*

Αποστολέας Θέμα: Μουσικά αφιερώματα  (Αναγνώστηκε 227801 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Μουσικά αφιερώματα
« στις: Φεβρουάριος 25, 2008, 12:15:48 μμ »
Λίγο μελαγχολική μελωδία, αλλά το θυμήθηκα, γιατί ο τύπος νοσταλγεί τις ηλιόλουστες μέρες και τη θάλασσα της Καλιφόρνιας. Το αφιερώνω σε όλους τους εκπαιδευτικούς, που όσο κι αν παιδεύονται, έχουν την τύχη να ζουν σε τέτοιον ηλιόλουστο τόπο.  :) :) :)

Μπορείτε να το ακούσετε στο:
http://www.youtube.com/watch?v=tmuhPFHEbJo


California Blue (Roy Orbison)


Working all day And the sun don't shine
Trying to get by And I'm just killing time
I feel the rain Fall the whole night through
Far away from you California Blue

California Blue Dreaming all alone
Nothing else to do California Blue
Everyday I pray I'll be on my way
Saving love for you California Blue

One sunny day, I'll get back again
Somehow, someway But I don't know when
California Blue California Blue


Living my life With you on my mind
Thinking of things That I left far behind
It's been so long Doing all I can do


To get back to you California Blue

California Blue Dreaming all alone
Nothing else to do California Blue
Everyday I pray I'll be on my way
Saving love for you California Blue

One sunny day I'll get back again
Somehow, someway But I don't know when
California Blue California Blue

Still missing you California Blue
Still missing you California Blue
Still missing you California Blue
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 17:09:38 »

Αποσυνδεδεμένος daniel

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 923
  • Φύλο: Άντρας
  • ..θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας...
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #1 στις: Μάρτιος 03, 2008, 11:08:47 πμ »

"Ήταν Δευτέρα.. και ήθελα να διασκεδάσω. Ήταν σα να πυροβολείς πάπιες στη λίμνη.."

Τα λόγια αυτά ήταν τα πρώτα που είπε στους αστυνομικούς που τη συνέλαβαν η 16χρονη Brenda Ann Spencer όταν άνοιξε πυρ στο δημοτικό σχολείο που ήταν απέναντι από το σπίτι της στο Σαν Ντιέγκο, της Καλιφόρνια στις 29 Ιανουαρίου 1979, και δολοφόνησε το διευθυντή του σχολείου και τον επιστάτη, ενώ οκτώ παιδιά και ένας αστυνομικός τραυματίστηκαν, ανοίγοντας έτσι ένα κύκλο βίας που μαστίζει τα σχολεία της Αμερικής, της χώρας που τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον έχει ξαναγίνει ..far west και το να βρείς όπλο ακόμα κι αν είσαι 13χρονος είναι πιο εύκολο απ' το να βρεις ..μπάλα να παίξεις.. 

Το τουφέκι που χρησιμοποίησε ήταν δώρο του πατέρα της για τα Χριστούγεννα. Παραδόθηκε μετά από πολιορκία έξι ωρών και όταν ρωτήθηκε γιατί πυροβόλησε αυτούς τους ανθρώπους, απάντησε:
"Πυροβόλησα όσους φορούσαν τα αγαπημένα μου χρώματα, μπλε και κόκκινο". Όταν τη ρώτησαν ξανά γιατί το έκανε, απάντησε: "Δεν συμπαθώ τις Δευτέρες."

Η Brenda Ann Spencer κρίθηκε ένοχη για δύο δολοφονίες και ένοπλη επίθεση και καταδικάστηκε να παραμείνει στη φυλακή για 25 έτη, ποινή που την εκτίει στις γυναικείες φυλακές της Καλιφόρνια.

Το περιστατικό ενέπνευσε τον Μπόμπ Γκέλντοφ (γνωστός από το Live Aid που διοργάνωσε για τη βοήθεια στον τρίτο κόσμο, αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην διάσημη ταινία "Τhe Wall" των Pinkfloyd) και το συγκρότημά του,τους  Boomtown Rats και τους οδήγησε στη μεγαλύτερη τους επιτυχία, το πολύ γνωστό "Ι don't like Mondays" που παρά το μποϋκοτάζ στην Αμερική, στη Βρεττανια "χτύπησε" Νο 1...

Εσείς πάντως δε χρειάζεται να πάρετε τόσο βαριά τη ..Δευτέρα σας (αν και ξέρω πως ώρες-ώρες βγαίνετε απ' τα ρούχα σας  ;D ;D ;D μ' αυτά που ζείτε  καθημερινά στα σχολειά μας..  ;D ;D ;D )

Ακούστε το εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=POl4vFp-5os

ενώ αν θέλετε περισσότερα για το θέμα δείτε εδώ: http://209.85.135.104/search?q=cache:dVB6C7fPi9MJ:alitispress.blogspot.com/2008/02/blog-post_2598.html+I+don%27t+like+mondays+boomtown+rats&hl=el&ct=clnk&cd=11&gl=gr&lr=lang_el&client=firefox-a


Ι don't like mondays..     (Boomtown rats)


(When) The silicon chip inside her head
Gets switched to overload
And nobody’s gonna go to school today
She’s gonna make them stay at home
And daddy doesn’t understand it
He always said she was good as gold
And he can see no reasons
'Cos there are no reasons
What reason do you need to be show-ow-ow-ow-own?

Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
I wanna shoo-oo-oo-oo-oo-oot the whole day down

The Telex machine is kept so clean
And it types to a waiting world
And mother feels so shocked
Father’s world is rocked
And their thoughts turn to their own little girl
Sweet 16 ain’t that peachy keen
Now that ain’t so neat to admit defeat
They can see no reasons
'Cos there are no reasons
What reasons do you need?
Oh Oh Oh Oh

Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
I wanna shoo-oo-oo-oo-oo-oot
The whole day down, down, down, shoot it all down

And all the playing's stopped in the playground now
She wants to play with the toys a while
And school's out early and soon we'll be learning
And the lesson today is how to die
And then the bullhorn crackles
And the captain tackles
(With the problems of the how's and why's)
And he can see no reasons
'Cos there are no reasons
What reason do you need to die, die?
Oh Oh Oh

Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like
I don’t like (Tell me why)
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like
I don’t like (Tell me why)
I don’t like Mondays
Tell me why
I don't like Mondays
I wanna shoo-oo-oo-oo-oo-oot the whole day down




Kαλή μας βδομάδα... ;D ;D ;D ;D

« Τελευταία τροποποίηση: Μάρτιος 03, 2008, 02:15:20 μμ από daniel »
Γιατί να λένε βίαια τα νερά του ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;...

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #2 στις: Σεπτέμβριος 03, 2008, 08:10:01 μμ »
Ησυχία, πολλή ησυχία... Πού χαθήκατε όλοι;;;; Ακόμη δεν τακτοποιηθήκατε;

Θα σταθώ στο  "Σταυρό του Νότου" σε ποίηση του Ν.Καββαδία και μουσική Θ.Μικρούτσικου.

Ο Θ. Μικρούτσικος διηγούνταν σε μια συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό  ΜΕΛΩΔΙΑ:
( http://www.melodia.gr/4dcgi/_w_articles_mel2_12_27/08/2008_130704 )

"--Πώς αποφασίσατε να μελοποιήσετε Νίκο Καββαδία?
-  Όλα ξεκίνησαν από μια παραγγελία. Ο Τάσος Ψαρράς ετοίμαζε ένα σίριαλ με ναυτικό θέμα για την κρατική τηλεόραση, το «Πορεία μηδέν ενενήντα», κι ήρθε σε μένα για να γράψω τη μουσική. Τι πιο ταιριαστοί στίχοι από αυτούς του Καββαδία, σκέφτηκα. Μαθητής του γυμνασίου ήδη, είχα μελοποιήσει κάποιους, αλλά ήταν πρωτόλεια, δεν άξιζαν να χρησιμοποιηθούν. Με αφορμή τα τραγούδια του σίριαλ συνέχισα να δουλεύω πάνω στην ποίησή του κι όταν ήμουν έτοιμος, πήγα στον Πατσιφά. Ο φωτισμένος, ωστόσο, διευθυντής της «Λύρας», με το που άκουσε ότι μετά τους Χικμέτ, Μπίρμαν, Ρίτσο, Λόπε ντε Βέγκα και Μπρεχτ, παίρνει σειρά ο Καββαδίας, μου είπε με ένα χαμόγελο: -Αυτόν τον δίσκο θα σ' τον κάνω δώρο, επειδή σ' αγαπάω. Αλλά να το ξέρεις, δεν θα πουλήσει τίποτα!». Άνθρωποι επίσης που με αγαπούσαν, είτε επρόκειτο για ανθρώπους του πολύ στενού μου περιβάλλοντος είτε επρόκειτο για κριτικούς των σημαντικότερων εντύπων εκείνη την εποχή και εφημερίδων που είχαν γράψει για τους προηγούμενους δίσκους εξαιρετικές κριτικές, για τον « Σταυρό του Νότου '' έγραφαν: Αυτός ο σημαντικός συνθέτης που πρόσφερε τόσα πολλά, που έφερε καινούργια πράγματα στο τραγούδι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί έκανε έναν τόσο πληκτικό, έναν τόσο μονότονο, έναν τόσο απαράδεκτο δίσκο.

Από μια πλευρά, είχε δίκιο ν' ανησυχεί ο Πατσιφάς. Στα τέλη της δεκαετίας του '70, αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της αγοράς παρέμενε το πολιτικό τραγούδι. Πώς ήταν δυνατόν να συγκινηθούν τα πλήθη από μια ποίηση τόσο ιδιότυπη και μελαγχολική, από ταξίδια σε μακρινούς ωκεανούς κι εξωτικά λιμάνια; Η χώρα θύμιζε ακόμη καζάνι που έβραζε. Ποιος είχε ανάγκη να «φύγει» ή να «νοσταλγήσει»; Οι φόβοι του, εντούτοις, διαψεύστηκαν πανηγυρικά.

Ο Καββαδίας είχε πια μπει στα στόματα της νεολαίας, τα βιβλία του άρχισαν ν' ανατυπώνονται με τρελούς ρυθμούς, κι όσοι τον αντιμετώπιζαν περιφρονητικά σαν «στιχοπλόκο ημερολογίων», αναγκάζονταν να σκύψουν προσεχτικότερα πάνω απ' το έργο του. Ίσως είναι και αυτό που είπε ο Γιάννης Κότσιρας κάποια στιγμή. Όταν ήταν μικρός, έτυχε να προσέξει στο ραδιόφωνο κάποιες μελωδικές κουβέντες σαν κι αυτές που έλεγε καθημερινά ο ναυτικός πατέρας του. Του φαινότανε λες και τραγουδούσε εκείνος! Έφηβος, όταν πια αγόραζε μόνος του δίσκους, μου εξομολογήθηκε ότι ο «Σταυρός του Νότου» ήταν από τους πρώτους που πήρε. Τελικά κάθε γενιά βρήκε κάτι που της ταιριάζει... Αλλά φαντάζομαι πως όλος ο κόσμος, οι νέες γενιές, και τώρα οι δεκαοχτάρηδες βλέπουν τον Καββαδία ως φυγή από τη βάρβαρη πραγματικότητα..."



