Ποιος είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού σε ένα σύγχρονο σχολείο;

[k_k]

Γονείς

Δυστυχώς οι γονείς τα χαλάνε τα παιδιά . Γονείς που εκβιάζουν , γονείς που δικαιολογούν , γονείς που ζητούν ειδική μεταχείρηση για τον κανακάρη τους .

Γονείς !

Τι να τους πεις

Προσπαθώ με λεπτότητα , για να μην τους θίξω , να θέσω τα προβλήματα . Και έχω εισπράξει διάφορες αντιδράσεις .
Υπάρχουν αυτοί που θίγονται και περνούν στην επίθεση !

Συνάδελφοι για να μην αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα κάποιων γονιών , αποσιωπούν καταστάσεις .
Και τι μπορεί να κάνει ο καθηγητής , οταν δεν έχει τη στήριξη του γονέα ? Οταν ο γονέας μιλά απαξιωτικά για τους συναδέλφους και δικαιολογεί το παιδί του στα ''αδικαιολόγητα'' .

Με στεναχωρεί πραγματικά αυτή η κατάσταση και φέτος στο σχολείο είδα σκηνές που δεν μπορούσα να φανταστώ .

Χρειαζόμαστε ψυχολογική στήριξη , συνάδελφοι . Και εμείς και τα παιδιά . Θα μας τρελάνουν αυτοί οι γονείς με τα κακομαθημένα παιδιά τους που τους δίνουν πάντα δίκιο . Πως κρατιέμαι και δεν θίγω το θέμα της δικής τους ευθύνης οταν δικαιολογούν τα πάντα ....... δεν ξέρω !

[PDE ads]

[smartdeal]

Η δουλειά μας είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα!  ...και είναι το πιο δύσκολο λειτούργημα γιατί έχουμε την τιμή να απασχολούμε τον χρόνο των παιδιών. Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να τους μάθουμε είναι ότι στην ηλικία που βρίσκονται ο χρόνος τους είναι ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ!

[mat]

Η δουλειά μας είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα! 

Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να τους μάθουμε είναι ότι στην ηλικία που βρίσκονται ο χρόνος τους είναι ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ!

Αρκετά αγχοτικό μου ακούγεται αυτό. Τα παιδιά στην εφηβεία δεν είναι μελλοθάνατοι που πρέπει να τρέξουν για να προλάβουν (άραγε τι?). Αυτό που όσο μπορούμε οφείλουμε να τους δείξουμε είναι να ΖΟΥΝ ή αν θες ότι πολύτιμη είναι η Ζωή γιατί δεύτερη... δεν έχει. Ο Χρόνος είναι κάτι που πάντα μας ξεπερνά και μας προσπερνά.

[Joanne]

Ωραία και καλά όλα αυτά, που γράφετε και νομίζω ότι όλοι λίγο πολύ τα ξέρουμε.
Μήπως όμως αναλωνόμαστε πολύ στη θεωρία και ξεχνάμε την πράξη;
Θέλα να πω: μήπως το ερώτημα δεν πρέπει να΄ναι ποιος είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού αλλά ΠΩΣ μπορούμε να τον εφαρμόσουμε;
Γιατί, πολλές φορές ενώ σχεδιάζω το μάθημα μου διαφορετικό στο τέλος καταλήγει να γίνεται δασκαλοκεντρικό με παροχή μασημένης τροφής (ίσως είναι και η απειρία λόγω πρώτης χρονιάς).
Θέλω όμως να ακούσω πρακτικές συμβουλές για το πώς μαθαίνουμε τα παιδιά πώς να μαθαίνουν και για το πώς πείθουμε παιδιά, που δεν έχουν καμία όρεξη να μάθουν( γιατί έχω ένα τέτοιο τμήμα πλήρους αδιαφορίας και φαντάζομαι δεν είναι το μοναδικό) ότι αξίζει να προσέξουν και να μάθουν;
κάποιες φορές ειλικρινά έφθασα στο σημείο να νιώθω καλύτερα όταν κοιμούνται και τουλάχιστον δεν καταναλώνεσαι να φωνάζεις για να τους πειθαρχήσεις παρά όταν μιλάνε μεταξύ τους.
Και όμως ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι να αφυπνίζει συνειδήσεις και όχι να αποκοιμίζει.
Πώς όμως το πετυχαίνεις στην πράξη;

