Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Διάφορα θέματα για την εκπαίδευση => Διάφορα Εκπαιδευτικά θέματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: bitch στις Σεπτέμβριος 14, 2011, 05:24:41 μμ
-
το έλαβα με μέιλ σήμερα και είπα να το μοιραστώ μαζί σας
μπορεί να είναι μεγάλο κείμενο αλλά διαβάζεται απνευστί: ( και είναι και ωραίο θέμα για έκθεση ;) ;) ;) )
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.
> Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται
> την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι
> δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό
> σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν
> σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία
> εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που
> δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για
> καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα-
> είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν
> δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα
> χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη
> δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία
> μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
> Γι ' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι
> πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον
> τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν
> υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από
> 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα
> υπήρχε δουλειά πολλή αλλ ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα
> μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του
> «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και
> υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και
> στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά
> προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές
> επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς,
> απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν
> τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα
> «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι
> δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι
> κάποιας πολυεθνικής.
>
> Παρ ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι
> ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο
> τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν
> ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή
> στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα
> ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από
> «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ ' ούτε καν
> εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την
> ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν
> καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα
> παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία,
> γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας,
> με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την
> πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να
> μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα
> μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει
> πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των
> ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια
> κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο
> τρανό και πιο μεγάλο.
>
> Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο
> παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που
> θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό»
> είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
>
> Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει
> να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί
> την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως
> παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο
> ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο
> κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον
> έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να
> πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται
> μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6%
> του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους
> ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα
> ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε
> αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για
> δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον
> έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και
> μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν
> τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα
> «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν
> υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από
> τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το
έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
>
> Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την
> αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη
> για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε
> κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς
> Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς,
> Πακιστανούς και Ουκρανούς.
>
> Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της
> Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών
> που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την
> ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν
> για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη
> επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα
> Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε.
> Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των
> αετών.
>
> Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην
> πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο
> του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να
> μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς
> υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η
> επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και
> φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ
> βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας
> νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν
> εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis
> flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter
> flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
>
> Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ
> ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια
> οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που
> εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το
> βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα
> κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα
> κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η
> αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν
> τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία
> Ελληνικά!
>
> Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα
> παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των
> 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται
> νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις
> ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα
> «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί
> πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί
> να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον
> Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για
> να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη
> της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι
> νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο...
> κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
>
> Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ '
> αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα
> χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν
> στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των
> τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας
> στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα
> τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που
> δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα
> ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα
> με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με
> «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που
> πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν
> για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει
> κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
>
> Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και
> τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για
> τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις,
> ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
-
Εγω συμφωνω απολυτα με αυτα που λεει ο κ.Καργακος αλλα ο ιδιος και οι αλλοι πνευματικοι ανθρωποι της χωρας μας συναισθανονται την ευθυνη τους σε αυτες τις δυσκολες στιγμες;Τι κανουν;Ποιος ειναι ο αγωνας τους για την κατακρεουργηση τησ δημοσιας δωρεαν παιδειας;της παιδειας του λαου;
-
νομίζω ότι δεν τους πολυ-δίνουν βήμα για να εκφραστούν για όλα αυτά....σύν του ότι η πλειοψηφία των νέων έχει μαθει να μην σκέφτεται....
-
Η κατάσταση που περιγράφει ο Καργάκος είναι η μία πλευρά του νομίσματος.
Στην άλλη πλευρά, υπάρχει η ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής θα οδηγούσε στον εκσυγχρονισμό και στην ανάπτυξη των διαφόρων τομέων της οικονομίας (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, ναυτιλία, βιοτεχνία, βιομηχανία), που θα έκανε τις μη υπαλληλικές δουλειές ελκυστικές για τους νέους.
Υπάρχει η μη επαρκής προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων που θα έκανε τη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα εξ ίσου αγαπητή με αυτή του δημοσίου.
Υπάρχει η ασυδοσία των εργοδοτών που παραβιάζοντας κλαδικές συμβάσεις και εργασιακές νομοθεσίες, προσλάμβαναν μετανάστες ανασφάλιστους και υποαμειβόμενους, καθώς εκείνοι δεν είχαν άλλη διέξοδο και τρόπο άμυνας.
