Σχετικά με τα οικονομικά της Δ.Ο.Ε.

[AnnaB]

Σχετικά με τα οικονομικά της Δ.Ο.Ε.- Τη συνδρομή των μελών της και τη προσπάθεια απονομιμοποιήσης και απομαζικοποίησης των συνδικάτων, του Δημήτρη Πολυχρονιάδη

Τον τελευταίο καιρό είδαν το φως της δημοσιότητας καταγγελίες από Συλλόγους εκπαιδευτικών Π. Ε. σχετικά με το ύψος της συνδρομής των μελών (φυσικών προσώπων) τους και τα χρήματα που αποδίδονται στη Δ. Ο. Ε. (34 ευρώ από τα 45 ευρώ που δίνει ετησίως κάθε εκπαιδευτικός μέλος των Συλλόγων Εκπ/κων Π. Ε. της χώρας αποδίδονται στη διοίκηση της Δ. Ο. Ε.).

  Η αρχή των διαμαρτυριών και των ανάλογων αποφάσεων των Συλλόγων εκπαιδευτικών Π. Ε. αναφορικά με το ζήτημα της συνδρομής των εκπαιδευτικών – μελών του συνδικάτου ξεκίνησε από το ζήτημα της μη ίδρυσης και λειτουργίας απεργιακού ταμείου από τη Δ. Ο. Ε. (αίτημα που μπήκε επιτακτικά από τους Συλλόγους Εκπ/κών Π. Ε. και το εκπαιδευτικό – λαϊκό κίνημα μετά την απεργία διαρκείας του 2006).

    Την κακή εικόνα που έχουν οι εκπαιδευτικοί σχετικά με τη διαχείριση των οικονομικών της Δ. Ο. Ε. από τη διοίκησή της ήρθαν να επιτείνουν σχετικές καταγγελίες συνδικαλιστικών στελεχών (για την αλόγιστη παροχή οικονομικών προνομίων προς τα μέλη του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε. από τα ταμεία της ομοσπονδίας, τη διοργάνωση πανάκριβων συνεδρίων με παιδαγωγικό ή εργασιακό περιεχόμενο και έντονα τουριστικό χαρακτήρα, τη λειτουργία και το έργο του Ι.Π.Ε.Μ. της Δ. Ο. Ε., την εμπλοκή της Δ. Ο. Ε. σε οικονομικά προγράμματα της Ε. Ε. μέσω Ε. Σ. Π. Α.), αλλά και οι περικοπές των μισθών που επέβαλλε το μνημόνιο. 

      Οι καταγγελίες αυτές και ο σκεπτικισμός αναφορικά με το ζήτημα της οικονομικής διαχείρισης των χρημάτων της ομοσπονδίας (δηλ. των δικών μας χρημάτων) και βάση έχουν και απηχούν το κοινό αίσθημα των εκπαιδευτικών της Π. Ε., οι οποίοι βλέπουμε καθημερινά το εισόδημά μας να μειώνεται, εξαιτίας της πολιτικής της κυβέρνησης, και τη Δ. Ο. Ε. να μην καταβάλλει κανέναν ουσιαστικό αγώνα (ή τουλάχιστον ειλικρινείς προσπάθειες) για την αντιμετώπιση και την ανατροπή αυτής της αντιλαϊκής – αντεργατικής και αντιεκπαιδευτικής λαίλαπας μέτρων που μας πλήττουν στη μετά τρόικα και Δ. Ν. Τ. εποχή.

     Όμως τα πράγματα στην αμείλικτη και αδυσώπητη καθημερινότητα κρίνονται πάντα από το αποτέλεσμα και όχι από τις προθέσεις.

   Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές αρκετοί εκπαιδευτικοί της Π. Ε. έχουν ζητήσει ή σκέφτονται να ζητήσουν τη διαγραφή τους από μέλη των Συλλόγων Π. Ε. και της Δ. Ο. Ε. σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το ύψος της ετήσιας συνδικαλιστικής συνδρομής τους, η οποία θεωρούν ότι έπρεπε να μειωθεί, ιδιαίτερα από τη στιγμή που δεχτήκαμε τέτοιες άγριες περικοπές στους μισθούς μας από την κυβέρνηση των εντολοδόχων του Δ. Ν. Τ. – Ε.Ε. – Ε. Κ. Τ.

