Πανελλαδικές εξετάσεις 2012

[quidam omnia sciens...]

Αγαπητοί συνάδελφοι, σήμερα τα παιδια έξέτάστηκαν στα Λατινικά, μεταξύ άλλων. Στο τελευταίο ερώτημα των θεμάτων η άσκηση ζητούσε να μετατραπεί στον πλάγιο λόγο το απόσπασμα: quas ego... semper proponebam. Από το υπουργείο, την Πανελλ. Ένωση Φιλολόγων και τη μεγάλη πλειοψηφία των Φροντιστηρίων Πανελληνίως έχει δοθεί ως σωστή απάντηση η μετατροπη του παρατατικού σε απαρέμφατο ενεστώτα: ... se... semper proponere.

Παραθέτω (ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ) αποσπάσματα που αποδεικνύουν ότι proposuisse είναι η ορθή απάντηση.

1. Σχολικό εγχειρίδιο, ενότητα 48:
Δεν παραθέτω αυτολεξεί, διότι δεν έχω μαζί το βιβλίο, απλά από μνήμης επισημαίνω ότι τονίζει τα εξής:
Το απαρέμφατο ενεστώτα δηλώνει πράξη σύγχρονη, του παρακειμένου προτερόχρονη, του μέλλοντα υστερόχρονη σε σχέση με την πράξη του ρήματος εξάρτησης.
Τα παραδείγματα που δίνει είναι από μετατροπή ενεστώτα, παρακειμένου και μέλλοντα, όχι παρατατικού ή υπερσυντέλικου.

Συνεπώς ο δάσκαλος-εξεταστής  πρέπει ή να θεωρήσει το θέμα εκτός ύλης και να δεχτεί την οποιαδήποτε απάντηση, ή να συμβουλευτεί τη βιβλιογραφία. Πάμε λοιπόν σε αυτή, ενδεικτικά και πάλι, από την ελληνόγλωσση και την αγγλόφωνη:

2. Θ. Α. Κακριδή, σελ. 231:
«Αι ανεξάρτηται προτάσεις κρίσεως τρέπονται εις αιτιατικήν μετ’ απαρεμφάτου.
Σημ. Οι του ευθέος λόγου χρόνοι της οριστικής τρέπονται εν τωι πλαγίωι ως εξής:
Ο ενεστώς γίνεται ενεστώς απαρεμφάτου
Παρατατικός, Παρακείμενος, Υπερσυντέλικος    γίνονται παρακείμενος απαρεμφάτου
Μέλλων  γίνεται μέλλων απαρεμφάτου»

Σελ. 193 «Χρόνοι του απαρεμφάτου
α. Ο ενεστώς του απαρεμφάτου σημαίνει πράξιν συγχρόνως γιγνομένην με την πράξιν την δηλουμένην δια του ρήματος, εξ ου εξαρτάται το απαρέμφατον
β. Ο παρακείμενος σημαίνει πράξιν γενομένην ήδη προ της υπο του ρήματος, εξ ου εξαρταται το απαρέμφατον, δηλουμένης πράξεως
γ. Ο μέλλων σημαίνει πράξιν γενησομένην μετά την πράξιν του ρήματος, εξ ου εξαρτάται το απαρέμφατον»

3. Από το συντακτικό του Α. Ι. Γιαγκόπουλου, σελ. 195, § 205 παραθέτω μόνο τα παραδείγματα, η θεωρία είναι η ίδια με του Κακριδή και τα παραδείγματα παρμένα από τον Woodcock (βλ. παρακάτω):
Scribebam, scripsi, scripseram epistulam: «έγραφα, έγραψα, έχω γράψει, είχα γράψει γράμμα» γίνονται:
Dicit, dicebat, dixit (αόρ.), dixit (πρκ.), dixerat, dicet, dixerit se epistulam scripsisse =
Λέει, έλεγε, είπε κλπ. κλπ. ότι έγραφε, έγραψε, έχει ή είχε γράψει γράμμα.

4. E. C. Woodcock, Σελ. 20, § 30: Tenses of the infinitive in Indirect statement
(δεν παραθέτω τη μετάφραση των παραδειγμάτων, την έχει κάνει εξάλλου ο Γιαγκόπουλος παραπάνω)

“The rule for converting into O.O (=Oratio Obliqua) is as follows:

1. Scribo epistulam -> Dicit, dixit, dicet se epistulam scribere.
2. scripsi, scribebam, scripseram epistulam -> Dicit, dixit, dicet se epistulam scripsisse.
3. Scribam epistulam -> Dicit, dixit, dicet se epistulam scripturum (esse).”

