0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
σε περιπτώσεις όπωςπάντες γὰρ ποταμοί, ἢν καὶ πρόσω τῶν πηγῶν ἄποροι ὦσι, προσιοῦσι πρὸς τὰς πηγὰς διαβατοὶ γίγνονται και Ἐπίδαμνός ἐστι πόλις ἐν δεξιᾷ ἐσπλέοντι ἐς τὸν Ἰόνιον κόλπον, την μετοχή είναι πιο σωστό να την χαρακτηρίζουμε χρονική ή αναφορική ή και τα δύο ταυτόχρονα; Τα συντακτικά δεν το ξεκαθαρίζουν.
Επίσης, στην πρόταση λυπηρὸν παισὶν ὀρφανοῖς γεγενῆσθαι πατρός η δοτική νομίζετε ότι είναι αναφοράς ή αντιχαριστική; Εγώ θα έλεγα αναφοράς, αλλά δεν είμαι σίγουρη.
την δοτική της πρότασης τρίτον ἔτος τῷ πολέμῳ ἐτελεύτα ο Schwyzer την κατατάσσει στην δοτική προσωπική της συμπαθείας. Για την δοτική της συμπαθείας γενικά γράφει ότι μπορεί να αντικατασταθεί από γενική κτητική και τα άλλα παραδείγματα που δίνει είναι κατανοητά ως προς αυτό. ..................................Τελικά, με βάση τα παραπάνω, πώς ερμηνεύετε το τῷ πολέμῳ ως δοτική της συμπαθείας;
Με αυτή την λογική δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι το έτος είναι μέρος του πολέμου; Βέβαια, ο πόλεμος δεν είναι έμβιο ον, αλλά σε άλλο σημείο, στην πραγμάτευση της «δοτικής προς δήλωση του χρονικού σημείου αναφοράς», αναφέρει ότι «αντί του προσώπου ενδέχεται να εμφανίζεται και κάποια συμμετέχουσα πόλη ή το συμβάν», π.χ. ἔτη δὲ μάλιστα καὶ ταύτῃ (τη ναυμαχία) ἑξήκοντα καὶ διακόσιά ἐστι μέχρι τοῦ αὐτοῦ χρόνου. Μπορεί να μην είναι ίδια περίπτωση, αλλά πρώτον ο πόλεμος είναι συμβάν και δεύτερον υπάρχουν παραδείγματα δοτικής προσωπικής που δεν δηλώνουν πρόσωπο. Πώς σου φαίνεται αυτή η εξήγηση;
Σχετικά με την πρόταση λυπηρὸν παισὶν ὀρφανοῖς γεγενῆσθαι πατρός απέρριψα την δοτική ηθική με βάση πάλι όσα αναφέρει ο Schwyzer για την δοτική αυτή..................................... Για την δοτική ηθική λοιπόν γράφει ότι «είναι (η λογικά περιττή) δοτική μιας προσωπικής αντωνυμίας ιδίως του α και β προσώπου σε συνάρτηση με οποιαδήποτε ρήματα με σκοπό να δηλωθεί ή να προκληθεί εσωτερική συμμετοχή στην εκτιθέμενη κατάσταση πραγμάτων» π.χ καί μοι μή θορυβήσετε. Στα άλλα παραδείγματα που δίνει αναφέρει ότι σπάνια η δοτική αυτή απαντά και σε γ πρόσωπο (και με την επαναληπτική αντωνυμία). Δηλαδή κάνει λόγο μόνο για προσωπικές αντωνυμίες, με σπάνια εξαίρεση την επαναληπτική, και για «χρήση συχνά μη αναγκαία ή ακόμη και περιττή».
Ως προς τη δοτική παισίν , δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο τόση συζήτηση. Είναι απλώς δοτική προσωπική στην απρόσωπη έκφραση λυπηρόν (ἐστι). Αν τώρα πρέπει να τη συνδέσουμε σημασιολογικώς με το λυπηρόν, τότε ναι, θα συμφωνούσα ότι είναι δοτική ηθική. Αλλά τότε θα έπρεπε να κάνουμε το ίδιο και με τις δοτικές πλάι σε άλλες απρόσωπες εκφράσεις. Π.χ. στο παράδειγμα από τον Λυσία ἄξιον ἦν τοῖς ζῶσι πενθεῖν τοὺς τεθνεῶτας, θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε ειδικά τη δοτική πλάι στο ἄξιον ἦν; Μήπως δεν κατάλαβα κάτι; (Η ερώτηση δεν είναι ρητορική).
Αν τώρα δεν εννοήσουμε κάποια δοτική αντωνυμίας, τότε οι μετοχές θα πρέπει να εκληφθούν μόνο ως αναφορικές σε θέση δοτικής του κρίνοντος προσώπου (Smyth 1497).
Όμως είναι άναρθρη και για να δηλώνει ένα αόριστο πρόσωπο όπως λέει ο Smyth (... denote indefinitely the person judging or observing), σημαίνει ότι εννοείται ως υποκείμενό της μια αόριστη αντωνυμία σε δοτική.Κι αυτή η αντωνυμία είναι που δηλώνει το κρίνον πρόσωπο και συμπληρώνεται ως προς το νόημά της από τη μετοχή. Δεν καταλαβαίνω δηλ. πώς είναι δυνατόν να μην εννοήσουμε υποκείμενο της μετοχής σ' αυτές τις περιπτώσεις.
Διόρθωσέ με, αν κάνω λάθος. Ο Smyth γράφει ότι η κατά δοτική μετοχή, "without a noun or pronoun", χρησιμοποιείται συχνά "to denote...". Δεν μπορώ να βγάλω απ' αυτά το συμπέρασμα ότι πρέπει να εννοήσουμε μια δοτική αόριστης αντωνυμίας ούτε υπαινίσσεται κάπου ότι η μετοχή αυτή είναι επιρρηματική (οπότε το να εννοηθεί η δοτική μιας αόριστης αντωνυμίας είναι επιβεβλημένο).
Γιατί να έχουν διαφορά στην κλίση τους;