To ποίημα της ημέρας

[Landau]

Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες
φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες
θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος,
μ’ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος

Έλληνας νεοέλληνας

...
...

Καίω τα δέντρα χτίζω μεζονέτες
θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες
σ’ ένα κλουβί γραφείο σαν αγρίμι
παίζω ατέλειωτο βουβό ταξίμι.

Έλληνας νεοέλληνας

...


                   (Τζίμης Πανούσης)

[PDE ads]

[anemona]

Να κρατούσα για λίγο την αγάπη στα δυο μου χέρια,
να με κοιτούσε με αιδώ που μ΄άφησε μονάχη.
Ν ΄έσβηνα τη θλίψη μου μ΄ένα ποτό,
ν΄ άντεχα τον πόνο και ν΄άρχιζα απ΄την αρχή.
Να είχα τη δύναμη να ξεχάσω, να φωνάξω,
μα τόσα αν στο δρόμο μου διαβαίνουν και νικούν.
Μια νίκη εγώ και δέκα ήττες η αγάπη. 

[aghathi]

ΑΝΑΜΟΝΗ

Σε περιμένω.Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος
Που δέν έχει τί να περιμένει
Και όμως περιμένει.
 
Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζεί.
 
Αβάσταχτο είναι...Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο.

(Μενέλαος Λουντέμης)

[PASAS123]

Ok yes, ok yes
σε είδα στο Σύνταγμα προχτές..

Ok no, ok no
από την πόρτα σου περνώ..

Ok yes, ok yes
πάμε για εκλογές...


Μπέζος

[PDE ads]

[aghathi]

Στα ορυχεία του νου οι εργάτες απέκαμαν,
άδικος κόπος,
το υλικό των ονείρων καταναλώθηκε.
Το όνειρο σώπασε.
Η ηχώ του στοιχειώνει τις στοές του μυαλού.
Στα κλουβιά ξεψυχούν καναρίνια
που δεν πρόφτασαν να μάθουν τραγούδια.
Σαν άδειο βαγόνι μια ψυχή αδειανή,
μια λάμπα που σβήνει
κι ένας ύπνος βαθύς να σε πνίγει.

[aghathi]

Σκέφτηκα να αλλάξω τα λόγια
που με πείσμα σου έγραψα χτες,
-ξέρω σε πόνεσαν τόσο-
να τα βάψω με χρώμα
μήπως τώρα τα θες.
Μα δεν βρίσκω το λόγο
γιατί υπάρχουν ακόμα γραμμές.
ΕΥΤΥΧΩΣ που οι λέξεις είναι τόσο φτηνές.

[anemona]

Να φύγω λέω απ΄εδώ,
ν΄αλλάξω θεέ μου ουρανό.
Μα με χτυπά αλύπητα η βροχή
και το χαλάζι που αντηχεί.
Είμαι μονάχη στη βροχή
δεν συναντώ ούτε σκυλί
και με πλακώνει μια σιωπή
που βρίσκει μέσα την ψυχή...

Κρατώντας την ομοιοκαταληξία σκότωσα το ποίημα.

[anemona]

Απέραντη η θλίψη μου διαβαίνει μονοπάτια
που κανείς δεν θα διάλεγε ποτέ.
Σε δρόμους μοναχικούς ελάχιστο το φως
που δεν θέλω να φωτίζει τίποτα.
Αδυνατώ να μαζέψω την καρδιά μου
που είναι χίλια μικρά κομμάτια.
Δεν θέλω να σταθώ πουθενά,
να περπατώ στο πουθενά
και κάπου εκεί ας χαθώ...

[ioudas]

Κιφ
...........................

Στον ώμο το δισάκι μου σε σας ξαναγυρνώ
φωτιά νερό αέρα μου και χώμα
δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό
δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα

Άλκης Αλκαίος

[MARKOS]

Ἰωάννης Πολέμης (1862-1924): ποιητὴς καὶ θεατρικὸς συγγραφέας ἀπὸ τὴν Ἀθήνα.

