Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

[apri]

aris82, νομίζω ότι το ξεκαθάρισα εξ αρχής ότι η θέση μου περί καταχρηστικής σύνταξης στην περίπτωση της αντωνυμίας είναι προσωπική. Δεν ξέρω αν έχει ή δεν έχει βιβλιογραφικό έρεισμα, γιατί δεν το έχω ψάξει τόσο το πράγμα. Απλώς εκφράζω τις σκέψεις μου δια του pde, γιατί μου αρέσει να ακούω και άλλες γνώμες.
Η βιβλιογραφία άλλοτε με δικαιώνει (χωρίς πάντα να το γνωρίζω την ώρα που λέω κάτι), άλλοτε όχι.

 
Τώρα ακόμα κι ακολουθώντας τον συνήθη τρόπο σύνταξης ως προς το "έχω (ουδέν) χρήμα/πράγμα", συνεχίζω να πιστεύω ότι τα ουσιαστικά που αναφέρεις δεν έχουν ετυμολογική συγγένεια με το ρήμα.
Μόνο το "έχω (ουδέν) κτήμα" βλέπω κοντά στην έννοια του συστοίχου.

Και για να περάσουμε σε άλλο θέμα. Αυτή η αναφορική που εισάγεται με τον εμπρόθετο, στο παράδειγμα του Θάνου (....Χαρίου, οὗ ἐκεῖνος τὴν θυγατέραν εἶχεν, ἐξ ἧς ὁ ἡμέτερος ἦν πάππος), τι ρόλο θα έλεγες πως παίζει;
Με βάση τους κανόνες της γενετικής γραμματικής θα τη λέγαμε συμπλήρωμα στο "θυγατέρα". Με το παραδοσιακό συντακτικό;
Έχω μπλοκάρει.




ΥΓ. Το σχόλιο περί κριτικής δεν αφορούσε τόσο τη δική μου κριτική προς τους δυο επιστήμονες, αλλά τη δική σου στάση απέναντί τους. Βεβαίως, έχεις δικαίωμα να έχεις τις απόψεις σου. Απλώς κατά καιρούς σε βλέπω να αντιμετωπίζεις βιβλία ή επιστήμονες που εκτιμάς, με υπέρμετρο δέος. Καλό είναι να κρατάς επιφυλάξεις για οτιδήποτε ακούς ή διαβάζεις απ' όπου κι αν προέρχεται, γιατί αλλιώς κινδυνεύεις να πέσεις στην παγίδα της προκατάληψης (αρνητικής ή θετικής). Αυτό στο λέω εντελώς φιλικά και όχι γιατί έχω το ψώνιο να απομυθοποιώ τους πάντες.
 

[PDE ads]

[aris82]

Κτῶμαι οὐδὲν κτῆμα (θα ήταν η πλήρης συστοιχοποίηση). Και πάλι σου ανέφερα την επίσημη εκδοχή, δεν θα αναλύω προσωπικές απόψεις... Επίσης, ουδέποτε αντιμετώπισα κάποιον με δέος, μάλλον με μπερδεύεις με άλλον που μυθοποίησε τον Smyth και το LSJ.... Εγώ μάλλον ήμουν αυτός που έγραψε τα μεμπτά αυτών...
Νόμιζα ότι λύθηκε το θέμα με την πρόταση, ότι παίζει ρόλο εμπρόθετου επιρρηματικού προσδιορισμού σε ολόκληρο το περιεχόμενο της πρότασης εξάρτησης. Έχασα κάτι;

[apri]

Κτῶμαι οὐδὲν κτῆμα (θα ήταν η πλήρης συστοιχοποίηση). Και πάλι σου ανέφερα την επίσημη εκδοχή, δεν θα αναλύω προσωπικές απόψεις...

Το παράδειγμα δεν σου το ανέφερα για να ξαναγυρίσω πίσω στη γενικότερη θέση μου πάνω στο θέμα.
Το ανέφερα για να σου τονίσω την ένστασή μου στο πλαίσιο της παραδεκτής, επίσημης (ή όπως αλλιώς πες την) σύνταξης.
Με βάση λοιπόν αυτήν όταν έχουμε μια αντωνυμία ως αντικείμενο, δεν την παίρνουμε ως σύστοιχο γιατί είναι αντωνυμία (ας πούμε στο "αποφεύγω τι" δεν έχουμε σύστοιχο) , αλλά γιατί θεωρούμε ότι αντικαθιστά ένα ουσιαστικό ομόρριζο/ετυμολογικώς συγγενές (π.χ λέγω τι=λέγω λόγον) ή ακόμα ότι προσδιορίζει ένα εννοούμενο τέτοιο ουσιαστικό (π.χ λέγω τινά λόγον).
Άρα, δεν αρκεί το ότι έχουμε το "έχω ουδέν", για να πούμε ότι το αντικείμενο είναι σύστοιχο. Πρέπει να εξετάσουμε αν το ουσιαστικό στο οποίο παραπέμπει το ουδέν είναι ομόρριζο/ετυμολογικώς συγγενές.