Σελ. 21, § 31
“I will be observed from the scheme given in the previous section that the perfect infinitive has to represent all the four kinds of past tense of the finite verb. Latin has no special infinitive form to express continuous action in the past, like the English ‘to have been writing’, and until late times, when quod-clauses became serious rivals of the accusative and infinitive construction in O.O, there was nothing better than dicit se scripsisse to represent ‘he says that he was writing’. But scripsisse tells us only that the writing took place before the time of speaking; it does not, like ‘was writing’ express clearly the idea of incomplete or progressive action in the past.”
(Και συνεχίζει με εξίσου ενδιαφέροντα πράγματα πάνω στο ίδιο θέμα)

5. Allen-Greenough, § 534: http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0001:part=2:section=12

“Tenses of the Infinitive in Indirect Discourse

    584. The Present, the Perfect, or the Future Infinitive is used in Indirect Discourse, according as the time indicated is present, past, or future with reference to the verb of saying etc. by which the Indirect Discourse is introduced:—


1.   cadō, I am falling.
2.   dīcit sē cadere, he says he is falling.
3.   dīxit sē cadere, he said he was falling.
4.   cadēbam, I was falling; cecidī, I fell, have fallen; cecideram, I had fallen.
5.   dīcit sē cecidisse, he says he was falling, fell, has fallen, had fallen.
6.   dīxit sē cecidisse, he said he fell, had fallen.
7.   cadam, I shall fall.
8.   dīcit sē cāsūrum [ esse ], he says he shall fall.
9.   dīxit sē cāsūrum [ esse ], he said he should fall.
10.   ceciderō, I shall have fallen.
11.   dīcit fore ut ceciderit [rare], he says he shall have fallen.
12.   dīxit fore ut cecidisset [rare], he said he should have fallen.

    a. All varieties of past time are usually expressed in Indirect Discourse by the Perfect Infinitive, which may stand for the Imperfect, the Perfect, or the Pluperfect Indicative of the Direct.

    NOTE.--Continued or repeated action in past time is sometimes expressed by the Present Infinitive, which in such cases stands for the Imperfect Indicative of the Direct Discourse and is often called the Imperfect Infinitive.
    This is the regular construction after meminī when referring to a matter of actual experience or observation: as,tē meminī haec dīcere, I remember your saying this (that you said this). [Direct: dīxistī or dīcēbās .]”
    (Προφανώς καταλβαίνετε ότι η τελευταία σημείωση είναι η εξαίρεση του κανόνα)

    6. Gildersleeve-Lodge, σελ. 333, § 530

    “After verbs of saying, showing, believing, perceiving and the like,

    The present infinitive expresses contemporaneous action
    The perfect infinitive expresses prior action
    The future infinitive expresses future action
    Remark. — The action which is completed with regard to the leading verb may be in itself a continued action. So in English:  ‘I have been studying, I had been studying’. Hence, the Imperfect Indicative. (I was studying) is represented in this dependent form by the Perfect Infinitive., because it is prior to the leading verb.  ”

    Είμαι σε θέση να συνεχίσω. Δεν θα το κάνω. Από ένα σημείο και έπειτα δεν έχει και νόημα, τουλάχιστον προς το παρόν.

    Επειδή είμαι όμως καλοπροαίρετος, θα περιμένω να μου παραθέσει κάποιος πού στηρίχθηκαν οι ανώνυμοι «σοφοί» που έγραψαν το «ψηφιακό βοήθημα» για να υποστηρίξουν ότι ο παρατατικός γίνεται απαρέμφατο ενεστώτα στον πλάγιο λόγο. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για όσους σε βοηθήματά τους έχουν αναγράψει ότι ο παρατατικός γίνεται απαρέμφατο ενεστώτα. Και πολύ πριν ανεβεί στο διαδίκτυο το  "Ψηφιακό φροντιστήριο" της κακιάς ώρας.

    Προκαλώ επίσης όποιον συγγραφέα βοηθητικού έχει το θάρρος να συμμετάσχει στη συζήτηση υπερασπιζομενος τη σοβαρότητα της δουλειάς του, να παραθέσει από πού άντλησε τον κανόνα ΟΡΙΣΤ. ΠΑΡΑΤΑΤ. -> ΑΠΑΡΕΜΦ. ΕΝΕΣΤΩΤΑ στον πλάγιο λόγο.

