To ποίημα της ημέρας

[Φωτεινή ΠΕ07]

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.


Ντίνος Χριστιανόπουλος

[PDE ads]

[Φωτεινή ΠΕ07]

Θάνατος και ποιητές



Απαγορεύεται στους ποιητές
ο θάνατος.
Δεν είν’ ο θάνατος, γι’ αυτούς,
εκδίκηση της Φύσης,
μα φίλος που έρχεται
να τους λυτρώσει
και να τους παραδώσει
τα κλειδιά μιας ύπαρξης
αιώνιας, σε άλλες διαστάσεις.
Γι’ αυτό και στα ποιήματά τους
ποτέ δεν δείχνουν πως φοβούνται
ή πως εχθρός που πρέπει να
αντικρούσουν είναι∙ γι’ αυτούς
η αφορμή, για ταξίδι χωρίς επιστροφή
στους κόσμους τους δικούς τους
που χρόνια έψαχναν κρυφά με τη μελάνη τους,
είναι ο θάνατος.
Και να μας πείσουν προσπαθούν
οι ποιητές πως η ζωή μας
προσωρινή ύπαρξη στο Τώρα,
μα με το πέρασμα απ’ το θάνατο
κατέχουμε στα σίγουρα,
αιώνια ύπαρξη στο Πάντα…


Άννα Κ. Γεωργάκη - 1998

[Φωτεινή ΠΕ07]

Καποια νύχτα




Κάποια νύχτα θα γείρω
κι εγώ στο παραθύρι μου,
που βλέπει στον κήπο
και θα μαζέψω με τα μάτια,
λουλούδια για σένα…
Κάποια νύχτα θα τρέξω
με το νου να σε βρω
σε χαμηλά σπίτια, θα
σου προσφέρω με τα χείλη μου,
Τα λουλούδια και θα φύγω…
Κάποια νύχτα θα παίξω
για να σε κερδίσω και θα
σε κερδίσω, γιατί τα στήθη σου
μυρίζουν μόνο το άρωμα
των δικών μου…
Εκείνη τη νύχτα θα
είσαι εκεί και θα περιμένεις
με δάκρυα στα χέρια,
να μου προσφέρεις την αγάπη σου
και μια αγκαλιά λουλούδια…

pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη - 1998

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Αυτη στο κατοπτρο δεν ειμαι εγω.
Ειναι τα θελω μου που με νικησαν.
Δεν τ αντεχω, δεν το μπορω.
Δεν ηξερα πως δεν υπηρξα.
Τ εβαλα τα πραγματα σε ταξη,
τα νικησα, τα ηξερα, τα ειδα.
Γελαστηκα και εχασα εγω,
σε μια στιγμη υπηρξα.
Τις ηττες μου τις μετρησα για νικες.
Για μια στιγμη αγαπησα εγω.
Δεν το ξερα αλλα το ειδα.

[PDE ads]

[Φωτεινή ΠΕ07]

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ - Γιάννης Κουτσοχέρας   


Όπως απλώνεται ο γιαλός
όλο κι απλώνεται η ψυχή μου.
Και ποιας Οδύσσειας το πανί
θα 'ρθεί να ξεδιπλώσει τη φυγή μου;

Ποιοί σύντροφοι, ποιά ανεμικά
του νόστου τα κουπιά θ' αδράξουν
να σκίσουν της καρδιάς τα πέλαγα
και στη Ιθάκης τα νερά ν' αράξουν;

Κι η μοίρα μου στον αργαλειό
να κλώθει και μη ξεκλώθει
με τον ιστό του γυρισμού
τα πάθη που τ' ανέμιζαν οι πόθοι.

Κι όλο κι απλώνεται το πέλαγος
κι όλο και ξεμακραίνει η γη μου.
Και στης Οδύσσειας το πανί τυλίγεται η ψυχή μου και η φυγή μου...

[Φωτεινή ΠΕ07]

Των ανθρώπων οι ζωές



Αποκλίνουν και συγκλίνουν
των ανθρώπων οι ζωές

κι αυτοί θεατές χαζεύουν
τις συγκρούσεις που προκύπτουν.

Κάποιο πρωί αναρωτιέσαι
ποιο είναι το βλέμμα αυτό
που μπήκε στο δικό σου
και αν το’ χεις ξαναδεί.

Ενώνονται, λοιπόν, πρώτα τα βλέμματα
μετά επέρχεται η ένωση των χειλιών
και μετά η ολοκληρωτική παράδοση∙
η Ένωση των Σωμάτων.

Μετά από καιρό, πολύ ή λίγο,
(αυτό δεν έχει διόλου σημασία)
έρχεται και η στιγμή για
την πιο τέλεια απόκλιση.

Πρώτα χωρίζουν τα Σώματα,
μετά τα χείλη (και
τραγική ειρωνεία) τα βλέμματα
παύουν να συναντιόνται…

Σαν δυο ξένοι, απ’ την αρχή
θα ξεκινήσουν και πάλι,
σα να μην γνωρίζονται,
σα να φοβούνται τη γνωριμία.


pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1998

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Ωδη στη Ροδο.

