*

Αποστολέας Θέμα: To ποίημα της ημέρας  (Αναγνώστηκε 304332 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

anemona

  • Επισκέπτης
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1316 στις: Αύγουστος 31, 2015, 08:34:09 πμ »
Παλαμάς.
Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι
στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή.
Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη
τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ,
μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι,
ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ,
κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα,
σκίζει μιὰ χέρσα ἁπλοχωριά,
σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι
κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ.

Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη,
τὸν καβαλλάρη νηστικό,
τὸν πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στὸν κουρνιαχτό.

Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω
μὲ μιὰ βρυσούλα στὴν αὐλή,
πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει
κι ἡ θύρα του θἆναι ἀνοιχτή.

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 12:42:27 »

anemona

  • Επισκέπτης
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1317 στις: Σεπτέμβριος 01, 2015, 08:11:40 πμ »
Παλαμάς
Σ᾿ ἀγαπῶ...

Σ᾿ ἀγαπῶ μὲ τὴ γλώσσα
τοῦ πουλιοῦ τ᾿ ἀηδονιοῦ
καὶ μὲ τ᾿ ἄφραστα· μ᾿ ὅσα
στὸ θαμπό μου τὸ νοῦ

μισοζοῦν, ἀργορεύουν,
ἀπὸ χάος λαός,
κ᾿ ἐναγώνια γυρεύουν
τὴ μορφὴ καὶ τὸ φῶς.

Σ᾿ ἀγαπῶ μ᾿ ὅλα τ᾿ ἄστρα
τοῦ βαθιοῦ μου οὐρανοῦ.
Στήσου, ἀγάπη μου πλάστρα
στὸ θαμπό μου τὸ νοῦ,

καὶ τῶν ἴσκιων τὸ σμάρι
βουΐζει γύρω σου, ὢ πῶς!
ἀπὸ σὲ γιὰ νὰ πάρη
τὴ μορφὴ καὶ τὸ φῶς.

Τὰ παράκαιρα, 1919
Ἅπαντα, τόμ. Ζ´, σελ. 188

Αποσυνδεδεμένος dimitra68

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 841
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1318 στις: Σεπτέμβριος 02, 2015, 03:02:27 πμ »
Καράβι έχω μυστικό
απ΄όνειρα φτιαγμένο
όταν στην πλώρη του σταθώ
αρχίζει μαγεμένο
ταξίδι δίπλα σου να ρθώ
κοντά σου ν΄ανασαίνω
Απ΄τα επτά νησιά περνώ
τα σύμβολα να κλέψω
μύθους κι αγάπες για να δω
για σε να ζωντανέψω!
Να δω ν'ακούσω απ΄τα παλιά,
βιολιά και μουσικές,
χρώματα, αρώματα θεϊκά,
έρωτες και χαρές!
Μέσα στα κύματα πηδώ
θάλασσα μας ενώνει
Τρέχω μαζί σου να βρεθώ
αρπάζω το τιμόνι
Καράβι έχω μαγικό
για να σε ταξιδεύω
πάνω στο χρόνο θα γυρνώ
κι όλο θα σε γητεύω
"Δε συμφωνώ με αυτά που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες ό,τι πιστεύεις" Βολταίρος.
"Ο έρωτας είναι παιδί τσιγγάνας ποτέ μα ποτέ δε γνώρισε το νόμο" - Κάρμεν (Μπιζέ)
Η συνέλευση των ποντικών
http://www.youtube.com/watch?v=3gkqNvx-RwQ

Αποσυνδεδεμένος dimitra68

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 841
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1319 στις: Σεπτέμβριος 02, 2015, 03:12:52 πμ »
Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)

Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
 κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
 και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
 κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
 ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
 από παντού, για σένα
 μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
 τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
 δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από σένα
 και να με χτυπά η φωνή μου
 να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
 δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
 να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
 και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
 κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
 από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ’ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
 και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
 και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
 σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
 αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για σένα,
όλα για σένα, για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
 έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
 Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
 και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Οδυσσέας Ελύτης