[PDE ads]

[V-T]

Στο βαθμολογικό κέντρο, όπου εγώ θα διορθώσω, αναφέρθηκε το σχετικό θέμα, με αναφορά στον Κακριδή και αποφασίστηκε πως θα θεωρούνται σωστές και οι δύο απαντήσεις :proponere ή proposuisse

[Νικόλας Βρ.]

Θα ήθελα λίγο χώρο για να μιλήσω για το ζητούμενο Γ2γ. των θεμάτων των λατινικών: Η μόνη σωστή απάντηση είναι το proposuisse (και όχι το proponere), γιατί η οριστική πρτ. γίνεται πάντα και μόνο απρμφ. παρακειμένου. Ο πρτ. σε σχέση με τον ενεστώτα του ρήματος εξάρτησης (dicit) δηλώνει το προτερόχρονο, επομένως, σύμφωνα και με το μάθημα 48, επιβάλλεται να μπει απρμφ. παρακειμένου που δηλώνει το προτερόχρονο. Εξάλλου σε όλη τη σόβαρη βιβλιογραφία αναφέρεται ρητά ότι η οριστ. πρτ. γίνεται απρμφ. πρκμ. Οποιαδήποτε άλλη απάντηση επιβάλλεται να θεωρηθεί λάθος, αφού δεν είναι πρέπον να εξισώνονται μαθητές και καθηγητές που είναι εφοδιασμένοι με στιβαρή επιστημονική κατάρτιση με όσους ενστερνίζονται απαρέγκλιτα τη λογική της ευκολίας, της άκριτης παπαγαλίας και της αποστήθισης των ασόβαρων και επιστημονικά ανερμάτιστων σχολικών βοηθημάτων.
           Αισθάνομαι ντροπή για τον κλάδο των φιλολόγων που κατακλύζεται από αισχίστου είδους εμπόρους της γνώσης που δεν διαπνέονται επ' ουδενί από τα ιδανικά της αριστείας, της προσωπικής βελτίωσης και του σοβαρού καθήκοντος το οποίο οφείλουν να επιτελούν αγόγγυστα. Δεν είναι δυνατόν η πανελλήνια ένωση φιλολόγων, όλα τα φροντιστήρια αλλά και οποιοσδήποτε εκπαιδευτικός φορέας να δίνουν  ως απάντηση το proponere. Ως εκ τούτου, είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η χώρα πέρα από την οικονομική κρίση διέρχεται, εδώ και αρκετά χρόνια βέβαια, μια χειρότερη κρίση, αυτή των αξιών. Η επικράτηση του εκχυδαϊσμού σε όλα τα επίπεδα δεν μπορεί να μας εμπνέει αισιοδοξία για το μέλλον.
      Κάνω έκκληση σε όλους τους συντονιστές στα βαθμολογικά κέντρα, σε όλους τους διορθωτές να θεωρήσουν ως σωστή την απάντηση proposuisse ή τουλάχιστον να μην την εκλάβουν ως λαθεμένη.

Με το θάρρος της επώνυμης θέσης μου

Βρασσάς Νικόλαος

[killbill]

Ποιά διαδικασία ακολουθείται όταν ένας μαθητής ζητά διευκρίνηση σε ένα θέμα;

1. έρχεται κάποιος από την Λυκειακή επιτροπτή της αντίστοιχης ειδικότητας με το μάθημα και κρίνει αν η απορία του μαθητή είναι σοβαρή και την προωθεί στην επιτροπή εξετάσεων του Υπουργείου;

2. ο μαθητής διατυπώνει την απορία του στον επιτηρητή και αυτός με τη σειρά του ενημερώνει την Λυκειακή επιτροπή μέσω του επιτηρητή στον διάδρομο;

3. ο μαθητής γράφει σε κομμάτι χαρτί που του δίνει ο επιτηρητής και το χαρτί αυτό πάει στην Λυκειακή επιτροπή η οποία θα κρίνει ( αν θα το προωθήσει κεντρικά;

πως γίνεται;

[PDE ads]

[Sali]

Στο βαθμολογικό κέντρο, όπου εγώ θα διορθώσω, αναφέρθηκε το σχετικό θέμα, με αναφορά στον Κακριδή και αποφασίστηκε πως θα θεωρούνται σωστές και οι δύο απαντήσεις :proponere ή proposuisse