Υπάρχει η "νέκρωση" του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας, που σιώπησε, που συμβιβάστηκε, που εξαγοράστηκε, που δεν μπόρεσε να προτείνει κάποιο εναλλακτικό τρόπο ζωής.
Θα συμφωνήσω, βέβαια, ότι υπάρχει η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Φοβάμαι όμως ότι καλλιεργήθηκε σταδιακά και συνειδητά μέσα στο πλαίσιο ενός ψηφοθηρικού λαϊκισμού
που ισοπέδωνε τα πάντα, που έταζε τα πάντα ανεξαρτήτως κόπου, ανεξαρτήτως προσόντων.
Πώς αλλιώς θα δεχόταν ο πολίτης την αποτυχία τόσων και τόσων κυβερνήσεων, αν δεν ένιωθε ότι κάπου είχε ευνοηθεί, ενώ δεν το άξιζε;
Οφείλω όμως και να πω ότι πέρα από τον ρόλο που έπαιξαν οι κατά καιρούς πολιτικές, τέτοιου είδους νοοτροπία δεν είναι σύμπτωμα μόνο της ελληνικής κοινωνίας. Και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες (σε διαφορετικό ίσως βαθμό κάθε φορά) υπάρχει η νοοτροπία της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας σε ποικίλους τομείς της ζωής.
Αυτό είναι χαρακτηριστικό της παρατεταμένης ευμάρειας, που κάνει τα πάντα να φαίνονται εύκολα και δεδομένα,
που βάζει στην άκρη ανθρωπιστικές αξίες, παιδεία, θρησκεία, ιδεολογία, οτιδήποτε κάνει τον άνθρωπο να αγωνίζεται για έναν κόσμο καλύτερο,
καθώς προτάσσει έναν κόσμο όπου τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, ενίοτε και σε ευτελή τιμή...
-
Η κατάσταση που περιγράφει ο Καργάκος είναι η μία πλευρά του νομίσματος.
Στην άλλη πλευρά, υπάρχει η ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής θα οδηγούσε στον εκσυγχρονισμό και στην ανάπτυξη των διαφόρων τομέων της οικονομίας (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, ναυτιλία, βιοτεχνία, βιομηχανία), που θα έκανε τις μη υπαλληλικές δουλειές ελκυστικές για τους νέους.
Υπάρχει η μη επαρκής προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων που θα έκανε τη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα εξ ίσου αγαπητή με αυτή του δημοσίου.
Υπάρχει η ασυδοσία των εργοδοτών που παραβιάζοντας κλαδικές συμβάσεις και εργασιακές νομοθεσίες, προσλάμβαναν μετανάστες ανασφάλιστους και υποαμειβόμενους, καθώς εκείνοι δεν είχαν άλλη διέξοδο και τρόπο άμυνας.
Υπάρχει η "νέκρωση" του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας, που σιώπησε, που συμβιβάστηκε, που εξαγοράστηκε, που δεν μπόρεσε να προτείνει κάποιο εναλλακτικό τρόπο ζωής.
Θα συμφωνήσω, βέβαια, ότι υπάρχει η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Φοβάμαι όμως ότι καλλιεργήθηκε σταδιακά και συνειδητά μέσα στο πλαίσιο ενός ψηφοθηρικού λαϊκισμού
που ισοπέδωνε τα πάντα, που έταζε τα πάντα ανεξαρτήτως κόπου, ανεξαρτήτως προσόντων.
Πώς αλλιώς θα δεχόταν ο πολίτης την αποτυχία τόσων και τόσων κυβερνήσεων, αν δεν ένιωθε ότι κάπου είχε ευνοηθεί, ενώ δεν το άξιζε;
Οφείλω όμως και να πω ότι πέρα από τον ρόλο που έπαιξαν οι κατά καιρούς πολιτικές, τέτοιου είδους νοοτροπία δεν είναι σύμπτωμα μόνο της ελληνικής κοινωνίας. Και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες (σε διαφορετικό ίσως βαθμό κάθε φορά) υπάρχει η νοοτροπία της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας σε ποικίλους τομείς της ζωής.
Αυτό είναι χαρακτηριστικό της παρατεταμένης ευμάρειας, που κάνει τα πάντα να φαίνονται εύκολα και δεδομένα,
που βάζει στην άκρη ανθρωπιστικές αξίες, παιδεία, θρησκεία, ιδεολογία, οτιδήποτε κάνει τον άνθρωπο να αγωνίζεται για έναν κόσμο καλύτερο,
καθώς προτάσσει έναν κόσμο όπου τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, ενίοτε και σε ευτελή τιμή...