Είδες που και εσένα αυτομάτως σου ήρθε στο μυαλό το ζευγάρι "κτώμαι-κτήμα" ως τυπικό ζεύγος συστοιχίας;
Ας πούμε ότι στα πλαίσια της ετυμολογικής συγγένειας θα κατάπινα το "εχω-κτήμα", όχι όμως τα "έχω-χρήμα/πράγμα" που ανέφερες. Αυτό ήθελα μόνο να πω.

Νόμιζα ότι λύθηκε το θέμα με την πρόταση, ότι παίζει ρόλο εμπρόθετου επιρρηματικού προσδιορισμού σε ολόκληρο το περιεχόμενο της πρότασης εξάρτησης. Έχασα κάτι;

Το είπα αλλά δεν είμαι σίγουρη, γι' αυτό ρωτάω κι άλλες γνώμες.
Επιρρηματικός σε όλη την πρόταση εξάρτησης; Αφού τη "θυγατέρα" μόνο προσδιορίζει.





ΥΓ1. Να διευκρινίσω κάτι.
Προσωπική άποψη δεν έχεις όταν αποδέχεσαι μια από τις υπάρχουσες προσωπικές απόψεις άλλων στη βιβλιογραφία, αλλά όταν εκφράζεις μια διαφορετική άποψη έχοντας διαβάσει αυτές. Προσωπική άποψη έχεις δηλαδή, όταν διαφωνείς. Όταν συμφωνείς με την άποψη άλλου, πόσω μάλλον με μια ευρέως αποδεκτή άποψη (το οποίο είναι και το σύνηθες για όλους μας), δεν εκφράζεις κάτι προσωπικό.
Ως εκ τούτου, όταν εκφράζεις προσωπική άποψη δεν μπορεί  αυτή να επιβεβαιώνεται αυτούσια από τη βιβλιογραφία, αλλά μόνο να έχει προκύψει ως αντίθεση ή συνθεση αυτής. Κι αυτό δεν την κάνει από μόνο του λιγότερο έγκυρη ως προς την ουσία της, αλλά λιγότερο ασφαλή ως προς την αποδοχή της.

ΥΓ2. Παραλειπόμενο από προηγούμενο μήνυμα:
Ο όρος γερούνδιο υπήρχε από πολύ νωρίς στην αγγλική, γιατί από πολύ νωρίς ο τύπος αυτός ήταν άκλιτος στην αγγλική. Αντιθέτως, στην ελληνική μέχρι και το 1976 που η επίσημη γλωσσική μορφή ήταν η καθαρεύουσα, ήταν εν ευρεία χρήση ακόμα η μετοχή στην κλιτή της μορφή. Άρα, το ότι προτάθηκε τώρα τελευταία ο όρος γερούνδιο δεν είναι ύποπτο. Ας πούμε ότι τώρα ωρίμασαν τα πράγματα, όπως θα έλεγε και ο Μπαμπινιώτης.
Τώρα μπορεί κάποιους να τους ενοχλεί ο όρος γιατί θέλουν να βαυκαλίζονται ότι τίποτα δεν άλλαξε στην ελληνική από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ή απλώς να προτιμούν τον όρο "μετοχή" για λόγους οικονομίας όρων (εδώ ανήκω εγώ) καθώς ακόμα και τώρα, διπλά στις άκλιτες ενεργητικές μετοχές σε -όντας συναντάμε στο γραπτό λόγο -έστω και σπάνια- κάποιες κλιτές μετοχές (π.χ ο δηλών). Όλα αυτά όμως δεν έχουν σχέση με το αν η πρόταση της Φ. είναι λανθασμένη ή όχι στην ουσία της.

 

Τις αγωνιστικές καλημέρες μου...