Η γνωστή μέθοδος του "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω". Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό - προς καταισχύνη των μελών της ΚΕΕ, που εισηγούνται ασκήσεις χωρίς να έχουν προηγουμένως τεκμηριώσει επιστημονικά τις απαντήσεις. Ίσως να υπερβάλλω, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που οι "φιλόλογοι" αυτοί μου δίνουν την εντύπωση πως πρέπει να ξανακαθίσουν στα θρανία, να μάθουν Λατινικά. Εννοείται πως συμφωνώ ότι η σωστή απάντηση είναι το proposuisse. Στην ήδη πλούσια βιβλιογραφία που παρατέθηκε ας μου επιτραπεί να προσθέσω και τον Charles Bennet, A Latin Grammar, παράγρ. 317. Επίσης, από τους Gildersleeve-Lodge προσθέτω την παράγρ. 653, remark, όπου αναφέρονται τα εξής: "The Impf. Indic., as expressing prior continuance, becomes Pf. Inf. in O.O., and hence loses its note of continuance".

[steven_seagal]

«Μιντιακός πανικός και πολιτικές σκοπιμότητες» «φταίνε» κατά την υπουργό Παιδείας για το σάλο και το... μπάχαλο που δημιουργήθηκε με το θέμα της Φυσικής και την ελλιπή διατύπωση της ερώτησης Γ4. Η Εξεταστική Επιτροπή ενήργησε υπό το κράτος πίεσης είπε η υπουργός, χρησιμοποιώντας μάλιστα την φράση «βρέθηκε εν ύπνω» από την ανακοίνωση της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών που επεσήμαινε το λάθος στο ερώτημα.
Άφησε αιχμές για την επιτροπή λέγοντας ότι δεν την συγκρότησε η ίδια, αλλά τόνισε ότι «προβληματίστηκε» για τους Φυσικούς που την στελέχωσαν.

Σε όλες τις εξετάσεις και σε όλα τα μαθήματα, οι εξεταστές έθεσαν 3.200 ερωτήσεις και μόνο με τη Φυσική προκλήθηκε ζήτημα, είπε. Και κατέληξε ότι ο απολογισμός των πανελλαδικών εξετάσεων είναι καλός, παρά το γεγονός ότι διεξήχθησαν σε προεκλογική περίοδο"

εμεις οι φιλολογοι ειμαστε καλα παιδια..ουτε πανικο προκαλουμε ,ουτε πολιτικες σκοπιμοτητες εχουμε...εξου και οτι μονο στην Φυσικη υπηρξε προβλημα...

[apri]

εμεις οι φιλολογοι ειμαστε καλα παιδια..ουτε πανικο προκαλουμε ,ουτε πολιτικες σκοπιμοτητες εχουμε...εξου και οτι μονο στην Φυσικη υπηρξε προβλημα...

Οι φιλόλογοι δεν έθεσαν θέμα, γιατί προφανώς υπάρχουν αρκετοί -με πρώτη και καλύτερη την ΠΕΦ- που θεωρούν ακόμα και τώρα σωστή την απάντηση.
Οπότε τι νερά να ταράξουμε;

[killbill]

αν και οι πανελλήνιες τελείωσαν θα ήθελα να ρωτήσω κατι. Σε περίπτωση που ένας μαθητής ζητάει διευκρίνηση σε ένα θέμα, (γιατί πιστεύει ότι υπάρχει λάθος) ποιά διαδικασία ακολουθείται;

έρχεται μέλος της λυκειακής επιτροπής ,κατά προτίμηση της ίδιας ειδικότητας με το εξεταζόμενο μάθημα , και κρίνει αν θα πρέπει να προωθήσει την απορία του μαθητή στο Υπουργείο;

[emmaki]

αν και οι πανελλήνιες τελείωσαν θα ήθελα να ρωτήσω κατι. Σε περίπτωση που ένας μαθητής ζητάει διευκρίνηση σε ένα θέμα, (γιατί πιστεύει ότι υπάρχει λάθος) ποιά διαδικασία ακολουθείται;

έρχεται μέλος της λυκειακής επιτροπής ,κατά προτίμηση της ίδιας ειδικότητας με το εξεταζόμενο μάθημα , και κρίνει αν θα πρέπει να προωθήσει την απορία του μαθητή στο Υπουργείο;

Η απορία οφείλει να προωθείται στο υπουργείο. Το μέλος της επιτροπής δεν μπορεί να κρίνει. Τουλαχιστον αυτές ήταν οι οδηγίες στο δικό μου νομό.

