Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Έρως και Ψυχή

Όταν ο αθάνατος Έρως αγάπησε τη θνητή Ψυχή η ζωή του δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια.
Αλλά και η Ψυχή θα έπρεπε να παλέψει, για να τον πείσει για τον έρωτά της και να κερδίσει την αθανασία της…

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το σχετικό παραμύθι από τις «Μεταμορφώσεις» του Απουλήιου, του ποιητή που έζησε στη σημερινή Αλγερία πριν από πολλά πολλά χρόνια ((123 - 170 μΧ):
http://resalto.blogspot.com/2007/02/blog-post_24.html




      ANTONIO CANOVA, Έρως και Ψυχή (μεταξύ 1787-1793, Mουσείο Λούβρου, Παρίσι)

 
«Δεν κοίταξα τίποτε άλλο στην υπόλοιπη αίθουσα. Επέστρεψα πολλές φορές και ,την τελευταία, φίλησα την μασχάλη της ημιλιπόθυμης γυναίκας, που στρέφει προς τον Έρωτα τα μακριά μαρμάρινα χέρια της. Και το πόδι! Και το κεφάλι! και το προφίλ της! Συγχωρέστε με, αλλά μετά από πολύν καιρό ήταν το μόνο αισθησιακό φιλί μου. Ήταν κάτι περισσότερο απ΄αυτό. Φιλούσα την ίδια την ομορφιά.”                      
                                                                                         
                                                                                         (Gustave Flaubert, Γάλλος λογοτέχνης, 1821-1880)



Και να ακούσουμε και ένα παραδοσιακό ερωτικό τραγούδι από τα Επτάνησα.

Ερμηνεύει το ντουέτο "Μνηστήρες": Τάσος Ζαφειρίου (μπουζούκι , κιθάρα , μαντολίνο και τραγούδι), Βαγγέλης Μιχαλάτος (κιθάρα , τραγούδι).
Μαζί τους στο ακορντεόν ο Στέλιος Τσουκάτος.


http://www.youtube.com/watch?v=3EoRn6D90kg&feature=rec-LGOUT-exp_stronger_r2-2r-19-HM


Μενεξέδες και ζουμπούλια
και θαλασσινά πουλιά
αν τη δείτε την καλή μου
χαιρετίσματα πολλά...
Η κιθάρα μου να σπάσει
και τα τέλια να κοπούν
και τα χέρια που την παίζουν
μες στη μαύρη γη να μπουν.

Πες μου γιατί σαν ξένο με κοιτάς,
δεν είμ' εγώ εκείνος π' αγαπούσες;
με λάτρευες - με λάτρευες πιστά
και με αγνοφιλούσες.

Τι ωραία πουν' τα βράδια
μια βαρκούλα με πανί
ένας νέος ν' ακομπανιάρει
και μια νέα να τραγουδεί...
Πες μου τη δασκάλισσά σου
που σε μάθαινε χορό
και σταυρώνεις τα ποδάρια
σαν την πάπια στο νερό

Πες μου γιατί σαν ξένο με κοιτάς,
δεν είμ' εγώ εκείνος που αγαπούσες;
με λάτρευες - με λάτρευες πιστά
και με αγνοφιλούσες.

Αν εσύ δε μου το δώσεις
το φιλί που σου ζητώ
από κει κι ας με περάσουν
απ' την πόρτα σου νεκρό.
Μενεξέδες και ζουμπούλια
και θαλασσινά πουλιά
αν τη δείτε την καλή μου
χαιρετίσματα πολλά.....!!!

[PDE ads]

[rozy4]

Va', pensiero (Nabucco) - G.Verdi

Va', pensiero, sull'ali dorate.
Va', ti posa sui clivi, sui coll,
...

και σε μετάφραση οι στίχοι

Go, thought, on golden wings
Go and rest on rises and hills
Where the sweet and soft
Air of the native land is to breath!
Greet the shores of Jordan River,
The destroyed towers of Sion.
Oh, my country, beautiful and lost!
Oh remembrance, so dear and fated.

Golden harp of the prophetic poets
Why do you hang, dumb, from the willow?
You renew memories in our breasts,
Talking about the time that once was.
Oh, like Solima to the fates
You draw a sound of crude mourning,
May the Lord inspire you to a concert
That may give virtue to the suffering.

http://www.youtube.com/watch?v=snvHpFRO0hA

στην domenica, τον paraxenos και τη Βoldini. Mπορεί να αργώ αλλά δεν ξεχνώ

[συννεφούλα]

@rozy4, χάρισέ το μου κι εμένα! Ο Βέρντι είναι από τους αγαπημένους μου συνθέτες και το Ναμπούκο το άκουγα συχνά όταν ήμουν μικρή.

Σχετικά με την Ὄπερα «Ναμποῦκο» τοῦ Ἰωσὴφ Βέρντι (1813-1901)

Ἡ πρώτη ἐπιτυχημένη ὄπερα τοῦ Βέρντι, τὸ Ναμποῦκο (Ναβουχοδονόσωρ), συνετέθη στὰ 1842. Σχετίζεται μὲ τὴν βιβλικὴ ἱστορία τῆς αἰχμαλωσίας τῶν Ἑβραίων στὴν Βαβυλώνα, τὸν 6ο αἰ. π.Χ. Στὸ ἔργο, τὸ χορικὸ «Πέτα σκέψη» (παράφραση τοῦ Ψαλμοῦ 136) τραγουδιέται ἀπὸ τοὺς ἐξορίστους στὶς ὄχθες τοῦ Εὐφράτη, ὡς θρῆνος γιὰ τὴν ἀπώλεια τῆς πατρίδας τους.

