To ποίημα της ημέρας

[theodora7]

Ἀργύρης Ἐφταλιώτης (Μήθυμνα 1849, Ἀντίπολη Γαλλίας 1923): ψευδώνυμο τοῦ Κλεάνθη Μιχαηλίδη,
ποιητῆ καὶ πεζογράφου ἀπὸ τὴ Λέσβο,
ἀπὸ τοὺς πρωτοπόρους τοῦ δημοτικισμοῦ.


Τὸ τραγούδι τῆς ταβέρνας

Πάρε μαχαίρι κόψε με καὶ ρῖξε τὰ κομμάτια μου,
                                                   -μάτια μου-
         καὶ ρῖξ᾿ τα μέσα στὸ γιαλό.

Ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ μ᾿ ἄφησες, τὸ κόσμο αὐτὸ σιχάθηκα
                                                                 -χάθηκα-
         καὶ δὲν ἐλπίζω πιὰ καλό.

Ἂν βάζεις τώρα τ᾿ ἄσπρα σου καὶ τὰ μαλαματένια σου,
                                                             -ἔννοιά σου-
         θά ῾ρθει καιρὸς ποὺ θὰ θρηνῇς,

ποὺ θὰ σταθεῖς στὸ μνῆμα μου νὰ πεῖς ἕνα παράπονο
                                                              -κι ἄπονο-
         θὰ μ᾿ εὕρῃς ὅσο κι ἂν πονῇς.

Πάρε φωτιὰ καὶ κᾶψε με κι ἀντάμα μὲ τὴ στάχτη μου
                                                         -τ᾿ ἄχτι μου-
         μὲς τὰ πελάγη νὰ σκορπᾷς,

νὰ μὴ σέ ῾βρῇ τὸ κρῖμα μου, μαριόλα μου Ἠπειρώτισσα,
                                                               -ρώτησα-
        καὶ μοῦ ῾παν ἄλλον ἀγαπᾷς.

[PDE ads]

[theodora7]

Τέλλος Ἄγρας (1899-1944): ποιητὴς καὶ κριτικός (φιλολογικὸ ψευδώνυμο τοῦ Εὐαγγέλου Λ. Ἰωάννου)

Λουλούδια κατὰ γῆς

Ἦταν στὶς δόξες τῶν περιβολιῶν
κι ἡ ὥρα τῶν ταξιδιάρικων πουλιῶν,
κι οἱ ἄξαφνες οἱ ἀνάσες, οἱ μισές,
ποὺ εὐκολοκατελοῦν τὶς φυλλωσιές.
Στὸ ἄφραχτο χαμοκάλυβο μπροστά,
λουλούδια ἐσυγκομίζαν σωριατά,
λουλούδια σωρευτά, λογῆς-λογῆς,
χυμένα ἀπὸ πανέρια κατὰ γῆς.

Μὲ τὰ μάτια τὰ φίλησα, πολύ...
Ψυχὴ σιμά μου. Μόνο στὴν αὐλὴ
περιδιάβαζε ἀργὴ περπατησιὰ
καὶ τὴν τύλιγε ἡ ἄκρα μοναξιά.
Κι ἔτσι ἤθελα ἡ θωριά τους μοναχὴ
ν᾿ ἀφήσω νὰ μοῦ πιεῖ ἀπ᾿ τὴν ψυχή...
Μὰ οἱ μνῆμες ἀναζήσανε σ᾿ αὐτὰ
τὰ λουλούδια τὰ χρωματιστά...

Ἔγνοιες, ἀδημονίες, μεταγνωμοί,
μελίσσι ὅλα προστρέξαν στὴ στιγμή,
σὰ νἆταν μαγεμένα ἀπ᾿ τὸν Καιρό,
καθόταν στὰ λουλούδια, ἕνα σωρό.
Τοῦ περβολιοῦ τὸ κέντημα σπαρτὸ
πίκρα καὶ συννεφιὰ ἔγινε μεστό,
κι ἔγιναν τὰ κοτσάνια του σκληρὲς
μύτες, καρφιά, πληγὲς αἱματηρές.