[pony30]

Συνάδελφοι, θα ήθελα τη γνώμη σας σχετικά με το εξής:
Ισοκράτους Περί Ειρήνης 39-40
" Ἐμόν μέν οὖν ἔργον ἐστὶ καὶ τῶν ἄλλων τῶν κηδομένων τῆς πόλεως προαιρεῖσθαι τῶν λόγων μὴ τοὺς ἡδίστους ἀλλὰ τοὺς ὠφελιμωτάτους."

Ο Μυτιληναίος συντάσσει την επιθετική μετοχή ''τῶν κηδομένων" ως επεξήγηση στο ''τῶν ἄλλων" και θεωρεί υποκείμενο της μετοχής το άρθρο της. Κατ' αρχάς, ισχύει ότι μια επιθετική μετοχή έχει υποκείμενο το άρθρο της; To εψαξα σε αρκετά συντακτικά και δεν δέχονται κάτι τέτοιο. Στο σχολείο, η συνάδελφος που κάνει μάθημα σε μια μαθήτριά μου τους είπε ότι το ''τῶν κηδομένων" είναι παράθεση στο ''τῶν ἄλλων", το αντίθετο δηλαδή από αυτό που υποστηρίζει ο Μυτιληναίος. Εσείς τι λέτε;

[PDE ads]

[aris82]

Apri, αν και με ενοχλεί αφάνταστα να αποκαλώ κάποιον μέσῳ ψευδωνύμου, σού εξήγησα ότι σε κάθε περίπτωση μια αντωνυμία ως αντικείμενο αντικατοπτρίζει ένα πολύ σαφές αντικείμενο. Όσο και να σε ενοχλεί, θα σου ξαναφέρω ένα παράδειγμα από όλα τα ελληνόγλωσσα και ξενόγλωσσα Συντακτικά: σπένδομαι ἀναίρεσιν νεκρῶν --> σπένδομαι σπανδὰς περὶ ἀναιρέσεως νεκρῶν - ἑστιῶ γάμους --> ἑστιῶ ἑστίασιν γάμου. Κατά τον ίδιο τρόπο ἔχω οὐδέν --> ἔχω κατοχὴν οὐδενὸς πράγματος. Από το ἔχω δηλαδή προκύπτει ένα σύστοιχο ουσιαστικό που δείχνει κατοχή (έστω κι αν το εν λόγῳ ουσιαστικό δεν απαντά αυτούσιο στην Κλασσική Γραμματεία αλλά στον Αίλιο Αριστείδη, Πλωτίνο, Πλούταρχο κ.α). Για να μπω στα χωράφια σας, εσάς τους γλωσσολόγους δεν σας ενδιαφέρει μόνο το σημαίνον αλλά και το σημαινόμενο, το νοητικό ίνδαλμα αυτού που εννοεί ένα όνομα ή ένας ρηματικός τύπος. Το σύστοιχο αντικείμενο δείχνει το ίδιο το περιεχόμενο τής ρηματικής έννοιας και μπορεί να συνοδεύει κάθε ρήμα οποιασδήποτε διάθεσης. Εσύ δηλαδή λες ότι θα έπαιρνες ως σύστοιχο το παράδειγμα "ἔχω οὐδέν" αν το οὐδέν = σχέσις δηλ. ἔχω σχέσιν. Εννοείται ότι διαφωνώ, όπως και τα Συντακτικά μαζί σου. Οι απόψεις σου είναι πάντα ασμένως δεκτές αλλά προφανώς δεν τις ενστερνίζομαι. Όσον αφορά το κτῶμαι κτῆμα, εννοείται και δεν μου ήρθε στο μυαλό κάτι τέτοιο. Την σκέψη σου ερμήνευσα, δεν είναι δικό μου συμπέρασμα. Το κτῆμα έχει ετυμολογική συγγένεια με το ἔχω, εξάλλου; Περί του Υ.Γ.1 : νομίζω έχεις δική σου άποψη περί του τί σημαίνει προσωπική γνώμη. Μάλλον δεν παρακολούθησες την συζήτηση, δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν κατάλαβες, πως δεν διαφώνησα με την βιβλιογραφία αλλά με το ίδιο το περιεχόμενο των γραφέντων των δύο φιλολόγων. Τώρα, αν προσωπική άποψη είναι να πω ότι ο τύπος εἶναι είναι μετοχή και όχι απαρέμφατο, σε ευχαριστώ αλλά δεν έχω τέτοια προσωπική άποψη και αισθάνομαι πολύ καλά. Γνωρίζεις φαντάζομαι ότι το "...τὰς ἐπιδόσεις ἴσμεν γιγνομένας καὶ τῶν τεχνῶν καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων οὐ διὰ τοὺς ἐμμένοντας τοῖς καθεστῶσιν, ἀλλὰ διὰ τοὺς ἐπανορθοῦντας καὶ τολμῶντας ἀεί τι κινεῖν τῶν μὴ καλῶς ἐχόντων..." {Ισοκράτους Εὐαγόρας 7} μπορεί να οδηγήσει στο άλλο άκρον, της περιθωριοποίησης και της γραφικότητας.
Χαίρομαι που συμφωνείς ότι η αγγλική ανέκαθεν είχε τον όρο γερούνδιο. Στα ελληνικά υπήρχε μόνο για να αποδοθεί το λατινικό γερούνδιο, π.χ. cupiditas capiendi urbem "η επιθυμία τοῦ αἱρεῖν τὴν πόλιν" και όχι για να ενσωματώσει υπό αυτήν την ονομασία ακραιφνές ελληνικό φαινόμενο. Και σου ανέφερα, θα σχολιάσω την περίπτωση εφόσον εφεύρει και την γερουνδιακή έλξη. Δεν σχολιάζω ημιτελή πράγματα 
Για την πρόταση του Θάνου, αυτό που λες δεν έχει καμία σχέση. Δηλ. στην πρόταση: Καὶ ὁ ἐνιαυτὸς ἔληγεν, ἐν ᾦ μεσοῦντι Διονύσιος ἐτυράννησε [Ξενοφῶντος Ἑλληνικά ΙΙ, 2, 24] η αναφορική πρόταση δεν λειτουργεί ως εμπρόθετος του χρόνου επειδή ο εμπρόθετος αναφέρεται στον ἐνιαυτόν; 

