0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
bitch τα σέβη μου. Εύγε!Εγώ έχω πάει μόνο μία 5ήμερη, κι αυτό για να λέω ότι έχω κάνει και γω το "αγροτικό" μου. Έχω αποφασίσει ότι δεν θα ξανασυνοδεύσω, διότι συμφωνώ με τον killbill. Δεν προτίθεμαι να κάνω την babysitter για να διασκεδάσουν μία χούφτα παιδιών.Ενδέχεται ίσως να αλλάξω άποψη εάν πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις όπως μικρός αριθμός παιδιών, με τα οποία δεν έχω πρόβλημα στην τάξη και μου εμπνέουν εμπιστοσύνη, εκδρομή με ισχυρό εκπαιδευτικό ή φυσιολατρικό χαρακτήρα και πλήρης απουσία νυχτερινών εξόδων. Πχ μία επίσκεψη σε ορεινό καταφύγιο ή εξωτερικό. Αλλά και πάλι δύσκολα...
τα τελευταία χρόνια πολλοί συνάδελφοι δεν επιθυμούν να μπουν στη διαδικασία να τα εφαρμόσουν στην πράξη και απέχουν.
ναι βρε παιδιά καταλαβαίνω την αγωνία σας αλλά η στραβή μπορεί να συμβεί και μέσα στην τάξη...
δε γίνεται να αποστειρώσουμε το σχολικό περιβάλλον από το ευρύτερο!
Δε νομίζω ότι πρέπει πια να είμαστε τόσο φοβικοί! (σε σημειο υπερβολής δλδ...)
Να μια ιδιαίτερη περίπτωση, φίλη Χριστίνα, που μάλλον δεν θα είχες πρόβλημα να συνοδεύσεις. Ένα άρθρο της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία" (12/12/03) αναφέρεται στο πνεύμα που χαρακτηρίζει τις μαθητικές εκδρομές εκπαιδευτικού χαρακτήρα που υλοποιούνται από μικρές ομάδες μαθητών και εκπαιδευτικών στα πλαίσια των σχολικών προγραμμάτων καινοτόμων δράσεων (περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, πολιτιστικά, αγωγής υγείας κλπ). Ιδού τι αναφέρει:...Συχνά γονείς και μαθητές παραπονιούνται ότι το σχολείο είναι βαρετό και δεν αφήνει περιθώρια για κέφι, έμπνευση και δημιουργική σκέψη των παιδιών. Ευτυχώς, δεν είναι όλα έτσι. Υπάρχουν και σχολεία όπου «ανθίζει το χαμόγελο στα χείλη των μαθητών», όπως σημειώνει ο εκπαιδευτικός Νίκος Πολυμενάκος, ο οποίος πήγε τους μαθητές του από το Άστρος Αρκαδίας στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης της Κλειτορίας Καλαβρύτων. Ιδού πώς το περιγράφει: «Μια μικρή ομάδα εκπαιδευτικών δίνουν την ψυχή τους, εργαζόμενοι 14 και 16 ώρες την ημέρα, με μεράκι, αγάπη και πρωτοποριακές εκπαιδευτικές μεθόδους. Το ότι οι μαθητές επί 10 και 12 ώρες την ημέρα με χαρά, ενδιαφέρον και ανυπομονησία συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία, δείχνει τον τρόπο που θα έπρεπε να λειτουργεί το σχολείο σήμερα. Το δάκρυ αυτών των μαθητών, όταν παίρνουν το δρόμο της επιστροφής ύστερα από μαθήματα τριών ή τεσσάρων ημερών, έχει τη μεγαλύτερη αποδεικτική ισχύ για τα προαναφερθέντα». Χωρίς να αδικούμε άλλους, νομίζουμε ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή περίπτωση που αξίζει να τη γνωρίσουν όσοι μαθητές και δάσκαλοί τους μπορούν...Πιστεύω πως αν όλες οι μαθητικές εκδρομές γίνονταν με αυτό το πνεύμα, κανένας εκπαιδευτικός δεν θα προβληματίζονταν για το αν θα συνοδεύσει.