 Εδώ σε ερμηνεία του Γ. Νταλάρα-------  http://www.youtube.com/watch?v=KIUY7MnUjxQ
 Και εδώ από τον Γ. Κότσιρα----------      http://www.youtube.com/watch?v=6GPYAfcrkb4


ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
Έβραζε το κύμα του γαρμπή
είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη
γύρισες και μου 'πες πως το Μάρτη
σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει

Κούλικο στο στήθος σου τατού
που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει
είπαν πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού

Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια
Κομπολόι κρατάς από κοράλλια
κι άκοπο μασάς καφέ πικρό

Το άλφα του Κενταύρου μια νυχτιά
με το παλλινώριο πήρα κάτου
μου 'πες με φωνή ετοιμοθανάτου
να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά

Άλλοτε απ' τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες τρεις μήνες στην αράδα
με του καπετάνιου τη μιγάδα
μάθημα πορείας νυχτερινό

Σ' ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι δυο σελίνια
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψες σαν φάρου αναλαμπή

Κάτω στις ακτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι
τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και το ωραίο γλυκό της Κυριακής
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #3 στις: Νοέμβριος 02, 2008, 06:05:54 μμ »
Griko και οι ταραντέλες

"Στον Ιταλικό Νότο, στην περιοχή της Απουλίας και της Καλαβρίας βρίσκεται μια Ελλάδα ξεχασμένη, με την πιο γλυκιά, την πιο τραγουδιστή ελληνική που μιλήθηκε ποτέ, την Griko

Διαφορετικές και αντικρουόμενες απόψεις έχουν κατά καιρούς εκφραστεί για τους ελληνόφωνους πληθυσμούς της Κάτω Ιταλίας κυρίως λόγω έλλειψης ιστορικών στοιχείων. Ο γνωστός γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκης εντόπισε κοινά γλωσσολογικά στοιχεία ανάμεσα στη δωρική διάλεκτο και στα γκρεκάνικα και κατέληξε στο συμπέρασμα της γλωσσικής συνέχειας. Άλλοι γλωσσολόγοι υποστηρίζουν τη βυζαντινή προέλευση των ελληνόφωνων και άλλοι θεωρούν ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Θεωρούν δηλαδή, ότι υπήρχε κάποιος αρχικός πυρήνας ελληνοφώνων ο οποίος ενισχύθηκε στα βυζαντινά χρόνια.

Τα ελληνόφωνα χωριά εντοπίζονται στις περιοχές της Απουλίας και της Καλαβρίας. Συγκεκριμένα τα ελληνόφωνα χωριά της Απουλίας βρίσκονται νότια της πόλης του Lecce και είναι τα εξής : η Καλημέρα, το Μαρτάνο, το Καστρινιάνο ντέι Γκρέτσι, το Μαρτινιάνο, το Τζολίνι, το Σολέντο, η Στερνατία και το Μελπινιάνο. Τα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας βρίσκονται βορειοδυτικά του Ρέτσιο, μια από τις φτωχότερες περιοχές ολόκληρης της Ευρώπης. Τα χωριά αυτά είναι : Αμυγδαλέα, το Γκαλλιτσιανό, η Μπόβα, το Ροκαφόρτε ντελ Γκρέκο, το Ροχούντι, το Πεντιτάτιλο και το χωριό του Ροχούντι.Ιδιαίτερα γνωστά είναι τα ελληνόφωνα χωριά για τη μουσική τους παράδοση.

Τα ελληνόφωνα τραγούδια του Σαλέντο τραγουδιούνται με δυο φωνές και περιλαμβάνουν νανουρίσματα, μοιρολόγια και τραγούδια της δουλειάς και της αγάπης. Τραγουδιούνται με συνοδεία κιθάρας, ταμπορέλο, οργανέτο και ακορντεόν.

Χαρακτηριστικά επίσης είναι τα τραγούδια εκείνα που σχετίζονται με το τσίμπιμα αράχνης τα λεγόμενα tarantella pizzica.
Ο καθηγητής εθνοχορολογίας (μελετητής, δηλαδή, παραδοσιακών χορών) στο πανεπιστήμιο του Λέτσε, Τζόρτζιο ντι Λέτσε εξηγεί ότι υπάρχουν μεσαιωνικά ντοκουμέντα που μιλούν για την ύπαρξη ενός θεραπευτικού χορού γι' ανθρώπους τσιμπημένους από την αράχνη. Στη Νότια Ιταλία τον λένε ταραντέλα πίτσικα.«Από το ρήμα "πιτσικάρε", που σημαίνει τσιμπώ», συνεχίζει ο Λιάβας. «Ο χορός, δηλαδή, προερχόμενος από ένα τσίμπημα, έμοιαζε με κρίση μανίας που έφτανε σε μια μορφή χοροθεραπείας. Μέσω του χορού όποιος θεωρούσε ότι έχει χτυπηθεί από το κακό (το τσίμπημα ήταν συμβολικό) έμπαινε σε μια διαδικασία κάθαρσης. Ο εκμανής πρέπει να ταυτιστεί με το δαίμονα που τον έχει καταλάβει, πρέπει να τον μιμηθεί.

Γι' αυτό, ανάλογα με το χρώμα της αράχνης είχαμε ειδικές παραλλαγές του χορού. Ετσι οι χορευτές, όπως θα δείτε, κρατούν κορδέλες με διαφορετικά χρώματα.

Το βαμβακερό, απλό και φτωχό, λευκό κοστούμι μας υφαίνεται στον αργαλειό», εξηγεί ο ντι Λέτσε. «Είναι μια φορεσιά που ο καθένας θα μπορούσε να αποκτήσει στην εξοχή, γιατί όπως ξέρετε τα μέρη μας είναι φτωχά. Ενας πλουσιότερος μπορεί να διακοσμήσει αυτή τη βάση... Το ουσιώδες, ωστόσο, στη φορεσιά είναι το χρώμα της κορδέλας που οι χορευτές δένουν στη μέση (κόκκινο, κίτρινο ή πράσινο), γιατί συνδέεται με τον τρόπο της θεραπείας».
Επίσης, οι μουσικοί πρέπει να είναι μυημένοι, ώστε να έχουν την ευχέρεια να δοκιμάζουν πολλές μελωδίες ώσπου ο ταραντάτος, ανάλογα με το χρώμα της δικής του κορδέλας (δηλαδή το είδος του τσιμπήματος), να αρχίσει να ταράζεται, να χτυπιέται. Οταν ανταποκριθεί, τότε, οι μουσικοί επαναλαμβάνουν την ίδια μελωδία. Η τελετουργία μπορεί να κρατήσει και τρεις μέρες».


Στις μέρες μας, η πίτσικα είναι είδος υπό εξαφάνιση. «Οι άνθρωποι αναζητούν, πια, την ίαση στους γιατρούς και τα φάρμακα», σχολιάζει ο Τζόρτζιο ντι Λέτσε.  «Ετσι, η θεραπευτική μορφή αυτού του χορού έχει χαθεί». «Στον Τάραντα (η ταραντέλα του χρωστά το όνομά της), τον 16ο αιώνα, υπήρχαν έμμισθοι από το δήμο μουσικοί που έπαιζαν στους ταραντάτους...», συμπληρώνει ο Λιάβας.

Χορεύονται, όμως, σήμερα ακόμα δυο μορφές πίτσικας, ο ερωτικός χορός «πίτσικα-πίτσικα» και κάθε Δεκαπενταύγουστο η εκδοχή «πίτσικα σκέρμα», αντρικός χορός των μαχαιριών.

«Δεν έχει τονιστεί μέχρι σήμερα», εξηγεί ο Λ. Λιάβας, «η αρχαιοελληνική προέλευση της ταραντέλας -του εθνικού χορού της Ιταλίας- σε σχέση με τη βακχική, διονυσιακή λατρεία της Μεγάλης Ελλάδας». Η ταραντέλα πίτσικα έχει και το χριστιανό προστάτη της, τον Αγιο Παύλο του ελληνόφωνου χωριού Γκαλατίνα, όπου κάθε 29η Ιουνίου οι παλαιοί πάνε και χορεύουν μέσα στο ναό. «Μπορούμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό με τα δικά μας Αναστενάρια, που είναι επίσης μια αρχαία διονυσιακή τελετή και προστατεύονται από τους αγίους Κωνσταντίνο κι Ελένη», λέει ο Λιάβας. «Παλιότερα, στο ναό της Γκαλατίνα πήγαιναν γυναίκες και χόρευαν χωρίς να τις παρακολουθεί κανείς. Κρυφή κάμερα, ωστόσο, κατέγραφε ένα ενδιαφέρον θέαμα. Οι γυναίκες αυτές, σαν άλλες Βάκχες, έφταναν σε μια διονυσιακή κρίση. Ξέρουμε, άλλωστε, ότι υπάρχει παράδοση βακχικού χορού στην Κάτω Ιταλία
».

 

(τα αποσπάσματα από άρθρα δημοσιευμένα στους παρακάτω ιστότοπους : 
http://periplanomeni.blogspot.com/2008/03/blog-post_05.html
και http://www.hri.org/E/2000/00-09-04.dir/keimena/art/art3.htm)


Ακούστε λοιπόν:

μια ταραντέλα πίτσικα-πίτσικα        http://www.youtube.com/watch?v=DVkCnxraVjo


μία ταραντέλα σκέρμα
       http://www.youtube.com/watch?v=-s1Lht8_gXI&feature=related


και η πασίγνωστη ταραντέλα από την ταινία "Ο νονός"       http://www.youtube.com/watch?v=FLi0iGBwCo0   



Bonna notte a tutti  ;)  :-* :-* :-* :-* :-* :-* :-*

« Τελευταία τροποποίηση: Νοέμβριος 02, 2008, 06:25:01 μμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 17:09:38 »

Αποσυνδεδεμένος Georgia s

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1272
  • Φύλο: Γυναίκα
  • η παιδεία είναι θέμα εσωτερικού πολιτισμού
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #4 στις: Νοέμβριος 02, 2008, 10:08:44 μμ »
Διάβασα για την Κάτω Ιταλία κ μου ήρθε στο μυαλό ενα ελληνόφωνο συγκρότημα, απο το οποίο είχα κασέτες τα παλιά τα χρόνια κ τώρα πια δεν ακούγονται...
δεν μπορώ να βρω  το συγκεκριμένο  τραγούδι τους στο διαδίκτυο   :( , αν κάποιος το βρει θα χαιρόμουν πολύ να το ανέβαζε..
το συγκρότημα λέγεται " γειτονία "..δεν ξέρω καν αν συνεχίζει να υφίσταται , αλλά θυμάμαι πόσο συγκινητικό ήταν να ακούς την ελληνική γλώσσα στην αρχ μορφή της κ να διτηρειται ζωντανή κ στο τραγούδι του απλού λαού, εκατοντάδες χρόνια..

Το συγκρότημα «Γειτονία» είναι ένα από  τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ενδιαφέρον και από την άποψη του ξεχωριστού ήχου που κομίζει και λόγω της ιδιαίτερης προέλευσης των μελών και της μουσικής του. Οι «Γειτονία» γίνονται η αφορμή για να θυμηθούμε ή να γνωρίσουμε μια από τις πολυτιμότερες παραδόσεις του Ελληνισμού, την ελληνόφωνη παράδοση της Κάτω Ιταλίας.
 Οι “Ghetonίa” διαδραματίζουν βασικό ρόλο στο πλαίσιο αυτής της παράδοσης. Αναζητούν μέσα από τα τραγούδια της ελληνόφωνης παράδοσης μια γλωσσική και πολιτιστική ταυτότητα που περιθωριοποίησε και απειλεί με εξαφάνιση η κυρίαρχη ιταλική κουλτούρα. Δεν είναι τυχαίο και το γλωσσικό παιχνίδι του ονόματος του σχήματος («Gheto» - «Ghetonίa»). Στηρίζουν το μουσικό υλικό τους σε τρεις κύριες παραδόσεις της Κάτω Ιταλίας:την ελληνόφωνη παράδοση της Grecia Salentina, την  παράδοση της ταραντέλας και τα τραγούδια της περιοχής του Otranto.


ένα χαρακτηριστικό τραγούδι παραδοσιακό απο την κάτω Ιταλία, που εκπληκτικά είχε ερμηνεύσει το συγκρότημα:

13. Καληνύφτα
παραδοσιακό ελληνόφωνο από την Κάτω Ιταλία
εκτέλεση: συγκρότημα Γειτονία

Τι έν’ γκλυτσέα τούση νύφτα τι έν ώρια
τα’ εβώ ε πλώνω πενσέοντα σε σένα
τσ’ έτού μπει στη φενέστρα σου αγάπη μου
της καρδίας μου σου ’νοίφτω την πένα.

