Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Για την paraxeni Λένα, για τον ανέκαθεν πλησίον μας Μάρκο, για τη "μυριοβολούσα" apri, για έναν οσονούπω λυπημένο άσπονδο Μπαοκτζή, για όλους ....: [/url]

Το τραγούδι αφιερωμένο σε εσένα που μου το θύμισες και στις λοιπές ευαίσθητες ψυχές του pde...
Kαλή εβδομάδα σε όλους. 




Καρδιά τριαντάφυλλο


http://www.youtube.com/watch?v=Z3QAoPtVYg0&feature=related



 

«…Και το Δένδρο φώναξε στην Αηδόνα
να πιέσει περισσότερο πάνω στο αγκάθι.
«Πίεσε περισσότερο, μικρή Αηδόνα», φώναξε το Δένδρο,
«αλλιώς η μέρα θα ‘ρθει πριν να τελειώσει το τριαντάφυλλο.»

Έτσι η Αηδόνα πίεσε περισσότερο πάνω στο αγκάθι και το αγκάθι άγγιξε την καρδιά της
και μία άγρια σουβλιά πόνου τη διαπέρασε.
Πικρός, πικρός ήταν ο πόνος, και όλο και πιο ξέφρενο γινόταν το τραγούδι της,
καθώς τραγουδούσε για τον Έρωτα που τελειοποιείται με το Θάνατο,
για τον Έρωτα που δεν πεθαίνει στο μνήμα.
Και το θαυμάσιο ρόδο έγινε βαθυκόκκινο,
σαν το ροδόχρωμα του ουρανού της ανατολής.
Βαθυκόκκινη ήταν η γιρλάντα από πέταλα και πορφυρή σα ρουμπίνι ήταν η καρδιά.

Μα της Αηδόνας η φωνή γινόταν όλο και πιο αχνή
και τα μικρά φτερά της άρχισαν να τρέμουν
και μία λεπτή μεμβράνη σκέπασε τα μάτια της.
Όλο και πιο αδύναμο γινόταν το τραγούδι της και ένοιωσε κάτι να την πνίγει στο λαιμό.
Τότε έβγαλε ένα τελευταίο ξέσπασμα μουσικής.

Η λευκή Σελήνη το άκουσε και ξέχασε την αυγή και παρέμεινε στον ουρανό.
Το κόκκινο ρόδο το άκουσε και τρεμούλιασε σύγκορμο από έκσταση
και άνοιξε τα πέταλά του στον κρύο πρωινό αέρα.
Η ηχώ το μετέφερε στις πορφυροβαμμένες της σπηλιές στους λόφους
και ξύπνησε τους κοιμισμένους τσοπάνηδες από τα όνειρα τους.
Αρμένισε μέσα από τα καλάμια του ποταμού
 και αυτά μετέφεραν το μαντάτο του στη θάλασσα.

«Κοίτα, κοίτα!» φώναξε το δένδρο, «το τριαντάφυλλο είναι έτοιμο τώρα».
Μα η Αηδόνα δεν έδωσε καμία απάντηση,
γιατί κειτόταν νεκρή στο ψηλό χορτάρι με το αγκάθι στην καρδιά της.»


Απόσπασμα από το παραμύθι του Όσκαρ Γουάιλντ «Το τριαντάφυλλο και το αηδόνι»




ΥΓ. Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει όλο το παραμύθι, θα το βρει εδώ:
http://museum23.blogspot.com/2010/03/blog-post_11.html

[PDE ads]

[apri]

Καλό βράδυ 
Είναι στιγμές που νιώθω ότι ζούμε έναν ιδιότυπο πόλεμο,
όπου κάθε μέρα μας ανακοινώνουν τις μάχες που χάσαμε,
χωρίς να τις έχουμε δώσει καν λόγω αδυναμίας.

Ένας λόγος λοιπόν που το μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες γυρίζει συχνά
πίσω στα πνευματικά δημιουργήματα που απευθύνονται κατά κύριο λόγο στα παιδιά
είναι γιατί σ' αυτά τα πάντα είναι πιθανά, κανένα εμπόδιο δεν είναι ανυπέρβλητο,
ούτε καν οι περιορισμοί της φύσης.
Στο παραμύθι της αγάπης που παρέθεσα το μεσημέρι λόγου χάρη,
το αηδόνι μιλούσε με το δέντρο και με τον άνθρωπο,
χωρίς κανείς να αναρωτιέται αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν.