[aris82]

pony30, σε ποια Συντακτικά έψαξες και δεν δέχονται ότι μια έναρθρη επιθετική μετοχή μπορεί να έχει ως υποκείμενο το άρθρο της; Δηλαδή στο:  Ὁ ἥδιστα ἐσθίων ἥκιστα ὄψου δεῖται  {Ξενοφῶντος Ἀπομνημονεύματα Ι, 6, 5}, το υποκείμενο του ἐσθίων ποιο είναι;

[apri]

Συνάδελφοι, θα ήθελα τη γνώμη σας σχετικά με το εξής:
Ισοκράτους Περί Ειρήνης 39-40
" Ἐμόν μέν οὖν ἔργον ἐστὶ καὶ τῶν ἄλλων τῶν κηδομένων τῆς πόλεως προαιρεῖσθαι τῶν λόγων μὴ τοὺς ἡδίστους ἀλλὰ τοὺς ὠφελιμωτάτους."

Ο Μυτιληναίος συντάσσει την επιθετική μετοχή ''τῶν κηδομένων" ως επεξήγηση στο ''τῶν ἄλλων" και θεωρεί υποκείμενο της μετοχής το άρθρο της. Κατ' αρχάς, ισχύει ότι μια επιθετική μετοχή έχει υποκείμενο το άρθρο της; To εψαξα σε αρκετά συντακτικά και δεν δέχονται κάτι τέτοιο. Στο σχολείο, η συνάδελφος που κάνει μάθημα σε μια μαθήτριά μου τους είπε ότι το ''τῶν κηδομένων" είναι παράθεση στο ''τῶν ἄλλων", το αντίθετο δηλαδή από αυτό που υποστηρίζει ο Μυτιληναίος. Εσείς τι λέτε;

Η άποψη ότι το άρθρο της είναι το υποκείμενό της κυκλοφορεί σίγουρα στα φροντιστήρια. Φαντάζομαι ότι κάποιο συντακτικό θα υπάρχει που να το αναφέρει, γιατί αυτές οι ιστορίες από κάπου ξεκινάνε.
Αδυνατώ ακόμα και σήμερα να καταλάβω με ποια λογική θεωρείται ένα άρθρο υποκείμενο.

Υπάρχουν πολλοί φιλόλογοι που δεν το δέχονται και παίρνουν ως υποκείμενο της μετοχής κάποιο όνομα δίπλα.

