*

Αποστολέας Θέμα: To ποίημα της ημέρας  (Αναγνώστηκε 304339 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος theodora7

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 778
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 02, ΠΕ60 ,ΠΕ23, ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ, ΣΛΑΒΙΚΩΝ,ΠΕ71
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1442 στις: Αύγουστος 29, 2016, 10:22:17 πμ »
Του ιδίου.
ἀπὸ τὴ συλλογή
ΣΦΡΑΓΙΔΑ Ή Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ

Κυριακή
Κύματα Κυριακῆς τὰ μάτια μου
κύματα μοναξιᾶς τὰ χέρια μου
τρίζουν ἀπὸ ὕπνο ἀθῷο
τὰ δόντια μέσα στὴν καρδιά μου

τὸ πεθαμένο τὸ παιδί

δὲν ξενιτεύεται
πάει κρατώντας ἕνα
κόκκινο σκυλάκι
μέσα στὸ μαντίλι

τέρατα περπατοῦν
ἀνάποδα στὰ ὄνειρα
φυσάει ἕνας ἄγριος ἀέρας
πάνω ἀπ᾿ τὶς λεμονάδες
πετάει μιὰ νυχτερίδα
σὰν πικραμένο εὐαγγέλιο

μ᾿ ἕνα μαῦρο πανὶ
μία γυναίκα
σκεπάζει τὸ φεγγάρι
Ο καιρός για παραμύθια έληξε!!!
https://www.youtube.com/watch?v=UmZulvbllPU
τὸ γὰρ φιλότιμον ἀγήρων μόνον, καὶ οὐκ ἐν τῷ ἀχρείῳ τῆς ἡλικίας τὸ κερδαίνειν, ὥσπερ τινές φασι, μᾶλλον τέρπει, ἀλλὰ τὸ τιμᾶσθαι.

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 15:12:34 »

Αποσυνδεδεμένος hector petens

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 13
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1443 στις: Αύγουστος 31, 2016, 01:33:02 πμ »
Αδέσποτες μυθολογίες

Ταξιδεύω εγώ και οι δρόμοι
Ταξιδεύουμε μαζί
Δρόμοι ο ένας μετά τον άλλο
Κι εγώ
Συγχρόνως
Παράλληλα
Εγώ και οι δρόμοι
’δειοι μέσα στη νύχτα
Πιο άδειοι το πρωί
Δρόμοι συμπονετικοί
Που μου κάνουν παρέα
Συντροφιά άδειοι δρόμοι

Στην άκρη της πόλης
Τέτοια ώρα ψαρεύουν
Σιωπηλά
Λιγοστοί
Στην άκρη της μεγάλης πόλης

Τέτοιες νύχτες γράφεται
Η προσωπική μυθολογία
Του καθενός
Όταν δεν μπορεί να διακρίνει
Τα ίχνη του
Όταν έχει στερηθεί
Τα ίχνη της

Απόψε συναντώ συνεχώς
Γυναίκες μόνες
Που ταΐζουν αδέσποτες
Γάτες
Με υπομονή
Διστάζω να πιάσω κουβέντα
Τι να τις πω
Τι να σου πω
Είναι αργά
Σε ποιο δρόμο
Θα συναντηθούμε;
Αυτές οι γυναίκες είναι
Ιστορία
Γνώριμα επεισόδια
Αδέσποτα επεισόδια

Μακάρι να μην καταλάβαινα
Ότι είναι ιστορία
Μακάρι να τις προσπερνούσα
Ως μυθολογία

Α ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά και απέραντα
γιατί σ’ αγαπώ.
Τάσος Λειβαδίτης

Αποσυνδεδεμένος hector petens

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 13
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1444 στις: Σεπτέμβριος 02, 2016, 04:11:12 πμ »
Παράνομη στάθμευση


Οι άνθρωποι ερωτεύονται
Σκοντάφτουν σε λάθη

Πρώτα γνωρίζονται
Καταλαβαίνουν πού ανήκουν
Καταλαβαίνουν τις αποστάσεις
Βλέπουν μακριά
Κάποιοι ανταλλάσσουν υποσχέσεις
’λλοι αποφεύγουν
Αλλ' όμως υπόσχονται
Στον εαυτό τους
Οι άνθρωποι χωρίζουν
Οι άνθρωποι λένε αντίο
Οι άνθρωποι χωρίζουν
Χωρίς αντίο
Παραμένουν πιστοί σε υποσχέσεις
Που δεν ακούστηκαν
Οι άνθρωποι χάνονται
Τη νύχτα
Σε ταξίδια μακρινά
Μόνοι
Κι αγκαλιάζονται
Με αγνώστους
Για νέες υποσχέσεις