Ο Ευγένιος Τριβιζάς σε μια πρόσφατη συνέντευξή του έλεγε
πως η αξία των παραμυθιών δεν έγκειται στο ότι μας ενημερώνουν ότι υπάρχουν δράκοι,
αλλά στο ότι μας διδάσκουν πως οι δράκοι μπορεί να νικηθούν.

Κατά τη γνώμη μου, ωστόσο, η αξία τους δεν περιορίζεται ούτε καν εκεί
κι αυτό με παρακίνησε να γράψω το σημερινό αφιέρωμα.




Τα κατευόδια
στο βασίλειο του ύπνου



Σύμφωνα με έρευνα, που πραγματοποίησε το 1998 το Νεογνολογικό Τμήμα Γ.Π.Ν. Αλεξ/πολης
μελετώντας 300 έργα τέχνης και φωτογραφίες γονιών στο νοσοκομείο,
οι βρεφοκρατούσες μητέρες ανά τους αιώνες είναι ομοιότροπες:
Σε ποσοστό 80% η μητέρα κρατά το μωρό αριστερά,
εκεί που ακούγεται η τόσο γνώριμη μουσική από τους χτύπους της καρδιάς της.


Gustav Klimt «Μητέρα και παιδί»(1905)
(https://painting-planet.com/images/1/image176.jpg)



Υπάρχει όμως και μια άλλη ιδιότυπη μουσική, βαθιά αποθηκευμένη στην ηχητική μας μνήμη.
Πρόκειται για τραγούδια αργόσυρτα, υποβλητικά, παραμυθητικά,
που επαναλαμβάνονται μονότονα, ξανά και ξανά
από μια γυναικεία φωνή που δεν διεκδικεί δάφνες για την έκταση ή το ηχόχρωμά της,
αναζητεί όμως την ικανοποίηση του καημού της:
το αβέβαιο μέλλον του αγαπημένου της προσώπου να είναι ειδυλλιακό.

Μιλώ για τα νανουρίσματα, με τα οποία η μητέρα προσεύχεται
να ζήσει το μωρό της μια καλύτερη ζωή (με ομορφιά, υγεία, πλούτη, τύχη),
ενώ το λικνίζει ρυθμικά πέρα-δώθε, μέχρι να αυτό να γαληνέψει.

Μικρασιάτικο νανούρισμα
http://www.youtube.com/watch?v=2TUJtjXHJz0


Με το νανούρισμα η γυναίκα καλωσορίζει γλυκά τον άνθρωπο στη ζωή.
Με παρόμοιο όμως τρόπο φαίνεται και πως τον αποχαιρετά πικρά, όταν αυτός «αποχωρεί»,
καθώς αυτή έχει επιφορτιστεί με το άνοιγμα και το κλείσιμο του κύκλου της ζωής,
με το κατευόδιο στο βασίλειο του προσωρινού αλλά και του αιώνιου ύπνου.
Γιατί το μοιρολόι δεν είναι παρά η καταληκτική μορφή του νανουρίσματος.
Μόνο που στην περίπτωση αυτή οι όμορφες, τυχερές μέρες έχουν περάσει
και το σκοτεινό μέλλον πέραν της ζωής είναι μπροστά.
Και το κυριότερο, το κατευόδιο σ’ αυτόν τον ύπνο είναι οριστικό, καθώς επιστροφή απ’ αυτόν δεν προβλέπεται.
Άλλος καημός που χρειάζεται παραμυθία,
διαφορετικό το λίκνισμα του κορμιού (πάνω-κάτω),
παρόμοιο όμως το ρυθμικό παυσίλυπο που επιστρατεύεται, για να γαληνέψει η ψυχή.
Ίσως τελικά να μην είναι τόσο παράξενο το γεγονός
πως σε μερικές περιοχές της Μ. Ασίας, στον Πόντο τα παιδιά νανουρίζονταν με μοιρολόγια,
ειδικά αν υπήρχε στο σπίτι πρόσφατο πένθος.