"Δε συμφωνώ με αυτά που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες ό,τι πιστεύεις" Βολταίρος.
"Ο έρωτας είναι παιδί τσιγγάνας ποτέ μα ποτέ δε γνώρισε το νόμο" - Κάρμεν (Μπιζέ)
Η συνέλευση των ποντικών
http://www.youtube.com/watch?v=3gkqNvx-RwQ

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 12:42:27 »

anemona

  • Επισκέπτης
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1320 στις: Σεπτέμβριος 02, 2015, 08:42:15 πμ »
Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)

Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
 κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
 και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
 κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
 ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
 από παντού, για σένα
 μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
 τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
 δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από σένα
 και να με χτυπά η φωνή μου
 να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
 δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
 να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
 και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
 κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
 από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ’ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
 και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
 και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
 σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
 αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για σένα,
όλα για σένα, για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
 έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
 Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
 και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Οδυσσέας Ελύτης


Καλημέρα. Αυτό το ποίημα το διάβασα για πρώτη φορά στο κυλικείο της Θεολογίας. Πρωτοετής στο κλασικό δίχως φίλους, έψαχνα να καθήσω κάπου ήρεμα και να ξεφυλλίσω την ποιητική συλλογή που μας είχαν μοιράσει στο μάθημα.Το μάτι μου καρφώθηκε σ΄αυτό το ποίημα. Το αντέγραψα..ακριβώς αυτό το απόσπασμα. Από τότε λάτρεψα τα ποιήματα.Άρχισα να γράφω και γω. Έκανα μια ευχή...όσα λέει το ποίημα να υπάρχουν.Κάποτε θα το έβαζα στο νήμα...το σκεφτόμουν αλλά δεν το έκανα. Μπράβο σου λοιπόν.Μου θύμισες πως ήμουν.... :-*

Αποσυνδεδεμένος dimitra68

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 841
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1321 στις: Σεπτέμβριος 02, 2015, 10:36:15 μμ »
anemona ...σ' αυτό που έλεγες...ναι υπάρχει ! το ποίημα αυτό είναι η απόδειξη ...όταν το βρεις όσο μπορείς προφύλαξέ το ! :)

Οδυσσέα Ελύτη
ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ  (1971)             

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
                     μόνος, στον Παράδεισο

                                          Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
 Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

                                          II
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική
Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
        τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

                                           III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
 Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
 Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

                                         IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς
 Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

                                          V
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια
 Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

                                         VI
Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
       της θάλασσας
Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί
Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
        τον Παράδεισο!

                                        VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

http://www.elytis.edicypages.com/526351158870/529978158870

"Δε συμφωνώ με αυτά που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες ό,τι πιστεύεις" Βολταίρος.
"Ο έρωτας είναι παιδί τσιγγάνας ποτέ μα ποτέ δε γνώρισε το νόμο" - Κάρμεν (Μπιζέ)
Η συνέλευση των ποντικών
http://www.youtube.com/watch?v=3gkqNvx-RwQ

anemona

  • Επισκέπτης
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1322 στις: Σεπτέμβριος 06, 2015, 02:48:38 μμ »
Ένας απλός άνθρωπος που γνώρισα προσωπικά ...και ένας χαρισματικός άνθρωπος...

Κωνσταντίνος Κόλιος
Η Έρημος   

Πολλά έχουν γραφτεί για την έρημο, πολλές οι ταυτίσεις της ψυχής μαζί της. Για την έρημη διάθεση, για το έρημο τοπίο, για την ερημιά της μοναξιάς, για την ερημιά της σιωπής, κι εγώ ένα πράγμα ξέρω για την έρημο: πως την διασχίζεις. Μέσα σου την περπατάς έξω την βαδίζεις.
 
