχαιρετά............................ ;)
-
Κάθε τόπικ έχει τον πρόεδρό του, δηλαδή! Καλά, θα επικεντρωθώ στο τόπικ της μουσικής που έχω και τα μέσα (Μάρκο, Ρόζυ, Millhaven). ;D ;D ;D
... είσαι παντού ευπρόσδεκτη ..., στο λέει ο έσχατος στρατιώτης τούτου του τόπικ ...!
ωχ! τι εγινε; ; ; ; εχουμε εκλογες; ; ; Προεδρος του Τοπικ "το ποιημα της ημερας" ο aristos2 ; ; ; :o ;) :P :D ;D
;D ;D
http://www.youtube.com/watch?v=MkGImQWD1xk
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος, Λιζέττα Νικολάου
Τηλέφωνο μου φαίνεται πως το 'πες
κυρ-πρόεδρε το ζλάπι απ' τις Ευρώπες.
Σύρμα πάνω σύρμα κάτω
και στα Φάρσαλα μαντάτο.
Κύριε τηλεφωνητή μ' σου 'φερα
ψωμί στη γάστρα
να το στείλεις το παιδί μ'
τηλεφωνικώς στην Πάτρα.
Ανάποδα φλιτζάνια στις κολόνες
που παν και κοτσυλάν οι χελιδόνες.
Σύρμα πάνω σύρμα κάτω
και στα Φάρσαλα μαντάτο.
Κύριε τηλεφωνητή μ' σου 'φερα
ψωμί στη γάστρα
να το στείλεις το παιδί μ'
τηλεφωνικώς στην Πάτρα.
-
Στο περιγιάλι το κρυφό - Γιώργος Σεφέρης
Στον ταβερνιάρη τον κουφό,
σαν καλιακούδα μαύρο,
παρήγγειλα μερίδα γαύρο,
μα μού 'φερε ροφό...
Πάνω στο πιάτο -ο λα λα-,
με την βλακώδη του όψη,
ποιός θα τολμήσει να τον κόψει,
ροφό δέκα κιλά;
Γαμώ την τύχη μου, γιατί;
λερώθηκα στο πέτο...
τύλιξα το φαΐ πακέτο,
να πάω και στο γατί.
-
Κάθε τόπικ έχει τον πρόεδρό του, δηλαδή! Καλά, θα επικεντρωθώ στο τόπικ της μουσικής που έχω και τα μέσα (Μάρκο, Ρόζυ, Millhaven). ;D ;D ;D
... είσαι παντού ευπρόσδεκτη ..., στο λέει ο έσχατος στρατιώτης τούτου του τόπικ ...!
ωχ! τι εγινε; ; ; ; εχουμε εκλογες; ; ; Προεδρος του Τοπικ "το ποιημα της ημερας" ο aristos2 ; ; ; :o ;) :P :D ;D
;D ;D
http://www.youtube.com/watch?v=MkGImQWD1xk
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος, Λιζέττα Νικολάου
Τηλέφωνο μου φαίνεται πως το 'πες
κυρ-πρόεδρε το ζλάπι απ' τις Ευρώπες.
Σύρμα πάνω σύρμα κάτω
και στα Φάρσαλα μαντάτο.
Κύριε τηλεφωνητή μ' σου 'φερα
ψωμί στη γάστρα
να το στείλεις το παιδί μ'
τηλεφωνικώς στην Πάτρα.
Ανάποδα φλιτζάνια στις κολόνες
που παν και κοτσυλάν οι χελιδόνες.
Σύρμα πάνω σύρμα κάτω
και στα Φάρσαλα μαντάτο.
Κύριε τηλεφωνητή μ' σου 'φερα
ψωμί στη γάστρα
να το στείλεις το παιδί μ'
τηλεφωνικώς στην Πάτρα.
... Θα επι-παραμείνω στην περίοπτη θέση του εσχάτου στρατιώτου, δια το παρόν τόπικ ...
Η αλήθεια ... πως μου διέφευγε το παραπάνω άσμα ..., χαρά, βέβαια, προξενεί πως κάποτε γίνοταν χρήση "μέσου" δια διορισμόν εις τας Πάτρας ( η χαρά μου προερχόμενη όχι εκ της αναξιοκρατίας ..., τας θλιβεράς επιπτώσεις της οποίας γεύομαι και ο ίδιος - τώρα και ... όπισθεν -, αλλά εκ του προσφιλούς του προορισμού ...) / { ... η σαφήνεια ..., η λακωνικότητα ..., μερικά εκ των πλεονεκτημάτων μου ...!}
Στο περιγιάλι το κρυφό - Γιώργος Σεφέρης
Στον ταβερνιάρη τον κουφό,
σαν καλιακούδα μαύρο,
παρήγγειλα μερίδα γαύρο,
μα μού 'φερε ροφό...
Πάνω στο πιάτο -ο λα λα-,
με την βλακώδη του όψη,
ποιός θα τολμήσει να τον κόψει,
ροφό δέκα κιλά;
Γαμώ την τύχη μου, γιατί;
λερώθηκα στο πέτο...
τύλιξα το φαΐ πακέτο,
να πάω και στο γατί.
... κουβέντες .... ο "τιμημένος" μας ...! Βρε psara, κάθε σου επιλογή, ποιητική ή μουσική - την όρεξη ανοίγει ...
Πάρτε και αυτά ... να τα έχετε ...:
Σουρής και Σούτσος
Οι δυο αυτοι ποιητες, που δεν ειχαν τα εργα τους καμμια σοβαρη λογοτεχνικη
αξια, αφησαν στον 19ο και τις αρχες του 20ου αιωνα ιστορια για τα διαφορα
περιστατικα που συνεβαιναν μεταξυ τους, μια και εζησαν την ιδια εποχη και
ηταν Γιωργηδες και οι δυο.
Καποια στιγμη ο Σουρης περνουσε απο το σπιτι του Σουτσου και τον
βλεπει να τακτοποιει κατι βιβλια...
-Ρε Γιωργη, του φωναζει, τι κανεις εκει?
-Δεν βλεπεις ρε μπαγασα, απανταει ο αλλος,.....στοιβαζω(στη βαζω)!!
Αυτο ο Σουρης το φυλαξε και μια μερα που ο Σουτσος περνουσε απ'το σπιτι
του, τον βλεπει στ'ανοιχτο παραθυρο να γραφει κατι σ'ενα χαρτι και τον
ρωταει τι κανει, εκεινος του απανταει..."-στιχωνω...ρε
Γιωργο....στιχωνω(στην χωνω)"!!
Ο Σουρης, αφου πρωτα προσπαθησε να κανει διαφορα αλλα επαγγελματα που
δεν του πηγαιναν καθολου ,στο τελος εκανε τον σατιρικοπολιτικο δημοσιογραφο
που του ταιριαζε πια απολυτα μια και φανατιζοταν με την σατιρα αλλα και με
την πολιτικη και κατεληξε να εκδιδει την εφημεριδα "ο Ρωμιος", που στην
εποχη της ειχε σημαντικοτατη κυκλοφοριακη επιτυχια, αφου απηχουσε τα
πραγματικα αισθηματα του λαου και με τον τροπο που σατιριζε τα πολιτικα
δρωμενα ηταν ιδιαιτερα ευχαριστη.
Σε καποιο ποιημα του υποτιθεται οτι συνομιλει με τον Θεο σχετικα με το
αν ειναι καλο η" κακο να παει κανεις στην κολαση η" τον παραδεισο, και λεει:
Μ'αρεσει ο παραδεισος αληθεια,
χωρις δουλεια σκοτωνουν τον καιρο,
βλεπω αγιους γυρω μου σωρο,
διαβαζω συναξαρια, παραμυθια,
και ακουω και τραγουδια θεικα,
μα ελα που δεν εχετε συνηθεια
να λετε κι'ενα δυο....πολιτικα?
Και στο τελος βεβαια...καταλαβαινει και ο ιδιος οτι ειναι προτιμοτερο να
παει στην κολαση για να μπορει να σατιριζει τα πολιτικα.
-
Στο περιγιάλι το κρυφό - Γιώργος Σεφέρης
Στον ταβερνιάρη τον κουφό,
σαν καλιακούδα μαύρο,
παρήγγειλα μερίδα γαύρο,
μα μού 'φερε ροφό...
Πάνω στο πιάτο -ο λα λα-,
με την βλακώδη του όψη,
ποιός θα τολμήσει να τον κόψει,
ροφό δέκα κιλά;
Γαμώ την τύχη μου, γιατί;
λερώθηκα στο πέτο...
τύλιξα το φαΐ πακέτο,
να πάω και στο γατί.
αριστούργημα!
;D ;D ;D
απορία:υπάρχει λόγος που ο ταβερνιάρης είναι κουφός;
-
Στο περιγιάλι το κρυφό - Γιώργος Σεφέρης
Στον ταβερνιάρη τον κουφό,
σαν καλιακούδα μαύρο,
παρήγγειλα μερίδα γαύρο,
μα μού 'φερε ροφό...
Πάνω στο πιάτο -ο λα λα-,
με την βλακώδη του όψη,
ποιός θα τολμήσει να τον κόψει,
ροφό δέκα κιλά;
Γαμώ την τύχη μου, γιατί;
λερώθηκα στο πέτο...
τύλιξα το φαΐ πακέτο,
να πάω και στο γατί.
αριστούργημα!
;D ;D ;D
απορία:υπάρχει λόγος που ο ταβερνιάρης είναι κουφός;
ναι ..., και, μάλιστα, προφανής εκ της συνέχειας του ποιητικού πονήματος ... ::)
-
αλλού το πάω αρίστο
αν είναι σαλονικιός μπορεί και να καταλάβει ;)
-
αλλού το πάω αρίστο
αν είναι σαλονικιός μπορεί και να καταλάβει ;)
α ..., μπαρδόν ... (ο νότος μας στερεί τοιαύτας γνώσεις ...) :(
-
Υπάρχει μια δύναμη που σου δίνει ζωή
Αυτήν ψάξε
Υπάρχει στο σώμα σου ένα ανεκτίμητο πετράδι
Αυτό ψάξε
Ω, περιπλανώμενε Σούφι,
...αν θες να βρεις τον μεγαλύτερο θησαυρό
μην κοιτάς έξω,
κοίταξε μέσα σου
κι αυτό ψάξε
Τζελαλεντίν Ρουμί "Ο Αγαπημένος", μτφ. Καδιώς Κολύμβα
-
Ὁ πράσινος κῆπος Νικηφόρος Βρεττάκος
Ἔχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν
οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.
Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἔλεγα
ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους. Ἡ θάλασσα, ξέρω.
Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι. Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου,
μὴ μὲ ρωτήσετε.
-
πολύ όμορφο!
-
Πόνος (από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν "ο προφήτης")
Και μια γυναίκα μίλησε και είπε, Μίλησέ μας για τον Πόνο.
Και κείνος αποκρίθηκε:
Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει τη γνώση σας.
Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο.
Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας. Ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.
Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.
Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.
Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι.
Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας.
Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα.
Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου,
Και η κούπα που σας δίνει, μ' όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.
Αυτογνωσία (από το βιβλίο "ο προφήτης", του Χαλίλ Γκιμπράν)
Και κάποιος άντρας είπε, Μίλησέ μας για την Αυτογνωσία.
Κι εκείνος απάντησε λέγοντας:
Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών.
Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας.
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη.
Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας.
Και είναι καλό που το θέλετε.
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα.
Και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφθεί στα μάτια σας.
Δεν πρέπει όμως να υπάρχουν ζυγαριές για να ζυγίζουν τον άγνωστο θησαυρό σας. Και μη μετράτε τα βάθη της γνώσης σας με το βυθομετρικό κοντάρι ή το σχοινί.
Γιατί ο εαυτός είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη.
Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια".
Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου".
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.
Καλημέρα ..., δίχως πόνο, μα με αυτογνωσία ...
-
Απ τες Eννιά -Κ.Π. Καβάφης
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή τι τολμηρή ηδονή!
Κ επίσης μ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
-
Απ τες Eννιά -Κ.Π. Καβάφης
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή τι τολμηρή ηδονή!
Κ επίσης μ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
aristos2
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 1767
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.
... τι όμορφο ..., που το βρήκες ...! :D ;) 8)
-
aristos2
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 1767
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.
Χρόνια σου Πολλά και "ποιητικά" ;)
" Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική. "
" Την εργασία σου να την προσέχεις και να την αγαπάς ..Πιότερο να επιθυμείς να δεις παρά να πεις..."
" Την εμορφιά έτσι πολύ να ατενίσεις,
που πλήρης να είναι αυτής η όρασίς σου. "
και
" Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις....
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους..
τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους..
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν ..."
-
aristos2
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 1767
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.
Χρόνια σου Πολλά και "ποιητικά" ;)
" Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική. "
" Την εργασία σου να την προσέχεις και να την αγαπάς ..Πιότερο να επιθυμείς να δεις παρά να πεις..."
" Την εμορφιά έτσι πολύ να ατενίσεις,
που πλήρης να είναι αυτής η όρασίς σου. "
και
" Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις....
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους..
τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους..
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν ..."
Ευχαριστώ καλή μου Domenica ..., παραφράζοντας; " Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς ... γενέθλια.
Τοιαύται εκδηλώσεις ήσαν μια κάποια λύσις."
-
... και desperino, φτάξε μου μια πρόσκληση για βάπτιση - κοριτσάκι - ..., ως τον άλλο μήνα ..., τη βιάζομαι ...!
Aristο2, εγώ μίλησα για ονοματοθεσία, αλλά ευχαρίστως να σου δώσω ιδέα για τις προσκλήσεις ,έχεις και γενέθλια σήμερα , δεν θα σου χαλάσω το χατήρι, αλλά πρώτα απ΄όλα θα σου ευχηθώ Έτη Πολλά!
Λοιπόν με την προυπόθεση ότι θα μας καλέσεις στα βαφτίσια η ιδέα είναι να φωτογραφίσετε την μπέμπα στην παραλία με πετσέτα και μαγιό (ή γυμνούλα) να κάνει ηλιοθεραπεία και να αναρωτιέται σε συννεφάκι « Εμένα πότε θα μου βάλετε λάδι;» ;D
Ποιητική λειτουργία της γλώσσας,συνυποδήλωση (αυτά προσφέρει ένας φιλόλογος ,αχρείαστος να΄ναι) οι προσκεκλημένοι θα ενθουσιαστούν!
-
... και desperino, φτάξε μου μια πρόσκληση για βάπτιση - κοριτσάκι - ..., ως τον άλλο μήνα ..., τη βιάζομαι ...!
Aristο2, εγώ μίλησα για ονοματοθεσία, αλλά ευχαρίστως να σου δώσω ιδέα για τις προσκλήσεις ,έχεις και γενέθλια σήμερα , δεν θα σου χαλάσω το χατήρι, αλλά πρώτα απ΄όλα θα σου ευχηθώ Έτη Πολλά!
Λοιπόν με την προυπόθεση ότι θα μας καλέσεις στα βαφτίσια η ιδέα είναι να φωτογραφίσετε την μπέμπα στην παραλία με πετσέτα και μαγιό (ή γυμνούλα) να κάνει ηλιοθεραπεία και να αναρωτιέται σε συννεφάκι « Εμένα πότε θα μου βάλετε λάδι;» ;D
Ποιητική λειτουργία της γλώσσας,συνυποδήλωση (αυτά προσφέρει ένας φιλόλογος ,αχρείαστος να΄ναι) οι προσκεκλημένοι θα ενθουσιαστούν!
... Ευχαριστώ για όλα ..., οι 2 μου κόρες έχουν βαπτιστεί προ πολλού ..., τα γενέθλια παρέρχονται αισίως ... και αχρείαστοι ας παραμείνουν οι ιατροί και οι ν........ς ...! ;)
-
Ευχαριστώ για όλα ..., οι 2 μου κόρες έχουν βαπτιστεί προ πολλού ..., τα γενέθλια παρέρχονται αισίως ... και αχρείαστοι ας παραμείνουν οι ιατροί και οι ν........ς ...!
??
ε,ομολογώ ότι αυτό δεν το κατάλαβα!
-
Ευχαριστώ για όλα ..., οι 2 μου κόρες έχουν βαπτιστεί προ πολλού ..., τα γενέθλια παρέρχονται αισίως ... και αχρείαστοι ας παραμείνουν οι ιατροί και οι ν........ς ...!
??
ε,ομολογώ ότι αυτό δεν το κατάλαβα!
ομιλώ γι' αυτούς, τους χαμογελούντες αδιακρίτως, ... που εξασφαλίζουν την αιώνιον κατοικίαν σε όσους ... αποχωρούν του ματαίου τούτου κόσμου ... ???
-
Λίνα Νικολακοπούλου
Μένω εκτός
Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός.
Μένω εκτός σαν κάτι στόματα
που διωξε απ τον κόσμο ένας λωτός.
Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να γυρίσω
μα ο παράδεισος κλειστός.
Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να μιλήσω
μα είν ο τόπος μου σβηστός.
Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
στη σιωπή ζυγιάζω σαν αητός.
Μένω εκτός σαν κάτι σχήματα
που φτιαξε στην άμμο ένας πιστός.
Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να γυρίσω
μα ο παράδεισος κλειστός.
Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να μιλήσω
μα είν ο τόπος μου σβηστός :(
-
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΠΑΝΤΟΥ
Σε περιμένω παντού,
Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε,
αγάπη μου,μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να' χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν
τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα
Γιατί σ' αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
Και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων
σ' όποιο μέρος της γης
σ' όποια ώρα
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο.
Εκεί θα σε περιμένω. Αγάπη μου.
Τάσος Λειβαδίτης
-
Για τον paraxeno, που διόλου δε μου μοιάζει παράξενος ...
Παράξενος άνθρωπος
Θανάσης Μαρκόπουλος
Βγαίνει απ' το καβούκι του
μονάχα τη νύχτα
αρτιμελής σταλαχτίτης σιωπής
όταν οι άλλοι επιστρέφουν οιμώζοντας
με κομμένα δάκτυλα
για να χαϊδέψουν τις μπαγιάτικες γυναίκιες τους
και να σπαργανώσουν των τραυμάτων τα βρέφη
στη φόδρα του ύπνου
Τότε λοιπόν ξεπορτίζει
απ' τις χαραμάδες της μνήμης
μ' ένα μολύβι κρεμασμένο στον ώμο
κι' επιστρέφει ξημερώματα
κατάκοπος
μ' ένα ματωμένο ποίημα στη ζώνη
Παράξενος άνθρωπος
ο ποιητής ...
-
Τρομάζοντας από γέννηση
Κάθε πρωί ξαφνιάζομαι
ξυπνώντας απότομα·
σκέφτομαι λίγα δευτερόλεπτα
λέγοντας υπάρχω λοιπόν ακόμη.
Τέτοιος ο τρόμος που με
συνέχει από λίκνου.
Νίκος Καρούζος
-
To νου σας,σύντροφοι ποιητές,μη και
βουλίαξουμε μέσα στο τραγούδι μας..
μη και μας εύρει ανέτοιμους η μεγάλη ώρα
-
ενας ποιητής δίνει παρών στο
πρώτο κάλεσμα της εποχής του...
Το χρέος των ποιητών
Τα ποιήματα είναι μεγάλα ποτάμια
δεν σταματούν ΠΟΤΕ πριν απ τη
θάλασσα.
Οι ποιητές ετοιμάζουν μια χώρα για όλα τα μάτια
Αναπνοές
Γιάννης Ρίτσος
Καλησπερα στην όμορφη και ευαίσθητη παρέα των ονείρων.. :)
-
To νου σας,σύντροφοι ποιητές,μη και
βουλίαξουμε μέσα στο τραγούδι μας..
μη και μας εύρει ανέτοιμους η μεγάλη ώρα
-
ενας ποιητής δίνει παρών στο
πρώτο κάλεσμα της εποχής του...
Το χρέος των ποιητών
Τα ποιήματα είναι μεγάλα ποτάμια
δεν σταματούν ΠΟΤΕ πριν απ τη
θάλασσα.
Οι ποιητές ετοιμάζουν μια χώρα για όλα τα μάτια
Αναπνοές
Γιάννης Ρίτσος
Καλησπερα στην όμορφη και ευαίσθητη παρέα των ονείρων.. :)
Καλώς τονε ... και ας άργησε ... ;) :D
-
Κύματα
Ὅταν ἤμουν παιδί,
εἶχα ἕνα μικρό καραβάκι.
Τὸ φόρτωσα ὄνειρα καὶ τὄβαλα πάνω στὴ θάλασσα,
μὰ ἦρθε καὶ τ’ ἅρπαξε ἕνα κῦμα.
Μάζεψα βότσαλα, νὰ ἐκδικηθῶ.
Προσπάθησα νὰ γνωρίσω τὸ κῦμα, μὰ δὲν τὰ κατάφερα.
Ἀρώτησα, μὰ δὲν ἔμαθα τ’ ὄνομά του, καὶ θύμωσα
μὲ ὅλα τὰ κύματα, πού δὲν ἔχουνε ὄνομα.
Φώτης Αγγουλές, Πορεία μέσα στη νύχτα
καλή συνέχεια. :)
-
κατι διαφορετικό που εχει την δικη του (ποιητηκη) αξία
Η γραμματική του μάγκα
Γιώργος Καμβύσης
-Ω δάσκαλε κατεργάρω, ω, ω, ω, ω!
-Πηγαίνετε εις τον διάβολον "αγιόπαιδες" αθυρόστομοι.
-Δάσκαλε σου 'πεσε η γραμματική.
-Είστε εις θέσην αστοιχείωτοι να εμπαίζετε έναν σοφόν;
-Κόφτο ρε δάσκαλε, όσα γράμματα κι αν μάθεις, αν δεν πάρεις απολυτήριο
από αραμπατζήδες, από βαρκάρηδες κι από τον μυστήριο τον χασάπη,
δεν αξίζεις φράγκο. Όταν δεν σου γουστάρουνε αυτοί, κατέβα στον Πειραιά
στη Δραπετσώνα να ρουφήξεις μία από την καλή για να μαστουρωθείς
να βλέπεις διπλάσια, ατόφια σαν μικρόβιο. Εγώ από κει πήρα το δίπλωμά μου
απάνω σ' ένα στρατσόχαρτο υπογεγραμμένο. Αυτό είναι το σχολείο της μαγκιάς,
σακουλεύεσαι δάσκαλε;
-Με κάνεις νεαρέ μου να καγχάζω χα, χα, χα, χα. Φαντάζομαι τι είδους γράμματα
θα έμαθες. Εσύ δεν θα ξεύρεις να κλίνεις ούτε ένα όνομα.
-Τι λέει το μελίγγι σου ρε δάσκαλε, εγώ δεν ξέρω να κλείνω; Έχω κλείσει εγώ σπιτάκια...
Όπου πάτησε το ποδαράκι μου χορτάρι δεν φύτρωσε. Τώρα ρώτα με αν θέλεις,
να δούμε ποιος ξέρει απ' τους δυο μας περισσότερα γράμματα.
-Μένω εμβρόντητος της θρασύτητός σου, αλλά ας σε ρωτήσω ένα όνομα το οποίο ξέρει
πολύ καλά ο ελληνικός λαός, λόγου χάριν: "Η πείνα".
Ονομαστική;
-Η πείνα.
-Γενική;
-Της λόρδας.
-Δοτική;
-Τη αμασία.
-Αιτιατική;
-Την ξελιγομάρα.
-Κλητική;
-Ω λιγούρες αγιάτρευτες.
-Θαυμάσια! "Η πεθερά", ονομαστική;
-Η πεθερά.
-Γενική;
-Της γκρίνιας.
-Δοτική;
-Τη φαγομάρα.
-Αιτιατική;
-Την αγανάκτηση.
-Κλητική;
-Ω διαζύγιο.
Τώρα δάσκαλε πιστεύω
πως θε να παραδεχτείς
από μάγκα σαν και μένα
πρέπει εσύ να διδαχτείς.
-Σε θαυμάζω νεαρέ μου
και αρχίζω ν' απορώ
και γι αυτό απ' την καρδιά μου
πρέπει να σε συγχαρώ.
Μέχρι εδώ πέρα τα κατάφερες. Τώρα όμως θα σε ρωτήσω κάτι δυσκολότερο.
Λόγου χάριν "ο φοιτητής".
Ονομαστική;
-Ο φοιτητής.
-Γενική;
-Του αγράμματου.
-Δοτική;
-Τω τούβλω.
-Αιτιατική;
-Τον χαρτοπαίχτη.
-Κλητική;
-Ω λεφτά του γέρου που πάτε περίπατο.
Τώρα δάσκαλε πιστεύω
πως θε να παραδεχτείς
από μάγκα σαν και μένα
πρέπει ευθύς να διδαχτείς.
-Σε θαυμάζω νεαρέ μου..aristo2
και αρχίζω ν' απορώ
και γι αυτό με την καρδιά μου
πρέπει να σε συγχαρώ.
Ω, της ημετέρας σοφίας ωχριά ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και ο Σωκράτης.
-Τους γνώρισα στη φυλακή, παιδάκια τζιμάνια και τα τρία.
-Τι λέγεις κτήνος; Ούτοι τεθνεόντες εισίν προ χιλιετηρίδων!
-Ώρα είναι δάσκαλε να δουλέψει καρπαζιά. Μες στο καφέ "Αμάν", στο υπόγειο
δεν πήγαινε ο Πλάτωνας με τον Αριστοτέλη να χτυπήσουνε τον Σωκράτη
που αγαπούσε την Μαρικά και τράβηξε ο Σωκράτης το λάζο
και τους καθάρισε και τους τρεις;
-Αστείον, ας γελάσουμε τρις. Χα, χα, χα.
-Μπράβο δάσκαλε γελάς πλούσια.
-Και τώρα μίαν ακόμη ερώτηση τελευταία.
"Η γυναίκα", ονομαστική;
-Η γυναίκα.
-Γενική;
-Της απάτης.
-Δοτική;
-Τη ψευτιά
-Αιτιατική;
-Την υποκρισία.
-Κλητική;
-Ω γυναίκες με κάψατε.
Δάσκαλε δε λέω άλλα
με ερώτησες πολλά,
πέρνα καμιά άλλη ώρα
σύρε κι άλλα πιο καλά.
-Εύγε νέε μου, aristo2 μαζί σου
εμορφώθην αρκετά
και ουδείς δεν θα τολμήσει
πλέον να με απατά.
καλό απογευμα...........η paraxeni :D....φτιάχνει βαλίτσες.... μου φωναζει και ρωταει συνέχεια.......αυτό θα το παρεις;;;......για φορεσε αυτο σου κανει;; ……..την μασκα και το ψαροντουφεκο που θα τα βαλεις;;;……χεχεχε….τρεμε psara ;)
-
paraxene ..., κάθε σου, σε μένα, αναφορά δε μου μοιάζει διόλου παράξενη, μα πολύ τιμητική ...
Χαίρομαι που σε γνωρίζω ..., έστω "ηλεκτρονικά" ..., καλές διακοπές ..., με παράξενες απολαύσεις ..., τα προσήκοντα σέβη μου στην paraxeni ... ;)
-
Λόγω της ημέρας, ένα ποίημα του Σεφέρη από τη συλλογή "ημερολόγιο καταστρώματος Γ'".
Στα περίχωρα της Κερύνειας
(Σχέδιο για ένα "ειδύλλιο")
But I'm dying and done for
What on earth was all the fun for?
For God's sake keep that sunlight out of sight.
JOHN BETJEMAN
Homer's world, not ours.
W. H. AUDEN
...................................................................................................
- Της τηλεγράφησα λουλούδια. - Ουίσκι; Τζιν;
- Σήμερα οι αργυροί της γάμοι. - Το νου σας μην
πηδήξει στο φουστάνι σας ο σκύλος·
θα το λασπώσει· τον παραμελούν· γίνεται οικείος.
- Τζιν παρακαλώ. Μένει τώρα στο Κεντ. Πάντα
θα τη θυμούμαι στην εκκλησιά. Σα βγήκαμε έβρεχε· μια μπάντα
έπαιζε στ' άλλο πεζοδρόμιο· θαρρώ Στρατός της Σωτηρίας.
- Μέρες του Μάη, ο χρόνος της Μεγάλης Απεργίας.
- Δεν είχαμε ούτε εφημερίδες. - Δέστε το βουνό·
όταν βυθίσει τέλος πάντων ο ήλιος θά ειναι μονόχρωμο και ειρηνικό.
Αυτό ειναι ο Άγιος Ιλαρίων. Το προτιμώ με το φεγγάρι.
- Γράφει πως έχει κι ένα φάντασμα που τριγυρνά μ' ένα σβηστό φανάρι.
- Ο Άγιος Ιλαρίων; - Όχι, το σπίτι της στο Κεντ.
- Εδώ το φάντασμα θα πήγαινε καλύτερα. Κάποτε - δεν
μπορώ να το εξηγήσω - η μνήμη
σ' αυτό το φως γίνεται πιο σκληρή, μια ζύμη
που τη στεγνώνει ο ήλιος ... - Ζύμη από τι;
Έχω κι εγώ πονοκεφάλους. - Γνωρίσατε τον ποιητή,
ή κάτι τέτοιο, που έμενε τον περασμένο μήνα εδώ;
Το αίσθημα τ' ονομάζει παλίμψηστη λιβιδώ·
πάρα πολύ ασυνήθιστος· τι θέλει
να πει, δεν το ξέρει κανείς· κυνικός και φιλέλλην.
- Σώστροφος σνόμπ. - Κάποτε αστείος· τώρα είναι στα λουτρά.
- Στην Ιταλία καθώς άκουσα. - Ναι, κάποιο "σπα".
Λέει πως ωφελούν την αφροδίσια ρώμη.
Του έδωσα σύσταση για τον Οράτιο στη Ρώμη.
- Πολύ αθυρόστομος, πώς του επιτρέπετε; - Αλήθεια, πώς;
Ίσως στην ηλικία μας να γίνεται κανείς συγκαταβατικός
ίσως ανάγκη να ξεφύγω τον τρεχάμενο εαυτό μου
ίσως αυτό το νησί που με πλήττει σαν αερόλιθος άλλου κόσμου.
- Γινόσαστε μελαγχολική, Μαργαρίτα. Μα είναι τόσο ωραία·
ο ήλιος, η θάλασσα· ένα παντοτινό καλοκαίρι ... - Α! τούτη η θέα
που όλο ρωτά κι όλο ρωτά. Προσέχετε κάποτε τον καθρέφτη
πώς κάνει εντάφιο το πρόσωπό μας; Και τον ήλιο τον κλέφτη
πώς παίρνει τα φτιασίδια μας κάθε πρωί; Θα προτιμούσα
τη ζεστασιά του ήλιου χωρίς τον ήλιο· θ' αποζητούσα
μια θάλασσα που δεν απογυμνώνει· ένα μαβί χωρίς φωνή,
χωρίς αυτή την ανάγωγη ανάκριση την καθημερινή.
Θα με ξεκούραζε το σιωπηλό χάδι της ομίχλης στα κρόσσια του ονείρου·
αυτός ο κόσμος δεν είναι ο δικός μας, είναι του Ομήρου,
η καλύτερη φράση που άκουσα γι' αυτό τον τόπο.
Ήσυχα, Ρεξ! - Ευχαριστώ, μην κάνετε τον κόπο,
ξέρω το δρόμο. Θα ήθελα να προλάβω ν' αγοράσω πανί,
σαράντα πήχες δίμιτο, για τον περιβολάρη μας τον Παναγή·
απίστευτο! τόσο, λέει, του χρειάζεται για μια βράκα ...
Καθώς μιλούσατε θυμόμουν ένα Σάββατο, τον Μπιλ, στη βάρκα
στον Τάμεση ... Κοίταζα το φουλάρι του όλο το δείλι.
Σφύριζε καθώς έλαμνε, "Πες της το με το γιουκαλίλι".
Τι να 'γινε άραγε;... - Σκοτώθηκε στην Κρήτη.
- Όμορφος, πολύ όμορφος ... Θα σας περιμένω την Τρίτη ...
Ήσυχα που κυλούσε ο Τάμεσης μέσα στους ίσκιους ... Καλόν ύπνο.
- Κρίμα που δεν μπορέσατε να μείνετε για το δείπνο.
-
Τρομάζοντας από γέννηση
Κάθε πρωί ξαφνιάζομαι
ξυπνώντας απότομα·
σκέφτομαι λίγα δευτερόλεπτα
λέγοντας υπάρχω λοιπόν ακόμη.
Τέτοιος ο τρόμος που με
συνέχει από λίκνου.
Νίκος Καρούζος
... εμένα .. γιατί, αλήθεια, με συνέχει στο διάβα της μέρας ...! :(
-
Είπε: Πιστεύω στη ποίηση,στον ερωτα ,στον θάνατο
γι αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία ;)
Γραφω έναν στίχο,γράφω τον κόσμο
Υπάρχω,υπάρχει ο κόσμος
Απο την άκρη του δακτύλου μου ρέει ενα ποτάμι
Ο ουρανός ειναι εφτά φορές γαλάζιος
Τούτη η καθαρότητα ειναι και πάλι ή πρώτη αλήθεια,
η τελευταία μου θέληση...
Καλώς σας βρήκα Aristos2 :)
-
Είπε: Πιστεύω στη ποίηση,στον ερωτα ,στον θάνατο
γι αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασίαή Αναστασία ;)
Γραφω έναν στίχο,γράφω τον κόσμο
Υπάρχω,υπάρχει ο κόσμος
Απο την άκρη του δακτύλου μου ρέει ενα ποτάμι
Ο ουρανός ειναι εφτά φορές γαλάζιος
Τούτη η καθαρότητα ειναι και πάλι ή πρώτη αλήθεια,
η τελευταία μου θέληση...
Καλώς σας βρήκα Aristos2 :)
ποιος ...;
-
Βaudelaire
Σε Λεύκωμα Άγνωστης Κυρίας
Έχεις το βλέμμα υγρό; μαλλιά ξανθά σαν τους αγγέλους;
Ωραία τα μάτια σου μπορούν να επιβληθούν στ΄αστέρια;
Είσαι σκληρή ή είσαι γλυκιά; χωμάτινη ή αιθέρια;
Αξίζεις να σου γράφονται ποιήματα, επιτέλους;
Σαν ρούχο ελληνικής θεάς η εσάρπα που σε ζώνει
Πολύπτυχη κι αρμονική; ποιό ΄ναι τ΄αρχαίο σου σόι;
Μιας Φαίδρας το κρυφό χτικιό σε φθίνει και σε τρώει;
Ή κλαίς κάτω απ΄τις φυλλωσιές ανέραστη και μόνη;
Άν το κορμί σου ευγενικό λυγίζει σαν καλάμι
Κι αν το βάρυ μετάξι ρέει πάνω σου σαν ποτάμι
Βαθύ που του αντιστέκονται τα στήθη σου σαν βράχοι,
Άν η ομορφιά σου ανησυχεί καλούς κακούς εξίσου,
Μη δέχεσαι να σπαταλώ την έμπνευση όπου λάχει,
Ωραία, έλα να σταθείς αντίκρυ στον Ποιητή σου.
-
Είπε: Πιστεύω στη ποίηση,στον ερωτα ,στον θάνατο
γι αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασίαή Αναστασία ;)
Γραφω έναν στίχο,γράφω τον κόσμο
Υπάρχω,υπάρχει ο κόσμος
Απο την άκρη του δακτύλου μου ρέει ενα ποτάμι
Ο ουρανός ειναι εφτά φορές γαλάζιος
Τούτη η καθαρότητα ειναι και πάλι ή πρώτη αλήθεια,
η τελευταία μου θέληση...
Καλώς σας βρήκα Aristos2 :)
ποιος ...;
:-[εχεις δικιο aristos2....δεν μου έμεινε μυαλό...
Του Γιάννη Ρίτσου Σ.Δευτερόλεπτα... συγχώρα με τον άπειρο... :) :-[
-
Ερημία
Ἔξω ἀπό μας πεθαίνουν τὰ πράγματα
Ἀπ’ ὅπου περάσης νύχτα, ἀκοῦς σὰν ἕνα ψίθυρο
Νὰ βγαίνη ἀπὸ τοὺς δρόμους ποὺ δὲν πάτησες,
Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ δὲν ἐπισκέφθηκες,
Ἀπ’ τὰ παράθυρα ποὺ δὲν ἄνοιξες,
Ἀπ’ τὰ ποτάμια ποὺ δὲν ἔσκυψες νὰ πιῆς νερό,
Ἀπὸ τὰ πλοῖα ποὺ δὲν ταξίδεψες.
Ἔξω ἀπό μᾶς πεθαίνουν τὰ δέντρα ποὺ δὲν γνωρίσαμε.
Ὁ ἄνεμος περνᾶ ἀπὸ δάση ἀφανισμένα.
Πεθαίνουν τὰ ζῶα ἀπὸ ἀνωνυμία καὶ τὰ πουλιὰ ἀπὸ σιωπή.
Τὰ σώματα πεθαίνουν σιγὰ - σιγὰ ἀπὸ ἐγκατάλειψη
Μαζὶ μὲ τὰ παλιά μας φορέματα μὲς στὰ σεντούκια.
Πεθαίνουν τὰ χέρια, ποὺ δὲν ἀγγίσαμε, ἀπὸ μοναξιά.
Τὰ ὄνειρα, ποὺ δὲν εἴδαμε, ἀπὸ στέρηση φωτός.
Ἔξω ἀπό μᾶς ἀρχίζει ἡ ἐρημία τοῦ θανάτου.
Γιώργος Θέμελης
Δροσίζομαι αυτό το ζεστό απόγευμα στα "ποιητικά ποτάμια" που άφησε ο Βάγγος να "περάσουν μέσα από τα δάκτυλα" του .
Βάγγο μην τα "αφήσεις να περάσουν" ,"χωρίς να πιείς ούτε μια στάλα "
:)
-
καλα περιττο να πω οτι πετατε σαν ομαδα....Να προτεινω και κατι,πριν φωναξετε ακουστε και σκεφτειτε οτι ειστε...ευγενικες ψυχες... αφου τα γραφετε που τα γραφετε...δεν μας κανετε και ενα σχεδιο μαθηματος να μας μεινει και κατι περισσοτερο... :-[ :-[ :-[και τωρα μπορειτε να φωναξετε...
εμ ....θα βαλω και γω ποιημα μπας και σαε ηρεμησω....ευχομαι να σας αρεσει... :-[
Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-- πόσος καιρός! -- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...
ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
-
Οι γυναίκες είναι πολύ πιο άμεσες, είναι καταπληκτικές. Είναι περισσότερο σύνθετες και λιγότερο ντροπαλές!!! Φ.Γκαρθία Λόρκα
Φ.Γκαρθία Λόρκα
ΤΟ ΣΚΟΡΠΙΟ ΑΙΜΑ
(Ελληνική απόδοση ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ)
Σκαλί-σκαλί πάει ο Ιγνάθιο
το θάνατό του φορτωμένος.
Γύρευε να 'βρει την αυγή
μα πουθενά η αυγή δεν ήταν.
Γυρεύει τη σωστή θωριά του
και τ' όνειρό του αλλάζει δρόμο.
Γύρευε τ' όμορφο κορμί του
και βρήκε το χυμένο του αίμα.
Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια
που είδε τα κέρατα κοντά του,
όμως οι τρομερές μανάδες
ανασηκώσαν το κεφάλι.
Κι από το βοσκοτόπια πέρα
ήρθ' ένα μυστικό τραγούδι
που αγελαδάρηδες ομίχλης
τραγούδαγαν σε ουράνιους ταύρους.
Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια
μπροστά του για να παραβγεί
ούτε σπαθί σαν το σπαθί του
ούτε καρδιά να 'ν' τόσο αληθινή.
Σαν ποταμός από λιοντάρια
η ξακουσμένη του αντρειοσύνη,
και σαν σε πέτρα σκαλισμένη
η στοχασιά του η μετρημένη.
Τώρα για πάντα πια κοιμάται.
Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα
με δάχτυλα που δε λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του.
Και το τραγουδιστό του αίμα
κυλάει σε βάλτους και λιβάδια,
γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων,
άψυχο στέκει στην ομίχλη,
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,
σα μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα
να γίνει από αγωνία, πλάι
στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.
Ο Ποιητής Μ. Αναγνωστάκης έγραψε το παρακάτω ποίημα για τον Λόρκα:
ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Θέλω να κοιμηθώ σα μήλο της μηλιάς
να ξεμακρύνω από την τύρβη των κοιμητηριών,
θέλω να κοιμηθώ τον ύπνο εκείνου του παιδιού
που ήθελε να κόψει την καρδιά του στις πλατιές θάλασσες.
Δε θέλω να μου ξαναπούν πως οι νεκροί δε χάνουν αίμα,
πως το σάπιο στόμα ζητάει ολοένα νερό.
Δε θέλω να μάθω για τα μαρτύρια της χλόης,
μήτε για το φεγγάρι που έχει στόμα σερπετού
και δουλεύει πριν έρθει η αυγή.
Θέλω να κοιμηθώ λιγάκι,
λιγάκι, ένα λεπτό, έναν αιώνα,
αλλά να μάθουν όλοι πως δεν πέθανα
πως κούπα χρυσαφιού στα χείλια μου έχω
πως είμαι ο μικρός φίλος του Δυτικού ανέμου
πως είμαι των δακρύων μου η απέραντη σκιά.
Σκέπασέ μ’ ένα τούλι την αυτή
γιατί θα μου πετάξει χούφτες τα μερμύγκια ο θάνατος
και τα ποδήματά μου θα μουσκέψει με σκληρό νερό
για να γλιστράνε οι δαγκάνες του σκορπιού του.
Γιατί θέλω να κοιμηθώ των μήλων τον ύπνο,
για να μάθω κάποιο θρήνο που θα με καθάρει από το χώμα
γιατί θέλω να ζήσω μ΄εκείνο το παιδί το σκοτεινό
που ήθελε στ΄ανοιχτά νερά να κόψει την καρδιά του Φ. Λόρκα!!
ΥΓ για την Αναστασια 76: όλη τη νύχτα θα τ' αναλύω ..., πιστεύω να είναι έτοιμο το πρώτο σχέδιο μαθήματος, νωρίς το πρωί ..., σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσς ..., αναλύω ....
-
Οι γυναίκες είναι πολύ πιο άμεσες, είναι καταπληκτικές. Είναι περισσότερο σύνθετες και λιγότερο ντροπαλές!!! Φ.Γκαρθία Λόρκα
Πράγματι ... ;)
Το επιβεβαιώνω διαλέγοντας (άμεσα) ένα από τα Σονέτα του Σκοτεινού Έρωτα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα,σε απόδοση Σωτήρη Τριβιζά ,
θαυμάσια μελοποιημένο από το συνθέτη Δημήτρη Μαραμή. Το τραγούδι ερμηνεύει εξαιρετικά ο Μίνως Θεοχάρης, ενώ πιάνο παίζει ο ίδιος ο συνθέτης.
Τραγούδι (Η νύχτα δίψασε για ίσκιους) (http://www.youtube.com/watch?v=tHI793yQVeI)
Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
στενάζει ο άνεμος στα φύλλα
κι είναι η σελήνη μοναχή
Μα εγώ διψώ για ένα τραγούδι
να φτάνει ως τους ουρανούς
δίχως φεγγάρια δίχως κρίνους
και δίχως έρωτες νεκρούς.
Ένα τραγούδι όλο γαλήνη
ένα τραγούδι φωτείνο
παρθένο από την αγωνία
κι από τη θλίψη ορφανό
Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
μα εγώ διψώ για ένα τραγούδι
να φτάνει μέσα στη ψυχή...
( ένα "κλικ" στον τίτλο και η μελωδία πλημμυρίζει την ψυχή )
-
Ο θάνατος
Ξαναγεννήθηκα πολλές φορές απ'το βάθος σβησμένων αστέρων
ενώνοντας ξανά την κλωστή από τις αιωνιότητες
που πλήθυνα με τα χέρια μοθ
και τώρα θα πεθάνω,χωρίς άλλο τίποτα παρά μονάχα χώμα
πάνω απ'το σώμα μου,προορισμένος να'μαι χώμα
Δεν αγόρασα ένα κομμάτι τ'ουρανού που παζαρεύαν οι παπάδες
ούτε δέχτηκα τα σκοτάδια που έφτιαχνε ο μεταφυσικός για ανέμελους άρχοντες
Στον θάνατο θέλω να'μαι με τους φτωχτούς,
που δεν είχαν καιρό για να τον μελετήσουν
όταν τους χτυπούσαν όσοι έχουν
χωρισμένο τον ουρανό και μοιρασμένο
Είμαι έτοιμος θάνατέ μου,σαν το κουστούμι
που με περιμένει με το χρώμα που αγαπώ
την πλατωσιά που έψαξα ανώφελα,
το βάθος που χρειάζομαι
Τώρα που η αγάπη ξόδεψε το καθαρό υλικό της
κι ο αγώνας μοιράζει τα σφυριά του σ'άλλα χέρια
δυνατά κι ενωμένα
έρχεται ο θάνατος για να σαρώσει τα σινιάλα που ορίζανε τα σύνορά σου
Π.Νερούδα
-
κοιτα τωρα που μπηκα στο τρυπακι να διαβαζω ποιηση...Μπραβο σας μπραβο σας !!!
Αριστο ασεπαναλυση αν γινεται.. ;) ;D ;D
Λορκα εεεε χμ....
Στο βιβλίο του «Εκλογή Ποιημάτων» ο Λόρκα λέει για την Ποίηση!
«Μα τι να σου πω για την Ποίηση; Τι να σου πω γι' αυτά τα σύννεφα, γι' αυτό τον ουρανό; Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω και τίποτ' άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την Ποίηση· ας τ' αφήσουμε αυτά στους κριτικούς και τους δασκάλους. Μα ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανένας ποιητής, δεν ξέρουμε τι είναι Ποίηση. Είναι εκεί! κοίταξε. Έχω τη φωτιά μέσα στα χέρια μου, το ξέρω και δουλεύω τέλεια μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτή χωρίς να κάνω φιλολογία. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι' αυτές, αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεπτά. Δεν ξέρω. Ίσως μια μέρα ν' αγαπήσω πολύ την κακή ποίηση, όπως αγαπώ σήμερα την κακή μουσική, παράφορα. Θα κάψω ένα βράδυ τον Παρθενώνα για ν' αρχίσω να τον χτίζω το πρωί και να μην τον τελειώσω ποτέ. Στις διαλέξεις μου μίλησα κάποτε για την Ποίηση, αλλά το μόνο για το οποίο δεν μπορώ να μιλήσω είναι η ποίησή μου. Όχι γιατί δεν έχω συνείδηση του τι κάνω. Αντίθετα, αν είν' αλήθεια πως είμαι ποιητής από χάρη του Θεού -ή του δαίμονα- είναι εξίσου αλήθεια ότι είμαι ποιητής χάρη στην τεχνική και την προσπάθεια, και γιατί κατέχω απόλυτα του τι είναι ποίημα.»
-
Boldini, πολύ ωραίο το ποίημα του Νερούντα. Πιστεύω ότι ο Λόρκα ήταν κάτι σαν τον Ελύτη. Θέλω να πω ότι χρησιμοποιούσε τη γλώσσα μαγικά. Δυστυχώς, πολλοί δεν μπορούμε να απολαύσουμε την ποίηση του στα ισπανικά, αλλά και από τη μετάφραση καταλαβαίνεις τι δύναμη είχαν οι λέξεις που χρησιμοποιούσε. Εμένα μου αρέσουν τα τελευταία λόγια που προφέρει η μάνα στο "ματωμένο γάμο".
Ούτε το χέρι δεν το πιάνει
μα κείνο μπαίνει παγωμένο
στη ξαφνιασμένη μας καρδιά,
και σταματά εκεί που τρέμει
θολή κι αξήγητη για πάντα
η σκοτεινή μας ρίζα της κραυγής
Τι ευρηματικά που περιγράφει το θάνατο, παρομοιάζοντάς τον με μαχαίρι που σταματά την κραυγή μας, δηλαδή την υπαρξιακή μας αγωνία.
ΥΓ: καλή η ανάλυση Αναστασία;
-
Και για όσους βαριούνται... ;D ;D
Μονοτονία
Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα. θα ξαναγίνουν πάλι --
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
Κ.Π.Καβάφης
-
θα σε προτιμησω οταν βγει η υλη.... ;D ;D
Δεν μπορουσα ποτε αυτο το ρητορικο κατ εμε ερωτημα..."τι θελει να πει ο ποιητης"αααααα....τραβα ρωτα τον....τα φιλια μου στην αξιαγαπητη φιλολογο μου αν και χαθηκαμε τωρα τελευταια.. :-*
-
θα σε προτιμησω οταν βγει η υλη.... ;D ;D
Δεν μπορουσα ποτε αυτο το ρητορικο κατ εμε ερωτημα..."τι θελει να πει ο ποιητης"αααααα....τραβα ρωτα τον....τα φιλια μου στην αξιαγαπητη φιλολογο μου αν και χαθηκαμε τωρα τελευταια.. :-*
Το τι ήθελε να πει ο ποιητής είναι λίγο δύσκολο να το γνωρίζεις, εκτός και έχει μιλήσει για το ποίημα του. Το θέμα είναι τι λέει σ' εσένα το ποίημα και, γενικά, κάθε προϊόν τέχνης. Ανάλογα με τη φάση που βρίσκεσαι, τις εμπειρίες σου, μπορεί να λέει πολλά ή τίποτα. Με εκνευρίζουν και εμένα κάποιοι "δήθεν" που παριστάνουν ότι καταλαβαίνουν έναν ποιητή, γιατί, απλώς, τον αποδέχονται οι κριτικοί. ;)
-
θα σε προτιμησω οταν βγει η υλη.... ;D ;D
Δεν μπορουσα ποτε αυτο το ρητορικο κατ εμε ερωτημα..."τι θελει να πει ο ποιητης"αααααα....τραβα ρωτα τον....τα φιλια μου στην αξιαγαπητη φιλολογο μου αν και χαθηκαμε τωρα τελευταια.. :-*
Το τι ήθελε να πει ο ποιητής είναι λίγο δύσκολο να το γνωρίζεις, εκτός και έχει μιλήσει για το ποίημα του. Το θέμα είναι τι λέει σ' εσένα το ποίημα και, γενικά, κάθε προϊόν τέχνης. Ανάλογα με τη φάση που βρίσκεσαι, τις εμπειρίες σου, μπορεί να λέει πολλά ή τίποτα. Με εκνευρίζουν και εμένα κάποιοι "δήθεν" που παριστάνουν ότι καταλαβαίνουν έναν ποιητή, γιατί, απλώς, τον αποδέχονται οι κριτικοί. ;)
ΠΕΣΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!! και ποιος και με τι κριτηρια ας πουμε θα με κρινει ή καποτε με βαθμολογουσε οεοοοο ;;;;;; ετσι το αντιλαμβανομουν ,αν ηθελες να σου πω την απαντηση του Χ λυσαριου πες το μου να την διαβασω να στην πω....αμα πια....Το καλο βεβαια ειναι οτι με αυτο το τοπικ εχω αρχισει να την βλεπω με αλλο ματι...ισως επειδη δεν εχω το φοβο της....κρισης...
Συμπερασμα.....ΕΞΩ Η ΠΟΙΗΣΗ ΑΠ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ... ;D ;D ;D ;D
-
θα σε προτιμησω οταν βγει η υλη.... ;D ;D
Δεν μπορουσα ποτε αυτο το ρητορικο κατ εμε ερωτημα..."τι θελει να πει ο ποιητης"αααααα....τραβα ρωτα τον....τα φιλια μου στην αξιαγαπητη φιλολογο μου αν και χαθηκαμε τωρα τελευταια.. :-*
Το τι ήθελε να πει ο ποιητής είναι λίγο δύσκολο να το γνωρίζεις, εκτός και έχει μιλήσει για το ποίημα του. Το θέμα είναι τι λέει σ' εσένα το ποίημα και, γενικά, κάθε προϊόν τέχνης. Ανάλογα με τη φάση που βρίσκεσαι, τις εμπειρίες σου, μπορεί να λέει πολλά ή τίποτα. Με εκνευρίζουν και εμένα κάποιοι "δήθεν" που παριστάνουν ότι καταλαβαίνουν έναν ποιητή, γιατί, απλώς, τον αποδέχονται οι κριτικοί. ;)
ΠΕΣΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!! και ποιος και με τι κριτηρια ας πουμε θα με κρινει ή καποτε με βαθμολογουσε οεοοοο ;;;;;; ετσι το αντιλαμβανομουν ,αν ηθελες να σου πω την απαντηση του Χ λυσαριου πες το μου να την διαβασω να στην πω....αμα πια....Το καλο βεβαια ειναι οτι με αυτο το τοπικ εχω αρχισει να την βλεπω με αλλο ματι...ισως επειδη δεν εχω το φοβο της....κρισης...
Συμπερασμα.....ΕΞΩ Η ΠΟΙΗΣΗ ΑΠ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ... ;D ;D ;D ;D
Αν φύγει η ποίηση από τα σχολεία, τότε δε μένει και άλλο μάθημα σχετικό με την τέχνη ;D ;D ;D Εγώ λέω ΜΕΣΑ Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, αλλά με άλλη ματιά. Η διδασκαλία της ποίησης πρέπει να είναι και αυτή, αντίστοιχα, ποίηση, δηλαδή δημιουργία. Αυτά είχα να πω, αν και δεν είμαι "γνήσια" φιλόλογος. :P ;D ;D
-
Α, και για να συμπληρώσω, ο Πωλ Βαλερύ είπε για την ποίηση:
«Ἂν ἕνα πουλὶ μποροῦσε νὰ πεῖ μὲ ἀκρίβεια τί τραγουδάει, γιατί τραγουδάει, καὶ τί εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸ κάνει νὰ τραγουδάει, δὲν θὰ τραγούδαγε».
Επομένως, το να καθόμαστε σαν ανατόμοι και να κατατεμαχίζουμε ένα ποίημα, καταλύει την ουσία της ποίησης.
Δε λέω, να προσανατολιστεί ο μαθητής, να προβληματιστεί, αλλά από κει και πέρα πρέπει να τον βοηθήσουμε να προχωρήσει το δικό του μονοπάτι, εννοώ να βρει τι αντιπροσωπεύει για τον ίδιο το ποίημα, πώς αυτός το ερμηνεύει, τι λέει για τη δική του ζωή, τι συγκίνηση εισπράττει ο ίδιος.
-
με προλαβες αυτο ακριβως ηθελα να πω...
-
Boldini, πολύ ωραίο το ποίημα του Νερούντα. Πιστεύω ότι ο Λόρκα ήταν κάτι σαν τον Ελύτη. Θέλω να πω ότι χρησιμοποιούσε τη γλώσσα μαγικά. Δυστυχώς, πολλοί δεν μπορούμε να απολαύσουμε την ποίηση του στα ισπανικά, αλλά και από τη μετάφραση καταλαβαίνεις τι δύναμη είχαν οι λέξεις που χρησιμοποιούσε. Εμένα μου αρέσουν τα τελευταία λόγια που προφέρει η μάνα στο "ματωμένο γάμο".
Ούτε το χέρι δεν το πιάνει
μα κείνο μπαίνει παγωμένο
στη ξαφνιασμένη μας καρδιά,
και σταματά εκεί που τρέμει
θολή κι αξήγητη για πάντα
η σκοτεινή μας ρίζα της κραυγής
Τι ευρηματικά που περιγράφει το θάνατο, παρομοιάζοντάς τον με μαχαίρι που σταματά την κραυγή μας, δηλαδή την υπαρξιακή μας αγωνία.
ΥΓ: καλή η ανάλυση Αναστασία;
γιατί αυτή η εικόνα "για μένα μόνο μια αγκαλιά λουλούδια πια"("εσύ παιδί μου" εννοείται) που λέει η μάνα για το χαμένο της παιδί; έχετε δει πατέρα σε εθνική οδό να αλλάζει καταμεσήμερο, κατακαλόκαιρο το μπουκέτο λουλουδιών του παιδιού του με μοναδική προσήλωση; κάθε φορά που βλέπω μπουκέτο λουλουδιών στους δρόμους το σκέφτομαι...ή το "μα ο άλλος ...ποτάμι που δεν μπορώ να αντισταθώ" της νύφης; Ο ματωμένος γάμος είναι κορυφαίο έργο. Στοχεύει καθολικά στο νευρικό σύστημα του ανθρώπου ...
Όσο πιο σημαντικό είναι το προϊόν της τέχνης τόσα πιο πολλά και διαφορετικά λέει στον καθένα από εμάς με βάση τις εμπειρίες, παιδεία κλπ. Η πραγματικά σπουδαία τέχνη μπορεί να συνομιλήσει με τον οποιοδήποτε αλλά σε διαφορετικά επίπεδα.
Εννοείται πως ο τρόπος προσέγγισης (διδασκαλία) της ποίησης στο ελληνικό σχολείο είναι ο απεχθέστερος και ακαταλληλότερος. Αντί να κάνουμε τα παιδιά να νιώσουν, να δουν, να ταξιδέψουν, να ακουμπήσουν, να φανταστούν τους αναλύουμε την τρίχα κάνοντάς την τριχιά... :(
-
Πάνω σε αυτό που λέει η Fivo (πολύ χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε ηλεκτρονικά) έχω να καταθέσω την εξής εμπειρία. Φέτος δίδασκα λογοτεχνία στην Α' λυκείου, σε δύο τμήματα. Πάντα μιλούσαμε πριν κάνουμε ένα έργο για τον ποιητή και την εποχή του. Λοιπόν, όταν κάναμε τη "σατραπεία" του Καβάφη, καταλήξαμε στο ότι για τον καθένα σημαίνει κάτι διαφορετικό. Τότε ένα κορίτσι (το οποίο, σύμφωνα με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ήταν κάτω του μετρίου" μου λέει τα εξής: για τον ίδιο τον Καβάφη η "σατραπεία" μπορεί να ήταν η ίδια η δουλειά του, που είπαμε τις προάλλες ότι δούλευε σε εκείνη την αγγλική εταιρεία αδρεύσεως, αφού ο ίδιος είπε ότι πρόδιδε την τέχνη του και συνεπώς δεν είχε την εκτίμηση των άλλων ποιητών". Παρόμοιες απαντήσεις έπαιρνα από πολλά παιδιά που θεωρούνταν "μέτροι" ή "κακοί" μαθητές.
-
Πάνω σε αυτό που λέει η Fivo (πολύ χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε ηλεκτρονικά) έχω να καταθέσω την εξής εμπειρία. Φέτος δίδασκα λογοτεχνία στην Α' λυκείου, σε δύο τμήματα. Πάντα μιλούσαμε πριν κάνουμε ένα έργο για τον ποιητή και την εποχή του. Λοιπόν, όταν κάναμε τη "σατραπεία" του Καβάφη, καταλήξαμε στο ότι για τον καθένα σημαίνει κάτι διαφορετικό. Τότε ένα κορίτσι (το οποίο, σύμφωνα με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ήταν κάτω του μετρίου" μου λέει τα εξής: για τον ίδιο τον Καβάφη η "σατραπεία" μπορεί να ήταν η ίδια η δουλειά του, που είπαμε τις προάλλες ότι δούλευε σε εκείνη την αγγλική εταιρεία αδρεύσεως, αφού ο ίδιος είπε ότι πρόδιδε την τέχνη του και συνεπώς δεν είχε την εκτίμηση των άλλων ποιητών". Παρόμοιες απαντήσεις έπαιρνα από πολλά παιδιά που θεωρούνταν "μέτροι" ή "κακοί" μαθητές.
(Και εγώ χαίρομαι γλυκιά μου LK. Ελπίζω και από κοντά κάποια στιγμή. :-*)
Αχ τι θέμα πιάσαμε 21 του Ιούλη...ξέρεις πόσο τυχερή είσαι που μπορείς και κάνεις ποίηση σε δημόσιο σχολείο και πριν τη γ λυκείου. Με εσένα η ποίηση είναι σε καλά χέρια.Σπάσε τα δεσμά όσο μπορείς... ;) :-*
-
γιατί αυτή η εικόνα "για μένα μόνο μια αγκαλιά λουλούδια πια"("εσύ παιδί μου" εννοείται) που λέει η μάνα για το χαμένο της παιδί; έχετε δει πατέρα σε εθνική οδό να αλλάζει καταμεσήμερο, κατακαλόκαιρο το μπουκέτο λουλουδιών του παιδιού του με μοναδική προσήλωση; κάθε φορά που βλέπω μπουκέτο λουλουδιών στους δρόμους το σκέφτομαι...ή το "μα ο άλλος ...ποτάμι που δεν μπορώ να αντισταθώ" της νύφης; Ο ματωμένος γάμος είναι κορυφαίο έργο. Στοχεύει καθολικά στο νευρικό σύστημα του ανθρώπου ...
…κορυφαίο έργο και δίνει τη δυνατότητα και για καλή θεατρική απόδοση /για σκηνοθετικά ευρήματα, προφανώς επειδή είναι τόσο άρτιο.Θυμάμαι σε μια παράσταση που είχα δει, το αίμα που χύθηκε το αισθητοποίησαν με ένα κουβάρι κατακόκκινη κλωστή/νήμα που έτρεξε και ξετυλίχθηκε επί σκηνής.Δεν θυμάμαι ποιου ήταν η σκηνοθεσία…
Όσο πιο σημαντικό είναι το προϊόν της τέχνης τόσα πιο πολλά και διαφορετικά λέει στον καθένα από εμάς με βάση τις εμπειρίες, παιδεία κλπ. Η πραγματικά σπουδαία τέχνη μπορεί να συνομιλήσει με τον οποιοδήποτε αλλά σε διαφορετικά επίπεδα.
Εννοείται πως ο τρόπος προσέγγισης (διδασκαλία) της ποίησης στο ελληνικό σχολείο είναι ο απεχθέστερος και ακαταλληλότερος. Αντί να κάνουμε τα παιδιά να νιώσουν, να δουν, να ταξιδέψουν, να ακουμπήσουν, να φανταστούν τους αναλύουμε την τρίχα κάνοντάς την τριχιά...
Σίγουρα ,ειδικά τη λογοτεχνία μπορείς με μια τάξη παιδιών να τη φτάσεις σε πολύ εγγύτερο σημείο προσέγγισης από ένα βοήθημα.Το ίδιο συνέβαινε και με μένα σε εσπερινό σχολείο με μεγάλους σε ηλικία,όπου μου φώτιζαν με τις ερωτήσεις/απόψεις τους πλευρές που δεν υπήρχαν σχολιασμένες στο καλούπι των βοηθημάτων.
-
ποιος ...;
ποιος είναι, ρωτάνε
-
Mε αφορμή τη θλιβερή επέτειο… ένα απόσπασμα από το λόγο που είχε εκφωνήσει ο Οδυσσέας Ελύτης στις 5 Αυγούστου 1980 στο πολιτικό μνημόσυνο του Μακαρίου στη Λευκωσία. Είναι σημαντικό, γιατί ξεφεύγει από τα πολιτικά γεγονότα και καταγίνεται με την ποιότητα του λαϊκού πολιτισμού και της γλώσσας διαχρονικά και τη σύνδεσή τους με την ιστορική μνήμη.
Μόνο ως ποίημα θα μπορούσα να το καταχωρίσω.
" Ο (άγνωστος) λόγος του Οδυσσέα Ελύτη στην Κύπρο
Αγαπητοί φίλοι
Με έχουν ονομάσει, κατά καιρούς, ποιητή της θάλασσας, ποιητή των νησιών και του ήλιου. Και ώς ένα σημείο είμαι. Αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Δεν είμαι μόνο αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς, όταν ακούει τέτοιους χαρακτηρισμούς και νομίζει ότι έχει να κάνει με εντυπώσεις και περιγραφές, με μια απλή φυσιολατρεία. Τα φυσικά στοιχεία έχουν μια δεύτερη και μια τρίτη σημασία, όπου η γλώσσα και η ιστορική μνήμη εμπλέκονται και δημιουργούν μια άλλη πραγματικότητα, για τις καθημερινές μας στιγμές ασύλληπτη. Αποτελούν, θα έλεγα, στην κλίμακα του πνεύματος, ένα αλφάβητο που με την κατάλληλη χρήση του, εξαιρετικά δύσκολη –πρέπει να το πω και αυτό αμέσως–, ξεκλειδώνει τα μυστικά και αποδίδει το μυστήριο που μας περιβάλλει, το κάνει προσιτό στην ψυχή μας. Και η ψυχή μας είναι μεγάλη υπόθεση. Η ατομική μας ψυχή και η ομαδική. Γιατί υπάρχει και η ομαδική ψυχή, που αντιπροσωπεύει κάθε λαό στο σύνολό του και στην ιδιοτυπία του.
Απ’ αυτή την άποψη ήθελα να πω λίγα πράγματα, και αν μίλησα στην αρχή για τον εαυτό μου –πράγμα που δεν το συνηθίζω– το έκανα για να φτάσω ακριβώς εκεί.
Μου δόθηκε η ευκαιρία στους πέντε μήνες που πέρασα στην Κύπρο το καλοκαίρι του ‘70, να την τριγυρίσω όλη, να δω τα αρχαία της, τα Βυζαντινά της, τα σημερινά της, σε αδιάσπαστη συνέχεια, σε αδιάσπαστη ενότητα ανάμεσα τους και ανάμεσά στο τοπίο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Με εντυπωσίασε και μου έδωσε μια βαθιάν ικανοποίηση, θα έλεγα μιαν επαλήθευση της ταυτότητάς μου σαν μέλους μιας κοινότητας που σαν Γένος επέτυχε πάντοτε.
Ο Ελληνισμός είναι μια κοινότητα που με ποικίλες μορφές και κάτω από ποικίλες περιστάσεις αντίξοες, δραματικές, εξοντωτικές κάποτε, κατάφερε παρ’ όλα αυτά να επιβιώσει. Δεν ξέρω αν έχουμε άλλο τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Και το μόνο του όπλο, αλλά ένα όπλο μοναδικό και παντοδύναμο, εστάθηκε η γλώσσα του. Η «ελληνική λαλιά», όπως έλεγε ο Καβάφης, «ως την Βακτριανή την πήγαμε – ως τους Ινδούς».
Να γιατί είμαι υπερήφανος ασκώντας μια τέχνη που χρησιμοποιεί ακριβώς αυτό το όργανο. Και να γιατί μου έδωσε τόση ικανοποίηση η συμβίωσή μου με την πραγματικότητα της Κύπρου. Γιατί βρήκα τα «ανάλογα» της γλώσσας αυτής, έξω από κάθε ιστορική ή πολιτική σκοπιμότητα, σ’ αυτή τη «μνήμη» που την κουβαλάτε και την εξωτερικεύετε όλοι σας και που είναι μαρτυρία ενός ανεπανάληπτου πολιτισμού.
Αυτό που θαυμάζουμε στην ελληνική τέχνη της ακμής, δεν είναι αυτό που πίστεψαν οι Δυτικοί ότι συνεχίστηκε με την Αναγέννηση. Ούτε αυτό που πραγματοποιήσανε αργότερα με τα νεοκλασσικά κτίρια που κοσμούν τις πρωτεύουσές τους. Είναι μια ειδική αίσθηση για τα πράγματα και τις αναμεταξύ τους σχέσεις, που οδηγεί στην ευγένεια, είτε καταπιάνεσαι με μεγάλα είτε με ταπεινά έργα. Για την αντίληψή μου –θα μπορούσα να πω για την αντίληψη ολόκληρης της γενεάς μου– η συνέχεια του πνεύματος εκείνου πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνον από τον λαϊκό πολιτισμό. Μια εσωτερική αυλή σπιτιού με τους ασβεστωμένους τοίχους, τα λουλούδια στους τενεκέδες, τα πέτρινα σκαλάκια, ή ένας περίβολος μοναστηριού με τα κυπαρίσσια, τη στέρνα, τις στοές και τα κελλιά, βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην αντίληψη που έφτιαχνε τους Απόλλωνες και τις νίκες, τους Οσίους και τις Θεομήτορες, απ’ όλες τις μεγαλόπρεπες κολόνες και μετόπες των Ευρωπαϊκών Ανακτόρων. Και αυτό συνέβη επειδή, αξεδιάλυτα συνυφασμένα, το τοπίο και η γλώσσα, επιβιώσανε μέσα στο ομαδικό υποσυνείδητο, διατηρηθήκανε μέσα στους ύμνους της Ορθοδοξίας και στα Δημοτικά Τραγούδια –το παρατηρούμε αυτό εντελώς ιδιαίτερα στην Κύπρο– και έφτασαν ώς τις μέρες μας, είτε οι καιροί ήτανε καλοί είτε χαλεποί. Τολμώ, μάλιστα, να πω ότι λειτουργήσανε πιο οργανικά και πιο έντονα στη δεύτερη περίπτωση – κάτι που γεννά την απορία των ξένων και παραμένει για την αντίληψή τους ακατανόητο.
Πολύ συχνά μου έτυχε να με ρωτήσουνε στις συνεντεύξεις: Για ποιό λόγο η ποίηση η ελληνική γυρίζει στην μοίρα του φορέα της; Καμιά σχεδόν ποίηση ξένης χώρας δεν ασχολείται με την Ιστορία και την μοίρα του λαού της. Τους απάντησα: Επειδή ο Ελληνισμός έζησε πάντοτε κοντά στον κίνδυνο. Επειδή ό,τι κινδυνεύει, ζητάς να το διασώσεις. Επειδή νιώθουμε μόνοι. Επειδή σαν πολιτιστική μονάδα δεν έχουμε συγγενείς. Και επειδή –προσθέτω εγώ τώρα μεταξύ μας– στο βάθος μας φοβόντουσαν πάντοτε, όσο αδύναμοι και αν είμασταν. Και μας πολεμούσανε, «Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι!», για να ξαναθυμηθώ τον Σολωμό. Ή μήπως αυτό δεν συμβαίνει σήμερα με την Κύπρο;
Μου επεφύλαξε η τύχη την τιμή να γνωρίσω τον Εθνάρχη Μακάριο σε μιαν από τις κορυφαίες στιγμές της δράσης του. Και την θλιβερή τιμή να παραστώ εχθές στην επιμνημόσυνη δέηση για ανάπαυση της ψυχής του. Το αγωνιστικό του σθένος, την ψυχική του αντοχή, το κάλλος του, τα αντλούσε από την μεγάλη δεξαμενή που αποτελείτε όλοι σας – ολόκληρος ο κυπριακός λαός. Για αυτό τη συνέχεια την βλέπουμε σήμερα και θα την βλέπουμε πάντοτε –αρκεί να υπάρχει ενότητα– ολοένα πιο δυνατή, πιο αποφασιστική επάνω στα δικά του βήματα.
Αλλά αυτό είναι το θαύμα. Να δυναμώνεις και να αντρειεύεσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να τους δίνεις την χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου...
http://katatransavantguardia.org/ardindb/page/article.php?id=ARDIN_I_64_S_2_A_0
Και ένα ποίημά του που συμπυκνώνει τις ιδέες του περί σύνδεσης γλώσσας και ιστορικής μνήμης.
"Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική"
Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες τα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια
και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων,
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα -πρώτα Δόξα Σοι!
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καρυοφύλλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.
-
μα, πρεπει να διδαξει κανεις την....ποιηση....για να καταλαβει οτι εχει πολλες, μα παρα πολλες ερμηνειες?
τοσες, οσοι και οι ανθρωποι πιστευω.
με τη διδακαλια καταλαβαινεις τη....γοητεια της λογω της πολυσημιας !! Ετσι δεν ειναι?
-
Ποίηση είναι ΟΤΙ μιλά στις καρδίες τών ανθρώπων....ένα τοπίο ,μια μελωδία,ένας πίνακας,μια κρυφή αμαρτωλή σκέψη....ενα πρόσωπο,ο,τι άπιαστο εν τέλει.... :)
Πολύ καλημέρα σας!!
-
Πολύ ωραίος ο λόγος του Ελύτη που παρέθεσες, Apri. Εξήγησε με πολύ όμορφο τρόπο τον προβληματισμό για το ρόλο της προσωπικότητας στην ιστορία. Οι μεγάλες προσωπικότητες είναι γέννημα των ιστορικών συγκυριών και εκφράζουν την εποχή τους και αντλούν τη μεγαλοσύνη τους από την ανεξάντλητη πηγή της παράδοσης. Και, επίσης, μου άρεσε και το άλλο που σημείωσε, ότι η αναγέννηση και ο νεοκλασικισμός κράτησαν το περίβλημα, αλλά όχι την ουσία του ελληνικού πνεύματος και ότι η ουσία της παράδοσης μας διασώζεται στο λαϊκό πολιτισμό. Πολύ ωραίο, μπράβο!!!!!!!!
-
και κατι αλλο, η ποιηση γραφεται γιαυτους που την εχουν αναγκη !!!
-
όλους δηλαδή. ;)
-
μμμμ,....δεν ξερω αν ολοι την εχουν αναγκη!!!! ;) και δεν ξερω και αν μερικους τους αγγιζει εστω και λιγο....
οταν εχουν θεοποιησει το χρημα και δεν μπορουν να χαρουν τη ζωη.....
-
Είπε: Πιστεύω στη ποίηση,στον ερωτα ,στον θάνατο
γι αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασίαή Αναστασία ;)
Γραφω έναν στίχο,γράφω τον κόσμο
Υπάρχω,υπάρχει ο κόσμος
Απο την άκρη του δακτύλου μου ρέει ενα ποτάμι
Ο ουρανός ειναι εφτά φορές γαλάζιος
Τούτη η καθαρότητα ειναι και πάλι ή πρώτη αλήθεια,
η τελευταία μου θέληση...
Καλώς σας βρήκα Aristos2 :)
ποιος ...;
:-[εχεις δικιο aristos2....δεν μου έμεινε μυαλό...
Του Γιάννη Ρίτσου Σ.Δευτερόλεπτα... συγχώρα με τον άπειρο... :) :-[
... αν με βάση τα παραπάνω, εσύ κρίνεις ορθό - σε περιεχόμενο και ύφος - να μου απευθύνεις το ακόλουθο ...:
ποιος ...;
ποιος είναι, ρωτάνε
... όταν μάλιστα υποστηρίζεις, εμπλεκόμενος σ' έναν εποικοδομητικό διάλογο περί ποίησης, τα παρακάτω:
γιατί αυτή η εικόνα "για μένα μόνο μια αγκαλιά λουλούδια πια"("εσύ παιδί μου" εννοείται) που λέει η μάνα για το χαμένο της παιδί; έχετε δει πατέρα σε εθνική οδό να αλλάζει καταμεσήμερο, κατακαλόκαιρο το μπουκέτο λουλουδιών του παιδιού του με μοναδική προσήλωση; κάθε φορά που βλέπω μπουκέτο λουλουδιών στους δρόμους το σκέφτομαι...ή το "μα ο άλλος ...ποτάμι που δεν μπορώ να αντισταθώ" της νύφης; Ο ματωμένος γάμος είναι κορυφαίο έργο. Στοχεύει καθολικά στο νευρικό σύστημα του ανθρώπου ...
…κορυφαίο έργο και δίνει τη δυνατότητα και για καλή θεατρική απόδοση /για σκηνοθετικά ευρήματα, προφανώς επειδή είναι τόσο άρτιο.Θυμάμαι σε μια παράσταση που είχα δει, το αίμα που χύθηκε το αισθητοποίησαν με ένα κουβάρι κατακόκκινη κλωστή/μαλλί που έτρεξε και ξετυλίχθηκε επί σκηνής.Δεν θυμάμαι ποιου ήταν η σκηνοθεσία…
Όσο πιο σημαντικό είναι το προϊόν της τέχνης τόσα πιο πολλά και διαφορετικά λέει στον καθένα από εμάς με βάση τις εμπειρίες, παιδεία κλπ. Η πραγματικά σπουδαία τέχνη μπορεί να συνομιλήσει με τον οποιοδήποτε αλλά σε διαφορετικά επίπεδα.
Εννοείται πως ο τρόπος προσέγγισης (διδασκαλία) της ποίησης στο ελληνικό σχολείο είναι ο απεχθέστερος και ακαταλληλότερος. Αντί να κάνουμε τα παιδιά να νιώσουν, να δουν, να ταξιδέψουν, να ακουμπήσουν, να φανταστούν τους αναλύουμε την τρίχα κάνοντάς την τριχιά...
Σίγουρα ,ειδικά τη λογοτεχνία μπορείς με μια τάξη παιδιών να τη φτάσεις σε πολύ εγγύτερο σημείο προσέγγισης από ένα βοήθημα.Το ίδιο συνέβαινε και με μένα σε εσπερινό σχολείο με μεγάλους σε ηλικία,όπου μου φώτιζαν με τις ερωτήσεις/απόψεις τους πλευρές που δεν υπήρχαν σχολιασμένες στο καλούπι των βοηθημάτων.
... τότε, μάλλον, αδυνατείς να υιοθετήσεις την ευγένεια, αλλά και την προσοχή στη λεπτομέρεια που προϋποθέτει ή συνεπάγεται η ποίηση ..., διόλου "ποιητικό" εκ μέρους σου ...!
Χαρούμενο απόγευμα ..., και περισσότερη προσοχή στη χρήση της μαύρης σκίασης, τουλάχιστον στα γραφόμενα των άλλων ... ???
-
... ας είναι - αν δε με απατά η μνήμη μου - η Κ. Δημουλά είχε υποστηρίξει, σε βιβλιοπαρουσίαση που παρακολούθησα κάποτε και σε ερώτηση σχετικά με το αν διδάσκετε η ποίηση, πως ο,τιδήποτε πέρα από την πρώτη της ανάγνωση την "αδυνατίζει" (δε μεταφέρω, προφανώς, τ' ακριβή της λόγια) ..., ερμηνεύοντάς την, πάντως, και συμφωνώντας σ' ένα βαθμό, θεωρώ πως, σε σχέση με τα "δώρα" της ποίησης, πρόκρινε την πρώτη - και γι' αυτό μοναδική - αίσθηση που αφήνει ...
Μέρες του '95
Κάποιο αδιέξοδο καλοκαίρι
σε πολύβουη παραλία
µεταξύ αργόσχολων...
σε πρόσεξα.
Έκτοτε,
εµπιστεύθηκα τα όνειρά µου
στη δική σου προσοχή.
-
Καλά βρε aristos2, τέτοιο κατεβατό ,για ποιο λόγο; Κάποιος Ερμής πρέπει να είναι ανάδρομος.
Αν πρέπει ?? σου ζητάω συγνώμη.
-
Ειρήνη
Στον Κώστα Βαρνάλη
Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.
Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα
φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που
παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν
στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους πούσκαψαν οι οβίδες
φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές πούκαψε η πυρκαϊά δένει τα
πρώτα της μπουμπου και η ελπίδα
κ' οι νεκροίμπορούν να γείρουν στο πλευρό
τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του
κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το
βράδι,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο
δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει
φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές
καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ' ένα
βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ' άλλο
λέγοντας: το φως, το φως, το φως,
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να
γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από
κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ'
το σύννεφο
όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το
Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της
χαράς μέσα στο βράδι
κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος
ύπνος
τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει
βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του
χρόνου
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θυμωνιές των αχτίνων στους
κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης στα
γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφέ μου -- όταν λέμε: αύριο θα
χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.
Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην
καρδιά
κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα
δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο
προλετάριος
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των
ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ' αλέτρια που χαράχουν βαθειές
αυλακιές σ' όλη τη γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου,
αυτό 'ναι η ειρήνη.
του Γιάννη Ρίτσου
Αθήνα, Γενάρης, 1953
:-X :-X :-X
-
Τι θυμήθηκα με αυτό το ποίημα του Ρίτσου! Υπήρχε ένα απόσπασμα αυτού του ποίηματος σε κάποια τάξη του δημοτικού. Μας έβαλε, λοιπόν, ο δάσκαλος να γράψουμε και εμείς ένα ποίημα σε ανάλογο ύφος για την ειρήνη. Έκανα και εγώ ένα ποίημα κάπως έτσι:
Η μάνα μου που μαγειρεύει είναι η ειρήνη
ο αδελφός μου που τσιρίζει στο διπλανό δωμάτιο είναι η ειρήνη
ο αέρας που φυσάει είναι η ειρήνη
το αυτοκίνητο που σταμάτησε μπροστά από το σπίτι μας είναι η ειρήνη...
όχι δεν είχα ανακαλύψει το σουρεαλισμό σε ηλικία εννέα ετών, απλώς παρατηρούσα τι συνέβαινε γύρω μου και...έγραφα το ποίημα. Το ίδιο πίστευα ότι είχε κάνει και ο Ρίτσος. Δεν μπορούσα να χωνέψω τότε ότι μπορεί να είναι ποίημα κάτι που δεν έχει ομοιοκαταληξία και στροφές :-[ :-[ ;D ;D ;D ;D
-
Καλά βρε aristos2, τέτοιο κατεβατό ,για ποιο λόγο; Κάποιος Ερμής πρέπει να είναι ανάδρομος.
Αν πρέπει ?? σου ζητάω συγνώμη.
Eγώ συγγνώμη ..., αν δεν αντελήφθην ορθώς το ύφος ..., δε γνωρίζω από ανάδρομους φτερωτούς θεούς, αλλά από "φτερωτούς" αριστερούς χαφ (Ριέρα) ..., που η "έφοδός" τους στο Μεγάλο Λιμάνι, μάλλον, με συγκίνησε περισσότερο του δέοντος ..., επομένως περιόρισε, προς ώρας, την ευθυκρισία μου ... ;)
Ριέρα: ισπανικό κύριο όνομα ..., ισοδύναμο με ποίημα ...! :D :D :D
-
Τι θυμήθηκα με αυτό το ποίημα του Ρίτσου! Υπήρχε ένα απόσπασμα αυτού του ποίηματος σε κάποια τάξη του δημοτικού. Μας έβαλε, λοιπόν, ο δάσκαλος να γράψουμε και εμείς ένα ποίημα σε ανάλογο ύφος για την ειρήνη. Έκανα και εγώ ένα ποίημα κάπως έτσι:
Η μάνα μου που μαγειρεύει είναι η ειρήνη
ο αδελφός μου που τσιρίζει στο διπλανό δωμάτιο είναι η ειρήνη
ο αέρας που φυσάει είναι η ειρήνη
το αυτοκίνητο που σταμάτησε μπροστά από το σπίτι μας είναι η ειρήνη...
όχι δεν είχα ανακαλύψει το σουρεαλισμό σε ηλικία εννέα ετών, απλώς παρατηρούσα τι συνέβαινε γύρω μου και...έγραφα το ποίημα. Το ίδιο πίστευα ότι είχε κάνει και ο Ρίτσος. Δεν μπορούσα να χωνέψω τότε ότι μπορεί να είναι ποίημα κάτι που δεν έχει ομοιοκαταληξία και στροφές :-[ :-[ ;D ;D ;D ;D
Θα μπορούσες, επιπλέον, να φανταστείς: κύριο όνομα ισοδύναμο ποιήματος ....!!!
-
Το ποιητικό μου "ίνδαλμα", τότε, ήταν ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ξέρετε "ο γέρο βοσκός", "ο θρήνος του πεύκου" και άλλες επιτυχίες. Πού να καταλάβω το Ρίτσο. ;D ;D ;D Και μιας και θυμήθηκα τον αγαπημένο ποιητή των παιδικών μου χρόνων, μου επιτρέπετε να παραθέσω ένα ποίημα του.
Tσιριτρό
Σέ μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι - τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Έχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και χαρές.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Πώ πω πώ πω σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Και μέθυσαν κι ολημέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα:
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
-
Τελειωμενα
Μεσα στο φοβο και στες υποψιες,
με ταραγμενο νου και τρομαγμενα ματια,
λυωνουμε και σχεδιαζουμε το πως να καμουμε
για ν'αποφυγουμε τον βεβαιο
τον κινδυνο που ετσι φρικτα μας απειλει.
Κι ομως λανθανουμε, δεν ειν'αυτος στον δρομο.
Ψευτικα ησαν τα μηνυματα
(ή δεν τ'ακουσαμε, ή δεν τα νοιωσαμε καλα).
Αλλη καταστροφη, που δεν την φανταζομεθαν,
εξαφνικη, ραγδαια πεφτει επανω μας,
κι ανετοιμους -που πια καιρος- μας συνεπαιρνει.
Καβάφης ..., βέβαια ... ( για τη Desperino ..., που ίσως αδίκησα ...)
-
Το ποιητικό μου "ίνδαλμα", τότε, ήταν ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ξέρετε "ο γέρο βοσκός", "ο θρήνος του πεύκου" και άλλες επιτυχίες. Πού να καταλάβω το Ρίτσο. ;D ;D ;D Και μιας και θυμήθηκα τον αγαπημένο ποιητή των παιδικών μου χρόνων, μου επιτρέπετε να παραθέσω ένα ποίημα του.
Tσιριτρό
Σέ μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι - τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Έχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και χαρές.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Πώ πω πώ πω σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Και μέθυσαν κι ολημέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα:
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
αυτό σε κάποιο βιβλίο του δημοτικού νομίζω υπήρχε
και τι μου θύμησες τώρα-μου το μάθαινε η μαμά μου να το τραγουδάω!
:D
-
Καλησπέρα και από μένα στην ωραία σας παρέα με τις πανέμορφες επιλογές ...
Λίγος τρελο-Ελύτης..
Το τρελοβάπορο
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα-μάινα"
την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές
Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό
από τα βάθη φτάνει στους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς
Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα
-
Είναι ορισμένοι στίχοι
Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.
Μὴ μὲ ρωτᾷς.
Δὲν ξέρω σοῦ λέω.
Δυὸ παράλληλα φῶτα ἀπ᾿ τὸ ἴδιο κέντρο. Ὁ ἦχος τοῦ νεροῦ
ποὺ πέφτει τὸν χειμῶνα, ἀπ᾿ τὸ ξεχειλισμένο λοῦκι
ἢ ὁ ἦχος μιᾶς σταγόνας καθὼς πέφτει
ἀπό ῾να τριαντάφυλλο στὸν ποτισμένο κῆπο
ἀργὰ-ἀργὰ ἕνα ἀνοιξιάτικο ἀπόβραδο
σὰν τὸν λυγμὸ ἑνὸς πουλιοῦ. Δὲν ξέρω
τί σημαίνει αὐτὸς ὁ ἦχος-ὡστόσο ἐγὼ τὸν παραδέχομαι.
Τ᾿ ἄλλα ποὺ ξέρω στὰ ἐξηγῶ. Δὲν τὸ ἀμελῶ.
Ὅμως κι αὐτὰ προσθέτουν στὴ ζωή μας. Κοιτοῦσα
ὅπως κοιμότανε, τὸ γόνατό της νὰ γωνιάζει τὸ σεντόνι-
Δὲν ἦταν μόνο ὁ ἔρωτας. Αὐτὴ ἡ γωνία
εἶναι ἡ κορυφογραμμὴ τῆς τρυφερότητας, καὶ τὸ ἄρωμα
τοῦ σεντονιοῦ, τοῦ λευκοῦ καὶ τῆς ἄνοιξης, συμπλήρωναν
ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο ποὺ ζήτησα, ἄσκοπα καὶ πάλι, νὰ στὸ ἐξηγήσω.
Γιάννης Ρίτσος
για την desperino και τον aristo2
:)
-
Καλησπέρα και από μένα στην ωραία σας παρέα με τις πανέμορφες επιλογές ...
Λίγος τρελο-Ελύτης..
Το τρελοβάπορο
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα-μάινα"
την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές
Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό
από τα βάθη φτάνει στους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς
Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα
Αυτή είναι πραγματικά όμορφη επιλογή ... και ιδιαιτέρως αισιόδοξο το μήνυμά της ...
Ο κόσμος όλος έγινε άνω-κάτω
Μπέρτολτ Μπρέχτ & Οδυσσέας Ελύτης
Μπρος αδελφή δώσε το χέρι
κι εσύ αδελφέ μου πάρε το μαχαίρι
ο κόσμος όλος έγινε άνω-κάτω
οι πλούσιοι, κοίτα, βρέθηκαν στον πάτο.
Απ' τη χαρά τους οι φτωχοί αλαλάζουν
κι αυτός όπου δεν είχε μια μπουκιά ψωμί
το στάρι όλου του κόσμου θα χαρεί.
Τι κάνεις στρατηγέ, δε βάζεις τάξη
όλα εδώ πέρα τα 'χουνε τινάξει
πεντάρα το αρχοντόπουλο δε δίνει
μιας παρακατιανής παιδάκι εγίνει.
Σκλάβοι που δε σφαλούσανε το μάτι
τώρα κοιμούνται σε ζεστό κρεβάτι,
τώρα κοιμούνται σε ζεστό κρεβάτι.
Καλημέρα ...
-
Στην οδό Αιγύπτου ―πρώτη πάροδος δεξιά―
Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως.
Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.
Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε
Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται,
Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες·
Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους
Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα
Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους.
Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται Η Τράπεζα Συναλλαγών
―εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται―
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως
―εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν―
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής
Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία, τις ωραίες εκκλησιές
Η Ελλάς των Ελλήνων.
Μ. Αναγνωστάκης
-
Καλημέρα …από την μεγάλη πόλη….πφφφ......δεν την αντέχω ….και απορώ πως έζησα μαζί της 17 χρόνια……..τώρα μπορώ μόνο να τη δω ως ενδιάμεσο σταθμό λίγες ώρες πριν το (μπαρκάρισμα).
Πέρσα Σούκα
Μη ρωτάς πού βρίσκομαι και χάνομαι απόψε,
να ρωτάς τι βγαίνει από μέσα μου και διώξε
τους κακούς αέρηδες .......................................(εχουμε και ενα φόβο εμεις οι στεργιανοι) ;D ;D
Τις καλές νεράιδες έλα φέρε μου και πάμε,
πάμε μες στο όνειρο και άσπρα να φοράμε,
μάγοι, καμηλιέρηδες.
Ταξιδιάρικο φεγγάρι
κι οι ματιές μας στ' ανοιχτά,
ασημένιο κεχριμπάρι
μας κερνάει, μας μεθά.
Μη ρωτάς πού βρίσκομαι και χάνομαι απόψε,
να ρωτάς τι βγαίνει από μέσα μου και νιώσε
της ψυχής το κάλεσμα.
Άνοιξε ο ουρανός για μας να περπατάμε,
δώσε μου το χέρι σου στο άπειρο να πάμε,
στης ζωής το χάρισμα.
-
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.
V.
Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό
Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
VI.
Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Στίχοι από <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>> του Οδυσσέα Ελύτη
Ας μου επιτραπεί η αυθαιρεσία της ελευθερίας της επιλογής...για το δικό μου ταξίδι.
Πολύ καλημέρα σε όλους. Και σε αυτούς που έχουν την ανάγκη και σε αυτούς που δεν το ξέρουν ακόμη –ελπίζω- ότι την έχουν. :)
υγ.1 Με έχετε καταστρέψει. Έχω τρελές δουλειές και κάθομαι και διαβάζω ποίηση πρωί πρωί τρομάρα μου... 8)
Είναι ορισμένοι στίχοι
Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.
Μὴ μὲ ρωτᾷς.
Δὲν ξέρω σοῦ λέω.
Δυὸ παράλληλα φῶτα ἀπ᾿ τὸ ἴδιο κέντρο. Ὁ ἦχος τοῦ νεροῦ
ποὺ πέφτει τὸν χειμῶνα, ἀπ᾿ τὸ ξεχειλισμένο λοῦκι
ἢ ὁ ἦχος μιᾶς σταγόνας καθὼς πέφτει
ἀπό ῾να τριαντάφυλλο στὸν ποτισμένο κῆπο
ἀργὰ-ἀργὰ ἕνα ἀνοιξιάτικο ἀπόβραδο
σὰν τὸν λυγμὸ ἑνὸς πουλιοῦ. Δὲν ξέρω
τί σημαίνει αὐτὸς ὁ ἦχος-ὡστόσο ἐγὼ τὸν παραδέχομαι.
Τ᾿ ἄλλα ποὺ ξέρω στὰ ἐξηγῶ. Δὲν τὸ ἀμελῶ.
Ὅμως κι αὐτὰ προσθέτουν στὴ ζωή μας. Κοιτοῦσα
ὅπως κοιμότανε, τὸ γόνατό της νὰ γωνιάζει τὸ σεντόνι-
Δὲν ἦταν μόνο ὁ ἔρωτας. Αὐτὴ ἡ γωνία
εἶναι ἡ κορυφογραμμὴ τῆς τρυφερότητας, καὶ τὸ ἄρωμα
τοῦ σεντονιοῦ, τοῦ λευκοῦ καὶ τῆς ἄνοιξης, συμπλήρωναν
ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο ποὺ ζήτησα, ἄσκοπα καὶ πάλι, νὰ στὸ ἐξηγήσω.
Γιάννης Ρίτσος
domenica υπέροχη επιλογή ως συνήθως. Απολαμβάνω τη μαθηματική ποιητική ματιά σου. :)
Ακούς Μάρκο, σύντροφε φιλόλογε; Όσο για την πισίνα (την εξωτερική, γιατί ναι ως έντιμη φιλόλογος έχω και εσωτερική! ;D) σιγά μη σε καλέσω και μου την κατουρήσεις από τη ζήλια σου, πληβείε!...που κερνάς και μπύρα... ;D :P
υγ.2 πάλι το ανέβασα το επίπεδο... ;D 8)
-
Τελειωμενα
Μεσα στο φοβο και στες υποψιες,
με ταραγμενο νου και τρομαγμενα ματια,
λυωνουμε και σχεδιαζουμε το πως να καμουμε
για ν'αποφυγουμε τον βεβαιο
τον κινδυνο που ετσι φρικτα μας απειλει.
Κι ομως λανθανουμε, δεν ειν'αυτος στον δρομο.
Ψευτικα ησαν τα μηνυματα
(ή δεν τ'ακουσαμε, ή δεν τα νοιωσαμε καλα).
Αλλη καταστροφη, που δεν την φανταζομεθαν,
εξαφνικη, ραγδαια πεφτει επανω μας,
κι ανετοιμους -που πια καιρος- μας συνεπαιρνει.
Καβάφης ..., βέβαια ... ( για τη Desperino ..., που ίσως αδίκησα ...)
αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστιν αμαρτία (αμαρτία με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου= σφάλμα,ξαστόχημα)
aristos2, τους καλύτερους φίλους μου τους έχω κάνει με παρεξήγηση πρώτα !! να μη σου πω δε για τα πολύ οικεία μου πρόσωπα τι σκέφτηκα/είπα όταν τα πρωτογνώρισα! ;D
-
Είναι ορισμένοι στίχοι
Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.
Μὴ μὲ ρωτᾷς.
Δὲν ξέρω σοῦ λέω.
Δυὸ παράλληλα φῶτα ἀπ᾿ τὸ ἴδιο κέντρο. Ὁ ἦχος τοῦ νεροῦ
ποὺ πέφτει τὸν χειμῶνα, ἀπ᾿ τὸ ξεχειλισμένο λοῦκι
ἢ ὁ ἦχος μιᾶς σταγόνας καθὼς πέφτει
ἀπό ῾να τριαντάφυλλο στὸν ποτισμένο κῆπο
ἀργὰ-ἀργὰ ἕνα ἀνοιξιάτικο ἀπόβραδο
σὰν τὸν λυγμὸ ἑνὸς πουλιοῦ. Δὲν ξέρω
τί σημαίνει αὐτὸς ὁ ἦχος-ὡστόσο ἐγὼ τὸν παραδέχομαι.
Τ᾿ ἄλλα ποὺ ξέρω στὰ ἐξηγῶ. Δὲν τὸ ἀμελῶ.
Ὅμως κι αὐτὰ προσθέτουν στὴ ζωή μας. Κοιτοῦσα
ὅπως κοιμότανε, τὸ γόνατό της νὰ γωνιάζει τὸ σεντόνι-
Δὲν ἦταν μόνο ὁ ἔρωτας. Αὐτὴ ἡ γωνία
εἶναι ἡ κορυφογραμμὴ τῆς τρυφερότητας, καὶ τὸ ἄρωμα
τοῦ σεντονιοῦ, τοῦ λευκοῦ καὶ τῆς ἄνοιξης, συμπλήρωναν
ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο ποὺ ζήτησα, ἄσκοπα καὶ πάλι, νὰ στὸ ἐξηγήσω.
Γιάννης Ρίτσος
για την desperino και τον aristo2
:)
domenica,
Καθώς κοιτούσα τα τελευταία μηνύματα ,είχα σταματήσει στο δικό σου και διάβαζα το ποίημα. Δεν είχα ανοίξει όμως ολόκληρο το μήνυμα, και απλώς σκεφτόμουν διαβάζοντάς το για το λυρισμό του Ρίτσου και πόσο ωραίο ποίημα ήταν το συγκεκριμένο. Στιγμιαία σκέφτηκα -ειδικά για το Ρίτσο- και σε σχέση με την συζήτηση περί ερμηνείας της Ποίησης ,πως εντάξει ,δεν μπορούμε να θέσουμε μόνο το υποκειμενικό μας κριτήριο (τι λέει σε μας το ποίημα) γιατί έτσι μπορεί να ακυρώσουμε το έργο ενός ποιητή. Τότε λοιπόν προχώρησα το μήνυμα για να πάω παρακάτω και είδα πως το αφιέρωνες σε desperino και aristos2..ε, και συγκινήθηκα ! :)
τελικά από d.. πεζό ;) είναι τα καλύτερα παιδιά
όχι πως και τα άλλα γράμματα πάνε πίσω , αλλά αν δεν ευλογήσεις και τα γένια σου... ;D
-
Καρυωτακης Κ.
Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,
όταν ακούσεις ανθρώπους.
Όταν ακούσεις ποδοβολητά
λύκων, ο Θεός μαζί σου!
Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά
και κράτησε την πνοή σου.
Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
του δίνουν όψη ν’ αρέσει.
Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν
με την πειθώ, με το ψέμα,
όταν οι άνθρωποι διαφιλονικούν
τη σάρκα σου και το αίμα.
Όταν έχεις μια παιδική καρδιά
και δεν έχεις ένα φίλο,
πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,
στη μπουτονιέρα σου φύλλο.
Άσε τα γύναια και το μαστροπό
Λαό σου, Ρώμε Φιλύρα.
Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,
κράτησε σκήπτρο και λύρα.
[/glow][/color]
ΥΠΟΘΗΚΑΙ
-
Τελειωμενα
Μεσα στο φοβο και στες υποψιες,
με ταραγμενο νου και τρομαγμενα ματια,
λυωνουμε και σχεδιαζουμε το πως να καμουμε
για ν'αποφυγουμε τον βεβαιο
τον κινδυνο που ετσι φρικτα μας απειλει.
Κι ομως λανθανουμε, δεν ειν'αυτος στον δρομο.
Ψευτικα ησαν τα μηνυματα
(ή δεν τ'ακουσαμε, ή δεν τα νοιωσαμε καλα).
Αλλη καταστροφη, που δεν την φανταζομεθαν,
εξαφνικη, ραγδαια πεφτει επανω μας,
κι ανετοιμους -που πια καιρος- μας συνεπαιρνει.
Καβάφης ..., βέβαια ... ( για τη Desperino ..., που ίσως αδίκησα ...)
αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστιν αμαρτία (αμαρτία με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου= σφάλμα,ξαστόχημα)
aristos2, τους καλύτερους φίλους μου τους έχω κάνει με παρεξήγηση πρώτα !! να μη σου πω δε για τα πολύ οικεία μου πρόσωπα τι σκέφτηκα/είπα όταν τα πρωτογνώρισα! ;D
"Η αληθινή φιλία είναι όπως ένα αστέρι. Δεν βλέπετε το φως της στη φωτεινότητα της
ευημερίας, αλλά στο σκοτάδι της αντιπαλότητας." Ανώνυμος
Έχει μια βάση ..., μάλλον ... :D ;)
-
Θα μου συγχωρήσετε τον, αναπόφευκτο, ενθουσιασμό, σήμερα:
ΥΜΝΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ
Στιχοι: Μίμη Ξ.Βασιλειάδη Μουσική: Γιάγκου Ε.Λαουτάρη
Tempo di Marcia
Φευγατ' από μπρος, φευγάτε από μπρος
Στο Γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός
Φτερά στα πόδια, καρδιά μεσ' στα στηθια
Πούδωσαν θρίαμβους σαν παραμύθια
Παίζουν με τέχνη, ατρόμητοι λύκοι
Και τα φτερά της ξανοίγει η Νίκη
Πασάρει ο ένας, ο άλλος σουτάρει,
ο εχθρός τα χάνει, σωστός πανικός,
Αυτός προσέχει, εκείνος μαρκάρει,
Θρίαμβος, Νικη, Ολυμπιακός
(Σαλπιγξ)
Ολυμπιακός, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
ΡΕΦΡΑΙΝ
Παλληκάρια διαλεχτά, της Νίκης παιδιά,
Δύναμι, τέχνη, ατσάλι, καρδιά
Ένα, δύο, τρία γκολ παντού πανικός
Θρίαμβος, Νίκη, Ολυμπιακός
Κόκκινο-Ασπρο, παντιέρα γνωστή
από τις νικες παντού ξακουστή
Πρωτάθλημα, Αγώνας Φιλικός
Περαίας, θρίαμβος, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»
Πάντοτε νίκη το σύνθημά τους
Η 'περηφάνεια στα μέτωπά τους
Μπαίνουν στο γήπεδο, αλλαλαγμός
Κοκκινο, Ασπρο, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»
Ρεφραιν (Παλληκάρια διαλεκτά κ.λ.)
Η ΑΣΤΡΑΠΗ ΜΕ Τ' ΑΣΠΡΟ ΤΟ ΧΡΩΜΑ
ΚΟΚΚΙΝΗ ΛΑΜΨΙ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ
ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥ ΠΕΡΑΙΑ ΤΟ ΧΩΜΑ
ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙ «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»
Ρεφραιν (Παλληκάρια διαλεκτά κ.λ.π.)
-
Τότε λοιπόν προχώρησα το μήνυμα για να πάω παρακάτω και είδα πως το αφιέρωνες σε desperino και aristos2..ε, και συγκινήθηκα ! :)
Χαίρομαι που "ένιωσες" την καλή προαίρεση της καρδιάς μου ...θεώρησα πως όποιο δικό μου "παρεμβατικό" σχόλιο στον "διάλογο" σας θα ήταν περιττό και άφησα τα λόγια του ποιητή να "μιλήσουν" :)
"Η αληθινή φιλία είναι όπως ένα αστέρι. Δεν βλέπετε το φως της στη φωτεινότητα της
ευημερίας, αλλά στο σκοτάδι της αντιπαλότητας." Ανώνυμος
Πάρα πολύ όμορφο ...σίγουρα αποτελεί καλή "τροφή για σκέψη" και νομίζω πως ταιριάζει όμορφα με αυτό:
(http://www.desicomments.com/user/2008/03/7374/text.gif)
για σας desperino και ariste2 και για όποιον "δραπετεύει" μαζί μας στο καταφύγιο της ποίησης ;)
-
K. Καβάφης
Το Πιόνι
Πολλάκις, βλέποντας να παίζουν σκάκι,
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά-σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ’ αρχίσουν
οι απολαύσεις του κ’ οι αμοιβές του.
Πολλές στον δρόμο κακουχίες βρίσκει.
Λόγχες λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με τες πλατειές των
γραμμές· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώσει·
κ’ εδώ κ’ εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ’ το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.
Aλλά γλιτώνει απ’ τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!
Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνει
κ’ ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώσει,
για να την αναστήσει από τον τάφο
ήλθε να πέσει στου σκακιού τον άδη.
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
Σκάκι ... παίζετε ...;
-
Μπέρτολντ Μπρεχτ
Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε
Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε.
Απ' αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι.
Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο - το βλέπετε
μπροστά σας σ' άπλετο φως. Φρόντισαν
οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας
σε πέτρα. Γι' αυτό τίποτα δε χρειάζεται
να μάθεις. Έτσι όπως είσαι
εσύ μπορείς να μείνεις.
Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί
όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς,
τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς
τι έχεις να κάνεις για να πας καλά.
Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους
που ξέρουν τις αλήθειες που ισχύουνε
για όλους τους καιρούς
μα και τις συνταγές που πάντα βοηθάνε.
Μιας και για σένα γίνονται τόσο πολλά
δε χρειάζεται ούτε δαχτυλάκι να κουνήσεις.
Βέβαια, αν τα πράματα ήταν διαφορετικά
Η μάθηση θα 'τανε υποχρέωσή σου.
-
Σκάκι ... παίζετε ...;
Πώς να σε κερδίσω.
Με παίζεις όπως θέλεις. Και μου παίρνεις
έναν-έναν τους στρατιώτες. Μου κυκλώνεις
τους πύργους. Τ’ άλογά μου έχουν τρομάξει
και τριγυρνούν εδώ κι εκεί χαμένα.
Μα πώς να σε κερδίσω. Που ακόμα
κι αυτή η βασίλισσά μου ξεπορτίζει.
Και με προδίνει αδιάκοπα μέσα στα χόρτα
με τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς σου.
Παρτίδα, Νάσος Βαγενάς
κι όπως λέει κι ένας άλλος αγαπημένος ποιητής
"..κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.."
-
Το τρελοβάπορο ...
Αυτή είναι πραγματικά όμορφη επιλογή ... και ιδιαιτέρως αισιόδοξο το μήνυμά της ...
Όταν όλα είναι μαύρα διαλέγω αισιόδοξα ποιήματα... :)
Ο κόσμος όλος έγινε άνω-κάτω
Μπέρτολτ Μπρέχτ & Οδυσσέας Ελύτης
Μπρος αδελφή δώσε το χέρι
κι εσύ αδελφέ μου πάρε το μαχαίρι
ο κόσμος όλος έγινε άνω-κάτω
οι πλούσιοι, κοίτα, βρέθηκαν στον πάτο.
Απ' τη χαρά τους οι φτωχοί αλαλάζουν
κι αυτός όπου δεν είχε μια μπουκιά ψωμί
το στάρι όλου του κόσμου θα χαρεί.
Τι κάνεις στρατηγέ, δε βάζεις τάξη
όλα εδώ πέρα τα 'χουνε τινάξει
πεντάρα το αρχοντόπουλο δε δίνει
μιας παρακατιανής παιδάκι εγίνει.
Σκλάβοι που δε σφαλούσανε το μάτι
τώρα κοιμούνται σε ζεστό κρεβάτι,
τώρα κοιμούνται σε ζεστό κρεβάτι.
Καλημέρα ...
Καλησπέρα... ;D
-
Η ΘΑΛΑΣΣΑ-Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.
-
πολύ όμορφο LK
-
ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ - Ίσως η απουσία είναι παρουσία
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
... για τις domenica και aeee, που έχουν ψυχή ... ποιητική ....
-
Η μόνη πανσέληνος που με μελαγχολεί ...η " πανσέληνος απουσία "
Μετά τά μεσάνυχτα
Μετά τά μεσάνυχτα,
σέ βραδιές μέ πανσέληνο,
(ἰδίως τό καλοκαίρι,
περί τά μέσα Ἰουλίου,
ἤ Αὐγούστου ἀρχές, ὅπως
συμπίπτουν οἱ φάσεις μέ τίς βραδιές).
Καθώς θά σταθεῖς ὁλομόναχος,
τό αἰχμηρό, σάν ἀνεπαίσθητο, μυστικά ὅμως
ἐπίμονο
σιωπηλό φῶς, ἀνυπόφορο σχεδόν,
ἀνεκδήλωτος κρυφός ἥλιος,
ἀόριστος, σάν ἀβέβαιος πόθος, τυραννικός
ἀπάνω σου
καραδοκεῖ
κάποι’ ἀπίστευτη νά φανεῖ σημασία.
Δοκιμασία τό σεληνόφως σέ περιλούει
ἀπερίγραπτο, ὑδάτινο κρύσταλλο
πεντακάθαρο κι ὀμιχλῶδες συνάμα
φάσμα καί γεγονός ἀπό φῶς.
Ὥ, ἡ σιωπή καί τοῦτο τό φῶς τοῦ φεγγαριοῦ,
πῶς συνθλίβονται, στό πιό σιωπηλό
ἀγκάλιασμα, ψυχρό κι ὅμως ἐρωτικά ἀπαράμιλλο.
Μήπως τοῦτον περιμένεις
τόν ἔρωτα νά συλλάβεις;
Τό ἀπίθανο φέγγος
διαστέλλεται ἀνήκουστος ἦχος.
Ἔξαφνα σά νά πλησιάζει
αὐγή φανταστική ἀνατολή, ἀθόρυβη,
ἀγνώστου συνοδεία πάρα πολύ φανταστική,
ἀπό βεβαιότητες φαντασμάτων
ἀνεξήγητα βέβαιες.
Μύχια ψυχική δοκιμασία!
Τό ἀδυσώπητο φέγγος, σκληρό, χαϊδευτικό
μαζί κι ἀδιάφορο εἰσδύει μέσα σου,
ἐρωτική, θανάτου παιδεία.
Ζωή Καρέλλη
«Της μοναξιάς και της έπαρσης», 1951.
(http://astro.pblogs.gr/files/f/158050-DSC07373-1.bmp) (http://www.youtube.com/watch?v=xmKYI5LZcsw)
-
ΠΟΥΣΙ
Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.
Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.
Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.
Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.
Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.
Για την Ιωάννα89 ..., με τη μοναδική ευγένεια ..., που θα διέκρινες ακόμη και σε πούσι ...
-
ΠΟΥΣΙ
Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.
Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.
Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.
Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.
Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.
Για την Ιωάννα89 ..., με τη μοναδική ευγένεια ..., που θα διέκρινες ακόμη και σε πούσι ...
Ευχαριστώ, για την τόσο ωραία αφιέρωση... aristos2... με την ευαισθησία και την αισιοδοξία που θα διέκρινες ακόμη και σε πούσι ... :)
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια
Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στον νεροχύτη
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
-
ΠΟΥΣΙ
Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.
Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.
Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.
Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.
Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.
Για την Ιωάννα89 ..., με τη μοναδική ευγένεια ..., που θα διέκρινες ακόμη και σε πούσι ...
Ευχαριστώ, για την τόσο ωραία αφιέρωση... aristos2... με την ευαισθησία και την αισιοδοξία που θα διέκρινες ακόμη και σε πούσι ... :)
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια
Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στον νεροχύτη
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
... ρωτώ πεζά, μα με αγωνία ..., και αν δεν τα καταφέρω ...;
-
Για τις γυναίκες τούτου του διαδικτυακού τόπου που ..., κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ...
ΓΥΝΑΙΚΑ
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.
Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.
Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.
Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.
Ινδικός Ωκεανός 1951
-
Καθως περνουν τα χρονια ........aristos2............... ;)
Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια
πληθαίνουν οἱ κριτὲς ποὺ σὲ καταδικάζουν-
καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια καὶ κουβεντιάζεις μὲ λιγότερες
φωνές,
βλέπεις τὸν ἥλιο μ᾿ ἄλλα μάτια-
ξέρεις πὼς ἐκεῖνοι ποὺ ἔμειναν, σὲ γελοῦσαν,
τὸ παραμίλημα τῆς σάρκας, ὁ ὄμορφος χορὸς
ποὺ τελειώνει στὴ γύμνια.
Ὅπως, τὴ νύχτα στρίβοντας στὴν ἔρμη δημοσιά,
ἄξαφνα βλέπεις νὰ γυαλίζουν τὰ μάτια ἑνὸς ζώου
ποὺ ἔφυγαν κιόλας, ἔτσι νιώθεις τὰ μάτια σου
τὸν ἥλιο τὸν κοιτᾶς, ἔπειτα χάνεσαι μὲς στὸ σκοτάδι-
ὁ δωρικὸς χιτώνας
ποὺ ἀγγίξανε τὰ δάχτυλά σου καὶ λύγισε σὰν τὰ βουνά,
εἶναι ἕνα μάρμαρο στὸ φῶς, μὰ τὸ κεφάλι του εἶναι στὸ
σκοτάδι.
Κι αὐτοὺς ποὺ ἀφῆσαν τὴν παλαίστρα γιὰ νὰ πάρουν
δοξάρια
καὶ χτύπησαν τὸ θεληματικὸ μαραθωνοδρόμο
κι ἐκεῖνος εἶδε τὴ σφενδόνη ν᾿ ἀρμενίζει στὸ αἷμα
ν᾿ ἀδειάζει ὁ κόσμος ὅπως τὸ φεγγάρι
καὶ νὰ μαραίνουνται τὰ νικηφόρα περιβόλια-
τοὺς βλέπεις μὲς στὸν ἥλιο, πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο.
Καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ κάναν μακροβούτια ἀπ᾿ τὰ μπαστούνια
πηγαίνουν σὰν ἀδράχτια γνέθοντας ἀκόμη,
σώματα γυμνὰ βουλιάζοντας μέσα στὸ μαῦρο φῶς
μ᾿ ἕνα νόμισμα στὰ δόντια, κολυμπώντας ἀκόμη,
καθὼς ὁ ἥλιος ράβει μὲ βελονιὲς μαλαματένιες
πανιὰ καὶ ξύλα ὑγρὰ καὶ χρώματα πελαγίσια-
ἀκόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξὰ
πρὸς τὰ χαλίκια τοῦ βυθοῦ
οἱ ἄσπρες λήκυθοι.
Ἀγγελικὸ καὶ μαῦρο, φῶς,
γέλιο τῶν κυμάτων στὶς δημοσιὲς τοῦ πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σὲ βλέπει ὁ γέροντας ἱκέτης
πηγαίνοντας νὰ δρασκελίσει τὶς ἀόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στὸ αἷμα του
ποὺ γέννησε τὸν Ἐτεοκλῆ καὶ τὸν Πολυνείκη.
Ἀγγελικὴ καὶ μαύρη, μέρα-
ἡ γλυφὴ γέψη τῆς γυναίκας ποὺ φαρμακώνει τὸ φυλακισμένο
βγαίνει ἀπ᾿ τὸ κύμα δροσερὸ κλωνάρι στολισμένο στάλες.
Τραγούδησε μικρὴ Ἀντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...
δὲ σοῦ μιλῶ γιὰ περασμένα, μιλῶ γιὰ τὴν ἀγάπη
στόλισε τὰ μαλλιά σου μὲ τ᾿ ἀγκάθια τοῦ ἥλιου,
σκοτεινὴ κοπέλα-
ἡ καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ βασίλεψε,
ὁ τύραννος μέσα ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο ἔχει φύγει,
κι ὅλες οἱ κόρες τοῦ πόντου, Νηρηίδες, Γραῖες
τρέχουν στὰ λαμπυρίσματα τῆς ἀναδυομένης
ὅποιος ποτέ του δὲν ἀγάπησε θ᾿ ἀγαπήσει,
στὸ φῶς-
καὶ εἶσαι
σ᾿ ἕνα μεγάλο σπίτι μὲ πολλὰ παράθυρα ἀνοιχτὰ
τρέχοντας ἀπὸ κάμαρα σὲ κάμαρα, δὲν ξέροντας ἀπὸ ποῦ
νὰ κοιτάξεις πρῶτα,
γιατὶ θὰ φύγουν τὰ πεῦκα καὶ τὰ καθρεφτισμένα βουνὰ
καὶ τὸ τιτιβισμάτων πουλιῶν
θ᾿ ἀδειάσει ἡ θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, ἀπὸ βοριὰ
καὶ νότο
θ᾿ ἀδειάσουν τὰ μάτια σου ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς μέρας
πῶς σταματοῦν ξαφνικὰ κι ὅλα μαζὶ τὰ τζιτζίκια.
Τὸ φῶς
Γ. Σεφέρης
Πόρος, «Γαλήνη», 31 τοῦ Ὀχτώβρη 1946
-
Πυρπόλησα όλες τις νύχτες
που μου όφειλε ο πρότερός μου βίος,
εξοστράκισα στον ασβέστη τα μελλούμενα,
τα μελλούμενα που κατείχα από κάτι αόρατες αστροφεγγιές
έτσι που οι βροχές μου να έχουν αποδέκτη.
Γυναίκα εγκλωβισμένη στον κόσμο της πτώσης.
Βγήκα λοιπόν το καταμεσήμερο στο ξέφωτο,
εκεί που άλλοτε ιχνηλατώντας την άβυσσο
αιμοραγούσε η αρχαία πληγή
και ύψωσα το εύρημά μου
Γυναίκα εγκλωβισμένη στον κόσμο της πτώσης
στο φως
έτσι που οι αποθαμμένοι μου όλοι να ανασαίνουν
την αναπόδεικτη γνώση της λευκότητας
που δεν αξιώθηκαν
στις παλιωμένες φλέβες τους ξαναχτυπώντας το αίμα
και να ανθοφορεθεί ο ουρανός.
Γυναίκα εγκλωβισμένη στον κόσμο της πτώσης
Εσύ κι Εγώ.
Εσύ Εγώ.
Εμείς.
Τότε ήταν που ο Θεός συνηγόρησε στο καθ' ομοίωση.
Είπαν ότι είμαι αλαφροΐσκιωτος
άλλοι είπαν ότι είμαι ερωτευμένος
κι άλλοι τρελό με εκτιμούσαν.
Όπως και να 'ναι το ίδιο είναι.
Γι αυτό δεν πάω πουθενά
Εγώ μένω εδώ
να ξορκίζω τη φθορά
να σε αγαπώ ανείπωτα
και να επιστρέφω σε εσένα.
Σε αθέατη γωνιά έχω φυλάξει
τον ήχο του γέλιου σου
και ξεδιψώ
κι ένα κομμάτι ύπνου σου
και τις νύχτες δεν φοβούμαι.
Μ' αυτά πορεύομαι
και με περιγελούν οι άνθρωποι
και με φοβούνται οι άνθρωποι.
Μ' αυτά μου φτάνουν
-γιατί αλήθεια-
εγώ σου κράτησα το χέρι σφιχτά
ένα όρθιο μεσημέρι
σ' απρόσιτο γκρεμό
σου κράτησα το χέρι
κι αυτό αρκεί.
Τότε. Για πάντα. Στην αιωνιότητα.
Θεόδωρος Παντούλας
aristos2 ....δεν βρίσκω τα λόγια ..ας μείνουν "ανείπωτα"
-
Να, λοιπόν, οι γυναίκες ... που, κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ..., και κάποιες ακόμη ...
Καλή ποιητική νύχτα ..., πριν ένα από τα στερνά ξημερώματα του Ιούλη ..., ας την αφήσουμε και απόψε "προδωμένη" την αποτρόπαια - έτσι ή αλλιώς - πραγματικότητα ...
-
Άρης Αλεξάνδρου
ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ
Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα
χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
των πετρωμάτων
σάμπως νάσουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ' οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές
τους.
Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θάχουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν' αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.
-
Να, λοιπόν, οι γυναίκες ... που, κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ..., και κάποιες ακόμη ...
Καλή ποιητική νύχτα ..., πριν ένα από τα στερνά ξημερώματα του Ιούλη ..., ας την αφήσουμε και απόψε "προδωμένη" την αποτρόπαια - έτσι ή αλλιώς - πραγματικότητα ...
.....ας τη ζησουμε....ας την απολαυσουμε που τη ζουμε.....την......ουχι.... "προδωμενη" πραγματικότητα... παρα.... παραδιδομενη στη ζωσα αγκαλια της "ευτυχιας" μας.....που ακομη.....αναζητουμε.......
-
Να, λοιπόν, οι γυναίκες ... που, κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ..., και κάποιες ακόμη ...
η αλλη οψη της .....Γυναίκα δηλητήριο ;) :D
Προσπάθησαν πολλοί
Να σε ψυχολογήσουν
Να δουν τι κρύβεις
Μέσα στην ψυχή σου
Το μόνο που κατάφεραν
Ήταν να αμαρτήσουν
Σε τούνελ μυστικά
Πλανήθηκαν μαζί σου
Γυναίκα δηλητήριο
Κόλαση και μαρτύριο
Λύνεις και δένεις
Ξηλώνεις υφαίνεις
Γυναίκα δηλητήριο
Όνειρο και μυστήριο
Αράχνη που μαγεύει
Και θύματα παιδεύει
Προσπάθησαν πολλοί
Να σ’ αντιμετωπίσουν
Να σου χαρίσουνε στιγμές
Και να σε αγαπήσουν
Το μόνο που κατάφεραν
Ήταν να αμαρτήσουν
Σε τούνελ μυστικά
Πλανήθηκαν μαζί σου
καλημερα :)
-
Άρης Αλεξάνδρου
ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ
Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα
χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
των πετρωμάτων
σάμπως νάσουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ' οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές
τους.
Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θάχουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν' αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.
τι ωραία επιλογή. :)
Οἱ πόνοι τῆς Παναγιᾶς, Βάρναλης
Ποῦ νὰ σὲ κρύψω, γιόκα μου, νὰ μὴ σὲ φτάνουν οἱ κακοί;
Σὲ ποιὸ νησὶ τοῦ Ὠκεανοῦ, σὲ ποιὰ κορφὴν ἐρημική;
Δὲ θὰ σὲ μάθω νὰ μιλᾷς καὶ τ᾿ ἄδικο φωνάξεις.
Ξέρω πῶς θἄχεις τὴν καρδιὰ τόσο καλή, τόσο γλυκή,
ποὺ μὲ τὰ βρόχια τῆς ὀργῆς ταχιὰ θενὰ σπαράξεις.
Σὺ θἄχεις μάτια γαλανά,θἄχεις κορμάκι τρυφερό,
θὰ σὲ φυλάω ἀπὸ ματιὰ κακὴ κι ἀπὸ κακὸν καιρό,
ἀπὸ τὸ πρῶτο ξάφνισμα τῆς ξυπνημένης νιότης.
Δὲν εἶσαι σὺ γιὰ μάχητες, δὲν εἶσαι σὺ γιὰ τὸ σταυρό.
Ἐσὺ νοικοκερόπουλο -ὄχι σκλάβος ἢ προδότης.
Τὴ νύχτα θὰ συκώνομαι κι ἀγάλια θὰ νυχοπατῶ,
νὰ σκύβω τὴν ἀνάσα σου ν᾿ ἀκῶ, πουλάκι μου ζεστὸ
νὰ σοῦ ῾τοιμάζω στὴ φωτιὰ γάλα καὶ χαμομήλι,
κ᾿ ὕστερα ἀπ᾿ τὸ παράθυρο μὲ καρδιοχτύπι νὰ κοιτῶ
ποὺ θὰ πηγαίνεις στὸ σκολιό με πλάκα καὶ κοντύλι.
Κι ἂν κάποτε τὰ φρένα σου μ᾿ ἀλήθεια, φῶς τῆς ἀστραπῆς,
χτυπήσει ὁ Κύρης τ᾿ οὐρανοῦ, παιδάκι μου νὰ μὴ τὴν πεῖς!
Θεριὰ οἱ ἀνθρώποι, δὲ μποροῦν τὸ φῶς νὰ τὸ σηκώσουν!
Δὲν εἶν᾿ ἀλήθεια πιὸ χρυσὴ σὰν τὴν ἀλήθεια τῆς σιωπῆς.
Χίλιες φορὲς νὰ γεννηθεῖς, τόσες θὰ σὲ σταυρώσουν!
-
Άρης Αλεξάνδρου
Με τι μάτια τώρα πια
Βιάστηκες μητέρα να πεθάνεις.
Δεν λέω, είχες αρρωστήσει από φασισμό
κι ήταν λίγο το ψωμί έλειπα κι εγώ στην εξορία
ήτανε λίγος ο ύπνος κι ατέλειωτες οι νύχτες
μα πάλι ποιος ο λόγος να απελπιστείς προτού να κλείσεις τα
εξηντατέσσερα
μπορούσες να 'σφιγγες τα δόντια
έστω κι αυτά τα ψεύτικα τα χρυσά σου δόντια
μπορούσες ν' αρπαζόσουνα από 'να φύλλο πράσινο
απ' τα γυμνά κλαδιά
απ' τον κορμό
μα ναι το ξέρω
γλιστράν τα χέρια κι ο κορμός του χρόνου δεν έχει φλούδα
να πιαστείς
όμως εσύ να τα 'μπηγες τα νύχια
και να τραβούσες έτσι πεντέξι-δέκα χρόνια
σαν τους μισοπνιγμένους που τους τραβάει ο χείμαρρος
κολλημένους στο δοκάρι του γκρεμισμένου τους σπιτιού.
Τι βαραίνουν δέκα χρόνια για να με ξαναδείς
να ξαναδείς ειρηνικότερες ημέρες και να πας
στο παιδικό σου σπίτι με τον φράχτη πνιγμένον στα λουλούδια
να ζήσεις μες στη δίκαιη γαλήνη
ακούγοντας τον πόλεμο
σαν τον απόμακρο αχό του καταρράχτη
να 'χεις μια στέγη σίγουρη σαν άστρο
να χωράει το σπίτι μας την καρδιά των ανθρώπων
κι από τη μέσα κάμαρα–
όμως εσύ μητέρα βιάστηκες πολύ
και τώρα με τι χέρια να 'ρθεις και να μ' αγγίξεις μές από τη σίτα
με τι πόδια να ζυγώσεις εδώ που 'χω τριγύρω μου τις πέτρες
σιγουρεμένες σαν ντουβάρια φυλακής
με τι μάτια τώρα πια να δεις πως μέσα δω χωράει
όλη η καρδιά του αυριανού μας κόσμου
τσαλαπατημένη
κι από τον δίπλα θάλαμο ποτίζει η θλίψη
σαν υγρασία σάπιου χόρτου.
ΥΓ. fivo, διαβάζοντας το ποίημα του Βάρναλη μου ήρθε στο μυαλό το παραπάνω ποίημα του Αλεξάνδρου. Ο λυγμός και τα "γιατί" στην απώλεια της δικιάς μας "Παναγιάς". Η απάντηση του "γιόκα" του Βάρναλη, ο οποίος "γιόκας" στην περίπτωση του Αλεξάνδρου συνδυάζει τους πόνους με την ελπίδα και τα οράματά του (αυτά, όμως, δεν πάνε πάντα μαζί;) αψηφώντας την προτροπή-συμβουλή της "Παναγιάς": "Θεριὰ οἱ ἀνθρώποι, δὲ μποροῦν τὸ φῶς νὰ τὸ σηκώσουν!"...
-
Ν. Καββαδίας
FRESCO
Ο Fra Giovanni σιωπηλός οδήγαε τη γραφίδα.
Το αγγελικό του πρόσωπο χυμένος τη σπουδή.
Ορθός ο δούλος δίπλα σας, μακρύς σα νεροφίδα,
έτριβε τ' άγια χρώματα σε πέτρινο γουδί.
Όργανο, σε ξεχάσανε σε ποια κλειστή ροτόντα,
που δεν την ελειτούργησε λιβάνι και παπάς;
Από νωρίς ξεχάστηκες τους βιαστικούς ρωτώντας.
Όθε αγαπάς νυχτώθηκες, μπαίνεις και δε χτυπάς.
Σκουφί, σωκάρδι βυσσινί φορώ, μακρύ στιλέτο.