Ἀναποδογυρίστηκε ἡ χαρὰ
βγῆκε ἡ θλίψη, ἀκόμα μιὰ φορά.
Κι ἐστάθηκαν, μακρότατη γραμμή,
θλιμμένα ρόδα διάφανοι καημοί.
Μὰ ἂς εἶναι, ὅταν, στὸν κάμπο τὸ βαθύ,
βουρκώσει ἀστραποβρόχι καὶ χυθεῖ,
κι ὅταν οἱ ἀνέμοι κλάψουνε γοερά,
ποιὸς θὰ μοῦ κλέψει τότε ἀπ᾿ τὴ χαρά;

 

[theodora7]

Ο Ανδρέας Κάλβος (Απρίλιος 1792 – 3 Νοεμβρίου 1869) είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, του οποίου παραδόξως δεν υπάρχει γνωστό σωζόμενο πορτραίτο. Η νεοκλασικιστική του παιδεία και η ρομαντική του ψυχοσύνθεση συμπλέκουν στην ποίηση του το δραματικό με το ειδυλλιακό, το παγανιστικό με το χριστιανικό, τα αρχαιοελληνικά πρότυπα με την σύγχρονη επαναστατική επικαιρότητα, τον πουριτανισμό με τον λανθάνοντα ερωτισμό, την αυστηρότητα, τη μελαγχολία, την κλασικιστική φόρμα με το ρομαντικό περιεχόμενο, σύζευξη που είναι ορατή ακόμη και στη γλώσσα (αρχαΐζουσα με βάση δημοτική) και στη μετρική (αρχαϊκή στροφή και μέτρο που συχνά δημιουργεί, σε δεύτερο επίπεδο, δεκαπεντασύλλαβους).
https://www.youtube.com/watch?v=O9ajYXUtv2s
ΚΑΛΒΟΣ- ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ -ΦΑΝΤΟΥΡΗ ΑΙ ΕΥΧΑΙ

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/andreas_kalbos_wdai.htm

[theodora7]

Κικὴ Δημουλᾶ - Ποιήματα

Κικὴ Δημουλᾶ (1931-): ποιήτρια ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἀκαδημαϊκός.

ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ

Ἄρχισε ψύχρα.
Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση.

Ἡ πρώτη μέρα τοῦ Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σὲ κάποια ὑδρορροή.
Ὡς χθὲς ἀκόμα ὅλα ἔρχονταν.
Ζέστες, ἡ διάθεση γιὰ φῶς,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωῆς.
Γονιμοποιοῦνταν κάθε βράδυ τὰ φεγγάρια,
πολλοὶ διάττοντες ἔρωτες
ἦρθαν στὸν κόσμο τὸν περασμένο μήνα.

Τώρα ἡ γνωστὴ ψύχρα
κι ὅλα νὰ φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, ἡ διάθεση γιὰ φῶς.

Φεύγουν τὰ πουλιά, ἀκολουθοῦν τὰ λόγια
ἡ μία ἐρήμωση τραβάει πίσω τῆς τὴν ἄλλη
μὲ λύπη αὐτοδίδακτη.
Ἤδη ἀποσυνδέθηκε τὸ φῶς ἀπὸ τὴν ἐπανάπαυση
κι ἀπὸ τὶς καλημέρες σου.
Τὰ παράθυρα ἐνδίδουν.
Τὸ χέρι τοῦ μεταβλητοῦ κλείνει τὰ τζάμια,
ἄλλοι λὲν ὡς τὴν ἄνοιξη,
ἄλλοι φοβοῦνται διὰ βίου.

Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.
Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.
Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.

[PDE ads]

[hector petens]

Ζευγάρια που δεν κρατούν
ο ένας το χέρι του άλλου
Φιλοι που είναι απλώς γνωστοί
Άλλα ζευγάρια που κοιτούν
ο ένας δεξιά
ο άλλος αριστερά
Χειραψίες ψεύτικες
με τσιγάρο και ποτό
Βλέμματα περίεργα
κουρασμένα
αυτάρεσκα
αδιάφορα
χαμόγελα αναγκαστικά
γέλια απωθητικά
μακρινά
Άλλοι τρέχουν
Άλλοι κάνουν ποδήλατο
Άλλοι αναζητούν το τίποτε
Όλοι συνεχίζουν

Αυτός ο Αύγουστος
δεν θα τελειώσει ποτέ
Με έχει φυλακίσει
σε μια σκακιέρα
και είμαι αντίπαλος μονάχος
Μονολογούν οι ασπίδες
που αιωρούνται πάνω από στάσιμο νερό
Μονολογώ τη στασιμότητα