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Άσε που πλέον και ο ίδιος μιλάει εκ του ασφαλούς.......
-
Συμφωνώ με apri,και αναρωτιέμαι τα δικά του παιδιά τι είδους εργασία έχουν μάθει να κάνουν.Δεν νομίζω να είναι χειρωνακτική.Βέβαια πολύ σωστά επισημαίνει ότι σπουζάζει πλέον ο καθένας,σε διάφορες σχολές χωρίς να του δίνουν επαγγελματικά δικαιώματα,εισάγεται σε αυτές με 10(το πολύ),και περιμένει "να αποκατασταθεί" κ.λ.π..Ομως που ήταν ο κ.Καργάκος και οι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου όταν ανοιγόταν σε καθε χωριό και από ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ να πούνε ότι δεν ασκείς οικονομική πολιτική με τέτοιους τρόπους.
-
Δουλειές υπάρχουν!
Θα ηθελα να θιξω το θεμα εργασια,στην Ελλαδα... Απο 15 χρονων δουλευω με τον πατερα μου στις λαικες,απο τοτε θυμαμαι ουτε ενας φιλος...η συνομιληκος δεν δουλευε η ηθελε να δουλεψει στη λαικη,βλεπετε θελαν οι δικοι του η'να σπουδασει η'να μπει στο δημοσιο,αυτο το βλεπω ακομα 15 χρονια μετα,που πλεον εχω βγαλει αδεια και πουλαω με δικο μου παγκο στη λαικη...ΠΑΝΤΟΥ πακιστανοι.λεω σε μερικα παιδια ανεργα πλεον,παλικαρια ολοκληρα να ερθουν να δουλεψουν την λαικη,και θα τουσ δινω ενα σεβαστο,πλεον ποσο...τιποτα λενε καλυτερα να καθομαι σπιτι και να μου δινει ο πατερασ μου λευτα,παρα να σηκωνομαι απο τις 5 να ξεφορτονω και να πουλαω στη λαικη η στη ΛΑΧΑΝΑΓΟΡΑ,που και εκει επισης το βλεπω.λυπαμαι αλλα ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ να γινουμε δημοσιοι υπαλληλοι παιδια.υπαρχουν και αλλες δουλιες αρκει να θελουμε..
Αναγνώστης
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/09/blog-post_3899.html#more
-
Θα συμφωνήσω και γω με την apri. Το σχολείο και η εκπαίδευση απλά εκφράζουν την κατάσταση που επικρατεί στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Από την άλλη, ας μη ξεχνάμε πως ο Καργάκος είναι γέννημα θρέμμα ενός εκπαιδευτικού συστήματος παλαιάς κοπής. Το παλαιό όμως αυτό σύστημα δεν είναι καθόλου άμοιρο ευθυνών για "τη σημερινή θλίψη", καθώς απαιτούσε την απόλυτη παπαγαλία, ήταν άκρως ταξικό και οδηγούσε στον αποκλεισμό από τη μόρφωση και τη συμμετοχή στο πνευματικό, πολιτιστικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας ένα ακόμη μεγαλύτερο μέρος της εργατικής και αγροτικής τάξης. Σε αυτό το σύστημα, αν θέλετε, αντέδρασαν οι γονείς εργάτες και αγρότες του '80 και '90 που ήθελαν τα παιδιά τους σώνει και καλά να σπουδάσουν. Που ίσως σημαίνει, όχι μόνο να βρούνε μια εργασία με καλύτερες συνθήκες, αλλά και να γίνουν μέρος του συστήματος της κεντρικής διοίκησης με όποιες συνέπειες αυτό ενέχει.
Και όχι, δε θα συμφωνήσω πως η νέα γενιά είναι της ήσσονος προσπάθειας. Επειδή κάποιος αρνείται να ξυπνά από τις 5 τα χαράματα για να πάει να δουλέψει στη λαϊκή, αυτό δε σημαίνει πως απαραίτητα είναι τεμπέλης. Όλα αυτά είναι βέβαια σχετικά και ισχύουν κατά περίπτωση, γι' αυτό και όποιες γενικεύσεις είναι άκρως επικίνδυνες και αποπροσανατολιστικές.