Χρυσόβουλη βαστάω γραφή και ένα πουγγί φλουριά.
Σκύβεις, κοιτάζεις το νερό που ρέει στο καναλέτο,
Γυρνάς, διώχνεις το δούλο σου και σβήνεις τα κεριά.
Άσχημος είμαι. Αμαρτωλός σε φρέσκο του Ανωνύμου,
χυμένο είναι το μάτι μου με χτύπημα σφυριού,
το αυτί κομμένο, κι έχασα μια νύχτα τη φωνή μου
στη ναυμαχία του Μισιριού.
Κι αυτός, ωραίος όπως εσύ, ψηλός, porca miseria!
το σχήμα του κρύβει λαμπρή πολεμική στολή.
Χαϊδεύει τα δυο χέρια σου, τα ευλογημένα χέρια,
πέφτει το ράσο του, ο σταυρός γλιστράει και σε φιλεί.
Με το καράβι του Θησέα σ' αφήσαμε στη Νάξο.
Γυμνή, μ' ένα στα πόδια σου θαλασσινό σκουτί.
Σε ποιες σπηλιές εκρύφτηκες και πως να σε φωνάξω;
Κοστάρω κι όλο με τραβάει μακριά το καραντί.
Ένα κοπάδι ελέφαντες, μαϊμούδες και καμήλες
σου κουβαλούσαν σε μακρύ ποντόνι τα προικιά.
Μα τα 'πιε ανεμορούφουλας απέξω από τις Μύλες
και ξέστρωσες το νυφικό κρεβάτι σου Θιακιά.
Sydney 1955
-
Σαν παιχνίδι
Περίμενα τη νύχτα να μιλήσω,
την ώρα που σαν άγγελος η μοναξιά μου
στρώνει αλήθειες ανάμεσα στα πράγματα,
κι ο χρόνος καθαρός, διαλέγει τα φεγγάρια.
Ο μύθος των ματιών σου είναι το άλλο καλοκαίρι
που γίνεται τραγούδι του βοριά.
Ο άλλος μύθος της καρδιάς μου
θα κόψει τα νερά απελπισμένα,
ανήμερα γιορτής της νήσου Σαντορίνης.
Επανάλαβε το ρήμα "νερό" στους χρόνους του ονείρου
και σε όλες τις εγκλίσεις του θαύματος,
ώσπου να γίνω φως, βαθύ, στο βάθος της σκηνής,
στον άκτιστο κόσμο των χρωμάτων.
Όταν φύγεις, μην τρομάξεις τα πουλιά,
τράβηξε γερά τον ουρανό, να μετρώ τη νύχτα σαν πατρίδα
και κλείσε καλά τη θάλασσα μην κόψει το νερό
και πιάσει βροχή κι άμαθος στη μοναξιά γλιστρήσω και πνιγώ.
Διονύσης Καρατζάς
-
Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη μελλοποιημένο απο τον Γ. Ζουγανέλη
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
(δεν παραθετω στιχους, κλικ στην εικονα και ακουστε)
(http://iparxei-mageia.pblogs.gr/files/109152-a_4207.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=dnDZqhFnr6w&feature=related)
Η μελοποίηση του "Μονογράμματος" του Οδυσσέα Ελύτη από τον Γιάννη Ζουγανέλη είναι χρονολογικά η πρώτη (1983) και η πιο δυσεύρετη.
Η περιπετειώδης ιστορία της έχει ως εξής:
1982. Αθήνα. Τρίτη βράδυ.
Στο δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ στο ραδιόφωνο, η Μαρία Παξινού και ο Γιάννης Ζουγανέλης κάνουν, όπως κάθε Τρίτη, την εκπομπή «Τρίτη βράδυ με ποίηση». Ο Γιάννης, για πρώτη φορά αναμεταδίδει ζωντανά μια δική του μελοποίηση σε ένα κομμάτι από το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη.«Πενθώ τον ήλιο»
Ο Νίκος Δήμου (γνωστός συγγραφέας και blogger στις μέρες μας) είναι ένας από τους ακροατές της εκπομπής. Δεν διστάζει να επικοινωνήσει με τον Γιάννη Ζουγανέλη και να του μεταφέρει την χαρά, την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που άκουσε το συγκεκριμένο απόσπασμα μελοποιημένο. Ο ίδιος ο Ελύτης, μέσω του Νίκου Δήμου, ζητάει από τον Γιάννη Ζουγανέλη να μελοποιήσει όλο το «Μονόγραμμα» με σκοπό να εκδοθεί σε δίσκο Ο Γιάννης κάνει την μελοποίηση.
Στα τέλη του 1982 μπαίνει στο στούντιο και ξεκινάει να ηχογραφεί το «Μονόγραμμα». Ο Μίνως Μάτσας αναλαμβάνει την παραγωγή ενώ η ηχογράφηση γίνεται στο στούδιο PDR του Πάνου Δράκου με την συμμετοχή εξαιρετικών μουσικών:
Τραγουδούν ο συνθέτης και η Ισιδώρα Σιδέρη, ενώ συμμετέχουν η Δήμητρα Γαλάνη και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ενορχήστρωση είναι του Γιάννη Ζουγανέλη ενώ είναι η πρώτη συμμετοχή του Βασίλη Σαλέα σε δισκογραφική δουλειά.
Το υλικό είναι έτοιμο για έκδοση όταν για άγνωστους μέχρι σήμερα λόγους, ο Οδυσσέας Ελύτης ζητάει ξαφνικά από τον Μίνω Μάτσα ένα αστρονομικό ποσό για την παραχώρηση των δικαιωμάτων του «Μονογράμματος». Ο Μάτσας, αδυνατεί να βρεί τα χρήματα αυτά και έτσι η δουλειά μένει στο συρτάρι...
-
Νίκος Γκάτσος.
Μια Κυριακή στην Κοκκινιά
στην παιδική μου γειτονιά
είδα μια γριά χοντρομπαλού
που ο νους της έτρεχε αλλού
Την κοίταξα με κοίταξε
σαν κουκουβάγια σε μπαξέ
και μου' πε με φωνή θολή
που μάνα θύμιζε τρελή:
Σε χώμα φύτρωσα ζεστό
αιώνες πριν απ' τον Χριστό.
Ζούσα καλά κι ευχάριστα
κι έπαιρνα μόνο άριστα
Μα σαν προχώρησε ο καιρός
έγινε ο κόσμος μοχθηρός
και με βατέψανε, που λες,
αράδα βάρβαρες φυλές
Σελτζούκοι Σλάβοι Ενετοί
λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί
Τότε κατάλαβα γιατί
καμένο ήμουνα χαρτί
δίχως χαρά δίχως γιορτή
Σιγά σιγά και ταπεινά
μ' αγώνες και με βάσανα
καινούργια έβγαλα φτερά
μα ήρθαν τα χειρότερα
Είδα τα ίδια μου παιδιά
να δίνουν σ' άλλους τα κλειδιά
και με χιλιάδες ψέματα
με προδοσίες κι αίματα
να μου σπαράζουν την καρδιά
Γι' αυτό μια νύχτα σκοτεινή
θ' ανέβω στην Καισαριανή
με κουρασμένα βήματα
να κλάψω για τα θύματα
στ' αραχνιασμένα μνήματα
Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό
αντίκρυ στον Λυκαβηττό
μικρό κεράκι θα κρατώ
να φέγγει χρόνους εκατό»
-
Γιώργος Σεφέρης
Η λυπημένη
Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς
κάθισες πρὸς τὸ βράδυ
μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι
δείχνοντας πὼς πονεῖς•
κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ
ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει
σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη
καὶ δέουνται οἱ λυγμοί•
κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ
ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ
κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη
γυρίζει στὸν καρπό•
μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς
δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη
τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει
ἔναστρος οὐρανός.
(και μελοποιημένο ...
http://www.youtube.com/watch?v=OIZWNV_ZcRA )
-
ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Η ΖΩΗ ΜΟΙΑΖΕΙ Μ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΗΜΕΡΑ ΜΑ ΚΑΙ ΒΡΑΔΥ. ΔΕ ΣΥΝΑΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΝΑΧΑ ΝΙΝΕΜΙΑ. ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΚΥΜΙΑ.
-
http://www.youtube.com/watch?v=pGX-zLUmGPI&NR=1 (http://www.youtube.com/watch?v=pGX-zLUmGPI&NR=1)
Είναι ο μικροπρεπής εαυτός μου, κύριε μου ...
Βγήκα έξω μοναχός μου για να πάω στο ραντεβού μου. Αλλά ποιος είναι αυτός που με ακολουθεί μες στο αθόρυβο σκοτάδι;
Κάνω κατά μέρος για να αποφύγω την παρουσία του, αλλά δεν του ξεφεύγω.
Κάνει τη σκόνη να σηκώνεται με το θρασύ περπάτημά του' Σε κάθε λέξη που ξεστομίζω, προσθέτει τη δυνατή φωνή του.
Είναι ο μικροπρεπής εαυτός μου, κύριε μου, δεν ξέρει τι θα πεί ντροπή' αλλά εγώ ντρέπομαι να έρθω στην πόρτα σου με αυτόν συντροφιά.
-- Rabindranath Tagore
Gitanjali, Song Offerings
-
Γεώργιος Σουρῆς
Στὸν ἴσκιο μου
Βρὲ ἴσκιε μου γιατί μ᾿ ἀκολουθεῖς;
Δὲ μ᾿ ἀφήνεις μόνο μου νὰ τρέχω;
Βρὲ ἴσκιε μου, δὲ πᾶς νὰ μοῦ χαθεῖς,
πρέπει κι ἐσένα σύντροφο νὰ ἔχω;
Πότε στραβὸ σὲ βλέπω πότε ἴσο,
πότε μακρὺ σὰ σούβλα, πότε νᾶνο,
τὴ μιὰ πηγαίνεις μπρός, τὴν ἄλλη πίσω
σὲ ἀπαντῶ ἐδῶ, ἐκεῖ σὲ χάνω.
Χωρὶς νὰ βλέπεις, πιάνεις ὅτι πιάνω,
μὲ ὁδηγεῖς ἀλλὰ καὶ σ᾿ ὁδηγῶ.
Καὶ τέλος πάντων κάνεις ὅτι κάνω
καὶ εἶσαι ἄλλος, δεύτερος, ἐγώ.
Βρὲ ἴσκιε μου, γιατί μ᾿ ἀκολουθεῖς;
Βρὲ ἴσκιε μου δὲ πᾶς νὰ μοῦ χαθεῖς...
Σὲ ἀπαντῶ στὸ σπίτι καὶ στὸ δρόμο
καὶ μοῦ γεννᾷς πολλὲς φορὲς τὸν τρόμο.
-
Και μια και λέμε για ίσκιους...
...Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου…
...Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι
μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ.(Κατερίνα Γώγου)
Αλλά ..ψηφίζω...
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!
:)
-
Θαλασσινή
Σε κοιτώ κι ο ήλιος μεγαλώνει
Σύντομα τη μέρα μας θα σκεπάσει
Ξύπνα καρδιά και χρώμα μπες μπροστά
Για να διαλύσεις τις δυστυχίες της νύχτας
Σε κοιτώ όλα είναι γυμνά
Eξω οι βάρκες έχουν λιγοστό νερό
Πρέπει όλα να ειπωθούν με λίγα λόγια
Είναι κρύα η θάλασσα χωρίς αγάπη
Είναι του κόσμου η αρχή
Τα κύματα θα λικνίσουν τον ουρανό
Εσύ μες στα σεντόνια σου λικνίζεσαι
Τραβάς τον ύπνο προς τα 'σένα
Ξύπνα να ακολουθήσω τα χνάρια σου
Eχω κορμί για να σε καρτερώ για να σε ακολουθώ
Από τις πόρτες της αυγής ίσαμε του ίσκιου τις πόρτες
Eνα κορμί για να περάσω τη ζωή μου αγαπώντας σε
Μια καρδιά για να ονειρεύομαι από τον ύπνο σου έξω.
PAUL ELYARD
-
...ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...Τάσος Λειβαδίτης
Τι υπέροχη υπογραφή...
-
'' ... είναι πικρή η υπομονή, μα γλυκός ο καρπός της ... "
-
Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)
Για μας που (μάλλον) φεύγουμε...
-
οι ανθρωποι πολλες φορες το 'λιγο' αναζητουνε, και δε μπορουνε το ' πολυ 'που εχουνε να δουνε.
-
Άλλο Ενα Καλοκαίρι
Για σκέψου να μην πρόφταινα
κι αυτό το καλοκαίρι
να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό
να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου
να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές
να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις
ν’ ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας
να καταλαβαίνω τούς δικούς μου που αγαπώ
να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν
να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω
να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά
ν’ αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου
να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές
ν’ αντικρίζω φρέσκα σώματα γυμνά
ν’ αναπολήσω έρωτες, να ονειρευτώ καινούργιους
ν’ αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν.
Έτσι καθώς τα πρόφτασα αυτό το καλοκαίρι
λέω να ελπίζω για προσεχή Χριστούγεννα
για κάποια επόμενη Πρωτοχρονιά
- άσε να δούμε και για παραπέρα.
Τίτος Πατρίκιος
-
χμ...σοφα λογια ειδα πιο πανω...μ αρεσει... :)
Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές κι ήθελα να φωνάξω- "σταματήστε!". Μα ξέροντας πως με κρυφοκοίταζε ο χαφιές μ΄ άκουσα να φωνάζω- "Ζήτω! Προχωρήστε!"
Μπρεχτ.
-
Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός.
Και να που σήμερα, μου δείξανε τον κόσμο τους.
Μόνο το ματωμένο δάκτυλό τους είδα μπρος.
Και είπα ευθύς: «Μ’ αρέσει ο νόμος τους».
Τον κόσμο τον αντίκρισα μεσ’ απ’ τα ρόπαλά τους.
Στάθηκα κι είδα, ολημερίς, με προσοχή.
Είδα χασάπηδες, που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους.
Και σαν με ρώτησαν «Σε διασκεδάζει;», είπα: «πολύ!»
Κι από την ώρα εκείνη, λέω «Ναι» σε όλα.
Κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω.
Για μα μη με τυλίξουνε σε καμιά κόλλα,
ό,τι κανένας δεν εγκρίνει, το εγκρίνω.
Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα.
Μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια.
Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα:
«Καλά τους κάνουν – για του έθνους την ομόνοια!»
Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω: «σταματήστε!».
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ’ άκουσα να φωνάζω:»Ζήτω! Προχωρήστε!»
Δεν μου αρέσει η φτήνια και η κακομοιριά.
Γι’ αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου.
Αλλά στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά
Ταιριάζει, βέβαια – το ξέρω- κι η έγκρισή μου.
B. Brecht.
Για να το έχουμε όλο…
-
Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός.
Και να που σήμερα, μου δείξανε τον κόσμο τους.
Μόνο το ματωμένο δάκτυλό τους είδα μπρος.
Και είπα ευθύς: «Μ’ αρέσει ο νόμος τους».
Τον κόσμο τον αντίκρισα μεσ’ απ’ τα ρόπαλά τους.
Στάθηκα κι είδα, ολημερίς, με προσοχή.
Είδα χασάπηδες, που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους.
Και σαν με ρώτησαν «Σε διασκεδάζει;», είπα: «πολύ!»
Κι από την ώρα εκείνη, λέω «Ναι» σε όλα.
Κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω.
Για μα μη με τυλίξουνε σε καμιά κόλλα,
ό,τι κανένας δεν εγκρίνει, το εγκρίνω.
Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα.
Μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια.
Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα:
«Καλά τους κάνουν – για του έθνους την ομόνοια!»
Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω: «σταματήστε!».
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ’ άκουσα να φωνάζω:»Ζήτω! Προχωρήστε!»
Δεν μου αρέσει η φτήνια και η κακομοιριά.
Γι’ αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου.
Αλλά στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά
Ταιριάζει, βέβαια – το ξέρω- κι η έγκρισή μου.
B. Brecht.
Για να το έχουμε όλο…
κεφακια κεφακιαα;; ;) ;D ;D
-
Έτυχε. Την μια φορά σε διορθώνω και την άλλη σε συμπληρώνω...
Έτυχε. 8)
-
Έτυχε. Την μια φορά σε διορθώνω και την άλλη σε συμπληρώνω...
Έτυχε. 8)
:P :P (καλα...)
-
στιχοι;;...εεε καλά τωρα ;D
ωω θρυλέοντα aristos
σε πονάω ευχαρίστως
το χα αντιληφθεί νωρίς
πως εσύ θα λυπηθείς.
με ποια ευρωπαϊκή ομάδα κληρώθηκε ο θρύλος για την επόμενη φάση;;……ταξίδευα και δεν το είδα. :P ;D ;D
-
στιχοι;;...εεε καλά τωρα ;D
ωω θρυλέοντα aristos
σε πονάω ευχαρίστως
το χα αντιληφθεί νωρίς
πως εσύ θα λυπηθείς.
με ποια ευρωπαϊκή ομάδα κληρώθηκε ο θρύλος για την επόμενη φάση;;……ταξίδευα και δεν το είδα. :P ;D ;D
... εν είδα ... ότι ουδέν οίδα ...,
γηπεδιστί: παίκτες π........ ή γ......., ο Θρύλος δεν πεθαίνει ... 8)
-
Ελεγεία των Λουλουδιών
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν
Κι’ απ’ όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται
η νεότης πιο ωραία. Aλλά μαραίνεται
γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται·
η πασχαλι[αίς] με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Aλλά τα ίδια μάτια δεν τα κυττάζουνε.
Και άλλα χέρια σ’ άλλα στήθεια τα βάζουνε.
Έρχοντ’ οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε·
τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ’ αναγνωρίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν,το καλοκαίρι ανθίζουν.
Aλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.
Aυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε·
κ’ επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.
Πάλ’ ήλθε καλοκαίρι κ’ οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Aλλ’ απ’ το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.
Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.
Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.
Βαρυά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.
Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Λησμονημένου Aυγούστου κρίνοι μάς στέφουνε,
τ’ αλλοτεινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
σκιαίς αγαπημέναις γλυκά μάς γνέφουνε
και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν.
Κ.Π. Καβάφης
(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)
-
Ελεγεία των Λουλουδιών
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν
Κι’ απ’ όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται
η νεότης πιο ωραία. Aλλά μαραίνεται
γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται·
η πασχαλι[αίς] με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Aλλά τα ίδια μάτια δεν τα κυττάζουνε.
Και άλλα χέρια σ’ άλλα στήθεια τα βάζουνε.
Έρχοντ’ οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε·
τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ’ αναγνωρίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν,το καλοκαίρι ανθίζουν.
Aλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.
Aυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε·
κ’ επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.
Πάλ’ ήλθε καλοκαίρι κ’ οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Aλλ’ απ’ το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.
Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.
Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.
Βαρυά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.
Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Λησμονημένου Aυγούστου κρίνοι μάς στέφουνε,
τ’ αλλοτεινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
σκιαίς αγαπημέναις γλυκά μάς γνέφουνε
και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν.
Κ.Π. Καβάφης
(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)
Τι ωραίο...
-
Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ
Ξύπνησες τη σταλαγματιά της μέρας
Επάνω στην αρχή του τραγουδιού των δέντρων
Ω τι ωραία που είσαι
Με τα χαρούμενα μαλλιά σου ξέπλεκα
Και με τη βρύση που ήρθες ανοιχτή
Για να σ' ακούω που ζεις και που διαβαίνεις!
Ω τι ωραία που είσαι
Τρέχοντας με το χνούδι της κορυδαλλένιας
Γύρω από τις μοσκιές που σε φυσούνε
Καθώς φυσάει ο στεναγμός το πούπουλο
Μ' ένα μεγάλον ήλιο στα μαλλιά
Και με μια μέλισσα στη λάμψη του χορού σου
Ω τι ωραία που είσαι
Με το καινούριο χώμα πού πονείς
Από τη ρίζα έως την κορυφή των ίσκιων
Ανάμεσα στα δίχτυα των ευκάλυπτων
Με τον μισό ουρανό μέσα στα μάτια σου
Και με τον άλλον στα μάτια που αγαπάς
Ω τι ωραία που είσαι
Καθώς ξυπνάς τον μύλο των ανέμων
Και γέρνεις τη φωλιά σου αριστερά
Για να μην πάει χαμένος τόσος έρωτας
Για να μην παραπονεθεί ούτε μια σκιά
Στην ελληνίδα πεταλούδα που άναψες
Ψηλά με την αυγερινή ευφροσύνη σου
Γεμάτη από τη χλόη της ανατολής
Γεμάτη απ' τα πρωτάκουστα πουλιά
Ω τι ωραία που είσαι
Ρίχνοντας τη σταλαγματιά της μέρας
Επάνω στην αρχή του τραγουδιού των δέντρων!
Οδυσσέας Ελύτης
ioanna89 για σένα που είσαι πράγματι ωραία και ευγενική ψυχή :)
-
Επέστρεφε
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με --
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1912)
Επέστρεφε ..., εκ των διακοπών έστω ... :(
Καλώς σας βρήκα ..., ανιχνευτές, -τριες στίχων ..., και ουχί μόνον ...!
-
Ο Θάνατος δεν είναι όταν σβήνουν τα φώτα. Είναι το σβήσιμο της λάμπας επειδή ήρθε η αυγή.
Ταγκόρ, 1861-1941, Ινδός λογοτέχνης, Νόμπελ 1913
Καλημέρα και ... προσοχή ...
-
Domenica, ευχαριστώ... Τίποτα ωραιότερο από τα ποιήματα... και από εσάς που τα ξέρετε και μας τα προσφέρετε :) (δεν ξέρω τι άλλο να πω... :-[ )
Για σένα και τον aristos2
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι
Being but men, we walked into the trees
Afraid, letting our syllables be soft
For fear of waking the rooks,
For fear of coming
Noiselessly into a world of wings and cries.
If we were children we might climb,
Catch the rooks sleeping, and break no twig,
And, after the soft ascent,
Thrust out our heads above the branches
To wonder at the unfailing stars.
Out of confusion, as the way is,
And the wonder, that man knows,
Out of the chaos would come bliss.
That, then, is loveliness, we said,
Children in wonder watching the stars,
Is the aim and the end.
Being but men, we walked into the trees. | | Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα. |
Dylan Thomas (μτφ. Βίλκη Τσελεμέγκου-Αντωνιάδου)
-
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
... πόσο λίγο, μα πόσο πολύ ... για να γίνουμε άνθρωποι ...!
Σ' ευχαριστώ Ιωάννα ..., φεύγω για το πλησιέστερο δάσος ... ;)
-
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
..., φεύγω για το πλησιέστερο δάσος ... ;)
...τρέξε πριν καεί και το τελευταίο :D
-
Εὐριπίδης, Ἀθηναῖος
Γέρασε ἀνάμεσα στὴ φωτιὰ τῆς Τροίας
καὶ στὰ λατομεῖα τῆς Σικελίας.
Τοῦ ἄρεσαν οἱ σπηλιὲς στὴν ἀμμουδιὰ κι οἱ ζωγραφιὲς τῆς
θάλασσας.
Εἶδε τὶς φλέβες τῶν ἀνθρώπων
σὰν ἕνα δίχτυ τῶν θεῶν, ὅπου μᾶς πιάνουν σὰν τ᾿ ἀγρίμια· 5
προσπάθησε νὰ τὸ τρυπήσει.
Ἦταν στρυφνός, οἱ φίλοι του ἦταν λίγοι·
ἦρθε ὁ καιρὸς καὶ τὸν σπαράξαν τὰ σκυλιά.
Γ. Σεφέρης
-
Rainer Maria Rilke "Σ'αγαπώ" σε μετάφραση Κωστή Παλαμά (http://www.youtube.com/watch?v=xDPygyHGKho)
Κλείσε τα μάτια μου
μπορώ να σε κοιτάζω
Τ' αυτιά μου σφράγισ' τα
να σ' ακούσω μπορώ
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθώ σ' εσένα
και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ
Χωρίς τα χέρια μου μπορώ να σ' αγκαλιάσω
σαν να 'χα χέρια όμοια καλά με την καρδιά
Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι-
Κι αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.
ioanna89 τιποτε δεν ειμαστε... παρα μονο άνθρωποι... τι ωραίο!!!
paraxenos ;D ;D ;D τι ποιησις !!!!!!
aristos2 καλώς όρισες.......!!!!
-
Cho Byung–Hwa (1921–2003) (Κορεάτης)
ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ
Το κοχύλι είναι μόνο
πλάϊ στη θάλασσα.
Σαν νιώσει απεγνωσμένο
με μάταιες ελπίδες,
το κοχύλι κρυφά
νοσταλγεί το βυθό.
Καθώς οι εποχές παρέρχονται,
τα όνειρα του κοχυλιού
σκληραίνουν από την αρμύρα.
Πάνω στην παραλία,
το κοχύλι είναι μόνο
όλη τη μέρα, όλη τη νύχτα.
Για την aeee ..., που σίγουρα θ' αγαπά τη θάλασσα και ... τους θησαυρούς της ...
-
τι τα θες …
ανάσκελα σε μιαν αιώρα
άστρα μέτραγα, για την ώρα
κι έκαμα ευχές
ξημέρωσε κι ήλθε μπόρα
ήταν ώρα; - οι καιροί, τι τα θες!
... για όσους ξενυχτούν, απόψε, ... ανάσκελα σε μιαν αιώρα ...
-
ERIC-EMMANUEL SCHMITT
Τέσσερις εικόνες αγάπης
[...]
Δεν μπορούμε ν' αποφύγουμε τη μοίρα μας
(παύση)
Η δική μου μοίρα είσαι εσύ
(γλυκά)
Ποτέ δε θ' ανήκει ο ένας στον άλλον σωματικά,
αλλά σίγουρα ανήκουμε ο ένας στον άλλον πνευματικά
Επεσες μέσα μου, έπεσα μέσα σου -
αιχμάλωτοι είμαστε και οι δυο
ακόμα κι αν δεν είσαι ο άντρας μου στη σάρκα μου
είσαι ο άντρας μου στις αναμνήσεις μου
στα όνειρά μου, στις ελπίδες μου
Απ' αυτά με κρατάς
ίσως μπορούμε να χωριστούμε
αλλά δεν μπορούμε πια να χωρίσουμε
Ολες αυτές τις μέρες που έλειπες,
που έλειπες από δω μέσα
που έλειπες απ' τον εαυτό σου
εγώ συνέχιζα να σου απευθύνω όλες μου τις σκέψεις
μοιραζόμουνα μαζί σου τις διαθέσεις μου
Τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένη μ' έναν άντρα;
Σημαίνει να τον αγαπάς ερήμην του εαυτού σου,
ερήμην του ίδιου,
σε πείσμα και εναντίον όλων.
Εγώ αγαπώ αυτά που επιθυμείς και αυτά που αποστρέφεσαι,
αγαπώ τον πόνο που μου προκαλείς,
έναν πόνο που δεν με πονάει,
έναν πόνο που αμέσως τον ξεχνώ,
έναν πόνο που δεν αφήνει ίχνη.
Ερωτας είναι αυτή η ανοχή...
[...]
Από το ομότιτλο θεατρικό έργο
-
Ο Ηρακλής κ’ εμείς
Μεγάλος και τρανός, σου λένε, τέκνο Θεού, κι ένα σωρό δασκάλοι
από πάνω:-
ο γερο- Λίνος, γιος του Απόλλωνα, να του μαθαίνει γράμματα·
ο Εύρυτος
την τέχνη του τοξότη· ο Εύμολπος, γιος του Φιλάμμωνα,
τραγούδι και λύρα· και, το πιο σπουδαίο απ’ όλα, ο γιος του
Ερμή, ο Αρπάλυκος,
που τα παχιά, τα τρομερά του φρύδια πιάναν το μισό του κούτελο,
του ‘μαθε για καλά την τέχνη των Αργείων: -την τρικλοποδιά·
-με τούτην
κερδίζονται τα πιο πολλά, στην πυγμαχία, στην πάλη, και
στα Γράμματα ακόμα.
Όμως εμείς, τέκνα θνητών, δίχως δασκάλους, με δικιά μας
μόνο θέληση,
μ’ επιμονή κι επιλογή και βάσανα, γίναμε αυτό που γίναμε. Καθόλου
δε νιώθουμε πιο κάτου, μήτε χαμηλώνουμε τα μάτια. Μόνες
περγαμηνές μας: τρεις λέξεις: Μακρόνησος, Γυάρος και Λέρος.
Κι αν αδέξιοι
μια μέρα σας φανούν οι στίχοι μας, θυμηθείτε μονάχα πως γραφτήκαν
κάτω απ’ τη μύτη των φρουρών, και με τη λόγχη πάντα στο πλευρό μας.
Κι ούτε χρειάζονται δικαιολογίες,- πάρτε τους γυμνούς, έτσι όπως είναι,-
πιότερα ο Θουκυδίδης ο στεγνός θα σας πει απ’ τον περίτεχνο
τον Ξενοφώντα.
Λέρος 23, ΙΙΙ. 68
(Γιάννης Ρίτσος, «Επαναλήψεις, Β’»)
-
ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ - Ίσως η απουσία είναι παρουσία
http://www.youtube.com/watch?v=RaQeCb7C5_M
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
Για τη marianthid και την απουσία της ..., από έναν ταπεινό αδιόριστο γλωσσολόγο ... (καλή τοποθέτηση ... ;) )
-
Δυνάμωσις
Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώση
να βγη απ' το σέβας κι' από την υποταγή.
Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ' έθιμα κι' απ' την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγη.
Από ταις ηδοναίς πολλά θα διδαχθή.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθή.
Έτσι θ' αναπτυχθή ενάρετα στην γνώσι.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
«Η τάξη που διακρίνεται για την αρετή της, δεν επιχειρεί παρά σπάνια μια επανάσταση. Αυτό, γιατί βρίσκεται πάντοτε σε μειοψηφία.» Αριστοτέλης
-
Κική Δημουλά
Ο πληθυντικός αριθμός
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
-
Κική Δημουλά
Ο πληθυντικός αριθμός
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ανυπεράσπιστοι
http://www.youtube.com/watch?v=zvS-AwxDpK0&feature=related
δυστυχως, δε βρισκω τα λογια .....ειναι εξαιρετικο!!!
-
Το μοναδικό από τα Εκατό Ερωτικά Σονέτα του Νερούδα που έχει ομοιοκαταληξία
Νο 66
Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω
Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ' το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ' το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ' το παγερό στο πυρωμένο.
Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι' αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν' της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.
Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.
Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ' αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.
-
Μην περνάτε τη μισή σας ζωή λέγοντας τι πρόκειται να κάνετε και την άλλη μισή εξηγώντας γιατί δεν το κάνατε. Τζων Μέισον
-
Σκληρή μνήμη
Μετά τόσον καιρό
Μπορώ ακόμα να θυμάμαι
Θολά το πρόσωπό σου,
Σαν ένα παλιό ίχνος μνήμης
Απροσδιόριστα οδυνηρό,
Έγινες πια σκιά
Όχι γυναίκα,
Όσα δεν τολμήσαμε
Όσα δεν θέλαμε στ’ αλήθεια,
Τα αφήσαμε χωρίς γενναιότητα,
Υποκύψαμε στη συνήθεια,
Ένοχοι,
Σχεδόν νικημένοι,
Αφεθήκαμε στο χρόνο,
Αφού από καιρό είχαμε
Βάλει πλώρη,
Να αφανιστούμε.
Ίσως τώρα, που λείπεις οριστικά
Και σβήνουν τα μάτια σου,
Όπως σβήνει η βροχή
Τις πατημασιές στο σκονισμένο δρόμο,
Τώρα που σε άλλο τόπο
Γερνάς,
Χωρίς φωνή
Χωρίς βήματα
Και ξέρω πως φοβάσαι,
Να έρχεσαι το βράδυ στα όνειρά μου,
Δροσερή κι αγαπημένη,
Όπως τότε
Κι ας μου λείπεις για πάντα.
Του Κώστα Παπαποστόλου
-
"Δεν γνώρισα κανένα που να εμπνέη τόσον σεβασμό όσο οι Ελληνες φιλόσοφοι." ΝΙΤΣΕ
"Ολα τα πολιτισμένα έθνη εις ότι αφορά την δραστηριότητα τού πνεύματος, είναι αποικίες της Ελλάδος." ΧΕΝΡΙ ΜΕΧΝ
"Αν η διορατικότης των Ελλήνων συμβάδιζε με την ιδιοφυία τους, τότε ίσως και η βιομηχανική επανάσταση να άρχιζε χίλια χρόνια πριν απο τον Κολόμβο. Και στην εποχή μας τότε δεν θα προσπαθούσαμε να περιφερώμαστε απλώς γύρω απο την Σελήνη, αλλά θα είχαμε φθάσει και σε άλλους κοντινούς πλανήτες." ΑΡΘΟΥΡ ΚΛΑΡΚ
"Ο κόσμος είναι η διαστελλόμενη Ελλάς και η Ελλάς είναι ο συστελλόμενος κόσμος." ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ
...........................
για μας ... τους Νεοέλληνες ...
-
Όταν οι ανθρωποι σιωπούν,μιλούν οι πέτρες..
Α.Σακέτος
-
Όταν οι ανθρωποι σιωπούν,μιλούν οι πέτρες..
Α.Σακέτος
πτ, πτ, πτ, ... Κε Σακέτο μας ... πτ, πτ, πτ, ... κι εσύ Αναστασια 76 ... πτ, πτ, πτ, ... (αν είναι για τα έργα τους ..., πάσο ...) 8)
-
Όταν οι ανθρωποι σιωπούν,μιλούν οι πέτρες..
Α.Σακέτος
πτ, πτ, πτ, ... Κε Σακέτο μας ... πτ, πτ, πτ, ... κι εσύ Αναστασια 76 ... πτ, πτ, πτ, ... (αν είναι για τα έργα τους ..., πάσο ...) 8)
που ακριβως διαφωνεις;; ???
-
για μας ... τους Νεοέλληνες ...
Τὸ τραγούδι τοῦ Χάρου (Μιλτιάδης Μαλακάσης )
Ξυπνήσετε ὅλοι, μάγισσες καὶ μάγοι,
Καὶ θέλω τώρα κάτι νὰ σᾶς πῶ.
Νὰ βγῆτε ἀπὸ τὰ μνήματα χτυπῶ,
Νὰ ῾ρθῆτε πάλι στὸ δικό μου πλάγι,
Ξυπνήσετε ὅλοι, μάγισσες καὶ μάγοι,
Καὶ θέλω τώρα κάτι νὰ σᾶς πῶ.
Ξυπνῆστε καὶ ντυθῆτε γιορτινά,
Νυφάδες καὶ γαμπροὶ ξαναγενῆτε
Κ᾿ ἐλᾶτε πάλε δόξες νὰ χαρεῖτε
Μαζύ μου, σὲ ταξίδια μακρινά...
Ξυπνῆστε καὶ ντυθῆτε γιορτινά,
Νυφάδες καὶ γαμπροὶ ξαναγενῆτε.
Μὴ σᾶς τρομάζει κι ἂν φορῶ στεφάνι
Σκεβρό, καὶ μὲ κλαδόφυλλα ξερά,
Τὸ χέρι σας μ᾿ ἀστέρια, μιὰ φορά,
Καὶ μὲ ξανθοὺς ἀνθούς μοῦ τό ῾χε κάνει,
Μὴ σᾶς τρομάζει τ᾿ ἄραχνο στεφάνι,
Γιὰ σᾶς θὰ λουλουδίζει ἀστραφτερά.
Καὶ τὰ γυμνά μου κόκκαλα κι αὐτὰ
Μὴ σᾶς τρομάζουν, σηκωθῆτε, πᾶμε,
Χρυσελεφάντινος καὶ πάλι θά ῾μαι
Στὰ μαγεμένα μάτια σας μπροστά...
Καὶ ἀντὶς δρεπάνι, ρόδα θὰ βαστᾷ
Τὸ χέρι μου, ξυπνήσετε, καὶ πᾶμε.
Ἐλᾶτε, πᾶμε, ὁ κόσμος σᾶς προσμένει
Στοὺς κάμπους, ἄτια τώρα χλιμιντροῦν,
Καράβια στὸ γιαλὸ πριμοπλωροῦν,
Στοὺς γάμους σας εἶναι ὅλοι καλεσμένοι,
Ἐλᾶτε, πᾶμε, ὁ κόσμος σᾶς προσμένει,
Στοὺς κάμπους, ἄτια τώρα χλιμιντροῦν.
Ξυπνῆστε, μὴν ἀργεῖτε, καρτερῶ,
Ὢ γειά σας, γειά σας καὶ χαρά σας τώρα!
Πᾶμε, καὶ κάθε τόπο, κάθε χώρα,
Τὸ φῶς σας θὰ μαγέψει τὸ λαμπρό...
Τὴν νύχτα τώρα θά ῾χουμε χορό,
Καὶ τὴν ἡμέρα τὰ ταξίδια τώρα...
;)
-
Όταν οι ανθρωποι σιωπούν,μιλούν οι πέτρες..
Α.Σακέτος
πτ, πτ, πτ, ... Κε Σακέτο μας ... πτ, πτ, πτ, ... κι εσύ Αναστασια 76 ... πτ, πτ, πτ, ... (αν είναι για τα έργα τους ..., πάσο ...) 8)
που ακριβως διαφωνεις;; ???
... δε διαφωνώ ..., λούομαι εκ κατεψυγμένου ύδατος …, στο ενδεχόμενο οι ομιλούντες λίθοι ν’ «αναπαύονται» επί του μνήματος ...! ::)
-
Τὸ τραγούδι τοῦ Χάρου (Μιλτιάδης Μαλακάσης )
... εγκαταλείπω το μνήμα ..., ε, το τόπικ ...., κύριε ελέησον ... :D
-
μαλλον δεν τον εχεις διαβασει... ;)
-
Τὸ τραγούδι τοῦ Χάρου (Μιλτιάδης Μαλακάσης )
... εγκαταλείπω το μνήμα ..., ε, το τόπικ ...., κύριε ελέησον ... :D
;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D
Κι όμως ήταν τυχαίο!!! ; ; ; ::)
-
μαλλον δεν τον εχεις διαβασει... ;)
... αστειεύομαι χριστιανή μου, εξαιρετικός ο γράφων ..., δεν αντιλέγω ...!
-
Τὸ τραγούδι τοῦ Χάρου (Μιλτιάδης Μαλακάσης )
... εγκαταλείπω το μνήμα ..., ε, το τόπικ ...., κύριε ελέησον ... :D
;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D
Κι όμως ήταν τυχαίο!!! ; ; ; ::)
... εσκεμμένο ... :(
-
μαλλον δεν τον εχεις διαβασει... ;)
... αστειεύομαι χριστιανή μου, εξαιρετικός ο γράφων ..., δεν αντιλέγω ...!
χριστιανη μου;;;;;; ??? ??? ??? συ ειπας!!! ;D
-
μαλλον δεν τον εχεις διαβασει... ;)
... αστειεύομαι χριστιανή μου, εξαιρετικός ο γράφων ..., δεν αντιλέγω ...!
χριστιανη μου;;;;;; ??? ??? ??? συ ειπας!!! ;D
... μουσουλμάνα ..., μπούργκα ...;
-
μαλλον δεν τον εχεις διαβασει... ;)
... αστειεύομαι χριστιανή μου, εξαιρετικός ο γράφων ..., δεν αντιλέγω ...!
χριστιανη μου;;;;;; ??? ??? ??? συ ειπας!!! ;D
... μουσουλμάνα ..., μπούργκα ...;
;D ;D ;D καλοοο ;D ;D ;D τσου λοιπον...ουτε αυτο.. ;) ;D ;D
-
μαλλον δεν τον εχεις διαβασει... ;)
... αστειεύομαι χριστιανή μου, εξαιρετικός ο γράφων ..., δεν αντιλέγω ...!
χριστιανη μου;;;;;; ??? ??? ??? συ ειπας!!! ;D
... μουσουλμάνα ..., μπούργκα ...;
;D ;D ;D καλοοο ;D ;D ;D τσου λοιπον...ουτε αυτο.. ;) ;D ;D
Άααα ..., πιστη ...! :(
-
μαλλον δεν τον εχεις διαβασει... ;)
... αστειεύομαι χριστιανή μου, εξαιρετικός ο γράφων ..., δεν αντιλέγω ...!
χριστιανη μου;;;;;; ??? ??? ??? συ ειπας!!! ;D
... μουσουλμάνα ..., μπούργκα ...;
;D ;D ;D καλοοο ;D ;D ;D τσου λοιπον...ουτε αυτο.. ;) ;D ;D
Άααα ..., πιστη ...! :(
;D ;D ;D παρε τη βοηθεια του κοινου!!! ;D ;D ;D
-
... θα πάρω τη βοήθεια ... του ύπνου ..., καλό ξημέρωμα και ... με πίστη ... :D
-
... θα πάρω τη βοήθεια ... του ύπνου ..., καλό ξημέρωμα και ... με πίστη ... :D
;καλον υπνο ετσι για να μην μπερδευεται και ο μαρκος...οσο για την πιστη συμφωνω ....αληθινη και μια υπαρχει;;;;; ;) :)
-
Ο Nicolás Cristóbal Guillén Batista (1902 – 1989) είναι ο Εθνικός Ποιητής της Κούβας – μαζί με το Χοσέ Μαρτί, που αναφέρεται περισσότερο ως Εθνικός Ήρωας. Γεννήθηκε στο Καμαγκουέι και σπούδασε νομικά στην Αβάνα. Εγκατέλειψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και την ποίηση. Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας από το 1937 με έντονη πολιτική και αγωνιστική δράση. Ταξίδεψε στην Ισπανία, όπου κάλυψε τον Εμφύλιο Πόλεμο ως ρεπόρτερ, και σε πολλές άλλες χώρες. Το 1953 του απαγορεύτηκε η είσοδος στη Κούβα από το δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα. Θα ξαναγίνει δεκτός πανηγυρικά το 1959, μετά το θρίαμβο της Επανάστασης των γενειοφόρων ανταρτών του Φιντέλ και του Τσε.
Συγκαταλέγεται στους “στρατευμένους” ποιητές, από τους πιο θερμούς υμνητές της Κουβανικής Επανάστασης και τιμημένος το 1954 με το βραβείο Λένιν. Επιπλέον, ως αφροκουβανός, θεωρείται από τους κύριους εκπροσώπους της “νέγρικης ποίησης” και το έργο του διαπνέεται έντονα από τη μίξη της λευκής και της μαύρης κουλτούρας της Καραϊβικής.
Παρακάτω παρατίθεται ένα από τα ποιήματά του, το Tengo (Έχω). Ως μη προνομιούχος και επιπλέον μαύρος, ο Γκιγιέν περιγράφει τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και τις ταπεινώσεις που υφίστατο η φυλή του τα χρόνια της ισπανικής και βορειοαμερικής ηγεμονίας στο νησί, που καταργήθηκαν εμφατικά με το θρίαμβο της Επανάστασης. Δεν είναι υπερβολή τίποτα από αυτά που περιγράφει. Στους μαύρους Κουβανούς δεν απαγόρευαν την είσοδο μόνο στα νυχτερινά κέντρα και τις ιδιωτικές λέσχες της “υψηλής κοινωνίας”, αλλά ακόμα και το μπάνιο σε κάποιες πλαζ, με το αιτιολογικό ότι θα μπορούσαν να τις… μολύνουν λόγω του χρώματός τους!
Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αγγίζω τον εαυτό μου
Εγώ ο Χουάν με Τίποτα μόλις χθες
Εγώ ο Χουάν με τα Πάντα σήμερα,
Σήμερα με τα πάντα,
Γυρίζω τα μάτια μου και κοιτάζω
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αγγίζω τον εαυτό μου
Κι αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να συμβεί.
Έχω, ας δούμε,
Έχω τη χαρά να γυρίσω τη χώρα μου
Και να είναι δικά μου όλα όσα έχει,
Κοιτάζοντας από κοντά ό,τι
Δεν είχα ούτε μπορούσα να έχω πιο πριν.
Μπορώ να πω ζαχαροκάλαμο,
Να πω βουνό,
Να πω πόλη,
Να πω στρατός,
Τώρα και για πάντα δικά μου και δικά σου, δικά μας,
Κι η απέραντη λάμψη
Της ηλιαχτίδας, του αστεριού, του λουλουδιού.
Έχω, ας δούμε,
Έχω τη χαρά να τριγυρίζω,
Εγώ, ένας χωρικός, ένας εργάτης, ένας απλός άνθρωπος,
Έχω τη χαρά να πηγαίνω
(για παράδειγμα)
Σε μια τράπεζα και να μιλάω στον διευθυντή,
Όχι στα αγγλικά, χωρίς να λέω “señor”,
αλλά compañero, όπως λέμε στα ισπανικά.
Ας δούμε τι έχω,
Επειδή είμαι Μαύρος
Κανείς δεν θα με σταματήσει στην πόρτα μιας αίθουσας χορού ή σ’ ένα μπαρ.
Ούτε πάλι στην πόρτα ενός ξενοδοχείου,
Δεν θα μου φωνάξουν ότι δεν έχουν δωμάτια,
Έστω ένα μικρό δωμάτιο, όχι κάτι κολοσσιαίο,
Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που θα μπορούσα να το νοικιάσω.
Ας δούμε τι έχω,
Δεν υπάρχει πια χωροφυλακή
Να με συλλάβει και να με κλειδώσει σε μακρινή φυλακή
Ή να με διώξει από τη γη μου και να με πετάξει
Στη μέση του δρόμου.
Τώρα έχοντας τη γη έχω τη θάλασσα,
Όχι λέσχες στην εξοχή, όχι ζωή του σαλονιού,
Ούτε τέννις κι ούτε γιώτ,
Αλλά από ακτή σε ακτή και από κύμα σε κύμα
Γιγάντια γαλάζια ανοιχτή δημοκρατική:
Με μια κουβέντα έχω τη θάλασσα.
Τι άλλο έχω, ας δούμε,
Έχω μάθει να διαβάζω,
Να μετρώ,
Έχω μάθει να γράφω,
Και να σκέφτομαι.
Και να γελώ.
Έχω… έχω τώρα
Κάπου να δουλεύω
Και να κερδίζω
Ό,τι έχω να φάω.
Έχω, ας δούμε,
Έχω ό,τι έπρεπε να έχω.
Νικολάς Γκιγιέν, Έχω (1964)
-
Το Πιόνι
Πολλάκις βλέποντας να παίζουν σκάκι
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά, σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ' αρχίσουν
η απολαύσεις του κ' η αμοιβές του.
Πολλαίς στον δρόμο κακουχίαις βρίσκει.
Λόγχαις λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με ταις πλατειαίς των
γραμμαίς· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώση·
κ' εδώ κ' εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ' το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.
Αλλά γλυτώνει απ' τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!
Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνη
κ' ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώση,
για να την αναστήση από τον τάφο
ήλθε να πέση στου σκακιού τον άδη.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
Ο Nicolás Cristóbal Guillén Batista (1902 – 1989) είναι ο Εθνικός Ποιητής της Κούβας – μαζί με το Χοσέ Μαρτί, που αναφέρεται περισσότερο ως Εθνικός Ήρωας. Γεννήθηκε στο Καμαγκουέι και σπούδασε νομικά στην Αβάνα. Εγκατέλειψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και την ποίηση. Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας από το 1937 με έντονη πολιτική και αγωνιστική δράση. Ταξίδεψε στην Ισπανία, όπου κάλυψε τον Εμφύλιο Πόλεμο ως ρεπόρτερ, και σε πολλές άλλες χώρες. Το 1953 του απαγορεύτηκε η είσοδος στη Κούβα από το δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα. Θα ξαναγίνει δεκτός πανηγυρικά το 1959, μετά το θρίαμβο της Επανάστασης των γενειοφόρων ανταρτών του Φιντέλ και του Τσε.
Συγκαταλέγεται στους “στρατευμένους” ποιητές, από τους πιο θερμούς υμνητές της Κουβανικής Επανάστασης και τιμημένος το 1954 με το βραβείο Λένιν. Επιπλέον, ως αφροκουβανός, θεωρείται από τους κύριους εκπροσώπους της “νέγρικης ποίησης” και το έργο του διαπνέεται έντονα από τη μίξη της λευκής και της μαύρης κουλτούρας της Καραϊβικής.
Παρακάτω παρατίθεται ένα από τα ποιήματά του, το Tengo (Έχω). Ως μη προνομιούχος και επιπλέον μαύρος, ο Γκιγιέν περιγράφει τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και τις ταπεινώσεις που υφίστατο η φυλή του τα χρόνια της ισπανικής και βορειοαμερικής ηγεμονίας στο νησί, που καταργήθηκαν εμφατικά με το θρίαμβο της Επανάστασης. Δεν είναι υπερβολή τίποτα από αυτά που περιγράφει. Στους μαύρους Κουβανούς δεν απαγόρευαν την είσοδο μόνο στα νυχτερινά κέντρα και τις ιδιωτικές λέσχες της “υψηλής κοινωνίας”, αλλά ακόμα και το μπάνιο σε κάποιες πλαζ, με το αιτιολογικό ότι θα μπορούσαν να τις… μολύνουν λόγω του χρώματός τους!
Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αγγίζω τον εαυτό μου
Εγώ ο Χουάν με Τίποτα μόλις χθες
Εγώ ο Χουάν με τα Πάντα σήμερα,
Σήμερα με τα πάντα,
Γυρίζω τα μάτια μου και κοιτάζω
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αγγίζω τον εαυτό μου
Κι αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να συμβεί.
Έχω, ας δούμε,
Έχω τη χαρά να γυρίσω τη χώρα μου
Και να είναι δικά μου όλα όσα έχει,
Κοιτάζοντας από κοντά ό,τι
Δεν είχα ούτε μπορούσα να έχω πιο πριν.
Μπορώ να πω ζαχαροκάλαμο,
Να πω βουνό,
Να πω πόλη,
Να πω στρατός,
Τώρα και για πάντα δικά μου και δικά σου, δικά μας,
Κι η απέραντη λάμψη
Της ηλιαχτίδας, του αστεριού, του λουλουδιού.
Έχω, ας δούμε,
Έχω τη χαρά να τριγυρίζω,
Εγώ, ένας χωρικός, ένας εργάτης, ένας απλός άνθρωπος,
Έχω τη χαρά να πηγαίνω
(για παράδειγμα)
Σε μια τράπεζα και να μιλάω στον διευθυντή,
Όχι στα αγγλικά, χωρίς να λέω “señor”,
αλλά compañero, όπως λέμε στα ισπανικά.
Ας δούμε τι έχω,
Επειδή είμαι Μαύρος
Κανείς δεν θα με σταματήσει στην πόρτα μιας αίθουσας χορού ή σ’ ένα μπαρ.
Ούτε πάλι στην πόρτα ενός ξενοδοχείου,
Δεν θα μου φωνάξουν ότι δεν έχουν δωμάτια,
Έστω ένα μικρό δωμάτιο, όχι κάτι κολοσσιαίο,
Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που θα μπορούσα να το νοικιάσω.
Ας δούμε τι έχω,
Δεν υπάρχει πια χωροφυλακή
Να με συλλάβει και να με κλειδώσει σε μακρινή φυλακή
Ή να με διώξει από τη γη μου και να με πετάξει
Στη μέση του δρόμου.
Τώρα έχοντας τη γη έχω τη θάλασσα,
Όχι λέσχες στην εξοχή, όχι ζωή του σαλονιού,
Ούτε τέννις κι ούτε γιώτ,
Αλλά από ακτή σε ακτή και από κύμα σε κύμα
Γιγάντια γαλάζια ανοιχτή δημοκρατική:
Με μια κουβέντα έχω τη θάλασσα.
Τι άλλο έχω, ας δούμε,
Έχω μάθει να διαβάζω,
Να μετρώ,
Έχω μάθει να γράφω,
Και να σκέφτομαι.
Και να γελώ.
Έχω… έχω τώρα
Κάπου να δουλεύω
Και να κερδίζω
Ό,τι έχω να φάω.
Έχω, ας δούμε,
Έχω ό,τι έπρεπε να έχω.
Νικολάς Γκιγιέν, Έχω (1964)
πολύ ωραίο aristos2
-
Το Πιόνι
Πολλάκις βλέποντας να παίζουν σκάκι
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά, σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ' αρχίσουν
η απολαύσεις του κ' η αμοιβές του.
Πολλαίς στον δρόμο κακουχίαις βρίσκει.
Λόγχαις λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με ταις πλατειαίς των
γραμμαίς· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώση·
κ' εδώ κ' εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ' το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.
Αλλά γλυτώνει απ' τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!
Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνη
κ' ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώση,
για να την αναστήση από τον τάφο
ήλθε να πέση στου σκακιού τον άδη.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Στο σκάκι και ιδιαίτερα στο αγωνιστικό σκάκι το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς (και ας μη το ξέρει αν είναι νέος στο άθλημα) είναι να ...χάνει. Δεν είναι κακό να χάνεις. Είναι απλώς σκληρό. Είναι η δύναμη που βάζεις στο χέρι σου για να το σηκώσεις και να το δώσεις στον αντίπαλό σου παραδεχόμενος την ήττα. Είναι τα βλέφαρα που θα αφήσουν το ασπρόμαυρο φόντο και θα σηκωθούν και αυτά να κάνουν ένα νεύμα στα μάτια του αντιπάλου.
Τι υπάρχει όμως πίσω απ΄ όλα αυτά τα ανθρώπινα? Υπάρχει η αγάπη. Όχι για την ήττα βεβαίως, αλλά για το «αντικείμενο». Όσοι αγάπησαν το σκάκι π.χ. συνέχισαν και μετά το απόγειο της ισχύς τους να αγωνίζονται. Άλλοι πάλι (ακόμη και παγκόσμιοι πρωταθλητές) αποσύρθηκαν όσο ήταν ακόμη πρώτοι διότι δεν άντεχαν την ήττα. Ο φόβος της ήττας υπερέβαινε ακόμη και την αδιαμφισβήτητη αγάπη τους για το άθλημα.
Ο καπετάν-Μανώλης Αναγνωστάκης χαρακτηρίστηκε : «Ο ποιητής της ήττας» διότι σε πολλά από τα ποιήματα του αποτυπώθηκε η μεγάλη του αγάπη. Οι ηθικές αξίες της αριστεράς οι οποίες…ηττήθηκαν. Και άλλες κλάπηκαν. Ο ακτινολόγος στο επάγγελμα, διανοούμενος κατά τα λοιπά, καπετάν-Μανώλης αγαπήθηκε από σχεδόν όλους, όχι απαραίτητα για τη συγκεκριμένη του αγάπη. Αλλά αγαπήθηκε γιατί ήξερε πότε, πως και γιατί να αποσυρθεί από την τέχνη του. Τα λόγια του:
«Στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας δεν θα ξαναγράψω», είχε ξεκαθαρίσει, γιατί «το έργο μου το ολοκλήρωσα. Επιλέγω τη σιωπή». Ίσως επειδή, όπως είχε πει σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, «η ποίηση είναι έργο της νεότητας. Χρειάζεται ενθουσιασμό, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις. Αυτά τα έχουν οι νέοι. Όσο μεγαλώνεις, κατέχεις καλύτερα τα μέσα σου. Γίνεσαι τεχνίτης, αλλά ένα ποίημα δεν χρειάζεται να είναι τέλειο για να είναι καλό».
-
| | ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ «ΕΒΔΟΜΑΔΑ»
Τρίτη
I went down to St James Infirmary
(BLUES)
Χάθηκα μέσα στην πολιτεία.
Τα περιβόλια τα σκεπάζει το νοσοκομείο του Δον
Χουάν Ταβέρα.
Δρόμοι τυλίγοντας διαφημίσεις.
Κάθε άνθρωπος περπατά χωρίς να ξέρει
αν άρχισε ή αν τέλειωσε
αν πηγαίνει στη μητέρα του στην κόρη του ή
στην ερωμένη του
αν θα δικάσει ή αν θα δικαστεί
αν θ' αποδράσει, αν έχει διαφύγει·
δεν ξέρει.
Κάθε γωνιά κι ένα κατάστημα γραμμοφώνων
κάθε κατάστημα κι εκατό γραμμόφωνα
κάθε γραμμόφωνο κι εκατό δίσκοι
και σε κάθε δίσκο
ένας ζωντανός παίζει μ' έναν πεθαμένο.
Πάρε τη χαλύβδινη βελόνα και ξεχώρισέ τους
αν μπορείς.
Μα ποιος ποιητής· θυμάσαι ποιος ποιητής
δοκίμασε τη χαλύβδινη βελόνα
στις ραφές τ' ανθρώπινου κρανίου;
Θυμάσαι το τραγούδι του το βράδυ εκείνο;
Θυμάμαι που μας ζήτησε μιαν ασπιρίνη
τα μάτια του έπαιζαν μέσα σε μαύρους κρίκους
ήταν χλωμός και δυο βαθιές ρυτίδες
τυλίγανε το μέτωπό του. Μήπως όμως
ήσουν εσύ; μήπως εγώ; Ή μήπως ήταν
η αμίλητη Αντιγόνη με τους ώμους
τους λυγισμένους πάνω από το στήθος;
Την κράτησα κοντά μου δέκα νύχτες
έκλαιγε κάθε αυγή για το παιδί της.
Θυμάμαι γύρευα ένα φαρμακείο.
Όλα κλειστά. Για ποιον ήταν δεν ξέρω.
Χάθηκα μέσα στην πολιτεία
κανείς δε θα μετακινήσει το νοσοκομείο
γεμάτο ανάπηρα παιδιά που γνέφουν
σ' εμένα ή σ' άλλους που ακολουθάνε.
Οσμές φαρμάκων μέσα στον αγέρα
βαραίνουν ερωτεύονται και σμίγουν
αχνούς από αυτοκίνητα που φεύγουν
στην εξοχή μ' ολόξανθα ζευγάρια
προραφαηλιτικά λιγάκι εξατμισμένα.
Την άνοιξη του '23 στο λουτρό της
πέθανε η Λίβια Ρίμινι, τ' αστέρι·
τη βρήκανε μέσα στ' αρώματα νεκρή
και το νερό δεν είχε ακόμη κρυώσει.
Ωστόσο χτες στον κινηματογράφο
με κοίταζε με τ' άχρηστά της μάτια.
Γιώργος Σεφέρης
Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928 - 1937) |
-
| | ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ «ΕΒΔΟΜΑΔΑ»
Τρίτη
I went down to St James Infirmary
(BLUES)
Χάθηκα μέσα στην πολιτεία.
Τα περιβόλια τα σκεπάζει το νοσοκομείο του Δον
Χουάν Ταβέρα.
Δρόμοι τυλίγοντας διαφημίσεις.
Κάθε άνθρωπος περπατά χωρίς να ξέρει
αν άρχισε ή αν τέλειωσε
αν πηγαίνει στη μητέρα του στην κόρη του ή
στην ερωμένη του
αν θα δικάσει ή αν θα δικαστεί
αν θ' αποδράσει, αν έχει διαφύγει·
δεν ξέρει.
Κάθε γωνιά κι ένα κατάστημα γραμμοφώνων
κάθε κατάστημα κι εκατό γραμμόφωνα
κάθε γραμμόφωνο κι εκατό δίσκοι
και σε κάθε δίσκο
ένας ζωντανός παίζει μ' έναν πεθαμένο.
Πάρε τη χαλύβδινη βελόνα και ξεχώρισέ τους
αν μπορείς.
Μα ποιος ποιητής· θυμάσαι ποιος ποιητής
δοκίμασε τη χαλύβδινη βελόνα
στις ραφές τ' ανθρώπινου κρανίου;
Θυμάσαι το τραγούδι του το βράδυ εκείνο;
Θυμάμαι που μας ζήτησε μιαν ασπιρίνη
τα μάτια του έπαιζαν μέσα σε μαύρους κρίκους
ήταν χλωμός και δυο βαθιές ρυτίδες
τυλίγανε το μέτωπό του. Μήπως όμως
ήσουν εσύ; μήπως εγώ; Ή μήπως ήταν
η αμίλητη Αντιγόνη με τους ώμους
τους λυγισμένους πάνω από το στήθος;
Την κράτησα κοντά μου δέκα νύχτες
έκλαιγε κάθε αυγή για το παιδί της.
Θυμάμαι γύρευα ένα φαρμακείο.
Όλα κλειστά. Για ποιον ήταν δεν ξέρω.
Χάθηκα μέσα στην πολιτεία
κανείς δε θα μετακινήσει το νοσοκομείο
γεμάτο ανάπηρα παιδιά που γνέφουν
σ' εμένα ή σ' άλλους που ακολουθάνε.
Οσμές φαρμάκων μέσα στον αγέρα
βαραίνουν ερωτεύονται και σμίγουν
αχνούς από αυτοκίνητα που φεύγουν
στην εξοχή μ' ολόξανθα ζευγάρια
προραφαηλιτικά λιγάκι εξατμισμένα.
Την άνοιξη του '23 στο λουτρό της
πέθανε η Λίβια Ρίμινι, τ' αστέρι·
τη βρήκανε μέσα στ' αρώματα νεκρή
και το νερό δεν είχε ακόμη κρυώσει.
Ωστόσο χτες στον κινηματογράφο
με κοίταζε με τ' άχρηστά της μάτια.
Γιώργος Σεφέρης
Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928 - 1937) |
Αυτός, βεβαίως, είναι Ποιητής ...!
-
| | Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ |
| |
| | στον Χρήστο Μπράβο | | το ποίημα
κάθεσαι και το ξενυχτάς
σαν τον νεκρό |
| |
| |
| | Στις δώδεκα και μισή
τη νύχτα
την ίδια ώρα και συγχρόνως
φάνηκε στον μεγάλο καθρέφτη και στο παράθυρό μου
ο Ντύλαν Τόμας μ' ένα αναμμένο κόκκινο κερί στο στόμα
νεκρός βέβαια
κι άγιος
και τρελός
όπως τόχω ξαναπεί
— Έλα αδερφέ, μου λέει, μαζί μου
σάπισες εδώ πέρα
έλα στα βορινά φαράγγια της πατρίδας μου
εδώ ζεις σ' ένα σάπιο τόπο που σε κοροϊδεύουν
εκεί χαιρετάνε τους τρελούς και οι παπάδες
κι η πάπια δε γενάει πια πάγο
γενάει κόκκινο αυγό
Αυτά τα λίγα μου είπε ο μεγάλος ποιητής
όχι πια στον καθρέφτη και στο παράθυρό μου
αλλά μέσα από τα ψηλά χορτάρια του θανάτου του
μισός από τη μέση κι απάνω στο φως, έξω από το χορτάρι
μισός από τη μέση και κάτω στο σκοτάδι
κάτω από το φως. |
| |
| |
| | 15 Αυγούστου '81 |
| | της Παναγίας |
| |
| |
| | Μίλτος Σαχτούρης |
-
Ποιητικά ανήσυχη, σήμερα, θαυματουργείς Ioanna89 ...
-
Άφησα το άλλο "στέκι", το μουσικό, και ήρθα εδώ :)
http://www.youtube.com/watch?v=tPOVlWc8fyg
-
Άφησα το άλλο "στέκι", το μουσικό, και ήρθα εδώ :)
http://www.youtube.com/watch?v=tPOVlWc8fy
ω!!!!! τι χαρα!!!!!!!
γιατι μου βγαζει : Η διεύθυνση URL περιείχε ένα αναγνωριστικό βίντεο με λανθασμένη μορφή. ??? ??? ???
-
Άφησα το άλλο "στέκι", το μουσικό, και ήρθα εδώ :)
http://www.youtube.com/watch?v=tPOVlWc8fy
... τι είναι όλο ετούτο ...!
-
http://www.youtube.com/watch?v=tPOVlWc8fyg
Έλειπε ένα γράμμα στο τέλος
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=628
-
σε μενα εβγαλε αυτό ;D ;D
http://www.youtube.com/watch?v=jaBow7oqh7E&playnext=1&videos=A3FaFuNFijE&feature=rec-LGOUT-exp_fresh%2Bdiv-1r-9-HM
-
Διαλέγω της Ιωάννας ..., του Παράξενου μου ανακάτωσε τα μετά μεσημβρίας γεμιστά ... :(
-
;D ;D ;D
-
Διαλέγω της Ιωάννας ..., του Παράξενου μου ανακάτωσε τα μετά μεσημβρίας γεμιστά ... :(
καλη μεταμεσημβρία ;D ;D
-
Διαλέγω της Ιωάννας ..., του Παράξενου μου ανακάτωσε τα μετά μεσημβρίας γεμιστά ... :(
:P :P :P :P
(http://2.bp.blogspot.com/_2VlIgzcG7Ag/SNYP6KbhPZI/AAAAAAAAALw/F5sKejnsDlw/s320/orangutang%2520smiles%2520gallery.jpg)
;D ;D ;D
-
ντρινννννννν!!!!!!!!!!!!!!!! επιστροφή στο μαθημα παρακαλω!!!!!! ;D ;D ;D
| | ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ «ΕΒΔΟΜΑΔΑ»
Τρίτη
Μα ποιος ποιητής· θυμάσαι ποιος ποιητής
δοκίμασε τη χαλύβδινη βελόνα
στις ραφές τ' ανθρώπινου κρανίου;
Γιώργος Σεφέρης
Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928 - 1937) |
Αυτός, βεβαίως, είναι Ποιητής ...!
Βαδίζεις σε μια έρημο.
Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει.
Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο,
ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο.
Αυτό είναι το ποίημα.
(Κική Δημουλά)
-
| | Η ποίηση |
| |
| | Κάτι παράξενο συμβαίνει στο δωμάτιό μου
σαν πέσει η νύχτα.
Ένα πουλί ολάξαφνο
με φτερουγίσματα που μαχαιρώνουν τον αέρα
εισορμά κι ύστερα πάλι ησυχία επικρατεί.
Ποτέ μου δεν ετόλμησα το φως ν’ ανοίξω
και πάντα λέω τι να ’ναι το ολάξαφνο πουλί
τι πτέρωμα να έχει
πώς άραγε να συγκινεί η μορφή του…
Πάντως όταν ξυπνώ με της αυγής το σκούντημα
δεν είμαι παρά μόνος στο δωμάτιο
σωματικά στερεωμένος απ’ τον ύπνο
πιο γνώριμος του θανάτου από χτες
ενώ η ψυχή προσμένει
το καινούργιο μήνυμα του ήλιου
όπως πάντα.
Όμως
τι να ’ναι το πουλί που ξαφνικά
σαν ερχομός πνοής μέσα στο πνεύμα
σφάζει την ησυχία του δωματίου μου
και το αισθάνομαι κοντά μου;
Ποτέ νομίζω δεν θα μάθω
και ίσως να είναι το πουλί αυτό,
όλο το μυστικό εδώ πέρα. |
| |
| | Νίκος Καρούζος |
-
«Αν δεν ήμουν ποιητής θα ήθελα να ήμουν ζωγράφος»,
Μιλτος Σαχτούρης
(http://2.bp.blogspot.com/_VVajomQFa4Q/TES4cU6CNcI/AAAAAAAAJhw/AgY2ou1p-Ng/s400/fisi_xamogelo.jpg)
-
ντρινννννννν!!!!!!!!!!!!!!!! επιστροφή στο μαθημα παρακαλω!!!!!! ;D ;D ;D
Μάλιστα Κυρία :D
Μάνος Ελευθερίου
Λόγω ανωτέρας βίας
πήρες τη μετάθεσή σου
δάσκαλος της επαρχίας
του νομού του παραδείσου.
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους
για να γίνουν δουλευτάδες
αλλά πες και για τους τρόπους
που 'χουνε κάποιοι φονιάδες.
Πες τους για τις πανουργίες
τη βρωμιά και την απάτη
κι άσε τις χρονολογίες
κάποιος άλλος να τους μάθει.
Μπλε σακάκι, τετριμμένο
εικοστή πέμπτη Μαρτίου
σε θυμάμαι δάσκαλέ μου
στην εξέδρα του σχολείου.
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους
για να γίνουν δουλευτάδες
αλλά πες και για τους τρόπους
που 'χουνε κάποιοι φονιάδες.
Πες τους για τις πανουργίες
τη βρωμιά και την απάτη
κι άσε τις χρονολογίες
κάποιος άλλος να τους μάθει.
-
Διαλέγω της Ιωάννας ..., του Παράξενου μου ανακάτωσε τα μετά μεσημβρίας γεμιστά ... :(
:P :P :P :P
(http://2.bp.blogspot.com/_2VlIgzcG7Ag/SNYP6KbhPZI/AAAAAAAAALw/F5sKejnsDlw/s320/orangutang%2520smiles%2520gallery.jpg)
;D ;D ;D
Eπιτυχής, ποιητικά, προσέγγιση ... :D
-
«Αν δεν ήμουν ποιητής θα ήθελα να ήμουν ζωγράφος»,
Μιλτος Σαχτούρης
Παράφραση για το φόρουμ: αν δεν ήμουν ο aristos2 - που δεν είμαι κι επακριβώς - θα ήθελα να ήμουν η (μην παρεξηγηθώ ..., μιλώ σε πνευματικό/μεταφυσικό και ουχί σε κυριολεκτικό/ρεαλιστικό επίπεδο ...!) ioanna89 , με τμήμα της ευαισθησίας της aeee , κάποιες απ' τις paraxenιές ποιου άλλου, έναν τον έχουμε τον προκομμένο ...!
Παραμένω ένας ταπεινός οπαδός του Θρύλου ..., και τα παραπάνω ευσεβείς πόθοι ...! :)
-
Πάντα να συγχωρείς τους εχθρούς σου. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για αυτούς.
Oscar Wilde
Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος.
Καρλ Μαρξ
Δύο πράγματα είναι αιώνια: Το σύμπαν και η ανοησία των ανθρώπων… Αν και για το σύμπαν, έχω αρχίσει τελευταία να αμφιβάλλω…
Άλμπερτ Αϊνστάιν
Κυνικός είναι ο άνθρωπος που όταν μυρίζει λουλούδια, ψάχνει να βρει το φέρετρο.
H. L. Menken
Δημοσιογράφος είναι αυτός που, εκ των υστέρων, ξέρει τα πάντα εκ των προτέρων.
Karl Kraus
Είμαι μια καταπληκτική νοικοκυρά. Κάθε φορά που εγκαταλείπω έναν άντρα κρατάω εγώ το σπίτι του.
Ζα Ζα Γκαμπόρ
Δόξα τω Θεώ, είμαι άθεος.
Salvador Dali
Περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη.
Κικέρων
Όταν η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της, είναι για να χασμουρηθεί.
Φρανσουά Μιττεράν
Ο άντρας κλέβει το πρώτο φιλί, ικετεύει για το δεύτερο, απαιτεί το τρίτο, παίρνει το τέταρτο, δέχεται το πέμπτο και ανέχεται όλα τα υπόλοιπα.
Έλεν Ρόουλαντ
Ο άνδρας δημιουργεί την ζωή του, η γυναίκα δικαιολογεί την δική της.
Αίσωπος
Αν ένας υπουργός εξωτερικών αρχίζει να υπερασπίζεται μέχρι θανάτου μια «συμφωνία ειρήνης», πρέπει να είστε βέβαιοι ότι η κυβέρνησή του έχει ήδη παραγγείλει νέα θωρηκτά και αεροπλάνα.
Ιωσήφ Στάλιν
Κάποτε έκοψα το ποτό και τις γυναίκες. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου.
George Best
Πιστεύω πως το σεξ μεταξύ δύο ανθρώπων είναι πολύ ωραίο πράγμα. Μεταξύ πέντε είναι φανταστικό.
Woody Allen
Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο όπως η αφοσίωση μιας παντρεμένης γυναίκας. Κρίμα που κανένας σύζυγος δεν την έχει γνωρίσει.
Oscar Wilde
Μη μου τους κύκλους τάραττε.
Αρχιμήδης
Ουφφφφ ...!
-
Αυτός που εξουσιάζει τους άλλους έχει ισχύ, αυτός που εξουσιάζει τον εαυτό του έχει δύναμη
(Λαο Τσι)
-
Αυτός που εξουσιάζει τους άλλους έχει ισχύ, αυτός που εξουσιάζει τον εαυτό του έχει δύναμη
(Λαο Τσι)
Η αλαζονεία είναι ένα ζευγάρι ξυλοπάπουτσα ,ψηλώνουν τον άνθρωπο μα δεν τον μεγαλώνουν. :D
Ο άνδρας δημιουργεί την ζωή του, η γυναίκα δικαιολογεί την δική της.
Αίσωπος
Ουφφφφ ...!
Ουφφφφ ...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :D ;D
-
Αυτός που εξουσιάζει τους άλλους έχει ισχύ, αυτός που εξουσιάζει τον εαυτό του έχει δύναμη
(Λαο Τσι)
Η αλαζονεία είναι ένα ζευγάρι ξυλοπάπουτσα ,ψηλώνουν τον άνθρωπο μα δεν τον μεγαλώνουν. :D
Ο άνδρας δημιουργεί την ζωή του, η γυναίκα δικαιολογεί την δική της.
Αίσωπος
Ουφφφφ ...!
Ουφφφφ ...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :D ;D
ουφφφφ ο ένας….ουφφφ ο άλλος…….θα μας πουντιάσετε ;D
-
Λόγω ανωτέρας βίας
πήρες τη μετάθεσή σου
δάσκαλος της επαρχίας
του νομού του παραδείσου.
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους
για να γίνουν δουλευτάδες
αλλά πες και για τους τρόπους
που 'χουνε κάποιοι φονιάδες.
Πες τους για τις πανουργίες
τη βρωμιά και την απάτη
κι άσε τις χρονολογίες
κάποιος άλλος να τους μάθει.
Μπλε σακάκι, τετριμμένο
εικοστή πέμπτη Μαρτίου
σε θυμάμαι δάσκαλέ μου
στην εξέδρα του σχολείου.
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους
για να γίνουν δουλευτάδες
αλλά πες και για τους τρόπους
που 'χουνε κάποιοι φονιάδες.
Πες τους για τις πανουργίες
τη βρωμιά και την απάτη
κι άσε τις χρονολογίες
κάποιος άλλος να τους μάθει.
πολύ ωραιο!!!!! Ευχαριστουμε!!!!!!
να γινει υμνος των απανταχου αμω & ακω ;)
υπαρχει λινκ να το ακουσουμε; ;
-
Λόγω ανωτέρας βίας
πήρες τη μετάθεσή σου
δάσκαλος της επαρχίας
του νομού του παραδείσου.
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους
για να γίνουν δουλευτάδες
αλλά πες και για τους τρόπους
που 'χουνε κάποιοι φονιάδες.
Πες τους για τις πανουργίες
τη βρωμιά και την απάτη
κι άσε τις χρονολογίες
κάποιος άλλος να τους μάθει.
Μπλε σακάκι, τετριμμένο
εικοστή πέμπτη Μαρτίου
σε θυμάμαι δάσκαλέ μου
στην εξέδρα του σχολείου.
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους
για να γίνουν δουλευτάδες
αλλά πες και για τους τρόπους
που 'χουνε κάποιοι φονιάδες.
Πες τους για τις πανουργίες
τη βρωμιά και την απάτη
κι άσε τις χρονολογίες
κάποιος άλλος να τους μάθει.
πολύ ωραιο!!!!! Ευχαριστουμε!!!!!!
να γινει υμνος των απανταχου αμω & ακω ;)
υπαρχει λινκ να το ακουσουμε; ;
Μουσική Γιώργος Χατζηνάσιος
εκτέλεση Τάνια Τσανακλίδου
δεν βρισκω λινκ.. :-[ μην με (κόψεις) όμως……έστω την βάση να πιάσω ;D
-
Τὸ Ψωμί
Ἕνα τεράστιο καρβέλι, μιὰ πελώρια φραντζόλα ζεστὸ ψωμί,
εἶχε πέσει στὸ δρόμο ἀπὸ τὸν οὐρανό,
ἕνα παιδὶ μὲ πράσινο κοντὸ βρακάκι καὶ μὲ μαχαίρι
ἔκοβε καὶ μοίραζε στὸν κόσμο γύρω,
ὅμως καὶ μία μικρή, ἕνας μικρὸς ἄσπρος ἄγγελος.
κι αὐτὴ μ᾿ ἕνα μαχαίρι ἔκοβε καὶ μοίραζε
κομμάτια γνήσιο οὐρανὸ
κι ὅλοι τώρα τρέχαν σ᾿ αὐτή, λίγοι πηγαῖναν στὸ ψωμί,
ὅλοι τρέχανε στὸν μικρὸν ἄγγελο ποὺ μοίραζε οὐρανό!
Ἂς μὴν τὸ κρύβουμε.
Διψᾶμε γιὰ οὐρανό.
Μίλτος Σαχτούρης
-
Τὸ Ψωμί
Ἕνα τεράστιο καρβέλι, μιὰ πελώρια φραντζόλα ζεστὸ ψωμί,
εἶχε πέσει στὸ δρόμο ἀπὸ τὸν οὐρανό,
ἕνα παιδὶ μὲ πράσινο κοντὸ βρακάκι καὶ μὲ μαχαίρι
ἔκοβε καὶ μοίραζε στὸν κόσμο γύρω,
ὅμως καὶ μία μικρή, ἕνας μικρὸς ἄσπρος ἄγγελος.
κι αὐτὴ μ᾿ ἕνα μαχαίρι ἔκοβε καὶ μοίραζε
κομμάτια γνήσιο οὐρανὸ
κι ὅλοι τώρα τρέχαν σ᾿ αὐτή, λίγοι πηγαῖναν στὸ ψωμί,
ὅλοι τρέχανε στὸν μικρὸν ἄγγελο ποὺ μοίραζε οὐρανό!
Ἂς μὴν τὸ κρύβουμε.
Διψᾶμε γιὰ οὐρανό.
Μίλτος Σαχτούρης
Διψάνε για Ουρανό (νερό) μόνο όσοι χόρτασαν ψωμί. Και οι ασκητές...
-
Πάντα να συγχωρείς τους εχθρούς σου. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για αυτούς.
Oscar Wilde
Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος.
Καρλ Μαρξ
Δύο πράγματα είναι αιώνια: Το σύμπαν και η ανοησία των ανθρώπων… Αν και για το σύμπαν, έχω αρχίσει τελευταία να αμφιβάλλω…
Άλμπερτ Αϊνστάιν
Κυνικός είναι ο άνθρωπος που όταν μυρίζει λουλούδια, ψάχνει να βρει το φέρετρο.
H. L. Menken
Δημοσιογράφος είναι αυτός που, εκ των υστέρων, ξέρει τα πάντα εκ των προτέρων.
Karl Kraus
Είμαι μια καταπληκτική νοικοκυρά. Κάθε φορά που εγκαταλείπω έναν άντρα κρατάω εγώ το σπίτι του.
Ζα Ζα Γκαμπόρ
Δόξα τω Θεώ, είμαι άθεος.
Salvador Dali
Περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη.
Κικέρων
Όταν η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της, είναι για να χασμουρηθεί.
Φρανσουά Μιττεράν
Ο άντρας κλέβει το πρώτο φιλί, ικετεύει για το δεύτερο, απαιτεί το τρίτο, παίρνει το τέταρτο, δέχεται το πέμπτο και ανέχεται όλα τα υπόλοιπα.
Έλεν Ρόουλαντ
Ο άνδρας δημιουργεί την ζωή του, η γυναίκα δικαιολογεί την δική της.
Αίσωπος
Αν ένας υπουργός εξωτερικών αρχίζει να υπερασπίζεται μέχρι θανάτου μια «συμφωνία ειρήνης», πρέπει να είστε βέβαιοι ότι η κυβέρνησή του έχει ήδη παραγγείλει νέα θωρηκτά και αεροπλάνα.
Ιωσήφ Στάλιν
Κάποτε έκοψα το ποτό και τις γυναίκες. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου.
George Best
Πιστεύω πως το σεξ μεταξύ δύο ανθρώπων είναι πολύ ωραίο πράγμα. Μεταξύ πέντε είναι φανταστικό.
Woody Allen
Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο όπως η αφοσίωση μιας παντρεμένης γυναίκας. Κρίμα που κανένας σύζυγος δεν την έχει γνωρίσει.
Oscar Wilde
Μη μου τους κύκλους τάραττε.
Αρχιμήδης
Ουφφφφ ...!
το καλυτερο αφησες.. ;)
Οι πολιτικοί είναι παντού οι ίδιοι. Υπόσχονται να χτίσουν γέφυρες ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν ποτάμια. Νικήτα Χρουτσιώφ
-
«Η ραγισμένη ψυχή»
Η ραγισμένη μου ψυχή είναι
ένα βότσαλο στου ονείρου το βυθό
που παίζει με το κύμα,
γίνεται «ένα» με της θάλασσας
το ποίημα, μοιάζει με
καράβι στ’ ανοιχτά
με τα πανιά λευκά
στου ορίζοντα το νήμα.
Μαρίνα Παναγιωτάκη
www.mypoems.gr
-
«Η ραγισμένη ψυχή»
Η ραγισμένη μου ψυχή είναι
ένα βότσαλο στου ονείρου το βυθό
που παίζει με το κύμα,
γίνεται «ένα» με της θάλασσας
το ποίημα, μοιάζει με
καράβι στ’ ανοιχτά
με τα πανιά λευκά
στου ορίζοντα το νήμα.
Μαρίνα Παναγιωτάκη
www.mypoems.gr
Η ραγισμένη ψυχή βότσαλο; Πέτρα; Μικρή, αλλά σκληρή; Χμ;
Α! Μικρόψυχη και σκληρή!
Μετά το βότσαλο επιπλέει, σαν καράβι;
Α! Έχουμε απωθημένα με τη Φυσική!!
"Του ορίζοντα το (τεντωμένο) νήμα".
Αυτό μου άρεσε! :)
-
Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΖΩΗ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ ΤΑΙΝΙΩΝ :
Αντιγραφη : ο κλεψας του κλεψαντος
Λογια δασκαλου : οσα παιρνει ο ανεμος
Σηκωμα στο μαθημα : η σιωπη τν αμνων
Τελευται θρανια : συνοικια το ονειρο
...Συνελευση καθηγητων : η νυχτα τν βρικολακων
Διαγωνισμα : γυμνη απειλη!!!!
ασχετο το ξερω αλλα μετα τις κακιουλες του Πανου... ;D ;D ;D(πανο ουτε εγω δεν ειμαι τοοοοοσο πεζη... :o :o) :P
-
Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΖΩΗ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ ΤΑΙΝΙΩΝ :
Αντιγραφη : ο κλεψας του κλεψαντος
Λογια δασκαλου : οσα παιρνει ο ανεμος
Σηκωμα στο μαθημα : η σιωπη τν αμνων
Τελευται θρανια : συνοικια το ονειρο
...Συνελευση καθηγητων : η νυχτα τν βρικολακων
Διαγωνισμα : γυμνη απειλη!!!!
ασχετο το ξερω αλλα μετα τις κακιουλες του Πανου... ;D ;D ;D(πανο ουτε εγω δεν ειμαι τοοοοοσο πεζη... :o :o) :P
Αναστασία, πάρε και τούτο από μένα:
Εξετάσεις: "Τα Κανόνια του Ναβαρόνε"!!! ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D
-
"Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες.'Ο κόσμος είναι ένα θέατρο και η ζωή ένα δράμα: έρχεσαι,βλέπεις και φέυγεις"
Δημόκριτος (Φιλόσοφος-Μαθηματικός-Αστρονόμος)
-
" του αδελφου"
Πονάς έ;
Και ποιός δεν πονά σε αυτόν
τον κόσμο αδελφέ μου;
-
Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος… (Κώστας Καρυωτάκης)
Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος τόνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά ̇
κι αν έχει, πριν ανοίξη, το λουλούδι,
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πώς ποτέ δε θα ειπωθή ̇
κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ, -
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλον ουρανό,
η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια πούζησα ζωή !
-
ΣΤΕΡΙΑΝΗ ΖΑΛΗ (Νίκος Καββαδίας)
Ο λοστρόμος κρατά μια καραβέλα,
μισή μποτίλια τζίν και δυο μιγάδες,
τη νύχτα μετοικούν οι Συμπληγάδες
στα μπαρ του λιμανιού και στα μπορντέλα.
Πηχτό πούσι σκεπάζει τα καρνάγια.
West End – Thame’s street και διπλός έρως.
Ας φυσάνε στο Πλάτα τα Παμπέρος,
ας ρολάρει το κύμα στη Μπισκάγια.
Χαμηλός ουρανός γιομάτος άστρα,
μα δε μοιάζει μ’ αυτόν που σε γνωρίζει.
Η μπαρκέτα γυρίζει ; Δε γυρίζει.
Το κορίτσι νυστάζει στην Καράστρα.
Βαρεθήκαν οι ναύτες το τιμόνι,
το ‘να μάτι σου γέρνει και κοιμάται,
αγρυπνά το δεξί και θυμάται
το φανό που χτυπά μα δε ζυγώνει.
Ο λοστρόμος ξυπνάει και καταριέται
μια μιγάδα που κλαίει και μια μποτίλια.
Ανοιχτά κάπου εννιά χιλιάδες μίλια
το σκυλόψαρο προσμένει και βαριέται.
-
Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος… (Κώστας Καρυωτάκης)
Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά ̇
Να 'χα τ' αθάνατο νερό
ψυχή καινούργια να 'χα
να σού 'δινα να ξύπναγες
για μια στιγμή μονάχα
Να δεις, να πεις, να το χαρείς
ακέραιο τ' όνειρό σου (διορισμός)
να στέκεται ολοζώντανο
κοντά σου, στο πλευρό σου
Ριτσος
-
Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος… (Κώστας Καρυωτάκης)
Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά ̇
Να 'χα τ' αθάνατο νερό
ψυχή καινούργια να 'χα
να σού 'δινα να ξύπναγες
για μια στιγμή μονάχα
Να δεις, να πεις, να το χαρείς
ακέραιο τ' όνειρό σου
να στέκεται ολοζώντανο
κοντά σου, στο πλευρό σου
Ριτσος
Τι κάθομαι εδώ και περιμένω,
ο ηδονοβλεψίας.
Τελείωσε η ερωτική πράξη,
και εγώ ο ηλίθιος
δεν το κατάλαβα... ???
panos2
-
| | Επιτυχόντες |
| |
| | Άγομεν ηλικίαν ώριμον
Ορθώς φρονούμεν
Ορθώς καθήμεθα –και ασφαλώς–
Δικαίως κεραυνοβολούμε τους παρίες
Σεβάσμιοι –και τρομεροί αν χρειαστεί– τοις πάσι.
Εμείς, δεν είμαστε άνθρωποι τυχαίοι.
Εδώ να φτάσουμε, ν' αρπαχτούμε απ' εδώ
να κρεμαστούμε ασθμαίνοντας, να επιπλεύσουμε όπως-όπως,
τι δεν απεμπολήσαμε,
θέλοντας μη θέλοντας τι δεν επράξαμε, οι καημένοι.
*
Ενάρετα γηράσκοντες, άξια διοικούντες τώρα
και –φυσικά– γενναία μισθοδοτούμενοι,
απ' τον Ταμία - Ήλιο. |
| |
| | Πάνος Θασίτης |
| | Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980) |
-
Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος… (Κώστας Καρυωτάκης)
Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά ̇
Να 'χα τ' αθάνατο νερό
ψυχή καινούργια να 'χα
να σού 'δινα να ξύπναγες
για μια στιγμή μονάχα
Να δεις, να πεις, να το χαρείς
ακέραιο τ' όνειρό σου
να στέκεται ολοζώντανο
κοντά σου, στο πλευρό σου
Ριτσος
Τι κάθομαι εδώ και περιμένω,
ο ηδονοβλεψίας.
Τελείωσε η ερωτική πράξη,
και εγώ ο ηλίθιος
δεν το κατάλαβα... ???
panos2
panos2, σιγουρα η απαντηση σου ειναι...."Καβαφης" (απο τα ερωτικα του)
ναι, καλα το καταλαβες πως δεν καταλαβες τιποτα ;)γιατι δεν επροκειτο για ερωτικη "πραξη" αλλα για τη προσδοκια του διορισμου και ο ερωτισμος αναφερετε στο επαγγελμα! που ευτυχως υπαρχουν ανθρωποι που πραγματικα αξιζουν για διορισμο....
-
[...] Ένας θεωρητικά υψηλός σκοπός μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για την απογείωση, όπως επίσης μπορεί να χρησιμεύσει και ως δικαιολογία για όσους σέρνονται.
Να σου πω μια ιστορία - Διηγήσεις που με έμαθαν να ζω, Χόρχε Μπουκαϊ
-
Επτα νυχτερινα επταστιχα
1
Ονειρα κι ονειρα ηρθανε
Στα γενεθλια των γιασεμιων
Νυχτες και νυχτες στις λευκες
Αϋπνιες των κυκνων
Η δροσια γεννιεται μεσ'στα φυλλα
Οπως μεσ'στον απεραντο ουρανο
Το ξαστερο συναισθημα
2
Ευνοϊκες αστροφεγγιες εφεραν τη σιωπη
Και πισω απ'τη σιωπη μια μελωδια παρεισαχτη
Ερωμενη
Αλλοτινων ηχων γοησσα
Μενει τωρα ο ισκιος που ατονει
Και η ραϊσμενη εμπιστοσυνη του
Και η αθεραπευτη σκοτοδινη του-εκει.
3
Ολα τα κυπαρισσια δειχνουνε μεσανυχτα
Ολα τα δαχτυλα
Σιωπη
Εξω απο τ'ανοιχτο παραθυρο του ονειρου
Σιγα σιγα ξετυλιγεται
Η εξομολογηση
Και σα θωρια λοξοδρομαει προς τ'αστρα!
4
Ενας ωμος ολογυμνος
Σαν αληθεια
Πληρωνει την ακριβεια του
Στην ακρια τουτη της βραδιας
Που φεγγει ολομοναχη
Κατω απ'τη μυστικια ημισεληνο
Της νοσταλγιας μου.
5
Την αφρουρητη νυχτια πηρανε θυμησες
Μαβιες
Κοκκινες
Κιτρινες
Τ'ανοιχτα μπρατσα της γεμισανε υπνο
Τα ξεκουραστα μαλλια της ανεμο
Τα ματια της σιωπη.
6
Ανεξιχνιαστη νυχτα πικρα διχως ακρη
Βλεφαρο ανυσταχτο
Πριν βρει αναφιλητο καιγεται ο πονος
Πριν ζυγιαστει γερνει ο χαμος
Καρτερι μελλοθανατο
Σαν ο συλλογισμος απο τον ματαιο μαιανδρο
Στην ποδια της μοιρας του συντριβεται.
7
Το διαδημα του φεγγαριου στο μετωπο της νυχτας
Οταν μοιραζονται οι σκιες την επιφανεια
Της ορασης
Κι ο πονος μετρημενος απο εξασκημενο αυτι
Ακουσιος καταρρεει
Μεσ'στην ιδεα που αχρηστευεται απ'το μελαγχολικο
Σιωπητηριο.
O. Eλύτης
-
Όλες οι σιωπές δοθήκαν ανέραστα στο μέγα κακοποιό χρόνο.
Είναι κι αυτή η προσδοκία άλλο πράγμα –θέσει γυναίκα,
σε σαγηνεύει, σε αλλάζει, σου χαράζει δρόμο και μετά
μια μέρα, ξαφνικά, δεν της κάνεις.
Σάμπως κι αν ήταν άντρας; Μεταμφιεσμένος ρεαλισμός,
ένας ξάστερος ουρανός με διάσπαρτα αστέρια,
μαθαίνεις τη γλώσσα τους, μιλάς σε Κάποιον –ακούς;-
- Η προσδοκία ένας άγραφος χάρτης, να τον νοηματοδοτείς
ολομόναχος.
Για αυτό και μια νύχτα που το ταξίδι στα αστέρια ήταν αυτισμός
και ο ρεαλισμός ανεπαρκής σαν από μομφή γυναίκας,
η σιωπή κοιμόταν με την ερμαφρόδιτη προσδοκία
στο νεκροκρέβατό της.
Αισθάνεται την ανυπαρξία της, άρα υπάρχει.
Μέγας κακοποιός ο χρόνος και μέγας λυτρωτής.
-
Όλες οι σιωπές δοθήκαν ανέραστα στο μέγα κακοποιό χρόνο.
Είναι κι αυτή η προσδοκία άλλο πράγμα –θέσει γυναίκα,
σε σαγηνεύει, σε αλλάζει, σου χαράζει δρόμο και μετά
μια μέρα, ξαφνικά, δεν της κάνεις.
Σάμπως κι αν ήταν άντρας; Μεταμφιεσμένος ρεαλισμός,
ένας ξάστερος ουρανός με διάσπαρτα αστέρια,
μαθαίνεις τη γλώσσα τους, μιλάς σε Κάποιον –ακούς;-
- Η προσδοκία ένας άγραφος χάρτης, να τον νοηματοδοτείς
ολομόναχος.
Για αυτό και μια νύχτα που το ταξίδι στα αστέρια ήταν αυτισμός
και ο ρεαλισμός ανεπαρκής σαν από μομφή γυναίκας,
η σιωπή κοιμόταν με την ερμαφρόδιτη προσδοκία
στο νεκροκρέβατό της.
Αισθάνεται την ανυπαρξία της, άρα υπάρχει.
Μέγας κακοποιός ο χρόνος και μέγας λυτρωτής.
H Κική επέστρεψε ..., αν και ανώνυμα, μαζί με τη διορισμένη, πλέον, Μαριάνθη ... ;)
-
Από κάποια άλλη ...Κική (που δεν επέστρεψε ακόμα ) που αν και δεν είναι ποιήτρια ,συχνά εντρυφά στην ποίηση ;)
Οι παρακάτω στίχοι ανήκουν στον Λευτέρη Παπαδόπουλο και ίσως κάποιοι θυμηθούν πως τους μελοποίησε ο Γιώργος Χατζηνασιος και τους ερμήνευσε με ξεχωριστή ευαισθησία ο Γιάννης Κούτρας.
Έναστρος Ουρανός
Έναστρος ουρανός σαν του Σεφέρη
κι άπλωνες το χεράκι μια σταλιά
κι έκοβες το πιο κόκκινο αστέρι
για τα μαλλιά.
Φρέσκος, κρυφός γιαλός σαν του Ελύτη
βράχο το βράχο έτρεχες γδυτή
μόσχος γλυκός βαλάντωνε το σπίτι
σαν σε γιορτή.
Πίκρα σαν του φτωχού Παπαδιαμάντη
είχαν ντουφέκια, φόραγαν στολή
ειν' οι καιροί σκληροί σαν το διαμάντι
κι ήσουν γυαλί.
(https://xaao4q.blu.livefilestore.com/y1mjsfs6WHg9MA5SyTB5LXVVzIRTR5yyGNPHEzwtgI1e-Ww9Y7Au79RQvtJuLFfD0g3GQ56sjLKjaPVp1FaOSCfm68NgvV7DTX7pSqkLFjuG062IeZutP1oCleVAzNazMffTVPgM0uavmr5MNnbw_7HUA/poulia_16.png)
-
H Κική επέστρεψε ..., αν και ανώνυμα, μαζί με τη διορισμένη, πλέον, Μαριάνθη ... ;)
Το "Κική" ήταν μεγάλο κοπλιμέντο... :) :-[
Ναι, επέστρεψα και από τη μοναχική Β Κυκλάδων προβλέπονται πολλές εργατοώρες στο pde :P
Αν βρεθούμε ποτέ σε κανά σχολείο, κερνάω ούζα για το διορισμό... 8)
-
H Κική επέστρεψε ..., αν και ανώνυμα, μαζί με τη διορισμένη, πλέον, Μαριάνθη ... ;)
Το "Κική" ήταν μεγάλο κοπλιμέντο... :) :-[
Ναι, επέστρεψα και από τη μοναχική Β Κυκλάδων προβλέπονται πολλές εργατοώρες στο pde :P
Αν βρεθούμε ποτέ σε κανά σχολείο, κερνάω ούζα για το διορισμό... 8)
Θα κεράσω εγώ για να σε δελεάσω, ως μέντορα ...!
-
H Κική επέστρεψε ..., αν και ανώνυμα, μαζί με τη διορισμένη, πλέον, Μαριάνθη ... ;)
Το "Κική" ήταν μεγάλο κοπλιμέντο... :) :-[
Ναι, επέστρεψα και από τη μοναχική Β Κυκλάδων προβλέπονται πολλές εργατοώρες στο pde :P
Αν βρεθούμε ποτέ σε κανά σχολείο, κερνάω ούζα για το διορισμό... 8)
Θα κεράσω εγώ για να σε δελεάσω, ως μέντορα ...!
χαχαχαχα αρχίσανε τα διαπλεκόμενα! :P
άλλος με θέλει διευθύντρια, άλλος σχολική σύμβουλο, εσύ μέντορα... αποφασίστε, παιδιά, για να ξέρω τι θα κάνω!!! :P :P :P
μέχρι να γίνω.. στεριανή, θα έχεις παλιώσει ariste2 ;D
ποίημα σήμερα δεν έχει;
-
H Κική επέστρεψε ..., αν και ανώνυμα, μαζί με τη διορισμένη, πλέον, Μαριάνθη ... ;)
Το "Κική" ήταν μεγάλο κοπλιμέντο... :) :-[
Ναι, επέστρεψα και από τη μοναχική Β Κυκλάδων προβλέπονται πολλές εργατοώρες στο pde :P
Αν βρεθούμε ποτέ σε κανά σχολείο, κερνάω ούζα για το διορισμό... 8)
Θα κεράσω εγώ για να σε δελεάσω, ως μέντορα ...!
χαχαχαχα αρχίσανε τα διαπλεκόμενα! :P
άλλος με θέλει διευθύντρια, άλλος σχολική σύμβουλο, εσύ μέντορα... αποφασίστε, παιδιά, για να ξέρω τι θα κάνω!!! :P :P :P
μέχρι να γίνω.. στεριανή, θα έχεις παλιώσει ariste2 ;D
ποίημα σήμερα δεν έχει;
... μέχρι να γίνεις ... στεριανή ..., ίσως, έχω γίνει νησιώτης ...!
Η ζωή είναι πολύ μακριά
Μεταξύ πόθου και σπασμού
Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
Μεταξύ ουσίας και πτώσης
Τ. Έλιοτ
-
Χατζιδάκις - Ερωτικό
Κι αν γεννηθείς (=διοριστείς) κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.
για έναν ποιητή που του μέλλεται ο διορισμός και ζει ουσιωδώς, με δύναμη και γνήσιο πόθο..
-
Χατζιδάκις - Ερωτικό
Κι αν γεννηθείς (=διοριστείς) κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.
για έναν ποιητή που του μέλλεται ο διορισμός και ζει ουσιωδώς, με δύναμη και γνήσιο πόθο..
... πέρα από το ευχαριστώ για την εξαιρετικά τιμητική αφιέρωση ..., που ασφαλώς και δεν αξίζω, ως ένας ταπεινός αδιόριστος εκπαιδευτικός που φιλοδοξεί να διοριστεί προσεχώς στη δημόσια εκπαίδευση ενός υπερχρεωμένου κράτους ... επικίνδυνων πολιτικών και αλλοτριωμένων πολιτών, στην πλειοψηφία τους ...., ανταποδίδω με:
Πάει έφυγε το τρένο
(Ποίηση Νίκου Γκάτσου, Μελοποίηση Μάνου Χατζιδάκη)
Σβήνει τ' αστέρι του βοριά
στην ανηφοριά
κι ένα ποτάμι φωτεινό
κυλάει στον ουρανό
Κοιμούνται ακόμα τα παιδιά
κάτω απ΄τη ροδιά
και μ΄ένα δάκρυ μου θολό
τα μάτια τους φιλώ
Πάει έφυγε το τρένο,
έφυγες κι εσύ
σταλαγματιά χρυσή -
σταλαγματιά χρυσή.
Πάει χάθηκε το τρένο,
χάθηκες κι εσύ
σε γαλανό νησί -
σε γαλανό νησί.
Πήρες απ' το καλοκαίρι
στο μικρό σου χέρι
το χαμηλό τ'αστέρι
και πήγες σ'άλλη γη.
Μ' όνειρο κι εγώ πηγαίνω
να σε περιμένω
νερό σταματημένο
σε δροσερή πηγή.
Πάει έφυγε το τρένο
έφυγες κι εσύ.
-
Π Α Ν – Κ Λ Α Μ Α - Κική Δημουλά
Τι συμβαίνει ;
Και τι προαιώνια έχθρα το χωρίζει
από αυτό που δεν συμβαίνει ;
Ασφυκτικά άδειο το ακροατήριο.
Κανείς δεν θ’ απαντήσει ;
Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι.
Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς
όταν μένει.
Στη βαθιά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω.
Τι συμβαίνει ;
Ποιος φόβος κλαίει
κι είν’ έτσι γλιστερό ό,τι αλλάζει ;
Είχα τόσα ζευγάρια μάτια
Για μακριά για κοντά
για μέσα για έξω
για έτσι γι’ αλλιώς
για τούτο για κείνο
για ψηλά για χαμηλά
για τις εκλείψεις των προσώπων
τη χάση και τη φέξη γενικά των φαινομένων,
τόσα ζευγάρια μάτια
και ποια ωριμότητα κλεπτομανής τα πήρε
αφήνοντάς μου μόνο ένα ζευγάρι
να βλέπω τι μου κλέβεται .
Ετοιμάζουν μεγάλο αμφορέα οι στάχτες.
Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι.
Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς
όταν μένει.
Στη βαθιά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω.
Τι συμβαίνει ;
Ποια νεκρή στάση ζωής
τιμούν τόσες ομοβροντίες σιωπών ;
Τα μάτια ποιού Τελειωμένου έχουν κλάψει
κι είν’ έτσι γλιστερό ό,τι αλλάζει ;
Ποιο Τέλος άντεξε
κατάμουτρα να πει στην Αρχή ΔΕΝ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ;
Ετοιμάζουν μεγάλο αμφορέα οι στάχτες.
Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι.
Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς
όταν μένει,
όπως μένει κανείς με τις ίδιες κινήσεις
που κάνει όταν φεύγει.
Στη βαθιά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω.
Τι συμβαίνει ;
Μια καθυστέρηση ερωτεύτηκε το Έγκαιρο
κι εκείνο την απόδιωξε :
άσε με ήσυχο παλιόγρια.
Βρωμόπαιδο Έγκαιρο, μαμόθρεφτε Χρόνε.
Θα προφτάσω να φτάσω
έγκαιρα στη μακρινή αλλαγή μου ;
Ποιος φόβος κλαίει
κι είναι το πόσο απέχω και που πάω
βρεμένα ως το κόκαλο ;
Κι όταν φτάσω εκεί
πόσα θα χρειαστεί ακόμα να πεθάνουν,
τι ομοβροντίες τιμητικές σιωπών
κι άλλες θα ξανακούσω
και πόσο θα μου μέλλεται
πάλι να ξεκινάω
διαρκώς να ταξιδεύω
σε όλο και βαθύτερη
και μακρυνότερη αλλαγή μου ;
Τελείωσα.
Βγάζω το μοναδικό ζευγάρι μάτια που έχω
και υποκλίνομαι.
Το ασφυκτικά άδειο ακροατήριο κλαίει.
Τι παν-κλάμα !
-
Καλό ταξίδι, λοιπόν, ... η στεριά είναι μέσα μας ... ;)
Δεν ήταν τόσο άδειο το ακροατήριο και δεν κλαίει ..., τουλάχιστον για σένα ...
-
Γεώργιος Σουρῆς (σατιρικὸς ποιητὴς ἀπὸ τὴ Σύρο)
Τεμπελιά
Δὲν ἔχω κέφι γιὰ δουλειά,
πάλι μὲ δέρνει τεμπελιὰ
καὶ κάθομαι στὸ στρῶμα...
Βρίσκω τὸ σῶμα μου βαρὺ
καὶ ὀλ᾿ ἡ γῆ δὲ μὲ χωρεῖ
κι ὁ οὐρανὸς ἀκόμα.
Κακὰ νομίζω τὰ καλὰ
καὶ βλέπω μία στὰ χαμηλὰ
καὶ μία κοιτῶ ἐπάνω...
Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο τὸν χαζὸ
ἂς ἠμποροῦσα νὰ μὴ ζῶ
μὰ ...δίχως νὰ πεθάνω.
Tο αφιερώνω σε ορισμένους απ' τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς ... :)
-
Ευχαριστώ!!!
-
Ευχαριστώ!!!
???
-
Καρυωτάκης, Σταδιοδρομία (από τη συλλογή "Σάτιρες")
Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω
σε σχήμα βιβλίου μεγάλο.
"Οι στίχοι παρέχουν ελπίδες"
θα γράψουν οι εφημερίδες.
"Κλεαρέτη Δίπλα-Μαλάμου"
και δίπλα σ'αυτό τ'όνομά μου.
Την ψυχή και το σώμα πάλι
στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη.
Αλλά, με τη δύση του ηλίου,
θα πηγαίνω στου Βασιλείου.
Εκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους,
λογίους και διδασκάλους.
Τα λόγια μου θα'χουν ουσία,
η σιωπή μου μια σημασία.
Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια.
Θα φύγουν, και θα'ναι η καρδιά μου,
σα ρόδο που επάτησα χάμου.
-
Τα λόγια μου θα'χουν ουσία,
η σιωπή μου μια σημασία.
Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.
J.R.R. Tolkien, 1892-1973, Άγγλος συγγραφέας
Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις .
Margaret Lee Runbeck, 1905-1956, Αμερικανίδα συγγραφέας
marianthid όσες φορές "συνάντησα" τα λόγια ή τις σιωπές σου είχαν πάντα ουσία και σημασία..Χαίρομαι με την χαρά σου και εύχομαι τα καλύτερα για τη ζωή σου . Να ζεις το όνειρο κάθε μέρα ,κάθε στιγμή ...οι μαθητές σου (δεν το γνωρίζουν ακόμη) θα λάβουν σύντομα ένα υπέροχο "δώρο" ;)
-
Τα λόγια μου θα'χουν ουσία,
η σιωπή μου μια σημασία.
Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.
J.R.R. Tolkien, 1892-1973, Άγγλος συγγραφέας
Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις .
Margaret Lee Runbeck, 1905-1956, Αμερικανίδα συγγραφέας
marianthid όσες φορές "συνάντησα" τα λόγια ή τις σιωπές σου είχαν πάντα ουσία και σημασία..Χαίρομαι με την χαρά σου και εύχομαι τα καλύτερα για τη ζωή σου . Να ζεις το όνειρο κάθε μέρα ,κάθε στιγμή ...οι μαθητές σου (δεν το γνωρίζουν ακόμη) θα λάβουν σύντομα ένα υπέροχο "δώρο" ;)
σ'ευχαριστώ πολύ, domenica!!! :D
τα λόγια σου με τιμούν και τα παίρνω ως φιλοφρόνηση... δεν είμαι εξάλλου τίποτα άλλο παρά ένας αχθοφόρος σε τρένα φαντάσματα...
είσαι από τις παρουσίες που ξεχωρίζουν στο φόρουμ για την ευαισθησία και την παιδεία τους (ποίηση και μαθηματικά συγκεράζονται μόνο στα πραγματικά ξεχωριστά άτομα), οπότε χαίρομαι διπλά που έγινες αντένα για τα λόγια και τις σιωπές μου... :)
-
... πως να διακόψει κανείς τις φιλοφρονήσεις δυο πλασμάτων που βρίθουν από ποίηση, σ' ένα θέμα για την ποίηση, με ποια ποιητικά λόγια, πιο ποιητικά από ...σιωπή ... ;)
-
αποδραστε εντος (δεν αποτελει σχολιο,προσπαθω χρονια αυτη τη φραση να την κανω στιχο)
-
αποδραστε εντος (δεν αποτελει σχολιο,προσπαθω χρονια αυτη τη φραση να την κανω στιχο)
Θ' αποδράσουμε εντός ολίγου .., αν δεν την κάνεις ... στίχο ... :)
-
.........
+++++
-
ΣΤΙΧΟΙ, 2
…………………………………………………………
Γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες
(Ποιες μάζες μεταξύ μας τώρα –
ποιοι σκέφτονται τις μάζες;)
(Τίτος Πατρίκιος, Αύγουστος 1957, “Μαθητεία”6 )
Ποίημα που εκφράζει την "ποίηση της ήττας":
Η ποίηση της ήττας, μια γενεαλογία
Σε όλη την περίοδο από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια μέχρι τη δεκαετία του 1960, και ίσως έως το 1967, μπορούμε να διακρίνουμε τρία ρεύματα στην αριστερή λογοτεχνία και ποίηση (συμπεριλαμβάνουμε σε αυτή την τυπολογία την ποίηση και τη λογοτεχνία που αναφέρεται ευθέως στην Αριστερά μετά τον εμφύλιο και όχι κάθε αριστερό ποιητή ή λογοτέχνη). Το πρώτο, παλαιότερο και κυρίαρχο αρχικώς, η άμεσα μετεμφυλιακή ποίηση του Ρίτσου, του Λειβαδίτη, του Βρεττάκου κ.ά. –ακόμα και η πρώιμη ποίηση του Πατρίκιου–, προσπαθεί να συντηρήσει τη φλόγα της επαναστατικής δεκαετίας ενώ ταυτόχρονα, τραγικά και αδιέξοδα, αναλίσκεται σε διθυράμβους για τη σοβιετική και κομμουνιστική ηγεσία. Το δεύτερο μεγάλο ρεύμα είναι η λεγόμενη “ποίηση και λογοτεχνία της ήττας”, που αναπτύσσεται κατ’ εξοχήν μετά το 1956 και το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, την καταιγιστική εκ των ένδον κριτική στον σταλινισμό και την παραδοχή του γεγονότος ότι η αριστερά “ηττήθηκε”. Η ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο δεν ήταν μια απλή “περιπέτεια της πάλης των τάξεων”, αλλά η ήττα πολιτικών συμπεριφορών, αξιών, αντιλήψεων, και αυτή η ήττα πρέπει να γίνει “αποδεκτή” σε όλες της τις συνέπειες. Ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Βύρων Λεοντάρης, ο Κώστας Κουλουφάκος, ο Κλείτος Κύρου2 και πολλοί άλλοι– είναι οι κύριοι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς, στο ιδίωμα της οποίας θα έρθουν να προσχωρήσουν, ιδιαίτερα μετά το 1960, και αρκετοί από τους εκπροσώπους του πρώτου ρεύματος. Τέλος, διακρίνεται και ένα τρίτο ρεύμα, μικρότερο, με κύριους εκπροσώπους τον Άρη Αλεξάνδρου και τον Μιχάλη Κατσαρό, ένα ρεύμα που είναι επικριτικό απέναντι στην παλιά αριστερά, τουλάχιστον εξ ίσου με την ποίηση της ήττας, αλλά θέλει να παραμένει ταυτόχρονα επαναστατικό. σε αυτό βρίσκεται πλησιέστερα, από ορισμένες απόψεις, και ο Κλείτος Κύρου.
Πάντως από το 1956 και μετά, τουλάχιστον μέχρι τη δικτατορία, ο τόνος δίνεται πλέον από την “ποίηση της ήττας”. Ας δούμε πώς περιγράφεται η ποίηση της ήττας και τα αίτιά της από δύο ποιητές, τον ένα μάλλον επικριτικό εκείνη την περίοδο –Λειβαδίτης– και τον άλλο υποστηρικτή της –Β. Λεοντάρης– στην Επιθεώρηση Τέχνης:
“Η ήττα μας είναι, πάνω απ’ όλα, πρόβλημα που σχετίζεται με την ηθική... είναι συνέπεια των εσωτερικών σχέσεων του προοδευτικού κινήματος... και, το χειρότερο, είδαμε με μια έκπληξη που έφτανε τη φρίκη, στο στρατόπεδό μας… μεταφερμένα μερικά από τα χαρακτηριστικά του αντίπαλου στρατοπέδου: βία, ανελευθερία, δεσποτισμό, νεποτισμό”
(Τάσου Λειβαδίτη, “Ή ποίηση της ήττας”)
“Ή καταγωγή και οι ρίζες της ποίησης της ήττας ανάγονται στην αντιστασιακή ιδεολογία. Η ποίηση της ήττας βασικά είναι μια βαθειά κρίση και ίσως το τέλος της αντιστασιακής ιδεολογίας και της αντιστασιακής ποίησης. Οι ιστορικές εξελίξεις, που αλματικά συντελούνται στα πιο κρίσιμα ανθρώπινα προβλήματα, αποκαλύπτουν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο την εσωτερική ανεπάρκεια, την αντιφατικότητα και την ουτοπικότητα πολλών από τις βασικές αντιλήψεις της αντιστασιακής ιδεολογίας”
(Βύρων Λεοντάρης, “Η ποίηση της ήττας”)3
Η ποίηση της ήττας εκκινεί από την κριτική εξέταση των δομών του παλιού κινήματος, την κριτική της μονολιθικότητας και της “θυσίας”, την άρνηση της ατομικότητας που χαρακτήριζε το παλιό κίνημα, τον “σταλινισμό” κ.λπ. Ωστόσο, το αίτημα που τίθεται, με αυξανόμενη επίταση, από σημαντικούς εκπροσώπους αυτού του ρεύματος, υπερβαίνει τόσο την αποκάλυψη των συναισθηματικών και ψυχολογικών μηχανισμών της “γενιάς”, όσο και τον θρήνο για μια καθολική συντριβή, συλλογική και ατομική –μια γενιά που “δεν πέθαινε στα νοσοκομεία” αλλά “κραύγαζε έξαλλη στα εκτελεστικά αποσπάσματα” (Κλ. Κύρου “Κραυγή δέκατη Πέμπτη”). Η κριτική πλέον χρωματίζεται με στοιχεία “ανθρωπισμού” που στρέφεται ενάντια στον “ολοκληρωτισμό” κάθε μετωπικής και ανελέητης σύγκρουσης, ενάντια στην ίδια την “αντιστασιακή ιδεολογία”, όπως αναφέρει ο Λεοντάρης. Μια τέτοια κριτική λειτούργησε απελευθερωτικά ως προς τα ξεπερασμένα ιδεολογήματα του σταλινισμού και του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, αλλά ταυτόχρονα προετοίμασε –εν μέρει– ιδεολογικά τη μετάλλαξη των πρώην σταλινικών και με παρωπίδες αγωνιστών σε μια “ηττημένη” και, εν πολλοίς, ενσωματωμένη αριστερά.
Αφιερωμένο στον "εκπρόσωπο" - για εμάς, τον κατατρεγμένο κόσμο της αδιοριστίας - της αποψινής ήττας, ΚΟΖΖΙ ...
-
Η ευγλωττία είναι ποίηση του πεζού λόγου
Βύρων
-
Ένα σατιρικό ποίημα ενός ποιητή που δεν είναι γνωστός για την ενασχόλησή του με τη σάτιρα, του Γιώργου Σεφέρη. Γραμμένο το 1944, δείχνει την απελπισία του μπροστά στη διαφθορά και τη φαυλότητα των πολιτικών της εξόριστης κυβέρνησης της εποχής:
Το απομεσήμερο ενός φαύλου
Τράβα αγωγιάτη, καρότσα τράβα,
τράβα να φτάσουμε γοργά στην Κάβα!
Φύσα βαπόρι, βόα μηχανή,
να 'ρθούμε πρώτοι εμείς! - οι στερνοί.
Τα στερνοπαίδια και τ' αποσπόρια
και τ' αποβράσματα και τ' αποφόρια
μιας μάχης που ήτανε γι' άλλα κορμιά
για μάτια αλλιώτικα κι άλλη καρδιά.
Πολιτικάντηδες, καραβανάδες,
ψιλικατζήδες, κολλυβιστάδες,
μούργοι, μουνούχοι και θηλυκά -
τράβα αγωγιάτη! βάρα αμαξά!
Φτωχή Πατρίδα, στα μάγουλά σου
μαχαίρια γράφουνε το γολγοθά σου·
μάνα λιοντόκαρδη, μάνα ορφανή,
κοίτα αν αντέχεις τέτοια πομπή:
το ματσαράγκα, το φαταούλα
με μπογαλάκια και με μπαούλα·
τη χύτρα που έβραζε κάθε βρωμιά
λες και την άδειασαν όλη μεμιά
σ' αυτούς ανάμεσα τους ήπιους λόφους
όπου μας κλείσανε σαν υποτρόφους
ενός αδιάντροπου φρενοβλαβή
που στο βραχνά του παραμιλεί.
Δες το σελέμη, δες και το φάντη
πώς θυμιατίζουνε τον ιεροφάντη
που ρητορεύεται λειτουργικά
μπρος στα πιστά του μηρυκαστικά.
Μαυραγορίτες από τα Νάφια
της προσφυγιάς μας άθλια σινάφια,
γύφτοι ξετσίπωτοι κι αρπαχτικοί,
λένε, πατρίδα, πως πάνε εκεί
στα χώματά σου τα λαβωμένα
γιατί μαράζωσαν, τάχα, στα ξένα
και δεν μπορούνε χωρίς εσέ -
οι φαύλοι: τρέχουνε για το λουφέ.
-
Για να αλλάξω εντελώς το κλίμα,
απόσπασμα από το Άσμα Ασμάτων
Ἐγώ καθεύδω, καί ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ.
Φωνή ἀδελφιδοῦ μου, κρούει ἐπί τήν θύραν.
Ἂνοιξόν μοι, ἀδελφή μου, ἡ πλησίον μου,
περιστερά μου, τελεία μου,
ὃτι ἡ κεφαλή μου ἐπλήσθη δρόσου
και οἱ βόστρυχοί μου ψεκάδων νυκτός.
Ἐξεδυσάμην τόν χιτῶνα μου, πῶς ἐνδύσωμαι αὐτόν;
Ἐνιψάμην τούς πόδας μου, πῶς μολυνῶ αὐτούς;
Ἀδελφιδός μου ἀπέστειλεν χεῖρα αὐτοῦ ἀπό τῆς ὀπῆς,
καί ἡ κοιλία μου ἐθροήθη ἐπ’αὐτόν.
Ἀνέστην ἐγώ ἀνοῖξαι τῷ ἀδελφιδῷ μου,
Χεῖρές μου ἒσταξαν σμύρναν,
Δάκτυλοί μου σμύρναν πλήρη
ἐπί χεῖρας τοῦ κλείθρου.
Ἢνοιξα ἐγώ τῷ ἀδελφιδῷ μου,
ἀδελφιδός μου παρῆλθεν˙
ψυχή μου ἐξῆλθεν ἐν λόγῳ αὐτοῦ˙
ἐζήτησα αὐτόν καί οὐχ εὖρον αὐτόν,
ἐκάλεσα αὐτόν καί οὐχ ὑπήκουσέν μου.
Εὕροσάν με οἱ φύλακες οἱ κυκλοῦντες ἐν τῇ πόλει,
ἐπάταξάν με, ἐτραυμάτισάν με˙
ἦραν το θέριστρόν μου ἀπ’ἐμοῦ φύλακες τῶν τειχέων.
Ὥρκισα ὑμᾶς, θυγατέρες Ἰερουσαλήμ,
ἐν ταῖς δυνάμεσιν και ἐν ταῖς ἰσχύσεσιν τοῦ ἀγροῦ,
ἐάν εὕρητε τόν ἀδελφιδόν μου, τί ἀπαγγείλητε αὐτῷ;
Ὅτι τετρωμένη ἀγάπης ἐγώ εἰμι.
Και για μουσικό χαλί..
http://www.youtube.com/watch?v=z6oP_LoMl-U (2.36-2.58)
http://www.youtube.com/watch?v=TYRRNExD32E&feature=related
-
marianthid ευχαριστώ για τη γλυκύτητα των λόγων σου ,υπερβάλλεις θεωρώ όμως τα δέχομαι με ευχαριστία στην καρδιά..
Θα παραθέσω κι εγώ ένα μικρό απόσπασμα από το Άσμα Ασμάτων ( αυτό κι αν ποίημα εξαίσιου Ποιητή ) που είναι απο τα αγαπημένα μου:
" θές με ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου, ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὸν βραχίονά σου· ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη, σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος· περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, φλόγες αὐτῆς· ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην, καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν. ἐὰν δῷ ἀνὴρ πάντα τὸν βίον αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐξουδενώσει ἐξουδενώσουσιν αὐτόν. "
-
καλο μετακαλοκαιρο...
Ακόμα και αν ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο αναζητώντας την ομορφιά, αν δεν την έχουμε μέσα μας δεν πρόκειται να τη βρούμε."---Ralph Emerson
-
καλο μετακαλοκαιρο...
Ακόμα και αν ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο αναζητώντας την ομορφιά, αν δεν την έχουμε μέσα μας δεν πρόκειται να τη βρούμε."---Ralph Emerson
... αυτήν αναζητούσα εντός μου ..., μόλις ...! :D ;)
-
καλο μετακαλοκαιρο...
Ακόμα και αν ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο αναζητώντας την ομορφιά, αν δεν την έχουμε μέσα μας δεν πρόκειται να τη βρούμε."---Ralph Emerson
... αυτήν αναζητούσα εντός μου ..., μόλις ...! :D ;)
μη μου πεις οτι δεν την βρηκες!! :o :o ;)
-
... κάτι βρήκα ...:
Ένα ποίημα του Pablo Neruda από τα "Εκατό ερωτικά Σονέτα"
ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στου πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
http://www.youtube.com/watch?v=RaQeCb7C5_M
http://www.youtube.com/watch?v=h9uL2s_rlU4
-
Τα ποιήματα είναι υπέροχα και ακόμα πιο υπέροχοι είστε όλοι εσείς που τα γράφετε και μας κάνετε να ταξιδεύουμε.... :)
-
Τα ποιήματα είναι υπέροχα και ακόμα πιο υπέροχοι είστε όλοι εσείς που τα γράφετε και μας κάνετε να ταξιδεύουμε.... :)
... υπέροχοι, πρωτίστως, όσοι δε λησμονούν - και είναι τόσοι οι λόγοι - να εκτιμούν ... ;)
-
Μ αῤεσει αμα σωπαινεις Π.Νερουντα
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μέσ’ απ’ τα πράγματα,
ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις,
απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες τη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα και απ’ τα αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.
Αριστε μετα απο την γαληνη των διακοπων..εισαι η επομενη οαση μας.. :-* :)
-
Σημαδεύονται οι νύχτες από τα μπηγμένα στην καρδιά νύχια
Κάποια φωνή σ’ ακολουθεί, της λες σκάσε και εκείνη σωπαίνει
Γελώντας
Που προσπαθείς έτσι αρματωμένος ολόκληρο το σώμα να επιβληθείς
Στην άυλη ψυχή σου
Πώς είναι το φεγγάρι να ξεχνά τ’ όνομά σου
Τη στιγμή που στέκεις για να σ’ αναγνωρίσουν τα κύτταρά σου
Πώς είναι δυνατόν τα σχισμένα στα δύο πρόσωπά μας ν’ αγαπιούνται τόσο πολύ
Κοινή η μήτρα μας. Με κρατάς απ’ το χέρι, το ένα που σου απέμεινε
Αφού το άλλο βαστά το κεφάλι που σου περίσσεψε από την ξεριζωμένη μάσκα
Σε κρατώ απ’ τον ώμο
Κρεμώ το ραγισμένο μου χέρι στον σπασμένο σου αυχένα
Οι αρτηρίες κρεμιούνται ξέπνοα καλώδια, προσπαθώ να κάνω τη σύνδεση
Με την ψυχή μου
Ο αριθμός κατειλημμένος, προσπαθήστε αργότερα, ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή άφησα που ψέλλιζε τρομαγμένα δεν υπάρχω
Βλέπεις από το άλλο κολάζ ήταν το κεφάλι και η φωνή
Μου μόστραρες ένα χαμόγελο, πιο συμπαγές και από την απελπισία μας
Λες και τα δόντια από φυλακή των λόγων έγιναν γέφυρα σιωπής
Πλήκτρα να παίζει πάνω τους η απέλπιδα προσπάθεια για συμμετοχική ύπαρξη
Σε κούρασα. Με κούρασα. Μας έμεινε η αγάπη.
(Θα σε περιμένω
Ολόκληρη
Ολόκληρέ μου)
-
Μ αῤεσει αμα σωπαινεις Π.Νερουντα
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μέσ’ απ’ τα πράγματα,
ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις,
απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες τη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα και απ’ τα αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.
Αριστε μετα απο την γαληνη των διακοπων..εισαι η επομενη οαση μας.. :-* :)
Δεν "παριστάνω" την όαση ..., από απέχθεια προς την υγρασία ... :D
Ζωή Σαμαρά, Καιρός τού σιγάν
Από τα βάθη τού χρονου
η έρημος ακολουθεί τα βήματά μας
Πήρε το λόγο τον έσπειρε στην άμμο
πήρε τη σιωπή τη φύτεψε στην όαση
Μην κλαις για το νερό που χάθηκε
τα δάκρυα σβήνουν τη γραφή σου στην άμμο
Η όαση είναι δώρο τής ερήμου
κι η ποίηση είναι κόρη τής σιωπής
Από τα βάθη τής ερήμου
ο χρόνος ακολουθεί τα βήματά μας.
Πήρε την άμμο τη φύτεψε στο λόγο
Φωνή άφρονος βοούσε στην όαση
Από τη συλλογή Ημέρες αβροχίας (1994)
-
Ποιος φιλόλογος θα βοηθήσει;;;
Προσπαθώ να βρω ένα ποίημα που πρέπει να βρισκόταν σε βιβλίο λυκείου προς τις τελευταίες σελίδες(ό,τι θυμάμαι λέω αλλά μπορεί να κάνω και λάθος ;D)
περιέγραφε κάποιον που ένα απόγευμα χάζευε τον κόσμο/την γειτονιά απ'το παράθυρό του,(κάτι πρέπει να έλεγε και για παιδάκια που παίζαν σχοινάκι?)και τελείωνε κάπως έτσι
πολύ αγάπησα (τη ζωή?τους ανθρώπους?)εκείνο το απόγευμα
σαν να'μουν μελλοθάνατος
σας λέει κάτι;
έκανα αναζήτηση αλλά δεν έβγαλα άκρη
είναι όντως σε σχολικό βιβλίο;
ευχαριστώ προκαταβολικά όποιον βοηθήσει! :)
-
Μήπως εννοείς ''Το απόγευμα" του Χριστιανόπουλου;
-
Απόγευμα
Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη
συζήτηση στο πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν,
τ’ αυτοκίνητα τρέχανε.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα
και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σχοινί -
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το
απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος.