Νανούρισμα για ορφανό παιδί
http://www.youtube.com/watch?v=1K6gtnhLVr0



Αυτά είναι λοιπόν τα τραγούδια του ύπνου:
νανουρίσματα και μοιρολόγια.
Λόγια που δεν καταλαβαίνει ακόμα ένα μωρό, λόγια που δεν ακούει πια ένας νεκρός.
Αν είναι δε και αυτοσχέδια, ίσως να μην τα θυμάται καν η ίδια η γυναίκα που τραγουδά.
Κι όμως, όλο αυτό το ρυθμικό λίκνισμα του κορμιού της
εγγράφει στην ψυχή των ανθρώπων ένα απόθεμα θαλπωρής και αγάπης
που δεν διαγράφεται ποτέ…


 
Η σκηνή που βλέπετε στη φωτογραφία
είναι η τελευταία σκηνή της τηλεοπτικής σειράς “War and Remembrance” (1988),
όπου η Νάταλι (Τζέην Σέιμουρ) συναντά μετά από πολύ καιρό τον γιο της Λούις,
καθώς είχαν χωριστεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μόνο που ο Λούις μετά τις τραυματικές εμπειρίες που έχει ζήσει, έχει σταματήσει πια να μιλά.
Δεν μπορεί, δεν θέλει να θυμάται.
Μέχρι που ξανακούει ένα παλιό εβραϊκό νανούρισμα που του τραγουδούσε η μάνα του,
πριν από τον αποχωρισμό…

Rozhinkes mit Mandeln (=Σταφίδες και αμύγδαλα)
http://www.youtube.com/watch?v=AgP05xiit4c

Πηγές:
1.Μ. Κουλεντιανού «Νανουρίσματα», εκδ. Θυμάρι.
2.http://ujdigispace.uj.ac.za:8080/dspace/bitstream/10210/2571/4/9%20PartB-Ch2.pdf
3.http://www.eipe.gr/praktika/praktika/moraitou_doriza.pdf
4.http://dspace.lib.uom.gr/bitstream/2159/3609/1/MastoraPE2008.pdf
5.http://www.iatrikionline.gr/deltio_51b/10.htm’
6.http://utopia.duth.gr/~iandroul/synepr.htm#27’

[apri]

Eπειδή μας δόθηκε η υπόσχεση ότι δεν θα γίνουμε Ινδία, καλό είναι να μπαίνουμε σιγά-σιγά στο κλίμα...



Duniya main hum aaye
(=Έχουμε έρθει στον κόσμο)



Το τραγούδι πρωτοακούστηκε στην ινδική ταινία “Mother India” (Bharat Mata) του 1957,
με πρωταγωνίστρια τη μεγάλη Ναργκίς.
Η μουσική είναι του πολύ γνωστού Ινδού συνθέτη Naushad Ali και το τραγούδησαν οι Lata, Miina και Usha Mangeshkar.


Μεταξύ άλλων το τραγούδι λέει:

«Αν έχουμε έρθει στον κόσμο, πρέπει να ζήσουμε.
Αυτός που μας έδωσε τη στενοχώρια, θα τη διώξει. Ο Θεός είναι μαζί μας και δεν πρέπει να φοβόμαστε.
Πρέπει να διώξουμε τη στενοχώρια από την καρδιά μας.
Κάποιος που ζει με σεβασμό, πεθαίνει με σεβασμό.»


http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=jTIwZvPUTT0#!



Σκηνή από την ταινία «Μητέρα Ινδία» (1957)


Η ταινία παίχτηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο «Γη ποτισμένη με ιδρώτα» στα μέσα του 1960 κάνοντας ρεκόρ εισιτηρίων.
Την ίδια χρονιά (1960) άρχισε να δισκογραφείται στην Ελλάδα από πολλούς με τον τίτλο «Δεν με πόνεσε κανείς»…

Εσείς θα το απολαύσετε στα ελληνικά από την Ελευθερία Αρβανιτάκη
σε ένα από τα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς  «Οι Απαράδεκτοι» (1991) που φαίνεται να το ζουν το τραγούδι…


http://www.youtube.com/watch?v=WuW19l8D56M


Καρδιά μου καημένη πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά τόση απονιά που αντικρίζεις

Ησυχία και χαρά μέσα στη ζωή δεν έχω νιώσει
και μι' αγάπη ακόμα που 'χα πιστέψει μ' έχει πληγώσει

Δε με πόνεσε κανείς,δε με πόνεσε κανείς
ούτε στιγμή μες στη ζωή μου
μες στους δρόμους ξαφνικά κάποιο πρωί θα βγει η ψυχή μου

Καρδιά μου καημένη πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά τόση απονιά που αντικρίζεις

[apri]

Καλησπέρα. 


