*

Αποστολέας Θέμα: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο  (Αναγνώστηκε 578517 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #588 στις: Φεβρουάριος 06, 2013, 03:28:35 μμ »
Η μετάφραση του Βερναρδάκη είναι απλώς πιο πιστή στη σύνταξη, ενώ του LSJ πιο ελεύθερη.
Το νόημα είναι το ίδιο.
Ασφαλώς, αρκεί (με τη μετάφραση του LSJ) να αντιστρέψουμε (στο μυαλό μας, έστω) τη συντακτική λειτουργία των δύο αντικειμένων στο χωρίο από τον Ηρακλή Μαινόμενο. Εξηγούμαι:
1. [Μετάφρ. Βερναρδάκη]: προσπαθώ να απομακρύνω(/να αποτρέψω) τον θάνατο (τὸν θάνατον) από τα παιδιά μου (τῶν ἐμῶν παίδων). Η αιτιατική και η γενική παίζουν τον ρόλο που πράγματι έχουν, η πρώτη ως συμπλήρωμα - αντικείμενο άμεσο και η δεύτερη ως αντικείμενο έμμεσο (με την αρχική σημασία της ως γενικής της αφετηρίας).
2. [Μετάφρ. LSJ]: προσπαθώ να προφυλάξω (/να προστατεύσω) τα παιδιά μου (τοὺς παῖδας) από τον θάνατο (τοῦ θανάτου), όπου η αιτιατική και η γενική έχουν τους ίδιους ρόλους, αλλά στο κείμενο η σχέση είναι αντίστροφη (τὸν θάνατον, τῶν παίδων).
3. Αν επιχειρήσουμε να εφαρμόσουμε τη μετάφραση του LSJ στη σύνταξη του χωρίου, η απόπειρα δεν δίνει νόημα: προσπαθώ να προφυλάξω (/να προστατεύσω) τον θάνατο από τα παιδιά μου(!)
Η γενική δηλαδή δεν μπορεί να πάψει να είναι έμμεσο αντικείμενο και να δηλώνει συγχρόνως την αφετηρία απαντώντας στο ερώτημα "από ποιον (ή από τι) προσπαθώ να προφυλάξω κάποιον (ή κάτι);"
Εν κατακλείδι πιστεύω ότι οι μεταφράσεις "προστατεύω/προφυλάσσω" και "απομακρύνω/αποτρέπω" είναι αδύνατον να ταιριάζουν εξίσου σ' αυτή τη σύνταξη.
Η μία εκ των δύο υπαγορεύει αντίστροφη χρήση των αντικειμένων.
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 02:00:34 »

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #589 στις: Φεβρουάριος 06, 2013, 04:14:38 μμ »
Το ίδιο πράγμα λέμε.

Το LSJ έχει μεταφράσει πιο ελεύθερα όλο το χωρίο του Ευριπίδη.
Η μετάφραση του Βερναδάκη αποδίδει πιο πιστά τη σύνταξη που έχουμε μπροστά μας και πιο πιστά την έννοια του "εκπονώ" στα συγκεκριμένα συμφραζόμενα.

Το νόημα όμως που δίνουν οι δυο μεταφράσεις είναι το ίδιο τελικά.


Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι αν μπορούμε να εφαρμόσουμε την ίδια σύνταξη στο χωρίο του Ξενοφώντα.
Δεν έχω ιδέα όμως, γιατί δεν ξέρω αν ταιριάζει στο χαρακτήρα του Αγησίλαου το νόημα που προκύπτει.
Τον ενδιέφερε η δόξα που είχε αποκτηθεί με κόπο ή η δόξα απ' την οποία δεν αποκόμιζε προσωπικό όφελος; ::) ???

 
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος moagniko

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 474
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #590 στις: Φεβρουάριος 07, 2013, 11:38:48 πμ »
Σχετικά με το προηγούμενο θέμα, στο συντακτικό λέει ότι σύνθετα ρήματα με τις πρόθεσεις εκ, από, προ συντάσσονται με γενική και αιτιατική.