-
Το μέλλον
Το μέλλον είναι ο θεριστής σε μια πλαγιά με στάχυ
Είναι το βλέμμα που μετρά πόσο σιτάρι θα 'χει
Το μέλλον είναι αστραπή, τυφώνας που σαρώνει
κόπους ολόκληρης ζωής τους κάνει να 'ναι σκόνη
Το μέλλον είναι η παγωνιά που νιώθω το χειμώνα
Ένα κοστούμι που φοράς να βγάλεις τον αιώνα
Το μέλλον είναι το μετά, που τρέχω για να φτάσω
το καλοκαίρι που θα 'ρθει κι εγώ που θα ξεχάσω
Το μέλλον είναι μια βροχή που κάποτε τελειώνει
Μετά θα γίνει συννεφιά και θα ξανάρθει χιόνι
Το μέλλον είναι ουρανός την ώρα που βραδιάζει
Ο ήλιος που θα γεννηθεί, σαν έρθει να χαράζει
-
apri αληθινά σ'ευχαριστώ που άνοιξες αυτό το θέμα και μας έχεις κάνει "φανατικούς" αναγνώστες του ..Διαπιστώνω με χαρά πως με περιμένει πολύ διάβασμα (με την επιστροφή στο σπιτάκι μου)
Κι επειδή εκτος απο το διάβασμα έμαθα να αγαπώ και τις σιωπές ,το παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο σε όλη την παρέα και ειδικά στην dinateacher που μας αποκάλεσε υπέροχους ..
Σύναξη σιωπής
Σαν τη γραμμή στο φως,
Που γράφει το πουλί
Μ’ αστραφτερό φτερό και χτύπο,
Μες στη μετέωρη θαμπή του αποδημία,
Θα χαράζει το γλήγορο πέρασμά σου.
Κάτω από κάθε σύγνεφο κυνηγημένο
Από Βοριά και Νότο, κάτω από κάθε ήλιου στροφή.
Πώς φωσφορίζει η θάλασσα
Στη θαμπωμένη καταχνιά.
Η αναμμένη λάμπα, που έσβησε,
Κι αντιφεγγίζει και θ’ αντιφεγγίζει.
Η έξαφνη λάμψη που έλαμψε.
Ατελείωτη εξαφάνιση εκθαμβωτική.
Τόσοι ήλιοι σβηστοί,
Τόσα κλειστά
Βλέφαρα, φώτα μες στη νύχτα.
Μια αγάπη εδώ αγαπήθηκε,
Μια αγάπη, όσο καμιά.
Βαραίνουν τα σώματα μέσα στο χρόνο
Σηκώνοντας απάνω τους τη θλίψη τους
Την ακατάλυτη, σηκώνοντας τη μοναξιά.
Σαν τα πανάρχαια σταματημένα δέντρα.
Βαραίνουν τα πράγματα, που βρέθηκαν
Γύρω μας, μέσα μας, μες στην αγάπη,
Φορτωμένα την άφθαρτη ουσία μας.
Συνοδεία αχώριστη,
Σύναξη σιωπής.
Γιώργος Θέμελης
-
Εἶδα
Εἶδα μία χώρα ξωτικιὰ στ᾿ ἀνήσυχο ὄνειρό μου:
πόσ᾿ ὄμορφη δὲ θὰ τὸ πεῖ ποτὲ καμιὰ ψυχή.
Τὸ νοῦ μου πῆρε κι ἄφησα τὸ φτωχικὸ χωριό μου
κι ἔκανα τάμα μόνο ἐκεῖ ν᾿ ἀράξω· μόνο ἐκεῖ.
Τρελλὸ παιδὶ ξεκίνησα δεμένο μὲ τὰ μάγια
τοῦ ὀνείρου μου, κι ἐγνώρισα τὶς χῶρες τοῦ γιαλοῦ,
εἶδα τὶς χῶρες π᾿ ἄστραφταν σὲ κάμπους καὶ σὲ πλάγια,
μὰ ἡ χώρα μου, ὅλο πήγαινα- κι ἤτανε πάντ᾿ ἀλλοῦ.
Διαβάτες μ᾿ ἀνταμώσανε καλοὶ καὶ μοῦ ῾παν: Μεῖνε
εἶν᾿ ὄμορφη κι ἡ χώρα μας· καιρὸς ν᾿ ἀράξεις πιά.
εἶν᾿ ὄμορφη κι ἡ χώρα σας, διαβάτες, μὰ δὲν εἶναι
ἐκείνη ποὺ ὀνειρεύτηκα καὶ μὲ τραβάει μακριά.
Ἔτσ᾿ εἶναι. Σῦρτε, κι ἄστε μὲ νὰ σιγοταξιδεύω
καὶ νὰ περνάω μονάχος μου καὶ κάμπους καὶ βουνά,
ἴσως τὴ βρῶ· μ᾿ ἂν δὲν τὴ βρῶ τὴ χώρα ποὺ γυρεύω
μὴ μοῦ ζητᾶτε, ἀδέρφια μου, ν᾿ ἀράξω πουθενά...
Λάμπρος Πορφύρας
domenica ευχαριστώ για την αφιέρωση!!! :-*
-
Νανά Ησαΐα
Επιστροφή
Επιστρέφοντας
για να βρω μερικές σκέψεις.
Λέξεις που δεν σκέφτηκα να σου πω.
Απογεύματα σιωπής στη λεωφόρο.
Επιστρέφοντας μ' ένα παράθυρο τραίνου
για να δω τον κόσμο.
Ξέρω ότι θα βρω στη θέση τους
θρησκευτικά τα αντικείμενα
του χωρισμού.
Την επιστροφή στη θέση της φυγής μου.
Στα χέρια μου όμως δεν θα υπάρξει
καμιά ύλη προσώπων
και τελευταίων στιγμών.
Ομοιώματα μόνο των λυγμών.
Και κάποια ελάχιστη στάχτη από τη ζωή.
Σαν άχρηστη λύπη.
Από τη συλλογή Στην τακτική του πάθους (1982)
... για κάποια που επιστρέφει ... :)
-
εε δεν μπορώ να μείνω (στην απέξω) και να μην καλωσορίσω την domenica :)
ούτε αντέχω να μονοπωλεί και να εισπράττει ο aristos2 τα εύσημα της dinateacher
δεν είμαι βέβαια ποιητικοποιοτικός ……..ασθμαίνοντας προσπαθώ άριστε aristo2.
το ποίημα, μου το θύμισε μια φίλη ( χε… έχω και εγώ τα περάσματα μου) ….και ελπίζω να μην έχει ανέβει ξανά..
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Βαγγέλης Κορακάκης
Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
Είναι ο Σταυρός και το δικό του το βουνό
Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
Που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Είναι ένα ψέμα
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Ο καθένας ξεκινάει για να βγει σε κάποιο τέρμα
Που ορίζει το μυαλό του κι η ψυχή
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή και με τρομάζει
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
Το ένα κόβει και μοιράζει το ψωμί και το άλλο σφάζει
Το ένα δίνει συμφορά, το άλλο πνοή
-
εε δεν μπορώ να μείνω (στην απέξω) και να μην καλωσορίσω την domenica :)
ούτε αντέχω να μονοπωλεί και να εισπράττει ο aristos2 τα εύσημα της dinateacher
δεν είμαι βέβαια ποιητικοποιοτικός ……..ασθμαίνοντας προσπαθώ άριστε aristo2.
το ποίημα, μου το θύμισε μια φίλη ( χε… έχω και εγώ τα περάσματα μου) ….και ελπίζω να μην έχει ανέβει ξανά..
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Βαγγέλης Κορακάκης
Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
Είναι ο Σταυρός και το δικό του το βουνό
Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
Που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Είναι ένα ψέμα
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Ο καθένας ξεκινάει για να βγει σε κάποιο τέρμα
Που ορίζει το μυαλό του κι η ψυχή
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή και με τρομάζει
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
Το ένα κόβει και μοιράζει το ψωμί και το άλλο σφάζει
Το ένα δίνει συμφορά, το άλλο πνοή
paraxen-η που είναι η αλήθεια , προφανώς, αντίστοιχα ποιητικοποιοτικέ ( ... πω, πω νεολογισμός ...!) paraxen-ε ... :D ;)
-
Ανδρέα Κάλβο
που έσφιγγες με τους στίχους σου
το λαιμό τυράννων
σήμερα οι τύραννοι έχουν οργανωθεί
σ' απρόσωπους μηχανισμούς
δύσκολα ξεχωρίζουμε το λαιμό τους.
Ίσως να 'ναι κι αυτό ένας λόγος
που δυσκολεύονται οι ποιητές
στο πιο αληθινό τους έργο.
Τίτος Πατρίκιος, "Στον Ανδρέα Κάλβο"
-
Μέσα στη φούχτα της αγάπης
χωράει το σύμπαν.
Αξιζε να υπάρξουμε
για να συναντηθούμε
Γιάννης Ρίτσος, "Εαρινή Συμφωνία"
-
Το Μονόγραμμα
Οδυσσέας Ελύτης
Σ' αγαπάω μ' ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα "πίστεψέ με" και τα "μη."
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για 'σένα και για 'μένα..
Επειδή σ' αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για 'σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ' έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε."
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ' αγαπάω και σ' αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από 'σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από 'σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για 'σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;
Είμ' εγώ, μ' ακούς; Σ' αγαπάω, μ' ακούς;
Πού μ' αφήνεις, που πας, μ' ακούς;
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς; για μας, μ' ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ' ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς;
Σ' άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ' ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ' ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ 'ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ' ακούς;
Σ' αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ' ακούς;
Για 'σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να 'ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για 'σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για 'σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για 'σένα,
όλα για 'σένα, για 'σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να' χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ' αγαπάω... Μ' ακούς;
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.
-
Περίπτωση σιωπής
Πόσο τα σπίτια ομορφαίνουν
Από πολλή μουσική
Το δικό μου σπίτι
Είναι μια βαθιά εικόνα
Φωτισμένη και βαθύσκιωτη
Αν με βγάλεις απ' αυτή τη σιωπή μου
Θα 'μαι ένα ψάρι πεθαμένο
Έξω από τη θάλασσα πεταμένο
Και άταφο
Μέσα μου είμαι μια αλλιώτικη νύχτα
Το δέντρο το εκστατικό το δεόμενο
Πλουτίζω φτωχαίνοντας
Από λόγο και φωνή
Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου
Από τη συλλογή Περίπτωση σιωπής (1968)
-
JORGE LUIS BORGES - Είμαι
Είμαι αυτός που ξέρει πως άδικα παλεύει
σαν κι εκείνον που κοιτάζει μάταια
μέσα στον σιωπηλό, κρυστάλλινο καθρέφτη
κι ακολουθεί την αντανάκλαση ή το σώμα (το ίδιο κάνει)
του ομοίου του.
Είμαι, σιωπηλοί μου φίλοι, αυτός που ξέρει
πως άλλη τιμωρία από τη λησμονιά δεν υπάρχει
ούτε κι άλλη συγγνώμη. Κάποιος θεός έδωσε
στο ανθρώπινο μίσος τούτη την παράξενη δικλείδα.
Είμαι κείνος που, μ' όλες τις φοβερές παραπλανήσεις του,
ποτέ δεν μπόρεσε ν' αποκρυπτογραφήσει τον απλό και μαζί πολλαπλό
αδιάβατο λαβύρινθο του χρόνου,
που ανήκει ταυτόχρονα σε έναν και σ' όλους.
Είμαι κάποιος που δεν είναι κανένας, εκείνος που στον πόλεμο
δεν έπιασε σπαθί. Είμαι αντίλαλος, λήθη, τίποτα.
-
Επιστροφή
«… qui ne pouvait pas
croire à la fin du voyage»
J. Supervielle
Το τέλος ενός ταξιδιού μοιάζει πάντοτε με προδοσία
Μοιάζει με τις φυλακισμένες αναμνήσεις
Πως ήμασταν κάποτε νέοι
Και πιάναμε το σφυγμό της γης
Και γέρναμε απρόσεχτα στα κάγκελα της νύχτας
Μια σύντομη εναλλαγή
Κάθε φορά και νέες γνωριμίες
Ξεχνιούνται γρήγορα σαν τις παλιές κινηματογραφικές ταινίες
Τα ξενοδοχεία σού γνέφουν ερεθιστικά
Και φωτίζονται τη νύχτα με υποσχέσεις
Ανηφορίζεις την ανησυχία σου
Και φτάνεις στα τελευταία περίπου σπίτια μιας επαρχιακής πολιτείας
Εκεί ανάβεις την προσδοκία σου
Και ταλαντεύεσαι ανάμεσα στις τρεις αδερφές
Τρεις αδερφές τριπλή χαρά συλλαβίζεις με θλίψη
Σου εξηγούν πως το χιόνι θα στρώσει
Μα οι ματιές αφήνουν αυλάκια πύρινα το κατόπι τους
Νιώθεις απύθμενα ρίγη καθώς το τζάκι γελάει
Σκέφτεσαι την αυγή θα ‘σαι φευγάτος
Κάθε άνθρωπος έστω και ο πιο άσημος θα προδοθεί κάποια μέρα
Πολύ πριν απ’ το σπασμό
Ύστερα από την προσφορά του κυκλάμινου
Κάποιος φίλος ψιθύριζε κλεφτά
Πως κάποτε ένα σούρουπο
Έκλαψε ασυλλόγιστα μες στο μουσείο
Μπροστά στον πίνακα ενός ανώνυμου του 14ου αιώνα
Δεν ξαφνιαστήκαμε
Θρηνήσαμε κι εμείς χειρότερα
Για ακατάληπτα σχήματα
Για μουσικές αγίνωτες
Για έρωτες που εκπληρώθηκαν και για έρωτες που δεν θα ξαναρθούν
Ένα ταξίδι τελείωσε
Τώρα
Στην κορφή του ήρεμου βουνού
Σταυρώθηκαν οι τριάντα μας πόθοι
Κι ολονυχτίς υφαίνουμε τον σάλαγο της φλύαρής μας μνήμης
Κλείτος Κύρου
Από τη συλλογή Αναζήτηση – Αναμνήσεις μιας αμφίβολης εποχής (1949)
Ωραίο να επιστρέφεις εκεί από όπου δεν έφυγες ποτέ ... ;)
ariste2 ,paraxene ευχαριστώ για το καλωσόρισμα :-*
Υπέροχη ποιητική παρέα ευχαριστώ για τις ...σιωπές
-
άλλος για μπάρτσα τράβηξε
και άλλοι για τους ομίλους
κι απέμειναν μονάχοι τους
αυτούς που λένε θρύλους
τώρα γιατί όλοι νομίζεται ότι το έγραψα για τον aristo2;; ;)
σας είπα εγώ κατι τετοιο;; ;) ;D ;D
ααα….θα σας μαλώσω :P ;D
καλώς ηρθες στο (λημέρι)σου domenica
-
άλλος για μπάρτσα τράβηξε
και άλλοι για τους ομίλους
κι απέμειναν μονάχοι τους
αυτούς που λένε θρύλους
τώρα γιατί όλοι νομίζεται ότι το έγραψα για τον aristo2;; ;)
σας είπα εγώ κατι τετοιο;; ;) ;D ;D
ααα….θα σας μαλώσω :P ;D
καλώς ηρθες στο (λημέρι)σου domenica
Άλλος για Μπάρτσα τράβηξε
και άλλοι για τους ομίλους
μα γρήγορα θα λαβωθούν
και όχι μόνο από Θρύλους ...
:)
-
Καλημέρα....
ΙΣΑΡΗΣ ΑΛΑΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ
Εμπιστεύομαι τη θάλασσα
Αυτή πάντοτε θα με δέχεται
Στην αγκαλιά της.
Εμπιστεύομαι το θάνατο
Ξέρω πώς θα' ρθει.
Εμπιστεύομαι τη μουσική, τον ήλιο
Το όνειρο που συντροφεύει.
Εμπιστεύομαι την Μποβαρύ, τον Άμλετ
Τον Ροβινσώνα, την Ιοκάστη
Κοντά μου θα' ναι ως το τέλος.
Εμπιστεύομαι τη νήσο Τήνο, τον Μολδάβα
Το Βερολίνο της μνήμης.
Τους πεθαμένους εμπιστεύομαι
Που κολυμπούν σε μαύρο φως γαλάζιο
Το σώμα της μιας νύχτας.
Εμπιστεύομαι τ' αγάλματα, τα πνεύματα
Τον σκύλο, την πέστροφα, την πεταλούδα.
Τη βάρκα, την εκκλησία, τον ουρανό που τα σκεπάζει.
Τη νύχτα, το δροσερό νερό, το άστρο Αφροδίτη.
Το χρόνο, το πένθος, αυτήν που κλαίει.
Τη λήθη, την ανατολή, τη μέρα.
Δεν εμπιστεύομαι τον φίλο που χαμογελά
Κι αιώνια αγάπη μου προσφέρει.
Αλέξανδρος 'Ισαρης
-
Απόγευμα
Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη
συζήτηση στο πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν,
τ’ αυτοκίνητα τρέχανε.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα
και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σχοινί -
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το
απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος.
σ'ευχαριστω!αυτό είναι :)
-
Η πιο όμορφη θάλασσα
Ναζίμ Χικμέτ
Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
Eίμαστε μες στο δικό μας κόσμο
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα.
Αφιερωμένο σε όλους, Ευρωπαίους και μη... ;)
-
Ανταποδίδω - ως διαχρονικά Ευρωπαίος, μα πριν απ' όλα Έλλην - με:
ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ
Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.
Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.
'Hλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.
Νικηφόρος Βρεττάκος
-
A BORD DE L'"ASPASIA"
Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία,
πάντα στο deck, σε μιά σαιζ-λογκ πεσμένη, κάτωχρη
απ' τη γνωστή και θλιβερώτατην αιτία.
Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν,
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες.
Σ' ότι σούλεγαν πικρογέλαγες, γιατί ένοιωθες
πως γιά τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες.
Κάποια βαρδυά, που από το Στρόμπολι περνούσαμε,
είπες σε κάποιον γελαστή, σε τόνο αστείου :
"Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου, καθώς καίγεται,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"
Υστερα σ' είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω.
Κ' εγώ, που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα,
λέω : πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω.
Ν. Καββαδίας
(http://www.greekmusicshop.gr/eshop/images/T/t-1926-1781.jpeg)
-
Λόρκα - Ποιήματα της Ανδαλουσίας
Το αίνιγμα της κιθάρας
Στο σταυροδρόμι στην πλατεία
έξι κοπελιές χορεύουν
τρεις από σάρκα
τρεις από ασήμι
Τα όνειρα του χθες τις ψάχνουν
όμως τις έχει αγκαλιά
ένας πολύφημος χρυσός
Η κιθάρα
-
Αργύρης Μαρνέρος
ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Κάποια μέρα σε μια σχολική γιορτή
Οι μαθητές ντύθηκαν παπαγάλoι
Και έλεγαν το μάθημα χωρίς χάνoυν λέξη
Και όλοι βαθμoλoγήθηκαν με άριστα.
Και από τότε δεν ήταν μόνο σχολική γιορτή
Αλλά επίσημο πλέον σύστημα παιδείας.
-
Αργύρης Μαρνέρος
ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Κάποια μέρα σε μια σχολική γιορτή
Οι μαθητές ντύθηκαν παπαγάλoι
Και έλεγαν το μάθημα χωρίς χάνoυν λέξη
Και όλοι βαθμoλoγήθηκαν με άριστα.
Και από τότε δεν ήταν μόνο σχολική γιορτή
Αλλά επίσημο πλέον σύστημα παιδείας.
η ποίηση αντικατοπτρίζει τη ζωή ... ή η ζωή μιμείται - συχνά, ως φάρσα - την ποίηση ...!
-
Μέσα στο ποίημα σε χάνω
Μέσα στο ποίημα σε χάνω Έξω από μένα
άλλη ομορφιά σε παίρνει, αγαπημένη
Τί θα γίνω και τί με περιμένει
σε άδειες αισθήσεις και χωρίς εσένα
που είσαι για μένα ό,τι είμαι και που τώρα
δεν είσαι μυστικό και πια δεν είμαι ό,τι είμαι
Τί να μου κάνουν νοσταλγίες και μνήμες
Το απτό με αρνιέται αυτή την άχρονη ώρα
το απτό που ήταν η τρέλλα μου και το άγχος
α, όλα αυτά που γίναν τώρα στίχοι . . .
Τί άδοξα που έχασα το στοίχη-
μα ανάμεσα στο «υπάρχω – δεν υπάρχω»
Να χάνω όσα είχα το άντεχα· μα εσύ ήσουν
και όσα ποτέ δε γίναν και δεν είχα
Αυτά, πώς να τα χάσω αυτά που ματαιωθήκαν ;
Σε άλλη ομορφιά θ’ αγιάζουνε μαζί σου
λόγια που αρνήθηκαν να ειπωθούνε
αγγίγματα που πήραν πίσω το αίνιγμά τους
σημάδια του έρωτα και του θανάτου
γραφές που γράφτηκαν για να σβηστούνε
Μέσα στο ποίημα σε χάνω και δεν ξέρω
εσύ μου φεύγεις ή εγώ σου φεύγω ;
Πώς σκοτεινιάζω απ’ το δικό σου φέγγος . . .
Και δε με θέλω πια και δε με ξέρω
Σε άλλη ομορφιά φριχτή και δίχως έλεος
θα ’σαι για πάντα, έξω από μένα, ωραία ωραία
τόσο άδικα τόσο άσπλαχνα ωραία . . .
Και δε με ξέρω πια και δε με θέλω
Βύρων Λεοντάρης
Εν γη αλμυρά, 1996
-
Tο σπάνιο δώρο - Δημουλά Κική
Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά 'ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν' ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.
Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.
(από το H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)
-
Μικρή πράσινη θάλασσα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Που θα 'θελα να σε υιοθετήσω
Να σε στείλω σχολείο στην Ιωνία
Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Στο πυργάκι του φάρου το καταμεσήμερο
Να γυρίσεις τον ήλιο και ν' ακούσεις
Πως η μοίρα ξεγίνεται και πως
Από λόφο σε λόφο συνεννοούνται
Ακόμα οι μακρινοί μας συγγενείς
Που κρατούν τον αέρα σαν αγάλματα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα
Να μπεις απ' το παράθυρο στη Σμύρνη
Να μου αντιγράψεις τις αντιφεγγιές στην οροφή
Από τα Κυριελέησον και τα Δόξα σοι
Και με λίγο Βοριά λίγο Λεβάντε
Κύμα το κύμα να γυρίσεις πίσω
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Για να σε κοιμηθώ παράνομα
Και να βρίσκω βαθιά στην αγκαλιά σου
Κομμάτια πέτρες τα λόγια των Θεών
Κομμάτια πέτρες τ' αποσπάσματα του Ηράκλειτου.
Οδυσσέας Ελύτης (Το Φωτόδεντρο και η Δεκάτη Τετάρτη Ομορφιά, Ίκαρος, 1971)
-
Γιάννης Ρίτσος - «Ποιητές»
Στὸν Κώστα ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Ὤ, δὲ χωρεῖ καμία ἀμφισβήτηση, ποιητὲς
εἴμαστ᾿ ἐμεῖς μὲ κυματίζουσα τὴν κόμη
-- ἔμβλημ᾿ ἀρχαῖο καλλιτεχνῶν -- καὶ χτυπητὲς
μάθαμε φράσεις ν᾿ ἀραδιάζουμε κι ἀκόμη
μιὰ εὐαισθησία μας συνοδεύει ὑστερική,
ποῦ μας πικραίνει ἕνα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριὰ ἕνα σύννεφο μαβί. Χιμαιρικὴ
τὴ ζωή μας λέμε καὶ δὲν ἔχουμ᾿ ἕνα φίλο.
Μένουμε πάντα σιωπηλοὶ καὶ μοναχοί,
ὅμως περήφανα στὰ βάθη μας κρατοῦμε
τὸ μυστικό μας θησαυρό, κι ὅταν ἠχεῖ
ἡ βραδινὴ καμπάνα ἀνήσυχα σκιρτοῦμε.
Θεωροῦμε ἀνίδεους, ἀνάξιους κι εὐτελεῖς
γύρω μας ὅλους, κι ἀπαξιοῦμε μιὰ ματιά μας
σ' αὐτοὺς νὰ ρίξουμε, κι ἡ νέα ξανὰ σελὶς
τὸ θρῆνο δέχεται τοῦ ἀνούσιου ἔρωτά μας.
Ἀναμασᾶμε κάθε μέρα τὰ παλιὰ
χιλιοειπωμένα αἰσθήματά μας· ἐξηγοῦμε
τὸ τάλαντό μας: «κελαηδοῦμε σὰν πουλιά»·
τὴν ἀσχολία μας τόσ᾿ ὡραῖα δικαιολογοῦμε.
Γιὰ μᾶς ὁ κόσμος ὅλος μόνο εἴμαστ᾿ ἐμεῖς,
καὶ τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ἕνα τοῖχο.
Μ' ἔπαρση ἐκφράζουμε τὰ πάθη τῆς στιγμῆς
σ' ἕναν -- μὲ δίχως χασμωδίες -- μουσικὸ στίχο.
Γύρω μας κι ἄλλοι κι ἂν πονοῦν κι ἂν δυστυχοῦν,
κι ἂν τοὺς λυγίζει, ἂν τοὺς φλογίζει ἡ ἀδικία -
ὤ, τέτοια θέματα πεζὰ ν' ἀνησυχοῦν
τοὺς ἀστρικούς μας στοχασμούς, εἶναι βλακεία.
-
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν - Γιάννης Αγγελάκας
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
Να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου
Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλά τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτά τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι'απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω
από το "Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;"
-
Γιάννης Ρίτσος – Μετά
Μάρτυρες γιὰ τὰ λάθη σου δὲν εἶχες. Μόνος μάρτυρας
ὁ ἴδιος ἐσύ. Τὰ τακτοποίησες, τὰ μονόγραψες, τὰ σφράγισες
σὲ λευκοὺς πάντοτε φακέλους σὰ νὰ ἑτοίμαζες
τὴ δίκαιη διαθήκη σου. Ὕστερα
τὰ τοποθέτησες προσεχτικὰ στὰ ράφια. Τώρα, γαλήνιος,
(ἴσως καὶ κάπως φοβισμένος) οὔτε βιάζεσαι
οὔτε καθυστερεῖς, γνωρίζοντας ὅτι, μετὰ τὸ θάνατό σου,
θ᾿ ἀνακαλύψουμε πόσον ὡραῖος ἤσουν,
πόσο πολὺ πιὸ ὡραῖος πέρα ἀπ᾿ τὶς ἀρετές σου.
Ἀθήνα, 16.1.1988
ἀπὸ τὸ Ἀργά, πολὺ ἀργὰ μέσα στὴ νύχτα, Κέδρος 1991
-
Αφιερωμένο σε όσους περιμένουν να μάθουν πού θα περάσουν τους υπόλοιπους 10 μήνες της ζωής τους... :)
Μην Αργείς
Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς.
Γιατί σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά
πως είναι ο χειμώνας, πως ειν' ο θάνατος.
Μην αργείς.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια
κι απ' τους δρόμους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
Όλα ξέρουν τ' όνομά σου
Μην αργείς.
Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ' το να 'ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα, σαν γέλιο πρωινό.
Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχομαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς.
Είναι γιομάτοι Φαίακες, είναι γεμάτοι πλάνεμα
οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.
Μην αργείς.
Γιατί ώσπου να 'ρθεις θα περπατήσω όλη
την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι όλους τους γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω είναι σα να πεθαίνω.
Γι αυτό : Μην αργείς.
Μενέλαος Λουντέμης
-
Γιάννης Ρίτσος - Ἡ καμπάνα
Ποιὸς ἦταν ποὺ κρέμασε ( καὶ πότε; ) πάνω ἀκριβῶς ἀπ᾿ τὸ τραπέζι
καταμεσὶς στὸ ταβάνι, αὐτὴ τὴ μαύρη καμπάνα; - πρὶν μῆνες; πρὶν χρόνια;
Σκυμμένοι στὸ πιάτο μας, δὲν τὴν εἴχαμε δεῖ. Ποτὲ δὲ σηκώσαμε
λίγο πιὸ πάνω τὸ κεφάλι, - ποιὸς ὁ λόγος ἄλλωστε; Μά, τώρα,
τὸ ξέρουμε· εἶναι ἐκεῖ, ἀμετάθετη. Ποιὸς τάχα τὴν πρωτό 'δε; ποιὸς μᾶς τό 'πε
ἀφοῦ κανείς μας δὲ μιλάει; Ἴσως, μιὰ νύχτα, ἀκολουθώντας τὸ ποτήρι,
στραγγίζοντας τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ κρασιοῦ, μέσ᾿ ἀπ᾿ τὸ ἄδειο
θαμπωμένο ποτήρι, νὰ τὴν πῆρε τὸ μάτι μας. Σκύψαμε ἀμέσως
ἀκόμη πιὸ πολύ. Πεινᾶμε, δὲν πεινᾶμε, τρῶμε· περιμένοντας πάντα,
ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμή, ἕνα μεγάλο ἀόρατο χέρι νὰ χτυπήσει τὴν καμπάνα
ἐννέα ἢ δώδεκα φορὲς ἢ μία καὶ μόνη, ἀπέραντα μόνη, ἀπειθάρχητα μόνη,
ἐνῷ, ἀπὸ μέσα μας, μετρᾶμε κιόλας, μήπως συμπέσουμε τουλάχιστον στοὺς χτύπους.
-
Μέσα στη φούχτα της αγάπης
χωράει το σύμπαν.
Αξιζε να υπάρξουμε
για να συναντηθούμε
Γιάννης Ρίτσος, "Εαρινή Συμφωνία"
Τόσο υπέροχο :'( ....ισως όπως κι αυτό :
Για να σε συναντήσω (http://www.youtube.com/watch?v=vo4EeNV_R4U)
Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου 'λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα
Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί
(αγαπημένος) Τάσος Λειβαδίτης
-
Ο κόσμος είναι ένα βουνό
τα λόγια του πετούνε
αντιλαλούνε στις πλαγιές
σε μας ξαναγυρνούνε
Καλύτερα να μη μιλάς
κακές αν κάνεις σκέψεις
μα αν συλλογάσαι όμορφα
είναι χρυσές οι λέξεις
Ο κόσμος είναι ποταμός
και θάλασσα που αφρίζει
άμα μολύνεις το νερό
πια, δεν σε καθαρίζει
Καλύτερα να μη μιλάς
αν δεν πολυκατέχεις
μα αν ξέρεις, μην κρατάς κρυφό
τον θησαυρό που έχεις
Γιώργος Κορδέλλας
για τους (φίλους) που προσπαθούν να κερδίσουν :o με κακοήθειες :o :-\
-
Γιάννης Ρίτσος - Καπνισμένο Τσουκάλι (ἀπόσπασμα)
Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί.
Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος
σ' ὅλες τὶς καρδιές, σ' ὅλα τὰ χείλη.
Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη.
Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε,
«Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.»
Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς.
Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ' τὸν κόσμο.
Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο.
...ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ
ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει.
-
"Εγω, όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέμβριος ,έλεγε ο Αύγουστος .."
Κική Δημουλά
Καινούριος χειμώνας (http://www.youtube.com/watch?v=2Jf9LH3jDvU&p=BC9865C17372B2BB&playnext=1&index=49)
Εκείνο που μας ένωσε
εκείνο και μας χώρισε.
Κι αυτό που δεν προχώρησε
δεν ήμασταν εμείς.
Σεπτέμβριο το λέγανε
το κύμα που μας γνώρισε.
Τι κρίμα που δεν ένοιωσε
κανένανε κανείς.
Χωριστά θα μας βρει ο καινούργιος χειμώνας,
με πουλόβερ καινούργια και παλτά περσινά.
Μια κουρτίνα μπροστά ο καινούργιος χειμώνας
που θα γράφει στην ούγια: “Δυο καρδιές χωριστά”.
Εκείνο που μας ένωσε
εκείνο θα μετρήσει.
Το αίνιγμα κι η λύση
δεν ήμασταν εμείς.
Σεπτέμβριο τη λέγανε
την πέτρα που δεν κύλησε.
Και πες της πως δεν φίλησε
κανένανε κανείς.
Μάνος Τσιλιμίδης
(Στα Βόρεια το σκηνικό άλλαξε ...καλό φθινόπωρο,καλό μήνα :) )
-
Κοντά σου, Μαρία Πολυδούρη
Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
ο ρόδινος τυλιέται τοχασμός.
Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κι αν κάποτε μιλάμε αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.
Κοντά σου η θλίψη ανοίγει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μες στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλύκα και όλα σα χνούδι
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.
-
ΕΛΑ ΓΛΥΚΕ...¨
Ἔλα γλυκέ, κι᾿ ἂν φτάνη ἡ νύχτα
καὶ τὸ σκοτάδι δὲ σ᾿ ἀρέση,
ἀστέρινο θαμπὸ στεφάνι
ἡ ἀγάπη μου θὰ σοῦ φορέση.
Στὸ ταραγμένο μέτωπό σου
ἀργὰ τὰ δάχτυλα θὰ σύρω
κι᾿ ὅ,τι εἶνε πάθος στὴν καρδιά σου
θ᾿ ἀνθίση δάκρια καὶ μύρο.
Θὰ σοῦ καρφώσω ἕνα λουλούδι
τ᾿ ὄνειρο πάνω στὴν καρδιά σου,
θὰ πλέξω τὰ ξερὰ τὰ φύλλα
μὲ τὰ κατάχλωρα μαλλιά σου.
Τὸ δέσμιο πόθο μου θ᾿ ἀφήσω,
μία πεταλούδα ναρκωμένη,
κ᾿ ἔτσι στὰ χείλη σου θὰ νοιώσης
κάτι σὰ γύρη νὰ σοῦ μένη.
Ἔλα γλυκὲ κι᾿ ἂς φτάση ἡ νύχτα.
Θὰ φέγγη ἡ νειότη σου μὲ θλίψη
τὸ σκοτεινὸ νὰ ὑφαίνω πέπλο
ποὺ ἡδονικὰ θὰ μὲ καλύψη.
Καλώς την mohitto ..., είθε η ποίηση να σε "ημερέψει" ... 8)
-
Ο Σεπτέμβρης του 1903
Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα·
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.
Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.
(http://s.enet.gr/resources/2009-10/27-17-thumb-large.jpg)
-
Σταδιοδρομία - Κ. Καρυωτάκης
Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω
σε σχήμα βιβλίου μεγάλο.
«Οι στίχοι παρέχουν ελπίδες»
θα γράψουν οι εφημερίδες.
«Κλεαρέτη Δίπλα - Μαλάμου»
και δίπλα σ' αυτό τ' όνομά μου.
Την ψυχή και το σώμα πάλι
στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη.
Αλλά, με τη δύση του ηλίου,
θα πηγαίνω στου Βασιλείου.
Εκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους
λογίους και τους διδασκάλους.
Τα λόγια μου θα' χουν ουσία,
η σιωπή μου μια σημασία.
Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια.
Θα φύγουν, και θα 'ναι η καρδιά μου
σα ρόδο που επάτησα χάμου.
-
Καλησπερα σας!!! ελπιζω να σας βρισκω ολους καλα.
Απεραντος ειναι ο κοσμος μα, μονο δυο ειδη ειναι οι ανθρωποι του.Κεινοι που ζητουν το μερτικο το δικο τους απο τη ζωη και κείνοι που ζητουν το δικο τους απο το δικο σου. Αν δεν τους το δωσεις σε βαφτίζουν "ληστή"και στο παίρνουν και αν αντισταθεις σε σκοτώνουν.Ολα αυτα μαζι τα λενε "δικαιοσύνη῾
Μ.Λουντέμης
-
Κόψ’ τη γκρίνια κόψε μας προσμένει απόψε
το ντιβάνι στρωμένο και το τζάκι αναμμένο
δυο λικέρ και πεντέξι ουίσκι
λίγο ράδιο και δυο-τρεις δίσκοι
δυο φιλιά, δυο ματιές κι ένα χάδι
και θα πάει σπουδαία το βράδυ
Η βροχή που κλαίει σ’ αγαπώ μας λέει
κι ο βοριάς που σφυρίζει σ’ αγαπώ ψιθυρίζει
μη γκρινιάσεις λοιπόν μη δακρύσεις
τ’ αμπαζούρ μόνο αν θέλεις να σβήσεις
να μας βρει αγκαλιά το σκοτάδι
και θα πάει σπουδαία το βράδυ
Μα εσύ δεν πίνεις και το φως δεν σβήνεις
και μια ανόητη πλήξη σ’ έχει απόψε τυλίξει
τις γυμνές μινιατούρες ζηλεύεις
μα απόψε καβγά μη γυρεύεις
στη φωτιά πάψε να ρίχνεις λάδι
και θα πάει σπουδαία το βράδυ
Κλείσ’ το ράδιο κλείσε όλο ζήλειες είσαι
τις μουρμούρες σου πάψε κι άντε σπίτι σου κλάψε
σου το είπα τις γκρίνιες σου κόψε
μα με άφησες πάλι απόψε
δίχως ένα φιλί δίχως χάδι
αχ! κι έτσι πήγε χαμένο το βράδυ
Τραϊφόρος
-
Καλησπερα σας!!! ελπιζω να σας βρισκω ολους καλα.
Απεραντος ειναι ο κοσμος μα, μονο δυο ειδη ειναι οι ανθρωποι του.Κεινοι που ζητουν το μερτικο το δικο τους απο τη ζωη και κείνοι που ζητουν το δικο τους απο το δικο σου. Αν δεν τους το δωσεις σε βαφτίζουν "ληστή"και στο παίρνουν και αν αντισταθεις σε σκοτώνουν.Ολα αυτα μαζι τα λενε "δικαιοσύνη῾
Μ.Λουντέμης
... με είπες "ληστή" ...; :o :D
Καλησπέρα ..., υπήρξαμε και καλύτερα ... :)
-
Καλησπερα σας!!! ελπιζω να σας βρισκω ολους καλα.
Απεραντος ειναι ο κοσμος μα, μονο δυο ειδη ειναι οι ανθρωποι του.Κεινοι που ζητουν το μερτικο το δικο τους απο τη ζωη και κείνοι που ζητουν το δικο τους απο το δικο σου. Αν δεν τους το δωσεις σε βαφτίζουν "ληστή"και στο παίρνουν και αν αντισταθεις σε σκοτώνουν.Ολα αυτα μαζι τα λενε "δικαιοσύνη῾
Μ.Λουντέμης
... με είπες "ληστή" ...; :o :D
Καλησπέρα ..., υπήρξαμε και καλύτερα ... :)
:) :)εσενα εμενα και πολλους αλλους ...
τι θα κανουμε βρε παιδια... :-\ :'( :'(δεν παει αλλο..
-
τι θα κανουμε βρε παιδια... :-\ :'( :'(δεν παει αλλο..
Θα περιμένουμε...αυτό είναι για σένα (και για όλη την όμορφη παρέα) :
ΑΝΑΜΟΝΗ
Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.
Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.
Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
-
Καλησπερα σας!!! ελπιζω να σας βρισκω ολους καλα.
Απεραντος ειναι ο κοσμος μα, μονο δυο ειδη ειναι οι ανθρωποι του.Κεινοι που ζητουν το μερτικο το δικο τους απο τη ζωη και κείνοι που ζητουν το δικο τους απο το δικο σου. Αν δεν τους το δωσεις σε βαφτίζουν "ληστή"και στο παίρνουν και αν αντισταθεις σε σκοτώνουν.Ολα αυτα μαζι τα λενε "δικαιοσύνη῾
Μ.Λουντέμης
... με είπες "ληστή" ...; :o :D
Καλησπέρα ..., υπήρξαμε και καλύτερα ... :)
:) :)εσενα εμενα και πολλους αλλους ...
τι θα κανουμε βρε παιδια... :-\ :'( :'(δεν παει αλλο..
... σαν τι θες να κάνουμε ... :-[ :-[ ::)
Πάρε και αυτό από εμένα, κι εσύ και η παρέα:
Όλα φτάνουν στην ώρα τους για εκείνους που ξέρουν να περιμένουν.
Honoré de Balzac, 1799-1850, Γάλλος συγγραφέας
ή
Η υπομονή είναι κάτι που πάντα θαυμάζεις στον οδηγό πίσω, αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις στον οδηγό μπροστά.
Ανώνυμος (ποιος να 'να ..., ποιος να 'ναι ...)
-
αχ παιδια τι να λεμε νοιωθω οτι τελειωσαμε...τελος ....ολα τα αλλα ειναι για να ναι..
που σαι βρε ΤΕΜ... ;D ΜΕ ΚΟΛΛΗΣΕς... ;D ;D
-
Καλησπερα σας!!! ελπιζω να σας βρισκω ολους καλα.
Απεραντος ειναι ο κοσμος μα, μονο δυο ειδη ειναι οι ανθρωποι του.Κεινοι που ζητουν το μερτικο το δικο τους απο τη ζωη και κείνοι που ζητουν το δικο τους απο το δικο σου. Αν δεν τους το δωσεις σε βαφτίζουν "ληστή"και στο παίρνουν και αν αντισταθεις σε σκοτώνουν.Ολα αυτα μαζι τα λενε "δικαιοσύνη῾
Μ.Λουντέμης
... με είπες "ληστή" ...; :o :D
Καλησπέρα ..., υπήρξαμε και καλύτερα ... :)
:) :)εσενα εμενα και πολλους αλλους ...
τι θα κανουμε βρε παιδια... :-\ :'( :'(δεν παει αλλο..
... σαν τι θες να κάνουμε ... :-[ :-[ ::)
Πάρε και αυτό από εμένα, κι εσύ και η παρέα:
Όλα φτάνουν στην ώρα τους για εκείνους που ξέρουν να περιμένουν.
Honoré de Balzac, 1799-1850, Γάλλος συγγραφέας
ή
Η υπομονή είναι κάτι που πάντα θαυμάζεις στον οδηγό πίσω, αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις στον οδηγό μπροστά.
Ανώνυμος (ποιος να 'να ..., ποιος να 'ναι ...)
;D ;D πολυ καλο μαλλον καποιος μπλοκαρισμενος ταξιτζης θα το πε... ;D ;D ;D
-
αχ παιδια τι να λεμε νοιωθω οτι τελειωσαμε...τελος ....ολα τα αλλα ειναι για να ναι..
που σαι βρε ΤΕΜ... ;D ΜΕ ΚΟΛΛΗΣΕς... ;D ;D
... τη μετάφραση τώρα ..., έστω την εκλαϊκευση ...!
-
αχ παιδια τι να λεμε νοιωθω οτι τελειωσαμε...τελος ....ολα τα αλλα ειναι για να ναι..
που σαι βρε ΤΕΜ... ;D ΜΕ ΚΟΛΛΗΣΕς... ;D ;D
... τη μετάφραση τώρα ..., έστω την εκλαϊκευση ...!
??? ??? επειδη ειμαι σε κατασταση εκτακτου αναγκης ....τι εννοεις;; ???
-
αχ παιδια τι να λεμε νοιωθω οτι τελειωσαμε...τελος ....ολα τα αλλα ειναι για να ναι..
Είσαι πολύ δυναμική για να δειλιάσεις τώρα ..Είπαμε να το διαβάσεις "το κρασί των δειλών" ,όχι να το πιείς .. :D
Η απάντηση θα είναι πάλι ποιητική και με αγάπη:
Ανέβα...Ανέβα...
Πάντα ανέβαινε.
Ακόμη πιο ψηλά.
Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη
μ' ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.
Ανέβα...
'Ολο μπρος...'Ολο ψηλά.
Κι αν δε βρεις δρόμο
Φτιάξε.
Στην αγάπη
δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι,
τους φτιάχνεις εσύ.
Ανέβα...
'Εστω κι αν δεις
πως τα λουλούδια είναι ψεύτικα
κι η αγάπη -η ολόφλογη αγάπη-
ένας καπνός,εσύ ανέβα.
Ανέβα...
'Εστω κι αν στην κορφή
αντίς για τριαντάφυλλα
σε περιμένει ένα μπουκέτο μαχαίρια,
εσύ ανέβα!
Ανέβα...
Και πες "ευχαριστώ".
'Οχι στα τριαντάφυλλα, όχι στα μαχαίρια.
Πες ευχαριστώ στη δύναμη,
που σ' έκανε ν' ανέβεις...
Μενέλαος Λουντέμης
-
Φοβερό!!!!!!! :D
Τι έχει γράψει κι αυτός ο Λουντέμης!!!
-
αχ παιδια τι να λεμε νοιωθω οτι τελειωσαμε...τελος ....ολα τα αλλα ειναι για να ναι..
Είσαι πολύ δυναμική για να δειλιάσεις τώρα ..Είπαμε να το διαβάσεις "το κρασί των δειλών" ,όχι να το πιείς .. :D
Η απάντηση θα είναι πάλι ποιητική και με αγάπη:
Ανέβα...Ανέβα...
Πάντα ανέβαινε.
Ακόμη πιο ψηλά.
Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη
μ' ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.
Ανέβα...
'Ολο μπρος...'Ολο ψηλά.
Κι αν δε βρεις δρόμο
Φτιάξε.
Στην αγάπη
δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι,
τους φτιάχνεις εσύ.
Ανέβα...
'Εστω κι αν δεις
πως τα λουλούδια είναι ψεύτικα
κι η αγάπη -η ολόφλογη αγάπη-
ένας καπνός,εσύ ανέβα.
Ανέβα...
'Εστω κι αν στην κορφή
αντίς για τριαντάφυλλα
σε περιμένει ένα μπουκέτο μαχαίρια,
εσύ ανέβα!
Ανέβα...
Και πες "ευχαριστώ".
'Οχι στα τριαντάφυλλα, όχι στα μαχαίρια.
Πες ευχαριστώ στη δύναμη,
που σ' έκανε ν' ανέβεις...
Μενέλαος Λουντέμης
:-* :-* :-* :-* :-* :-* :-* :-*
-
Καλησπέρα....
Bertolt Brecht
Aλλαξε τον κόσμο : το έχει ανάγκη
Με ποιόν δε θα καθόταν ο Δίκαιος
αν ήτανε να βοηθήσει έτσι το Δίκιο;
Ποιό γιατρικό θα' ταν πολύ πικρό
για τον ετοιμοθάνατο;
Τι βρωμιά δε θα' κανες
τη βρωμιά για να τσακίσεις;
Αν επιτέλους μπορούσες τον κόσμο ν' αλλάξεις, δεν θα
καταδεχόσουν να το κάνεις;
Ποιός είσαι;
Βυθίσου στο βούρκο
αγκάλιασε το φονιά, όμως
άλλαξε τον κόσμο: το' χει ανάγκη.
Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν' αλλάξεις:
Οργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλιωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέριας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πως
την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε.
-
Εγώ σ'ευχαριστώ Αναστασία που μας θύμισες ξανά τα γραπτά του Λουντέμη (και με γύρισες στα χρόνια της αθωότητας ) :-*
Ας μην είμαστε μικρόψυχοι στα δύσκολα ,προχωράμε με πίστη και δύναμη :)
-
αχ παιδια τι να λεμε νοιωθω οτι τελειωσαμε...τελος ....ολα τα αλλα ειναι για να ναι..
που σαι βρε ΤΕΜ... ;D ΜΕ ΚΟΛΛΗΣΕς... ;D ;D
... τη μετάφραση τώρα ..., έστω την εκλαϊκευση ...!
??? ??? επειδη ειμαι σε κατασταση εκτακτου αναγκης ....τι εννοεις;; ???
εμείς είμαστε εδώ για σένα ..., άσε ο aristos2 μόνο να σε πειράζει ξέρει ... ::)
-
ΡΙΣΚΟ
Είσαι για ένα ταξίδι στ'ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θελω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
Πως δε θα χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσαφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ'αμπάρι μας με ονειρα.
Να χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας ανοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας
στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;
Αλκυόνη Παπαδάκη
-
Λατρεύω την Αλκυόνη Παπαδάκη....
Από τα πολύ αγαπημένα μου ....
Να ονειρεύεσαι, μου έλεγε η μάνα μου που μ’ αγαπούσε και με ήξερε καλά.
Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να’ χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου. Τότε σώζεσαι.
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
Έχει και παρακάτω...Έχει κι άλλο...προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!
Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.
Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά.
Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. Εκτός αν...αν πετύχεις στις καλές του το Θεό. Συμβαίνει.
Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα .
Πήγαινα ως εκεί που μ’ έπαιρνε. Για να χαίρομαι.
Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ’ έπαιρνε.
Για να μαθαίνω!
Η βαρκάρισσα της χίμαιρας
Πολύ...αληθινό :)
-
Τα χρώματα
– Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
– Τί χρώμα έχει η χαρά;
– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
– Και η μοναξιά;
– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.
– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …
Αλκυόνη Παπαδάκη
-
Όνειρο
Άνθη μάζευα για σένα
στο βουνό που τριγυρνούσα.
Χίλια αγκάθια το καθένα
κιʼ όπως τάσφιγγα πονούσα.
Να περάσης καρτερούσα
στο βορηά τον παγωμένο
και το δώρο μου κρατούσα
με λαχτάρα φυλαγμένο
στη θερμή την αγκαλιά μου.
Όλο κοίταζα στα μάκρη.
Η λαχτάρα στην καρδιά μου
και στα μάτια μου το δάκρι.
Μέσʼ στον πόθο μου δεν είδα
μαύρη η Νύχτα να σιμώνη
κʼ έκλαψα χωρίς ελπίδα
που δε στάχα φέρει μόνη.
Μαρία Πολυδούρη
-
Αφιερωμένο σε όσους περιμένουν να μάθουν πού θα περάσουν τους υπόλοιπους 10 μήνες της ζωής τους... :)
Τους επόμενους καλύτερα; ;)
-
Αφιερωμένο σε όσους περιμένουν να μάθουν πού θα περάσουν τους υπόλοιπους 10 μήνες της ζωής τους... :)
Τους επόμενους καλύτερα; ;)
Ωχ! Δε το είχα προσέξει!!! :-[ Τους επόμενους, έχεις δίκιο...
-
Γεια χαρά....
"Εμείς γι'αλλού κινήσαμε, γι 'αλλού...
Κι αλλού η ζωή μας πάει..."
Η νοσταλγία, εκείνου, του αλλού! Η γλύκα του.
Ο απόηχος των ονείρων του. Η μυρωδιά του...
Η κρυφή αλήθεια είναι πως δεν θα πηγαίναμε πουθενά αλλού.
Στο λέω εγώ, που κατοικώ μονίμως στο "αλλού"
Κι εκατό φορές να ξεκινούσαμε , σ'αυτό το ίδιο μέρος θα καταλήγαμε.
Αλλά γιατί ν'απαρνηθούμε τις ψευδαισθήσεις μας.
Και τι γεύση θα είχε η ζωή μας χωρίς αυτές.
Θέλεις παρέα φίλε για "ψεμματάκια"?
Σου 'ρχομαι!
(Αλκυόνη Παπαδάκη)
-
Το γέλιο σου – Π. Νερούντα
Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.
Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.
Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.
Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.
Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.
Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.
Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.
Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.
Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.
Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.
-
Αφιερωμένο σε όσους περιμένουν να μάθουν πού θα περάσουν τους υπόλοιπους 10 μήνες της ζωής τους... :)
Τους επόμενους καλύτερα; ;)
Ωχ! Δε το είχα προσέξει!!! :-[ Τους επόμενους, έχεις δίκιο...
Λέτε να ναι οι υπόλοιποι ;D ;D ;D
-
Γλώσσα λανθάνουσα;;;;
-
Αφιερωμένο σε όσους περιμένουν να μάθουν πού θα περάσουν τους υπόλοιπους 10 μήνες της ζωής τους... :)
Τους επόμενους καλύτερα; ;)
Ωχ! Δε το είχα προσέξει!!! :-[ Τους επόμενους, έχεις δίκιο...
Λέτε να ναι οι υπόλοιποι ;D ;D ;D
φτου φτου...μακρια απο μας... ;D ;D ;D
-
Όταν βρέχει να 'ρχεσαι, μαζί με τις σταγόνες
Στο πρόσωπό μου να κυλάς, να πέφτεις στο λαιμό μου.
Και στης βροχής της μυρωδιές, να μπλέκεται η δικιά σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, μόλις θα σκοτεινιάζει.
Στην άχνα από το τζάμι μου, να γράφεις το όνομα σου.
Να μπαίνεις στα σεντόνια μου, να νιώθω το κορμί σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, που πιάνει εκείνη η ψύχρα.
Το πρόσωπό μου να κρατάς, και με τα δυο σου χέρια.
Να μην κοιτάζω τη βροχή, να βλέπω μόνο εσένα.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, όταν διψά το χώμα.
Κι όπως ρουφάει τη βροχή, να πίνω τα φιλιά σου.
Να είσαι εσύ ο κόσμος μου, εσύ κι η αγκαλιά σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, που κρύβονται τα πάντα.
Να νιώθω την ανάσα σου, στ' αυτί μου να αχναίνει.
Και να κρατάς το χέρι μου, μέχρι που ξημερώνει.
Εδώ στη Βόρεια Ελλάδα φθινοπώριασε....
-
μαντινάδα για αλαγή
Επήγα πάλι στου γιατρού γιατί πονεί η καρδιά μου
και τη μορφη τση μου δειξε το καρδιογράφημα μου.
Ερώτηξα τον το γιατρό γιάηντα πονεί η καρδιά μου
και μου πε πιο συχνότερα να σε θωρώ κερά μου.
Σκίσε γιατρέ τις συνταγές και άμε στη δουλειά σου,
μα τη δική μου πάθηση δε γράφουν τα χαρτιά σου.
Αλλάζει θέση η καρδιά και στα δεξιά ριζώνει
να μη τη βρίσκει η καθεμιά να μου τηνε πληγώνει.
Μα ανε ποθάνω κι ακουστεί φτερούγισμα κοντά σου
θα΄ναι η ψυχή μου απού ποθεί να μπει στην αγκαλιά σου.
Παίξε μου χίλιες μαχαιριές μα στρίψε το μαχαίρι
θα ναι γλυκός ο θάνατος απ το δικό σου χέρι.
Να μουνα ανθός στο κήπο σου και να κοπώ από σένα
για να με βρει κι ο θάνατος σε χέρια αγαπημένα.
Ανε πιστέυεις στο θεό μη μ αρνηθείς κερά μου,
πριν σ αγαπήσω τα ξερες τα ελαττώματα μου.
Οντα θα νιωσεις τι θα πει αγάπη και πονέσεις
όλα τα λάθη απού καμα θα μου τα συγχωρέσεις.
-
... τι θα πει αγάπη, λοιπόν, σύντεκνε ...
-
... τι θα πει αγάπη, λοιπόν, σύντεκνε ...
ήντα θωρώ παναριστε
τι πάει να πει αγάπη
μήτε μπορώ να την ε βρώ
όπου κι αν έχω ψάξει
μήτε από δω μήτε από κει
μήτε και στην καρδιά μου
την έχω χάσει προ πολλού
μον ζει στα όνειρα μου
paraxenos ;D
-
... τι θα πει αγάπη, λοιπόν, σύντεκνε ...
ήντα θωρώ παναριστε
τι πάει να πει αγάπη
Άμα πεινάς, το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου.
Άμα κρυώνεις το ίδιο.
Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί τι είναι η αγάπη;
Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σα φωτιά. Μα είναι;
Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σα δοξαριά.
Τι είναι, τέλος πάντων...
Κι αν, πάλι , αγάπη είναι κ ά τ ι που το λένε "αγάπη", είναι αυτό η αγάπη;
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά!
Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ ένα έρημο δάσος...
Αν δεν τ ακούσει κανείς... είναι κελάηδημα;
Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει
πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ αυτό, και τα κάνανε θάλασσα.
Αυτοί γι αγάπη!...Τα μωρά ξέρουν περισσότερα.
Ένα λουλούδι είπε: "Αγάπη; είμαι εγώ".
Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα.
Ένας βαρκάρης θ αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελό του.
Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί α υ τ ό να είναι αγάπη; Μα είναι; Ποιος να του το πει;
Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις. Σε καίει... Σε λιώνει...
Εσύ το βλέπεις.
Κι αντί να βάλεις τα κλάματα, το ρίχνεις στο τραγούδι.
Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!...
Μενέλαος Λουντέμης
( έτσι για να θυμηθούμε τα καλοκαίρια που περάσαμε "μετρώντας τ'άστρα" )
-
... τι θα πει αγάπη, λοιπόν, σύντεκνε ...
ήντα θωρώ παναριστε
τι πάει να πει αγάπη
μήτε μπορώ να την ε βρώ
όπου κι αν έχω ψάξει
μήτε από δω μήτε από κει
μήτε και στην καρδιά μου
την έχω χάσει προ πολλού
μον ζει στα όνειρα μου
paraxenos ;D
Αγάπη είναι σε αυτό: ;D
ν' απαντάς μ' ετούτο: :-* ή ετούτο: :D
;)
-
Ο ΛΟΣΤΡΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΟΕΡ (N. Καββαδίας)
Μέσα στην πλώρη, στο άχαρο γιατάκι το στενό
ο ναύτης Τζέιμς σε πυρετό βρισκόταν βυθισμένος
έξω εβαρούσε πένθιμην ο αγέρας μουσική
κι ο πόντος άφριζε μουντός βαριά θαλασσωμένος.
Ένα παιδί, λιγότερο κι από είκοσι χρονώ,
κι είχε ένα σπίτι στο χωριό του δίπλα στο ποτάμι
που ώρες μικρός ξεχάνονταν μπρος στη γλαυκή του αχτή
μες στα λιγνά τα χέρια του κρατώντας το καλάμι.
Θα ‘πρεπε, οι ναύτες του ‘λεγαν, να γίνει κηπουρός!
Αυτός εχαμογέλαγε και πάντα είχε στη σκέψη
να πιάσει ταξιδεύοντας μακριά λίγα λεφτά
κι ύστερα πίσω, στο μικρό χωριό του να επιστρέψει.
Στα καπελειά των λιμανιών δεν πήγαινε ποτέ
ούτε ποτέ τον είδανε να μπαίνει στα μπορντέλα.
Όταν οι ναύτες μίλαγαν για τη γυναίκα αισχρά
αυτός κοκκίνιζε ελαφρά σα να ‘τανε κοπέλα.
Και τώρα επέθαινε μακριά πολύ απ’ τον ποταμό.
Με το ‘να χέρι κάτι τι στο στήθος του εκρατούσε
και τα’ άλλο χέρι υψώνοντας κατά τον ουρανό
παρακαλώντας δυνατά τη μάνα του εζητούσε.
Νύχτα! Ο λοστρόμος δίπλα του κι ο καπετάνιος Wills.
Παραμιλούσε το παιδί! «… Είναι ένας άσπρος δρόμος…
… Να και το σπίτι… Η μάνα μου κατηφορίζει… Εδώ…»
Μα ξάφνου βγήκε με βαριά περπατησιά ο λοστρόμος.
(Μεσόκοπος απ’ τα νησιά Φαρόερ, τα βορεινά,
είχε γυρίσει από μικρό παιδί σ’ όλα τα πλάτη.
Μες στα πλατιά είχε στήθια του μια βρωμερή ψυχή
και του ‘χαν βγάλει σ’ ένα bar μια νύχτα το ‘να μάτι.)
Κάποιος εμπήκε! Ανατριχίλα εσκόρπισε παντού!
Μ’ ένα μαβί μεταξωτό μαντίλι στο κεφάλι
και μ’ ένα μαύρο νυχτικό με κόκκινα πουλιά
που το ‘χε κλέψει, μιας Ινδής χορεύτριας στη Βεγγάλη.
Κι εσύρθηκε με βήματ’ αλαφρά προς το παιδί
που γελασμένο απλώνοντας τα χέρια τ’ αχαμνά του
χαμογελώντας χάιδεψε τα ρούχα τρυφερά
και κύλησε προς το φαρδύ ποτάμι του θανάτου…
Μα όταν τα ρούχα πέταξεν αυτός για μια στιγμή,
κι ο πρώτος του ‘πε φεύγοντας να πιάσει βάρδια ωσότου
φτάσουν σε πόρτο, μούτζωσε με μίσος το νεκρό,
και του ‘βρισε με μια φριχτή βλαστήμια το Χριστό του.
-
ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Χωρίς να το μάθει ποτέ,εδάκρυσε,
ίσως γιατί έ π ρ ε π ε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έ ρ χ ο ν τ α ι.
Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.
Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη
Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες
που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.
Καρυωτακης
φθινοπωρινη καλησπερα
-
[Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα]
Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιον ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.
Κ. Καρυωτάκης
... εμμένουσα καλοκαιρινή καλησπέρα ... :)
-
βρε αριστο....της ιδιας λογικης ειμαι και εγω...αλλα ο καιρος απλωνει τη φθινοπωρινη του μελαγχολια πανω απο τον αττικο ουρανο...πως μετα τα δακρυα του ουρανου να επιμεινω στο καλοκαιρι;;αυτο μαλλον δεν μας αντεξε και εφυγε...μετακομισε γι αλλου ;)
-
βρε αριστο....της ιδιας λογικης ειμαι και εγω...αλλα ο καιρος απλωνει τη φθινοπωρινη του μελαγχολια πανω απο τον αττικο ουρανο...πως μετα τα δακρυα του ουρανου να επιμεινω στο καλοκαιρι;;αυτο μαλλον δεν μας αντεξε και εφυγε...μετακομισε γι αλλου ;)
μετα...κόμισέ το πίσω ..., σε πείσμα της διάθεσης ... :)
-
χμ.....εγω προσπαθω αλλα φαινεται δεν φτανει μονο η...θεληση..
τις αρχές του φθινοπώρου
πέσαν κάμποσες βροχές
και σκορπίσανε τα φύλλα
σαν παλιοί συμμαθητές
κι ανοιχτήκαν οι ομπρέλες
και βραχήκαν οι φωτιές
και πεθάναν καλοκαίρια
μόνα στις ακρογιαλιές.
Στις αρχές του φθινοπώρου
κάτι έχω να σου πω
πως το στέμμα ήταν ψέμα
βασιλιάς δεν είμαι εγώ
και του ρολογιού η ώρα
ήταν ψέματα κι αυτή
σου ‘πα είναι εφτά και δέκα
κι ήταν δέκα και μισή.
Στις αρχές του φθινοπώρου
θα κλειδώσω δυο ζωές
τα κειδιά τους θα πετάξω
στου μεσημεριού το χτες
στις αρχές του φθινοπώρου
μη γυρίσεις να με βρεις
θα ‘χουνε αλλάξει όλα
σαν τα χρώματα της γης
Λ.Λαζοπουλος
-
χμ.....εγω προσπαθω αλλα φαινεται δεν φτανει μονο η...θεληση..
τις αρχές του φθινοπώρου
πέσαν κάμποσες βροχές
και σκορπίσανε τα φύλλα
σαν παλιοί συμμαθητές
κι ανοιχτήκαν οι ομπρέλες
και βραχήκαν οι φωτιές
και πεθάναν καλοκαίρια
μόνα στις ακρογιαλιές.
Στις αρχές του φθινοπώρου
κάτι έχω να σου πω
πως το στέμμα ήταν ψέμα
βασιλιάς δεν είμαι εγώ
και του ρολογιού η ώρα
ήταν ψέματα κι αυτή
σου ‘πα είναι εφτά και δέκα
κι ήταν δέκα και μισή.
Στις αρχές του φθινοπώρου
θα κλειδώσω δυο ζωές
τα κειδιά τους θα πετάξω
στου μεσημεριού το χτες
στις αρχές του φθινοπώρου
μη γυρίσεις να με βρεις
θα ‘χουνε αλλάξει όλα
σαν τα χρώματα της γης
Λ.Λαζοπουλος
... μη γυρίσεις να με βρεις, λοιπόν, δις ... :D 8)
-
:P :P :P ;D ;D ;D
-
Οδυσσέας Ελύτης : τα Ρω του 'ερωτα
ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ
Μια φορά στα χίλια χρόνια
του πελάγου τα τελώνια
Μες στα σκοτεινά τα φύκια
μες στα πράσινα χαλίκια
Το φυτεύουνε και βγαίνει
πριν ο ήλιος ανατείλει
Το μαγεύουνε και βγαίνει
το θαλασσινό τριφύλλι
Κι όποιος το 'βρει δεν πεθαίνει
κι όποίος το 'βρει δεν πεθαίνει
Μια φορά στα χίλια χρόνια
κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια
Δε γελάνε μήτε κλαίνε
μόνο λένε μόνο λένε:
-Μια φορ&ά στα χίλια χρόνια
γίνεται η αγάπη αιώνια
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη
κι η χρονιά να σου πετύχει
Κι από τ' ουρανού τα μέρη
την αγάπη να σου φέρει
Το θαλασσινό τριφύλλι
ποιος θα βρει να μου το στείλει
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
το θαλασσινό τριφύλλι.
ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι το πράσινο ...
-
Οδυσσέας Ελύτης : τα Ρω του 'ερωτα
ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ
Μια φορά στα χίλια χρόνια
του πελάγου τα τελώνια
Μες στα σκοτεινά τα φύκια
μες στα πράσινα χαλίκια
Το φυτεύουνε και βγαίνει
πριν ο ήλιος ανατείλει
Το μαγεύουνε και βγαίνει
το θαλασσινό τριφύλλι
Κι όποιος το 'βρει δεν πεθαίνει
κι όποίος το 'βρει δεν πεθαίνει
Μια φορά στα χίλια χρόνια
κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια
Δε γελάνε μήτε κλαίνε
μόνο λένε μόνο λένε:
-Μια φορ&ά στα χίλια χρόνια
γίνεται η αγάπη αιώνια
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη
κι η χρονιά να σου πετύχει
Κι από τ' ουρανού τα μέρη
την αγάπη να σου φέρει
Το θαλασσινό τριφύλλι
ποιος θα βρει να μου το στείλει
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
το θαλασσινό τριφύλλι.
ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι το πράσινο ...
Ακούστε το και μελοποιημένο
http://www.youtube.com/watch?v=0YHA-TBtoaQ&feature=related
aristos2 τα τριφύλλια είναι και θα είναι όλα πράσινα ;)
-
Οδυσσέας Ελύτης : τα Ρω του 'ερωτα
ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ
Μια φορά στα χίλια χρόνια
του πελάγου τα τελώνια
Μες στα σκοτεινά τα φύκια
μες στα πράσινα χαλίκια
Το φυτεύουνε και βγαίνει
πριν ο ήλιος ανατείλει
Το μαγεύουνε και βγαίνει
το θαλασσινό τριφύλλι
Κι όποιος το 'βρει δεν πεθαίνει
κι όποίος το 'βρει δεν πεθαίνει
Μια φορά στα χίλια χρόνια
κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια
Δε γελάνε μήτε κλαίνε
μόνο λένε μόνο λένε:
-Μια φορ&ά στα χίλια χρόνια
γίνεται η αγάπη αιώνια
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη
κι η χρονιά να σου πετύχει
Κι από τ' ουρανού τα μέρη
την αγάπη να σου φέρει
Το θαλασσινό τριφύλλι
ποιος θα βρει να μου το στείλει
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
το θαλασσινό τριφύλλι.
ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι το πράσινο ...
Ακούστε το και μελοποιημένο
http://www.youtube.com/watch?v=0YHA-TBtoaQ&feature=related
aristos2 τα τριφύλλια είναι και θα είναι όλα πράσινα ;)
... όχι στα μάτια του Ελύτη και ... : ;)
-
δεν ειναι "ποιημα" αν και θα μπορουσε........ μου αρεσε και το έβαλα...
Προσέξτε τις ....σκέψεις σας
http://www.youtube.com/watch?v=SXhewMY-whE&feature=related
-
(http://1.bp.blogspot.com/_VXRKuNKCUhg/TBIh3aL_tmI/AAAAAAAAAIA/Gqur1LJC7bo/s1600/gaitanaki.jpg)
Ειρήνη
Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη. Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:
το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε,
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.
Γιάννης Ρίτσος
Για τους συναδέλφους που σύντομα θα βρεθούν κοντά στα παιδιά :) ...dinateacher εύχομαι ότι ομορφότερο
-
Domenica ευχαριστώ και πάλι!!!
Σου αφιερώνω
Η πορτοκαλένια (Οδυσσέας Ελύτης)
Tόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει
Σιγά-σιγά : η μικρή Πορτοκαλένια !
Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές
Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Kι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Kι όλα μαζί τη φώναξαν : Πορτοκαλένια !
Mεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός μεθάει ο κόσμος όλος
Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει
Tη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια
Tη λέει ο χτύπος του νερού μέσ’ στις χρυσοστιγμές
Tη λέει κι η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι :
Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια !
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει
Mήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους !
-
Εγώ δε χρειάζομαι ταφόπετρα,
αν όμως εσείς χρειάζεστε για μένα
πάνω της θα ήθελα να γράφονταν τούτο:
Έκανε προτάσεις. Εμείς
τις δεχτήκαμε.
-Με μια τέτοια γραφή
θα είχαμε όλοι
τιμηθεί..
(Μπ. Μπρεχτ)
-
Ο ΑΝΕΜΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ
Ο άνεμος είναι άλογο
άκου το πώς τρέχει
στη θάλασσα, στον ουρανό.
-----
Θέλει να με πάρει, άκου
πώς περιτρέχει όλη τη γη
για να με πάρει μακριά.
-----
Κρύψε με στην αγκαλιά σου
γι' αυτή τη νύχτα μόνο,
που η βροχή θρυμματίζει
πάνω στη θάλασσα και στη στεριά
τα αμέτρητα στόματά της.
-----
Άκου πώς ο άνεμος
με καλεί καλπάζοντας
για να με πάρει μακριά.
-----
Με το μέτωπό σου στο μέτωπό μου,
με τα χείλη σου στα χείλη μου,
δεμένα τα κορμιά μας
στον έρωτα που μας καίει,
άσε τον άνεμο να φύγει
χωρίς να με πάρει μαζί του.
-----
Άσε τον άνεμο να φύγει
αφροστεφανωμένος,
να με καλεί και να με ψάχνει
καλπάζοντας μες στο σκοτάδι,
κι εγώ, βυθισμένος
στα μεγάλα σου μάτια,
γι' αυτή τη νύχτα μόνο
να ξαποσταίνω αγάπη μου.
Π.Νερουντα
-
Σιρόκο 7 Λεβάντε
Στον Δ.Ι. Αντωνίου
Πράγματα που άλλαξαν τη μορφή μας
βαθύτερα απ' τη σκέψη και περισσότερο
δικά μας όπως το αίμα και περισσότερο
βυθίσανε στην κάψα του μεσημεριού
πίσω από τα κατάρτια.
Μέσα στις αλυσίδες και στις προσταγές
κανείς δε θυμάται.
Οι άλλες μέρες οι άλλες νύχτες
σώματα, πόνος και ηδονή
η πίκρα της ανθρώπινης γύμνιας κομματιασμένη
πιο χαμηλή κι από τις πιπεριές σε σκονισμένους
δρόμους
και τόσες γοητείες και τόσα σύμβολα
στο τελευταίο κλωνάρι·
στον ίσκιο του μεγάλου καραβιού
ίσκιος η μνήμη.
Τα χέρια που μας άγγιξαν δε μας ανήκουν, μόνο
βαθύτερα, όταν σκοτεινιάζουν τα τριαντάφυλλα
ένας ρυθμός στον ίσκιο του βουνού, τριζόνια
νοτίζει τη σιωπή μας μες στη νύχτα
γυρεύοντας τον ύπνο του πελάγου
γλιστρώντας προς τον ύπνο του πελάγου.
Στον ίσκιο του μεγάλου καραβιού
την ώρα που σφύριξε ο εργάτης
άφησα τη στοργή στους αργυραμοιβούς.
Πήλιο, 19 Αυγούστου 1935
Γιώργος Σεφέρης
-
Ἀλληλεγγύη
Εἶναι ἐκεῖ δὲν μπορῶ ν᾿ ἀλλάξω
μὲ δυὸ μεγάλα μάτια πίσω ἀπ᾿ τὸ κύμα
ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ φυσᾶ ὁ ἀγέρας
ἀκολουθώντας τὶς φτεροῦγες τῶν πουλιῶν
εἶναι ἐκεῖ μὲ δυὸ μεγάλα μάτια
μήπως ἄλλαξε κανεὶς ποτέ του.
Τί γυρεύετε; τὰ μηνύματά σας
ἔρχουνται ἀλλαγμένα ὡς τὸ καράβι
ἡ ἀγάπη σας γίνεται μίσος
ἡ γαλήνη σας γίνεται ταραχὴ
καὶ δὲν μπορῶ νὰ γυρίσω πίσω
νὰ ἰδῶ τὰ πρόσωπά σας στ᾿ ἀκρογιάλι.
Εἶναι ἐκεῖ τὰ μεγάλα μάτια
κι ὅταν μένω καρφωμένος στὴ γραμμή μου
κι ὅταν πέφτουν στὸν ὁρίζοντα τ᾿ ἀστέρια
εἶναι ἐκεῖ δεμένα στὸν αἰθέρα
σὰ μιὰ τύχη πιὸ δική μου ἀπ᾿ τὴ δική μου.
Τὰ λόγια σας συνήθεια τῆς ἀκοῆς
βουίζουν μέσα στὰ ξάρτια καὶ περνᾶνε
μήπως πιστεύω στὴν ὕπαρξή σας
μοιραῖοι σύντροφοι, ἀνυπόστατοι ἴσκιοι.
Ἔχασε τὸ χρῶμα του πιὰ αὐτὸς ὁ κόσμος
καθὼς τὰ φύκια στ᾿ ἀκρογιάλι τοῦ ἄλλου χρόνου
γκρίζα ξερὰ στὸ ἔλεος τοῦ ἀνέμου.
Ἕνα μεγάλο πέλαγο δυὸ μάτια
εὐκίνητα καὶ ἀκίνητα σὰν τὸν ἀγέρα
καὶ τὰ πανιά μου ὅσο κρατήσουν, κι ὁ θεός μου.
Γιώργος Σεφέρης
... για την Ιωάννα που γνωρίζει να δίνει κουράγιο ...
-
Ὁ κ. Στρατὴς Θαλασσινὸς περιγράφει ἕναν ἄνθρωπο
Μὰ τί ἔχει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος;
Ὅλο τὸ ἀπόγευμα (χτὲς προχτὲς καὶ σήμερα) κάθεται
μὲ τὰ μάτια καρφωμένα σὲ μία φλόγα
σκόνταψε πάνω μου τὸ βράδι καθὼς κατέβαινε τὴ σκάλα μου εἶπε:
«Τὸ κορμὶ πεθαίνει τὸ νερὸ θολώνει ἡ ψυχὴ διστάζει
κι ὁ ἀγέρας ξεχνάει ὅλο ξεχνάει
μὰ ἡ φλόγα δὲν ἀλλάζει».
Μοῦ εἶπε ἀκόμη:
«Ξέρετε ἀγαπῶ μία γυναίκα ποὺ ἔφυγε ἴσως στὸν κάτω κόσμο
δὲν εἶναι γι᾿ αὐτὸ ποὺ φαίνομαι τόσο ἐρημωμένος
προσπαθῶ νὰ κρατηθῶ ἀπὸ μία φλόγα γιατὶ δὲν ἀλλάζει».
Ὕστερα μοῦ διηγήθηκε τὴν ἱστορία του.
Γιώργος Σεφέρης
... και για τη γλυκιά Domenica ..., που γνωρίζει από ανθρώπους ...
-
Ἕνα μεγάλο πέλαγο δυὸ μάτια
εὐκίνητα καὶ ἀκίνητα σὰν τὸν ἀγέρα
καὶ τὰ πανιά μου ὅσο κρατήσουν, κι ὁ θεός μου.
Γιώργος Σεφέρης
Ευχαριστώ την Ιωάννα που σου έδωσε την έμπνευση για το ποίημα που μοιράστηκες μαζί μας και άθελα σου μου θύμισες κάποιους αγαπημένους στίχους που έθεσαν τα δικά μου μάτια σε υγρή κίνηση ;)
Ευχαριστώ aristos2 ..
... και για τη γλυκιά Domenica ..., που γνωρίζει από ανθρώπους ...
Μόλις διαπίστωσα πως οφείλω να πολλαπλασιάσω το "ευχαριστώ" :)
Ας το κάνω ποιητικά...κουράστηκε αρκετά το μυαλό σήμερα..
" Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;
Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά
τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός."
Γιώργος Σεφέρης
Θαύματα συμβαίνουν σε όσους πιστεύουν :)
-
Ἕνα μεγάλο πέλαγο δυὸ μάτια
εὐκίνητα καὶ ἀκίνητα σὰν τὸν ἀγέρα
καὶ τὰ πανιά μου ὅσο κρατήσουν, κι ὁ θεός μου.
Γιώργος Σεφέρης[/center]
Ευχαριστώ την Ιωάννα που σου έδωσε την έμπνευση για το ποίημα που μοιράστηκες μαζί μας και άθελα σου μου θύμισες κάποιους αγαπημένους στίχους που έθεσαν τα δικά μου μάτια σε υγρή κίνηση ;)
Ευχαριστώ aristos2 ..
... πρόσεχε τα πανιά ..., για να κρατήσουν ..., και άσε τον aristo ν' αναζητά στίχους ... ;)
-
aristos2 για σένα που κρατάς τα πανιά του ονείρου ανοιχτά ..
ΕΞΩΤΙΚΟ
To καλαφάτισα το καράβι μου,
όρθιο στους πολυήμερους κυκλώνες,
στις ατέλειωτες απανεμιές ...
Σαν το κορμί μου ,γενναίο σκαρί ,
στην ενέδρα,στο ναυάγιο!
Χωρίς σκουλήκι οι σανίδες του,
φρεσκοβαμμένο,με κόφες καινούργιες,
Στέρεο λινό για τα πανιά του το όνειρό μου..
Πολεμιστής εγώ θαλασσοπόρος για σενα.
Στη παγωνιά και στο λιοπύρι θα αφεθώ...
Ενα στολίδι απο ελεφαντοκόκαλο του Σιάμ,
θ΄αφήσω στα μαλλιά σου
στους ώμους σου κασμήρι Βεγγάλης
θ' ακουμπήσω...
Ηδυπαθή μόσχο στη λακκούβα του λαιμού
ροδέλαιο στο καρπό σου,
λευκό μαργαριτάρι της Κευλάνης εκεί ...
Στο χώρισμα του στήθους ..
Απλωμενα τα κορμιά μας πάνω
στις κανελλιές του Τιντόρε,
μυρωμένες αγκαλιές πάνω
στα μοσχοκάρφια της Αμπόινα,
στις πιπεριές του Μαλαμπάρ φιλιά
σε μπαχαρένιο περιβάλλον..
Μαζί θα σε εχω βελουδένιο μου άρωμα,
και αν ο θαλασσινός αέρας κροταλίσει
πάνω στο φινιστρίνι..
Δεν φοβάμαι..
Το στόμα σου δικιά μου αναπνοή
πυκνό άρωμα μαύρου φρούτου,
βατόμουρο ρουμπινί ,δαμάσκηνο,
αγκαλιασμένο με νότες ξωτικιάς βανίλιας..
Μέσα στο αίμα μου γράφεις με
ανταύγειες ζωής , βαθειά μπλάβα ρότα.
Τι θα ήταν το ταξίδι μου χωρίς την αυγή
της σκέψης σου, αναπνοή μου μεταξένια
γεύση μαύρου καπνού, μύρου και θάλασσας...
Μαρία Ζαβιανέλη Διαμαντάκη
-
....... Άνευ συνειρμών.....
Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες-
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ' Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:
«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.
Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.
Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις.»
-Πόσο έχει; - Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ΄το.
Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ' έκαμε και το 'καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...
-
Ασπρα μουρα ,
μαυρα μουρα ,
ειναι ...
-
Ασπρα μουρα ,
μαυρα μουρα ,
ειναι ...
... μοναδική έμπνευση ..., εύγε ...
-
Ταξίδι στην ομίχλη
Του Γιάννη Ποταμιάνου
Θόλωσαν τον καθρέφτη
οι υδρατμοί
Οι γραμμές απροσδιόριστες
Τα αντικείμενα διαχέονται
στον χώρο
Θολά τα πρόσωπα
ομιχλώδη
Σαν επιβάτες που διαβαίνουν
την Αχερουσία λίμνη
Μ’ αρέσει να κοιτάζω
το πρόσωπό μου
Στον θολό καθρέφτη,
Θολώνει κι αυτό
σαν τις αναμνήσεις μου
Μου αρέσει να ταξιδεύω
στην ομίχλη
Ξεχνώ τις χαρακιές
στα μάγουλα,
που όργωσαν τα χρόνια
Προσπερνώ τις χαράδρες,
που έσκαψαν τα ποτάμια
των δακρύων μου
Το θολό τώρα αναζητώ
Όπως το διαυγές αναζητούσα
κάποτε
Μου αρέσουν τα ομιχλώδη
όνειρα
Και οι στόχοι οι θολοί,
οι ασαφείς
Των καλουπιών δραπέτες
να κυνηγάνε το ανέφικτο.
Δεν μου αρέσει πια το εφικτό,
ασφυκτιώ στα όριά του.
Όμως έχω ανάγκη τα όρια
και τους κοντινούς ορίζοντες
Για να δραπετεύω
Έχω ανάγκη τις δραπετεύσεις
και τα ταξίδια στην ομίχλη
Για να μην φαίνονται τα τείχη
που έχτισε γύρω μου η ζωή
Για να απαλύνεται η μοναξιά,
από τις παρέες των φαντασμάτων
Και των ψυχών που ψάχνουν το δρόμο
Για τον Αχέροντα
Στις λαμπερές λέξεις βρίσκουν
στολίδια, οι ποιητές
Και στα νοήματα τα ομιχλώδη
την ελευθερία
Με στίχους ελεύθερους, ασαφείς
αμφίσημους
Τη φαντασία αφήνουν να καλπάσει
αχαλίνωτη
Στα λιβάδια της ποίησης
Απολαμβάνοντας την ψευδαίσθηση,
της αθανασίας
Θολό και ομιχλώδες το όραμα
που σας δίνω,
Όμως εσείς φυλάξτε το
Ίσως κάποια μέρα να έχετε ανάγκη
τους θολούς ορίζοντές των ποιημάτων.
-
Ο ίσιος δρόμος (http://www.youtube.com/watch?v=9OJKsE1iuao)
Το τραγούδι, η ντροπή μου
η ασάλευτη ζωή μου
Δάκρυα, λατρείες, τα πείσματα
όλα παραστρατίσματα
Εμένα ο ίσιος δρόμος
είν' αυτός που θα με έφερνε
στους γύφτους χαροκόπους
που αγεροζούν ελεύθεροι
κι από θεούς κι από ανθρώπους.
Γραφείο, βιβλία το σπίτι μου,
ανημποριά μου ο τρόμος.
Κωστής Παλαμάς
-
ΜΑΡΑΜΠΟΥ Ν. Καββαδίας
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε , γιατί δεν το 'πα σε κανένα.
Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μέσ' στην καρδιά της Άμμου.
Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
Θα προχωρήσω! ... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές,
"μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".
Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά ... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου ... Μ' απόμεινα κι εγώ
ένα σταυρόν απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
Μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει ...
Το χέρι τρέμει ... Ο πυρετός ... Ξεχάστηκα πολύ,
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω ...
-
Πολύμνια
Ψεύτικα αισθήματα
ψεύτη του κόσμου!
Μα το παράξενο
φως του έρωτος μου
φέγγει στου σκοτεινού
δρόμου την άκρη :
Με το παράπονο
και με το δάκρυ
κόρη χλωμόθωρη
μαυροντυμένη
κ’ είναι σαν αίνιγμα,
και περιμένει.
Λάμπει το βλέμμα της
απ’ την ασθένεια.
σάμπως να λυώνουνε
χέρια κερένια.
Στ’ άσαρκα μάγουλα
πως έχει μείνει
πίκρα το νόημα
γέλιου που σβήνει.
Είναι το αξήγητο
το μικροστόμα
δίχως το μίλημα
δίχως το χρώμα.
Κάποια μεσάνυχτα
θα σ’ αγαπήσω,
Μούσα. Τα μάτια σου
θα τα φιλήσω
να βρω γυρεύοντας
μεσ’ τα νερά τους
τα χρυσονείρατα
και τους θανάτους,
και τη βασίλισσα
λέξη του κόσμου
και το παράξενο
φως του φωτός μου.
Κώστας Καρυωτάκης
[1896 - 1928]
... για όσους - δίκαια ή άδικα - έχουν (-με) βαπτίσει το διορισμό "βασίλισσα λέξη του κόσμου" ..., παραβλέποντας τις πραγματικές "βασίλισσες λέξεις του κόσμου" ...!
-
Στὴ γυναῖκα μου
Προσφιλές μου ταίρι, δίχως νὰ στὸ πῶ,
τὸ καταλαβαίνεις ὅτι σ᾿ ἀγαπῶ.
Κι ἂν μὲ σὲ κακιώνω στὴ κακή μου ὥρα
κι ἀρχινᾷ μουρμούρα καὶ κακογλωσσιά,
μοῦ ἀρέσει νά ῾χω καὶ ὀλίγη μπόρα,
μοῦ ἀρέσει λίγη φουσκοθαλασσιά.
Δίχως πεῖσμ᾿ ἀγάπη, δίχως λίγη πίκρα,
δὲν ἀξίζει διόλου καὶ δὲν ἔχει γλύκα.
Βάστα μου, γυναῖκα, μοῦτρα σοβαρὰ
καὶ κλωστὴ σοῦ κόβω, κάκια σοῦ κρατῶ,
ἐπειδὴ νομίζω πὼς καμμιὰ φορά
κι η πολλὴ μπουνάτσα φέρνει ἐμετό.
Προσφιλές μου ταίρι, δίχως νὰ στὸ πῶ,
τὸ καταλαβαίνεις ὅτι σ᾿ ἀγαπῶ.
Σ᾿ ἀγαπῶ μὲ γέλια, μὰ καὶ θυμωμένη
κι ἂν ποτὲ γυρίζω νὰ ἰδῶ καμμιά,
πάντα ὅμως κτῆμα ἰδικό σου μένει
ἡ καρδιά μου ὅλη καὶ ...ἡ ἀσχημιά.
Γεώργιος Σουρῆς
Καλημέρα ..., καλή μου.
-
Mε κάτι τέτοια μ' έριξε και μένα ο δικός μου αλλά τώρα τελευταία οι διάλογοι έχουν κυρίως πρακτική αξία...Ασε που παραλίγο να με στείλει Λουμπουμπάσι!... ;D
-
Mε κάτι τέτοια μ' έριξε και μένα ο δικός μου αλλά τώρα τελευταία οι διάλογοι έχουν κυρίως πρακτική αξία...Ασε που παραλίγο να με στείλει Λουμπουμπάσι!... ;D
TYXEROULA ...
-
«Επιστροφή στη ζωή»
Μια ζωή ακύρωσα,
μια ζωή ανάστησα,
σαν το φοίνικα
ξαναγεννήθηκα
και απ’ το μηδέν
ξανάρχισα.
Με του Θεού
τη δύναμη απ’ τα
ναυάγια επιβίωσα
και σε λιμάνια
γαλήνια την
ψυχή μου με κόπο
διαφύλαξα!
Μαρίνα Γ. Παναγιωτάκη
www.mypoems.gr
-
Οι αποδημητικές "καλημέρες"
Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.
Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορρόη.
Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.
Ζέστες, η διάθεση για φως,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωής.
Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,
πολλοί διάττοντες έρωτες
ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.
Τώρα η γνωστή ψύχρα
κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.
Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,
η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
κι από τις καλημέρες σου.
Τα παράθυρα ενδίδουν.
Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,
άλλοι λεν ως την άνοιξη,
άλλοι φοβούνται δια βίου.
Κι εσύ τι κάθεσαι;
Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.
Να γίνεις ό, τι αναρωτιόμουν πέρυσι:
"ποιός ξέρει τ' άλλο μου φθινόπωρο;".
Καιρός να γίνεις "τ' άλλο μου φθινόπωρο".
Άρχισε ψύχρα.
Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.
από τη συλλογή : "Το λίγο του κόσμου". 1971
Κική Δημουλά
(http://sohosfm.gr/images/photoalbum/album_1/autumn_wallpaper_t2.jpg)
-
"Τα ποιήματα στο δρόμο" Νίκος Χουλιαράς
--------------------------------------------------------------------------------
(απόσπασμα)
Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.
Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.
Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.
Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.
Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.
Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».
Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.
Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.
[από "Τα ποιήματα στο δρόμο", περιοδικό η Λέξη, Σεπτέμβρης - Οκτώβρης 1998]
... κάπου θα μου έπεσε ..., στο δρόμο ..., αν το βρω ..., θα το παραθέσω ... ;)
-
Αγαπώ την ποίηση του δρόμου. Αυτή που ανασαίνει η μαραζώνει σε βρώμικους και καθαρούς τοίχους της πόλης. Την καταγεγραμμένη με ανεξίτηλο μαρκαδόρο, σπρέι, στένσιλ, στιλό και μολύβια της έσχατης λύσης και της παρορμητικής ανάγκης.
Αγαπώ την ποίηση του δρόμου, αρχικά γιατί είναι του δρόμου: βιωμένη, επικοινωνιακή και άμεση. Προσβάσιμη απ’ όλους, αιφνιδιαστική και οικεία. Είναι την ίδια στιγμή επιβεβλημένη κι απαγορευμένη. Είναι βανδαλισμός και ύψιστη καλλιτεχνική προσφορά. Η ποίηση του δρόμου μπορεί καμία φορά να μην είναι παρά χιλιομασημένα κλισέ πολιτικοκοινωνικής καταγγελίας ή μια προσωπική έκφραση ονομαστικής καψούρας. Μπορεί να είναι πνευματώδες ευφυολόγημα ή μια απλή ανοησία, μια υπερφίαλη δήλωση άκρατου εγωκεντρισμού ή μια μικρή, λιτή έκφραση ατομικότητας μέσα στη φασαρία του όχλου.
Αγαπώ και τη μια και την άλλη πτυχή των συνθημάτων των τοίχων. Θεωρώ εξίσου ποιητικά τα πετυχημένα με τα αποτυχημένα, τα κλισέ με τα πρωτότυπα, τα άμεσα με τα λογοτεχνιζοντα. Γιατί η βαθύτερη ποίηση αυτών των δηλώσεων δε συνοψίζεται στο αποτέλεσμα αλλά στην ανάγκη (δε λέω καν την πρόθεση, μιας και τα κίνητρα στις μέρες μας συχνά παρεξηγούνται), κι αυτή η ανάγκη για έκφραση σε ένα κοινόχρηστο χώρο που συναντιέται με ανυποψίαστα βλέμματα σε ανύποπτους χρόνους κατά τη διάρκεια της μέρας, είναι που κάνει τη μετάβαση από το ρητό στο ποιητικό κι από τον βανδαλισμό στην πηγαία λογοτεχνία.
Κάθε φορά που το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα τυχαίο σύνθημα που τραβά την προσοχή μου, προσπαθώ να φανταστώ τον ένοχο – συγγραφέα (πόσο παράξενα ταιριαστά διαβάζονται αυτές οι λέξεις δίπλα – δίπλα) και να τον αναπαραστήσω ζωντανό εν ώρα δράσης μπροστά μου να επιδίδεται στο ανόσιο έργο του. Επιχειρώ να αναπαράγω τη σκέψη του, να ενεργοποιήσω στο κεφάλι μου τους δικούς του διανοητικούς μηχανισμούς και να νιώσω την παρόρμηση που τον οδήγησε να διεκδικεί λίγη από την τυχαία προσοχή των ανυποψίαστων περαστικών.
Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη δε φαντάζομαι ένα μακρυμάλλη αναρχικό, ούτε ένα χούλιγκαν μαθητή σε κοπάνα. Τραβάω τις πιθανότητες στα όρια τους. Μ’ αρέσει π.χ. να φαντάζομαι μια ηλικιωμένη κυρία που γυρίζει από τη λαϊκή να αφήνει για λίγο το καρότσι με τα ψώνια της και να σκαρώνει δυο λέξεις αγανάκτησης για την ακρίβεια, τα σκληρά οικονομικά μέτρα, τις ανατιμήσεις. Άλλες φορές φαντάζομαι συνταξιούχους που σκοτώνουν την ώρα τους χάσκοντας στους δρόμους να χαράζουν με μαύρο μαρκαδόρο πολιτικά συνθήματα. Ή μαθητές γυμνασίου μετά το σχόλασμα να αναπαράγουν ένα σουρεαλιστικό στίχο του Εμπειρίκου που τους εντυπώθηκε στο μάθημα της λογοτεχνίας.
Το καλύτερο μου είναι να φαντάζομαι ερωτευμένα (η και τσακωμένα) ζευγάρια σε πρώτα, δεύτερα και τελευταία ραντεβού να καταγράφουν ένα χρονικό της σχέσης τους ή υποσχέσεις ζωής με την ελπίδα της μόνιμης παρακαταθήκης στο χρόνο. Ή τους τίτλους τέλους τους. Μ’ αρέσει ακόμα να προβάλλω βυρωνικές φιγούρες, φαντάσματα που βγαίνουν μόνο νύχτα, με μακριά μαλλιά και κέρινα δάχτυλα, να αφυπνίζουν συγκινήσεις υπό το φως του φεγγαριού. Η μικρά παιδιά να αποτυπώνουν ανορθόγραφα, με άγουρους ακόμα γραφικούς χαρακτήρες, τις πρώτες διαπιστώσεις τους για τον κόσμο.
Στους τοίχους ακόμα κι οι βρισιές έχουν ποιητικότητα. Παίρνουν κάτι από την ρομαντική γοητεία μιας επανάστασης πριν ξεσπάσει. Δεν είναι έκφραση στιγμιαίας οργής, αλλά παγιωμένος θυμός που μένει σταθερός σαν άποψη για τη ζωή, έτοιμος να πυρπολυθεί με την παραμικρή αφορμή. Κι όσο για τη μελαγχολία μιας φράσης, όσο περισσότερο καιρό αφήνεται σε έναν τοίχο να αναμετριέται με τον ήλιο και τη βροχή τόσο περισσότερο μοιάζει με υπαρξιακή αγωνία που εκφράζει όλο και περισσότερους.
Αυτή είναι ίσως τελικά η μυστική γοητεία της ποιητικής των δρόμων: ότι κάτι τόσο απόλυτα προσωπικό αφήνεται ελεύθερο στην τυχαιότητα μιας συνάντησης να υιοθετηθεί από κάποιον που ίσως να έχει σκεφτεί κάτι αντίστοιχο, αλλά δεν πρόλαβε να το ξεστομίσει. Κάτι σαν να συναντιέσαι με μια ενδόμυχη σκέψη σου που δεν τόλμησες ίσως μέσα στη βιασύνη σου να παραδεχτείς. Κι είναι μέσα σε εκείνη ακριβώς τη βιασύνη, καθώς με γρήγορο βήμα περπατάς στο δρόμο, που σηκώνεις στιγμιαία το βλέμμα κι έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν καθρέφτη. Δικό σου. Δικό του. Της κοινωνίας. Της αλήθειας. Κι αν δεν είναι όλα αυτά ποίηση, τότε ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ τί άλλο είναι...
:) Το κενό δεν κρύβεται με make up ;)
-
ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο θάνατος είναι μεγάλος.
Είμαστε δικοί του
κι όταν γελούμε.
Κι εκεί που θαρρούμε
πως η ζωή μας ζώνει
τολμά να κλάψει εντός μας.
Μετάφραση Άρης Δικταίος
12:00, ώρα για τον επίλογο ..., ελπίζω της ημέρας ...
-
12:00, ώρα για τον επίλογο ..., ελπίζω της ημέρας ...
Καλό σου βράδυ "σταχτοπούτε" :D
"...Kαι σεις με τα χρυσά φτερά,
ονείρατά μου, ελάτε
στο έρμο το καλύβι μας,
αγάλια αγάλια εμβάτε,
σιγά μην το ξυπνήσετε·
κοιτάξετε πώς κάνει
άγγελος νάνι, νάνι..."
-
12:00, ώρα για τον επίλογο ..., ελπίζω της ημέρας ...
Καλό σου βράδυ "σταχτοπούτε" :D
"...Kαι σεις με τα χρυσά φτερά,
ονείρατά μου, ελάτε
στο έρμο το καλύβι μας,
αγάλια αγάλια εμβάτε,
σιγά μην το ξυπνήσετε·
κοιτάξετε πώς κάνει
άγγελος νάνι, νάνι..."
??? ::)
Καλό ... βράδυ ...
:)
-
για σένα aristo2...γιατι μαλλον αιφνιδιάστηκες απο το ατυχές χιούμορ μου
Νανούρισμα (http://www.youtube.com/watch?v=2qp1boc2hoY)
Τι παραμύθι να σου πω, ποια ιστορία
Να κοιμηθείς και να 'χεις όνειρα γλυκά
Όλη η ζωή μου μια μεγάλη απορία
Που θα λυθεί όταν θα φύγω μακριά
Σ' αυτό τον κόσμο όλα έχουνε παλιώσει
Κι αυτό το σπίτι οχυρό χωρίς κλειδιά
Παγώνια στήσαν στο μπαλκόνι του λημέρι
Και μια τσιγγάνα στην αυλή του τραγουδά
"Πάψε να κλαις για ότι πέρασε σωστά
Κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά
Πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά
Εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά"
Τι παραμύθι να σου πω, ποια ιστορία
Άγγελοι καίνε τα φτερά τους στις γωνιές
Και 'γω το θαύμα περιμένω μες τα κρύα
Απ' τους αλήτες τα παιδιά τους ποιητές
Πάψε να κλαις για ότι πέρασε σωστά
Κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά
Πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά
Εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά
Αλκης Αλκαίος
κ α λ η ν ύ χ τ α
-
για σένα aristo2...γιατι μαλλον αιφνιδιάστηκες απο το ατυχές χιούμορ μου
Νανούρισμα (http://www.youtube.com/watch?v=2qp1boc2hoY)
Τι παραμύθι να σου πω, ποια ιστορία
Να κοιμηθείς και να 'χεις όνειρα γλυκά
Όλη η ζωή μου μια μεγάλη απορία
Που θα λυθεί όταν θα φύγω μακριά
Σ' αυτό τον κόσμο όλα έχουνε παλιώσει
Κι αυτό το σπίτι οχυρό χωρίς κλειδιά
Παγώνια στήσαν στο μπαλκόνι του λημέρι
Και μια τσιγγάνα στην αυλή του τραγουδά
"Πάψε να κλαις για ότι πέρασε σωστά
Κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά
Πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά
Εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά"
Τι παραμύθι να σου πω, ποια ιστορία
Άγγελοι καίνε τα φτερά τους στις γωνιές
Και 'γω το θαύμα περιμένω μες τα κρύα
Απ' τους αλήτες τα παιδιά τους ποιητές
Πάψε να κλαις για ότι πέρασε σωστά
Κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά
Πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά
Εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά
Αλκης Αλκαίος
κ α λ η ν ύ χ τ α
Ατυχές ..., συ είπας ...
Για μένα, τύχη η σύμπτωση των δρόμων μας (ποιητικό ...; ) :D
Κ α λ η ν ύ χ τ α, σταχτοπούτα ...
-
Ατυχές ..., συ είπας ...
Για μένα, τύχη η σύμπτωση των δρόμων μας (ποιητικό ...; ) :D
Κ α λ η ν ύ χ τ α, σταχτοπούτα ...
κι εσυ τοιουτως εδειξας με τας φατσούλες που εχρησιμοποιηθησαν ;D ;D ;D
Κ α λ η ν ύ χ τ α αγαπημένε ποιητή :D
-
Ατυχές ..., συ είπας ...
Για μένα, τύχη η σύμπτωση των δρόμων μας (ποιητικό ...; ) :D
Κ α λ η ν ύ χ τ α, σταχτοπούτα ...
κι εσυ τοιουτως εδειξας με τας φατσούλες που εχρησιμοποιηθησαν ;D ;D ;D
Κ α λ η ν ύ χ τ α αγαπημένε ποιητή :D
Στις 3 καληνύχτες ..., την τρίτη δε στη χρεώνω ... :D
"Ποιητή ...", απλώς επικολλητής στίχων ..., άντε και παραφραστής τους, κάποτε, κάποτε ... ;)
-
Μεθύστε
Κάρολος Μποντλαίρ
Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Αυτό είναι το παν, είναι το μοναδικό ζήτημα. Για να μη νοιώθετε το τρομερό φορτίο του Χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς ανάπαυλα.
Αλλά από τι? Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε. Αλλά μεθύστε.
Και αν κάποτε, στα σκαλοπάτια ενός μεγάρου, πάνω στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη μελαγχολική μοναξιά του δωματίου σας, αν ξυπνήσετε, αφού η μέθη θα έχει ήδη ελαττωθεί ή εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ό,τι φεύγει, ό,τι αναστενάζει, ό,τι κυλάει, ό,τι τραγουδάει, ό,τι μιλάει, ρωτήστε τι ώρα είναι.
Και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το αστέρι θα σας απαντήσουν: "Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε."
... χικ ...
-
Μεθύστε
Και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το αστέρι θα σας απαντήσουν: "Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε."
Μου κάνουν όλα :D :D :D και κυρίως το "από αγάπη" κατά Λουντέμη "Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!..."
-
Μεθύστε
Και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το αστέρι θα σας απαντήσουν: "Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε."
Μου κάνουν όλα :D :D :D και κυρίως το "από αγάπη" κατά Λουντέμη "Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!..."
... χικ ..., ... χικ ...
-
Χρόνια πολλά σε όσες γιορτάζουν ..., εύχομαι και σε αυτές και σε όλους μας ... Σοφία, Πίστη, Ελπίδα και ... Αγάπη ... ;)
Της αγάπης
Νά 'ξερες πώς λαχτάριζα τον ερχομό σου, Αγάπη
που ίσαμε τα σήμερα δε σ' έχω νοιώσει ακόμα,
μα που ένστικτα το είναι μου σ' αναζητούσεν, όπως
τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα!
Πόσες φορές αλλοίμονο! δε γιόρτασα, θαρρώντας
πως επι τέλους έφτασες, Εσύ που είχες αργήσει:
Σα μυγδαλιά, που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα
την ξεγελάνε, βιαζονταν κι εμέ η ψυχή ν' ανθήσει.
Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,
τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα
κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει'
Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,
του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:
-Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ'είδα!...
Το Κορίτσι των δεκατριών χρονών
Σβέλτη, γοργή και γλιστερή σα φίδι, όλη την ώρα
που να την πιάσω τέντωνα τα χέρια , ξεγλιστρούσε
και, πάντα προκαλώντας με κι όλο ξεφεύγοντάς μου,
ευτυχισμένη, - ολόκαρδα και ειρωνικά εγελούσε.
Μ' απάνω στο κυνηγητό κι απάνω στο παιγνίδι,
κάθε που σμίγαν τα κορμιά και κόλλαγαν στην πάλη,
εκείνη πια δεν γέλαγεν αθώα σαν κα πρώτα
κι εμένα ως κύμα ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι.
Και, μια στιγμή, που άρπαξα τη μέση της και μ' άγρια
επιθυμία την κράτησα μέσα στη αγκαλιά μου,
σκλαβώνοντας τα πόδια της μέσα στα γονατά μου,
Την είδα που αφέθηκε γλυκά στο σφιξιμό μου,
ενώ τα μάτια εγλάρωναν και τρέμανε τα χείλη:
κι ένοιωσα ότι μέσα της εξύπνησε το θήλυ.
Αν νοσταλγώ
Αν νοσταλγώ – δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες,
και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει!
- Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου και τώρα
μέσα στης Μνήμης το παλιό βιβλίο τα ’χω κλείσει.
Μα είναι κάποιες άγνωστες, περαστικές γυναίκες,
που μια στιγμή σταυρώσανε το βλέμμα τους μαζί μου!
- Τέτοιες, που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτός μου πόθος,
ενώ – ποιος ξέρει! – θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου!…
Αν νοσταλγώ – δεν είναι εσάς, πόλεις όπου έχω ζήσει,
πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,
μα κείνες, ταξιδεύοντας, που αντίκρισα ένα βράδυ
κι είδα – μακριά – τα φώτα τους τα’ άπειρα να χορεύουν
(που ήταν σα να με φώναζαν, που ήταν σα να μου γνεύουν!)
και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι.
[ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ]
-
Η ΣΙΒΥΛΛΑ
Δεν ονειρεύομαι,οχι, αλίμονό σας!
Μα είσαστ' εσείς, εσείς όπου κοιμάστε
τόσον καιρό και πέφτετε στον ύπνο
με την κοιλιά, και δίπλα σας περνάνε
οι Θεοί και δεν Τους βλέπετε, και κράζουν
φωνές και δεν ακούτε, και μπροστά σας
μυριάδες χέρια υψώνονται, απ' ολούθε,
και τα δικά σας είναι κολλημένα
στα πλευρά σας ως είναι στου Δαιδάλου
τα πρώτα αγάλματα άσειστα δεμένα!
Άμοιρη κλήρα, εσύ 'σαι που κοιμάσαι...
και δεν ακούς στον όρθρο το τσαπί σου,
πώς αντηχεί ο αθάνατός του χτύπος
παντού στη γη, καθώς του Ανταίου η φτέρνα
που, ως έβγαινε η αχώ της μεσ' απ' τ' άντρα,
τη δύναμη όλη εξύπναγε του κόσμου.
α! δεν τ' ακούς, άμοιρη κλήρα, μα -όμοια
με τα σκυλιά που απλώνονται στο δρόμο
κι εκεί να ρέψουν μένουν, ως που ο ήχος
κάποιων τροχών που τρίζουνε τα κάνει
λιγάκι να μεριάσουνε, και πάλι
στον ίδιον ύπνο πέφτουνε- κοιμάσαι!
Μα τώρα κι ο σεισμός που σας τραντάζει
δε σας σηκώνει από τον τόπο, αλί σας!
-
(http://2.bp.blogspot.com/_5yPBZxjt_us/RkCos1Ww1II/AAAAAAAAAH8/7qjNxzur8SY/s400/tree%2Bbirds_0002.jpg)
Χρονοδιάγραμμα
Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί,
μιλούσαν για το μέλλον μου.
Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι.
Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα,
ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι’ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ:
ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.
Τάσος Λειβαδίτης
-
Θάλασσα του πρωϊού (http://www.youtube.com/watch?v=TDspj1lA108)
(http://farm1.static.flickr.com/71/164361119_592f601c9b.jpg)
Εδώ ας σταθώ.Κι ας δω κ΄εγώ τη φύσι λίγο.
Θάλασσα του πρωϊού και ενέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά και κίτρινη όχθη όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
Εδώ ας σταθώ.Κι ας γελασθώ που βλέπω αυτά
(τα ΄δα αλήθεια μια στιγμή σα πρωτοστάθηκα)
και όχι κ΄ εδώ τες φαντασιές μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής .
Ποίηση: Κωνσταντίνος Καβάφης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
-
Καλησπέρα.... :)
W.B. Yeats - Τα ρούχα του ουρανού
Αυτός που εύχεται τα ρούχα τ’ ουρανού
Αν είχα τα, τα μ’ ουρανό, τα κεντημένα ρούχα,
τα δουλεμένα με χρυσό και μ’ ασημένιο φως,
τα θαλασσιά, τα σκοτεινά, τα μαύρα ρούχα
τα καμωμένα με νυχτιά και φως και με ημίφως,
θα στ’ άπλωνα, στα πόδια σου μπροστά:
Μα εγώ, είμαι φτωχός, έχω μόνο τα όνειρά μου.
Και άπλωσα τα όνειρα στα πόδια σου μπροστά.
Να περπατάς ανάλαφρα, γιατί πατάς στα όνειρά μου.
μτφ. θωμάς παπαστεργίου
-
[ Στη γιορτή του, ένας γείτονάς του για να τον ειρωνευτεί του έστειλε με την υπηρέτριά του ως δώρο ένα καλάθι γεμάτο κέρατα κριαριού που πάνω είχε μια επιγραφή «Στη γιορτή σου». Βλέποντας αυτό ο Λασκαράτος βγαίνει έξω στον κήπο του και κόβει τα ωραιότερα άνθη και τα βάζει μέσα στο ίδιο καλάθι με την επιγραφή «Ό,τι διαθέτει ο καθένας σε αφθονία δωρίζει» και τα δίνει στην υπηρέτρια λέγοντας: «Δώσε αυτά κόρη μου στον κύριό σου. ]
Οι φαντασίες μπαίνουν εύκολα στα κούφια κρανία· στην είσοδο δεν είναι νους θυρωρός· και μέσα βρίσκουν ευρυχωρία.
«Ιστορία μιας κάρας διηγημένη από αυτήν την ίδια σε μια οικογένειαν στη Μόσκα». Ήθη, έθιμα και δοξασίες της Κεφαλονιάς, 1924. Δημ. Μάργαρης (επιμ.), Ανδρέας Λασκαράτος. Σατιρικοί και ευθυμογράφοι. Βασική Βιβλιοθήκη, 23. «Αετός» Α.Ε., 1954. 170.
-
Κ. Καβάφης
Αδύνατα
Μία χαρά υπάρχει πλην ευλογητή
μία παρηγορία εν αυτή τη λύπη.
Aπό το τέλος τούτο πόσοι συρφετοί
λείπουν χυδαίων ημερών, πόση ανία λείπει!
Είπεν είς ποιητής· «Είναι αγαπητή
η μουσική που δεν δύναται να ηχήσει».
Κ’ εγώ θαρρώ ότι η πλέον εκλεκτή
είν’ η ζωή εκείνη που δεν δύναται να ζήσει.
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
-
Καλησπέρα.... :)
Ποίημα: Ποιός είδε κράτος λιγοστό, του Γεώργιου Σουρή
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’ χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
νά’ χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
-
Πρόσθεσις
Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στο νου μου πάντα βάζω
που στην μεγάλη πρόσθεση, την πρόσθεσή των που μισώ,
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ' εγώ εκεί
απ' ταις πολλαίς μονάδες μια.
Μες στ' ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα
κι αυτή η χαρά μ' αρκεί.
Κωνσταντίνος Καβάφης
-
Άστρα
Καπνίζουν κ' οι άγγελοι,είπε.
Άμα σηκώσετε τη νύχτα
το κεφάλι σας θα τις ιδείτε
τιε κάφτρες των τσιγάρων τους.
Τι καφενείο ο ουρανός
ντουμάνι και φτυσιές
κι αέρας σάπιος
(κι ο κάτω κόσμος
στάχτες κι αποτσίγαρα)
-
ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ Ο ΚΕΙΟΣ
Άνθρωπος όντας μην ειπείς ποτέ σου το τί αύριο
γίνεται, μήτε κι αν ιδείς ευτυχισμένον άντρα
(να ειπείς) πόσον καιρό θε να'ναι τέτοιος.
Γιατί το άλλαγμα γλήγορο τόσο δεν είναι μήτε
της μύγας της γοργοπετούσας.
Γιατί κι αυτοί, που κάτποτε πρωτύτερα είχαν ζήσει
κι ήτανε γιοί μισόθεοι των θεών των αφεντάδων,
στα γερατειά δεν έφτασαν, αφού ζωή περάσαν
ατέλειωτη κι ακίντυνη και δίχως καμιά λύπη.
Γιατί σε μια τρομαχτική Χάρυβδη φτάνουν όλα
κι ο πλούτος κι οι μεγάλες αρετές.
Λιγοστή των ανθρώπων η δύναμη
κι ανωφέλετες είναι οι φροντίδες τους
μες στη λίγη ζωή λύπη πάνω στη λύπη.
Κι ο ανεξέφευγος θάνατος κρέμεται
πάνω σ' όλους παρόμοια τί επήρανε
κι οι καλοί και οι κακοί μερίδιο ίσο απο κείνον.
(Μετάφραση: Ηλ. Βουτιερίδης)
-
Ενας δόκιμος στη γέφυρα σε ώρα κινδύνου
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
(1910-1975)
Στο ημερολόγιο γράψαμε: < <Κυκλών και καταιγίς>>.
Εστείλαμε το S.O.S μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.
Μα δε λυπάμαι μια σταλιάν - Εμείς οι ναυτικοί
έχουμε, λένε, την ψυχή στο διάολο πουλημένη.
Μια μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνή και σκυθρωπή,
που χρόνια τώρα και καιρούς το γιο της περιμένει.
Το ξέρω πως η θέση μας είναι άσχημη πολύ.
Η θάλασσα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει,
κι εγώ λυπάμαι μοναχά που δεν μπορώ να πω
σε κάποιον, κάτι που πολύ φριχτά με βασανίζει.
Θεέ μου! Είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών,
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! Έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
αλλά πολύ έχω πλανηθεί, κι έχω πολύ αμαρτήσει.
Συχώρεσέ με ... Κάποτες οπού 'χα πιει πολύ
και δεν εκαταλάβαινα το τι έκανα, στο Αλγέρι,
για μιαν μικρήν Αράπισσα, που εχόρευε γυμνή,
επέταξα κατάστηθα σε κάποιον το μαχαίρι.
Συχώρεσέ με... Μια βραδιά θολή στο Σάντα Φε,
καθώς κάποια με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
ετράβηξα απ' την κάλτσα της μια δέσμη από λεφτά
που όλη τη μέρα εμάζευεν απ' την αισχρή δουλειά της.
Κι ακόμα, Κύριε... ντρέπομαι να το συλλογιστώ,
(μα ήτανε τόσο κόκκινα κι υγρά τα ωραία του χείλια
και κάποια κάπου ολόλυζε κιθάρα ισπανική...)
κοιμήθηκα μ' ένα μικρόν εβραίο στη Σεβίλλια.
Κύριε... ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει ...
-
Νίκος Καροῦζος
Νεολιθικὴ νυχτωδία στὴν Κρονστάνδη
Τραυλίζοντας οἰκουμένη καθὼς
ἡ πραγματικότητα χωλαίνει κι ὅπως
ἀσπροφωλιάζει ἡ λευτεριὰ στὸν ἄστοργο πάγο
περικαλιόμαστε τὴ σώτειρα τήξη.
(Νὰ ἰδοῦμε ἂν ἡ ἄνοιξη θὰ συνδράμει τὰ ὄνειρά μας.)
Ἕνας ναύτης: Τὸ μυαλὸ πῶς μαλακώνει στὰ Οὐράλια;
Ἕνας ἄλλος ναύτης: Τί θέλεις νὰ πεῖς; Δὲν κατάλαβα.
μουχλιάζει τὸ τηλέφωνο, εὐδαιμονία
..............
Νοστάλγησα τὰ ὀρυχτὰ τὴν ἄφωνη
θηλαστική μου ἱερότητα
κι ἀνατρέχω στὸν ὕπνο ποὺ μὲ σῴζει
εἶναι ὁ πρόχειρος θάνατος
ἕνα κλούβιο ρολόι
χωρὶς τὰ πρὶν καὶ χωρὶς τὰ μετὰ
δὲν ᾖρθα δὲ φεύγω θὰ σταματήσω.
- Ἡ ἐξουσία εἶναι τῆς Ἱστορίας ἡ εὐκοιλιότητα.
- Στὸ χωριό μου τὴ λένε γλεντοκώλα.
.............
- Φθέγγομαι τρόμο. Καὶ ἐπιτέλους τί νομίζεις πῶς εἶναι
τὰ ἰδανικά; Εἶναι ὅπως ἀλευρώνουμε τὰ ψάρια πρὶν
ἀπὸ τὸ τηγάνισμα.
...........
Δούλα τοῦ φωτὸς πεταλούδα, φτερὰ καὶ χνούδι
σὲ ἐξωφρένεια!
Ὁ ἔκλυτος Δίας κρατεῖ κεραυνοὺς ἀναφαίρετους
δίχως ἀκόμη πυροδότηση
χορταίνοντας ὅραση βλακείας
καθεζόμενος ὑπεράνω πάσης κοσμολογίας.
Κ᾿ ἡ μούρη τῶν ἀλόγων τοῦ Φαέθοντα ἔναντι τοῦ
κενοῦ με ἄφρη κοσμικῆς ὕλης.
Ἀσθενοφόρο γρήγορα γιὰ τὸν βασιλέα Λήρ!
Εὐωδιάζουμε ἀπὸ τρέλα.
Δὲν πιάνουν τὰ φρένα,
χανόμαστε στὴ διαιρετότητα τοῦ Ζήνωνα.
................
Ἡ Ἄννα (ποὺ πλησιάζει): Τί νέα ἔχουμε ἀπ᾿ τὴν πραγματικότητα;
......
Νικολάι: Φοβᾶμαι, σύντροφε. Καὶ ἡ ἐπίθεση ἐπίκειται.
Ὁ Λένιν ἔχει ἐμπλακεῖ στὴ μοῖρα.
- Πανάκριβα ραφτικά.
.............
- Οὐτοπία.
- Μὰ ὅμως ἀναιρέσαμε τὸ δάσος.
- Βροχὲς μανάδες ... Ἄραχλε!
Νὰ καὶ ὁ τρισάθλιος ἥλιος. Μιὰ χλεμπόνα
στ᾿ οὐρανοῦ τὸ κατεστημένο.
..............
- Μὲ σφίγγει μία ἀλήθεια, τῆς παραδίνομαι. Μὲ σφίγγει μία
ἄλλη, κι αὐτηνῆς τῆς παραδίνομαι. Διατρέχοντας τοῦ μυαλοῦ
τὴν ὠμότητα. Λέω αἷμα τοῦ ψύλλου κι ἀμέσως
ὀσφραίνομαι ρούμι.
- Παραδέρνεις. Ἀλλὰ ἐμένα τὰ μάτια μου διεκδικοῦσαν ἑνότητα
ὀπτικῆς, ἐκκένωση τραγῳδίας. Οὐδέποτε ὑπέφερα τὶς
ἀντιφάσεις. Ἀμφὶ καὶ ρέπω, ὄχι!
- Χρεμετίζεις φαντασία.
[Τὴν ἡμέρα ἐκείνη γεννήθηκα μόνος μου, δὲν εἶχα βιολογικὸ
προηγούμενο. Σούρθηκα στὴν τρώγλη τῆς ἁπλῆς ἀριθμητικῆς.
Ἐκεῖ διαλάμποντας ἐνωτίστηκα κόκαλα.]
Ὑπερφίαλο φῶς ἰσχνότητα τοῦ ἔρωτα!
Τί νᾶν τὰ λέμε. Αὐτοψυχίατρος εἶναι ὁ ποιητὴς
μὲ καθαρὸ οἰνόπνευμα.
Κυρίως θὰ λεγᾳ θεοσταγὴς καὶ προ-ἰοῦσα σφῆκα.
Θὰ γαλαζώσει πάλι.
- Μὰ εἶναι κι ὁ ἄλλος ἔρωτας, ὁ γενετήσιος.
- Τί νὰ σοῦ κάνει αὐτός. Ἂν θέλεις, βάζει λίγα παγάκια στὴ
μελαγχολία μου.
.....................
Εἴθε νὰ μὴν ὑπῆρχα
μαβὴς ὁ χτύπος τῆς καρδιᾶς, ἀλητεία.
Κι ἂν εἶπα τὶς προάλλες τὴ ζωὴ ἀντίρρηση τοῦ σκούληκα
δὲν ἔπαψε νὰ φουγαρίζει μέσα μου χαώδης
ἡ ἀπελπισία.
Θὲς τὸ ζῷο θὲς ὁ ἅγιος τίμημα ἡ ἀπουσία.
Κορφόνυχα μὲς στὴ φωτιὰ σὲ ταραχώδη θράκα
χρονάκια μου καὶ χρόνια
ἔκανα ῾γὼ τὸ μπόι μου βλαστοβολώντας ὕψος
χωρὶς νὰ συμβουλεύομαι
κακοὺς ὀνειροκρῖτες καὶ θολὰ μαντεῖα.
Δὲν ἀναμέτρησα κινδύνους, ἀποτεφρώθηκα.
Πίστεψα στὰ χρυσάνθεμα ὁρκίστηκα στὴ χλόη
κι ὅπως ρεκάζει ἐπιστήθιος ἄνεμος ἀπὸ βροχερὰ
συμπεράσματα
στὰ ἐρυθρὰ χαλάσματα τοῦ ἥλιου ξαναφαίνομαι
κι ἀνιστορῶ τὰ ρόδινα νεφρά μου.
...............................
Εἴτε στὸν ὕπνο (πὰξ) εἴτε στὴν ἐγρήγορση (κοὰξ) ὀνομάζομαι
γοργὰ μελλοθάνατος.
..............
Θρομβώδη φυλλώματα, συνεσθίομαι
μαζὶ μὲ τ᾿ ἄνθη
διασχίζω τοὺς γάμους τῶν θάμνων
ἀναφλέγοντας τὸ γραφτό μου σὲ ἄναρθρους
ὄρθρους
κι ἀποτυχίζω τὴν ἀπόγνωση κατακείμενος
ὄρθιος.
............
Λέω συχνὰ τὰ νεφρά μου θὰ ὑπερισχύσουν.
Ἐν τούτοις μαθητεύω πιὰ συνέχεια σὲ τρόμο
κάθε βράδυ ξαναστοχάζω πὼς ὄχι
δὲ θὰ ξυπνήσω
κάθε πρωὶ ξεριζώνω φλέγματα ὑποφέροντας
μίαν ἄγρια ναυτία ποὺ δὲν ἐξελίσσεται ὁλότελα
κι ἀνατριχιάζω
κάτι νύχτες μὲ ἐθελούσιο μαῦρο κάτι νύχτες
ἀπὸ τεράστια αἱμοχαρῆ φεγγάρια
γιὰ νὰ διαλευκάνω ἐπιτέλους τὰ ἄσπρα μου
μαλλιὰ ὡς τὴ συντέλεια.
Δὲ θυμᾶμαι θυμάρι ποὺ νὰ μὴν ἀνάδωσε πάντοτε
τὴν εὐωδιά του
μὲ ἥλιους ὀρεινοὺς ἀναφωνήματα στὴ μνημοσύνη.
Δὲν ξέρω τί κάνει τὸ συκῶτι μου δὲν ξέρω
τί κάνει ἡ καρδιά μου
μαστίζομαι ἀπὸ ἔνοχη θέαση κι ἀνωφερῆ
ἀχτημοσύνη
χαράζω σύμφωνα καὶ ἐκφέρω φωνήεντα φρίκης.
- Θρησκευτικὴ ὑπόθεση. Κι ὁ χρόνος τώρα δὲν εἶναι
μαγνητοταινία τῆς αἰωνιότητας. Ἀνακρούεται ἐπιστήμη,
κουκιὰ μετρημένα. Μὰ εἶναι ἀμπόρετο νὰ τσιμπήσει κανεὶς
τὴ θάλασσα.
Ἡ Ἱστορία τελικὰ συναναστρέφεται ἀγάλματα.
...............
- Τί ἐστὶ λάμψη;
- Ποιὸς ἀποφάσισε τὰ πτώματά μας;
--------------------
- Ξέχειλα τὰ ὁράματά μας. Ἐμπλουτισμένοι ἀθανασία.
- Νυμφίοι τῆς ἐλπίδας ἀρουραῖοι.
[Λάμπουμε ὅλοι στὴν Κρονστάνδη. Στὴν πιὸ περήφανη γεωγραφία]
....................
Σὲ βοερὰ μνημόσυνα βορᾶς κι ἀθῴας βαρβαρότητας
μὲ πετεινῶν ἀθλήματα στοὺς χαμηλόκορμους οὐρανοὺς
ὡσότου πιάσουν ἕνα γῦρο οἱ βροχάδες τὰ πρωτόνερα
ὥσπου νὰ ἀνοίξει τῆς χυνοπωριᾶς τὸ κατουροβάρελο.
Θά ῾τανε πέρσι.
Ρεμβώδη νοήματα, τυραγνία τοῦ βῆχα, σκελετὸς ἀπὸ μέσα .....
...........
[Βραδυάζει στὸ κείμενο.
Ἡ κατακρήμνιση τοῦ ἀπογεύματος: ὡριμότητα.]
- Ἂν ἕλιωνε ὁ πάγος, ἂν τοὺς προλάβαινε ἡ Ἄνοιξη ...
........δὲν ἔχει ὅρια ἡ εὐφράδεια τῆς Σταύρωσης
οὔτε τὸ πορτοκαλὶ ποὺ μὲ τύφλωνε
φωσφορίζοντας
μὰ ἐγὼ τὴ γλῶσσα τὴν ἀποκλήρωσα
δὲ μαζεύω ψυχοχάρτια χαζεύω τὴν ἀγριότητα
οἱ καιόμενες πορφυρὲς δεκαετίες
ἀπὸ ὑδρόγεια νόηση
καὶ ἀναπηδᾷ στὴ χύτρα τοῦ πεπρωμένου
ὁ χόχλακας.
Φεγγάρι μου βγαλμένο μάτι ρεμβάζω σου
τ᾿ ἀσπράδι.
.....................
Ἐγὼ λοιπὸν ἔκπληχτος ἀπὸ χέρι διαστέλλω γαλαξίες
κι ἀνατείνομαι ὄνειρος
ἀποβάλλοντας τὸ πραγματικὸ κι ἀναθυμούμενος μόλις
ἐκείνη τὴν ἀρτηρία τοῦ ἀόρατου
τὴν πλεξούδα τοῦ καπνοῦ σὲ ἀνώδυνο ὕψος .
Ἐδῶ ἐπιμένουμε ὅλοι.
- Ἄννα, τί συμβαίνει;
- Ἄρχισε ἡ ἐπίθεση.
- Ἄννα, ἔχε γειά, θὰ πεθάνουμε.
- Νικολάι, σ᾿ ἀγαποῦσα ὁλόκληρη.
- Μίαν ἄλλη φορά, θὰ ξαναγίνει, Ἄννα
.................................
διεδίδοτο δὲ ἐκάστῳ καθότι ἂν τὶς χρείαν εἶχεν -
KRONSTADT
-
Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει
Δε σταματά η σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη
Η ποίηση καθυστερεί τη διαμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη τη καθημερινή μας πράξη
-
ΣΗΜΑΔΙ ΚΟΚΚΙΝΟ
Νύχτες μαρτύριο , σαν δηλητήριο
στα χείλη μου την μοναξιά κερνάτε
Δεν το μετάνιωσα, που σε συνάντησα
Φονιά μου κι άγγελε μου μη λυπάσαι
Ήταν οι δρόμοι μας , ένα μυστήριο
Μιας προφητείας που δε λέει να θεριέψει
Σημάδι κόκκινο σε κύκλο ομόκεντρο
Σαν στόχος που η ζωή μου έχει θρέψει
Στο μισοσκόταδο , στυγνό απόβραδο
Της μοναξιάς ντύνω τον εφιάλτη
Υγρά τα μάτια σου κι ένα χαμόγελο
Σαν τότε στων ονείρων μας το χάδι
Νύχτα ατέλειωτη , δως μου το χάρισμα
Το πέπλο σου να χρίσω περηφάνια
Δεν το αντέχω πια το παραπάτημα
Σαν το λουλούδι η ψυχή θέλει ζωντάνια
Χεράς Δημήτρης
-
Οι άγγελοι είναι λευκοί πυρωμένοι λευκοί και το μάτι
μαραίνεται που θα τους αντικρίσει
και δεν υπάρχει άλλος τρόπος πρέπει να γίνεις σαν την
πέτρα όταν γυρεύεις τη συναναστροφή τους
κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα
σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων
γιατί το θαύμα δεν είνα πουθενά παρά κυκλοφορεί μέ-
σα στις φλέβες του ανθρώπου.