Είχα προτείνει στο παρελθόν που συζητούσαμε το ίδιο θέμα και μια άλλη άποψη, η οποία βεβαίως είναι εντελώς προσωπική (τουλάχιστον από όσο ξέρω), δηλ. στις έναρθρες μετοχές να μην ψάχνουμε για υποκείμενο, γιατί λειτουργούν ως ονόματα: http://www.pde.gr/index.php?topic=3950.70

Αλλά ας αφήσουμε την αφεντιά μου.
Μπορείς είτε να πάρεις ως υποκείμενο το άρθρο της μετοχής ή να εννοήσεις πλάι της το ουσιαστικό "πολιτών" ως υποκείμενο.


Εγώ θα πρότεινα δυο πιθανές συντάξεις:

1. Μια και η αντωνυμία «άλλος» εδώ φαίνεται να έχει τη σημασία "οι υπόλοιποι", ταιριάζει μια γενική διαιρετική δίπλα και τη βρίσκω στη μετοχή "των κηδομένων" (ή στην εννοούμενη γενική "πολιτών")

Μετάφραση: Δικό μου έργο και των υπολοίπων από όσους φροντίζουν την πόλη…


2. «Των κηδομένων» είναι επεξήγηση στο «άλλων», καθώς πάμε από το γενικό (οι άλλοι) στο μερικό (οι κηδόμενοι) 

[apri]

Άρη,  είναι κάπως αργά και πάω για ύπνο. Θα διαβάσω αυτά που λες κάποια άλλη στιγμή και θα σου πω.
Καληνύχτα. 

[θάνος73]

pony30, αυτό που ξέρω από μαθητής είναι ότι η επιθετική μετοχή όταν αναφέρεται σε άλλη λέξη της πρότασης τότε βέβαια έχει ως υποκείμενο τον όρο στον οποίον αναφέρεται. διαφορετικά, ως υποκείμενο είθισται να θεωρούμε το άρθρο της.
Αυτό  -κατά τη γνώμη μου-περιττό και άνευ ουσίας, απλώς τυπικό. Ποιος λόγος όμως να ζητούμε υποκείμενο επιθετικής μετοχής όταν αυτή είναι π.χ. επιθ. προσδιορισμός στη χ λέξη ή, αντίστοιχα, όταν η επιθ. μετοχή είναι υποκείμενο ρ.;

 Χρειάζεται βέβαια επιβεβαίωση σε κάποιο καλό συντακτικό... αυτό που κοιτάζω τώρα  δεν κάνει κάποια αναφορά στο θέμα... θα επανέλθω...

[Εγώ είμαι]

συμφωνώ με apri σχετικά με την επεξήγηση των αλλων =ειδικ;h έννοια , των κηδεμόνων =εξειδικεύεται.... αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το θέμα σχετικά με την επιθετική ....ποιος είπε ότι το άρθρο της ΔΕΝ μπαίνει υποκείμενο της;;;; τόσο στο σχολείο  , φροντιστήριο όσο και στη σχολή κατ΄αυτόν τον τρόπο γινόταν η σύνταξη της ... θ΄ανατρέξω στα συντακτικά μου πάλι , Θάνο συμφωνώ με το σκεπτικό σου

[non-stop]

Επειδή οι μετοχές είναι ρηματικοί τύποι πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε υποκ. Στην περίπτωση όμως της επιθετικής μετοχής που λειτουργεί ως όνομα η κατάσταση περιπλέκεται. Θεωρούμε συμβατικά ως υποκείμενο το άρθρο, γιατί η ανάλυσή της σε πρόταση είναι: ο λύων - αυτός που λύνει, δηλαδή το υποκ. πηγάζει από την ίδια την ανάλυση της μετοχής κι όχι από κάποια άλλη λέξη. Η ασάφεια είναι φανερή και αναμφισβήτητη, γι αυτό και ποτέ κανείς και πουθενά δεν ζητάει υποκ. της επιθ. μετοχής.

[pony30]

Σας ευχαριστώ όλους για την ανταπόκριση! Στο συντακτικό του Αναγνωστόπουλου αναφέρονται τα εξής: " Η έναρθρη επιθετική μετοχή α) αν χρησιμοποιείται ως ουσιαστικό, δεν έχει υποκείμενο, διότι στην ουσία εμπεριέχει το υποκείμενό της, το οποίο και αντικαθιστά το άρθρο της. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που η ουσιαστικοποιημένη μετοχή είναι άναρθρη. Σε αυτές τις περιπτώσεις παραλείπεται το υποκείμενό της που μπορεί να είναι κάποια από τις λέξεις άνθρωπος, άνθρωποι, ανήρ, άνδρες ή άλλη.
β)αν χρησιμοποιείται ως προσδιορισμός κάποιου όρου, έχει υποκείμενό της τον όρο που προσδιορίζει."