Θα ήθελα, παιδιά, τη γνώμη σας στα εξής:
α) εν δε τούτω προσάγουσι τω Κύρω τους αιχμαλώτους δεδεμένους, τους δε τινας και τετρωμένους (Ξενοφώντος, -Κύρου Παιδεία): οι μετοχές είναι αναφορικές σε θέση κατηγορηματικού προσδιορισμού;
β) έπειτα δε έλεξε τοις Χαλδαίοις ότι ήκοι ούτε απολέσαι επιθυμών εκείνους ούτε πολεμείν δεόμενος, αλλά ειρήνην βουλόμενος ποιήσαι Αρμενίοις και Χαλδαίοις (ό.π.):
-τα επιθυμών και δεόμενος είναι αιτιολογικές ή τελικές από το ήκοι; οι τελικές είναι, βασικά, σε μέλλοντα, αλλά και σπάνια σε ενεστώτα
-η βουλόμενος είναι αιτιολογική μάλλον
-Αρμενίοις και Χαλδαίοις: δοτικές αντικειμενικές από το ειρήνην ή αντικείμενα στη ρηματική περίφραση "ειρήνην ποιήσαι"
« Τελευταία τροποποίηση: Φεβρουάριος 07, 2013, 11:56:02 πμ από moagniko »

Αποσυνδεδεμένος Stiliani

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 75
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Ελπίζω, άρα ζω.
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #591 στις: Φεβρουάριος 07, 2013, 01:34:43 μμ »
Κατά τη γνώμη μου εχουμε:

α) δεδεμένους - τετρεμένους : επιθετικές μετοχές ως κατηγορηματικοί προσδιορισμοί στα αντικείμενα

β)επιθυμων, δεόμενος     -      βουλόμενος:όλες  αιτιολογικές μετοχές ( σχήμα άρσης - θέσης)

γ) Αρμενίοις - Χαλδαίοις :δοτικές προσωπικές χαριστικές (για χάρη των Αρμενίων....)  ή δοτικές  ως επιρρηματικοί προσδιορισμοί τόπου, το μεταξύ,  μεταφορικά ( ανάμεσα στους Αρμενίους και ....)
Τα όνειρα γι' αυτούς που ξέρουν να τα βλέπουν
και τα τραγούδια γι' αυτούς που ξέρουν να τ' ακούν.

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 02:00:34 »

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #592 στις: Φεβρουάριος 07, 2013, 02:24:08 μμ »
Κατ' εμέ:

α) οι επιθετικές μετοχές ως επιρρηματικά κατηγορούμενα του τρόπου.
β) οι τρεις μετοχές είναι αιτιολογικές
γ) οι δυο δοτικές είναι αντικείμενα και δοτικές χαριστικές στο "ποιήσαι ειρήνην".
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #593 στις: Φεβρουάριος 07, 2013, 02:36:57 μμ »
Θα ήθελα, παιδιά, τη γνώμη σας στα εξής:
-Αρμενίοις και Χαλδαίοις: δοτικές αντικειμενικές από το ειρήνην ή αντικείμενα στη ρηματική περίφραση "ειρήνην ποιήσαι"
Τα Ἀρμενίοις και Χαλδαίοις είναι δοτικές χαριστικές στο εἰρήνην ποιῆσαι (όχι αντικειμενικές ή αντικείμενα). (Δεν στέκουν βέβαια ούτε ως δοτικές τοπικές.) Η έκφραση εἰρήνην ποιῶ σημαίνει "γίνομαι αίτιος ειρήνης (για λογαριασμό κάποιου άλλου)". Εδώ ο Κύρος πήγε να συμφιλιώσει τους Αρμενίους και τους Χαλδαίους, που ήταν αντίπαλοι· δεν πήγε να κάνει ο ίδιος ειρήνη μαζί τους. Αν θέλουμε να πούμε "κάνω ειρήνη (για λογαριασμό μου) με κάποιον", χρησιμοποιείται το μέσο ρήμα συνοδευόμενο, κανονικά, με εμπρόθετο: εἰρήνην ποιοῦμαι πρός τινα.
Τα άλλα είναι όπως τα είπε η Stiliani.
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #594 στις: Φεβρουάριος 07, 2013, 02:54:20 μμ »
Για τους Αρμενίους και τους Χαλδαίους έχεις δίκιο ότι δεν είναι αντικείμενο. Δεν πρόσεξα το νόημα.

Το "δεδεμένους" όμως, γιατί να είναι κατηγορηματικός; Το "προσάγω" δείχνει κίνηση. Δίπλα σε ρήματα κίνησης συνήθως επιρ.κατηγορούμενα έχουμε.
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος tabacaria

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 84
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Η πλατεία θα μείνει έρημη.
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #595 στις: Φεβρουάριος 07, 2013, 03:39:04 μμ »
Για τους Αρμενίους και Χαλδαίους πιστεύω πως είναι δοτικές που δηλώνουν το τελικό αίτιο, δηλαδή το σκοπό (αντι επι+δοτική). Αν και αρκετά σπάνιες (συνήθως στον Θουκυδίδη) η ύπαρξη της μετοχής βουλόμενος, αν αυτή θεωρηθεί ψυχικού πάθους (απο το βούλομαι), το επιβεβαιώνει.