-
Δεν είναι ποιήμα βέβαια αλλά..........
Τα παράδοξα των ημερών είναι ο τίτλος ενός e-mail που έλαβα χθες. Είναι γραμμένο από ένα φοιτητή στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, στις ΗΠΑ που θέλει να παραμείνει ανώνυμος.
"Πολλαπλασιάσαμε τα υπάρχοντά μας, και μειώσαμε τις αξίες μας. Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπάνια και μισούμε πιο συχνά. Μάθαμε πως να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην, αλλά δεν μάθαμε να ζούμε. Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας. Φτάσαμε στο φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε ένα δρόμο για να συναντήσουμε το γειτονά μας. Κατακτήσαμε το Διάστημα, και χάσαμε το δικό μας πλανήτη. Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι και τις προκαταλήψεις μας. Το παράδοξο της εποχής μας γράφει, είναι ότι έχουμε υψηλότερα κτίρια και πολύ χαμηλές προδιαγραφές. Πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις. Ξοδεύουμε πολλά και έχουμε λίγα. Αγοράζουμε πολύ, αλλά απολαμβάνουμε λίγο. Έχουμε υψηλότερα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερες ηθικές αξίες. Ζούμε στην εποχή των υψηλών κερδών και των ρηχών ανθρωπίνων σχέσεων. Υπάρχουν περισσότερα τρόφιμα, αλλά και χειρότερη διατροφή. Κτίζουμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλύουμε την οικογένεια. Η βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται πλούσια και γεμάτη. Η αποθήκη της όμως είναι έρημη και άδεια. Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες. Περισσότερες ανέσεις και λιγότερο χρόνο. Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερο λογικούς ανθρώπους. Περισσότερη γνώση μα λιγότερη κρίση. Έχουμε πολλούς ειδήμονες, αλλά και περισσότερα προβλήματα. Έχουμε πλεόνασμα φαρμάκων, αλλά έλλειμμα στην ποιότητα της ζωής μας. Αυτό το e-mail καταλήγει ό αποστολέας από την Αμερική, χάρη στην τεχνολογία μπορεί να φτάσει στα χέρια σας. Εσείς όμως θα αποφασίσετε, εάν θα κάνετε κάτι πραγματικά για να αλλάξετε την ζωή σας ή αν απλώς θα πατήσετε το delete."
-
Γιάννης Ρίτσος - Ὧρες βροχῆς
Καρλόβασι, 28/7/87
Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα
Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια
Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι
Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία
Θά ῾θελε νὰ χτενίσει μὲ τὴ χτένα της τὴ βρεγμένη τους χαίτη. Ἀλλὰ
Οἱ τελευταῖοι παραθεριστὲς ἔφευγαν κιόλας. Μιὰ κότα
Λίγο πιὸ κεῖ κακάριζε ἀνάρμοστα. Κι ἦταν μιὰ λύπη
Νὰ βλέπεις πλῆθος τὰ σπουργίτια πεινασμένα νὰ χαμοπετᾶνε
Στὰ τρυγημένα ἀμπέλια, νὰ βλέπεις καὶ τὰ σύννεφα
Ν᾿ ἀλλάζουν, νὰ σκίζονται, νὰ τρέχουν παρ᾿ ὅτι
Καρφωμένα ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ μαῦρες πρόκες ἀπὸ κοράκια.
Ἔτσι, μέσα σὲ λίγες ὧρες, γέρασε ἡ Μαρία.
Αράχνιασε το θέμα ... :)
-
Πάντα επίκαιρος! Βρέχει παντού.
-
Πάντα επίκαιρος! Βρέχει παντού.
... πλην των Πατρών ... 8)
-
Kαλησπέρα.. :)
ΙΣΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΦΩΤΕΙΝΟΣ
Έφτιαξα μια ζωή από πηλό
Που ράγισε στα χέρια μου
Λερώθηκε στα χέρια αλλωνών
Μέχρι που κομματιάστηκε
Ζωγράφισα τη μοναξιά
Με βλέμμα τρομαγμένο ταξίδεψα
Σε έρημα νησιά χωρίς φωνή.
Αγάπησα φαντάσματα που σύρθηκαν
Μαζί μου σε κρεβάτια ηδονικά
Κι έπειτα πέταξαν από κοντά μου κρώζοντας.
Αρρώστησα σε κάτασπρα δωμάτια
Κρατώντας το κορμί να μη σκορπίσει
Έκλαψα από πόνο κι από στέρηση.
Πύργους ονειρεμένους έχτισα
Μα η αρχιτεκτονική λειψή και χάλασαν
Στο δεύτερο σεισμό δεν άντεξαν
Κρίθηκαν κατεδαφιστέοι.
Με βλέμμα άτονο την παγωνιά προσμένω
Νοέμβριος και στο μυαλό μου βρέχει καλοκαίρια.
Μα είμαι σίγουρος πως κάποτε
Μέσα απο του χωραφιού την πρωινή δροσιά
Μέσα απο τη λίμνη την ακύμαντη θα βγω
Και θα επιστρέψω φωτεινός.
Αλέξανδρος 'Ισαρης
-
Αλίμονο ,όλα είναι άβυσσος!!
Λόγος και δράση ,πόθοι...
Έχει κι εμένα το κορμί τον ανατριχιασμό του ,
επάνω του όταν περνά ,τ΄αγέρι του φόβου νιώθει!!!
Ψηλά και κάτω από την γη ,παντού ,στα βάθη ,στα ακρογιάλια ,
η σιωπή και το φρικτό τ'άπειρο που απελπίζει....
Μέσα στις νύχτες μου ο θεός σοφά και αγάλια-αγάλια ,
ένα βραχνά πολύμορφον αιώνια ζωγραφίζει....
Ο ύπνος σαν βαθύς γκρεμός με κάνει και τρομάζω ,
παράξενη θλίψη αόριστη συνέχεια μου φέρνει ,
απ'όλα τα παράθυρα το χάος το κοιτάζω ,
κι η σκέψη μου που ο ίλιγγος πάντα την συνεπαίρνει ,
του μηδενός την άφωνην αναισθησία φθονεί....
-Ω , από τον αριθμό κανείς να μην μπορεί να βγεί !!!!!!!!
καρολος μπωντλαιρ
-
Διονύσιος Σολωμός - Γαλήνη
Δὲν ἀκούεται οὔτ' ἕνα κῦμα
εἰς τὴν ἔρμη ἀκρογιαλιά,
Λὲς καὶ ἡ θάλασσα κοιμᾶται
μὲς τῆς γῆς τὴν ἀγκαλιά
-
Διονύσιος Σολωμός - Ἐπιγράμματα
--------------------------------------------------------------------------------
Τὸ κοράσι
Ἦλθ᾿ ἐδῶ κάτου ἀφ᾿ τσ᾿ οὐρανοὺς να δείξει τὸ κοράσι
πόσο εἶν᾿ πιτήδειος ὁ Θεὸς καὶ τί μπορεῖ νὰ πλάσει.
Μὰ σὰ δὲν ηὗρε τ᾿ ὀρφανό καρδιὰ νὰ τὸ ἀγαπήσει,
ἅπλωσε πάλι τὰ φτερὰ στὰ ουράνια νὰ γυρίσει.
-
ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ
Απ’ τα ποταμίσια χείλη του Αλφειού
απ’ τον ασπρογάλανο κόρφο της Αρέθουσας
κι απ’ του Δία το πέτρινο μάτι,
μέσ’ απ’ τα πληγωμένα μάρμαρα
που φέγγει του Ίωνα και του Δωριέα η ψυχή,
κι απ’ τα κιονόκρανα
που δένει ο ήλιος τα κουρασμένα του άλογα,
απ’ τα πλεγμένα δάχτυλα του πεύκου και της δάφνης
εδώ,
σε τούτη την παρθενική μήτρα της Ολυμπίας
που δεν άλλαξε, δε μολεύτηκε, δε θα πεθάνει ποτέ,
εδώ θα ξαναγεννηθεί το Φως.
Σπίθα του Θεού
κρυμμένη στη στάχτη της καρδιάς του Κουμπερτέν
που θα τη θεριέψει με την ανάσα της η Καλλιπάτειρα
η Ελληνίδα μάνα
Μάνα κάθε ανθρώπου.
Λαμπάδα απ’ το κερί του χρόνου και του μύθου
στιλπνό είδωλο στιλπνός Χριστός
που μυρίζει μοσχολίβανο κι αίμα αθώου ζώου,
το φως μεστό χρυσό σταφύλι
παραδομένο στα χέρια του Ερμή.
Από δω θα φύγει ο Άγγελος.
Θα λύσει τα πέδιλά του τα σπηρούνια του τα πάθη του
θα ρωτήσει ποιοι αγωνίστηκαν τελευταίοι στο Στάδιο
ποιοι πήραν τον κότινο απ’ τους ευπατρίδες της νίκης
και θα τρέξει.
Έξω απ’ το ιερό στήθος της Άλτης
έξω απ’ την Ολυμπία και την Ελλάδα
σ’ όλη τη γη σ’ όλη τη θάλασσα
παντού όπου υπάρχει αγάπη
παντού όπου υπάρχει πόνος
παντού όπου υπάρχει υποκρισία
παντού όπου υπάρχει μίσος
παντού όπου υπάρχει φωτιά
στο χρυσάφι στη φτώχια στα μέτωπα στη ζωή στα νεκροταφεία
για να φέρει το μεγάλο μήνυμα…
Ερμή,
μη σε τρομάξουν οι θύελλες οι σαρκασμοί οι σκληρές μνήμες
οι απειλές με τα βούκινα
οι πόλεμοι που ήρθαν ή που κονταροδείχνουν,
Ερμή
μη σε τρομάξουν οι άνθρωποι!
Μάζεψε κάτου απ’ τη σάλπιγγά σου τους λαούς
όπου κι αν είναι όποιοι κι αν είναι
ήρωες νικημένοι κακούργοι σκιές κόκκαλα
και τάισέ τους με το σταφύλι σου
ρόγα τη ρόγα μέθυσέ τους με την αγάπη
κι όπως θα γίνουν ξέγνοιαστοι κι ονειροπαρμένοι,
όπως θα γυρίσουν πρώτη φορά όλοι μαζί
να κοιτάξουν κατάματα τον ουρανό
σκύψε στην καρδιά τους και πες τους
Πες τους
να ξεκινήσουν όλοι για την Ολυμπία.
Χιλιάδες χιλιάδες χιλιάδες έφηβοι
σμάρια από κορμιά άσπρα μαύρα κίτρινα,
να πάνε να ξεπλυθούν κοντά στην Παλαίστρα
απ’ το χτες απ’ το σήμερα απ’ το αύριο,
ν’ αλείψουν με λάδι την ψυχή και το νου τους
κι ύστερα
να μπουν απ’ την ορθάνοιχτη πύλη στο Στάδιο
για να πολεμήσουν.
Όχι στη σφαγή και στην πυρκαγιά
όχι με το μαχαίρι και το σίδερο που καίει
όχι με τον ξολοθρεμό του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο
όχι για νέους νεκρούς νέους σακάτηδες νέους δυστυχισμένους,
μα για την πυγμή και το ακόντιο
για το πήδημα το δίσκο το δρόμο την πάλη
για το τέθριππο
για την Αρετή,
δίπλα στον Κάστορα ή τον Αντίπατρο
το Διαγόρα ή τον Αλκιβιάδη
που θα σμίξει τον αρχαίο κόσμο με τον τωρινό με τον αυριανό
με τον αιώνιο
και θα νικήσει τον Άρη άλλη μια φορά
την τελευταία.
Πέρα στο ξέφωτο η Ολυμπία
ξάγρυπνη μερόνυχτα πλέκει για τον καθένα τους
κι από ‘να στεφάνι αγριλιά
Ελληνικής ειρήνης
Ειρήνης όλου του κόσμου.
Τακης Δόξας
-
Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει
παραπετάσματα βουνῶν ἀρχιπέλαγα γυμνοὶ γρανίτες...
τὸ καράβι ποὺ ταξιδεύει τὸ λένε ΑΓΩΝΙΑ 937.
Γ . Σεφέρης.
-
Ζωή Καρέλλη, Μουσικότητα
Έμορφη μουσικότητα των φθινοπωρινών
ημερών στη Θεσσαλονίκη,
όταν η βροχή πέφτει πότε πυκνή,
αραιώνει κι' ύστερα πάλι
πυκνώνει η ασημένια βροχή,
των πρώτων φθινοπωρινών ημερών,
διάφανη και λεπτή τόσο, σαν
σιγανή μουσική ομιλία γυναικών
στο φθινόπωρο της ζωής των.
Εκείνων των γυναικών που μένουν
ήσυχες και σιωπηλές, μοιάζουν,
λιγάκι περήφανες ή μελαγχολικές
και κάποτε, όταν μιλήσουν,
βιάζονται να πουν εκείνο
που ζητούν ίσως να λησμονήσουν.
Από τη συλλογή Παραμύθια του κήπου (1955)
-
ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗ
Τὰ ἀκατόρθωτα – μὴ σὲ ἀπασχολεῖ -
θὰ τὰ προμηθευτῶ ἐγώ.
Ἐσὺ φέρε μόνο τὸ χέρι σου στὸν ὦμο μου
δέσ᾿ το γιὰ σιγουριὰ ἀπὸ μιὰ φλέβα τοῦ λαιμοῦ
ἄδειασέ με ὅλη μέσα
αὐτὴ εἶναι ἡ σωστὴ ἀναλογία
σ᾿ ἕνα χέρι ἕνας ἄνθρωπος
ἀνακάτεψε καλὰ νὰ γίνει λεῖο σφιχτὸ τὸ μεῖγμα
τάχα νὰ ἐπισκευάσεις μιὰ παράλειψη παλιά
νὰ γίνει σὰν καινούργια σοῦ παράγγειλε
τὸ κατορθωτό.
Κική (καταπληκτική) Δημουλά
@συννεφούλα ,πολύ όμορφη η επιλογή σου :)
-
ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ
Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.
Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.
Μόνο καμιὰ φορὰ
σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει
ἡ περιέργεια
- ὄφις προγενέστερος
καὶ πιὸ φανατικὸς
ἀπ᾿ τὸν νερόβραστον ἐκεῖνον τῆς μηλέας.
Δοκίμασε τῆς λέει, μὴ φοβᾶσαι
δὲν ἔχεις τί νὰ χάσεις
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.
Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.
Κική (ιδιότυπη) Δημουλά
-
για τον αγαπημένο γλωσσολόγο (και γλωσσοπλάστη ; ) της παρέας
Τυφλό σύστημα επαφής
Σε προσκυνώ, γλώσσα, πολλά τα θαύματά σου.
Επί κυμάτων σφοδράς εποχής βαδίζουσα
– ην γαρ ενάντιος της αλαλίας ο άνεμος –
σώα βγήκες στην ακτή και άρθωση εμφύσησες
σε μερικούς τουλάχιστον λόγους κακοποιούς
που εξεβίαζαν την επαφή μας να σιωπά.
Οι υπόλοιποι δεν πίστεψαν.
Έμειναν μέχρι τέλους βουβό εμπόδιό της.
Τη νεκρή θυγατέρα του χρόνου ανάστησες
ευλογώντας την με όνομα διπλό:
Λήθη για όταν έλειπε ο πατέρας της καιρό
Μνήμη δε για ώρα ανάγκης.
Μονοτονική άφησες τη δαιμονιζόμενη έλξη.
Μήτε συ ήξερες τι πνεύμα παίρνει το σώμα.
Τα παραλυτικά μέρη τού λόγου τής υπάρξεως
θεράπευσες και βάδισαν τα επιφωνήματα
οι καλές προθέσεις τα ανάμεικτα ρήματα
οι επεξηγηματικοί σύνδεσμοι και χωρισμοί
– έμαθε κανονικά να γράφει το όνομά του
ο θάνατος και όχι να υπογράφει με σταυρό –
τα σύμφωνα κύρια άρθρα οι εριστικές
αντωνυμίες οι φρόνιμες οι αλληλοπαθείς
– αλήθεια τι συνέβη με τις κτητικές
και δεν ξαναπατήσανε στο μάθημα;
Υπό τον λύχνο τής επιβίωσης σκυμμένες
μερόνυχτα οι στερήσεις μας έγιναν
ευφραδείς είτε πεζά μονολογώντας
είτε με περίπλοκους νευμάτων συνδυασμούς
χάρη στο τυφλό σύστημα που εφαρμόζει
ο λυρισμός σου.
Αμέτρητα τα θαύματά σου, γλώσσα
γερνάς εντός μου και όλα πού να τα θυμάμαι.
Αχάριστοι δεν είμαστε αλλά
μέμνησο του φόβου μας που
ως απληροφόρητος ουδέποτε ιάθη.
Πάρε λαλιά από την άφθονη
την παραπανίσια που έδωσες στην κραυγή
και επίβαλέ την σε κείνο το βουβό απόρρητο
τουλάχιστον να μας φανερώσει
η νέα μας παιδεία εκεί κάτω
θα σε περιλαμβάνει άραγε, γλώσσα
θα κουβεντιάζουμε καθόλου με τη γειτνίασή μας
ή μόνο χάριν ενός μικρού μεσοδιαστήματος
– τι χαζοπούλι, Θε μου –
κοπίασε η τόση ευγλωττία;
Από τη συλλογή ήχος απομακρύνσεων (2001)
Κική (εξαιρετικά ευρηματική) Δημουλά
-
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, Β' (1944-1945)
απόσπασμα απο τον "Τελευταίο Σταθμό" :
"Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη τη Συρία·
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος απ' τις θάλασσες του Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ' αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα 'λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους·
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο·
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν
σαν έρθει ο θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι·
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοιμπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους,άλλοιρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να 'θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και
τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και
νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι
στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν·
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες·
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος..
Γιώργος Σεφέρης
(ημέρα βροχερή ,διάθεση ποιητική - καλημέρα σας )
-
Καλησπέρα.... :)
..γεννήθηκα άνθρωπος...
Toni Frissell
Δεν γνωρίζω τι σημαίνει αμαρτία
τρωτός, επιρρεπής, μικρός,
θνητός και θαρραλέος
Δεν ζήτησα σκάλες εξαγνισμού
γεννήθηκα άνθρωπος
με ασπίδες και βέλη
ξυπόλητος και γυμνός
Δεν ζήτησα συγχώρεση
γεννήθηκα άνθρωπος
με σκέψη και συνείδηση
γι αυτό και υπεύθυνος
Δεν ζήτησα σκλαβιά
γεννήθηκα άνθρωπος
πόδια χωρίς αλυσίδες
πνεύμα χωρίς φυλακή
Δεν ζήτησα υποτέλεια
γεννήθηκα άνθρωπος
να ζω ελεύθερα μαζί σας
δεν γεννήθηκα φρουρός
Δεν ζήτησα κόλακες
γεννήθηκα άνθρωπος
σε αυλές που παίζουνε παιδιά
σε γειτονιές μικρές
Δεν κάνω θαύματα
γεννήθηκα άνθρωπος
δεν ζήτησα παρά μόνο ελπίδα
Γιατί γεννήθηκα άνθρωπος
Γενναίος και θαυμαστός
Κι όχι θεός
-
Κωστής Μοσκώφ, Για τον Έρωτα και την Επανάσταση
[Από την ενότητα 1]
Ο έρωτας δεν ήταν για μάς γέφυρα∙
τρόμαξες∙
έμεινες μόνη στη σκοτεινή όχθη∙
– και εγώ
σε περιμένω από την εποχή του χαλκού.
Ποιος σήκωσε τα κύματα
και τους ανέμους;
Ποιος γέννησε την ιστορία
δίχως πρόσωπο;
Ποιος σε έριξε
ακόμα ζωντανή μες στους νεκρούς;
Έχω ανάψει την πυρά
να ζεστάνω
τον κόσμο όλο
με την αγάπη μας.
Πότε θα έρθεις;
Από τη συλλογή Για τον Έρωτα και την Επανάσταση (1989)
@ domenica Χαίρομαι που σου άρεσε η Καρέλλη. Είναι μια πολύ μεγάλη ποιήτρια, αν κ δυστυχώς δεν έχει αναγνωριστεί- προβληθεί ούτε καν στην πόλη της, όσο θα της άξιζε. Ακόμη ή έστω κ μετά θάνατον. Συνεχίζω με ποιητή της Θεσσαλονίκης. Υπάρχει ολόκληρη σχολή εδωπέρα... ;)
-
@ domenica Χαίρομαι που σου άρεσε η Καρέλλη. Είναι μια πολύ μεγάλη ποιήτρια, αν κ δυστυχώς δεν έχει αναγνωριστεί- προβληθεί ούτε καν στην πόλη της, όσο θα της άξιζε. Ακόμη ή έστω κ μετά θάνατον. Συνεχίζω με ποιητή της Θεσσαλονίκης. Υπάρχει ολόκληρη σχολή εδωπέρα... ;)
Γενικότερα εκτιμώ τις επιλογές σου κι εδώ και στη Μουσική και συμφωνώ με όσα γράφεις για τους ποιητές της πόλης μας ;)
"Ενισχύω" λοιπόν το μινι-αφιέρωμα:
Για τους ποιητές
Αθόρυβα πλάσματα οι ποιητές,
δε γεμίζουν το χώρο,
δεν ενοχλούν για το θεαθήναι.
Κινούνται σκιές ανάμεσα στα σώματα,
αφουγκράζονται τις σιωπές,
στιγμές ακουμπάνε στ' ανείπωτο,
ριγούνε στις δονήσεις.
Πλάσματα της ψυχής οι ποιητές,
μάχονται σ' άνισο αγώνα με το ά-λογο
με λέξεις να το ενσαρκώσουν.
Κι είναι οι μικρές σποραδικές νίκες τους
διέξοδοι διαφυγής απ' το εγκλωβισμένο σκοτάδι.
Μαρία Ψωμά
Αδημοσίευτο (2008)
-
Ένα ποίημα που πρωτοδιάβασα στο Δημοτικό και από τότε χαράχτηκε στη μνήμη μου.
Γαλήνη
Δεν ακούεται ούτ’ ένα κύμα
Eις την έρμη ακρογιαλιά·
Λες και η θάλασσα κοιμάται
Mες στης γης την αγκαλιά.
Διονύσιος Σολωμός
-
Διονύσιος Σολωμός - Γαλήνη
Δὲν ἀκούεται οὔτ' ἕνα κῦμα
εἰς τὴν ἔρμη ἀκρογιαλιά,
Λὲς καὶ ἡ θάλασσα κοιμᾶται
μὲς τῆς γῆς τὴν ἀγκαλιά
@apri απ'ότι φαίνεται έμεινε ανεξίτηλο το ποίημα και σε άλλη μνήμη :D
Σ'ευχαριστω και πάλι (το έχω κάνει και παλαιότερα) γι αυτό το θέμα που άνοιξες :-*
Αναμενομένο απο έναν άνθρωπο που τον διακρίνουν ευαισθησία κ τρυφερότητα.
-
Nα είσαι καλά, domenica. Ευχαριστώ. :-*
Και άλλο ένα μικρό σε έκταση ποίημα που αγαπώ πολύ.
"Όπως μέσα στα ρόδινα όστρακα
όλη η θάλασσα βαθιανασαίνει,
έτσι μεσ' από τα βάθη του είναι μου
η βοή της ζωής ανεβαίνει"
Κ. Ουράνης
Και ένα ποίημα που είχα διαβάσει κάποτε σε περιοδικό ή εφημερίδα (δεν θυμάμαι) και με συγκίνησε. Ήταν ενός μαθητή Γ' Γυμνασίου που φοιτούσε σε σχολείο υποδοχής προσφύγων.
Ο τόπος που αγαπώ
"Το μέρος που αγαπώ μ' άρεσε πολύ.
Όσους τόπους κι αν πέρασα, κανέναν δεν αγάπησα.
Τα δέντρα τα πολλά, το δάσος καταπράσινο, δέντρα αμέτρητα.
Ποτάμια, λίμνες, νερά κατακίτρινα.
Μυρίζω τα λουλούδια.
Ζώα διάφορα, μικρά και τρανά.
Όλοι οι τόποι είναι ωραίοι.
Δεν τους αγάπησα όσο τον δικό μου."
-
«Ζωή μονότονη»
Ζωή μονότονη, ζωή χαμένη,
κανένα πλοίο στον κόσμο δε με περιμένει.
Θέλω να διαφύγω, θέλω να χαθώ
και λίγη αγάπη στη ζωή μου να γευθώ.
Μέσ’ τη ρουτίνα, τίποτα δε μ’ αγγίζει
πια, βιώνω του κόσμου την απέραντη
ερημιά!
Μαρίνα Παναγιωτάκη
www.mypoems.gr
-
Γιάννης Ρίτσος - Ὧρες βροχῆς
Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα
Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια
Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι
Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια.
Βρέχει...
Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ
μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος
κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ
σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή.
Τὸ βλέμμα της βαδίζει στὴ βροχή,
βαριὲς πατημασιὲς καημοῦ
τὸν βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι ὅλο ἀλλάζει στάση,
σὰν κάτι πιὸ μεγάλο της,
ἕνα ἀνυπέρβλητο,
νά ῾χει σταθεῖ
μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ κοιτάζει.
Γέρνει λοξὰ τὸ σῶμα
παίρνει τὴν κλίση τῆς βροχῆς
―χοντρὴ σταγόνα μοιάζει―
ὅμως τὸ ἀνυπέρβλητο μπροστά τῆς πάντα.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τὰ χέρια ἔξω ἀπ᾿ τὰ κάγκελα
τὰ δίνει στὴ βροχὴ
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρὰ ἡ ἀνάγκη
γιὰ πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Καί, ξαφνικά,
σὰν κάποιος νὰ τῆς ἔγνεψε «ὄχι»,
κάνει νὰ πάει μέσα.
Ποῦ μέσα ―
μετέωρη ὡς ἐξεῖχε στὴ βροχὴ
καὶ μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.
ΜΙΑ ΜΕΤΕΩΡΗ ΚΥΡΙΑ
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
:)
-
«Ζωή μονότονη»
Ζωή μονότονη, ζωή χαμένη,
κανένα πλοίο στον κόσμο δε με περιμένει.
Θέλω να διαφύγω, θέλω να χαθώ
και λίγη αγάπη στη ζωή μου να γευθώ.
Μέσ’ τη ρουτίνα, τίποτα δε μ’ αγγίζει
πια, βιώνω του κόσμου την απέραντη
ερημιά!
Μαρίνα Παναγιωτάκη
www.mypoems.gr
-Χαρούμενα Ποιήματα σ' ένα λυπημένο κόσμο-
Μα τι γυρεύει ένα ποίημα χαρούμενο σ' αυτό το λυπημένο κόσμο;
Και τι γυρεύει ένας κόσμος λυπημένος σ' αυτό το χαρούμενο ποίημα;
Τίποτα δεν γυρεύουν.
Δεν έμαθαν ποτέ γραφή κι ανάγνωση
-Τόλης Νικηφόρου-
-
Συγγνώμη για τη σιωπή μου ..., την ισοπέδωσε της υπερεργασίας η πεζότητα ... :(
Η ποιητική σας συντροφιά είναι για μένα "αποκούμπι" ... ;)
-
Μπορείς τέτοιο ποίημα να μάς δώσεις;
Μπορείς έτσι ν’ αλλάξεις το ρυθμό του κόσμου;
Να χωρίζεται η ζωή του ανθρώπου σε δύο
Πριν ακούσει το λόγο σου κι άμα τον ακούσει.
Να μην είναι απλό προσφάι πολυτέλειας
να μη φραίνει μία στιγμή το ανθρώπινο λαρύγγι.
Μα νάνε το ψωμί το σίτινο που θρέφει τα κόκαλα
-
Επίγραμμα
Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ' τον Έρωτα, έρωτας.
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.
Ελύτης
-
Ποιος είν' τρελός από έρωτα
(http://www.apricotbeige.com/wp-content/uploads/2010/08/Sky_can_love_by_vavRusa.jpg)
Ποιος είν' τρελός από έρωτα
Ας κάνει λάκκους στην αυγή
Να πάμε εκεί να πιούμε
Τη βροχή,
Μια που εμείς σε όποια στέγη αράξουμε
Σε όποια αυλή
Ο άνεμος χαλνάει τον ουρανό
Τα δέντρα
Και η στείρα γη
Μέσα σ 'εμάς βουλιάζει
Γιώργος Σαραντάρης
-
Στροφές Στροφάλων (Ανδρέας Εμπειρίκος)
(http://www.maritime-connector.com/Administration/_Upload/LargeImages/qe2-ship.jpg)
Ως υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Άσπρο στο σώμα σου και κίτρινο στις τσιμινιέρες
Διότι βαρέθηκες τα βρωμερά νερά των αγκυροβολίων
Εσύ που αγάπησες τις μακρινές σποράδες
Εσύ που σήκωσες τα πιο ψηλά μπαϊράκια
Εσύ που πλέχεις ξέθαρρα στις πιο επικίνδυνες σπηλιάδες
Χαίρε που αφέθηκες να γοητευθής απ’ τις σειρήνες
Χαίρε που δεν φοβήθηκες ποτέ τις συμπληγάδες.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στο σέλας της θαλάσσης με τους γλάρους
Κ’ είμαι σε μια καμπίνα σου όπως εσύ μέσ’ στην καρδιά μου.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Οι αύρες μάς εγνώρισαν και λύνουν τα μαλλιά τους
Προστρέχουν κι αυτές και πλαταγίζουν οι πτυχές τους
Λευκές οι μεν και πορφυρές οι δε
Πτυχές κτυποκαρδιών πτυχές χαράς
Των μελλονύμφων και των παντρεμένων.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Φωνές εδώ και φάλαινες στο πέρασμά σου πάρα κάτω
Από τα ύφαλά σου αντλούνε τα παιδιά την μακαριότητα
Από το πρόσωπό σου την ομοιότητα με σένα
Και μοιάζεις με αυτούς που εσύ κ’ εγώ γνωρίζουμε
Αφού γνωρίζουμε τι θα πη φάλαινα
Και πώς ιχνηλατούν οι αλιείς τα ψάρια.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Φυγομαχούν όσοι κρυφά σε μυκτηρίζουν
Όσοι πουλούν τα δίχτυα σου και τρώνε λίπος
Ενώ διασχίζεις τις θαλάσσιες πραιρίες
Και φθάνεις στα λιμάνια με τα πούπουλα
Και τα κοσμήματα της όμορφης γοργόνας
Πούχει στο στήθος της ακόμη τα φιλιά σου.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Είναι ο καπνός σου πλόκαμος της ειμαρμένης
Που ξετυλίγεται μέσ’ στην αιθρία κι ανεβαίνει
Σαν μαύρη κόμη ηδυπαθούς παρθένας ουρανίας
Σαν λυρική κραυγή του μουεζίνη
Όταν αστράφτει η πλώρη σου στο κύμα
Όπως ο λόγος του Αλλάχ στα χείλη του Προφήτη
Κι όπως στο χέρι του η στιλπνή κι αλάνθαστή του σπάθα.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στις τροχιές των βαθυπτύχων οργωμάτων
Που λάμπουν στο κατόπι σου σαν τροχιές θριάμβου
Αύλακες διακορεύσεως χνάρια ηδονής που ασπαίρουν
Μέσ’ στο λιοπύρι και στο φως ή κάτω από τ’ αστέρια
Όταν οι στρόφαλοι γυρνούν πιο γρήγορα και σπέρνεις
Αφρό δεξιά κι αφρό ζερβά στο ρίγος των υδάτων.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Θαρρώ πως τα ταξείδια μας συμπίπτουν
Νομίζω πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις
Οι κύκλοι μας ανήκουνε στην οικουμένη
Πρόγονοι εμείς των γενεών που εκκολάπτονται ακόμη
Πλέχουμε προχωρούμε δίχως τύψεις
Κλωστήρια κ’ εργοστάσια εμείς
Πεδιάδες και πελάγη κ’ εντευκτήρια
Όπου συνέρχονται με τις νεάνιδες τα παλληκάρια
Κ’ έπειτα γράφουνε στον ουρανό τις λέξεις
Άρμαλα Πόρανα και Βέλμα.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Ανθούνε πάντα στην καρδιά μας οι μηλιές
Με τους γλυκείς χυμούς και την σκιά
Εις την οποίαν έρχονται το μεσημέρι τα κορίτσια
Για να γευθούν τον έρωτα μαζύ μας
Και για να δουν κατόπι τα λιμάνια
Με τα ψηλά καμπαναριά και με τους πύργους
Όπου ανεβαίνουν κάποτε για να στεγνώσουν
Οι στεριανές κοπέλλες τα μαλλιά τους.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα-πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε
-
ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ - Η ΘΑΛΑΣΣΑ (1962)
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.
-
Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε
Τώρα μας περιμένουν
οι δυσκολίες των πεδιάδων.
Μπέρτχολντ Μπρεχτ
-
Ποίημα για κάθε άνθρωπο
Θα σας παρουσιάσω αργά - αργά
Πτυχές του εαυτού μου,
Αν έχετε υπομονή και είστε τρυφεροί.
Θα ανοίξω συρτάρια που συνήθως μένουν κλειστά
Και θα βγάλω από εκεί τόπους και ανθρώπους και πράγματα και ήχους και οσμές,
έρωτες κι απογοητεύσεις, ελπίδες και λύπες, κομμάτια εδώ κι εκεί μιας ζωής σαράντα
χρόνων που αιχμαλώτισα στις φούχτες μου
kαι αφού βρέθηκαν στα χέρια μου, εξόρυξαν το δρόμο προς τη μνήμη μου,
εισέβαλαν στην καρδιά μου –εσείς κι εγώ δε θα τα δούμε ποτέ-
είναι ο εαυτός μου.
Αν δεν τα πάρετε στα σοβαρά, αρνηθείτε τη σημασία τους
ή αν, χειρότερα, τα κρίνετε,
θα αρχίσω ήσυχα αργά-αργά να τα τυλίγω
σε μικρά βελούδινα πανάκια, όπως τα παλιά ασημένια και χρυσά κοσμήματα,
θα τα τοποθετήσω σε μια μικρή ξύλινη μπιζουτιέρα …
και θα την κλειδώσω.
John Wood (1974)
@συννεφούλα...πάλι έψαχνες τα συρτάρια μου;; :D
-
Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε
Τώρα μας περιμένουν
οι δυσκολίες των πεδιάδων.
Μπέρτχολντ Μπρεχτ
... όλο και προσεγγίζουμε τις δυσκολίες των ... ορυχείων ... :(
-
Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε
Τώρα μας περιμένουν
οι δυσκολίες των πεδιάδων.
Μπέρτχολντ Μπρεχτ
... όλο και προσεγγίζουμε τις δυσκολίες των ... ορυχείων ... :(
Μίλτος Σαχτούρης
Ορυχείο
Σου γράφω γεμάτη τρόμο μέσα από μια στοά νυχτερινή
φωτισμένη από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθρα
ένα βαγόνι περνάει από πάνω μου προσεχτικά
ψάχνει τις αποστάσεις του μη με χτυπήσει
εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι άλλοτε
πως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιές
γιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει
Στο σπίτι
χτες
καθώς άνοιξα τη ντουλάπα έσβησε γίνηκε
σκόνη μ’ όλα τα ρούχα της μαζί
τα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ’ αγγίξει
φοβάμαι κι έχω κρύψει τα πηρούνια και τα μαχαίρια
τα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σαν στουπί
το στόμα μου άσπρισε και με πονάει
τα χέρια μου είναι πέτρινα
τα πόδια μου είναι ξύλινα
με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά
δεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μάνα
Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές
όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα
Να με θυμάσαι
-
Φθινόπωρο
Τί γυρεύει τὸ κορίτσι
στὸ σκοτάδι τῆς καρέκλας;
γρήγορα
καθὼς νυχτώνει τὸ φθινόπωρο
γδύνεται
μὲ σύννεφα μπροστὰ στὰ μάτια
μὲ τὴ βροχὴ μέσ᾿ στὸ κεφάλι
μὲ τὴ βελόνα στὴν καρδιὰ
βγάζει τὶς κάλτσες
βγάζει τὰ λουλούδια
πετάει τὸ φωτοστέφανο
ἔξω τὰ φύλλα τοῦ καιροῦ βάφονται μέσ᾿ στὸ αἷμα
Μίλτος Σαχτούρης
-
Κοιτάμε με τα δόντια
Δε φταίει το φεγγάρι για την πίκρα μας
καθώς στριφογυρνάει δαιμονισμένα μέσα στο φωσφόρο
σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά του
καθώς και μεις στριφογυρνάμε στο σκοτάδι μας
σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά μας
δε φταίει το φεγγάρι για τους λεμονανθούς
δε φταίει το φεγγάρι για τα χελιδόνια
δε φταίει το φεγγάρι για την Άνοιξη και τους σταυρούς
δε φταίει αν πάνω στα μάτια μας φύτρωσαν δόντια
Μίλτος Σαχτούρης
-
Η ΣΟΦΙΑ*
Ἡ Σοφία κάθεται ψηλὰ σ᾿ ἕνα δέντρο
μὲ ξερὰ κλαδιὰ
τὸ χειμώνα
πλάι της τὰ σύννεφα περνοῦν
ἡ Σοφία εἶναι μία συσκευὴ
ποὺ ἔσπασε
πιὰ δὲ λειτουργεῖ
κι ἡ Σοφία κάθεται ψηλὰ
τώρα
σ᾿ ἕνα δέντρο
* Ὄνομα γυναικεῖο
Μίλτος Σαχτούρης
-
Έζησα κοντά
Έζησα κοντά στους ζωντανούς ανθρώπους
Κι αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους
Όμως ή καρδιά μου ήταν πιο κοντά
Στους άγριους άρρωστους με τα φτερά
Στους μεγάλους απεριόριστους τρελούς
Κι ακόμα στους θαυμάσια πεθαμένους
Μίλτος Σαχτούρης
-
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Άσημον
Έντεκα του Aυγούστου απόκρημνες κι άνθρωπος κανείς
Mήτε και σπίτι. Mόνο βοές, βοές και μία
Θάλασσα πεινασμένη που ορμάει να φάει μαράζι απ' τα παλιά
ορυχεία σου
Kείνα των κίτρινων καιρών με τον μεγάλο μαύρο σκύλο
Γαβ η αγάπη· γαβ η απάρνηση· γαβ η Mαρία και η
Προσκύνησις των Mάγων· γαβ όλα σου τα υπάρχοντα
Γεννηθείς; Eν; Έτος; Θρήσκευμα; Kενό.
Eνώ
Kάτω από τα σαν παλαιά παλίμψηστα
Kάθετα τείχη όπου δυο τρεις ακόμη θυρεοί διακρίνονται
Περνάν οι Oύγοι με τις Aουγκουστίνες τους και με τα
κυνηγετικά τους
κουδουνάκια ή άλλα χωρικών παιχνίδια
Στον πλαγίαυλο. Kαι στρατός πολύς ύστερα, μαύρος
Σειρήνες. Tο νοσοκομειακό. Kαι δεξιά στο βάθος ένα
Mέγα πετρελαιοφόρο με δάσος γερανούς
Που πλέει κατά τα δυτικά και απομακρύνεται
Kάπως έτσι κι εμείς. Kι άλλοι επιστρέφουν. Aλλ'
Oύτ' ενός το άηχο σώμα με τ' αγγίγματα όσα
Γνώρισε να συνωθούνται μέσα του δεν φανερώνεται
Mονομιάς να πέσει
όπως πέφτει το κακό
η αλήθεια
Όμως φαίνεται ότι σαν αποσπασμένες
Aπό κοίλα παλαιών νεκρών ακόμη και όταν
Φως φέρνουν, σκοτεινές είναι οι θεότητες
Kαι ποτέ κανενός (όπως των ερωτευμένων κάποτε που εγγίζονται
τα ματοτσίνορα
Mια στιγμή τούς εφάνηκε είδανε την ύφανση του πεπρωμένου)
Δεν εδόθηκε κάτι να διακρίνει
Όμορφο κι όλο ερείπια όπως ο πρώτος έρωτας
A τι να πεις που κι έναν μόνον
Aναστεναγμό ν' ανοίξεις θα σε ρίξει χάμου ο άνεμος
Γαβ η αγάπη· γαβ ο Iούδας με το φυγαδευμένο βλέμμα του
Γαβ του κόσμου όλου οι αποστάσεις και οι μακρύτατοι καιροί
Δεν ακούγεται πια τίποτε. Kείνο που 'θελε ο Θεός
H ψυχή μου, η προς στιγμήν αιώνια, το 'νιωσε
Kαι ξανά βρήκε το νόημα της υλακής του ο σκύλος
Nα τες τώρα που σιγά σιγά
Eπιστρέφουν οι στεριές. Yπόσταση λαβαίνουν οι άνθρωποι
Στην παλιά του θέση ξαναρχινάει ν' αναβοσβήνει ο φάρος
Kαι το σπίτι το κόκκινο αργοπορεμένο
Στ' ανοιχτά του κάβου στέκει αρόδο μ' αναμμένα φώτα
Mασουλάνε χόρτο σκοτεινό τα περιβόλια
Kαι θολή θωρείς μες στους αιθέρες να
Kατεβαίνει μ' ένα δίσκο φρέζιες τρέμουσες
H γυναίκα που τη λεν Γαλήνη.
-
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
Αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλοι μου είναι σύρματα τεντωμένα
Στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Που πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
Τις ενοχές σας
Αποφάσεις συνεδρίων, δανεικά κοστούμια, σημάδια από κάφτρες
περίεργες ημικρανίες, απειλητικές σιωπές
Κολπίτιδες...
Ερωτεύονται ομοφυλόφιλους...
Τριχομονάδες...
Καθυστέρηση...
Το τηλέφωνο...
Σπασμένα γυαλιά...
Το ασθενοφόρο...
Κανείς...
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλοι μου είναι σύρματα τεντωμένα
Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
Γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
Γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
Γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Και σύρματα
Στο λαιμό σας
Στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...
Κ.Γώγου Τρια Κλικ αριστερα
-
.....Γι' αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή,
Λυώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης
Ο Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο!
Kάθε βροντή ένας θάνατος καβάλα στον αέρα,
Κάθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας αντίκρυ
Στο θάνατο - κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει.
Ξάφνου η στιγμή ξαστόχησε κι ήβρε το θάρρος
Καταμέτωπο πέταξε θρύψαλα μες στον ήλιο,
Κιάλια, τηλέμετρα, όλμοι κέρωσαν!
Εύκολα σαν χασές που σκίστηκεν ο αγέρας!
Εύκολα σαν πλεμόνια που άνοιξαν οι πέτρες!
Το κράνος κύλησε από την αριστερή μεριά...
Στο χώμα μόνο μια στιγμή κουνήθηκαν οι ρίζες,
Ύστερα σκόρπισε ο καπνός κι η μέρα πήε δειλά
Να ξεγελάσει την αντάρα από τα καταχθόνια.
Mα η νύχτα ανασηκώθηκε σαν πατημένη οχιά
Μόλις σταμάτησε για λίγο μες στα δόντια ο θάνατος,
Κι ύστερα χύθηκε μεμιάς ως τα χλωμά του νύχια!
Άσμα ηρωικό και πένθιμο
για τον χαμένο ανθυπολοχαγό
της Αλβανίας
(1945)
-
Συνάδελφοι, αυτές τις μέρες ανακάλυψα μια θαυμάσια ποιητική συλλογή για τον Έρωτα και την Αγάπη που μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν..Στους χαλεπούς καιρούς απαιτειται και λίγο ρομαντισμός και ονειροπόληση..η σελίδα είναι
http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?p=160#p160
Η όγδοη ημέρα..
Στην εβδομάδα υπάρχει ημέρα
χωρίς όνομα
η όγδοη
η νύχτα της είναι ποτήρι
που γεμίζει με την εικόνα σου
και μεθώ με τη σκέψη σου,
η μέρα της
κάθε φορά που σε συναντώ
και σου προσφέρω ένα τριαντάφυλλο της φωτιάς
ξέρεις,
εκείνο που το αποταμιεύεις μαζί με τα υπόλοιπα
για ν' αγοράσουμε τον παράδεισο..
-
Μη σταματάς να με φιλάς
μη σταματάς ν’ εξηγείς τη σιωπή μας
μη σταματάς να χτυπάς το ρόπτρο τ’ έρωτα
Το κύμα σου περιμένω
το τελευταίο και το πιο δυνατό
για να παρασύρει το ισχνό σώμα
και να με σπάσει σε εικόνες
ή αλλιώς όπως λένε
δάκρυ στον ώμο σου
πριν τ’ αστέρια ντυθούν κι αρχίσουν τη δική τους παράσταση
δώσε ένα φιλί
και οι νύχτες μου άγρυπνες
θα ψιθυρίζουν
ερωτευμένοι οργανοπαίχτες
τη μελωδία των ματιών σου..
http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?p=160#p160
-
Eλένη, αν και καθολου ...."ρομαντικος" τα ποιηματα αυτα πραγματικα ειναι υπεροχα. Προσωπικα σπανια διαβαζω τετοια ποιηματα, αυτα με....καθηλωσαν!
-
We have to be strong and have Hope
(H)olding (O)nto (P)ositive (E)nergy
-
Kαλησπέρα :)
Δεν δίνω καμιά σημασία στη ζωή.
Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία.
Δεν σημαίνω για τη ζωή.
Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά
Όλες οι φυσαλίδες από σκιά
Και οι θαλάσσιες ανεμώνες
Κατεβαίνουν και αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω
Βήματα που δεν κάνω που είναι δύο φορές βήματα
Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας
Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού
Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά να κελαϊδήσουν μπροστά σ' αυτά τα σύρματα
Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τ΄αρώματα
Αντρέ Μπρετόν. Φασματικές στάσεις. (Απόσπασμα)
-
ΟΙ ΕΦΤΑ ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CYRENIA
Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μιαν κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.
Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίττες ζυμώνει.
Απ' το ποδόσταμο πηδάν ως τη γαλέτα.
- Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατίρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιος θε να την πιει σ' ένα ποτήρι.
Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του Νότου αστέρι
σωρός να πέσει, να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.
Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρουθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;
Κουφός ο Σάλαχ, το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ΄ ένα ξυστρί καθάρισέ με από απ' τη μοράβια.
Μα είν' ένα κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιε μου, πού πας; - Μάνα, θα πάω με τα καράβια.
Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι -
Ο πιο στερνός μ' έναν αυλό με νανουρίζει.
'Ετος Νίκου Καββαδία ..., ας μην το λησμονούμε ...
Καλησπέρα, ερασταί της σημαντικής ή και της άσημης ποίησης ...
-
(http://animal-free-working.pblogs.gr/files/65483-1940epithesiswv3.jpg)
Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα,
μουγκρίζουν τ' Άγραφα, σειέται η Στεργιά.
Στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός! στον αγώνα
για τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά.
Ξαναζωντάνεψε τ' αρματολίκι,
τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή,
λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι λύκοι
στην εκδικήτρια μας αντρίκεια ορμή.
Ο Γοργοπόταμος στη Αλαμάνα
στέλνει περήφανο χαιρετισμό.
Μιας ανάστασης νέας χτυπά η καμπάνα,
μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.
Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα
που μας εβάραινε θανατερά,
θέλουμε λεύτερη εμείς Πατρίδα
και πανανθρώπινη τη Λευτεριά.
-
Γιώργος Σαραντάρης - Δεν είμαστε ποιητές
Δὲν εἴμαστε ποιητὲς σημαίνει φεύγουμε
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ
Σημαίνει πὼς φοβούμαστε
Καὶ ἡ ζωή μᾶς ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος βραχνὰς
(Ένα φιλολογικό μνημόσυνο στο Γιώργο Σαραντάρη (1908-1941), που πέθανε από τις κακουχίες, υπηρετώντας στο αλβανικό μέτωπο το Φεβρουάριο του 1941)
-
ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράση.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθή κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Ας υποθέσουμε πως του καπέλλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφοόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάση
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάση.
Καρυωτακης ;)
-
ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράση.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθή κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Ας υποθέσουμε πως του καπέλλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφοόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάση
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάση.
Καρυωτακης ;)
http://www.sport-fm.gr/article/300797
... ή αισιοδοξία ... 8)
-
http://www.sport-fm.gr/article/300797
... ή αισιοδοξία ... 8)
Ποια αισιοδοξία? ::)
http://www.sport-fm.gr/article/300948
-
http://www.sport-fm.gr/article/300797
... ή αισιοδοξία ... 8)
Ποια αισιοδοξία? ::)
http://www.sport-fm.gr/article/300948
... η αισιοδοξία μιας ανώτερης εμφάνισης ...
... κι ένας - σαν από όνειρο - Μιραλάς ...!
Εκεί στη β' θέση
καλά να περνάς ... ;)
-
ΠΕΡΑΣΑ
Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.
Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
-
... η αισιοδοξία μιας ανώτερης εμφάνισης ...
... κι ένας - σαν από όνειρο - Μιραλάς ...!
Εκεί στη β' θέση
καλά να περνάς ... ;)
Έτσι εξηγείται, μόνο στα όνειρα. 8)
Για τον εφιάλτη σου τον Σισέ δε μας είπες κάτι. ;)
Αλλά πού θα πάει δε θα ξυπνήσεις κάποτε κι εσύ; ;D
-
... η αισιοδοξία μιας ανώτερης εμφάνισης ...
... κι ένας - σαν από όνειρο - Μιραλάς ...!
Εκεί στη β' θέση
καλά να περνάς ... ;)
Έτσι εξηγείται, μόνο στα όνειρα. 8)
Για τον εφιάλτη σου τον Σισέ δε μας είπες κάτι. ;)
Αλλά πού θα πάει δε θα ξυπνήσεις κάποτε κι εσύ; ;D
Σισέ ... , εφιάλτης ..., β' θέση ..., η πολυτέλεια της ποδοσφαιρικής ανωτερότητος ..., μια ιστορία που διαρκεί ... 8)
-
Το νόημα της απλότητας (http://www.youtube.com/watch?v=yV1l1M4S3nw)
Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε·
αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,
θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,
θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.
Το αυγουστιάτικο φεγγάρι γυαλίζει στην κουζίνα
σα γανωμένο τεντζέρι (γι’ αυτό που σας λέω γίνεται έτσι)
φωτίζει τ’ άδειο σπίτι και τη γονατισμένη σιωπή του σπιτιού –
πάντα η σιωπή μένει γονατισμένη.
Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος
για μια συνάντηση, πολλές φορές ματαιωμένη,
και τότε είναι μια λέξη αληθινή, σαν επιμένει στη συνάντηση.
Γιάννης Ρίτσος
-
Γιάννης Ρίτσος – Μετά
Μάρτυρες γιὰ τὰ λάθη σου δὲν εἶχες. Μόνος μάρτυρας
ὁ ἴδιος ἐσύ. Τὰ τακτοποίησες, τὰ μονόγραψες, τὰ σφράγισες
σὲ λευκοὺς πάντοτε φακέλους σὰ νὰ ἑτοίμαζες
τὴ δίκαιη διαθήκη σου. Ὕστερα
τὰ τοποθέτησες προσεχτικὰ στὰ ράφια. Τώρα, γαλήνιος,
(ἴσως καὶ κάπως φοβισμένος) οὔτε βιάζεσαι
οὔτε καθυστερεῖς, γνωρίζοντας ὅτι, μετὰ τὸ θάνατό σου,
θ᾿ ἀνακαλύψουμε πόσον ὡραῖος ἤσουν,
πόσο πολὺ πιὸ ὡραῖος πέρα ἀπ᾿ τὶς ἀρετές σου.
Ἀθήνα, 16.1.1988
ἀπὸ τὸ Ἀργά, πολὺ ἀργὰ μέσα στὴ νύχτα, Κέδρος 1991
-
... η αισιοδοξία μιας ανώτερης εμφάνισης ...
... κι ένας - σαν από όνειρο - Μιραλάς ...!
Εκεί στη β' θέση
καλά να περνάς ... ;)
Έτσι εξηγείται, μόνο στα όνειρα. 8)
Για τον εφιάλτη σου τον Σισέ δε μας είπες κάτι. ;)
Αλλά πού θα πάει δε θα ξυπνήσεις κάποτε κι εσύ; ;D
Σισέ ... , εφιάλτης ..., β' θέση ..., η πολυτέλεια της ποδοσφαιρικής ανωτερότητος ..., μια ιστορία που διαρκεί ... 8)
Δεν έχεις παίξει και με καμιά σοβαρή ομάδα...ανώτερε. Κάνε λίγο υπομονή!
Και ο καναπές διαρκεί βεβαίως βεβαίως... ;D
-
ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράση.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθή κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Ας υποθέσουμε πως του καπέλλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφοόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάση
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάση.
Καρυωτακης ;)
http://www.sport-fm.gr/article/300797
... ή αισιοδοξία ... 8)
εμ...μαλλον καποιο λαθος εγινε,αν ηθελα να τονιζα ομαδα θα εβαζα μαυρο... ;)(απο μπαοκ ;) ;D,αλλωστε ειμαι φανατικη αντιολυμπιακος..... :P
-
Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά, νὰ μοῦ δοθεῖ ἐτούτη ἡ χάρη.
Γιατί καὶ τὸ τραγούδι τὸ φορτώσαμε μὲ τόσες μουσικὲς ποὺ σιγά-σιγὰ βουλιάζει
καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της
κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατί ἡ ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά.
Γιώργος Σεφέρης, «Ένας γέροντας στην ακροποταμιά», 16-19. Ημερολόγιο Καταστρώματος, Β΄, 1944. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974.
-
Ξέρω...είναι μεγάλο το ποίημα αλλά όποιος έχει τη διάθεση να το διαβάσει όλο,νομίζω θα "ανταμοιφθεί"..
Το χρέος των ποιητώνΠολλά ποιήματα είναι ποτάμια.
Άλλα είναι χαμολούλουδα σε βραδινό κάμπο.
Άλλα είναι σαν πέτρες που δε χτίζουν τίποτα.
Πολλοί στίχοι είναι σα στρατιώτες έτοιμοι για τη μάχη.
Άλλοι σα λιποτάχτες κρυμμένοι πίσω απ' τ' ανθισμένα δέντρα.
Άλλοι σαν άγνωστοι στρατιώτες που δεν έχουν πρόσωπο.
Πολλά ποιήματα φωνάζουν δυνατά χωρίς ν' ακούγονται.
Άλλα σωπαίνουνε με σταυρωμένα χέρια.
Άλλα σταυρώνονται και μιλούν σταυρωμένα.
Πολλοί στίχοι είναι σαν εργαλεία.
Εργαλεία σκουριασμένα, ριγμένα στο χώμα
κι άλλα καινούργια που δουλεύουν το χώμα.
Πολλά ποιήματα είναι σαν όπλα -
όπλα πεταμένα στο χώμα
κι όπλα στραμμένα στην καρδιά τού εχθρού.
Πολλοί στίχοι στέκονται πίσω απ' τη σιωπή
σαν τα χλωμά παιδιά πίσω απ' τα τζάμια ενός ορφανοτροφείου -
κοιτάζουν μακριά, μες στη βροχή - δεν ξέρουν τι να κάνουν, πού να πάνε.
Πολλά ποιήματα είναι σα δέντρα
άλλα σαν κυπαρίσσια σ' ένα λιόγερμα θλίψης
άλλα σα δέντρα οπωροφόρα σ' ένα κολχόζ.
Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες -
πόρτες κλειστές σ' ερημωμένα σπίτια
και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές.
Είναι και μαύρες πόρτες καμένες σε μια πυρκαγιά,
κι άλλες τιναγμένες από μιαν έκρηξη
κι άλλες πού μεταφέρουν ένα σκοτωμένο σύντροφο.
Υπάρχουν ποιήματα πού καλπάζουν μες στο χρόνο
σαν το κόκκινο ιππικό του Σμύρνενσκη
ποιήματα καβαλάρηδες πού αφήνουν τα γκέμια και πιάνουν την αξίνα.
Πολλά ποιήματα γονατίζουν στη μέση τού δρόμου,
πολλά ποιήματα άνεργα μ' αδούλευτα χέρια,
πολλά ποιήματα εργάτες που ξεπερνούν χίλιες φορές τη νόρμα τους.
Υπάρχουν στίχοι σα δαντέλες στο λαιμό των κοριτσιών
ή σα δαχτυλιδόπετρες με μικρές μυστικές παραστάσεις
κι άλλοι πού πλαταγίζουν ψηλά σα ρωμαλέες σημαίες.
Πολλά ποιήματα μένουν αργά τη νύχτα μες στην ερημιά -
βρέχουν κάθε τόσο τα τέσσερα δάχτυλα των στίχων τους σ' ένα ρυάκι,
ύστερα χάνονται ονειροπαρμένοι μες στο δάσος και πια δεν επιστρέφουν.
Πολλοί στίχοι είναι σαν αργυρές κλωστές
δεμένες στα καμπανάκια των άστρων -
αν τους τραβήξεις, μια ασημένια κωδωνοκρουσία δονεί τον ορίζοντα.
Πολλά ποιήματα βουλιάζουν μες στην ίδια τους τη λάμψη,
περήφανα ποιήματα∙ δεν καταδέχονται τίποτα να πουν.
Ξέρω πολλά ποιήματα που πνίγηκαν στο χρυσό πηγάδι τής σελήνης.
Ένα σωστό ποίημα ποτέ δεν καθυστερεί σε μια γωνιά τού ρεμβασμού.
Είναι πάντα στην ώρα του σαν τον συνειδητό, πρόθυμο εργάτη
είναι ένας έτοιμος στρατιώτης που λέει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.
Κάποτε οι ποιητές μοιάζουνε με πουλιά μες στο δάσος τού χρόνου,
οι άλμπατρος του Μπωντλαίρ, τα κοράκια τού Πόε,
κάποτε σα σπουργίτια μες στο χιόνι ή σαν αητοί ψηλά σ απόκρημνα Ιδανικά.
Υπάρχουν και ποιήματα όμορφα σαν τα πουλιά Γκλουχάρ -
το Μάη και τον Απρίλη πνίγονται μες στο ίδιο τους το ερωτικό τραγούδι
πνίγονται μες στη μελωδία τους και κουφαίνονται.
Το Μάη και τον Απρίλη τα χαράματα
μες στην κρυστάλλινη δροσιά τού δάσους
βγαίνουν οι κυνηγοί με τα ντουφέκια τους και τα γκλουχάρ δεν τους ακούνε.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, αδέρφια μου,
ας κρατάμε τ' αυτί μας στυλωμένο στο γυαλί της σιωπής, -
τα βήματα του εχθρού και του φίλου μας μοιάζουν στο θαμπόφωτο του δάσους. Πρέπει να διακρίνουμε.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, μη και βουλιάξουμε μέσα στο τραγούδι μας
μη και μας εύρη ανέτοιμους η μεγάλη ώρα,
- ένας ποιητής δίνει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.
Αλλιώς θα μείνουν τα τραγούδια μας πάνω απ' τις σκάλες των αιώνων
ταριχευμένα, ωραία κι ανώφελα πουλιά σαν τα γκλουχάρ εκείνα
τα γαλαζόμαυρα μες στους βασιλικούς διάδρομους της Μπίστριτζας.
Σαν τα γκλουχάρ εκείνα με τα δυο φτερά τους σταυρωμένα,
σιωπηλά, πένθιμα, ταριχευμένα - διακόσμηση ξένων παλατιών -
με τα μάτια δυο μάταιες στρογγυλές απορίες κάτω απ' τα κόκκινα φρύδια τους.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, - ένας ποιητής
είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στη βάρδια του,
ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του.
Γιάννης Ρίτσος
-
Νὰ ἤμουν παππούς
«Ἂχ ἔλεγε ὁ Κοκός,
παπποὺς νὰ ἤμουν τώρα,
νὰ κάνω τὸ σοφό,
νὰ βήχω νὰ ρουφῶ
ταμπάκο ὅλη τὴν ὥρα.
Ἄσπρα νὰ ἔχω γένια,
ποτὲ νὰ μὴ διαβάζω,
σχολειὸ νὰ μὴν πηγαίνω,
στὸ σπίτι μου νὰ μένω
κι ὅλο νὰ νυστάζω.
Νὰ παίζω κάθε μέρα
μὲ κάποιο κομπολόγι,
νὰ μὴ μοῦ λένε γιὰ δουλειά,
καὶ νὰ φορῶ γυαλιά,
καὶ νἄχω καὶ ρολόγι.
Νὰ λέω παραμύθια
ἐπάνω ἀπὸ τὸ στρῶμα,
κι ὅλοι τους στὴ μιλιά μου,
νὰ στέκουνε μπροστά μου
μ᾿ ὀρθάνοιχτο τὸ στόμα.
Νὰ μοῦ φιλοῦν τὸ χέρι,
εὐχὲς πολλὲς νὰ δίνω
καὶ πάντα καθιστὸς
καὶ σ᾿ ὅλους σεβαστός,
νὰ τρώγω καὶ νὰ πίνω.
Νἄχω καὶ μιὰ μαγκούρα,
νὰ κάνω τὸν κακό
κι ἄμα θυμὸς μὲ πάρει
ν᾿ ἀρχίζω στὸ στειλιάρι
καὶ τὸν τρελλὸ-Κοκό».
Ἐτοῦτα κι ἄλλα λέει
μὲ γνώση παιδική,
γιατὶ ὁ Κοκὸς δὲν ξέρει
πὼς θέλουν κι ὅλοι οἱ γέροι
νὰ γίνουνε Κοκοί...
Γεώργιος Σουρῆς
... για όσους βιάζονται να μεγαλώσουν ή ... να διοριστούν ... :D
-
Νὰ ἤμουν παππούς
... για όσους βιάζονται να μεγαλώσουν ή ... να διοριστούν ... :D
Δε φταίω εγω που μεγαλώνω...... (http://www.youtube.com/watch?v=Nu9fDHv2jCw&feature=related)
Στίχοι: Γιάννης Νικολάου
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Και να που τα ταξίδια
μείναν μόνο όνειρα
Και να που οι φωνές
και τα τραγούδια σώπασαν
Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή
Ραγίσαν τα φεγγάρια
που χε φέρει η άνοιξη
Μαρμάρωσε το φως
στο τελευταίο νύχτωμα
Φτιασίδι ερωτικό
που θα φοράει το αύριο
Στις πιάτσες της βροχής
που θα πουλιέται Σάββατο
-
Το χρέος των ποιητών
Τάσος Λειβαδίτης
Ποιητική
Γράφω για κείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν
για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα απ' τον άμμο
για σάς χωριάτες, που ήπιαμε μαζί στα χάνια τις χειμωνιάτικες νύχτες του αγώνα
ενώ μακριά ακουγότανε το ντουφεκίδι των συντρόφων μας.
Γράφω να με διαβάζουν αυτοί που μαζεύουν τα χαρτιά απ' τους δρόμους
και σκορπίζουνε τους σπόρους όλων των αυριανών μας τραγουδιών
γράφω για τους καρβουνιάρηδες, για τους γυρολόγους και τις πλύστρες.
Γράφω για σάς
αδέρφια μου στο θάνατο
συντρόφοι μου στην ελπίδα
που σας αγάπησα βαθειά κι απέραντα
όπως ενώνεται κανείς με μια γυναίκα.
Κι όταν πεθάνω και δε θάμαι ούτε λίγη σκόνη πια μέσα στους δρόμους σας
τα βιβλία μου, στέρεα κι απλά
θα βρίσκουν πάντοτε μια θέση πάνω στα ξύλινα τραπέζια
ανάμεσα στο ψωμί
και τα εργαλεία του λαού.
-
Συνάδελφοι καλημέρα και καλή ψήφο
Σε είδα να κλαίς
Όταν έμεινες μόνη
Σε άκουσα να κλαις
Όταν η κραυγή σου έγινε
Βεδουίνος της νύχτας
Και τα δάκρυά του αστέρια που γλιστρούν πάνω της
συντρίβοντας τη μοναξιά του κόσμου,
Η σιωπή της κατάνυξης σε μαρτύρησε.
Άνοιξε μια τρύπα στη στέγη
Κι η στενή βραδιά θα ξεχειλώσει
Από της αγάπης το σέλας
Ενώ θα χρειάζονται σύννεφα να σταθούν
Ξερολιθιές για να μη χυθεί ο ουρανός στα σπλάχνα..
Μην περιμένεις τη λογική να σώσει τη στιγμή..
Λιγοψύχησε στα όργια της υπομονής..
[/b][/i][/i][/font]
http://tha.pblogs.gr
-
Καλησπέρα.... :)
ΤΟ ΘΑΥΜΑ
Οταν χανόμαστε σε σκέψεις,
χάνουμε αυτή την αμεσότητα του θαύματος
καθημερνού και ατελεύτητου
λίγο πιό δω απ´την οργή μας και τον φόβο μας,
λίγο πιό κει από τα μαραμένα βλέφαρά μας.
Το θαύμα,σταγόνα πρωϊνής δροσιάς στα πέταλα του ρόδου.
Το θαύμα της γαλάζιας της σκιάς
καθώς γλιστράει στους τοίχους των σπιτιών τη νύχτα
Κι ένας αρχάγγελος πάνω απ´τον θόλο της οδύνης μας,
να ραίνει μ´άστρα την αμήχανη σιωπή μας...
Βασιλική Φράγκου
-
Ένα ακόμη.....αισιόδοξο αυτή τη φορά...
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ
Κοίταξε τούτη τη μέρα!
γιατί είναι ζωή,
η ίδια η ζωή της ζωής.
Στο σύντομο πέρασμά της
κείτονται όλες οι αλήθειες
κι οι πραγματικότητές μας.
Η ευτυχία της νιότης
η δόξα της δράσης
η χαρά για κάθε επίτευγμα.
Γιατί το χτές
δεν είναι παρά ένα όνειρο
και τ΄ αύριο, μόνο ένα όραμα.
Ενώ το σήμερα που τόζησες όμορφα, κάνει το χτές όραμα ευτυχίας.
Και το κάθε αύριο ένα όραμα ελπίδας
Φρόντιζέ τη λοιπόν καλά τούτη τη μέρα!
Τούτος είν’ ο χαιρετισμός στην αυγή.
Calidasa
(Ινδός ποιητή
-
Νὰ ἤμουν παππούς
... για όσους βιάζονται να μεγαλώσουν ή ... να διοριστούν ... :D
Δε φταίω εγω που μεγαλώνω...... (http://www.youtube.com/watch?v=Nu9fDHv2jCw&feature=related)
Στίχοι: Γιάννης Νικολάου
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Και να που τα ταξίδια
μείναν μόνο όνειρα
Και να που οι φωνές
και τα τραγούδια σώπασαν
Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή
Ραγίσαν τα φεγγάρια
που χε φέρει η άνοιξη
Μαρμάρωσε το φως
στο τελευταίο νύχτωμα
Φτιασίδι ερωτικό
που θα φοράει το αύριο
Στις πιάτσες της βροχής
που θα πουλιέται Σάββατο
Γιάννης Ρίτσος - Ὧρες βροχῆς
Καρλόβασι, 28/7/87
Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα
Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια
Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι
Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία
Θά ῾θελε νὰ χτενίσει μὲ τὴ χτένα της τὴ βρεγμένη τους χαίτη. Ἀλλὰ
Οἱ τελευταῖοι παραθεριστὲς ἔφευγαν κιόλας. Μιὰ κότα
Λίγο πιὸ κεῖ κακάριζε ἀνάρμοστα. Κι ἦταν μιὰ λύπη
Νὰ βλέπεις πλῆθος τὰ σπουργίτια πεινασμένα νὰ χαμοπετᾶνε
Στὰ τρυγημένα ἀμπέλια, νὰ βλέπεις καὶ τὰ σύννεφα
Ν᾿ ἀλλάζουν, νὰ σκίζονται, νὰ τρέχουν παρ᾿ ὅτι
Καρφωμένα ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ μαῦρες πρόκες ἀπὸ κοράκια.
Ἔτσι, μέσα σὲ λίγες ὧρες, γέρασε ἡ Μαρία.
-
για τους αυριανούς αρχηγούς....... :D
Ἀρχηγοί
Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.
Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.
Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.
Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.
Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,
ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·
ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος, ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,
ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.
Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα πέρα,
ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.
Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης.
Γεώργιος Σουρῆς
-
Νὰ ἤμουν παππούς
... για όσους βιάζονται να μεγαλώσουν ή ... να διοριστούν ... :D
Δε φταίω εγω που μεγαλώνω...... (http://www.youtube.com/watch?v=Nu9fDHv2jCw&feature=related)
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή
Γιάννης Ρίτσος - Ὧρες βροχῆς
Ν᾿ ἀλλάζουν, νὰ σκίζονται, νὰ τρέχουν παρ᾿ ὅτι
Καρφωμένα ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ μαῦρες πρόκες ἀπὸ κοράκια.
Ἔτσι, μέσα σὲ λίγες ὧρες, γέρασε ἡ Μαρία.
Και Ὅμως!
Καὶ ὅμως ἐνῷ πλέον
ἐσάπισα παλαίων
εἰς τῆς ζωῆς τὴ πάλη
τὸ γῆρας τὸ μισῶ
καὶ θέλω καὶ λυσσῶ
νὰ γίνω νέος πάλι.
Γ Σουρής
-
Καλησπέρα.... :)
Και....οι θεοί γερνάνε!
ΘΕΟΙ ΠΟΥ ΓΕΡΑΣΑΝ
Στους δρόμους που χάνεσαι ,
ετούτες τις νύχτες
Με μάτια κλαμένα
πατώντας στις μύτες
Ετούτη η Άνοιξη
Πώς φαίνεται μόνη
Ο δρόμος που παίρνω
ποτέ δε τελειώνει
Σπίτια φτιαγμένα
με χάρτινους τοίχους
Δέντρα βαλμένα
σε ψεύτικους κήπους
Θεοί που γεράσαν
μέσα σε μιά νύχτα
Φίλοι που χάθηκαν
Πιαστήκαν σε δίχτυα
Χέρια που πλάθουν
πληγές ξεχασμένες
κορμιά που αγγίζουν
ψυχές γερασμένες
Ετούτη η Άνοιξη
ποτέ δε τελειώνει
Θεοί που φύγαν
και μείνανε μόνοι
Έϊ ! Εκείνο το βρέφος ,
ποιος το πληγώνει ;
-
“Τάσου Λειβαδίτη: Απάνθισμα”:
…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας
είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
“Αύριο”, λες,
και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο
το πελώριο ποτέ.
Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα
τόσο αιώνια!
αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.
Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου.
Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.
η αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά, το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα
Γι’ αυτό σου λέω
πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους,
όχι να περιμένεις την πράξη – είναι τότε αργά.
ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν
χιλιάδες ανείπωτα λόγια.
Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα
που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι
σε μιαν αναβολή.
Όλα όσα αρνηθήκαμε – αυτό είναι το πεπρωμένο μας.
-
Καλησπέρα... :D
Δεν σ’αγαπώ – Πάμπλο Νερούδα
Δεν σ’αγαπώ, σαν να είσουν τριαντάφυλλο ή ζαφείρι
η καρδία ενος γαρίφαλλου.
Σ’αγαπώ, όπως αξίζει σε κάποια πράγματα να αγαπηθούν,
μυστικά, ανάμεσα στην σκιά και στην ψυχή.
Σ’αγαπώ, σαν ένα φυτό που δεν ανθίζει ποτέ,
αλλά διατηρεί μέσα του, το φώς των κρυμμένων λουλουδίων.
Λόγω της αγάπης σου, ένα συγκεκριμένο άρωμα,
που αναδίεται βαθία μέσα απο τα σκοτάδια της γής, ζεί μέσα στο κορμί μου.
Σ’αγαπώ, χωρίς να ξέρω πώς, πότε και απο πού,
Σ’αγαπώ, ειλικρινά, χωρίς περιπλοκές και περηφάνια,
σ’αγαπώ, επειδή δεν ξέρω πως να αγαπώ διαφορετικά..
Όπου δεν υπάρχει «Εγώ», ούτε «Εσύ»,
Τόσο κοντά, που το χέρι σου πάνω στο στήθος μου, είναι το δικό μου..
Τόσο κοντά, που όταν κλείνεις τα μάτια σου, αποκοιμάμαι..
-
Το αγόρι και η πόρτα
ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα-
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! - φωνάξαμε.
Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι.
’σπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα-
καλπασμός, - η ιστορία
Να προφτάσουμε.
... αν - που να - προφτάσουμε ...!
-
Κουβέντα μ' ένα λουλούδι -Γιάννης Ρίτσος
Κυκλαδινό κυκλάμινο
στου βράχου τη σχισμάδα
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς
πού μίσχο και σαλεύεις
Μέσα στο βράχο σύναξα
το γαίμα στάλα στάλα
μαντήλι ρόδινο έπλεξα
κι ήλιο μαζεύω τώρα
Από τα "18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας".
Τα ποιήματα αυτά γράφτηκαν όλα σε μια μέρα, στις 16 Σεπτεμβρίου 1968, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στη Λέρο, ύστερα από κρυφή παραγγελία του Μίκη Θεοδωράκη. Σε αυτόν είναι χαρισμένα.
-
Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ' αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.
Νικηφόρος Βρεττάκος
-
Bρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα. Η Ελλάδα, που έχει ήδη πτωχεύσει το 1893 και υφίσταται διεθνή έλεγχο επί των εσόδων της, χρεωκοπεί επιπλέον πολιτικά και στρατιωτικά με τον ατυχή πόλεμο του 1897 και μπαίνει υπό την κηδεμονία της Επιτροπής Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Ενας σύγχρονος εκείνης της εποχής, ο Αγγλος G. Perris, έγραψε ότι «ο πόλεμος του 1897 ήταν ψευτοπόλεμος» που στόχευε στο «να επιβληθεί ο διεθνής έλεγχος στα οικονομικά της Ελλάδας, πράγμα που δεν τολμούσε να δεχτεί ούτε ο βασιλιάς ούτε καμιά κυβέρνηση και Βουλή, γιατί αποτελεί μείωση της ανεξαρτησίας του κράτους.
(Perris, G. H., "The Eastern Crisis of 1897 and the British Policy in the Near East". London 1897, σελ. 227)
Την περίοδο αυτή (1897, 1899) ο Κ. Καβάφης γράφει δυο ποιήματα με αφορμή την τρέχουσα επικαιρότητα, που αποδεικνύονται προφητικά για το μέλλον:
Η Τράπεζα του Μέλλοντος
Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω
εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω
πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλλω.
Κεφάλαια μεγάλ’ αν έχη αμφιβάλλω.
Κι’ άρχισα να φοβούμαι μη στην πρώτη κρίσι
εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήση.
Η Επέμβασις των Θεών
"Θα γίνη τώρα τούτο, κ' έπειτα εκείνο·
και πιο αργά, σε μια ή δυο χρονιές (ως κρίνω),
τέτοιες θα είν' η πράξεις, τέτοιοι θάν' οι τρόποι.
Δεν θα φροντίσουμε για μακρυνό κατόπι.
Για το καλλίτερον ημείς θα προσπαθούμε.
Και όσο προσπαθούμε, τόσο θα χαλνούμε,
θα μπλέκουμε τα πράγματα, ως να βρεθούμε
στην άκρα σύγχυσι. Και τότε θα σταθούμε.
Θα ήν' η ώρα οι θεοί να εργασθούνε.
Έρχονται πάντοτ' οι θεοί. Θα καταιβούνε
από τες μηχανές των, και τους μεν θα σώσουν,
τους δε βίαια, ξαφνικά θα τους σηκώσουν
από την μέση· και σαν φέρουνε μια τάξι
θ' αποσυρθούν.- Κ' έπειτ' αυτός τούτο θα πράξη,
τούτο εκείνος· και με τον καιρόν οι άλλοι
τα ιδικά των. Και θ' αρχίσουμε και πάλι".
-
Καλησπέρα... :)
Αδύνατα
Μία χαρά υπάρχει πλην ευλογητή
μία παρηγορία εν αυτή τη λύπη.
Από το τέλος τούτο πόσοι συρφετοί
λείπουν χυδαίων ημερών, πόση ανία λείπει!
Είπεν εις ποιητής «Είναι αγαπητή
η μουσική που δεν δύναται να ηχήση».
Κ' εγώ θαρρώ ότι η πλέον εκλεκτή
είν' η ζωή εκείνη που δεν δύναται να ζήση.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
Στο πληκτικό χωριό
Στο πληκτικό χωριό που εργάζεται -
υπάλληλος σ' ένα κατάστημα
εμπορικό· νεότατος - και που αναμένει
ακόμη δυο τρεις μήνες να περάσουν,
ακόμη δυο τρεις μήνες για να λιγοστέψουν οι δουλειές,
κ' έτσι να μεταβεί στην πόλιν να ριχθεί
στην κίνησι και στην διασκέδασιν ευθύς·
στο πληκτικό χωριό όπου αναμένει -
έπεσε στο κρεββάτι απόψι ερωτοπαθής,
όλ' η νεότης του στον σαρκικό πόθο αναμένη,
εις έντασιν ωραίαν όλ' η ωραία νεότης του.
Και μες στον ύπνον η ηδονή προσήλθε· μέσα
στον ύπνο βλέπει κ' έχει την μορφή, την σάρκα που ήθελε...
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
... κι έλεγα ότι μιλούσε γι' απλήρωτο - εν μέσω Νοέμβρη - αναπληρωτή ...! Αλίμονο, αναπληρωτής και απλήρωτος, στους χρόνους του Καβάφη ...! Για που, μωρέ, οπισθοδρομούμε ... ??? ::) ::)
-
Ο Δεκέμβρης του 1903 (http://www.youtube.com/watch?v=UroD7tMMBjI&feature=related)
Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.
Κωνσταντίνου Π. Καβάφη
-
Κώστας Καρυωτάκης-Πρέβεζα
Θάνατος είν' οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη ο ήλιος,
θάνατος μέσα στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,
για να ζυγίσει, μιά "ελλιπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξακονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε τη μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"υπάρχω;" λες, κι ύστερα: "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.
'Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς,
ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Ο Κώστας Καρυωτάκης τον Ιούνιο του 1928 αποσπάται στην Πρέβεζα. Ήδη είναι αηδιασμένος από τη γραφειοκρατία και τη ζωή του δημόσιου υπάλληλου. Η αηδία γίνεται απόγνωση σε γράμματα που στέλνει σε συγγενείς και φίλους του. Την 1η Ιουλίου στέλνει σε ένα ξαδερφό του το ομώνυμο ποίημα.Πολλοί που αγαπούν την Πρέβεζα θεωρούν ότι ο Καρυωτάκης με αυτό το ποίημα του την αδικεί. Από την άλλη μεριά για ποιά Πρέβεζα μιλάμε; Για την Πρέβεζα που μόλις πριν από 17 χρόνια έχει απελευθερωθεί από τους Τούρκους. Για την Πρέβεζα που ο πιο σύντομος τρόπος να την προσεγγίσεις εκείνη την εποχή ήταν ένα πολύωρο ταξίδι με ατμόπλοιο από την Πάτρα. Άλλωστε η Πρέβεζα είχε την ατυχία να βρεθεί στο τέλος της τραγικής διαδρομής του Κώστα Καρυωτάκη, που 20 μέρες μετά αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Θα μπορούσε στη θέση της να είναι μια οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη του μεσοπολέμου.
Και από τη φωνή του Β. Παπακωνσταντίνου: http://www.youtube.com/watch?v=oIU96GM4Q2s&feature=related
-
Μανόλης Αναγνωστάκης:
Θά ῾ρθει μιὰ μέρα
Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ
ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.
Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ
στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς
νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο
μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι
ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις
Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.
Μανόλης Αναγνωστάκης:
13.12.43
Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ ῾λεγα
Ὅταν σφυρίζουν τὰ πλοῖα μὴν εἶσαι στὸ λιμάνι.
Μὰ ἡ μέρα ποὺ ἔφευγε ἤτανε δικιά μας
καὶ δὲ θὰ θέλαμε ποτὲ νὰ τὴν ἀφήσουμε
Ἕνα μαντήλι πικρὸ θὰ χαιρετᾶ τὴν ἀνίατου γυρισμοῦ
Κι ἔβρεχε ἀλήθεια πολὺ κι ἤτανε ἔρημοι οἱ δρόμοι
Μὲ μιὰ λεπτὴν ἀκαθόριστη χινοπωριάτικη γεύση
Κλεισμένα παράθυρα κι οἱ ἄνθρωποι τόσο λησμονημένοι -
Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι; Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι;
Κι ἕσφιγγα τὰ χέρια σου Δὲν εἶχε τίποτα τ᾿ ἀλλόκοτο ἡ κραυγή μου.
Θὰ φύγουμε κάποτε ἀθόρυβα καὶ θὰ πλανηθοῦμε
Μὲς στὶς πολύβοες πολιτεῖες καὶ στὶς ἔρημες θάλασσες
Μὲ μιὰν ἐπιθυμία φλογισμένη στὰ χείλια μας
Εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ γυρέψαμε καὶ μᾶς τὴν ἀρνήθηκαν
Ξεχνοῦσες τὰ δάκρυα, τὴ χαρὰ καὶ τὴ μνήμη μας
Χαιρετώντας λευκὰ πανιὰ π᾿ ἀνεμίζονται.
Ἴσως δὲ μένει τίποτ᾿ ἄλλο παρὰ αὐτὸ νὰ θυμόμαστε.
Μὲς στὴν ψυχή μου σκιρτᾶ τὸ ἐναγώνιο Γιατί,
Ρουφῶ τὸν ἀγέρα τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἐγκατάλειψης
Χτυπῶ τοὺς τοίχους τῆς ὑγρῆς φυλακῆς μου
καὶ δὲν προσμένω ἀπάντηση
Κανεὶς δὲ θ᾿ ἀγγίξει τὴν ἔκταση τῆς στοργῆς
καὶ τῆς θλίψης μου.
Κι ἐσὺ περιμένεις ἕνα γράμμα ποὺ δὲν ἔρχεται
Μιὰ μακρινὴ φωνὴ γυρνᾶ στὴ μνήμη σου καὶ σβήνει
Κι ἕνας καθρέφτης μετρᾶ σκυθρωπὸς τὴ μορφή σου
Τὴ χαμένη μας ἄγνοια, τὰ χαμένα φτερά.
-
Kαλησπέρα.... :)
TΟ ΑΠΟΜΕΣΗΜΕΡΟ ΕΝΟΣ ΦΑΥΛΟΥ
Γεώργιος Σεφέρης
(1900-1971)
Τράβα αγωγιάτη, καρότσα τράβα,
τράβα να φτάσουμε γοργά στην Κάβα!
Φύσα βαπόρι, βόα μηχανή,
να ΄ρθούμε πρώτει εμείς!-οι στερνοί.
Τα στερνοπαίδια και τ’ αποσπόρια
και τ΄ αποβράσματα και τ΄ αποφόρια
μιας μάχης που ήτανε γι άλλα κορμιά
για μάτια αλλιώτικα κι άλλη καρδιά.
Πολιτικάντηδες, καραβανάδες,
ψιλικαντζήδες, κολλυβιστάδες,
μούργοι, μουνούχοι και θηλυκά-
τράβα αγωγιάτη! Βάρα αμαξά!
Φτωχή Πατρίδα, στα μάγουλά σου
μαχαίρια γράφουνε το γολγοθά σου,
μάνα λιοντόκαρδη, μάνα ορφανή,
κοίτα αν αντέχεις τέτοια πομπή:
το ματσαράγκα, το φαταούλα
με μπογαλάκια και με μπαούλα
τη χύτρα που έβραζε κάθε βρωμιά
λες και την άδειασαν όλη μεμιά
σ΄ αυτούς ανάμεσα τους ήπιους λόγους
όπου μας κλεισανε σαν υποτρόφους
ενός αδιάντροπου φρενοβλαβή
που στο βραχνά του παραμιλή.
Δες το σελέμη, δες και το φάντη
πως θυμιατίζουνε τον ιεροφάντη
που ρητορεύεται λειτουργικά
μπρος στα πιστά του μηρυκαστικά.
Μαυραγορίτες από τα Νάφια
της προσφυγιάς μας άθλια σινάφια,
γύφτοι ξετσίπωτοι κι αρπαχτικοί,
λένε, πατρίδα, πως πάνε εκεί
Στα χώματά σου τα λαβωμένα
γιατί μαράζωσαν, τάχα, στα ξένα
και δεν μπορούνε χωρίς εσέ-
οι φαύλοι: τρέχουνε για το λουφέ
Cava dei Tirreni, 7.10.1944
-
Το βιβλίο
Το βιβλίο θα αξίζει,
μόνο όταν το διαβάσεις,
όχι στη βιβλιοθήκη,
στριμωχτό να το ξεχάσεις.
Στα βιβλία μέσα βρίσκεις
και σωστά και λαθεμένα,
μα την κρίση πως θα κάνεις
όταν στέκονται κλεισμένα;
Αν το βάλεις στο γραφείο,
το εξώφυλλο να βλέπεις,
στο μυαλό να μπει η γνώση,
μόνος σου δεν επιτρέπεις.
Στα βιβλία μέσα βρίσκεις
και σωστά και λαθεμένα,
μα την κρίση πως θα κάνεις
όταν στέκονται κλεισμένα;
-
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Σουρής (1853-1919)
-
Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.
* * *
Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
* * *
Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.
* * *
Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.
* * *
Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!
* * *
Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...
αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.
* * *
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.
Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.
* * *
Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.
Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.
Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.
* * *
Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
* * *
-
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΟΥΡΗΣ : ΟΙ ΦΟΡΟΙ (1883)
«Βάλετε φόρους, βάλετε εις την πτωχήν μας ράχη,
ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα
σεις το κρασί και τον καπνό που πίνετε μονάχοι
κι εμείς να σας κοιτάζομε με μάτι σαν γαρίδα
Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει
βάλετε φόρους, βάλετε, η πλάτη μας αντέχει.
*
Ο,τι καλό κι αν έχουμε επάνω σας ας μείνει
στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα
μ' εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει
φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας ακόμα
του σώματός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα
και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.
*
Ο,τι κι αν τρώγουν οι πτωχοί το έθνος ας τα τρώγει
ό,τι κι αν πίνουν οι πτωχοί το έθνος ας τα πίνει
χορταίνετε σαν Λούκουλοι μ' εμάς το σκυλολόγι
κι εμείς θα σας γνωρίζουμε γι' αυτό ευγνωμοσύνη.
Τέτοιοι χωριάτες που 'μαστε αντέχουμε εις όλα
και ούτε τόσον εύκολα τινάζουμε τα κώλα.
*
Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι
και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι
Πρέπει να στέκουν οι πολλοί στα σπίτια των κλεισμένοι
και οι ολίγοι να πηδούν επάνω στο παλάτι
Πρέπει ο κόσμος ο πολύς να δέχεται τα βάρη
κι ο λιγοστός επάνω του κανένα να μην πάρει.
*
Μ' αυτόν τον νόμον έζησε ο κόσμος και θα ζήσει
τη δύναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία
Δεν ημπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίσει
γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία
Φτώχεια και πλούτος - ζήτημα του καθενός αιώνος:
Ιδού το τέλος κι η αρχή του φοβερού αγώνος
*
Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώσει
για τόσα νομοσχέδια μη βγάλει τσιμουδιά
Εις της πατρίδας τον βωμόν το αίμα του ας δώσει
χωρίς ν' αφήσει στεναγμόν η μαύρη του καρδιά
Κι αν τώρα πάλι έπεσεν επάνω του ο κλήρος
Πρέπει και πάλι να φανεί γενναίος - μάρτυς - ήρως».
*
-
αυτες οι αντιθέσεις ειναι που με τρελαινουν !!!
πολυ ωραιες επιλογες pontiki!!!
πού πηγες και τις ξετρύπωσες?
-
Γιάννης Ρίτσος - Τὰ ἐρωτικά
Μικρὴ σουΐτα σὲ κόκκινο μεῖζον
Ι.
Πλῆθος λεμόνια
ἐπάνω στὸ τραπέζι
στὶς καρέκλες
στὸ κρεβάτι
κίτρινες λάμψεις
τρέχουν τὸ σῶμα σου
μ᾿ ἀρέσει ποὺ βρέχει
νύχτα μὲ χίλια λεμόνια
καὶ ξαφνικὰ ὁ φακὸς τοῦ δασοφύλακα
νὰ σταματάει τοὺς βρεγμένους λαγοὺς
στὰ πισινά τους πόδια.
Διακοφτὸ 18.11.80
ΙΙ.
Ὢ ἀλάνθαστο σῶμα
πόσα καὶ πόσα λάθη
μ᾿ ἕνα μικρὸ διαβατικὸ φεγγάρι
στὰ γυμνὰ δέντρα τοῦ πεζοδρομίου
ἀδειοῦχοι στρατιῶτες καπνίζουν
κάτω ἀπ᾿ τὸ ὑπόστεγο
βρέχει ὅλη μέρα
ἀκούω τὸ νερὸ νὰ κυλάει ἀτέλειωτο
ἀπ᾿ τὰ λούκια στὸ δρόμο
παρότι τὸ ξέρω
αὐτὸ τὸ εἰσιτήριο
εἶναι ἐκπρόθεσμο πιά.
Ἀθήνα 18.11.80
ΙΙΙ.
Τὸ σῶμα -λέει-
στὴ γενική: τοῦ σώματος
καὶ γενικὰ τὸ σῶμα
ἄλλη λέξη πυκνότερη δὲν ἔχω
παίρνω τὴ νάϋλον σακούλα
μπαίνω στὰ λαϊκὰ ἑστιατόρια
μαζεύω ψαροκόκαλα
γιὰ τὶς ἄγριες γάτες τῆς γειτονιᾶς
στὰ διαλείματα -λέει-
κουβεντιάζω μὲ τοὺς μουσικοὺς
στὰ σκοτεινὰ παρασκήνια-
τί ἀπέραντη ἀπόσταση διανύω
ἀπ᾿ τὸ σῶμα σου
ἕως τὸ σῶμα σου.
Ἀθήνα 19.11.80
-
ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
Εαυτούληδες
(από τη συλλογή Εαυτούληδες 1950)
Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη,
ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη
και με ήβραν —χωρίς κανέν' να μου λείπει—
τα λάθη.
Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω — μπραμ-πάφες
όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες
—ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, oι γκάφες-
μου όλες.
A!... τι θίασος λίγον τι από αλήτες
μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους,
έτσι ως έμοιαζαν — με πρισμένες τις μύτες—
παλιάτσους.
Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη βέργα
μπρος σε τρίποδα με κάντα μυστήρια,
όπου γράφονταν τ' αποτυχημένα-μου έργα
—εμβατήρια!
Α... τι έμπνευση!... Μαιτρ του φάλτσου 'γώ πάντα,
με τη βέργα-μου τώρα ψηλά —λέω— με τρόμους
νά, με δαύτη-μου να παρελάσω τη μπάντα
στούς δρόμους.
Kι ως πισώκωλα θα παγαίνω πατώντας,
μες σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια
οι παλιάτσοί-μου — στον αέρα πηδώντας —
τα θούρια...
-
Μαραμπού (Ν. Καββαδίας)
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.
Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπου 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρό απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.
Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
Θα προχωρήσω!...Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές,
"μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".
Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
σέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...
Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...
-
Καλησπέρα! :D
ΑΣΤΡΑ τ'ΟΥΡΑΝΟΥ
-Canto Apache-
Κοιτάχτε τα μόλις προβάλλουν
πάνω από την γραμμή που συναντιούνται
η γη και ο ουρανός,
Στην άνοδό σας, ω! 'Αστρα!
γίνετε οδηγοί μας, γίνετε μέντορες,
μάθετέ μας να είμαστε σαν και σας ΕΝΩΜΕΝΟΙ.
R. TAGORE
Trad. Lunapiena
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΙΝΔΙΑΝΩΝ
Επέτρεψέ μου, Ω! Μεγάλο Πνεύμα,
να μάθω το μυστικό που έκρυψες
σε κάθε φύλλο των δέντρων
και σε κάθε πέτρα.
Θέλω να είμαι δυνατός,
όχι για να κυριαρχήσω τον αδελφό μου
αλλά για να δαμάσω
τον πιό μεγάλο μου εχθρό,
τον εαυτό μου.
Βοήθησέ με να είμαι έτοιμος
για να έλθω κοντά σου,
με καθαρά χέρια
και ειλικρινές βλέμμα.
Έτσι, όταν η ζωή μου τελειώσει
με του ηλιοβασιλέματος το αντίο
το πνεύμα μου να έλθει κοντά σου
χωρίς ντροπή.
Preghiera Cheyenne
Trad. Lunapina
-
"Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος ..."
Απ' το "Μονόγραμμα" του Ελύτη
-
Γιατί μου φαίνεται τόσο απελπιστικά επίκαιρο? Βλέπω γύρω μου όλο αυτό που περιγράφει ο Διονύσιος Σολωμός (Ύμνος εις την ελευθερίαν) κι απ' την άλλη διαβάζοντάς το μούρχονται στο νου τα λόγια του άλλου ποιητή, του Ελύτη,
Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,
όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Άργειε νάρθει εκείνη η μέρα,
κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τάσκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου έμενε, να λες
περασμένα μεγαλεία,
και διηγώντας τα να κλαις.
Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι
από την απελπισιά.
-
Καλησπέρα.... :D
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ
1.
Αν ζήσεις μ' ένα ποίημα,
θα πεθάνεις μόνος.
2.
Αν ζήσεις με δύο ποιήματα,
θ' αναγκαστείς να απατήσεις το ένα.
3.
Αν συλλάβεις ένα ποίημα,
θ' αποκτήσεις ένα παιδί λιγότερο.
4.
Αν την ώρα που γράφεις
φοράς το στέμμα σου,
οι άλλοι θα σε κοροϊδεύουν.
5.
Αν την ώρα που γράφεις
δεν φοράς το στέμμα σου,
θα κοροϊδεύεις εσύ τον εαυτό σου.
6.
Αν επαινείς τα ποιήματά σου,
θα σ' αγαπήσουν οι βλάκες.
7.
Αν επαινείς τα ποιήματά σου
κι αγαπάς τους βλάκες,
θα σταματήσεις να γράφεις.
8.
Αν γράψεις ένα ποίημα
και επαινέσεις το ποίημα κάποιου άλλου,
θα σ' ερωτευθεί μια ωραία γυναίκα.
9.
Αν γράψεις ένα ποίημα και επαινέσεις
υπερβολικά το ποίημα κάποιου άλλου,
θα σε προδώσει μια ωραία γυναίκα.
10.
Αν αφήσεις τα ποιήματά σου γυμνά,
θα σε κατατρύχει ο φόβος του θανάτου.
11.
Αν σε κατατρύχει ο φόβος του θανάτου,
τα ποιήματά σου θα σε σώσουν.
12.
Αν απαρνηθείς τα ποιήματά σου για την πεζογραφία,
θα βγεις σίγουρα κερδισμένος.
Η ποίηση θα αντέξει και χωρίς εσένα.
ΝΕΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1996 - 1997
ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ
-
Αν γράψεις ένα ποίημα και επαινέσεις
υπερβολικά το ποίημα κάποιου άλλου,
θα σε προδώσει μια ωραία γυναίκα.
Γυναικείο σώμα, λόφοι λευκοί, πόδια κατάλευκα,
μοιάζεις του κόσμου όπως μου δίνεσαι έτσι.
Στο αργασμένο κορμί μου άγρια σε σκάβει
και σου αναδύει τον υιό και λόγο από της γαίας τα έγκατα.
Ήμουνα μόνος κι έρημος, σαν το τούνελ καληώρα.
Με βλέπαν τα πουλιά και φεύγανε,
και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική.
Για να μείνω εγώ ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο,
σ' έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα.
Επέστη όμως της πληρωμής ο καιρός, κι εγώ σ' αγαπάω.
Σώμα από χνούδι κι από μούσκλια
κι από άπληστο γάλα και κραταιό.
Ω, τ' αγγεία του στήθους! Ω!, τα μάτια της απουσίας!
Ω, του εφηβαίου τα ρόδα! Ω, η συρτή και θλιμμένη φωνή σου!
Σώμα της δικιά μου γυναίκας,
υπήκοος θα 'μαι πιστός των θέλγητρών σου.
Δίψα μου, πόθε μου ατελεύτητε, αβέβαιε δρόμε μου!
Σκούρες νεροσυρμές, όπου η δίψα αιώνια ακολουθεί,
και ο κάματος ακολουθεί, και ο καημός ο απέραντος.
ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
-
Συγκλονιστικό!!!Πόσο πλούσια είναι η ζωή!Πώς έχουμε τόσο "στεγνώσει"....
-
Αργοπεθαίνει...
Pablo Neruda
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει
στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
Μετάφραση από Ιταλική δημοσίευση:Βασίλη Χατζηγιάννη
.
-
Σιωπή
Το άσυλο της νύχτας
Και των αφανισμένων πόθων
Το σύντομο βάθος..
Ο έρωτας γρατζουνίζει τον κοινόχρηστο χρόνο
Κι εμείς ηχεία
Στο άπαν
Ανοιχτές διαβάσεις για τη φωτιά
Που τρέφει τον κόσμο..
http://tha.pblogs.gr
-
Ο Σταθμάρχης
Γιάννη Σκαρίμπα, από την ποιητική συλλογή ''Εαυτούληδες'' (πρώτη έκδοση 1952)
Θόλωνε το βράδυ και το τραίνο είχ’ έμβει
στον ερημικό σταθμό βαρύ κι ατόφιο
λες το ‘χε τυλίξει σ’ άχνά πέπλα η ρέμβη
έτσι ως ξάφνου στάθκε ακίνητο και ψόφιο.
Σήμανε η καμπάνα κι έτριξαν οι θύρες,
ούρλιαξε ‘να σφύριγμα και αυτό εκινήθη
πλάι σε μια παράτα αγέρωχες φιλύρες,
που κωπηλατούσαν - λες στητές - στη λήθη.
Λίγο ακόμα κι όργιο - αρθρωτή γουστέρα -
θάφευγε ως είχ’ έρθει μέσ’ σ’ ατμών τολύπη
κι εγώ πάλι μόνος στη θλιμμένη εσπέρα,
με συντρόφισσά μου, θάμενα, τη λύπη.
Άξαφνα ως γλυστρούσε – σ’ ένα παρεθύρι
ένα χέρι εξαίσιο μούγνεψε και πάει,
μια σειρά άσπρα δόντια, δυό μάτια σαπφείροι
μούστειλαν - και φύγαν - φίλημα στα χάη!
Έμεινα… Η μέρα είχε κιόλας φύγει,
του σταθμού μου, γύρω, η ερημία αλύχτα.
κείνες οι φιλύρες πήγαιναν με ρίγη
και με βήμα στράτι-ωτικό στη νύχτα…
Ω, εσύ, κυρά μου χέρι, δόντια, μάτι,
όνειρο και τραίνο πού την πάς τη νιότη,
έδωσα σινιάλο - το κ α θ ή κ ο ν! - για τη
διασταύρωσή μας στην αιωνιότη…
-
Στο φως διαμένεις
γιασεμί που αγαπώ
Πώς με ανάγεις;
Από το βιβλίο "Συμεών μνήμα" του ιερομόναχου Συμεών, εκδόσεις Άγρα
-
1897: Η ήδη χρεωκοπημένη Ελλάδα βγαίνει ταπεινώμενη από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο που λήγει το Μάιο ύστερα από παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων. Στη συνέχεια υποχρεώνεται να μπει υπό τον έλεγχο της Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής, η οποία εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα, για να επιβλέπει την τήρηση των συμφωνιών, την εξόφληση των δανειστών της Ελλάδας και την καταβολή της αποζημίωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το Δεκέμβριο λοιπόν εκείνου του χρόνου ο Καβάφης γράφει το περίφημο ποίημα "Περιμένοντας τους βαρβάρους".
Και ερχόμαστε στο Δεκέμβριο του 2010. Η Ελλάδα είναι πάλι χρεωκοπημένη, η Τρόικα είναι εγκατεστημένη πάλι στην Αθήνα και εμείς.... περιμένουμε να μάθουμε για τους εξωγήινους από τη ΝΑSA. Θα ήταν μια κάποια λύσις...
Περιμένοντας τους Βαρβάρους
—Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
—Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
—Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
—Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
—Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
—Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
—Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
ΝΙΚΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ
Επειδή μιλώ για τριαντάφυλλα,
για τη διάχυση του φωτός,
την ανημποριά της αγάπης,
και την παροδική ζωή μας,
μη νομίζετε, φίλοι από τον βορρά,
ότι αυτό που συνέβηκε το 74
δεν απλώνει σαν κηλίδα στη ζωή μου,
κάθε μέρα.
Το φεγγάρι ξεπροβάλλει σα μια φέτα καρπουζιού από τη θάλασσα
και η πεθαμένη μητέρα μου στη βεράντα του σπιτιού μας στην
παραλία της Αμμοχώστου να μας φωνάζει να βγούμε από το νερό.
Είδα έναν πίνακα που ζωγράφισε τις προάλλες
στον τοίχο μιας ταβέρνας στο Καρπάσι.
Μιας ταβέρνας που την αποτελούσαν κλεμμένες καρέκλες, κλεμμένα
τραπεζομάντηλα, κλεμμένες πόρτες, κλεμμένα χερούλια.
-Είναι της μάνας μου, είπα στον ταβερνάρη, εδώ είναι γραμμένο
το όνομα της.
-Τώρα όμως είναι δικό μου, είπε ο άντρας που ήρθε από το μέρος που
ανατέλλει ο ήλιος, (έτσι μου τον περιέγραψε η γυναίκα του).
-Είναι δικό μου τώρα, είπε, ganimend,*
έτσι το λένε στα τουρκικά.
ganimend: λάφυρο πολέμου
-
Η Ψυχές των Γερόντων
Μες στα παληά τα σώματά των τα φθαρμένα
κάθονται των γερόντων η ψυχές.
Τι θλιβερές που είναι η πτωχές
και πώς βαρυούνται την ζωή την άθλια που τραβούνε.
Πώς τρέμουν μην την χάσουνε και πώς την αγαπούνε
η σαστισμένες κι αντιφατικές
ψυχές, που κάθονται —κωμικοτραγικές—
μες στα παληά των τα πετσιά τ’ αφανισμένα.
Κ. Καβάφης
-
Αἴφνης
Αὐτὸ ποὺ λέμε ὄνειρο δὲν εἶν᾿ ὄνειρο
ποὺ ἡ πλατιὰ πραγματικότητα δὲν εἶναι πραγματική.
Κάπου γελιέμαι μὰ ἐκεῖ κιόλας ὑπάρχω ἀπόλυτα,
σὰν τὸ σύννεφο ποὺ ἀλλάζει στὰ νωθρὰ δευτερόλεπτα
ὄντας μονάχα ἡ ἀκάλεστη μεταμόρφωση.
Κανένα λιοντάρι δὲν παραγνώρισε τὸ θήραμα
καὶ ἡ πάπια δὲν ἔπαψε νὰ πιπιλίζει τὴ λάσπη·
τὸ χταπόδι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ ρηχὸ θαλάμι του μὲ γαλαζόπετρα
στὰ ξέφωτα ἡ τίγρη λησμονιέται ἀνεπίληπτα.
Νυχτώνει καὶ σήμερα. Ἡ ἀγωνία
λέει πάλι: θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο.
Νίκος Καρούζος
-
Στ' αστεία παίζαμε.
Στ΄αστεία παίζαμε.
Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στη μέθη του παιχνιδιου σας δώσαμε και τις γυναίκες μας
Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά από το φως της ημέρας -
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε· χάναμε ολοένα
Πως θα φύγουμε τώρα; που θα πάμε; ποιός θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!
Μανώλης Αναγνωστάκης.
-
Τι φταις αλήθεια.
Τι φταις αλήθεια. Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το "εμείς". Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο "εγώ". Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτά του "εσείς". Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ". Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί". Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες "Αυτός! Αυτός!" Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς. Τι φταις! Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου, θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε. Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου (θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; ) "Μαζί". "Μαζί". Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική. Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί. :)
Αλκυόνη Παπαδάκη
-
Πριν απ'τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ'τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Οδυσσέας Ελύτης
-
Τι φταις αλήθεια.
Τι φταις αλήθεια. Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το "εμείς". Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο "εγώ". Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτά του "εσείς". Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ". Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί". Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες "Αυτός! Αυτός!" Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς. Τι φταις! Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου, θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε. Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου (θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; ) "Μαζί". "Μαζί". Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική. Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί. :)
Αλκυόνη Παπαδάκη
συγκλονιστικο αποσπασμα.... :-* :-*
-
:) Η Αλκυόνη Παπαδάκη...είναι συγκλονιστική!
-
'Αλλο ένα λατρεμένο.... :)
Χασαμε πολλα, γιατι δε μαθαμε ποτε να στηνουμε στην ψυχη μας αναχωματα.
Χασαμε, γιατι δεν φορεσαμε στολες παραλλαγης.
Μα περισσοτερα χασαμε, γιατι μπερδεψαμε την αγαπη με την ανοχη...
Υπαρχει κι ο βουρδουλας, στην αναγκη ματακια μου. Δεν ειναι κακο. Το καμε κι ο Ναζωραιος. Και δε σου λεω να χτυπας τον αλλο στα μουτρα. Χτυπα εστω κατω, στο χωμα. Χτυπα να σηκωσεις λιγη σκονη. Χτυπα για να δειξεις μια φορα πως εισαι κι εσυ εκει!
...οταν δεν θελεις να αντικρυσεις εκεινο που φοβασαι, να γυριζεις αλλου τα ματια σου. Ενω νιωθεις φανερα τον ισκιο του πισω του, εσυ πλησιαζεις στο ανοιχτο παραθυρο, χαριεντιζεσαι και αναφωνεις:
'Αχ! Τι ωραια θεα!'
...αν δεις την ψυχη μου να τρεχει με ματωμενα γονατα κοντα σου, μην τρομαξεις...
Δεν ειναι τιποτα καλε.Απο το παιχνιδι ειναι.
Ολα τ'απογευματα της ζησης μου τα περασα παιζοντας κυνηγητο με τα ονειρα μου...
Αλκυονη Παπαδακη
'βαρκαρισσα της χιμαιρας'
-
'Ενα...τελευταίο για σήμερα!
Στα Μονοπάτια τ'ουρανού
Στη σιωπή του ουρανού
γεννήθηκε η αγάπη
κι έγινε όνειρο,
παιδί της νύχτας..
που αντανακλά
στο φως του ήλιου
το χαμόγελο της ζωής
και την χαμένη της αθωότητα
στο βλέμμα ενος παιδιού..
Στα Μονοπάτια τ'ουρανού
γέρνει και ξαποσταίνει.
Lunapiena
-
...
VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.
Οδυσσέας Ελύτης - ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
http://www.youtube.com/watch?v=riyngEuq2FU
-
Δρόμοι περπατημένοι
Δρόμοι περπατημένοι κι απερπάτητοι
ποιος τους εδιάβη πέρα ποιος δεν τους πατεί.
Μα ο που τους πήρε κι ήμπε μες στα αίματα
μήτε Θεός μήτ' άλλος δεν τον σταματά.
Κατακαημένη πλάση που σε γήτεψαν
όλ' οι τρελοί του κόσμου κι εστρατήγεψαν!
Οδυσσέας Ελύτης
-
...
Ακουστά σ’ έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
...
Οδυσσέας Ελύτης - ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
-
Για aristous φίλους ;)
http://www.youtube.com/watch?v=PkBjYeqtgME
-
Για aristous φίλους ;)
http://www.youtube.com/watch?v=PkBjYeqtgME
... ευχαριστώ που είσαι ...
-
http://www.youtube.com/watch?v=PkBjYeqtgME
Απλά.....Τ Ε Λ Ε Ι Ο.....
-
Ντίνος Χριστιανόπουλος - Εκείνοι που μας παίδεψαν
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ,
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή∙
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν μες στα πιο βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ...
-
Για aristous φίλους ;)
http://www.youtube.com/watch?v=PkBjYeqtgME
Πολυαγαπημένος Μπόρχες ...paraxene, aristευσες σίγουρα :)
Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ποίηση
Ἀνάσκαψα ὅλη τη γῆ νὰ σὲ βρῶ.
Κοσκίνισα μὲς τὴν καρδιά μου τὴν ἔρημο· ἤξερα
πὼς δίχως τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι πλῆρες
τοῦ ἥλιου τὸ φῶς. Ἐνῷ, τώρα, κοιτάζοντας
μὲς ἀπὸ τόση διαύγεια τὸν κόσμο,
μὲς ἀπὸ σένα - πλησιάζουν τὰ πράγματα,
γίνονται εὐδιάκριτα, γίνονται διάφανα -
τώρα μπορῶ
ν᾿ ἀρθρώσω τὴν τάξη του σ᾿ ἕνα μου ποίημα.
Παίρνοντας μία σελίδα θὰ βάλω
σ᾿ εὐθεῖες τὸ φῶς.
Νικηφόρος Βρεττάκος
-
Ντίνος Χριστιανόπουλος - Εκείνοι που μας παίδεψαν
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ,
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή∙
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν μες στα πιο βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ...
Αρίστε, δεν το κρύβω ότι με ξάφνιασες ευχάριστα με την επιλογή σου και ανέβηκες στην εκτίμησή μου.
-
Ντίνος Χριστιανόπουλος - Εκείνοι που μας παίδεψαν
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ,
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή∙
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν μες στα πιο βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ...
Αρίστε, δεν το κρύβω ότι με ξάφνιασες ευχάριστα με την επιλογή σου και ανέβηκες στην εκτίμησή μου.
... έτσι εύκολα που ανέβηκα ..., ελπίζω να μην κατέβω ...! :)
-
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού.
Μάτια της περηφάνειας και του διάφανου βυθού,
μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
-
Καλησπέρα :)
ΕΥΓΕΝΕΙΑ
Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και γίνε σαν αηδόνι,
και γίνε σα λουλούδι.
Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και πέ τονε τραγούδι.
Μη δέσεις την πληγή σου
παρά με ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
-- για μπάλσαμο -- και αφιόνια.
Μη δέσεις την πληγή σου,
και το αίμα σου, πορφύρα.
Λέγε στους θεούς “να σβήσω!”
μα κράτα το ποτήρι.
Κλότσα τις ημέρες σου όντας
θα σου 'ναι πανηγύρι.
Λέγε στους θεούς “να σβήσω!”
με λέγε το γελώντας.
Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και δρόσισε τα χείλη
στα χείλη της πληγής σου.
Ένα πρωί, ένα δείλι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και γέλασε και σβήσου.
Κων/νος Γ. Καρυωτάκης
-
Σταδιοδρομία
Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω
σε σχήμα βιβλίου μεγάλο.
«Οι στίχοι παρέχουν ελπίδες»
θα γράψουν οι εφημερίδες.
«Κλεαρέτη Δίπλα - Μαλάμου»
και δίπλα σ' αυτό τ' όνομά μου.
Την ψυχή και το σώμα πάλι
στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη.
Αλλά, με τη δύση του ηλίου,
θα πηγαίνω στου Βασιλείου.
Εκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους
λογίους και τους διδασκάλους.
Τα λόγια μου θα' χουν ουσία,
η σιωπή μου μια σημασία.
Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια.
Θα φύγουν, και θα 'ναι η καρδιά μου
σα ρόδο που επάτησα χάμου.
Κων/νος Γ. Καρυωτάκης
Καλή σταδιοδρομία ... :)
-
Απόψε έχω μες την καρδιά μου
μια λαχτάρα πικραμένη.
Απόψε στέλνω απ' την ψυχή μου
αγγελούδια στον καημό.
Γιατί να κλαίνε
τα μαύρα σου μάτια
μάτια-παλάτια
του πόθου κομμάτια
χωρίς τελειωμό
και μαστιγώνουν τον πόνο,
το χρόνο, το φθόνο,
το άπειρο...
Και ζωγραφίζουν
ζωή της ζωής μου
τραγούδι γλυκό!
Απόψε θέλω να ζωντανέψω
μια ελπίδα τσακισμένη.
Απόψε θα' ρθω να σε αγγίξω
για να βρω το λυτρωμό!
Βασίλης Τσιτσάνης
-
Απόψε έχω μες την καρδιά μου
μια λαχτάρα πικραμένη.
Απόψε στέλνω απ' την ψυχή μου
αγγελούδια στον καημό.
Γιατί να κλαίνε
τα μαύρα σου μάτια
μάτια-παλάτια
του πόθου κομμάτια
χωρίς τελειωμό
και μαστιγώνουν τον πόνο,
το χρόνο, το φθόνο,
το άπειρο...
Και ζωγραφίζουν
ζωή της ζωής μου
τραγούδι γλυκό!
Απόψε θέλω να ζωντανέψω
μια ελπίδα τσακισμένη.
Απόψε θα' ρθω να σε αγγίξω
για να βρω το λυτρωμό!
Βασίλης Τσιτσάνης
Επειδή και τραγουδισμένο είναι ωραίο, είπα να το παραθέσω και ως τέτοιο.
http://www.youtube.com/watch?v=eQ-A55Bgo94
-
Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
(1920-1998)
-
Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
(1920-1998)
επικαιρο....αλλα που να τρεχουμε τώρα για αντισταση.....ας το κάνει κανείς άλλος!!!!! :P ;)
-
Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
(1920-1998)
επικαιρο....αλλα που να τρεχουμε τώρα για αντισταση.....ας το κάνει κανείς άλλος!!!!! :P ;)
... πάω εγώ ... 8) ::) :P
-
Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
(1920-1998)
επικαιρο....αλλα που να τρεχουμε τώρα για αντισταση.....ας το κάνει κανείς άλλος!!!!! :P ;)
... πάω εγώ ... 8) ::) :P
εε τότε....θα ερθω μαζι σου και ας είμαι γερος και παραξενος ;)
-
Ἀρχηγοί
Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.
Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.
Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
σ' ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.
Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενήντα ξεφυτρώνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλώνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿στη μέση καὶ γυναίκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.
Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,
ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·
ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος, ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,
ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.
Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα πέρα,
ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.
Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη στὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι στῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης!
To παραπάνω ποίημα του Γεωργίου Σουρή, μαζί με τις ευχές μου για μια εξόχως ποιητική νέα χρονιά, καταθέτω σε όλους εσάς, τους "παράξενους" διαβάτες των ποιητικών - αλλά και άλλων - δρόμων ...! :)
-
Ὁ Ῥωμηὸς στὸν Παράδεισο
Θεούλη μου, τί σοῦ ῾λθε νὰ μ᾿ ἁγιάσεις;
νομίζεις πῶς θὰ μ᾿ ἔμελλε καθόλου,
ἂν ἤθελες κι ἐμένα νὰ κολάσεις
καὶ μ᾿ ἔστελνες παρέα τοῦ διαβόλου;
Μ᾿ ἀρέσει ὁ Παράδεισος, ἀλήθεια,
χωρὶς δουλειὰ σκοτώνω τὸ καιρὸ
βλέπω ἁγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,
κι ἀκούω καὶ τραγούδια θεϊκά,
μά, ἔλα ποὺ δὲν ἔχετε συνήθεια,
νὰ λέτε κι ἕνα δυὸ πολιτικά!
Σὺ κυβερνᾷς γιὰ πάντα μὲ γαλήνη
κι ὥρα ἀπ᾿ τὸ θρόνο σου δὲ πέφτεις...
Ἂς ἦταν δυνατὸν Θεὸς νὰ γίνει
καὶ ἄλλος σὰν ἐσένα, λίγο ψεύτης,
νὰ μοιρασθεῖ τῶν οὐρανῶν τ᾿ ἀσκέρι,
νὰ πᾶνε καὶ μ᾿ ἐκεῖνον οἱ μισοί,
νά ῾ρχεται αὐτός, νὰ πέφτεις σύ,
νὰ γίνεται λιγάκι νταραβέρι...
Μὰ ὅλα ἐδῶ εἶναι τακτικά,
ὁ οὐρανὸς Θεὸ ἐσένα ξέρει,
καὶ δὲ μιλοῦν πολιτικά!
Ἐδῶ ποὺ μ᾿ ἡσυχία ὅλοι ζοῦνε,
γιὰ μένα εἶναι κόλαση μεγάλη,
πολιτικὰ τ᾿ αὐτιά μου ἂς ἀκοῦνε,
κι ἂς εἶμαι καὶ στὴ κόλαση, χαλάλι!
Ἂν εἶχες εἰς τὸ νοῦ νὰ μὲ κολάσεις,
καὶ μ᾿ ἔφερες κοντά σου γιὰ ποινή,
νά! κόλαση γιὰ ῾μὲ ἀληθινή...
Μά, φθάνει πιά, Θεέ μου, μὴ μὲ σκάσεις,
καὶ διῶξε με στὸ λέω παστρικά,
γιατὶ ἀλλιῶς στιγμὴ δὲ θὰ ῾συχάσεις...
Μονάχος θὰ μιλῶ πολιτικά!
Επιστροφή στην ... "κόλαση", λοιπόν ... ;)
-
Η Σατραπεία
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται·
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και σύ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Αλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε·
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)
Πού να ήξερε ο Καβάφης ότι 100 χρόνια μετά θα ήταν και πάλι επίκαιρος...
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_9115.html
-
Αερικό - Νίκος Γκάτσος
Αερικό Αερικό λένε την κόρη που αγαπώ
Αερικό Αερικό λένε την κόρη που αγαπώ
Βγήκα στο δρόμο μια βραδιά
κι είδα να παίζουν τα παιδιά
μα πιο ψηλά στον ουρανό
έπαιζε ένα άστρο μακρινό
Αερικό Αερικό λεν το λουλούδι που αγαπώ
Πήγα και βρήκα χρυσικό
για δαχτυλίδι μαγικό
μα ήταν το δάχτυλο μικρό
και το χαμόγελο πικρό
Αερικό Αερικό λένε τα μάτια που αγαπώ
Τώρα θα ανάψω μια φωτιά
στα κυπαρίσσια του νοτιά
και στην ψηλότερη κορφή
θα σ' έχω μάνα κι αδερφή
Αερικό Αερικό λεν την αγάπη που αγαπώ ...
-
Αερικό - Νίκος Γκάτσος
Αερικό Αερικό λένε την κόρη που αγαπώ
Αερικό Αερικό λένε την κόρη που αγαπώ
Βγήκα στο δρόμο μια βραδιά
κι είδα να παίζουν τα παιδιά
μα πιο ψηλά στον ουρανό
έπαιζε ένα άστρο μακρινό
Αερικό Αερικό λεν το λουλούδι που αγαπώ
Πήγα και βρήκα χρυσικό
για δαχτυλίδι μαγικό
μα ήταν το δάχτυλο μικρό
και το χαμόγελο πικρό
Αερικό Αερικό λένε τα μάτια που αγαπώ
Τώρα θα ανάψω μια φωτιά
στα κυπαρίσσια του νοτιά
και στην ψηλότερη κορφή
θα σ' έχω μάνα κι αδερφή
Αερικό Αερικό λεν την αγάπη που αγαπώ ...
Σταθερή αξία ο Γκάτσος! Το παραθέτω στη μουσική τραγουδισμένο.
-
Η ποίηση
Ένας πυρετός στο αίμα μια θηλιά στο λαιμό μηνίγγια που βροντοχτυπούν φωνές που σε προστάζουν κρύψου σ' ακούν τα θηλυκά φωνήεντα να στιγκλίζουν στο σκοτάδι διάττοντες ν' αργοπεθαίνουν χρώματα να στροβιλίζουν κι η διάγνωση κατηγορηματική ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ λέξεις διάφανες να συνωθούνται μέσα σου συνταιριάζονται πλέουν σε μια θάλασσα φωτός φωτιάς ποτισμένες στο αίμα της καρδιάς σου καταγράφουν περιγράφουν κι ο Ποιητής η μόνη αληθινή αυθόρμητη γνήσια φωνή
Σ' έναν κόσμο συναλλαγών η Ποίηση δε συναλλάσσεται Σ' έναν κόσμο φθοράς η Ποίηση παραμένει άφθαρτη Είναι μια αρρώστια που σε σιγοκαίει όπως ο έρωτας και η θέρμη Συμπτώματα: συμπεριφορά παιδιού καθαρό μυαλό και μάτι που τρυπάει σκοτάδια και καπνούς Όπου Ποίηση και αλήθεια Φάρμακο για τη μοναξιά και τους πόνους της καρδιάς Δε χρειάζεται φίλτρο Χρήση εσωτερική Και προπαντός υπόθεση προσωπική
Μέσα σε πλήθη τυμβωρύχων φαρισαίων κι επιτήδειων κάτω απ' τους όγκους μολυσμένου περιβάλλοντος πίσω και πέρα και πάνω απ' τον ηλιοβόρο χρόνο πάντοτε θα ξεπροβάλλει η Ποίηση για την πιο μεγάλη αναμέτρηση του ανθρώπου
Από τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση (1987)
Κλείτος Κύρου
Καλή ,ποιητική χρονιά ;)
-
Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Καρυωτάκης
Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας. Αναγνωστάκης
Και τι είναι τελικά το Ποίημα; 'Ισως είναι το νόμισμα που σφίγγει στα δόντια του ο Ποιητής για να μπει στη βάρκα του Θανάτου. Με αυτό θα πληρώσει για το μέγα θαύμα που αξιώθηκε και που δεν είναι άλλο από την ίδια τη ζωή.
Γιώργος Παυλόπουλος
-
Το αρχαιότερο ερωτικό ποίημα του κόσμου
Το αρχαιότερο ερωτικό ποίημα που έχει ανακαλυφθεί στον κόσμο πάντως βρέθηκε κατά τη διάρκεια ανασκαφής στα τέλη του 19ου αιώνα στην περιοχή Νιπούρ στην αρχαία Σουμερία, δηλαδή στο σημερινό Ιρακ.
Το ποίημα βρέθηκε γραμμένο πάνω σε πινάκιο μαζί με άλλες πινακίδες των Σουμερίων, όπου συνήθως καταγράφονταν ιστορίες και θρύλοι, δικαστικές αποφάσεις και κρατικά διατάγματα, καθώς και άλλες συμφωνίες.
Το πινάκιο ήταν φτιαγμένο από πηλό και χρονολογείται περίπου στο 2037 π.Χ. Θεωρείται λοιπόν το αρχαιότερο ερωτικό ποίημα που έχει βρεθεί ποτέ. Το έργο έχει εκτεθεί ήδη σε διάφορα μουσεία του κόσμου.
Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου,
σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου.
Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.
‘Ασε με να σταθώ τρέμοντας, μπροστά σου,
να σε αγγίξω με το χάδι μου.
Το χάδι μου είναι ακριβό,
πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.
Σαν το μέλι με το γάλα.
Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου,
θα σου δώσει λιχουδιές.
Στον πατέρα μου, θα σου δώσει δώρα.
Τη ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω.
Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή,
τη καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω.
Λιοντάρι κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή.
Εσύ, επειδή μ’ αγαπάς, κύριέ μου,
κύριε προστάτη μου, Σουσίν μου,
εσύ που ευφραίνεις τη καρδιά της Ενλίλ,
άγγιξέ με, με το χάδι σου.
Χρόνια πολλά σε αυτούς που αγαπάνε και αγαπιούνται!
-
.................................................
Έτσι σʼέχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νάʼχει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο νʼακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τʼάσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !
.....................................................................
Απ' το Μονόγραμμα του Ελύτη, προφανώς ...
-
100 χρονια από τη γέννηση του Ελύτη συμπληρώνονται φέτος.
Οδυσσέας Ελύτης
Ο ποιητής του φωτός
100 χρόνια από τη γέννησή του
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ | Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010
Το 1939 ο φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Οδυσσέας Αλεπουδέλης αποφάσισε οριστικά να εγκαταλείψει τις σπουδές του, προς μεγάλη απογοήτευση της οικογένειάς του. Ηταν 28 ετών και η προσπάθειά του να πάρει πτυχίο Νομικής ήταν «σαν των Τρώων», όπως θα έλεγε ο Καβάφης.
Η χρονιά εκείνη υπήρξε σημαδιακή και από μία ακόμη πλευρά: ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης θα καθιερωνόταν στα Γράμματα με το ψευδώνυμό του: Οδυσσέας Ελύτης. Τότε εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Προσανατολισμοί που θα τον κατέτασσε αμέσως στους ποιητές πρώτης γραμμής, μετά τις δημοσιεύσεις ποιημάτων και μεταφράσεών του που προηγήθηκαν στο περιοδικό «Νέα Γράμματα», όταν τέσσερα χρόνια νωρίτερα οι φίλοι του, προεξάρχοντος του Κατσίμπαλη, εκβιαστικά σχεδόν, πρωτοδημοσίευσαν ποιήματά του φέρνοντάς τον προ τετελεσμένου γεγονότος...
Όλο το κείμενο εδώ,
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=375689&ct=1&dt=31/12/2010#ixzz19x2FIw5X
-
:)
ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ
Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα που μιλώ δεν
έχει αλφάβητο
Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την
αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας
Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδοχικές
φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς
για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο
Σ' ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου πάντοτε
Όπως γίνεται για τις συμφορές
Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι που μπορεί να
'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε παιδιά και ότι αυτός που χάνει
Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς
να πει στους άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια
Οπόταν βρίσκονται στο τέλος
όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα.
Οδυσσέας Ελύτης
-
ΣΟΥΡΗΣ
Καλώς έρχεσθε και πάλιν, αντιπρόσωποι του κράτους,
φορτωμένοι με μελέτας και με νόμους σοφωτάτους.
Καλώς έρχεσθε και πάλιν, εκλεκτοί μας συμπολίται,
σεις που Σύνταγμα και έθνος πάντοτε πιστώς φρουρείτε.
Καλώς έρχεσθε, πατέρες, που ο κόσμος σας προσμένει,
και με ανοικτάς αγκάλας η Βουλή διορθωμένη.
Αλλά πριν γενήτε μέλη και της νέας περιόδου,
πριν τας δύο χιλιάδας εκπορθήσετ' εξ εφόδου,
πριν ο λόγος σας νευρώδης εις το βήμα αντηχήσει,
ή κι ο βούνευρος ακόμη, ως και άλλοτε, λαλήσει,
πριν αρχίσετε εκ νέου τας φαιδράς ταυρομαχίας,
δεν μας λέγετε τι κάμνουν κάτω εις τας Επαρχίας;
Είναι αληθές τον τόπον πως κρατεί αχρηματία;
Κι αν τωόντι υποφέρει ποία τάχα η αιτία;
Είναι αληθές στους φόρους ο λαός πως δεν αντέχει,
και εις έκρυθμα εκ τούτου διαβήματα προστρέχει;
Έσπουδάσατε τους λόγους ως καλοί εντολοδόχοι,
ή θα αρκεσθήτε μόνον εις το ν α ί και εις το όχ ι ;
-
ΕΙΡΗΝΗ (ποίημα του Γιάννη Ρίτσου)
Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη.Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘ καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:
το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε,
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.
-
Βροχή - Κ. Καβάφης
................................