Και για την ιστορία, όταν έδινα εγώ λατινικά, μας είχαν βάλει μια εγκλιτική αντικατάσταση, χωρίς να διευκρινίζουν για απαρέμφατα και μετοχές. Είχα ρωτήσει επιτηρήτρια, έφερε μέλος της επιτροπής η οποία πήρες την πρωτοβουλία και μου είπε όχι απαρέμφατο και μετοχές. Έκανα την άσκηση και προχώρησα παρακάτω. Όταν ήμουν σχεδόν έτομη να παραδώσω το γραπτό ξαναήρθε το ίδιο μέλος και κάνει ανακοίνωση ότι τους ήρθε από το υπουργείο οδηγία να περιλάβουμε και απαρ'εμφατο και μετοχές.....Με έπιασε ένας πανικός, μέχρι να τα προσθέσω....

[killbill]

Ναι λογικό είναι αυτό. Πως όμως γίνεται η διαδικασία; Ο μαθητής σε ποιόν απευθύνει την απορία του;
Επιτρέπεται να έρθει μέλος της Λυκειακής επιτροπής; Πιστεύω πως αυτό δεν είναι σωστό, δηλαδή ο μαθητής να κάνει συζήτηση με μέλος της Λυκειακής επιτροπής όπου πιθανότατα να είναι καθηγητής από το ίδιο του το σχολείο.

Μου είπαν ότι ο μαθητής γράφει σε ένα κομμάτι χαρτί την απορία του, την δίνει στον επιτηρητή στο διάδρομο και αυτός με τη σειρά του την δίνει στην Λυκειακή επιτροπή. Έτσι γίνεται;

[kooloo]

οχι δεν μπορει!
προσεχε και στην συμπληρωση του μηχανογραφικου σου
http://www.newsbase.gr/9/18832/o%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85

[quidam omnia sciens...]

Η διόρθωση τελείωσε, το νήμα που ξεκίνησα, μετά την μετατόπισή του, επανήλθε στην αρχική του θέση... Μαγικά πράγματα...

Θα παρακαλούσα κάποιον συντονιστή να εξηγήσει τις ενέργειες αυτές από την πλευρά της ομάδας διαχείρισης της ενότητας.
Ευχαριστώ.

Ήρθε όμως και η ώρα να παραθέτω την απάντηση της ΠΕΦ σε δικό μου μέιλ (Την απάντηση την έλαβα την Παρασκευή, και από τότε είχα επανειλημμένη επαφή με τον κο Σακελλαρίου, για ποικίλα θέματα): 

Κοι και Κες  Συνάδελφοι,
Eκ μέρους της ΠΕΦ σάς  στέλνω την άποψή μου που αφορά το ερώτημα Γ2γ των Λατινικών στις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
                                                                                                                 Αντώνιος  Η. Σακελλαρίου,
                                                                                                          Πρ. Επίκ. Καθηγ. Πανεπιστημίου Πατρών.

TO  EΡΩΤΗΜΑ  Γ2γ  ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ  ΤΩΝ  ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ  ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

 

Στο ερώτημα αυτό  έπρεπε ο  υποψήφιος  να μετατρέψει  σε πλάγιο  λόγο τη φράση «quas ego...proponebam»  και να την εξαρτήσει από το « Cicero dicit». Εδώ ίσως  θα έπρεπε,  για να  αποφευχθούν  ασάφειες,  να  υπενθυμιστεί στον υποψήφιο  ότι  ο  Κικέρων μιλά  για τον εαυτό του. Επίσης θα μπορούσε να προστεθεί στο προς μετάφραση απόσπασμα η λ. imagines σε παρένθεση μετά τη λ. quas.

            Το πρόβλημα προέκυψε από την  ανάγκη να τραπεί το proponebat  σε απαρέμφατο. Ο  υποψήφιος, ακολουθώντας το σχολικό του εγχειρίδιο (Λατ. Λυκ. Γ΄, σελ.  159), θα πρέπει να τρέψει το proponebam σε  proposuisse. Tην ίδια άποψη συναντούμε και στην παλαιότερη Γραμματική της Λατινικής του Θ. Κακριδή, σελ.  231.