Θεωρώ πως το θέμα είναι ο σκοπός του Κύρου κι όχι τόσο η ωφέλεια που λαμβάνουν τα πρόσωπα απο την ειρήνη.
Πάντα προσωπική μου άποψη, χωρίς να αποκλείω τη δοτική χαριστική.
"Η εκπαίδευση είναι μια πράξη αγάπης, επομένως μια πράξη θάρρους. Δεν πρέπει να φοβάται την αντιπαράθεση, την ανάλυση της πραγματικότητας, τη δημιουργική συζήτηση, αν δε θέλει να καταλήξει σε παρωδία". (Paulo Freire).

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #596 στις: Φεβρουάριος 07, 2013, 04:04:53 μμ »
Θεωρώ πως το θέμα είναι ο σκοπός του Κύρου κι όχι τόσο η ωφέλεια που λαμβάνουν τα πρόσωπα απο την ειρήνη.

Σκοπός δεν μπορεί να είναι πρόσωπα. Σκοπός είναι η ειρήνευση που δηλώνεται με τελικό απαρέμφατο.
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #597 στις: Φεβρουάριος 07, 2013, 08:03:07 μμ »
Το "δεδεμένους" όμως, γιατί να είναι κατηγορηματικός; Το "προσάγω" δείχνει κίνηση. Δίπλα σε ρήματα κίνησης συνήθως επιρ.κατηγορούμενα έχουμε.
Δεν είναι καθόλου εύκολο το ζήτημα της διάκρισης επιρρηματικού κατηγορουμένου και κατηγορηματικού προσδιορισμού. Υπήρξαν φορές που βρέθηκα σε αδιέξοδο. Ωστόσο, νομίζω πως (πρέπει να) ισχύει η εξής διάκριση:
Το επιρρ. κατηγ. προσδιορίζει το ρήμα και με το ουσιαστικό μόνο τυπική σχέση έχει (συμφωνία κατά γένος, αριθμό και πτώση). Π.χ. σκηνοῦμεν ὑπαίθριοι (επιρρ. κατηγ. τόπου)· ὄρθριος ἥκεις (επιρρ. κατηγ. χρὀνου).
Ο κατηγ. προσδιορ. προσδιορίζει το έναρθρο ουσιαστικό και με το ρήμα έμμεση μόνο σχέση έχει, καθώς εκφράζει μια παροδική ιδιότητα που διαφοροποιείται από άλλη ιδιότητα του ίδιου ουσιαστικού, δηλαδή την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ουσιαστικό, όσο ισχύει η ρηματική ενέργεια. Το ίδιο το ρήμα μπορεί κάλλιστα να δηλώνει και κίνηση. Π.χ. Κερκυραῖοι ἐνέπρησαν τὰς σκηνὰς ἐρήμους (όταν πυρπόλησαν τις σκηνές, αυτές ήταν άδειες)· ἱππεύς τις προσήλαυνε ἱδροῦντι τῷ ἵππῳ (όταν πλησίαζε καλπάζοντας ο ιππέας, το άλογό του ήταν ιδρωμένο).
Το ίδιο νομίζω πως συμβαίνει κι εδώ με τις μετοχές δεδεμένους και τετρωμένους: όταν οδήγησαν τους αιχμαλώτους στον Κύρο, αυτοί ήταν σε μια παροδική κατάσταση, δηλαδή δεμένοι, και μερικοί πληγωμένοι.
Το θέμα είναι σαφώς πιο δύσκολο στη Λατινική, όπου λείπει το άρθρο. Θυμήθηκα τώρα το κείμενο 13: [Sulpicius Gallus] exercitum alacrem in pugnam misit. Όσο ξέρω, όλα τα "λυσάρια" (και ο Κανελλόπουλος) θεωρούν το alacrem επιρρ. κατηγ. του τρόπου. Κατά τη γνώμη μου είναι κατηγορηματικός προσδιορισμός (όταν έστειλε τον στρατό στη μάχη, αυτός είχε αναπτερωμένο το ηθικό του).
« Τελευταία τροποποίηση: Φεβρουάριος 07, 2013, 08:07:23 μμ από Sali »
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #598 στις: Φεβρουάριος 08, 2013, 01:35:57 μμ »
Λοιπόν, Βλάσση, με έβαλες σε πολλές σκέψεις από χθες,  ;D ;D ;D αλλά ήμουν πολύ ζαλισμένη λόγω φόρτου εργασίας, για να σου απαντήσω.