έχει λιγνά δυο δένδρα
μικρό ένα περιβόλι·
και κάμνει εκεί της εξοχής
μια παρωδία το νερό —
μπαίνοντας σε κλωνάρια
οπού δεν έχουν μυστικά·
ποτίζοντας τες ρίζες
που έχουν ασθενικό χυμό·
τρέχοντας εις το φύλλωμα
που με κλωστές δεμένο
πεζό και μελαγχολικό
κρεμνά στα παραθύρια·
και πλένοντας καχεκτικά
φυτά που μες σε γλάστρες
τα ’στησ’ αράδα-αράδα
μια φρόνιμη νοικοκυρά.
Βροχή, που τα μικρά παιδιά
κοιτάζουνε χαρούμενα
μέσ’ από κάμαρη ζεστή,
κι όσο πληθαίνει το νερό
και πέφτει πιο μεγάλα,
χτυπούν τα χέρια και πηδούν.
Βροχή, που ακούν οι γέροι
με σκυθρωπήν υπομονή,
με βαρεμό κι ανία·
γιατί εκείνοι από ένστικτον
δεν αγαπούνε διόλου
βρεμμένο χώμα και σκιές.
Βροχή, βροχή — εξακολουθεί
πάντα ραγδαία να βρέχει.
Μα τώρα πια δεν βλέπω.
Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά
του παραθύρου το υαλί.
Στην επιφάνειά του
τρέχουν, γλιστρούν, κι απλώνονται
κι ανεβοκατεβαίνουν
ρανίδες σκορπισμένες
και κάθε μια λεκιάζει
και κάθε μια θαμπώνει.
Και μόλις πλέον φαίνεται
θολά-θολά ο δρόμος
και μες σε πάχνη νερουλή
τα σπίτια και τ’ αμάξια.
-
Ποίημα ο μπασκετικός Ολυμπιακός, απόψε ...
Να με συμπαθάτε ... δια την πνευματική ιεροσυλία ..., ξεχειλίζει το συναίσθημα ... :(
-
Έλεος ::) ποιητή ???
-
Έλεος ::) ποιητή ???
Συμπάθα με ..., ήτο στιγμιαίο το ... σφάλμα ...!
Δια σε και τους ομοιοπα(πεν)θούντες ... :(
Κυρ-τζίτζικα συμπάθα με
που δεν σε σιγοντάρω
μ'απ' όλα αύτά που πάθαμε
μου 'ρχεται να φουντάρω
να βάλω πέτρα στο λαιμό
και μια και δυο στον ποταμό
Κυρ-τζίτζικα μας πιάσανε
τον Αύγουστο στο Πήλιο
και μας εξαναγκάσανε
να βάψουμε τον ήλιο
Με το συμπάθειο βρε παιδιά
πάρτε πινέλο και μπογιά
Κυρ-τζίτζικα εβάψαμε
με φούμο δυο αχτίδες
Τα χέρια μας εκάψαμε
κι οι άλλοι μην τους είδες
και θα το δεις, λόγω τιμής
για όλα αυτά θα φταίμε εμείς ...
-
Kαλησπέρα :D
Δεν ξέρω γιατί αλλά....το λατρεύω....
Ο γυρισμός του ξενιτεμένου
- Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ἦρθες
μὲ εἰκόνες ποὺ ἔχεις ἀναθρέψει
κάτω ἀπὸ ξένους οὐρανοὺς
μακριὰ ἀπ᾿ τὸν τόπο τὸ δικό σου.
- Γυρεύω τὸν παλιό μου κῆπο·
τὰ δέντρα μοῦ ἔρχουνται ὡς τὴ μέση
κι οἱ λόφοι μοιάζουν μὲ πεζούλια
κι ὅμως σὰν ἤμουνα παιδὶ
ἔπαιζα πάνω στὸ χορτάρι
κάτω ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἴσκιους
κι ἔτρεχα πάνω σὲ πλαγιὲς
ὥρα πολλὴ λαχανιασμένος.
- Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγὰ-σιγὰ θὰ συνηθίσεις·
θ᾿ ἀνηφορίσουμε μαζὶ
στὰ γνώριμά σου μονοπάτια
θὰ ξαποστάσουμε μαζὶ
κάτω ἀπ᾿ τὸ θόλο τῶν πλατάνων
σιγὰ-σιγὰ θὰ ῾ρθοῦν κοντά σου
τὸ περιβόλι κι οἱ πλαγιές σου.
- Γυρεύω τὸ παλιό μου σπίτι
μὲ τ᾿ ἀψηλὰ τὰ παραθύρια
σκοτεινιασμένα ἀπ᾿ τὸν κισσὸ
γυρεύω τὴν ἀρχαία κολόνα
ποὺ κοίταζε ὁ θαλασσινός.
Πῶς θὲς νὰ μπῶ σ᾿ αὐτὴ τὴ στάνη;
οἱ στέγες μου ἔρχουνται ὡς τοὺς ὤμους
κι ὅσο μακριὰ καὶ νὰ κοιτάξω
βλέπω γονατιστοὺς ἀνθρώπους
λὲς κάνουνε τὴν προσευχή τους.
- Παλιέ μου φίλε δὲ μ᾿ ἀκοῦς;
σιγὰ-σιγὰ θὰ συνηθίσεις
τὸ σπίτι σου εἶναι αὐτὸ ποὺ βλέπεις
κι αὐτὴ τὴν πόρτα θὰ χτυπήσουν
σὲ λίγο οἱ φίλοι κι οἱ δικοί σου
γλυκὰ νὰ σὲ καλωσορίσουν.
- Γιατί εἶναι ἀπόμακρη ἡ φωνή σου;
σήκωσε λίγο τὸ κεφάλι
νὰ καταλάβω τί μοῦ λὲς
ὅσο μιλᾶς τ᾿ ἀνάστημά σου
ὁλοένα πάει καὶ λιγοστεύει
λὲς καὶ βυθίζεσαι στὸ χῶμα.
- Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγὰ-σιγὰ θὰ συνηθίσεις
ἡ νοσταλγία σου ἔχει πλάσει
μιὰ χώρα ἀνύπαρχτη μὲ νόμους
ἔξω ἀπ᾿ τὴ γῆς κι ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους.
- Πιὰ δὲν ἀκούω τσιμουδιὰ
βούλιαξε κι ὁ στερνός μου φίλος
παράξενο πὼς χαμηλώνουν
ὅλα τριγύρω κάθε τόσο
ἐδῶ διαβαίνουν καὶ θερίζουν
χιλιάδες ἅρματα δρεπανηφόρα.
Ἀθήνα, ἄνοιξη ῾38
Γιώργος Σεφέρης
-
Καλησπέρα :)
Werner Stingl
α’
αν
πραγματικά
είμαι
η ζωή σου
τότε
η ζωή σου
είναι
σε κίνδυνο
β’
δεν
μου είχες
υποσχεθεί
τίποτα
έχεις
κρατήσει
την υπόσχεσή
σου
η’
όταν κάποιος αγαπά
κρατά ένα τριαντάφυλλο στο στόμα
κι αίμα στάζει από τα χείλη
κάποτε
σχεδόν θα πέθαινα
από αιμορραγία
ια’
η πιο ωραία μέρα
της ζωής μου
ήταν
μια νύχτα
ιγ’
Μου είναι τόσο δύσκολο
να σε εγκαταλείψω
γιατί σου είναι τόσο εύκολο
να ζήσεις χωρίς εμένα
ιστ’
είναι ωραίο που εσύ
λες πάντα την αλήθεια
αλλά γιατί ειδικά
σε μένα
ιη’
Τα είχες θυσιάσει
όλα σε μένα
τώρα εγώ είμαι
το θύμα
ιθ’
Πως μπόρεσες
να με προδώσεις
πριν μπορέσω εγώ
να σε προδώσω
κα’
Οι αλήθειες σου
είναι φρικτές
τα ψέματά μου
είναι ωραία
κβ’
Ο πόνος μου
είναι τόσο πολύτιμος
πώς να τον μοιραστώ
μαζί σου
Μετάφραση: Τάσος Χατζητάτσης
-
ΙΜΠΝ ΕΛ ΑΡΑΜΠΙ
Α! Η ομορφιά της παρθένα του μελιού!
Στραφταλίζει το λαμποκόπημα της
Ίδια με τα φανάρια που ξανοίγουν τις στράτες
στης νύχτας τον ταξιδευτή
Είναι μαργαριτάρι ριζωμένο
σε κρουλάκι της κόμης
της κορακίσιας
σε βαφή του γαγάτη
Μαργαριτάρι που για χατίρι του
βουλιάζει ο λογισμός
κι από τότες
σ’ Ωκεάνια βάθη στρατίζει.
Όποιος τη θωρεί τη στοχάζεται
γαζέλα των αμμόστηθων
απ’ αφορμή
του κανατένιου της λαιμού
και της χαριτωμένης της βηματισιάς της.
-
Πέρασε η ώρα μα δεν φάνηκες
άχρηστα ρολόγια που μου χάριζες
Πέρασε η ώρα πέρασες κι εσύ
Πουλάκι που τρομάζει πριν έρθει η βροχή
.Άχρηστα τραγούδια που μαράθηκαν
άχρηστα ρολόγια που σταμάτησαν
-
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είναι γνωστός ως πεζογράφος. Έχει γράψει όμως και ποιήματα, που μας ανοίγουν ένα παράθυρο στην ψυχή του, γεμάτη από λεπτά αισθήματα.
Στα μάτια τα ψιχαλιστά
Στα μάτια τα ψιχαλιστά
που ‘χει ο έρωτας καρτέρι
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας Θεός το ξέρει.
Το συγκεκριμένο έχει μελοποιηθεί και το τραγουδά ο Μάλαμας.
http://www.youtube.com/watch?v=Hw1P9sXMlBA
-
:)
Επάνω στα ίχνη
Περπατώ και θυμούμαι
Κάτι ξέχασα
Κάτι είχα να κάμω
Πουθενά δεν είναι ο κόσμος
Κλεισμένοι ο ένας στον άλλο
Γνωρίσαμε τη νύχτα που ομιλεί
Κάθε πρωί γίνεται φως
Καινούργιος ουρανός
Ποτέ πια, δεν είναι αλήθεια,
Μέσα μου σκυμμένο πρόσωπο
Χέρια ξεχασμένα μέσα στη σάρκα
Περπατώ και θυμούμαι
Γυμνή στιγμή απέραντη διάρκεια
Ποτέ πια, δεν είναι αλήθεια,
Μέσα μου σκυμμένο πρόσωπο
Διπλό κορμί ακέραια μοναξιά
Να κοιμηθώ να γνωρίσω ατέλειωτα.
Γιώργος Θέμελης
-
:D
.
ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ
Δεν με ενδιαφέρει τι κάνεις για να ζήσεις,
θέλω να μάθω για πιό πράγμα αναπνέεις,
και αν μπορείς να ρισκάρεις
για να βρείς τα όνειρα της καρδιάς.
Δεν με ενδιαφέρει πόσο χρονών είσαι
θέλω να ξέρω αν ακόμα ρισκάρεις
να φανείς αφελής για την αγάπη,
για το όνειρο, για την περιπέτεια
του να είσαι ζωντανός.
Δεν θέλω να μάθω, ποιοί πλανήτες
απειλούν την σελήνη σου,
θέλω να μάθω αν άγγιξες
το κέντρο του πόνου,
αν έμεινες ανοιχτός,
μετά τις απιστίες της ζωής,
η άν έκλεισες ερμητικά την καρδιά σου,
από φόβο μήπως ξαναπληγωθείς.
Θέλω να μάθω αν καταφέρνεις
να μείνεις με τον πόνο,
τον δικό μου, τον δικό σου.
Αν μπορείς να χορέψεις τρελλά
και ν'αφήσεις την έκσταση
να φτάσει μέχρι την άκρη των δακτύλων,
χωρίς ν'αντιδράσεις με σύνεση,
να γίνεις ρελιστής
ή να θυμηθείς τα ανθρώπινα όρια.
Δεν θέλω να μάθω αν είναι αληθινή
η ιστορία που μου διηγείσαι.
Θέλω να μάθω αν είσαι ικανός
να απογοητεύσεις τον άλλο,
παραμένοντας αυθεντικός,
αν μπορείς ν'αντέξεις
την κατηγορίαμιας απιστίας
χωρίς ν'απαρνηθείς την ψυχή σου.
Θέλω να μάθω αν είσαι πιστός
και άρα έμπιστος.
Θέλω να μάθω αν ξέρεις να βλέπεις την ομορφιά,
ακόμα κι όταν δεν είναι όμορφη πάντα,
αν είσαι ικανός να περνάς τη ζωή σου, συντροφιά μόνο με τον εαυτό σου.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να ζήσεις με το σπάσιμο, το δικό σου η το δικό μου,
και να συνεχίσεις να φωνάζεις
στην ασημένια πανσέληνο: ΝΑΙ!
Δεν με ενδιαφέρει να μάθω που ζείς
η πόσα χρήματα έχεις,
με ενδιαφέρει αν μπορείς να ξυπνήσεις, μετά από μια νύχτα πόνου
θλιμένος και κομμένος στα δύο,
και να κάνεις το χρέος σου για τα παιδιά.
Δεν με ενδιαφέρει ποιος είσαι,
και πώς έφτασες μέχρι εδώ,
θέλω να μάθω αν μπορείς να μείνεις
μες την φωτιά μαζί μου,
και να μην το σκάσεις.
Δεν θέλω να μάθω τι σπούδασες
η με ποιόν ή πού...
Θέλω να μάθω Τι σε κρατά μέσα σου
όταν όλα σε παρατάνε.
Θέλω να μάθω άν μπορείς να μένεις
μόνος με τον εαυτό σου
κι άν πράγματι σ'αρέσει η παρέα που έχεις στις άδειες στιγμές.
Κείμενο γραμένο από μια Ινδιάνα
της Tribù των Oriah to 1890.
Trad, Lunapiena
-
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τα 'γραψες καλά.
Δες ο Έλληνας τι κάνει
για ν' ανέβει πιο ψηλά.
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
πάρε μαύρο γιαταγάνι
κι έλα στη ζωή μας πίσω
το στραβό να κάμεις ίσο.
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τα 'γραψες σωστά.
Το φιλότιμο δε φτάνει
για να πάει κανείς μπροστά.
-
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τα 'γραψες καλά.
Δες ο Έλληνας τι κάνει
για ν' ανέβει πιο ψηλά.
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
πάρε μαύρο γιαταγάνι
κι έλα στη ζωή μας πίσω
το στραβό να κάμεις ίσο.
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τα 'γραψες σωστά.
Το φιλότιμο δε φτάνει
για να πάει κανείς μπροστά.
Μπάρμπα-Γιάννη με τις στάμνες
και με τα σταμνάκια σου
να χαρής τα μάτια σου.
Σαν φορείς ψηλό καπέλο
και παπούτσια ελαστικά
Μπάρμπα-Γιάννη κανατά.
Πρόσεξε μη σε γελάσει
καμμιά έμορφη κυρά
Μπάρμπα-Γιάννη κανατά.
Και σου πάρει το γαϊδούρι
και σ'αφήσει την ουρά
Μπάρμπα-Γιάννη κανατά ... ;)
-
Rilke Reiner-Maria: Βιβλίο Των Ωρών (απόσπασμα)
(μετάφραση: Κωστής Παλαμάς)
Σβήσε τα μάτια μου, μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ' ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σε σένα
και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σα να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη,
εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.
-
Rilke Reiner-Maria: Βιβλίο Των Ωρών (απόσπασμα)
(μετάφραση: Κωστής Παλαμάς)
Σβήσε τα μάτια μου, μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ' ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σε σένα
και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σα να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη,
εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.
Με πολύ ωραία ερμηνεία από τη βελούδινη φωνή της Φωτεινής Δάρρα...
-
και επιστήμονες!
και ευαίσθητες ψυχές!
Βιολογάρες μου!!
-
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τα 'γραψες καλά.
Δες ο Έλληνας τι κάνει
για ν' ανέβει πιο ψηλά.
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
πάρε μαύρο γιαταγάνι
κι έλα στη ζωή μας πίσω
το στραβό να κάμεις ίσο.
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τα 'γραψες σωστά.
Το φιλότιμο δε φτάνει
για να πάει κανείς μπροστά.
Μπάρμπα-Γιάννη με τις στάμνες
και με τα σταμνάκια σου
να χαρής τα μάτια σου.
Σαν φορείς ψηλό καπέλο
και παπούτσια ελαστικά
Μπάρμπα-Γιάννη κανατά.
Πρόσεξε μη σε γελάσει
καμμιά έμορφη κυρά
Μπάρμπα-Γιάννη κανατά.
Και σου πάρει το γαϊδούρι
και σ'αφήσει την ουρά
Μπάρμπα-Γιάννη κανατά ... ;)
«Του Κυριάκου το γαϊδούρι
το΄χαν όλοι τους για γούρι
σα γυρνούσε στο παζάρι
το΄χαν για κρυφό καμάρι.
Με κουδούνια στολισμένο,
λαχανίδα φορτωμένο
μες στις γειτονιές γυρνούσε
ταλαράκια οικονομούσε.
Το είχε σα μικρό παιδάκι
και γι΄αυτό το χει μεράκι.
Του το σφάξανε ένα βράδυ
για μοσχάρι στο σκοτάδι,
του το σφάξανε ένα βράδυ
με την πείνα τη μεγάλη.
Τώρα μοναχός στους δρόμους
τα καλάθια του στους ώμους,
διαρκώς παντού κοιτάζει
το γαϊδούρι του φωνάζει».
Αναφέρεται στην πείνα της κατοχής και στις συνθήκες που οδήγησαν στη σφαγή :( του γαϊδαράκου......όχι στην κλοπή ;) :)
-
Καλησπέρα :)
Αντίο
Κάποτε μια νύχτα θ΄ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων για να
περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ΄χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρί-
τες απ΄τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος από τους τόσους χειμώ-
νες
τόσα τρένα που δεν σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώ
θηκαν ,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ΄ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά
από αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε
έξω
όπως απόψε σε τούτο το ερημικό τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με
τους νεκρούς μου φίλους.
Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα
δεν θα γραφτούν ποτέ….
Τάσος Λειβαδίτης
-
Αλλά τα βράδια
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου...
http://www.youtube.com/watch?v=Orhs4V0j7nQ
-
@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? ;D ;D ;D
-
http://www.youtube.com/watch?v=JkHLxqU5XJg
-
@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? ;D ;D ;D
... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!
-
@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? ;D ;D ;D
... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!
Το ρεύμα δεν έφτασε εκεί ακόμα?
-
@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? ;D ;D ;D
... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!
...ήτο, ήτο μεν, αλλά οι παρενέργειές της εξακολουθούν να... βγάζουν μάτι! ;D
-
@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? ;D ;D ;D
... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!
...ήτο, ήτο μεν, αλλά οι παρενέργειές της εξακολουθούν να... βγάζουν μάτι! ;D
... αναζητώ, εντούτοις, την ... "αναπάντεχη άνοιξη" ...
-
@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? ;D ;D ;D
... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!
Το ρεύμα δεν έφτασε εκεί ακόμα?
... καθυστερεί στην ... Παιανία ... :)
-
@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? ;D ;D ;D
... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!
...ήτο, ήτο μεν, αλλά οι παρενέργειές της εξακολουθούν να... βγάζουν μάτι! ;D
... αναζητώ, εντούτοις, την ... "αναπάντεχη άνοιξη" ...
Μη θαρρείς ότι είσαι ο μόνος. Όλοι - συνειδητά ή ασυνείδητα- αυτό αναζητούμε. :)
Και - για να μην παρεκτρεπόμαστε του θέματος- η ποίηση είναι οδός στην αναζήτηση αυτή! ;)
-
@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? ;D ;D ;D
... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!
...ήτο, ήτο μεν, αλλά οι παρενέργειές της εξακολουθούν να... βγάζουν μάτι! ;D
... αναζητώ, εντούτοις, την ... "αναπάντεχη άνοιξη" ...
Μη θαρρείς ότι είσαι ο μόνος. Όλοι - συνειδητά ή ασυνείδητα- αυτό αναζητούμε. :)
Και - για να μην παρεκτρεπόμαστε του θέματος- η ποίηση είναι οδός στην αναζήτηση αυτή! ;)
΄
... όχι απαραιτήτως ..., κατά τον Καρυωτάκη, επί παραδείγματι: "Η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε".
-
Μη θαρρείς ότι είσαι ο μόνος. Όλοι - συνειδητά ή ασυνείδητα- αυτό αναζητούμε. :)
Και - για να μην παρεκτρεπόμαστε του θέματος- η ποίηση είναι οδός στην αναζήτηση αυτή! ;)
... όχι απαραιτήτως ..., κατά τον Καρυωτάκη, επί παραδείγματι: "Η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε".
Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις τώρα.
Κατά τον Εγγονόπουλο, η τέχνη και η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε να πεθάνουμε... .
Ο Αναγνωστάκης πάλι λέει, Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.
Εγώ απλώς ανέφερα ότι ψάχνω την "αναπάντεχη άνοιξη" (σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι δικά μου τα λόγια) και δια της ποιητικής οδού, που δεν είναι φυσικά η μόνη. ;)
-
Μη θαρρείς ότι είσαι ο μόνος. Όλοι - συνειδητά ή ασυνείδητα- αυτό αναζητούμε. :)
Και - για να μην παρεκτρεπόμαστε του θέματος- η ποίηση είναι οδός στην αναζήτηση αυτή! ;)
... όχι απαραιτήτως ..., κατά τον Καρυωτάκη, επί παραδείγματι: "Η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε".
Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις τώρα.
Κατά τον Εγγονόπουλο, η τέχνη και η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε να πεθάνουμε... .
Ο Αναγνωστάκης πάλι λέει, Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.
Εγώ απλώς ανέφερα ότι ψάχνω την "αναπάντεχη άνοιξη" (σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι δικά μου τα λόγια) και δια της ποιητικής οδού, που δεν είναι φυσικά η μόνη. ;)
«Ο ποιητής είναι άχρηστος. Είναι είδος πολυτελείας. Βοηθάει ορισμένους μόνον ευαίσθητους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που έχει αυτή η ζωή».
ΜΊΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΎΡΗΣ :)
-
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Με κατάνυξη
Έλα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά.
Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,
να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος∙
να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,
να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.
Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,
για να μάθεις πια να μην κλοτσάς.
Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)
-
Μια που γίνεται λόγος για το τι θα γίνει στο μέλλον, θυμήθηκα την αρχή του Ερωτόκριτου του Βιντσέντζου Κορνάρου.
Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν·
και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,
μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν·
Ακούστε το όμως καλύτερα από τα χείλη του Μάνου Κατράκη με συνοδεία λαγούτου σε ένα καφενείο στην Κρήτη.
http://www.youtube.com/watch?v=ezaMy-EAXwc&feature=related
-
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;..... :)
-
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;..... :)
σσστ!...... :)
-
Έφυγε ο θεσσαλονικιός ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης
Έφυγε τα ξημερώματα της Τρίτης, σε ηλικία 95 ετών, ο ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης. Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί σήμερα 2/2 στις 10:00 το πρωί από τον ιερό τής του Θεού Σοφίας στην «αιώνια» γειτονιά του.
Γεννημένος το 1916 στη Θεσσαλονίκη (σσ. κατοικούσε στο ίδιο σπίτι σχεδόν από τη γέννησή του πίσω από την Αγία Σοφία), σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και διορίστηκε ως δικηγόρος το 1940. Παρά ταύτα παρέμεινε έκτοτε αφοσιωμένος στην ποίηση. Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στα γράμματα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1936, στο περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες», και πιο δυναμικά μία δεκαετία αργότερα, όταν εκδόθηκε το περιοδικό «Κοχλίας».
Δημοσίευσε 22 ποιητικές συλλογές. Το έργο του μεταφράσθηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και ο ίδιος μετέφρασε Γάλλους, Ισπανούς και λατινοαμερικανούς ποιητές. Ήταν μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης των Ποιητών και επισκέφθηκε, ως επίσημος καλεσμένος, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρουμανία και την Ισπανία. Είχε λάβει μέρος σε πολλά φεστιβάλ Ποίησης, ενώ παρευρέθηκε και ως εκπρόσωπος τής Ελλάδας σε παγκόσμια συνέδρια και σε διεθνείς συναντήσεις συγγραφέων. Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα, το Α΄Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το Βραβείο Ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών, το Βραβείο Ουράνη, το Παγκόσμιο Βραβείο Ποίησης Φερνάντο Ριέλο, τον τίτλο του Ιππότη του Γαλλικού Τάγματος των Γραμμάτων και των Τεχνών και το ευρωπαϊκό Βραβείο Χέρντερ. Το 1995 εκλέχθηκε μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Μιχαήλ Εμινέσκου, που εδρεύει στην Ρουμανία, και του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο Τιμής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Συγκέντρωσε, στα 70 και πλέον χρόνια της ενασχόλησής του με την ποίηση, τις περισσότερες ίσως διακρίσεις, που έχουν δοθεί σε Έλληνα ποιητή. Ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης (σσ. ο ίδιος, παρά τις πολλαπλές του διακρίσεις, δεν κατάφερε να βραβευθεί με τον Νόμπελ ποίησης, παρότι υπήρξε τρεις φορές υποψήφιος) τον είχε χαρακτηρίσει «βαθύ γνώστη της λυρικής τέχνης».
Από το 1999 υπήρξε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
«Ο ποιητής / Αυτός ο αθώος / Αυτός ο μάγος / Ο θαυματοποιός / Ο μυστηριώδης δαμαστής των λέξεων / Που λατρεύει την ομορφιά / Αυτός ο μικρός θεός που μιλά / Και με το λόγο του γίνεται φως» έγραφε «αυτοχαρακτηριζόμενος», ίσως περιγράφοντας τον «ποιητή» με τον τίτλο «αυτός ο μικρός Θεός που μιλά» σ΄ένα από τα τελευταία ποιήματά του, από τη συλλογή «Όμως το χιόνι πάντα μένει».
«Είναι καιρός να καλλιεργηθεί η ιδέα ότι η ποίηση -όπως και η τέχνη γενικότερα- είναι ένας σταυρός μαρτυρίου, που τον σηκώνουν μοναχά άνθρωποι σημαδεμένοι από τη μοίρα, μία νόσος εκ γενετής. Με δύο λόγια δημοκρατία, σοσιαλισμός, χριστιανισμός, είναι το τρίπτυχο που αντιπροσωπεύει και συμπυκνώνει την πνευματική μου υπόσταση», έλεγε προ τριετίας σε συνέντευξή του με αφορμή την απονομή του Βαλκανικού βραβείου «Αίμος».
Σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε σήμερα ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας, το Διοικητικό Συμβούλιο σε έκτακτη συνεδρίασή του αποφάσισε: Να παραβρεθεί σύσσωμο στην κηδεία του, να αφιερώσει στη μνήμη του τη φετινή γιορτή της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου) και να θεσπίσει ένα ετήσιο βραβείο νέων Θεσσαλονικέων ποιητών, στη μνήμη του.
http://tvxs.gr/news/%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B1/%CE%AD%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B5-%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
-
Δίχως μουσική
Στα μαραμένα φύλλα
Αιωρείται η εποχή
Ο κήπος είναι γεμάτος κομμένα χέρια
Κλείστε μου την καρδιά
Κλείστε μου τα μάτια
Έχω απαυδήσει να συλλέγω θανάτους
Αλίμονο
Οι παπαρούνες μονάχα
Ξαναβρίσκουν
Το αίμα τους στη χλόη
Οι άνθρωποι πια δε γνωρίζουν τη μουσική
Τα δέντρα εξαφανίστηκαν
Έμεινε μόνο ο ουρανός
Από τη συλλογή Φύλλα ύπνου (1949) του Τάκη Βαρβιτσιώτη
-
(http://i52.tinypic.com/2ai38fk.jpg)
2 Φεβρουαρίου 1853 - 26 Αυγούστου 1919
Ἡ ζωγραφιά μου
Μπόι δυὸ πῆχες,
κόψη κακή,
γένια μὲ τρίχες
ἐδῶ κι ἐκεῖ.
Κούτελο θεῖο,
λίγο πλατύ,
τρανὸ σημεῖο
τοῦ ποιητῆ.
Δυὸ μάτια μαῦρα
χωρὶς κακία
γεμάτα λαύρα
μὰ καὶ βλακεία.
Μακρὺ ρουθούνι
πολὺ σχιστό,
κι ἕνα πηγούνι
σὰν τὸ Χριστό.
Πηγάδι στόμα,
μαλλιὰ χυτὰ
γεμίζεις στρῶμα
μόνο μ᾿ αὐτά.
Μούρη ἀγρία
καὶ ζαρωμένη,
χλωμὴ καὶ κρύα
σὰν πεθαμένη.
Κανένα χρῶμα
δὲν τῆς ταιριάζει
καὶ τώρ᾿ ἀκόμα
βαφὲς ἀλλάζει.
Δόντια φαφούτη
ὅλο σχισμάδες,
ὕφος τσιφούτη
γιὰ μαστραπᾶδες.
-
ΩΔΗ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
“Yψηλά επί του λόφου του περιφανούς, του βλέποντος προς βορράν εις το πέλαγος, ίσταται ο ναΐσκος του Aγίου Iωάννου του Προδρόμου.
Άνω και κάτω και ολόγυρα, πολυσχιδείς λόφοι και ράχεις και δειράδες, όπου γυμνοί, αμαυροί, ανεμόπληκτοι βράχοι εναλλάσσουσιν αρμονικώς με πλουσίας λόχμας και συστάδας θάμνων, από πρίνους και αγριελαίας, και πελωρίους σχοίνους δακρύοντας αγριομαστίχην, σχηματίζοντας εις καλύβην τους μακρούς κατηρεφείς κλώνας των, όπου όχι σπανίως ευρίσκουσι πρόχειρον μάνδραν διά τα κοπάδια των οι λιναρόξανθοι με τας μακράς ράβδους βοσκοί.
Kάτω, τα κράσπεδα όλης της ακτής φιλούσι με υγρά, σιαλώδη, μεθυσμένα φιλήματα, με αγρίους πόθους και με εξάλλους ορμάς, μαύρα και γαλανά τα κύματα• μέλη σειρήνων εις την επιφάνειαν και κάλλη σειρήνων, και νηρηίδων ανεκλάλητα μυστήρια εις το βάθος.”
(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Δαιμόνια στο ρέμα»)
(http://magicasland.com/wp-content/uploads/2006/09/sea.JPG)
Ode To the Sea ( του Pablo Neruda)
HERE
Surrounding the island
There's sea.
But what sea?
It's always overflowing.
Says yes,
Then no,
Then no again,
And no,
Says yes
In blue
In sea spray
Raging,
Says no
And no again.
It can't be still.
It stammers
My name is sea.
It slaps the rocks
And when they aren't convinced,
Strokes them
And soaks them
And smothers them with kisses.
With seven green tongues
Of seven green dogs
Or seven green tigers
Or seven green seas,
Beating its chest,
Stammering its name,
Oh Sea,
This is your name.
Oh comrade ocean,
Don't waste time
Or water
Getting so upset
Help us instead.
We are meager fishermen,
Men from the shore
Who are hungry and cold
And you're our foe.
Don't beat so hard,
Don't shout so loud,
Open your green coffers,
Place gifts of silver in our hands.
Give us this day
our daily fish.
Μπορείτε να το ακούσετε εδώ να το απαγγέλλει υπέροχα ο ηθοποιός Ralph Fiennes στο soundtrack της ταινίας “Il Postino” (μουσική: Luis Enríquez Bacalov ): http://www.youtube.com/watch?v=qae90VjrYlk
-
Καλησπέρα :)
Το γέλιο σου -Πάμπλο Νερούδα
Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.
Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.
Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.
Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.
Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.
μτφ: Ν. Χρυσόπουλος
-
εχετε καιρο να βαλετε Καρυωτακη.... :(
ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Χωρίς να το μάθει ποτέ,εδάκρυσε,
ίσως γιατί έ π ρ ε π ε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έ ρ χ ο ν τ α ι.
Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.
Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη
Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες
που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.
-
Διάφανη και χαμηλόφωνη
Όπως η σκιά στο φως
Στο βυθό της μορφής σου
Υιοθετώ με θόρυβο
Το αλφαβητάρι σου
Επαναλαμβάνω γράμματα
Και μετέπειτα ιστορίες
Συλλέγω αυθεντικές γνώσεις και γεύσεις
Ωρών ανθρώπινα αγνών..
[/b]http://tha.pblogs.gr
-
Πόσο έχω επιθυμήσει
δεμένη στο ένα έστω φτερό
κάποιου μεγάλου ταξιδιάρικου πουλιού
ξαπλωτή όχι ανάσκελα
γιατί τα υπεράνω μου
όλα σχεδόν τα έχω δει
μπρούμυτα δεμένη στο ένα φτερό
να φωτογραφίσω
αν είναι από το ίδιο υλικό φτιαγμένες
οι σκεπές μας
και συ με ταπεινώνεις, μου λες
ότι κανένα πουλί
με αχρηστευμένο το ένα φτερό του
από το βάρος μου
δε διακινδυνεύει τέτοιο ταξίδι
λάθος κάνεις
έχω πολλές φορές ψηλά πετάξει
στο βάρος μου δεμένη.
Κική Δημουλά, Υπέρβαση (από τη συλλογή Τα Εύρετρα)
-
ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΑΤΣΑΔΟ
[ΧΤΥΠΟΥΣΕ ΤΟ ΡΟΛΟΪ...]
Χτυπούσε το ρολόι τις δώδεκα...και ήταν δώδεκα
χτυπήματα της τσάπας στη γη.
Η ώρα μου φώναξα... Η σιωπή
μου απάντησε: - Μη φοβάσαι.
Συ δε θα δεις να πέφτει η τελευταία σταγόνα
που τρέμει στην κλεψύδρα.
Θα κοιμηθείς πολλές ώρες ακόμα
πάνω στη γέρικη όχθη
κι ένα καθαρό πρωί θα βρεις
δεμένη τη βάρκα σου στην άλλη ακτή.
Μετάφραση: Μόσχος Λαγκουβάρδος
(http://www.eklektiko.gr/wp-content/uploads/2010/02/8842ec9241large.jpg.jpg)
-
Γιώργος Σεφέρης
Λυπούμαι γιατί άφησα ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ενα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Οτι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.
Συλλογή .. " Μυθιστόρημα
-
Πού ανήκει, λοιπόν, η ψυχή μου
εκτός σώματος διατρέχοντας τον κόσμο,
αφήνοντας πίσω ίχνη
όπως τα πουλιά που ταξιδεύουν
με προορισμό να μην εμπιστεύονται
το κενό που τα στηρίζει;
-
Η Πόλις
(http://1.bp.blogspot.com/_AowOJWJ8zBc/S9hJfqUITeI/AAAAAAAAAJw/ZKAidBmOkko/s1600/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82.jpg)
Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)
Mπορείτε να το ακούσετε εδώ να το απαγγέλλει ο Δημήτρης Χορν σε μουσική υπόκρουση Ευανθίας Ρεμπούτσικα.
http://www.youtube.com/watch?v=-moLPwri4lk&feature=related
-
Kαι να συνεχίζω με τον αγαπημένο Χορν...
Το παρακάτω κομμάτι ακουγόταν στη θεατρική παράσταση "Οδός Ονείρων" (1962). Οι στίχοι και η μουσική είναι φυσικά του Μάνου Χατζιδάκι.
http://www.youtube.com/watch?v=LjHVpQnDROo&feature=related
ΤΟ ΠΑΡΤΥ
(http://www.musicheaven.gr/html/modules/Blog/accounts/despinakontogianni/1195895464.jpg)
Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.
Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...
Γι' αυτό ένα πάρτυ στην Οδό των Ονείρων
είναι πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.
Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει
-
ΥΠΝΟΣ
Αντί για καληνύχτα....
Αφιερωμένο στους λάτρεις του Κ. Καρυωτάκη από την ποιητική συλλογή "Νηπενθή*".
Απαγγέλλει πάλι ο Δ. Χορν.
http://www.youtube.com/watch?v=jhon6FWpYIw&feature=related
(http://www.marilynkinsella.org/Workshop%20papers/BurneJonesSleepingBeauty.jpg)
Edward Burne-Jones (1833-1898), Sleeping Beauty, Museo de Arte (Ponce, Puerto Rico)
Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα
να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Κι απάνωθέ μας θε να φεύγουν,
στον ουρανό, τ' αστέρια και τα εγκόσμια.
Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.
Και γαλανό σαν κύμα τ' όνειρό μας
θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι.
Αγάπες θα'ναι στα μαλλιά μας οι αύρες,
η ανάσα των φυκιών θα μας μυρώνει,
και κάτου απ' τα μεγάλα βλέφαρά μας,
χωρίς ναν το γρικούμε, θα γελάμε.
Τα ρόδα θα κινήσουν απ' τους φράχτες,
και θα ρθουν να μας γίνουν προσκεφάλι.
Για να μας κάνουν αρμονία τον ύπνο,
θ' αφήσουνε τον ύπνο τους αηδόνια.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Και τα κορίτσια του χωριού μας,
αγριαπιδιές, θα στέκουνε τριγύρω
και, σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνε
για τα χρυσά καλύβια, για τον ήλιο
της Κυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,
για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.
Το χέρι μας κρατώντας η κυρούλα,
κι όπως αργά θα κλείνουμε τα μάτια,
θα μας διηγιέται - ωχρή - σαν παραμύθι
την πίκρα της ζωής. Και το φεγγάρι
θα κατεβεί στα πόδια μας λαμπάδα
την ώρα που στερνά θα κοιμηθούμε
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
που όλη τη μέρα εκλάψαν και αποστάσαν.
*"Η ομηρική λέξη «νηπενθές», που σημαίνει αντιφάρμακο του πόνου, ανασύρθηκε από τον Μπωντλαίρ και τους Γάλλους συμβολιστές για να δηλώσει εκείνες τις ναρκωτικές ουσίες που προσφέρουν μια παροδική λήθη της οδύνης αλλά και για να υποδηλώσει μια συναφή λειτουργία της τέχνης: αυτήν που ο Αλεξανδρινός χαρακτήρισε ως «νάρκης του άλγους δοκιμές εν φαντασία και λόγω». (Γιώργος Βαρθαλίτης)
-
Ένα πολύ τρυφερό ποίημα για τη Γη μας λες κι αυτή ήταν σχεδόν γυναίκα... Το ποίημα υπάρχει και σε βίντεο (κανονική απαγγελία) με ελληνικούς υπότιτλους. Πολύ ωραία κι η μουσική που το συνοδεύει: http://www.youtube.com/watch?v=T7vecxlWI4E
(http://i876.photobucket.com/albums/ab327/Queenhunter2010/Cin4d%20Images/MyEarth2.png)
Planet earth
Planet Earth, my home, my place
A capricious anomaly in the sea of space
Planet Earth, are you just
Floating by, a cloud of dust
A minor globe, about to bust
A piece of metal bound to rust
A speck of matter in a mindless void
A lonely spaceship, a large asteroid
Cold as a rock without a hue
Held together with a bit of glue
Something tells me this isn't true
You are my sweetheart, soft and blue
Do you care, have you a part
In the deepest emotions of my own heart
Tender with breezes, caressing and whole
Alive with music, haunting my soul.
In my veins I've felt the mystery
Of corridors of time, books of history
Life songs of ages throbbing in my blood
Have danced the rhythm of the tide and flood
Your misty clouds, your electric storm
Were turbulent tempests in my own form
I've licked the salt, the bitter, the sweet
Of every encounter, of passion, of heat
Your riotous color, your fragrance, your taste
Have thrilled my senses beyond all haste
In your beauty I've known the how
Of timeless bliss, this moment of now.
Planet Earth, are you just
Floating by, a cloud of dust
A minor globe, about to bust
A piece of metal bound to rust
A speck of matter in a mindless void
A lonely spaceship, a large asteroid
Cold as a rock without a hue
Held together with a bit of glue
Something tells me this isn't true
You are my sweetheart, soft and blue
Do you care, have you a part
In the deepest emotions of my own heart
Tender with breezes, caressing and whole
Alive with music, haunting my soul.
Planet Earth, gentle and blue
With all my heart, I love you."
[ http://www.elyrics.net/read/m/michael-jackson-lyrics/planet-earth-lyrics.html |]
-
(http://www.eros-erotas.gr/wp-content/uploads/2011/01/dakrya-01.jpg)
Η Ρηνιώ Παπανικόλα είναι μια ποιήτρια που έχει συνδέσει το όνομα της με πολλά ερωτικά ποιήματα και τραγούδια.
Το ερωτικό ποίημα “Σε προσέχω σαν δάκρυ” είναι ένα συγκινητικό και τρυφερό κείμενο.
Σε προσέχω σαν δάκρυ – Ερωτικο Ποιημα – Ρηνιω Παπανικολα
Σε προσέχω σαν δάκρυ μη χάσει το σχήμα του,
τι νομίζεις μας έχει απομείνει καρδιά μου,
μια φούχτα τσαγανόφλουδες.
Σε προσέχω σα δάκρυ μη χάσει το σχήμα του.
-Ξέρεις; Ναι, ξέρεις.
-Εγώ δεν ξέρω.
Κι οι ψαλμωδίες δεν τολμάνε ν’ αγγίξουν
τον θόλο τους και χάνεται ο απόηχος.
Αλάτισέ μου το σκήπτρο σου κι αυτή
τη γεύση την έχασα.
Τι νομίζεις μας έχει απομείνει καρδιά μου,
μια αντάρα μες στη θάλασσα.
Ημέρωσέ μου τα κίτρινα, υποφέρω.
Φέρε τη γνώμη σου κοντά μου, εξαφανίζονται.
Τα τζιτζίκια όπως πάντα ξετρελαίνουν τον κόσμο,
ήχος πυκνός και αδιάσπαστος, ήχος παρηγορητικός,
ήχος καθησυχαστικός, ήχος που δεν μας αφορά πια.
Σε προσέχω σα δάκρυ μη χάσει το σχήμα του.
-
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
Γκασέλα του απελπισμένου έρωτα
Η νύχτα αρνιέται να'ρθει
για να μην έρθεις εσύ
και μήτε εγώ να μπορέσω να πάω.
Όμως εγώ θα πάω
κι ας τρώει το μηνύγγι μου ένας ήλιος από σκορπιούς.
Όμως κι εσύ θα'ρθεις με τη γλώσσα σου καμένη από την αλμυρή βροχή.
Η μέρα αρνιέται να'ρθει
για να μην έρθεις εσύ
και μήτε εγώ να μπορέσω να πάω.
Όμως εγώ θα πάω
παρατώντας στα βατράχια το τσακισμένο μου γαρύφαλλο.
Όμως κι εσύ θα'ρθεις
ανάμεσα από τα θολά του σκοταδιού λαγούμια.
Η νύχτα κι η μέρα δε θέλουν να'ρθουν
για να πεθάνω εγώ για σένα
κι εσύ να πεθάνεις για μένα.
μτφ: Τάκης Βαρβιτσιώτης
(http://3.bp.blogspot.com/_IF0fYggI6Zs/R3fYq6syrvI/AAAAAAAAAEY/6yuwvjCpDOo/s400/%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82%2B%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CF%82.bmp)
-
Ύμνος στη μάθηση
Μάθαινε και τ' απλούστερα! Γι' αυτούς
που ο καιρός τους ήρθε,
Ποτέ δεν είναι πολύ αργά!
Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ
Να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί!
Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Μάθαινε άνθρωπε στο άσυλο!
Μάθαινε άνθρωπε στη φυλακή!
Μάθαινε γυναίκα στην κουζίνα! Μάθαινε εξηντάχρονε!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Ψάξε για σχολείο άστεγε!
Προμηθέψου γνώση παγωμένε!
Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν' ένα όπλο.
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις Σύντροφε!
Μην αφεθείς να πείθεσαι.
Μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος!
Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος
καθόλου δεν το ξέρεις.
Έλεγξε το λογαριασμό
Εσύ θα τον πληρώσεις.
Ψάξε με τα δάχτυλα το κάθε σημάδι
Ρώτα: πώς βρέθηκε αυτό εδώ;
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία
(Μπ. Μπρεχτ, Εγκώμιο στη μάθηση)
-
Σε προσέχω σαν δάκρυ – Ερωτικο Ποιημα – Ρηνιω Παπανικολα
Για σένα
epak η τρυφερή απαγγελία του ποιήματος από την Πέμυ Ζούνη (http://www.youtube.com/watch?v=GfOfYjNdw5o)
("κλείστε τις πληγές, θ'ανοίξουμε άλλες" Ρηνιώ Παπανικόλα)
κι ένα δικό μου αγαπημένο από την τόσο ξεχωριστή ποίηση της Ρ. Παπανικόλα ( η σύνθεση ανήκει στο Μιχάλη Γρηγορίου)
Μάτια Ολοκαυτώματα - Μαρία Φαραντούρη (http://www.youtube.com/watch?v=CzrqpPNzrl8)
Δε θέλω τώρα να ξυπνάω
τα φλογερά πουλιά της τρυφερότητας.
Δε θέλω τις συνηθισμένες μικρές σιωπές
και τις κουβέντες τις μεγάλες,
κουβέντες που δεν λένε τίποτα
Δε θέλω τρίμματα
θέλω δυο μάτια ολοκαυτώματα
και μια συνηθισμένη καλημέρα.
Θέλω κοντά μου τη σιωπή των ήχων
που σαν γυρνάνε απ’ το ταξίδι τους
διαλέγουν να κουρνιάσουν δίπλα μου.
Κι οι μέρες γύρω μου να πλέκουν
να πλέκουν το πουλόβερ των αφρών τους.
για τον
aristo2 και όλους τους φίλους αυτής της ποιητικής γωνιάς :)
-
AΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ -ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ( από την ΥΨΙΚΑΜΙΝΟ)
Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα
και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας.
Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν
εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.
Εδώ μπορείτε ν' ακούσετε τον ποιητή να το απαγγέλλει
http://www.mantri.gr/index.php?/topic/625-%CF%85%CF%88%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82/
-
Δια ... "το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας", λοιπόν ...:
Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης [/center]
(http://artofpessimism.files.wordpress.com/2009/04/09566_0904131906.jpg)
-
Οι Δάσκαλοι
Του Γιάννη Ποταμιάνου
Δάσκαλοι Προμηθείς
Κάθε βράδυ τάπητες υφαίνουμε,
Με ανεκπλήρωτα όνειρα
και τις στερήσεις μας
Κάθε πρωί τουφεκίζουμε τα όνειρά μας
Με την πλάτη στημένα στον μαυροπίνακα
Χρόνια ατέλειωτα στο ίδιο μονοπάτι
Με επιμονή χελιδονιού
Φωλιές χτίζουμε με λέξεις
Με ουσιαστικά, ρήματα και επιρρήματα
Κεντάμε με υπομονή, αράχνης
Συναρτήσεις και εξισώσεις
Εργαλεία κέρδους
Ανταλλάξιμα
Σε ελεύθερες αγορές
Σε σκλαβοπάζαρα ανθρώπων
Σε αρένες πάλης για μια θέση εργασίας
Δάσκαλοι Δεσμώτες
Στον Καύκασο της αδιαφορίας
Κουβαλάμε το σταυρό της ανίας
Ώρα την ώρα σβήνοντας λάμψεις
Στα μάτια των παιδιών
Δεσμώτες βιβλίων
Πρέσες παραμόρφωσης νέων ψυχών
Που διδάσκουν για τον άνθρωπο
Σκοτώνοντας τον ανθρωπισμό
Που διδάσκουν την ιστορία
Δικαιώνοντας τους κατακτητές
Που διδάσκουν την δικαιοσύνη
Δικαιώνοντας τους εκμεταλλευτές
Που διδάσκουν πίστη στο δίκαιο
που την αδικία δικαιώνει
Που διδάσκουν το κώνειο να πίνεται,
αδιαμαρτύρητα
Προβάλλοντας ως αρετή, την υποταγή
Στων ισχυρών την τάξη
Όμως εσύ νεολαίε, μάθαινε
Όχι αυτά που διδάσκουμε
Αλλά αυτά που υπονοούμε
Να ψάχνεις πίσω από τις γραμμές
Ανάμεσα στις γραμμές
Για κρυφούς σπόρους, αμφισβήτησης
Να ψάχνεις στις παρυφές των μύθων
Τα μονοπάτια των κρυφών νοημάτων
Μόνο έτσι το σχολείο, όπλο σου θα κάνεις
Όμως εσύ νεολαίε, μάθαινε
Να ψάχνεις πίσω από τα λόγια μας
Στη μελαγχολία των ματιών μας
Στους χτύπους της καρδιάς μας
Μόνο έτσι το δάσκαλο θα νοιώσεις, σύντροφο σου
Τις αλήθειες ξεχώριζε σαν μανιτάρια
Για να μην σε καταπιεί το ψέμα
Το μυαλό σου ακόνιζε στης δικαιοσύνης τον καημό
Κάντο στιλέτο ανατροπής,
Καρφί στο κορμί της αλλοτρίωσης
Λόγχη αμφισβήτησης, Ρωμαίου
Για να τρέξει νερό και αίμα
Από το πλευρό της σταυρωμένης κοινωνίας
Που θα ποτίσει σπόρους νέων ιδεών
Και αλήθειες που θα τις τραγουδάνε
Νέα χαρούμενα τραγούδια.
3 Ιουλίου 2009
Γιάννης Ποταμιάνος
-
Καλημέρα :)
Domenica ...για σένα
Ανασύνθεση
Γράφοντας, προσπαθώ να μπάσω στις λέξεις μου
την ημέρα με την αγάπη της. Τον ήλιο, τ' αστέρια,
τα πράγματα –όλα να στρέφονται, όπως
και μέσα στο σύμπαν, μέσα στην ποίηση.
Όπου φως και όπου βλέφαρο σ' ένα δίσκο μικρότερο,
σε μια σφαίρα, ένα σχήμα βιβλίου, πού θα 'ναι
και δίσκος και σφαίρα και άπειρο. Όλο
τον κόσμο με ανέπαφες τις αχνές του γραμμές,
την αρμονία όπως είναι φωτισμένη από μια
καλοσύνη παγκόσμια – κινώντας σε ανάταση τις γραμμές και τα χρώματα.
Να φτιάξω έναν κόσμο που τίποτα
δε θα του λείπει. Έναν κόσμο όπως ήταν
πριν ακόμη φθαρεί. Πριν ακόμη σκοτώσει
ο Κάιν τον Άβελ. Ν' αναβλύζουνε οι λέξεις μου
νερό και χορτάρι. Ν' αναβλύζουνε ζώσα σιωπή και χαμόγελο.
Από τη συλλογή Το βάθος του κόσμου (1961) του Νικηφόρου Βρεττάκου
-
Δια ... "το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας", λοιπόν ...:
Τείχη[/b
Κι εμένα Καβάφη μου έφερε συνειρμικά στο νου ο Εμπειρίκος, τη Σατραπεία
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται.
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει.
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε.
την Αγορά το Θέατρο και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία.
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
-
Μονοτονία
Την μιά μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι -
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
Κάθαρσις
Κώστας Καρυωτάκης
Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ- παφ, παφ, παφ, παφ -, «έχετε λίγη σκόνη» να είπω «κύριε Άλφα». Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα 'χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: «Άχ, αυτός ο Άλφα, κύριε Βήτα...»
Έπρεπε πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλωσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχθώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν' αρθρώσω: «Δούλος σας, κύριε μου».
Αλλά πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δεν θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: «πεντακόσιες χιλιάδες». Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος». Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: «Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ...»
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.
Κανάγιες!
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαρας μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.
Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι ανέβηκα στο ενετικό φρούριο. Επέρασα τρεις πόρτες, τρία πανύψηλα, κιτρινωπά τείχη, με ριγμένες επάλξεις. Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασα τα ίχνη σας. Κοιτάζοντας από τις πολεμίστριες, χαμηλά, τη θάλασσα, την πεδιάδα, τα βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σ' ερειπωμένους στρατώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα στην ερημία. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε η νύχτα...
Καλημέρα :)
Domenica ...για σένα
Ανασύνθεση
Από τη συλλογή Το βάθος του κόσμου (1961) του Νικηφόρου Βρεττάκου
Αγαπημένος
Ν. Βρεττάκος ,ευχαριστώ
epak ..είσαι από τα πιο τρυφερά πλάσματα σε αυτό το φόρουμ :-*
-
Ημερολόγιο
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυό σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο Διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο Δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του Παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της Θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο Παράδεισος για μας,
αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη Κόλαση μαζί.
Χρήστος Θηβαίος
http://www.youtube.com/watch?v=KngJVhcu8Ys
(http://img.youtube.com/vi/KngJVhcu8Ys/0.jpg)
-
Γιώργος Σεφέρης
Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ενα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Οτι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.
Συλλογή " Μυθιστόρημα"
-
Μια φορά κι έναν καιρό....
Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα
και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανίατη πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει
ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
'Τι είναι το κρυφτό;'
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία
και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει
να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα-
να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι
ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν,
η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.
Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά.
Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς
και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε
της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί
κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη.
Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο
και βολικό μέρος μόνο για αυτόν.
Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί.
Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες,
ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
....1000,μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύμακριά.
Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για Θεολογία.
Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου
και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο.
Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.
Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα,
σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει
βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου
άκουσε ένα βογκητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει,
έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...
-
Στο άγαλμα της Ελευθερίας που Φωτίζει τον Κόσμο
Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.
Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.
Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.
Κώστας Καρυωτάκης
Ελεγεία και Σάτιρες, 1927
-
http://www.youtube.com/watch?v=sWYL5UBQQzI
-
http://www.youtube.com/watch?v=lbnEGcRSteg&feature=related [Απλα ΤΕΛΕΙΟ]
-
Η προσωπίδα της ζωής
ποίημα του ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΝΗΓΥΡΑΚΗ
απο το βιβλίο του ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΚΟΣΜΟΙ
Απαγγέλλει ο Νίκος Τζιρτζιλάκης
Μουσική επένδυση Ηλίας Χορευτάκης
http://www.youtube.com/watch?v=codBbig-F3A
-
http://www.youtube.com/watch?v=sWYL5UBQQzI
Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι? Ήτοι ο Κιάμος στο "ποίημα της ημέρας"?? ::)
Μάλλον μπέρδεψε τις ...πόρτες. ;D
-
Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
Το αρχαιότερο ερωτικό ποίημα
Το αρχαιότερο ερωτικό ποίημα που έχει ανακαλυφθεί στον κόσμο πάντως βρέθηκε κατά τη διάρκεια ανασκαφής στα τέλη του 19ου αιώνα στην περιοχή Νιπούρ στην αρχαία Σουμερία, δηλαδή στο σημερινό Ιρακ.
Το ποίημα βρέθηκε γραμμένο πάνω σε πινάκιο μαζί με άλλες πινακίδες των Σουμερίων, όπου συνήθως καταγράφονταν ιστορίες και θρύλοι, δικαστικές αποφάσεις και κρατικά διατάγματα, καθώς και άλλες συμφωνίες.
Το πινάκιο ήταν φτιαγμένο από πηλό και χρονολογείται περίπου στο 2037 π.Χ. Θεωρείται λοιπόν το αρχαιότερο ερωτικό ποίημα που έχει βρεθεί ποτέ.
Το έργο έχει εκτεθεί ήδη σε διάφορα μουσεία του κόσμου.
(http://www.theworldeffect.com/.a/6a00e54fa8abf788330115700cfeda970b-800wi)
Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου,
σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου.
Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.
‘Ασε με να σταθώ τρέμοντας, μπροστά σου,
να σε αγγίξω με το χάδι μου.
Το χάδι μου είναι ακριβό,
πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.
Σαν το μέλι με το γάλα.
Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου,
θα σου δώσει λιχουδιές.
Στον πατέρα μου, θα σου δώσει δώρα.
Τη ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω.
Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή,
τη καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω.
Λιοντάρι κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή.
Εσύ, επειδή μ’ αγαπάς, κύριέ μου,
κύριε προστάτη μου, Σουσίν μου,
εσύ που ευφραίνεις τη καρδιά της Ενλίλ,
άγγιξέ με, με το χάδι σου.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ερωτικά ποιήματα των Ίνκας και το επίμαχο σουμεριανό ποίημα
ακούγοντας το «Γεμάτο Φεγγάρι» της Ευανθίας Ρεμπούτσικα.
http://www.youtube.com/watch?v=WcHAHMSi-vI
-
Υπέροχο Apri....Να συμπληρώσω και εγώ εδώ τη φωτογραφία από αυτό το ποίημα
(http://4.bp.blogspot.com/_1j4uV1Gb4C0/SMZW3JfXLwI/AAAAAAAAAgk/jLzniCjCCZU/s400/oldest-lovers..jpg)
-
Για τους εξουσιαστές που χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα...
Μάρτιαι Ειδοί
(http://www.hellenica.de/Rom/Biographie/DieIdenDesMaerz.jpg)
Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις
αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.
Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια•
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σαν βγεις στον δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,
αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο
κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,
και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα που σ' ενδιαφέρουν»,
μη λείψεις να σταθείς• μη λείψεις τους διαφόρους
που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις
(τους βλέπεις πιο αργά)• ας περιμένει ακόμη
κ' η Σύγκλητος αυτή, κ' ευθύς να τα γνωρίσεις
τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)
Σημειώσεις:
Ο Αρτεμίδωρος προσπάθησε να προειδοποιήσει τον Ιούλιο Καίσαρα (δίδοντας του ένα σημείωμα) για το σχέδιο δολοφονίας του από τους Βρούτο και Κάσσιο.
Ένας προφήτης είχε προειδοποιήσει τον Καίσαρα να προσέχει τη 15η ημέρα του Μαρτίου («Μάρτιαι Ειδοί»), ημέρα κατά την οποία προσπάθησε να τον ενημερώσει ο Αρτεμίδωρος...
-
Το Άσμα ασμάτων είναι ένας ύμνος στον έρωτα. O Σεφέρης μετέφερε το 1963 στα Nέα Eλληνικά το ποίημα που λέγεται πως έγραψε ο Σολομών τον 4ο π.X. αιώνα. Αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι απ’ το τραγούδι της νύφης:
Θές με ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου,
ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὸν βραχίονά σου∙
ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη,
σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος∙
περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, φλόγες αὐτῆς∙
ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην,
καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν.
*************
Βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου,
ωσάν σφραγίδα στο μπράτσο σου∙
είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο
και σκληρός ο πόθος σαν τον άδη∙
οι σπίθες της είναι σπίθες της φωτιάς,
φλόγα του Θεού.
Νερά ποτάμια δεν μπορούν
να σβήσουν την αγάπη.
Και από τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζηδάκι το Άσμα Ασμάτων τραγουδισμένο από το Δημήτρη Ψαριανό και τη Φλέρυ Νταντωνάκη.
http://www.youtube.com/watch?v=y5y_dgfX73A&feature=player_embedded#at=127
-
Ελύτης: Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
http://www.youtube.com/watch?v=7MCGB0LRGk4&feature=related
-
Γεια χαρά :)
(http://joefelso.files.wordpress.com/2007/10/rain-on-table-480.jpg?w=480&h=674)
ΜΙΑ ΜΕΤΕΩΡΗ ΚΥΡΙΑ
Βρέχει...
Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ
μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος
κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ
σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή.
Τὸ βλέμμα της βαδίζει στὴ βροχή,
βαριὲς πατημασιὲς καημοῦ
τὸν βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι ὅλο ἀλλάζει στάση,
σὰν κάτι πιὸ μεγάλο της,
ἕνα ἀνυπέρβλητο,
νά ῾χει σταθεῖ
μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ κοιτάζει.
Γέρνει λοξὰ τὸ σῶμα
παίρνει τὴν κλίση τῆς βροχῆς
―χοντρὴ σταγόνα μοιάζει―
ὅμως τὸ ἀνυπέρβλητο μπροστά τῆς πάντα.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τὰ χέρια ἔξω ἀπ᾿ τὰ κάγκελα
τὰ δίνει στὴ βροχὴ
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρὰ ἡ ἀνάγκη
γιὰ πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Καί, ξαφνικά,
σὰν κάποιος νὰ τῆς ἔγνεψε «ὄχι»,
κάνει νὰ πάει μέσα.
Ποῦ μέσα ―
μετέωρη ὡς ἐξεῖχε στὴ βροχὴ
καὶ μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.
(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος
Κικὴ Δημουλᾶ (1931-): ποιήτρια ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἀκαδημαϊκός.
Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες
οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν.
Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του
κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες...
-
Απολαύστε μια ονειρεμένη φωνή ....
Χαρταετός (http://www.youtube.com/watch?v=U-mrX_cvr70)
Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την "ανάμνηση τον μέλλοντος"
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία — φοβόμουνα και μου άρεσε
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .
Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: "δεσποινίς"
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους "κάτω"·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια"
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι " Ή Άννέτα με τα σάνταλα"
" Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης"
το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το "Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί
για σένα".
Μου το 'χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον
αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη καί μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ' έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.
Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν — απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.
από τη Μαρία Νεφέλη
του Οδυσσέα Ελύτη
-
Τάσος Λειβαδίτης-Μια γυναίκα (http://www.youtube.com/watch?v=C0GcH94XqGY)
(http://sup.kathimerini.gr/kathnews/photos/28-07-06/28-07-06_160196_151.jpg)
για να γεννηθείς εσύ,
και γω για να σε συναντήσω
γι' αυτό έγινε ο κόσμος ..
(διαβάζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη)
-
Τάσος Λειβαδίτης-Μια γυναίκα (http://www.youtube.com/watch?v=C0GcH94XqGY)
(http://sup.kathimerini.gr/kathnews/photos/28-07-06/28-07-06_160196_151.jpg)
για να γεννηθείς εσύ,
και γω για να σε συναντήσω
γι' αυτό έγινε ο κόσμος ..
(διαβάζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη)
Υπέροχο Domenica!
γυναίκα
κάθε μικρή σου υποταγή
μειώνει τη δική μου ελευθερία
εμένα ταπεινώνει
κάθε χαμένο σου δικαίωμα
πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια
κάθε παραπανίσιο σου φορτίο
έχει σε μένα ρίζες προγονικές
κάθε σε βάρος σου αδικία
είναι μια στυγερή κλοπή
απ' το παγκάρι της δικής μου εκκλησίας
κι όταν εσύ λιποψυχείς
εγώ είμαι ο αληθινός προδότης
στέκεσαι δίπλα μου
στο σπίτι, στη δουλειά ή στο οδόφραγμα
με τα ίδια μάτια
ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο
περήφανοι
ασυμβίβαστοι
ωραίοι μέσα στο τόσα ελαττώματά μας
εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία
Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα - Τόλης Νικηφόρου
-
Καλησπέρα!
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα αγαπημένα μου
Γιῶργος Σαραντάρης (Κωνσταντινούπολη 1908 - Ἀθήνα 1941):
ποιητής, φιλόσοφος καὶ δοκιμιογράφος.
Ἦταν γυναίκα, ἦταν όνειρο...
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία
Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη
-
ωχ, θα μας τρελανεται σημερα ...ημερα της γυναικας!! ::)
αληθεια γιατι τη γιορταζουν?
-
Κ. Γ. Καρυωτάκης - Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ...
http://www.youtube.com/watch?v=0DkusbvviJw&feature=related
από τη συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες»
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.
Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.
Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ
νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!
-
ΕΙΣΑΙ ΨΥΧΗ ΜΟΥ - Κ. ΚΑΡΙΩΤΑΚΗΣ -Ν.ΞΥΛΟΥΡΗΣ- Λ.ΘΑΝΟΣ
http://www.youtube.com/watch?v=J96yJWmk3yY&feature=related
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.
Κατάμονη σε μι' άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.
-
Ορφέας Περίδης: Όλοι οι τρελοί, τρελοί δεν είναι ...
http://www.youtube.com/watch?v=OOOySuMeZWg
Στιχουργός: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Απo τη Θράκη φτωχό ραφτάκι
στην Πόλη βρέθηκε
και κει στην Κύπρο γλυκό ψαλτάκι
μαυροφορέθηκε
Σαν αεράκι πάνω στο χέρι του
της μάνας του η ευχή
βασιλοπούλα να 'ναι το ταίρι του
με ταπεινή ψυχή
Από τα ξένα για την Αθήνα
καρδιά φτερούγισε
μαύρο αηδόνι τα χρoνια εκείνα
πικρά τραγούδησε
Ποιαν αγαπούσες, πες μας Γιωργάκη μου
και πόνεσες πολύ
τρελοί δεν είναι παλικαράκι μου
αχ, όλοι οι τρελοί
Ανέμους είχε μες στο μυαλό του
όπου πορεύτηκε
πήρε απ' το χέρι τον άγγελό του
και ξενιτεύτηκε
Μιλάει η μάνα προς την εικόνα του
στα μάτια τα χλωμά
χρυσό να στείλει τον αρραβώνα του
σε ένα μαχραμά
Από τα ξένα...
Ποιαν αγαπούσες...
Το έγραψε για τον Γεώργιο Βιζυηνό...
Περισσότερα στο βιβλίο του Ηλία Κατσούλη "Με τα φτερά του έρωτα κι απόψε θα σ' αγγίξω", εκδόσεις Παπαϊωάννου το οποίο αφιερώνει.."στους στιχουργούς άδοξοι που 'ναι..."
-
...
-
...
ωραίο ποίημα αυτό!...δεν το κατάλαβα :-\
-
...
ωραίο ποίημα αυτό!...δεν το κατάλαβα :-\
"Ανέμους είχε μες στο μυαλό του
όπου πορεύτηκε
πήρε απ' το χέρι τον άγγελό του
και ξενιτεύτηκε ..." ;)
-
...
ωραίο ποίημα αυτό!...δεν το κατάλαβα :-\
... λάθος ..., στιγμιαίο λάθος ... ::)
-
ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ
Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
Στέκεται ορθή στα βλέφαρά μου
Και τα μαλλιά της μπλέκονται μες στα δικά μου
Έχει το σχήμα των χεριών μου
Έχει το χρώμα των ματιών μου
Βυθίζεται μες στη σκιά μου
Σα μια πέτρα στον ουρανό
Έχει τα μάτια της πάντ’ ανοιχτά
Και δε μ’ αφήνει σ’ ύπνο να γείρω
Τα όνειρά της μέσα στο φως
Σβήνουν τον ήλιο
Με κάνουν να γελώ, να κλαίω και να γελώ
Και να μιλώ χωρίς να έχω τίποτα να πω.
μετάφραση: Ελένη Βακαλό
-
...
ωραίο ποίημα αυτό!...δεν το κατάλαβα :-\
"Ανέμους είχε μες στο μυαλό του
όπου πορεύτηκε
πήρε απ' το χέρι τον άγγελό του
και ξενιτεύτηκε ..." ;)
κι εμείς τι φταίμε;;;
-
...
ωραίο ποίημα αυτό!...δεν το κατάλαβα :-\
"Ανέμους είχε μες στο μυαλό του
όπου πορεύτηκε
πήρε απ' το χέρι τον άγγελό του
και ξενιτεύτηκε ..." ;)
κι εμείς τι φταίμε;;;
Ουδείς αλάνθαστος ;)
Αν είμαστε αυτό που συνεχώς κάνουμε, η τελειότης τότε δεν θα είναι μια πράξη αλλά μια συνήθεια
aristoτέλης :)
-
...
ωραίο ποίημα αυτό!...δεν το κατάλαβα :-\
"Ανέμους είχε μες στο μυαλό του
όπου πορεύτηκε
πήρε απ' το χέρι τον άγγελό του
και ξενιτεύτηκε ..." ;)
κι εμείς τι φταίμε;;;
... μέγιστο πρόβλημα τα "ορφανά" αποσιωπητικά ..., ας μου συγχωρεθεί, αν δε ζητώ κάτι υπερβολικό !!! :o
-
(http://2.bp.blogspot.com/_zKU0I-tBUME/TH5SIksbtmI/AAAAAAAAAls/GOc17hP2ROY/s1600/akwgw3.jpg)
"Η Φυγή" του Γιώργου Σεφέρη
Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.
H ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.
Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε
μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες
κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα
ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου
κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη
μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε
μέσα στὴ φυγή
-
(http://elzin.files.wordpress.com/2009/08/677786684_ca7686fedb.jpg?w=405&h=405)
"... Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος ..."
-
Ημέρα Ποίησης η Δευτέρα 21 Μαρτίου, αφιερώνεται από το ΕΚΕΒΙ στον μεγάλο Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννησή του. Έτσι στίχοι του Ελύτη θα ταξιδέψουν από τη Δευτέρα και για ένα μήνα με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Μυτιλήνη, Ρόδο και Ζάκυνθο.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=605767 (διαβάστε περισσότερα)
ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΠΑ - ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ - ΕΛΥΤΗΣ
http://www.youtube.com/watch?v=0q075T8sVwg&feature=related
-
(http://3.bp.blogspot.com/_G48WGowcuOg/SobVaQGhVGI/AAAAAAAACu8/dkUbXNY3-po/s400/votsala.jpg)
"ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα ..."
-
Νικηφόρος Βρεττάκος - Ὁ πράσινος κῆπος
Ἔχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν
οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.
Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς,
νὰ σᾶς ἔλεγα
ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους.
Ἡ θάλασσα, ξέρω.
Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι.
Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου,
μὴ μὲ ρωτήσετε.
-
Ανοίγω το στόμα μου (http://www.youtube.com/watch?v=NKgDfDr8y3Y)
Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.
Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
κρυφά για ν' ακούν των ερώτων τα θαύματα.
Οδυσσέας Ελύτης
(Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης)
-
Λόγω της ημέρας και της ποίησης προτείνω..:
http://tha.pblogs.gr
http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?p=160#p160
-
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη - Το Μονόγραμμα
http://www.youtube.com/watch?v=j_2pyNuL0_A
Οδυσσέας Ελύτης "Το Μονόγραμμα" Διαβάζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Music Clint Mansell / Kronos Quartet - The Fountain
III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ' ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς
Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς.
Μέγιστος ποιητικός λόγος - πραγματικά αισθαντική φωνή ...
Ευκαιρία για ένα ελάχιστο "ταξίδι" ... καταμεσής της πεζότητας.
Σ΄ακούω ..., μα για λίγο ...
-
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη - και όχι μόνο - επιλέγει και διαβάζει Τάσο Λειβαδίτη ...
http://www.youtube.com/watch?v=v8CsPBG_79c
http://www.youtube.com/watch?v=xcGo2Un82vU
"Tαξιδιού" συνέχεια ...
-
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη - Το Μονόγραμμα
http://www.youtube.com/watch?v=j_2pyNuL0_A
Οδυσσέας Ελύτης "Το Μονόγραμμα" Διαβάζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Music Clint Mansell / Kronos Quartet - The Fountain
III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ' ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς
Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς.
Μέγιστος ποιητικός λόγος - πραγματικά αισθαντική φωνή ...
Ευκαιρία για ένα ελάχιστο "ταξίδι" ... καταμεσής της πεζότητας.
Σ΄ακούω ..., μα για λίγο ...
που μπορω να βρω αναλυση αυτου του ποιηματος? Οποιαδηποτε βοηθεια ευπροσδεκτη. Υπαρχει κατι στο ιντερνετ? Ευχαριστω!
με μπερδευει αρκετα .....
-
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη - Το Μονόγραμμα
http://www.youtube.com/watch?v=j_2pyNuL0_A
Οδυσσέας Ελύτης "Το Μονόγραμμα" Διαβάζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Music Clint Mansell / Kronos Quartet - The Fountain
III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ' ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς
Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς.
Μέγιστος ποιητικός λόγος - πραγματικά αισθαντική φωνή ...
Ευκαιρία για ένα ελάχιστο "ταξίδι" ... καταμεσής της πεζότητας.
Σ΄ακούω ..., μα για λίγο ...
που μπορω να βρω αναλυση αυτου του ποιηματος? Οποιαδηποτε βοηθεια ευπροσδεκτη. Υπαρχει κατι στο ιντερνετ? Ευχαριστω!
με μπερδευει αρκετα .....
εμ, καλα το λεω γω !! Μονο στα λογια ειστε "καλοι" καθηγητες ;D
που θα βρω αναλυση ρε σεις του παραπανω ποιηματος?
-
Στην καρδιά σου. Έχω ψάξει κι εγώ στο παρελθόν ανάλυση για το μονόγραμμα, αλλά δεν βρήκα κάτι.
-
Mάρκο, αναλύσεις με το αζημίωτο ..., ιδιαιτέρως από εκείνους που χλευάζεις ... 8)
-
Διονύσιος Σολωμός
Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι
ΑΠΟ ΤΟ Β' ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ
I
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·
λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα καί κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι;
οπού συ μού ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».
II
Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν καί γελούνε,
κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.
................................................................................
Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,
και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,
π’ ολονυχτίς εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη.
Και μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,
έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,
που ευώδιασε τον ύπνο της μεσα στον άγριο κρίνο·
το σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκειά κι εκείνο.
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·
η μαύρη πέτρα ολόχρυση καί το ξερό χορτάρι.
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:
«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει».
III
«Σάλπιγγα, κοψ’ του τραγουδιού τα μάγια με <τή> βία,
γυναικός, γέροντος, παιδιού, μήν κόψουν την αντρεία».
Χαμένη, αλίμονο, κι οκνή τη σάλπιγγα γρικάει·
αλλά πώς φθάνει στον εχθρό και καθ’ ηχώ ξυπνάει;
Γέλιο στο σκόρπιο στράτευμα σφοδρό γεννοβολιέται,
κι η περιπαίχτρα σάλπιγγα μεσουρανίς πετιέται·
και με χαρούμενη πνοή το στήθος το χορτάτο,
τ' αράθυμο, το δυνατό, κι όλο ψυχές γιομάτο,
βαρώντας γύρου ολόγυρα, ολόγυρα και πέρα,
τον όμορφο τρικύμισε καί ξάστερον αέρα·
τέλος μακριά σέρνει λαλιά, σαν το πεσούμεν’ άστρο,
τρανή λαλιά, τρόμου λαλιά, ρητή κατά το κάστρο.
IV
Μόλις έπαυσε το σάλπισμα ο Αράπης, μία μυριόφωνη βοή ακούεται εις το εχθρικό στρατόπεδο, και η βίγλα του κάστρου, αχνή σαν το Χάρο, λέει των Ελλήνων: «Μπαίνει ο εχθρικός στόλος». Το πυκνό δάσος έμεινε ακίνητο εις τα νερά, όπου η ελπίδα απάντεχε να ιδεί τα φιλικά καράβια. Τότε ο εχθρός εξανανέωσε την κραυγή, και εις αυτήν αντιβόησαν οι νεόφθαστοι μεσ’ από τα καράβια. Μετά ταύτα μία ακατάπαυτη βροντή έκανε τον αέρα να τρέμει πολλή ώρα.
V
. . . . . . . . . . Στην πεισμωμένη μάχη
σφόδρα σκιρτούν μακριά πολύ τα πέλαγα κι οί βράχοι,
και τα γλυκοχαράματα, και μες στα μεσημέρια,
κι όταν θολώσουν τα νερά, κι όταν εβγούν τ' αστέρια.
Φοβούνται γύρου τα νησιά, παρακαλούν καί κλαίνε,
κι οι ξένοι ναύκληροι μακριά πικραίνονται καί λένε:
«Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, σπαθί Τουρκιάς, μολύβι,
πέλαγο μέγα βράζ’ ο εχθρός προς το φτωχό καλύβι».
-
... και για το Μάρκο η ανάλυση ... :D
http://teacherhistorybook.blogspot.com/2009/02/1833-1844.html
Χρόνια πολλά και ... πιότερο ελεύθερα.
-
Ενα ποιήμα που γράφτηκε απ τον Καβάφη, ορμώμενος απ τον Αντώνιο που προστάτευε την Αλεξάνδρεια απ την επίθεση του Οκτάβιου, αλλά έχει κι ένα μηνυμα για όλους μας, ότι όταν όλα πια έχουν τελειώσει, όταν ένας στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί, πρέπει να το δεχόμαστε με αξιοπρέπεια.
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
http://www.youtube.com/watch?v=zwNrbEFPPGc
O στόχος, αλήθεια, δε δύναται να επιτευχθεί ...; Θ' αποχαιρετήσουμε την όμορφη Αλεξάνδρεια ...!
-
Διονύσης Καρατζάς, Παίζουν τ' αστέρια
Στη μέση τ' ουρανού
παίζουν τ' αστέρια στο κορμί σου.
Ανοίγουν μια θάλασσα καινούργια
σκοτεινή
να λάμπουν τα ματάκια σου
σαν λέξεις στη σιωπή.
Χορεύουν ύστερα στο ύψος των ονείρων
και γέρνουν χαμηλά στο δάσος των μαλλιών σου.
Πιο κάτω χάνονται στις αστραπές
νερών αθάνατων που τραγουδούν τη νύχτα.
Από τη συλλογή Στα νερά βαθαίνει ο ουρανός (2001)
(http://logia.pblogs.gr/files/12885-woman-window.jpg)
-
Κώστας Βάρναλης - Θάλασσα (πρόλογος στο "φως που καίει")
Να σ' αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω
Απ' το βουνό ψηλά.
Στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
Απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.
Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.
Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ' ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.
Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι' ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.
Κι' αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό
τα ερημικά χιονόσπιτα-κι' αυτά μες στ' όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακρυά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακρυά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους ....
http://www.youtube.com/watch?v=Gezdsl9oEkE&feature=related
-
Διονύσης Καρατζάς, Χορός στη νύχτα
Το βαθύ φόρεμα τ' ουρανού
ντύθηκε απόψε
και βγήκες στο φεγγάρι.
Χαρά Θεού η νύχτα τούτη
μ' όλη τη θάλασσα να ξενυχτά στα μάτια σου.
Πες μου τραγούδια του νερού
και χόρεψε στον χρόνο ποταμού
τσακίζοντας το σώμα σου
στο φως της τρυφερής σκιάς σου.
Μπες στη θάλασσα μετά
να λάμψει το νερό
κατεβαίνοντας σαν μουσική
με το τραγούδι φεγγαριού.
Από τη συλλογή: Στα νερά βαθαίνει ο ουρανός (2001)
(http://static.photaki.com/Tango-%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%82--%CF%87%CE%BF%CF%81%CF%8C%CF%82--%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B9-216270.jpg)
-
Καλλιπάτειρα
«Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες;
Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία
εδώθε». – «Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα,
τρία αδέρφια, γιό, πατέρα Ολυμπιονίκες•
να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες,
και εγώ να καμαρώσω μέσ' στα ωραία
κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλέα
παλεύουν, θιαμαστές ψυχές αντρίκειες.
Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια•
στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζη
με της αντρειάς τα αμάραντα προνόμια.
Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει
σε αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου
ύμνος χρυσός του αθάνατου Πινδάρου».
-
Ας δούμε πώς περιγράφει τον μέσο Έλληνα, τον Ρωμηό δηλαδή, ο Σουρής:
Ο Ρωμηός
Στον καφενέ απ’ όξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.
Σε μία καρέκλα το’ να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.
Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός ! τί φύσις !
Αχνίζει ομπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.
Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα Ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.
Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στα τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.
Στον καφετζή ξεσπάω... φωτιά κι εκείνος παίρνει.
αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος... δεν πληρώνω δεκάρα τον καφέ.
-
Μέσα στο Ποίημα σε Χάνω (http://www.youtube.com/watch?v=Qkjm0SGQOt0)
Μέσα στο ποίημα σε χάνω Έξω από μένα
άλλη ομορφιά σε παίρνει, αγαπημένη
Τί θα γίνω και τί με περιμένει
σε άδειες αισθήσεις και χωρίς εσένα
που είσαι για μένα ό,τι είμαι και που τώρα
δεν είσαι μυστικό και πια δεν είμαι ό,τι είμαι
Τί να μου κάνουν νοσταλγίες και μνήμες
Το απτό με αρνιέται αυτή την άχρονη ώρα
το απτό που ήταν η τρέλλα μου και το άγχος
α, όλα αυτά που γίναν τώρα στίχοι . . .
Τί άδοξα που έχασα το στοίχη-
μα ανάμεσα στο «υπάρχω – δεν υπάρχω»
Να χάνω όσα είχα το άντεχα· μα εσύ ήσουν
και όσα ποτέ δε γίναν και δεν είχα
Αυτά, πώς να τα χάσω αυτά που ματαιωθήκαν ;
Σε άλλη ομορφιά θ’ αγιάζουνε μαζί σου
λόγια που αρνήθηκαν να ειπωθούνε
αγγίγματα που πήραν πίσω το αίνιγμά τους
σημάδια του έρωτα και του θανάτου
γραφές που γράφτηκαν για να σβηστούνε
Μέσα στο ποίημα σε χάνω και δεν ξέρω
εσύ μου φεύγεις ή εγώ σου φεύγω ;
Πώς σκοτεινιάζω απ’ το δικό σου φέγγος . . .
Και δε με θέλω πια και δε με ξέρω
Σε άλλη ομορφιά φριχτή και δίχως έλεος
θα ’σαι για πάντα, έξω από μένα, ωραία ωραία
τόσο άδικα τόσο άσπλαχνα ωραία . . .
Και δε με ξέρω πια και δε με θέλω
Εν γη αλμυρά, 1996
Βύρων Λεοντάρης
-
ΤΕΛΟΣ
Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.
Ντῖνος Χριστιανόπουλος
(http://1.bp.blogspot.com/_Epfh7X7uJsE/SeEFMBbBaGI/AAAAAAAADSU/IACeIzgCrLc/s400/Delatour77.JPG)
-
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Αναλυτικό Ευρετήριο Ποιημάτων
http://odysseaselytis.freewebspace.com/index.htm
-
Ποιήματα του Ελύτη που έχουν μελοποιηθεί
http://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&lyricist_id=54
-
Ελένη - Οδυσσέας Ελύτης
http://www.youtube.com/watch?v=N4natZRT-Rg
-
Σας αρέσουν οι "υποθετικές συναντήσεις" ;;
Έλλη Λαμπέτη, Κων/νος Καβάφης και Μάνος Χατζιδάκις ...μαζί ;)
(http://3.bp.blogspot.com/_-mdcfF4kGz0/TF05IdGiYSI/AAAAAAAACW4/KjUjxKSbhKs/s1600/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7+%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B7.jpg)
Φωνές (http://www.youtube.com/watch?v=Y61jtZ8qHp8)
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
-
Ωδή στη Σαντορίνη
Βγήκες από τα σωθικά βροντής Ανατριχιάζοντας μεσ'στα μετανιωμένα σύννεφα Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη ζήτησες πρωτομάρτυρα τον ήλιο Για ν'αντικρύσετε μαζί τη ριψοκίνδυνη αίγλη Ν'ανοιχτείτε με μια σταυροφόρο ηχώ στο πέλαγος
Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη Όρθωσες ενα στήθος βράχου Κατάστιχτου απ'την έμπνευση της όστριας, Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η οδύνη Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η ελπίδα Με φωτιά με λάβα με καπνούς Με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο Γέννησες τη φωνή της μέρας Εστησες ψηλά Στην πράσινη και ρόδινη αιθεροβασία Τις καμπανες που χτυπαει ο ψηλορειτης νους Δοξολογωντας τα πουλια στο φως του μεσαυγουστου
Πλαϊ απο ροχθους, πλαϊ απο καημους αφρων Μεσ'απο τις ευχαριστιες του υπνου Οταν η νυχτα γυριζε τις ερημιες των αστρων Ψαχνοντας για το μαρτυρικι της αυγης, Ενιωσες τη χαρα της γεννησης Πηδησες μεσ'στον κοσμο πρωτη Πορφυρογεννητη, αναδυομενη Εστειλες ως τους μακρινους οριζοντες Την ευχη που μεγαλωσε στις αγρυπνιες του ποντου Για να χαϊδεψει τα μαλλια της πεμπτης πρωινης.
Ρηγισσα των παλμων και των φτερων του Αιγαιου Βρηκες με λογια που προσηλυτιζουν το απειρο Με φωτια με λαβα με καπνους Τις μεγαλες γραμμες του πεπρωμενου σου
Τωρα μπροστα σου ανοιγεται η δικαιοσυνη Τα μελανα βουνα πλεουν στη λαμψη Ποθοι ετοιμαζουν τον κρατηρα τους Στην παιδεμενη χωρα της καρδιας, Κι απο το μοχθο της ελπιδας νεα γη ετοιμαζεται Για να βαδισει εκει με αετους και λαβαρα Ενα πρωι γεματο ιριδισμους, Η φυλη που ζωντανευει τα ονειρα Η φυλη που τραγουδαει στην αγκαλια του ηλιου.
Ω κορη κορυφαιου θυμου Γυμνη αναδυομενη Ανοιξε τις λαμπρες πυλες του ανθρωπου Να ευωδιασει ο τοπος απο την υγεια Σε χιλιαδες χρωματα ν'αναβλαστησει το αισθημα Φτεροκοπωντας ανοιχτα Και να φυσηξει απο παντου η ελευθερια
Αστραψε μεσ'στο κηρυγμα του ανεμου Την καινουρια και παντοτινη ομορφια Οταν ο ηλιος των τριων ωρων υψωνεται Πανγλαυκος παιζοντας το αρμονιο της Δημιουργιας.
Οδυσσέας Ελύτης
«Ωδή στη Σαντορίνη» Από την ποιητική συλλογή «Προσανατολισμοί», ενότητα « Η Θητεία του Καλοκαιριού»
(http://farm6.static.flickr.com/5251/5445338744_589bc614c7.jpg)
Ποιος θα εξασφαλίσει και τα ναύλα ... ???
-
Tρώες
Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ' επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.-
Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.
Aλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ
-
Όσο μπορείς ...
http://www.youtube.com/watch?v=_Ir6cZb6bnE
(http://1.bp.blogspot.com/-eu8Ow13LRZQ/TZIL5EC4LCI/AAAAAAAAAFU/1QFrtLrQBzI/s400/396371810_755a4fbce6.jpg)
Λίγο ακόμη ...
-
Ο Άνεμος κι η Άνοιξη
(http://blog33.files.wordpress.com/2011/01/spring_11.jpg)
O άνεμος ρέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν ουρανός που έχασε το δρόμο
Δέντρα προσπαθούν να του δέσουν τα χέρια
Aλλά μάταια κοπιάζουν
O άνεμος αναπνέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν στρατός που ορμάει στον αγώνα
Tον καλωσορίζει η άνοιξη στην κοιλάδα
Tον χαιρετάνε τ' αρώματα της γης
H άνοιξη είναι μια παρθένα που δεν την ξέραμε
Kαι όλους μάς φίλησε με θάρρος προτού το ζητήσουμε
Tώρα αγκαλιάζει τον άνεμο και κάνει σαν τρελή
Kι αναγκάζει κι εμάς να τον αγαπήσουμε
(από το Σαν Πνοή του Aέρα, Eρμής 1999)
Σαραντάρης Γιώργος
-
από την ποιητική συλλογή ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
ΙΙΙ Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης, 1953
δεν ξερω,....με αγγιξε και πάλι....
-
Δημήτρης Ποταμίτης
Εσύ κι εγώ
Έτσι αγάπησα πολύ τα πουλιά
Τα κόκκινα μάγουλα των παιδιών
Και τα ποτάμια
Κρατώντας στην παλάμη τους προκλητικά τη σκιά μου
Έτσι αγάπησα πολύ την μαντική των άστρων
Και των ματιών σου
Πλάθοντας καραβάκια από πηλό
Στο δικό σου αίνιγμα
Έτσι αγάπησα πολύ ετούτα τα κορμιά
Που δεν οδηγούν
Παρά μόνο
Στη θάλασσα
Από τη συλλογή Η δολοφονία των αγγέλων (1967)
(http://anastasia.pblogs.gr/files/f/242017-315127886_2335388976_m.jpg)
-
Ο άνεμος στο νησί (el viento en la isla) (http://www.youtube.com/watch?v=Qw8fY-V1sQo&feature=share)
(http://anastasiag.pblogs.gr/files/f/352943-14%20(3).jpg)
Ο άνεμος είναι άλογο
άκου το πώς τρέχει
στη θάλασσα, στον ουρανό.
Θέλει να με πάρει, άκου
πώς περιτρέχει όλη τη γη
για να με πάρει μακριά.
Κρύψε με στην αγκαλιά σου
γι' αυτή τη νύχτα μόνο,
που η βροχή θρυμματίζει
πάνω στη θάλασσα και στη στεριά
τα αμέτρητα στόματά της.
Άκου πώς ο άνεμος
με καλεί καλπάζοντας
για να με πάρει μακριά.
Με το μέτωπό σου στο μέτωπό μου,
με τα χείλη σου στα χείλη μου,
δεμένα τα κορμιά μας
στον έρωτα που μας καίει,
άσε τον άνεμο να φύγει
χωρίς να με πάρει μαζί του.
Άσε τον άνεμο να φύγει
αφροστεφανωμένος,
να με καλεί και να με ψάχνει
καλπάζοντας μες στο σκοτάδι,
κι εγώ, βυθισμένος
στα μεγάλα σου μάτια,
γι' αυτή τη νύχτα μόνο
να ξαποσταίνω αγάπη μου.
Πάμπλο Νερούδα
-
Τίτος Πατρίκιος
Δυο άνθρωποι
Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου
δυο ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες
δεν αποκλείεται ο ένας να είμουν εγώ
που με ξαναστέλναν εξορία.
Και κείνο το πρωί είχα και σένα
τόσα όνειρα
για τη δουλειά που θα ‘βρισκα,
για έναν περίπατο στα φώτα και την άσφαλτο,
για λίγο ήλιο...
Και κείνος
που ξαφνικά τα σίδερα τον δέσαν στο κορμί μου
είχε και κείνος χαραγμένα τα όνειρά του
στο αυστηρό του πρόσωπο.
(Τον πήρανε χαράματα στις έξη από τη γυναίκα του).
'Οταν βλέπεις στο δρόμο δυο ανθρώπους
με χειροπέδες
μη νομίσεις τίποτα περισσότερο
μη νομίσεις τίποτα λιγότερο.
Δυο άνθρωποι.
Σαν και σένα.
(http://1.bp.blogspot.com/_P_d1spzDKSE/TAJ6apnGNyI/AAAAAAAA-tw/W0pnOvNhxU4/s320/%CE%A7%CE%95%CE%99%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%95%CE%94%CE%95%CE%A3.jpg)
-
Κωστὴς Παλαμᾶς - Ποιήματα
Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα
Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα κι ἂς τὸ πατοῦν οἱ ξένοι,
στοιχειὸ εἶναι καὶ μὲ προσκαλεῖ· ψυχή, καὶ μὲ προσμένει.
Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα ἴδιο στὴν ἴδια στράτα
στὰ μάτια μου ὅλο ὑψώνεται καὶ μ᾿ ὅλα του τὰ νιάτα.
Τὸ σπίτι, ἂς τοῦ νοθέψανε τὸ σχῆμα καὶ τὸ χρῶμα·
καὶ ἀνόθευτο καὶ ἀχάλαστο, καὶ μὲ προσμένει ἀκόμα.
Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι
Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι
στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή.
Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.
Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη
τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ,
μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.
Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι,
ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ,
κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.
Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα,
σκίζει μιὰ χέρσα ἁπλοχωριά,
σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι
κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ.
Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη,
τὸν καβαλλάρη νηστικό,
τὸν πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στὸν κουρνιαχτό.
Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω
μὲ μιὰ βρυσούλα στὴν αὐλή,
πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει
κι ἡ θύρα του θἆναι ἀνοιχτή.
-
Με αφορμή τη γενέθλια μέρα του Charlie Chaplin ( το 1889) παραθέτω δικά του λόγια που ειπώθηκαν όταν έσβησε τα 70 κεράκια :
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά (http://www.youtube.com/watch?v=jl_b8Q9Is24)
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου.
Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν
έτοιμος ο άνθρωπός, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ
για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου
έλεγαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα
ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος
και πάντα στην κατάλληλη στιγμή.
Αυτό με έκανε να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΛΗΘΕΙΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα
να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και
κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά,
ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά.
Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα
από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωϊσμό».
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΑΓΑΠΗ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα
να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΠΛΟΤΗΤΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω
να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου.
Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή
που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα
ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο.
Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιά μου
η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο.
Σήμερα αυτό το λέω
ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι, δεν
πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις
και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε
με τον εαυτό μας ή με τους άλλους.
αυτό το λέμε
ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ
Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια.
Σήμερα ξέρω ότι,
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ !
-
(http://4.bp.blogspot.com/_X4lfqpxxOCQ/Sd8kn6zT8zI/AAAAAAAAB-g/zf-wcrf9uGQ/s400/%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85.jpg)
«Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι» Δ. Σολωμός
Πόσοι ήρωες ...!
-
Εγώ δεν είμαι ποιητής (http://www.youtube.com/watch?v=CyTmq1Sfpvk&feature=youtu.be)
Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι
Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ' άλλους πλανήτες
Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ' ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ' αδερφός του..
Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
-
Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
-
Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
... και petros και 13 ..., να γιατί το τραγούδι είναι λυπητερό ... 8)
-
Η Μεγάλη Εβδομάδα στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη
Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ
ΚΑΤΑΚΟΠΟΣ από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ.
Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου.
Μ. ΤΡΙΤΗ
ΜΟΛΙΣ ΣΗΜΕΡΑ βρήκα το θάρρος και ξεσκέπασα το κηπάκι σαν φέρετρο. Με πήραν κατάμουτρα οι μυρωδιές, λεμόνι, γαρίφαλο.
Ύστερα παραμέρισα τα χρόνια, τα φρέσκα πέταλα και να: η μητέρα μου, μ’ ένα μεγάλο άσπρο καπέλο και το παλιό χρυσό ρολόι της κρεμασμένο στο στήθος.
Θλιμμένη και προσεκτική. Πρόσεχε κάτι ακριβώς πίσω από μένα.
Δεν πρόφτασα να γυρίσω να δω γιατί λιποθύμησα.
Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ
ΟΛΟΕΝΑ ΟΙ ΚΑΚΤΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται σα να ’ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φαγωθεί και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο μαύρος όγκος που σαλεύει
Ο λίγες μέρες πριν ακόμη μόλις αναστεναγμός
Και τώρα μαύρος αιώνας.
Μ. ΠΕΜΠΤΗ
ΜΕΡΑ ΤΡΕΜΑΜΕΝΗ όμορφη σαν νεκροταφείο
με κατεβασιές ψυχρού ουρανού
Γονατιστή Παναγία κι αραχνιασμένη
Τα χωμάτινα πόδια μου άλλοτε
(Πολύ νέος ή και ανόητα όμορφος θα πρέπει
να ήμουν)
Οι και δύο και τρεις ψυχές που δύανε
Γέμιζαν τα τζάμια ηλιοβασίλεμα.
Μ. ΠΕΜΠΤΗ, β
ΣΩΣΤΟΣ ΘΕΟΣ. Όμως κι αυτός έπινε το φαρμάκι του
γουλιά γουλιά καθώς του είχε ταχθεί
έως ότου ακούστηκε η μεγάλη έκρηξη.
Χάθηκαν τα βουνά. Και τότε αλήθεια φάνηκε
πίσω από το πελώριο πηγούνι ο κύλικας
Κι αργότερα οι νεκροί μες στους ατμούς, εκτάδην.
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
ΣΑΝ ΝΑ ΜΟΝΟΛΟΓΩ, σωπαίνω.
Ίσως και να ’μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη
φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής
Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά
με τ’ αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς
και θόρυβο μεταλλικό από θυμιατήρια.
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, β
Αντίς για Όνειρο
ΠΕΝΘΙΜΟΣ ΠΡΑΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.
Σαν να ’μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ’
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».
Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ
ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ αϋπνία μου
λίγο, για μια στιγμή, μου χαμογέλασε
η θεούλα με τη μωβ κορδέλα
που από παιδάκι μου κυκλοφοράει τα μυστικά
Ύστερα χάθηκε πλέοντας δεξιά
να πάει ν’ αδειάσει τον κουβά με τ’ απορρίματά μου
- της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια -
εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα
και αγέρωχο το πέλαγος.
Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, β
ΠΑΛΙ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ της θάλασσας το μαύρο
εκείνο σύννεφο που ανεβάζει κάπνες
όπως φωνές επάνω από ναυάγιο
Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ’ Άπιαστα
Όπως εγώ προχθές του Αγίου Γεωργίου ανήμερα
που πήα να παραβγώ μ’ αλόγατα όρθια
και θωρακοφόρους
και μου χύθηκε όλη, όξω απ’ τη γης, η ερωτοπαθής
ψυχή μου.
(Από την ποιητική συλλογή «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου», εκδόσεις «ύψιλον / βιβλία», 1984).
-
Το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης ψάλλεται στις εκκλησίες ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης. Το τελευταίο τροπάριο στην ακολουθία είναι της ευσεβούς και λογίας ποιήτριας του Βυζαντίου Κασσιανής.
http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=9521
Το Τροπάριο της Κασσιανής
Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.
Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.
Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη.
Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σήν δούλην παρίδης, Ο αμέτρητον έχων το έλεος.
http://www.youtube.com/watch?v=RiX9vae2y9A
-
... και petros και 13 ..., να γιατί το τραγούδι είναι λυπητερό ... 8)
Οι γνωστές άκαιρες, παραγκιακές, αλαζονικές παρεμβάσεις... 8)
-
... και petros και 13 ..., να γιατί το τραγούδι είναι λυπητερό ... 8)
Οι γνωστές άκαιρες, παραγκιακές, αλαζονικές παρεμβάσεις... 8)
... εσύ σπεύδεις να συστηθείς, έγκαιρα ...!
Καλή ποδοσφαιρική "ανάσταση" εύχομαι ... 8)
-
Όλοι γνωστοί είμαστε...ακόμα και ο υμέτερος Μπέος. ;)
-
Όλοι γνωστοί είμαστε...ακόμα και ο υμέτερος Μπέος. ;)
Τι σημασία έχει αυτό
αν είμαι φτωχαδάκι
κι εσύ αν είσαι πλούσια
από το Κολωνάκι
Όλοι το ίδιο είμαστε
σε τούτο το κοσμάκη
και όλοι έχουμε καρδιά
λαός και Κολωνάκι
Φτώχεια και πλούτη δυστυχώς
ποτέ τους δεν ταιριάζουν
μα όταν θέλουν δυο καρδιές
λεφτά δε λογαριάζουν
Ο έρωτας αγάπη μου
τίποτα δεν κοιτάει
και όταν θα ‘ρθει η στιγμή
την πόρτα σου χτυπάει ...
http://www.youtube.com/watch?v=5F63DD6beGA
8) 8) :o
-
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Η Μάνα του Χριστού & Η Μαγδαληνή
Διαβάζει ο Χάρης Πολιτόπουλος
http://www.youtube.com/watch?v=nS6Il-DMJls&feature=related
-
Επίλογος
Έρχονται νύχτες
Που βιάζονται
Να γεννήσουν.
Έρχονται μέρες
Που θέλουν ν΄αλλάξουν,
Και να φορέσουν
Αιώνες.
Γ. Θέμελης (1949)
ΤΕΛΕΙΟ !!!!!!!!!!!
-
Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη.
Ούς έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.
Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.
-
Επιτάφιος θρήνος
Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον,
καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου σὺν Νικοδήμῳ,
καὶ θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον,
εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν·
Οἴμοι γλυκύτατε Ἰησοῦ·
ὃν πρὸ μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφῳ περιεβάλλετο,
καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο,
καὶ διερήγνυτο τοῦ ναοῦ τὸ καταπέτασμα·
ἀλλ' ἰδοὺ νῦν βλέπω σε δι' ἐμὲ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον.
Πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἰλήσω;
ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω τὸ σὸν ἀκήρατον σῶμα;
ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω τῇ σῇ ἐξόδῳ, Οἰκτίρμον;
Μεγαλύνω τὰ πάθη σου ὑμνολογῶ καὶ τὴν ταφήν σου,
σὺν τῇ ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε δόξα σοι.
Μεταγραφή
Εσένα, που το φως φοράς σαν ιμάτιο, όταν κατέβασε από τον Σταυρό ο Ιωσήφ μαζί με τον Νικόδημο και (σε) αντίκρισε νεκρό, γυμνό, άταφο, άρχισε ευσυμπάθητο θρήνο και έλεγε οδυρόμενος: "Αλίμονο γλυκύτατε Ιησού, που, πριν λίγο, επειδή (σε) είδε ο ήλιος να κρέμεσαι στον Σταυρό, τυλίχθηκε με σκοτάδι και η γη από τον φόβο εσείετο και σκιζόταν το καταπέτασμα του ναού. Αλλά, να, τώρα σε βλέπω για μένα να έχεις υποστεί με την θέλησή σου θάνατο. Πως θα σε κηδεύσω Θεέ μου; και πως θα σε τυλίξω με σεντόνια; Με ποια χέρια θα πιάσω το πάναγνό σου σώμα; και ποια τραγούδια θα ψάλλω στην κηδεία σου Οικτίρμονα; Δοξάζω τα πάθη σου, υμνολογώ και την ταφή σου μαζί με την ανάσταση και κραυγάζω: Κύριε δόξα σοι."
Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτίνας,
καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγέν, τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ,
ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει λέγων·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ καθορῶσα νεκρωθέντα ἐβόα·
Ὦ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι,
καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορῶσα,
ἀλλὰ τῇ σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα μεγαλύνω.
Καὶ τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλᾶτον
ὁ εὐσχήμων λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ σῶμα,
ὃ καὶ φόβῳ ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καὶ σμύρνῃ, κατέθετο ἐν τάφῳ
τὸν παρέχοντα πᾶσι ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος.
Μεταγραφή
Τον ήλιο που έκρυψε τις ίδιες του τις ακτίνες και το καταπέτασμα του ναού που διερράγη, λόγω του θανάτου του Σωτήρος, ο Ιωσήφ όταν (τα) είδε, προσήλθε στον Πιλάτο και θερμά ικετεύει λέγοντας: Δώσε μου τούτο τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος φιλοξενήθηκε στον κόσμο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι ομόφυλοι από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που παραξενεύομαι να βλέπω του θανάτου το (παρά)ξενο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που ήξερε να φιλοξενεί τους πτωχούς και τους ξένους. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι Εβραίοι από φθόνο τον απεξένωσαν από τον κόσμο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, για να κρύψω σε τάφο, που σαν ξένος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που βλέποντάς τον νεκρό η Μητέρα φώναζε: Ω, Υιέ μου και Θεέ μου, αν και στα σπλάχνα πληγώνομαι και στην καρδιά σπαράζω που σε βλέπω νεκρό, αλλά αναθαρρώντας από την ανάστασή σου, δοξάζω. Και με τούτα τα λόγια ικετεύοντας τον Πιλάτο ο άρχοντας λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, που και με φόβο το τύλιξε σε σεντόνι και σε σμύρνα και το έβαλε σε τάφο, αυτόν που παρέχει σε όλους ζωή αιώνια και το μεγάλο έλεος.
-
Τέλος μιας ηλικίας
Καθώς διάσχιζε τον κεντρικό διάδρομο με τους καθρέφτες
-στο τέρμα, λέγαν, είταν το γραφείο του διευθυντή-
βρέθηκε μονομιάς στα πρόθυρα των γερατειών.
'Ορμησε τότε προς την έξοδο κινδύνου, βγήκε
στο πιο ψηλό διάζωμα κι άρχισε να φωνάζει:
"Διώχτε από μπρος μου το πνιγμένο πρόσωπό της,
με κυνηγάει σα μέδουσα, οι σάπιες τρύπες του κολλάν απάνω μου,
βυζαίνουν τα δίκαια όνειρά μου.
Δεν είναι αυτή η μοίρα μου. Γλυτώστε με. Δεν είναι".
'Οταν τον πρόλαβαν, είχε περίπου ηρεμήσει.
'Ηπιε λίγο νερό, μιαν ασπιρίνη,
του τίναξαν τους ασβέστες απ' τα ρούχα, τις στάχτες από τα μαλλιά...
Λίγον καιρόν αργότερα
σβήσαν κ' οι τελευταίες ανυπόταχτες χειρονομίες.
Είπανε μερικοί πως συμβιβάστηκε,
άλλοι μιλήσαν για λύσεις πανικού,
δυο-τρεις επέμεναν πως αναγνώρισε επί τέλους τις ευθύνες του.
Κανείς δεν έμαθε.
'Ηρθε η ζωή όπως συνήθως έρχεται και τα σκέπασε όλα.
Τίτος Πατρίκιος
-
Heinrich Heine
Sie liebten sich beide, doch keiner
Sie liebten sich beide, doch keiner
Wollt es dem andern gestehn;
Sie sahen sich an so feindlich,
Und wollten vor Liebe vergehn.
Sie trennten sich endlich und sahn sich
Nur noch zuweilen im Traum;
Sie waren längst gestorben,
Und wußten es selber kaum.
Μετάφραση Κώστας Καρυωτάκης
Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε ,
μα δίχως γι' αυτό να μιλήσουν.
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν
Εχώρισαν έπειτα , φύγανε ,
μες στ' όνειρο μόνο ειδωθήκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν ή αγαπηθήκαν;
-
http://www.youtube.com/watch?v=0cmrLM-ujvk (ΞΥΔΑΚΗΣ)
http://www.youtube.com/watch?v=ma3tYQbRoDo (ΒΙΤΑΛΗ)
Ποίηση: Διονύσιος Σολωμός
Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ
Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη,
και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόραις
όλοι, μικροί, μεγάλοι ετοιμασθήτε,
μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόραις
με το φως της χαράς συμμαζωχθήτε,
ανοίξατε αγκαλιές ειρηνοφόραις
ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε,
φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι.
Δάφναις εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μαννάδες,
γλυκόφωνα, κοιτώντας ταις ζωγραφι-
σμέναις εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες,
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες,
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.
-
Κώστας Βαρναλης
Ἀνάσταση
Νὰ τ᾿ ἡ μεγάλη νύχτα! Καλὴ νύχτα!
Ψηλὰ τὸ κυπαρίσσι σὲ καλεῖ.
- Ἔλα, δὲν ἔχεις τίποτα νὰ χάσεις
μάιδε νὰ θυμηθεῖς καὶ νὰ ξεχάσεις.
Πατρίδα; Πουλημένη στὸ σφυρί!
Λεφτεριά; Μὲ χαλκᾶδες δὲν μπορεῖ!
Παιδιά; Ποῦ τὰ χεῖ ἂς κλαίει μέχρι θανάτου,
θά ῾ναι σκλαβ᾿ ἢ προδότες τὰ ὀρφανά του!
Εἰσ᾿ ἄδειος ἤσκιος μέσα σ᾿ ὅλα τ᾿ ἄδεια.
Δὲν εἶναι τόσο μάβρα τὰ σκοτάδια
τοῦ τάφου, ὅσο τὰ φέγγῃ τῆς ἡμέρας,
τὰ φέγγῃ τῆς σκλαβιᾶς καὶ τῆς φοβέρας.
Πιὸ σίχαμ᾿ ἀπ᾿ τὸ κάθε γῆς σκουλῆκι,
οἱ θεόμορφοι δυνάστες σου καὶ λύκοι.
Μὴ λὲς ἀφανισμὸ τὸ θάνατό σου,
ἀφοῦ δὲ ζοῦσες γιὰ τὸν ἐαφτό σου.
Ἂν ἔκανες τὸ χρέος σου στὸ λαό,
σὰν ξεχυθεῖ μὲ πάθος παλαιὸ
τὴν πᾶσαν ἀτιμία νὰ συνεπάρει,
μ᾿ ἄλλους πολλοὺς θά ῾χει κ᾿ ἐσὲ μπροστάρη.
-
Ανάσταση! Και μέσα στην καρδιά μου,
που μαύροι τη μαράνανε χειμώνες,
μιας άνοιξης αυγή γλυκοχαράζει
κι ανθίζουν μενεξέδες κι ανεμώνες.
Ανάσταση! Και μέσα στην καρδιά μου,
που τη σπαράξαν άγρια οι στείροι πόνοι,
ολόδροσο, ουρανόσταλτο βλαστάρι
θεϊκής χαράς αρχίζει να φυτρώνει.
Θεϊκής χαράς ! Ω Σταυρωμένη Ελπίδα!
Καθώς σε βλέπω αναστημένη πάλι,
αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη,
κάμε το θαύμα που ποτέ δεν είδα!
"Γεώργιος Βερίτης"
-
GONZALO ROJAS Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών ο μεγάλος Χιλιανός Ποιητής...
http://www.enallaxnews.gr/news/7/Politismos/22459/GONZALO-ROJAS-efuge-apo-ti-zoi-se-ilikia-93-eton-o-megalos-xilianos-poiitis/
http://www.nooz.gr/prosopa/efuge-apo-ti-zoi-o-poiitis-gkonzalo-roxas
http://amediavoz.com/rojasG.htm (ποιήματά του)
-
Ομάρ Καγιάμ
http://gefyrismoi.blogspot.com/2009/05/blog-post_17.html
Ο Ομάρ Καγιάμ υπήρξε σπουδαίος μαθηματικός, αστρονόμος, φιλόσοφος και πάνω απ΄ όλα ποιητής ο οποίος αναγνωρίζεται μέχρι σήμερα ως ένας από τους σημαντικότερους πολυμαμαθείς του Μεσαίωνα.
Ο δημιουργός των περίφημων τετράστιχων «Ρουμπαγιάτ».
Σα να 'τανε φτιαγμένος για το κέφι σου ο κόσμος ζήσε,
λες και τον χουνε ξομπλιάσει για την αφεντιά σου μόνο.
Μα μην το λησμονάς πώς δεν εισ' άλλο από μια χούφτα χιόνι
στην αμμουδιά στρωμένο μια δύο μέρες, που θα λιώσει.
Σύννεφο τις κακοκεφιάς να μην αφήνεις να σε σκιάζει
κι ας μη χαθούν οι μέρες σου σ' αναίτιας λύπης την ομίχλη.
Μην απαρνιέσαι το λιβάδι, το φιλί, το ερωτικό τραγούδι
μέχρι με τον πηλό να ζυμωθεί, μια μέρα, ο πηλός σου.
-
Πρωτομαγιά - Διονύσιος Σολωμός
Του Μαγιού ροδοφαίνεται η μέρα ,
που ωραιότερη φύση ξυπνάει
και την κάνουν λαμπρά και γελάει
πρασινάδες , αχτίνες , νερά.
Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι ,
παιδιά κι άντρες , γυναίκες και γέροι.
Ασπροντύματα , γέλια , και κρότοι ,
όλοι δρόμοι γιομάτοι χαρά.
Ναι χαρείτε του χρόνου την νιότη ,
άντρες , γέροι , γυναίκες, παιδιά.
-
Εἰς τὰ θεμέλια τοῦ φρενοκομείου
(Τὸ φρενοκομεῖο χτίστηκε μὲ κληροδότημα τοῦ Χίου
φιλάνθρωπου Τζωρτζῆ Δρομοκαΐτη (ποὺ πέθανε τὸ
1880) ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, κοντὰ στὴ Μονὴ Δαφνίου,
γι᾿ αὐτὸ πολλοὶ τὸ λένε καὶ «Δαφνί». Ὁ Σουρῆς δὲν
ἄφησε τὴν εὐκαιρία ποὺ τοῦ ῾δινε τὸ γεγονὸς καὶ τὸ
...καυτηρίασε δεόντως... Ἀπρίλης 1884)
Ὢ Ἑορτὴ τῶν Ἑορτῶν... Ὢ εὐτυχὴς ἡμέρα!
Ὤ! τώρα πρέπει ὁ καθεὶς τοῦ Ἄστεως πολίτης
νὰ βάλει στὸ μπαλκόνι τοῦ μιὰ κόκκινη παντιέρα
μὲ μιὰ χρυσὴν ἐπιγραφὴ «Ζωρζὴς Δρομοκαΐτης».
Ναί! τώρα πρέπει στολισμὸς μὲ δάφνες καὶ μυρσίνες,
ναί! τώρα πρέπουν κανονιές, φανάρια καὶ ρετσίνες.
Φρενοκομεῖο κτίζεται καὶ στὴ σοφὴν Ἑλλάδα!
ἄ! ὁ Θεὸς ἐφώτισε τὸν Χιώτη τὸν Ζωρζὴ
καὶ τώρα μέσα στοῦ Δαφνιοῦ τὴ τόση πρασινάδα
θὰ βρίσκουμε παρηγοριὰ κι ἡ μνήμη του θὰ ζεῖ.
Ὢ μέγα εὐεργέτημα τῶν εὐεργετημάτων!
Ὢ μόνον οἰκοδόμημα τῶν οἰκοδομημάτων!
Θέλει λαμπρὸν Μαυσώλειον αὐτὸς ὁ κληροδότης,
παιάνας κι ἀποθέωσιν εἰς τρίτους οὐρανούς!...
Εὑρέθη μὲς στοὺς Χιώτηδες, μὲ γνώση κι ἕνας Χιώτης,
κι ἐσκέφθη ὁ μεγάλος του καὶ πρακτικός του νοῦς
πῶς μέσα στὴν Ἑλλάδα μας ποὺ πλημμυροῦν τὰ φῶτα,
Φρενοκομεῖον ἔπρεπε νὰ γίνει πρῶτα-πρῶτα.
-
I poeti lavorano di notte
quando il tempo non urge su di loro,
quando tace il rumore della folla
e termina il linciaggio delle ore.
I poeti lavorano nel buio
come falchi notturni od usignoli
dal dolcissimo canto
e temono di offendere Iddio.
Ma i poeti, nel loro silenzio
fanno ben più rumore
di una dorata cupola di stelle.
[Alda Merini, Testamento, Crocetti Editore, Milano 1988]
Οι ποιητές δουλεύουν μέσα στη νύχτα
τότε που ο χρόνος δεν τους βιάζει
τότε που καταλαγιάζει η ανθρώπινη βουή
και σταματάει το μαστίγωμα των ωρών.
Οι ποιητές δουλεύουν μες στο σκοτάδι
σαν νυχτοπούλια ή αηδόνια
με γλυκό κελάηδισμα
και φοβούνται μήπως δυσαρεστήσουν τον Θεό.
Μα οι ποιητές, μες στη σιωπή τους
κάνουν περισσότερο θόρυβο
κι από έναν χρυσαφένιο τρούλο γεμάτον αστέρια.
[Άλντα Μερίνι, Διαθήκη, Εκδόσεις Κροτσέττι, Μιλάνο 1988]
-
ο Ντομινικ και η καμαριέρα :o
Της γειτονιάς ο κόκορας περνιόντανε για μάγκας,
μα τώρα τον κατάλαβα πως ήταν ματσαράγκας
γιατί τα 'κανε όλα ρόιδο και αποδείχτηκε κορόιδο.
Νόμιζε πως ήτανε σουλτάνος με χαρέμι
και κάθε κότα ήθελε μπροστά του να τον τρέμει
και στις γειτονιές γυρνούσε και με πόζα καλαηδούσε.
Μα μια μικρή που ήτανε στον έρωτα δασκάλα,
αφού τρελά τον μάδησε τον άφησε μπουκάλα.
Τώρα του έφυγε η μαγκιά του και του πέσανε τα φτερά του.
-
Στην Ιωάννα Καρυστιάνη για «Τα σακιά», το βραβείο μυθιστορήματος «Διαβάζω»
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=276427
Η Ιωάννα Καρυστιάνη γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1952 στα Χανιά της Κρήτης από γονείς Μικρασιάτες. Σπούδασε νομικά. Επαγγελματικά ασχολήθηκε με το σκίτσο και την εικονογράφηση (με το όνομα "Ιωάννα"). Δούλεψε στην εφημερίδα "Ριζοσπάστης", στα περιοδικά "Τέταρτο", "Ένα", "Εικόνες", και σε ξένες εφημερίδες. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη λογοτεχνία το 1994, με τη συλλογή διηγημάτων "Η κυρία Κατάκη". Ακολούθησε το μυθιστόρημα "Μικρά Αγγλία", το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το 1998, και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας και για το λογοτεχνικό βραβείο Balkanika. Το επόμενο μυθιστόρημά της, "Κουστούμι στο χώμα", τιμήθηκε με το βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού "Διαβάζω" το 2001. Είναι παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη και μητέρα των σκηνοθετών Αλέξανδρου Βούλγαρη ("Κλαις;", "Ροζ") και Κωνσταντίνας Βούλγαρη ("Γιούπι", "Με τα φώτα νυσταγμένα", "Βαλς Σεντιμεντάλ").Έχει επίσης γράψει το σενάριο της ταινίας "Νύφες" (Εκδ. Καστανιώτη, 2004).
-
Ο Μανωλιός
Κουνά το κεφάλι και συμφωνάει
σ' όποιο τροπάρι και να του λεν
πάντα ό Μανωλιός
κουκιά μετρημένα τα όσα παίρνεις
κι' όσα προσφέρεις πώς δεν νογάς
Έ Μανωλιό δεν νογάς Μανωλιό
Ξύπνα και ζήτα όσα σ' ανήκουν
Έι Μανωλιό μη σε λένε χαζό
άνθρωπος είσαι μη το ξεχνάνε
φτάνει ό ύπνος πια Μανωλιό
Έι Μανωλιό Αμάν
Δεξιοί και κεντρώοι κι οπορτουνίστες
φόρμουλες ίδιες χρησιμοποιούν
να ‘χουν το Μανωλιό
Σκλαβάκι σε θέλουν και του χεριού τους
κι' όσα προσφέρεις να σου μασούν
Έι Μανωλιό δεν νογάς Μανωλιό
Το θέμα δεν είναι το τι σου λένε
κάτω απ' τα λόγια δες που το παν
Έι Μανωλιό
κουκιά μετρημένα τα όσα πρέπουν
για το συμφέρον το ταξικό
έι Μανωλιό δεν νογάς Μανωλιό
Νεγρεπόντης
-
Για σήμερα Νίκος Γκάτσος λοιπόν κι από μένα... :)
ΧΑΡΤΙΝΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ
Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ' αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
να σου φιλούν το χέρι.
Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'ταν όλα αληθινά.
Δίχως τη δική σου αγάπη
δύσκολα περνά ο καιρός.
Δίχως τη δική σου αγάπη
είν' ο κόσμος πιο μικρός.
http://www.youtube.com/watch?v=P9dtfN2rCiQ
-
Θάλασσα του πρωϊού - Κωνσταντίνος Καβάφης
Εδώ ας σταθώ.Κι ας δω κ΄εγώ τη φύσι λίγο.
Θάλασσα του πρωϊού και ενέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά και κίτρινη όχθη όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
Εδώ ας σταθώ.Κι ας γελασθώ που βλέπω αυτά
(τα ΄δα αλήθεια μια στιγμή σα πρωτοστάθηκα)
και όχι κ΄ εδώ τες φαντασιές μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής .
http://www.youtube.com/watch?v=TDspj1lA108&feature=fvwrel
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
-
-Οι αποκλεισμένοι εξεγείρονται!
- Απόλυσέ τους!
- Δεν υπάρχει τρόπος. Είναι άνεργοι.
-Κόψε τους τα επιδόματα!
-Δεν μπορούμε. Δεν παίρνουν κανένα.
-Πάρτε τους τα σπίτια
-Αδύνατον. Δεν έχουν
-Χαθήκαμε τότε!
Ισπανοί μην κραυγάζετε ..., θα ξυπνήσουμε, οι Έλληνες ...!
-
[Οι "αγανακτισμένοι" Ισπανοί στην Ακρόπολη
"Απόβαση" στην Ακρόπολη έκαναν μέλη του κινήματος Μ-15 διαδηλώνοντας ειρηνικά με αρκετούς Έλληνες που έσπευσαν να τους ακολουθήσουν. H επανάσταση έχει ήδη αρχίσει ...]
Ξυπνάμε ..., αλλά σιγά - σιγά!!!
-
«Σιγά, να μη ξυπνήσουμε τους Έλληνες»
«Ξυπνήσαμε! Τι ώρα είναι; Ώρα να φεύγουν»
-
Σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ
Ὢ σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ γυμνὸ καμένο
Φαγωμένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι
Σῶμα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς
Μεγάλο ἀνέμισμα τῆς κόμης λυγαριᾶς
Ἄχνα βασιλικοῦ πάνω ἀπὸ τὸ σγουρὸ ἐφηβαῖο
Γεμᾶτο ἀστράκια καὶ πευκοβελόνες
Σῶμα βαθὺ πλεούμενο τῆς μέρας!
Ὀδυσσέας Ἐλύτης
(http://1.bp.blogspot.com/_Nv02lEq42IY/THI-KsFuKrI/AAAAAAAABHY/u3rqsyf6dkA/s320/1-studio-sketch-dan-earle.jpg)
-
Ο διάσημος Ισπανός λογοτέχνης και πρώην υπουργός Πολιτισμού της Ισπανίας, Χόρχε Σεμπρούν, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 88 ετών, αργά χθες βράδυ στο Παρίσι.
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=282673
-
Για τους ηγέτες, που αγνοούν τα σημεία των καιρών και δεν αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος της εξουσίας τους τελειώνει.
Η διορία του Νέρωνος
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/33/The_Roses_of_Heliogabalus.jpg)
Sir Lawrence Alma-Tadema "The Roses of Heliogabalus" (1888), Private collection.
Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε
του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.»
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή
είν' η διορία που ο θεός τον δίδει
για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.
Τώρα στην Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,
αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξίδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως --
στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια...
Των πόλεων της Αχαΐας εσπέρες...
Α των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων...
Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1918)
YΓ. O Γάλβας ήταν σπουδαίος στρατηγός και ρήτορας, διοικητής των ρωμαϊκών στρατευμάτων στην Ισπανία.
Το 68 μΧ προσχώρησε σ’ ένα επαναστατικό κίνημα που ξέσπασε στη Γαλατία κατά της διαφθοράς και των αυθαιρεσιών του Νέρωνα
κι ανακηρύχτηκε από τις εκεί λεγεώνες αυτοκράτορας.
Ήταν τότε 73 ετών.
-
Ουκ έγνως
Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες -
ο κούφος Ιουλιανός είπεν «Ανέγνων, έγνων,
κατέγνων». Τάχατες μας εκμηδένισε
με το «κατέγνων» του, ο γελοιωδέστατος.
Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέρασι δεν έχουνε σ' εμάς
τους Χριστιανούς. «Ανέγνως, αλλ' ουκ έγνως· ει γαρ έγνως,
ουκ αν κατέγνως» απαντήσαμεν αμέσως.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Ας αφουγκράζονταν έστω και τις μονοσημίες (για τις δισημίες ..., ούτε λόγος) οι σύγχρονοι "ηγέτες', καλή μου apri, αλλά ...
-
Οδυσσέας Ελύτης
Περασμένα μεσάνυχτα
Περασμένα μεσάνυχτα σ' όλη μου τη ζωή
Σαν σε χαμηλωμένο Γαλαξία το κεφάλι μου βαρύ
Κοιμούνται οι άνθρωποι με τ' ασημένιο πρόσωπο∙ άγιοι
Που άδειασαν από τα πάθη κι ολοένα τους φυσάει ο αέρας μακριά
Στον κάβο του Μεγάλου Κύκνου. Ποιος ευτύχησε, ποιος όχι
Και ύστερα;
Ίσα τερματίζουμε όλοι στερνά μένουν
Ένα σάλιο πικρό και στο αξύριστό σου πρόσωπο
Χαραγμένα ψηφία ελληνικά που το ένα στο άλλο ν' αρμοστούν αγωνίζονται ώστε
Η λέξη της ζωής σου η μία εάν...
Περασμένα μεσάνυχτα σ' όλη μου τη ζωή
Περνάν τα οχήματα της Πυροσβεστικής, για ποιαν από τις πυρκαγιές
Κανείς δεν ξέρει. Σ΄ένα δωμάτιο τέσσερα επί πέντε ντουμάνιασε ο καπνός. Προεξέχουν μόνο
Η κόλλα το χαρτί και η γραφομηχανή μου. Πλήκτρα
Χτυπά ο Θεός και αμέτρητα είναι τα βάσανα έως το ταβάνι
Κοντά να ξημερώσει
μια στιγμή φανερώνονται οι αχτές με κάθετα
Πάνω τους τα βουνά σκούρα και μωβ. Αλήθεια θα 'ναι φαίνεται ότι
Ζω για τότε που δεν θα υπάρχω
Περασμένα μεσάνυχτα σ' όλη μου τη ζωή
Κοιμούνται οι άνθρωποι στο 'να τους πλευρό, τ' άλλο τους
Ανοιχτό να βλέπεις που ανεβαίνει κύματα
Κύματα η ζωή και να 'ναι τεντωμένο το χέρι σου
Σαν του νεκρού τη στιγμή που του παίρνεται η πρώτη αλήθεια.
-
Ποια θέληση θεού μας κυβερνάει...
Ποια θέληση θεού μας κυβερνάει,
ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα
των άδειων ημερών που τώρα ζούμε
σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;
Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου,
εχάσαμεν τη χρυσή πανοπλία,
και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας
ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει.
Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα,
εγίναμε το λάφυρο του ανέμου
που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε
τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;
Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν,
στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε
στην έρημη βοή, μάταιη και κούφια
σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.
Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία,
έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες,
και μόνο το συναίσθημα κρατούνε
του μακρινού, αόριστου κινδύνου.
Είναι κάτι φρικτές ανταποδόσεις.
Είναι στον ουρανό μια σιδερένια
μια μεγάλη πηγμή, που δε συντρίβει
μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει.
Κώστας Καρυωτάκης
-
Βάλτε τωρα και μια Κατερίνα Γώγου και ....στείλτε με .....αδιάβαστο! ;D
-
Βάλτε τωρα και μια Κατερίνα Γώγου και ....στείλτε με .....αδιάβαστο! ;D
25 ΜΑΪΟΥ
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
-
"Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου
απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με
άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις."
O. Eλύτης
(http://1.bp.blogspot.com/_6XC1UwuZL8A/S9mLIK_RaNI/AAAAAAAABis/h0Ssk4vOzA8/s1600/seas.jpg)
-
Ο Επιστάτης των Εθνικών Οικοδομών Επί Ι. Καποδίστρια
Αλέξανδρος Σούτσος
Φοίνικες και ταλαράκια το πουγκί μου κουδουνίζει,
και το στόμα μου σαμπάνιες και ρυζόγαλο μυρίζει
χαιρετάτε με με σέβας, με βαθύ προσκυνισμόν
επιστάτης, κύριοί μου, έγινα οικοδομών.
Τερερέμ, λαλά, λαλά
η δουλειά πάγει καλά.
Έκταχτε Διοικητή μου, πόσα γρόσια θησαυρίζεις;
Όσα παίρνω σ'ενα μήνα σ'ενα χρόνο τα κερδίζεις;
Έκατακτα το μήνα πάιρνεις εσύ χίλια... κι ας να μη!