Εβώ πάντα σ’ εσένα πενσέω
γιατί σένα φσυχή μου ’γαπώ
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ

Καληνύφτα σε ’φήνω και πάω
πλάια σου ’τι ’βω πίρτα πρικό
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ

ένα μικρό δείγμα τραγουδιών τους
http://www.music-bazaar.com/main.php?page=artist&id=4185
http://www.youtube.com/watch?v=THFQ_tBv_BI

το βρήκαμε κ το τραγούδι το παραπάνω!! ευχαριστώ τον daniel k ioanna που μου το έστειλαν..  :-* ακούστε το αξίζει!http://www.4shared.com/file/69384601/48012c3d/Kalinifta__Paradosiako_Katw_Italias_.html
« Τελευταία τροποποίηση: Νοέμβριος 03, 2008, 07:37:42 μμ από Georgia s »

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #5 στις: Νοέμβριος 11, 2008, 01:26:57 μμ »
Πριν από λίγες ημέρες έγραφα για τις ταραντέλες και πώς για κάποιους μελετητές συνδέονται με τα αναστενάρια και τις διονυσιακές τελετές. Εκτός όμως από τις ταραντέλες στη δύση είναι και ένας χορός στην ανατολή που συνδέεται με όλα αυτά: το ζεϊμπέκικο.


Ζεϊμπέκοι και ζεϊμπέκικο

Τι να πρωτοπεί κανείς για τους ζεϊμπέκους και το χορό τους; Πολλές οι θεωρίες για την καταγωγή τους. Έλληνες και Τούρκοι ερίζουν για την καταγωγή αυτών των ιδιόμορφων τύπων, που κατά τα φαινόμενα είναι ένα χαρμάνι πολλών στοιχείων των κατοίκων της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.

Αναφέρω αναλυτικότερα κάποιες πληροφορίες από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Θ. Κοροβίνη «Οι ζεϊμπέκοι της Μ. Ασίας», εκδ. Άγρα:

Οι Ζεϊμπέκοι ήταν ομάδα ανθρώπων με ιδιότυπα κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που έζησαν για αρκετούς αιώνες στις κεντροδυτικές περιοχές της αιγαιακής Mικρασίας και αφομοιώθηκαν, χωρίς να αφήσουν επιβιώματα, στις αρχές του 20ού αιώνα, μέσα στο πολυεθνικό χαρμάνι της οθωμανοτουρκικής επικράτειας.

Πιθανός καρπός επιμειξίας Θρακών μεταναστών και κατοίκων της Φρυγίας, οι Ζεϊμπέκοι αγωνίστηκαν πεισματικά για τη διατήρηση της ελευθερίας και της αυτονομίας τους, ανέπτυξαν δυναμική ληστρική -και συχνά επαναστατική- δράση και έγιναν γνωστοί ως οι σημαντικότεροι εκφραστές της κοινωνικής ληστείας στην Aνατολία.

Oρκισμένοι εχθροί της οθωμανικής εξουσίας, που επεδίωκε την καταστολή των εξεγέρσεων και την καθυπόταξή τους, σκοπό τους είχαν την αποκατάσταση της κοινωνικής αδικίας και απέκτησαν θρυλική φήμη (ιδίως οι αρχηγοί τους, οι Eφέδες, με κορυφαίο τον Tσακιτζή-Eφέ, τον επονομαζόμενο Pομπέν της Aνατολής), που οφείλεται στην παλικαριά, την ντομπροσύνη και τη γοητεία τους.

H ζωή και η δράση τους τροφοδότησε τη λαϊκή καλλιτεχνική φαντασία, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την τέχνη της φωτογραφίας, τη δημοσιογραφία, τόσο στην Tουρκία όσο και στην Eλλάδα αλλά και στην Eυρώπη.




Ο ζεϊμπέκικος χορός περιέχει με τον δικό του τρόπο όλα εκείνα τα στοιχεία του ενθουσιασμού, της έκστασης, του μυστικιστικού πάθους και της εξουθένωσης, τα οποία, όπως αναφέρεται στους αρχαίους συγγραφείς, ήταν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των διονυσιακών οργιαστικών χορών.
Η προσεκτική παρατήρηση μιας κλασικής κίνησης του χορευτή του ζεϊμπέκικου, καθώς τείνει το δεξί του χέρι έχοντας την παλάμη ανοιχτή  σε μια στάση σαν να στηρίζει ένα μεγάλο δοχείο ή δίσκο ή σαν να κρατάει φρούτα για να τα προσφέρει σε κάποιον, συνετέλεσε στη διαμόρφωση του ισχυρισμού Τούρκων μελετητών ότι η κίνηση αυτή πιθανόν να είναι επιβίωμα μια χειρονομίας του διονυσιαζόμενου χορευτή της αρχαίας Ιωνίας που συμβολίζει την πρότασή του να προσφέρει ένα τσαμπί σταφύλια. Άλλη μια από τις πιο εντυπωσιακές κινήσεις που επιβιώνει μέχρι και σήμερα, είναι να σκύβει ο χορευτής και να χτυπάει το χέρι στο χώμα σαν να προσεύχεται ή να προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους χθόνιους θεούς.

Μπορεί να υποτεθεί ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα στους ζεϊμπέκικους και τους χορούς των αναστεναρίων. Σύμφωνα με λαογράφους και μελετητές των αναστενάρικων χορών  οι χοροί αυτοί αποτελούν ορχηστική λειτουργία, η οποία ανάγει την προέλευσή της στη διονυσιακή λατρεία που αναπτύχθηκε στη Θράκη. Ο Θάνος Μούρραης-Βελλούδιος σημειώνει ότι οι αναστενάρηδες της Θράκης χορεύουν πάνω στη θράκα και στη φωτιά εντελώς ξυπόλυτοι χωρίς καθόλου να καίγονται τα πέλματά τους και πιο πολύ σε ρυθμό 9/8.
Το στοιχείο της επιβλητικής, αργής και ήρεμης κίνησης κατά τη χορευτική εκτέλεση του ζεϊμπέκικου του προσδίδει χαρακτήρα θρησκευτικό και μυσταγωγικό. Η βαθύτατη ενδοσκόπηση, η πλήρης αυτοσυγκέντρωση, η μυστικοπαθής ψυχοσωματική αφοσίωση του χορευτή του ζεϊμπέκικου είναι στοιχεία που παρατηρούνται τόσο στους χορευτές αναστενάρηδες όσο και στους χορευτές των δερβίσικων χορών σεμά των θρησκευτικών ταγμάτων των Μεβλεβήδων δερβίσηδων. Μάλιστα ο Βελλούδιος υποστηρίζει ότι το χορό αυτών των αψεγάδιαστων δερβίσιδων  πήραν οι ζεϊμπέκηδες, οι πρώτοι αυτοί Έλληνες της Θράκης, οι μεταγενέστεροι υπερήφανοι και ανεξάρτητοι ορεσίβιοι κάτοικιοι του Αϊδινίου, για να υπογραμμίσουν τον ιερό ανδρισμό τους και την σοβαρότητα της προσωπικότητάς τους.

Επίσης, οι πολύ ζωηρές και βραχύτατες κινήσεις του ζεϊμπέκικου, οι οποίες στο σύνολό τους εμφανίζουν επιθετικό χαρακτήρα, δημιουργούν την εντύπωση ότι πρόκειται για χορογραφικό σχήμα πολεμικού χορού, ίσως συντηρώντας στη μνήμη κάποιον από τους πολεμικούς χορούς των αρχαίων Θρακών.

Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, παραδοσιακά συνηθέστερος ήταν ο ομαδικός τρόπος εκτέλεσης του ζεϊμπέκικου, παρά ο μοναχικός. Αυτοί που χόρευαν παραδοσιακά πάντα μόνοι  ήταν οι Εφέδες, όταν έπαιζαν ζεϊμπέκικα τραγούδια στο βουνό.

Υπάρχουν δε δυο βασικές κατηγορίες ζεϊμπέκικων:α) τα βαριά, αργά ζεϊμπέκικα και β) τα γρήγορα ζεϊμπέκικα. Σύμφωνα με την παράδοση θεωρείται ανδρικός χορός (ίσως και λόγω της σύνδεσης του με το πολεμικό στοιχείο) και σπανιότερα χορεύεται και από γυναίκες.




Στο παρακάτω video μπορείτε να δείτε ζεϊμπέκους (με την παραδοσιακή φορεσιά του ζεϊμπέκου) να χορεύουν ομαδικά ένα γρήγορο ζεϊμπέκικο .
http://www.youtube.com/watch?v=VO1GfKlk2bo&feature=related


Εδώ ένας ζεϊμπέκος χορεύει μόνος  ένα αργό ζεϊμπέκικο
http://www.youtube.com/watch?v=scvUszx9goA&feature=related


Και εδώ  το γνωστό ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας του Μάνου Λοΐζου από την ταινία «Ευδοκία» (1979)
http://www.youtube.com/watch?v=z1cfln_sV44

« Τελευταία τροποποίηση: Νοέμβριος 11, 2008, 01:43:29 μμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος rozy4

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 3907
  • Η ζωή είναι ωραία φιλαράκο
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #6 στις: Οκτώβριος 17, 2009, 08:32:52 πμ »
Καλημέρα :)

Το ΠΑΝΟΡΑΜΑ είναι μια δισκογραφική δουλειά του Μίμη Πλέσσα και του Κώστα Βίρβου.
Πρόκειται για ένα έργο που κυκλοφόρησε σε δύο διαφορετικές εκδόσεις μέσα σε πέντε χρόνια. Η πρώτη στις αρχές του 1971 με ερμηνευτή τον Δώρο Γεωργιάδη και τον Απρίλιο του 1976 με τους Δημήτρη Κοντολάζο, Θέμη Ανδρεάδη και Πέτρο Κυριαζή, ο οποίος εν συνεχεία δεν ακούστηκε ξανά τουλάχιστον δισκογραφικά.
Είναι η πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία του Μίμη Πλέσσα με τον Κώστα Βίρβο κι έχει ως θέμα της εικόνες παλιών πανηγυριών από την Αθήνα των αρχών του 20ού αιώνα, δοσμένες ιδανικά και πολλές φορές με χιούμορ από τον σπουδαίο στιχουργό. Προσωπικότητες της παλιάς πρωτεύουσας όπως ο Δελαπατρίδης, ο Τζίμης ο πρωταθλητής, η «Ρεμπέτικη τετράς του Πειραιώς», οι πλανόδιοι φωτογράφοι και το «θηρίο της Κηφισιάς» ξαναζωντανεύουν μέσα από τους στίχους του Βίρβου και θυμίζουν στους παλαιότερους αλλά και μαθαίνουν στους νέους πρόσωπα και χαρακτηριστικά στοιχεία μιας εποχής που δεν πρόκειται να ξαναζήσει...