Τι δεν είπαμε αγάπη μου
Και γονατίζουν οι άνθρωποι
Και τους βλέπουν αδιάφορα
Και κουβεντιάζουν
Για τον εαυτό τους
Σαν να υπάρχει
Και τους λείπει
Και αναρωτιούνται
Αν είπαν αντίο
Αν είπαν σ'αγαπώ

Οι άνθρωποι γκρεμίζουν το φως
Και μεταφέρουν την ευτυχία τακτοποιημένα
Προσφέρονται ως ανακυκλώσιμοι
Και αναγνωρίζουν τα λάθη τους
Όταν βλέπουν ανθρώπους μόνους
Μέσα στη νύχτα να σέρνουν βαλίτσες

Ακολουθώ αυτή τη βαλίτσα
Πόσα λάθη  περιέχει
Πόσο πειστικά  καθοδηγούν οι τύψεις

Οι άνθρωποι σταθμεύουν στην αναζήτηση
Α ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά και απέραντα
γιατί σ’ αγαπώ.
Τάσος Λειβαδίτης

Αποσυνδεδεμένος theodora7

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 778
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 02, ΠΕ60 ,ΠΕ23, ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ, ΣΛΑΒΙΚΩΝ,ΠΕ71
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1445 στις: Σεπτέμβριος 04, 2016, 07:06:52 μμ »
Ο Γιώργος Στεργιόπουλος γεννήθηκε στον Χολαργό Αττικής (1985). Έχει ολοκληρώσει σπουδές Θεωρίας και Αρμονίας της Μουσικής (Δημοτικό Ωδείο, 2000). Έχει πτυχίο Επιστήμης των Υπολογιστών (Πανεπιστήμιο Πειραιά, 2008), M.Sc. Πληροφοριακών Συστημάτων (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2011) και είναι Υποψήφιος Διδάκτορας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι συγγραφέας των: "Κατά Χρόνον Ευαγγέλιο" (2012, Οι Εκδόσεις των Φίλων), "Η διάβολος" (2011, Οι Εκδόσεις των Φίλων, Β' βραβείο 32ου Συμποσίου Ποίησης). Ήταν υποψήφιος των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας 2011, κατηγορία Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα. Ποιήματα και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά.

Τριών, τεσσάρων πέντε ετών

Υπήρξαν! Πώς! Υπήρξαν ηλικίες
που μετρούσαμε στα δάχτυλα:
Τριών, τεσσάρων, πέντε ετών.
Κι ο αιτών, τριών,
τεσσάρων, πέντε φιλιών. Μία, δύο οι λύπες.
Αναμνήσεις που χωρούσαν στο ένα χέρι --το άλλο,
το ‘χαμε ακόμη για να πιάνουμε ζωή.
Τώρα πια, ούτε λόγος. Κι οι γηραιότεροι
σαν ζητιάνοι πλησιάζουν:
«δάνεισέ μου το χέρι σου,
όσα δάχτυλα έχετε ευχαρίστηση».
Τι έμαθες, λοιπόν; Ψεύδεται το παρόν,
μαζί κι εσύ.
Κι η ευτυχία, τίποτε άλλο,
παρά οι μικρές παύσεις, οι εκκωφαντικές
σφηνωμένες, αναπάντεχα, καταμεσής στη μουσική.

Ο καιρός για παραμύθια έληξε!!!
https://www.youtube.com/watch?v=UmZulvbllPU
τὸ γὰρ φιλότιμον ἀγήρων μόνον, καὶ οὐκ ἐν τῷ ἀχρείῳ τῆς ἡλικίας τὸ κερδαίνειν, ὥσπερ τινές φασι, μᾶλλον τέρπει, ἀλλὰ τὸ τιμᾶσθαι.