Τὸ κομμάτι σύντομα ἔγινε δημοφιλὴς ὕμνος γιὰ τὸν Ἰταλικὸ λαό, ἐκφράζοντας τὴν σφοδρή τους ἐπιθυμία γιὰ ἐλευθερία ἀπὸ τὴν Αὐστριακὴ κατοχή:

Περὶ τὰ 1815, ἡ Αὐστρία κατέλαβε τὴν Βόρεια Ἰταλία, τὴν Λομβαρδία συγκεκριμένα. Δὲν ἀντελήφθησαν πολλὰ καθὼς συγχέονταν ἀπὸ τὴν ἐμμονὴ τῶν Ἰταλῶν μὲ τὴν μουσική, εἰδικὰ μὲ τὸ «Πέτα σκέψη» τοῦ Ἰωσὴφ Βέρντι. Τὸ θεωροῦσαν γουστόζικο, ἀλλὰ τὸ παρέβλεψαν ἐκείνη τὴν ἐποχή. Στοὺς δρόμους, τοὺς τοίχους, ἔβρισκαν χαραγμένη ὴ βαμμένη τὴν λέξη VERDI. Ἔτσι, νόμιζαν πὼς ὅλοι ἦσαν ὁπαδοὶ τοῦ συνθέτη. Στὴν πραγματικότητα, αὐτὴ ἡ λέξη ἦταν κλήση γιὰ ἐθνικὸ φρόνημα καὶ προσέβλεπε στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἰταλῶν, ἀλλὰ ἴσως ἀκόμη περισσότερο στὴν ἐπανένωση τῆς Λομβαρδίας. Αὐτὸ συνέβαινε ἐπειδὴ τὸ σύνθημα VERDI ὑπῆρξε ἀκρωνύμιο τῆς φράσης Vittorio Emmanuele Re d᾿Italia. (Βίκτωρ Ἐμμανουήλ, Βασιλεὺς Τῆς Ἰταλίας).

Ὅταν τὸ φέρετρο τοῦ Βέρντι μεταφερόταν πρὸς τὸ κοιμητήριο, στὰ 1901, πλῆθος λαοῦ, ὑπὲρ τῶν 25000, ἄρχισαν αὐθορμήτως νὰ τραγουδοῦν κατὰ τὴν διαδρομὴ τὸ ἐν λόγῳ χορικό.

Αὐτὸ τὸ ἐκλεκτό, πολὺ συγκινητικὸ κομμάτι τοῦ Ἰωσὴφ Βέρντι ἔχει ἐνορχηστρωθεῖ καὶ ἀποδοθεῖ ἀπὸ μεγάλο ἀριθμὸ σπουδαίων τραγουδιστῶν καὶ ἐπαγγελματικῶν χορωδιῶν, σὲ διάφορα στύλ, ἀπὸ πὸπ ἕως ὄπερα. Ἕνα μικρὸ δεῖγμα καλλιτεχνῶν ποὺ ἀπέδωσαν τὸ ἄσμα αὐτό, εἶναι ὁ Albano Carisi, ἡ Dame Jane Sutherland, ὅπως ἐπίσης καὶ ντουέτα: ἕνα ἦταν ὁ Lucio Dalla καὶ ὁ Luciano Pavarotti καὶ ἕνα ἄλλο ὁ Zucchero καὶ ἡ Sinead O᾿Connor.

Απόδοση στα ελληνικά

Πάρε σκέψη φτερὰ χρυσωμένα,
στῆς πατρίδας μας πέτα τὰ ἱερά,
ὅπου ρυάκια κυλοῦν μαγεμένα
ὅπου οἱ αὖρες πνέουν γλυκὰ παντοτεινά!
Στοῦ Ἰορδάνου τὶς ὄχθες χαιρέτα,
τῆς Σιὼν τὰ ἐρείπια τὰ θλιβερά.
Στὴν πατρίδα ὦ σκέψη μας πέτα
ν᾿ ἀσπαστεῖς τὰ χώματα τὰ ἱερά!
Ἅρπα ψάλε ξανὰ γιὰ τὴ γῆ μας·
γιατί μένεις βουβὴ ξεχασμένη;
Παρηγόρα τη δόλια ψυχή μας,
διηγήσου μία δόξα παλιά!
Ἂς ἠχήσει ὁ θρῆνος σου πέρα,
γιὰ ἕνα ἔθνος ποὺ ζεῖ στὴ σκλαβιά·
ἂς ἐμπνεύσει ὁ Κύριος μία μέρα
τοῦ λαοῦ σου νὰ ψάλεις τὴ λευτεριά!


http://users.uoa.gr/~nektar/arts/music/giuseppe_verdi_va_pensiero.htm

[apri]

ΤΟ ΦΙΛΗΜΑ


«Τραγούδι βασισμένο σε μελωδία ιταλικής καντάδας του 19ου αιώνα.

Η ελληνική παραλλαγή του τραγουδιού είναι βασισμένη στο ποίημα του Γεωργίου Ζαλοκώστα «Το Φίλημα» που το εξέδωσε το 1851.

Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε στο δραματικό ειδύλλιο του Δημητρίου Κορομηλά «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» το έτος 1891, με πιθανότητα να έχει ενορχηστρώσει μουσικά το κομμάτι ο Γεώργιος Λαμπίρης. Την αρχική  μουσική ενορχήστρωση του κομματιού ενδέχεται να την έχει κάνει και ο Παύλος Καρρέρ, διότι βάσει των πηγών τον Απρίλιο του 1875 υπέβαλε οκτώ τραγούδια στον "Ολυμπιακό Μουσικό Αγώνα" του Ζαππείου Κληροδοτήματος, μέσα στα οποία περιλαμβάνεται και «Το φίλημα» του Ζαλοκώστα. Το τραγούδι έγινε ευρύτατα γνωστό και αγαπητό λόγω της μεγάλης αποδοχής που είχε από το θεατρόφιλο κοινό.

Το έτος 1903 τραγουδήθηκε για πρώτη φορά στη σεφαραδίτικη* διάλεκτο από το ανέβασμα του δραματικού ειδυλλίου του Κορομηλά στη Σμύρνη από εβραϊκό θίασο.

Το έτος 1932 ανέβηκε η κινηματογραφική εκδοχή του έργου, το κομμάτι ενορχήστρωσε ο Διονύσιος Λαυράγκας και το τραγούδησε ο Δημήτριος Ζάχος.»

( Η παρουσίαση από το :  http://kanellatou.gr/el/moysiko-arxeio/lyrics/item/1071-elafra-entechna-to-filima.html)


Νικηφόρος Λύτρας (1832-1904), Το φίλημα, πριν το 1874,  Συλλογή Ιδρύματος Κουτλίδη.




Η κλασική ερμηνεία του Δημήτρη Ζάχου. Το βίντεο ξεχωρίζει και για τις φωτογραφίες από μια Ελλάδα που έφυγε…
http://www.youtube.com/watch?v=0C3fWmBHIcI&feature=related


Και η πολύ ιδιαίτερη σεφαραδίτικη* εκδοχή της από διαφορετικούς καλλιτέχνες:

-από την Αλίκη Καγιαλόγλου   
http://www.youtube.com/watch?v=yyqzOOMBNAg&playnext=1&list=PL92299BE772E21FE3

-από την Ισραηλινή Jasmin Levy με τον πατέρα της  http://www.youtube.com/watch?v=XUUHo0e8KTc
 



Μια  βοσκοπούλα  αγάπησα  μια  ζηλεμένη  κόρη,
και  την  αγάπησα  πολύ  ήμουν  αλάλητο  πουλί,
ήμουν αλάλητο  πουλί  δέκα χρονών αγόρι.
------
Μια  μέρα  που  καθόμαστε  στα  χόρτα  τ’  ανθισμένα,
Μάρω  ένα  λόγο  θα  σου  πω  Μάρω  της  είπα  σ’  αγαπώ,
Μάρω  της  είπα  σ’  αγαπώ  τρελαίνομαι  για  σένα.
------
Από  τη  μέση  μ’  άρπαξε  με  φίλησε  στο  στόμα,
και  μου  ‘πε  για  αναστεναγμούς  για  της  αγάπης  τους  καημούς,
για  της  αγάπης  τους  καημούς  είσαι  μικρός  ακόμα.
------
Μεγάλωσα  και  τη  ζητώ  μ’  άλλον  ζητάει  η  καρδιά  της,
και  με  ξεχνάει  τ’  ορφανό  εγώ  όμως  δεν  το  λησμονώ,
εγώ  όμως  δεν  το  λησμονώ  ποτέ  το  φίλημά  της.


ΥΓ. Περισσότερα για τους Σεφαραδίτες εδώ:
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.msg120674#msg120674

[PDE ads]

[apri]

  Ο Robert Burns και το κόκκινο τριαντάφυλλο
 

Ο R. Burns (25 Ιανουαρίου 1759 – 21 Ιουλίου 1796) θεωρείται εθνικός ποιητής της Σκωτίας. Τον αποκαλούν μάλιστα «Βάρδο της Σκωτίας». Γενάρχης του ρομαντισμού στη χώρα, άφησε εποχή για τη θυελλώδη ερωτική του ζωή. Γενικά ήταν πολύ φιλελεύθερο πνεύμα και υπήρξε πρόδρομος του σοσιαλισμού στη χώρα του.

 
Όταν κάποτε ρώτησαν τον Μπομπ Ντύλαν ποιοι στίχοι είχαν τη μεγαλύτερη δημιουργική επίδραση πάνω του, εκείνος απάντησε χωρίς ενδοιασμό:
"«Α red, red rose» του Robert Burns."

Πράγματι, αυτό θεωρείται το πιο σπουδαίο έργο του. Ας δούμε όμως τι λένε για την ιστορία του συγκεκριμένου ποιήματος (http://taniva.blogspot.com/2009/12/red-red-rose.html ) :

«Αλλάζοντας και βελτιώνοντας έναν "αποχαιρετισμό" που είχε γράψει ένας υπολοχαγός στην αγαπημένη του και συνδυάζοντάς τον με έναν άλλο "αποχαιρετισμό" που είχε ανακαλυφθεί σε ένα παλιό ανθολόγιο, έγραψε το 1794 το "A red, red rose" ένα ποίημα που βγάζει μεγάλης έντασης και διάρκειας συναισθήματα.

Το ποίημα παρόλο που κακολογήθηκε από τους επικριτές του, εξακολουθεί να θεωρείται από τις αγαπημένες δημιουργίες του, ένα μικρό αριστούργημα που δίνει μια περιεκτική περιγραφή της αληθινής αγάπης με εξαιρετικές στιγμές όπως αυτή που παρομοιάζει την αγάπη του με ένα μικρό, εύθραυστο, όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο ή αυτή που λέει ότι η αγάπη του θα υπάρχει μέχρι να στεγνώσουν οι θάλασσες και τα βράχια λιώσουν απ' τον ήλιο.

