ΚΕΔΔΥ-Χαρισματικά,ταλαντούχα παιδιά

[alexandria]

Μια χαρά τη θέλουν τη δυσλεξία για την προφορική εξέταση, μη σου πω την επιδιώκουν κιόλας.
Δεν είναι σύμμαχος η νομοθεσία στα υψηλών νοητικών ικανοτήτων (έτσι ονομάζονται πια διεθνώς τα χαρισματικά) παιδιά στην Ελλάδα,όπου δεν εφαρμόζεται τίποτα. Έχει οδηγίες στην ιστοσελίδα του πρώην Π.Ι., αλλά πρέπει και οι εκπ/κοί να θέλουν να ασχοληθούν.

[PDE ads]

[emmaki]

Ελάχιστοι γονείς γνωρίζουν ότι τα ΚΕ.Δ.Δ.Υ μπορούν να κάνουν διάγνωση πέραν της δυσλεξιας, η οποία και δεν ακούγεται ευχάριστα. Είναι φοβερό το ότι υπάρχουν γονείς που αρνούνται να επισκεφτούν Τα ΚΕ.Δ.Δ.Υ και προτιμούν να θεωρούν τα παιδιά τους τεμπέληδες ακόμη και όταν τους εξηγουμε. Αλλά για τα χαρισματικα παιδιά τα ΚΕ.Δ.Δ.Υ σταματούν στη διάγνωση. Δεν υπάρχει τίποτα να προτείνουν ειδικά στην επαρχία. Και όσο πιεζεις το παιδί να προσαρμοστεί στο σχολικό περιβάλλον τόσο περισσότερο καταστρεφονται οι δυνατότητες του.

Κανεις λαθος!
Τα ΚΕΔΔΥ δεν σταματουν στη διαγνωση. Εχω παει πανω απο 19 φορες σε σχολειο οπου υπαρχει παιδι με ανωτατη νοημοσυνη (αλλες τοσες πηγε και η ψυχολογος και ηκοινωνικη κειτουργις), ειμαστε σε συνεχη επαφη με τους γονεις και τη δασκαλα (για τη διαμορφωςη του προγραμματος εκπαιδευςης), στειλαμε κοινωνικη λειτουργο που διοργανωσε προγραμμα για τη διαχειρηση της διαφορετικοτητας....

Τι παραπανω;

Σαφως και πρεπει να υπαρχει θεληση και μερακι, αλλα ας μην τα ισοπεδωνουμε ολα.....

Οσο για το τη μπορει να προταθει..... Πολλα και διαφορα, αναλιγα το αιδι. Και ενδοσχολικα μπιρουν να γινουν πραγματα και εξωσχολικα

[aghathi]

Η προσωπική μου γνώμη για τα ΚΕ.Δ.Δ.Υ είναι πολύ καλή. Και για την συμβουλευτικη τους. Αλλά τα σχολεία σπάνια ανταποκρινονται ή είναι σε θέση να ανταποκριθουν. Στην επαρχία το πρόβλημα είναι ακόμη πιο έντονο. Ξεκινάει από την αδυναμία αναγνώρισης αυτών των παιδιών από το σχολικό περιβάλλον και τελειώνει κάπου εκεί που τελειώνουν οι δομές και οι υπηρεσίες μιας μικρής κοινωνίας.

[Έσπερος]

Στην επαρχία είναι γενικά μεγάλο το χάσμα μεταξύ όλων των μαθητών. Έχεις τα παιδιά μου μεγαλώνουν με τις παραστάσεις που έχουν τα παιδιά των αστικών κέντρων, τις ξένες γλώσσες, τον αθλητισμό, τη μουσική, και τα παιδιά των χωριών που στον ελεύθερο χρόνο τους ασχολούνται με τα ζώα και οι γονείς τους μπορεί να είναι σχεδόν αναλφάβητοι. Πόσο μάλλον εκεί έχεις επιπλέον και 1 χαρισματικό παιδί στο ίδιο τμήμα με παιδί με σοβαρές νοητικές αναπηρίες, επειδή δεν υπάρχει ειδικό σχολείο στην περιοχή. Εκεί ουσιαστικά όλα τα παιδιά είναι καταδικασμένα, αφού είσαι υποχρεωμένος να κρατάς ένα μέσο επίπεδο πιστεύοντας ότι τους βοηθάς όλους, αν και τελικά μάλλον δεν βοηθάς κανέναν....

