PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Ναι, αλλά συνεχίζει λέγοντας but an examination of the examples will show that, in most of them, the imperfect or plusperfect subjunctive can be accounted for on other grounds, and only a small residue of possible exceptions remains.

Και το μόνο που έχω καταλάβει με βεβαιότητα μέχρι στιγμής είναι ότι, όταν στον ευθύ λόγο μια δευτ. εκφέρεται με υποτακτική παρατατικού ή υπερσυντελίκου, αυτή παραμένει οπωσδήποτε στον πλάγιο, και με ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου.

Από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα είναι μπερδεμένα (ή μας τα λέει μπερδεμένα).

Πάντως δεν βρίσκω να διευκρινίζεται κάπου ότι χρησιμοποιείται μόνο υποτακτική παρατατικού (και όχι ενεστώτα), αλλά στο παράδειγμα που δίνουν (το ίδιο παράδειγμα όλοι) υπάρχει υποτακτική παρατατικού

Επίσης γράφει ότι  οι Λατίνοι συγγραφείς, για να αποδώσουν στον πλάγιο λόγο τον υ.λ. του μη πραγματικού, αν το ρήμα δεν είχε μετοχή μέλλοντα,  χρησιμοποιούσαν το possum. Δεν είμαι σίγουρη όμως αν εννοεί ότι χρησιμοποιούσαν το possum και όταν το ρήμα της απόδοσης του υ.λ. ήταν παθητικό.

Δηλαδή,  μπορεί να έχουμε posse (μάλλον απρόσωπο)  =  + παθητικό απαρέμφατο;  Οπότε, το ego nisi peperissem, Rοma non oppugnaretur να γίνει Veturia dicit, nisi ipsa peperrisset,  non posse Romam oppugnari;

Και ο Woodcock (παράγραφος 281) γράφει ότι περίφραση αυτή δίνεται βέβαια ως το παθητικό ισοδύναμο του -urum fuisse, αλλά ότι στην πραγματικότητα απαντούν μόνο δύο παραδείγματα (!). Το ένα είναι αυτό που δίνει και στο οποίο υπάρχει υποτακτική παρατατικού, ενώ για το άλλο παραπέμπει στο  Cic. T. D. 3, 69.

Ἐγὼ δὲ μεγίστην μὲν ἡγοῦμαι συμμαχίαν εἶναι καὶ βεβαιοτάτην τὸ τὰ δίκαια πράττειν πρὸς δὲ ταύτῃ τὸ καλῶς πολιτεύεσθαι καὶ σωφρόνως ζῆν
καὶ μέχρι θανάτου μάχεσθαι τοῖς πολεμίοις ἐθέλειν καὶ μηδὲν οὕτω δεινὸν νομίζειν ὡς τὸ κακῶς ἀκούειν ὑπὸ τῶν πολιτῶν:

 Ποιο είναι το υποκείμενο και ποιο το κατηγορούμενο;

Είχα θεωρήσει τα απαρέμφατα υποκείμενα και το μεγίστην συμμαχίαν καὶ βεβαιοτάτην κατηγορούμενο, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είμαι σίγουρη, γιατί η καινούργια πληροφορία εδώ δίνεται με τα απαρέμφατα, αφού το γνωστό είναι η πιθανή  συμμαχία με τους Θηβαίους, την οποία ο Αρχίδαμος προσπαθεί να αποτρέψει. Δηλαδή αυτό που ορίζεται φαίνεται ότι είναι η μεγίστη συμμαχία καὶ βεβαιοτάτη και όχι τα απαρέμφατα.

Γιατί η γενική, δοτική και αιτιατική λέγονται πλάγιες πτώσεις; Βρήκα αυτό "οι πτώσεις της γενικής, δοτικής και αιτιατικής, σε αντιδιαστολή προς την κυρίως ορθή πτώση της ονομαστικής, επειδή σε αυτές το υποκείμενο δεν συνδέεται άμεσα με το ρήμα αλλά έμμεσα και πλαγίως, υποδηλώνοντας κάποια σχέση (του γένους, της αιτίας κ.λπ.", αλλά δεν το καταλαβαίνω.

Διαβάζω στα Ἑλληνικὰ του Ξενοφώντα (2, 4, 18): «ἐπειδὰν μέντοι τοῦτο γένηται, ἡγησόμεθα μέν», ἔφη, «ἡμεῖς, νίκη δ’ ὑμῖν ἔσται ἑπομένοις, ἐμοὶ μέντοι θάνατος, [...]». Διαβάζοντας το χωρίο θεώρησα ότι ότι οι κύριες προτάσεις που έχουν ρήμα το ἔσται μεταφράζονται ως «για εσάς θα επέλθει η νίκη, εάν με ακολουθήσετε, για εμένα, ωστόσο, ο θάνατος» και ότι η δοτική (ὑμῖν, ἐμοί) θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως δοτική προσωπική χαριστική και αντιχαριστική αντίστοιχα. Ελέγχοντας, ωστόσο, το σχολικό μεταφραστικό εγχειρίδιο βλέπω ότι η μετοχή ἑπομένοις μεταφράζεται με τρόπο που φαίνεται να θεωρείται επιθετική ή τροπική, τα ρήματα έχουν μεταφραστεί απλώς ως «νικήσετε» και «σκοτωθώ/θανατωθώ», ενώ σε διάφορα βοηθήματα βλέπω ότι οι δοτικές προσωπικές χαρακτηρίζονται ως κτητικές. Αναρωτιέμαι πώς μπορώ να καταλήξω με κάποια βεβαιότητα σε χαρακτηρισμό της μετοχής και επίσης πώς δικαιολογείται αυτός ο χαρακτηρισμός των δοτικών ως κτητικών και πώς αυτός συνδέεται με τις μεταφραστικές επιλογές; Ευχαριστώ προκαταβολικά.

Ανατρέχοντας σε όλα τα παραδείγματα της ύλης που μπορούν να μετατραπούν στον πλάγιο λόγο, παρατηρώ ότι ο Πατάκης τόσο στις βουλητικές όσο και στις πλάγιες ερωτηματικές δεν διατηρεί την υποτακτική παρατατικού και υπερσυντελίκου της αρχικής πρότασης, αλλά εφαρμόζει  ακολουθία των χρόνων (ιδιόμορφη και κανονική αντίστοιχα) βάσει του χρόνου εξάρτησης .  Ομοίως και η Ελληνοεκδοτική και το Άλκιμο σε ορισμένα παραδείγματα. Ισχύει κάτι διαφορετικό γι' αυτά τα είδη προτάσεων;