Το χρήμα


“Οι Έλληνες σήμερα είμαστε ένας λαός που μοιάζει να μην πιστεύει σε τίποτα,
ούτε στην ιστορία του, στη γλώσσα του, στον άλλοτε πολιτισμό του,
ούτε στο κράτος του, στους κοινωνικούς θεσμούς, στη συλλογική αξιοπρέπεια.

Λαός με ανήκεστα κατεστραμμένη τη γλώσσα του και τη γη του,
με δραματικά χαμηλό επίπεδο κατά κεφαλήν καλλιέργειας, στερημένος λογική και κρίση,
παραδομένος σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, σε κτηνώδη εγωκεντρικά ορμέμφυτα,
στον πρωτογονισμό της ζούγκλας των διεκδικήσεων δίχως την παραμικρή αίσθηση σχέσεων κοινωνίας….

Δεν φτάσαμε αιφνίδια στην κηδεμόνευση από το ΔΝΤ
και στην εξουδετέρωση της Ελλάδας στον διεθνή πολιτικό στίβο.

Προηγήθηκαν η μεθοδική αποχαύνωση του πληθυσμού
με τη μονοτροπία μεγιστοποίησης της καταναλωτικής ευχέρειας,
η προγραμματική αγλωσσία,
η διάλυση δημοτικού–γυμνασίου και η αχρήστευση του λυκείου,
ο ευτελισμός και το μπάχαλο των πανεπιστημίων,
η συστηματική διαστροφή της ιστορικής αυτοσυνειδησίας του Έλληνα,
η χλεύη για τη μεταφυσική και για τον πολιτισμό που μόνο αυτή γεννάει.”


Χρήστος Γιανναράς «Απίθανη αλλά μόνη ελπίδα», εφ. Καθημερινή, 17/7/2010.




 

Σύνθεση: Αττίκ
Ερμηνεία: Δανάη Στρατηγοπούλου


http://www.youtube.com/watch?v=xT2RVvj0OMo

[PDE ads]

[apri]

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας το 1944.
Άντε και στα δικά μας.



12 Oκτωβρίου 1944
Η μεγάλη μέρα



«Τέλος!!! Έφυγαν. Είμαστε ελεύθεροι!!! Από σήμερα το πρωί.

ΠPΩTH XAPA, το BBC στις 7:
«Οι Βούλγαροι θα εγκαταλείψουν εντός 15 ημερών τα ελληνικά εδάφη...».

Λίγο  μετά, ακούω καμπάνες, φασαρία. Βγαίνω στο παράθυρο.
«Οι Γερμανοί φεύγουν τώρα» μου λένε.
— Πού το ξέρετε;
— Tο  ’παν! Όλοι βγάζουν σημαίες! Xριστός Ανέστη!
— Πού το ξέρεις;...
— Το λένε...».

Οκτώ παρά τέταρτο: ντύνομαι, παίρνω τους δρόμους.
Παντού, σε όλα τα σπίτια  φυτρώνουν κοντάρια, κυματίζουν σημαίες μικρές, μεγάλες, ξεθωριασμένες.
 Έως  ότου φθάσω στην οδό Aκαδημίας, όλος ο πληθυσμός  έχει ξεχυθεί στους δρόμους.
Το πίστεψα πια κι εγώ. Το είδα και γραμμένο.
H πόλη παραδινόταν στον Xερ Γεωργάτος,
στις 10 θα κατέβαινε η γερμανική σημαία από  την Ακρόπολη, θα κατέθεταν στεφάνι  στον Άγνωστο Στρατιώτη
(η στρατιωτική ετικέτα, προπάντων!) και θα έφευγαν!

Το πρωινό αυτό ήταν αφάνταστο!»


Από το ημερολόγιο της δημοσιογράφου Eλένη Bλάχου στις 12 Oκτωβρίου 1944





ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΦΤΕΡΑ
http://www.youtube.com/watch?v=f7UaPhPYRpk&feature=related





YΓ. Διαβάστε το επίκαιρο άρθρο του Στάθη σήμερα στην Ελευθεροτυπία
με τίτλο  "Ποιοί νίκησαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;" :

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=317371

[gringa]

http://www.youtube.com/watch?v=EWMfbjtq2cU&feature=share

Από τα αγαπημένα μου τραγούδια, γραμμένα στην νεοελληνική διάλεκτο της Κάτω Ιταλίας (griko).