[PDE ads]

[Anast77]

Ωραία και καλά όλα αυτά, που γράφετε και νομίζω ότι όλοι λίγο πολύ τα ξέρουμε.
Μήπως όμως αναλωνόμαστε πολύ στη θεωρία και ξεχνάμε την πράξη;
Θέλα να πω: μήπως το ερώτημα δεν πρέπει να΄ναι ποιος είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού αλλά ΠΩΣ μπορούμε να τον εφαρμόσουμε;
Γιατί, πολλές φορές ενώ σχεδιάζω το μάθημα μου διαφορετικό στο τέλος καταλήγει να γίνεται δασκαλοκεντρικό με παροχή μασημένης τροφής (ίσως είναι και η απειρία λόγω πρώτης χρονιάς).
Θέλω όμως να ακούσω πρακτικές συμβουλές για το πώς μαθαίνουμε τα παιδιά πώς να μαθαίνουν και για το πώς πείθουμε παιδιά, που δεν έχουν καμία όρεξη να μάθουν( γιατί έχω ένα τέτοιο τμήμα πλήρους αδιαφορίας και φαντάζομαι δεν είναι το μοναδικό) ότι αξίζει να προσέξουν και να μάθουν;
κάποιες φορές ειλικρινά έφθασα στο σημείο να νιώθω καλύτερα όταν κοιμούνται και τουλάχιστον δεν καταναλώνεσαι να φωνάζεις για να τους πειθαρχήσεις παρά όταν μιλάνε μεταξύ τους.
Και όμως ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι να αφυπνίζει συνειδήσεις και όχι να αποκοιμίζει.
Πώς όμως το πετυχαίνεις στην πράξη;

Εγώ έχω παρατηρήσει ότι σε μια τάξη που συχνά γίνεται αδιάφορη προς το μαθημα, ένα καλό "τρικ" είναι να κλείνεις για λίγο το βιβλίο και να μοιραζεσαι μαζί τους μια εμπειρία απο τη ζωή σου (π.χ. από κάποιο ταξίδι) και τελικά να προσπαθείς να τη συνδέσεις - έστω και ελάχιστα - με το αντικείμενο που καλείσαι να διδάξεις. 9 στις 10 πιάνει! Και μάλιστα καταλήγεις να έχεις απέναντι σου ένα ακροατήριο όλο αυτιά που θέλει ν'ακούσει κι άλλα πράγματα. 

[karxarias29]

Εγώ έχω παρατηρήσει ότι σε μια τάξη που συχνά γίνεται αδιάφορη προς το μαθημα, ένα καλό "τρικ" είναι να κλείνεις για λίγο το βιβλίο και να μοιραζεσαι μαζί τους μια εμπειρία απο τη ζωή σου (π.χ. από κάποιο ταξίδι) και τελικά να προσπαθείς να τη συνδέσεις - έστω και ελάχιστα - με το αντικείμενο που καλείσαι να διδάξεις. 9 στις 10 πιάνει! Και μάλιστα καταλήγεις να έχεις απέναντι σου ένα ακροατήριο όλο αυτιά που θέλει ν'ακούσει κι άλλα πράγματα. 

Συμφωνώ απόλυτα και μάλιστα και εγώ όσες φορές το έχω εφαρμόσει 9 στις 10 πιάνει.
... Το 1/10 συνήθως είναι ΕΠΑΛ!

[greedo]

Πιάνει και σε ΕΠΑΛ! 

[adigoni]

είμαστε εμψυχωτές, ψυχολογικοί υποστηρικτές, τοίχοι για ξέσπασμα των στρασαρισμένων μαθητών....δάσκαλοι; Δε νομίζω Τάκη.....με τόση πληθώρα γνώσεων στο ίντερνετ, μάλλον βοηθάμε στο να ξεμπλέξουν αυτό το κουβάρι και να αναπτύξουν λιγάκι την κριτική τους σκέψη....αναφέρομαι στο Λύκειο, στο γυμνάσιο μάλλον παίζουμε και το ρόλο του γονιού.