Εγώ πάιρνω τρεις χιλιάδες εις την κάθε πιθαμή. :D
Τερερέμ, λαλά, λαλά
η δουλειά πάγει καλά.
Η αυτού Πανεξοχότης μ'αγκαλιάζει κάθε μέρα
μα ρημάζω το Ταμείον;αλλού βλέπει, βρέχει πέρα. :D
Φθάνει μόνον πουρνό βράδυ να τον λέγω εις τ'αυτί
τι φρονεί ο ένας κι ο άλλος και τι δρόμο περπατεί.
Τερερέμ, λαλά, λαλά
η δουλειά πάγει καλά.
Σήμερον το Ναύπλιόν μας η πρωτεύουσά μας είναι
αύριο θα είναι λέγουν, αι περίφημαι Αθήναι
τότε γρόσια μιλιούνια, τότε δα θα ξοδευθούν,
και πατόκρφα απ'εμένα αι Αθήναι θα κτισθούν. :D
Τερερέμ, λαλά, λαλά
η δουλειά πάγει καλά.
Κριματίζει όποιος λέγει πως εγώ μισώ τα φώτα
τα σχολεία, στην τιμή μου, τ' αγαπώ απ' όλα πρώτα, :D
και πολλές φορές λαχαίνει στ' όνειρό μου να ιδώ
πως οικοδομώ Μουσεία, κι απ'το στρώμα τραγουδώ:
Τερερέμ, λαλά, λαλά
η δουλειά πάγει καλά.
Με κολνούνε οι γυναίκες και γλυκιές ματιές με ρίχνουν
μ'όλες μου ταις άσπρες τρίχες πως μ'ορέγονται με δείχνουν :D
γαμβρός είμαι όπου πάγω, κι εις το κάθε σπιτικό
ταπεινότατες προτάσεις υπανδρείας αγρικώ.
Τερερέμ, λαλά, λαλά
η δουλειά πάγει καλά.
-
Τάσος Λειβαδίτης
Σίγουρα θα το έχει ξαναβάλει κάποιος αλλά αξίζει να ξαναμπεί...
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ‘ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα ‘ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
http://www.youtube.com/watch?v=t021QRnJOwc&feature=related
-
από την ποιητική συλλογή ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
ΙΙΙ Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης, 1953
Πολυ καλο και αυτο ! :(
-
Το τραίνο - Γιάννη Σκαρίμπα
(Από την ποιητική συλλογή "Βοϊδάγγελοι" (1968))
Πώς ήταν έτσι, πώς μου εφάνη
τόσο μελαγχολικό αυτό το τραίνο,
σχεδόν όλο πηγαίνω και δε φτάνει,
σχεδόν ούτε δε φτάνει ούδε πηγαίνω.
Ούτε θυμάμαι πρωί αν ήταν,
ή νύχτα κι έλαμπε ο δίσκος της Εκάτης
έτσι του μελαγχολικό όπως εκείταν,
όπως εγώ είμαι χαύνος του επιβάτης.
Όπως σχεδόν παιδί – ωραίον όπως
δεν ξέρω τι με πήρε εντός του – μόνο
καιρός αν ήταν, ή ήταν δρόμος, ή ήταν τόπος
που ταξιδεύει (σκέφτομαι) στο χρόνο…
Κι όπως βροντάν εντός του οι κρότοι
πότε στατό και πότε χωρίς φρένο
με αναφτούς τους φάρους του στα σκότη
άπιαστο, σερπετό και νυχτωμένο …
Κι όλο κυλάει στου νου τη ρόδα
(σε τέρμα ή σ’ επιστροφή; ή αιωνιότη;)
κι είναι σαν ανθοστολισμένο με τα ρόδα
τραίνο που μεταφέρει μου τη νιότη.
Και πάει σαν άστρο κι ως μέσ’ σ’ ύπνο
και ούδε ξέρω για να πω αν σε ποίο:
αν μέσ’ σε φέρετρο κείτομαι ή σε λίκνο,
αν είναι τραίνο αυτό κι εγώ τοπίο.
Πάντως και πάει και πάει κι είναι το τραίνο
και πάει μαζί του η ζωή με τα φτερά της
και πάντως είναι περίεργο ως πηγαίνω
περίεργο πάντως ως είμαι του επιβάτης…
(http://3.bp.blogspot.com/_LPcxe1Nu9wc/TPVxFOX1tEI/AAAAAAAABxU/92395soOrlI/s1600/night-train-murad-sayen.jpg)
-
"Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε ..."
Οδυσσέας Ελύτης
(http://3.bp.blogspot.com/_ZtlCfBa0ef8/TMG5gZw1AdI/AAAAAAAAEAY/MWlbkrR6H6k/s1600/Sky.jpg)
-
Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ.
Οδυσσέας Ελύτης
-
Μπέρτολτ Μπρεχτ
“Μπαλάντα για την έγκριση του κόσμου”
μετάφραση:Μάριος Πλωρίτης
Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός.
Και να που, σήμερα μου δείξανε τον κόσμο τους.
Μόνο το ματωμένο δάχτυλό τους είδα μπρός.
Και είπα ευθύς: “Μ’ αρέσει ο νόμος τους”.
Τον κόσμο αντίκρυσα μεσ’ απ’ τα ρόπαλά τους.
Στάθηκα κι είδα, ολημερίς, με προσοχή.
Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους.
Και σαν με ρώτησαν “Σε διασκεδάζει;”, είπα:”Πολύ!”
Κι απο την ώρα εκείνη, λέω “Ναι” σε όλα.
Κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω.
Για να μη με τυλίξουνε σε καμμιά κόλλα,
ό,τι κανένας δεν εγκρίνει, το εγκρίνω.
Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα.
Μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια.
Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα:
“Καλά τους κάνουν- για του έθνους την ομόνοια!”
Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω:”Σταματήστε!”
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ’ άκουσα να φωνάζω:”Ζήτω! Προχωρήστε!”
Δεν μου αρέσει η φτήνεια κι η κακομοιριά.
Γι’ αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου.
Αλλά στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά
ταιριάζει, βέβαια- το ξέρω- κι η έγκρισή μου.
-
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΑΓΙΣΜΕΝΗΣ
Α΄
Αυτό το ποίημα κύλησε
Σαν πέτρα κύλησε
Απ΄την καρδιά μου πέρα
Μετά ξαναγύρισε, στάθηκε
Στην καρδιά μου.
Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;
Β΄
Όσα βλέπω πάνω στο γυαλί
Μισοσβημένα σχήματα
Μέσα στο χρόνο της παλιάς κορνίζας
Το πρόσωπο με τα πρησμένα μάτια
Κι εσύ να διορθώνεις την εικόνα
Πότε με χρώμα
Πότε με μια κίνηση ελαφριά
Του αέρα πίσω απ΄την κουρτίνα.
Το γυαλί που μας χωρίζει
Άθραυστο σαν το θάνατο
Το χέρι να περνά
Μέσα απ΄το γυαλί
Μιας αγάπης θρυμματισμένης.
Ανοίγω το παράθυρο
Το μαύρο πουλί να χτυπά
Τα φτερά του
Να φεύγει.
Το γυαλί που πάντα μας χωρίζει
-Σαν τη θάλασσα απλώνεται
Χαϊδεύει τα σπασμένα γυαλιά
Ματώνει-
Της αγάπης είναι.
Α. Φραντζή, Τελετή στο κύμα
-
ΩΔΗ ΣΤΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ
του Οδυσσέα Ελύτη
Βγήκες από τα σωθικά βροντής
Ανατριχιάζοντας μες στα μετανιωμένα σύννεφα
Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη
Ζήτησες πρωτομάρτυρα τον ήλιο
Για ν' αντικρίσετε μαζί τη ριψοκίνδυνη αίγλη
Ν' ανοιχτείτε με μια σταυροφόρο ηχώ στο πέλαγος
Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη
Όρθωσες ένα στήθος βράχου
Κατάστιχτου απ' την έμπνευση της όστριας
Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η οδύνη
Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η ελπίδα
Με φωτιά με λάβα με καπνούς
Με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο
Γέννησες τη φωνή της μέρας
Έστησες ψηλά
Στην πράσινη και ρόδινη αιθεροβασία
Τις καμπάνες που χτυπάει ο ψηλορείτης νους
Δοξολογώντας τα πουλιά στο φως του μεσαυγούστου
Πλάι από ρόχθους, πλάι από καημούς αφρών
Μέσ' από τις ευχαριστίες του ύπνου
Όταν η νύχτα γύριζε τις ερημιές των άστρων
Ψάχνοντας για το μαρτυρίκι της αυγής,
Ένιωσες τη χαρά της γέννησης
Πήδησες μες στον κόσμο πρώτη
Πορφυρογέννητη, αναδυόμενη
Έστειλες ως τους μακρινούς ορίζοντες
Την ευχή που μεγάλωσε στις αγρυπνίες του πόντου
Για να χαϊδέψει τα μαλλιά της πέμπτης πρωινής.
Ρήγισσα των παλμών και των φτερών του Αιγαίου
Βρήκες με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο
Με φωτιά με λάβα με καπνούς
Τις μεγάλες γραμμές του πεπρωμένου σου
Τώρα μπροστά σου ανοίγεται η δικαιοσύνη
Τα μελανά βουνά πλέουν στη λάμψη
Πόθοι ετοιμάζουν τον κρατήρα τους
Στην παιδεμένη χώρα της καρδιάς
Κι από το μόχθο της ελπίδας νέα γη ετοιμάζεται
Για να βαδίσει εκεί με αετούς και λάβαρα
Ένα πρωί γεμάτο ιριδισμούς
Η φυλή που ζωντανεύει τα όνειρα
Η φυλή που τραγουδάει στην αγκαλιά του ήλιου.
Ω κόρη κορυφαίου θυμού
Γυμνή αναδυομένη
Άνοιξε τις λαμπρές πύλες του ανθρώπου
Να ευωδιάσει ο τόπος από την υγεία
Σε χιλιάδες χρώματα ν' αναβλαστήσει το αίσθημα
Φτεροκοπώντας ανοιχτά
Και να φυσήξει από παντού η ελευθερία
Άστραψε μες στο κήρυγμα του άνεμου
Την καινούρια και παντοτινή ομορφιά
Όταν ο ήλιος των τριών ωρών υψώνεται
Πάνγλαυκος παίζοντας το αρμόνιο της Δημιουργίας.
-
ΜΙΚΡΗ ΠΡΑΣΙΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑΜικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Που θα 'θελα να σε υιοθετήσω
Να σε στείλω σχολείο στην Ιωνία
Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Στο πυργάκι του φάρου το καταμεσήμερο
Να γυρίσεις τον ήλιο και ν' ακούσεις
Πως η μοίρα ξεγίνεται και πως
Από λόφο σε λόφο συνεννοούνται
Ακόμα οι μακρινοί μας συγγενείς
Που κρατούν τον αέρα σαν αγάλματα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
(http://3.bp.blogspot.com/_atlLHSwzzNs/SMl7o4xMGwI/AAAAAAAAAA0/_jEIbCfpTFY/s320/%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1.jpg)
Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα
Να μπεις απ' το παράθυρο στη Σμύρνη
Να μου αντιγράψεις τις αντιφεγγιές στην οροφή
Από τα Κυριελέησον και τα Δόξα σοι
Και με λίγο Βοριά λίγο Λεβάντε
Κύμα το κύμα να γυρίσεις πίσω
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Για να σε κοιμηθώ παράνομα
Και να βρίσκω βαθιά στην αγκαλιά σου
Κομμάτια πέτρες τα λόγια των Θεών
Κομμάτια πέτρες τ' αποσπάσματα του Ηράκλειτου.
-
ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
(http://1.bp.blogspot.com/_yokOe6EL0is/SdEQzOMVVjI/AAAAAAAAG_s/oEDa0MArmLw/s320/IMAGEN+CHICA.jpg)
Ισως η απουσία σου είναι παρουσία,
χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι,
χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους
πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του
τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι,
επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι,
θα είσαι,
θα είμαστε.
Π. Νερούντα
-
Αθωότητα
Δεν ξέρει τίποτα η αυγή
όταν χαράζει ευτυχισμένη
και δυναμώνει
και σε μέρα ξετυλίγεται.
τίποτα
απ' το σκοτάδι που ζυγώνει.
Χρίστος Λάσκαρης
-
ΑΓΑΠΗ
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
Κώστας Καρυωτάκης
-
Να τα σκίσεις σου ζητώ.
Θα τα πάρω μαζί μου με καθησυχάζεις.
Μαζί σου;
Κι αν τα διαβάσει
καμιά τυμβωρύχος θυμηδία;
και καλά να τα διαβάσει
η θυμηδία
αλλ' αν τ'ανακαλύψει
η λήθη εκεί κάτω
η πεινασμένη για μνήμη
και τα θυμηθεί;
και καλά να τα θυμηθεί
η λήθη
μα αν τα βρει εκεί κάτω
η μνήμη
για ζωή πεινασμένη
και τα ζήσει
σκέψου τι δεύτερη χαμένη ανυπαρξία
όσα σου έγραψα
τα περιμένει.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΑ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ)
-
Τα παιδιά σας, δεν είναι παιδιά σας
Τα παιδιά σας, δεν είναι παιδιά σας....
Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής
Για τον εαυτό τους!
Δημιουργούνται μέσω, αλλά όχι από εσάς
Και αν και βρίσκονται μαζί σας δεν ανήκουν ωστόσο σε σας!
Ίσως τους δίνετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας
Γιατί αυτά έχουν τις δικές τους σκέψεις!
Μπορεί να στεγάζετε τα σώματά τους, αλλά όχι τις ψυχές τους
Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο,
που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε ακόμα στα όνειρά σας!
Ίσως να παλεύετε να τους μοιάσετε, αλλά μην αναζητήσετε
να τα κάνετε να σας μοιάσουν!
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε χρονοτριβεί με το χθές!
Καλίλ Γκιμπράν
Ο Προφήτης
-
λογω μηνα Αυγούστου.....
Tσιριτρό
Σέ μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι - τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Έχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και χαρές.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Πώ πω πώ πω σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Και μέθυσαν κι ολημέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα:
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
-
Πέρασα
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα από κήπους,στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς,καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.
Κική Δημουλά
-
ΟΙ ΛΥΠΗΜΕΝΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ
Με ημέρα αρχίζει η εβδομάδα,
με ημέρα τελειώνει.
Κι η Κυριακή, κόμπος σφιχτός
να μη λυθούν οι εβδομάδες.
Έρχεται πάντα από το ίδιο Σαββατόβραδο
και φέρνει λίγο ύπνο παραπάνω το πρωί
και το θεό, όσο τον δίνουν οι ορθρινές καμπάνες.
Λίγο να σταθείς στ' ανοιχτά παράθυρα
και να κοντοσταθείς σ' αυτά που δεν συμβαίνουν,
περνάει η ώρα.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
σιγά σιγά η Κυριακή μεσουρανεί
σαν τρομαγμένη απορία.
Στις γειτονιές
περνάνε γύφτισσες να πω το ριζικό σου,
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα, ριζικά.
Πιο πέρα κάποιο ντέφι, έν' αρκουδάκι
δείξε πώς βάζουν πούδρα τα κορίτσια
στον καθρέφτη, πώς γδύνεται η Μονρόε...
Μη γελάς. Βρέθηκε κάποτε νεκρή η Μονρόε.
Με πράγματα που δεν αντέχουν μη γελάς.
Αχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
πώς μοιάζουν στους τυφλούς οργανοπαίχτες
στους δρόμους τους εμπορικούς, τις Κυριακές.
Να είχαμε μιαν άνοιξη.
Μη γελάς.
Με πράγματα που δεν υπάρχουν μη γελάς.
Ας λένε τα πουλιά κι οι μυρωδιές στα πλάγια
πως είναι Απρίλης.
Το λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων.
Εμένα μ' εξαπατούνε οι θεοί
κάθε που αλλάζει ο καιρός,
κάθε που δεν αλλάζει.
Μη γελάς.
Έαρ δεν γίνεται
με ρίμες
ήλιοι-Απρίλιοι,
ήλιοι-Απρίλιοι,
ομοιοκατάληκτες στιγμές,
χρόνος χρωμάτων,
στρέμματα φωτός,
χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
κι όλα τ' άλλα τρόποι
για να πεθαίνουνε ανώδυνα τα ημερολόγια.
Την Κυριακή τραβάει σε μάκρος
των τραγουδιών η αγωνία
ποια γυναί- ποια γυναί-
Αχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
στους δρόμους τους εμπορικούς,
τις Κυριακές τις ανοιξιάτικες
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
-
Μόνο
(http://polleslexeis.files.wordpress.com/2009/11/donnie-darko-8.jpg)
Αχ, όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.
‘Ετσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν’ αφήσω κάποιο δείλι.
Τα ωραία κι απλά κορίτσια –ω, αγαπούλες!–
η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος.
Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.
Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ‘ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.
Κωνσταντίνος Καρυωτάκης
Νηπενθή, 1921
-
http://www.youtube.com/watch?v=yV1l1M4S3nw
http://www.poemhunter.com/poem/the-meaning-of-simplicity/
The Meaning of Simplicity
I hide behind simple things so you'll find me
if you don't find me, you'll find the things,
you'll touch what my hand has touched,
our hand-prints will merge.
The August moon glitters in the kitchen
like a tin-plated pot (it gets that way
because of what I'm saying to you) ,
it lights up the empty house and
the house's kneeling silence-
always the silence remains kneeling.
Every word is a doorway
to a meeting, one often cancelled,
and that's when a word is true:
when it insists on the meeting.
-Yannis Ritsos (1909 - 1990)
Translated from the Greek by Edmund Keeley
-
ὃν αἰόλα νὺξ ἐναριζομένα
τίκτει κατευνάζει τε, φλογιζόμενον
Ἅλιον Ἅλιον αἰτῶ
τοῦτο καρῦξαι, τὸν Ἀλκμήνας πόθι μοι πόθι παῖς
ναίει ποτ᾽, ὦ λαμπρᾷ στεροπᾷ φλεγέθων,
ἢ ποντίας αὐλῶνος ἢ δισσαῖσιν ἀπείροις κλιθείς,
εἴπ᾽, ὦ κρατιστεύων κατ᾽ ὄμμα.
ποθουμένᾳ γὰρ φρενὶ πυνθάνομαι
τὰν ἀμφινεικῆ Δηιάνειραν ἀεί,
οἷά τιν᾽ ἄθλιον ὄρνιν,
οὔποτ᾽ εὐνάζειν ἀδακρύτων βλεφάρων πόθον, ἀλλ᾽
εὔμναστον ἀνδρὸς δεῖμα τρέφουσαν ὁδοῦ
ἐνθυμίοις εὐναῖς ἀνανδρώτοισι τρύχεσθαι, κακὰν
δύστανον ἐλπίζουσαν αἶσαν.
πολλὰ γὰρ ὥστ᾽ ἀκάμαντος ἢ νότου ἢ βορέα τις
κύματ᾽ ἂν εὐρέϊ πόντῳ βάντ᾽ ἐπιόντα τ᾽ ἴδοι,
οὕτωῥ δὲ τὸν Καδμογενῆ στρέφει, τὸ δ᾽ αὔξει,
βιότου πολύπονον ὥσπερ πέλαγος
Κρήσιον. ἀλλά τις θεῶν αἰὲν ἀναμπλάκητον Ἅιδα
σφε δόμων ἐρύκει.
ὧν ἐπιμεμφομένα σ᾽ αἰδοῖα μέν, ἀντία δ᾽ οἴσω.
φαμὶ γὰρ οὐκ ἀποτρύειν ἐλπίδα τὰν ἀγαθὰν
χρῆναί σ᾽· ἀνάλγητα γὰρ οὐδ᾽ ὁ πάντα κραίνων βασιλεὺς ἐπέβαλε θνατοῖς Κρονίδας·
ἀλλ᾽ ἐπὶ πῆμα καὶ χαρὰ πᾶσι κυκλοῦσιν, οἷον
ἄρκτου στροφάδες κέλευθοι.
μένει γὰρ οὔτ᾽ αἰόλα
νὺξ βροτοῖσιν οὔτε κῆρες
οὔτε πλοῦτος, ἀλλ᾽ ἄφαρ
βέβακε, τῷ δ᾽ ἐπέρχεται
χαίρειν τε καὶ στέρεσθαι.
ἃ καὶ σὲ τὰν ἄνασσαν ἐλπίσιν λέγω
τάδ᾽ αἰὲν ἴσχειν· ἐπεὶ τίς ὧδε
τέκνοισι Ζῆν᾽ ἄβουλον εἶδεν;
Τραχίνιαι, πρώτο στάσιμο
-
Πρωτο:
Βάλε στόχο το φεγγάρι,
Ακόμα και αν αποτυχεις να φτάσεις σε αυτό,
θα βρεθείς ανάμεσα στα άστρα.
Δεύτερο:
Στη ζωή πρέπει να τολμάς.
δεν έχει σημασία αν πετύχεις η όχι.
είναι καλύτερά να μετανιώσεις για κάτι που έκανες
παρά για κάτι που δεν τολμησες ποτε να κάνεις.
Τριτο:
Αποδεικνύεται ότι έγινες σοφοτερος σήμερα
όταν παραδέχεσαι ότι έκανες λάθος εχθές.
(Κομφούκιος)
-
Τεμπελιά
Δεν έχω κέφι για δουλειά,
πάλι με δέρνει τεμπελιά
και κάθομαι στο στρώμα...
Βρίσκω το σώμα μου βαρύ
και ολ' η γη δε με χωρεί
κι ο ουρανός ακόμα.
Κακά νομίζω τα καλά
και βλέπω μια στα χαμηλά
και μια κοιτώ επάνω...
Σ' αυτό τον κόσμο τον χαζό
ας ημπορούσα να μη ζω
μα ...δίχως να πεθάνω.
Γιώργος Σουρής
-
Για όσους εμμένουν ν' αγωνίζονται ...
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!
Οδ. Ελύτης
Η ποιητική γωνιά "σίγησε", ένα μήνα σχεδόν ...
Ίσως "κουράστηκε", ίσως "κούρασε".
-
Nαι, η ζωή και η ιστορία κάνουν κύκλους, από την ακμή στην παρακμή και πάλι από την αρχή.
Το θέμα για εμένα είναι τι γίνεται στο τέλος κάθε εποχής.
Γιατί στις δυσκολίες κάποιοι γίνονται καλύτεροι άνθρωποι, κάποιοι εξαχρειώνονται και κάποιοι αθώοι την πληρώνουν...
Το σίγουρο είναι πως μας έλαχε να δούμε πολλές ανακατατάξεις. ::)
Και ένα ποίημα από εμένα.
Ἡ λυπημένη (Γ. Σεφέρης)
Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς
κάθισες πρὸς τὸ βράδυ
μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι
δείχνοντας πὼς πονεῖς·
κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ
ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει
σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη
καὶ δέουνται οἱ λυγμοί·
κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ
ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ
κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη
γυρίζει στὸν καρπό·
μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς
δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη
τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει
ἔναστρος οὐρανός.
(http://www.poster.net/waterhouse-john-william/waterhouse-john-william-boreas-1221177.jpg)
John William Waterhouse, "Βoreas", 1903
-
Νίκος Εγγονόπουλος
[ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΧΑΡΑ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΥΠΕΡΟΧΗ
ΔΩΡΗΤΡΙΑ ΠΟΘΟΥ ΚΑΙ ΓΑΛΗΝΗΣ]
Αφού το θέλεις
γυναίκα αρμονική κι ωραία
έτσι καθώς ένα βράδυ του Μάιου τοποθέτησες απλά κι ευγενικά
μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια
ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια
μέσα στο παλιό - ιταλικό μου φαίνεται - βάζο με παραστάσεις
γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών
έλα
πέσε στα χεριά μου
και χάρισε μου
- αφού το θέλεις -
τη θλίψη του πρασίνου βλέμματος σου
τη βαθιά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου
τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πλεγμένη μέσα
στα μακριά μαλλιά σου
τη σποδό του υπέροχου σώματος σου.
-
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ
Το κομμένο σχοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις
θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
θα ‘ναι κομμένο.
Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε
μα εκεί που μ’ άφησες
δεν πρόκειται ποτέ
να με ξαναβρείς.
-
Σκοτάδι, πισσοσκόταδο,
μαύρο σκοτάδι πίσσα,
σκοτάδι είσαι σκοτεινό,
σκοτοσκοτεινιασμένο,
σκοτάδι κατασκότεινο,
και βράδυ βραδιασμένο.
τετοιες σκεψεις κανει οποιος (σαν και του λογου μου) τριγυρνά σε ολα τα θεματα ;)
-
αυτες τις σκεψεις θα κανουμε ολοι μας μολις αρχισουν να ερχονται τα ραβασακια απο τη ΔΕΗ ;D
-
Δὲ γυρεύω ξένο
Δὲ γυρεύω ξένο, δὲ ρωτάω κρυφό,
δὲ γυρεύω χάρη.
Κάτι μοῦ ῾χουν πάρει μὲς ἀπ᾿ τὴ ψυχὴ
κάτι μοῦ ῾χουν πάρει.
Καὶ δὲν ἦταν οὔτε ξωτικιὰ
καὶ δὲν ἦταν χέρια
κι ἦταν ἕνα βράδυ πού ῾παιζαν θολὰ
στὸ γιαλὸ τ᾿ ἀστέρια.
Κι ἦρθε ἕνας ἀγέρας κι ἦρθ᾿ ἕνας βοριὰς
κι ἦρθ᾿ ἕνα σκοτάδι,
-ὢ ἀδερφή, χαμένο κάποιο θησαυρὸ
ποὺ θρηνοῦμ᾿ ὁμάδι.
Μὲς στὸ κῦμα ἀνοίγει δρόμο μυστικὸ
δείχνει τὸ φεγγάρι...
Κάτι μοῦ ῾χουν πάρει μὲς ἀπ᾿ τὴ ψυχή,
κάτι μοῦ ῾χουν πάρει.
Kωνσταντίνος Xατζόπουλος (1868 - 1920)
-
Nικηφόρος Βρεττάκος- Εἰρήνη εἶναι ὅταν...
Εἰρήνη, λοιπόν,
εἶναι ὅ,τι συνέλαβα μὲς ἀπ᾿ τὴν ἔκφραση
καὶ μὲς ἀπ᾿ τὴν κίνηση τῆς ζωῆς. Καὶ Εἰρήνη
εἶναι κάτι βαθύτερο ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ ἐννοοῦμε
ὅταν δὲν γίνεται κάποτε πόλεμος.
Εἰρήνη εἶναι ὅταν τ᾿ ἀνθρώπου ἡ ψυχὴ
γίνεται ἔξω στὸ σύμπαν ἥλιος. Κι ὁ ἥλιος
ψυχὴ μὲς στὸν ἄνθρωπο.
(ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἔργο: Δυὸ ἄνθρωποι
μιλοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου)
-
Ήρθαν ντυμένοι φίλοι,
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας
και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη,
βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα υποταγή και δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε
το χρυσό ν’ αρχίσει παιχνίδι
ούτε ζέφυρος καν, τις λεύκες να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς και επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους νόμους τους θεσπίζοντας
τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν…έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού
στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς
τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά
Οδυσσέας Ελύτης – ‘Αξιον Εστί
-
Οι νύχτες άθικτες
Από σένα
Θα παραμείνουν άγνωστες ορφανές και θερισμένες
Απ τη λάμπα του δρόμου.
Αιώνια έσταζαν φως τ άστρα
Στα ρείθρα των εποχών
Μέχρι να μαζευτεί το χρυσό
Για τα μνήστρα που κατεργαζόσουν, άθραυστα.
Από κει κι ύστερα
Οι νύχτες οι επόμενες κλείστηκαν
Μέσα σ ένα σώμα κέρινο
Και ένα ενυδρείο με άστρα..
http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?p=160#p160
-
Υπέροχο !!!
-
Η ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ
Ό,τι αισθάνθηκαν τότε:δεν είναι γλυκό
πέρα από κάθε μυστήριο
και πάντα επίγειο:
όταν Αυτός,κάπως χλωμός ακόμη απ΄τον τάφο,
ελαφρύς,καθώς εκπλήρωσε το Χρέος,ήλθε κοντά της:
παντού επί γης Αναστημένος.
Ω,κοντά της πρώτα.Τι απερίγραπτη ίαση βρήκαν κι οι δύο.
Σίγουρα, ίαση ήταν.
Και δε χρειάστηκε καν με δύναμη ν΄αγγιχτούν.
Για μία στιγμή και μόνο
το χέρι Του,που εντός ολίγου έβαινε
στην αιωνιότητα,ακούμπησε στον γυναικείο ώμο.
Και άρχισαν γαλήνιοι,
καθώς την άνοιξη τα δέντρα,
κι αιώνιοι συγχρόνως,
την Εποχή της έσχατης Κοινωνίας τους.
ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ (μετάφραση Μιχ.Παπαντωνόπουλος)
Καλημέρα :)
-
Καλησπέρα, καιρό έχουμε να δούμε νέο ποίημα...
Έχουμε εθελοντές;
-
Εχουμε :)
ΣΚΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ
Μικρα παραθυρα προσφερουν οσφρηση σ’
Ανθρωπων αντοχες
Πρωινος εξαψαλμος στη χρονια σκονη που
Ξεροσταλιαζει σαν την πολυποθητη ευτυχια
Μεσημεριανος υπνος για ανουσια περισυλλογη
Ανασυνταξη χεριων ποδιων για υποταγη
Βλεμμα μυθικο
Εκφραση με σημανση λαβυρινθου
στις κορες
Νυχτα
Σιωπηλη επαγρυπνιση
Σκονη στο χαμογελο
Σκια σε καθε κουκλα
Βιτρινα
Αντανακλαση
Ανθρωπινη Ψυχη
Χαμογελο ανυπαρκτο
Σκια απο το παρελθον
Βιτρινα
Ανθρωπινη Κουκλα
Χαμογελας ;
Βλεπω τη σκια ....
Α.Κ.
-
χμ....για να δούμε;;
Ο ουρανός μουντός
ισα με τη νύχτα μοιάζει
τα σπίτια κλειστά
τα καπηλειά κατασκότεινα
ποτάμια το νερό στους δρόμους
μιά ολάκερη νύχτα βρέχει.
βρέχει μα γω τριγύρω φέρνω.
ψάχνω να βρω απάγκιο
το δικό μου στεγνό για να μείνω μέχρι να περάσει και τούτο.
Μα δε με νοιάζει η βροχή, δε φοβάμαι όταν βρέχει ,όταν φυσά κι αστράφτει
Φοβάμαι τα "αγκάθι "πούχω στη φτέρνα
Αυτό που μήνες τώρα μ αγκυλώνει
Το δικό μου "αγκάθι".
paraxenos!!!
-
Παγκόσμια ημέρα Ποίησης σήμερα 21 Μαρτίου
και γιορτάστηκε με δημόσια διαμαρτυρία των ποιητών ενάντια στη διαφθορά του πολιτικού συστήματος.
Στην κινητοποίηση συμμετείχαν εκδοτικοί οίκοι, καλλιτεχνικοί φορείς από την Ελλάδα και το εξωτερικό, ξένα πανεπιστήμια και πολίτες.
Αφετηρία της πορείας ήταν στις 12 το μεσημέρι το βιβλιοπωλείο "Ιανός" στη Σταδίου, ενώ στάσεις έγιναν στην Εθνική Βιβλιοθήκη, την Ακαδημία, και το Πανεπιστήμιο.
Η πορεία κατέληξε στην πλατεία Συντάγματος.
Παράλληλα και στη Θεσσαλονίκη η ποίηση θα γιορταστεί με "πρόταση"-"προτροπή" του Θεσσαλονικιού ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη: "Προδίδετε πάλι την ποίηση θα μου πείς…/ Ε, ναι λοιπόν / κηρύγματα και ρητορείες/ Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις/ Να μην τις παίρνει ο άνεμος.." (Απόσπασμα από το ποίημα με τίτλο "Ποιητική" του Μ. Αναγνωστάκη - από τη συλλογή "Ο στόχος" 1970)
http://news247.gr/eidiseis/pagkosmia_hmera_poihshs_me_poreia_twn_poihtwn.1701070.html
Λίγα λόγια για την καθιέρωση της ημέρας
Η Εταιρεία Συγγραφέων θέσπισε την Ημέρα Ποίησης το 1998, επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου· ημέρα της εαρινής ισημερίας-αρχή της άνοιξης. Το 2001 η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης» αναθέτοντας στη χώρα μας να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό. Την εκτέλεση της απόφασης ανέλαβε να υλοποιήσει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου το οποίο από τότε συμμετέχει κάθε χρόνο στον εορτασμό.
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cnode=213&cpage=NODE
-
(Πολυαγαπημένος) Καβάφης. Γιατί η ποίηση των μεγάλων ποιητών είναι διαχρονική. "Τι κάνει ... η μεγάλη άρνηση", λοιπόν. Σαν να λέμε ένα "όχι"...
Che fece .... il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
-
Σε αυτές τις άγριες συνθήκες που επικρατούν τα τελευταία χρόνια, εχω δει πολλές εικόνες γύρω μου που μου φέρνουν στο μυαλό αυτό το ποίημα...
Στην αργατιά, στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,
ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος – κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.
-
Χωρίς σχόλιο. ::)
"Με τα ρούχα αιματωμένα
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
Να γυρεύης εις τα ξένα
Άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή.(=εάν η ανάγκη τις χτυπά)
Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
Αλλ’ ανάσασιν καμιά
Άλλος σου έταξε βοήθεια
Και σε γέλασε φρικτά.
Aλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου
Οπού εχαίροντο πολύ,
"Σύρε νάβρης τα παιδιά σου",
"Σύρε", ελέγαν οι σκληροί.
..........................
Ταπεινότατη σου γέρνει
Η τρισάθλια κεφαλή,
Σαν πτωχού που θυροδέρνει
Κι είναι βάρος του η ζωή.
Αποσπάσματα από το ποίημα του Δ. Σολωμού "Ύμνος εις την Ελευθερίαν" (1823)
( http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/291531/aytos-einai-olokliros-o-ethnikos-ymnos-tis-elladas )
(http://2.bp.blogspot.com/_cB7M-OBYKnc/Sg8_Zm1ylhI/AAAAAAAAAWs/Rhy0cuyNhII/s400/ro1.jpg)
-
χμ....για να δούμε;;
Ο ουρανός μουντός
ισα με τη νύχτα μοιάζει
τα σπίτια κλειστά
τα καπηλειά κατασκότεινα
ποτάμια το νερό στους δρόμους
μιά ολάκερη νύχτα βρέχει.
βρέχει μα γω τριγύρω φέρνω.
ψάχνω να βρω απάγκιο
το δικό μου στεγνό για να μείνω μέχρι να περάσει και τούτο.
Μα δε με νοιάζει η βροχή, δε φοβάμαι όταν βρέχει ,όταν φυσά κι αστράφτει
Φοβάμαι τα "αγκάθι "πούχω στη φτέρνα
Αυτό που μήνες τώρα μ αγκυλώνει
Το δικό μου "αγκάθι".
paraxenos!!!
!!!!!!!!!!!!!!!
Αυτό που χρόνια τώρα μ αγκυλώνει
Το δικό μου ''αγκάθι''....
-
Τίτος Πατρίκιος - Ρόδα Αειθαλή
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.
-
ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΘΟΣ
Ι.
Την ώρα που ψυχή και σώμα συμμαχούν
κάτω από το βάρος του ύπνου
ορνιθοκλέφτες του παρόντος
τα όνειρα
λαγούμι σκάβουν στο σκοτάδι,
μνήμη.
ΙΙ.
Οι μέρες μπαίνουνε στην άνοιξη
Μ΄αιφνίδο πράσινο
Όπως το μέλλον σπάζει
Το όριο των ημερών
Και καταπάνω μας ολοταχώς
Ξεχύνεται.
Όπως το μέλλον θριαμβεύει πάνω μας.
ΙΙΙ.
Έτσι το ποίημα,
όπως το μήλο πιστό στη γεύση του
Προσφέρεται
Ροδόμηλο, μελίπηκτο, υδρόμηλο,
Τριπτό και μηλομέλι
Σ΄εύθρεπτες λέξεις,
Πικροκτόνες
Ιαματικές.
Μαρία Αρχιμανδρίτου, Η κατίσχυση των ρόδων
-
Aφιερωμένο στους Έλληνες που όλο ξαφνιάζονται με όσα τους ενσκήπτουν ::) 8) 8)
Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.
(Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον, VΙΙΙ, 7)
Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
-
Αν - R. Kipling
Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη κι αν
οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και
στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά, αν μπορείς
όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα, κι αν μπορείς
να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου, κι αν
μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη, αν η πίστη
στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις, αν μπορέσεις
να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί, αν στα ψέματα των άλλων
δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις όταν άδικα σου
λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία και τα ίδια σου τα
λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία και ποτέ σου να
μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν, αν
οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά, αν μπορέσεις να
φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε… Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει
τη ζωή σου… Θα ’σαι Άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική
σου!
-
Eάν ο εις και ο καθείς
κάνει σκέψεις για το εμείς
Εάν ξεχάσει το εγώ
που χει μέσα στο μυαλό.
Αν δε στέκει στη γωνία
αναμένοντας τη «λεία»
όχι να χαμογελάσει
μα να την περιγελάσει.
Εάν, όταν τα μάτια κλείσει
την συνείδηση ρωτήσει
και του απαντήσει….ναι.
έπραξες σωστά και …όχι
λίγο να τον ετσιτώσει
να τον κάνει να σκεφτεί
ρόδα είναι η ζωή
ρόδα είναι και γυρνά
και ότι σήμερα με ύφος
λοιδορείς διακωμωδείς
αύριο; ποιος ξέρει;…ίσως!!!
paraxenos.
-
Καλοκαίρι στο χωριό
Τελειώσαν τα σχολεία και θα πάμε διακοπές
Δεν κλίνουμε πια ρήματα,μα κάνουμε βουτιές.
Δεν έχουμε πια βιβλία,δεν έχουμε πια τσάντες,
έχουμε μόνο κέφι,για ξάπλες στις βεράντες.
Τέρμα πια οι εκθέσεις ,εργασίες κι αφαιρέσεις,
ετοιμάσου με λαχτάρα, το μαγιό σου να φορέσεις.
Θα φύγουμε για ένα ταξιδάκι,να ξεπιαστούμε και λιγάκι.
-
εκπληκτικό ;D δικό σου..?
-
Θα μπορουσε,λογω των βαθυστόχαστων στιχων, αλλά όχι. Το βρηκα ψαχνοντας στο ιντερνετ.
Το εχω ξανανεβάσει (Απρίλιος του 2010)
-
Όταν οι χτυποι της καρδιας μετρούν τα δευτερόλεπτα
παρακαλείς να μην παγώσει ο χρονος μες στις φλέβες σου,
παρακαλείς για ένα θαύμα -μία καταστροφή ή έναν πόνο
με έξαψη το αίμα σου να κανει να κυλά
για να ζεστάνει το κορμί σου - να τ' αναστήσει.
-
"Πού πήγαν οι ώρες, πού πήγαν οι μέρες, πού πήγαν τα χρόνια,
φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια,
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενώ και Τογιότα,
σε λίγο νυχτώνει, στους άχαρους δρόμους θ' ανάψουνε τα φώτα
κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα.
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.
Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι, πού πήγες Ελένη,
κρυφές αμαρτίες της άχαρης μέρας, το φως δεν ξεπλένει,
μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες,
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια, σαν βδέλλες,
για ένα τριάρι, για λίγη βενζίνα για μιά φασολάδα.
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.
Πού πήγες αγάπη, παράδεισε πρώτε, πού πήγες ελπίδα,
περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες, μεγάλους αντάρτες,
να σπάζουν τις πύλες, να ρίχνουν τα τείχη, ν' αλλάζουνε τις στράτες
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η χώρα λιακάδα.
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα."
Στίχοι: Nίκος Γκάτσος
-
Σκέψεις...απο anixia με αγαπη!
Επαναπροσδιορισμός, αυτοκριτική, δημιουργικότητα, το αισθάνομαι η κρίση αυτή, η οικονομικοπολιτική δεν θα'ναι αφορμή για ταξικούς και πολιτικούς αγώνες!
Είναι συμπαντική και ταυτόχρονα ατομική. Αυτοτιμωρία γιατί διαλέγαμε τους πολιτικούς με λάθος κριτήρια;
Ο ηγέτης πάνω απ'όλα πρέπει νά'ναι πνευματικός, πολυδιάστατος με όρια ήθους και ανηθικότητας!
Ποια δράση, ποια επανάσταση, έχουν ξαναγίνει επαναστάσεις....Έτσι θά' ρθουν πάλι οι νέοι ηγέτες;
Μήπως πρέπει να δουλέψουμε τους εαυτούς μας, μήπως ήρθε ο καιρός αυτός;
Να πληρώσουμε το τίμημα;
Ξεχάσαμε τον εαυτό μας, τη σύνδεση του με τη φύση ανθρώπινη και μη...
Οι παιδικές καταβολές της γενιάς μας αυτοακυρώθηκαν μέσα από τις τεχνητές μας ανάγκες.
Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι ένα καστανόξανθο κορίτσι με χρυσό σταυρουδάκι στο λαιμό που εκτιμούσε τα πάντα γύρω του! Τα αρώματα, τα χρώματα, τους ήχους της φύσης, τα λόγια ενός ποιητή...
Τα παιχνίδια με τα παιδιά της γειτονιάς και ας ήταν πολλές φορές αγώνας επιβίωσης, τις σοφές κουβέντες των μεγάλων, το ζεστό ζυμωτό ψωμί που του πρόσφεραν, τη χαρά της συνεύρεσης στα πανηγύρια!
Δε λέω ...κάθε εποχή έχει τη κουλτούρα της και κάθε άτομο ή κοινωνία τα ενοχικά σύνδρομα και συνειδητά ή ασυνείδητα λάθη.
Όμως τότε εκτιμούσαμε, πόσο σημαντικό είναι να εκτιμάς αυτό που σου προσφέρεται, ανεξάρτητα αριθμού και βιτρίνας!
Όντως χρειαζόμασταν αυτή την απομάκρυνση από τον πρωταρχικό μας εαυτό;
Όντως χρειαζόμασταν τόσα πολλά όσο μας έκαναν να πιστέψουμε; Το όμορφο φυσικό τοπίο και αυτά που μας ζωγράφιζε στη ψυχή μας χρειαζόμασταν και όχι το τεχνητό του υπερλουξ ξενοδοχείο με τα διακοποδάνεια!
Όντως επήλθε ισορροπία μεταξύ του συγκεντρωτικού πλουτισμού και του απλού λαου με το πλαστό χρήμα; Ο κόσμος που ανήκε στον πρώτο ζούσε με λιγότερες ενοχές βλέποντας τους δεύτερους, έχοντας το δανεισμό στα χέρια τους να τους αντιγράφουν!!!
Ψάχνω το DNA μου στο αρχικό καλούπι, όχι αυτό που μεταγραφόταν από το RNA δηλ.από εξωατομικους παράγοντες, ανθρώπους, καταστάσεις.
Ας θυμηθούμε λοιπόν με τι γινόταν ευτυχισμένο εκείνο το παιδί; Με τι ευχαριστιόταν, τι του άρεσε να ακούει και να κάνει; Τι να αντιγράφει από τους μεγάλους; Να'ναι αρχηγος στο παιχνιδι; Να φροντιζει τη γη και τα ζωα του παππου; Να ζωγραφιζει οπου εβρισκε; Να πλεκει οπως η γιαγια; Και αλλα πολλα, δεν ειναι ζωη αυτα τα υλικα που ολο και αποζητουσαμε αλλά και αυτα που νιωθαμε, μαθαιναμε και βιωναμε!!!
Εικονες που μας ανηκουν, μιας αλλης εποχης, μπορει οικονομικοτεχνολογικα πολυ πιο φτωχη αλλά ειναι οι καταβολες μας, η κινητηριος δυναμη μας!
Αλοιμονο στα σημερινα παιδια που δεν εχουν τετοιες εικονες θησαυρο σχεσης με το περιβαλλον ειτε φυσικο ειτε του πλεγματος των ανθρωπινων σχεσεων ωστε να καταγραφεται σε ενα τμημα του εγκεφαλου τους που μπορει να φτιαχνει παραμυθια αρα ουσιες χαρας, ελπιδας, υπομονης και επιμονης, πεισματος ωστε να αναζητα συναισθηματα ικανοποιησης με αυτα που μπορει ο ιδιος να δημιουργησει, ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ!
Συνδυαζοντας λοιπον τον απομακρυσμενο μας πρωταρχικο εαυτο με δεξιοτητες που αποκτησαμε ή θα αποκτησουμε γινομαστε ικανα ατομα για δραση! Υποψην πολλες φορες θα χρειαστουμε βοηθεια, δεν ειναι κακο ουτε ντροπη, αλλωστε ο στοχος ειναι καποτε να γινουμε και οι ιδιοι αρωγοι με οσα θα διαθετουμε οταν θα'μαστε σε κατασταση εκκινησης!
Η ζωη πρεπει να ρεει....αλλιως δημιουργουνται ψυχικες, πνευματικες, σωματικες αλλοιωσεις, οτι γινεται για επιβεβαιωση και ματαιοδοξια μας οδηγει σε τελμα ροης αρα σε αδιεξοδο προσκρουσης με τη πορτα της νεκρωσης της αυτοπραγματωσης του καθενος μας!!!!
Σας αφιερωνω σ'αυτο το σημειο το ποιημα Αν του Κιπλινγκ
Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,
Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»
Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη
κι όλα εκείνα πλου κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ-
Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!
Σκεψεις, απλες για τη δικια μας καθημερινη ζωη..... Απο Α.Ν Θεσσαλονικη
-
Επισης
Σκέψεις… από τη δικιά μας καθημερινή ζωή
Παιδί, παιδεύω, παιδεύομαι…
Γεννιόμαστε, αφουγκραζόμαστε και μετά παιδεύομαστε ο καθένας ξεχωριστά σε διαφορετικά περιβάλλοντα, φυσικά, οικογενειακά οικονομικοπολιτικά.
Βέβαια, τα άτομα που ανήκουν στην ίδια οικογένεια αναπτύσσονται και εξελίσσονται
με όμοιο τρόπο;
Πόσες φορές έφτασε στ’ αυτιά μας η φράση “μα μεγαλώσανε με τους ίδιους γονείς αλλά είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους!’’
Η ατομικότητα, η μοναδικότητα της ύπαρξης κάθε νέου ανθρώπου δηλώνουν τα διαφορετικά επικοινωνιακά κανάλια και τις διαφορετικές αλληλεπίδράσεις με άτομα και περιβάλλοντα.
Θυμάμαι όταν δούλευα σε φροντιστηριακές τάξεις, γυρνώντας από τον πίνακα προς το μέρος των μαθητών, έβλεπα στα μάτια τους διαφορετικές απορίες ή ακόμα και ίδιες αλλά συνεδεμένες με διαφορετικές παρανοήσεις, όμως σημαντικότερο για μένα και του
προαπαιτούμενου ταλέντου ήταν οι διαφορετικές προσδοκίες που ειχαν απέναντι μου.
Όπως επίσης θυμάμαι ότι υπήρχαν και παιδιά που κατέγραφαν, κατανοούσαν και απέδιδαν ως προς το ερέθισμα γνώση και χωρίς μεγάλο κόπο, γιατί άραγε;
Πέρα από την έλλειψη ή ύπαρξη δεξιότητας κατανόησης και χειρισμού του χρόνου
παρατηρούσα πόσο σημαντική ήταν η επίσης έλλειψη ή ύπαρξη της κατάλληλης ωρίμανσης των ανθρώπινων ιδιοτήτων, δηλαδή της αυτοπροσδιοριζόμενης φυσικής παρουσίας (χαρακτηριζόμενο από αυτοπεποίθηση Εγώ), της ψυχοσυναισθηματικής κατάστασης, γνωστικής-πνευματικής και τέλος της γενετήσιας (αναγκών-ορμών).
Φανταστείτε λοιπόν ένα νέο άτομο, που ανάλογα με το πόσες από τις παραπάνω τάσεις έχει, αρχίζει να αναπτύσσει και να ικανοποιεί, ν’απεικονίζεται ως ένα σημείο, ως ένα ευθύγραμμο τμήμα, ως ένα τρίγωνο ή ως …..ένα εξάγωνο που πάλλεται δυναμικά μέσα στο χώρο να προβάλλει ως ένα γεμάτο λάμψη, τέλειο πρίσμα!
‘Ετσι λοιπόν, τι απάντήσεις πρέπει να δοθούν σε ερωτήσεις του τύπου, γιατί τεμπελιάζει το παιδί μου; Γιατί ενώ διαβάζει δεν αποδίδει; Γιατί δεν χαίρεται με τις καλές επιδόσεις του; Και πολλές άλλες που σίγουρα η απάντηση δεν είναι, “φταίει ο δάσκαλος”!Ναι κάποιες φορές φταίει και αυτός γιατί ως άνθρωπος εντάσσεται στο παραπάνω πλαίσιο που ανέπτυξα αλλά δεν είναι μόνο ο δάσκαλος, δεν είναι μόνο η οργανωμένη, τυπική εκπαίδευση, είναι και η οικογένεια.
Παιδί λοιπόν…μέσα σε μια σχέση, σ’ένα γάμο ή και ακόμα σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, από την ώρα που γεννιέται αναγκαζόμαστε ν’αλλάξουμε τρόπο ζωής, σκέψης και οργάνωσης. Αυτό μας οδηγεί στο να χαλάει η ισορροπία μας και να νιώθουμε ότι πνιγόμαστε, ότι αδικούμαστε, ότι χανόμαστε, δεν προλαβαίνουμε τις κατάστασεις που πριν, παλαιότερα, τις είχαμε υπό έλεγχο….
Δεν είναι όμως μια ευκαιρία παίδευσης; Μαθαίνουμε σιγά-σιγά να επαναπροσδιοριζουμε τον εαυτό μας, ν’αγαπάμε αληθινά, ν’ανοίγουμε παρακλάδια ροής της ανθρώπινης ενέργειας και των δυνατοτήτων της στο μελλοντικό κόσμο μέσω του εξελίξιμου χρόνου. Δεν είναι ιερό αυτό; Δεν είναι ένα επιστημονικά και μη θαύμα; Η προσφορά παιδείας σ’ένα νέο άτομο είναι σαν μια αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση χωρίς πνευματικό αλλά μόνο βιολογικό τέλμα…
Απλά λοιπόν, από πολύ μικρό, σ’ένα παιδί :
Α. Απαντάμε σ’όλα του τα γιατί, όσο κουρασμένοι και αν είμαστε και αν δεν γνωρίζουμε του το λέμε και του υποσχόμαστε ότι θα ψάξουμε την απάντηση μαζί
Β. Βοηθάμε το παιδί στο να κατανοεί. Χωρίς κατανόηση το παιδί δεν μελετά, δεν αναπαράγει γνώση, άρα δεν ικανοποιείται και συναισθηματικά οπότε όλη η διαδικασία του είναι μια επίπονη εμπειρία στην οποία δεν αφομοιώνει και δεν εφαρμόζει.
Γ. Συμπαράσταση!!!!!! Και εσείς αυτό δεν περιμένετε από τους γύρω σας; Ασχοληθείτε με την “εργασία” του, δώστε αξία σ’αυτό που κάνει, μην κριτικάρετε, μην γινεστε η γνωστική ‘’πατερίτσα’’ του, απλά μάθετε του πώς να βρίσκει αυτό που ψάχνει και πώς να παίζει το ρόλο του δασκάλου όταν είναι ν’αφομοιώνει πληροφορίες, πιστεψτε με τους αρέσει !
Δ. Καθιερώστε όσο μπορείτε τη δια βίου μάθηση για τον ίδιο τον εαυτό σας, ακόμα και ένα απλό βιβλίο να διαβάζετε, τότε εσείς δίνετε αξία στη μόρφωση και έτσι δικαιολογείτε το ότι θέλετε το ίδιο το παιδί σας να το παιδεύετε!
Ας θυμόμαστε λοιπόν ότι η μελέτη μας βοηθά κοινωνικά παρέχοντας μας όλο και περισσότερους δίαυλους επικοινωνίας με τους συνάνθρωπους μας, έχει θετικές ψυχοσωματικές επιδράσεις και το πιο σημαντικό: δεν είναι καλύτερο να φτιάξουμε το δικό μας έξυπνο μυαλό από το να βασιζόμαστε μόνο σ’ αυτό των άλλων;
«Ένα γνωρίζω, ότι δεν γνωρίζω»
Σωκράτης
Απο Α.Ν Θεσσαλονικη ...anixia
-
τι οίστρος φιλοσοφικός σε έπιασε βραδιάτικα ρε φιλαράκι από την Θεσσαλονίκη;
-
Eιναι κειμενα που τα εχω γραψει για ενα site....γιατι να μη βρισκονται και εδω;
-
Μερική σχέση, μερικός γάμος, άρα μερικό εγώ;;;
Γιατί αυτόν που ερωτευτήκαμε έρχονται στιγμές που τον μισούμε; Μόνο γιατί κυκλοφορούν άλλοι πιο ωραίοι, πιο νέοι και πιο ελκυστικοί υποψήφιοι σύντροφοι;
Σίγουρα η βιτρίνα ενός ατόμου είναι ένα καταλυτικό, ίσως ακόμα και το πρωτογενές ερωτικό ερέθισμα για τη σύναψη μιας σχέσης και ακόμα πιο σίγουρα είναι ένας από τους όρους ‘’συμβολαίου‘ ’της σχέσης με τα οποιαδήποτε ιδιαίτερα ποιοτικά και εκφραστικά χαρακτηριστικά της!
Αμελώντας λοιπόν την οποιαδήποτε περιποίηση της ‘’βιτρίνας’’ μας σίγουρα απορρίπτουμε ένα κομμάτι σημαντικό του εγώ μας άρα και της σχέσης … Φανταστείτε μια βιτρίνα καταστήματος με ‘’παραιτημένη’’ διακόσμηση!
Η ψυχολογική ισορροπία μας που χάθηκε; ‘’Φταίει, αυτός ο αδιάφορος, ο ψυχρός, ο κακός και ανάποδος σύντροφος μας!!!!!’’
Μήπως φταίει το ψυχοσυναισθηματικό φορτίο που κουβαλούσαμε ήδη από την αρχή της σχέσης και απλά το κρύβαμε για να μην μας απορρίψει ο υποψήφιος σύντροφος ;
Μήπως φταίει ότι πιστεύαμε ότι αυτός θα έλυνε τα ‘’θεματάκια μας’’; Αλήθεια ψυχιάτρους γνωρίσαμε όλοι;; Άλλο ένα κομμάτι του εαυτού μας λοιπόν που οι ίδιοι απορρίψαμε!
Από την άλλη ….όνειρα, προσδοκίες ,τάσεις και επιθυμίες ίσως ακόμα , ιδιότυπες και ιδιόρρυθμες ,ενημερώθηκε ποτέ ο τότε υποψήφιος σύντροφος ;Και αν ναι, τι περιμέναμε αυτός να μας βάλει σ’ ένα αυτοματοποιημένο σύστημα πραγμάτωσης και ολοκλήρωσης όλων των παραπάνω;
Αυτός να βρει τις ιδέες ,αυτός να βρει τα λεφτά ,αυτός να γίνει η έμπνευση μου, αυτός να γίνει ο ψυχολόγος μου και να με φέρνει σε ισορροπία ,αυτός να ’ναι υπεύθυνος για τη γνωσιακή-πνευματική εξέλιξη μου , αυτός και να με κοινωνικοποιεί, αυτός να με επιβεβαιώνει και ειδικά μπροστά σε άλλους!!!!!!
ΉΔΗ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ…..ΑΥΤΟΣ;;;;;;;;
Μα πέρα απ’αυτό ,τελικά ποιος θα νιώθει την ικανοποίηση της ολοκλήρωσης στόχων ,της σύναψης πετυχημένων φιλικών ή κοινωνικών σχέσεων και γενικότερα της αυτοπραγμάτωσης; Τη χαρά του αγωνίζομαι άρα υπάρχω, του ‘’πάω μπροστά’’ συγχωρώντας τους πάντες και τα πάντα και το ‘’με αυτοέλεγχο πετυχαίνω –κατακτώ’’ τη ζωή όσο μπορώ….
Συντροφικότητα σημαίνει μοίρασμα ρόλων και ευθυνών, συμμετοχική δραστηριότητα στις απολαύσεις, με όση λιγότερη υποκρισία, κτητικότητα και επεκτατικό εγωισμό γίνεται και από τους δυο (πάντοτε με συζήτηση για το τι αντέχει ο καθένας και από ποιες τάσεις –ταλέντα αναδεικνύεται)και το πιο σημαντικό ….η Υποχρέωση ΝΑ’ΧΩ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΌΝΟ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ Ή ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ, ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ!!!!
'' Δωστε στον ανθρωπο μια μασκα και θα σας πει την αληθεια!!!!''
ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ
Το αδιεξοδο.....
Μικρή πηγή ζωής
Μεγάλη έμπνευση
Με θάβεις
Με αναδύεις
Στα μάτια σου κατηφορίζει το τέλος
στα χείλη σου παιχνιδίζει η ευτυχία
Φεύγω και έρχομαι
Μ'αφήνεις και έρχεσαι...
Ερωτας δημιουργικός ή του Πάθους η θλίψη είσαι;
Τη μερα; Το γκρίζο που με πνίγει
Τη νύχτα; χορός που κορμιά ζωντανεύει!
Λογική και τρέλα υβριδικά πλέκονται
Παρελθόν και Μέλλον ;
Όλα Εσύ τα μηδενίζεις!
Φεύγω και έρχομαι
φεύγεις και έρχεσαι ....
Του ήλιου η αγκαλιά
Του Άδη η φωτιά ...
Είσαι Εσύ
Τ'άλλο μου Εγώ και εκείνο
το τρελό.....Το αδιέξοδο!!!!!
Απο Α.Ν Θεσσαλονικη ,anixia
-
« Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει
Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου
Και δεν υπάρχει θάλασσα, δεν υπάρχει χώρα
Όπου τα μάτια σου δεν μιλούν
Τα μάτια σου μιλούν, εγώ χορεύω
Λίγη δροσιά μιλούν κι εγώ χορεύω
Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου
Ο άνεμος φυσά που μας ακούει »
Γιώργος Σαραντάρης
http://www.youtube.com/v/wfauj6tE78g&list=PLF7779EAB3D162F12
-
ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Μας δίναν εικονίτσες
που παρίσταναν αγίους και του Χριστού τα θαύματα.
Μάζευα προσεχτικά τις χάρτινες εικόνες
και τις βαστούσα στην παλάμη μου.
Παρηγορούσα κάθε πίκρα.
Αργότερα στη νιότη μου, όταν γύριζα βράδυ
στο άδειο μου δωμάτιο με παγωμένη την καρδιά,
ως χαλεπόν η νεότης,
άνοιγα για συντροφιά εγκόλπια με ποιήματα.
Τι ζεστασιά. Τι βάλσαμο μού τόνωνε τα σπλάχνα.
Τώρα έχω παρέα στο κονάκι μου όλους μαζί
τους παρηγορητές και τους προστάτες.
Προσεύχομαι στη χάρη τους και λέω
ευλογημένο το όνομά τους.
Καμιά φορά συγχέω τα ονόματα, βλάσφημο δεν είναι
αφού ο ίδιος ο Θεός, Ποιητής εκλήθη.
Ο Κώστας Καρυωτάκης, μυροβλήτης.
Νικόλαος Εγγονόπουλος, τροπαιοφόρος
Κωνσταντίνος Καβάφης, ομολογητής.
Η Σαπφώ, γλυκοφιλούσα, γοργοεπήκοος.
Των δημοτικών μας τραγουδιών οι ανώνυμοι
Άγιοι Πάντες.
Αθλοφόροι, ιαματικοί και ελεήμονες
τόσοι ακόμα ποιητές να με παρηγορούν
τόσοι ακόμα ποιητές να με συντρέχουν.
Γιώτα Αργυροπούλου
(από την ποιητική συλλογή «Ποιητών και Αγίων Πάντων», εκδ. Μεταίχμιο, 2013)
-
Και λίγη άσκηση στα αγγλικά. Το παρακάτω βικτωριανό ποίημα το έγραψε ο ποιητής William Ernest Henley το 1875. Σημειωτέον ότι ο Henley ταλανιζόταν από πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας σε όλη του τη ζωή. Όταν ήταν παιδί, προσβλήθηκε από οστεομυελίτιδα και οι γιατροί αναγκάστηκαν να του ακρωτηριάσουν το πόδι. Παρ' όλα αυτά, κατόρθωσε να διάγει έναν αρκετά δραστήριο βίο μέχρι το θάνατό του, σε ηλικία 53 ετών. Το κουράγιο και η στωικότητά του είναι πρόδηλα στο ποίημα που ακολουθεί με τίτλο Invictus (Ανίκητος).
Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.
To ποίημα αυτό ήταν το αγαπημένο, κατά δική του ομολογία, του Nelson Mandela, σε όλη τη διάρκεια της σαραντάχρονης περίπου φυλάκισής του από το απαρτχάιντ. Εξάλλου, πριν μερικά χρόνια γυρίστηκε και ομώνυμη ταινία με θέμα την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου rugby από την Εθνική Ομάδας της Νότιας Αφρικής, των επονομαζόμενων springbocks, το 1995, στην παρθενική συμμετοχή τους στο θεσμό, λίγο μετά την κατάρρευση του απαρτχάιντ, με τον πολύ καλό ηθοποιό Morgan Freeman στο ρόλο του Μαντέλα και τον Μatt Damon στο ρόλο του αρχηγού της ομάδας, François Pienaar.
(http://blogs.aljazeera.com/sites/default/files/styles/ns-horizontal-xlarge/public/77433402.jpg?itok=BEOCDJAS)
-
@Nikitas
To πνεύμα του ποιήματος μού θύμισε το ποίημα που είχε γράψει ο Ταγκόρ για τον Μαχάτμα Γκάντι.
Motherland (Aakla Chalo)
By Rabindranath Tagore
If no one answers your call
you must move on alone.
Move on alone, move on alone, and move all alone.
If no one speaks to you, oh my hapless one,
if everyone turns away and if everyone is afraid,
then open your heart and speak your mind aloud, alone.
If everyone turns back, oh my hapless one,
if as you travel on the dark path ,
no one cares to join,
then you must crush the thorns on your path
with your bare, bleeding feet
and move on alone.
If no one holds up a torch,
oh my hapless one
if on a dark, stormy, and rainy night
everyone seeks refuge behind a closed door,
then with the flame from a roaring lightning
set your ribcage on fire
and burn in that pyre all alone.
(http://allthepollys.files.wordpress.com/2012/02/gandhi-and-tagore.jpg)
Ο Ινδός νομπελίστας ποιητής Ταγκόρ μαζί με τον Γκάντι, στον οποίο έδωσε το προσωνύμιο Μαχάτμα (=μεγαλόψυχος)
ΥΓ. Ο Ταγκόρ κάποτε πέρασε και από την Αθήνα.
Ιδού πώς περιγράφει την παρουσία του ο Τάσος Αθανασιάδης στο μυθιστόρημά του "Τα παιδιά της Νιόβης":
«Αθήνα, 2 Δεκεμβρίου 1926.
Η Αθήνα φιλοξενεί τον μεγάλο Ινδό ποιητή Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ. [...]
Σεβάσμια μορφή, με βιβλική γενειάδα, μεγάλα εκφραστικά μαύρα μάτια, γλυκύ βλέμμα και φωνή υποβλητική.
Ηρθε, μας είπε, να ζήσει λίγες μέρες στη χώρα των αρχαίων Ελλήνων, των οποίων "η λογική και η μεταφυσική, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να στοχαστεί κανένας άνθρωπος της Δύσης, ενσωματώθηκαν στις πνευματικές αποσκευές της ανθρωπότητας"».
-
Πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου παρακολούθησαν και λάτρεψαν την ταινία Dead Poets Society (Ο Κύκλος Των Χαμένων Ποιητών). Ίσως για κάποιους αποτέλεσε και το λόγο που αποφάσισαν να γίνουν εκπαιδευτικοί. Η πιο γνωστή φράση της ταινίας είναι η 'Oh captain, my captain', προσφώνηση με την οποία ο πρωτοποριακός καθηγητής John Keating (τον ενσαρκώνει ο εξαιρετικός Robin Williams, στον οποίον, παρεμπιπτόντως, τελείως άδικα δεν απονεμήθηκε το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου για τη συγκλονιστική ερμηνεία του) επιθυμεί να του απευθύνουν το λόγο οι μαθητές του.
Αυτό που ο πολύς κόσμος δεν ξέρει είναι ότι η φράση αυτή αποτελεί τον τίτλο μιας θρηνητικής ελεγείας, την οποία έγραψε ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς ποιητές, ο Walt Whitman, το 1865, για να εκφράσει την οδύνη του για τη δολοφονία του Αμερικανού προέδρου Abraham Lincoln (τον ενσαρκώνει μοναδικά άλλος ένας κορυφαίος ηθοποιός, o Daniel Day Lewis, στην ομώνυμη ταινία) ηγέτη των βορείων στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο και υπέρμαχο της κατάργησης της δουλείας, από το Νότιο ηθοποιό John Wilkes Booth, στη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης. Άρα λοιπόν η λέξη captain συμβολίζει τον αδικοχαμένο Αμερικανό πρόεδρο.
O Captain! My Captain!
O Captain! My Captain! our fearful trip is done;
The ship has weather'd every rack, the prize we sought is won;
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring:
But O heart! heart! heart!
O the bleeding drops of red,
Where on the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.
O Captain! my Captain! rise up and hear the bells;
Rise up—for you the flag is flung—for you the bugle trills;
For you bouquets and ribbon'd wreaths—for you the shores a-crowding;
For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;
O captain! dear father!
This arm beneath your head;
It is some dream that on the deck,
You've fallen cold and dead.
My Captain does not answer, his lips are pale and still;
My father does not feel my arm, he has no pulse nor will;
The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done;
From fearful trip, the victor ship, comes in with object won;
Exult, O shores, and ring, O bells!
But I, with mournful tread,
Walk the deck my captain lies,
Fallen cold and dead.
* Παρακολουθήστε τη σκηνή της αποχώρησης του John Keating από το σχολείο, μετά την απόλυσή του, εξαιτίας της αυτοκτονίας ενός μαθητή του, για την οποία η ντόπια, συντηρητική κοινωνία, τον θεώρησε υπεύθυνο, χωρίς φυσικά να είναι. Ίσως είναι μια από τις καλύτερες σκηνές όλων των εποχών σε ταινία, κατά την άποψή μου.
http://www.youtube.com/v/UJsjNNp0foE
Υ.Γ. Γιατί γίναμε εκπαιδευτικοί; Μήπως για τα λεφτά; Σίγουρα όχι. Μήπως για να τρουπώσουμε (κατηγορία που 'φοριέται' πολύ τις τελευταίες μέρες στο forum); Μπορεί κάποιοι αλλά σίγουρα όχι όλοι. Είναι πεποίθησή μου ότι αρκετοί γίναμε για να μπορούμε να δούμε το χαμόγελο στα πρόσωπα των μαθητών μας, όταν μεταδίδουμε την ελάχιστη γνώση που διαθέτουμε μ' έναν τρόπο που τους συναρπάζει και τους γεμίζει. Αυτό το τελευταίο σχόλιό μου το γράφω εις απάντηση κάποιου συναδέλφου(:o) που μου κόλλησε τη στάμπα του κακού εκπαιδευτικού, αν και δε με ξέρει, όχι γιατί με πείραξε, αλλά για να του πω ότι ο υπέρτατος κριτής της επάρκειας όλων μας στο λειτούργημά μας είναι οι μαθητές μας και μόνο αυτοί.
-
Pablo Neruda -- Inclinado en las tardes
http://www.youtube.com/v/YWl4_SQ5t7g
Γέρνοντας τα απογεύματα
καταριέμαι τα θλιβερά δίχτυα μου
στα μάτια σου που θυμίζουν ωκεανό.
Εκεί,στη μεγαλύτερη φλόγα
η μοναξιά μου μεγαλώνει
και με κατακαίει,
τα χέρια της μοιάζουν με εκείνα ανθρώπου που πνίγεται.
Στέλνω κόκκινα σήματα μέσα από τα κενά μάτια σου
που ανοιγοκλείνουν όπως η θάλασσα γύρω από ένα φάρο.
Κρατάς μόνο το σκοτάδι
μακρυνή μου γυναίκα,
μερικές φορές αναδύεται από σένα η ακτή του φόβου.
Γέρνοντας τα απογεύματα
καταριέμαι τα θλιβερά δίχτυα μου
σ' εκείνη τη θάλασσα που χτυπάει τα θαλασσινά μάτια σου.
Τα νυχτοπούλια τσιμπολογούν κάτω απ' τα πρώτα αστέρια
που λάμπουν όπως η ψυχή μου
όταν σε αγαπώ.
Η νύχτα καλπάζει πάνω στη ακαθόριστη σιλουέτα της φοράδας της
ρίχνοντας μπλε φούντες στο χώμα.
Γέρνοντας τα απογεύματα
καταριέμαι τα θλιβερά δίχτυα μου
στα μάτια σου που θυμίζουν ωκεανό.
-
(http://theamericanreader.com/cms/wp-content/uploads/2012/09/lorca31.jpeg)
Η ΚΙΘΑΡΑ (ΦΡΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ)
Αρχίζει ο θρήνος
της κιθάρας.
Σπάνε οι κούπες
της χαραυγής.
Αρχίζει ο θρήνος
της κιθάρας.
Αδύνατο 'ναι
να την κάνεις να σωπάσει.
Κλαίει μονότονα
ως κλαίει το νερό,
ως κλαίει ο άνεμος
πάνω στο πεσμένο χιόνι.
Αδύνατο 'ναι
να την κάνεις να σωπάσει.
Κλαίει για πράματα
μακρινά.
Αμμουδιά από ζεστό νοτιά
που πεθυμάει άσπρες καμέλιες.
Κλαίει το βέλος δίχως στόχο,
το βράδυ δίχως χαραυγή,
και το πρώτο πεθαμένο πουλί
πάνω στο κλαδί.
Ώ κιθάρα!
Καρδιά βαριοπληγωμένη
από πέντε σπαθιά.
"Ο Λόρκα είχε τα στοιχεία που μπορούν να χαρίσουν σε ένα άνθρωπο την αθανασία. Σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο και τραγικό θάνατο. Στην φιλελεύθερη Ελλάδα ήταν πάντα αγαπητός, και πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί.
Αν έπρεπε κανείς να περιγράψει τον Λόρκα με μία φράση, αυτή θα ήταν "η ψυχή της Ανδαλουσίας". Προσοχή, άλλο Ισπανία και άλλο Ανδαλουσία. Η Ανδαλουσία με πρωτεύουσα τη Σεβίλλη, είναι το νότιο μέρος της Ισπανίας, στο οποίο οι πρώτοι κάτοικοι, οι Ίβηρες μαζί με τους αργότερα ερχόμενους Κέλτες, Φοίνικες, Άραβες, Καρχηδόνιους, Εβραίους και Τσιγγάνους (όπως ο Λόρκα), δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ πολιτισμού, μοναδικής τρέλας και πάθους.
Τα στοιχεία αυτά εκφράζονται μέσω της αγάπης και ταυτόχρονα περιφρόνησης για τη ζωή, της αγάπης για την ισπανική γη, του πόνου, του τραγουδιού, του αίματος και του θανάτου. Να πεθαίνεις για κάτι είναι αυτό που μπορεί να σου χαρίσει την αθανασία και να κάνει αυτό που αγαπάς αιώνιο. Αυτό συνέβη και στον Λόρκα. Δολοφονήθηκε από τα όργανα της δικτατορίας του Φράνκο τον Αύγουστο του 1936, και με αυτό τον τρόπο έμεινε το όνομα του αθάνατο και δοξάστηκε ο αγώνας για την ελευθερία.
Στην Ανδαλουσία το ποίημα είναι τραγούδι, το τραγούδι είναι πόνος, ο πόνος είναι βαθιά αγάπη. Δεν είναι τυχαίο ότι το φλαμένκο δεν τραγουδιέται αλλά στην ουσία απαγγέλλεται. Όπως ήδη είπαμε, τα περισσότερα ποιήματα του Λόρκα έχουν μελοποιηθεί, ενώ και ο ίδιος ασχολήθηκε με την κιθάρα, το παραδοσιακό όργανο μέσω του οποίου εκφράστηκε η Ανδαλουσιάνικη ψυχή. Σημαντικό είναι να πούμε ότι είχε πολύ φιλικές σχέσεις με τον "μεγάλο δάσκαλο" τον Μανουέλ ντε Φάγια, μια τεράστια μουσική προσωπικότητα."
Το πόσο αγαπητός ήταν ο Lorca στην Ελλάδα, αποδεικνύεται από τα ποιήματα που του αφιέρωσαν ο μεγάλος σουρεαλιστής Νίκος Εγγονόπουλος και ο ανεπανάληπτος ποιητής-μαρκόνης Νίκος Καββαδίας. Ας ακούσουμε το μελοποιημένο απ' το Θάνο Μικρούτσικο ποίημα του δεύτερου, με τίτλο, τι άλλο, Frederico Carcia Lorca, ένα τραγούδι που λάτρεψα όταν το πρωτοάκουσα, πριν πολλά χρόνια, κι ακόμα το λατρεύω.
http://www.youtube.com/v/9J8zQ082zbI
-
Αφού με στίχους θέλετε
εδώ να ομιλούμε,
εις τον χορό θα μπω κι εγώ,
κι ας νιώθω ν' απειλούμαι.
Μια καλησπέρα θα σας πω
και ας φοβάμαι τόσο
στιχάκια που έχουνε ειρμό
πως πρέπει να μπαλώσω
Στιχάκια βρώμικα κι αν πω,
και αν δε ταιριάζουν τόσο
μην με παρεξηγήσετε
ίσως να διορθώσω.
Στιχοπλόκοι η δολοπλόκοι;
φιλολόγοι ,η χημικοί;
ω θεέ μου τι είναι τούτοι;
που θαρρούν ότι επιάσαν
τον παπά απ το πουλί;
Θαρρώ πως έχετε ροπή
στους στίχους να κυλιέστε
και να διαμαρτύρεστε
μα και να γαργαλιέστε.
Είναι τα λόγια πονηρά
και βρώμικα εν τέλει
η είναι οι σκέψεις πονηρές
για όποιον έτσι θέλει;
Αν κάτι δεν σας άρεσε
σε μένα μην το πείτε
στην εκκλησιά να τρέξετε
να εξομολογηθείτε. :D
xenos
-
Μία απόσπαση ζητώ
Αλλιώς θα πέσω στο κενό!
Ή μια μετάθεση λοιπόν
Σ´ολο τον κόσμο θα το πώ!
Marvac
-
Παλιόπαιδα, μου μεταδώσατε τον ποιητικό σας οίστρο. Πάμε μαέστρο!!
ΝΕΑ ΚΑΡΙΕΡΑ
Η μάνα μου, μου έλεγε γιατρός να πα να γίνω,
Τον πόνο του συνάνθρωπου να μάθω ν’ απαλύνω,
Να δει τη ρόμπα τη λευκή, είχε κρυφό μαράζι,
Να με κοιτάει ο ντουνιάς, και να με κάνει χάζι.
Εγώ όμως δεν την άκουσα, έγινα προφεσόρος,
Η θάλασσα με έφαγε, ο λόγκος και το όρος.
Τόσο πολύ που αισθάνομαι, ωσάν το Ροβινσώνα,
Που πάσχιζε απ’ την ερημιά, να φύγει τόσα χρόνια.
Μάνα καλή, μάνα γλυκιά, μη μου στεναχωριέσαι,
Όπου δεν έγινα γιατρός, κι όλο μου τυραννιέσαι,
Τη ρόμπα τόσο που ποθείς, τώρα την επροβάρω,
Τη δένουνε στην πλάτη μου, για το Δαφνί σαλπάρω!
Υ.Γ. Ε ρε Άρβι, τι μας κάνεις φέτος.
http://www.youtube.com/v/gQsk6dimpEM
ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΑΩ ΜΙΚΡΕΣΣΣΣ, ΠΡΑΣΙΝΕΣΣΣΣ ΜΟΛΟΧΕΣΣΣΣΣ!
-
ΥΣΤΕΡΑ ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ
Ύστερα οι σιωπές
έγιναν ιστορίες κι ερωτηματικά
ξεκίνησαν να κατεβαίνουνε από τα κάδρα
χωρίς να έχουν εντελώς αποκαθηλωθεί
κατέβαιναν και όλο κάτι τις κρατούσε
κάτι σαν δισταγμός,
τις κρατούσε μετέωρες,
μετέωρες και αναποκατάστατες,
αδιαμαρτύρητες κι εγκλωβισμένες
σαν τον αέρα που σκεπάζεται στα σύννεφα
να κοιμηθεί και ξεχνιέται
την ώρα που πηγαίνουν για βροχή .
(10/9)
-
«ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ»
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ” ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ” ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ” ακούς
Είμ” εγώ, μ” ακούς
Σ” αγαπώ, μ “ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ “ακούς
Πού μ” αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ” ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ” τούς κατακλυσμούς
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά” ρθει μέρα, μ” ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα, μ “ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, ν” ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα– ένα , μ” ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ” ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ” ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ” ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ” ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω , μ” ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ” ακούς
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ” ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ” ακούς
Σ” άλλη γή, σ” άλλο αστέρι, μ” ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ” ακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ” άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ” ακούς
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ” ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ” ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ” ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει — ακούς;
Είμ” εγώ πού φωνάζω κι είμ” εγώ πού κλαίω, μ” ακούς
Σ “αγαπώ, σ” αγαπώ, μ” ακούς.
Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα)
-
Καλημέρα :)
Ζήτησα...και έλαβα..
Ζήτησα δύναμη...και ο Θεός μου έδωσε δυσκολίες για να με κάνει δυνατό
Ζήτησα σοφία...και ο Θεός μου έδωσε προβλήματα για να τα λύσω.
Ζήτησα εμπειρία...και ο Θεός μου έδωσε μυαλό και υγεία για να δουλέψω.
Ζήτησα κουράγιο...και ο Θεός μου έδωσε εμπόδια για να τα ξεπεράσω.
Ζήτησα αγάπη...και ο Θεός μου έδωσε πονεμένους ανθρώπους για να τα τους βοηθήσω.
Ζήτησα χαρές...και ο Θεός μου έδωσε ευκαιρίες.
Δεν έλαβα τίποτα απο ότι ζήτησα...Όμως έλαβα όλα όσα χρειαζόμουν!!!
-
(http://www.biography.com/imported/images/Biography/Images/Profiles/S/William-Shakespeare-194895-1-402.jpg)
Shall I compare thee to a summer's day? (Sonnet 18)
by William Shakespeare
Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date.
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature's changing course, untrimmed;
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow'st,
Nor shall death brag thou wand'rest in his shade,
When in eternal lines to Time thou grow'st.
So long as men can breathe, or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.
Μετάφραση:
(Πώς) να σε συγκρίνω με μια καλοκαιρινή μέρα;
Συ είσαι πιο υπέροχη και μετρημένη•
Άγριοι άνεμοι μαστιγώνουν τα αξιαγάπητα μπουμπούκια του Μαγιού,
Και του καλοκαιριού το μίσθιο βαδίζει προς το τέλος του•
Μερικές φορές το μάτι του παραδείσου λάμπει υπερβολικά καυτό,
Και συχνά η χρυσαφένια επιδερμίδα του θαμπώνει•
Και καθετί όμορφο απ’ την ομορφιά εκπίπτει,
Από τύχη ή από την μεταβαλλόμενη, κακοτράχαλη ρότα της μοίρας•
Αλλά το αιώνιο καλοκαίρι σου δε θα μαραθεί,
Ούτε θα χάσεις την ομορφιά που κατέχεις•
Ούτε ο θάνατος θα καυχηθεί ότι περιπλανήθηκες στον ίσκιο του,
Όταν οι αιώνιοι στίχοι σε θρέψουν αναλλοίωτη στο χρόνο,
Όσο οι άνθρωποι αναπνέουν ή τα μάτια θωρούν,
Τόσο θα ζουν αυτοί (οι στίχοι) και θα δίνουν ζωή σε σένα.
-
πολυ ωραιο, σ ευχαριστουμε ... (βεβαια το δικο σου λιγο πιο πανω δεν παιζεται... ::))
-
πολυ ωραιο, σ ευχαριστουμε ... (βεβαια το δικο σου λιγο πιο πανω δεν παιζεται... ::))
Υποθέτω εννοείς το δικό μου... δικό μου, ε; Για να γελάσουμε και λίγο. Δεν αντέχεται άλλο η μαυρίλα.
-
το "νεα καριερα" φυσικα... (το δε βιντεακι το απογειωσε) , βρε μηπως ν αφησεις την εκπαιδευση να πας στη heaven ή εστω στη spicy για στιχουργος, μην τους πεις ποιητης θα τους κομπλαρεις ...
-
το "νεα καριερα" φυσικα... (το δε βιντεακι το απογειωσε) , βρε μηπως ν αφησεις την εκπαιδευση να πας στη heaven ή εστω στη spicy για στιχουργος, μην τους πεις ποιητης θα τους κομπλαρεις ...
Μπα, δε νομίζω να με θεωρήσουν αρκετά εμπορικό. Αυτοί ψάχνουν για στιχουργούς της καψούρας... προδοσίες, απατημένους, απατημένες, τρίγωνα, τετράγωνα, πολύγωνα, κι αυτά πλέον με το σταγονόμετρο. Να κι ένα καλό που έκανε η κρίση. Μας έχει γλιτώσει από πολλούς... φελλούς. Λίγοι μένουν ακόμα.
-
H ALFA ROMEO
Θαύμασα τον παρθενώνα
και στην καθε του κολώνα
βρήκα τον χρυσό κανόνα
'Ομως σήμερα το λέω
βρίσκω το καλό κι ωραίο
σε μια σπορ Αλφα Ρομεο
Καλοκαίρια και χειμώνες
να ναι γύρω μου ελαιώνες
πίσω μου ολ' οι αιώνες
Κι όπου μπρός μου ο δρόμος βγάζει
και σε πειρασμό με βάζει
δωσ του να πατάω το γκάζι
Με τη δύναμη του λιόντα
και με του πουλιού τα φόντα
πιάνω τα εκατόν ογδόντα
Γεία σας θάλασσες και όρη
γεία σας κι έχω βάλει πλώρη
για της Αστραπής την κόρη
Ελύτης ...
-
Ομολογώ ότι αυτό το ποίημα δεν το 'ξερα. Γκαζιάρης ο νομπελίστας, ε; Πάντως, σοφός σε όλα του. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του ότι οι ALFA ROMEO είναι έργα τέχνης. Όχι βέβαια ανάλογα ενός Παρθενώνα, αλλά έργα τέχνης τω όντι.
-
(http://www.biography.com/imported/images/Biography/Images/Profiles/D/John-Donne-9277090-1-402.jpg)
For whom the bell tolls
(No man is an island)
John Donne
No man is an island,
Entire of itself.
Each is a piece of the continent,
A part of the main.
If a clod be washed away by the sea,
Europe is the less.
As well as if a promontory were.
As well as if a manor of thine own
Or of thine friend's were.
Each man's death diminishes me,
For I am involved in mankind.
Therefore, send not to know
For whom the bell tolls,
It tolls for thee.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Κανένας άνθρωπος δεν είναι ένα νησί,
Από μόνος του.
Καθένας είναι κομμάτι μιας ηπείρου,
Ένα μέρος του όλου.
Αν ένας σβόλος γης παρασυρθεί απ' τη θάλασσα,
Η Ευρώπη γίνεται μικρότερη.
Καθώς επίσης (θα γινόταν αν παρασυρόταν) κι ένα ακρωτήρι.
Καθώς επίσης και μια έπαυλη δική σου,
Ή ενός φίλου σου.
Με φθείρει ο θάνατος κάθε ανθρώπου,
Γιατί είμαι κομμάτι της ανθρωπότητας.
Άρα, μη ζητάς να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα*,
Χτυπάει για σένα.
*... που αναγγέλλει το θάνατο.
-
Ένα ταξίδι στ' ανοιχτά....
Είσαι για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θέλω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
Πως δε θα 'χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσαφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να 'χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ' αμπάρι μας με όνειρα.
Να 'χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας άνοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας
στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;
(Αλκυόνη Παπαδάκη)
-
Θαυμάσιο ποίημα γραμμένο όμως απο γυναίκα για γυναίκες :)
Εμεις είμαστε πιο θετικοί και θέλουμε να κανουμε σίγουρα βηματα, ταξιδι στα ανοιχτα με εφόδια, πυξιδα,ρανταρ, προγνωση καιρου,.... ;)
Αλλιώς: http://www.youtube.com/watch?v=6CC6198_hyg
Ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν αταξίδευτο
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι
μέσα εις τη Μεσόγειο
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Και σε πέντε έξι εβδομάδες
σωθήκαν όλες οι τροφές
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δούνε ποιος θα φαγωθεί
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια
που ήταν σαν σκυλόψαρα
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια
που ήταν σαν σκουπόξυλα
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία
την ξαναλέμε, λέμε απ’ την αρχή
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
;D ;D
-
Θαυμάσιο ποίημα γραμμένο όμως απο γυναίκα για γυναίκες :)
Εμεις είμαστε πιο θετικοί και θέλουμε να κανουμε σίγουρα βηματα, ταξιδι στα ανοιχτα με εφόδια, πυξιδα,ρανταρ, προγνωση καιρου,.... ;)
Αλλιώς: http://www.youtube.com/watch?v=6CC6198_hyg
Θα αστειεύεσαι... Και έβαλες αυτό το τραγούδι για το ταξίδι στα ανοιχτά με εφόδια; :o
Το συγκεκριμένο τραγούδι το ξέρεις ότι είναι παραδοσιακό γαλλικό ναυτικό τραγούδι (Il etait un petit navire) και αναφέρεται σε ναυάγιο και ανθρωποφαγία μεταξύ των ναυαγών; Άλλο το ότι κατέληξε να είναι παιδικό.
Λέγεται μάλιστα ότι ίσως είναι εμπευσμένο από το ιστορικό ναυάγιο της "Μέδουσας" που είχε συνταράξει τη Γαλλία (βλ. παλιό αφιέρωμα: Σαν Ναυαγός: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.210).
-
Συγγνώμη, και σε ευχαριστούμε :-* Πιστεύω πως πολλοί δεν θα το γνωρίζουν.
Πάντως, απορώ πώς μια τόσο τραγική ιστορία κατέληξε να γινει παιδικο τραγούδι?!!
-
Συγγνώμη, και σε ευχαριστούμε :-* Πιστεύω πως πολλοί δεν θα το γνωρίζουν.
Καλέ, μη ζητάς συγγνώμη. :-[ Σιγά, τώρα.
Απλώς, έκανα το σχόλιο, γιατί όντως κανείς δεν προσέχει πολύ τους στίχους και νομίζει ότι είναι χαρούμενο τραγουδάκι. :-X
Πάντως, απορώ πώς μια τόσο τραγική ιστορία κατέληξε να γινει παιδικο τραγούδι?!!
Έλα ντε... ???
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι στην πλήρη του μορφή στα γαλλικά το τραγούδι τελειώνει με τη θαυματουργική παρέμβαση της Παναγίας.
Και το στοιχείο του θρίλερ που έχει αίσιο τέλος είναι συνηθισμένο στα παιδικά παραμύθια, γιατί έτσι μαθαίνουν να διαχειρίζονται το φόβο τους. Όπως είχε πει κάποτε και ο Τριβιζάς, τα παραμύθια μαθαίνουν στα παιδιά ότι αν υπάρχουν δράκοι, αυτοί οι δράκοι μπορούν να νικηθούν.
Ίσως, λοιπόν, κάπως έτσι να δημιουργήθηκε και ένα παιδικό τραγούδι-θρίλερ.
Πού να δεις ένα άλλο που μαθαίναμε στις πρώτες τάξεις των γαλλικών, το Alouette (=κορυδαλλός), όπου όλοι οι στίχοι περιγράφουν πώς ξεπουπουλιάζεις τον κορυδαλλό και του βγάζεις μάτια, μύτη, ουρές κλπ.
Φιλοζωικά αισθήματα, όχι αστεία... :o ;D ;D ;D
-
Ὥσπου τέλος ἔνιωσα
κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ
πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος...
Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά~Ὀδυσσέας Ἐλύτης
-
Εγώ τόσα της έλεγα...
"τοσαῦτ᾽ ἐφώνεον·
παρθένον δ᾽ ἐν ἄνθεσιν τηλεθάεσσι λαβὼν ἔκλινα·
μαλθακῆι δέ μιν χλαίνηι καλύψας, αὐχέν᾽ ἀγκάληις ἔχων,
δείματι παυσαμένην τὼς ὥστε νεβρὸν ἐκ φυγῆς ...
μαζῶν τε χερσὶν ἠπίως ἐφηψάμην ἧι παρέφηνε νέον ἥβης ἐπήλυσιν χρόα ἅπαν τε σῶμα καλὸν ἀμφαφώμενος
θερμὸν ἀφῆκα μένος ..."
Aρχίλοχος (π. 680 π.Χ. - 630 π.Χ.)
http://www.youtube.com/v/5ABoUOJ6vc8
“Γύρω στα 680 π.Χ. στην Πάρο, η δούλα Ενιπώ έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι, γιο του ξεπεσμένου αριστοκράτη Τελεσικλή.
Το ονόμασαν Αρχίλοχο.
Μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια κι έβγαζε το ψωμί του
ως μισθοφόρος σε πολέμους και επιδρομές
στην Ιωνία, στη Θάσο, στην Τορώνη της Μακεδονίας και στην Εύβοια.
Κάποτε, ερωτεύτηκε τη συντοπίτισσά του, Νεοβούλη.
Εμφανίστηκε στον πατέρα της, Λυκάμβη, και του ζήτησε να την παντρευτεί.
Αρχικά, ο Λυκάμβης τον δέχτηκε.
Πριν όμως να γίνει ο γάμος, το μετάνιωσε. Η Νεοβούλη παντρεύτηκε άλλον.
Ο Αρχίλοχος μάνιασε.
Για να εκδικηθεί, αποπλάνησε την αδελφή της Νεοβούλης
και ξεκίνησε να γράφει σκωπτικούς στίχους,
διασύροντας τον παρά λίγο πεθερό του και τις κόρες του και υμνώντας το κρασί.
Η δύναμη των ποιημάτων ήταν τόσο μεγάλη,
ώστε Λυκάμβης, Νεοβούλη και η αδελφή της αυτοκτόνησαν για να γλιτώσουν.
Όμως, ο ελλαδικός χώρος είχε αποκτήσει ένα νέο ποιητή,
που δημιούργησε καινούριο είδος ποίησης.
Ως τότε, μόνο η επική ποίηση υπήρχε
κι αναφερόταν σε παλιότερα γεγονότα και κατορθώματα.
Ο Αρχίλοχος την έφερε στο «σήμερα» και στην περιγραφή συναισθημάτων…»
Kάρολος Μπρούσαλης
(http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.history&id=22061)
ΥΓ. Μεταφρασμένα ποιήματα του Αρχιλόχου μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://www.mikrosapoplous.gr/arxl/arxl01.htm
-
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος - Γιάννης Ρίτσος (απόσπασμα)
"Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου".
-
Κι ένας τρίτος σπόρος, μίλησε κι αυτός:
«Δεν βλέπω τίποτα που να προμαντεύει, για μας, ένα τόσο μεγαλειώδες μέλλον».
Κι ένας τέταρτος είπε:
«Όμως τι φενάκη θα 'ταν η ζωή μας, χωρίς προοπτικές μεγαλοσύνης».
http://www.youtube.com/v/1Bnp2-qfnv8
-
Το αγαπημένο μου ποίημα από τον ee cummings....
http://www.youtube.com/watch?v=MF5H7l9jEkY
I Carry Your Heart With Me by E.E.Cummings
-
ΙΒ΄. Μποτίλια στο πέλαγο
Τρεις βράχοι λίγα καμένα πεύκα κι ένα ρημοκλήσι
και παραπάνω
το ίδιο τοπίο αντιγραμμένο ξαναρχίζει·
τρεις βράχοι σε σχήμα πύλης, σκουριασμένοι
λίγα καμένα πεύκα, μαύρα και κίτρινα
κι ένα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στον ασβέστη·
και παραπάνω ακόμη πολλές φορές
το ίδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτά
ώς τον ορίζοντα ώς τον ουρανό που βασιλεύει.
(http://3.bp.blogspot.com/-dK97aM1pRA8/TrD2yp7KjKI/AAAAAAAATQM/9-Pdmuy7K14/s400/2683848076_11c9bfdaa2.jpg)
Εδώ αράξαμε το καράβι να ματίσουμε τα σπασμένα κουπιά,
να πιούμε νερό και να κοιμηθούμε.
Η θάλασσα που μας πίκρανε είναι βαθιά κι ανεξερεύνητη
και ξεδιπλώνει μιαν απέραντη γαλήνη.
Εδώ μέσα στα βότσαλα βρήκαμε ένα νόμισμα
και το παίξαμε στα ζάρια.
Το κέρδισε ο μικρότερος και χάθηκε.
Ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά.
Γ. Σεφέρης
ΥΓ. Στο ψηφιακό περιβάλλον της Ανεμόσκαλας
(http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/index.html),
με το ποιητικό έργο σημαντικών Νεοελλήνων ποιητών του 19ου και 20ού αιώνα,
οι χρήστες έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο ανάγνωσης των ποιημάτων
αλλά και σύνθετης αναζήτησης με ειδικά κριτήρια
(απαντώντας λόγου χάρη στο ερώτημα σε ποιους αφιέρωσε ποιήματά του ο Κ. Παλαμάς,
ποιο είναι το πιο συχνό ιστορικό κύριο όνομα στο έργου του, ποιες οι λέξεις-άπαξ που συνθέτει κ.ά.),
αλλά και συνδυαστικής/συγκριτικής αναζήτησης
-
Ο πληθυντικός αριθμός
(http://2.bp.blogspot.com/_nYh1DjjpRyQ/TTtRxq0G0wI/AAAAAAAAAns/V9KV2vAf6w4/s320/erws.png)
Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
(Το λίγο του κόσμου, 1971)
Κική Δημουλά
-
από την ποιητική συλλογή ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
ΙΙΙ Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης, 1953
Χρόνια Πολλά
-
Τό κομμένο σχοινί ~ Μπέρντολτ Μπρέχτ
Τό κομμένο σχοινί
μπορεῖς νά τό ξαναδέσεις
θά κρατήσει πάλι,ὡστόσο
θά ‘ναι κομμένο.
Ἴσως πάλι ν’ ἀνταμώσουμε
μά ἐκεῖ πού μ’ ἄφησες
δέν πρόκειται ποτέ
νά μέ ξαναβρεῖς.
Και για τους λάτρεις της γερμανικής γλώσσας και φιλολογίας:
Der Abgerissen Strick
Der abgerissene Strick
kann wieder geknotet werden
er hält wieder, aber
er ist zerrissen.
Vielleicht begegnen
wir uns wieder,
aber da,
wo du mich verlassen hast
triffst du mich
nicht wieder.
-
υπεροχο ποιημα!
-
John Wood - Ποίημα για κάθε άνθρωπο (1974)
Θα σας παρουσιάσω
αργά αργά
πτυχές
του
εαυτού μου,
αν έχετε υπομονή και είστε τρυφεροί.
Θα ανοίξω συρτάρια
που συνήθως μένουν κλειστά
και θα βγάλω από εκεί τόπους και ανθρώπους και πράγματα
ήχους και οσμές, έρωτες και απογοητεύσεις, ελπίδες και λύπες,
κομμάτια εδώ κι εκεί μιας ζωής τριάντα χρόνων
που αιχμαλώτισα στις χούφτες μου
και αφού βρέθηκαν στα χέρια μου
εξόρυξαν το δρόμο προς τη μνήμη μου,
εισέβαλαν στην καρδιά μου
-εσείς κι εγώ δε θα τα δούμε ποτέ-
είναι ο εαυτός μου.
Αν δεν τα πάρετε στα σοβαρά,
αρνηθείτε τη σημασία τους
ή, χειρότερα, αν τα κρίνετε,
θα αρχίσω ήσυχα, αργά αργά
να τα τυλίγω
σε μικρά βελούδινα πανάκια,
όπως τα παλιά ασημένια και χρυσά κοσμήματα,
θα τα τοποθετήσω
σε μια μικρή ξύλινη μπιζουτιέρα
και θα την κλειδώσω.
http://wonderingminstrels.blogspot.gr/2005/02/poem-for-everyone-john-t-wood.html
-
Γράφτηκε από τον Άγγλο κρυπτογράφο Leo Mars την παραμονή των Χριστουγέννων του 1943
για την αγαπημένη του Ruth, που μόλις είχε σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα.
Το Μάρτιο του 1944 το χρησιμοποίησε για να μεταφέρει κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα
σε μια Γαλλίδα πράκτορα, που τελικά συνελήφθη και εκτελέστηκε από τους Ναζί.
Τhe life that I have
(Διαβάζει ο Άγγλος ηθοποιός Richard Armitage)
http://www.youtube.com/v/hlHYkyoZ0wU
The life that I have
Is all that I have
And the life that I have
Is yours.
The love that I have
Of the life that I have
Is yours and yours and yours.
A sleep I shall have
A rest I shall have
Yet death will be but a pause.
For the peace of my years
In the long green grass
Will be yours and yours and yours.
-
Αντί ποιήματος, λίγες κουβέντες από τον Γιάννη Ρίτσο που πέθανε σαν σήμερα το 1990.
https://www.youtube.com/v/a86ESNx0PaA
-
Αυτό που πονάει περισσότερο,
είναι το “λίγο” που σου δώσανε
για πολύ
και το “πολύ σου”
που το μέτρησαν για τίποτα.
Τάσος Λειβαδίτης
-
:)
https://www.youtube.com/watch?v=ZKWZePHQupc
-
Σα βγεις στον πηγαιμό για τον διορισμό,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος εθελοντική εργασία, γεμάτος γνώσεις.
Τους ΑΜΩ και τους ΑΚΩ,
τον θυμωμένο Κοτσιφάκη μη φοβάσαι....
Α. Λοβέρδος
-
Κατηγορειστε με, φωναξτε με. Δεν θ΄απαντησω. Στην θλιψη μου εσεις ποτε δεν θα μπειτε, τους δρομους μου εσεις ποτε δεν θα διαβειτε. Η μοιρα μου μαζι σας δεν συναδει. Ανειπωτη και ανεκφραστη θα παραμεινει. Ναι, δεν εχω εγω τις σταθερες που γυρευατε και δεν θα τις εχω. Μα πως σ΄εμενα ταχα τις ψαχνατε; Ειθε ν΄εβρεχε. Ατερμονα να σταλαζαν οι σταγονες της βροχης ενα βαλσαμο στη ψυχη μου. Ειθε ενα αυριο να ξημερωνε και να συγχωρουσα κ εγω εμενα εστω και λιγο. Μια λυτρωση αυτη η βροχη, μια λυτρωση.
-
Χαραματα και παλι.Ατερμονα να κυλα η θλιψη στην ψυχη.Να μην κοιμαται το κορμι, να σεργιανα η σκεψη σε λιμανια που τα πλοια πια φυγαν. Να τρυπα ο αγερας καθε λογικη και η μορφη να ξεθωριαζει στη στροφη. Δεν μαθαμε χαρουμενα τραγουδια, δεν μας χαριστηκαν οι μοιρες, μας αφησαν οι χαρες. Δεν ημασταν ποτε στο πλοιο της αγαπης και η ληθη ποτε δεν θωπευσε εμας. Να ημασταν πουλια, να πετουσαν οι λυπες μακρια. Να μην υπηρχε στεναγμος, να μην υπηρχε εγω.Ειθε να υπηρχε μια νεα μερα.Ειθε.
-
(http://images.elculture.gr/photo/O_%CE%88%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%BC%CE%AC%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7~733707-253-1(1).jpg)
Αυτό που πονάει περισσότερο είναι το λίγο που σου έδωσαν για πολύ....
Και το πολύ σου.......
που μέτρησε για Τίποτα
-
http://www.parallaximag.gr/sites/default/files/melana_georgiadou_2.jpg
Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή
είπε το Τίποτα στο Κάτι
και κείνο, το ηλίθιο, τόχαψε.
-
ΕΦΟΔΙΟ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ - Κική Δημουλά
Με κατακρίνεις
ότι συμπεριφέρομαι λιπόψυχα, αργά
όπως κοντοστέκεται η φοβία να εντοπίσει
ποιος κίνδυνος από μακριά
φωνάζει τ' όνομά της.
Είμαι τρωτή, γι' αυτό.
Όχι στη φτέρνα μόνο,
το ένιωσα
παρότι ήταν ακόμα στα σκαριά
στις δοκιμές η ιδιοσυγκρασία.
Κι όμως εγώ τα άκουσα τα λάδια
νοθευμένα
δε γράσωσαν καλά την άμυνά μου
- τι τα θές, τεχνίτες ανειδίκευτοι
οι αστερισμοί μας.
Μάνα, την παρακάλεσα, πήγαινε στη Θέτιδα
γνωρίζεστε εξ αίματος μάνες κι οι δυο
εβγάζατε από πάνω σας και ξεπετούσατε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια
και ζήτα της το αθάνατο περίσσευμα
απ' τη θνητή επάλειψη του γιου της
του Αχιλλέα.
Όχι με αθανασία
με βεβαιότητα να με επικαλύψεις.
Μου χίμηξε
τί αθανασία τί βεβαιότης είπε
εξίσου άτρωτες ουσίες και οι δυο.
Και μαθέ ακόμα
πως το περίσσευμα απ΄ το παλιό σου λάθος
κανείς δεν το χαρίζει σε κανέναν.
Βαθιά
μες στις αμετανόητες προθέσεις του το κρύβει
να επαλείψει αθάνατο
και το επόμενο προσφιλές του λάθος.
Το κυριότερο
- συνέχισε η μανά μου μιλώντας
με οίκτο χλευαστή –
παιδί μου πώς θα ζήσεις χωρίς τρωτά σημεία
χωρίς της αγωνιάς τα εφόδια
τι προκοπή θα κάνει η αντοχή σου
χωρίς εισόδημα πικρίας
πώς θ' αναθρέψεις την απώλεια
πώς θ' αντικρίσεις τους εχθρούς σου.
Οι ενοχές σου τι θ' απογίνουν
όταν τους κόψεις τη διατροφή
θ' αγιάσουνε ως φτωχές μετά από τόσα πλούτη;
Θ' απαρνηθείς την ήττα;
Η ήττα είναι παράδοση
μιλιέται από σώμα σε σώμα διαιωνίζεται.
Είδες ποτέ κανένα όνειρο
μεταμοντέρνας νίκης να διαρκεί;
Αν δε τρωθείς
πού θα σε βρει η αγάπη.
Το βέλος θα την οδηγήσει στην πληγή σου.
Για ποιον νομίζεις ξεκινάει από το μακρινό
το έρημο το αβέβαιο όνομά της;
Όχι για το αξέχαστο βλέμμα του τοξότη
στης έλξης το φαρμάκι βουτηγμένο.
Για να τραφεί απ' την πληγή σου ξεκινάει
η πεινασμένη ύπαρξη της.
Αβέβαια ζήσε.
Τιμά την προέλευσή σου.
Κατάλαβέ το, ερχόμαστε από μια
παροδική βεβαιότητα του θανάτου.
-
Αυτη η ψυχη μου που οδευει?Σε ποια αποκρημνα μονοπατια εχουν χαθει τα βηματα μου?Δεν υπακουει η καρδια στη λογικη. Πικρη μου γνωση.Για μια φορα θα αφησω το εγω μου σε ατραπους που ηδη μου το πηραν. Εχω ενα αισθημα αδημονιας σαν πουλι. Δεν ξερω τι μυστικο ειναι εκεινο που νικα τα οχι μου.Δεν ξερω. Μα μια φορα θελω να δοκιμασω να περπατησω στη βροχη και το χαλαζι. Και να βρεχτω ως το κοκαλο. Να τρεμω επειτα, να νιωθω.
-
Ανοχή - Ευτέρπη Κωσταρέλη
Σπασμένη μοιάζει η ραχοκοκαλιά
των ονείρων μου
καθώς τ' αστέρια παλεύουν
να στολίσουν με αισιοδοξία
το κέντημα του αύριο.
Θυμάμαι είχα γεννηθεί
υγιές παιδί
με νου χορτάτο από ταξίδια
και ψυχή εύκολη στο "πλανάσθαι".
(http://www.pic-a-poem.gr/images/poihmata/poets/ellines/anochi-euterpi-kostareli.JPG)
Μα κάπου ίσως χτύπησα
κι η μνήμη φύλαξε
την αίσθηση του πόνου.
Το σώμα κράτησε το σημάδι
κείνης της συνάντησης.
Έπαψα να πιστεύω στις σεισμικές δονήσεις.
Και απ' όνειρα κράτησα
τα μόνα ανεχτά,
τα περιτυλίγματα της μετριότητας.
-
Η πιο όμορφη θάλασσα - Ν. Χικμέτ
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα
Το πιο όμορφο παιδί δεν μεγάλωσε ακόμα
(http://www.pic-a-poem.gr/images/poihmata/poets/ksenoi/h-pio-omorfi-thalassa-nazim-hikmet.jpg)
Τις πιο όμορφες μέρες μας,
τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ότι πιο όμορφο
Κι ότι πιο όμορφο θα ‘θελα να σου πω
Δε στο ‘πα ακόμα
Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος
-
Κωστης Παλαμας-Πατριδες(Σαν των Φαιακων το καραβι)
Σαν των Φαιάκων το καράβ’ η Φαντασία
χωρίς να τη βοηθάν πανιά και λαμνοκόποι
κυλάει· και είναι στα βάθη της ψυχής μου τόποι
πανάρχαιοι κι ασάλευτοι σαν την Ασία,
πεντάγνωμοι κι απόκοτοι σαν την Ευρώπη
σα μαύρη γη Αφρική με σφίγγ’ η απελπισία,
κρατώ μιαν άγρια μέσα μου Πολυνησία,
και πάντα ένα Κολόμβο παίρνω το κατόπι
-
Βροχη παντου. Μεσα μου, στο δρομο, στα δρομακια και τις ρουγες. Πως αγαπαω τη βροχη! Ομοια η σκεψη μου
μαζι της να κυλα. Μια βροχη τα παντα γυρω μου. Να σεργιανω διχως ομπρελα. Να με κοιτουν οι αλλοι γυρω μου.
Και ατερμονα να επιλεγω τη βροχη. Και αυτη η βροχη τι να σημαινει? Σαν καταρρακτης, σαν βροχη οι
σκεψεις, τα αισθηματα μεσα μου να κυλουν. Εμαθα, ν΄αγαπαω, εμαθα.Σαν τη βροχη λοιπον ο ερωτας.
Τρεχει σαν τη βροχη. Ποσο της μοιαζει!
-
Aν - Ρ. Κίπλινγκ
https://www.youtube.com/v/ThapJtWKwcQ
Αν…
Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τάχουν χαμένα και σ’ εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου όταν ο κόσμος
δε σε πιστεύει, κι’ αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς, δίχως να χάνεις την υπομονή σου,
κι’ αν άλλοι σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμμα,
κι’ αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια.
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
αν να στοχάζεσαι μπορείς, δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν ν’ αντικρύζεις σου βαστά, το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμια
κι’ όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς τους δυό τυραννικούς απατεώνες,
αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απ’ τους κακούς, για να ναι για τους άμυαλους παγίδα
ή συντριμένα να θωρείς όσα σούχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.
Αν όσα αποχτήσες μπορείς σ’ ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς, κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις
και να τα χάσεις και απ’ αρχής, ατράνταχτος να ξεκεινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά γι’ αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς, και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής, κι’ ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δεν σούχει τίποτε απομείνει
παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σε όλα αυτά «βαστάτε».
Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς, δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί μπορούνε πιά ποτέ να σε πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς, μα και ποτέ παρά πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές, που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θάναι τότε η Γη, μ’ όλα και μ’ ό,τι πάνω της κι’ αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ: Άντρας αληθινός θάσαι, παιδί μου.
(http://i99.photobucket.com/albums/l288/Myron_album/Andromeda-Galaxy-m31-stars-NASA.jpg)
If...
If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or, being lied about, don’t deal in lies,
Or, being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise;
If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster
And treat those two imposters just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build ’em up with wornout tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: «Hold on!»
If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And - which is more - you’ll be a Man my son!
-
Άφησε να κοιτάξω - Γ. Θέμελης
Άφησε να κοιτάξω το πρόσωπό σου
Στην ήρεμη αστροφεγγιά που κοιμούνται οι άνεμοι
Στους βράχους στα νερά στις όχθες που αναπνέουν
Στην ήρεμη αστροφεγγιά περπατεί ένας ήσκιος
Γνώριμος ήσκιος τον βλέπουνε τ’ άστρα μονάχα
Και τα όνειρα που δοκίμασαν ομορφιά και τρόμο
Δεν ακούς τα φτερά που διπλώνουν τη λησμονιά τους
Το κύμα πεθαίνει στα πόδια μας μετρώντας
Τους αιώνες της θάλασσας της καρδιάς μας τους χτύπους
Τα πλοία δεν κινούνται κρεμάστηκαν στο βλέμμα σου
Τα μάτια περιμένουν τον ήλιο σου για ν’ ανοίξουν
Τα δροσερά τους πέταλα από φως και θλίψη
Κυνηγώ τη σκιά σου ανάμεσα στα σχήματα
Αναζητώ το χέρι σου από άστρο σε άστρο
Άφησε να κοιτάξω το πρόσωπό σου
Σαν το φεγγάρι που κοιτάζεται στον ύπνο ενός παιδιού
(http://www.pic-a-poem.gr/images/poihmata/poets/ellines/afise-na-koitakso-themelis.jpg)
Εγώ κ’ εσύ – πολύ μακριά μέσα στη νύχτα -
Σκοτεινοί είμαστε σα δυο παράθυρα της πυκνής βροχής
Εικόνες θαμπές από χλωμούς φεγγίτες και σκοτάδι
Σε ποια γωνιά ποια μάτια θα μας φωτίσουν
Πόσα φεγγάρια θα σταθούν και θα μετρήσουν τη νοσταλγία τους
Στην ασημένια σκόνη που πεθαίνοντας θα τινάξουν οι μνήμες
Δε μας μένει παρά η βοή το ποίημα που μας κράζει
Μέσα στον κίνδυνο που σκορπάει η θάλασσα στην καρδιά των βράχων
Κάτω απ’ τα χέρια που έσμιξαν τη μακρινή τους λάμψη
Κάτω απ’ τα χέρια τα σπαθιά που φυλάγουν το θάνατο
-
Επίλογος
Έρχονται νύχτες
Που βιάζονται
Να γεννήσουν.
Έρχονται μέρες
Που θέλουν ν΄αλλάξουν,
Και να φορέσουν
Αιώνες.
Γ. Θέμελης (1949)
-
Ευτυχισμενοι οσοι αδραξαν τις μερες, οποιες και αν ηταν,
οποτε και αν ηρθαν. Οπως και αν τις αδραξαν.
Γιατι οσα οι ωρες φερνουν δεν φερνει
ο χρονος ολος. Για οσους δεν ηταν δειλοι, για οσους νιωσαν,
για οσους μπορουν να ερωτευτουν γρηγορα, δυνατα, απολυτα.
Ευτυχισμενοι οσοι βρηκαν το ομοιο τους, οσοι συμπεσαν, οσοι
τολμησαν να τρεξουν, οσοι προλαβαν τα τρενα στο σταθμο.
Ευτυχισμενοι εκεινοι που ξεπνοοι μπηκαν στο πλοιο για Θασο
τρεχοντας.Που μετα πνιγηκαν και ζητησαν νερο.Οσοι δικαιουνται
μια ευκαιρια ακομα.
Ευτυχισμενοι οσοι θα παρουν την ευκαιρια τους απο λυπη.Θα τους
ανηκει διοτι η θλιψη ειναι συμμαχος και η λησμονια το αιτημα.
[Τα ποιηματα ειναι δικα μου, αν εγραφα κατι ετοιμο θα προτιμουσα Καβαφη]
-
Aν - Ρ. Κίπλινγκ
https://www.youtube.com/v/ThapJtWKwcQ
Αν…
Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τάχουν χαμένα και σ’ εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου όταν ο κόσμος
δε σε πιστεύει, κι’ αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς, δίχως να χάνεις την υπομονή σου,
κι’ αν άλλοι σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμμα,
κι’ αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια.
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
αν να στοχάζεσαι μπορείς, δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν ν’ αντικρύζεις σου βαστά, το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμια
κι’ όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς τους δυό τυραννικούς απατεώνες,
αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απ’ τους κακούς, για να ναι για τους άμυαλους παγίδα
ή συντριμένα να θωρείς όσα σούχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.
Αν όσα αποχτήσες μπορείς σ’ ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς, κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις
και να τα χάσεις και απ’ αρχής, ατράνταχτος να ξεκεινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά γι’ αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς, και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής, κι’ ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δεν σούχει τίποτε απομείνει
παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σε όλα αυτά «βαστάτε».
Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς, δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί μπορούνε πιά ποτέ να σε πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς, μα και ποτέ παρά πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές, που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θάναι τότε η Γη, μ’ όλα και μ’ ό,τι πάνω της κι’ αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ: Άντρας αληθινός θάσαι, παιδί μου.
(http://i99.photobucket.com/albums/l288/Myron_album/Andromeda-Galaxy-m31-stars-NASA.jpg)
If...
If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or, being lied about, don’t deal in lies,
Or, being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise;
If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster
And treat those two imposters just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build ’em up with wornout tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: «Hold on!»
If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And - which is more - you’ll be a Man my son!
Μπραβο, το λατρεψα.
-
Να' σαι καλά Ρεγγίνα συντοπίτισσά μου! ;)
-
Ποίηση - Χουάν Ραμόν Χιμένεθ
Κάποτε νιώθω
καθώς το ρόδο
που θά ’μαι μια μέρα, καθώς το φτερό
που θά ‘μαι μια μέρα.
Και με τυλίγει ένα άρωμα, ξένο και δικό μου,
δικό μου κι ενός ρόδου·
και με περισυλλέγει μια περιπλάνηση ξένη και δική μου
δική μου κι ενός πουλιού.
Τραγούδα, τραγούδα φωνή μου!
γιατί όσο υπάρχει ένα πράγμα
που δεν το είπες εσύ
δεν είπες τίποτα!
(http://www.pic-a-poem.gr/images/poihmata/poets/ksenoi/poihsh-juan-ramon-jimenez.jpg)
Ποίηση· δροσιά
της κάθε αυγής, κόρη
της κάθε νύχτας, ολόδροση, αγνή
αλήθεια των τελευταίων άστρων
πάνω στην τρυφερή αλήθεια των πρώτων λουλουδιών!
δροσιά, ποίηση·
πρωινή πτώση τ’ ουρανού πάνω στον κόσμο
Αυτή ’ναι η ζωή μου, εκείνη προς τα πάνω,
εκείνη της καθάριας αύρας,
του τελευταίου πουλιού,
των χρυσών κορυφών του σκοταδιού!
αυτή ’ναι η λευτεριά μου, να μυρίζω το ρόδο
να κόβω το ψυχρό νερό με το τρελό μου χέρι,
ν’ απογυμνώνω το δρυμό,
να παίρνω απ’ τον ήλιο το αιώνιο φως του!
Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης
-
Ψευδαισθήσεις - Δημήτρης Π. Κρανιώτης
Βουβές ρυτίδες
στο μέτωπό μας
τα σύνορα της ιστορίας,
ρίχνουν κλεμμένες ματιές
σε στίχους του Ομήρου.
(http://www.pic-a-poem.gr/images/poihmata/poets/ellines/pseydaisthiseis-dimitris-kraniotis.jpg)
Ψευδαισθήσεις
γεμάτες ενοχές
λυτρώνουν
τραυματισμένους ψίθυρους,
που έγιναν αντίλαλοι
σε φωτισμένες σπηλιές
ανόητων κι αθώων.
-
Συμμετρία των άστρων
(http://www.pic-a-poem.gr/media/tz_portfolio/article/cache/symmetria-ton-astron-picapoem-356_L.jpg)
Κοιτάζω τ’ άστρα∙
συμμετρικά το ένα
δίπλα στο άλλο
να σχηματίζουν τη μορφή σου,
και τους χαμογελώ
περιμένοντας, άκου να δεις,
ανταπόκριση απ’ τα άστρα.
Ψάχνω, λοιπόν, στ’ αστέρια
τα αμέτρητα, τα φωτεινά
του Ουρανού ετούτου
να βρω Εσένα,
Μα ακόμη κι αν σε βρω
στα άστρα, θα’ναι σχεδόν
αδύνατο να έρθουμε κοντά.
Γιατί;
Καλά δεν έχεις ακούσει
για το πόσο μεγάλη
είναι η απόσταση;
Θα καταφέρουμε να
την υπερνικήσουμε;
Ποιος, άραγε, το ξέρει…
Άννα Κ. Γεωργάκη -1998
-
Αυτος ο ανεμος δεν λεει να κοπασει.
Ριχνει τα δεντρα, φυσα σαν μανιασμενος.
Οσο φυσα τοσο μαγευει τη ψυχη μου.
Αντανακλα την οψη μου, ιδιος με κατοπτρο.
Δεν θελω καν να τρεξω.
Θελω να αφησω στον αγερα καθε μου σκεψη,
να λυσω τα μαλλια μου.
Να ονειρευτω, να περπατησω.
Αφου η σκεψη μου δεν ξεμακραινει,
εγω την αποδεχομαι.
-
FERNANDO PESSOA
Magnificat
Πότε θα περάσει αυτή η εσωτερική νύχτα, το σύμπαν,
κι εγώ, η ψυχή μου, θα 'χω τη μέρα μου;
Πότε θα ξυπνήσω απ' το ξύπνημά μου;
Δεν ξέρω. Ο ήλιος λάμπει ψηλά,
αδύνατον να τ' αριθμήσεις.
Η καρδιά χτυπά ξένη,
αδύνατον να την ακούσεις.
Πότε θα τελειώσει αυτό το δράμα χωρίς θέατρο,
ή αυτό το θέατρο χωρίς δράμα,
και θα γυρίσω σπίτι;
Πού; Πώς; Πότε;
Γάτα που με κοιτάς με τα μάτια της ζωής
ποιον έχεις στο βάθος τους;
Είναι αυτός! Είναι αυτός!
Αυτός θα διατάξει σαν τον Ιησού του Ναυή στήθι
ήλιε κι εγώ θα ξυπνήσω.
Και θα 'ναι μέρα.
Χαμογέλασε, μες στον ύπνο σου, ψυχή μου!
Χαμογέλασε, ψυχή μου: θα 'ναι μέρα!
-
Ενα χειμαρρος τα συναισθηματα να κυλουν.
Να τα αφησω, να μην τα εγκλωβισω.
Να μη νικησει η περηφανια, να μη νικησει η αξιοπρεπεια.
Θελω μια φορα τα παντα ν αφεθουν στην τυχη.
Να μην υπαρχουνε φραγμοι, να μην τους θεσω.
Ενα ξημερωμα σωστο να ζησω.
Και αν εβρεχε καλυτερα.
Δρομοι που ποτε δεν διαβηκα, που δεν ειδα,
που δεν πιστεψα πως υπηρξαν.
Δρομοι που δεν αρνουμαι να διαβω σαν με νικησουν.
Δρομοι που διεκδικουν την ηττα μου.
Μια νικη αυτη η νυχτα, μια ηττα.
-
CHRISTINA ROSSETTI
Remember
Να με θυμάσαι όταν θα 'μαι μακριά,
μακριά σε χώρα σιωπηλή, να μην μπορεί
εσύ απ' το χέρι να με παίρνεις ούτε πια
μισή στραμμένη για να φύγω να 'μαι εκεί.
Να με θυμάσαι κι όταν πια δεν θα μου λες
μέρα τη μέρα σχέδιά σου για το μέλλον˙
να με θυμάσαι απλώς: καταλαβαίνεις, πλέον
θα 'ναι αργά για προσευχές ή συμβουλές.
Μα κι αν για λίγο με ξεχάσεις κι ύστερα
με θυμηθείς ξανά, μη θλίβεσαι: γιατί
εάν αφήσουν το σκοτάδι κι η φθορά
έστω ένα ίχνος από αυτά που 'χα σκεφτεί,
καλύτερα είναι να γελάς κι ας μη θυμάσαι
παρά να μη με λησμονείς και να λυπάσαι.
-
Έλα, ανέβα. Όπου να ‘ναι τα πιο ανάλαφρα φτερά, σκάφανδρο του αέρα, θα σε κρατήσουν απ’ τον λαιμό.
Η γη κομίζει μόνο το αναγκαίο και τα πανέμορφά σου πουλιά, χαμόγελο. Στους τόπους της θλίψης σου, όπως μια σκιά πίσω απ’ τον έρωτα, το τοπίο καλύπτει τα πάντα.
Έλα γρήγορα, τρέξε. Και το σώμα σου πάει πιο γρήγορα απ’ τις σκέψεις σου, αλλά τίποτα, ακούς; τίποτα, δεν μπορεί να σε ξεπεράσει..
Paul Éluard
μετάφραση: Ανέστης Μελιδώνης
-
JOSEPH BRODSKY
Nature morte
Ηρθε η ώρα. Τώρα θ' αρχίσω.
Δεν έχει σημασία με τι.
Ανοιχτό στόμα. Καλύτερα να μιλώ,
αν και μπορώ να σιωπώ.
Λοιπόν, για ποιο πράγμα να μιλήσω;
Να μιλήσω για το μηδέν;
Να μιλήσω για τις μέρες
και τις νύχτες;
Ή για τους ανθρώπους;
Οχι, μόνο για τα αντικείμενα,
διότι, βεβαίως οι άνθρωποι θα πεθάνουν.
Ολοι. Οπως κι εγώ.
Τα λόγια άγονη συναλλαγή.
Γραφή στην επιφάνεια του ανέμου.
-
Ένα απόσπασμα από τα 18 Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας, του κορυφαίου Γιάννη Ρίτσου, που θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας:
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις - εκεί που πάει να σκύψη
με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,
να τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.
Κι ένα ακόμη από τον Ήλιο τον πρώτο, του αξέχαστου Οδ. Ελύτη:
Κι όμως του πόθου τ' όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
κοντεύεις να τη δης, σε περιμένει
Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή
την περιλούση με ιαχές θριάμβου.
Δώσε το χέρι σου - πριν συναχτούν πουλιά
στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
πώς επί τέλους φάνηκε να ' ρχεται από μακριά
η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!
Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τί
σίδερο με τί πέτρες τί αίμα τί φωτιά
χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!
-
Ωραιότατα!!!
-
"Ἅ, ναί, πόσες ἀνόητες μάχες, ἡρωϊσμοί, φιλοδοξίες, ὑπεροψίες, θυσίες καὶ ἧττες καὶ ἧττες,
κι ἄλλες μάχες, γιὰ πράγματα ποὺ κιόλας εἴταν ἀπὸ ἄλλους ἀποφασισμένα, ὅταν λείπαμε ἐμεῖς.
Καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἀθῶοι, νὰ χώνουν τὶς φουρκέτες τῶν μαλλιῶν μὲς στὰ μάτια τους,
νὰ χτυποῦν τὸ κεφάλι στὸν πανύψηλο τοῖχο, γνωρίζοντας βέβαια πὼς ὃ τοῖχος δὲν πέφτει οὔτε ραγίζει κάν,
νὰ δοῦν τουλάχιστον μὲς ἀπὸ μιὰ χαραμάδα λίγο γαλάζιο ἀσκίαστο ἀπ' τὸ χρόνο καὶ τὴ σκιά τους.
Ὡστόσο - ποιὸς ξέρει - ἴσως ἐκεῖ ποὺ κάποιος ἀντιστέκεται χωρὶς ἐλπίδα,
ἴσως ἐκεῖ νὰ ἀρχίζει ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία, ποὺ λέμε,
κι ἡ ὀμορφιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἀνάμεσα σὲ σκουριασμένα σίδερα καὶ κόκκαλα ταύρων καὶ ἀλόγων,
ἀνάμεσα σὲ πανάρχαιους τρίποδες ὅπου καίγεται ἀκόμα λίγη δάφνη
κι ὁ καπνὸς ἀνεβαίνει ξεφτώντας στὸ λιόγερμα σὰ χρυσόμαλλο δέρας."
Αποσπάσματα από το ποίημα "Ελένη" του Γιάννη Ρίτσου.
(https://eurotas.files.wordpress.com/2013/03/cf81ceafcf84cf83cebfcf82-ceb5cebbceadcebdceb7-papety.jpg)
-
Έρημος
Οι νύχτες έχουν γίνει αμέτρητες
και τα δάκρυα ποτάμια
που διασχίζουν ήρεμα
την έρημο της ζωής μου.
Καλά ακούτε Έρημος!
Έρημη από χαρά και χρώμα,
από φίλους και εχθρούς,
από μουσικές και κραυγές.
(http://www.pic-a-poem.gr/images/poihmata/pica_mou/erimos-lady-desert.jpg)
Στις ερήμους χάνεις, φεύγεις έξω
απ’ το χρόνο και το χώρο,
ζεις σε μια μονοτονία
που σε πληγώνει, δίχως οίκτο.
Τα βήματά σου βουλιάζουν
και γίνονται ασταθή και
προχωράς με τα μάτια κλειστά,
ξέροντας πως δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο.
Ψάχνεις για μια Όαση
σ’ αυτή την Έρημο μα…
δε σε νοιάζει και πολύ,
έχεις συνηθίσει και δε φοβάσαι.
-
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ
H Tράπεζα του Mέλλοντος
Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω
εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω
πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω.
Κεφάλαια μεγάλ' αν έχει αμφιβάλλω.
Κι άρχισα να φοβούμαι μη στην πρώτη κρίσι
εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει.
-
Να παμε σ΄αλλα μερη ειπαμε, σ΄αλλες στεριες,
μα αγαπησαμε τη θαλασσα.
Να παμε σ΄αλλες πολεις ειπαμε, σ΄αλλους δρομους,
μα αγαπησαμε τα χωρια.
Να μην πληγωθουμε ειπαμε,
μα δεν ρωτησαμε.
Να φυγουμε ειπαμε,
μα γυρισαμε.
Να αντεξουμε,
μα λυγισαμε.
Και αγαπησαμε.