 Μέσα στην έρημο βρίσκεις το θεό, τα άνθη, τις πηγές, επειδή η έρημος είναι ένα ξερό, χέρσο κι ίδιο στοιχείο, έτσι, ό,τι μέσα στην έρημο ξεχωρίζει είναι πολύτιμο. Μέσα στην έρημο ένα σπυρί είναι ένα τσουβάλι στάρι και μια σταγόνα ένα βαρέλι νερό. Πως θα μπορούσα να κατηγορήσω τις ερήμους; αφού δίχως αυτές όλα είναι ίδια και δεν αφήνουν μεγάλες συγκινήσεις. Μα μέσα στην έρημο, πόσο πολύτιμη γίνεται μια σταγόνα νερό, πόσο πολύτιμη τη φτιάχνει η δίψα. Θέλω να πω αν δεν διασχίσεις την έρημο δύσκολα ξεχωρίζεις τις αξίες.
 Μπορείς με τη φαντασία να πεις αυτό είναι καλό κι εκείνο κακό, να πεις αυτό το θέλω κι εκείνο όχι. Μα αν η έρημος αποχτήσει εκείνη την εξουσία στην ύπαρξή σου να σε κυριέψει, και πας κοντά, πολύ κοντά στην αλήθεια σου σαν να είναι αδύνατον άλλο να την αποφύγεις… τότε βλέπεις καθαρά, τις μεταμορφώσεις, τα θαύματα, γιατί, εσφαλμένα λένε πως η έρημος γεννά παραισθήσεις, όλοι οι άλλοι τόποι γεννούν παραισθήσεις εκτός απ’ την έρημο. Στην έρημο εκείνο που είναι είναι, εκείνο που δεν είναι δεν είναι, και δεν υπάρχει τίποτα άλλο ενδιάμεσα.
 Στην έρημο τίποτα δεν σε γελά.

 Υπάρχει μια στενή είσοδος για να μπεις στην έρημο, μια δίοδος μυστική, μα είναι η έρημος γλυκιά, μια πλανεύτρα γυναίκα, πολλές οι ηδονές που καραδοκούν να σ’ αρπάξουν, γιατί η έρημος είναι ολόκληρη ένα πλέγμα δρόμων, μπορείς να χαθείς και να μείνεις για πάντα στην αγκαλιά της.
 Γιατί η έρημος, όσο είναι τρομαχτική, άλλο τόσο είναι θελκτική, κρύβει όλα τα μυστήρια, λίγοι κατεβαίνουν στην έρημο, κι ακόμα λιγότεροι καταφέρνουν να βγουν απ’ αυτήν, μα ενώ από μια στενή είσοδο μπαίνεις, αν καταφέρεις να βγεις βγαίνεις από μια πύλη πλατιά. Αν κι απ’ την έρημο ποτέ στα αλήθεια δεν βγαίνεις, γίνεσαι κάτοικος της ερήμου, το πολύ να φτιάξεις δική σου όαση, να φέρεις και δυο βιολιά, λίγη μουσική να παίζει τις νύχτες, η έρημος είναι ευλογημένη και την αποφεύγει κανείς γιατί κρύβει μια ευλογία ασήκωτη.

 Η έρημος, η απέραντη έρημος, που ούτε να την μοιραστείς μπορείς ούτε να την περιγράψεις, κι όλα μέσα σ’ αυτήν είναι απλές διακυμάνσεις, ο έρωτας, οι φιλίες, οι συντροφιές, οι ματαιοδοξίες, οι φιλοδοξίες, τα πάθη κι οι πόθοι, όλα είναι ανίκανα να την ταράξουν, μόνο στην απαλή άμμο της ερήμου παίζουν και κάνουν σκέρτσα σαν παιδιά. Όμως η έρημος είναι η βάση, μια έρημος από νερό, κι όλα τα άλλα διακυμάνσεις στα ήρεμα νερά της.

 Η έρημος είναι όλη μια δοκιμασία, και μέσα στον κόσμο την βιώνεις και την προχωράς, μα δεν είναι το ίδιο με το να γίνεις κάτοικος της ερήμου, γνώστης της κι αγαπημένος της, η μεγάλη αγαπημένη έρημος που σε κλείνει στην αγκαλιά της, που μπορεί να σε αγαπήσει, που μπορεί με την ίδια ευκολία να σε σκοτώσει.