Από το δίσκο αυτό επέλεξα να ακούσουμε το ΔΕΛΑΠΑΤΡΙΔΗ, δυστυχώς όμως δεν βρήκα τους στίχους.

http://www.youtube.com/watch?v=OkzhXYB1V_c&feature=related

Ποιός ήταν ο Δελαπατρίδης; Αντιγράφω:
Αρμάνδoς Δελαπατρίδης, ο αρχηγός τoυ κόμματoς των κυανoλεύκων
Αρθρογράφος: Xαρίλαου Πατέρα, Iατρός - συγγραφέας
    Ένα διάσημο όνoμα στην ιστoρία των αθηναϊκών τύπων. Το ηχηρό, ιππoτικό αυτό όνoμα ήταν ψευδώνυμo (ίσως να βγαίνει από τo γαλλόφωνo ARMEE DE LA PATRIE). Τo πραγματικό τoυ όνoμα ήταν Τηλέμαχoς Νταλάκας. Γεννήθηκε στo Αδραμύττι της Μικράς Ασίας τo 1895 ή 1896. Με τoυς διωγμoύς τoυ πρώτoυ παγκoσμίoυ πoλέμoυ η oικoγένεια Νταλάκα κατάφυγε στην Μυτιλήνη. Μετά από μερικά χρόνια και αφoύ στo νησί είναι πλέoν o γραφικότερoς τύπoς, έρχεται στην Αθήνα σε ηλικία τριάντα περίπoυ ετών, με μόνα εφόδια τρεις χειρόγραφες τραγωδίες και σε λίγoυς μήνες ήταν κιόλας διάσημη φυσιoγνωμία της πρωτεύoυσας.
    Από την πρώτη τoυ εμφάνιση, ένα καλoκαιρινό βράδυ στην πλατεία Συντάγματoς, έγινε δεκτός με ενθoυσιασμό και απέκτησε αμέσως τoν τίτλo τoυ «Πρoέδρoυ».
    O υπαίθριoς ρήτoρας, παρoυσιάσθηκε ως αρχηγός τoυ Α’ Αναμoρφωτικoύ Κόμματoς, τoυ «κόμματoς των κυανoλεύκων», αναπτύσσoντας τo πoλιτικό τoυ πρόγραμμα, τo oπoίo μεταξύ άλλων περιελάμβανε και την σύσταση υπoυργείoυ... Έρωτoς.
    Oι αργόσχoλoι καφενόβιoι τoν παρέλαβαν αμέσως στην παρέα τoυς και σε λίγες μέρες είχε γίνει τo καλύτερo αναψυκτικό τoυ Καφενείoυ Ζαχαράτoυ. Η φήμη τoυ όμως ξεπέρασε γρήγoρα τα στενά όρια της πλατείας Συντάγματoς. Ιδιωτικά αυτoκίνητα κατέφθαναν για να τoν μεταφέρoυν στην Κηφισιά ή τo Φάληρo, όπoυ κύριoι και κυρίες της αριστoκρατίας τoν περίμεναν για να διασκεδάσoυν μαζί τoυ.
    Πανύψηλoς, ευθυτενής, περιέφερε ανά τα κέντρα μια μαύρη ζακέτα, σκληρό καπέλo, γκέττες στα παπoύτσια, μoνόκλ στo μάτι, μια στoμφώδη φυσιoγνωμία κι ένα βλέμμα ναπoλεόντειo.
    Μόλις εμφανιζόταν η ψηλή σιλoυέτα τoυ, τα βράδια στo Σύνταγμα, oι θαμώνες των καφενείων ξέσπαγαν σε χειρoκρoτήματα και κραυγές:
    – Λόγo! Λόγo, κύριε Πρόεδρε!
    Κι εκείνoς, αφoύ απoλάμβανε για λίγα λεπτά τη δημoτικότητά τoυ, ανέβαινε σε μια καρέκλα και άρχιζε την αγόρευσή τoυ σε άπταιστη καθαρεύoυσα.
    Ανέπτυσσε τo πoλιτικό τoυ πρόγραμμα με κάθε λεπτoμέρεια και καθημερινά σχημάτιζε σκιώδη κυβέρνηση με μέλη τoυ υπoυργικoύ συμβoυλίoυ, φίλoυς oπαδoύς τoυ.
    Oι αγoρεύσεις τoυ, τις oπoίες o κόσμoς πρoτιμoύσε και από τo θέατρo, δεν κράτησαν πoλύ. Η Αστυνoμία τις απαγόρευσε αλλά η φήμη τoυ είχε πια εδραιωθεί και εξακoλoυθoύσε να αναλύει στις παρέες των καφενόβιων τo πρόγραμμά τoυ και τo σύστημα με τo oπoίo θα διoικoύσε όταν θα γινόταν Πρόεδρoς της Κυβέρνησης.
    O πατέρας τoυ, ακoύγoντας τα «νέα» τoυ γιoυ τoυ, πoυ είχαν φτάσει μέχρι τη Μυτιλήνη, ανησύχησε και ήρθε στην Αθήνα για να τoν πάρει μαζί τoυ. Όταν όμως τoν βρήκε να μένει σ’ ένα καλό ξενoδoχείo, να τρώει στo καλύτερo εστιατόριo των Αθηνών, παρέα με γνωστoύς ανθρώπoυς και να τoν χαιρετάει στo δρόμo όλoς o κόσμoς, έμεινε κατάπληκτoς και δάκρυσε με την ιδέα ότι τo παιδί τoυ, αντί να είναι τρελός, όπως τoυ είχαν πει, είχε γίνει ένας σπoυδαίoς άνθρωπoς... Και μ’ αυτή την εντύπωση γύρισε πίσω μόνoς τoυ.
    Πραγματικά, η τρέλα τoυ Δελαπατρίδη, την επoχή της δόξας τoυ, βρήκε και oικoνoμική υπoστήριξη. Πλoύσιoι Αθηναίoι τoν συντηρoύσαν. Στα εστιατόρια πάντα άλλoι πλήρωναν γι’ αυτόν. Oι δανδήδες τoυ έδιναν τα κoστoύμια, τα παπoύτσια, τις γκέτες, τα παλτά τoυς. Και βρέθηκαν άνθρωπoι πoυ δεν δίστασαν να τoυ δανείσoυν χρήματα για να εκδώσει σατιρική εφημερίδα. Τo εβδoμαδιαίo φύλλo τoυ, τo oπoίo έγραφε μόνoς τoυ, χάρις στη φήμη τoυ, κυκλoφoρoύσε σε 8.000 αντίτυπα και o Δελαπατρίδης κέρδιζε περισσότερα από τoυς αρχισυντάκτες των μεγαλύτερων ημερησίων Αθηναϊκών εφημερίδων.
    Όταν τoν ρωτoύσαν τι θα έκανε αν εκλεγόταν πρωθυπoυργός, απαντoύσε:
    «Πρώτα απ’ όλα θα βγάλω τα συρματoπλέγματα από τo Δαφνί και θα τα βάλω στα ελληνικά σύνoρα. Γιατί δεν επιτρέπεται να υπάρχoυν Έλληνες διαβιoύντες εκτός συρματoπλέγματoς».
    «Αθηναίoι βγάλτε με
    και θα περνάτε φίνα
    φρενoκoμεία πάμπoλλα
    θα κτίσω στην Αθήνα».
    Κάπoτε όμως τo κoινό τoν βαρέθηκε και άρχισε να πέφτει στην αφάνεια. Τo 1933 μπαίνει στo δημόσιo ψυχιατρείo στo Δαφνί, όπoυ και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής τoυ. Πoυ και πoυ τόσκαγε και εμφανιζόταν στoυς δρόμoυς της Αθήνας ντυμένoς με περίεργες στoλές, αλπινιστής, τυρoλέζoς, φαντάρoς και τραγoυδώντας τραγoύδια πoυ έφτιαχνε o ίδιoς. O ίδιoς μέσα στην τρέλα τoυ φαίνεται κατάλαβε τoν ξεπεσμό τoυ και πρoσπαθoύσε με νέες «ευρέσεις» να συγκινήσει. Αλλά κανείς πια δεν ενδιαφερόταν. Έτσι τo ’ριξε στo κρασί. Έπινε και γινόταν τύφλα και όταν ξεμεθoύσε γύριζε μόνoς τoυ στo Δαφνί. Στην πoλιτεία των τρελών τα κατάφερνε καλύτερα. Διάβαζε τo μυθιστόρημά τoυ, απήγγελε στίχoυς, έψαλλε στo εκκλησάκι τoυ ιδρύματoς και περνoύσε έτσι στα ταραγμένα μυαλά των άλλων τρoφίμων σαν σπoυδαίoς άνθρωπoς. Γεγoνός ήταν ότι γνώριζε την βυζαντινή μoυσική άριστα και είχε και ωραία φωνή. Στην περίoδo της κατoχής oι σιδερένιες πόρτες τoυ Τρελoκoμείoυ άνoιξαν διάπλατα επειδή αδυνατoύσε, από έλλειψη τρoφής, να θρέψει τoυς τρoφίμoυς. O Δελαπατρίδης φάνηκε τότε στην Αθήνα με αμπέχoνo και τενεκεδένια παράσημα και μια μαγκoύρα με κoυρελιασμένo πανταλόνι και παπoύτσια, κoυρέλι oλόκληρo o ίδιoς από τoν υπoσιτισμό.
    Στις εφημερίδες στις 9/4/1943 διαβάζoυμε δίστηλo άρθρo για τo θάνατό τoυ. Επρόκειτo για δημoσιoγραφική «γκάφα». Την επoμένη με τηλεφώνημά τoυ o ίδιoς διέψευσε τoν θάνατό τoυ!
    Πέθανε ξεχασμένoς και γερασμένoς στo Λαϊκό Νoσoκoμείo την 1η Ιoυνίoυ 1960. Μαζί τoυ χάθηκε μια oλόκληρη ρoμαντική επoχή.

υγ1 millhaven θέλω prime ζώνη, προετοιμάζομαι και επανέρχομαι δριμύτερη :P
υγ2 Πρόεδρε, μπορεί να έχεις κάποια κοινά χαρακτηριστικά αλλά είσαι μακράν καλύτερος και έχεις σώας τας φρένας  ::)

Αποσυνδεδεμένος MARKOS

  • Moderator
  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 8048
  • Φύλο: Άντρας
  • Ο ΡΟΜΠΕΝ
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #7 στις: Οκτώβριος 17, 2009, 04:56:50 μμ »
να και μια φυσιογνωμια απο μενα.......


Τσε Γκεβάρα (φωτογραφία)
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Το άρθρο αναφέρεται στην γνωστή φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα. Για το κύριο άρθρο, δείτε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.
 
Η φωτογραφία του Αλμπέρτο Κόρντα και συμβολική εικόνα του Ερνέστο Τσε ΓκεβάραΗ φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα, του Κουβανού φωτογράφου Αλμπέρτο Κόρντα δημιουργήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1960, κατά τη διάρκεια της κηδείας των θυμάτων του γαλλικού πλοίου La Coubre που ανατινάχθηκε στο λιμάνι της Αβάνας στις 4 Μαΐου. Δημοσιεύτηκε επτά χρόνια αργότερα και αποτελεί μέχρι σήμερα την δημοφιλέστερη ίσως φωτογραφία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Σύμφωνα με το Maryland Institute College of Art, είναι «η πιο διάσημη φωτογραφία στον κόσμο και σύμβολο του 20ού αιώνα.» [1]

Ο Κόρντα χρησιμοποίησε για την δημιουργία της φωτογραφίας μία μηχανή Leica και ασπρόμαυρο φιλμ Kodak Plus-X. Στο ίδιο φιλμ, είχε τραβήξει φωτογραφίες του Ζαν-Πωλ Σαρτρ και της Σιμόν ντε Μπουβουάρ, οι οποίες θεωρήθηκαν τότε μεγαλύτερης αξίας, με αποτέλεσμα να απορριφθεί η φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα και να μην δημοσιευτεί. Ο Κόρντα τύπωσε ωστόσο τη φωτογραφία για ιδιωτική χρήση. Στο ένα άκρο της πρωτότυπης φωτογραφίας διακρίνεται ένας άνδρας άγνωστης ταυτότητας και στο άλλο τα φύλλα ενός φοίνικα, στοιχεία που αργότερα αφαίρεσε ο Κόρντα.

Η φωτογραφία έγινε γνωστή επτά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του Γκεβάρα στη Βολιβία, όταν ο Ιταλός εκδότης Τζιάκομο Φελτρινέλι απέκτησε τα πνευματικά δικαιώματα για την έκδοση του βολιβιανού ημερολογίου του Γκεβάρα και δημοσίευσε τη φωτογραφία του Κόρντα στο μέγεθος μίας μεγάλης διαφημιστικής αφίσας. O Φελτρινέλι είχε αποκτήσει εκτυπώσεις του Κόρντα, λίγους μήνες πριν το θάνατο του Τσε Γκεβάρα και είχε αρχικά σχεδιαστεί η χρήση της φωτογραφίς στο εξώφυλλο της ιταλικής έκδοσης του ημερολογίου.