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 15:12:34 »

Αποσυνδεδεμένος theodora7

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 778
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 02, ΠΕ60 ,ΠΕ23, ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ, ΣΛΑΒΙΚΩΝ,ΠΕ71
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1446 στις: Σεπτέμβριος 13, 2016, 10:33:27 πμ »
Ράινερ Μ. Ρίλκε, «Μοναξιά»

«Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή.
Κατά τα βράδια, από τη θάλασσα ανεβαίνει,
από τους κάμπους, που απόμερά ‘ναι και χαμένοι
πάει στον ουρανό, που την κρατεί
πάντα. Κι από τον ουρανό, στην πόλη, σα βροχή

πέφτει. Σ’ ώρες, μιγάδες πέφτει, προς το πρωί
τα σοκάκια όλα σα γυρίζουν,
κι όταν τα σώματα, που δε βρήκανε τίποτα, χωρίζουν
θλιμμένα κι απογοητευμένα, κι ακόμη, όταν οι
άνθρωποι, που ο ένας τον άλλονε μισούνε,
πρέπει στο ίδιο κρεβάτι και οι δυο να κοιμηθούνε:

πάει τότε η μοναξιά, όπου πάνε οι ποταμοί…»
Ο καιρός για παραμύθια έληξε!!!
https://www.youtube.com/watch?v=UmZulvbllPU
τὸ γὰρ φιλότιμον ἀγήρων μόνον, καὶ οὐκ ἐν τῷ ἀχρείῳ τῆς ἡλικίας τὸ κερδαίνειν, ὥσπερ τινές φασι, μᾶλλον τέρπει, ἀλλὰ τὸ τιμᾶσθαι.

Αποσυνδεδεμένος theodora7

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 778
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 02, ΠΕ60 ,ΠΕ23, ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ, ΣΛΑΒΙΚΩΝ,ΠΕ71
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1447 στις: Σεπτέμβριος 18, 2016, 10:20:08 μμ »
Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940): Λογοτέχνης,
δημοσιογράφος καὶ ἀκαδημαϊκὸς ἀπὸ τὸ Καρπενήσι.

Λυπημένα δειλινά

Στῆς γειτονιᾶς τῆς φτωχικῆς
γυρίζει ὁ νοῦς μου τὰ στενά,
τὰ λυπημένα δειλινὰ
στοχάζομαι τῆς Κυριακῆς.

Μέσα στὴν κόκκινη ἀντηλιὰ
τὸ μαραμένο θηλυκὸ
δίχως ἐλπίδα καὶ μιλιὰ
ποτίζει τὸ βασιλικό.

Κανεὶς διαβάτης δὲν περνᾷ,
κανένα αὐτὴ δὲν καρτερεῖ
ποὺ στὸ μπαλκόνι ὀρθὴ φορεῖ
τὸ γιορτινό της τὸ γκρενᾶ.

Σὰ μοῖρα κάθεται μία γριά.
Στὸ φῶς μιᾶς πόρτας ρημαδιοῦ
μακραίνει ὁ ἴσκιος τοῦ παιδιοῦ…
Καμπάνα ἀκούγεται μακριά…

Στὸ σύννεφο τὸ βυσσινὶ
θὰ πέσει ὁ ἥλιος νὰ κρυφτεῖ.
Ψαλμὸς ἀκούγεται ἡ φωνὴ
τοῦ τελευταίου πραματευτῆ.

Ὅλα σταμάτησαν ἐκεῖ.
Ἀργεῖ πολὺ νὰ ῾ρθεῖ ἡ βραδιά…
Πῶς ἔχω τὴν ψυχὴ βαριά,
Τὸ δειλινὸ τὴν Κυριακή!

(ἀπὸ Τὰ θεῖα δῶρα)

και

Προσευχὴ τοῦ μικροῦ κοριτσιοῦ

Θεέ, ποὺ βλέπεις τὰ σπιτάκια
τὰ φτωχὰ σὰν τὸ δικό μου,
στεῖλε στὸ παράθυρό μου
μιὰ φωλιὰ χελιδονάκια.

Θέ μου, πού ῾χεις ὅλα τ᾿ ἄστρα, Θέ μου,
πού ῾χεις τ᾿ ἀγγελούδια,
κᾶμε τὴ φτωχή μου γλάστρα
νὰ γεμίσει ἀπὸ λουλούδια.