Αυτά γράφει ο Αναγνωστόπουλος στη σελ. 449 και έχει και παραδείγματα για την κάθε περίπτωση. Ο Φερεντίνος από την άλλη υποστηρίζει ότι η επιθετική μετοχή έχει ως υποκείμενο το άρθρο της. Επειδή κι εγώ έχω διδαχθεί και στο σχολείο κ στο φροντιστήριο ότι η επιθετική μετοχή έχει υποκείμενο το άρθρο της αλλά επειδή με βάση τη λογική δεν μου στέκει και πολύ ,δεν ξέρω τι να θεωρήσω τελικά ως υποκείμενο της επιθετικής μετοχής, το άρθρο της ή τη λέξη την οποία προσδιορίζει; Πιο λογικό μου φαίνεται να θεωρήσω ως υποκείμενό της τον όρο τον οποίο προσδιορίζει. Δηλαδή στη μετοχή '' των κηδομένων"  υποκείμενο θεωρούμε το άρθρο της ή το ''των άλλων'' το οποίο προσδιορίζει ως επεξήγηση;

[apri]

@pony

Αν δεν θεωρήσεις ως υποκείμενο της μετοχής το άρθρο της, τότε  η δεύτερη επιλογή που συνηθίζεται είναι να εκλάβεις ως υποκείμενο της μετοχής το ουσιαστικό δίπλα στη μετοχή, δηλ. εδώ το εννοούμενο "πολιτών" δίπλα  στο "κηδομένων".


Εγώ πάντως διαφωνώ εντελώς μ' αυτήν την ιστορία με το άρθρο ως υποκείμενο που αναφέρουν αρκετοί φιλόλογοι.
Από που και ως που ένα άρθρο λειτουργεί ως υποκείμενο;

Πιστεύω μάλιστα ότι η έναρθρη μετοχή λειτουργεί ως όνομα και γι' αυτό δεν χρειάζεται να βρούμε καν υποκείμενο.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει άλλωστε και στα νέα ελληνικά όπου η μετοχή λειτουργεί ως επίθετο ή ως ουσιαστικό
π.χ το τρέχον ζήτημα, οι άρχοντες

Όταν είναι άναρθρη, συμφωνώ απολύτως να πάρουμε ως υποκείμενο το ουσιαστικό δίπλα.
Αναλυτικά παραδείγματα είχα αναφέρει εδώ: http://www.pde.gr/index.php?topic=3950.70

[apri]

@aris82


1. Εγώ δεν υποστήριξα ότι μόνο τα ομόρριζα πρέπει να εκλαμβάνονται ως σύστοιχα κι αυτό φαίνεται και από τα παραδείγματα που έδινα (π.χ βαδίζω την βελτίστην οδόν). Έχεις δίκιο βέβαια να το λες από την άποψη ότι έκανα το λάθος να χρησιμοποιήσω τον όρο "ετυμολογική συγγένεια", ενώ στο μυαλό μου είχα τη "σημασιολογική συγγένεια", οπότε σε μπέρδεψα και εσένα (συγγνώμη, αλλά το σύστημα ώρες-ώρες υπολειτουργεί    ).
Τώρα το "κατοχή" ως σύστοιχο στο "έχω" δεν με ενθουσιάζει, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τέτοια πρόταση στα ελληνικά. Θα προτιμούσα το "κτήμα", αν θες να βρεις κάποιο.
Και γενικά, ανεξάρτητα από το τι λένε ελληνικά, ξένα και διαγαλαξιακά συντακτικά, εγώ προτιμώ να εννοούμε φράσεις, που υπήρχε πιθανότητα να διατυπωθούν στα ελληνικά και όχι να φτιάχνουμε πλαστές προτάσεις (γιατί ενίοτε συμβαίνει κι αυτό), μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να εντάξουμε την πρόταση σε έναν κανόνα.
Το σχόλιο δεν αφορά βεβαίως εσένα, αλλά τον τρόπο που σκέπτονται πολλοί φιλόλογοι και συγγραφείς συντακτικών.