-
Θα συμφωνήσω, βέβαια, ότι υπάρχει η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Φοβάμαι όμως ότι καλλιεργήθηκε σταδιακά και συνειδητά μέσα στο πλαίσιο ενός ψηφοθηρικού λαϊκισμού
που ισοπέδωνε τα πάντα, που έταζε τα πάντα ανεξαρτήτως κόπου, ανεξαρτήτως προσόντων.
Πώς αλλιώς θα δεχόταν ο πολίτης την αποτυχία τόσων και τόσων κυβερνήσεων, αν δεν ένιωθε ότι κάπου είχε ευνοηθεί, ενώ δεν το άξιζε;
Εκεινο που "χασαμε " ειναι η ψευδαισθηση πως μπορουμε ευκολα να κανουμε τα παντα.Θεωρω πως υπαρχουν νεοι που πραγματικα προσπαθουν. Νομιζω ομως πως ξοδευουν τη προσπαθεια τους σε κατι εντελως ανουσιο και κουρασμενοι φτανουν καπου χωρις να εχουν κερδισει οχι το στοχο, αλλα ουτε καν κατι απο το "ταξιδι"...
-
Εγκύκλιος του υπουργείου διά βίου αμάθειας. Ημερομηνία έκδοσης 1.9.2011. Γιά την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων το Υπ.ΠΔΒΜΘ (αυτό είναι το αρκτικόλεξο του πρώην ΥΠΕΠΘ. Αν τολμήσεις να το προφέρεις ακούγεται κάτι σαν ποδοβολητό ή ασυναρτησίες «οινόφλυγων καραγωγέων»- μεθυσμένων αμαξάδων), προέβη το Υπ.ΠΔΒΜΘ, λοιπόν, μεταξύ άλλων και στις ακόλουθες ενέργειες.
1. «Ανάρτηση όλων των διδακτικών βιβλίων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
στην πλατφόρμα ψηφιακό σχολείο, ώστε να αξιοποιούνται από τους εκπαιδευτικούς με κάθε πρόσφορο τρόπο γιά τους ίδιους και τους μαθητές τους. 2. Διανομή σε όλους τους μαθητές ενός DVD, στο οποίο θα εμπεριέχονται
τα σχολικά εγχειρίδια. Έτσι οι μαθητές θα έχουν την δυνατότητα και στο σπίτι τους ηλεκτρονικά να μελετούν τα μαθήματα» Χαράς Ευαγγέλια. Τελικά το «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», το όραμα της νέας ηγεσίας, του νέου υπουργείου με το νέο σχολικό έτος υλοποιείται. Έχω μπροστά μου το σχέδιο δράσης, με τίτλο «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Πρώτα ο Μαθητής», το οποίο πέρυσι υποβλήθηκε στην κυβέρνηση. (Συνήθως τίθεται η πρόθεση διά, μπροστά από την λέξη κυβέρνηση. Το σωστότερο και ακριβέστερον είναι να τεθεί η πρόθεση «υπό» και, γιατί όχι, και η «αντί». Όπως λέμε υπολοχαγός, ανθυπολοχαγός).
Διαβάζω στο 4ο σημείο του σχεδίου. Στόχος είναι το Νέο Σχολείο «να είναι πρώτα απ' όλα ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ... ΤΟΙΧΟΥΣ!» (Τα κεφαλαία περιέχονται στο κείμενο). «Ένα σχολείο ανοικτό στις ιδέες, και στην κοινωνία, στην γνώση και το μέλλον, που αξιοποιεί κάθε σύγχρονο εργαλείο. Ο διαδραστικός πίνακας, το ηλεκτρονικό βιβλίο, το ψηφιακό εκπαιδευτικό υλικό, ο προσωπικός μαθητικός υπολογιστής, διευρύνουν τις γνώσεις, διευκολύνουν την επικοινωνία...» και λοιπά και λοιπά...
Αξιοθαύμαστη το Υπ.ΠΔΒΜΘ (υπουργείο από ηλεκτρονικό βιβλίο γιά ηλεκτρονική μελέτη. Εκείνο το κεφαλαιογράμματο «ΧΩΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ», αν το ερμηνεύσω ορθώς, σημαίνει την κατάργηση του σχολείου όπως το γνωρίσαμε όλοι μας, ως συγκεκριμένη κτιριακή υποδομή και την αντικατάστασή του με ένα ψηφιακό, ανύπαρκτο, απροσδιόριστο πράγμα. Δηλαδή, ο μαθητής, θα λέγεται μαθητής, όμως δεν θα πηγαίνει σε σχολείο, αλλά θα παραμένει στο σπίτι του και ενώπιον του υπολογιστή «θα μαθαίνει πώς να μαθαίνει», όπως λέει το τρέχον, χιλιομαθημένο ανοητολόγημα.