[PDE ads]

[sapore]

Κανεις λαθος!
Τα ΚΕΔΔΥ δεν σταματουν στη διαγνωση. Εχω παει πανω απο 19 φορες σε σχολειο οπου υπαρχει παιδι με ανωτατη νοημοσυνη (αλλες τοσες πηγε και η ψυχολογος και ηκοινωνικη κειτουργις), ειμαστε σε συνεχη επαφη με τους γονεις και τη δασκαλα (για τη διαμορφωςη του προγραμματος εκπαιδευςης), στειλαμε κοινωνικη λειτουργο που διοργανωσε προγραμμα για τη διαχειρηση της διαφορετικοτητας....

Τι παραπανω;

Σαφως και πρεπει να υπαρχει θεληση και μερακι, αλλα ας μην τα ισοπεδωνουμε ολα.....

Οσο για το τη μπορει να προταθει..... Πολλα και διαφορα, αναλιγα το αιδι. Και ενδοσχολικα μπιρουν να γινουν πραγματα και εξωσχολικα

2 σχόλια γιατί δεν έχει και νόημα "παραπάνω" (για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα):
1) Τόσα καταλαβαίνουν οι έλληνες εκπαιδευτικοί/ ΕΕΠ , τόσα λένε. Απλά "χαρισματικότητα" δεν ταυτίζεται με υψηλό IQ (Να αφήσω το τι ελέγχουν με το Wisc) , όπως και η "δημιουργικότητα" πχ ή "ιδιαίτερες δεξιότητες σε 1 τομέα"
2) Αν τα ΚΕΔΔΥ έκαναν τη "σωστή" δουλειά (εννοώντας την "αποτελεσματική") θα είχαν λόγο οι γονείς των όντως "χαρισματικών" παιδιών {και όχι των κατά φαντασία γονέων χαρισματικών παιδιών) να πηγαίνουν στα ΚΕΔΔΥ τα παιδιά τους.

Όπως λέει μια ρήση: "Τα παιδιά αυτά θα βρουν το δρόμο μόνα τους"
Να προσθέσω:
"Αν δε τα "σκοτώσουν" οι άλλοι πρώτα" (μαζί με τα ΚΕΔΔΥ με αντιλήψεις "χαρισματικότητα"= "υψηλό IQ, κάντου Wisc!!"

Ας αφήσουμε τις διαγνώσεις (και τα επακολουθούμενα πχ για λόγους διαχείρισης ή αντοχών του Γενικού σχολείου) των όντως "μαθητών με δυσκολίες κάτω του Μ.Ο."

[alexandria]

Τα ΚΕ.Δ.Δ.Υ είναι μια ελληνική δημόσια υπηρεσία.
Το ότι αυτή την υπηρεσία δεν έχει φροντίσει η ελληνική πολιτεία με το υπουργείο κτλ να την εξοπλίσει με τα κατάλληλα εργαλεία ανίχνευσης ή με το να επιμορφώνει τους υπαλλήλους για όλες τις εξελίξεις ανά περίπτωση, δε φταίει η υπηρεσία ως υπηρεσία.
Είναι άλλη μια δομή που αλλιώς αρχικά την οραματίστηκαν κι αλλιώς στην πορεία εξελίχθηκε.
Επίσης,ας μην οχυρώνονται τα σχολεία πίσω από την ύπαρξη των ΚΕ.Δ.Δ.Υ και μόνο κι ας μην παραπέμπουν με τόση ευκολία παιδιά. Ας εξαντλούν πρώτα εκ των έσω τα περιθώρια διαχείρισης των όποιων "δυσκολιών'' κι ας παραπέμπουν μόνο όταν παρίσταται πραγματική ανάγκη.
Αν γίνει "σωστή" δουλειά να γίνει όντως τηρώντας τη "σωστή" διαδικασία.