[soul]

είμαστε εμψυχωτές, ψυχολογικοί υποστηρικτές, τοίχοι για ξέσπασμα των στρασαρισμένων μαθητών....δάσκαλοι; Δε νομίζω Τάκη.....με τόση πληθώρα γνώσεων στο ίντερνετ, μάλλον βοηθάμε στο να ξεμπλέξουν αυτό το κουβάρι και να αναπτύξουν λιγάκι την κριτική τους σκέψη....αναφέρομαι στο Λύκειο, στο γυμνάσιο μάλλον παίζουμε και το ρόλο του γονιού.

Θα συμφωνήσω απόλυτα , Αντιγόνη μου!

Το λιγότερο που είμαστε, με τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πλέον τα παιδια μέσα στην οικογένεια, είναι μεταδότες γνώσεων.
Προσπάθεια μας είναι να τα στηρίζουμε , να τα εμψυχώνουμε, να αντικαθιστούμε συχνά τους ανύπαρκτους γονείς και πολλά άλλα που θα έπρεπε να κάνει ένας ψυχολόγος σε κάθε σχολείο

[sxedia]

Συναδελφοι πρεπει να κανουμε κατι να τα ξεκολλησουμε απο το ινερνετ ( παιχνιδια , chat , facebook κτλ ).
Τα παιδια δυστυχως σημερα δε θέλουν να κουραζονται καθολου για να κατακτησουν τη γνωση. Απαθεια σε οτιδηποτε.... Τα πας σε μουσειο βαριουνται, τα πας σε παρκο βαριουνται , καλεις ανθρωπους να τους μιλησουν βαριουνται.... Θελουν μονο να καθονται!!! Φταινε και οι γονεις που απο τη μικρη ηλικια δε τους δωσανε ερεθισματα να αγαπησουν τη τεχνη και τον πολιτισμο. Μη μου πειτε .... ειναι ακριβο το αντιτιμο. Οποιος θελει πηγαινει... Αλλα οι γονεις προτιμουν το καφεδακι στην πλατεια και τη βολτα στα εμπορικα καταστηματα και τιποτε αλλο. Απο τον Οκτωβριο ηδη μετρανε τις μερες για το ποτε θα ερθουν τα Χριστουγεννα (ειναι φοβερο αυτο), οταν πριν ενα μηνα απο τον Οκτωβριο κανανε ηδη 3 μηνες διακοπες.
Νοιωθω ορισμενες φορες να κανω babysitting στο σχολειο ειδικα στο Γυμνασιο. Εχει καταντησει το σχολειο ενα parking παιδιων που οι γονεις τους ειναι αμετοχοι και αδιαφοροι σε καθε ενεργεια των παιδιων τους!!!

[erietta]

Συναδελφοι πρεπει να κανουμε κατι να τα ξεκολλησουμε απο το ινερνετ ( παιχνιδια , chat , facebook κτλ ).

Σκέψου πόσες ώρες είναι τα παιδιά στο σχολείο και πόσες στο σπίτι και θα καταλάβεις ότι την ευθύνη την φέρουν οι γονείς. Όταν ο μαθητής κλείνεται στο δωμάτιό του και προσποιείται ότι διαβάζει ενώ κάνει chat στο laptop ή μιλάει στο κινητό του, εμείς τι μπορούμε να κάνουμε; Φέρουμε ευθύνη; Σαφώς και όχι.

[kounelaki80]

Σου παραθετω την απάντηση που ειχα δωσει σε ενα αλλο θεμα για να μην γραφω τα ιδια:

Εγω όμως, πέρα από το οτι έχω την τάση να ''δενομαι'' με τους μαθητές  μου, δεν αντιμετωπιζω τα παιδιά ως απλά μια τάξη που πρέπει να διδάξω, αλλά ως 25 διαφορετικοί κόσμοι, καθενας με τις ιδιαιτεροτητες, τα ελλατωματα και τα χαρίσματά του. Δεν είμαι εκεί μόνο για να τους διδάξω το λύω, αλλά συζητάω, συμβουλεύω, προτινω λυσεις για προβληματα που τυχαινει να εχουν, σχολικά η μη. Και δεν πιστευω πως είμαι και λάθος, γιατι (προσωπικη μου γνωμη παντα), πιστευω πως αυτη ειναι ησχεση καθηγητη-μαθητή. Ο καθηγητής δεν είναι εκεί μόνο για να διδάξει στο παιδι αρχαια, μαθηματικά ή αγγλικά, αυτά είναι η επιφάνεια και μονο. Ο καθηγητης πρεπει πανω απ'ολα να δωσει στο παιδι αρχές, να επηρρεασει το παιδί θετικά, να δώσει ενα παράδειγμα και να τα προτρέψει να το ακολουθήσουν. Πετυχημένος καθηγητής δεν είναι αυτος που παίρνει αριστα γραπτά (μπορει να ειναι κι αυτος), αλλά πάνω απ'όλα είναι αυτός που θα κάνει το παιδί να τον μιμηθει, που θα δωσει το σωστο παραδειγμα και αυτο θα μεινει χαραγμενο στο μυαλο των παιδιών του. Είναι ο καθηγητης που, ενω θα κάνει όλα αυτα, θα εμπνεει στα παιδιά την εμπιστοσυνη και τον σεβασμό, τον αληθινο σεβασμο όμως. Οι τυπικοτυτες και οι ψευτοαυστηροτητες δεν εχουν οδηγησει ποτέ πουθενά. Δεν λέω να ξεπερνάμε τα όρια και να δημιουργουνται φιλικες σχεσεις, γιατι ανεφερα τον ΣΕΒΑΣΜΟ. Αν λοιπον ενας μαθητης μου εχει ενα προβλημα, οποιουδηποτε ειδους, και ειδικα αν αυτο το προβλημα είναι μαζί μου, θεωρω δικαιωμα και υποχρεωση μου να το ξερω ωστε να βοηθησω οσο μπορω. Αν μπορω, ΠΡΕΠΕΙ να βοηθησω.

[Ματίνα]

Εχω παρατηρησει πως το δασκαλοκεντρικο μαθημα,η παπαγαλια του βιβλιου,τα κανει να βαριουνται.Ισως να φταιει που απο μικρα πλεον ολη τους η ζωη ειναι απο σχολειο σε δραστηριοτητα και απο εκει σε καποιο φροντιστηριο.Αλλα και ακομα νωριτερα τα παιδια δεν ειναι πλεον παιδια.Δεν τα αφηνουμε να παιξουν,να λερωθουν,να φωναξουν.Πως τοτε περιμενουμε μεγαλωνοντας μεσα στην τοσο απαιτητικη εφηβεια να μην αντιδρουν ετσι,κουρασμενα πλεον.Λογικο και εγω θα βαριομουν στην θεση τους.Δουλεια μας ειναι σιγουρα να τους μαθουμε την "υλη" αλλα ακομα πιο σημαντικο ειναι να ειμαστε προτυπα,να εχουμε ενδιαφεροντα και να συζηταμε για αυτα περα απο δουλεια/σχολειο/καθημερινοτητα.Η ιδεα πχ για τα ταξιδια ειναι πολυ ομορφη,την χρησιμοποιω συχνα.Την περασμενη χρονια λιγο πριν τις διακοπες του Πασχα που λιγο η ανοιξη,λιγο η κουραση αρχισε να κανει κοιλια το μαθημα αφιερωσαμε μια ολοκληρη μερα στο να συζηταμε για τον πολιτισμο της μεσης ανατολης.Τους ειχα ζητησει να κανουν μια ερευνα και να αναφερει οτι θεωρει ο καθενας αξιο λογου,να συγκρινουμε καταστασεις που συμβαινουν εδω και εκει,τους ειχα φερει και εγω φωτογραφιες απο το Αμπου Νταμπι που ειχα παει με την WorldVentures.Συζητησαμε για την θεση της γυναικας,για το αφθονο πλουτο που υπαρχει εκει αλλα και για την μεγαλη φτωχεια.Μαθανε περισσοτερα απο πολλες αλλες μερες που καναμε απλα το μαθημα μας.Πολλα παιδια μου ειπαν οτι συνεχισαν να ψαχνουν και μετα πληροφοριες για εκει.Απο την επομενη φορα το μαθημα ξαναβρηκε την ροη του.

[Marilena95]

Παρατηρώ πως μέσα στα χρόνια το συγκεκριμένο ερώτημα μας απασχολεί, πως όταν τα λέμε μεταξύ μας βλέπουμε και ξέρουμε ποια είναι τα στραβά άρα, αναρωτιέμαι, γιατί στην ευχή δεν καταφέρνουμε να στήσουμε μια καλύτερη εκπαίδευση, καλύτερη για τους εκπαιδευτικούς, και πάνω από όλα καλύτερη για τα ίδια τα παιδιά.