Στο βιβλίο «Νεοελληνική Γλώσσα» Α' Γυμνασίου (τετράδιο εργασιών), στην σελίδα 71 και με τίτλο «το σχολείο του μέλλοντος», διαβάζουμε τα εξής αποκαλυπτικά: «Ουσιαστικά το σχολείο του μέλλοντος θα είναι μία μορφωτική υπηρεσία, όπου το κάθε παιδί θα μαθαίνει μόνο του από τον υπολογιστή, υποβοηθούμενο από έναν υποβαθμισμένο βοηθό μάθησης, επιφορτισμένο κυρίως με τεχνικής φύσεως προβλήματα. Τα παιδιά που έχουν υπολογιστή στο σπίτι θα μπορούν να παρακολουθούν και από εκεί, χωρίς να είναι απαραίτητη η καθημερινή παρουσία στο σχολείο, αφού έτσι κι αλλιώς οι ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων του θα είναι online σε 24ωρη βάση...».
Προσοχή στην φράση «χωρίς να είναι απαραίτητη η καθημερινή παρουσία στο σχολείο». Προηγήθηκαν συγχωνεύσεις σχολείων. Γιά το καλό των παιδιών μας, πάντοτε. Δεν θα χαιρόταν έτι περαιτέρω η Τρόικα και τα εγχώρια πειθήνια ενεργούμενά της, αν έκλειναν και σχολικές μονάδες υπό το κουτοπόνηρο πρόσχημα του λεγομένου «σχολείου του μέλλοντος»; Οι δικαιολογίες που ψελλίζει το Υπ.ΠΔΒΜΘ (υπουργείο ποδοβολητό) είναι η έλλειψη χαρτιού, κωλυσιεργία Ανωτάτου Δικαστηρίου, η κρίση, το μνημόνιο. Έχω την εντύπωση ότι δεν λείπει το χαρτί αλλά ότι έχουμε «άσκηση επί χάρτου», δοκιμάζεται το «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ». Σχολείο χωρίς βιβλία, αλλά στη θέση τους ένα DVD. Το DVD προϋποθέτει ότι ο μαθητής πρέπει να έχει στο σπίτι του ηλεκτρονικό υπολογιστή. Όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα (και είναι πολλοί οι μαθητές, σε οικογένειες που στερούνται και τα προς το ζην), αποκλείονται, μένουν εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός προ των πυλών.
Έτσι εννοούν το «Πρώτα ο Μαθητής» του Νέου Σχολείου τους. Τίθεται όμως και ένα σοβαρότερο ερώτημα. Η επίδοση, αντί βιβλίων, ενός DVD συνιστά απροκάλυπτη παρότρυνση ή καταναγκασμό, να εγκαταλείψουν τα παιδιά το ευλογημένο βιβλίο και να αφεθούν ανυπεράσπιστα στα νύχια του υπολογιστή και του διαδικτύου. Ήδη ο διαδικτυακός εθισμός (η ηλεκτρονική ηρωίνη όπως προσφυώς ονομάζεται) εντάσσεται στις ολέθριες εξαρτήσεις. Το υπ.ΠΔΒΜΘ, η διά βίου ανοησία, αντί να προστατεύει την πιό αθώα και ευπαθή κοινωνική ομάδα καταντά συντελεστής, νοσηρών φαινομένων. Μα και πόσο εξευτελιστικό γιά το κράτος και μειωτικό γιά το κύρος και την σοβαρότητα ημών των δασκάλων (αναφέρομαι σε όσους διδάσκουν στο Δημοτικό) είναι να υποδεχόμαστε τα παιδιά με ένα DVD. Τί χαρά προσφέρουν ιδίως στους μαθητές της πρώτης τάξης τα πρώτα βιβλία (έστω και αυτοί οι κακογραμμένοι ψυχοβγάλτες)! Ψευτορωμαίικο κράτος- καρικατούρα. Ούτε τα βιβλία των παιδιών του δεν μπορεί να εξασφαλίσει και μένουν ατιμώρητα και ροκανίζουν το κλεμμένο βιός του λαού οι καντιποτένιοι πολιτικάντηδες. Κανονικά και προφυλάσσοντας οι γονείς τα παιδιά τους πρέπει να πάρουν το DVD και να το επιστρέψουν στις λαλίστατες κομψοσουσούδες του Υπ.ΠΔΒΜΘ με την ένδειξη: απαράδεκτον, ακατάλληλον γιά ανηλίκους.