[elranna]

Στην επαρχία είναι γενικά μεγάλο το χάσμα μεταξύ όλων των μαθητών. Έχεις τα παιδιά μου μεγαλώνουν με τις παραστάσεις που έχουν τα παιδιά των αστικών κέντρων, τις ξένες γλώσσες, τον αθλητισμό, τη μουσική, και τα παιδιά των χωριών που στον ελεύθερο χρόνο τους ασχολούνται με τα ζώα και οι γονείς τους μπορεί να είναι σχεδόν αναλφάβητοι. Πόσο μάλλον εκεί έχεις επιπλέον και 1 χαρισματικό παιδί στο ίδιο τμήμα με παιδί με σοβαρές νοητικές αναπηρίες, επειδή δεν υπάρχει ειδικό σχολείο στην περιοχή. Εκεί ουσιαστικά όλα τα παιδιά είναι καταδικασμένα, αφού είσαι υποχρεωμένος να κρατάς ένα μέσο επίπεδο πιστεύοντας ότι τους βοηθάς όλους, αν και τελικά μάλλον δεν βοηθάς κανέναν....

Θεωρητικά, ένας από τους στόχους του σχολείου είναι να εξομαλύνει τις ανισότητες που προκύπτουν από την οικογενειακή κατάσταση. Θεωρητικά μιλώντας πάντα, γιατί με ένα άκαμπτο αναλυτικό πρόγραμμα, με τεράστια ύλη και ελάχιστο χρόνο, πρακτικά είναι αδύνατο. Εκτός και αν αποκτήσουμε ικανότητες και ταχυδακτυλουργού.

Δεν ξέρω τι ισχύει για τα χαρισματικά παιδιά, αλλά η δική μου εικόνα από τα ΚΕΔΔΥ με τα οποία έχει τύχει να συνεργαστώ λόγω μαθητών μου δεν είναι η καλύτερη. Συγκεκριμένα, δεν έχω λάβει ποτέ μια πρακτική απάντηση για το πώς να χειριστώ κάποιο μαθητή, παρά μόνο γενικολογίες που τις ήξερα κι εγώ από τα παιδαγωγικά. Όταν όμως υποτίθεται ότι γνωρίζεις ένα παιδί από το δημοτικό, το έχεις εξετάσεις 3 φορές και ζητάω συγκεκριμένη απάντηση σε συγκεκριμένο πρόβλημα, η απάντηση αγάπη, φροντίδα και προδέρμ δε με καλύπτει.

Αντίθετα, έχω πολύ καλή εικόνα από κάποια σχολεία και από αρκετούς συναδέλφους. Φαντάζομαι είναι και θέμα διεύθυνσης και ατομικής ευθύνης στο κατά πόσο ενημερωνόμαστε και πόσο χρόνο αφιερώνουμε στην προετοιμασία του μαθήματος, έτσι ώστε να περιλαμβάνει διαφοροποιημένη διδασκαλία στον ελάχιστο χρόνο που έχουμε μέσα στην τάξη. Προφανώς και δεν ισχυρίζομαι ότι έχω κάποια επιτυχία στο θέμα, απλώς μοιράζομαι τους προβληματισμούς μου.