Μήπως θα μπορούσε κάποιος συνέδελφος που γνωρίζει Ιταλικά να μεταφράσει τα λόγια στα Ελληνικά?

(ιταλική μετάφραση)

Quando morirò, amore mio,
voglio che tu mi pianga,
con i capelli al vento,
i tuoi neri di seta;
e seppellirti con me
nel tuo nero scialle,
che ti trafigga tagliente,
nel fianco,un pugnale;
ti voglio tremante
come una tremula stella,
con il gelo che ti ghiaccia
anche in estate!

E invocherai nuvole
dall’alto ad una ad una,
affinché versino ogni fulmine,
affinché piangano con te;
e chiuderai quegli occhi,
luce della mia anima,
al mondo che passerà
irrequieto dal tuo cortile;
e perderai ogni sorriso
e chiuderai il tuo corredo,
canterà la raganella:         
questo il tuo cònsolo!

Voglio che tu mi invochi
con la tua voce in pianto,
percuotendo il petto,
percuotendo il cuore;
che rimanga muto,
sordo e cieco,
ingiallito in ogni bocciolo,
il giardino inaridito;
e al vento affiderai
le tue lettere scritte,
come un leggero canto,
che raggiungano il Regno celeste!

Quando morirò, amore mio,
seppelliscimi nel mio cortile,
affinchè mi calpesti il tuo piede,
affinchè si rallegri la mia anima!

[apri]

Πολύ ωραίο τραγούδι, gringa.
Ούτε εγώ ξέρω ιταλικά. Επειδή μου άρεσε ωστόσο, προσπάθησα να το μεταφράσω... περιφερειακώς,
δηλ. μέσω γαλλικών, λατινικών και ελληνικών. Πιστεύω ότι κουτσά-στραβά βγήκε.



Όταν πεθάνω αγάπη μου, θέλω να με κλάψεις
με τα μαλλιά στον άνεμο, τα μαύρα σου από μετάξι.
Και να με χώσεις στο μαύρο σου μαντήλι
Να σου τρυπήσει το πλευρό κοφτερό ένα στιλέτο.
Και να τρέμεις θέλω σαν τρεμάμενο αστέρι
με ψύχος που παγώνει ακόμα και το καλοκαίρι

Και να φωνάζεις τα σύννεφα από πάνω ένα-ένα
να πληρώσουν την αστραπή να κλάψουν μ’ εσένα.
Να κλείσεις και τα μάτια σου, φως της ψυχής μου
στον κόσμο που διαβαίνει αδιάκοπα από την αυλή σου.
Και να χάσεις κάθε χαμόγελο και να κλείσεις τα προικιά σου
Να τραγουδήσει η ραγκανέλα*, να είναι η παραμυθία σου.

Θέλω να με φωνάζεις με τη φωνή σου να κλαίει,
να τινάζεις το στήθος με την καρδιά σου αντάμα,
να παραμείνεις σιωπηλή, μουγκή και τυφλή,
κιτρινισμένη σε κάθε μπούκλα.
Ο κήπος ξεραμένος.
Στον άνεμο να ρίξεις γράμματα και χαρτιά
σαν ελαφρό τραγούδι να πάνε στη Βασιλεία (εννοεί τη Βασιλεία του Ουρανού).

Όταν πεθάνω αγάπη μου, χώσε με στην αυλή μου
να με πατήσει το πόδι σου, να χαρεί η ψυχή μου.



*«raganella» βρήκα πως είναι στα ιταλικά ο βάτραχος των δέντρων, αλλά και ένα ξύλινο μουσικό όργανο που παράγει ήχο σαν του βατράχου και το χρησιμοποιούν στα εκκλησιαστικά δρώμενα της Κάτω Ιταλίας, ειδικά το Πάσχα.
Δεν ξέρω σε ποιο από τα δυο αναφέρεται το τραγούδι.

[apri]

Για τον Παύλο Μελά, αξιωματικό πυροβολικού του ελληνικού στρατού και πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα,
που δολοφονήθηκε σαν σήμερα το 1904 από τους Τούρκους στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς.



ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ


«Εκλέγων το στάδιον αυτό, δεν υπήκουσα παρά εις μίαν ιδέαν,
να φανώ χρήσιμος εις τον πλησίον και εις τον τόπον μου…
Αυτή είναι όλη μου η φιλοδοξία και όπως κάθε καλός στρατιώτης
θέλω να υπηρετήσω την πατρίδα μου και δια αυτήν να αποθάνω.»

Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904).



Ο Παύλος Μελάς και η σύζυγος του Ναταλία, το γένος Δραγούμη, το 1895



Δείτε ένα δεκάλεπτο αφιέρωμα γι’ αυτόν από την εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου»
http://www.youtube.com/watch?v=3-yhgrHFXkE




Και ένα παραδοσιακό τραγούδι γι’ αυτόν.
http://www.youtube.com/watch?v=SnxyEyq7z60



Σαν τέτοια ώρα στο βουνό ο Παύλος πληγωμένος
και στα νερά του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος.

Δεν κλαίω τις λαβωματιές, δεν κλαίω και το βόλι,
μον' κλαίω που μ' αφήσανε η συντροφιά μου όλη.

Για σύρε, Δήμο μου πιστέ, στην ποθητή πηγή μου
και φέρε μου κρύο νερό να πλύνω την πληγή μου.

Βρύση το αίμα χύνεται, για σε Πατρίς το χύνω,
για να χεις δόξα και τιμή, να λάμπεις σαν το κρίνο

[apri]

apri σε ευχαριστω που μας θυμισες κατι τοσο σημαντικο!! αυτα δεν πρεπει να τα ξεχναμε!!

Ξέρεις, τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να επανεκτιμώ τέτοια ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Καποδίστριας, ο Μελάς κά.
Και δεν είναι μόνο το ότι ήταν ενδιαφέρουσες προσωπικότητες.
Αυτό που εκτιμώ ιδιαιτέρως είναι αυτοί οι άνθρωποι είχαν όλες τις προϋποθέσεις (πλούτη, κοινωνική θέση), για να ζουν ως βολεμένοι.
Παρ' όλα αυτά, τα ξέχασαν όλα και έτρεξαν να προσφέρουν για το κοινό καλό.
Πόσοι σήμερα πραγματικά, φτωχοί ή εύποροι, ασχολούνται με κάτι πέραν του εαυτού τους;
Πόσοι σήμερα μάχονται για μια ιδέα, για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο;
Ο κόσμος μοιάζει πολύ φτωχός...
 

[apri]

Tην ιστορία την ανήρτησα σε άλλο θέμα, αλλά επειδή συνήθως τις ιστορίες εδώ σας τις βάζω,
σκέφτηκα να την αναρτήσω και εδώ ως αφορμή για να ακούσουμε ένα σπουδαίο τραγούδι.




Η ΔΙΚΗ


"Κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος του Τσέχου συγγραφέα Φραντς Κάφκα
είναι ο τραπεζοϋπάλληλος Γιόζεφ Κ. (το επώνυμο δεν αναφέρεται ποτέ),
ενός συνηθισμένου ανθρώπου ανίκανου για οποιαδήποτε έξαρση
και στου οποίου τη ζωή δεν συμβαίνει τίποτα το εξαιρετικό.

Ξαφνικά η ισορροπία της ζωής του ανατρέπεται όταν δύο άγνωστοι χτυπούν την πόρτα του
και του ανακοινώνουν ότι ήρθαν να τον οδηγήσουν στον ανακριτή.
Σίγουρα θα επρόκειτο για παρεξήγηση, είναι αδύνατον να έχει κάνει κάτι κακό ο Γιόζεφ Κ.
Μετά την ανάκριση αφήνεται προσωρινά ελεύθερος, ωστόσο έχει χάσει πια την ηρεμία του.
Δεν τον έχουν κατηγορήσει φανερά για τίποτα, όμως έχει την αίσθηση ότι τον θεωρούν ένοχο.

Όταν μετά από λίγες μέρες τον καλούν και πάλι για ανάκριση, ο Γιόζεφ Κ. βρίσκεται σ' ένα τεράστιο μουντό δικαστήριο,
αντιμέτωπος με μία ομάδα από γέρους δικαστές που τον τυρρανούν με τις ερωτήσεις τους.
Απόλυτα βέβαιος για την αθωότητά του προσπαθεί με όσες δυνάμεις διαθέτει να υπερασπιστεί τον εαυτό του
και φεύγει από το δικαστήριο με την εντύπωση ότι τους έχει πείσει.

