To ποίημα της ημέρας

[anemona]

Τα κρινάκια λατρεύω του αγρού,
Τα φωτάκια στις ρούγες των χωριών.
Τα χρώματα του δειλινού, τη θάλασσα
και τα τοπία στην ομίχλη.
Τη νύχτα με τ αρώματα της πασχαλιάς
αγαπημένο μου λουλούδι.
Τις κοπελιές με ροζ φορέματα και
με δαντέλες.
Την κατάνυξη που η ποίηση μου δίνει,
τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς,
τη μουσική με τις λαμπρές της νότες.
Το σύμπαν που δειλά χαιδευει τη μορφή μου.
Τη φύση,τη ζωή λατρεύω.

[PDE ads]

[aghathi]

Άδεια, να ψάχνω μέσα μου σκέψεις,
λέξεις που ξέρω ότι βρίσκονται εκεί.
Μόνη τις ακουμπησα άτσαλα
πάνω στη βιασύνη μιας μέρας.

Ίσως παράπεσαν σε κάποια
 απ'τις σχισμές του μυαλού,
αυτές που με λαχτάρα διψούν
σαν γη στεγνή και σκασμένη.

Ίσως ένα δροσερό αεράκι, απαλό,
σαν αυτά που χαιδευουν την ψυχή
από καιρό σε καιρό,
να τις παρέσυρε σε νερά ήρεμα
που χύνονται σε θάλασσες λήθης.

Ίσως μια μανιασμένη θύελλα
από αυτές που φουρτουνιάζουν το νου
και με αντάρα θολώνουν το πνεύμα,
να τις καταπόντισε για πάντα.

Και εγώ άδεια να ψάχνω για λέξεις
να δώσω μορφή σε φαντάσματα σκέψεις.

[anemona]

Κενές σκέψεις που διαδέχονται αδιάκοπα η μια την άλλη,
αναζητώντας μια χαμένη αγάπη ανακαλύπτω αλλη.
Κάθιδρη προσπαθώ να βρω το φως με τα κεριά σβησμένα.
Στέκομαι στο πλαίσιο μιας νύχτας που ζητά τα περασμένα.
Χαράζει πάλι και πονώ σαν με νικούν οι μαύρες μνήμες,
μάχομαι δίχως να βλέπω στον ορίζοντα μία γραμμούλα άσπρο.
Ξάφνου κάποιος μ απλώνει ένα χέρι και με κοιτά στα μάτια.
Τινάζομαι και βλέπω φως με τα κεριά παντού να ναι αναμμένα.
Φοβάμαι να βαδίσω μα λέει πάμε και νιώθω να μαι πάλι το παιδί
εκείνο που το κρατούν μ αγάπη απ το χέρι. Λυγίζω και βαδίζω.
Βαδίζω.

[anemona]

Γιατί να νόμιζες πως θα γυρίσω;
Με τί να ζήσω;
Και πόσο σε συγχωρήσω;
Θέλω να ζήσω.
Στα ταπεινα και μοναχικά βράδια γύρνα.
Εκεί σου πρέπει να μετράς την πίκρα μου.
Αυτή που μου λεγες πως δεν θα φύγει.
Να σε μισήσω, ναι μπορώ.
Να συνεχίσω και να ζήσω.
Ναι μπορώ. Κατάφαση λοιπόν.
Δεν το περίμενες ποτέ;
Αυτή η ζωή σου πρέπει.
Ποτέ δεν θα σε συγχωρήσω και πάψε πια.
Σταμάτα να μ αναζητάς και να μου γράφεις.
Για μένα πέθανες και δεν υπάρχεις.
Σταμάτα ετεροχρονισμένα να θρηνείς για
μια ζωή που τότε πέταγες...σταμάτα.

[PDE ads]

[Φωτεινή ΠΕ07]

Πληθυντικός αριθμός - Κική Δημουλά


Ο έρωτας

όνομα ουσιαστικόν

πολύ ουσιαστικόν,

ενικού αριθμού,

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,

γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,

όνομα ουσιαστικόν,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός:

οι φόβοι.

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα.

[Φωτεινή ΠΕ07]

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ


Πέντε χελιδόνια και πέντε λόγια που εσένα έχουν προορισμό...
Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο?
Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο?
Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της...
Φως και πάλι φως η ψυχή που μάχεται...
Και η αλήθεια η φούχτα του νερού...
νερού καθαρού πριν απο τη δίψα στο άπειρο...
Να χαράζεται στη ζωή τόσο προσεκτικά...
που να μην ματώνει ποτέ η ευλάβεια...
Κείνο το εν είδει ρόδον...
δώρο που δεν έκανα...
Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός αν κρίνεις απο τα σύννεφα...
Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε..
Ιδιώτευε μες το ανερυθρίαστο...
Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ μα ωστόσο λάμπει...
Απο το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε...
μόνο που είναι πιο δύσκολο η κάθε γλώσσα
να μιλάει την καλωσύνη της ημέρας...
Ημέρα να χτυπάει στις φλέβες ο παλμός της γης...
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος...
Οτι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα...
Οτι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα...
Φεύγω με μια ματιά...ματιά πλατιά που ο κόσμος ξαναγίνεται όμορφος...
Απ την αρχή στα μέτρα της καρδιάς όπως και να το κάνεις...
Ενα κομμάτι πάντα στον άνθρωπο θα υπάρχει...
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το άσμα που περιέχει ο θόρυβος
προτού μεταφραστεί σε κατάλευκο άτι...
Ω δύσβατη δύσβατη ζωή από ποιο σοκάκι γίνεται κανείς να σε περπατήσει...
Σε χώρα μακρυνή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι...