'Έγινε τραγούδι καθώς ντύθηκε με μια χορευτική μελωδία βασισμένη στον παραδοσιακό σκωτσέζικο ρυθμό "Strathspey". Το Strathspey αναφέρεται τόσο στον τύπο της μελωδίας όσο και στον τύπο του χορού και έχει ονομαστεί έτσι από την ομώνυμη περιοχή της Σκωτίας.»


Εδώ μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι ερμηνευμένο από τον Andy M. Stewart, βλέποντας πίνακες της εποχής με τοπία της Σκωτίας, αλλά και μερικές από τις αγαπημένες του ποιητή:
http://www.youtube.com/watch?v=cBCQMWMbeMU



A Red, Red Rose

O, my Luve's like a red, red rose,
That's newly sprung in June.
O, my Luve's like a melodie
That's sweetly play'd in tune.

As fair as thou, my bonnie lass,
So deep in luve am I;
And I will love thee still, my dear,
Till a' the seas gang dry.

Till a' the seas gang dry, my dear,
And the rocks melt wi' the sun:
I will love thess till, my dear,
While the sands o' life shall run:

And fare thee well, my only luve!
And fare thee weel, a while!
And I will come again, my luve,
Tho' it ware ten thousand mile.   

Μετάφραση:

Ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο

Η αγάπη μου είναι ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο,
που πρωτανθίζει τον Ιούνη.
Η αγάπη μου είναι μελωδία
γλυκού σκοπού που απλώνεται.

Κι όσο όμορφη είσαι, κοπελιά,
τόσο μ’ έχεις μαγέψει.
Παντοτινά θα σ’ αγαπώ,
ώσπου η θάλασσα να στερέψει.

Ώσπου όλες οι θάλασσες να στερέψουν, αγάπη μου,
και οι βράχοι να λιώσουν με τον ήλιο!
Θα σ΄ αγαπώ για πάντα, ναι,
σαν θα κυλά η ζωή μου.

Και έχε γεια τώρα αγάπη μου,
μοναδική μου αγάπη!
Μα θα γυρίσω αγάπη μου,
και από της γης την άκρη!

( H μετάφραση από: http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=2375.0#ixzz1DIzfNC6A )



Κάθε χρόνο στις 25 Ιανουαρίου, βραδιά της γέννησής του, σε όλη την Σκωτία διοργανώνονται τα λεγόμενα Burns Suppers (Δείπνα του Μπερνς) όπου κεντρικός λόγος της βραδιάς (λεγόμενος Immortal Memory) είναι μία ανάλυση, πριν από την πρόποση στην Αθάνατη Μνήμη του.

Εδώ μπορείτε να πάρετε μια γεύση: http://www.youtube.com/watch?v=pfRs4gviLzw&feature=player_embedded#

[apri]

O ΟΡΚΟΣ

«Πέρασαν τὰ Χριστούγεννα, τελειώθηκε τὸ μυστήριο, ἔγινε ἡ σωτηρία, καὶ τὸ Βασιλόπουλο δὲν ᾖρθε νὰ πάρη τὴν Λουλούδω! Οἱ βάρβαροι εἶχαν πάρει σκλάβο τὸ Βασιλόπουλο. Τὸ φουσάτο του εἶχε νικήσει στὴν ἀρχή, τὰ φλάμπουρά του εἶχαν κυριέψει μὲ ἀλαλαγμὸ τὰ κάστρα τῶν βαρβάρων. Τὸ Βασιλόπουλο εἶχε χυμήξει μὲ ἀκράτητην ὁρμή, ἀπάνω στὸ μούστωμα καὶ στὴ μέθη τῆς νίκης. Οἱ βάρβαροι μὲ δόλο τὸν εἶχαν αἰχμαλωτίσει!

Τὰ δάκρυα τῆς κόρης ἐπίκραναν τὸ κῦμα τ᾿ ἁρμυρό, οἱ ἀναστεναγμοί της ἐδιαλύθηκαν στὸν ἀέρα, κ᾿ ἡ προσευχή της ἔπεσε πίσω στὴ γῆ, χωρὶς νὰ φθάση στὸ θρόνο τοῦ Μεγαλοδύναμου. Ἕνα λουλουδάκι ἀόρατο, μοσχομυρισμένο, φύτρωσε ἀνάμεσα στοὺς δυὸ αὐτοὺς βράχους, ὁποὺ τὸ λὲν Ἀνθὸς τοῦ Γιαλοῦ, ἀλλὰ μάτι δὲν τὸ βλέπει.

Καὶ τὸ Βασιλόπουλο, ποὺ εἶχε πέσει στὰ χέρια τῶν βαρβάρων, ἐπαρακάλεσε νὰ γίνῃ Σπίθα, φωτιὰ τοῦ πελάγους, γιὰ νὰ φτάση ἐγκαίρως, ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ γεννᾶται ὁ Χριστός, νὰ φυλάξη τὸν ὅρκο του, ποὺ εἶχε δώσει στὴ Λουλούδω.

Μερικοὶ λένε, πῶς τὸ Ἄνθος τοῦ Γιαλοῦ ἔγινε ἀνθός, ἀφρὸς τοῦ κύματος. Κ᾿ ἡ Σπίθα ἐκείνη, ἡ φωτιὰ τοῦ πελάγου ποὺ εἶδες, Μάνο, εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Βασιλόπουλου, ποὺ ἔλιωνε, σβήσθηκε στὰ σίδερα τῆς σκλαβιᾶς, καὶ κανεὶς δὲν τὴν βλέπει πιά, παρὰ μόνον ὅσοι ἦταν καθαροὶ τὸν παλαιὸν καιρόν, καὶ οἱ ἐλαφροΐσκιωτοι στὰ χρόνια μας». 