            Στους  A.Ernout και Fr.Thomas (Syntaxe Latine, Παρίσι, 1964, σελ. 423) αναφέρεται  ότι  στον  πλάγιο  λόγο οι  προτάσεις  κρίσεως τρέπονται σε Απαρέμφατο («ειδικό» για  εμάς) και πως το  Απαρέμφατο του Ενεστώτα αντιστοιχεί σε Ενεστώτα και Παρατατικό.  Αντίστοιχα  στην Γραμματική της  Λατινικής. του Ε. Σκάσση (ΟΕΣΒ, 1940), σελ. 259, σε παράδειγμα τροπής σε πλάγιο λόγο προτάσεως κρίσεως σε Δυνητική Υποτακτική, το  confirmaverim τρέπεται σε confirmare  ή confirmaturum esse.

            Στις λοιπές  Γραμματικές της Λατινικής που έχω πρόχειρες  (Α.Τζαρτζάνου, Λατινική Γραμματική, Ιω. Μαρκαντώνη-Β. Κωνσταντινόπουλου, Δομή και λειτουργία των κλασσικών γλωσσών, Αθήνα, Παρνασσός, 2010, F. Kinchin Smith, Teach yourself Latin, E.U.P., 1967,  R.Griffin, Cambridge Latin Grammar, 1994,  σελ. 79, H.Rubenbauer-J.B.Hofmann, Lateinische Grammatik, Mόναχο, 1963), δεν συνάντησα σχετική αναφορά. Στα περισσότερα αναφέρεται ότι ο χρόνος του ρήματος που εισάγει τον πλάγιο λόγο (π.χ. dicit, dixit) δεν επηρεάζει το χρόνο που θα έχει το απαρέμφατο στο οποίο θα τραπεί το ρήμα του ευθέος λόγου, εδώ το proponebant -  αλλά  και ο κανόνας αυτός δεν είναι αδιαμφισβήτητος.

            Κατά τα παραπάνω, ο υποψήφιος που μετέτρεψε το proponebam  σε proposuisse ακολούθησε όσα του δίδασκαν τα σχολικά εγχειρίδια. Θα πρέπει λοιπόν η γραφή proposuisse να θεωρηθεί σωστή και να βαθμολογηθεί θετικά.

            Όσον αφορά τώρα στη γραφή proponere,  πέραν των παραπάνω γνωμών των Ε. Σκάσση και Α.Ernout, Fr. Thomas (που δεν είναι τυχόντες λατινιστές, οι περισσότεροι λοιποί αντιγράφουν ο ένας τον άλλον) συνηγορεί και το γεγονός ότι ο Παρατατικός είναι χρόνος με «ποιόν ενεργείας» (aspect verbal) που δηλώνει διάρκεια, συνέχεια, επανάληψη, ενώ ο Perfectum (ως ο Παρακείμενος της αρχ. ελληνικής) είναι χρόνος συντελικός, δηλώνει το ήδη ολοκληρωμένο, και ο ίδιος χρόνος (ως ο Αόριστος της ελληνικής) δηλώνει ενέργεια στο παρελθόν. Δικαιολογημένα η ΚΕΓΕ προέκρινε το proponere  ως  ορθό.

             Για το πρόβλημα της εξέτασης των Λατινικών στις εισαγωγικές εξετάσεις των Πανεπιστημιακών σχολών ελπίζω να αλληλογραφήσω μελλοντικά στη  ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ.
                     Α.Η.Σ.

Επειδή τα Γαλλικά μου δεν είναι και τόσο καλλιεργημένα (6 χρόνια δημόσιας εκπαίδευσης σε Γυμνάσιο-Λύκειο δεν ήταν αρκετά...), δεν έχω διαβάσει αναλυτικά το έργο των Ernout-Thomas. Ωατόσο κάθισα και διάβασα μερικά πράγματα, μετά σχετικής δυσκολίας ομολογώ, και επιβεβαιώνω ότι όντως οι συγγραφείς αναφέρουν όσα λέει ο κος Σακελλαρίου για τη συγκεκριμένη σελίδα, αλλά αναφέρονται και αλλού, συγκεκριμένα στη σελίδα 324, παράγρ. 325· ωστόσο εκεί δίνουν μόνο ένα παράδειγμα, από τον Κικέρωνα! Το παραθέτω:

M. Tullius Cicero. De Officiis (M. Tulli Ciceronis Scripta Quae
Manserunt Omnia. Fasc. 48, ed. C. Atzert, 1932).  (0474: 055)

book 1, section 108, line 12
Callidum Hannibalem ex Poenorum, ex nostris ducibus Q. Maximum accepimus, facile celare, tacere, dissimulare, insidiari, praeripere hostium consilia)


