1
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Απρίλιος 19, 2024, 11:22:08 μμ »Oχι, ίσα-ίσα το αντίθετο λέει από αυτό που κατάλαβες, αλλά πελαγοδρομώντας, εξ ου και σε μπέρδεψε.
Λέει ότι κάποιες υποτακτικές ΙΧ στον πλάγιο λόγο υπάρχουν μετά από λεκτικό ρήμα ΑΧ, κάτι που για έναν "careless interpreter" όπως λέει, μπορεί να θεωρηθεί παραβίαση της ακολουθίας των χρόνων, ενώ χρειάζονται γιατί επηρεάζουν σημαντικά το νόημα.
Λέει ότι αυτό συμβαίνει όταν η δευτερεύουσα εξαρτάται από απαρέμφατο παρακειμένου που είναι ΙΧ.
Δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα απολύτως υποστηρίζει ο Woodcock σχετικά με το αν για τον χρόνο της υποτακτικής μιας δευτ. του πλάγιου λόγου με ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου και άμεσης ιστορικού -το οποίο συνήθως είναι απαρέμφατο ιστορικού παρακειμένου- λαμβάνεται υπ’ όψιν ο αρκτικός χρόνος του ρήματος της έμμεσης εξάρτησης ή ο ιστορικός της άμεσης.
Και το μόνο που έχω καταλάβει με βεβαιότητα μέχρι στιγμής είναι ότι, όταν στον ευθύ λόγο μια δευτ. εκφέρεται με υποτακτική παρατατικού ή υπερσυντελίκου, αυτή παραμένει οπωσδήποτε στον πλάγιο, και με ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου.
Από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα είναι μπερδεμένα (ή μας τα λέει μπερδεμένα).
Στη σελ. 224, από όπου κάποια από τα παραδείγματα που παρέθεσες, όπου δίνει τους γενικούς κανόνες για τη μετατροπή μιας δευτ. του ευθέος λόγου στον πλάγιο, δεν δίνει παράδειγμα με λεκτικό ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου, αλλά απαρέμφατο άμεσης ιστορικού χρόνου.
Αλλά στη σελ. 226 στην παράγραφο 275 δίνει τέτοια παραδείγματα. Αντιγράφω το πιο μικρό: … neque illos recte fecisse cum in Italiam venerint.
Αλλά πιο σαφές για μένα είναι το παράδειγμα στη σελ. 235 (όπου δίνει πίνακα με τις μεταβολές στους υποθετικούς λόγους) του υ.λ. past particular si hoc dixit, erravit, το οποίο τρέπει σε εξάρτηση από αρκτικό χρόνο censeo si hoc dixerit, eum erravisse, επομένως λαμβάνει υπ’ όψιν τον αρκτικό χρόνο του ρήματος έμμεσης εξάρτησης censeo και όχι το erravisse.
Γι' αυτό λέει στην αρχή "Examples of historic tenses of the subjunctive which appear to depend on a primary goveming verb are in fact so numerous that it has actually been stated as a rule that, after a primary goveming verb, the subordinate indicatives of the O. R. are reproduced in the subjunctive with their tenses unchanged".
Ναι, αλλά συνεχίζει λέγοντας but an examination of the examples will show that, in most of them, the imperfect or plusperfect subjunctive can be accounted for on other grounds, and only a small residue of possible exceptions remains. Και στη συνέχεια παραθέτει τις περιπτώσεις στις οποίες ιστορικοί χρόνοι της υποτακτικής βρίσκονται με ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι όταν υπάρχει απαρέμφατο άμεσης εξάρτησης ιστορικού παρακειμένου. Τελικά όμως με αυτά που γράφει στη σελ. 232 (και πιο κάτω, στο τέλος της σελίδας) εμένα μου δίνει την εντύπωση πως εκείνο που θέλει να πει είναι ότι το απαρέμφατο ιστορικού παρακειμένου επηρεάζει και εξηγεί τη διατήρηση της υποτακτικής παρατατικού και υπερσυντελίκου στον πλάγιο μιας δευτ. του ευθέος, ακόμη και όταν ο πλάγιος λόγος εξαρτάται από αρκτικό χρόνο, αλλά όχι και την τροπή μιας οριστικής του ευθέος λόγου σε ιστορικό χρόνο της υποτακτικής, όταν ο πλάγιος λόγος εξαρτάται από αρκτικό χρόνο.
Άλλωστε, και στο παράδειγμα που μου έδωσες Haec cum videret, Caesar constituit progredi. ----->Dicunt/Dixerunt Caesarem, cum illa videret, progredi constituisse διατήρηση της υποτακτικής παρατατικού έχουμε και σε εξάρτηση από το dicunt. Παράδειγμα όμως στο οποίο να τρέπεται η οριστική της δευτ. σε υποτακτική ιστορικού χρόνου με ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου και άμεσης ιστορικού, στον Woodcock τουλάχιστον δεν έχω προσέξει.