Aπό το "Άνθος του γιαλού" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

David Jay Spyker "Waiting for the Light", Private Collection: Saugatuck, Michigan

Ένα από τα πρώτα τραγούδια που είχε γράψει ο Φοίβος Δεληβοριάς, όταν ήταν 16 χρονών, αν δεν κάνω λάθος.
Ερμηνεύουν: Φοίβος Δεληβοριάς & Ελένη Τσαλιγοπούλου


Ο όρκος

http://www.youtube.com/watch?v=khUJy-IFMP8

Ορκίζομαι στης κερασιάς τα χείλια τα βαμμένα
 πως θα χτιστώ στα κύματα αν φύγεις από μένα
Θα ξεριζώσω τα φιλιά θα καταπιώ τα πάθη
και μοναχή θα καρφωθώ, αστέρι μου στης πίκρας μου τ' αγκάθι.

Κι ορκίζομαι στο πέλαγος πως αν εγώ σ' αφήσω
 θα ξαπλωθώ στην αμμουδιά και σαν γραφή θα σβήσω
Κι η σκόνη μου θα σκορπιστεί στη γη απ' άκρη σ' άκρη
να μπει και στα ματάκια σου, (ωραία μου) να κλαις δικό μου δάκρυ . . .

[apri]

  ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ

«Με πήγαν πίσω εις το κάστρο, άλλη βολά να με χαλάσουνε, και μ' έβαλαν σ ένα μπουντρούμι.
Και ήμαστε εκατόν ογδόντα άνθρωποι.
Και ήταν σάπιο ψωμί μέσα και μαγαρίζανε απάνου 'σ το ψωμί, ότι αλλού δεν είχαμε τόπον.
Και η ακαθαρσία εκείνη και τα χνώτα έκαναν μίαν βρώμα, οπού δεν είναι 'στην γης άλλη χειρότερη.
Και από την κλειδωνότρυπα της πόρτας βαίναμε τη μύτη μας και παίρναμε αγέρα.

Και μόριχναν εμένα ξύλο και παιδεμούς πλήθος, και αφού πήγαν να με χαλάσουνε.
Και από τα χτυπήματα επρίστηκε το σώμα μου και καντήλιασε και ήμουν εις θάνατο.

'Εταξα αρκετά χρήματα ενού Αρβανίτη να βγω να με ιδή γιατρός και να πάρω και γιατρικά και τα χρήματα.
Μου δίνει έναν Τούρκον να πάμε εις το σπίτι μου.
Καθώς πηγαίναμε 'σ τον δρόμον, πήγαινα κρατώντας και πολύ κουτζαίνοντας και βογγώντας.

Ο Τούρκος, βόδι θεοτικόν, και παντήχαινε θα μου βγη η ψυχή μου - δεν ήξερε ότ' είναι βαθιά…»

Από τα «Απομνημονεύματα» του Στρατηγού Μακρυγιάννη

Φρανσίσκο Γκόγια, «Οι τουφεκισμοί της 3ης Μαΐου 1808», (1814)

Άλλοτε οι εχθροί είναι ξένοι, άλλοτε έχουν το ίδιο αίμα,
άλλοτε είναι ο ίδιος σου ο εαυτός που στήνει εμπόδια μπρος σου.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο άνθρωπος συνεχίζει να παλεύει γι’ αυτό που ονειρεύεται,
θα ισχύει πάντα η σολωμική ρήση «η δύναμη σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος»
ή ο συνήθης χαιρετισμός που αντήλλασσαν συνθηματικά οι αντάρτες στα βουνά:
«Ψυχή βαθιά»….

Και να ακούσουμε και ένα τραγούδι από την ομώνυμη ταινία ("Ψυχή βαθιά") του Παντελή Βούλγαρη.

Έρημα βουνά

Στίχοι-μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Ερμηνεία: Γιάννης Αγγελάκας, Ειρήνη και Παναγιώτα Κολιούση, Ευαγγελία,Παρασκευή και Χριστίνα Γκόγκου

http://www.youtube.com/watch?v=lqCET45Dm6c&NR=1


Ερημα βουνά
Αστρα σκοτεινά
Που ήσυχα η καρδιά σας κλαίει
Σας ακούω κρυφά
Σας μετράω ξανά
Κι η φωτιά μου σιγοκαίει

YΓ. Μάρκο, στις δύσκολες στιγμές ο άνθρωπος έχει ανάγκη από γερά στηρίγματα
και τα γερά στηρίγματα, καλώς ή κακώς, βρίσκονται αυτήν τη στιγμή σ
τις πινακοθήκες, στα μουσικά και λογοτεχνικά αρχεία και στις λοιπές γκαλερί.
Αν μη τι άλλο, βρισκόμαστε σε εκπαιδευτικό forum και όχι σε ραδιοφωνικό σταθμό,
για να βάζουμε μόνο παραγγελιές (όχι ότι με "χαλάνε" κι αυτές).
Αυτοί άλλωστε ήταν και οι βασικοί όροι
πάνω στους οποίους στηρίχθηκε το θέμα της "Μουσικής" από την πρώτη του σελίδα.
Άλλο ότι στην πορεία, κάποιοι λοξοδρόμησαν...
Συμφωνώ, όμως, με όσα λες για το πρόβλημα του μεγέθους των εικόνων.