Θέ μου, δῶσε μου τὴ χάρη
νά ῾χω δυὸ ἄσπρα περιστέρια,
νὰ τοὺς δίνω ἐδῶ στὰ χέρια
τὸ νερὸ καὶ τὸ σιτάρι!
Ο καιρός για παραμύθια έληξε!!!
https://www.youtube.com/watch?v=UmZulvbllPU
τὸ γὰρ φιλότιμον ἀγήρων μόνον, καὶ οὐκ ἐν τῷ ἀχρείῳ τῆς ἡλικίας τὸ κερδαίνειν, ὥσπερ τινές φασι, μᾶλλον τέρπει, ἀλλὰ τὸ τιμᾶσθαι.

Αποσυνδεδεμένος hector petens

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 13
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1448 στις: Σεπτέμβριος 20, 2016, 10:06:17 μμ »
Πρωί..
Μέσα σε τάξη..
Τα παιδιά γράφουν ένα γράμμα σε κάποιον που θα ήθελαν να τα ακούσει..
Κι εγώ γράφω σε σένα..
Πρωί
Γίνομαι παιδί και επιστρέφω σε κτήματα ανθισμένα..
Εκεί κρύβομαι και παίζω
Και περιμένω να σε γνωρίσω
Και ο χρόνος τελειώνει
Και θα γυρίσω ξανά πίσω στις μνήμες να σε αναζητήσω μικρό κορίτσι στο βρεγμένο χώμα της επαρχίας
Να περιμένεις με ευγνωμοσύνη την πρώτη πεταλούδα της άνοιξης και να μου την χαρίζεις
Και να μου εξηγείς τα χρώματα
Και να φοβάμαι πάντοτε ότι θα φύγεις

Τώρα μόνος
Σ' αγαπώ και θα γερνάω περιμένοντας σε σκοτεινά χώματα άγονης γης
Το δώρο της βροχής να μου φέρει εσένα
Α ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά και απέραντα
γιατί σ’ αγαπώ.
Τάσος Λειβαδίτης