Θα ήθελα στο σημείο αυτό να προσθέσω και τις εξής αναφορές από μερικά ακόμη έργα (ένα από αυτά πρόσθεσε ήδη ο Βλάσης-Sali, και τον ευχαριστούμε)

7. Charles E. Benett, “New Latin Grammar”, παράγρ. 270
270. 1. The tenses of the Infinitive denote time not absolutely, but with reference to the verb on which they depend. Thus:—
a) The Present Infinitive represents an act as contemporaneous with the time of the verb on which it depends; as,—
vidētur honōrēs adsequī, he seems to be gaining honors;
vidēbātur honōrēs adsequī, he seemed to be gaining honors.
b) The Perfect Infinitive represents an act as prior to the time of the verb on which it depends; as,—
vidētur honōrēs adsecūtus esse, he seems to have gained honors;
vīsus est honōrēs adsecūtus esse, he seemed to have gained honors.
c) The Future Infinitive represents an act as subsequent to that of the verb on which it depends; as,—
vidētur honōrēs adsecūtūrus esse, he seems to be about to gain honors;
vīsus est honōrēs adsecūtūrus esse, he seemed to be about to gain honors.

TENSES IN INDIRECT DISCOURSE.
A. Tenses of the Infinitive.
317. These are used in accordance with the regular principles for the use of the Infinitive as given in § 270.
a. The Perfect Infinitive may represent any past tense of the Indicative of Direct Discourse. Thus:—
sciō tē haec ēgisse may mean—
I know you were doing this.(Direct: haec agēbās.)
I know you did this. (Direct: haec ēgistī.)
I know you had done this. (Direct: haec ēgerās.)

8. G. M. Lane, “A Latin Grammar, for schools and colleges“, σελ. 385, παράγρ. 2226
Any past tense of the indicative, when made dependent on a verb of perceiving, knowing, thinking or saying, is represented by the perfect infinitive.
Thus, in Theophrastus scribit Cimonem hospitalem fuisse: ita enim vilicis imperavisse, ut omnia praeberentur, Off. 3, 64, Theophrastus says in his book that Cimon was the soul of hospitality: he had directed his stewards to furnish everything required, the fuisse represents erat of fuit, and the imperavisse may represent imperabat, imperavit, or perhaps imperaverat ot direct discourse.

9. R. Kühner- C. Stegmann, “Ausführliche Grammatik der lateinischen Sprache”,  σελ. 1027, παράγρ. 238
Der Unterschied, der in der direkten Rede zwischen dem Indikative des Imperfekts, des Perfekts und des Plusquamperfekts stattfindet, fallt in der obliquen Rede weg, da der Indikativ aller drei Zeitformen nur durch den Infinitiv des Perfekts bezeichnet werden kann.

http://archive.org/stream/ausfhrlichegram00steggoog#page/n415/mode/2up

Δυστυχώς δεν έχω πρόσβαση στο μνημειώδες έργο των LEUMANN-HOFMANN-SZANTYR, Lateinische Grammatik (κυρίως στο vol. II, Syntaxe). Θα παρακαλούσα όποιον μπορεί να παραθέσει από εκεί, να μας πει την άποψη των λατινιστών αυτών.

Τα τελικά συμπεράσματα δικά σας...

ΥΓ.: Την επιστολή δημοσιοποιώ τώρα, διότι τώρα αυτονομήθηκε-επανήλθε το νήμα που είχα ανοίξει αρχικά εδώ (ή τουλάχιστον εγώ τώρα το αντιλήφθηκα...).

[quidam omnia sciens...]

εμεις οι φιλολογοι ειμαστε καλα παιδια..ουτε πανικο προκαλουμε ,ουτε πολιτικες σκοπιμοτητες εχουμε...εξου και οτι μονο στην Φυσικη υπηρξε προβλημα...

Aς μην ήταν μόνο μια μονάδα (κι άμα... ) το διακύβευμα και θα σου έλεγα εγώ τι θα γινόταν και εδώ...

[resident]

Απο το News247: χάθηκε γραπτό Λογοτεχνίας σε βαθμολογικό της Κρήτης!
http://gr.news.yahoo.com/%CF%87%CE%AC%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%80%CF%84%CF%8C-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-085709629.html