[apri]

Steal Away

Τα  spirituals είναι ένα είδος λαϊκού, "μαύρου", αφρο-αμερικάνικου τραγουδιού με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Τα σπιρίτσουαλς συνδέονται παραδοσιακά τόσο με τα μπλουζ όσο και με την τζαζ μουσική και αποτελούν κυρίως έκφραση της θρησκευτικής πίστης.

Είναι γνωστό ότι πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της τζαζ έπαιξε η θρησκευτικότητα των νέγρων. Η νέα θρησκεία ήταν ένα μέσο που μπορούσε να προσφέρει λυτρωτική διέξοδο και ελπίδα στους δούλους. Οι νέγροι παρατήρησαν μια μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στη δική τους καταπίεση και την καταπίεση των Εβραίων της Βίβλου.

Καθώς από την Αφρική είχαν φέρει το μουσικό ένστικτό τους και τη δυνατότητα να συνθέτουν αυθόρμητα απλές μελωδίες, ήταν φυσικό να εκφράσουν την ελπίδα τους στο Θεό με θρησκευτικά τραγούδια. Τα λόγια σ' αυτές τις μελωδίες είναι συχνά παρμένα από χωρία της Βίβλου, όπου θριαμβεύει τό καλό.

( http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%B9%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CF%82 )



Ένα διάσημο spiritual  είναι το Steal Away, το οποίο τραγουδούσε ένας σκλάβος από τη Βιρτζίνια, ο Nat Turner(1800–1831), ο οποίος οργάνωσε την επανάσταση των σκλάβων ενάντια στους ιδιοκτήτες τους και το χρησιμοποιούσε ως σινιάλο, για να τους ειδοποιήσει: Steal away, δηλ. φύγε μακριά, ήσυχα και κρυφά, σαν τον κλέφτη.
Η επανάσταση απέτυχε, ο Νατ εκτελέστηκε και το όνομά του απαγορεύτηκε να αναφέρεται από τους υπόλοιπους σκλάβους. Ωστόσο, οι σκλάβοι βρήκαν τρόπο να τον μνημονεύουν σε άλλο τραγούδι.

Ας το ακούσουμε από δυο κορυφαίους ερμηνευτές, τη Mahalia Jackson και τον Nat King Cole.

http://www.youtube.com/watch?v=-O5hz5KnSdc&feature=related

Steal away, steal away!
Steal away to Jesus!
Steal away, steal away home!
I ain’t got long to stay here!
My Lord calls me!
He calls me by the thunder!
The trumpet sounds in my soul!
I ain’t got long to stay here!
My Lord, he calls me!
He calls me by the lightning!
The trumpet sounds it ina my soul!
I ain’t got long to stay here!

[apri]

Η Λατέρνα και ο Αρμάος

«Η λατέρνα είναι σαν την γυναίκα. Για να γεννήσει θέλει έρωτα. Θέλει αγάπη. Έχει τα μυστικά της, τα κέφια της, τις ακεφιές της, τα κουμπιά της, τους μπελάδες της, τις γλύκες της…

Αυτή είναι η λατέρνα. Βλέπεις αυτά τα καρφάκια, που είναι επάνω στον κύλινδρο; Εδώ είναι όλο το μυστικό: Πώς θα καρφώσεις τα καρφάκια… Κάθε καρφάκι είναι μια νότα… Αν το καρφώσεις πιο βαθειά απ’ ότι πρέπει, ή πιο λοξά, σκοτώνεις το τραγούδι…

Κατάλαβες τώρα πώς γίνεται; Τα καρφάκια κάνουν τη δουλειά που κάνουν τα δάχτυλα στο πιάνο. Χτυπάνε τις νότες και βγαίνει το τραγούδι. Κάθε τραγούδι, για να γραφτή πάνω στον κύλινδρο θέλει πάνω – κάτω 80 καρφάκια. Καθένα, όμως, πριν καρφωθεί θέλει τη σκέψη του. Και προπαντός αγάπη. Γράφ' το αυτό, αν δεν το 'γραψες…

Ο Πλέσσας λέει πως η λατέρνα δεν θέλει τέχνη. Γυρίζεις, λέει, την μανιβέλλα και παίζει. Λοιπόν, εντάξει. Τότε και το πικ – απ δεν θέλει τέχνη. Βάζεις την πρίζα και παίζει… Για να παίξει όμως, πρέπει νάχης γράψει μουσική…»



Απόσπασμα από συνέντευξη του Νίκου Αρμάου στον Φρέντυ Γερμανό που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Εικόνες" το 1966.   ( http://www.armaoslaterna.gr/default.asp?static=60 )

Νίκος Αρμάος, ο βασιλιάς της λατέρνας (la torno= αυτό που γυρίζει)



Και να ακούσουμε και ένα κομμάτι από τα χεράκια του Αρμάου
http://www.youtube.com/watch?v=qgjBZWxoGFo&feature=related

[apri]

Πολύ ωραία τα όσα μας είπες. Να συμπληρώσω κάτι. Τη λατέρνα τη λέγανε αλλιώς και "ρομβία", διαβάζοντας έτσι την ιταλική μάρκα "POMPIA", που συχνά ήταν γραμμένη πάνω της.

H λατέρνα και η ρομβία δεν ήταν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η ρομβία ήταν παλαιότερος τύπος λατέρνας, έμοιαζε λίγο με το πιάνο και ήταν τροχήλατη, σε αντίθεση με τη λατέρνα που την κουβαλούσαν.



