0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Eυτυχώς, πέτυχα τη φωτογραφία. Επίσης, σταματήστε τον Καρυωτάκη. Αν και είναι από τους αγαπημένους ποιητές, βάζετε ιδέες σε τέτοιες δύσκολες εποχές που διάγουμε σε υποψήφιους ιδανικούς αυτόχειρες.
Ο Καρυωτάκης και η Γώγου είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές.... sorry Markos!
Παράθεση από: ekfrasi στις Μάιος 03, 2010, 02:46:54 μμH Κατερίνα Γώγου έγραψε επίσης... Πώς με κοιτάζει έτσιαυτό το άσπρο κομμάτι χαρτίπώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...Πώς θροΐζει μέσα μουαυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθόπώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλοκρυμμένο πίσω από δάση και βουνάδείχνει παντού και πουθενάτι θέλει το φεγγάρι...Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμακάνει τόση αντήχηση μέσα μουμού διογκώνει το Εγώ μου...Ποιανής σελήνης έκλειψηποιου φεγγαριού η χάσημαζί σηκώνει μέσα μουάμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...πώς με κοιτουνΠώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δειαν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...Πάω στοίχημα οτι διάβαζε το: Ιδανικοί αυτόχειρεςΓυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουντα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουνγια τελευταία φορά τα βήματά τους. Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγίατων ουρανών, η ερημιά των τόπων. Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνετα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει. Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτογια κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει. Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..Και οι δύο αυτοκτόνησαν πάντως... Και στις δύο περιπτώσεις η αυτοκτονία δεν είναι απλώς μια λέξη... Στην περίπτωση του Καρυωτάκη σφράγισε το τέλος μιας εποχής (Γενιά του '20) και την αρχή μιας άλλης (Γενιά του ΄30: Νόμπελ Λογοτεχνίας- προσδιορισμός εθνικής ταυτότητας κ.ά.)... Στην περίπτωση της Γώγου έχουμε πάλι μια οριακή εποχή... μια κοινωνία στ΄απόνερα της γενιάς των Βeat (1950: Αμερική, 1970: Ελλάδα), η δικτατορία και η έξοδος απ΄αυτήν, ο καταναλωτισμός, η προδοσία αξιών... Οι ποιητές της αμιφισβήτησης συσπειρώνονται γύρω από τα περιοδικά: Πάλι, Παντέρμα... Ο Καρυωτάκης και η Γώγου είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές.... sorry Markos! Tώρα μου ήρθε στο μυαλό το ακόλουθο ποίημα του Καρυωτάκη...νομίζω ταιριάζει απόλυτα!ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟΣτο ταβάνι βλέπω τους γύψους.Μαίανδροι στο χωρό τους με τραβάνε.Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναιζήτημα ύψους.Σύμβολα ζωής υπερτέρας,ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ έναΑμάλθειο κέρας.(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθω κοντά σουκατακορύφως.Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,έρωτες, πλήξη.Α! πρέπει τώρα να φορέσωτ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,πολύ θ’ αρέσω.
H Κατερίνα Γώγου έγραψε επίσης... Πώς με κοιτάζει έτσιαυτό το άσπρο κομμάτι χαρτίπώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...Πώς θροΐζει μέσα μουαυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθόπώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλοκρυμμένο πίσω από δάση και βουνάδείχνει παντού και πουθενάτι θέλει το φεγγάρι...Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμακάνει τόση αντήχηση μέσα μουμού διογκώνει το Εγώ μου...Ποιανής σελήνης έκλειψηποιου φεγγαριού η χάσημαζί σηκώνει μέσα μουάμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...πώς με κοιτουνΠώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δειαν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...Πάω στοίχημα οτι διάβαζε το: Ιδανικοί αυτόχειρεςΓυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουντα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουνγια τελευταία φορά τα βήματά τους. Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγίατων ουρανών, η ερημιά των τόπων. Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνετα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει. Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτογια κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει. Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..Και οι δύο αυτοκτόνησαν πάντως... Και στις δύο περιπτώσεις η αυτοκτονία δεν είναι απλώς μια λέξη... Στην περίπτωση του Καρυωτάκη σφράγισε το τέλος μιας εποχής (Γενιά του '20) και την αρχή μιας άλλης (Γενιά του ΄30: Νόμπελ Λογοτεχνίας- προσδιορισμός εθνικής ταυτότητας κ.ά.)... Στην περίπτωση της Γώγου έχουμε πάλι μια οριακή εποχή... μια κοινωνία στ΄απόνερα της γενιάς των Βeat (1950: Αμερική, 1970: Ελλάδα), η δικτατορία και η έξοδος απ΄αυτήν, ο καταναλωτισμός, η προδοσία αξιών... Οι ποιητές της αμιφισβήτησης συσπειρώνονται γύρω από τα περιοδικά: Πάλι, Παντέρμα... Ο Καρυωτάκης και η Γώγου είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές.... sorry Markos!
Μη μου πειραζετε την Γωγου
Μαρκο,τον Ρουλη σου και το λουλουδι του,το μοιρασα χθες στην πεμπτη δημοτικου μαζι με ενα γαλλικο ποιηματακι ,μεταφρασμενο,για την ημερα της μητερας.Τους ειπα,το βρηκα απο ενα συναδερφο φιλολογο.Πως τον λενε κυρια;με ρωτησαν.Μαρκο τους λεω.Τους αρεσε πολυ,φτιαξαμε και καρτουλες με τα ποιηματα,τελεια!Μη μου πειραζετε την Γωγου