Είναι αδύνατον πια να νιώσει ήσυχος και πιστεύει πως ένας δικηγόρος θα μπορούσε να αποδείξει
ότι είναι άσχετος με την κατηγορία την οποία ακόμη δεν γνωρίζει.
Όμως ο δικηγόρος, όργανο της εξουσίας ο ίδιος, σπρώχνει τον Γιόζεφ Κ. βαθύτερα στο λαβύρινθο που έχει μπλεχτεί.
Αναζητά τότε τη βοήθεια ενός φίλου του ζωγράφου
αλλά επικαλείται κι έναν ιερέα μήπως θα μπορούσαν λόγω της ιδιότητάς τους να επηρεάσουν ευνοϊκά τους δικαστές,
μάταια όμως.
Ούτε η επιστήμη, ούτε η τέχνη, ούτε η θρησκεία μπορούν να τον βοηθήσουν.

Ολόκληρο το περιβάλλον του, ολόκληρος ο κόσμος γίνεται προέκταση του δικαστηρίου.
Στον κάθε συμπολίτη του βλέπει κι έναν δικαστή, στο κάθε βλέμμα και μια κατηγορία.
Αρχίζει να πιστεύει πως όλοι τον κατασκοπεύουν,
ψάχνοντας να βρουν ακόμη και στις πιο απλές πράξεις του αποδείξεις ενοχής.
Σιγά σιγά βεβαιώνεται πως η δίκη ήδη γίνεται, με κατηγορούμενο τον ίδιο, για ένα έγκλημα που δεν γνωρίζει.
Βλέποντας πως καμία προσπάθειά του δεν καρποφορεί,
περιμένει υπομονετικά τη μέρα που θα μάθει την ποινή που θα του επιβάλουν.

Ένα βράδυ δύο μαυροντυμένοι άνδρες του ζητούν να τους ακολουθήσει ως την άκρη της πόλης.
Ανίκανος πια να καταλάβει αλλά και να αντιδράσει, ο Γιόζεφ Κ. τους ακολουθεί σ' ένα έρημο λατομείο,
για να εκτελεστεί σε λίγο ψυχρά και απάνθρωπα με μια μαχαιριά στο στήθος".



Και το επιμύθιο:

Η δίκη και η καταδίκη του Γιόζεφ Κ. για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε
ή τουλάχιστον που δεν γνώριζε ότι διέπραξε,
είναι μια ανοιχτή κριτική του συγγραφέα προς τη δύναμη της εξουσίας,
αυτής που δίνει την αίσθηση στον κάθε πολίτη ότι όλα είναι πιο δυνατά απ' αυτόν
και ότι κάθε αντίσταση είναι περιττή.

Όπως ο Γιόζεφ Κ. έτσι κι ο κάθε άνθρωπος αφήνεται να παρασυρθεί από την εξουσία
που τον απογυμνώνει από τα δικαιώματά του,
του στερεί τη διάθεση για αντίσταση, αχρηστεύει κάθε νόμο
και στο τέλος τον συνθλίβει.



(Την περίληψη του μυθιστορήματος την αντέγραψα από εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7_(%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CF%86%CE%BA%CE%B1)




 


Θα με δικάσει ο κούκος και τ’ αηδόνι


Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου


http://www.youtube.com/watch?v=hI3rsR-HRl4&feature=related


Θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι
μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό
τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι
οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό

Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι
δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά
κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι
μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά

Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχυα
και στην Αγιάσο σε μιαν έρμη εκκλησιά
ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
το χάρο να φοράει θαλασσιά

[apri]

The Piano - The Scent of Love
(Michael Nyman)





Μεταρσίωση

Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.

Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.

Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.
Ηλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.


Nικηφόρος Βρεττάκος

[rublev]

http://www.youtube.com/watch?v=kyO_a1dYGx0&feature=related

είμαι αυτή η ροή της άμμου που γλιστράει
ανάμεσα στο βότσαλο και στον αμμόλοφο
η καλοκαιρινή βροχή πέφτει πάνω στη ζωή μου
πάνω σ΄εμένα η ζωή μου που μου ξεφεύγει με καταδιώκει
και θα σβήσει τη μέρα που άρχισε

αγαπημένη στιγμή σε βλέπω
μέσα σ΄αυτό το παραπέτασμα της ομίχλης που χάνεται
όπου δε θα΄χω παρά να πατήσω σ΄αυτά τα μακριά κινούμενα κατώφλια
και θα ζήσω
όσο ν΄ανοιγοκλείσει μια πόρτα