-
Αγαπητή συντοπίτισσα Ρεγγίνα. Τα ποιήματα που βάζεις σε τούτο το τόπικ είναι δικά σου; Aν ναι, έχω να πω, πως έχουν μία ιδιαίτερη ευαισθησία. Μία ευαισθησία, που σπάνια συναντάς πια στις μέρες μας!!! :) :) :)
-
«Το γράμμα»
της Κικής Δημουλά
Ὁ ταχυδρόμος,
σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα μου
μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο
μὲ τὴ σιωπή σου.
Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.
Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.
Ὅμως ὁ ταχυδρόμος
τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,
κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τὰ χέρια μου
ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.
Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου
καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου
τ᾿ ἄγραφά σου.
Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω
στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία μου.
Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,
στὸ στῆθος σκαμμένο
τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.
Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω-συλλογίσου-
τὴ σιωπή σου.
-
Αγαπητή συντοπίτισσα Ρεγγίνα. Τα ποιήματα που βάζεις σε τούτο το τόπικ είναι δικά σου; Aν ναι, έχω να πω, πως έχουν μία ιδιαίτερη ευαισθησία. Μία ευαισθησία, που σπάνια συναντάς πια στις μέρες μας!!! :) :) :)
Ναι, δικα μου ειναι. Αυθορμητα παντα γραψω ποιηματα. Οταν νιωθω βεβαια.Ευχαριστω για τα καλα σου λογια. :) :) :)
-
Στην κυρία Πε.
(http://www.pic-a-poem.gr/images/poihmata/pica_mou/stin-kyria-pe.jpeg)
Την άκουγα να μιλά
με λόγια πικραμένα,
πως όλοι τρελοί και ψεύτες
σ’αυτόν εδώ τον κόσμο.
Και μου’ λεγε θυμάμαι:
τι μεγάλη ευτυχία
να μην ξέρεις σε ποιόν
ακριβώς κόσμο Υπάρχεις.
Ακόμη∙ πως οι Έννοιες
και οι Σκέψεις σε καταντούν
άρρωστο από μελαγχολία
γιατί η ζωή μια
διαρκής σκέψη, καταντά.
Και τριγυρνούσε στους δρόμους
με μαλλιά μπερδεμένα,
βήμα ασταθές και βλέμμα
σταθερά απλανές.
Αντί για «καλημέρα»,
εκείνη έλεγε:
Τι μέρα κι αυτή, θεέ μου!
Πίστευε, αλήθεια, σε θεό;
Ποιος ξέρει;
Μ’ είχε ρωτήσει άπειρες φορές
τι για μένα ο θεός
και τι όχι…
Υπάρχει; Ρωτούσε ασυνείδητα
κι εγώ: Υπάρχουμε, Υπάρχει…
Είμαι σχεδόν σίγουρη
πως όλα έγιναν έτσι,
πως όλα κινούνταν
από την Άρνηση των άλλων
ενώ εγώ∙ τη δέχτηκα.
Αχ, η μορφή σου
με πλακώνει απόψε,
πέφτει πάνω μου, σαν
Λευκή Ταφόπλακα…
Άννα Κ. Γεωργάκη -1998
-
Να μην υπηρχε χρονος, να τον σβηναμε.
Να μην υπηρχε πονος, να τον αφηναμε.
Να μην υπηρχαν λαθη, να μην τα καναμε.
Να μην πονουσαμε, να μην προφταναμε.
Να μην υπηρχαν δρομοι, να μη διαβαιναμε.
Να ειμασταν λιγοτεροι, να μη μας επελεγαν.
Να μας αγαπαγαν, να μη μας πληγωναν.
Να ζουσαμε, να ζησουμε.
-
Φλερτ θανάτου
(http://www.pic-a-poem.gr/images/poihmata/pica_mou/flert-thanatou.jpg)
Βλέπεις να’ρχεται
βήμα – βήμα, δειλά,
αβέβαια και λες
ίσως να’ναι ψέμα
δε θα μπορέσει
να με φτάσει…
Κι όμως γοργό το
βήμα του γίνεται,
μικρή απόσταση
μέχρι να φιληθούν
τα χείλη…
Κι όταν πια
ακουμπούν, το μόνο
που νιώθεις, είναι
ένας γλυκός πόνος,
που σε καλεί, σε
καλεί να τον
αγκαλιάσεις, σε
θέλει κοντά του,
να συνεχίσεις το
δρόμο που χάραξε
Εκείνος για Σένα!...
Άννα Κ. Γεωργάκη - 1993
-
Εκεινη η γυναικα που να πηγαινε?
Που να ΄σερνε το πληγωμενο της το βλεμμα?
Κυρτη καθως βαδιζε, σαν δεντρο με τα κλαδια σπασμενα εμοιζε.
Εκεινη η γυναικα που να πηγαινε?
Η ψυχη της παραδαρμενη σαν το κυμα στη φουρτουνα,
τα ματια της θολα και λυπημενα.
Ποια λυπη ανειπωτη να τυραννουσε τη ψυχη της?
Απο ολες τις στολισμενες και ομορφες σαν γλαστρες,
εγω αυτην επελεξα. Σ΄αυτην η ματια μου με μιας αιχμαλωτιστηκε.
Εκεινη η γυναικα που να πηγαινε?
Ποιος ανθρωπος στη γη να μπορεσε να την πικρανει?
Τι ταχα να ΄χασε στο δυσκολο ταξιδι της ζωης?
Για εκεινη τη γυναικα αυτο το ποιημα.
Γιατι η λυπη της και το θολο της βλεμμα
αγγιξαν εμενα.
-
ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΡΣΗ
Κατρακύλησα
Δεν βρίσκω από πού ν' αρχίσω
Ξέχασα / ξεχνάω λοιπόν
Βγήκα χωρίς κλειδιά
Χωρίς σπίτι
Oλοι φαίνεται να ξέρουν
(κι ας μη μιλάω με αγνώστους)
Εσύ βάδιζες χαμένος
Κουράστηκες στην κόψη του παραμυθιού
Είχε νερό ακόμα
από την παλιά καθαρή βροχή
(Eκλεισα τα μάτια)
Στο γλυκανάλατο λασπωμένο πρωινό
(Κρύφτηκα μετά)
Για να γυαλίσει στο νερό τα σύνεργά του
Ο άσχημος ξένος
(Και κατρακύλησα)
Χωρίς εμφανείς τραυματισμούς
Στου νερού τα μαλακά εντόσθια
Κοιμισμένη στο φιλί του βατράχου
Στου πρίγκιπα την έκπληξη
(Θα αργήσω να λιώσω)
Σου φύλαξα ζεστό φαΐ
-
Αζιζ Νεσιν-Σωπα μη μιλας.
Απαγγελλει η Μαριετα Ριαλδη
https://www.youtube.com/watch?v=WwkDvxYZGLg
-
"Για τα παιδιά" – Χαλίλ Γκιμπράν (ποίημα) – Οι γονείς ας το διαβάσουν δυο φορές!
ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.
-
Χρωματα της ψυχης στο βαζο.
Αρωματα της νυχτας στον αγερα.
Λουλουδια που κραδαινουν ενα δειλινο.
Συννεφα που επικρεμονται απειλητικα.
Νυχτες ατελειωτες να ατενιζουν το κενο.
Πρωινα διχως να δεχονται τον ηλιο.
Και ενα τραγουδι να ακουγεται σαν συρσιμο μιας θυρας.
Πορτες και παραθυρα ερμητικα κλειστα.
Ποσες οι μερες διχως αυριο;
Ποσα τα αδεια καλοκαιρια;
Ποσο νικησαν οι απουσιες αλλων και οι αρνησεις τους;
Ποσο στο τελος μειναμε μοναχοι και αδειανοι;
Γιατι αυτη η βροχη εμας προσπερασε;
Ενα ατερμονο γιατι στα χειλη.
-
Χρωματα της ψυχης στο βαζο.
Αρωματα της νυχτας στον αγερα.
Λουλουδια που κραδαινουν ενα δειλινο.
Συννεφα που επικρεμονται απειλητικα.
Νυχτες ατελειωτες να ατενιζουν το κενο.
Πρωινα διχως να δεχονται τον ηλιο.
Και ενα τραγουδι να ακουγεται σαν συρσιμο μιας θυρας.
Πορτες και παραθυρα ερμητικα κλειστα.
Ποσες οι μερες διχως αυριο;
Ποσα τα αδεια καλοκαιρια;
Ποσο νικησαν οι απουσιες αλλων και οι αρνησεις τους;
Ποσο στο τελος μειναμε μοναχοι και αδειανοι;
Γιατι αυτη η βροχη εμας προσπερασε;
Ενα ατερμονο γιατι στα χειλη.
Τα "γιατί" που πληγώνουν...
-
(http://www.pic-a-poem.gr/images/poihmata/pica_mou/simademeni-pic-a-poem.jpg)
Σημαδεμένη
Σημαδεμένη απ’ την αγάπη,
σακατεμένη γυρίζω εδώ κι εκεί
μόνη, να ψάχνω κάτι να στηριχτώ.
Κι ο πόνος δυνατός – φρικτός
με λυγίζει, με κάνει λιώμα,
ένα σώμα που δεν μπορεί να σκεφτεί.
Ένα σώμα όμορφο, καλοντυμένο
που κουβαλάει, όμως, μια νεκρή ψυχή∙
έτσι, φαντάζει κι εκείνο νεκρό – φτηνό…
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη - 1998
-
Ο σταθμάρχης
Θόλωνε το βράδυ και το τραίνο είχ’ έμβει
στον ερημικό σταθμό βαρύ κι ατόφιο
λες το ‘χε τυλίξει σ’ άχνά πέπλα η ρέμβη
έτσι ως ξάφνου στάθκε ακίνητο και ψόφιο.
Σήμανε η καμπάνα κι έτριξαν οι θύρες,
ούρλιαξε ‘να σφύριγμα και αυτό εκινήθη
πλάι σε μια παράτα αγέρωχες φιλύρες,
που κωπηλατούσαν - λες στητές - στη λήθη.
Λίγο ακόμα κι όργιο - αρθρωτή γουστέρα -
θάφευγε ως είχ’ έρθει μέσ’ σ’ ατμών τολύπη
κι εγώ πάλι μόνος στη θλιμμένη εσπέρα,
με συντρόφισσά μου, θάμενα, τη λύπη.
Άξαφνα ως γλυστρούσε – σ’ ένα παρεθύρι
ένα χέρι εξαίσιο μούγνεψε και πάει,
μια σειρά άσπρα δόντια, δυό μάτια σαπφείροι
μούστειλαν - και φύγαν - φίλημα στα χάη!
Έμεινα… Η μέρα είχε κιόλας φύγει,
του σταθμού μου, γύρω, η ερημία αλύχτα.
κείνες οι φιλύρες πήγαιναν με ρίγη
και με βήμα στράτι-ωτικό στη νύχτα…
Ω, εσύ, κυρά μου χέρι, δόντια, μάτι,
όνειρο και τραίνο πού την πάς τη νιότη,
έδωσα σινιάλο - το κ α θ ή κ ο ν! - για τη
διασταύρωσή μας στην αιωνιότη…
[Γιάννης Σκαρίμπας]
-
Επιτελους βρεχει.Πανεμορφη αυτη
η βροχη. Μια νοτα στη μοναξια μου.
Την λατρευω.Ειμαι εγω.
Μια βροχη τα παντα.Εγω και ολα οσα
δεν θα περιμενε κανεις.Τυχεροι αυτοι
που θα με καταλαβουν.Καποτε.Μια φορα.
-
Βρηκα πολλα και τ αφησα.
Ή μ αφησαν; Δεν ρωτησα.
Αγαπησα και πληγωθηκα.
Δεν ηλπισα, δεν προσμενα.
Στη θλιψη μου νικηθηκα.
Οι σκεψεις μου προδοθηκαν.
Υπηρξα θυτης, θυμα, δεν καταλαβα.
Μα ηξερα πως δοθηκα.
Και δοθηκα.
Ενα ποιημα για μια φιλη μου.
-
Καλησπέρα με ένα ακόμη ποιήμα...
Ποίημα στους φίλους (Χόρχε Λουίς Μπόρχες)
Δεν µπορώ να σου δώσω λύσεις,
για όλα τα προβλήµατα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά µπορώ να σε ακούσω
και να τα µοιραστώ µαζί σου.
Δεν µπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου.
Αλλά όταν µε χρειάζεσαι
θα ‘µαι δίπλα σου.
Δεν µπορώ ν’ αποτρέψω
να µη σκοντάψεις.
Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,
για να κρατηθείς
και να µη πέσεις.
Οι χαρές σου.
Οι θρίαµβοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά µου.
Αλλά χαίροµαι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισµένο.
Δεν κρίνω τις αποφάσεις
που παίρνεις στη ζωή.
Περιορίζοµαι στο να σε στηρίζω,
να σε παροτρύνω
και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς.
Δεν µπορώ να σου χαράζω όρια
που µέσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο,
τον απαραίτητο για ν’αναπτυχθείς.
Δεν µπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου
όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά,
αλλά µπορώ να κλάψω µαζί σου
και να µαζέψω τα κοµµάτια,
για να τη φτιάξω από την αρχή.
Δεν µπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος θα όφειλες να είσαι.
Μονάχα µπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να ‘µαι φίλος σου.
Αυτές τις ηµέρες σκέφτηκα
τους φίλους και τις φίλες µου.
Δεν ήσουν ψηλά ούτε χαµηλά ούτε στη µέση.
Δεν ήσουν στην αρχή
ούτε στο τέλος της λίστας.
Δεν ήσουν το νούµερο ένα
ούτε το τελικό,
ούτε διεκδικώ να ‘µαι πρώτος,
δεύτερος ή ο τρίτος στη δική σου.
Φτάνει που µε θες για φίλο.
Ευχαριστώ που ‘µαι αυτό.
Αφιερωμένο στην καλή μου φίλη Ελένη!!!
-
Συννεφο με παντελόνια-Μαγιακοφσκι
Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.
Εσείς οι αβροί!
Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.
Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;
Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι,
εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.
Θέλετε
θα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος
-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-
θέλετε-
θα 'μαι η άχραντη ευγένεια
-όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια."
(απόδοση: Γιάννης Ρίτσος)
-
ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
-
Θάνατος και ποιητές
(http://www.pic-a-poem.gr/media/tz_portfolio/article/cache/thanatos-kai-poihtes-325_L.jpeg)
Απαγορεύεται στους ποιητές
ο θάνατος.
Δεν είν’ ο θάνατος, γι’ αυτούς,
εκδίκηση της Φύσης,
μα φίλος που έρχεται
να τους λυτρώσει
και να τους παραδώσει
τα κλειδιά μιας ύπαρξης
αιώνιας, σε άλλες διαστάσεις.
Γι’ αυτό και στα ποιήματά τους
ποτέ δεν δείχνουν πως φοβούνται
ή πως εχθρός που πρέπει να
αντικρούσουν είναι∙ γι’ αυτούς
η αφορμή, για ταξίδι χωρίς επιστροφή
στους κόσμους τους δικούς τους
που χρόνια έψαχναν κρυφά με τη μελάνη τους,
είναι ο θάνατος.
Και να μας πείσουν προσπαθούν
οι ποιητές πως η ζωή μας
προσωρινή ύπαρξη στο Τώρα,
μα με το πέρασμα απ’ το θάνατο
κατέχουμε στα σίγουρα,
αιώνια ύπαρξη στο Πάντα…
Άννα Κ. Γεωργάκη - 1998
-
Καποια νύχτα
(http://www.pic-a-poem.gr/media/tz_portfolio/article/cache/kapoia-nyxta-pic-a-poem-269_L.jpg)
Κάποια νύχτα θα γείρω
κι εγώ στο παραθύρι μου,
που βλέπει στον κήπο
και θα μαζέψω με τα μάτια,
λουλούδια για σένα…
Κάποια νύχτα θα τρέξω
με το νου να σε βρω
σε χαμηλά σπίτια, θα
σου προσφέρω με τα χείλη μου,
Τα λουλούδια και θα φύγω…
Κάποια νύχτα θα παίξω
για να σε κερδίσω και θα
σε κερδίσω, γιατί τα στήθη σου
μυρίζουν μόνο το άρωμα
των δικών μου…
Εκείνη τη νύχτα θα
είσαι εκεί και θα περιμένεις
με δάκρυα στα χέρια,
να μου προσφέρεις την αγάπη σου
και μια αγκαλιά λουλούδια…
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη - 1998
-
Αυτη στο κατοπτρο δεν ειμαι εγω.
Ειναι τα θελω μου που με νικησαν.
Δεν τ αντεχω, δεν το μπορω.
Δεν ηξερα πως δεν υπηρξα.
Τ εβαλα τα πραγματα σε ταξη,
τα νικησα, τα ηξερα, τα ειδα.
Γελαστηκα και εχασα εγω,
σε μια στιγμη υπηρξα.
Τις ηττες μου τις μετρησα για νικες.
Για μια στιγμη αγαπησα εγω.
Δεν το ξερα αλλα το ειδα.
-
Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ - Γιάννης Κουτσοχέρας
Όπως απλώνεται ο γιαλός
όλο κι απλώνεται η ψυχή μου.
Και ποιας Οδύσσειας το πανί
θα 'ρθεί να ξεδιπλώσει τη φυγή μου;
Ποιοί σύντροφοι, ποιά ανεμικά
του νόστου τα κουπιά θ' αδράξουν
να σκίσουν της καρδιάς τα πέλαγα
και στη Ιθάκης τα νερά ν' αράξουν;
Κι η μοίρα μου στον αργαλειό
να κλώθει και μη ξεκλώθει
με τον ιστό του γυρισμού
τα πάθη που τ' ανέμιζαν οι πόθοι.
Κι όλο κι απλώνεται το πέλαγος
κι όλο και ξεμακραίνει η γη μου.
Και στης Οδύσσειας το πανί τυλίγεται η ψυχή μου και η φυγή μου...
-
Των ανθρώπων οι ζωές
(http://www.pic-a-poem.gr/media/tz_portfolio/article/cache/ton-anthropon-oi-zoes-205_L.jpg)
Αποκλίνουν και συγκλίνουν
των ανθρώπων οι ζωές
κι αυτοί θεατές χαζεύουν
τις συγκρούσεις που προκύπτουν.
Κάποιο πρωί αναρωτιέσαι
ποιο είναι το βλέμμα αυτό
που μπήκε στο δικό σου
και αν το’ χεις ξαναδεί.
Ενώνονται, λοιπόν, πρώτα τα βλέμματα
μετά επέρχεται η ένωση των χειλιών
και μετά η ολοκληρωτική παράδοση∙
η Ένωση των Σωμάτων.
Μετά από καιρό, πολύ ή λίγο,
(αυτό δεν έχει διόλου σημασία)
έρχεται και η στιγμή για
την πιο τέλεια απόκλιση.
Πρώτα χωρίζουν τα Σώματα,
μετά τα χείλη (και
τραγική ειρωνεία) τα βλέμματα
παύουν να συναντιόνται…
Σαν δυο ξένοι, απ’ την αρχή
θα ξεκινήσουν και πάλι,
σα να μην γνωρίζονται,
σα να φοβούνται τη γνωριμία.
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1998
-
Ωδη στη Ροδο.
Ενα θαλασσινο τοπιο στη βροχη
με τις ομπρελες ν΄ανεμιζουνε.
Χαραματα να περιμενω την ανατολη
που συναντα μια παγωμενη δυση.
Να χαραζει, να ξυπνα καθε μου κυτταρο
και γω να ατενιζω το βαθυ γαλαζιο.
Ποσο λατρευω τα χαραματα.
Τοπια μετα τη βροχη στο γκρι.
Καθε μου σκεψη να αδειαζει.
Να μου ξυπνα μνημες λησμονημενες
απο παλια βαθια στο χωμα τυλιγμενες.
Εγω και τα τοπια στη βροχη
η θλιψη μου στο επακρο.
Χαρουμενο και ευλογημενο το νησι
που καποτε χαραματα σαν αραξα με μιας
η θλιψη μου εχαθη.
Ενα λεπτο περπατησα στους δρομους σου
και ομως για παντοτε η ηρεμια εχαραχθη.
Καλοτυχο νησι, να αρμενιζεις παντοτε σε θαλασσες γαληνιες
που τις φουρτουνες ξεχασαν στους κολπους που εσυ ανοιγες.
-
Αύριο, ο καιρός θα φτιάξει…
(http://www.pic-a-poem.gr/images/poihmata/pica_mou/aurio-o-kairos-tha-ftiaksei.jpg)
Μιλήσαμε για τον καιρό∙
μιλήσαμε, λοιπόν, για τα σύννεφα,
είπαμε, όμως, και για το φεγγάρι.
Συζήτησή μας και ο ήλιος.
Μετά μιλήσαμε για μουσική,
για θέατρο, για ποίηση!
Σου διάβασα στίχους μου
και μου είπες γεμάτος ευτυχία:
«στο στόμα σου είναι τα λόγια
που δεν τόλμησα ποτέ μου να σου πω!»
Τόλμα, σου είπα, κι εσύ:
«Αύριο… ο καιρός θα φτιάξει…»
Κατάλαβα… δεν είχες την τόλμη
που αναζήτησα σε σένα
κι εγώ παραήμουν τολμηρή…
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη
-
Ποιηση δια χειρος Κουρακη,Υπουργου.
http://www.google.com/url?q=http%3A%2F%2Fwww.crashonline.gr%2F%25CF%2584%25CE%25B1-%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25BE%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AC-%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9%25CE%25AE%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1-%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585-%25CE%25BD%25CE%25AD%25CE%25BF%25CF%2585-%25CF%2585%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%2F&sa=D&sntz=1&usg=AFQjCNE3f7fABTvFd3sylhZkkUg6mQglwQ
Πλακα μου κανεις!χα χα χα!Αυτος θα με διορισει εμενα,ειμαι σιγουρη πια.Γι αυτόν τον Υπουργο υπεμεινα 5 χρονια.Ηρθε η ωρα μου.Τωρα το ξερω.
-
Kαποτε τα λογια χανονται σε κατοπτρα,
οι σκεψεις ατονουν σε πηγαδια ληθης.
Η νυχτα με το λιγο φως και οι μερες
με τα συννεφα μας νικησαν.
Αυτες τις μερες, αυτες τις νυχτες διαλεγα
Αυτες ειναι δικες μου.
Μια ελευθερια που την πληρωσα και λατρεψα
το νομισμα που ειχε παντα δυο οψεις.
Δωσιλογος ο χρονος μα τον λατρεψα,
Ατελειωτες οι βροχες μας τις αγαπησα.
Επιτελους μια ειρηνη που τη γυρευα αιωνες.
-
3 χαικου εμπνευσμένα από την ποιηση του Υπουργου -και ιατρου- Τασου Κουρακη
Παλινδρομηση(Γαστροοισοφαγικη)
Το μεσημερι
θα φαω γεμιστα.
Από προχθες.
Παλι δεν ηρθες
διορισμε.
Κατακλιση.Δωματιο 39
Κοιμάμαι
και ονειρευομαι
πως την αυγη
από την ΑΥΓΗ
βολεύομαι.
Αξονικη
Μηνας μπαινει
μηνας βγαινει.
Τιποτα.
Τοκ τοκ τοκ
Εσπασα το κεφαλι μου
στον τοιχο.
-
3 χαικου εμπνευσμένα από την ποιηση του Υπουργου -και ιατρου- Τασου Κουρακη
Παλινδρομηση(Γαστροοισοφαγικη)
Το μεσημερι
θα φαω γεμιστα.
Από προχθες.
Παλι δεν ηρθες
διορισμε.
Κατακλιση.Δωματιο 39
Κοιμάμαι
και ονειρευομαι
πως την αυγη
από την ΑΥΓΗ
βολεύομαι.
Αξονικη
Μηνας μπαινει
μηνας βγαινει.
Τιποτα.
Τοκ τοκ τοκ
Εσπασα το κεφαλι μου
στον τοιχο.
Αγαπητή μου, το ότι θα σε ενέπνεε τόσο πολύ ο Υπουργός με τα ποιήματά του, δεν το περίμενα... :o :o ;) ;) ;D ;D WOW...
-
Σιγά-σιγά
Σκύψε ακόμα μέσα,
Κοίταξε.
Βλέπεις εκεί βαθειά
Τη θλίψη μου την αξερρίζωτη;
Σιγά-σιγά,
Απαλά
Κ᾽ανώδυνα
Ξερρίζωσέ την.
Σαν έναν καρφί, σαν ένα
Βότανο πικρό.
Με το φιλί,
Με το χαμόγελο.
Να μη ματώσουνε τα δάχτυλά σου.
Γιώργος Θέμελης
-
Οι γνωσεις μου ενα τροχοπέδη.
Τα παντα σ εμενα μια μετάφραση του οχι.
Εγω και η απόρριψη στους ίδιους δρόμους.
Κουραστηκα τα πρεπει και τα μη.
Μια νοτα δυστυχιας να με κατατρεχει παντα.
Δεν δυναμαι να αντισταθω στη θλιψη μου.
Αρνούμαι να πονεσω αλλο, αρνουμαι.
-
Αφιερωμένο στη συντοπίτισσά μου Ρεγγίνα...
Σήκω φίλη μου, μπορείς
Ακόμη και τ' άστρα
να φτάσεις μπορείς
Η ευτυχία σε καλεί κοντά της
Άπλωσέ της το χέρι
μην της το αρνηθείς
Στη ψυχή σου ένα φως
ασ' το να λάμψει
να σε φωτίσει σαν φάρος
Η καλοτυχία σε περιμένει
άνοιξε την αγκαλιά σου
να μπορέσει να σ' ακουμπήσει
-
(Με αφορμή την αποψινή πανσέληνο...)
Συμπτωματικά βγήκα στον κήπο
και είδα ψηλά μίαν υπέρλαμπρη πανσέληνο
σε διαυγέστατο μαύρο στερέωμα.
Ένιωσα ένα σφίξιμο.
Γιατί να μην είμαι είκοσι χρονών...
να... να...
Τι έκανα τότε με την πανσέληνο;
Ξενυχτούσα... τραγουδούσα... ερωτευόμουν...
Τα έκανα πραγματικά ή τα διάβασα στα βιβλία;
Δεν είμαι πια τόσο σίγουρος.
Καλύτερα να μπω στο σπίτι, να κλείσω και τα παράθυρα.
Κάνει ψύχρα.
Αυτή η πανσέληνος με μπερδεύει.
"Για μια άχρηστη πανσέληνο", Νίκος Δήμου
-
Τα δενδρα που κυλούν μεχρι τη θάλασσα και
σμιγουν με το νερο της λουζονται στον ηλιο.
Τα σπιτια διάσπαρτα σαν βοτσαλα στο κυμα.
Τοπια όμορφα, λιτα και απέριττα.
Και στις κορφες των δενδρων λιγες σταγονες
μιας βροχης που ξεχασε να μας αφησει.
Ο ήλιος τα χαραματα προβάλει να μας χαιρετησει.
Και εμείς τον βλέπουμε αμηχανα που ηρθε για να
μας φωτισει.Ενας υμνος η φυση.
Για το fofaki.
-
Τα δενδρα που κυλούν μεχρι τη θάλασσα και
σμιγουν με το νερο της λουζονται στον ηλιο.
Τα σπιτια διάσπαρτα σαν βοτσαλα στο κυμα.
Τοπια όμορφα, λιτα και απέριττα.
Και στις κορφες των δενδρων λιγες σταγονες
μιας βροχης που ξεχασε να μας αφησει.
Ο ήλιος τα χαραματα προβάλει να μας χαιρετησει.
Και εμείς τον βλέπουμε αμηχανα που ηρθε για να
μας φωτισει.Ενας υμνος η φυση.
Για το fofaki.
Σ' ευχαριστώ πολύ, καλή μου Ρεγγίνα! :)
-
Ήθελα νάσουν - Γ. Θέμελης
(http://1.bp.blogspot.com/-lJ0ytFzj-0k/UBPlazd9W1I/AAAAAAAAD5A/-RrRawwS8n8/s400/Chase+1887+I%CE%B4%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CC%81+%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B7%CC%81.jpg)
Ήθελα νάσουν καθρέφτης μου, πράγμα μου.
Νάσουνα πράγμα να μου ανήκεις
Μες στην ακέρια σου ομορφιά,
Όπως η ακατάτμητή μου θλίψη.
Καθρέφτης μου να σε μαθαίνω,
Και πράγμα μου να σε κρατώ.
Νάσουν πράγμα μου: το πράγμα
Το πιο ακριβό, το πιο θαμμένο
Μες στην αγάπη μου, μέσα στην κρύπτη.
Μέσα στα μάτια μου να σ᾽έχω.
Ήλιος τη μέρα, άστρο τη νύχτα,
Φεγγάρι μου στη μοναξιά.
Το κάθισμα νάσουν που κάθομαι, το μαξιλάρι,
Το φυλαχτό μου στο λαιμό, το τίμιο ξύλο.
Στ᾽όνειρά μου ουράνιο τόξο.
Και πέτρα στο θάνατο, πέτρα μου,
Πέτρα μητρική.
Ήθελα νάσουν καθρέφτης μου, πράγμα μου…
-
Ένας κόμπος στον λαιμό
Μπερδεύει το βήμα μου.
Σαν λυγμος που όσο κι αν ψάξει
δεν βρίσκει λόγο ύπαρξης,
με φθόνο υποδαυλιζει το είναι μου,
μια φωτιά που θεριευει,
πέφτει στις φλόγες κι εξαγνιζεται
Και να που μέσα απ τον πόνο μου δικαιώνεται
ΕΞΙΛΕΩΣΗ
Μα... ο κόμπος ακόμη μπερδεύει το βήμα μου
Το είναι μου όσο κι αν ψάξει
δεν βρίσκει λόγο ύπαρξης.
Ταΐζω τη φωτιά να θεριευει,
πέφτω στις φλόγες, καταναλωνομαι
Και να... μέσα απ τον φθόνο του δικαιωνομαι
-
Χαραματα και ενας κομπος στο στομαχι.
Ενας εφιαλτικος υπνος μιας χαμενης διαυγειας.
Πονοι σε καθε σημειο διχως αιτια και αφορμη.
Ερωτηματα αναπαντητα και βασανιστικα.
Αδυναμια να απλωσω τη σκεψη σε κατι σταθερο
να μην πλανηθει σε σκοταδια φωτερα.
Χαραματα και παλι ο ιδιος κομπος.
Που αφησαμε τις ομορφες μερες;
Που χασαμε τη ζωη μας και ποτε;
Χαραματα που ακολουθουν λυπημενα
απογευματα σε μια ακολουθια ανορθοδοξων σκεψεων.
Να προτιμησουμε τις νυχτες που με το πεπλο τους
μπορουν να μας κρυψουν;
Να τις επιλεξουμε και να τις λατρεψουμε.
Χαραματα και παλι ο ιδιος κομπος.
-
Η περιφραστική πέτρα - Κική Δημουλά
Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.
Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.
Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».
Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.
-
Χαραματα και ενας κομπος στο στομαχι.
Ενας εφιαλτικος υπνος μιας χαμενης διαυγειας.
Πονοι σε καθε σημειο διχως αιτια και αφορμη.
Ερωτηματα αναπαντητα και βασανιστικα.
Αδυναμια να απλωσω τη σκεψη σε κατι σταθερο
να μην πλανηθει σε σκοταδια φωτερα.
Χαραματα και παλι ο ιδιος κομπος.
Που αφησαμε τις ομορφες μερες;
Που χασαμε τη ζωη μας και ποτε;
Χαραματα που ακολουθουν λυπημενα
απογευματα σε μια ακολουθια ανορθοδοξων σκεψεων.
Να προτιμησουμε τις νυχτες που με το πεπλο τους
μπορουν να μας κρυψουν;
Να τις επιλεξουμε και να τις λατρεψουμε.
Χαραματα και παλι ο ιδιος κομπος.
Μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δεν λύνεται... Φοίβος Δελληβοριας :D
-
Μερικοί κόμποι είναι ιδιαίτερα δυνατοί και ανθεκτικοί και θέλει χρόνο, κόπο και υπομονή για να τους λύσεις. Κάποτε όμως - την κατάλληλη στιγμή - χάνουν τη δύναμή τους... και τότε τους λύνουμε, ώστε να μην ασκούν καμία απολύτως δύναμη επάνω μας! 8)
-
Επίσης, ό,τι δε λύνεται κόβεται! :) 8)
-
Πρακτική λύση ;). Αλλά πολλοί προτιμούν το δύσκολο δρόμο... :D
-
Σπασμενοι φράχτες σε προκαλούν
να τους περάσεις και να γλιστρησεις
στα μονοπάτια που οδηγούν.
Επαναστάτης που καμαρώνεις
πως δεν φοβάσαι να νικηθείς
και έτσι με θάρρος λερώνεις
δικά σου όνειρα που σ 'αρνούνται
με τα αθώα σου χέρια να στάζουν
το αίμα αυτών που φοβούνται.
-
Πρακτική λύση ;). Αλλά πολλοί προτιμούν το δύσκολο δρόμο... :D
To δυσκολο είναι να το κοψεις μια και καλη.Και θελει κοτσια να δεχθείς τις συνεπειες.Αλλα είναι τοσο απελευθερωτικο μετα!
-
Ποιο κατοπτρο αληθεια να επιλεξω;
Με ποια μορφη να αντικρυσω την αληθεια;
Εικονες που δεν ηξερα με μια μανια
εμπρος μου ξεπροβαλλουν σαν δαιμονισμενες.
Να τις δεχτω, να τις αφησω;
Ουτε και βρισκω την απαντηση.
Σπαραγματα και τετριμμενες εικονες μιας
νιοτης αληθινα χαμενης σε εναν κυκεωνα.
Ατερμονα η θλιψη μου βαδιζει και σαν
να νικησε διεκδικει τους θρονους.
Για να τους χασει ξαφνικα απο μια ληθη
που τολμησε ανερυθριαστα να της αντιταχθει.
Ενα παιχνιδι λυπης ληθης με πολεμα.
Και ποιος νικα δεν ξερω. Μα ξερω πως η ληθη
στεφανωνεται απο μια νυχτα και μια βροχη
σε εναν συνδυασμο μιας πιθανοτητας απειρου.
-
Λήθη - Λορέντζος Μαβίλης
Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε
τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει
ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,
μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.
Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε
στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,
ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.
Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,
πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.
Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.
-
Το μυαλο μου αδειανο αντικρυζει σκεψεις
που με νικουν και ταζουν ηττες.
Και εγω μετεωρη χωρις μια εξηγηση
να κοιτω το απειρο σαν ζαλισμενη.
Για πρωτη φορα και τελευταια
αυτα που εγω απεφυγα, μπροστα μου
με κοιτουν και στεκονται αμιλητα.
Δεν δυναμαι να αναλυσω τιποτα.
Δεν εγω δυναμη τιποτα για να αλλαξω.
Σε δρομους που δεν περπατησα τ΄αντεχω
να βαδισω.Διχως να εξηγησω, διχως να αναλυσω.
-
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου’λαχε δεν είδα.
Ρίχνει να πιάσει ψάρια,πιάνει φτερωτά,
Στήνει στη γη καράβι,κήπο στα νερά.
Κλαίει,φιλεί το χώμα,ξενιτεύεται,
Μένει στους πέντε δρόμους,αντριεύεται.
Κάνει να πάρει πέτρα,τηνε παρατά,
Κάνει να τη σκαλίσει,βγάνει θάματα.
Μπαίνει σ’ένα βαρκάκι,πιάνει ωκεανούς,
Ξεσηκωμούς γυρεύει,θέλει τύραννους.
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου’λαχε δεν είδα…
Στίχοι:Οδυσσέας Ελύτης
-
Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς
εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν
εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
-
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου’λαχε δεν είδα.
Ρίχνει να πιάσει ψάρια,πιάνει φτερωτά,
Στήνει στη γη καράβι,κήπο στα νερά.
Κλαίει,φιλεί το χώμα,ξενιτεύεται,
Μένει στους πέντε δρόμους,αντριεύεται.
Κάνει να πάρει πέτρα,τηνε παρατά,
Κάνει να τη σκαλίσει,βγάνει θάματα.
Μπαίνει σ’ένα βαρκάκι,πιάνει ωκεανούς,
Ξεσηκωμούς γυρεύει,θέλει τύραννους.
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου’λαχε δεν είδα…
Στίχοι:Οδυσσέας Ελύτης
και αυτό επισης καταπληκτικό :)
https://www.youtube.com/watch?v=NzEUZtRG-Fs
-
Σ' ευχαριστώ Μάρκο το ακούω τώρα! Βάλσαμο και ανάταση για την ψυχούλα :)
-
Ζωή Καρέλλη "Μοναξιά"
(http://img3.imageshack.us/img3/7271/leightonsolitude.jpg)
Πού θα πάμε, ψυχή, μ' όλη τούτη
την εξορία που μέσα μας φέρνουμε;
Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά
έγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδια
με τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.
Μιλάς και σωπαίνεις και τα πράγματα
μένουν αδιάλλαχτα, σα να μην υπάρχει
θέληση καμιά, να τα κυβερνήσει.
Αστειότερες, οι θλιβερές προσπάθειες,
γιατί τόση απαισιοδοξία;... Σαν το τίποτα
να μεγάλωσε, να φούσκωσε αλλόκοτα,
δείχνει ένα πρόσωπο παράφορο δίχως μορφή,
έτοιμο να σκάσει, να βγάλει απ' το νου,
όλα τα πλήθη που το κρατούν
και τώρα διασπώνται, σαν το τίποτα
να γίνετ' ένα μυρμήγκιασμα.
Α, τι αθλιότητα περιέχουν
τα μάτια τής μοναξιάς!
Φύγετε τόσο μακριά,
που ποτέ να μη συναντήσετε πια
την μονάχην εικόνα σας,
καθώς φαίνεται, σήμερα, ολόκληρη.
Από τη συλλογή "Της μοναξιάς και της έπαρσης" (1951)
-
Αρνουμαι, κατηγορηματικα αρνουμαι
να θυσιασω οσα νιωθω και δεν νιωθω.
Αρνουμαι να απεμπολησω την ασφαλεια μου
για δρομους που μ΄αρνουνται,
που μου ταζουν ηττες και μοναξια απολυτη.
Παντοτε ηθελα να περπαταω στη βροχη,
το πληρωσα και το πληρωνω.
Αρνουμαι, κατηγορηματικα αρνουμαι
μια λογικη ανυπαρκτη.
Μα τελικα αρνουμαι εμενα.
-
Εκεινα τα πλατυσκαλα στη Συρο πως μου αρεσαν.
Και οι αγκαλιτσες και οι κολπισκοι της Ιθακης,
τα πρασινογαλαζα νερα της που απαντουν
τα δενδρα σε ενα χορο με διχως τελος.
Τα σοκακια της Κεφαλλονιας και το ναυαγιο
στη Ζακυνθο, τα παγωμενα τα νερα της Κερκυρας,
Το Λυβικο που δεν ναυαγησα οπως προσταζαν οι ωδες
του Ορατιου.Η Συμη και η Χαλκη με τα σπιτια τους.
Και η Τηλος με την ομορφη εικονα του Κυριου γεωγραφου.
Και οι Σποραδες με τα ασπρα σπιτια τους, η Σαμος με εκεινο το κρασι
και το γλυκο σε εκεινη την ταρατσα του ξενοδοχειου
που εβλεπε στο απειρο.Η Ροδος με τα στενα της
και η Σαμοθρακη με τις πετρες της. Η Χιος με τη μαστιχα
και τα Μαυρα Βολια της. Οι Οινουσσες με την ηρεμια τους.
Τα ακρογιαλια της Θασου και το γλυκο της συκο.
Και χιλια αλλα ομορφα τοπια να εξυμνουν
Ελλαδα.
Αφιερωμενο στο Fofaki.
-
Εκεινα τα πλατυσκαλα στη Συρο πως μου αρεσαν.
Και οι αγκαλιτσες και οι κολπισκοι της Ιθακης,
τα πρασινογαλαζα νερα της που απαντουν
τα δενδρα σε ενα χορο με διχως τελος.
Τα σοκακια της Κεφαλλονιας και το ναυαγιο
στη Ζακυνθο, τα παγωμενα τα νερα της Κερκυρας,
Το Λυβικο που δεν ναυαγησα οπως προσταζαν οι ωδες
του Ορατιου.Η Συμη και η Χαλκη με τα σπιτια τους.
Και η Τηλος με την ομορφη εικονα του Κυριου γεωγραφου.
Και οι Σποραδες με τα ασπρα σπιτια τους, η Σαμος με εκεινο το κρασι
και το γλυκο σε εκεινη την ταρατσα του ξενοδοχειου
που εβλεπε στο απειρο.Η Ροδος με τα στενα της
και η Σαμοθρακη με τις πετρες της. Η Χιος με τη μαστιχα
και τα Μαυρα Βολια της. Οι Οινουσσες με την ηρεμια τους.
Τα ακρογιαλια της Θασου και το γλυκο της συκο.
Και χιλια αλλα ομορφα τοπια να εξυμνουν
Ελλαδα.
Αφιερωμενο στο Fofaki.
Σ' ευχαριστώ Ρεγγίνα και σου εύχομαι περαστικά!!! :-*
Αχ, όμορφη Ελλάδα...
-
Μικροι και σκιεροι οι δρομοι που μ΄αρεσουν,
τα δενδρα να λυγιζουν και ν' αγκαλιαζονται.
Εγκαταλειψη και ερημια παντου, μια γαληνη
να διασπα την απολυτη σιωπη που τα πουλια
διαλεγουν να φωλιασουν. Ελαχιστα τα σπιτια
σ' ενα τοπιο με τα λιγα καφενεια και τους ελαχιστους
διαβατες που το βλεμμα τους απορει σαν βλεπει
το δικο σου να σεργιανα στα δρομακια.
Να ταξιδευει η ψυχη σε ατραπους μοναχικους.
Τοση γαληνη που μπορεις ν' ονειρευτεις, να πλασεις
με τη φαντασια σου το απειρο.
Ποσο παραδοξο ειναι το χαραμα εδω και ποσο το
κρυο της αυγης σ' ανανεωνει το κορμι!
Ποσο η νυχτα διαφερει και ποσο ο υπνος ερχεται γλυκος!
Ποσο λατρεμενοι μου φανταζουν αυτοι οι δρομοι με τα χρωματα
του δειλινου να αγκαλιαζουν τις ελαχιστες των σπιτιων στεγες.
Θαλπωρη, μια θαλπωρη και γλυκα να διαπερνα σαν ριγος
το κορμι που μεσα στη γαληνη ξαστοχα οσα τα χρονια
και οι πικρες προσθεσαν δεινα.
-
Σαν σήμερα 10 Μαρτίου 1925 γεννιέται στη Θεσσαλονίκη ο Μ.Αναγνωστάκης.
Κι ήθελε ακόμη
Κι ήθελε ακόμη
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ Δεν παραδέχτηκα την ήττα.
Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω,
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
Ποιητική
-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.
-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;
Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.
-
Ελάχιστες οι νηφάλιες μέρες
ελαχιστα αυτα που θελω.
Ενα κουβαρι οι σκεψεις
και τα ναι ελαχιστα.
Που καιρος για ποιηση,
που καιρος για ονειρα.
Έγω και όσα με νικουν
σε χρωμα μαυρο που αγαπω
τα πάντα κείτονται χαμένα....
-
..MEΓAΛΩΣE OΛOMONAXH H ΓYNAIKA TΩN BPAXΩN, AΠENANTI MOY, KAI ENHΛIKIΩΘHKE AΠAITΩNTAΣ NA THΣ EΠIΣTPAΦOYN OΣA ONEIPEYTHKE.. H EΠIΣTPOΦH ΔEN ΘA EPΘEI ΠOTE, ΘA EPΘOYN AΛΛEΣ, OXI EKEINH ΠOY ΣTOIXHMATIΣE.. ΘA ΠAPEΛΘOYN KAI ΘA ΠEPIMENEI EKEINH TH MIA.. OI EΠIΣTPOΦEΣ ΘA TH ΣYNANTOYN ΔAKPYΣMENEΣ KAI ΠEPIΦPONHMENEΣ KAI H ΓYNAIKA TΩN BPAXΩN ΘA ΠEPIMENEI TH MIA, EKEINH ΠOY THN KPATOYΣE OPΘIA ΣTA ΠPΩTA XPONIA ..
-
..ΔEN MΠOPEI NA TH ZΩΓPAΦIΣEI KANEIΣ AYTH TH ΓYNAIKA, ΔEN XΩPAEI ΣE KANENA KAΔPO, ΔEN ANHKEI ΠAPA MONO ΣE AYTOYΣ EΔΩ TOYΣ BPAXOYΣ.. MONO ME TA ΠAΓΩMENA KYMATA EXEI ΣYMΦIΛIΩΘEI.. O ZΩΓPAΦOΣ AΠOTYΠΩNEI MONAXA TH ΦEYΓAΛEA KINHΣH KAI AMEΣΩΣ THN ANAKAΛYΠTΩ
ΣTHN EΠOMENH ΣYNΘEΣH.. MOIPAIA OPIZEI AYTH TO ΘEMA ΣTO ZΩΓPAΦO.. TH BΛEΠΩ NA TOY ΓEΛAEI AYTAPEΣKA KAΘE ΦOPA ΠOY TON EΞAΠATA.. ευχαριστώ...
-
Τα παντα γυρω μου με φωναζουν σαν τις σειρηνες
και εγω μαρμαρωμενη τα κοιτω και δε σαλευω.
Αδυνατω να νιωσω το οτιδηποτε στον κοσμο αυτο,
αρνουμαι και φωναζω οτι πεθανα και δεν το ειδαν.
Πεισματικα με τραβουν οι γυρω μου και με κοιτουν με δεος,
μα εγω δεν μπορω να καταλαβω αυτο το θαυμασμο τους.
Κωφευουν στα λογια μου και συνεχιζουν σαν αντιλαλοι
που ντρεπομαι με λυπη να αντικρουσω απο χρεος.
Μια λογικη που μεταφραζεται σε πικρα, σε θυμο.
Και αποφασιζω να μοιρασω τα κομματια μου σε φωτιες
που αιωνια θα με καινε νεκρη σαν πω ολα τα ναι.
Χιλια ναι να με συνοδευουν εκει που θα επιλεξουν αλλοι
αφου τιποτα πια δεν νιωθω.
-
Άδεια η ψυχή μου τριγυρίζει σε τοπία θαλασσινά.
Τα χρώματα της θάλασσας δεν με παρηγορούν,
θέλω να παραβώ τον όρκο μου,θέλω να παραβώ.
Να ευτυχήσει κάποιος και ας μην είμαι εγώ.
Να χαρεί κάποιος μ εμένα κ ας μην είμαι εγώ.
Θέλω να χαρίσω το άδειο μου κορμί εκεί που θα
το δεχτούν και θα το αγκαλιάσουν.Να πάρω σαν αντάλλαγμα
ασφάλεια και ένα παιδί που το χαμόγελό του θα είναι
για μένα ένα αιώνιο ναι,μια κατάφαση στη ζωή αυτή που όλα
μου τα πήρε.
-
Δημοσιευμένο 5 χρόνια πριν σαν σήμερα
Κι όταν πεθάνουμε να μας
θάψετε κοντά για να μη
τρέχουμε μέσα στη νύχτα
να συναντηθούμε.
Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας
-
Αυτά τα χρώματα του καλοκαιριού
πως με πληγώνουν!
Αυτές οι μέρες οι λαμπρές
πως με διαλύουν!
Δεν αντέχω τις ελπίδες
που μάταια διεκδικούν διέξοδο.
Σε μέρες πάντα μαύρες τί να προσθέσει
αυτό το καλοκαίρι;
Και πότε πρόσθεσε;
Και αλήθεια, μια συνήθεια η θλίψη μου.
Μια ατέρμονη παραδοχή μιας αιωνιότητας που
συνήθισα, αγάπησα;Ποιός ξέρει!
Να μην ελπίζουμε, να μην πληγωθούμε
ποτέ. Μια παραδοχή που σιγοψυθιρίζει μέσα μου.
Μια παραδοχή.......
-
Σαν θα ξαπλώναμε στη γη να βάφαμε το χτες,
να μπορούσαμε ν' αγγίζαμε το φως,
να χανόμασταν σ΄ένα φιλί.
Σε μέρες γεμάτες βροχή να είχαμε απάγκιο
μια αγκαλιά και ένα κομμάτι ουρανό και
για μια φορά τα όνειρα να ήταν σε χρώμα άσπρο.
-
Στο απεραντο γαλαζιο.
Στο γκρίζο του ουρανου.
Σε οσους πονουν και ματωνουν.
Θα βρεξει και για πρωτη φορά
αυτη η βροχη θα ξεπλυνει την πικρα μου
για λιγο,να μην νιωθεται ο πονος.
-
Να βρέχει ατέρμονα για να ξεχνώ,
Να βρέχει πάντα και παντου.
Να τρέμουν τα βουνά, να δέρνονται τα ακρογιαλια,
Να μην βγαίνει ο ήλιος πουθενά,
να μην ανάβουν τα αστέρια,
Να το αντέχω, να το μπορώ.
-
Για τις μέρες που ζούμε. Με μια ευχή ο λαός επιτέλους να αποφασίσει λογικά και όπως ταιριάζει στην αξιοπρέπειά του. Να τελειώνει όμορφα το "παιχνίδι" που είπε ο ευρωπαίος αξιωματούχος και πολύ σωστά του απάντησε ο πρωθυπουργός μας
http://tvxs.gr/sites/default/files/article/2013/05/118700g-kazantz.jpg
-
Στο απέραντο γαλάζιο που αγναντεύω.
Στα χρώματα της θάλασσας.
Στη μοναδική μου αγάπη.
Σ όσα με πρόδωσαν και μ αρνήθηκαν.
Στην ευτυχία που δεν ήρθε ποτέ.
Σ εμένα που είμαι αυθεντική.
Στη ζωή που με πρόδωσε.
Σ όσα δεν έζησα όλα μου τα χρόνια.
Σ όσα εγώ θα κουβαλώ αιώνια.
Στην ποίηση και τη ζωή.
Στον έρωτα που δεν τον έζησα ποτέ ολόκληρο.
Σ εμένα αυτή η ωδή.
-
Στα όνειρα που φύγαν σαν πουλιά,
σε εκείνα τα μικρά βαρκάκια στη στεριά,
στα χρώματα του καλοκαιριού που περνά
και φεύγει σαν ταξιδιάρικος γερανός,
στο άπλετο φως μιας μέρας που γέρνει,
στους ανθρώπους που ζήλεψαν την ευτυχία,
στο ποτέ του παρόντος και στο ναι του μέλλοντος....
-
Χρονοδιάγραμμα
Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.
Τάσος Λειβαδίτης
-
Τα όνειρα που κάναμε παιδιά μας άφησαν,
ήρθε λοιπόν ο χρόνος να τ΄αποκηρύξουμε.
Σαν τα κεράκια που το φως τους σβήστηκε,
σαν φύσηξε ένα απαλό αγέρι.
Ίσως μια παραίτηση να φάνταζε σωστή,
ποιός τάχα ξέρει να μου πεί;
Αυτή η σιωπή πονά και συνθλίβει
εκείνες τις φρούδες ελπίδες που απέμειναν,
σημάδια μιας χαμένης αγάπης που δεν
άντεξε το πέταγμα μιας άνοιξης που άργησε.
Στα χαμένα μας όνειρα ας υψώσουμε τώρα εκείνο
το ποτήρι με κρασί της πίκρας...
-
Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες
φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες
θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος,
μ’ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος
Έλληνας νεοέλληνας
...
...
Καίω τα δέντρα χτίζω μεζονέτες
θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες
σ’ ένα κλουβί γραφείο σαν αγρίμι
παίζω ατέλειωτο βουβό ταξίμι.
Έλληνας νεοέλληνας
...
(Τζίμης Πανούσης)
-
Να κρατούσα για λίγο την αγάπη στα δυο μου χέρια,
να με κοιτούσε με αιδώ που μ΄άφησε μονάχη.
Ν ΄έσβηνα τη θλίψη μου μ΄ένα ποτό,
ν΄ άντεχα τον πόνο και ν΄άρχιζα απ΄την αρχή.
Να είχα τη δύναμη να ξεχάσω, να φωνάξω,
μα τόσα αν στο δρόμο μου διαβαίνουν και νικούν.
Μια νίκη εγώ και δέκα ήττες η αγάπη.
-
ΑΝΑΜΟΝΗ
Σε περιμένω.Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος
Που δέν έχει τί να περιμένει
Και όμως περιμένει.
Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζεί.
Αβάσταχτο είναι...Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο.
(Μενέλαος Λουντέμης)
-
Ok yes, ok yes
σε είδα στο Σύνταγμα προχτές..
Ok no, ok no
από την πόρτα σου περνώ..
Ok yes, ok yes
πάμε για εκλογές...
Μπέζος
-
Στα ορυχεία του νου οι εργάτες απέκαμαν,
άδικος κόπος,
το υλικό των ονείρων καταναλώθηκε.
Το όνειρο σώπασε.
Η ηχώ του στοιχειώνει τις στοές του μυαλού.
Στα κλουβιά ξεψυχούν καναρίνια
που δεν πρόφτασαν να μάθουν τραγούδια.
Σαν άδειο βαγόνι μια ψυχή αδειανή,
μια λάμπα που σβήνει
κι ένας ύπνος βαθύς να σε πνίγει.
-
Σκέφτηκα να αλλάξω τα λόγια
που με πείσμα σου έγραψα χτες,
-ξέρω σε πόνεσαν τόσο-
να τα βάψω με χρώμα
μήπως τώρα τα θες.
Μα δεν βρίσκω το λόγο
γιατί υπάρχουν ακόμα γραμμές.
ΕΥΤΥΧΩΣ που οι λέξεις είναι τόσο φτηνές.
-
Να φύγω λέω απ΄εδώ,
ν΄αλλάξω θεέ μου ουρανό.
Μα με χτυπά αλύπητα η βροχή
και το χαλάζι που αντηχεί.
Είμαι μονάχη στη βροχή
δεν συναντώ ούτε σκυλί
και με πλακώνει μια σιωπή
που βρίσκει μέσα την ψυχή...
Κρατώντας την ομοιοκαταληξία σκότωσα το ποίημα.
-
Απέραντη η θλίψη μου διαβαίνει μονοπάτια
που κανείς δεν θα διάλεγε ποτέ.
Σε δρόμους μοναχικούς ελάχιστο το φως
που δεν θέλω να φωτίζει τίποτα.
Αδυνατώ να μαζέψω την καρδιά μου
που είναι χίλια μικρά κομμάτια.
Δεν θέλω να σταθώ πουθενά,
να περπατώ στο πουθενά
και κάπου εκεί ας χαθώ...
-
Κιφ
...........................
Στον ώμο το δισάκι μου σε σας ξαναγυρνώ
φωτιά νερό αέρα μου και χώμα
δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό
δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα
Άλκης Αλκαίος
-
Ἰωάννης Πολέμης (1862-1924): ποιητὴς καὶ θεατρικὸς συγγραφέας ἀπὸ τὴν Ἀθήνα.
Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας
Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;
Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;
Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι
καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;
κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα
ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,
ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα
μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;
Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,
καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ
καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα
καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!
και ένα αρθρο:
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=32671
-
Κάτι που δεν είναι δικό μου επιτέλους....μα το λατρεύω...Καβάφης
Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του Aχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο — αφανισμένο —
μια σάρκα τώρα ποταπή — το πνεύμα του χαμένο —
ανυπεράσπιστο — χωρίς πνοή —
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή.
Τα δάκρυα είδε ο Ζευς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλλίτερα να μην σας δίναμε, άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.»— Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυο τα ζώα τα ευγενή.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Τα Άλογα του Aχιλλέως (ανάγνωση)
-
Βροχὴ
Καβάφης
.......................
έχει λιγνά δυο δένδρα
μικρό ένα περιβόλι·
και κάμνει εκεί της εξοχής
μια παρωδία το νερό —
μπαίνοντας σε κλωνάρια
οπού δεν έχουν μυστικά·
ποτίζοντας τες ρίζες
που έχουν ασθενικό χυμό·
τρέχοντας εις το φύλλωμα
που με κλωστές δεμένο
πεζό και μελαγχολικό
κρεμνά στα παραθύρια·
και πλένοντας καχεκτικά
φυτά που μες σε γλάστρες
τα ’στησ’ αράδα-αράδα
μια φρόνιμη νοικοκυρά.
Βροχή, που τα μικρά παιδιά
κοιτάζουνε χαρούμενα
μέσ’ από κάμαρη ζεστή,
κι όσο πληθαίνει το νερό
και πέφτει πιο μεγάλα,
χτυπούν τα χέρια και πηδούν.
Βροχή, που ακούν οι γέροι
με σκυθρωπήν υπομονή,
με βαρεμό κι ανία·
γιατί εκείνοι από ένστικτον
δεν αγαπούνε διόλου
βρεμμένο χώμα και σκιές.
Βροχή, βροχή — εξακολουθεί
πάντα ραγδαία να βρέχει.
Μα τώρα πια δεν βλέπω.
Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά
του παραθύρου το υαλί.
Στην επιφάνειά του
τρέχουν, γλιστρούν, κι απλώνονται
κι ανεβοκατεβαίνουν
ρανίδες σκορπισμένες
και κάθε μια λεκιάζει
και κάθε μια θαμπώνει.
Και μόλις πλέον φαίνεται
θολά-θολά ο δρόμος
και μες σε πάχνη νερουλή
τα σπίτια και τ’ αμάξια.
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
-
Και ο δεύτερος ποιητὴς που λατρεύω...
Καρυωτάκης
Σε παλαιό συμφοιτητὴ
Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε.
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.
Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ' όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.
Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ' άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα 'χουν της Ειρήνης.
Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα' ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.
Θ' ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα 'ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα 'ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.
-
Καβάφης
Έπος Kαρδίας- Κρυμμένα
Μετά σου το παν, νομίζω, προσηνές με μειδιά,
στον καθρέπτη των ματιών σου την χαράν αντανακλά.
Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά
απ’ εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά
και στα χείλη μου ορμούνε με μια μόνη σου ματιά.
Μη με ομιλής αν θέλης, μη με πης γοητευτικά
λόγια αγάπης και λατρείας. Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πως σε θέλω, να σ’ εγγίζω, την δροσιά
του πρωιού που αναπνέεις ν’ αναπνέω· κι αν και αυτά
υπερβολικά τα βρίσκης, να σε βλέπω μοναχά!
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
-
Μίλα μου αν δεις τ΄αστέρια,
μίλα μου αν μ αγαπάς....
Αν το φως αγγίζει τη βροχή...
αν εκεί που πας και περπατάς
το τώρα ζωγραφίζει έναν ήλιο
που αρνείται να δύσει...
-
Καβάφης
Ένας Έρως-Αποκηρυγμένα
Δεν λιγοστεύ’ η συμφορά όσω και αν την λέγης.
Aλλ’ είναι πόνοι που ήσυχα μες στην καρδιά δεν μένουν.
Διψούν με το παράπονο να βγουν να ξεθυμάνουν.
Ο Aντώνης με αγάπησε κ’ εγώ τον αγαπούσα.
Και μ’ έδωκε τον λόγο του πως άλλην δεν θα πάρη!
Aλλ’ ήτανε πτωχός πολύ κ’ είχεν υπερηφάνεια.
Γι’ αυτό σηκώθη κ’ έφυγε μ’ έν’ άτυχο καράβι
με τον σκοπό να βρη δουλειά, μια τέχνη ν’ αποκτήση.
Να γίνη ναύτης ήθελε, και πλοίαρχος μια μέρα,
κ’ έπειτα να στεφανωθή μ’ ήσυχη την καρδιά του.
Aχ, μια χρονιά δεν σώθηκε· και πέφτει ο πατέρας
και σπάνει το ποδάρι του και το δεξί του χέρι.
Aρρώστησεν η μάνα μου. Ό,τι μας είχε μείνει,
λίγο μπακίρι παλαιό, ασημικό ολίγο,
κάτι μικρά διαμαντικά που φύλαγ’ η μητέρα,
πουλήθηκαν για τίποτε.
Έγιν’ η συμφορά μας
η ομιλία του χωριού. Εις τα μεγάλα σπίτια
την είδησί της έδωκαν, κι από τ’ αρχοντικό του
συχνά ο Σταύρος ήρχονταν σαν φίλος και προστάτης
στο σπίτι μας... και μ’ έβλεπε μ’ αγάπη μες στα μάτια.
Δεν δούλεβ’ ο πατέρας μου· η μάνα δεν κεντούσε,
Μέρα και νύχτα δούλεβα και έχυνα το φως μου
κι’ ωστόσο δεν κατόρθωνα να βγάλω το ψωμί των.
Ο Σταύρος ήταν πλούσιος και με καρδιά μεγάλη.
Aπλά — χωρίς καυχήματα, χωρίς κομποφανία —
και μυστικά, τους έδιδε τα μέσα και τους ζούσε.
Και η ψυχή μου χαίρονταν για τους φτωχούς γονείς μου —
και η ψυχή μου έκλαιε για την φτωχή εμένα.
Πολύ καιρό δεν άργησεν η άτυχη ημέρα
που μες στον κάμπο στάθηκε κοντά μου, και με πήρε
το χέρι και με κύτταζε... Έτρεμα σαν το φύλλο
γιατ’ ήξευρα τι ήθελε, και δεν τον αγαπούσα...
Εδίσταζαν στα χείλη του τα λόγια — ως που είπε·
«Φρόσω, για το χατίρι τους δεν στέργεις να με πάρης;»
Όχι μ’ εφώναζ’ η καρδιά ζητώντας τον Aντώνη.
Aλλά βαρυά σηκώθηκε Βοριάς αγριεμένος,
κ’ έλεγαν το καράβι του πως χάθηκε στα ξένα.
Aχ, πώς εβγήκε το σκληρό, φαρμακευμένο ψέμα!...
Aχ, πώς να ζω η δύστυχη να κλαίω νύχτα, μέρα!...
Μ’ έλεγε ο πατέρας μου πολλά για να με πείση.
Aλλ’ η καλή μητέρα μου δεν μ’ έλεγε μια λέξι,
μόνο στα μάτια μ’ έβλεπε, κ’ η λύπη και η φτώχεια
έτρεχαν από πάνω της. Έχασα κάθε θάρρος.
Δεν βάσταξα. Τον έδωκα το χέρι μου. Θαμμένη
βαθυά μέσα στην θάλασσα ήτανε η καρδιά μου.
Όλαις η κόραις του χωριού την τύχην μου φθονούσαν
που έπαιρν’ άνδρα πλούσιο και άρχοντα μεγάλο,
εγώ μια κόρη χωρική, εγώ φτωχειά μια κόρη.
Δεν είδε μεγαλείτερο γάμο απ’ τον δικό μας
ποτέ του το χωριό. Μικροί, μεγάλοι μαζωχθήκαν
για να ιδούν του άρχοντα την τυχερή την νύφη.
Με πασχαλιαίς τον δρόμο μας έρραναν και με ρόδα.
Παντού χοροί και μουσικαίς, τραγούδια και τραπέζια.
Για μένα νύχτα ήτανε. Μαύρα φορούσαν όλα.
Τέσσαρες μήνες πέρασαν μονάχα που τον πήρα,
και μια βραδυά που έρημη στην πόρτα του σπιτιού μου
στέκουμουν, βλέπω την σκιά εμπρός μου του Aντώνη.
Με φάνηκε σαν όνειρο, δεν πίστευα στο φως μου·
έως που μ’ είπ’ «Aγάπη μου, γιατ’ είσαι λυπημένη;
Τα βάσανά μας τέλεψαν, ήλθα για να σε πάρω.»
Πικρά, πικρά τον δέχθηκα και του τα είπα όλα.
Και έσφιξα τα χέρια του σαν πριν μες στα δικά μου,
και τον εφίλησα σαν πριν, κ’ έκλαψα στον λαιμό του.
Είπα πως δεν αγάπησα άλλον από εκείνον...
Τον είπα πως με ’γέλασαν, πως μες στην τρικυμία
επίστεψα που πνίχθηκε... Πως μόνο για χατίρι
της μάνας, του πατέρα μου πανδρεύθηκα... Μαζύ του
πως προτιμούσα βάσανα, φτώχεια, και καταφρόνια,
απ’ όσα πλούτη έχ’ η γη που να τα φέρνη άλλος...
Τον είπα πως τον αγαπώ σαν πρώτα, μόνον τώρα
ο έρως μου είναι φωτιά άσβεστη που με καίει,
τώρα που ξέρω πως ποτέ, ποτέ, ποτέ δικός μου
δεν θε να γίνη και εγώ δική του .. Και τον είπα,
απ’ την παληά αγάπη του αν έμεινε ολίγη,
να ορκισθή να μη με διή ποτέ πια στην ζωή του...
Και άλλα, άλλα έλεγα· άλλα που δεν θυμούμαι.
Έκαιε το κεφάλι μου. Με έφευγε ο νους μου.
Τώρα πια όλα τέλεψαν. Εμαύρισ’ η ζωή μου.
Δεν θάχη πια ποτέ χαρά για μέν’ αυτός ο κόσμος.
Aς μ’ έπαιρνε ο θάνατος!... Aλλά πώς να πεθάνω —
έχω πληγή μες στην καρδιά, μα είμ’ ακόμη νέα.
(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)
Ένα ποίημα που μου ταιριάζει ψυχικά....
-
Στα βάσανα και στους καημούς εχάθη η ζωή μου,
τις μέρες μου τελέψανε φουρτούνες μανιασμένες.
Ν΄ άνοιγα τα πέλαγα, ν΄ έκρυβα την ψυχή μου,
ν΄άπλωνα το σώμα μου σ΄ένα ερημονήσι,
να περπατούσα στη βροχή, ν΄έλυνα τα μαλλιά μου,
ν΄άφηνα τη θλίψη μου σε όρη να βαδίσει.
Να βάδιζα σε ερημικούς μα και καθάριους δρόμους
και αντί τα πλούτη όλα του θεού ας είχα μιά αγάπη.
-
Καβάφης
Πρόσθεσις-Κρυμμένα
Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω —
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί
απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
-
(http://1.bp.blogspot.com/-KI6pgkv627c/U0kxtThWxSI/AAAAAAAAAWs/YQ-PydQIhyw/s1600/san-etoimos-apo-kairo-aleksandreia-kavafis.jpg)
Όταν ήμουν 16 χρονών, στη Β Λυκείου, διδαχτήκαμε την "Ιθάκη". Εντυπωσιάστηκα πολύ. 1 χρόνο μετά την απήγγειλα σε έναν 25χρονο απόφοιτο Γυμνασίου με το ζόρι και με άκουγε εκστασιασμένος. Νομίζω ποτέ δεν του απήγγειλαν. Και το ποίημα το κράτησα οδηγό στη ζωή μου. 27 χρόνια μετά ο Καβάφης στέκεται ακόμα μαζί μου ως φωτεινός σηματοδότης και πηγή έμπνευσης για όσα ζω εξαιτίας της κρίσης. Την απώλεια επαγγελματικής ιδιότητας (μιας και στην ουσία καταργήθηκε το επάγγελμα του καθηγητή, τουλάχιστον στην ειδικότητά μου), τη μετατροπή του μέλλοντός μου σε κατάσταση μόνιμης ανασφάλειας. Αλλά πάμε μπροστά:
(https://xartografos.files.wordpress.com/2011/02/kavafis_apoleipein_1.jpg)
-
Από τη βροχερή Θεσσαλονίκη
Έφυγε πια το ζεστό καλοκαιράκι
και το φθινόπωρο με τις βροχές φάνηκε με καμάρι.
Ποτάμια τρέχουν τα νερά σαν κρήνες στολισμένες.
Τα δένδρα τώρα βάρυναν με τα κλαδιά στο χώμα,
Πόση ομορφιά απλώνεται τριγύρω μου στη φύση,
πόσο αρμονικά τα χρώματα δένουν με τη ψυχή μου.
Το γκρίζο του ουρανού να διασπά εκείνο το γαλάζιο
που σαν μαζί του δένεται γεννά γλυκιές ελπίδες.
Ελπίδες πως σε αυτήν την εποχή μπορεί και να ελπίσω....
-
Μπορεί και να ελπίσεις...
Πάντα μετά από κάθε δύση μια νέα ανατολή προβάλλει...
Δε μπορεί .. κάποτε θα ανατείλει και ο ήλιος στην εκπαίδευση...
-
Κατερίνα Γώγου
Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ
Σ' ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...
-
Πρέβεζα - Κώστας Καρυωτάκης
Ο Κώστας Καρυωτάκης τον Ιούνιο του 1928 αποσπάται στην Πρέβεζα. Ήδη είναι αηδιασμένος από τη γραφειοκρατία και τη ζωή του δημόσιου υπάλληλου. Η αηδία γίνεται απόγνωση σε γράμματα που στέλνει σε συγγενείς και φίλους του. Την 1η Ιουλίου στέλνει σε ένα ξαδερφό του το ομώνυμο ποίημα.
ΠΡΕΒΕΖΑ
Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμύδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια "ελλειπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ισως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Πολλοί που αγαπούν την Πρέβεζα θεωρούν ότι ο Καρυωτάκης με αυτό το ποίημα του την αδικεί. Από την άλλη μεριά για ποιά Πρέβεζα μιλάμε; Για την Πρέβεζα που μόλις πριν από 17 χρόνια έχει απελευθερωθεί από τους τούρκους. Για την Πρέβεζα που ο πιο σύντομος τρόπος να την προσεγγίσεις εκείνη την εποχή ήταν ένα πολύωρο ταξίδι με ατμόπλοιο από την Πάτρα. Άλλωστε η Πρέβεζα είχε την ατυχία να βρεθεί στο τέλος της τραγικής διαδρομής του Κώστα Καρυωτάκη, που 20 μέρες μετά αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Θα μπορούσε στη θέση της να είναι μια οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη του μεσοπολέμου.
ΠΡΕΒΕΖΑ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
-
Λυπητερά ποιήματα...
Σήμερα πάντως η μέρα είναι ηλιόλουστη...
Κελαηδούν τα βουνά!!!!!!!!
Καλημέρα :-)
-
Λυπητερά ποιήματα...
Σήμερα πάντως η μέρα είναι ηλιόλουστη...
Κελαηδούν τα βουνά!!!!!!!!
Καλημέρα :-)
Λατρεύω τα λυπητερά ποιήματα. :) Αλλά δεν είμαι πια λυπημένη.Όχι από σήμερα.
-
Είμαι αυτή που έκανε τα πάντα,
και που δεν θα κάνει πια τίποτα.
Θα γυρίσω για πρώτη φορά να δω
όσα αρνήθηκα μα δε μ αρνήθηκαν
διότι η ευτυχία δεν είναι για δειλούς.
Και ο καθείς είναι άξιος της μοίρας του.
-
Η ποίηση θέλει ισορροπία... Και είναι λυτρωτική πολλές φορες...
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
Υπουργείο, ευθύνες και δουλειά,
άγχος,συνάφειες και μεταπτυχιακά
στους διαδρόμους συνωστισμός
και ασταμάτητα το κινητό χτυπά.
Να βγάλεις εγκύκλιο το πρωί,
να τη μαζέψεις αυθωρεί,
να διορθώσεις, να υπογράψεις και φτου κι απ'την αρχή
Μετά να εκδοθεί το ΦΕΚ ,γαμώ την Ειδική και τα ΕΕΕΕΚ
έρχονται και οι εκλογές, give me a break!
Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη
είναι ένα κουτάκι που με κυνηγάει
να βρώ δουλειά μακριά απ'το σπίτι.
Θέλω βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά,
του αναπληρωτή τα τρελά τα λεφτά.
Θέλω στην Δευτεροβάθμια ν'ανάψω φωτιά,
θα μας βρεί ο χειμώνας στην ουρά.
Θέλω να επιμορφωθώ και να μείνω έτσι πάντα,
με τον κύριο Κουρμπέτη να χορέψω labanda.
Λοιπόν έλα, στη μηχανή ανέβα.
Πάμε Χαβάη μ΄ένα τικ.
Πήρα πτυχίο για στρώμα, δυο τρία χαρτιά ακόμα,
Braille και νοηματική μ’ ωραίο χρώμα.
Άμα θες έχω και προυπηρεσία ακόμα,
με 30 δείκτη προστασίας απ'τα δυσπρόσιτα για το σώμα.
Δεν ξέρω ακριβώς τι άλλο θα πρέπει
να πάρω αφού έμεινα μ’ άδεια τσέπη.
Μπαλτά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει.
Αν τελικά μας στείλουν στη Χαβάη
πάρε κι εσύ λεφτά απ’ το σπίτι.
-
Παλαμάς.
Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι
Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι
στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή.
Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.
Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη
τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ,
μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.
Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι,
ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ,
κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.
Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα,
σκίζει μιὰ χέρσα ἁπλοχωριά,
σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι
κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ.
Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη,
τὸν καβαλλάρη νηστικό,
τὸν πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στὸν κουρνιαχτό.
Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω
μὲ μιὰ βρυσούλα στὴν αὐλή,
πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει
κι ἡ θύρα του θἆναι ἀνοιχτή.
-
Παλαμάς
Σ᾿ ἀγαπῶ...
Σ᾿ ἀγαπῶ μὲ τὴ γλώσσα
τοῦ πουλιοῦ τ᾿ ἀηδονιοῦ
καὶ μὲ τ᾿ ἄφραστα· μ᾿ ὅσα
στὸ θαμπό μου τὸ νοῦ
μισοζοῦν, ἀργορεύουν,
ἀπὸ χάος λαός,
κ᾿ ἐναγώνια γυρεύουν
τὴ μορφὴ καὶ τὸ φῶς.
Σ᾿ ἀγαπῶ μ᾿ ὅλα τ᾿ ἄστρα
τοῦ βαθιοῦ μου οὐρανοῦ.
Στήσου, ἀγάπη μου πλάστρα
στὸ θαμπό μου τὸ νοῦ,
καὶ τῶν ἴσκιων τὸ σμάρι
βουΐζει γύρω σου, ὢ πῶς!
ἀπὸ σὲ γιὰ νὰ πάρη
τὴ μορφὴ καὶ τὸ φῶς.
Τὰ παράκαιρα, 1919
Ἅπαντα, τόμ. Ζ´, σελ. 188
-
Καράβι έχω μυστικό
απ΄όνειρα φτιαγμένο
όταν στην πλώρη του σταθώ
αρχίζει μαγεμένο
ταξίδι δίπλα σου να ρθώ
κοντά σου ν΄ανασαίνω
Απ΄τα επτά νησιά περνώ
τα σύμβολα να κλέψω
μύθους κι αγάπες για να δω
για σε να ζωντανέψω!
Να δω ν'ακούσω απ΄τα παλιά,
βιολιά και μουσικές,
χρώματα, αρώματα θεϊκά,
έρωτες και χαρές!
Μέσα στα κύματα πηδώ
θάλασσα μας ενώνει
Τρέχω μαζί σου να βρεθώ
αρπάζω το τιμόνι
Καράβι έχω μαγικό
για να σε ταξιδεύω
πάνω στο χρόνο θα γυρνώ
κι όλο θα σε γητεύω
-
Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)
Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ’ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για σένα,
όλα για σένα, για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.
Οδυσσέας Ελύτης
-
Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)
Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ’ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για σένα,
όλα για σένα, για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.
Οδυσσέας Ελύτης
Καλημέρα. Αυτό το ποίημα το διάβασα για πρώτη φορά στο κυλικείο της Θεολογίας. Πρωτοετής στο κλασικό δίχως φίλους, έψαχνα να καθήσω κάπου ήρεμα και να ξεφυλλίσω την ποιητική συλλογή που μας είχαν μοιράσει στο μάθημα.Το μάτι μου καρφώθηκε σ΄αυτό το ποίημα. Το αντέγραψα..ακριβώς αυτό το απόσπασμα. Από τότε λάτρεψα τα ποιήματα.Άρχισα να γράφω και γω. Έκανα μια ευχή...όσα λέει το ποίημα να υπάρχουν.Κάποτε θα το έβαζα στο νήμα...το σκεφτόμουν αλλά δεν το έκανα. Μπράβο σου λοιπόν.Μου θύμισες πως ήμουν.... :-*
-
anemona ...σ' αυτό που έλεγες...ναι υπάρχει ! το ποίημα αυτό είναι η απόδειξη ...όταν το βρεις όσο μπορείς προφύλαξέ το ! :)
Οδυσσέα Ελύτη
ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ (1971)
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο
Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
II
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική
Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.
III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.
V
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια
Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.
VI
Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
της θάλασσας
Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί
Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
τον Παράδεισο!
VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.
http://www.elytis.edicypages.com/526351158870/529978158870
-
Ένας απλός άνθρωπος που γνώρισα προσωπικά ...και ένας χαρισματικός άνθρωπος...
Κωνσταντίνος Κόλιος
Η Έρημος
Πολλά έχουν γραφτεί για την έρημο, πολλές οι ταυτίσεις της ψυχής μαζί της. Για την έρημη διάθεση, για το έρημο τοπίο, για την ερημιά της μοναξιάς, για την ερημιά της σιωπής, κι εγώ ένα πράγμα ξέρω για την έρημο: πως την διασχίζεις. Μέσα σου την περπατάς έξω την βαδίζεις.
Μέσα στην έρημο βρίσκεις το θεό, τα άνθη, τις πηγές, επειδή η έρημος είναι ένα ξερό, χέρσο κι ίδιο στοιχείο, έτσι, ό,τι μέσα στην έρημο ξεχωρίζει είναι πολύτιμο. Μέσα στην έρημο ένα σπυρί είναι ένα τσουβάλι στάρι και μια σταγόνα ένα βαρέλι νερό. Πως θα μπορούσα να κατηγορήσω τις ερήμους; αφού δίχως αυτές όλα είναι ίδια και δεν αφήνουν μεγάλες συγκινήσεις. Μα μέσα στην έρημο, πόσο πολύτιμη γίνεται μια σταγόνα νερό, πόσο πολύτιμη τη φτιάχνει η δίψα. Θέλω να πω αν δεν διασχίσεις την έρημο δύσκολα ξεχωρίζεις τις αξίες.
Μπορείς με τη φαντασία να πεις αυτό είναι καλό κι εκείνο κακό, να πεις αυτό το θέλω κι εκείνο όχι. Μα αν η έρημος αποχτήσει εκείνη την εξουσία στην ύπαρξή σου να σε κυριέψει, και πας κοντά, πολύ κοντά στην αλήθεια σου σαν να είναι αδύνατον άλλο να την αποφύγεις… τότε βλέπεις καθαρά, τις μεταμορφώσεις, τα θαύματα, γιατί, εσφαλμένα λένε πως η έρημος γεννά παραισθήσεις, όλοι οι άλλοι τόποι γεννούν παραισθήσεις εκτός απ’ την έρημο. Στην έρημο εκείνο που είναι είναι, εκείνο που δεν είναι δεν είναι, και δεν υπάρχει τίποτα άλλο ενδιάμεσα.
Στην έρημο τίποτα δεν σε γελά.
Υπάρχει μια στενή είσοδος για να μπεις στην έρημο, μια δίοδος μυστική, μα είναι η έρημος γλυκιά, μια πλανεύτρα γυναίκα, πολλές οι ηδονές που καραδοκούν να σ’ αρπάξουν, γιατί η έρημος είναι ολόκληρη ένα πλέγμα δρόμων, μπορείς να χαθείς και να μείνεις για πάντα στην αγκαλιά της.
Γιατί η έρημος, όσο είναι τρομαχτική, άλλο τόσο είναι θελκτική, κρύβει όλα τα μυστήρια, λίγοι κατεβαίνουν στην έρημο, κι ακόμα λιγότεροι καταφέρνουν να βγουν απ’ αυτήν, μα ενώ από μια στενή είσοδο μπαίνεις, αν καταφέρεις να βγεις βγαίνεις από μια πύλη πλατιά. Αν κι απ’ την έρημο ποτέ στα αλήθεια δεν βγαίνεις, γίνεσαι κάτοικος της ερήμου, το πολύ να φτιάξεις δική σου όαση, να φέρεις και δυο βιολιά, λίγη μουσική να παίζει τις νύχτες, η έρημος είναι ευλογημένη και την αποφεύγει κανείς γιατί κρύβει μια ευλογία ασήκωτη.
Η έρημος, η απέραντη έρημος, που ούτε να την μοιραστείς μπορείς ούτε να την περιγράψεις, κι όλα μέσα σ’ αυτήν είναι απλές διακυμάνσεις, ο έρωτας, οι φιλίες, οι συντροφιές, οι ματαιοδοξίες, οι φιλοδοξίες, τα πάθη κι οι πόθοι, όλα είναι ανίκανα να την ταράξουν, μόνο στην απαλή άμμο της ερήμου παίζουν και κάνουν σκέρτσα σαν παιδιά. Όμως η έρημος είναι η βάση, μια έρημος από νερό, κι όλα τα άλλα διακυμάνσεις στα ήρεμα νερά της.
Η έρημος είναι όλη μια δοκιμασία, και μέσα στον κόσμο την βιώνεις και την προχωράς, μα δεν είναι το ίδιο με το να γίνεις κάτοικος της ερήμου, γνώστης της κι αγαπημένος της, η μεγάλη αγαπημένη έρημος που σε κλείνει στην αγκαλιά της, που μπορεί να σε αγαπήσει, που μπορεί με την ίδια ευκολία να σε σκοτώσει.
Οι δύο μυστικές δίοδοι της ερήμου κι η μεγάλη της κεντρική πλατεία.
Η έρημος, η πιο αγαπημένη πόρνη με την πιο αφιλόξενη φιλοξενία, ένας απέραντος δικός σου τόπος, μια δική σου ήπειρος στη γη, ένα κομμάτι δικό σου σύμπαν, κάτι που καθώς το διασχίζεις μπορεί και να πρασινίζει, είναι η ίδια η έρημος που ανθίζει.
-
Του ιδίου
Η Γυναίκα με τα Λευκά
Ωραία είσαι μέσα στα λευκά φορέματα
αν σε βρήκαν μπόρες, τρικυμίες και λοιπά
εσύ μέσα στα φορέματα τα λευκά, ωραία είσαι
σαν Παναγιά.
Μοιάζεις να περιφρονείς όλους τους άντρες καθώς βαδίζεις
όλες τις σκοτεινές υποθέσεις που για λίγο πίστεψαν
πως θα σε κάνουν δική τους.
Ωραία είσαι μέσα στα φορέματα τα λευκά
και το χαμόγελό σου το αστραφτερό σαν λάμψη
όπως μια ειρωνεία στα παραστρατήματα·
ωραία κι αέρινη σαν περπατάς και σαν πετάς
στη γη με το ένα νύχι σου ακουμπάς
ο έρωτας με χίλια ονόματα σε ξέρει.
Ωραία είσαι μέσα στα φορέματα τα λευκά
οι νύχτες σου από φλογισμένες πεταλούδες
ο πόθος σου για τ' ανοιχτά τραβά
το γέλιο σου μαζεύει τα παιδιά κοντά
το άρωμά σου να συναρπάζει ξέρει·
ωραία είσαι μέσα στα φορέματα τα λευκά
σε ξέρω και με ξέρεις
σε έχω δει σε άλλες νύχτες μακρινές να υποφέρεις.
Άκρη
triala.blogspot.com/
-
Την γέφυρα περνώ και το καράβι παίρνω
Να έρθω να σε βρω
Της αφορμής τον στίχο να εφεύρω
να ερωτευτώ
Κάτω από φοίνικες αγάπη να νοίωσω
το χάδι που νοσταλγώ
-
Κωνσταντίνος Κόλιος
Το Άγγιγμα
Θα έλεγε κανείς πως γεννηθήκαμε για να χαθούμε. Όμως εμείς σε μια στροφή του δρόμου στρίψαμε και πήραμε άλλο μονοπάτι. Θα έλεγε πως άλλοι γεννήθηκαν να ζήσουν και τη δική μας ζωή. Ποιος έζησε ποιος χάθηκε ποτέ δεν θα το μάθουμε, η βαθύτερή μας ιστορία ποτέ δεν θα ειπωθεί, τα κατάλληλα λόγια δεν θα βρεθούν. Μόνο μέσα στις αράδες των κειμένων μας κάτι κάποιος κάποτε θα καταλάβει, μια μικρή λάμψη τότε θα φωτίσει το βλέμμα του, η λάμψη της κατανόησης, ασυνείδητα θα σκεφτεί: αυτό το ξέρω, από μια άλλη ζωή ή την τωρινή, είναι πράγμα δικό μου, το ξέρω καλά, το έχω ζήσει, και μετά αυτή η λάμψη θα σβήσει.
Για να διαρκέσει πολλές τέτοιες μικρές λάμψεις πρέπει να γεννηθούν, να γίνουν μια αλυσίδα, τότε μπορεί να προκύψει ένας άνθρωπος δικός σου, μέσα απ’ αυτό το φως της κατανόησης.
Μα τι είναι η κατανόηση εκτός από πόνος; κι ο πόνος τι είναι εκτός από κατανόηση; μήπως για αυτό δεν θέλει κανείς να καταλάβει; και ποιος πόνεσε ώστε να πούμε πως αυτός ο άνθρωπος είναι δικός μας;
Ίσως όλοι. Υπάρχει αυτή η πιθανότητα λοιπόν: όλοι να έχουν πονέσει ή ακόμα και να πονούν. Όμως για ποιο λόγο κανείς πονά; κι εντέλει γιατί δεν αναγνωρίζονται οι άνθρωποι και ψηλαφίζονται στα τυφλά; ποια είναι τα ενωτικά τους στοιχεία που δεν τα βρίσκουν; θα μιλήσει κανείς επιτέλους!
Ενώνονται τα σώματα, ενώνονται τα στόματα, μα το να φιληθούν οι ψυχές τους απέχει αιώνες δρόμο. Βλέπω δύο ανθρώπους να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι και βλέπω δύο ανθρώπους να έχουν πιάσει δύο κορφές διαφορετικών βουνών. Είναι σύζυγοι, είναι εραστές, είναι σύντροφοι, μα προχωρούν μια ατελείωτη γέφυρα και δεν ανταμώνουν, κι αν τύχει κάπου να ανταμώσουν, να αναγνωριστούν, αυτή είναι μια σπίθα που τους απομακρύνει και τους χωρίζει.
Αν τύχει κάπου ο ένας μέσα στο σκοτάδι του να αγγίξει τον άλλον, αυτός είναι ηλεκτρισμός, που αντί να τους συναρπάσει τους φτιάχνει κάρβουνο. Γιατί το να αγγίζονται είναι ο τρόπος τους να απομακρυνθούν, επειδή πονούν. Επειδή το άγγιγμα είναι μια σπίθα που φέρνει την καταστροφή στην επιφάνεια, το ευλογημένο άγγιγμα που ΄χει όμως κάτι αβάσταχτο κι είναι σαν να βάζεις το χέρι στη φωτιά, κι είναι σαν να σκαλίζεις μια καλά σκεπασμένη πληγή, κι είναι σαν ο άνθρωπος να πρέπει να γίνει πρώτα ένας ικανός κι άριστος χειρουργός του εαυτού του, για να μπορέσει να αγγίξει και να αναδεύσει από μια πληγή όλο της το άρωμα. Γιατί το άρωμα στο αίμα κολυμπάει κι είναι κοντά όλα τα ανθρώπινα στοιχεία, τόσο που με μια απροσεξία μπορεί να κόψεις ζωτικό όργανο, τόσο που με μια φωνή μπορείς να ζωντανέψεις αρχαία κτήνη.
Είμαστε τόσο άγνωστοι μεταξύ μας που θα μπορούσε ο καθένας μας να φτιάξει ένα χωριστό έθνος και μια χωριστή θρησκεία. Μόνο καμιά φορά οι πόθοι μας σμίγουν, τα πάθη κι οι επιθυμίες μας, ίσως κι οι λόγοι μας, ως να εξαντληθούν. Τραβιόμαστε τότε ξανά στη γωνιά μας και γλείφουμε τις πληγές μας, στο δικό μας μερτικό του κόσμου, σε μια απομόνωση δίχως όρια.
Κοιτάζω στον δρόμο ένα χαμόγελο κι αναγνωρίζω την ψυχή του. Ποτέ δεν με βοήθησαν οι λέξεις σε μια γνωριμία, ποτέ δεν τις έδωσα σημασία, έβλεπα κάτι δικό μου στον άλλον κι αυτό ήταν. Οι λέξεις ούτε να το χαλάσουν ούτε να το φτιάξουν μπορούσαν. Αυτό δεν άλλαζε, κι αν περνούσαν πάνω απ’ το πρόσωπό του σύννεφα περαστικά, εκείνο το δικό μου στοιχείο στον άλλον πάλι ξεκαθάριζε κι άστραφτε. Δεν ήθελα άλλη απόδειξη, έλεγα όλα τα άλλα είναι αδυναμίες. Να ήταν μόνο αυτό σταθερό, αυτό το φως, αυτό που με λαχτάρα σημάδευα. Κι έλεγα τότε: νά, αυτό το πράγμα είναι η αθανασία, αυτή η σταθερότητα της αγάπης.
Μα η αγάπη σε ελάχιστους ανθρώπους είναι σταθερή. Περνάει απ’ το πρόσωπο, φέγγει στα μάτια, χαρίζει μια αίγλη, έναν πλούτο, μια βασιλεία στην μορφή και πάλι χάνεται. Κατεβαίνει στα σκοτάδια, μονομαχεί, ξιφομαχεί με τα ερπετά της ψυχής, τα κουλουριασμένα φίδια και νικά. Η αγάπη σκοτώνει και μετά παρουσιάζεται πάλι νικήτρια στη μορφή, φέγγει στο πρόσωπο θριαμβευτικά, στα μάτια και πάλι υποχωρεί, γιατί έχει πολλή δουλειά να κάνει, γιατί στα βάθη του ανθρώπου κατοίκησε σκοτάδι και ψάχνει η αγάπη συμμαχίες, χρειάζεται πίσω τη χαμένη πίστη για να τα καταφέρει, μα και τη δύναμη με το μέρος της. Να καταφέρει να εξολοθρέψει όλα τα ζιζάνια που πολιορκούν να καταστρέψουν το φως. Η αγάπη χρειάζεται τη σκέψη σου.
Αυτό το στοιχείο, αυτό το πέλαγος το ανοιχτό, δεν το ξέρουμε ακόμα, έχουμε για αυτό πολλά διαβάσει και πολλά ακούσει, μα δεν το ξέρουμε γιατί δεν έχουμε ακόμα κατακτήσει τη σιγουριά.
Μα θα πρέπει να είναι σαν μια πηγή που την ξεσκεπάζει κανείς μέσα απ’ τους θάμνους, με βαθύ καθαρό νερό, και τα δικά μας τα νερά είναι αρμυρά, είναι θαλασσινά, γιατί ρίξαμε αλάτι στις πληγές μας να τις κάψουμε και χρειάζονται τα δάκρυά μας τώρα τα γλυκά.
Μα τώρα, ποιος μπορεί ανάμεσά μας να ησυχάσει; ποιος ήσυχος να πεθάνει, να αναπαυθεί, να γαληνέψει, αν δεν πιει απ’ αυτά τα μακρινά καθαρά νερά; νομίζετε ποτέ θα ικανοποιηθούμε, θα ικανοποιήσουμε ποτέ τους εαυτούς μας με όσες συνταγές μας δόθηκαν; με όσες σκέψεις μας παραδόθηκαν; ποιος μπορεί να ξεγελάσει τον εαυτό του με κάτι λιγότερο και ποιος μπορεί ακόμα να το θέλει; κι αν το μπορεί και το θέλει στα νιάτα του νομίζετε θα μπορεί το ίδιο να το θέλει και να το μπορεί στην ωριμότητά του;
Τι θα πει τότε του θανάτου; συγνώμη λάθος, μου δίνετε ακόμα λίγο χρόνο και μια ευκαιρία γιατί δεν κατάλαβα τη ζωή σωστά; δε μου το επέτρεψε ο κόσμος ή δε βρήκα το κατάλληλο ταίρι;
Πως θα του δικαιολογηθεί του θανάτου; τι θα πει στον εαυτό του; πως θα αφήσει εδώ το σώμα του να φύγει; πως; πως θα αφήσει εδώ στη γη ένα βαρύ, ζαρωμένο και τρομαγμένο σώμα; που δεν άνοιξε ποτέ αρκετά να δραπετεύσει το άρωμά του. Πως θα αφήσει εδώ ένα σκελετωμένο αδικημένο κουφάρι κι επιπλέον τι θα πάρει μαζί του;
Κι αν δεν είναι καιρός τώρα να το σκεφτεί πότε θα το κάνει; γιατί με τι αυτά τα υπέρτατα συναισθήματα θα τα αναπληρώσει; με πόσα λιγότερα απ’ αυτά που αξίζει να αισθανθεί; και για ποιο λόγο να το κάνει, αφού όλοι οι λόγοι δεν αρκούν να πείσεις μια ψυχή πως δεν αξίζει τον θεό της.
-
"Το τραγούδι του γκιώνη"
του Κλ. Καρθαίου
Σε τόπο ερημικό,
βουβό διαβαίνει
Ζευγάρι ερωτικό:
Κείνη κλαμένη,
Κείνος μετράει σκυφτός
τα βήματά του.
Κι ο γκιώνης κλαίει κι αυτός
Στη μοναξιά του:
«Αγάπη και καυγάς
Από 'να αμπέλι.
Μαζύ θα τα τρυγάς
Και μη σε μέλει!...
Κι αν ζεις μ' επιθυμιές
Ειρήνης, σύρε
Μόνος στις ερημιές,
ή σκλάβος γύρε!...»
-
Δρόμος
Κωνσταντίνος Κόλιος
Θα πρέπει κανείς να προχωρά
έχουμε να διανύσουμε χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμου
θα πρέπει να ξεχνά, να αφήνει πίσω του, να αφήνει
εκτός κι αν δεν χρειάζεται
μα σχεδόν πάντα χρειάζεται.
Θα πρέπει κανείς να προσπερνά
υπάρχουν πολλά εμπόδια
που η δουλειά τους είναι να σε γυμνάζουν
να είσαι καλός στους ελιγμούς
να έχεις τον έλεγχο της σημασίας
αλλιώς χάθηκες.
Θα πρέπει κανείς να συγχωρά
όλη μέρα να συγχωρά
απ’ το πρωί ως το βράδυ
τίποτα να μην κρατά
όλα να τα ρίχνει στο πηγάδι
των προσευχών και των ευχών.
Θα πρέπει κανείς απεριόριστες νύχτες
να καθίσει να φτιάξει μια ιδανική
καθαρή εικόνα του εαυτού του
να την ξεκαθαρίσει μέσα απ’ τις άλγεβρες
να την τραβήξει μέσα απ’ τις χημείες
να τη βρει μέσα στις αχυρώνες
να μείνει σ’ αυτήν προσηλωμένος
ως το τέλος εις τους αιώνας των αιώνων
ενώ γύρω του θα γίνεται ένα πανδαιμόνιο
αντιπερισπασμού, παραισθήσεων
αμφιβολιών και πειρασμών
Αυτός να μείνει πιστός ως το τέλος
στην αγάπη του για κάτι
κι όλες τις ευκαιρίες της παρέκκλισης
να τις μετατρέψει σε ευκαιρίες
μιας ευθείας.
Θα πρέπει κανείς ατέλειωτες νύχτες
να καθίσει και να αφαιρέσει απ’ το τοπίο
ένα ένα όλα τα αγκάθια απ’ τα λουλούδια.
-
Το φως λιγοστό στα μάτια μου μπροστά,
τα χέρια μου γεμάτα από τα πάντα,
σε μια φυλακή ξανά που πια απόδραση
δεν έχω και δεν υπάρχει.
Τα πάντα να κυλούν δίχως να μπορώ να τα προλάβω,
χίλια τρένα στο δρόμο μου να τρέχουν για μένα.
Μα εγώ δεν πρόλαβα να τα σταματήσω σαν ανέβηκα
και εκεί πάνω αυτά θα τρέχουν όπου θέλουν
με εμένα να ατενίζω σαν χαμένη το δρόμο.
-
Τί να κόψω και να μοιράσω;
Τόση αγάπη πώς ν αρνηθώ;
Πόσο τρέμω στα τόσα συναισθήματα,
πως λυγίζω σε τόση στοργή.
Μια φορά που θέλω να κλάψω
από λύπη, χαρά δεν ξέρω.
-
Κλείτος Κύρου
ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ
Η ώριμη στιγμή του χωρισμού
Μας πρόφτασε βιαστικά
Φορέσαμε κι οι δύο από ένα χαμόγελο
Ελέγχαμε τις χειρονομίες μας
Και ξεφυλλίζαμε
Τις μέρες που θα ’ρθουν
Βέβαια
Ήταν άσχημο να το συλλογιστώ
Πώς τα χέρια μου
Δεν θα τύλιγαν πια
Τις γραμμές του κορμιού της.
Άνοιξε την τσάντα
Και μου επέστρεψε δυο βιβλία
Ένα κίτρινο πουκάμισο
Και μιαν αλυσίδα
- Λοιπόν
Τώρα δεν έχω πια τίποτα δικό σου
Και ‘σύ νομίζω δεν έχεις τίποτα δικό μου
Δεν απάντησα
Μου έσφιξε τα χέρια
Κι απομακρύνθηκε
Δες έχεις πια τίποτε δικό μου
Κι όμως
Τη θύμησή της
Τη δίπλωσα προσεχτικά
Και την κρατώ ακόμα.
-
Να ορίσουμε τη χαρά,
να ορίσουμε το γέλιο,
Να οριοθετήσουμε την αγάπη,
να μπορέσουμε, να μπορούμε.
Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό,
να μην ελπίζεις.
Δεν έχει μέτρο η αγάπη,
δεν έχει όρια.Δεν έχει άκρη,
δεν έχει τέλος.
-
Δεν αντέχω να γελάσω πια ούτε για μια στιγμή.
Δεν μπορώ πια να ελπίσω σε τίποτα.
Τίποτα δεν θα κάνω.Θα ατενίζω τη ζωή να με
προσπερνά με τόση λύπη όση ποτέ δεν είχα.
Θα υποταχθώ στη μοίρα μου,δεν θα σηκώσω το κεφάλι.
Δεν θα αντιδράσω. Ένα κόσμημα η λύπη που θα το φορέσω.
Χαρά για όσους μ ασπλαχνιά μου το μοιράσαν κάποτε.
Δεν θα κακίσω κανέναν.Αυτή η στάση δεν μου ταιριάζει.
Δεν θα κάνω τίποτα με άδεια χέρια που μ αφήσανε.
Ας χαίρονται λοιπόν οι άλλοι και ας πίνουν το κρασί της
λύπης μου στην τελειότητα μου που εξυμνούν δίχως
να θέλουν να δουν πως το λουλούδι μου μαράθηκε σ όλα τα βάζα.
-
Συγγνώμη για την παρέμβαση.. αλλά αν αρκετά από αυτά που γράφονται εδώ είναι υποτίθεται ποιήματα, που είναι το μέτρο, ο ρυθμός, η ομοιοκαταληξία (η οποία δεν θα ήταν τόσο απαραίτητη ίσως, αν υπήρχαν τα 2 πρώτα);
Καλοπροαίρετα..
-
Αυτόματη γραφή.Υπόσχομαι στο επόμενο.Έχασα τον ειρμό μου και λυπάμαι. :(
-
Ιωάννης Πολέμης
Ἐξομολόγηση
Παπᾶ, μιὰ κόρη ἀγάπησα
καὶ μ᾿ ἀγαποῦσε σὰν τρελή·
μιὰ μέρα τὴν ἀγκάλιασα,
πῆρα τὸ πρῶτο της φιλί.
Παπᾶ, τί συλλογᾶσαι;
-Ἂν τὴν ἀγάπησες πολύ,
συχωρεμένος νἆσαι.
-Μιὰ μέρα ἐκείνη ἐρίχτηκε
στὴν ἀγκαλιά μου ντροπαλή,
κι ἁμάρτησα κι ἁμάρτησε
ὄχι μονάχα μὲ φιλί.
Παπᾶ, τί συλλογᾶσαι;
-Ἂν τὴν ἀγάπησες πολύ,
συχωρεμένος νἆσαι.
-Μιὰ μέρα τὴν παράτησα
τὴν ὄμορφην ἁμαρτωλὴ
καὶ δὲν τῆς ξαναζήτησα
μήτ᾿ ἀγκαλιὰ μήτε φιλί.
Παπᾶ, τί συλλογᾶσαι;
-Δὲν τὴν ἀγάπησες πολύ,
καταραμένος νἆσαι.
-
Πόση βροχή θα ανακαλέσω
για να μιλήσω για την αγάπη;
Να μετρώ λίγο
και να συλλαβίζω δειλά
την ανάσα σου,
τα ίχνη σου στο μικρό σπίτι,
κάτι άλλο δεν έχω μάθει..
Να χάνω το βηματισμό μου
ακολουθώντας αυτά τα ίχνη,
να ταξιδεύω στη σκοτεινή θάλασσα μόνος,
ολομόναχος,
κάτι άλλο δεν έχω μάθει..
Να ζωγραφίζω χαράματα το θάνατο
στο παγωμένο κατάστρωμα,
να βλέπω το νικημένο βλέμμα σου
στα σκοτεινά κύματα,
κάτι άλλο δεν έχω μάθει..
-
Μάθε μου δυο βήματα απόψε,
σε παρακαλώ.
Είμαι μόνος
και πήρα πολλά βιβλία,
λεξικά και γραμματικές,
να μεταφράσω την απώλεια,
να κλίνω την απουσία...
Τα έχω στοιβάξει
δίπλα στην ενοχή,
μάθε μου μόνο δυο βήματα απόψε,
για να μην πέφτω στο σκοτάδι,
για να μην πέφτω κι άλλο..
-
Συγγνώμη για την παρέμβαση.. αλλά αν αρκετά από αυτά που γράφονται εδώ είναι υποτίθεται ποιήματα, που είναι το μέτρο, ο ρυθμός, η ομοιοκαταληξία (η οποία δεν θα ήταν τόσο απαραίτητη ίσως, αν υπήρχαν τα 2 πρώτα);
Καλοπροαίρετα..
:) Των θετικών επιστημών είσαι; Δεν είναι υποχρεωτικά όσα γράφεις. Εξαρτάται από το είδος της ποίησης. Πάρε μια ιδέα εδώ http://giouga.blogspot.gr/2014/02/blog-post_16.html (http://giouga.blogspot.gr/2014/02/blog-post_16.html)
-
(http://image.slidesharecdn.com/ss-1211825091270284-8/95/-7-728.jpg?cb=1211799921)
-
Αυτοί είναι οι πιο συγκλονιστικοί στίχοι που έχω διαβάσει ποτέ !
Κι όταν πεθάνουμε να μας
θάψετε κοντά για να μη
τρέχουμε μέσα στη νύχτα
να συναντηθούμε.
Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας
-
Ποτέ δεν θα μάθεις
πως και απόψε χάθηκα
να σε αναζητώ
Δεν θα ρωτήσεις,
κανένας στην έρημη πόλη
δεν είδε το δώρο μου
Ένα δάκρυ έχω σμιλέψει
γερασμένο,
δε με αποχωρίζεται,
επίμονα μου δίνει οδηγίες
να το δουλέψω καλύτερα,
πόση φιλαρέσκεια Θεέ μου
Ευτυχώς είναι πιστό,
αλλά εγώ θα το προδώσω,
πιστεύει το αφελές
πως μόνο αυτό έχω
-
Απόψε δεν θα σ αναζητήσω.
Θα κεραστώ απ το κρασί της ήττας μου
και θα ξεχάσω.
Σαν έρθει όμως το ξημέρωμα
θα βγω να περπατήσω
και θα σ αναζητήσω.
Οι λιγοστοί διαβάτες με λύπη θα με δούν
να ψάχνω σαν τρελή και να ρωτώ
αν είσαι καλά,αν πια γελάς.
Και σαν το δρόμο χάσω και δεν σε βρω
σε μνήμα μέσα θα κλειστώ να θάψω εκεί τη νιότη μου.
-
Όταν θα γεράσω απόψε
θα με αναγνωρίσεις άραγε τότε, μέσα στη νύχτα;
Ή θα σταθώ πάλι ακίνητος
να περιμένω να με προσπεράσεις;
Ο χρόνος θα εξαγοράσει την απόγνωση, λένε..
Εμένα με έχει εξαγοράσει η ίδια,
υπήρξα πολύ φτηνός,
δε ζημιώθηκε ιδιαίτερα.
-
Μιχάλης Γκανάς
Δίπτυχο
ΙΙ
Χώρισαν και χαθήκανε
στην ίδια γειτονιά, στους ίδιους δρόμους.
Εκείνη γύριζε και γύρευε
σ’ άλλα κορμιά τη μουσική του.
Απελπίστηκε, παντρεύτηκε μια μέρα.
Τον ξέχασε κι αυτόν και το κορμί της,
έγινε σύζυγος, μητέρα,
πρώτη ξαδέλφη όλων των απελπισμένων.
Τους βλέπει κάθε βράδυ στην TV.
Αδύνατον να πάει στο κρεβάτι
ώσπου να πέσουν χιόνια στην οθόνη.
Τη γαληνεύει αυτό το άσπρο- ένα τίποτε-
κι έτσι την παίρνει ο ύπνος.
Αλλού βλασταίνουν σώματα καινούργια,
δίνουνε όρκους κι επιμένουν στην αγάπη.
Την απελπίζει τόση ελπίδα.
Τα Σάββατα πρωί πρωί στη λαϊκή,
κόκκινα μήλα, πράσινα μαρούλια
και σέλινα με τα μαλλιά λυμένα.
Η φύση, μπόλικη και χύμα, της διδάσκει
πως δεν πεθαίνουνε τα μήλα από λύπη.
Και αναβάλλει μέχρι το άλλο Σάββατο.
-
Μάριο Μπενεδέτι (1920-2009)
Ακόμη
Εξακολουθώ να μην πιστεύω
έρχεσαι δίπλα μου
και η νύχτα είναι μια χούφτα
αστεριών και ευθυμίας
δακτύλων γεύσεις ακούω και βλέπω
το πρόσωπό σου το μεγάλο σου διασκελισμό
τα χέρια σου, και ακόμα
ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω
ότι η επιστροφή σου έχει πολλά
να κάνει με σένα και με μένα
και για ξόρκι το λέω
και για τις αμφιβολίες το τραγουδώ
κανείς ποτέ δεν θα σε αντικαταστήσει
και τα πιο ασήμαντα πράγματα
αλλάζουν σε θεμελιώδεις
επειδή γυρνάς στο σπίτι
ωστόσο εξακολουθώ να
αμφιβάλλω σε αυτήν την τύχη
γιατί ο ουρανός σε έχει
μου φαίνεται φαντασία.
Αλλά έρχεσαι και είναι σίγουρο
και έρχεσαι με το βλέμμα σου
και γι’ αυτό η άφιξή σου
κάνει μαγικό το μέλλον
ακόμη και αν δεν είναι πάντα κατανοητές
οι ενοχές μου και οι καταστροφές μου
αλλά ξέρω ότι στα χέρια σου
ο κόσμος έχει νόημα
και αν φιλήσω με τόλμη
και το μυστήριο των χειλιών σου
δεν θα υπάρχουν αμφιβολίες ή άσχημες γεύσεις
θα σ 'αγαπώ περισσότερο ακόμη.
-
Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ‘χουν πεθάνει, στις ράγες θα φυτρώνουν μαργαρίτες
απ’ τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι;
Γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό.
Κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω
Όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με
τους νεκρούς μου φίλους.
...
...
Τάσος Λειβαδίτης
-
Ἰωάννης Πολέμης
Μὴν κλαῖς
Μὴν κλαῖς, μὴ λὲς πῶς τίποτα δὲ σοῦ ῾μειν᾿ ἐδῶ πέρα.
Σοῦ μένει, ἀπάνω στὰ βουνά, τὸ πέρασμα τῆς μπόρας,
σοῦ μένει ἡ χαραυγὴ μακριὰ στὸ πέλαγο κι ἡ μέρα
κάτω στὸν κάμπο κι οἱ ἐλιὲς καὶ τὸ βουητὸ τῆς χώρας.
Σοῦ μένει ἀκόμα τὸ φτωχό, τ᾿ ἀπάνεμο ἀκρογιάλι,
πού, σὰ βραδιάζει, μέσα του πέφτουν τὰ βράχια, οἱ μῶλοι,
τὰ σπίτια, ὁ γέρος ὁ ψαρὰς ποὺ λάμνει ἀγάλι-ἀγάλι.
Μὴν κλαῖς! Σοῦ μένει ἐκεῖ -γιὰ ἰδές!- ὅλ᾿ ἡ ζωή μας. Ὅλη.
Σοῦ μένει ἐκεῖ μὲ τὴ βουβὴ κι ἀθῴα της γαλήνη,
μὲ τὴ γλυκοχαμόγελη, τὴν ξένοιαστη ὀμορφιά της,
μὲ τὴ σκιά της, τὴ σκιὰ ποὺ ἀρχίζει νὰ τὴ σβήνῃ
σιγὰ-σιγὰ τὸ σούρουπο καὶ τῆς νυχτιᾶς ὁ μπάτης...
(Σκιές)
-
Αν μπορούσα κάτι ν΄ άλλαζα
θα ταν οι μέρες που χασα.
Αν κάτι θα μετάνιωνα είναι
που σ αγάπησα απόλυτα.
Που δεν είχα μέτρο, που
ποτέ δεν θα νιώσω ξανά.
Καλότυχες οι μπόρες και οι
μέρες που μπορούν να με
κοιτούν λυπημένα.
Αν θα άλλαζα κάτι αυτό δεν θα μου
Εγώ.
-
Χουάν Ραμόν Χιμένεθ (1881-1958)
Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα
Το στόμα σου φύτεψε
μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,
κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.
Είταν φθινόπωρο. Ο άμετρος ουρανός
άρπαξε με τον ήλιο του
όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–
από τη ζωή.
Το καλοκαίρι ήρθε σκληρό·
το μπουκέτο μάδησε,
μα άφησε να σπάσουν στα μάτια μου
δύο μπουμπούκια πόνος.
-
Kαβάφης
Επέστρεφε
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
-
Στις ατέλειωτες νύχτες μου,
στα αξημέρωτα όνειρά μου,
στις μνήμες που με τυραννούν,
στα απαλά χρώματα του ουρανού
που απαντούν στο γκρί της ψυχής μου,
σε μια ανεξήγητη προσμονή.
Σ όλα όσα μοιράζουν χαρές που
συναντούν τις αμείωτες λύπες μου.
Σε μια ευτυχία χαμένη το ποτήρι αυτό.
-
Ξανά και ξανά εδώ καταλήγουμε. Απλά πρέπει να βρεθεί νέα Αλεξάνδρεια. Ποια;
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις
[/b]
-
Αγαπη μου να εβλεπες
δεν ειμαι ο,τι αφησες
Κοιταζω τη μοναξια μου
παγωμενη ερημος
λευκα τριανταφυλλα θυμαμαι
Να θυμομουν ενα αγγιγμα
πιο εντονα αποψε σε ολα τα αδιεξοδα
Να ετρεχα να σβησω και να απαλυνω
τους χορους των νεκρων
Ποιο ποτο περιφρονημενο θα με αφηνε
ξεχασμενο να μεινω αποψε στα συνορα
Ξενος τελειως ξενος με ολους
σε τοπο μακρινο
Επτα σκεψεις απατηλες
για να στρεψω το βλεμμα μου
σε μενα
ρωγμες σε κατοπτρο
που αγγιξες πριν φυγεις..
Δεν καταφερνω να διακρινω αποψε
το βυθο
φοβαμαι μονος
-
Οδυσσέας Ελύτης «Καλημέρα Θλίψη» [Μαρία Νεφέλη]
Η Μαρία Νεφέλη λέει:
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΘΛΙΨΗ
Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι...
Στην αρχή σ’ έχω λησμονήσει·
κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού -
άξαφνα πατείς και μπαίνεις
στη συνείδηση.
Έρχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ
ν’ αποσπάσεις κάτι απ’ την ελάχιστη χαρά
του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου
φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου
προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα
είσαι τέρας
μικροσκοπικός Μινώταυρος που ζητάει τροφή
και συντηρείται με το ελάχιστο...
Τρως τρως Μινώταυρε·
είναι σάρκες αυτές δεν είναι αέρας
έτσι που πας δε θ’ απομείνει τίποτε.
Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έχεις εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας
είσαι χειρότερη από τους ιούς και τους βακίλους
οι φιλόσοφοι σ’ εξετάζουν στο φασματοσκόπιο
έχεις δώσει λαβή σε μιαν εξαίρετη λογοτεχνία
-
ΠΟΛΥΜΝΙΑ
Ψεύτικα αισθήματα
ψεύτη του κόσμου!
Μα το παράξενο
φως του έρωτός μου
φέγγει στου σκοτεινού
δρόμου την άκρη:
Με το παράπονο
και με το δάκρυ,
κόρη χλωμόθωρη
μαυροντυμένη.
Κι είναι σαν αίνιγμα,
και περιμένει.
Λάμπει το βλέμμα της
απ' την ασθένεια.
Σάμπως να λιώνουνε
χέρια κερένια.
Στ' άσαρκα μάγουλα
πως έχει μείνει
πίκρα το νόημα
γέλιου που σβήνει!
Είναι το αξήγητο
το μικροστόμα
δίχως το μίλημα,
δίχως το χρώμα.
Κάποια μεσάνυχτα
θα σε αγαπήσω,
Μούσα. Τα μάτια σου
θαν τα φιλήσω,
να 'βρω γυρεύοντας
μες στα νερά τους
τα χρυσονείρατα
και τους θανάτους,
και τη βασίλισσα
λέξη του κόσμου,
και το παράξενο
φως του έρωτός μου.
-
Ένα κουβάρι η σκέψη μου
που χαμένη διεκδικεί διέξοδο.
Χαμένα και διαβατάρικα πουλιά
να ταξιδεύουν στο δρόμο μου.
Ένα ταξίδι δίχως πυξίδα η καρδιά μου.
Δεν μπορώ για μια φορά να είμαι
εγώ.Έχω χαθεί πια.
-
Στα χαμένα η ψυχή μου
στις ατέλειωτες βροχές τα λάθη μου....
να χαθώ επιτέλους..
να χαθω...
που καιρός για ποίηση....
-
Δεν αντεχω αγαπη μου
Η σκοτεινη ομιχλη με τυφλωνει
Τα ματια μου δεν αντεχουν
στο φως που λειπει
Σ' αγαπω
Οπως οι ραγες υποταγμενες
αναμενουν το τραινο
Κι εμενα
Και θα επιλεξουν εμενα πριν
το τραινο
Και συ εμενα μακρια
Πολυ μακρια για να σε
πλησιασω
Σταθμος φθινοπωρινου
απογευματος
Σταθμος αδειος
Συναυτουργος στη μοναξια μου
Σταθμος συμμετοχος σε
απειλητικες και επισφαλεις
στιχομυθιες με το γυμνο σου
ειδωλο..
Σ' αγαπω περισσοτερο απ' οσο
μπορει να με απειλησει
η μοναξια..
-
Σ' αγαπω περισσοτερο
-
Μην μ αγαπάς πια....
εγώ το σώμα μου κενό και άδειο απ εσένα..
θα το χαρίσω...διότι πεινά σαν την βροχή....
και θέλω μια αγκαλιά...επιτέλους...
-
Το πρωινό μέσα στην ομίχλη,
χαρούμενοι οι διαβάτες που διαβαίνουν
με σηκωμένο το σακάκι τους.
Μια καταχνιά απλώνεται παντού.
Τα σοκάκια γλιστράνε κάτω απ το βάρος
της βροχής και βάφονται από τα φύλλα.
Μια όμορφη ημέρα με το γκρίζο να θρονιάζει.
Πόσο η μοναξιά ταιριάζει στην ημέρα,
πόσο χαρούμενη είναι η ψυχή μου αυτές τις ώρες.
Ανάλαφρα βαδίζω σαν να ήμουνα παιδακι ακόμα
που η μανούλα του το έπιανε από το χέρι.
Μνήμες χαρούμενες με κατακλύζουν σαν ρυάκια
που ξάφνου κυλούν στα μάτια μου σαν δυο ποτάμια.
-
Τα λουλουδάκια και τα κρίνα του αγρού.
Τα φρούτα που χαρούμενα κρέμονται στα δεντράκια.
Τα χώμα που μυρίζει απ τη διάφανη βροχή.
Τα άλογα που ανεμίζουν τη χαίτη τους ελεύθερα.
Τα πάντα που αστράφτουν στο φως μιας νέας μέρας.
Στη θλίψη που ριζωμένη στη ψυχή μου αρνείται να μ αφήσει
και σαν καλός συνοδοιπόρος μου βαδίζει στα δικά μου χνάρια.
Και σαν φανεί η αυγή χρυσόθρονη για λίγο πια ξεχνιέμαι
και αφήνομαι στον άνεμο που ξέρει να σφυρίζει σκοπούς
που η ψυχή ποτέ δεν λησμονεί.
-
Το κρύο και η καταχνιά παντού.
Φοβάμαι να βαδίσω στο θαμπό τοπίο.
Τα πάντα σε διώχνουν απ εδώ.
Να φύγω θέλω,να χαθώ στα στολισμένα
λαμπάκια ενός δένδρου που θα μυρίζει
ο,τι ξέχασα και άφησα στη μέση.
Πόσο βήματα να μετρήσω στη σιωπή;
Πόσα να περπατήσω;
Μια έρημος μέσα μου απατητη και άβατη.
-
Φαρμάκι έχω στην ψυχή, φέρνει μαυρίλα θολερή στα στήθια μου
Νύχτα αξημέρωτη ξανά, με το πιοτό της με κερνά εβίβα μου
Σκοτάδι πίνω για πιοτό, πω-πω-πω-πω πω-πω-πω-πω
Ντέφι της λύσσας μου κρατώ, πω-πω-πω-πω πω-πω-πω-πω
Και το μυαλό μου είναι θολό, πω-πω-πω-πω πω-πω-πω-πω
-
Φαρμάκι έχω στην ψυχή, φέρνει μαυρίλα θολερή στα στήθια μου
Νύχτα αξημέρωτη ξανά, με το πιοτό της με κερνά εβίβα μου
Σκοτάδι πίνω για πιοτό, πω-πω-πω-πω πω-πω-πω-πω
Ντέφι της λύσσας μου κρατώ, πω-πω-πω-πω πω-πω-πω-πω
Και το μυαλό μου είναι θολό, πω-πω-πω-πω πω-πω-πω-πω
Kαι η απαγγελία των στίχων του "Σκοταδόψυχου" από τον ίδιο τον ποιητή Τιμολέοντα Φανφάρα ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D
https://www.youtube.com/v/HJmMTA-V6IY
-
Και το μυαλο μου ειναι θολο
Και το δικο τους πιο λειψο
Τους εθολωσαν τα λεφτα
Γεια σου Τσιπράρα φαφλατα
Ετσι δεν λεει στο τελος ο Κωνσταντινου;
-
Πόσο κοστίζει ένα απλό εισιτήριο χωρίς επιστροφή αγάπη μου;
Μια ζωή;
Ένα τέλος;
Πόσο στοιχίζει ένα ταξίδι στην απέναντι όχθη;
Μια αιωνιότητα ξοδεμένη απερίσκεπτα;;
Σε ένα κελί κατηφορίζω ορμητικά χωρίς οι σκιές να με πληγώνουν αγάπη μου..
Απόψε θα σε αναζητήσω σε μέρη που ποτέ δεν θα επισκεφτείς,
ποτέ δεν επέστρεψες την ελευθερία μου ..
-
Φοβάμαι αγάπη μου
τόσο μακριά μόνος
όσο φυλακίζω τα κομμάτια του εαυτού μου το καθένα ξεχωριστά..
Θα μάθουν στο σκοτάδι
-
Πόσο κοστίζει μια ζωή μέσα στην κόλαση;
Πόσο κοστολογούνται οι θυσίες,η αγάπη.
Αν υπήρχαν χρώματα λευκά θα τα έβαφα μαύρα.
Αν υπήρχαν κάτοπτρα θα τα έσπαγα.
Αν υπήρχαν φώτα θα τα γκρέμιζα
και σπίτια θα τα ρημαζα.
Αν είχα καρδιά θα την κομμάτιαζα.
Αν έβλεπα σκουπίδια θα την πέταγα
διότι εκεί μπόρεσαν όλοι και την ρίξαν με τόση χάρη.
Και πια δεν είμαι εγώ αυτή που περπατάει σ αυτή τη γη
μα η σκιά μου.
-
Kαι η απαγγελία των στίχων του "Σκοταδόψυχου" από τον ίδιο τον ποιητή Τιμολέοντα Φανφάρα ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D
https://www.youtube.com/v/HJmMTA-V6IY
Με αυτά που διαβάζω κατά καιρούς (εδώ και αλλού), μόνο αυτό: 8)
https://www.youtube.com/watch?v=OcSnwJ-vThQ
-
Ένα τραγούδι που οι στίχοι του είναι ποίηση.Καλή νέα χρονιά.
https://www.youtube.com/watch?v=kjPt6jLb5UQ
-
https://www.youtube.com/v/wfauj6tE78g
« Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει
Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου
Και δεν υπάρχει θάλασσα, δεν υπάρχει χώρα
Όπου τα μάτια σου δεν μιλούν
Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω
Λίγη δροσιά μιλούν κι εγώ χορεύω
Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου
Ο άνεμος φυσά που μας ακούει »
Γιώργος Σαραντάρης
-
Νηπενθή
Χρόνια άσημα στην πίκρα μου χαμένα,
χρόνια θυσιών και κόπων που πετάξανε.
Δεν ζήσαμε εμείς,άλλοι στη θέση μας χαρηκαν,
Χρόνια συντρίμμια και στη μέση μια χαρά
που τρέχει να κρυφτεί εκεί που απουσιάζω.
Να χαμηλώναν τα βουνά να βλέπαμε μια δύση
και να μπορούσαμε για μια στιγμή να δώσουμε
χαρά σ όσους τολμούν ακόμα να προσμένουν.
-
Ταξιδεύω αγάπη μου πάλι
πάλι μόνος τελείως
πάλι γερνάω και αφήνω
χωριά και πόλεις
που δεν είδαμε μαζί
που αφήσαμε για αργότερα
για αύριο που πάλι
θα ειμαι μόνος
σε όλες τις πόλεις
του κόσμου
Σε όλα τα μικρά
μακρινά χωριά
των αναμνήσεων
Παγωμένα όπως ένα συναίσθημα απόψε
Όπως το παγωμένο φως που χάνεται όσο χάνομαι
Χωριά που δεν περιμένουν άνθρωπο μέσα στη νύχτα και με βλέπουν με οίκτο
Πόλεις απαθείς που δε συναισθάνονται
την αναζήτησή μου
Πόλεις με έπαρση
αφιλόξενες, με διώχνουν
αμέσως
Γιατί να με δεχτούν;
Βαρύ φορτίο η θλίψη μου, γιατί να το αναλάβουν;
Και συνεχίζω μόνος
όπως ξεκίνησαν εκείνα
τα δυο παιδιά μόνα
πριν χρόνια
χαράματα στην παραλία
μόνα πάντοτε μόνα
Το κορίτσι πιο μόνο
όταν με κρατούσε
Εγώ πιο μόνος όταν καταλάβαινα τη μοναξιά της
εκείνο το ξημέρωμα
Τώρα οι λέξεις μου κελιά
φυλακίζω τις μέρες
αναζητώ την τελεία
και μου γεννούν
αποσιωπητικά
Και περιμένω σε ταξίδι
νυχτερινό
Πόσο θα τιμωρηθεί η σιωπή;
Όπου κανείς δεν
Με περιμένει
-
Ο γκρεμιστής-Κωστης Παλαμας
Δειλοί και κρυφοί στίχοι 1928
Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω την ασκήμια.
Είμ' ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!
***********************************************
-
Σαν ανοίγω το παραθύρι μου χαμογελά
το κρύο πρωινό που γέρνει απάνω μου με λύπη.
Στέκομαι στο κατώφλι που κοιτά σε μια γέρικη ελιά.
Βλέπω τη φίλη μου με τον καφέ στο χέρι να γελά
σαν το παιδάκι που αντικρίζει τη μαμά του.
Τα μάτια μου υγραίνονται,τα στρεφω στην ελίτσα.
Χαμογελώ δειλά γεμίζω σκέψεις χαρούμενες μα και θλιμμένες.
Τα χείλη μου αγγίζουν το φλιτζάνι και για μια στιγμή ελπίζω.
-
Μην αφήνεσαι...
Μην αφήνεσαι, κρατήσου γερά
και θα νικήσεις.
Βλέπω τη νύχτα να φεύγει:
Κουράγιο, μη φοβάσαι.
Κοίτα μπροστά σου προς την ανατολή.
Σε μια διασταύρωση του δάσους
φαίνεται τ' άστρο της αυγής.
Κουράγιο, μη φοβάσαι.
Είναι παιδιά της νύχτας,
που απ' το σκοτάδι βγαίνουν στο δρόμο:
Η απελπισία, η τεμπελιά, η αμφισβήτηση,
δεν είναι παιδιά της αυγής.
Τρέξε, έλα έξω...
Κοίτα, στρέψε το βλέμμα σου ψηλά,
ο ουρανός ξαστέρωσε.
Κουράγιο, μη φοβάσαι πια.
Rabindranath Tagore (7 May 1861 – 7 August 1941)
(http://www.frontline.in/multimedia/dynamic/02173/FL14TAGORE_2173700g.jpg)
O Rabindranath Tagore με τον φίλο του Mahatma Gandhi στο Santiniketan (1940)
Ο Ταγκόρ ήταν ίσως ο σημαντικότερος Ινδός ποιητής, μουσικός, ζωγράφος και φιλόσοφος του προηγούμενου αιώνα.
Ήταν ο πρώτος Ασιάτης που κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1913.
-
Μικρό το φως και λίγο που
δεν θέλω να προσθέσω τίποτα.
Κατάνυξη μου θυμίζει η νύχτα
με τα φώτα λιγοστά.
Το πολύ έγινε λίγο στα μάτια μου
που θλιμμένα κοιτάζουν το σκοτάδι.
Μια φορά που έκανα παραδοχή την
λύπη μου που με κοιτά με άλλο βλέμμα.
Σαν θεατής που του τραβάνε σκληρά
εκείνη την αυλαία ενός μονόπρακτου
που ο χρόνος άφησε στη μέση.
Και έμεινα να ατενίζω μια σκηνή που
δεν καταφερα να αδράξω ούτε έναν ρόλο.
Ανόητη, μα πως πίστεψες στα όνειρα
που φεύγουν με το κλείσιμο μιας πόρτας;
-
Μέσα στο σκοτάδι πώς να μ αντέξει το φως;
Κατωφερής και θλιβερός ο δρόμος μου
δίχως καμιά χαρά και ελπίδα.
Να χτίσω μου προστάζουν όλοι γύρω μου,
μα δεν μπορώ να χτίσω πια ούτε μια λύπη.