Το 1968, ο Ιρλανδός καλλιτέχνης Τζιμ Φιτζπάτρικ (Jim Fitzpatrick) δημιούργησε σχέδια βασισμένα στη φωτογραφία του Κόρντα, σε διαφορετικούς χρωματισμούς (πιο γνωστά είναι τα σχέδια σε άσπρο-μαύρο και κόκκινο-μαύρο) που έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή. Διαφοροποιημένες εκδοχές της αρχικής φωτογραφίας έχουν γίνει πολλές φορές αντικείμενο αναπαραγωγής σε διάφορα μέσα, χωρίς ο Κόρντα να αντιδράσει ενάντια στην ευρεία χρήση της εικόνας. Η μοναδική φορά που αντέδρασε στην αναπαραγωγή της, επικαλούμενος τα πνευματικά δικαιώματα που κατείχε επί του πρωτότυπου αρνητικού, αφορούσε τη χρήση της για τη διαφήμιση μίας βότκας. Μετά από δικαστική διαμάχη με την εταιρεία οινοπνευματωδων ποτών, δήλωσε ότι ο ίδιος επέτρεπε την ελεύθερη αναπαραγωγή της φωτογραφίας μόνον εφόσον γίνεται για την διάδοση της μνήμης του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, αποκλείoντας όμως κάθε χρήση που θα αμαυρώνει τη μνήμη του.

CHE GUEVARA

http://www.youtube.com/watch?v=-V06BZID4oY

και βεβαια θα συνεχισω το αφιερωμα στον Τσε μεχρι την επετειο του Πολυτεχνειου.

Ο μαθητής κάνει τον δάσκαλο

Αποσυνδεδεμένος rozy4

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 3907
  • Η ζωή είναι ωραία φιλαράκο
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #8 στις: Οκτώβριος 18, 2009, 05:29:09 μμ »
Καλησπέρα :)

Και μετά την έγκριση της millhaven, ένας άλλος «ήρωας» της Αττικοβοιωτίας, ο Χρήστος Νταβέλης* (πραγματικό του όνομα Χρήστος Νάτσιος), περιβόητος ληστής, που έζησε τον 19ο αιώνα.
Ο Νταβέλης γεννήθηκε στο Στείρι Βοιωτίας  το 1832 κι αφού εργάστηκε για πολύ λίγο ως γαλατάς κατόπιν στράφηκε στη ληστεία. Σχημάτισε δική του ληστρική συμμορία, η οποία καταδυνάστευσε την Αττική, τη Βοιωτία, την Εύβοια και τη Φθιώτιδα. Στη συμμορία του Νταβέλη ανήκαν και οι λήσταρχοι  Βασίλης Καλαμπαλίκης, Λουκάς Μπελούλιας ή Κακαράπης από το Κυριάκι,  Φουντούκης από την Δεσφίνα,  Λουκάς Λιοντάκης ή Συνοδιάς από το Δαδί, Ζαφείρης Κουκουβίνος από την Εύβοια και ο μοναχός Διονύσιος Κυριακιώτης.
Στα κρησφύγετά του συγκαταλέγεται το Σπήλαιο Νταβέλη ή Αμώμων Σπήλαιο, το οποίο βρίσκεται βορειοανατολικά από την πλατεία Αγίας Τριάδας Πεντέλης. Η είσοδος του σπηλαίου είναι εντυπωσιακή. Στο κέντρο της αίθουσας υπάρχει λεκάνη συλλογής νερού και η αίθουσα καταλήγει σε βάραθρο.
Η λαϊκή φαντασία ήθελε τον Νταβέλη να μπαινοβγαίνει απαρατήρητος στην πόλη των Αθηνών χρησιμοποιώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών που με κομβικό σημείο την Πεντέλη οδηγούσε σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, ενώ επέτρεπε και την διαφυγή σε μακρινά σημεία εκτός της πόλης. Μία από αυτές τις στοές μάλιστα υποτίθεται πως οδηγούσε στα υπόγεια της θερινής έπαυλης της Δούκισσας της Πλακεντίας (Σοφία ντε Μαρμπουά) στην Πεντέλη. Η αλληλεπίδραση φαντασίας και πραγματικότητας στο τρίπτυχο Πεντέλη- Νταβέλης- Δούκισσα της Πλακεντίας, με εξαιρετικά γόνιμο τρόπο μας έδωσε τον πιο συναρπαστικό σύγχρονο θρύλο των Αθηνών.
Ο Νταβέλης καταδιωκόταν για πολύ καιρό από στρατό και χωροφυλακή στα βουνά και στα κρησφύγετα που κατέφευγε. Τις 12 Ιουλίου του 1856 αποκλείστηκε στο στενό του Ζεμενού, περιοχή μεταξύ Διστόμου και Αράχωβας από τον Αραχωβίτη λοχαγό Γιάννη Μέγα, αρχηγό αποσπάσματος που κυνηγούσε τους ληστές. Ακολούθησε συμπλοκή, η οποία οδήγησε στον εντυπωσιακό αριθμό των 18 σκοτωμένων παρανόμων μεταξύ των οποίων ο Νταβέλης, ο Κακαράπης, ο Ζαφείρης και ο Φουντούκης.
Η φήμη του Νταβέλη στην περιοχή ήταν πολύ μεγάλη ώστε γράφτηκαν τραγούδια για αυτόν, ενώ το τραγούδι που αναφέρεται στο φόνο του στο Ζεμενό είναι από τα πιο γνωστά παραδοσιακά πολυτραγουδισμένα τραγούδια.
Όλοι οι αποτροπιαστικοί ηρωισμοί του έγιναν αντικείμενο για λαϊκά αναγνώσματα και θεατρικά έργα. Ακόμα και στο Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Σκιών πέρασε.
Επίσης ο ξακουστός Λέσβιος λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος,φιλοτέχνησε τον πίνακα «Ο Λήσταρχος Χρήστος Νάτσιας Νταβέλης το 1855», με λαδομπογιά πάνω σε χαρτόνι (23 x 31,5 εκ.), αχρονολόγητος κι ανυπόγραφος,ο οποίος βρίσκεται στη Δημοτική Πινακοθήκη της Ρόδου.**

*Στην αρβανίτικη γλώσσα Νταβέλης σημαίνει το παλικάρι- παλικαράς.
** Επισυναπτόμενη εικόνα

http://www.youtube.com/watch?v=j6xbDiokNc0

Λήσταρχος  Νταβέλης

Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Τσακνής

Μια φορά που ζούσα
πέρα στην Ανθούσα,στο Πεντελικό
με μια φουστανέλα
βάραγα φουρνέλα,τρόμαζα το ιππικό.

Σ`όλα τα μπουρδέλα
τ`όνομά μου πρώτο, λήσταρχος Νταβέλης
λήσταρχος μπουρλότο κι άλλο περιστατικό.

Είχα γκόμενες ντουζίνα
στον Περαία, στην Αθήνα ορφανά και κουμπαριές
μπαμ και μπουμ και βία
στα νεκροταφεία μοίραζα φτυαριές.

Στην παρανομία τ`όνομά μου πρώτο
λήσταρχος Νταβέλης, λήσταρχος μπουρλότο
παντρεμένες μου αγκαλιές.

Τώρα είμαι δικός σου
περιστατικό σου μ`ονομάζουνε
και στον κάτω κόσμο
οι πότες, οι πουτάνες κι οι ιππότες
με καταδικάζουνε.

Κυριακές μια θεία απ`την Πλακεντία
μ`άναψε φωτιές.

Μια φορά που ζούσα
αστραπές μετρούσα μ`ένα άλογο
μαύρο σαν το Χάρο, δέκα μ`ένα σμπάρο
ποιο διάλογο.

Κάτι απελπισμένους είχα κουστωδία
στους κυνηγημένους είχα τα πρωτεία
στον κατάλογο.

Μα η δούκισσά μου
στην κρυφή σπηλιά μου είχε αναπαυθεί.
Είχε μείνει ώρα
είχε αφήσει δώρα κάτι τιμαλφή.

Ό,τι κι αν σου γράψω απ`το κρησφύγετό μου
ο παλιο-Νταβέλης που είχα εαυτό μου
τώρα εσένα έχει ερωτευτεί.

Σάββατο είχα κάτσει να με φαν οι μπάτσοι
πάνω στη στροφή.


κι ένα βίντεο για την περιβόητη σπηλιά του Νταβέλη (Αμώμων Σπήλαιο) με μουσική από το Φάντασμα της Όπερας…

http://www.youtube.com/watch?v=i-NheDXOi8c

millhaven, μηνιαία θα είναι τα αφιερώματα, αν θες! Αλλιώς πάω αλλού. ::)

Αποσυνδεδεμένος MARKOS

  • Moderator
  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 8048
  • Φύλο: Άντρας
  • Ο ΡΟΜΠΕΝ
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #9 στις: Οκτώβριος 18, 2009, 05:50:18 μμ »
μετα απο το αφιερωμα στον CHE GUEVARA σειρα εχει τωρα μια αλλη μεγαλη προσωπικοτηα που συνδεθηκε μαζι του, την EVA PERON.
Η ΕΒΙΤΑ και ο ΤΣΕ δεν συναντηθηκαν ποτε.....(ιδεολογικα).

Εβίτα Περόν
 
Χαρακτηριστική φωτογραφία της Εβίτα ΠερόνΗ Μαρία Εύα Ντουάρτε ντε Περόν (7 Μαΐου 1919 - 26 Ιουλίου 1952) ήταν η δεύτερη σύζυγος του προέδρου της Αργεντινής Χουάν Ντομίνγκο Περόν (1895-1974) και Πρώτη Κυρία της Αργεντινής από το 1946 μέχρι το θάνατο της το 1952. Συχνά την αναφέρουν απλά ως Εύα Περόν ή με το υποκοριστικό Εβίτα.

Γεννήθηκε εκτός γάμου στην αγροτική Αργεντινή το 1919 και σε ηλικία δεκαπέντε χρονών μετακόμισε στην πρωτεύουσα της χώρας, το Μπουένος Άιρες, όπου επεδίωξε να κάνει καριέρα ηθοποιού στο θέατρο, το ραδιόφωνο και το σινεμά. Γνώρισε τον συνταγματάρχη Χουάν Περόν το 1944 σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση στο Σαν Χουάν και παντρεύτηκαν τον επόμενο χρόνο. Το 1946 ο Χουάν Περόν εξελέγη πρόεδρος της Αργεντινής. Κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι χρόνων η Εύα Περόν απέκτησε δύναμη στα φιλο-Περονικά εργατικά σωματεία, μιλώντας για τα εργατικά δικαιώματα. Επίσης, διηύθυνε τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας, ίδρυσε και διηύθυνε το φιλανθρωπικό Ίδρυμα Εύα Περόν, πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών στην Αργεντινή και ίδρυσε και διηύθυνε το πρώτο γυναικείο πολιτικό κόμμα μεγάλης κλίμακας της χώρας,το Γυναικείο Περονικό Κόμμα.

Το 1951, η Εύα Περόν αποδέχτηκε το χρίσμα των Περονικών για τη θέση του Αντιπροέδρου της Αργεντινής. Στον αγώνα αυτό έλαβε μεγάλη υποστήριξη από την πολιτική βάση των Περονικών, χαμηλόμισθους Αργεντινούς και μέλη της εργατικής τάξης γνωστών ως ντεσκαμισάντος, «χωρίς πουκάμισο». Εντούτοις, η αντιπολίτευση των στρατιωτικών και της υψηλής κοινωνίας σε συνδυασμό με την φθίνουσα υγεία της τελικά την ανάγκασαν να αποσύρει την υποψηφιότητά της. Το 1952, λίγο πριν το θάνατό της από καρκίνο στην ηλικία των τριαντατριών ετών, η Εύα Περόν έλαβε από το Κογκρέσο της Αργεντινής τον επίσημο τίτλο του Πνευματικού Ηγέτη του Έθνους.