Ενα θαλασσινο τοπιο στη βροχη
με τις ομπρελες ν΄ανεμιζουνε.
Χαραματα να περιμενω την ανατολη
που συναντα μια παγωμενη δυση.
Να χαραζει, να ξυπνα καθε μου κυτταρο
και γω να ατενιζω το βαθυ γαλαζιο.
Ποσο λατρευω τα χαραματα.
Τοπια μετα τη βροχη στο γκρι.
Καθε μου σκεψη να αδειαζει.
Να μου ξυπνα μνημες λησμονημενες
απο παλια βαθια στο χωμα τυλιγμενες.
Εγω και τα τοπια στη βροχη
η θλιψη μου στο επακρο.
Χαρουμενο και ευλογημενο το νησι
που καποτε χαραματα σαν αραξα με μιας
η θλιψη μου εχαθη.
Ενα λεπτο περπατησα στους δρομους σου
και ομως για παντοτε η ηρεμια εχαραχθη.
Καλοτυχο νησι, να αρμενιζεις παντοτε σε θαλασσες γαληνιες
που τις φουρτουνες ξεχασαν στους κολπους που εσυ ανοιγες.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Αύριο, ο καιρός θα φτιάξει…



Μιλήσαμε για τον καιρό∙

μιλήσαμε, λοιπόν, για τα σύννεφα,
είπαμε, όμως, και για το φεγγάρι.
Συζήτησή μας και ο ήλιος.


Μετά μιλήσαμε για μουσική,
για θέατρο, για ποίηση!
Σου διάβασα στίχους μου
και μου είπες γεμάτος ευτυχία:
«στο στόμα σου είναι τα λόγια
που δεν τόλμησα ποτέ μου να σου πω!»
Τόλμα, σου είπα, κι εσύ:
«Αύριο… ο καιρός θα φτιάξει…»
Κατάλαβα… δεν είχες την τόλμη
που αναζήτησα σε σένα
κι εγώ παραήμουν τολμηρή…


pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη

[Kokoschka]

Ποιηση δια χειρος Κουρακη,Υπουργου.

 http://www.google.com/url?q=http%3A%2F%2Fwww.crashonline.gr%2F%25CF%2584%25CE%25B1-%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25BE%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AC-%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9%25CE%25AE%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1-%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585-%25CE%25BD%25CE%25AD%25CE%25BF%25CF%2585-%25CF%2585%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%2F&sa=D&sntz=1&usg=AFQjCNE3f7fABTvFd3sylhZkkUg6mQglwQ
 
 Πλακα μου κανεις!χα χα χα!Αυτος θα με διορισει εμενα,ειμαι σιγουρη πια.Γι αυτόν τον Υπουργο υπεμεινα 5 χρονια.Ηρθε η ωρα μου.Τωρα το ξερω.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Kαποτε τα λογια χανονται σε κατοπτρα,
οι σκεψεις ατονουν σε πηγαδια ληθης.
Η νυχτα με το λιγο φως και οι μερες
με τα συννεφα μας νικησαν.
Αυτες τις μερες, αυτες τις νυχτες διαλεγα
Αυτες ειναι δικες μου.
Μια ελευθερια που την πληρωσα και λατρεψα
το νομισμα που ειχε παντα δυο οψεις.
Δωσιλογος ο χρονος μα τον λατρεψα,
Ατελειωτες οι βροχες μας τις αγαπησα.
Επιτελους μια ειρηνη που τη γυρευα αιωνες.

 

[Kokoschka]

3 χαικου εμπνευσμένα από την ποιηση του Υπουργου -και ιατρου- Τασου Κουρακη

 Παλινδρομηση(Γαστροοισοφαγικη)
 
 Το μεσημερι
 θα φαω γεμιστα.
 Από προχθες.
 Παλι δεν ηρθες
 διορισμε.
 
Κατακλιση.Δωματιο 39
 
 Κοιμάμαι
 και ονειρευομαι
 πως την αυγη
 από την ΑΥΓΗ
  βολεύομαι.
 
 Αξονικη
 
 Μηνας μπαινει
  μηνας βγαινει.
  Τιποτα.
 Τοκ τοκ τοκ
  Εσπασα το κεφαλι μου
  στον τοιχο.

[Φωτεινή ΠΕ07]

3 χαικου εμπνευσμένα από την ποιηση του Υπουργου -και ιατρου- Τασου Κουρακη

 Παλινδρομηση(Γαστροοισοφαγικη)
 
 Το μεσημερι
 θα φαω γεμιστα.
 Από προχθες.
 Παλι δεν ηρθες
 διορισμε.
 
Κατακλιση.Δωματιο 39
 
 Κοιμάμαι
 και ονειρευομαι
 πως την αυγη
 από την ΑΥΓΗ
  βολεύομαι.
 
 Αξονικη
 
 Μηνας μπαινει
  μηνας βγαινει.
  Τιποτα.
 Τοκ τοκ τοκ
  Εσπασα το κεφαλι μου
  στον τοιχο.

Αγαπητή μου, το ότι θα σε ενέπνεε τόσο πολύ ο Υπουργός με τα ποιήματά του, δεν το περίμενα...  WOW...

[Φωτεινή ΠΕ07]

Σιγά-σιγά


Σκύψε ακόμα μέσα,
Κοίταξε.

Βλέπεις εκεί βαθειά
Τη θλίψη μου την αξερρίζωτη;

Σιγά-σιγά,
Απαλά
Κ᾽ανώδυνα

Ξερρίζωσέ την.

Σαν έναν καρφί, σαν ένα
Βότανο πικρό.

Με το φιλί,
Με το χαμόγελο.

Να μη ματώσουνε τα δάχτυλά σου.


Γιώργος Θέμελης

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Οι γνωσεις μου ενα τροχοπέδη.
Τα παντα σ εμενα μια μετάφραση του οχι.
Εγω και η απόρριψη στους ίδιους δρόμους.
Κουραστηκα τα πρεπει και τα μη.
Μια νοτα δυστυχιας να με κατατρεχει παντα.
Δεν δυναμαι να αντισταθω στη θλιψη μου.
Αρνούμαι να πονεσω αλλο, αρνουμαι.