 Οι δύο μυστικές δίοδοι της ερήμου κι η μεγάλη της κεντρική πλατεία.
Η έρημος, η πιο αγαπημένη πόρνη με την πιο αφιλόξενη φιλοξενία, ένας απέραντος δικός σου τόπος, μια δική σου ήπειρος στη γη, ένα κομμάτι δικό σου σύμπαν, κάτι που καθώς το διασχίζεις μπορεί και να πρασινίζει, είναι η ίδια η έρημος που ανθίζει.
« Τελευταία τροποποίηση: Μάρτιος 27, 2016, 09:39:23 πμ από Ιωάννα2016 »

anemona

  • Επισκέπτης
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1323 στις: Σεπτέμβριος 06, 2015, 02:52:39 μμ »
Του ιδίου
Η Γυναίκα με τα Λευκά

Ωραία είσαι μέσα στα λευκά φορέματα
αν σε βρήκαν μπόρες, τρικυμίες και λοιπά
εσύ μέσα στα φορέματα τα λευκά, ωραία είσαι
σαν Παναγιά.
Μοιάζεις να περιφρονείς όλους τους άντρες καθώς βαδίζεις
όλες τις σκοτεινές υποθέσεις που για λίγο πίστεψαν
πως θα σε κάνουν δική τους.
Ωραία είσαι μέσα στα φορέματα τα λευκά
και το χαμόγελό σου το αστραφτερό σαν λάμψη
όπως μια ειρωνεία στα παραστρατήματα·
ωραία κι αέρινη σαν περπατάς και σαν πετάς
στη γη με το ένα νύχι σου ακουμπάς
ο έρωτας με χίλια ονόματα σε ξέρει.
Ωραία είσαι μέσα στα φορέματα τα λευκά
οι νύχτες σου από φλογισμένες πεταλούδες
ο πόθος σου για τ' ανοιχτά τραβά
το γέλιο σου μαζεύει τα παιδιά κοντά
το άρωμά σου να συναρπάζει ξέρει·
ωραία είσαι μέσα στα φορέματα τα λευκά
σε ξέρω και με ξέρεις
σε έχω δει σε άλλες νύχτες μακρινές να υποφέρεις.



Άκρη
triala.blogspot.com/

Αποσυνδεδεμένος angelos

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 62
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1324 στις: Σεπτέμβριος 06, 2015, 03:16:01 μμ »
Την γέφυρα περνώ και το καράβι παίρνω 
Να έρθω να σε βρω
Της αφορμής τον στίχο να εφεύρω
να ερωτευτώ
Κάτω από φοίνικες αγάπη να νοίωσω 
το χάδι που νοσταλγώ

anemona

  • Επισκέπτης
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1325 στις: Σεπτέμβριος 06, 2015, 05:13:15 μμ »
Κωνσταντίνος Κόλιος
Το Άγγιγμα

Θα έλεγε κανείς πως γεννηθήκαμε για να χαθούμε. Όμως εμείς σε μια στροφή του δρόμου στρίψαμε και πήραμε άλλο μονοπάτι. Θα έλεγε πως άλλοι γεννήθηκαν να ζήσουν και τη δική μας ζωή. Ποιος έζησε ποιος χάθηκε ποτέ δεν θα το μάθουμε, η βαθύτερή μας ιστορία ποτέ δεν θα ειπωθεί, τα κατάλληλα λόγια δεν θα βρεθούν. Μόνο μέσα στις αράδες των κειμένων μας κάτι κάποιος κάποτε θα καταλάβει, μια μικρή λάμψη τότε θα φωτίσει το βλέμμα του, η λάμψη της κατανόησης, ασυνείδητα θα σκεφτεί: αυτό το ξέρω, από μια άλλη ζωή ή την τωρινή, είναι πράγμα δικό μου, το ξέρω καλά, το έχω ζήσει, και μετά αυτή η λάμψη θα σβήσει.

 Για να διαρκέσει πολλές τέτοιες μικρές λάμψεις πρέπει να γεννηθούν, να γίνουν μια αλυσίδα, τότε μπορεί να προκύψει ένας άνθρωπος δικός σου, μέσα απ’ αυτό το φως της κατανόησης.
 Μα τι είναι η κατανόηση εκτός από πόνος; κι ο πόνος τι είναι εκτός από κατανόηση; μήπως για αυτό δεν θέλει κανείς να καταλάβει; και ποιος πόνεσε ώστε να πούμε πως αυτός ο άνθρωπος είναι δικός μας;
 Ίσως όλοι. Υπάρχει αυτή η πιθανότητα λοιπόν: όλοι να έχουν πονέσει ή ακόμα και να πονούν. Όμως για ποιο λόγο κανείς πονά; κι εντέλει γιατί δεν αναγνωρίζονται οι άνθρωποι και ψηλαφίζονται στα τυφλά; ποια είναι τα ενωτικά τους στοιχεία που δεν τα βρίσκουν; θα μιλήσει κανείς επιτέλους!