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;
Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;

Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι
καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;
κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα
ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,
ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα
μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;

Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,
καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ
καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα
καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!

και ένα αρθρο:
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=32671

[anemona]

Κάτι που δεν είναι δικό μου επιτέλους....μα το λατρεύω...Καβάφης


Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
        που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
        άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του Aχιλλέως·
        η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
        για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,
        την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο — αφανισμένο —
μια σάρκα τώρα ποταπή — το πνεύμα του χαμένο —
                ανυπεράσπιστο — χωρίς πνοή —
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή.

                Τα δάκρυα είδε ο Ζευς των αθανάτων
        αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
        είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα να κάμω·
        καλλίτερα να μην σας δίναμε, άλογά μου
        δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.
        Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
      πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
      σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.»— Όμως τα δάκρυά των
                για του θανάτου την παντοτινή
      την συμφοράν εχύνανε τα δυο τα ζώα τα ευγενή.


(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Τα Άλογα του Aχιλλέως (ανάγνωση)

[anemona]

Βροχὴ
Καβάφης


.......................
έχει λιγνά δυο δένδρα
μικρό ένα περιβόλι·
και κάμνει εκεί της εξοχής
μια παρωδία το νερό —
μπαίνοντας σε κλωνάρια
οπού δεν έχουν μυστικά·
ποτίζοντας τες ρίζες
που έχουν ασθενικό χυμό·
τρέχοντας εις το φύλλωμα
που με κλωστές δεμένο
πεζό και μελαγχολικό
κρεμνά στα παραθύρια·
και πλένοντας καχεκτικά
φυτά που μες σε γλάστρες
τα ’στησ’ αράδα-αράδα
μια φρόνιμη νοικοκυρά.

Βροχή, που τα μικρά παιδιά
κοιτάζουνε χαρούμενα
μέσ’ από κάμαρη ζεστή,
κι όσο πληθαίνει το νερό
και πέφτει πιο μεγάλα,
χτυπούν τα χέρια και πηδούν.
Βροχή, που ακούν οι γέροι
με σκυθρωπήν υπομονή,
με βαρεμό κι ανία·
γιατί εκείνοι από ένστικτον
δεν αγαπούνε διόλου
βρεμμένο χώμα και σκιές.

Βροχή, βροχή — εξακολουθεί
πάντα ραγδαία να βρέχει.
Μα τώρα πια δεν βλέπω.
Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά
του παραθύρου το υαλί.
Στην επιφάνειά του
τρέχουν, γλιστρούν, κι απλώνονται
κι ανεβοκατεβαίνουν
ρανίδες σκορπισμένες
και κάθε μια λεκιάζει
και κάθε μια θαμπώνει.
Και μόλις πλέον φαίνεται
θολά-θολά ο δρόμος
και μες σε πάχνη νερουλή
τα σπίτια και τ’ αμάξια.



(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

[anemona]

Και ο δεύτερος ποιητὴς που λατρεύω...

Καρυωτάκης
Σε παλαιό συμφοιτητὴ


Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε.
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.

Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ' όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.

Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ' άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα 'χουν της Ειρήνης.

Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα' ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.

Θ' ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα 'ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα 'ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.

[anemona]

Καβάφης
Έπος Kαρδίας-   Κρυμμένα


Μετά σου το παν, νομίζω, προσηνές με μειδιά,
στον καθρέπτη των ματιών σου την χαράν αντανακλά.
Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά
απ’ εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά
και στα χείλη μου ορμούνε με μια μόνη σου ματιά.
Μη με ομιλής αν θέλης, μη με πης γοητευτικά
λόγια αγάπης και λατρείας. Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πως σε θέλω, να σ’ εγγίζω, την δροσιά
του πρωιού που αναπνέεις ν’ αναπνέω· κι αν και αυτά
υπερβολικά τα βρίσκης, να σε βλέπω μοναχά!


(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)