0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Η λειτουργία της ως υποκειμένου στην απρόσωπη έκφραση είναι απολύτως αποδεκτή.
Λοιπόν, το διάβασα σε συντακτικό εσωτερικών εκδόσεων ιδιωτικού, στο κεφάλαιο των αιτιολογικών.Αναφέρει τη θεωρία για τις αιτιολογικές υποθετικής αιτιολογίας και σε σημείωση ότι οι δευτερεύουσες που εξαρτώνται από φράση ψυχικού πάθους δεινόν εστί π.χ., δεν είναι υποκείμενα σε αυτή, γιατί ως αιτιολογικές (επιρρηματικές) δεν μπορούν να τεθούν ως υποκείμενο και ως εκ τούτου οι φράσεις αυτές δεν είναι απρόσωπες. Ως υποκείμενα θεωρούνται προτάσεις με τον ει, όταν είναι πλάγιες, οπότε και οι φράσεις είναι απρόσωπες. Μέχρι εδώ κατανοητά....Παρακάτω όμως σε υποσημείωση αναφέρει: "Θα ήταν εύκολο να πούμε ότι οι προτάσεις με τον ει είναι υποκείμενα στις φράσεις αυτές, όπως μερικοί Έλληνες και ξένοι φιλόλογοι ισχυρίζονται, ονομάζοντάς μάλιστα και κάποιοι απ' αυτούς τις προτάσεις πλάγιες αιτιολογικές[...]"
Aπολύτως αποδεκτή όχι, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά. Μπορεί να το δέχονται κάποιοι εν μέσω αμηχανίας ή να λένε ότι είναι αιτιολογική και πλάγια ερωτηματική για να καλύψουν τα πάντα, αλλά πώς προκύπτει ότι λειτουργεί ως υποκείμενο αφού τη λες αιτιολογική; Και πώς τη λένε πλάγια ερωτηματική, αφού δεν εκφράζει άγνοια;Η ερώτηση που θέτεις είναι: Τι είναι θαυμαστό; Και η απάντηση είναι: Θαυμαστό είναι αν, δηλ. το ενδεχόμενο να...Η αιτία που κολλάει;
Apri, με μπέρδεψες τώρα. Τις προτάσεις που εισάγονται με το εἰ και εξαρτώνται από το θαυμάζω ή ανάλογες εκφράσεις (όπως το θαυμαστόν ἐστι) τις θεωρείς αιτιολογικές υποθετικής αιτιολογίας ή όχι;
Στις απρόσωπες εκφράσεις ψυχικού πάθους, αν θεωρήσουμε την πρόταση αιτιολογική, δεν μπορούμε να τη μεταφράσουμε ως αιτιολογική. Όλες αυτές οι προτάσεις στα νέα ελληνικά μεταφράζονται με το "ότι" ή το "που" (είναι φοβερό ότι/που...), όχι όμως με το "γιατί", γιατί δημιουργείται νοηματικό κενό ως προς το ποιο είναι το υποκείμενο.Άρα, κατ' αρχήν, πιστεύω ότι είναι μονόδρομος εδώ να θεωρήσουμε τις προτάσεις υποκείμενα.Κατά δεύτερον, εφόσον τις θεωρήσουμε μόνο υποκείμενα, τότε κατ' εμέ στέκει περισσότερο να τις πούμε καθαρές υποθετικές, με την έννοια ότι θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με το ουσιαστικό "το ενδεχόμενο". Να το πω διαφορετικά. Για εμένα η επιλογή να τις πούμε κι αυτές αιτιολογικές έχει να κάνει με την ανάγκη να τις βάλουμε για ευκολία στο ίδιο τσουβάλι με τις υπόλοιπες που εξαρτώνται από ρήμα ψυχικού πάθους, ενώ δεν φαίνονται να είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Πολύ ωραία. Μου μένει μία μόνο απορία: τις εκφράσεις του τύπου θαυμαστόν ἐστι, αἰσχρόν ἐστι, δεινόν έστι, ἄτοπόν ἐστι, ἀγαπητόν ἐστι και άλλες παρόμοιες πώς τις θεωρείς; Προσωπικές χωρίς έννοια ψυχικού πάθους; Προσωπικές ψυχικού πάθους; Απρόσωπες με ή χωρίς έννοια ψυχικού πάθους; Η πρότασή σου να θεωρούνται αυτές οι εἰ-προτάσεις υποθετικές σε θέση υποκειμένου φαίνεται να συνηγορεί υπέρ της πρώτης άποψης (οπότε το εναπομένον επίθετο είναι κατηγορούμενο), ή κάνω λάθος στην εκτίμησή μου;
Τώρα, έχεις δίκιο αναφορικά με τη μεταφραστική δυσκολία που αντιμετωπίζουμε, και συμφωνώ μαζί σου με τη μετάφραση που προτείνεις. Το ερώτημα όμως που (από καιρό) με βασανίζει είναι: μπορεί η νεοελληνική μετάφραση να αποτελέσει, σ' αυτή την περίπτωση, σοβαρό κριτήριο για τον χαρακτηρισμό αυτών των προτάσεων;