  Απαράγραπτο και απαραβίαστο δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς από τους εκπαιδευτικούς της Π. Ε. είναι να συνδικαλίζονται ή όχι και να διαθέτουν τον εαυτό τους όπως και όπου εκείνοι επιθυμούν (τουλάχιστο με βάση της σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, που ελπίζουμε ότι θα συνεχίσει να βρίσκεται σε ισχύ και τα επόμενα χρόνια, αφού πάνω από το σύνταγμα υπάρχει τώρα το μνημόνιο και το αγγλικό αποικιοκρατικό δίκαιο που αυτό εισάγει), όμως ας αναλογιστούμε ποιους βολεύει και ευνοεί η αποχή των εργαζομένων από τα συνδικάτα τους αυτή την εποχή, τους εργαζόμενους ή την κυβέρνηση και τους εργοδότες;

       Αν συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω με τις «φιλότιμες» προσπάθειες κάποιων προϊσταμένων εκπαίδευσης (οι οποίοι, όχι τυχαία, έχουν χρηματίσει και μέλη του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε.) που ζητούν από τους εκπαιδευτικούς των Διευθύνσεων που προΐστανται έγγραφη δήλωση αποδοχής για την παρακράτηση από το μισθό τους της συνδρομής προς τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών Π. Ε. και τη Δ. Ο. Ε., αφήνοντας παράλληλα να διαρρέει προς τα έξω η κακή εμπειρία που αποκόμισαν ως μέλη του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε. σχετικά με τα οικονομικά της (λες και οι ίδιοι δεν ήταν αποδέκτες των όποιων οικονομικών παροχών ως μέλη του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε.), δημιουργείται και ενισχύεται συνεχώς η ανησυχία ότι κάποιοι επιθυμούν διακαώς να απομαζικοποιήσουν  τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών της Π. Ε. (Συλλόγους Εκπαιδευτικών Π. Ε. και Δ. Ο. Ε.), αφού πρώτα τα απονομιμοποιήσουν στη συνείδηση των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας, με στόχο να διευκολύνουν το πέρασμα των αντιλαϊκών – αντιεκπαιδευτικών ρυθμίσεων του ΥΠΔΒΜΘ και της κυβέρνησης ενόψει της εφαρμογής του εκπαιδευτικού μνημονίου(συμπτύξεις τμημάτων, καταργήσεις σχολείων και οργανικών θέσεων εκπαιδευτικών, αξιολόγηση – χειραγώγηση, περαιτέρω μείωση αποδοχών των εκπαιδευτικών κ.λ.π.).   

     Με κανένα τρόπο δε θέλουμε η παρέμβαση αυτή να θεωρηθεί ότι γίνεται για να δικαιολογήσει τα έργα και τις ημέρες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ και συνοδοιπόρων τους) στο Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε., άλλωστε η ιστορία και η πορεία του καθενός είναι γνωστή σε όλους.

 Θεωρούμε όμως επιτακτική την ανάγκη να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος τόσο για τα οικονομικά του συνδικάτου μας, εφόλης  της ύλης (δηλ. παροχές προς τα μέλη του Δ. Σ. της Δ.. Ο. Ε., δαπάνες λειτουργίας κ.λ.π.), όσο και για τους στόχους που πρέπει να βάλουμε σαν συνδικάτο με ορίζοντα δεκαετίας (λειτουργία απεργιακού ταμείου κ. λ. π.).

   Η  αποτυχία της διαπαραταξιακής επιτροπής, η οποία πριν μερικά χρόνια, είχε αναλάβει το έργο της σύνταξης εισήγησης προς τη Γ. Σ. του κλάδου για την ίδρυση και λειτουργία απεργιακού ταμείου της Δ. Ο. Ε. και των Συλλόγων, μπορεί να μας διδάξει πολλά για τον τρόπο και το επίπεδο λειτουργίας του συνδικάτου μας (ποτέ δε μάθαμε, τουλάχιστο οι αντιπρόσωποι των Συλλόγων Εκπαιδευτικών Π. Ε. στις Γ. Σ. της Δ. Ο. Ε. αν υπήρχαν πορίσματα και ποια ήταν από τη δουλειά της διαπαραταξιακής αυτής επιτροπής).   

   Σε σχετική ερώτηση προς τα μέλη της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ σχετικά με τα οικονομικά του συνδικάτου τους και το δικό τους απεργιακό ταμείο μάθαμε ότι διαθέτουν μεν αλλά πληρώνουν και 45 ευρώ το μήνα δε(όχι το χρόνο) συνδρομή στο συνδικάτο τους.

 Πιστεύουμε ότι ήρθε ο καιρός να δούμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα το ζήτημα των οικονομικών της Δ. Ο. Ε. παράλληλα με την ίδρυση και λειτουργία απεργιακού ταμείου, αφού οι όποιες απεργιακές κινητοποιήσεις διάρκειας αποφασισθούν από τους εκπαιδευτικούς της Π. Ε. θα εξαρτηθούν στενά από τα περιθώρια αντοχής του καθενός μας.