[Φωτεινή ΠΕ07]

Σπύρος Δόικας


Το αντίθετο της μοναξιάς


Το αντίθετο της μοναξιάς
δεν είναι η παρέα

είναι η τρυφερότητα.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Σπύρος Δόικας


Η κακοδαιμονία και η ευδαιμονία


Η κακοδαιμονία από την ευδαιμονία
Δεν απέχει ούτε μισό βήμα

Γι’ αυτό απόλαυσε την κάθε στιγμή
Γιατί κάθε στιγμή της ζωής
Είναι ευδαιμονία

Ανεπανάληπτη.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Ένα πρόσωπο (Γιάννης Ρίτσος)

Είναι ένα πρόσωπο φωτεινό, σιωπηλό, καταμόναχο
σαν ολόκληρη μοναξιά, σαν ολόκληρη νίκη
πάνω στη μοναξιά. Αυτό το πρόσωπο
σε κοιτάζει ανάμεσα από δυο στήλες ασάλευτο νερό.

Και δεν γνωρίζεις ποιο απ΄τα δύο πείθει
περισσότερο.

[hector petens]

Θα κλειδώσω τις αναμνήσεις απόψε
και θα υποκριθώ το φύλακα
Θα φυλακίσω μνήμες
και θα σταθώ έξω, έξω απ' αυτές, μακριά
Θα είμαι προσεκτικός να μη χαθώ, να μην επιστρέψω

Μα πώς φυλακίζουν μιά ανάμνηση;

Λογικά θα πρέπει να την ανακρίνεις πρώτα..

Δεν έχω ανακρίνει ποτέ μιά ανάμνηση.

Είναι πολύ εύκολο αν έχεις ανακρίνει την αγάπη..

Στο τέλος μπορώ να την κρίνω ένοχη;

Προτού απαγγελθεί κατηγορία; Ναι, φυσικά!

Κι αν αναγνωρίσουν όλοι την αθωότητά της;
 
Μόνο αν δηλώσει ένοχη,
Μόνο αν θελήσει να μείνει μαζί σου..

Γι απόψε μόνο, σε παρακαλώ..

[Φωτεινή ΠΕ07]

Pablo Neruda "Αργοπεθαίνει"
 
 Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.


Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

[anemona]

Περιδιαβαίνοντας στα μονοπάτια που διαλέγω,
θα καλύψω το ψεγάδι της θλίψης μου.
Δεν θα ματώσω μπροστά σε μάτια που θα το χαρούν.
Να γονατίσω δεν μπορώ σαν εχω γονατίσει ήδη.
Να πικραθώ βαθύτερα δεν γίνεται στο ίδιο το ποτήρι.
Κρασί ακατάληπτο θα πιώ και θα γελάσω.
Για μια φορά θα πέσω και θα σηκωθώ.
Και τους κανόνες θα τηρήσω στο σκάκι
αυτό που την παρτίδα άλλοι σημαδεμένα πήραν.
Η νίκη σ' αυτούς να πρέπει μέχρι να το μπορούν.
Ποιός ζήλεψε μια τέτοια νίκη;
Ποιός μετά από χρόνια θα μπορεί να έχει οίηση για τέτοια νίκη!!!
Αμείλικτος ο χρόνος και έχω την υπομονή να είμαι ο κριτής.

[hector petens]

Μεσα απο τα λαθη μου
Πριν απο αυτα
Μετα απο αυτα
Πιο πριν  και τωρα
Σ' αγαπω περισσοτερο

Στις επιλογες, στις θλιψεις, στο αιμα

Στο συνολο και στα προσωπα,
στις οψεις,
στη χρησιμοτητα που με ενδιεφερε
και στην αληθινη αναγκη
που δεν με θωρακισε

Και τωρα μετραω την απουσια
Την περιγραφω
Νεα συμπτωματα
Σχεσεις εμπορικες
Ελεγξιμες, αξιοποιησιμες
Νεα συμπτωματα
Στην καρδια της απουσιας
Μνημες που δεν αναπνεουν
Κυνηγημενες
Προδομενες

Σε καθε απωλεια η βροχη ταξιδευει
Για να συναντησει τους νεκρους,
Τα παραπονα,
Την αμφιβολια..

Εχει επιλεξει προορισμο
Και δεν μπορω να την αποφυγω..

[anemona]

Ποιος είδε κράτος λιγοστό (Γεώργιος Σουρής)

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;