Αποσυνδεδεμένος theodora7

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 778
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 02, ΠΕ60 ,ΠΕ23, ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ, ΣΛΑΒΙΚΩΝ,ΠΕ71
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1449 στις: Σεπτέμβριος 29, 2016, 11:07:51 πμ »
Καβάφης.
Τα πλοία
Aπό την Φαντασίαν έως εις το Xαρτί. Eίναι δύσκολον πέρασμα, είναι επικίνδυνος θάλασσα. H απόστασις φαίνεται μικρά κατά πρώτην όψιν, και εν τοσούτω πόσον μακρόν ταξίδι είναι, και πόσον επιζήμιον ενίοτε δια τα πλοία τα οποία το επιχειρούν.
      H πρώτη ζημία προέρχεται εκ της λίαν ευθραύστου φύσεως των εμπορευμάτων τα οποία μεταφέρουν τα πλοία. Eις τας αγοράς της Φαντασίας, τα πλείστα και τα καλύτερα πράγματα είναι κατασκευασμένα από λεπτάς υάλους και κεράμους διαφανείς, και με όλην την προσοχήν του κόσμου πολλά σπάνουν εις τον δρόμον, και πολλά σπάνουν όταν τα αποβιβάζουν εις την ξηράν. Πάσα δε τοιαύτη ζημία είναι ανεπανόρθωτος, διότι είναι έξω λόγου να γυρίση οπίσω το πλοίον και να παραλάβη πράγματα ομοιόμορφα. Δεν υπάρχει πιθανότης να ευρεθή το ίδιον κατάστημα το οποίον τα επώλει. Aι αγοραί της Φαντασίας έχουν καταστήματα μεγάλα και πολυτελή, αλλ' όχι μακροχρονίου διαρκείας. Aι συναλλαγαί των είναι βραχείαι, εκποιούν τα εμπορεύματά των ταχέως, και διαλύουν αμέσως. Eίναι πολύ σπάνιον εν πλοίον επανερχόμενον να εύρη τους αυτούς εξαγωγείς με τα αυτά είδη.
      Mία άλλη ζημία προέρχεται εκ της χωρητικότητος των πλοίων. Aναχωρούν από τους λιμένας των ευμαρών ηπείρων καταφορτωμένα, και έπειτα όταν ευρεθούν εις την ανοικτήν θάλασσαν αναγκάζονται να ρίψουν εν μέρος εκ του φορτίου δια να σώσουν το όλον. Oύτως ώστε ουδέν σχεδόν πλοίον κατορθώνει να φέρη ακεραίους τους θησαυρούς όσους παρέλαβε. Tα απορριπτόμενα είναι βεβαίως τα ολιγοτέρας αξίας είδη, αλλά κάποτε συμβαίνει οι ναύται, εν τη μεγάλη των βία, να κάμνουν λάθη και να ρίπτουν εις την θάλασσαν πολύτιμα αντικείμενα.
      ’μα δε τη αφίξει εις τον λευκόν χάρτινον λιμένα απαιτούνται νέαι θυσίαι πάλιν. Έρχονται οι αξιωματούχοι του τελωνείου και εξετάζουν εν είδος και σκέπτονται εάν πρέπη να επιτρέψουν την εκφόρτωσιν· αρνούνται να αφήσουν εν άλλο είδος να αποβιβασθή· και εκ τινων πραγματειών μόνον μικράν ποσότητα παραδέχονται. Έχει ο τόπος τους νόμους του. Όλα τα εμπορεύματα δεν έχουν ελευθέραν είσοδον και αυστηρώς απαγορεύεται το λαθρεμπόριον. H εισαγωγή των οίνων εμποδίζεται, διότι αι ήπειροι από τας οποίας έρχονται τα πλοία κάμνουν οίνους και οινοπνεύματα από σταφύλια τα οποία αναπτύσσει και ωριμάζει γενναιοτέρα θερμοκρασία. Δεν τα θέλουν διόλου αυτά τα ποτά οι αξιωματούχοι του τελωνείου. Eίναι πάρα πολύ μεθυστικά. Δεν είναι κατάλληλα δι’ όλας τα κεφαλάς. Eξ άλλου υπάρχει μία εταιρεία εις τον τόπον, η οποία έχει το μονοπώλιον των οίνων. Kατασκευάζει υγρά έχοντα το χρώμα του κρασιού και την γεύσιν του νερού, και ημπορείς να πίνης όλην την ημέραν από αυτά χωρίς να ζαλισθής διόλου. Eίναι εταιρεία παλαιά. Xαίρει μεγάλην υπόληψιν, και αι μετοχαί της είναι πάντοτε υπερτιμημέναι.
      Aλλά πάλιν ας είμεθα ευχαριστημένοι όταν τα πλοία εμβαίνουν εις τον λιμένα, ας είναι και με όλας αυτάς τας θυσίας. Διότι τέλος πάντων με αγρυπνίαν και πολλήν φροντίδα περιορίζεται ο αριθμός των θραυομένων ή ριπτομένων σκευών κατά την διάρκειαν του ταξιδίου. Eπίσης οι νόμοι του τόπου και οι τελωνειακοί κανονισμοί είναι μεν τυραννικοί κατά πολλά αλλ' όχι και όλως αποτρεπτικοί, και μέγα μέρος του φορτίου αποβιβάζεται. Oι δε αξιωματούχοι του τελωνείου δεν είναι αλάνθαστοι, και διάφορα από τα εμποδισμένα είδη περνούν εντός απατηλών κιβωτίων που γράφουν άλλο από επάνω και περιέχουν άλλο, και εισάγονται μερικοί καλοί οίνοι δια τα εκλεκτά συμπόσια.
      Θλιβερόν, θλιβερόν είναι άλλο πράγμα. Eίναι όταν περνούν κάτι πελώρια πλοία, με κοράλλινα κοσμήματα και ιστούς εξ εβένου, με αναπεπταμένας μεγάλας σημαίας λευκάς και ερυθράς, γεμάτα με θησαυρούς, τα οποία ούτε πλησιάζουν καν εις τον λιμένα είτε διότι όλα τα είδη τα οποία φέρουν είναι απηγορευμένα, είτε διότι δεν έχει ο λιμήν αρκετόν βάθος δια να τα δεχθή. Kαι εξακολουθούν τον δρόμον των. Oύριος άνεμος πνέει επί των μεταξωτών των ιστίων, ο ήλιος υαλίζει την δόξαν της χρυσής των πρώρας, και απομακρύνονται ηρέμως και μεγαλοπρεπώς, απομακρύνονται δια παντός από ημάς και από τον στενόχωρον λιμένα μας.
      Eυτυχώς είναι πολύ σπάνια αυτά τα πλοία. Mόλις δύο, τρία βλέπομεν καθ' όλον μας τον βίον. Tα λησμονώμεν δε ογρήγορα. Όσω λαμπρά ήτο η οπτασία, τόσω ταχεία είναι η λήθη της. Kαι αφού περάσουν μερικά έτη, εάν καμίαν ημέραν - ενώ καθήμεθα αδρανώς βλέποντες το φως ή ακούοντες την σιωπήν - τυχαίως επανέλθουν εις την νοεράν μας ακοήν στροφαί τινες ενθουσιώδεις, δεν τας αναγνωρίζομεν κατ' αρχάς και τυραννώμεν την μνήμην μας δια να ενθυμηθώμεν πού ηκούσαμεν αυτάς πριν. Mετά πολλού κόπου εξυπνάται η παλαιά ανάμνησις και ενθυμώμεθα ότι αι στροφαί αύται είναι από το άσμα το οποίον έψαλλον οι ναύται, ωραίοι ως ήρωες της Iλιάδος, όταν επερνούσαν τα μεγάλα, τα θεσπέσια πλοία και επροχώρουν πηγαίνοντα - τις ηξεύρει πού.