Αλίμονο, πρέπει να δω κατάματα μια αλήθεια
που με κρατά σα δέσμια στον τοίχο.
Να δεχτώ πως μου πουλήσαν την αγάπη,
μα ουτε που νοιαστήκανε για μένα και
πως όλα ήταν ένα συνοθύλευμα μέσα στο μυαλό μου.
Αυτό που βλέπει κρίνα εκεί που ανθίζουν μόνο βάτοι.
Θα περπατήσω δεν αρνούμαι αυτό το δρόμο.
Θα αποδεχτώ αυτό που λένε πως είναι αληθεια.
θα αποδεχτώ.
Δεν θα κλείσω τα αυτιά μου στις φωνές τους,
δεν θα αρνηθώ αυτό που με κραυγές,
με χορατά και με μισόλογα οι δίπλα μου ουρλιάζουν.
Αυτά που με παγώνουν στη γωνιά και πια δεν θέλω να σαλέψω.
-
Πρίν 5-6 χρόνια, σαν σήμερα..., δημοσιεύθηκε το παρακάτω. Και, ageliki87, παραμένει επίκαιρο :)
Καλησπέρα! Για σήμερα ένα ποίημα αρκετά επίκαιρο:
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Από την άλλη πλευρά
της φωτογραφίας γράφω για να θυμάμαι
όχι το πού και το πότε αλλά ποιος
Δεν είμαι εγώ στη φωτογραφία
Τίποτα δεν μας άφησαν
να πάρουμε μαζί μας
Μονάχα ετούτη τη φωτογραφία
Άν τη γυρίσετε από την άλλη θα με δείτε
Εσύ είσαι στη φωτογραφία; με ρωτούν
Δεν ξέρω τί να σας πω
Γιώργος Χουλιάρας, Fast Food Classics, 1992.
-
Φοβάμαι τον πόνο που ξέρει να κρύβει
το άδικο όλο στο δίκιο του μέσα.
Φοβάμαι το τέλος που μοιάζει με λύση
κι ας σ'εχει αφήσει μονάχο στο τέρμα.
Φοβάμαι την ώρα που αγγίζει τα χείλη
σαν δάκρυ γεμάτο με πίκρα η χολή,
φοβάμαι εκείνη την γλυκιά εξάντληση
που σαν λύτρωση κλέβει την τελευταία πνοή.
-
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ
Τ' όνομά μου μετράει.
Σε μια χώρα που τρέφεται με πανηγύρια και νταούλια
Εγώ γράφω.
Μην είσαι μωρόπιστος, δεν γράφω για σένα.
Εγώ αγαπώ το νευρικό μου γέλιο
Και το τεράστιο πνεύμα μου.
Δεν μ' ενδιαφέρεις
Κι η μόνη σχέση μαζί σου
Είναι πως θα υποχρεωθείς να μ' αναγνωρίσεις.
..................................................................................
Τώρα που ξενίστηκες
ή μάλλον που κατάφερα να σε ξενίσω...
θυμάσαι?
Κάποτε σου είπα:
"Τις νύχτες φοβάμαι μονάχος".
Μ' απάντησες:
"Συγχαρητήρια γράφετε όμορφη ποίηση Κύριε".
Ηλίθιε, σου ουρλιάζω:
Είμαι μόνος
Τρύφων Ζαχαριάδης
-
Ταξιδεύοντας.
Αμμουδιές απέραντες σαν τις δαντέλες στο φόρεμά μου.
Χρώματα του ουρανού που κόβουν την ανάσα.Ο ήλιος γέρνει τρυφερά πάνω στη θάλασσα που κλέβει τις αχτιδες του.
Μούχρωμα επικρατεί αυτή την ώρα.Ένα δειλινό που μου ταξιδεύει το μυαλό.Λατρεμένες οι στιγμές που χαράχτηκαν στη μνήμη.Χρώματα παντού που σε καλούν να βουτήξεις στα καθάρια αυτά νερά.Μια ομορφιά που σε καλεί να λησμονήσεις τελικά και σένα.
-
Στον πεζόδρομο της Τοσίτσα και στο πλάϊ του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, βρίσκεται το άγαλμα της «βορείου Ηπείρου». Το έργο αναπαριστά μια νέα γυναίκα, δεμένη πισθάγκωνα, που προσπαθεί να ανασηκωθεί. Δημιουργήθηκε με σκοπό να θυμίζει το άλυτο Ηπειρωτικό ζήτημα και το γεγονός ότι οι σκλαβωμένοι επιζητούν τη λευτεριά τους. Το γλυπτό είναι έργο του καλλιτέχνη Κώστα Σεφερλή. Κατασκευάσθηκε το 1951, δωρήθηκε στο Δήμο Αθηναίων και μετά από δύο χρόνια τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση.
Η «βόρειος Ήπειρος», έχει κατά καιρούς πέσει θύμα ασυνείδητων ουτιδανών ή φανατικών υπέρμαχων της ανελευθερίας. Κάποιες φορές την έχουν βρωμίσει με ελεεινολογίες ή την έχουν βανδαλίσει. Όμως αυτή παραμένει εκεί. Αιχμάλωτη, με ποτέ παραδομένη - με το κεφάλι ολόρθο.
Η σκλαβωμένη νέα, στη διάρκεια του βίου της έχει γνωρίσει και δόξες. Αμέτρητοι διαβάτες έχουν κοντοσταθεί με σεβασμό μπροστά της. Η νέα έγινε αφορμή για να σκεφτούν πολλοί την Ελευθερία. Έγινε έως και πηγή έμπνευσης. Η μεγάλη μας ποιήτρια Κική Δημουλά, στο πρόσωπο της βορειοηπειρώτισσας είδε την αιώνια γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από τα κάθε είδους δεσμά. Για χάρη της έγραψε και το ποίημα «Σημείο αναγνωρίσεως»:
Σημείο Αναγνωρίσεως
άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.
Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθήσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμαλώτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι,
οι νεκροί
και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.
Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.
[Το λίγο του κόσμου, 1971
Το άγαλμα αυτό αποκεφαλίστηκε από ασυνείδητους.
Ντροπή.
-
Αν είχε η αγάπη χρώμα θα ταν εκείνο το βαθύ γαλάζιο
μιας θαλασσας με λίγα κύματα που συναντά ωκεανούς καθάριους.
Αν είχε χρώμα ο έρωτας θα ταν το κόκκινο σε τριαντάφυλλα εκατόφυλλα.
Δεν θα ταν ο πικρός καφές στα πρωινά που γέρνουν,
δεν θα χε γεύση πικρή που μοιάζει με το θάνατο.
Θα ταν η άνοιξη στα μάτια μου και όχι το κλειστό παντζούρι.
Θα χε ευγένεια ψυχής και καλοσύνη ενός μικρού παιδιού.
Θα ταν ανάταση ψυχής και μια γαλήνη νου και όχι μια θολούρα.
Νερό καθάριο της βροχής και όχι του λουτήρα.
Μα φτάνει το παράπονο, τί στέκω εδώ θλιμμένη;
Μα δεν ήταν αγάπη αυτή και πως καθόλου δεν το είδα;
Δρόμους να θέλω να διαβώ και μονοπάτια δίχως βάτα.
Να αφήσω την ψυχούλα μου να τρέξει σαν παιδάκι
που θα πετάξει σαν πουλί και σαν μικρό κλωνάρι.
Και εκεί σε μια γωνιά θα βρει τον εαυτό του και
πρόσχαρα θα τραγουδά σαν τα πουλιά του κάμπου.
-
Τα κρινάκια λατρεύω του αγρού,
Τα φωτάκια στις ρούγες των χωριών.
Τα χρώματα του δειλινού, τη θάλασσα
και τα τοπία στην ομίχλη.
Τη νύχτα με τ αρώματα της πασχαλιάς
αγαπημένο μου λουλούδι.
Τις κοπελιές με ροζ φορέματα και
με δαντέλες.
Την κατάνυξη που η ποίηση μου δίνει,
τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς,
τη μουσική με τις λαμπρές της νότες.
Το σύμπαν που δειλά χαιδευει τη μορφή μου.
Τη φύση,τη ζωή λατρεύω.
-
Άδεια, να ψάχνω μέσα μου σκέψεις,
λέξεις που ξέρω ότι βρίσκονται εκεί.
Μόνη τις ακουμπησα άτσαλα
πάνω στη βιασύνη μιας μέρας.
Ίσως παράπεσαν σε κάποια
απ'τις σχισμές του μυαλού,
αυτές που με λαχτάρα διψούν
σαν γη στεγνή και σκασμένη.
Ίσως ένα δροσερό αεράκι, απαλό,
σαν αυτά που χαιδευουν την ψυχή
από καιρό σε καιρό,
να τις παρέσυρε σε νερά ήρεμα
που χύνονται σε θάλασσες λήθης.
Ίσως μια μανιασμένη θύελλα
από αυτές που φουρτουνιάζουν το νου
και με αντάρα θολώνουν το πνεύμα,
να τις καταπόντισε για πάντα.
Και εγώ άδεια να ψάχνω για λέξεις
να δώσω μορφή σε φαντάσματα σκέψεις.
-
Κενές σκέψεις που διαδέχονται αδιάκοπα η μια την άλλη,
αναζητώντας μια χαμένη αγάπη ανακαλύπτω αλλη.
Κάθιδρη προσπαθώ να βρω το φως με τα κεριά σβησμένα.
Στέκομαι στο πλαίσιο μιας νύχτας που ζητά τα περασμένα.
Χαράζει πάλι και πονώ σαν με νικούν οι μαύρες μνήμες,
μάχομαι δίχως να βλέπω στον ορίζοντα μία γραμμούλα άσπρο.
Ξάφνου κάποιος μ απλώνει ένα χέρι και με κοιτά στα μάτια.
Τινάζομαι και βλέπω φως με τα κεριά παντού να ναι αναμμένα.
Φοβάμαι να βαδίσω μα λέει πάμε και νιώθω να μαι πάλι το παιδί
εκείνο που το κρατούν μ αγάπη απ το χέρι. Λυγίζω και βαδίζω.
Βαδίζω.
-
Γιατί να νόμιζες πως θα γυρίσω;
Με τί να ζήσω;
Και πόσο σε συγχωρήσω;
Θέλω να ζήσω.
Στα ταπεινα και μοναχικά βράδια γύρνα.
Εκεί σου πρέπει να μετράς την πίκρα μου.
Αυτή που μου λεγες πως δεν θα φύγει.
Να σε μισήσω, ναι μπορώ.
Να συνεχίσω και να ζήσω.
Ναι μπορώ. Κατάφαση λοιπόν.
Δεν το περίμενες ποτέ;
Αυτή η ζωή σου πρέπει.
Ποτέ δεν θα σε συγχωρήσω και πάψε πια.
Σταμάτα να μ αναζητάς και να μου γράφεις.
Για μένα πέθανες και δεν υπάρχεις.
Σταμάτα ετεροχρονισμένα να θρηνείς για
μια ζωή που τότε πέταγες...σταμάτα.
-
Πληθυντικός αριθμός - Κική Δημουλά
Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
-
ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Πέντε χελιδόνια και πέντε λόγια που εσένα έχουν προορισμό...
Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο?
Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο?
Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της...
Φως και πάλι φως η ψυχή που μάχεται...
Και η αλήθεια η φούχτα του νερού...
νερού καθαρού πριν απο τη δίψα στο άπειρο...
Να χαράζεται στη ζωή τόσο προσεκτικά...
που να μην ματώνει ποτέ η ευλάβεια...
Κείνο το εν είδει ρόδον...
δώρο που δεν έκανα...
Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός αν κρίνεις απο τα σύννεφα...
Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε..
Ιδιώτευε μες το ανερυθρίαστο...
Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ μα ωστόσο λάμπει...
Απο το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε...
μόνο που είναι πιο δύσκολο η κάθε γλώσσα
να μιλάει την καλωσύνη της ημέρας...
Ημέρα να χτυπάει στις φλέβες ο παλμός της γης...
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος...
Οτι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα...
Οτι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα...
Φεύγω με μια ματιά...ματιά πλατιά που ο κόσμος ξαναγίνεται όμορφος...
Απ την αρχή στα μέτρα της καρδιάς όπως και να το κάνεις...
Ενα κομμάτι πάντα στον άνθρωπο θα υπάρχει...
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το άσμα που περιέχει ο θόρυβος
προτού μεταφραστεί σε κατάλευκο άτι...
Ω δύσβατη δύσβατη ζωή από ποιο σοκάκι γίνεται κανείς να σε περπατήσει...
Σε χώρα μακρυνή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι...
-
Σπύρος Δόικας
Το αντίθετο της μοναξιάς
Το αντίθετο της μοναξιάς
δεν είναι η παρέα
είναι η τρυφερότητα.
-
Σπύρος Δόικας
Η κακοδαιμονία και η ευδαιμονία
Η κακοδαιμονία από την ευδαιμονία
Δεν απέχει ούτε μισό βήμα
Γι’ αυτό απόλαυσε την κάθε στιγμή
Γιατί κάθε στιγμή της ζωής
Είναι ευδαιμονία
Ανεπανάληπτη.
-
Ένα πρόσωπο (Γιάννης Ρίτσος)
Είναι ένα πρόσωπο φωτεινό, σιωπηλό, καταμόναχο
σαν ολόκληρη μοναξιά, σαν ολόκληρη νίκη
πάνω στη μοναξιά. Αυτό το πρόσωπο
σε κοιτάζει ανάμεσα από δυο στήλες ασάλευτο νερό.
Και δεν γνωρίζεις ποιο απ΄τα δύο πείθει
περισσότερο.
-
Θα κλειδώσω τις αναμνήσεις απόψε
και θα υποκριθώ το φύλακα
Θα φυλακίσω μνήμες
και θα σταθώ έξω, έξω απ' αυτές, μακριά
Θα είμαι προσεκτικός να μη χαθώ, να μην επιστρέψω
Μα πώς φυλακίζουν μιά ανάμνηση;
Λογικά θα πρέπει να την ανακρίνεις πρώτα..
Δεν έχω ανακρίνει ποτέ μιά ανάμνηση.
Είναι πολύ εύκολο αν έχεις ανακρίνει την αγάπη..
Στο τέλος μπορώ να την κρίνω ένοχη;
Προτού απαγγελθεί κατηγορία; Ναι, φυσικά!
Κι αν αναγνωρίσουν όλοι την αθωότητά της;
Μόνο αν δηλώσει ένοχη,
Μόνο αν θελήσει να μείνει μαζί σου..
Γι απόψε μόνο, σε παρακαλώ..
-
Pablo Neruda "Αργοπεθαίνει"
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
-
Περιδιαβαίνοντας στα μονοπάτια που διαλέγω,
θα καλύψω το ψεγάδι της θλίψης μου.
Δεν θα ματώσω μπροστά σε μάτια που θα το χαρούν.
Να γονατίσω δεν μπορώ σαν εχω γονατίσει ήδη.
Να πικραθώ βαθύτερα δεν γίνεται στο ίδιο το ποτήρι.
Κρασί ακατάληπτο θα πιώ και θα γελάσω.
Για μια φορά θα πέσω και θα σηκωθώ.
Και τους κανόνες θα τηρήσω στο σκάκι
αυτό που την παρτίδα άλλοι σημαδεμένα πήραν.
Η νίκη σ' αυτούς να πρέπει μέχρι να το μπορούν.
Ποιός ζήλεψε μια τέτοια νίκη;
Ποιός μετά από χρόνια θα μπορεί να έχει οίηση για τέτοια νίκη!!!
Αμείλικτος ο χρόνος και έχω την υπομονή να είμαι ο κριτής.
-
Μεσα απο τα λαθη μου
Πριν απο αυτα
Μετα απο αυτα
Πιο πριν και τωρα
Σ' αγαπω περισσοτερο
Στις επιλογες, στις θλιψεις, στο αιμα
Στο συνολο και στα προσωπα,
στις οψεις,
στη χρησιμοτητα που με ενδιεφερε
και στην αληθινη αναγκη
που δεν με θωρακισε
Και τωρα μετραω την απουσια
Την περιγραφω
Νεα συμπτωματα
Σχεσεις εμπορικες
Ελεγξιμες, αξιοποιησιμες
Νεα συμπτωματα
Στην καρδια της απουσιας
Μνημες που δεν αναπνεουν
Κυνηγημενες
Προδομενες
Σε καθε απωλεια η βροχη ταξιδευει
Για να συναντησει τους νεκρους,
Τα παραπονα,
Την αμφιβολια..
Εχει επιλεξει προορισμο
Και δεν μπορω να την αποφυγω..
-
Ποιος είδε κράτος λιγοστό (Γεώργιος Σουρής)
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
-
..θα σου στείλω μια προσευχή
χωρίς παραλήπτη
θα φτάσει σε σένα
γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς
Να τον αγαπάς
Στείλε μου μια προσδοκία
μια προσμονή
μια πρόφαση
Στείλε μου δυο σκοτεινούς δρόμους
μια τελειωμένη υπόθεση
Μια αναπνοή ποτό καπνό
αλυσίδες που σφίγγουν το βλέμμα
Κι αν θυσιάσω την πείνα μου μεθυσμένος
σε λήθαργο, με φθόνο, στεγνός
Η ενοχή μου θεριεύει
ανάμεσα σε ναυάγια και παρηγοριές
Κοντεύω να ξεχάσω
ότι υποφέρω αγάπη μου, άγρυπνος,
αναθρεμμένος με απάτες..,
Θα σου στείλω μια προσευχή
τελειωμένη υπόθεση
-
Aπο το μακροσκελες ποιημα Zone του Guillaume Apollinaire
Tu as fait de douloureux et de joyeux voyages
Avant de t'apercevoir du mensonge et de l'âge
Tu as souffert de l'amour à vingt et à trente ans
J'ai vécu comme un fou et j'ai perdu mon temps...
-
Το ευτυχισμένο τέλος δεν υπάρχει.
Ας μην υπάρχει, δεν με νοιάζει πια.
Δεν υπάρχουν χρώματα και σχήματα
για να με κλείσουν σε στενά καλούπια.
Μπορώ να συγχωρήσω ο,τι και να πω,
και το έκανα και ας είπα το αντίθετο.
Υποκρισία από δω και πέρα.
Υποκρισία διότι και δω η προδοσία
μ’ ακολουθεί σαν ψέμα διατυπωμένο
σε γραμμές και λέξεις που καταρρίπτονται
σαν ξημερώσει η μέρα.
-
Αγριεμένα ονείρατα με ξυπνούν κάθιδρη
κοιτώντας και διεκδικώντας τις χαρές μου.
Ατέρμονα κοιτάζω το απέραντο γαλάζιο
με τα μάτια μου θολά από ποτό και λύπη.
Μπροστά μου απλώνεται ένας γκρεμός
με θέα απαράμιλλη να με κοιτά σαρκαστικά γελοία.
Μάταια προσπαθώ να καθαρίσω κάτι σε διαύγεια χαμένη
μέσα στη λύπη που χαρούμενη κοιτά τον πόνο μου.
Ανεστραμμένα λόγια,λέξεις μισές και σύρσιμο μιας θύρας.
Κενό παντού, στα πράγματα,στα χρώματα ακόμα και στο χάραμα.
Η Ηώ δεν θα ρθει σήμερα δεν θα ρθει.Καιρό χαμένη στα ψηλά
που να κοιτάξει τώρα τους ανθρώπους που ματαίως θα την κράξουν;Καλά θα κάνει να χαθεί να μην την βλέπω.
Θα ναι μια άλλη μέρα σήμερα,μια άλλη μέρα που θα χτυπήσει
η καμπάνα και θα ανέβουν τα πουλιά στα δένδρα.
Μπορεί και κάτι πια ν αλλάξει,μπορεί να φτιάξει,
μπορεί να το εκθειάσουμε να μοιάζει με φτιαγμένο;
Αυτό το χάραμα πώς σήμερα το μίσησα;
-
.
-
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/POETS/POETS.html
-
Στο βασιλειο της προδοσιας
αποψε
δεν περιμενεις επισκεπτες
Στο βασιλειο της προδοσιας
βασιλευουν δυο καθρεφτες
τοποθετημενοι επιμελως
ο ενας αντικρυ στον αλλο
Η πλανη και η προσδοκια
Θα σταθω διπλα στον εναν
αδιαφορο σε ποιον
Στο βασιλειο της προδοσιας
αποψε
δεν περιμενω επισκεπτες
-
.
-
περιμενω να ξημερωσει
να κοιμηθω
μακρια
λιγοστευουν οι σκεψεις
το χαραμα
παντα λιγοστευουν
οπως περιμενα φετος
στο σταθμο
να περασουν ολα τα τραινα
ολες οι αφιξεις να αναχωρησουν
ολοι να με προσπερασουν
βλεμματα αφοσιωμενα στον ανθρωπο τους
κι εγω αφοσιωμενος
σε σταθμους ερημωμενους
αδειανους
πεντε λεπτα πριν γεματοι
τωρα ολοκληροι μια απουσια
μια δικαιη εγκαταλειψη
-ποσο δικαιη Θεε μου-
πεντε λεπτα πριν τους δηλητηριασω
με αδειο συναισθημα και σκεψη
που λιγοστευει τωρα το χαραμα
παντα λιγοστευουν οι σκεψεις
το χαραμα
οταν τη νυχτα εισαι μονος
με την αληθεια
-
Κάποτε η σιωπή είναι χρυσός κανόνας.
Άλλοτε η αλήθεια που πονά, αιώνας.
Θα προτιμούσα ένα διάλογο ανάμεσα στα δύο.
Σαν να βαραίνει η απάντηση κάθε φορά σε ώτα ανθρώπων που κωφάζουν.
Να εξηγήσουμε λέει ο πρώτος κριτής τα ανεξήγητα.
Μα να νομίζουμε ότι είναι η αγάπη ανεξάντλητη δεν είναι λάθος;
Να μην μιλήσουμε ξανά λέει ο δεύτερος κριτής.
Αυτή είναι η μόνη λύση μας λοιπόν.
Κάποτε η αγάπη αυτή που πάλευε μονάχη φεύγει
σαν τιμωρία επιτέλους και σαν επίλογος.
Ας πρόσεχαν αυτοί που με έπαρση της πέταγαν σκουπίδια
για να ζήσει.
Υπάρχουν άνθρωποι καλόβουλοι που αναζητούν μια τέτοια αγάπη,
μια τέτοια αφοσίωση και που τους μάθανε να εκτιμούν.
Δεν έχει νόημα ο διάλογος. Κάθε κριτής θα χάσει.
Και αφού και η ψυχή βαρέθηκε εδώ λοιπόν ας πάψει.
Οι εξηγήσεις να τερματιστούν και αφού θα συνεχίσουν
θα γράψουμε επίλογο με αποχή και ανοχή της απουσίας.
Θα κλείσουμε την αυλαία και θα πούμε για καιρό Αντίο .
-
Κάποτε η σιωπή είναι χρυσός κανόνας.
Άλλοτε η αλήθεια που πονά, αιώνας.
Θα προτιμούσα ένα διάλογο ανάμεσα στα δύο.
Σαν να βαραίνει η απάντηση κάθε φορά σε ώτα ανθρώπων που κωφάζουν.
Να εξηγήσουμε λέει ο πρώτος κριτής τα ανεξήγητα.
Μα να νομίζουμε ότι είναι η αγάπη ανεξάντλητη δεν είναι λάθος;
Να μην μιλήσουμε ξανά λέει ο δεύτερος κριτής.
Αυτή είναι η μόνη λύση μας λοιπόν.
Κάποτε η αγάπη αυτή που πάλευε μονάχη φεύγει
σαν τιμωρία επιτέλους και σαν επίλογος.
Ας πρόσεχαν αυτοί που με έπαρση της πέταγαν σκουπίδια
για να ζήσει.
Υπάρχουν άνθρωποι καλόβουλοι που αναζητούν μια τέτοια αγάπη,
μια τέτοια αφοσίωση και που τους μάθανε να εκτιμούν.
Δεν έχει νόημα ο διάλογος. Κάθε κριτής θα χάσει.
Και αφού και η ψυχή βαρέθηκε εδώ λοιπόν ας πάψει.
Οι εξηγήσεις να τερματιστούν και αφού θα συνεχίσουν
θα γράψουμε επίλογο με αποχή και ανοχή της απουσίας.
Θα κλείσουμε την αυλαία και θα πούμε για καιρό Αντίο .
Θα μας λείψουν τα ποιήματά σου!
-
Θα μας λείψουν τα ποιήματά σου!
Έλα, πες την αλήθεια τώρα.. τρολάρεις ;D
-
Έλα, πες την αλήθεια τώρα.. τρολάρεις ;D
Τί εννοείς συνάδεφλε;Ότι δε σου άρεσε το ποίημα;
-
Τί εννοείς συνάδεφλε;Ότι δε σου άρεσε το ποίημα;
Είπα εγώ τέτοιο πράγμα; Απαπαπαπα.. που να της καεί το κινητό!
Και το μυαλό μου είναι θολό... πωπω πωπωωωωωωω
-
Είπα εγώ τέτοιο πράγμα; Απαπαπαπα.. που να της καεί το κινητό!
Και το μυαλό μου είναι θολό... πωπω πωπωωωωωωω
Με ιντριγκάρεις ν ανεβάσω κι εγω τώρα...
-
Έλα, πες την αλήθεια τώρα.. τρολάρεις ;D
Καθόλου συνάδελφε! Άλλοι έχουν την τάση αυτή! Θα έπρεπε να το είχες καταλάβει!
Τέλος πάντων, δεν αρέσει σε όλους η ποίηση, το καταλάβαμε αυτό! Δικαίωμά τους, δεν με αφορά καθόλου...
Εγώ δεν θα εγκαταλείψω τα τόπικ που μου αρέσουν, όσο και να προκαλούν και να τρολάρουν κάποιοι! Δεν θα κάνω σε κανέναν τη χάρη!!! :P
Όσο για το ποιοί τρολάρουν εδώ και στο τόπικ της μουσικής, ας κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του! Φιλιά σε όλα τα τρολ και μη!!! :-*
-
Φαϊρούζ
Κοίτα
Κοίτα…πόσο απέραντη η θάλασσα..
τόσο σ’ αγαπώ…
Κοίτα πόσο απέραντος ο ουρανός…τόσο σ’ αγαπώ..
Σε περίμενα… σε λαχταρούσα
το όνομα σου έγραφα στους δρόμους μου…
Σε περίμενα ένα χρόνο… πόσο μεγάλος ο χρόνος…
Ρώτα τα φύλλα της αμυγδαλιάς… το πόσο σ’ αγαπώ
Σ’ έβλεπα πάντα, σαν έβγαινες μέσα από τα φύλλα της…
Δες πόσο μικρό είναι το δάκρυ..
Ήμουνα ένα μικρό δάκρυ στο δρόμο σου…
Ένα κερί θα ανάψω..
και θα σ’ αγαπώ για πάντα…
-
ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ "Μπαλάντα για τους ποιητές που δεν οδηγούνε"
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ποίημα, λέει ο Νίκος Δήμου, το έγραψα, όταν από το λογοτεχνικό περιοδικό "Λέξη" μου είπαν ότι κάνουν ένα αφιέρωμα στο αυτοκίνητο και μου ζήτησαν συνεργασία. Έγραψα τότε ένα ποίημα για τους ποιητές που δεν οδηγούν. Μέσα σε αυτό έβαλα και τους λόγους για τους οποίους εγώ αγαπάω την οδήγηση (άρα, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς, μάλλον δεν είμαι αυθεντικός ποιητής).
Οι ποιητές είναι άνθρωποι αυτόνομοι.
Όμως - περίεργο - προτιμούν τα ετεροκίνητα από τα αυτοκίνητα.
Οι περισσότεροι ποιητές που ξέρω, δεν οδηγούν.
Πολύ καλοί ποιητές.
Προτιμούν να τους μεταφέρουν άλλοι, σαν δέματα.
Χρησιμοποιούν λεωφορεία, ταξί, τρένα, μετρό.
Δεν ξέρουν την ηδονή του να φεύγεις χωρίς προορισμό, του να σταματάς
όπου εσύ θέλεις, να αλλάζεις διαδρομή με βάση την επιθυμία της στιγμής.
Να βλέπεις έναν μικρό ξεχασμένο παράδρομο, και να χάνεσαι στο άγνωστο.
Δεν οδηγώ σημαίνει παραιτούμαι
από την μέθη της ευθείας και την χορογραφία της στροφής.
Δεν οδηγώ σημαίνει αρνούμαι
το μηχανικό σώμα που προεκτείνει το δικό μου και το εξακοντίζει.
Δεν οδηγώ σημαίνει αγνοώ
την σημασία που δίνει η κίνηση και η μουσική στο τοπίο.
Απαρνούμαι το άσπρο άτι, το άρμα μου το τέθριππο, τον αέρα στα μαλλιά.
O ποιητής, αυτόνομος ήρωας,
δεν θα έπρεπε να οδηγεί μόνον αυτοκίνητο αλλά και αεροπλάνο,
έστω, ένα μικρό μονοκινητήριο,
σαν τον Saint-Exupery,
για να κινείται ελεύθερα σε τρεις διαστάσεις.
Ύψος, ύψος!
Την εποχή που ο άνθρωπος συλλαμβάνεται, γεννιέται, ζει, πεθαίνει
σε αυτοκίνητο οι ποιητές δεν οδηγούν.
Αλλά ίσως να μην είναι τυχαίο:
Ίσως γι αυτό να γίνονται καλύτεροι
ποιητές.
-
Τάσος Λειβαδίτης, Αυτοβιογραφία
Αυτοβιογραφία
Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα νά’ θελα να προφυλαχτώ από’ να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.
Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.
-
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
Συμβαίνει
Σπανίως
Κάποτε όμως συμβαίνει
Σ' ακατοίκητες νύχτες
Να διανυκτερεύουνε ήλιοι
Επικηρυγμένοι δραπέτες...
-
Σπίτι με Kήπον
Ήθελα να ’χω ένα σπίτι εξοχικό
μ’ έναν πολύ μεγάλο κήπο— όχι τόσο
για τα λουλούδια, για τα δένδρα, και τες πρασινάδες
(βέβαια να βρίσκονται κι αυτά· είν’ ευμορφότατα)
αλλά για να ’χω ζώα. A να ’χω ζώα!
Τουλάχιστον επτά γάτες— οι δυο κατάμαυρες,
και δυο σαν χιόνι κάτασπρες, για την αντίθεσι.
Έναν σπουδαίο παπαγάλο, να τον αγρικώ
να λέγει πράγματα μ’ έμφασι και πεποίθησιν.
Aπό σκυλιά, πιστεύω τρία θα μ’ έφθαναν.
Θα ’θελα και δυο άλογα (καλά είναι τ’ αλογάκια).
Κι εξ άπαντος τρία, τέσσαρα απ’ τ’ αξιόλογα,
τα συμπαθητικά εκείνα ζώα, τα γαϊδούρια,
να κάθονται οκνά, να χαίροντ’ οι κεφάλες των.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
Ράινερ Μαρία Ρίλκε
Σβήσε τα μάτια μου
Σβήσε τα μάτια μου, μπορώ να σε κοιτάζω
Τ’ αυτιά μου σφράγισε, να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα,
Και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
Σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά
Και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου συντρίμμια, στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.
-
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Ενύπνιον
Σε κάποιον τόπο έρημο του Ιράν, βρίσκεται ένας πέτρινος πύργος όχι και πολύ ψηλός, χωρίς πόρτα, ούτε παράθυρο. Στο μοναδικό του δωμάτιο (με χώμα στο πάτωμα και σχήμα κυκλικό) υπάρχει ένα ξύλινο τραπέζι κι ένας πάγκος.
Σ’ αυτό το κυκλικό κελί, ένας άνθρωπος που μου μοιάζει γράφει με μια γραφή ακατανόητη ένα μακρύ ποίημα για κάποιον που σ’ ένα άλλο κυκλικό κελί γράφει ένα ποίημα για κάποιον που σ’ ένα άλλο κυκλικό κελί… Αυτή η πορεία δεν τελειώνει πουθενά και κανένας δε θα μπορέσει να διαβάσει τι γράφουν οι έγκλειστοι.
-
Τζόυς ΜΑΝΣΟΥΡ (Γαλλοαιγύπτια)
Όλα τα βράδια
Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
Την αγάπη μου σου διηγούμαι
Στραγγαλίζω ένα λουλούδι
Η φωτιά αργοσβήνει
Χωνεμένη από τη θλίψη.
Μες στον καθρέφτη που η σκιά μου αποκοιμιέται
Κατοικούνε πεταλούδες.
Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
Μελετώ το μέλλον στων ετοιμοθάνατων τα μάτια
Την ανάσα μου ανακατώνω με της
Κουκουβάγιας το αίμα
Και με τους τρελούς μαζί η καρδιά μου
Πιλαλάει κρεσέντο.
-
«Περί φιλίας» Χαλίλ Γκιμπράν
«..Κι ένας νέος είπε, μίλησέ μας για την φιλία..
Κι εκείνος αποκρίθηκε λέγοντας:
Ο φίλος σας είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας. Είναι το χωράφι σας που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε μ’ευγνωμοσύνη. Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας. Γιατί πηγαίνετε στο φίλο με την πείνα σας, και τον αναζητάτε για τη γαλήνη σας.
Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δε φοβάστε το όχι στη δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το ναι.
Και όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για να ακούσει την καρδιά του.
Γιατί στην φιλία, όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.
Όταν χωρίζεσαι από το φίλο σου, δεν λυπάσαι.
Γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ’αυτόν μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.
Και μη βάζετε κανένα σκοπό στη φιλία εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος.
Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στη θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει. Και δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας στο φίλο σας.
Αφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του. Είναι ο φίλος σας κάτι που θα’πρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε; Καλύτερα να γυρεύετε το φίλο σας πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε.
Γιατί έργο του φίλου είναι να εκπληρώσει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.
Και μέσα στη γλύκα της φιλίας κάνετε να υπάρχει γέλιο και μοίρασμα χαράς.
Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων η καρδιά βρίσκει την καινούργια αυγή της και ξανανιώνει.»
(πηγή: Χαλίλ Γκιμπράν – Ο προφήτης)
-
Από το βιβλίο Κλείτος Κύρου «Εν όλω» συγκομιδή 1943 – 1997
Εκδόσεις Άγρα Δεκέμβριος 2006
ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ
Η ώριμη στιγμή του χωρισμού
Μας πρόφτασε βιαστικά
Φορέσαμε κι οι δύο από ένα χαμόγελο
Ελέγχαμε τις χειρονομίες μας
Και ξεφυλλίζαμε
Τις μέρες που θα ’ρθουν
Βέβαια
Ήταν άσχημο να το συλλογιστώ
Πώς τα χέρια μου
Δεν θα τύλιγαν πια
Τις γραμμές του κορμιού της.
Άνοιξε την τσάντα
Και μου επέστρεψε δυο βιβλία
Ένα κίτρινο πουκάμισο
Και μιαν αλυσίδα
- Λοιπόν
Τώρα δεν έχω πια τίποτα δικό σου
Και ‘σύ νομίζω δεν έχεις τίποτα δικό μου
Δεν απάντησα
Μου έσφιξε τα χέρια
Κι απομακρύνθηκε
Δες έχεις πια τίποτε δικό μου
Κι όμως
Τη θύμησή της
Τη δίπλωσα προσεχτικά
Και την κρατώ ακόμα.
-
Ζηλευω τις σταγονες της βροχης
αποψε
Σμιγουν γυμνες
Μαστιγωνουν ενα λερωμενο καταδικο
Αιχμαλωτιζουν ό,τι μπορει
να σε τυλιξει αποψε
για να μεινεις και συ γυμνος, αδειος
Για να θυμασαι εικονες και φωνες
τραβηγμενες σαν φωτογραφιες
που τις φυλαξες για αργοτερα
Σταγονες αιχμηρες
επινοημενες απο τη σιωπη σου
Σταγονες που φτερουγιζουν
και ονειρευονται
που μαντευουν το φοβο
και θολωνουν μπροστα στη σιωπη
Αυτη τη σιωπη μοιραστηκαμε αγαπη μου
Αυτη που τωρα με στοιχειωνει
-
Αφιερωμένα στο γιο και την κόρη μου.
Καλοκαίρι (Γιάννης Ρίτσος)
Άσπρα σπίτια κάτασπρα
τα βερικοκιά τα κεραμίδια
τα γαλανά παραθυρόφυλλα
τ’ άλογα τα κανελιά , μες τον αυλόγυρο
τ’ άσπρα μες το πράσινο
τα μπαλκόνια μάλαμα και θάλασσα
Τα μουλάρια στον ανήφορο της πέτρας
και τα γαιδουράκια μες τ’ αγκάθια
ψάθες και μαχαίρια και καλάθια
μες τ’ αμπέλι γέλια
Δάχτυλα και γόνατα στήθια και σαγόνια
μες το μούστο ματωμένα
κόκκινες φωτιές κι ιδρώτα
στις κατηφοριές
το χρυσό κακάρισμα της κότας
Κι όπως γαλανίζει το βραδάκι
το μαβί, το βιολετί
να κι η παναγιά στη δημοσιά
πλάι στα κάρα στα κουδούνια
στα σταμιά και στα κλαδωτά μαντήλια
Να τη η παναγιά
να κρατάει στην ασημένια της ποδιά
πέντε οκάδες κόκκινα σταφύλια.
-
Ἀργύρης Ἐφταλιώτης (Μήθυμνα 1849, Ἀντίπολη Γαλλίας 1923): ψευδώνυμο τοῦ Κλεάνθη Μιχαηλίδη,
ποιητῆ καὶ πεζογράφου ἀπὸ τὴ Λέσβο,
ἀπὸ τοὺς πρωτοπόρους τοῦ δημοτικισμοῦ.
Τὸ τραγούδι τῆς ταβέρνας
Πάρε μαχαίρι κόψε με καὶ ρῖξε τὰ κομμάτια μου,
-μάτια μου-
καὶ ρῖξ᾿ τα μέσα στὸ γιαλό.
Ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ μ᾿ ἄφησες, τὸ κόσμο αὐτὸ σιχάθηκα
-χάθηκα-
καὶ δὲν ἐλπίζω πιὰ καλό.
Ἂν βάζεις τώρα τ᾿ ἄσπρα σου καὶ τὰ μαλαματένια σου,
-ἔννοιά σου-
θά ῾ρθει καιρὸς ποὺ θὰ θρηνῇς,
ποὺ θὰ σταθεῖς στὸ μνῆμα μου νὰ πεῖς ἕνα παράπονο
-κι ἄπονο-
θὰ μ᾿ εὕρῃς ὅσο κι ἂν πονῇς.
Πάρε φωτιὰ καὶ κᾶψε με κι ἀντάμα μὲ τὴ στάχτη μου
-τ᾿ ἄχτι μου-
μὲς τὰ πελάγη νὰ σκορπᾷς,
νὰ μὴ σέ ῾βρῇ τὸ κρῖμα μου, μαριόλα μου Ἠπειρώτισσα,
-ρώτησα-
καὶ μοῦ ῾παν ἄλλον ἀγαπᾷς.
-
Τέλλος Ἄγρας (1899-1944): ποιητὴς καὶ κριτικός (φιλολογικὸ ψευδώνυμο τοῦ Εὐαγγέλου Λ. Ἰωάννου)
Λουλούδια κατὰ γῆς
Ἦταν στὶς δόξες τῶν περιβολιῶν
κι ἡ ὥρα τῶν ταξιδιάρικων πουλιῶν,
κι οἱ ἄξαφνες οἱ ἀνάσες, οἱ μισές,
ποὺ εὐκολοκατελοῦν τὶς φυλλωσιές.
Στὸ ἄφραχτο χαμοκάλυβο μπροστά,
λουλούδια ἐσυγκομίζαν σωριατά,
λουλούδια σωρευτά, λογῆς-λογῆς,
χυμένα ἀπὸ πανέρια κατὰ γῆς.
Μὲ τὰ μάτια τὰ φίλησα, πολύ...
Ψυχὴ σιμά μου. Μόνο στὴν αὐλὴ
περιδιάβαζε ἀργὴ περπατησιὰ
καὶ τὴν τύλιγε ἡ ἄκρα μοναξιά.
Κι ἔτσι ἤθελα ἡ θωριά τους μοναχὴ
ν᾿ ἀφήσω νὰ μοῦ πιεῖ ἀπ᾿ τὴν ψυχή...
Μὰ οἱ μνῆμες ἀναζήσανε σ᾿ αὐτὰ
τὰ λουλούδια τὰ χρωματιστά...
Ἔγνοιες, ἀδημονίες, μεταγνωμοί,
μελίσσι ὅλα προστρέξαν στὴ στιγμή,
σὰ νἆταν μαγεμένα ἀπ᾿ τὸν Καιρό,
καθόταν στὰ λουλούδια, ἕνα σωρό.
Τοῦ περβολιοῦ τὸ κέντημα σπαρτὸ
πίκρα καὶ συννεφιὰ ἔγινε μεστό,
κι ἔγιναν τὰ κοτσάνια του σκληρὲς
μύτες, καρφιά, πληγὲς αἱματηρές.
Ἀναποδογυρίστηκε ἡ χαρὰ
βγῆκε ἡ θλίψη, ἀκόμα μιὰ φορά.
Κι ἐστάθηκαν, μακρότατη γραμμή,
θλιμμένα ρόδα διάφανοι καημοί.
Μὰ ἂς εἶναι, ὅταν, στὸν κάμπο τὸ βαθύ,
βουρκώσει ἀστραποβρόχι καὶ χυθεῖ,
κι ὅταν οἱ ἀνέμοι κλάψουνε γοερά,
ποιὸς θὰ μοῦ κλέψει τότε ἀπ᾿ τὴ χαρά;
-
Ο Ανδρέας Κάλβος (Απρίλιος 1792 – 3 Νοεμβρίου 1869) είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, του οποίου παραδόξως δεν υπάρχει γνωστό σωζόμενο πορτραίτο. Η νεοκλασικιστική του παιδεία και η ρομαντική του ψυχοσύνθεση συμπλέκουν στην ποίηση του το δραματικό με το ειδυλλιακό, το παγανιστικό με το χριστιανικό, τα αρχαιοελληνικά πρότυπα με την σύγχρονη επαναστατική επικαιρότητα, τον πουριτανισμό με τον λανθάνοντα ερωτισμό, την αυστηρότητα, τη μελαγχολία, την κλασικιστική φόρμα με το ρομαντικό περιεχόμενο, σύζευξη που είναι ορατή ακόμη και στη γλώσσα (αρχαΐζουσα με βάση δημοτική) και στη μετρική (αρχαϊκή στροφή και μέτρο που συχνά δημιουργεί, σε δεύτερο επίπεδο, δεκαπεντασύλλαβους).
https://www.youtube.com/watch?v=O9ajYXUtv2s
ΚΑΛΒΟΣ- ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ -ΦΑΝΤΟΥΡΗ ΑΙ ΕΥΧΑΙ
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/andreas_kalbos_wdai.htm
-
Κικὴ Δημουλᾶ - Ποιήματα
Κικὴ Δημουλᾶ (1931-): ποιήτρια ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἀκαδημαϊκός.
ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ
Ἄρχισε ψύχρα.
Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση.
Ἡ πρώτη μέρα τοῦ Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σὲ κάποια ὑδρορροή.
Ὡς χθὲς ἀκόμα ὅλα ἔρχονταν.
Ζέστες, ἡ διάθεση γιὰ φῶς,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωῆς.
Γονιμοποιοῦνταν κάθε βράδυ τὰ φεγγάρια,
πολλοὶ διάττοντες ἔρωτες
ἦρθαν στὸν κόσμο τὸν περασμένο μήνα.
Τώρα ἡ γνωστὴ ψύχρα
κι ὅλα νὰ φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, ἡ διάθεση γιὰ φῶς.
Φεύγουν τὰ πουλιά, ἀκολουθοῦν τὰ λόγια
ἡ μία ἐρήμωση τραβάει πίσω τῆς τὴν ἄλλη
μὲ λύπη αὐτοδίδακτη.
Ἤδη ἀποσυνδέθηκε τὸ φῶς ἀπὸ τὴν ἐπανάπαυση
κι ἀπὸ τὶς καλημέρες σου.
Τὰ παράθυρα ἐνδίδουν.
Τὸ χέρι τοῦ μεταβλητοῦ κλείνει τὰ τζάμια,
ἄλλοι λὲν ὡς τὴν ἄνοιξη,
ἄλλοι φοβοῦνται διὰ βίου.
Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.
Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.
Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.
-
Ζευγάρια που δεν κρατούν
ο ένας το χέρι του άλλου
Φιλοι που είναι απλώς γνωστοί
Άλλα ζευγάρια που κοιτούν
ο ένας δεξιά
ο άλλος αριστερά
Χειραψίες ψεύτικες
με τσιγάρο και ποτό
Βλέμματα περίεργα
κουρασμένα
αυτάρεσκα
αδιάφορα
χαμόγελα αναγκαστικά
γέλια απωθητικά
μακρινά
Άλλοι τρέχουν
Άλλοι κάνουν ποδήλατο
Άλλοι αναζητούν το τίποτε
Όλοι συνεχίζουν
Αυτός ο Αύγουστος
δεν θα τελειώσει ποτέ
Με έχει φυλακίσει
σε μια σκακιέρα
και είμαι αντίπαλος μονάχος
Μονολογούν οι ασπίδες
που αιωρούνται πάνω από στάσιμο νερό
Μονολογώ τη στασιμότητα
Ξαφνικά φυσάει
Θα χάνονται οι περαστικοί
πιο γρήγορα
Τα ζευγάρια θα πιάνονται
γιατί θα βιάζονται
Όλοι θα νομίζουν
ότι συνεννοούνται
Και ο αέρας θα κλέβει
τις προθέσεις
Θα απαλλάσσει
Θα κρύβει
Μόνο εγώ εκτίθεμαι
Κι ένα τρελό καράβι
στ' ανοιχτά του κόλπου
Απόψε ο Αύγουστος
με περιπαίζει
Έχει πολύ φως για νύχτα
Αυτός ο Αύγουστος
δεν θα τελειώσει ποτέ..
Αιωνίως θα με αντιμάχεται
και θα περιστρέφεται
γύρω μου να μου θυμίζει
το κενό, το άδειο..
Πάλι κρύβομαι
στην υποψία της βρεγμένης γης
Βυθίζομαι στο αδύνατο
σε όνειρα που ταξιδεύουν
χωρίς να γίνονται αντιληπτά
-
..σε γυρευω
οπως μια φλογα ερωτευμενη
με την ανασα που θα τη σβησει
-
Το παλίμψηστο των διαψεύσεων
Δεν εκβιάζονται όλες οι αυταπάτες
Κάποιες πολιορκούνται
και κυριεύονται μόνο με δόλο
Άλλες είναι εξαγοράσιμες
και σου επιτρέπουν να καθορίσεις ο ίδιος την τιμή
-αδιαφορούν- αρκεί να υπάρχει μία
Εκείνες όμως που πιάνω τον εαυτό μου να τις θυμάται
είναι τα θύματα του εκβιασμού
Πρέπει να εντοπίσεις τις πιο άπειρες
-θα έχουν παραμείνει έντιμες μέσα στην απειρία τους..
Εύκολα θύματα του εγωισμού,
σε ακολουθούν ευλαβικά
και είναι πρόθυμες να αλλάξουν και όνομα..
Να τις πεις συναισθήματα, αίσθηση ακόμα και πεποίθηση,
τόσο σε παρασύρει η δουλικότητά τους.
Μπορείς μάλιστα να τις στοιβάξεις σε ένα ραγισμένο κοχύλι
και να αποκοιμηθούν
ακούγοντας τους μακρινούς ήχους της θάλασσας..
Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν
και θα αναζητήσουν άλλον εκβιαστή, πιο επιτήδειο,
που και κείνος θα νομίζει ότι κατάφερε να τις ξεγελάσει..
-
Τώρα είναι καλοκαίρι
μου το είπε ένα αστέρι.
Από πάνω μου πετάει ο γλάρος
και τη νύχτα αναβοσβήνει ο φάρος.
Στη χρυσή την αμμουδιά
παίζουμε όλα τα παιδιά.
Παίζουμε παιχνίδια χίλια
και μαζεύουμε κοχύλια.
Κι όταν θα έρθει το βραδάκι
θα γυρίσουμε σπιτάκι.
Μάριος Τσούκαλας
Ένα ποίημα για την κόρη μου που σπουδάζει φυσικός και λατρεύει τα ποιήματα.
-
Στις εκβολές των λυγμών
Καμιά νύχτα δεν πρόλαβε
να αποδράσει.
Με συνεχείς αναβολές,
σιωπηλά σύνεργα
μιάς μεθυστικής ενοχής
που κυλάει διψασμένη
στις φλέβες σου,
ναρκοθέτησες
τις δικές της διεξόδους..
Και τώρα;
Τώρα ξυπόλυτος
θα σκηνοθετήσεις τη δική σου
απόδραση
-
Η Γεωργία Κολοβελώνη γεννήθηκε στα Τρίκαλα, όπου και ζει. Σπούδασε Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κατέχει δύο Μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών. Εργάζεται ως Φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, καθώς και σε συλλογικούς τόμους. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ιστορίες με λυπημένη αρχή, Νέος Αστρολάβος /Ευθύνη 2012 και Μελάνι στον ουρανίσκο, εκδ. Μελάνι 2015.
Σχεδόν ζωή
οι νεκροί μου ζουν
στη φορμόλη
διασχίζουν κάθετα τις μέρες
με πυροβολούν ωμή πραγματικότητα
φυτρώνω πόδια στην αυλή τους
φοβάμαι να μεγαλώσω
εφευρίσκουν τρόπους αυτοί
σκηνοθετούν θνησιγενείς αναχωρήσεις
στη νύχτα
συναλλασσόμαστε με το ανέφικτο
τα κέρματα λιγοστά
-έχει αλλάξει τελευταία η αριθμητική
των ανοιχτών πεδίων-
μετράμε δάχτυλα κόκκαλα μνήμες
όλα λειψά
συναρμολογούμε κάθε πρωί ελλείψεις
πιο κει η ζωή έχει γεύση φύλλου
που σαπίζει στο χώμα
-
Περασμένα μεσάνυχτα μετακινείται το δωμάτιο μου σ' όλη
τη γειτονιά και φέγγει σαν σμαράγδι. Κάποιος μέσα του ψάχνει
κι η αλήθεια ολοένα του ξεφεύγει. Που να το φανταστεί ότι αυτή
βρίσκεται πιο χαμηλά
Πολύ πιο χαμηλά
Ότι έχει ο θάνατος την δικιά του Ερυθρά θάλασσα.
Oδυσσέας Ελύτης
Hμερολόγιο ενός αθέατου Aπριλίου
-
Κάθομαι ώρες και κοιτάζω το νερό στις πλάκες ώσπου, τέλος,
γίνεται πρόσωπο που μου μοιάζει και φέγγει απ' όλη
την περασμένη μου ζωή.
Γαλήνη σαν της Κυριακής που λείπουνε όλοι
σ' ένα δωμάτιο που του αφαίρεσα τα αισθήματα.
Oδυσσέας Ελύτης
Hμερολόγιο ενός αθέατου Aπριλίου
-
Σταματημένος όλη νύχτα μες στον ύπνο
σαν παλαιό αυτοκίνητο με χαλασμένα φώτα
έλαχε μες στα σκοτεινά πάλι να πιάσω
κινήσεις των ανθρώπων τόσο ακατανόητες
όσο κι εκείνες που 'βλεπα γύρω μου
χρόνους και χρόνους μιαν ολόκληρη ζωή
Oδυσσέας Ελύτης
Hμερολόγιο ενός αθέατου Aπριλίου
-
Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005): ποιητὴς ἀπὸ τὴν Ἀθήνα
ἀπὸ τὴ συλλογή
Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ
Ἡ δύσκολη Κυριακή
Ἀπ᾿ τὸ πρωὶ κοιτάζω πρὸς τ᾿ ἀπάνω ἕνα πουλὶ καλύτερο
ἀπ᾿ τὸ πρωὶ χαίρομαι ἕνα φίδι τυλιγμένο στὸ λαιμό μου
Σπασμένα φλυτζάνια στὰ χαλιὰ
πορφυρὰ λουλούδια τὰ μάγουλα τῆς μάντισσας
ὅταν ἀνασηκώνει τῆς μοίρας τὸ φουστάνι
κάτι θὰ φυτρώσει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ χαρά
ἕνα νέο δέντρο χωρὶς ἀνθοὺς
ἢ ἕνα ἁγνὸ νέο βλέφαρο
ἢ ἕνας λατρεμένος λόγος
ποῦ νὰ μὴ φίλησε στὸ στόμα τὴ λησμονιά
Ἔξω ἀλαλάζουν οἱ καμπάνες
ἔξω μὲ περιμένουν ἀφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλὰ στριφογυρίζουνε μιὰ χαραυγὴ
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ἕνας ἀετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τὰ μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
ἡ ὀρχήστρα παίζει κίβδηλους σκοποὺς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναῖκες
τί ἔρωτες τί φωνὲς τί ἔρωτες
φίλε ἀγάπη αἷμα φίλε
φίλε δῶσ᾿ μου τὸ χέρι σου τί κρύο
Ἤτανε παγωνιὰ
δὲν ξέρω πιὰ τὴν ὥρα ποὺ πέθαναν ὅλοι
κι ἔμεινα μ᾿ ἕναν ἀκρωτηριασμένο φίλο
καὶ μ᾿ ἕνα ματωμένο κλαδάκι συντροφιὰ
-
Του ιδίου.
ἀπὸ τὴ συλλογή
ΣΦΡΑΓΙΔΑ Ή Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ
Κυριακή
Κύματα Κυριακῆς τὰ μάτια μου
κύματα μοναξιᾶς τὰ χέρια μου
τρίζουν ἀπὸ ὕπνο ἀθῷο
τὰ δόντια μέσα στὴν καρδιά μου
τὸ πεθαμένο τὸ παιδί
δὲν ξενιτεύεται
πάει κρατώντας ἕνα
κόκκινο σκυλάκι
μέσα στὸ μαντίλι
τέρατα περπατοῦν
ἀνάποδα στὰ ὄνειρα
φυσάει ἕνας ἄγριος ἀέρας
πάνω ἀπ᾿ τὶς λεμονάδες
πετάει μιὰ νυχτερίδα
σὰν πικραμένο εὐαγγέλιο
μ᾿ ἕνα μαῦρο πανὶ
μία γυναίκα
σκεπάζει τὸ φεγγάρι
-
Αδέσποτες μυθολογίες
Ταξιδεύω εγώ και οι δρόμοι
Ταξιδεύουμε μαζί
Δρόμοι ο ένας μετά τον άλλο
Κι εγώ
Συγχρόνως
Παράλληλα
Εγώ και οι δρόμοι
Άδειοι μέσα στη νύχτα
Πιο άδειοι το πρωί
Δρόμοι συμπονετικοί
Που μου κάνουν παρέα
Συντροφιά άδειοι δρόμοι
Στην άκρη της πόλης
Τέτοια ώρα ψαρεύουν
Σιωπηλά
Λιγοστοί
Στην άκρη της μεγάλης πόλης
Τέτοιες νύχτες γράφεται
Η προσωπική μυθολογία
Του καθενός
Όταν δεν μπορεί να διακρίνει
Τα ίχνη του
Όταν έχει στερηθεί
Τα ίχνη της
Απόψε συναντώ συνεχώς
Γυναίκες μόνες
Που ταΐζουν αδέσποτες
Γάτες
Με υπομονή
Διστάζω να πιάσω κουβέντα
Τι να τις πω
Τι να σου πω
Είναι αργά
Σε ποιο δρόμο
Θα συναντηθούμε;
Αυτές οι γυναίκες είναι
Ιστορία
Γνώριμα επεισόδια
Αδέσποτα επεισόδια
Μακάρι να μην καταλάβαινα
Ότι είναι ιστορία
Μακάρι να τις προσπερνούσα
Ως μυθολογία
-
Παράνομη στάθμευση
Οι άνθρωποι ερωτεύονται
Σκοντάφτουν σε λάθη
Πρώτα γνωρίζονται
Καταλαβαίνουν πού ανήκουν
Καταλαβαίνουν τις αποστάσεις
Βλέπουν μακριά
Κάποιοι ανταλλάσσουν υποσχέσεις
Άλλοι αποφεύγουν
Αλλ' όμως υπόσχονται
Στον εαυτό τους
Οι άνθρωποι χωρίζουν
Οι άνθρωποι λένε αντίο
Οι άνθρωποι χωρίζουν
Χωρίς αντίο
Παραμένουν πιστοί σε υποσχέσεις
Που δεν ακούστηκαν
Οι άνθρωποι χάνονται
Τη νύχτα
Σε ταξίδια μακρινά
Μόνοι
Κι αγκαλιάζονται
Με αγνώστους
Για νέες υποσχέσεις
Τι δεν είπαμε αγάπη μου
Και γονατίζουν οι άνθρωποι
Και τους βλέπουν αδιάφορα
Και κουβεντιάζουν
Για τον εαυτό τους
Σαν να υπάρχει
Και τους λείπει
Και αναρωτιούνται
Αν είπαν αντίο
Αν είπαν σ'αγαπώ
Οι άνθρωποι γκρεμίζουν το φως
Και μεταφέρουν την ευτυχία τακτοποιημένα
Προσφέρονται ως ανακυκλώσιμοι
Και αναγνωρίζουν τα λάθη τους
Όταν βλέπουν ανθρώπους μόνους
Μέσα στη νύχτα να σέρνουν βαλίτσες
Ακολουθώ αυτή τη βαλίτσα
Πόσα λάθη περιέχει
Πόσο πειστικά καθοδηγούν οι τύψεις
Οι άνθρωποι σταθμεύουν στην αναζήτηση
-
Ο Γιώργος Στεργιόπουλος γεννήθηκε στον Χολαργό Αττικής (1985). Έχει ολοκληρώσει σπουδές Θεωρίας και Αρμονίας της Μουσικής (Δημοτικό Ωδείο, 2000). Έχει πτυχίο Επιστήμης των Υπολογιστών (Πανεπιστήμιο Πειραιά, 2008), M.Sc. Πληροφοριακών Συστημάτων (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2011) και είναι Υποψήφιος Διδάκτορας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι συγγραφέας των: "Κατά Χρόνον Ευαγγέλιο" (2012, Οι Εκδόσεις των Φίλων), "Η διάβολος" (2011, Οι Εκδόσεις των Φίλων, Β' βραβείο 32ου Συμποσίου Ποίησης). Ήταν υποψήφιος των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας 2011, κατηγορία Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα. Ποιήματα και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά.
Τριών, τεσσάρων πέντε ετών
Υπήρξαν! Πώς! Υπήρξαν ηλικίες
που μετρούσαμε στα δάχτυλα:
Τριών, τεσσάρων, πέντε ετών.
Κι ο αιτών, τριών,
τεσσάρων, πέντε φιλιών. Μία, δύο οι λύπες.
Αναμνήσεις που χωρούσαν στο ένα χέρι --το άλλο,
το ‘χαμε ακόμη για να πιάνουμε ζωή.
Τώρα πια, ούτε λόγος. Κι οι γηραιότεροι
σαν ζητιάνοι πλησιάζουν:
«δάνεισέ μου το χέρι σου,
όσα δάχτυλα έχετε ευχαρίστηση».
Τι έμαθες, λοιπόν; Ψεύδεται το παρόν,
μαζί κι εσύ.
Κι η ευτυχία, τίποτε άλλο,
παρά οι μικρές παύσεις, οι εκκωφαντικές
σφηνωμένες, αναπάντεχα, καταμεσής στη μουσική.
-
Ράινερ Μ. Ρίλκε, «Μοναξιά»
«Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή.
Κατά τα βράδια, από τη θάλασσα ανεβαίνει,
από τους κάμπους, που απόμερά ‘ναι και χαμένοι
πάει στον ουρανό, που την κρατεί
πάντα. Κι από τον ουρανό, στην πόλη, σα βροχή
πέφτει. Σ’ ώρες, μιγάδες πέφτει, προς το πρωί
τα σοκάκια όλα σα γυρίζουν,
κι όταν τα σώματα, που δε βρήκανε τίποτα, χωρίζουν
θλιμμένα κι απογοητευμένα, κι ακόμη, όταν οι
άνθρωποι, που ο ένας τον άλλονε μισούνε,
πρέπει στο ίδιο κρεβάτι και οι δυο να κοιμηθούνε:
πάει τότε η μοναξιά, όπου πάνε οι ποταμοί…»
-
Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940): Λογοτέχνης,
δημοσιογράφος καὶ ἀκαδημαϊκὸς ἀπὸ τὸ Καρπενήσι.
Λυπημένα δειλινά
Στῆς γειτονιᾶς τῆς φτωχικῆς
γυρίζει ὁ νοῦς μου τὰ στενά,
τὰ λυπημένα δειλινὰ
στοχάζομαι τῆς Κυριακῆς.
Μέσα στὴν κόκκινη ἀντηλιὰ
τὸ μαραμένο θηλυκὸ
δίχως ἐλπίδα καὶ μιλιὰ
ποτίζει τὸ βασιλικό.
Κανεὶς διαβάτης δὲν περνᾷ,
κανένα αὐτὴ δὲν καρτερεῖ
ποὺ στὸ μπαλκόνι ὀρθὴ φορεῖ
τὸ γιορτινό της τὸ γκρενᾶ.
Σὰ μοῖρα κάθεται μία γριά.
Στὸ φῶς μιᾶς πόρτας ρημαδιοῦ
μακραίνει ὁ ἴσκιος τοῦ παιδιοῦ…
Καμπάνα ἀκούγεται μακριά…
Στὸ σύννεφο τὸ βυσσινὶ
θὰ πέσει ὁ ἥλιος νὰ κρυφτεῖ.
Ψαλμὸς ἀκούγεται ἡ φωνὴ
τοῦ τελευταίου πραματευτῆ.
Ὅλα σταμάτησαν ἐκεῖ.
Ἀργεῖ πολὺ νὰ ῾ρθεῖ ἡ βραδιά…
Πῶς ἔχω τὴν ψυχὴ βαριά,
Τὸ δειλινὸ τὴν Κυριακή!
(ἀπὸ Τὰ θεῖα δῶρα)
και
Προσευχὴ τοῦ μικροῦ κοριτσιοῦ
Θεέ, ποὺ βλέπεις τὰ σπιτάκια
τὰ φτωχὰ σὰν τὸ δικό μου,
στεῖλε στὸ παράθυρό μου
μιὰ φωλιὰ χελιδονάκια.
Θέ μου, πού ῾χεις ὅλα τ᾿ ἄστρα, Θέ μου,
πού ῾χεις τ᾿ ἀγγελούδια,
κᾶμε τὴ φτωχή μου γλάστρα
νὰ γεμίσει ἀπὸ λουλούδια.
Θέ μου, δῶσε μου τὴ χάρη
νά ῾χω δυὸ ἄσπρα περιστέρια,
νὰ τοὺς δίνω ἐδῶ στὰ χέρια
τὸ νερὸ καὶ τὸ σιτάρι!
-
Πρωί..
Μέσα σε τάξη..
Τα παιδιά γράφουν ένα γράμμα σε κάποιον που θα ήθελαν να τα ακούσει..
Κι εγώ γράφω σε σένα..
Πρωί
Γίνομαι παιδί και επιστρέφω σε κτήματα ανθισμένα..
Εκεί κρύβομαι και παίζω
Και περιμένω να σε γνωρίσω
Και ο χρόνος τελειώνει
Και θα γυρίσω ξανά πίσω στις μνήμες να σε αναζητήσω μικρό κορίτσι στο βρεγμένο χώμα της επαρχίας
Να περιμένεις με ευγνωμοσύνη την πρώτη πεταλούδα της άνοιξης και να μου την χαρίζεις
Και να μου εξηγείς τα χρώματα
Και να φοβάμαι πάντοτε ότι θα φύγεις
Τώρα μόνος
Σ' αγαπώ και θα γερνάω περιμένοντας σε σκοτεινά χώματα άγονης γης
Το δώρο της βροχής να μου φέρει εσένα
-
Καβάφης.
Τα πλοία
Aπό την Φαντασίαν έως εις το Xαρτί. Eίναι δύσκολον πέρασμα, είναι επικίνδυνος θάλασσα. H απόστασις φαίνεται μικρά κατά πρώτην όψιν, και εν τοσούτω πόσον μακρόν ταξίδι είναι, και πόσον επιζήμιον ενίοτε δια τα πλοία τα οποία το επιχειρούν.
H πρώτη ζημία προέρχεται εκ της λίαν ευθραύστου φύσεως των εμπορευμάτων τα οποία μεταφέρουν τα πλοία. Eις τας αγοράς της Φαντασίας, τα πλείστα και τα καλύτερα πράγματα είναι κατασκευασμένα από λεπτάς υάλους και κεράμους διαφανείς, και με όλην την προσοχήν του κόσμου πολλά σπάνουν εις τον δρόμον, και πολλά σπάνουν όταν τα αποβιβάζουν εις την ξηράν. Πάσα δε τοιαύτη ζημία είναι ανεπανόρθωτος, διότι είναι έξω λόγου να γυρίση οπίσω το πλοίον και να παραλάβη πράγματα ομοιόμορφα. Δεν υπάρχει πιθανότης να ευρεθή το ίδιον κατάστημα το οποίον τα επώλει. Aι αγοραί της Φαντασίας έχουν καταστήματα μεγάλα και πολυτελή, αλλ' όχι μακροχρονίου διαρκείας. Aι συναλλαγαί των είναι βραχείαι, εκποιούν τα εμπορεύματά των ταχέως, και διαλύουν αμέσως. Eίναι πολύ σπάνιον εν πλοίον επανερχόμενον να εύρη τους αυτούς εξαγωγείς με τα αυτά είδη.
Mία άλλη ζημία προέρχεται εκ της χωρητικότητος των πλοίων. Aναχωρούν από τους λιμένας των ευμαρών ηπείρων καταφορτωμένα, και έπειτα όταν ευρεθούν εις την ανοικτήν θάλασσαν αναγκάζονται να ρίψουν εν μέρος εκ του φορτίου δια να σώσουν το όλον. Oύτως ώστε ουδέν σχεδόν πλοίον κατορθώνει να φέρη ακεραίους τους θησαυρούς όσους παρέλαβε. Tα απορριπτόμενα είναι βεβαίως τα ολιγοτέρας αξίας είδη, αλλά κάποτε συμβαίνει οι ναύται, εν τη μεγάλη των βία, να κάμνουν λάθη και να ρίπτουν εις την θάλασσαν πολύτιμα αντικείμενα.
Άμα δε τη αφίξει εις τον λευκόν χάρτινον λιμένα απαιτούνται νέαι θυσίαι πάλιν. Έρχονται οι αξιωματούχοι του τελωνείου και εξετάζουν εν είδος και σκέπτονται εάν πρέπη να επιτρέψουν την εκφόρτωσιν· αρνούνται να αφήσουν εν άλλο είδος να αποβιβασθή· και εκ τινων πραγματειών μόνον μικράν ποσότητα παραδέχονται. Έχει ο τόπος τους νόμους του. Όλα τα εμπορεύματα δεν έχουν ελευθέραν είσοδον και αυστηρώς απαγορεύεται το λαθρεμπόριον. H εισαγωγή των οίνων εμποδίζεται, διότι αι ήπειροι από τας οποίας έρχονται τα πλοία κάμνουν οίνους και οινοπνεύματα από σταφύλια τα οποία αναπτύσσει και ωριμάζει γενναιοτέρα θερμοκρασία. Δεν τα θέλουν διόλου αυτά τα ποτά οι αξιωματούχοι του τελωνείου. Eίναι πάρα πολύ μεθυστικά. Δεν είναι κατάλληλα δι’ όλας τα κεφαλάς. Eξ άλλου υπάρχει μία εταιρεία εις τον τόπον, η οποία έχει το μονοπώλιον των οίνων. Kατασκευάζει υγρά έχοντα το χρώμα του κρασιού και την γεύσιν του νερού, και ημπορείς να πίνης όλην την ημέραν από αυτά χωρίς να ζαλισθής διόλου. Eίναι εταιρεία παλαιά. Xαίρει μεγάλην υπόληψιν, και αι μετοχαί της είναι πάντοτε υπερτιμημέναι.
Aλλά πάλιν ας είμεθα ευχαριστημένοι όταν τα πλοία εμβαίνουν εις τον λιμένα, ας είναι και με όλας αυτάς τας θυσίας. Διότι τέλος πάντων με αγρυπνίαν και πολλήν φροντίδα περιορίζεται ο αριθμός των θραυομένων ή ριπτομένων σκευών κατά την διάρκειαν του ταξιδίου. Eπίσης οι νόμοι του τόπου και οι τελωνειακοί κανονισμοί είναι μεν τυραννικοί κατά πολλά αλλ' όχι και όλως αποτρεπτικοί, και μέγα μέρος του φορτίου αποβιβάζεται. Oι δε αξιωματούχοι του τελωνείου δεν είναι αλάνθαστοι, και διάφορα από τα εμποδισμένα είδη περνούν εντός απατηλών κιβωτίων που γράφουν άλλο από επάνω και περιέχουν άλλο, και εισάγονται μερικοί καλοί οίνοι δια τα εκλεκτά συμπόσια.
Θλιβερόν, θλιβερόν είναι άλλο πράγμα. Eίναι όταν περνούν κάτι πελώρια πλοία, με κοράλλινα κοσμήματα και ιστούς εξ εβένου, με αναπεπταμένας μεγάλας σημαίας λευκάς και ερυθράς, γεμάτα με θησαυρούς, τα οποία ούτε πλησιάζουν καν εις τον λιμένα είτε διότι όλα τα είδη τα οποία φέρουν είναι απηγορευμένα, είτε διότι δεν έχει ο λιμήν αρκετόν βάθος δια να τα δεχθή. Kαι εξακολουθούν τον δρόμον των. Oύριος άνεμος πνέει επί των μεταξωτών των ιστίων, ο ήλιος υαλίζει την δόξαν της χρυσής των πρώρας, και απομακρύνονται ηρέμως και μεγαλοπρεπώς, απομακρύνονται δια παντός από ημάς και από τον στενόχωρον λιμένα μας.
Eυτυχώς είναι πολύ σπάνια αυτά τα πλοία. Mόλις δύο, τρία βλέπομεν καθ' όλον μας τον βίον. Tα λησμονώμεν δε ογρήγορα. Όσω λαμπρά ήτο η οπτασία, τόσω ταχεία είναι η λήθη της. Kαι αφού περάσουν μερικά έτη, εάν καμίαν ημέραν - ενώ καθήμεθα αδρανώς βλέποντες το φως ή ακούοντες την σιωπήν - τυχαίως επανέλθουν εις την νοεράν μας ακοήν στροφαί τινες ενθουσιώδεις, δεν τας αναγνωρίζομεν κατ' αρχάς και τυραννώμεν την μνήμην μας δια να ενθυμηθώμεν πού ηκούσαμεν αυτάς πριν. Mετά πολλού κόπου εξυπνάται η παλαιά ανάμνησις και ενθυμώμεθα ότι αι στροφαί αύται είναι από το άσμα το οποίον έψαλλον οι ναύται, ωραίοι ως ήρωες της Iλιάδος, όταν επερνούσαν τα μεγάλα, τα θεσπέσια πλοία και επροχώρουν πηγαίνοντα - τις ηξεύρει πού.
(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)
-
Υπάρχουν Άνθρωποι και άνθρωποι.
Οι μεν δεν είναι του θεάματος εκτός και αν θέλουν να ουρλιάξουν ή να αμυνθουν και να μιλήσουν.
Μπορεί να υιοθετήσουν και όσα ποτέ δεν τους εξέφρασαν,σαν άλλος εαυτός απλά και δανεικά πλασμενος.
Οι δε έχουν τη χάρη.
Σε πολυσυχναστα "σοκάκια"θα τους δεις να επαινουν την ελαφρότητα μιας εικόνας που ορκιζονται πως είναι αληθινή.Μα σαν φανεί η ευκαιρία να αποδείξουν την αλήθεια τους,τρέχουν σαν ζώα να σωθούν μήπως και αναγκαστουν να πουν ποιοι είναι.Ψευτες,υποκριτες.
Ορκιζονται,υπόσχονται και θέλουν να φανούν αληθινοί.Αυτοονομαζονται καλά παιδιά.
Φεύ αδερφέ αυτούς,δεν έχουν μέσα τους ψυχή.Το ψέμα" βασιλεύει".
Α.Μ.
-
Αγαπη μου
Ποσο ευκολα ξοδευομαι
Ποσο γρηγορα
Σαν κερμα που περισσευει
Και βαραινει την παλαμη
Που μας βαραινει
Και το πεταμε μακρια
Και δεν μενει τιποτε
Και με ποση χαρα
Ιδια χαρα θα ενιωθες
Και συ για σενα
Μονο εγω αυτη την ωρα
Σε θυμαμαι
Μονο εγω
-
Έφυγες
Θα παρέλθει ο χρόνος
Πριν από μένα
Θα παρέρχεται κάθε χρόνος
Και κάθε μέλλον
Κι εγώ θα βεβαιώνω τις αναμνήσεις
Ότι αντέχω
Και θα με πιστεύουν
Και θα περιμένουν κι αυτές μαζί μου
Και όλα όσα αμέλησα να σου ψιθυρίσω
Εκείνες τις νύχτες στο Αιγαίο
Σε κάθε πέλαγος τώρα
Τα φέρνει ο καιρός
Σε κάθε μακρινό νησάκι
Λείπεις από το χειμώνα μου
-
Ένα χιουμορσιστικό, αλλά επίκαιρο λόγω κρίσης, στιχούργημα:
"Ο Γέρος"
Μια ιστορία θα σας πω που γνώρισα ένα γέρο,...
εδάκρυσαν τα µάτια µου χωρίς να τον εξέρω.
Μια συµβουλή στον άνθρωπο γράφω προτού γεράσει,
να τη διαβάζει πάντοτε να µην την εξεχάσει.
Άµα γεράσει ο άνθρωπος δεν τον συµπαθούνε
τον θάνατο παρακαλούν να τον ξεφορτωθούνε.
Γι’ αυτό και κράτα γέροντα, τα περουσιακά σου,
γιατί µια µέρα θα βρεθείς στο δρόµο απ’ τα παιδιά σου.
Ο µεγαλύτερος εχθρός γίνεται το παιδί του
κι ο φίλος ο καλύτερος είναι η σύνταξή του.
Άµα γεράσει ο άνθρωπος και δεν αυτοσυντηρείται,
καλύτερα ο θάνατος παρά να τυραννείται.
Σε µια γωνιά τον βάζουνε τον φουκαρά τον γέρο
και για να τον κοιτάζουνε χρειάζεται συµφέρον.
Άµα γεράσει ο άνθρωπος και φύγουν τα παιδιά του
του είναι απαραίτητο νά 'χει την συντροφιά του.
Άµα φύγει ο ένας από τους δυό ο άλλος γίνεται κουρέλι
ο ένας τον σπρώχνει από τη µιά και άλλος δεν τον θέλει.
Την συµβουλή µου ανάλυσε και µην την εξεχάσεις,
να τη διαβάζεις πάντοτε αλλά προτού γεράσεις.
-
Ένα από τα ίδια:
ΤΟΥ ΓΕΡΟΥ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Στου γηροκοµείου την αυλή πάνω σ’ ένα παγκάκι
κάθεται ολοµόναχο θλιµµένο γεροντάκι.
Σκέφτεται όσα έκανε όλα αυτά τα χρόνια
και βλέπει πως κατάντησε σ’ αυτή την καταφρόνια.
Ευτυχισµένοι ζούσανε αυτοί κι η φαµελιά τους
κι η όµορφη γυναίκα του τα δύο τα παιδιά τους.
Γι’ αυτό και τα µορφώσανε, απ’ το υστέρηµά τους,
καµάρωναν που γίνονταν σπουδαία τα παιδιά τους.
Κουράγιο βρε γυναίκα µου ώσπου να µεγαλώσουν
είναι παιδιά πολύ καλά, θα µας το ανταποδώσουν.
Τα δυο παιδιά σπουδάσανε και στην Αµερική
κάνανε οικογένεια και µείνανε εκεί.
Από την στεναχώρια τους πριν κλείσει ένας χρόνος
πεθαίνει η γυναίκα του και µένει ο γέρος µόνος.
Ζήτησε απ’ τ’ αγόρι του να πάει ο καηµένος
θυµάται τι τ’ απάντησε κι είναι φαρµακωµένος.
Πατέρα πολλά µας έκανες και σ’ ευχαριστούµε,
µα είναι δύσκολα εδώ µε γέροντες να ζούµε.
Ο γέρος τους απάντησε «νάχετε την ευχή µου
κι εγώ θα 'βρω µια γωνιά στο άλλο το παιδί µου».
Μα όταν το ανέφερε στην κόρη του µια µέρα
εκείνη του απάντησε «δεν γίνεται πατέρα».
Σπίτι µεγάλο έχουµε η κόρη καµαρώνει
µα όσα µέτρα µείνανε το κάναµε σαλόνι.
Πόσο ο γέρος λαχταρά να ‘ναι µε τα παιδιά του
νάχει τα εγγονάκια του πάνω στα γόνατά του.
Αυτή η σκέψη η γλυκιά το γέρο αποκοιµίζει
του ιδρύµατος η ερηµιά όµως τον τριγυρίζει.
Ο γέρος εκοιµήθηκε µε πρόσωπο θλιµµένο
την άλλη µέρα το πρωί τον βρήκαν πεθαµένο.
https://youtu.be/fiYmKL6hYwo (https://youtu.be/fiYmKL6hYwo)
-
Κατάληξη
Μένω στο νερό κοντά,
μόνος. Χωρίς γυναίκα και παιδιά.
Εκύκλωσα κάθε δυνατότητα
για να καταλήξω σ' αυτό;
ένα σπίτι χαμηλό δίπλα σε γκρίζο νερό,
με παράθυρα πάντοτε ανοιχτά
μπρος στην ξεθυμασμένη θάλασσα. Αυτά δεν τα διαλέγουμε,
αλλά είμαστε αυτό που φτιάξαμε.
Πονάμε, τα χρόνια περνάνε,
ξεφορτωνόμαστε φορτία αλλά όχι την ανάγκη
του φόρτου. Η αγάπη είναι μια πέτρα
που έκατσε στο βυθό
κάτω από γκρίζο νερό. Τώρα τίποτα δεν ζητώ
από την ποίηση, μόνο ένα αίσθημα αληθινό,
κάνεναν οίκτο, καμιά φήμη, καμιά γιατρειά. Σιωπηλή
γυναίκα μου,
μπορούμε να καθίσουμε κοιτάζοντας το γκρίζο νερό
και σε μια ζωή πλημμυρισμένη
μετριότητα και σκουπίδια,
βράχοι να σταθούμε στη ζωή.
Θα ξεμάθω το αίσθημα,
θα ξεμάθω το χάρισμά μου. Αυτό είναι σπουδαιότερο
και δυσκολότερο απ' αυτό που εκεί περνάει για ζωή.
Winding Up
I live on the water,
alone. Without wife and children,
I have circled every possibility
to come to this:
a low house by grey water,
with windows always open
to the stale sea. We do not choose such things,
but we are what we have made.
We suffer, the years pass,
we shed freight but not our need
for encumbrances. Love is a stone
that settled on the sea-bed
under grey water. Now, I require nothing
from poetry but true feeling,
no pity, no fame, no healing. Silent wife,
we can sit watching grey water,
and in a life awash
with mediocrity and trash
live rock-like.
I shall unlearn feeling,
unlearn my gift. That is greater
and harder than what passes there for life.
ΝΤΕΡΕΚ ΟΥΟΛΚΟΤ
-
Je suis comme je suis
Je suis faite pour plaire
Et n'y puis rien changer
Mes lèvres sont trop rouges
Mes dents trop bien rangées
Mon teint beaucoup trop clair
Mes cheveux trop foncés
Et puis après?
Qu'est-ce que ça peut vous faire?
Je suis comme je suis
Je plais à qui je plais
Je suis comme je suis
Je suis faite comme ça
Jacques Prévert
-
είχες δίκιο
έχω αγαπήσει το χαμόγελό σου
σε μεταγενέστερο χρόνο
καθ' όλη τη διάρκεια της απουσίας
πάντα είχες δίκιο
στο χρόνο της αναβολής
και των καταβολών
των δικών μου καταβολών
είχες δίκιο
τώρα μπορώ να μετρήσω
σε όλες τις συναντήσεις
το ίδιο βλέμμα
τι έχεις ανάγκη να πιστέψεις;
ότι δεν έχω δακρύσει ακόμη
για την απώλεια;
-
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΑΓΙΣΜΕΝΗΣ
Α΄
Αυτό το ποίημα κύλησε
Σαν πέτρα κύλησε
Απ΄την καρδιά μου πέρα
Μετά ξαναγύρισε, στάθηκε
Στην καρδιά μου.
Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;
Β΄
Όσα βλέπω πάνω στο γυαλί
Μισοσβημένα σχήματα
Μέσα στο χρόνο της παλιάς κορνίζας
Το πρόσωπο με τα πρησμένα μάτια
Κι εσύ να διορθώνεις την εικόνα
Πότε με χρώμα
Πότε με μια κίνηση ελαφριά
Του αέρα πίσω απ΄την κουρτίνα.
Το γυαλί που μας χωρίζει
Άθραυστο σαν το θάνατο
Το χέρι να περνά
Μέσα απ΄το γυαλί
Μιας αγάπης θρυμματισμένης.
Ανοίγω το παράθυρο
Το μαύρο πουλί να χτυπά
Τα φτερά του
Να φεύγει.
Το γυαλί που πάντα μας χωρίζει
-Σαν τη θάλασσα απλώνεται
Χαϊδεύει τα σπασμένα γυαλιά
Ματώνει-
Της αγάπης είναι.
Α. Φραντζή, Τελετή στο κύμα
Tί γλυκό! :)
-
Έλα, μικρή μου αγάπη,
να μου ανοίξεις
ένα παράθυρο
Έναν ωκεανό να κλειδώσεις
έξω
Έναν ουρανό
Έλα να μου ανοίξεις, αγάπη,
τα παράθυρα όλα
Να δούμε μαζί τον ουρανό
και τη θάλασσα
Να τα δούμε μαζί απόψε
-
Όλα όσα αγάπησα τα μίσησα,
παράδοξο θα πεις;
Παράδοξο θα αποκριθώ.
Και πια είμαι μια άλλη ύπαρξη
και όχι αυτή που κάποτε
συνάντησες,
η αφελής
και να εύχεσαι να μην με συναντήσεις
διότι θα μετανιώσεις όλα όσα έκανες...
Σταμάτα, τρένα υπάρχουν, να τα πάρεις
ο δρόμος είναι ανοιχτός ....
και διάβαινε...αντίο.
-
https://triala.blogspot.gr/2017/05/blog-post_42.html
Όταν η ποίηση είναι έργο ζωής...
Στον καλό μου φίλο. :)
Λατρεύω τα έργα του και ο ίδιος με καταλαβαίνει μέσα από τα ποιήματά μου και τη φιλία μας, πράγμα δύσκολο ακόμα και για το σύζυγό μου που λατρεύω διότι στα μάτια του νιώθω σαν παιδί στο σπίτι μου (και που γνωρίζει τα πάντα για τις οικογενειακές μου αναμνήσεις και με λατρεύει πιο πολύ....φιλιά στην Αλεξανδρούπολη και στην κολλητή μου που πάντα μιλά ανοιχτά στο νέο της φίλο, τον σύζυγό μου διότι νιώθει σαν να μαι....) ...συναίσθημα που είχα δυο ζωές να νιώσω.
Υπάρχει κάτι ανώτερό μας που μας ξέρει καλύτερα
και μας ξέρει καλύτερα γιατί μας βλέπει βαθύτερα
τη σκέψη μας δεν λογαριάζει
σύμφωνα με το συναίσθημά μας τη ζωή τη φέρνει
και μας αγκαλιάζει - είτε καλώς είτε κακώς.
Υπάρχει αυτό είτε το δέχεσαι είτε όχι
μάλιστα αν δεν το δέχεσαι υπάρχει διπλό
αν αγωνίζεσαι να μην το δεχθείς του αντιστέκεσαι
αν δεν αφήνεσαι σ’ αυτό επιμένει
μέχρι να σπάσεις.
Υπάρχει κάτι τέτοιο, πολλοί το μαρτύρησαν
άλλοι το νιώθουν πιο καθαρά άλλοι λιγότερο
πιστεύεις βέβαια πως αξίζεις κάτι καλύτερο από σένα
αλλά με εσένα χειρότερο που να βρει κι αυτό θέση
Υπάρχει κάτι τέτοιο κι εδρεύει ανάμεσα σε σένα και σένα
θέλει να σε πάρει από εσένα και να σε φτάσει σε σένα
το κάνει μ' έναν τρόπο μυστικό
τον τρόπο του κανείς δεν τον γνωρίζει
γιατί μόλις καταφέρεις να το δεις αλλάζει τρόπο
κι έχει πολλούς στη διάθεσή του.
Θρησκευτικά, το είπαν, το θέλημά Του
συμπαντικά, δεν βρήκαν λέξη, είπαν μόνο πως έτσι γίνεται
επιστημονικά, το έβαλαν στο μικροσκόπιο να το πιάσουν
μα πάντα τους ξεφεύγει
είναι πιο έξυπνο απ’ την οποιαδήποτε ευφυΐα
κι είναι μέσα μας
Δεν μπορείς να το ξεγελάσεις, στον ύστατο βαθμό
μπορείς μόνο να το δεχθείς
το πλησιάζεις στη ζωή σου, μα δεν το αναγνωρίζεις
γιατί δεν έχει πρόσωπο
παίρνει όμως τη μορφή σου
Πως το ξέρεις πως υπάρχει? όλοι το ξέρουν,
με τη διαίσθηση. Το πλησιάζεις και σε πλησιάζει
όμως μαζί του να ενωθείς δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο.
Υπάρχει πάντα κάτω από σένα και πάνω από σένα
Λένε, πως αυτό είναι όλο ό,τι υπάρχει
και ζει μέσα από εμάς
λένε, δικά του είναι τα μάτια μας
και μέσα από εμάς βλέπει
και οι αισθήσεις μας όλες δικές του λένε πως είναι
με τ' αυτιά μας ακούει, με τη γεύση μας γεύεται
όμως εμείς επιμένουμε να λέμε εγώ
Το λένε ζωή, το λένε σύμπαν ή θεό
και ζει μέσα μας
την κατά τ' άλλα, δικιά μας ζωή
που συχνά με γινάτι την κρατούμε στα χέρια μας
Λένε, πως μόνο Εκείνο ξέρει κι εμείς μαθαίνουμε
πάντα λίγα απ΄όσα ξέρει
όμως μας αρκούν για να ζήσουμε σε μια άκρη του εαυτού μας
Πολλά λένε, μα κάποιοι στο τέλος πάνε σε μια θάλασσα
συνήθως μονάχοι
κι ανοίγουν διάπλατα τα χέρια προς Εκείνο
κλείνουν τα μάτια και κάτι παράξενο αισθάνονται
λένε πως απελευθερώνονται κι αφήνονται
αισθανόμενοι μια ανακούφιση, σαν να έχασαν
ένα τεράστιο βάρος
Κι αφήνονται
αφήνονται
διαρκώς αφήνονται
στα χέρια Του
στα χέρια τίνος
σύμφωνα με την πίστη τους
όμως αφήνονται
σαν λυτρωμένοι
λες κι όλη της ζωής τους η σημασία
αυτή η άφεση είναι.
-
Στους ορυμαγδους διαβηκανε σαν διαβαταρικα πουλιά
τα παιδικά μου χρόνια,
Σαν βάσανα βαριά τα χρόνια μου κοντά σου
και έχασα κάθε χαρά και ελπίδα.
Σαν να περάσαν οι αιώνες άφησα και μένα,αδικησα εμένα.
Και χάθηκα με μια οιηση πως δεν μπορώ τίποτα να αφήσω
ακατόρθωτο. Τι λάθος Θεέ μου!!!
Και τι απότομη υπήρξε η πτώση, που τα έχασα.
Δεν βρήκα χώρο και άνθρωπο να πιαστω,δεν το χα ανάγκη.
Ανάγκη είχα την αγάπη αυτή που μου λειπε,το χάδι στα μαλλιά.
Αλλά οι άνθρωποι δεν είναι σαν και αυτό που ονειρευτηκαν τα παιδικά μου μάτια,καλοί και όμορφοι.
Μα ποια είμαι εγώ να κρίνω; Ας κρίνει άλλος πια.
Κουράστηκα,απόσταση μεγάλη διαβηκα και εκεί που λυγισα βρήκα μια βρύση.
Και ανθισε ένας κήπος δίπλα μου και φυτρωσαν λουλούδια.
Τα χασα,δεν τα μάζεψα και τα άφησα στην άκρη αναζητώντας άλλα.
Και εκείνα δεν με προδωσαν ποτέ, μα πώς μπορεί η αγάπη να προδωσει;
Και πήρα τα λουλούδια και κοίταξα μπροστά και
μια στιγμή ανυποπτα μέσα μου είπα...
Για δες γαλήνη πράγματι απλωθηκε στον καμπο!!!
Μα σαν κακά ονειρατα εκείνα τα πουλιά πάλι με ρωτησαν!! Και θα ξεχάσεις; Και ναι απάντησα. Δεν θα ξεχάσω. Μα θα μπορέσω πια να προσπερασω. Αύριο είναι μια άλλη μέρα και ο ήλιος λάμπει και εγώ για μια φορά το πρόσεξα.
Θα χτισω απ την αρχή; Μα δεν μπορείς πάνω σε ερείπια φωναξαν τα πουλιά.
Μα δεν θα χτισω πια το μέλλον μου.
Θα χτισω εμένα απ την αρχή, εμένα που αδικησα.
Και χτιζοντας εμένα θα ζήσω.
Ι.Σ.
-
Je suis comme je suis
Je suis faite pour plaire
Et n'y puis rien changer
Mes lèvres sont trop rouges
Mes dents trop bien rangées
Mon teint beaucoup trop clair
Mes cheveux trop foncés
Et puis après?
Qu'est-ce que ça peut vous faire?
Je suis comme je suis
Je plais à qui je plais
Je suis comme je suis
Je suis faite comme ça
Jacques Prévert
Δυστυχώς δεν κατέχουν όλοι τη γαλλική γλώσσα. ::)
-
Για πρώτη φορά βρέχει τόσο το Μάη μήνα,
και έχω το βασανο του ποιητή να τρέχω,
και ναι πόσο μ αρέσει ένας Μάης σαν αυτόν...
Περίεργα ταιριασματα και ταιρια...
Σαν να μαι ελεύθερη βαδίζω.
Απόψε είναι μια άλλη νύχτα,
Χαρούμενη η βροχή θα μας κοιμησει.
Θα μας αγγίζει τρυφερά σαν το χάδι του,
Θα μας κοιμησει αγκαλιά σαν να ναι η νύχτα μέρα.
Τι όμορφη που είναι η νύχτα...
Καληνύχτα.
-
Σπύρος Δόικας
Το αντίθετο της μοναξιάς
Το αντίθετο της μοναξιάς
δεν είναι η παρέα
είναι η τρυφερότητα.
-
Η ίδια λεμονιά
Ταξιδεύει μαζί μου
Απ' άκρη σ' άκρη
Σ' αγαπώ
Στάθηκε μπροστά μου
Κι έβαλε τα καλά της
Ένα πουλάκι σ' ένα κλαδί
Μια γάτα στα πόδια της
Κι εγώ εδώ
Πόσα θα είναι τα χρόνια
Της επιστροφής;
Της μη επιστροφής;
Τι να λένε οι άνθρωποι
Όλα φαίνονται περασμένα
Γιατί στέκομαι να ακούω
Αυτό το πουλάκι;
Σε λίγο θα χαθεί
Και δεν θα θυμάμαι
Τα λόγια του
Για ποιον μιλάει;
Ποιον καλεί;
Σε λίγο θα χαθεί
Και θα θυμάμαι τα λόγια σου
Μ' ακολουθεί επίμονα
Τούτη η λεμονιά
Σε θάλασσες και βουνά
Πριν λίγους μήνες
Στον παγωμένο βορρά
Τώρα εδώ
Στον τόπο που θα αγαπούσες
Μ' ακολουθεί επίμονα καιρό
Σαν να έχει ένα γράμμα
Δικό σου
Και διστάζει
Ούτε απόψε θα το διαβάσω
-
Προσωρινοί πίνακες
Υποβολή αιτήσεων
Ερμηνευτικές εγκύκλιοι
Καταληκτικές ημερομηνίες
Ανακοινοποιήσεις
Και τροποποιήσεις
Διευκρινίσεις
Και παρατάσεις
Αποφάσεις και προσκλήσεις
Προσλήψεις
Εκκαθαρίσεις
Διαβουλεύσεις
Συνδεδεμένος παρατείνω
Ένα σενάριο
Και μία διάψευση
Τι πιστεύω
Και τι υποστηρίζω
Τι θα αλλάξει με μια τελεία
Ποια σκέψη χαμένη κι απόψε
Όταν θα υποβάλω
μια αμοιβαιότητα
-
https://triala.blogspot.gr/2017/08/blog-post_31.html?m=1
Στον καλό και σεμνο μου φίλο που νομίζω ότι με γνωρίζει σε βάθος.
Είχα την τιμή να έρθει σπίτι μου.
Να απολαύσετε τα έργα του. :-*
-
Μπορεί κάποτε να χαθεί η θλίψη μου,
να μην την διαδέχεται κανείς και τίποτα.
Να ρέει όπως το κύμα...
Αλλά αυτό το δρόμο πια τον άφησα και το κλειδί το πέταξα.
Να ξεχνιεμαι με τα λίγα δεν πειράζει.
Το σκυλάκι στα πόδια μου.
Τα λουλούδια,το απέραντο σπίτι.
Ήθελα πάντα να φροντίζω κάτι,κάποιον.
Όλα στην ώρα τους μας ήρθαν.
Παλιά πληγή να την κοιμιζω ήθελα με άλλα.
Και σαν αυτά χάθηκαν θέλω να προσθέσω άλλα.
Μέσα σ αυτά θα χανομαι, σ αυτά που εμένα θα ζητανε.
Και τώρα πια το ξέρω.
Εγώ ανάγκη τα χα και αυτά ακόμα πιο πολύ.
Στις όμορφες ημέρες
Στις πόρτες που πάντα είναι όλες ανοιχτές για μένα.
Μα εγώ δεν βλέπω πόρτες,ποτέ δεν έβλεπα.
Έβλεπα τα λιμάνια και τα χρώματα.
Και όλοι με μακαριζαν για τις πόρτες.
Μα είναι οι άνθρωποι φτωχοί και δεν το είδαν.
Εμένα τα λιμάνια μου άρεσαν με τις ψυχές απάνω κρεμασμενες.
-
Νυχτερινές οδύνες
Απόψε είμαι παντού
Σε υπόγειες γεύσεις
Και βαγόνια ψυχών
Να σκορπώ την ανυπακοή μου
Και να εμπιστεύομαι
Και να στοιβάζομαι
Να ξεπουλώ
Αδυνατώ να επιλέξω
Να ξεπουλώ γη και ελπίδα
Δεν θα βρεις, αγάπη μου, τέτοια γη
Σε τεράστια οικία αναγνωρίζω τη συνήθεια,
Τη φυγή, επισκέπτης,
Τη φυγή τη δική σου
Θα συναντηθούμε τυχαία
Και θα αναγνωρίσουμε τα ίχνη
Που δεν μας πρόδωσαν
Σ' αγαπώ
Και ίσα που θα θυμάμαι
Τον ιστό που έπλεξα
Σαν μια σχεδία καρφωμένη
Στον καθρέφτη μιας ματαιοδοξίας αφοπλισμένης
-
Ειναι η ποίηση συχνά το καταφύγιο;
Ποτέ δεν το κατάλαβα.
Μια μομφη που μου προσαπτουν μήπως;
Πως κάποτε θα παψω να παραγω.
Πως τότε πια θα μαι ευτυχής.
Ερωτήσεις ανθρώπου ερωτευμένου!
Και απαντήσεις ανθρώπων αιωνίως φίλων.
Μπορεί η ποίηση να φταίει!
Που παραπαιει στη λογική και στο παράλογο.
Στην ευτυχία και τη σύμβαση.
Στα χίλια πρέπει και στις οφειλές.
Όταν η ψυχή παραδερμενη ψάχνει τον παράδεισο
ανθρώπων που δεν υπήρξαν ικανοί για τίποτα.
Εκεί που τα όνειρα κυνηγημενα ανηλεως δεχθηκαν ήττα,
συμβιβασμενα όνειρα που στην αρχή ήταν χαμένα.
Και με το διαβα του καιρού πώς βρήκαν όσα δεν φανταστηκαν;
Παλεύει το συναίσθημα με τί; Οι αποδείξεις όλες έτοιμες παρούσες, ενώ το ερμο το μυαλό κραγαυζει ξυπνά, σκέψου.
Μια λογική χαμένη σε χιλιάδες όχι και βαριά αδειασματα
Και διπλά χιλιάδες ναι και χίλια έλα που το μυαλό σαλευει.
Να κάνεις ένα βήμα και δέκα κινήσεις σαν το σκάκι να σε κρατούν αεναο χαμένο.
Και τέλος να μην ξέρεις αν μπορείς να βαδίσεις.
Γιατί όλοι με τον τρόπο τους σου ροκανισαν τα φτερά.
Μα δεν ήταν λάθος τους, ποτέ τους δεν μετειχαν.
Μονάχα τα χίλια μηνύματα με όχι
Αυτά μετρούν, αυτά νικησαν και αυτά υπαγορευουν ανηλεως εκείνο το ποτέ.
Αχ βράδυ είναι αδερφέ θα πούνε όλοι.
Πάρε ένα ποτό, ξεκολλα.
Αυτή είναι άλλη εποχή.
Αν και δική σου
-
Γιώργος Ιωάννου, «Ο φύκος»
Μολονότι είχα δημοσιεύσει ότι δε θα γιορτάσω, κάποιος φίλος θεώρησε καλό να μου στείλει πρόπερσι τη μέρα της γιορτής μου έναν φύκο. Αντιπαθώ τις γιορτές και τα δώρα γι’ αυτό δέχτηκα όχι χωρίς κάποια στεναχώρια για τη γλάστρα. Αργότερα όμως κοιτάζοντας με προσοχή το φυτό πήρα να ξεχνιέμαι και να σιγοαλλάζω διάθεση. Ήταν ένα είδος φύκου καλύτερο, οπωσδήποτε, απ’ τα συνηθισμένα… Με φύλλα πιο πλατιά, πιο νευρώδη και πιο σκούρα, με κορμό ίσιο και δυνατό και γενικά με γραμμές υποβλητικά ευχάριστες. Πήρα το σοβαρό φυτό και χωρίς δισταγμό, αντί να το βάλω στη βεράντα μαζί με τ’ άλλα, το πήγα στο δωμάτιό μου. Όταν γύρισα τις πρωινές ώρες, είχα φυσικά ξεχάσει το φυτό, μετά από τόσα και τόσα που είχαν μεσολαβήσει, μα κατά το απόγευμα μόλις κάθισα στο τραπεζάκι μου να συγκεντρωθώ κι έπεσαν τα μάτια μου στον ατάραχο φύκο, μια δύναμη, καρτερικότητα μάλλον, ένιωσα να εκπορεύεται αποκεί και να με γαληνεύει. Σηκώθηκα, τον πότισα λίγο, καθάρισα μ’ ένα πανί μαλακό τα φύλλα και το τσουτσουνάκι του κι ύστερα στρέφοντας απάνω του το φως τον εξέτασα παντού με τον μεγεθυντικό φακό μου, που τον έχω για να βλέπω και να ξαναβλέπω λεπτομερειακά αγαπημένες φωτογραφίες. Ήταν άψογος, χωρίς ίχνος αρρώστιας ή τραυματισμού πουθενά. Θαρρείς και είχε φυτρώσει μεμιάς εκείνη τη στιγμή. Ικανοποιήθηκα. Όμως αμέσως σχεδόν μελαγχόλησα, όταν σκέφτηκα πως ήταν κι αυτός ένα φυτό του ανθοπωλείου, ψεύτικο σχεδόν, που αναπτύχθηκε έτσι με διάφορες ουσίες χημικές και τώρα που θα τις έχανε, θα έπαιρνε κι αυτό, όπως συνήθως, να χαλάει. Πάντως, εγώ εξακουλούθησα και τις επόμενες μέρες να το λιγοποτίζω και να το γυαλίζω, όχι χωρίς ανησυχία σοβαρή. Όταν όμως είδα ένα πρωί σκισμένη και πεσμένη τη φλούδα απ’ την πιπεριά του και μισοξετυλιγμένο ένα ωραιότατο λαδοπράσινο φύλλο, ησύχασα απολύτως κι άρχισα πλέον να κάνω μακροχρόνια σχέδια για το μέλλον. Στο μεταξύ η άνοιξη προχωρούσε ραγδαία κι αυτός, κάθε βδομάδα σχεδόν, πετούσε κι από ένα νέο φύλλο, ολοένα πιο μεγάλο και πιο γυαλιστερό. Ξεθάρρεψα. Τον έβγαλα στο μπαλκόνι να τον δει λίγο η ήλιος και να μη γίνει σαν το αφεντικό του ανήλιαγος κι αυτός. Δεν πρόσεξα όμως, κι ένα βράδυ που φύσηξε Βαρδάρης, η γαζία γέρνοντας του καταξέσκισε δυο τρία απ’ τα ωραιότερα φύλλα του. Ανέκαθεν αντιπαθούσα τις γαζίες για την πρόστυχη ομορφιά τους, που όμως όπως είναι φυσικό έχει βρει τόση ανταπόκριση. Τις φοβόμουν μάλιστα και λίγο, από τότε που μικρόν μου είχαν πει πως στα λουλούδια τους μαζεύονται μικρόβια της φθίσης. Τη φορά όμως αυτή έγινα έξω φρενών. Αν ήταν αποκλειστικά δική μου, θα την έδινα αμέσως σε κείνους που από καιρό επίμονα μας τη ζητούσαν για να τη φυτέψουνε στο οικόπεδό τους σε κάτι κατσάβραχα. Μια όμως και δεν ήταν στο χέρι μου αυτό, περιορίστηκα να περιμαζέψω το φύκο αμέσως στο δωμάτιό μου. Για τα φύλλα του γιατρειά δεν υπήρχε· είτε τ’ άφηνα έτσι είτε τα ’κοβα, τα τραύματα και τα σημάδια θα έμεναν σ’ όλη του τη ζωή. Σαν άνθρωπος είναι κι αυτό, συλλογίστηκα, κι αμέσως τον συμπάθησα ακόμα πιο πολύ. Από τότε τον κράτησα για πάντα απέναντί μου μέσα στο δωμάτιο. Το χειμώνα σταματάει κι απ’ την άνοιξη ώς το φθινόπωρο αραδιάζει με κανονικό ρυθμό κλιμακωτά τα φύλλα του. Ταιριάζουμε σε πολλά. Ούτε ήλιο ούτε αέρα πολύ θέλει και δεν τον πειράζει διόλου το ηλεκτρικό φως, που μέρα νύχτα καίει στο ντουμανιασμένο απ’ τα τσιγάρα δωμάτιό μου, όπου ψοφούν αράδα τα ωδικά πουλιά. Στέκεται εκεί απέναντί μου αλύγιστος, ατάραχος, βαθύτατα σιωπηλός. Σα να πνίγει, να απορροφά, τη βαβούρα της ανεκδιήγητης πολυκατοικίας όπου είμαι καταδικασμένος να ζω. Ούτε λουλούδια ούτε παρακλάδια πετά. Μια αδιάπτωτη εσωτερική ζωή τού χαρίζει την ομορφιά του. Κάποιος που ξέρει απ’ αυτά μου είπε πως είναι αρσενικός ο φύκος μου και λέγοντας αρσενικός εννοούσε, βέβαια στείρος. Καλύτερα έτσι. Αν ήταν θηλυκός, θα ήταν σίγουρα πιο άσχημος μ’ όλα εκείνα τα παρακλάδια και τις περιφέρειες.
Στο μεταξύ ολοένα ρίχνει μπόι. Και να θέλω, δεν μπορώ πια να τον βγάλω στη βεράντα. Άλλωστε, αν τον πιάσει τώρα Βαρδάρης, θα τον ρίξει οπωσδήποτε κάτω και θα πάθει ό,τι και οι μυθικοί γίγαντες. Αλλά και μέσα στο δωμάτιο συνεχώς να μείνει, το πολύ πολύ ένα καλοκαίρι ακόμα να ζήσει. Με το ρυθμό που μεγαλώνει γρήγορα θα φτάσει στο ταβάνι και τότε πλέον δεν τον σώζει τίποτε. Το ταβάνι πάντως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Αυτός θ’ αρχίσει να λυγάει, θ’ ασκημαίνει σιγά σιγά, και για να μην πέσει απάνω μου καμιά μέρα, πρέπει να τον κόψω εγώ με τα ίδια μου τα χέρια. Δε θα ’ναι, βέβαια, η πρώτη φορά, που θα κάνω μια τέτοια πράξη, επειδή δεν έχω τα μέσα ή τη δύναμη να κρατήσω κοντά μου πράγματα και πρόσωπα που αγαπώ. Κατά βάθος όμως δεν τον λυπάμαι. Αυτός τουλάχιστο έδειξε το μπόι του και πηγαίνει τώρα παλικαρίσια. Εγώ όμως να δούμε πώς θα πάω, που ολοένα ζαρώνω και ζουφώνω, ελπίζοντας κατά βάθος πως επί των ημερών μου, και εγκαίρως μάλιστα, θ’ αλλάξουν οι νόμοι της φύσεως ή οι χαρακτήρες των ανθρώπων. Ασφαλώς θα πάω πολύ χειρότερα — ούτε καν από φιλικό χέρι.
[πηγή: Γιώργος Ιωάννου, Η σαρκοφάγος. Πεζογραφήματα, Κέδρος, Αθήνα 121988, σ. 87-89]
-
Το αγαπημένο μου!!!! Κάποτε το είπα. Και όχι μια φορά. Συγκινηθηκα με την επιλογή αυτή. Ο φυκος είναι από τα έργα που με έκαναν να δακρύσω. Κάθε άνθρωπος... Καλή συνέχεια συνάδελφοι
-
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος
Ένα σπιτάκι ερημικό στην ακροθαλασσιά,
Λουσμένο στ’ ασημένιο φως του πράου αποσπερίτη…
Άνθος κανένα δεν ανθεί. Δεν καίει ζεστή φωτιά.
Γέλιο ούτε θρήνος δεν ηχεί, κι ωστόσο είναι ένα σπίτι
Σκήτη όλη θάλπος γλυκερό της περισυλλογής,
Φωλιά γι’ αγάπη, του ορφανού κι απόδημου πατρίδα,
Ένας χαμένος θησαυρός, μια κερδισμένη ελπίδα-
Ένα σπιτάκι στην πλατιά κι άμετρη πάνω γης…
-
Το δάκρυ του Μπετελγκέζ
..απόψε θα με πολιορκήσουν οι αναμνήσεις
και θα συρθώ στον ώμο του κυνηγού
Θα προφυλαχθώ όσο η μάχη θα μαίνεται
Και θα μου είναι αδιάφορο
αν ο πολεμιστής ηττηθεί
Εκεί θα καταφύγω
και θα μείνω κρυμμένος
Και θα μετρώ τη μορφή της
στη σκιά του κόκκινου γίγαντα
Και θα φυλακίζω τα δάκρυά του
στη διψασμένη έρημο της λήθης
-
Μέσα από τη λύπη βγαίνει η ευτυχία και μέσα από τη χαρά η δυστυχία. Κύκλος είναι η ζωή που φέρει χρώμα χρυσάφι.
Κάτω από την πέτρα την μικρή και κάτω από την άγονη την γη, μια ζωή αρχίζει και παράλληλα μια άλλη σβήνει.
Ζήσε άνθρωπε και συ, σ' αυτό που λέγεται ζωή.
Στο τέλος του ταξιδιού θα κουβαλάς ένα σακί πολύ βαρύ.
Θα είναι οι εμπειρίες μιας ζωής, μιας αλλοπρόσαλλης, μικρής, γεμάτες όμως με χαρές, του ταξιδιού απολαβές.
Και τότε άνθρωπε εσύ, ευτυχισμένος να 'σαι γιατί υπάρχουν και αυτοί, οι δύστυχοι, οι ταπεινοί, που έζησαν χωρίς ζωή, που φώναξαν χωρίς φωνή, που πίστεψαν δίχως θεό και αγωνίστηκαν χωρίς σκοπό.
Κρυσταλλίδου Ειρήνη
-
Ξυπνω τα ξημερώματα,
να δω τα χρώματα.
Ουράνιο τόξο στον ορίζοντα,
που μας κοιτά ασήμαντα.
Με τα μαλλιά μου ξεπλεκα,
το λίγο φως εκείνο ερωτεύτηκα.
Μα κάνει λίγο κρύο,
αφήνω το βιβλίο.
Είναι νωρίς να βγω,
νυστάζω δεν μπορώ.
Και αφήνω τις κουρτίνες,
να κρεμονται και εκείνες.
Τα ρούχα, τα σκεπασματα,
κοιτώ που είναι μαζεμένα.
Και πρέπει πια να ετοιμαστω,
γενναία απόφαση να βγω.
-
Στα πλαίσια μιας εργασίας επρεπε να γράψουμε μια ιστορία. Δεν ήξερα που να την γράψω στο σαιτ οπότε..... Αν υπάρχει άλλο νήμα δεν ξέρω.
Καλή ανάγνωση παιδιά.
Η ζωή της Άννας
Η Άννα ζει με τη μαμά της. Ο μπαμπάς της είναι στη φυλακή και η μαμά της είναι αλκοολική. Η Άννα νιώθει τόσο μόνη στα δεκαπέντε της χρόνια αλλά δεν μιλά. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το περιστατικό με τη σύγκρουση στο σπίτι είναι η αρχή για μια αλλαγή.
Ήταν μια νύχτα στο τμήμα. Δεν ήθελα να πάω αλλά με έφεραν οι άνδρες με τα σκούρα ρούχα. Κάναμε θόρυβο και οι γείτονες φώναξαν την αστυνομία. Η μαμά ήταν κουρέλι και έπινε πάλι. Τα μάτια της ήταν κόκκινα από το ποτό και το τσιγάρο. Έβριζε κάθε μέρα αλλά χθες το παράκανε. Έσπαζε ο,τι έβρισκε, τα πιάτα, το γραφείο, τα ποτήρια και τα κάδρα. Με έπιασαν τα κλάματα. Άρχισε να φωνάζει πιο πολύ. Έψαχνε το μπουκάλι της. Δεν υπήρχε τίποτα.
-Βρωμόπαιδο, θα δεις τι πάθεις αν σε πιάσω, φέρε γρήγορα το μπουκάλι. Πού το έκρυψες λέγε.
Είχα παγώσει στη θέση μου, μπουκάλι δεν υπήρχε, ούτε χρήματα να πάρω άλλο. Τα τελευταία μας λεφτά τα είχε ήδη ξοδέψει η μαμά. Αλλά αυτή συνέχιζε να φωνάζει.
-Λέγε γρήγορα, θα σε σκοτώσω, το μπουκάλι μου θέλω. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ μέσα;
Ένιωσα ένα χαστούκι στο μάγουλό μου και πριν προλάβω να καλύψω το σώμα μου ένα άλλο χτύπημα με σταμάτησε.
-Δεν ξέρω μητέρα, σε παρακαλώ μη με χτυπάς.
Πριν προλάβω να τρέξω στο μπαλκόνι, η μητέρα μου με είχε αρπάξει από το χέρι και με τραβούσε με μανία στο κρεβάτι. Με χτυπούσε συνέχεια και εγώ φώναζα τόσο που οι γείτονες χτύπησαν το κουδούνι.
-Τί θα γίνει επιτέλους; Θα κοιμηθούμε κάποτε; Θα φωνάξουμε την αστυνομία, κάθε βράδυ τα ίδια.
-Στο διάολο να πάτε όλοι, θέλω το μπουκάλι μου. Θα μετανιώσετε όλοι αν δεν μου το δώσετε. Και συ σκάσε πια, αν το έδινες δεν θα τις έτρωγες.
- Μαμά σταμάτα σε παρακαλώ, οι γείτονες φωνάζουν
-Ε και; Θα τους δώσω αναφορά για τα προβλήματά μου; Τί λες τώρα; Χα χα, θα δουν και αυτοί τώρα που με ενοχλούν…
Η μαμά ανοίγει απότομα την πόρτα και ορμά στους γείτονες. Τους χτυπά τυφλά όπου βρει, γίνεται μεγάλος τσακωμός. Οι γείτονες όμως δεν σταματούν και τελικά φέρνουν την αστυνομία.
-Είμαι στο τμήμα τώρα και κοιτώ τους νέους ανθρώπους από την Πρόνοια. Μια οργάνωση λένε για τα παιδιά. Θα με πάνε στο νέο μου σπίτι λένε. Η μαμά μου δεν μπορεί να με κοιτάζει πια. Δεν μπορεί λένε. Δεν ξέρω πως θα είναι το νέο μου σπίτι, ούτε αν θα δω ξανά τη μαμά μου. Δεν νομίζω πως θέλω. Άλλωστε δεν με θέλει πια, αυτή μόνο το ποτό της αγαπά. Αλλά και το νέο σπίτι με φοβίζει. Πώς θα είναι; Θα με θέλουν εκεί; Και τι δεν θα ‘δινα να ήταν η μαμά μου όπως παλιά που με αγαπούσε και με αγκάλιαζε.
-
Παγκόσμια ημέρα ποίησης
από την ποιητική συλλογή ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
ΙΙΙ Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης, 1953
-
Τα αρχεία
Αρχεία στον υπολογιστή,
Αρχεία αιώνων, αρχεία που ποτέ δεν άνοιξα.
Για χιλιους λόγους έλεγα αργότερα.
Και ο φόβος εκεί για να μην δω κανένα όνομα.
Να μην αναμοχλευσει η μνήμη.
Μα ξαφνικά χάθηκαν όλα.
Και ο ειδικός-θεραπων ιατρός είπε πως πέθανε ο δίσκος.
Πόρισμα ο θάνατος, ο αμετάκλητος.
Αιφνιδιως ούτε την κηδεία δεν πρόλαβα κάνω.
Να κλαψω,να γελάσω ούτε ξέρω...
Μια ανακούφιση τρελή...
Μα όλα αυτά ήταν αιώνων και πολλά δικά μου.
Στο καλό να πάνε.
Θα τα θαψω.
Ίσως όλα μαζί μια νέα αρχή να λένε.
Ίσως να ήξεραν τα ίδια την αλήθεια.
Ποτέ δεν θα άντεχα να τ ανοιγα.
-
Εμένα οι φίλοι μου
Στίχοι:
Κατερίνα Γώγου
Μουσική:
Νίκος Μαϊντάς
1. Magic de Spell
2. Σωκράτης Μάλαμας & Magic de Spell & Νίκος Μαϊντάς
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας,
αποφάσεις συνεδρίων,
δανεικά κοστούμια,
σημάδια από κάφτρες
περίεργες ημικρανίες,
απειλητικές σιωπές
κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες
καθυστέρηση
Το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά
Το ασθενοφόρο
Κανείς...
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στο λαιμό σας, στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
-
Κρυμμένα
(https://www.tilestwra.com/wp-content/uploads/2017/07/649dab4a811b8e60189de98bfdbdee7d.jpg)
Το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη "Κρυμμένα" στην οδό Turfmarkt 6, Leiden (Ολλανδία)
στο πλαίσιο του πρότζεκτ Muurgedichten (=ποιήματα από όλο τον κόσμο γραμμένα σε τοίχους της πόλης)
Aπ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα
να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν.
Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε
τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου.
Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με
πολλές φορές που πήγαινα να πω.
Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις
και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα —
από εκεί μονάχα θα με νιώσουν.
Aλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί
τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.
Κατόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία —
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ’ ελεύθερα θα κάμει.
Κ.Π. Καβάφης
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
-
Τα Κρίματα
Κάποτε πίστευα πως θ' έχω κρίματα,
να τα εξομολογηθώ και κάπου.
Τα έψαξα εδώ, τα γύρευσα εκεί,
άφαντα αυτά σαν να με αποφεύγαν.
Μέτρησα τότε λάθη,
λάθη πολλά μα όλα με τη σκέπη της αγάπης.
Μέσα στο άγχος έτρεξα να βρω τις αδικίες μου,
δεν είχα ούτε εκεί τίποτα να μετρήσω.
Και τότε κοίταξα στο κάτοπτρο με έπαρση,
και είπα εύγε, μπράβο.
Αλλά ...
Σιωπή...
Οι λέξεις σβήνουν ...
όχι από τα κρίματα που άλλωστε με απαρνηθήκαν...
μα από τη σκέψη πως κουράστηκα πολύ.
Καιρός λοιπόν να ξαποστάσω...
Δίχως καθόλου Κρίματα.
Ι.Σ.
-
Δαίμονες
Από τους δικούς μου δαίμονες δεν έφυγα
Προσπάθησα;
Θα έλεγα περιτρανα το ναι.
Μα όχι...
Και πώς θα ήθελα να με θυμούνται τώρα ;
Μα δεν θα ήθελα.
Η ληθη εμε μου πρέπει
Απαυγασμα ενός χαραματος που ονειρευτηκα και έφυγε. . .
Σαν γλυστρισε στα χέρια μου και εχαθη.
Και αυτή η ποίηση ανικανη.
Το τίποτα για μένα.
Δεν βρήκε τίποτα για να με κλείσει.
Και πού;
Μα η ποίηση είναι λήθη.
Είναι μια λήθη;
Ι.Σ.
-
Οι λεξεις λίγες...
Ανείπωτες...
Ενα κενό που δεν χρήζει το μηδέν.
Δεν εχω αναγκη τίποτα.
Τα λίγα μου πολλά.
Και τα πολλά ελάχιστα .
Μια ποίηση κενή.
Ανύπαρκτη.
Βορά στους αδαείς.
-
Βροχή απρόσμενη...
Βροχή με χρώματα
Χώματα.
Μια βροχή που με βρήκε ανέτοιμη.
Δεν ξερω πως....
Σε καθε βροχή είχα και ενα συναίσθημα.
Σ αυτήν?
Δεν εχω.
Τη βροχή που εγώ τόσο αγάπησα...
Την απομυθοποίησα.
Τραγικό.
Λογικό.
Οχι.
Τη μίσησα.
Αναμενόμενο.
-
Βρέχει,το ρεύμα έπεσε.
Δισταχτικά απορείς που πια δεν καταριέσαι το σκοτάδι.
Καλοδεχούμενη αυτή η τυχαία ατυχία.
Στο έρεβος, τα πάντα ομοιάζουν.
Η λύπη, η λήθη, ο πόνος και η χαρά.
Ανάμεικτες μπερδεμένες σκέψεις σαν τα λόγια ενός μεθυσμένου.
Αν σκυψεις πάνω του θα μάθεις άρα την αλήθεια?
Θα δεις γυμνούς τους πόνους του ή τάχα οι συμβάσεις θα τους κρύψουν?
Βρέχει και αυτό το κόψιμο του ηλεκτρικού διόλου δεν με πειράζει.
Γιατί μαζί με αυτό για λίγο χάθηκα στη δίνη μιας αλήθειας που το φως θα επαναφέρει στη συνήθεια.
-
https://youtu.be/8Jdqxh2AcGQ
-
https://youtu.be/2TsPNBfgDUo
-
Εσύ εκεί
https://www.youtube.com/watch?v=2xNFKmBPEBY
-
Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα....
Εγώ... είμαι μία....
συναισθηματική, ανόητη..
Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη
Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις..
.......
Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω..
Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο..
Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει..
Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος..
Είμαι μια αθεράπευτη ονειροπόλα
Κι αν μένω με τα πόδια κολλημένα στη γη, δεν περιμένω λύπηση ή οίκτο
Το δικό μου παραμύθι ακόμα το ψάχνω
Και δεν χαρίζομαι ούτε πουλιέμαι ούτε δανείζομαι..
Είμαι καλά με αυτά που έχω και μ’ εκείνα που κυνηγώ
Πάντα είμαι ειλικρινής και ας έχω να αντιμετωπίσω όλο το ψέμα του κόσμου.
Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δεν μου μοιάζει
Θα τον εκτιμήσω γι’ αυτό που είναι αλλά δεν μπορώ να του κάνω τη χάρη ν’ αλλάξω
Και ίσως ακόμη κι αν το ήθελα.. δεν νομίζω οτι είναι εφικτό..
Προσπαθώ να εξωθήσω τον κόσμο μου στα άκρα του
Όσο μπορώ για να φτάσω κοντά σε όσα θεωρώ ιδανικά.
Κάπου κάπου σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο.
Αν ήμουν διαφορετική..
Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους..
Αν τα πέρναγα όλα εύκολα χωρίς να με αγγίζει τίποτα..
Ίσως και να υπάρχουν άτομα εκεί έξω που με βλέπουν έτσι
Εκείνοι που βλέπουν την προσποιητά αδιάφορη μάσκα που φοράω κατα καιρούς.
Και με βαφτίζουν αναίσθητη.
Μ’ αυτούς δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ.
Μα να που είμαι φτιαγμένη έτσι.. ώστε να με νοιάζει
Όχι, ξέρεις κάτι? Δεν το μετανιώνω αυτό
Ξέρω τι είμαι και δεν θα μπω στον κόπο να το αποδείξω σε κανέναν
Είμαι καλά.. είμαι καλά.. είμαι καλά..
Μα δυσκολεύομαι τόσο να καταλάβω..
Κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο νους μου
Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα..
Αλκυόνη Παπαδάκη
-
Όταν η λογοκρισία εξαπλώνεται, η ποίηση γίνεται αναγκαιότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ - Ο ΣΤΑΘΜ (https://www.alfavita.gr/koinonia/409732_sokaristiki-kataggelia-gia-tempi-tin-idia-mera-o-stathmarhis-eihe-xanakanei-idio)-ΑΡΧΗΣ (https://www.alfavita.gr/koinonia/409765_tempi-ta-27-deyterolepta-mias-ntropiastikis-ekpompis-sto-mega)
Θόλωνε το βράδυ και το τραίνο είχ’ έμβει
στον ερημικό σταθμό βαρύ κι ατόφιο
λες τό’ χε τυλίξει σ’ αχνά πέπλα η ρέμβη
έτσι ως ξάφνου στάθκε ακίνητο και ψόφιο.
Σήμανε η καμπάνα κι έτριξαν οι θύρες,
ούρλιαξε ’να σφύριγμα και αυτό εκινήθη
πλάι σε μια παράτα αγερώχες φιλύρες
που κώπηλατούσαν –λές στητές– στη λύπη.
Λίγο ακόμα κι όργιο –αρθρωτή γουστέρα–
θάφευγε ως είχ’ έρθει μες σ’ ατμών τολύπη
κι εγώ πάλι μόνος στη θλιμμένη εσπέρα,
Με συντρόφισσά μου, θάμενα, τη λήθη.
………………………………………
Άξαφνα ως γλυστρούσε – σ’ ένα παρεθύρι
ένα χέρι εξαίσιο μούγνεψε και πάει,
μια σειρά άσπρα δόντια, δυό μάτια σαπφείροι
μούστειλαν –και φύγαν– φίλημα στα χάη!
Έμεινα … Η μέρα είχε κιόλας φύγει,
του σταθμού μου, γύρω, η ερημία αλύχτα·
κείνες οι φιλύρες πήγαιναν με ρίγη
Και με βήμα στράτι-ωτικό στη νύχτα…
Ω, έσύ, κυρά, χέρι, δόντια, μάτι
όνειρο και τραίνο που την πας τη νιότη;
"Έδωσα σινιάλο –το κ α θ ή κ ο ν– για τη
διασταύρωσή σας με την αιωνιότητα…"
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f8/VampireE3.jpg/180px-VampireE3.jpg)
………………………………………
https://www.zougla.gr/politiki/article/pios-krivete-piso-apo-to-rousfeti-kiria-mpiziou
https://www.ieidiseis.gr/politiki/187893/rousfeti-polyteleias-o-stathmarxis-me-fotografiki-ypourgiki-apofasi-gia-xari-tou
https://www.zougla.gr/greece/article/paranomi-i-proslipsi-tou-sta8marxi
https://www.zougla.gr/greece/article/den-itan-i-vouleftis-o-mparmpas-apo-tin-koroni
-
Δεν πρόλαβα να ετοιμάσω τη βαλίτσα σου ποτέ
και να βάλω πράγματα περιποιημένα
και να ψάξω ένα σπιτάκι δίπλα στη θάλασσα ένα απόγευμα
και ύστερα να φύγω και να μην ανησυχώ
Ένα απόγευμα με γλυκό φως και ήσυχα κυματάκια
σε μια άμμο που δεν θα γράφεις
ένα όνομα ξεχασμένο
Και να είσαι ήσυχη ότι κάποιος σε φρόντισε χωρίς να έχεις ανάγκη
Κι αν είχες θα ήμουν πάλι εκεί
-
https://www.youtube.com/watch?v=aeGdqUeCzrQ
https://www.youtube.com/watch?v=cQaUoTkwjEg&t=3s
-
ποιητική αδεία λοιπόν...ξέχασα να γράφω, να νιώθω. Τα ποιήματα γλίστρησαν από τα χέρια μου και με απαρνηθήκαν...τα πρόδωσα μάλλον χαμένη στις σκέψεις μου. Βάδισα μόνη καιρό. Μόνη βρήκα τα μέρη, τα σπίτια, τα αεροπλάνα, τα ταξί, τα πλοία, το i-bank. Η ποίηση δεν είχε θέση εκεί. Εκεί είχα ανάγκη κάποιον...Όχι ότι κάποιος δεν προσφέρθηκε αλλά εγώ δεν ήθελα ποτέ να ήμουν φόρτωμα πουθενά. Αλλά κάποτε λύγισα ψυχικά, κακοπέρασα και βρήκα δυσκολίες. Και τότε αποζητούσα έναν συνοδοιπόρο. Και τότε είδα δίπλα μου πως υπήρχε κάποιος εδώ και καιρό, κάποιος που αποζητούσε αυτή τη θέση, την λάτρευε και εγώ του την απαρνιόμουν. Πάρτην είπα...πάρε την αφού την θες τόσο. Να ανασάνω και εγώ και να ξεχάσω την ποίηση και όλα.
-
https://www.youtube.com/watch?v=UUcog3DcIUw&ab_channel=MarinaSatti
-
Γιώργης Παυλόπουλος – Η σιωπή
Η Σιωπή είναι μια άγνωστη
που έρχεται τη νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα
χωρίς νʼ ακούγονται πατήματα
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τότε τις βελόνες
και τα τρία χρώματα
το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ πια δε θα σου πω.