Τέλος, για τα διαφορετικά παιδιά, χαρισματικά ή όχι, δε νομίζω ότι τα Πειραματικά είναι καλή επιλογή. Ως απόφοιτος Πειραματικού, αν και κοντεύω την 20αετία, θεωρώ ότι το περιβάλλον είναι μάλλον ανταγωνιστικό και όχι με την καλή έννοια. Από αυτή την άποψη, τα παιδιά που δεν είναι πειθαρχημένα σε ένα τέτοιο περιβάλλον μάλλον περιθωριοποιούνται παρά έχουν χώρο να αναπτύξουν διαφορετικού τύπου δεξιότητες και ευαισθησίες. Τα Μουσικά Σχολεία και κυρίως τα Καλλιτεχνικά, κατά τη δική μου άποψη, δίνουν χώρο σε παιδιά που δεν μπορούν ή δε θέλουν να πειθαρχήσουν στο εξεταστικοκεντρικό σύστημα που ισχύει. Αλλά και αυτά έχουν τα προβλήματά τους, κυρίως λόγω ελλείψεων καθηγητών. Μακάρι να είχαν όλα τα σχολεία χώρο και χρόνο για να ασχοληθούν τα παιδιά με άλλα πράγματα, από ένα κήπο μέχρι μουσική και χορό, χωρίς να είναι μαθήματα εξεταζόμενα με βαθμό, αλλά δραστηριότητες για να αναπτύσσουν δεξιότητες. Αλλά αυτό είναι τεράστια συζήτηση.

[sapore]

Να ριψοκινδυνέψω άλλη μια ρήση:
{για το ελληνικό εκπ/κό (και όχι μόνο εκπαιδευτικό) σύστημα}:

"1 στους 100 δασκάλους μπορούν (ίσως και εάν....) να προσφέρουν στα χαρισματικά παιδιά που θα "πέσουν στα χέρια τους"
0 στους 100 ΕΕΠ μπορούν να "βοηθήσουν" στη διαχείριση της διαφορετικότητας των χαρισματικών παιδιών (που αμφίβολο και αν τη χρειάζονται αυτά τα παιδιά η οι άλλοι {......} γύρω τους
ΚΑΙ:
-1 στα 100 ΚΕΔΔΥ μπορούν να βοηθήσουν στην "κατάσταση" {ΝΑΙ: ΜΕΙΟΝ 1} , υπερβολικό; δε νομίζω...το αποτέλεσμα δειχνει".

[alexandria]

Αν είχες μια "χαρισματική" κοινωνία δε θα ριψοκινδύνευες καμία ρήση! 

[emmaki]

Να ριψοκινδυνέψω άλλη μια ρήση:
{για το ελληνικό εκπ/κό (και όχι μόνο εκπαιδευτικό) σύστημα}:

"1 στους 100 δασκάλους μπορούν (ίσως και εάν....) να προσφέρουν στα χαρισματικά παιδιά που θα "πέσουν στα χέρια τους"
0 στους 100 ΕΕΠ μπορούν να "βοηθήσουν" στη διαχείριση της διαφορετικότητας των χαρισματικών παιδιών (που αμφίβολο και αν τη χρειάζονται αυτά τα παιδιά η οι άλλοι {......} γύρω τους
ΚΑΙ:
-1 στα 100 ΚΕΔΔΥ μπορούν να βοηθήσουν στην "κατάσταση" {ΝΑΙ: ΜΕΙΟΝ 1} , υπερβολικό; δε νομίζω...το αποτέλεσμα δειχνει".

Επιτρεψε μου να εχω διαφορετικη αποψη που πηγαζει απο την εμπειρια μου τοσο στο Ελληνικο συστημα οσο και εξω, σε χωρα που θεωρειται και ειναι (πιο) προχωρημενη και εφαρμοζει προγραμματα εδω και χρονια

[raclette]