(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)
Ο καιρός για παραμύθια έληξε!!!
https://www.youtube.com/watch?v=UmZulvbllPU
τὸ γὰρ φιλότιμον ἀγήρων μόνον, καὶ οὐκ ἐν τῷ ἀχρείῳ τῆς ἡλικίας τὸ κερδαίνειν, ὥσπερ τινές φασι, μᾶλλον τέρπει, ἀλλὰ τὸ τιμᾶσθαι.

Αποσυνδεδεμένος theodora7

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 778
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 02, ΠΕ60 ,ΠΕ23, ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ, ΣΛΑΒΙΚΩΝ,ΠΕ71
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1450 στις: Νοέμβριος 07, 2016, 07:19:16 μμ »
Υπάρχουν ’νθρωποι και άνθρωποι.
Οι μεν δεν είναι του θεάματος εκτός και αν θέλουν να ουρλιάξουν ή να αμυνθουν και να μιλήσουν.
Μπορεί να υιοθετήσουν και όσα ποτέ δεν τους εξέφρασαν,σαν άλλος εαυτός απλά και δανεικά πλασμενος.
Οι δε έχουν τη χάρη.
Σε πολυσυχναστα "σοκάκια"θα τους δεις να επαινουν την ελαφρότητα μιας εικόνας που ορκιζονται πως είναι αληθινή.Μα σαν φανεί η ευκαιρία να αποδείξουν την αλήθεια τους,τρέχουν σαν ζώα να σωθούν μήπως και αναγκαστουν να πουν ποιοι είναι.Ψευτες,υποκριτες.
Ορκιζονται,υπόσχονται και θέλουν να φανούν αληθινοί.Αυτοονομαζονται καλά παιδιά.
Φεύ αδερφέ αυτούς,δεν έχουν μέσα τους ψυχή.Το ψέμα" βασιλεύει".
 Α.Μ.

Ο καιρός για παραμύθια έληξε!!!
https://www.youtube.com/watch?v=UmZulvbllPU
τὸ γὰρ φιλότιμον ἀγήρων μόνον, καὶ οὐκ ἐν τῷ ἀχρείῳ τῆς ἡλικίας τὸ κερδαίνειν, ὥσπερ τινές φασι, μᾶλλον τέρπει, ἀλλὰ τὸ τιμᾶσθαι.

Αποσυνδεδεμένος hector petens

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 13
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1451 στις: Φεβρουάριος 08, 2017, 08:29:07 μμ »
Αγαπη μου
Ποσο ευκολα   ξοδευομαι

Ποσο γρηγορα

Σαν κερμα που περισσευει
Και βαραινει την παλαμη

Που μας βαραινει
Και το πεταμε μακρια

Και δεν μενει τιποτε

Και με ποση χαρα

Ιδια χαρα θα ενιωθες
Και συ για σενα

Μονο εγω αυτη την ωρα
Σε θυμαμαι

Μονο εγω
« Τελευταία τροποποίηση: Φεβρουάριος 08, 2017, 08:38:28 μμ από hector petens »
Α ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά και απέραντα
γιατί σ’ αγαπώ.
Τάσος Λειβαδίτης