Θα σου πω τι σκέφτηκα τώρα το πρωί.


1. Κατ' αρχάς, σημασιολογικά και ο κατηγορημ. προσδιορισμός και το επιρρηματικό κατηγορούμενο
δηλώνουν μια παροδική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ουσιαστικό που προσδιορίζουν κατά την τέλεση της πράξης.

Συντακτικά διαφέρουν, γιατί το μεν επιρ.κατ. προσδιορίζει το Υ ή το Α και βρίσκεται πολύ κοντά στο ρήμα (εξ ου και ισοδυναμεί με επίρρημα),
ενώ ο κατ.πρ. προσδιορίζει οποιοδήποτε ουσιαστικό της πρότασης ανεξαρτήτως του συντακτικού του ρόλου και βρίσκεται πολύ κοντά σ' αυτό (π.χ προσήλαυνε ιδρούντι τω ίππω- προσδιορίζει μια άσχετη με το Υ/Α δοτική).

Πρόβλημα διάκρισής τους εγώ παρατηρώ μόνο στην περίπτωση που το προσδιοριζόμενο ουσιαστικό είναι το αντικείμενο, γιατί τότε το επίμαχο επίθετο τυχαίνει να βρίσκεται και κοντά στο ρήμα και κοντά στον όρο που προσδιορίζει.


2. Οποιοδήποτε επίρρημα κι αν σκέφτηκα, κατά βάση αυτό που έδειχνε, ήταν ο τρόπος, σκοπός, χρόνος κλπ που ενεργεί το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ του ρημ. τύπου που προσδιορίζει.


3. Στην περίπτωση του επιρρηματικού κατηγορουμένου (είτε αυτό προσδιορίζει το υποκείμενο είτε το αντικείμενο), επειδή ακριβώς είναι κοντά στο ρήμα και ισοδυναμεί με επίρρημα, μας δείχνει όχι μόνο κάποια ιδιότητα του ουσιαστικού, αλλά ταυτοχρόνως και τον τρόπο, χρόνο, σκοπό κλπ που ενήργησε το υποκείμενο.
Π.χ Οι στρατηγοί εξήλθον πρώτοι/Έστειλαν πρώτους τους στρατιώτας.
      Αι νήες έπλευσαν βοηθοί/Έπεμψαν τας ναυς βοηθούς

Στις παραπάνω προτάσεις έχουμε αντίστοιχα τη σειρά ή τον σκοπό της ενέργειας του ρήματος, ανεξαρτήτως αν το επιρ.κατ. προσδιορίζει το Υ ή το Α.


4. Στο παράδειγμα «Κερκυραίοι ενέπρησαν τας σκηνάς ερήμους» το επίθετο δεν μας δηλώνει το πώς έγινε ο εμπρησμός, αλλά μόνο την παροδική κατάσταση του ουσιαστικού που προσδιορίζει. Γι’ αυτό και συμφωνώ μαζί σου ότι είναι κατηγορηματικός προσδιορισμός.


5. Στο “Exercitum alacrem in pugnam misit” επίσης το “alacrem” μας πληροφορεί για την ψυχολογική κατάσταση του αντικειμένου, όχι όμως και για τον τρόπο με τον οποίο το υποκείμενο έστειλε το στρατό.
Αν θεωρούσαμε επιρ.κατ. το επίθετο και το εκφράζαμε επιρρηματικά λέγοντας ότι «έστειλε το στρατό με χαρά στη μάχη», θα άλλαζε τελείως το νόημα,
γιατί το πιο πιθανό ήταν πως θα καταλαβαίναμε ότι το υποκείμενο ήταν χαρούμενο όταν έστειλε το στρατό.
Το ίδιο θα έλεγα ότι ισχύει σε μια πρόταση όπως λ.χ «Προσάγουσιν τους αιχμαλώτους δυστυχείς».


6. Στην επίμαχη πρόταση από την οποία ξεκινήσαμε («Προσάγουσιν τους αιχμαλώτους δεδεμένους και τετρωμένους»), κατά τη γνώμη μου, δεν έχουμε την ίδια περίπτωση, γιατί εδώ οι δυο μετοχές δεν μας δείχνουν μόνο την κατάσταση του αντικειμένου, αλλά και τον τρόπο (δένοντας, χτυπώντας) που ενήργησε το υποκείμενο πριν από την προσαγωγή. Γι’ αυτό και κλίνω περισσότερο προς τη λειτουργία του επιρρηματικού κατηγορουμένου, αλλά χωρίς να είμαι και απολύτως βέβαιη. Ίσως ο παρελθών χρόνος των μετοχών να μας οδηγεί προς την άλλη κατεύθυνση. ??? ::)