Ιδού και μια φωτογραφία της ρομβίας, για να καταλάβεις τι εννοώ.



Εδώ η γνωστή λατέρνα

[apri]

ΖΑΚΥΝΘΙΝΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ

Με αναγεννησιακές φορεσιές, μάσκες και έντονη σφραγίδα των Βενετών.





Και μια παραδοσιακή αποκριάτικη κανταδούλα.


Η ΔΟΥΛΑ

http://www.youtube.com/watch?v=HuqgvOuxUA8&feature=related

ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΤΙ ΕΠΑΘΑ ΣΤΟ ΤΖΑΝΤΕ ΜΕ ΜΙΑ ΔΟΥΛΑ
ΠΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΜΠΛΕΞΩ Σ'ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ 'ΚΑΨΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΟΥΛΑ

ΤΗΝ ΕΓΛΕΠΑ ΜΕ ΗΓΛΕΠΕ ΤΗΝ ΘΩΡΙΑ ΜΕ ΘΩΡΟΥΣΕ
ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΔΕΝ Μ'ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΣΕ

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΚΑΙ ΤΣΗ 'ΚΛΕΙΣΑ ΤΟ ΜΑΤΙ
ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΜΟΥ ΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΧΩΡΙΑΤΗ

ΩΣΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΑΤΑΦΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΡΕΓΑΡΙΑ
ΕΚΕΙΝΗ ΕΨΟΦΑΕ ΓΙΑ ΜΕ ΜΑ ΕΓΩ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

ΚΑΡΝΑΒΑΛΑΚΙ ΗΤΑΝΕ ΚΑΙ ΠΙΕΣ ΤΑ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ
ΚΑΙ ΛΕΙΠΑΝΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΙ ΗΤΑΝΕ ΜΟΝΑΞΙΑ

ΚΑΙ ΛΕΙΠΑΝΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΙ ΗΤΑΝΕ ΜΟΝΑΧΟΥΛΑ
ΤΟΤΕ ΚΙ ΕΓΩ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΩ ΤΗ ΔΟΥΛΑ

ΠΗΓΑΙΝΩ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΣΗ ΚΟΥΡΤΑΛΩ ΠΡΟΒΑΙΝΕΙ
ΤΣΗ ΛΕΩ ΚΑΤΕΒΑ ΑΝΟΙΞΕ ΜΑ ΗΤΑΝΕ ΑΜΠΑΡΟΜΕΝΗ

ΚΑΤΡΑΒΑΛΟΝΩ ΕΝΑ ΣΧΟΙΝΙ ΣΤΑ ΑΡΧΟΝΤΙΚΑ ΜΟΥΤΣΑΡΩ
ΚΑΙ ΤΣΗ ΤΟ ΔΙΝΩ ΤΟ ΦΙΛΙ ΚΑΙ ΤΗΝΕ ΗΜΠΡΑΤΣΑΡΩ

ΚΑΙ ΠΗΓΑΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΣΑΜΕ ΣΕ ΚΑΝΑΠΕ ΜΕ ΣΟΥΣΤΑ
ΚΑΙ ΟΛΗΝΥΧΤΙΣ ΕΚΑΝΑΜΕ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΑ ΓΟΥΣΤΑ

ΒΡΑΔΙΑΣΜΑΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ ΠΡΟΒΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΦΕΝΤΑΔΕΣ
ΚΑΙ ΜΕΝΑΝΕ ΜΕ ΠΙΑΣΑΝΕ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΟΙ ΚΡΥΑΔΕΣ

ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΟ ΔΕΞΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΜΠΟΥΖΑΝΙ
ΦΟΝΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΕΡΙΠΟΛΟ,ΕΡΧΕΤΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΙΑΝΕΙ




Εδώ ένα  βιντεάκι, για να πάρετε μια γεύση από το ζακυνθινό καρναβάλι. Περιλαμβάνει μεταξύ άλλων  και την περίφημη βενετσιάνικη γκιόστρα (ιππομαχία): http://www.youtube.com/watch?v=Ynu-JFdh5FQ

[apri]

ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΝΑΟΥΣΑΣ

Με τους περίφημους Γενίτσαρους και τις Μπούλες, που, ως άλλος διονυσιακός θίασος, γύριζαν στους δρόμους υπό το μάτι των Τούρκων.



Το ιδιαίτερο αυτό έθιμο της αποκριάς, που δίνει έντονο παραδοσιακό χρώμα στο καρναβάλι της Νάουσας, χρονολογείται στον 18ο αιώνα, ενώ οι ρίζες του ανιχνεύονται σε γιορτές στην αρχαία Ελλάδα, σχετικές με τον θεό Διόνυσο.

Η μάσκα του Γενίτσαρου την περίοδο της αποκριάς στολίζει πολλά μπαλκόνια της Νάουσας.
Χαρακτηριστικός είναι ο χαιρετισμός των Γενίτσαρων, ο οποίος σε αντίθεση με την συνηθισμένη χειραψία, κρατά σταθερό το χέρι και αναπηδά ολόκληρο το σώμα του.



Το πρόγραμμά τους την Κυριακή της Αποκριάς, έχει συνήθως κάπως έτσι:

•Το πρωί γίνεται το ντύσιμο του Γενίτσαρου και το μάζεμα του μπουλουκιού
•Πριν το μεσημέρι, μαζεύονται στο δημαρχείο για να χορέψουν
και να πάρουν την άδεια του δημάρχου για να χορέψουν στην πόλη
•Συνεχίζουν με χορό στους δρόμους
•Το απόγευμα γίνεται το βγάλσιμο του προσώπου (μάσκας)

Και ένα σχετικό βιντεάκι:
http://www.youtube.com/watch?v=Rm9hzJ9KaEo

[desperino]

ΖΑΚΥΝΘΙΝΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ

Με αναγεννησιακές φορεσιές, μάσκες και έντονη σφραγίδα των Βενετών.