  Αν δε θέλουμε να αναπολούμε τους παλιούς θριάμβους (βλέπε απεργία διαρκείας του 2006) και να μοιάζουν (οι θρίαμβοι αυτοί ) πιο σκληροί κι από ήττες, όπως θα έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ, πρέπει τώρα να ξεκινήσουμε βάζοντας στόχο τη μαζικοποίηση και την υπεράσπιση της ακεραιότητας και αξιοπιστίας των συνδικάτων μας και τη συσπείρωση μας γύρω από αυτά.

  Κανένας εργαζόμενος εκπαιδευτικός, με οποιαδήποτε σχέση εργασίας κι αν εργάζεται στο δημόσιο σχολείο δε δικαιολογείται για κανένα λόγο να βρίσκεται, με τη θέλησή του, έξω από το συνδικάτο του.

 

   Συμβάλλοντας στο διάλογο για τη διαχείριση των οικονομικών της Δ. Ο. Ε. θεωρούμε ότι οι Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Π. Ε. (μέλη της Δ. Ο. Ε.) πρέπει άμεσα και μέχρι την επόμενη Γ. Σ. της Δ. Ο. Ε. (Ιούνιος 2011) να διεκδικήσουν:

·         Την κατάργηση κάθε είδους συνδικαλιστικής οικονομικής παροχής με μορφή επιμισθίου στα μέλη της Δ. Ο. Ε. και στους αιρετούς του Κ.Υ.Σ.Δ.Ε. και στους εκπροσώπους του κλάδου στην Α.Δ.Ε.Δ.Υ.(όλα τα έξοδα παράστασης ή διαμονής για τα μέλη του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε. που έρχονται από την επαρχία, σε λογικά πλαίσια και με απόλυτη διαφάνεια, να καλύπτονται με αποδείξεις, για τυχόν χρήματα που χάλασαν τα μέλη του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε. στα πλαίσια των συνδικαλιστικών τους υποχρεώσεων για την εκπροσώπηση της Δ. Ο. Ε.).

·         Επαναδιαπραγμάτευση με την Α. Δ. Ε. Δ. Υ. του ποσού της συνδρομής που αποδίδεται σ’ αυτήν για κάθε μέλος της Δ. Ο. Ε. (για να μπορεί η Δ. Ο. Ε. να είναι μέλος της Α. Δ. Ε. Δ. Υ.).

·         Το άνοιγμα της λειτουργίας του Ι. Π. Ε. Μ. – Δ. Ο. Ε. στους συναδέλφους μας που διαθέτουν τα επιστημονικά εφόδια (Διδακτορικά – μεταπτυχιακά κ.λ.π.) και επιθυμούν αμισθί να εργασθούν για την επιστημονική αναβάθμιση του κλάδου μας (δε χρειάζονται Πανεπιστημιακοί, εκτός αν προσέλθουν αμισθί, ούτε πολυδάπανες προκηρύξεις για την ανάθεση της συγγραφής της ιστορίας της Δ. Ο. Ε. σε επιστημονικές ομάδες, μπορούμε κι αυτό να το κάνουμε ιδίοις αναλώμασι και χωρίς καμιά επιβάρυνση για το ταμείο της Δ. Ο. Ε.).

·         Τη διοργάνωση επιστημονικών – παιδαγωγικών συνεδρίων με το λιγότερο δυνατό κόστος και χωρίς τουριστική χροιά.

·         Την κατάργηση της χρηματικής αποζημίωσης των αντιπροσώπων των Συλλόγων στις Γ. Σ. του κλάδου (η Δ. Ο. Ε. να εξασφαλίζει τη διαμονή, τη μετάβαση με το φθηνότερο μέσο και τη διατροφή των αντιπροσώπων της επαρχίας, για τους αντιπροσώπους της Αττικής να εξασφαλίζεται μόνο η διατροφή τους).

·         Τη δημοσίευση των οικονομικών στοιχείων, κάθε συνδικαλιστικού έτους, της ομοσπονδίας στην ιστοσελίδα της στο διαδίκτυο και την ελεύθερη πρόσβαση σε οποιοδήποτε μέλος της στις ψηφιοποιημένες αποδείξεις που θα κατατίθενται για τη σύνταξη των οικονομικών απολογισμών.