Καλησπέρα

Έχω ένα παιδί 7 ετών που μόλις τελείωσε την Α Δημοτικού. Οι γλωσσικες και μαθηματικές του ικανότητες υπερκαλύπτουν την ύλη της Β Δημοτικού και η δασκάλα του, η οποία είναι εξαιρετική, πρότεινε η ίδια επαναληπτικά βιβλία των ιδιωτικών οίκων για τις διακοπές για πιο προχωρημένες τάξεις.
Ο μικρός σε ηλικία 4 ετών εφτιαχνε παζλ για 6 ετών και στα 5 διάβαζε και στο ελληνικό και στο λατινικό αλφάβητο, ενώ είναι ικανός να συνθέτει μακροσκελείς παραγράφους με μέτρια ορθογραφία. Ειναι εσωστρεφής και αρκετά ώριμος συναισθηματικά, με μεγάλη ικανότητα συγκέντρωσης από νεαρή ηλικία και με κάποια δυσκολία στις κοινωνικές του συναναστροφές.

Διστάζω να τον εντάξω στους χαρισματικούς και δεν ξέρω αν έχει και νόημα...
Εξ όσων γνωρίζω δεν μπορεί να πηδήξει τάξη.
Έχετε κάποια άλλη ιδέα εκτός από το έξτρα υλικό που μπορεί να του δίνει η δασκάλα του;

[erietta]

http://www.chiourea.gr/2013/12/blog-post_5658.html

Χαχα, τι μου θύμισες τώρα... Έτσι ήμουν κι εγώ... το αποτέλεσμα;  Μια ταπεινή φιλόλογος....
Οι γονείς μου δεν είχαν πάρει είδηση μέχρι που πήγαν στο σχολείο και ο δάσκαλος της δευτέρας δήλωσε εντυπωσιασμένος, η δασκάλα της τρίτης κάλεσε τους γονείς μου για να μάθει περί τίνος πρόκειται και το παιδί έχει τέτοιες ικανότητες, κλπ... Αλλά, ελληνική επαρχία της δεκαετίας του '80, τι να περιμένεις...Επίτρεψέ μου να σου πω, με βάση την δική μου εμπειρία, ότι προτεραιότητα έχει το παιδί να είναι ευτυχισμένο, να γελά με την καρδιά του, να νιώθει καλά. Γιατί τα άτομα αυτά σε αρκετές περιπτώσεις δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τους συνομηλίκους τους, με αποτέλεσμα να νιώθουν μοναξιά, να έχουν τάσεις απομόνωσης, κλπ..

[lzdg]

Καλησπέρα

Έχω ένα παιδί 7 ετών που μόλις τελείωσε την Α Δημοτικού. Οι γλωσσικες και μαθηματικές του ικανότητες υπερκαλύπτουν την ύλη της Β Δημοτικού και η δασκάλα του, η οποία είναι εξαιρετική, πρότεινε η ίδια επαναληπτικά βιβλία των ιδιωτικών οίκων για τις διακοπές για πιο προχωρημένες τάξεις.
Ο μικρός σε ηλικία 4 ετών εφτιαχνε παζλ για 6 ετών και στα 5 διάβαζε και στο ελληνικό και στο λατινικό αλφάβητο, ενώ είναι ικανός να συνθέτει μακροσκελείς παραγράφους με μέτρια ορθογραφία. Ειναι εσωστρεφής και αρκετά ώριμος συναισθηματικά, με μεγάλη ικανότητα συγκέντρωσης από νεαρή ηλικία και με κάποια δυσκολία στις κοινωνικές του συναναστροφές.

Διστάζω να τον εντάξω στους χαρισματικούς και δεν ξέρω αν έχει και νόημα...
Εξ όσων γνωρίζω δεν μπορεί να πηδήξει τάξη.
Έχετε κάποια άλλη ιδέα εκτός από το έξτρα υλικό που μπορεί να του δίνει η δασκάλα του;