Αυτά προς το παρόν... ::) ::) 
Αν έχεις καμιά ιδέα, θα τη διαβάσω με χαρά. :D


« Τελευταία τροποποίηση: Φεβρουάριος 08, 2013, 01:42:38 μμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος moagniko

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 474
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #599 στις: Φεβρουάριος 08, 2013, 02:27:42 μμ »
Καλησπέρα!
Θα ήθελα τη βοήθειά σας στο εξής:
επειδάν δέ ταύτα λύσητε και την του τα βέλτιστα λέγειν οδόν παράσχητε ασφαλή, τηνικαύτα τον γράψονθ' α πάντες ίσθ' ότι συμφέρει ζητείτε (Δημοσθένους, Ολυνθιακός Γ΄, 10-12)
αν το έναρθρο "του λέγειν" είναι γενική αντικειμενική από την "οδόν", πώς μπορούμε να το δικαιολογήσουμε;
μπορούμε να πούμε γενική του σκοπού από την περίφραση "παράσχητε οδόν", αλλά νομίζω ότι πρέπει να συνοδεύεται από αρνηση μη

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #600 στις: Φεβρουάριος 08, 2013, 02:43:02 μμ »
6. Στην επίμαχη πρόταση από την οποία ξεκινήσαμε («Προσάγουσιν τους αιχμαλώτους δεδεμένους και τετρωμένους»), κατά τη γνώμη μου, δεν έχουμε την ίδια περίπτωση, γιατί εδώ οι δυο μετοχές δεν μας δείχνουν μόνο την κατάσταση του αντικειμένου, αλλά και τον τρόπο (δένοντας, χτυπώντας) που ενήργησε το υποκείμενο πριν από την προσαγωγή. Γι’ αυτό και κλίνω περισσότερο προς τη λειτουργία του επιρρηματικού κατηγορουμένου, αλλά χωρίς να είμαι και απολύτως βέβαιη. Ίσως ο παρελθών χρόνος των μετοχών να μας οδηγεί προς την άλλη κατεύθυνση. ??? ::)
Επισημαίνω εγώ το "πριν" του δικού σου κειμένου και κάνω μια σκέψη: εφόσον ο τρόπος (δένοντας, χτυπώντας) που ενήργησε το υποκείμενο πάνω στο αντικείμενο έγινε, όπως είπες πολύ σωστά, πριν από την προσαγωγή στον Κύρο, αυτό σημαίνει πως ήταν μια ενέργεια που ολοκληρώθηκε και έφερε τους αιχμαλώτους σε μια κατάσταση, προτού τους οδηγήσουν ενώπιον του Κύρου. Αν συμφωνούμε σ' αυτή τη διαπίστωση, δεν γίνεται οι μετοχές αυτές να εκφράζουν συγχρόνως (ως επιρρ. κατηγ.) και τον τρόπο που έγινε η προσαγωγή. Δεν μπορώ να το σκεφτώ κάπως αλλιώς.
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #601 στις: Φεβρουάριος 08, 2013, 03:55:37 μμ »
Καλησπέρα!
Θα ήθελα τη βοήθειά σας στο εξής:
επειδάν δέ ταύτα λύσητε και την του τα βέλτιστα λέγειν οδόν παράσχητε ασφαλή, τηνικαύτα τον γράψονθ' α πάντες ίσθ' ότι συμφέρει ζητείτε (Δημοσθένους, Ολυνθιακός Γ΄, 10-12)
αν το έναρθρο "του λέγειν" είναι γενική αντικειμενική από την "οδόν", πώς μπορούμε να το δικαιολογήσουμε;
μπορούμε να πούμε γενική του σκοπού από την περίφραση "παράσχητε οδόν", αλλά νομίζω ότι πρέπει να συνοδεύεται από αρνηση μη
Η γενική τοῦ λέγειν εξαρτάται μόνο από το τὴν ὁδόν, μια λέξη που, στη μεταφορική της χρήση, συντάσσεται με γενική (δες το Λίντελ-Σκοτ για παραδείγματα). Δεν δικαιολογείται ως αντικειμενική. Εγώ προσωπικά θα την έλεγα επεξηγηματική ή κτητική.
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

 

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158558
  • Σύνολο θεμάτων: 19200
  • Σε σύνδεση σήμερα: 441
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 2
Επισκέπτες: 396
Σύνολο: 398

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.094 δευτερόλεπτα. 36 ερωτήματα.