 Ενώνονται τα σώματα, ενώνονται τα στόματα, μα το να φιληθούν οι ψυχές τους απέχει αιώνες δρόμο. Βλέπω δύο ανθρώπους να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι και βλέπω δύο ανθρώπους να έχουν πιάσει δύο κορφές διαφορετικών βουνών. Είναι σύζυγοι, είναι εραστές, είναι σύντροφοι, μα προχωρούν μια ατελείωτη γέφυρα και δεν ανταμώνουν, κι αν τύχει κάπου να ανταμώσουν, να αναγνωριστούν, αυτή είναι μια σπίθα που τους απομακρύνει και τους χωρίζει.

 Αν τύχει κάπου ο ένας μέσα στο σκοτάδι του να αγγίξει τον άλλον, αυτός είναι ηλεκτρισμός, που αντί να τους συναρπάσει τους φτιάχνει κάρβουνο. Γιατί το να αγγίζονται είναι ο τρόπος τους να απομακρυνθούν, επειδή πονούν. Επειδή το άγγιγμα είναι μια σπίθα που φέρνει την καταστροφή στην επιφάνεια, το ευλογημένο άγγιγμα που ΄χει όμως κάτι αβάσταχτο κι είναι σαν να βάζεις το χέρι στη φωτιά, κι είναι σαν να σκαλίζεις μια καλά σκεπασμένη πληγή, κι είναι σαν ο άνθρωπος να πρέπει να γίνει πρώτα ένας ικανός κι άριστος χειρουργός του εαυτού του, για να μπορέσει να αγγίξει και να αναδεύσει από μια πληγή όλο της το άρωμα. Γιατί το άρωμα στο αίμα κολυμπάει κι είναι κοντά όλα τα ανθρώπινα στοιχεία, τόσο που με μια απροσεξία μπορεί να κόψεις ζωτικό όργανο, τόσο που με μια φωνή μπορείς να ζωντανέψεις αρχαία κτήνη.

 Είμαστε τόσο άγνωστοι μεταξύ μας που θα μπορούσε ο καθένας μας να φτιάξει ένα χωριστό έθνος και μια χωριστή θρησκεία. Μόνο καμιά φορά οι πόθοι μας σμίγουν, τα πάθη κι οι επιθυμίες μας, ίσως κι οι λόγοι μας, ως να εξαντληθούν. Τραβιόμαστε τότε ξανά στη γωνιά μας και γλείφουμε τις πληγές μας, στο δικό μας μερτικό του κόσμου, σε μια απομόνωση δίχως όρια.

 Κοιτάζω στον δρόμο ένα χαμόγελο κι αναγνωρίζω την ψυχή του. Ποτέ δεν με βοήθησαν οι λέξεις σε μια γνωριμία, ποτέ δεν τις έδωσα σημασία, έβλεπα κάτι δικό μου στον άλλον κι αυτό ήταν. Οι λέξεις ούτε να το χαλάσουν ούτε να το φτιάξουν μπορούσαν. Αυτό δεν άλλαζε, κι αν περνούσαν πάνω απ’ το πρόσωπό του σύννεφα περαστικά, εκείνο το δικό μου στοιχείο στον άλλον πάλι ξεκαθάριζε κι άστραφτε. Δεν ήθελα άλλη απόδειξη, έλεγα όλα τα άλλα είναι αδυναμίες. Να ήταν μόνο αυτό σταθερό, αυτό το φως, αυτό που με λαχτάρα σημάδευα. Κι έλεγα τότε: νά, αυτό το πράγμα είναι η αθανασία, αυτή η σταθερότητα της αγάπης.