Εγώ δεν έχω καμία σχέση με την ειδική αγωγή και τα χαρισματικά παιδιά, θα σου πω την άποψή μου σαν απλός εκπαιδευτικός και σαν γονιός: Όλα τα παιδιά έχουν την ανάγκη των διακοπών και της ξεκούρασης. Το να του βάλεις επαναλήψεις (και μάλιστα για μεγαλύτερη τάξη!) είναι σαν να το τιμωρείς για το προχωρημένο του επίπεδο (και προς τι οι επαναλήψεις από τη στιγμή που δεν έχει διδαχθεί την ύλη κανονικά;). Προς τι τέτοια βιασύνη; (Νομίζω ότι μας έχει φάει η βιασύνη εμάς τους Έλληνες γονείς). Αν το παιδί είναι όντως χαρισματικό μπορείς κατά τη διάρκεια της επόμενης σχολικής χρονιάς να το "ενισχύσεις", κάνοντας του π.χ. πιο προχωρημένα για την τάξη του μαθήματα (εσύ ή κάποιος εκπαιδευτικός), αλλά ποιος ο λόγος να του στερήσεις χρόνο από τις διακοπές του; Υπάρχουν και άλλα πράγματα άλλωστε όπως εξωσχολικά βιβλία, σκάκι κλπ., δεν είναι ανάγκη ένα χαρισματικό παιδί να βγάλει την "ύλη" της επόμενης τάξης! Και σαν πληροφορικός θα σου έλεγα, αν το παιδί έχει ενδιαφέρον για τεχνολογία/κατασκευές/ρομποτική, από τη επόμενη ή μεθεπόμενη σχολική χρονιά να το πας να ασχοληθεί με την εκπαιδευτική ρομποτική στην οποία νομίζω ότι παιδιά με υψηλότερη νοημοσύνη  μπορούν να διαπρέψουν. Ξαναλέω ότι όλα τα παραπάνω τα λέω εντελώς φιλικά, όχι σαν ειδικός, αλλά σαν απλός εκπαιδευτικός (πληροφορικός) και σαν γονιός.

[raclette]

Ευχαριστώ και τους δυο για τις απαντήσεις.
Νομίζα ότι ακούστηκα πολύ αγχωμένη και φορτική, ενώ δεν είναι καθόλου αυτή η προθεση μου.
Προτιμώ κι εγω το παιχνίδι και τις εκδρομες από τις δραστηριότητες και τις επαναλήψεις καλοκαιριάτικα και είμαι προσγειωμένη ως προς τις παρατηρήσεις μου και το θέμα του προγραμματος. Και η δασκάλα του ειναι επίσης χαλαρή αντίθετα από ότι φάνηκε στο μήνυμα, καμια μας δεν εχει την πρόθεση να πιεσει το παιδι και να επισπευσει καταστάσεις

Και στο σκάκι είναι καλός, και στα μουσεία και στα θέατρα πηγαίνουμε, και τα εξωσχολικά βιβλία του διαλέγει μόνος του και πολύ ελεύθερο χρόνο έχει, αλλά το βλέπω ότι η προχωρημένη του πνευματική κατάσταση επηρεάζει τη σχέση του με το σχολικό περιβάλλον.
Το πρόβλημα μου είναι αυτό που είπε και η συνάδελφος
"τα άτομα αυτά σε αρκετές περιπτώσεις δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τους συνομηλίκους τους, με αποτέλεσμα να νιώθουν μοναξιά, να έχουν τάσεις απομόνωσης, κλπ"

Αυτό λοιπόν με προβληματίζει: πως να προχωράει πνευματικά, με ερεθίσματα αλλά χωρίς πίεση
και κυρίως χωρίς να επηρεάζεται η παιδική του ηλικία και να νιώθει απομονωμένος...

Προς Εριέττα: κανείς μας δεν είναι ταπεινός επαγγελματίας, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να νιωθεις ματαιωμένη.
Οι συγκυρίες και οι ευκαιρίες μπορεί να καθορίζουν την επαγγελματική εξέλιξη μας, αλλά η ικανοποίηση των πνευματικών μας αναγκών καθορίζει την γενικότερη ισορροπία μας ως προσωπικότητες. Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι και χωρίς να είμαστε ο Μπιλ Γκέιτς και ο Μαρκ Ζουκενμπεργκ