Αποσυνδεδεμένος hector petens

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 13
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1452 στις: Φεβρουάριος 22, 2017, 10:51:06 μμ »
Έφυγες

Θα παρέλθει ο χρόνος
Πριν από μένα
Θα παρέρχεται κάθε χρόνος
Και κάθε μέλλον

Κι εγώ θα βεβαιώνω τις αναμνήσεις
Ότι αντέχω

Και θα με πιστεύουν
Και θα περιμένουν κι αυτές μαζί μου

Και όλα όσα αμέλησα να σου ψιθυρίσω
Εκείνες τις νύχτες στο Αιγαίο

Σε κάθε πέλαγος τώρα
Τα φέρνει ο καιρός

Σε κάθε μακρινό νησάκι
Λείπεις από το χειμώνα μου

Α ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά και απέραντα
γιατί σ’ αγαπώ.
Τάσος Λειβαδίτης

Αποσυνδεδεμένος alex1977

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 211
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1453 στις: Φεβρουάριος 23, 2017, 09:10:10 μμ »
Ένα χιουμορσιστικό, αλλά επίκαιρο λόγω κρίσης, στιχούργημα:

"Ο Γέρος"

Μια ιστορία θα σας πω που γνώρισα ένα γέρο,...
εδάκρυσαν τα ΅άτια ΅ου χωρίς να τον εξέρω.


Μια συ΅βουλή στον άνθρωπο γράφω προτού γεράσει,
να τη διαβάζει πάντοτε να ΅ην την εξεχάσει.

’΅α γεράσει ο άνθρωπος δεν τον συ΅παθούνε
 τον θάνατο παρακαλούν να τον ξεφορτωθούνε.
Γι’ αυτό και κράτα γέροντα, τα περουσιακά σου,
γιατί ΅ια ΅έρα θα βρεθείς στο δρό΅ο απ’ τα παιδιά σου.
Ο ΅εγαλύτερος εχθρός γίνεται το παιδί του
κι ο φίλος ο καλύτερος είναι η σύνταξή του.

’΅α γεράσει ο άνθρωπος και δεν αυτοσυντηρείται,
καλύτερα ο θάνατος παρά να τυραννείται.

Σε ΅ια γωνιά τον βάζουνε τον φουκαρά τον γέρο
και για να τον κοιτάζουνε χρειάζεται συ΅φέρον.
’΅α γεράσει ο άνθρωπος και φύγουν τα παιδιά του
του είναι απαραίτητο νά 'χει την συντροφιά του.

’΅α φύγει ο ένας από τους δυό ο άλλος γίνεται κουρέλι
ο ένας τον σπρώχνει από τη ΅ιά και άλλος δεν τον θέλει.

Την συ΅βουλή ΅ου ανάλυσε και ΅ην την εξεχάσεις,
να τη διαβάζεις πάντοτε αλλά προτού γεράσεις.

Αποσυνδεδεμένος alex1977

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 211
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1454 στις: Φεβρουάριος 23, 2017, 09:16:33 μμ »
Ένα από τα ίδια:

ΤΟΥ ΓΕΡΟΥ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Στου γηροκο΅είου την αυλή πάνω σ’ ένα παγκάκι
κάθεται ολο΅όναχο θλι΅΅ένο γεροντάκι.
Σκέφτεται όσα έκανε όλα αυτά τα χρόνια
και βλέπει πως κατάντησε σ’ αυτή την καταφρόνια.

Ευτυχισ΅ένοι ζούσανε αυτοί κι η φα΅ελιά τους
κι η ό΅ορφη γυναίκα του τα δύο τα παιδιά τους.
Γι’ αυτό και τα ΅ορφώσανε, απ’ το υστέρη΅ά τους,
κα΅άρωναν που γίνονταν σπουδαία τα παιδιά τους.

Κουράγιο βρε γυναίκα ΅ου ώσπου να ΅εγαλώσουν
είναι παιδιά πολύ καλά, θα ΅ας το ανταποδώσουν.
Τα δυο παιδιά σπουδάσανε και στην Α΅ερική
κάνανε οικογένεια και ΅είνανε εκεί.