Η ιστορία της έγινε κομμάτι της μαζικής κουλτούρας ως το αντικείμενο του μιούζικαλ Εβίτα.

Εβίτα, μιούζικαλ των Andrew Lloyd Webber (μουσική) και Tim Rice (στίχοι) με θέμα τη ζωή της Εύας Περόν

Σας αφιερωνω ενα υπεροχο κομματι απο αυτο το μιουζικαλ.
Σας θυμιζω οτι η Αλικη Βουγιουκλακη το ειχε ανεβασει στο θεατρο τη χρονια 1981-82 και σε παγκοσμια πρωτη στο κηποθεατρο της στο πεδιο του Αρεως (εκει το ειχα δει και εγω)

 Evita - Buenos Aires

http://www.youtube.com/watch?v=aK7Nr8ag0aE


και ενα ακομα, το πιο ωραιο (κατα την αποψη μου)
το αφιερωνω σε μια καλη φιλη που μενει καποια χιλιομετρα πιο μακρυα απο μενα  ;) (εντος Αττικης)
Προσεξτε τους στοιχους! ειδικα το ρεφραιν - ειναι ολη η φιλοσοφια της ζωης

Evita - 07 Goodnight and Thank You

http://www.youtube.com/watch?v=DIQIQAAieGE

Ο μαθητής κάνει τον δάσκαλο

Αποσυνδεδεμένος xenos

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 686
  • Φύλο: Άντρας
  • Λίγες λέξεις,πολλές σκέψεις
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #10 στις: Οκτώβριος 27, 2009, 12:18:50 πμ »
και λιγα λογια για αυτους τους ανθρωπους για να εχουν αποψη και γνωση  οι νεοτεροι…………