2. Μίλησες για το σημαινόμενο μιας λέξης.
Άλλο όμως η σημασία (σημαινόμενο) μιας λέξης κι άλλο η αναφορά της στο γλωσσικό ή εξωγλωσσικό περιβάλλον.
Το "εγώ" σημαίνει το α' ενικό πρόσωπο, αλλά αναφέρεται σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο (π.χ ο Νίκος).
Το "τι" σημαίνει κάτι αόριστο, αλλά μπορεί να αναφέρεται με βάση τα συμφραζόμενα σε κάτι πιο συγκεκριμένο (π.χ λόγο, πράξη, αντικείμενο).

Η κριτική μου λοιπόν έγκειται ότι ενώ ως κριτήριο για τη συστοιχία έχουμε θέσει στο συντακτικό τη σημασιολογική συγγένεια (μιλώντας για αντικείμενα που προέρχονται από το ίδιο ή συγγενές ρήμα),
ξαφνικά δεν λαμβάνουμε υπ' όψιν τη σημασία, αλλά την αναφορά της αντωνυμίας.

Αν τροποποιήσουμε τον ορισμό του συστοίχου, εντάξει. Αλλά μέχρι τότε εγώ δεν θεωρώ ότι καλύπτει την περίπτωση των αντωνυμιών.


3. Μια ΟΦ (σε ρόλο προεξαγγελτικής παράθεσης) μπορεί να να προσδιορίζει μια ολόκληρη πρόταση.
Μια πρόταση όμως δεν μπορεί να προσδιορίζει μια ολόκληρη πρόταση και πάντως δεν το κάνει στην περίπτωση των αναφορικών που συζητάμε.

Με βάση τη Γενετική-Μετασχηματιστική Γραμματική, όταν έχουμε μια αναφορική πρόταση (είτε είναι ΟΦ είτε ΠΡΟΘ.Φ/ΕΠΙΡ.Φ) που προσδιορίζει έναν όρο μιας άλλης πρότασης, τη λέμε συμπλήρωμα αν περιορίζει το νόημά της (περιοριστικές αναφορικές) και προσάρτημα αν δεν την περιορίζει (μη περιοριστικές αναφορικές).

Στο παραδοσιακό συντακτικό δεν βρίσκω κάποιον όρο που να καλύπτει την περίπτωση της προθετικής φράσης που προσδιορίζει ένα όνομα και γι' αυτό προβληματίστηκα.

Ίσως λοιπόν το καλύτερο θα ήταν να πούμε απλώς ότι η αναφορική πρόταση προσδιορίζει το "θυγατέρα" χωρίς επιπλέον λεπτομέρειες.


4. Ο τύπος -οντας δεν ανταποκρίνεται στον αρχικό ορισμό της μετοχής, γιατί είναι άκλιτος και λειτουργεί μόνο επιρρηματικά (σύγχρονο, τρόπος).
 Η λογική με την οποία η Φ. διάλεξε τον όρο γερούνδιο, για να καλύψει αυτό το κενό φαντάζομαι ότι είναι ότι τον χρησιμοποιούν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι για έναν επίσης άκλιτο ρηματικό τύπο που δηλώνει κάτι επιρρηματικό και προέρχεται ιστορικά από τη μετοχή (βλ. αγγλ. I came singing/γαλλ. Je suis venu en chantant= ήρθα τραγουδώντας).
Δεν ξέρω με ποια ακριβώς λογική δανείστηκαν εκείνοι αυτόν τον όρο από τους Ρωμαίους, γιατί δεν το έχω ψάξει.
Άρα, μπορεί να σου φαίνεται παράλογος ο όρος γερούνδιο για τη μετοχή, αν έχεις στο μυαλό σου το λατινικό γερούνδιο, όχι όμως αν έχεις στο μυαλό σου το αγγλικό ή το γαλλικό γερούνδιο.


YΓ. Κακώς σε ενοχλεί να χρησιμοποιείς το ψευδώνυμο σε κειμενικό περιβάλλον. Όπως ξέρεις, από παλιά υπήρχαν τα λογοτεχνικά και λοιπά ψευδώνυμα, γνωστά και ως nom de plume (=όνομα του φτερού, ψευδώνυμο του συγγραφέα) και το ίντερνετ δεν πρωτοτύπησε ως προς αυτό. Άσε, που το "apri" μου αρέσει πολύ, γιατί μου θυμίζει τον Απρίλιο που είναι ο αγαπημένος μου μήνας.