Σάμουελ Μπέκετ

[apri]

MEDUSA



«Καὶ ἔσται σημεῖα ἐν ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ ἄστροις,
καὶ ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴ (=στενοχώρια) ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ
ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου,
ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου
καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ·
αἱ γὰρ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται»

Εκ του κατά Λουκά Ευαγγελίου (21, 25-26)



Carravagio “Medusa” (1597), Galleria Uffizi, Florence



http://www.youtube.com/watch?v=EndBMRj1UBc



When all you have left are your memories
And diamonds and pearls for company
I'll be sailing to St. Lucia on the ocean breeze
With the moon and my scars for company

In your bedroom you keep an iron cage
Where a blackbird sings her freedom song
For you know the true value of keeping slaves
They sing the saddest of songs

Medusa you robbed me of my youth
Abandoned me on the tropic of solitude
Seducer of the shipwrecked and forlorn
You told me to undress
Then crowned my head with thorns

Medusa you robbed me of my youth
Abandoned me on the tropic of solitude
Seducer of the shipwrecked and forlorn
You told me to get dressed
Then turned my heart to stone

ΥΓ1. Η Μέδουσα (<μέδω= φροντίζω, κυριαρχώ) στην ελληνική μυθολογία ήταν μία από τις τρεις Γοργόνες. Λέγεται πως ήταν τόσο όμορφη που ο Ποσειδώνας μεταμορφώθηκε σε άλογο, για να σμίξει μαζί της στον ιερό χώρο της Αθηνάς. Η θεά εξοργισμένη με το γεγονός μεταμόρφωσε τη Μέδουσα σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε από το φόβο. Τελικά τη σκότωσε ο Περσέας, με την βοήθεια της Αθηνάς και έδωσε το κεφάλι της στη θεά, η οποία το τοποθέτησε στην ασπίδα της για να προκαλεί τον φόβο.

ΥΓ2. Για τη ζωή του Carravagio μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.19880

[apri]

Γι' αυτά που έρχονται...


ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ-ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ

"Κάθε είκοσι - τριάντα χρόνια τα θηρία του συστήματος βγαίνουν απ' τους Οίκους τους
κι αρχίζουν τον Μεγάλο Θερισμό.

Στην πολιτική οικονομία οι θερισμοί αυτοί ονομάζονται κρίσεις.
Ενίοτε καταλήγουν σε πόλεμο, όπως η κρίση του 1929-30-33 στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ενίοτε εκτονώνονται μέσα από μια γιγάντια κεφαλαιακή αναδιάταξη, όπως η κρίση του 1973,
ή ανατρέπουν τη φορά της Ιστορίας, όπως επίσης η ίδια κρίση του 1973 όταν έστρεψε τις κοινωνίες προς τα δεξιά,
με την εμφάνιση της Θάτσερ και των «Ρηγκανόμικς» -τη δεκαετία του 1980-
πρελούδιο της συντηρητικής αντεπανάστασης των ακροδεξιών νεοφιλελεύθερων
που κρατάει απ' το 1990 ώς σήμερα...

Το ίδιο και η τρέχουσα κρίση, αυτή που ξεκίνησε απ' τις ΗΠΑ το 2007-2008
χωρίς να μπορεί ουδείς σήμερα να προβλέψει αν θα εκτονωθεί πάλι
με μια γιγάντια αναδιάταξη κεφαλαίων, θέσεων, εθνών και κρατών
ή αν θα οδηγήσει σε πολέμους, είτε περιφερειακούς είτε ακόμα και σε μια γενικευμένη σύρραξη.

Ομως, έτσι ή αλλιώς κάθε κρίση, είτε εκείνη του 1929 είτε η σημερινή του 2008,
προκαλεί τεράστια ανακατανομή των εισοδημάτων, πάντα εις βάρος των φτωχών
εκτός από εκείνες τις κρίσεις που οδήγησαν σε επαναστάσεις.

Ο Μεγάλος Θερισμός είναι πάντα για τους πολλούς
η αφαίρεση όσων επί χρόνια και με πολλούς αγώνες έχουν κατακτήσει
και η επαναφορά της ζωής τους στην αφετηρία της -στο φτου ξανά κι απ' την αρχή.
Των ίδιων ή των προγόνων τους."


Aπόσπασμα από το σημερινό άρθρο του Στάθη στην Ελευθεροτυπία
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=320673