ΟΙ ΣΑΡΑΚΑΤΣΙΑΝΟΙ
...ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
 
Γράφει ο Νίκος Γ. Ζυγογιάννης 
              Οι Σαρακατσαναίοι είναι ένα πανάρχαιο πρωτοελληνικό φύλο. Νομάδες κτηνοτρόφοι, , ζούσαν στα βουνά το καλοκαίρι και το χειμώνα στα χειμαδιά διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα. Κοιτίδα των Σ. ήταν η οροσειρά της κεντρικής και νότιας Πίνδου και η Ρούμελη με επίκεντρο τα ΑΓΡΑΦΑ, χώρος που λόγω της γεωφυσικής του κατάστασης ήταν απάτητος, δεν ήταν γραμμένος πουθενά και γι’ αυτό κατοικούνταν από αυτόνομους και ελεύθερους ανθρώπους. Ο διασκορπισμός τους από την αρχική κοιτίδα τους προς την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα έγινε επί Τουρκοκρατίας και κυρίως τον 18ο αιώνα, στα χρόνια του Αλή Πασά.
             Ως προς το όνομά τους υπάρχουν πολλές και διάφορες ετυμολογίες. Σύμφωνα με τη Σ. παράδοση πήραν το όνομά τους από τους Τούρκους. Όταν έγινε η άλωση της Κων/πολης, οι Σ. φόρεσαν μαύρα ρούχα, ως ένδειξη πένθους, και δεν υποτάχθηκαν στον κατακτητή. Οι Τούρκοι τους έβλεπαν στα μαύρα και ανυπότακτους να μετακινούνται συνεχώς. Γι’ αυτό τους ονόμασαν «Καρακατσάν» (καρά =μαύρος και κατσάν=φυγάς, ανυπότακτος ), δηλ. «μαύροι φυγάδες». Από το Καρακατσάν με παραφθορά προήλθε η λέξη «Σαρακατσάνος».Μια άλλη πιθανή ετυμολογία είναι από την τουρκική λέξη σαράν που σημαίνει «φορτώνειν» ή σιαρίκ(=κλέφτης) και την τουρκική μετοχή κατσάν=φυγάς,ανυπότακτος, (σαράν + κατσάν = Σαρακατσάνος) γιατί από καιρό σε καιρό φόρτωναν τα πράγματά τους και μετακινούνταν με τα κοπάδια τους και γι’ αυτό τους έδωσαν αυτό το όνομα οι Τούρκοι.
Ανεξάρτητα από τις μετακινήσεις τους και τον εναλλασσόμενο τόπο διαμονής τους έχουν τα ίδια ήθη και έθιμα και κυρίως μιλούν την ίδια γλώσσα, την Ελληνική, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, αναλλοίωτη, που φέρει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της δωρικής διαλέκτου. Το ίδιο αναλλοίωτοι και αμόλυντοι από αλλόφυλες επιμειξίες παρέμειναν και οι Σ., οι «καταλαγαρώτεροι Έλληνες» όπως έγραψε ο Στέφανος Γρανίτσας. Διατήρησαν τα έθιμα, τις συνήθειες και τους κανόνες συμπεριφοράς και διαβίωσης κατά τρόπο πιστό και αυθεντικό. Στηρίχθηκαν στα παραδοσιακά τους έθιμα και στην ελληνική τους ταυτότητα και δεν επέτρεψαν στην περιβάλλουσα αλλοεθνή και ξενόγλωσση κοινωνία να εισβάλλει στη δική τους. Η οικονομική τους ευρωστία και αυτονομία και η διαβίωσή τους σε καλλίτερες υλικές συνθήκες τους οδήγησε, σε μια ουσιαστικά και τυπικά, εσωτερίκευση, τήρηση και εφαρμογή των εθιμικών κανόνων διαβίωσης και κοινωνικής συμπεριφοράς.
Η χρήση μιας και μόνο γλώσσας, της Ελληνικής, αποδεικνύει ότι οι Σαρακατσιαναίοι είναι διαφορετικοί από τους Βλάχους,( Οι Βλάχοι της Ελλάδας γνωστοί και με άλλα ονόματα κατά περιοχές: Κουτσόβλαχοι, Αρβανιτόβλαχοι, κ.τ.λ .ενώ οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Βλαχόφωνοι Έλληνες) που μιλούσαν εκτός από τα Ελληνικά και τα Βλάχικα. Επειδή η λέξη βλάχος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει τον άνθρωπο που έχει πρόβατα, τον κτηνοτρόφο, τον βοσκό και επειδή η κτηνοτροφική ζωή ήταν κοινό τους στοιχείο, επήλθε σύγχυση πότε ένας βλάχος (=αυτός που έχει πρόβατα, ο κτηνοτρόφος, ο βοσκός) είναι Σαρακατσιάνος και πότε Βλάχος (=Βλαχόφωνο ). Με τη διαφορά όμως ότι οι Σ. ήταν καθαροί νομάδες και δεν είχαν πουθενά χωριό, ενώ οι Βλάχοι ζούσαν νομαδικά και ημινομαδικά, ήταν πριν αιώνες εγκαταστημένοι σε χωριά και ασχολήθηκαν και με το εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα, ενώ οι Σ. στα μέσα του προηγούμενου αιώνα εγκατέλειψαν το νομαδισμό. Αλλά και στην ενδυμασία, στα ήθη και έθιμα, στον τρόπο ζωής ξεχωρίζουν οι Σαρακατσαναίοι από τους Βλάχους, που δεν έρχονταν σε επιμειξία μεταξύ τους αλλά ούτε και επαγγελματικό αλισβερίσι είχαν..
             Ο τρόπος ζωής τους ήταν οργανωμένος με ένα είδος ποιμενικής συνεργασίας, το «Τσελιγκάτο». Είτε βρίσκονταν στα βουνά για ξεκαλοκαιριό, είτε το χειμώνα στα χειμαδιά, αδέρφια, πρωτοξαδέρφια και δεύτερα ξαδέρφια έσμιγαν τα κοπάδια τους σε ένα είδος συνεταιρισμού, για την καλλίτερη παραγωγική συνεργασία και διάθεση των κτηνοτροφικών τους προϊόντων. Αρχηγός του «Τσελιγκάτου» ήταν ο τσέλιγκας ( αρχιποιμένας ), πλούσιος κτηνοτρόφος, με πολλά πρόβατα, που ξεχώριζε για τις ικανότητές του: έξυπνος, δυναμικός, κοινωνικός, ευέλικτος,τολμηρός, έντιμος και δίκαιος, ανοιχτοχέρης. Αυτός κανόνιζε σχεδόν τα πάντα που είχαν σχέση με το τσελιγκάτο ( ενοικίαση βοσκοτόπων, πώληση γάλακτος και τυροκομικών προϊόντων, αρνιών, μαλλιών κ.τ.λ.). Είχε όμως και κοινωνικό ρόλο στη στάνη: συμβούλευε- μαζί με τους γεροντότερους- και έλυνε διαφορές. Όλοι οι σμίχτες είχαν συμμετοχή στα κέρδη και τις ζημιές του κοπαδιού. Του Αγίου Δημητρίου για το καλοκαίρι και του Αγίου Γεωργίου για το χειμώνα έκαναν λογαριασμό και απολογισμό των εσόδων και εξόδων του τσελιγκάτου και πάντα κρατούσαν παραστατικά ( τεφτέρια ). Οι Τσοπαναραίοι ήταν αυτοί που είχαν λίγα ή καθόλου πρόβατα και δεν είχαν δικό τους τσελιγκάτο. Με τα πρόβατα αλλά και τα άλλα ζώα τους έδενε στενή σχέση. Τα φρόντιζαν και τα πρόσεχαν ιδιαίτερα, αφού ήταν γι’ αυτούς όλη τους η περιουσία.
Το σπίτι των Σ. ( το κονάκι ), που το κατασκεύαζαν μόνοι τους, ήταν ένα καλύβι με σάλωμα και ήταν δυο τύπων: α) το ορθό κονάκι ( κωνοειδής καλύβα ), που κατέληγε στην κορυφή του σε σταυρό και είχε στο κέντρο την εστία ( φωτογώνι ) και γύρω-γύρω διασκευασμένους χώρους όπου τοποθετούσαν ρούχα, είδη μαγειρικής κ.τ.λ., ενώ υπήρχε σταθερή θέση για το εικόνισμα β) ο πλάγιος τύπος με δίρριχτη στέγη που κατασκευαζόταν από κορμούς δέντρων, ξύλα ( πελεκούδια ) και κλαδιά ελάτων ( μπάτσες ). Τα «κονάκια», ο οικισμός δηλ. το σύνολο των νομαδικών οικογενειών αποτελούσε τη Στάνη. Στάνη και τσελιγκάτο δεν ταυτίζονταν. Μπορεί μια στάνη να είχε δυο ή περισσότερα τσελιγκάτα. Το αντίστροφο όχι.
              Η Σ. οικογένεια ήταν πατριαρχική. Αυστηρή πειθαρχία και άγραφοι απαρασάλευτοι νόμοι όριζαν τη συμπεριφορά του κάθε μέλους της. Αρχηγός της οικογένειας ήταν ο άνδρας, ο πατέρας. Στον πατέρα και τη μάνα υπήρχε απόλυτος σεβασμός. Το κορίτσι το χαρακτήριζε η ντροπαλοσύνη, η καλή ανατροφή και ο καλός ψυχικός κόσμος. Το αγόρι έπρεπε να ήταν σεμνό, συγκρατημένο στις πράξεις, τα λόγια και τους τρόπους του. Ο στυλοβάτης όμως της οικογένειας ήταν η γυναίκα, που σήκωνε όλο το βάρος των ευθυνών. Αυτή είχε καθημερινά αναλάβει όλες τις δουλειές του νοικοκυριού ( να φέρει ξύλα, ν’ ανάψει φωτιά, να φέρει νερό από τη βρύση με τη βαρέλα, να περιποιηθεί τα παιδιά, να κάμει το νοικοκυριό του κονακιού κ.τ.λ. ), αλλά και τις εξωτερικές δουλειές των προβάτων ( παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, κατασκευή, στρώσιμο, ξέστρωμα μαντριών κ.τ.λ. ).Η ρόκα, για το γνέσιμο του μαλλιού, ήταν η αχώριστη συντροφιά της. Όπου κι αν πήγαινε την είχε μαζί της. Το γνέσιμο του μαλλιού ήταν για τη Σ. ευχαρίστηση και «σκόλη». Εκείνο όμως που την κρατούσε «σκλαβωμένη» ήταν ο αργαλειός. Η Σ. ήταν μια αφανής ηρωίδα της καθημερινής ζωής. Έπρεπε να υπηρετεί την οικογένεια με θρησκευτική ευλάβεια και προσήλωση. Ενέπνεε όμως σεβασμό και έχαιρε εκτίμηση, ιδιαίτερα όταν γίνονταν μητέρα.
             Η παιδεία των Σ. ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Οι σκληρές συνθήκες ζωής και οι συνεχείς μετακινήσεις τους στις ορεινές περιοχές δεν επέτρεπαν τη μόρφωση των παιδιών τους σε σχολεία. Κάποια τσελιγκάτα, το καλοκαίρι, με δικά τους έξοδα μίσθωναν δάσκαλο, συνήθως συνταξιούχο, για να δώσει κάποιες γνώσεις στα παιδιά. Τα παιδιά παρακολουθούσαν τα μαθήματα σε μια ειδικά διαμορφωμένη καλύβα, το «δασκαλοκάλυβο». Είχαν όμως μια βαθιά αίσθηση του ελληνικού γλωσσικού οργάνου. Από τις αφηγήσεις τους διαπιστώνει κανείς μια λιτότητα και παραστατικότητα στην έκφραση, ενώ στα τραγούδια τους φαίνεται μια βαθιά αίσθηση του ρυθμού και του μέτρου.
Οι Σ. ήταν πιστοί χριστιανοί, χωρίς μεγάλη θεωρητική κατάρτιση. Τελούσαν όμως τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και ένιωθαν δέος για τα μυστήρια, ειδικά του γάμου και της βάπτισης. Τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης και τις ονομαστικές γιορτές τις γιόρταζαν με μεγαλοπρέπεια, όπου κι αν βρίσκονταν. Γλεντούσαν συχνά με χορό και τραγούδια. Τα τραγούδια, προϊόν ιστορικής και συναισθηματικής εσωτερίκευσης γεγονότων και καταστάσεων, κατατάσσονται σε τρεις ενότητες: στα κλέφτικα, στα ποιμενικά και της λεβεντιάς, της Χαράς ( γάμου ) και της αγάπης, και του χωρισμού και της ξενητειάς. Οι χοροί τους λεβέντικοι, έχουν την καταγωγή τους στον αρχαίο ελληνικό ρυθμό. Το παίξιμο της φλογέρας – το κατεξοχήν μουσικό όργανο – για το Σ. τσοπάνη ήταν μια ιεροτελεστία. Ιδιαίτερα γλεντούσαν, όταν γίνονταν κάποιος γάμος στο τσελιγκάτο. Ο γάμος μαζί με τη γέννηση των παιδιών αποτελούσε τους δυο κύριους πόλους της Σ. κοινωνίας. Ο γάμος ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο πολυδιάστατο, με ένα κύκλο πράξεων, στάσεων, συμβόλων και συμπεριφορών. Χαρακτηριστικό του ήταν η ενδογαμία. Κοινωνικός σκοπός του γάμου ήταν η αναπαραγωγή ( γέννηση και ανατροφή παιδιών ) και η κοινωνική κατανομή της εργασίας. Αλλά, και το θάνατο περιβάλουν με ένα κύκλο εκδηλώσεων και πράξεων που φανερώνει ότι ήταν προετοιμασμένοι για το αναπόφευκτο αυτό γεγονός. Στις μετακινήσεις τους, στο ξεκαλοκαιριό ή το χειμαδιό, είχαν πάντα μαζί τους τη νεκροαλλαξιά.
             Τα τσελιγκάτα συνέβαλαν αποφασιστικά στους αγώνες της ανεξαρτησίας. Στην επανάσταση του 1821 οι Σ. ήταν τα στηρίγματα της κλεφτουριάς – όπως και όλοι οι άνθρωποι του βουνού – και της εξασφάλιζαν τα απαραίτητα. Κάθε οικογένεια είχε δώσει κι από έναν κλέφτη. Πολλοί ήταν και οι επώνυμοι Σ. αγωνιστές ( αρματολοί και κλέφτες ) της προεπαναστατικής και της επαναστατικής περιόδου, όπως οι αρματολοί του Καρπενησίου Συκάδες, ο Β. Δίπλας, ο Χασιώτης και ο Λεπενιώτης ( αδέλφια του Κατσαντώνη ), ο Φαρμάκης, ο Γ. Τσόγκας, ο Αραπογιάννης, ο Λιάκος και κυρίως το καμάρι των Σ., ο Κατσαντώνης, ο πολεμιστής και καπετάνιος των Αγράφων και των Τζουμέρκων. Στον Μακεδονικό Αγώνα βοήθησαν τα ελληνικά αντάρτικα σώματα ως οδηγοί, αγγελιοφόροι, τροφοδότες και σύνδεσμοι. Περιέθαλψαν τραυματίες στις στάνες τους, διέθεσαν τρόφιμα, ιματισμό, μετέφεραν όπλα και συμμετείχαν οι ίδιοι στα αντάρτικα σώματα, όπως ο οπλαρχηγός Κ. Γαρέφης κ. α. Ο Παύλος Μελάς συνεργάστηκε στενά με τους Σ. Ανώνυμοι αγωνιστές επίσης αντιστάθηκαν σ’ όλους τους κατακτητές…
             Αυτό που άφησαν πίσω τους ως κληρονομιά οι Σ. δεν είναι μαρμάρινα αγάλματα, πίνακες ζωγραφικής, βιβλία προγονικά, αλλά μας κληροδότησαν υπέροχα ξυλόγλυπτα και όμορφα υφαντά, αντικείμενα που φιλοτέχνησαν για να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη. Η γυναίκα έφτιαχνε μόνη της τις αντρικές και γυναικείες φορεσιές. Μετά τον κούρο, το ξάσιμο του μαλλιού, το γνέσιμο, η ύφανση, το ράψιμο ήταν δικιά της δουλειά. Οι Σ. δε φόρεσαν ποτέ άλλο ξενικό ύφασμα, παρά μονάχα υφάσματα δικής τους κατασκευής. Η χαρακτηριστική σοβαρότητα των σκούρων χρωμάτων στις φορεσιές, τα υπέροχα χρώματα και σχέδια στις «παναούλες», τις μικρές ποδιές από χοντρό μάλλινο ύφασμα, ο ολοκέντητος κόκκινος φλάμπουρας του γάμου με θέματα αυστηρής συμμετρίας ανάμεσα και γύρω από τις τέσσερις γωνίες του σταυρού είναι μερικά από τα στοιχεία της Σ. τέχνης.
             Σήμερα η ποιοτική μεταβολή και ο κοινωνικός μετασχηματισμός των Σ. είναι πραγματικότητα. Η κάθοδός τους από τα βουνά στις πεδιάδες, η εγκατάλειψη του πλάνητα βίου, η αγροτική διαβίωση ( ένα μικρό ποσοστό ασχολείται με την κτηνοτροφία ) αλλά και η ενασχόληση με ελεύθερα επαγγέλματα, η συμμετοχή τους στις μισθωτές υπηρεσίες, ιδιωτικές και δημόσιες, η ανάδειξή τους στην επιστήμη, τις τέχνες, τα γράμματα και την πολιτική διαμόρφωσαν μια Σ. κοινωνία που συνδυάζει την παράδοση με τον εκσυγχρονισμό. Ιδιαίτερα διέπρεψαν στις επιστήμες, αλλά δεν υπάρχει τομέας στον επαγγελματικό χώρο, στον οποίο να μην έχουν συμμετοχή οι Σ. Όμως οι αρχές τους και οι αξίες της ζωής δεν άλλαξαν. Φιλήσυχοι και φιλόξενοι, νομοταγείς, αξιοπρεπείς, εργατικοί και αξιόπιστοι διακρίνονται για το μαχητικό τους πνεύμα, το σφρίγος και την αγωνιστικότητά τους…
             Από το 1960 και μετά, που οι Σ. διασκορπίστηκαν στις πόλεις και τα χωριά, σαρανταπέντε πολιτιστικοί σύλλογοι και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Σαρακατσαναίων ( ΠΟΣΣ ) προσπαθούν να κρατήσουν και να συνεχίσουν τη Σ. παράδοση και να αντισταθούν στην αφομοιωτική και ισοπεδωτική τάση της εποχής μας, με το να συγκεντρώνουν και να καταγράφουν τα Σ. τραγούδια, να μαθαίνουν τους χορούς στους νέους, διατηρώντας δικά τους χορευτικά συγκροτήματα. Με τα τμήματα γερόντων αναπαράγουν το πλούσιο και ανεξάντλητο υλικό, αφού οι γέροντες είναι οι μοναδικοί αδιάψευστοι μάρτυρες της Σ. ιστορίας. Μεγάλη είναι η προσφορά στη διάδοση του Σ. τραγουδιού, των Σ. τραγουδιστών, επαγγελματιών και μη, που έχουν ηχογραφήσει σε δίσκους και κασέτες τα τραγούδια τους. Το Λαογραφικό Μουσείο Σ. στις Σέρρες, όπου εκτίθεται αυθεντικό υλικό απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας που έχει σχέση με τη ζωή και τη λαϊκή τέχνη των Σ., έτυχε Ευρωπαϊκής αναγνώρισης και βραβεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Μουσείων. Υπάρχουν όμως μουσεία, μικρότερης ίσως εμβέλειας, και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας με υλικό από τη λαϊκή τέχνη και τη ζωή των Σ. Υπαίθριοι παραδοσιακοί οικισμοί ( Στάνες ) σε διάφορα μέρη της χώρας κατασκευάστηκαν από συλλόγους και αναβιώνουν σκηνές από την καθημερινή ζωή των Σ. Έντυπο υλικό κυκλοφορεί για ενημέρωση των απανταχού Σ., όπως η «Σαρακατσαναϊικη Ηχώ» που εκδίδεται από την ΠΟΣΣ, το ετήσιο περιοδικό «Σαρακατσαναίοι» από την αδελφότητα Σ. Ηπείρου και το Ίδρυμα Σαρακ. Μελετών, το περιοδικό «Τα Δέοντα των Σαρακατσαναίων» από το Σύνδεσμο Σαρακ. Φθιώτιδας κ.ά. Σε συνέδρια πανελλήνια και ημερίδες με εισηγητές διάφορους επιστήμονες συζητούνται ποικίλα θέματα σχετικά με τους Σαρακατσαναίους. Το Πανελλήνιο Αντάμωμα στο Περτούλι Τρικάλων την τελευταία Κυριακή του Ιουνιου και άλλα τοπικά, σε θέσεις που συνήθως ξεκαλοκαίριαζαν οι Σ., που γίνονται κάθε χρόνο καθώς επίσης, συνεστιάσεις, συνάξεις και χοροεσπερίδες βοηθούν στη διατήρηση της παράδοσης αλλά και στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των Σ. Τέτοια τοπικά ανταμώματα οργανώνονται στο Βελούχι ( θέση Άγιοι Απόστολοι Μερκάδας ) την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου από το Σύνδεσμο Σ. Φθιώτιδας, στην Πάρνηθα ( στη θέση Μόλα ) του Αγίου Πνεύματος από τους Συλλόγους Σ. Αττικής, στο Γυφτόκαμπο ( κεντρικό Ζαγόρι Ηπείρου ) την πρώτη Κυριακή του Αυγούστου από την Αδελφότητα Σ. Ηπείρου, στην Ελάτεια Δράμας ( θέση Μπουζάλα ) στις 20 Ιουλίου από τους Συλλόγους Σ. Μακεδονίας και Θράκης κ. α. Επίσης στη Βουλγαρία ( Σλίβεν ) από την Ομοσπονδία Σ. Σ., που έχουν μείνει εκεί μετά το κλείσιμο των συνόρων, αλλά διατηρούν τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα της Σ. παράδοσης…
Πολλοί είναι εκείνοι, Έλληνες και ξένοι, ερευνητές, λαογράφοι, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με τη ζωή και τον πολιτισμό των Σ., όπως οι λαογράφοι Αγγελική Χατζημιχάλη που μελέτησε τον ποιμενικό βίο των Σ., και ο Ε. Μακρής, ο ανθρωπολόγος διδάκτωρ Άρης Πουλιανός που έδωσε νέα διάσταση στο θέμα της προέλευσης των Σ., οι καθηγητές κοινωνιολογίας Γ. Καββαδίας, Δ. Μαυρόγιαννης, Gr. Hoeg, Glaube Fauriel κ.α…
 
« Τελευταία τροποποίηση: Οκτώβριος 27, 2009, 01:05:15 πμ από paraxenos »

Αποσυνδεδεμένος ekfrasi

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 65
  • Φύλο: Γυναίκα
  • shit happens, συχνά...
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #11 στις: Ιούνιος 21, 2010, 03:30:52 πμ »


Δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να μπει εδω ή στην ποίηση... απο την άλλη δεν είναι ποίημα...