·         Τη ρητή απαγόρευση με απόφαση της Γ. Σ. της Δ. Ο. Ε. στην κάθε είδους εμπλοκή της Δ. Ο.Ε. στις οποιεσδήποτε οικονομικές απολαβές μέσω προγραμμάτων της Ε. Ε. που συνεπάγονται και την αποδοχή των όρων τους.

·         Την ίδρυση και λειτουργία απεργιακού ταμείου από τη Δ. Ο. Ε. (με αναλογιστική μελέτη την οποία μπορούν να συντάξουν αμισθί μέλη του συνδικάτου λογιστών και αξιοποίηση της εμπειρίας των άλλων συνδικάτων) στο οποίο θα καταλήγουν με απόφαση της Γ. Σ. του κλάδου όλα τα χρήματα του αποθεματικού της ομοσπονδίας και όλα όσα περισσεύουν από τα έξοδα λειτουργίας κάθε συνδικαλιστικής χρονιάς.

 

      Όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να έχουν γίνει χτες, όμως ποτέ δεν είναι αργά, άλλωστε στα δεκαεπτά χρόνια  εκπαιδευτικής υπηρεσίας που διαθέτω, συνδικαλίζομαι από την πρώτη ημέρα που πέρασα την πόρτα της αυλής του Δημόσιου σχολείου και έχουν δει πολλά τα μάτια μου.

   Θυμάμαι ένα συνδικάτο (Δ. Ο. Ε.) εχθρικό προς τα μέλη του και φιλικό προς τις εκάστοτε ηγεσίες του ΥΠ.Ε.Π.Θ. τότε, ΥΠΔΒΜΘ τώρα (σας θυμίζω την ανασύνταξη της επετηρίδας, τους αγώνες για διορισμούς εκπαιδευτικών της δεκαετίας του 1990, την «αποκέντρωση» και την προσπάθεια υπαγωγής της εκπαίδευσης στους Ο. Τ. Α. το 1995, την απεργία του 1997, την κατάργηση της επετηρίδας το 1997 και το διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π. το 1998, τον αγώνα για την εγγραφή των ωρομισθίων στους Συλλόγους Εκπ/κών Π. Ε. και στη Δ. Ο. Ε. το 2003 κ.ά. παλιά και καινούρια που μπορώ να αναφέρω).

     Παλέψαμε για να τα ανατρέψουμε και να τα αλλάξουμε όλα αυτά και ότι καταφέραμε το καταφέραμε μέσα από τις γραμμές του συνδικάτου, παλεύοντας έξω και ενάντια στις πολιτικές που επέβαλλαν σ’ αυτό οι όποιες συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές πλειοψηφίες (οι οποίες βέβαια σχηματίζονται πάντα από τις ψήφους των συναδέλφων μελών των Συλλόγων Π. Ε.), χωρίς ποτέ να υπηρετήσουμε τη λογική της εγκατάλειψης του συνδικάτου και της ιδιώτευσης. 

    Οι λογικές της εγκατάλειψης της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης από τους εργαζόμενους βολεύουν μονάχα όλους αυτούς που επιβουλεύονται τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις μας και δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη.

   Βολεύουν επίσης και αυτούς που δεν επιθυμούν με κανένα τρόπο την ανατροπή των πολιτικών και συνδικαλιστικών συσχετισμών υπέρ των δυνάμεων του κινήματος στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες.

    Το συνδικάτο που θέλουμε και ονειρευόμαστε δεν είναι άλλο από ένα μαζικό – ταξικό και αγωνιστικό συλλογικό υποκείμενο που θα μπορεί να ανατρέπει με τους αγώνες του τις αντιλαϊκές – αντεργατικές – αντιεκπαιδευτικές πολιτικές και να εργάζεται στη βάση της εξυπηρέτησης και υπεράσπισης  των λαϊκών – εκπαιδευτικών αναγκών, δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων, διαθέτοντας κοινωνική αποδοχή και αξιοπιστία.

       Επειδή τα όνειρά μας τα χτίζουμε μόνοι μας και τα κάνουμε πράξη όταν τα μοιραζόμαστε πολλοί άνθρωποι μαζί, ας μοιραστούμε το όνειρο επιστρέφοντας στις μαζικές διαδικασίες των εργασιακών σωματείων μας και ας πιστέψουμε ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε και τον κόσμο και τη μοίρα μας όλοι μαζί ενωμένοι, ενάντια στις λογικές της ανάθεσης, της μοιρολατρίας και της ιδιώτευσης.

 

 

* Ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης είναι  δάσκαλος και μέλος του Συλλόγου Εκπ/κών Π. Ε. Αμαρουσίου

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=19724