Από την στεναχώρια τους πριν κλείσει ένας χρόνος
πεθαίνει η γυναίκα του και ΅ένει ο γέρος ΅όνος.
Ζήτησε απ’ τ’ αγόρι του να πάει ο καη΅ένος
θυ΅άται τι τ’ απάντησε κι είναι φαρ΅ακω΅ένος.

Πατέρα πολλά ΅ας έκανες και σ’ ευχαριστού΅ε,
΅α είναι δύσκολα εδώ ΅ε γέροντες να ζού΅ε.

Ο γέρος τους απάντησε «νάχετε την ευχή ΅ου
κι εγώ θα 'βρω ΅ια γωνιά στο άλλο το παιδί ΅ου».

Μα όταν το ανέφερε στην κόρη του ΅ια ΅έρα
εκείνη του απάντησε «δεν γίνεται πατέρα».
Σπίτι ΅εγάλο έχου΅ε η κόρη κα΅αρώνει
΅α όσα ΅έτρα ΅είνανε το κάνα΅ε σαλόνι.

Πόσο ο γέρος λαχταρά να ‘ναι ΅ε τα παιδιά του
νάχει τα εγγονάκια του πάνω στα γόνατά του.
Αυτή η σκέψη η γλυκιά το γέρο αποκοι΅ίζει
του ιδρύ΅ατος η ερη΅ιά ό΅ως τον τριγυρίζει.

Ο γέρος εκοι΅ήθηκε ΅ε πρόσωπο θλι΅΅ένο
την άλλη ΅έρα το πρωί τον βρήκαν πεθα΅ένο.


https://youtu.be/fiYmKL6hYwo

Αποσυνδεδεμένος hector petens

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 13
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1455 στις: Μάρτιος 18, 2017, 05:46:24 μμ »
Κατάληξη

Μένω στο νερό κοντά,
μόνος. Χωρίς γυναίκα και παιδιά.
Εκύκλωσα κάθε δυνατότητα
για να καταλήξω σ' αυτό;

ένα σπίτι χαμηλό δίπλα σε γκρίζο νερό,
με παράθυρα πάντοτε ανοιχτά
μπρος στην ξεθυμασμένη θάλασσα. Αυτά δεν τα διαλέγουμε,

αλλά είμαστε αυτό που φτιάξαμε.
Πονάμε, τα χρόνια περνάνε,
ξεφορτωνόμαστε φορτία αλλά όχι την ανάγκη

του φόρτου. Η αγάπη είναι μια πέτρα
που έκατσε στο βυθό
κάτω από γκρίζο νερό. Τώρα τίποτα δεν ζητώ

από την ποίηση, μόνο ένα αίσθημα αληθινό,
κάνεναν οίκτο, καμιά φήμη, καμιά γιατρειά. Σιωπηλή
γυναίκα μου,
μπορούμε να καθίσουμε κοιτάζοντας το γκρίζο νερό

και σε μια ζωή πλημμυρισμένη
μετριότητα και σκουπίδια,
βράχοι να σταθούμε στη ζωή.

Θα ξεμάθω το αίσθημα,
θα ξεμάθω το χάρισμά μου. Αυτό είναι σπουδαιότερο
και δυσκολότερο απ' αυτό που εκεί περνάει για ζωή.


Winding Up

I live on the water,
alone. Without wife and children,
I have circled every possibility
to come to this:
a low house by grey water,
with windows always open
to the stale sea. We do not choose such things,
but we are what we have made.
We suffer, the years pass,
we shed freight but not our need
for encumbrances. Love is a stone
that settled on the sea-bed
under grey water. Now, I require nothing
from poetry but true feeling,
no pity, no fame, no healing. Silent wife,
we can sit watching grey water,
and in a life awash
with mediocrity and trash
live rock-like.
I shall unlearn feeling,
unlearn my gift. That is greater
and harder than what passes there for life.
ΝΤΕΡΕΚ ΟΥΟΛΚΟΤ
« Τελευταία τροποποίηση: Μάρτιος 18, 2017, 06:11:16 μμ από hector petens »
Α ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά και απέραντα
γιατί σ’ αγαπώ.
Τάσος Λειβαδίτης

 

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158562
  • Σύνολο θεμάτων: 19200
  • Σε σύνδεση σήμερα: 597
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 18
Επισκέπτες: 535
Σύνολο: 553

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.082 δευτερόλεπτα. 34 ερωτήματα.