Το τραγούδι απλά είναι 'ασορτί' με το προ-ηγούμενο (μεγας είσαι Κύριε...)

Οι στίχοι πεζοί.... (οχι του Μάλαμα,  αλλά κομμάτια απο το "Περί μέθης" του Κωστή Παπαγιώργη), αν και θα ακουστώ βλάσφημη, το Ευαγγέλιο όποιου πίνει!

Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Από κρασί, ποίηση ή αρετή. Όπως προτιμάτε!

Στο άκουσμα του: «Θεέ μου, τί έπαθε!" που ξεστομίζουν οι νηφάλιοι αντικρίζοντας το μεθυσμένο, η απάντηση πρέπει να είναι σοφή: "ήπιε". Σε αόριστο. Δεν έχει σημασία πόσο, τί, ούτε βέβαια που. Το μόνο που λογαριάζεται είναι ο χρόνος και ο ύπνος. Αν ένας πρόχειρος ορισμός του ζωντανού είναι ότι ζει και (ακόμα!) δεν πέθανε, του μεθυσμένου είναι ότι ήπιε και (ακόμα!) δεν κοιμήθηκε.

Έτσι, αν ρωτήσουμε: ποιος μιλάει μέσα από το στόμα του μεθυσμένου, το πνεύμα ή το οινόπνευμα; η απάντηση είναι απλή - πρόκειται για το ίδιο πράγμα.

"Οπως λίγες δόσεις τρέλλας κάθε μέρα σε γλυτώνουν από το άσυλο, λίγος θάνατος κάθε νύχτα σε σκληραγωγεί καλύτερα για το τελικό ναυάγιο. Αυτό το λίγο, που το προτιμάμε από το οιοδήποτε πολύ, είναι η παιδαγωγική της μέθης για να βλέπουμε σωστά τους εθελοντές των δηλητηριάσεων...

Κάθε πότος κρύβει μύηση και ως τέτοια απαιτεί μακρόχρονη άσκηση. Θα πρέπει να σβήσουμε από τη μνήμη μας το άχαρο θέαμα των ανθρώπων που υποκύπτουν αμέσως στο αλκοόλ με τα πρώτα ποτήρια. Αυτούς που χάνουν τον κόσμο γύρω τους, ζαλίζονται, εμέσουν, κλαίνε, λιποθυμούν. Σαν το χέρι του παλιού εργάτη, που δε φουσκαλιάζει πιά γιατί έχει τους κάλους του, η πολύχρονη συνήθεια έχει θωρακίσει τον μέθυσο από αυτούς τους κινδύνους. Δεν τον κάνει Σωκράτη. Αντίθετα τον προετοιμάζει για την τελική κατάρρευση, η οποία όμως δεν είναι ανάξια αδιαθεσία, αλλά πανάρχαιος πόνος.

Αλλά η μέθη δεν πρέπει να πέφτει στα χέρια των γυναικών και των εφήβων. Οι γυναίκες μεθάνε μόνο με έρωτα, ενώ η ήβη δεν έχει ικανή υποψία της νύχτας. Οι ευγένειές της έχουν το σφυγμό των θετικών πλευρών της ζωής.


Μια ερωτική συντριβή είναι η πιο δοκιμασμένη αφορμή για να αρχίσει κανείς τη γνωριμία του με το αλκοόλ. Από ερωτική απόγνωση ή τρελαίνεσαι, ή μισείς το άλλο φύλο ή καταντάς αλκοολικός. Οι μέσες λύσεις ανήκουν σε όσους έχουν μείνει στα μισά του δρόμου.

Ο μεθυσμένος δε θέλει να βγάλει από μέσα του το αλκοόλ, αλλά τον κόσμο. Το σύμπαν ολόκληρο, μαζί με τη συντετριμμένη του ύπαρξη.

Καλή σας νύχτα :)
Μόνο δύο "βιομηχανίες" λένε τους πελάτες τους "χρήστες" :) η 2η είναι οι υπολογιστές.

Αποσυνδεδεμένος aeee

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1305
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #12 στις: Ιούνιος 21, 2010, 10:50:49 μμ »


aeee ... ;)

πω πω το ξεχασα Κυρία   :-[  Σας παρακαλώ μη μου βαλετε κακό βαθμό στον έλεγχο  :-[  θα επανορθωσω  ;D

Παγκόσμια ημερα Μουσικής σήμερα  ;D

Ιστορική αναδρομή: Η Μουσική αποτελεί το πρωταρχικό στοιχείο κάθε δημιουργίας, κάθε μύθου και κάθε λατρείας από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος μέχρι και σήμερα. Η μουσική πάνω απ’ όλα είναι Αρμονία, βασίζεται πάνω σε μια εκ των βασικών του αισθήσεων, την ακοή και συμβολίζει την τιθάσευση των χαοτικών, απεριόριστων και ανεξάντλητων ήχων που κατακλύζουν τον άνθρωπο από τη στιγμή που θα γεννηθεί μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνει. Πολύ πριν ο πολιτισμός δαμάσει την Ύλη, πρώτα κατάφερε να ελέγξει τον Ήχο  και αυτό είναι η πρώτη μεγάλη επιτυχία στην προσπάθεια για οικειοποίηση και κατανόηση του έξω κόσμου.

Η Ελληνική μυθολογία είχε συνδέσει άρρηκτα τη μουσική με τη μυθοπλασία, μια και το ιδανικό του ελληνικού πολιτισμού ανέκαθεν υπήρξε η αρμονία. Έχει λοιπόν ένα κύριο θεό του Δωδεκάθεου τον Απόλλωνα ως βασικό της θεράποντα,  «Μουσηγέτης Φοίβος» ονομαζόταν, αλλά και πολλούς άλλους να εμπλέκονται, όπως ο Ερμής που κατασκεύασε τη λύρα, ενώ ακόμη έχει και δευτερεύουσες θεότητες όπως είναι οι 9 Μούσες και φυσικά ήρωες-μουσικούς όπως ο Ορφέας που συγκίνησε με τη μουσική του μέχρι και τον Άδη για να ξαναφέρει την Ευρυδίκη του στη ζωή



http://www.youtube.com/watch?v=71FjbP7I88M&feature=related


ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΟΥΣΩΝ

Μνημοσύνης και Ζηνός εριγδούποιο θύγατρες,
Μούσαι Πιερίδες, μεγαλώνυμοι, αγλαόφημοι,
θνητοίς οις κε παρήτε, ποθεινόταται, πολύμορφοι,
πάσης παιδείης αρετήν γεννώσαι άμεμπτον•
θρέπτειραι ψυχής, διανοίας ορθοδότειραι,
και νόου ευδυνάτοιο καθηγήτειραι άνασσαι,
αι τελετάς θνητοίς ανεδείξατε μυστιπολεύτους,
Κλειώ τ΄ Ευτέρπη τε Θάλειά τε Μελπομένη τε,
Τερψιχόρη τ΄ Ερατώ τε Πολύμνιά τ΄ Ουρανίη τε,
Καλλιόπη συν μητρί και ευδυνάτηι θεάι αγνήι.
Αλλά μόλοιτε, θεαί, μύσταις, πολυποίκιλοι, αγναί,
εύκλειαν ζήλόν τ΄ ερατόν πολύυμνον άγουσαι.-

*****************************

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ
Στίχοι Μάνος Χατζιδάκις. Ερμηνεία Σαββίνα Γιαννάτου

http://www.youtube.com/watch?v=OzmXDYZRCq4

Έτσι καθώς στεκόμουν
στο σταθμό μονάχη
είχες γυρίσει παίζοντας τη ράχη.

Με είδες,σε είδα
θέλησα ένα χάδι
μα ο σκοπός σου κύλησε στο δρόμο.

Τον πήραν τρένα,τον πήραν σύννεφα καπνού
τον πήρανε τα μάτια σου
και χάθηκα στον Άδη.

Είσαι καλός,είσαι κακός δεν ξέρω....

-Πως σε λεν;

-Ορφέα.

-Κι εμένα Ευρυδίκη....

« Τελευταία τροποποίηση: Ιούνιος 21, 2010, 11:01:26 μμ από aeee »

Αποσυνδεδεμένος Boldini

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 790
  • Φύλο: Γυναίκα
  • όχι άλλο κάρβουνο(ΠΕ60)
    • Προφίλ
Απ: Μουσικά αφιερώματα
« Απάντηση #13 στις: Ιούλιος 07, 2010, 03:14:51 μμ »
καλησπέρα!
χρόνια πολλά και καλά στην εορτάζουσα :)

La Llorona

La llorona, είναι αυτή που κλαίει, που θρηνεί, που μοιρολογεί. Είναι συγχρόνως ένας από τους πιο ζωντανούς λαϊκούς θρύλους στο Μεξικό, αλλά και ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Έχει πολλές παραλλαγές, με κοινό στοιχείο μια γυναίκα που απαρνημένη από τον αγαπημένο της και τρελαμένη απ’ τον έρωτα, πνίγει τα παιδιά της και όταν συνειδητοποιεί τι έκανε αυτοκτονεί. Το φάντασμά της ντυμένο στ’ άσπρα τριγυρνά στις όχθες ποταμών και λιμνών μοιρολογώντας. Στην κύρια μεξικάνικη εκδοχή, ο εραστής ήταν ένας Ισπανός κονκισταδόρ και η γυναίκα ιθαγενής. Οι αναλογίες φθάνουν μέχρι τη Μήδεια και πλήθος άλλων παρόμοιων μύθων σε όλο τον κόσμο.Το τραγούδι με αναφορές στον συγκεκριμένο μύθο, είναι επίσης από τα πλέον διαδεδομένα και αγαπημένα, με πλήθος παραλλαγών και εκτελέσεων. Εδώ, από τον ζωντανό θρύλο της Μεξικάνικης μουσικής, την Chavela Vargas.

http://www.youtube.com/watch?v=vFGIxWAUcXU

επίσης από την ταινία Φρίντα Κάλο

http://www.youtube.com/watch?v=0gQ31m4Yt0s&feature=related

 

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
  • Σύνολο μελών: 32278
  • Τελευταία: Parask
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158534
  • Σύνολο θεμάτων: 19198
  • Σε σύνδεση σήμερα: 575
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 13
Επισκέπτες: 399
Σύνολο: 412

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.114 δευτερόλεπτα. 34 ερωτήματα.