 Μα η αγάπη σε ελάχιστους ανθρώπους είναι σταθερή. Περνάει απ’ το πρόσωπο, φέγγει στα μάτια, χαρίζει μια αίγλη, έναν πλούτο, μια βασιλεία στην μορφή και πάλι χάνεται. Κατεβαίνει στα σκοτάδια, μονομαχεί, ξιφομαχεί με τα ερπετά της ψυχής, τα κουλουριασμένα φίδια και νικά. Η αγάπη σκοτώνει και μετά παρουσιάζεται πάλι νικήτρια στη μορφή, φέγγει στο πρόσωπο θριαμβευτικά, στα μάτια και πάλι υποχωρεί, γιατί έχει πολλή δουλειά να κάνει, γιατί στα βάθη του ανθρώπου κατοίκησε σκοτάδι και ψάχνει η αγάπη συμμαχίες, χρειάζεται πίσω τη χαμένη πίστη για να τα καταφέρει, μα και τη δύναμη με το μέρος της. Να καταφέρει να εξολοθρέψει όλα τα ζιζάνια που πολιορκούν να καταστρέψουν το φως. Η αγάπη χρειάζεται τη σκέψη σου.

 Αυτό το στοιχείο, αυτό το πέλαγος το ανοιχτό, δεν το ξέρουμε ακόμα, έχουμε για αυτό πολλά διαβάσει και πολλά ακούσει, μα δεν το ξέρουμε γιατί δεν έχουμε ακόμα κατακτήσει τη σιγουριά.

 Μα θα πρέπει να είναι σαν μια πηγή που την ξεσκεπάζει κανείς μέσα απ’ τους θάμνους, με βαθύ καθαρό νερό, και τα δικά μας τα νερά είναι αρμυρά, είναι θαλασσινά, γιατί ρίξαμε αλάτι στις πληγές μας να τις κάψουμε και χρειάζονται τα δάκρυά μας τώρα τα γλυκά.

 Μα τώρα, ποιος μπορεί ανάμεσά μας να ησυχάσει; ποιος ήσυχος να πεθάνει, να αναπαυθεί, να γαληνέψει, αν δεν πιει απ’ αυτά τα μακρινά καθαρά νερά; νομίζετε ποτέ θα ικανοποιηθούμε, θα ικανοποιήσουμε ποτέ τους εαυτούς μας με όσες συνταγές μας δόθηκαν; με όσες σκέψεις μας παραδόθηκαν; ποιος μπορεί να ξεγελάσει τον εαυτό του με κάτι λιγότερο και ποιος μπορεί ακόμα να το θέλει; κι αν το μπορεί και το θέλει στα νιάτα του νομίζετε θα μπορεί το ίδιο να το θέλει και να το μπορεί στην ωριμότητά του;

 Τι θα πει τότε του θανάτου; συγνώμη λάθος, μου δίνετε ακόμα λίγο χρόνο και μια ευκαιρία γιατί δεν κατάλαβα τη ζωή σωστά; δε μου το επέτρεψε ο κόσμος ή δε βρήκα το κατάλληλο ταίρι;
 Πως θα του δικαιολογηθεί του θανάτου; τι θα πει στον εαυτό του; πως θα αφήσει εδώ το σώμα του να φύγει; πως; πως θα αφήσει εδώ στη γη ένα βαρύ, ζαρωμένο και τρομαγμένο σώμα; που δεν άνοιξε ποτέ αρκετά να δραπετεύσει το άρωμά του. Πως θα αφήσει εδώ ένα σκελετωμένο αδικημένο κουφάρι κι επιπλέον τι θα πάρει μαζί του;

 Κι αν δεν είναι καιρός τώρα να το σκεφτεί πότε θα το κάνει; γιατί με τι αυτά τα υπέρτατα συναισθήματα θα τα αναπληρώσει; με πόσα λιγότερα απ’ αυτά που αξίζει να αισθανθεί; και για ποιο λόγο να το κάνει, αφού όλοι οι λόγοι δεν αρκούν να πείσεις μια ψυχή πως δεν αξίζει τον θεό της.