Ξαφνικά φυσάει
Θα χάνονται οι περαστικοί
πιο γρήγορα
Τα ζευγάρια θα πιάνονται
γιατί θα βιάζονται
Όλοι θα νομίζουν
ότι συνεννοούνται
Και ο αέρας θα κλέβει
τις προθέσεις
Θα απαλλάσσει
Θα κρύβει

Μόνο εγώ εκτίθεμαι
Κι ένα τρελό καράβι
στ' ανοιχτά του κόλπου
Απόψε ο Αύγουστος
με περιπαίζει
Έχει πολύ φως για νύχτα

Αυτός ο Αύγουστος
δεν θα τελειώσει ποτέ..
Αιωνίως θα με αντιμάχεται
και θα περιστρέφεται
γύρω μου να μου θυμίζει
το κενό, το άδειο.. 

Πάλι κρύβομαι
στην υποψία της βρεγμένης γης

Βυθίζομαι στο αδύνατο
σε όνειρα που ταξιδεύουν
χωρίς να γίνονται αντιληπτά

[hector petens]

..σε  γυρευω
οπως  μια  φλογα  ερωτευμενη
με  την  ανασα  που  θα  τη  σβησει

[hector petens]

Το παλίμψηστο των διαψεύσεων

Δεν εκβιάζονται όλες οι αυταπάτες
Κάποιες πολιορκούνται
και κυριεύονται μόνο με δόλο
Άλλες είναι εξαγοράσιμες
και σου επιτρέπουν να καθορίσεις ο ίδιος την τιμή
-αδιαφορούν- αρκεί να υπάρχει μία
Εκείνες όμως που πιάνω τον εαυτό μου να τις θυμάται
είναι τα θύματα του εκβιασμού
Πρέπει να εντοπίσεις τις πιο άπειρες
-θα έχουν παραμείνει έντιμες μέσα στην απειρία τους..
Εύκολα θύματα του εγωισμού,
σε ακολουθούν ευλαβικά
και είναι πρόθυμες να αλλάξουν και όνομα..
Να τις πεις συναισθήματα, αίσθηση ακόμα και πεποίθηση,
τόσο σε παρασύρει η δουλικότητά τους.
Μπορείς μάλιστα να τις στοιβάξεις σε ένα ραγισμένο κοχύλι
και να αποκοιμηθούν
ακούγοντας τους μακρινούς ήχους της θάλασσας..
Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν
και θα αναζητήσουν άλλον εκβιαστή, πιο επιτήδειο,
που και κείνος θα νομίζει ότι κατάφερε να τις ξεγελάσει..

[theodora7]

Τώρα είναι καλοκαίρι
μου το είπε ένα αστέρι.

Από πάνω μου πετάει ο γλάρος
και τη νύχτα αναβοσβήνει ο φάρος.


Στη χρυσή την αμμουδιά
παίζουμε όλα τα παιδιά.

Παίζουμε παιχνίδια χίλια
και μαζεύουμε κοχύλια.


Κι όταν θα έρθει το βραδάκι
θα γυρίσουμε σπιτάκι.


Μάριος Τσούκαλας

Ένα ποίημα για την κόρη μου που σπουδάζει φυσικός και λατρεύει τα ποιήματα.

[hector petens]

Στις εκβολές των λυγμών

Καμιά νύχτα δεν πρόλαβε
να αποδράσει.
Με συνεχείς αναβολές,
σιωπηλά σύνεργα
μιάς μεθυστικής ενοχής
που κυλάει διψασμένη
στις φλέβες σου,
ναρκοθέτησες
τις δικές της διεξόδους..

Και τώρα;

Τώρα ξυπόλυτος
θα σκηνοθετήσεις τη δική σου
απόδραση

[theodora7]

Η Γεωργία Κολοβελώνη γεννήθηκε στα Τρίκαλα, όπου και ζει. Σπούδασε Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κατέχει δύο Μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών. Εργάζεται ως Φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, καθώς και σε συλλογικούς τόμους. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ιστορίες με λυπημένη αρχή, Νέος Αστρολάβος /Ευθύνη 2012 και Μελάνι στον ουρανίσκο, εκδ. Μελάνι 2015.