Και μια παραδοσιακή αποκριάτικη κανταδούλα.


Η ΔΟΥΛΑ

http://www.youtube.com/watch?v=HuqgvOuxUA8&feature=related

Ακούσατε τη έπαθε στο Ζάντε με μια δούλα,
για να μην μπλέξει σ' έρωτα, του 'καψε την καρδούλα.
Μια μέρα τη συνάντησε, της έκλεισε το μάτι
κι εκείνη του αποκρίθηκε, στο διάολο χωριάτη.

Καρναβαλάκι ήτανε και βράδυ μοναχούλα,
τότε που αποφάσισε να εκδικηθεί τη δούλα.
Την έβαλε και έκατσε σε καναπέ με σούστα
κι ολονυχτίς του έκανε του έρωτα τα γούστα.

Περίπολα τον πήγανε εις την εισαγγελία,
τη δούλα την παντρεύομαι χωρίς διαμαρτυρία.
Εισαγγελείς κατάλαβαν, πως είναι ερώτου λύσα,
σε γάμο τον τιμώρησαν και τονε απολύσαν.



Εδώ ένα  βιντεάκι, για να πάρετε μια γεύση από το ζακυνθινό καρναβάλι. Περιλαμβάνει μεταξύ άλλων  και την περίφημη βενετσιάνικη γκιόστρα (ιππομαχία): http://www.youtube.com/watch?v=Ynu-JFdh5FQ

Πολύ Βενετία η Ζάκυνθος ! Ωραίο apri.


Κάτι πιο αυθεντικό όμως θεωρώ πως είναι οι παραδοσιακές ζακυνθινές «ομιλίες», οι οποίες είναι ένα είδος λαϊκού θεάτρου. Το έθιμο υπάρχει από την εποχή της Ενετοκρατίας και αναπτύχθηκε με σαφή επιρροή από την Κομέντια ντελ Άρτε και το Κρητικό Θέατρο. (Είναι γνωστή η συσχέτιση της τέχνης των επτανήσων τόσο με τη Δύση όσο και με την Κρήτη από την εποχή της πτώσης του Χάνδακα,όταν κατέφυγαν στα επτάνησα πολλοί Κρητικοί).Αυτόκλητοι θίασοι με ερασιτέχνες ηθοποιούς,  με όπλο τη σάτιρα και το πηγαίο ταλέντο οργανώνουν στις πλατείες και στους κεντρικούς δρόμους θεατρικές παραστάσεις. Τα λόγια είναι τραγουδιστά, στο ζακυνθινό ιδίωμα και σε ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο.

εδώ κάποια που βρήκα (διαρκεί αρκετά βέβαια)
http://www.youtube.com/watch?v=zyTX1uAxXBM&feature=related
Ομιλία - Οι Ψευταράδες

[apri]

Ο θεός της αρχιτεκτονικής και ο βασιλιάς της ποπ   

                               ή πώς η ανθρώπινη ιδιοφυΐα ξεπερνά τα όρια της φαντασίας για χάρη της τέχνης 

Αntoni Gaudi, ο Καταλανός αρχιτέκτων της φύσης ή ο θεός της αρχιτεκτονικής…


Αntoni Gaudi (1852-1926)

Τι να πει κανείς παραπάνω απ’ όσα λένε τα έργα του γι’ αυτόν σε όλη τη Βαρκελώνη;

“Οι κατασκευές του είναι παρηγορητικές οάσεις στην έρημο των ‘λειτουργικών κτιρίων’, ακριβά κοσμήματα στο ενιαίο γκρίζο των γραμμών των σπιτιών, δημιουργίες που δονούνται με μελωδικό ρυθμό μέσα στην νεκρή μάζα που γεμίζει το περιβάλλον τους.”

(σχόλιο του Josef Wiedemann, Γερμανού αρχιτέκτονα για τα κτίρια του Αntonio Gaudi)

Έκτιζε με πρότυπο τη φύση, δημιουργούσε κτίρια-ζωγραφικούς πίνακες χωρίς γωνίες, λουσμένα στο φως και το χρώμα, χωρίς κανένα όριο…

Michael Jackson , συνθέτης, τραγουδιστής, χορευτής, χορογράφος….



Michael Jackson (1958 –2009)

Ίσως, ένα στοιχείο που δεν ήταν τόσο γνωστό γι’ αυτόν ήταν η μεγάλη του αγάπη για την κλασική μουσική. Μάλιστα, λέγεται ότι σχεδίαζε να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ με δικές του κλασικές συνθέσεις, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος.

Υπάρχουν, ωστόσο, συνθέσεις του που δείχνουν τις κλασικές επιρροές του. Ίσως να μην είχε πολύ άδικο η αδελφή του Janet, όταν έλεγε πως ο αδελφός της συνέθετε τραγούδια σαν τον Μozart...



Aς ακούσουμε δυο τέτοια κομμάτια, το “Little Susie” και το “Childhood” σε ένα υπέροχο βίντεο περιήγησης στα κτίρια του Antoni Gaudi.  Αφιερωμένα σε όσους αγαπούν την τέχνη χωρίς όριο....

http://www.youtube.com/watch?v=uj3Mc0DDON4