Αποσυνδεδεμένος Κυκλάμινο

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 232
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1326 στις: Σεπτέμβριος 06, 2015, 08:54:19 μμ »
"Το τραγούδι του γκιώνη"
του Κλ. Καρθαίου

Σε τόπο ερημικό,
βουβό διαβαίνει
Ζευγάρι ερωτικό:
Κείνη κλαμένη,
Κείνος μετράει σκυφτός
τα βήματά του.
Κι ο γκιώνης κλαίει κι αυτός
Στη μοναξιά του:

«Αγάπη και καυγάς
Από 'να αμπέλι.
Μαζύ θα τα τρυγάς
Και μη σε μέλει!...
Κι αν ζεις μ' επιθυμιές
Ειρήνης, σύρε
Μόνος στις ερημιές,
ή σκλάβος γύρε!...»

anemona

  • Επισκέπτης
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1327 στις: Σεπτέμβριος 07, 2015, 08:57:07 πμ »
Δρόμος
Κωνσταντίνος Κόλιος



Θα πρέπει κανείς να προχωρά
έχουμε να διανύσουμε χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμου
θα πρέπει να ξεχνά, να αφήνει πίσω του, να αφήνει
εκτός κι αν δεν χρειάζεται
μα σχεδόν πάντα χρειάζεται.

Θα πρέπει κανείς να προσπερνά
υπάρχουν πολλά εμπόδια
που η δουλειά τους είναι να σε γυμνάζουν
να είσαι καλός στους ελιγμούς
να έχεις τον έλεγχο της σημασίας
αλλιώς χάθηκες.

Θα πρέπει κανείς να συγχωρά
όλη μέρα να συγχωρά
απ’ το πρωί ως το βράδυ
τίποτα να μην κρατά
όλα να τα ρίχνει στο πηγάδι
των προσευχών και των ευχών.

Θα πρέπει κανείς απεριόριστες νύχτες
να καθίσει να φτιάξει μια ιδανική
καθαρή εικόνα του εαυτού του
να την ξεκαθαρίσει μέσα απ’ τις άλγεβρες
να την τραβήξει μέσα απ’ τις χημείες
να τη βρει μέσα στις αχυρώνες
να μείνει σ’ αυτήν προσηλωμένος
ως το τέλος εις τους αιώνας των αιώνων
ενώ γύρω του θα γίνεται ένα πανδαιμόνιο
αντιπερισπασμού, παραισθήσεων
αμφιβολιών και πειρασμών
Αυτός να μείνει πιστός ως το τέλος
στην αγάπη του για κάτι
κι όλες τις ευκαιρίες της παρέκκλισης
να τις μετατρέψει σε ευκαιρίες
μιας ευθείας.

Θα πρέπει κανείς ατέλειωτες νύχτες
να καθίσει και να αφαιρέσει απ’ το τοπίο
ένα ένα όλα τα αγκάθια απ’ τα λουλούδια.

anemona

  • Επισκέπτης
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1328 στις: Σεπτέμβριος 09, 2015, 09:12:54 πμ »
Το φως λιγοστό στα μάτια μου μπροστά,
τα χέρια μου γεμάτα από τα πάντα,
σε μια φυλακή ξανά που πια απόδραση
δεν έχω και δεν υπάρχει.
Τα πάντα να κυλούν δίχως να μπορώ να τα προλάβω,
χίλια τρένα στο δρόμο μου να τρέχουν για μένα.
Μα εγώ δεν πρόλαβα να τα σταματήσω σαν ανέβηκα
και εκεί πάνω αυτά θα τρέχουν όπου θέλουν
με εμένα να ατενίζω σαν χαμένη το δρόμο.

anemona

  • Επισκέπτης
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1329 στις: Σεπτέμβριος 13, 2015, 08:08:25 μμ »
Τί να κόψω και να μοιράσω;
Τόση αγάπη πώς ν αρνηθώ;
Πόσο τρέμω στα τόσα συναισθήματα,
πως λυγίζω σε τόση στοργή.
Μια φορά που θέλω να κλάψω
από λύπη, χαρά δεν ξέρω.

 

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158562
  • Σύνολο θεμάτων: 19200
  • Σε σύνδεση σήμερα: 597
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 10
Επισκέπτες: 531
Σύνολο: 541

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.107 δευτερόλεπτα. 34 ερωτήματα.