Σχεδόν ζωή
οι νεκροί μου ζουν
στη φορμόλη
διασχίζουν κάθετα τις μέρες
με πυροβολούν ωμή πραγματικότητα
φυτρώνω πόδια στην αυλή τους
φοβάμαι να μεγαλώσω
εφευρίσκουν τρόπους αυτοί
σκηνοθετούν θνησιγενείς αναχωρήσεις
στη νύχτα
συναλλασσόμαστε με το ανέφικτο
τα κέρματα λιγοστά
-έχει αλλάξει τελευταία η αριθμητική
των ανοιχτών πεδίων-
μετράμε δάχτυλα κόκκαλα μνήμες
όλα λειψά
συναρμολογούμε κάθε πρωί ελλείψεις
πιο κει η ζωή έχει γεύση φύλλου
που σαπίζει στο χώμα

[hector petens]

Περασμένα μεσάνυχτα μετακινείται το δωμάτιο μου σ' όλη
τη γειτονιά και φέγγει σαν σμαράγδι. Κάποιος μέσα του ψάχνει
κι η αλήθεια ολοένα του ξεφεύγει. Που να το φανταστεί ότι αυτή
βρίσκεται πιο χαμηλά

Πολύ πιο χαμηλά

Ότι έχει ο θάνατος την δικιά του Ερυθρά θάλασσα.



Oδυσσέας Ελύτης
Hμερολόγιο ενός αθέατου Aπριλίου

[hector petens]

Κάθομαι ώρες και κοιτάζω το νερό στις πλάκες ώσπου, τέλος,
γίνεται πρόσωπο που μου μοιάζει και φέγγει απ' όλη
την περασμένη μου ζωή.

Γαλήνη σαν της Κυριακής που λείπουνε όλοι
σ' ένα δωμάτιο που του αφαίρεσα τα αισθήματα.

Oδυσσέας Ελύτης
Hμερολόγιο ενός αθέατου Aπριλίου

[hector petens]

Σταματημένος όλη νύχτα μες στον ύπνο
σαν παλαιό αυτοκίνητο με χαλασμένα φώτα
έλαχε μες στα σκοτεινά πάλι να πιάσω
κινήσεις των ανθρώπων τόσο ακατανόητες
όσο κι εκείνες που 'βλεπα γύρω μου
χρόνους και χρόνους μιαν ολόκληρη ζωή

Oδυσσέας Ελύτης
Hμερολόγιο ενός αθέατου Aπριλίου

[theodora7]

Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005): ποιητὴς ἀπὸ τὴν Ἀθήνα
ἀπὸ τὴ συλλογή
Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ
Ἡ δύσκολη Κυριακή

Ἀπ᾿ τὸ πρωὶ κοιτάζω πρὸς τ᾿ ἀπάνω ἕνα πουλὶ καλύτερο
ἀπ᾿ τὸ πρωὶ χαίρομαι ἕνα φίδι τυλιγμένο στὸ λαιμό μου

Σπασμένα φλυτζάνια στὰ χαλιὰ
πορφυρὰ λουλούδια τὰ μάγουλα τῆς μάντισσας
ὅταν ἀνασηκώνει τῆς μοίρας τὸ φουστάνι
κάτι θὰ φυτρώσει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ χαρά
ἕνα νέο δέντρο χωρὶς ἀνθοὺς
ἢ ἕνα ἁγνὸ νέο βλέφαρο
ἢ ἕνας λατρεμένος λόγος
ποῦ νὰ μὴ φίλησε στὸ στόμα τὴ λησμονιά

Ἔξω ἀλαλάζουν οἱ καμπάνες
ἔξω μὲ περιμένουν ἀφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλὰ στριφογυρίζουνε μιὰ χαραυγὴ
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ἕνας ἀετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τὰ μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
ἡ ὀρχήστρα παίζει κίβδηλους σκοποὺς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναῖκες
τί ἔρωτες τί φωνὲς τί ἔρωτες
φίλε ἀγάπη αἷμα φίλε
φίλε δῶσ᾿ μου τὸ χέρι σου τί κρύο

Ἤτανε παγωνιὰ
δὲν ξέρω πιὰ τὴν ὥρα ποὺ πέθαναν ὅλοι
κι ἔμεινα μ᾿ ἕναν ἀκρωτηριασμένο φίλο
καὶ μ᾿ ἕνα ματωμένο κλαδάκι συντροφιὰ