Παραπέμπω επιλογικώς σε ένα κείμενο του Τάσου Λιγνάδη από το βιβλίο του «Καταρρέω». (1989 εκδ. «Ακρίτας»). Γράφει ο αείμνηστος λογοτέχνης τα εξής προφητικά: «Αφού λοιπόν έγιναν τα σχολεία μας χώροι επικίνδυνοι είναι μοιραίο να απολύσουμε τα παιδιά στην τύχη του δρόμου. Θα λάβουν την παιδεία τους σε χώρους διασκεδαστικότερους: στις δισκοθήκες, στα πάμπς, στα φασφουντάδικα, στις συρράξεις των γηπέδων (μήπως και οι χούλιγκαν, μαθητές δεν είναι;) στους μοντέρνους σταθμούς υψηλής ακροαματικότητας των FM που επενεργούν ως πλυντήρια εγκεφάλων μέσω της ευθυμίας της ανεγκέφαλης σαχλαμάρας».
Αν στην θέση των FM βάλουμε το διαδίκτυο (τον εθισμό σ' αυτό) στο οποίο με τις ευλογίες του «Υπουργείου Ποδοβολητό» καταδικάζονται οι μαθητές μας, έχουμε μία πλήρη εικόνα του σακατεμένου καιρού μας...
ανάρτηση στην ιστοσελίδα Αντίβαρο από το Δημήτρη Νατσιό
-
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ...
Γράφει ο Σαράντος Καργάκος
-Εκπαιδευτικός- Ιστορικός - συγγραφέας.
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΥΣ ΒΛΑΚΕΣ
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων" ... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του « White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι . . . πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους. Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής - βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή ; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων ; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού).
Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;
Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά.
Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα - απαιτούν τετραετία ! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας - πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές - που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά ;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε.
Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία - θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με . . .«Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό!
Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης). Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν.
Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά ! Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία : να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά.
Θα μου πείτε, τι δουλειά;
Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί - ακόμη στο Δημοτικό - μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον». Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν ... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν ! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της - δικαιώματα στην τεμπελιά - και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
-
Νομίζω τε είπε όλα...
-
οι αληθειες πονανε, και λεει πολλες
-
:(
-
Ειναι απιστευτος ο κυριος Καργακος με το λογο του .Δε χορτενει κανεις να τον ακουει και να τον διαβαζει .Οσο για αληθειες πολλες , αλλα ποιος τον ακουει .......
-
Όλο το σύστημα εκπάιδευσης αποτυγχάνει επειδή σχεδόν όλοι μας θεωρούμε πως εκπαίδευση είναι ο φροντιστηριακός τρόπος διδασκαλίας. Ότι έχουμε μάθει δηλαδή. Ότι και να δοκιμάσουμε σε νέες μεθόδους που προάγουν άλλες δεξιότητες μέσω της διδασκαλίας επιστρέφουμε στα ίδια και στα ίδια κατά πλειοψηφία. Στην πεπατημένη...
Οι πανελλήνιες εξετάσεις, προάγουν την φροντιστηριακή διδασκαλία που εν' τέλει ευνουχίζει ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών. Κάποτε πρέπει να οργανωθεί σωστά το τεχνολογικό Λύκειο για να βρίσκουν διέξοδο πολλά παιδιά που δεν βρίσκουν ενδιαφέρον στο περισσότερο θεωρητικό ενιαίο Λύκειο...
-
Το χρήμα και δη το εύκολο διαφθείρει συνειδήσεις ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικής τάξης και χώρας.
Εμείς απλώς ζήσαμε την ελληνική εκδοχή αυτού του έργου.
Από εκεί και πέρα, προσωπικά έχω βαρεθεί πλέον να διαβάζω μακροσκελείς αναλύσεις του Γιανναρά, του Καργάκου και λοιπών "πνευματικών" -υποτίθεται- ανθρώπων, που περιορίζονται μόνο στην κοινωνική κριτική.
Χρήσιμη η κριτική, ειδικά αν είναι εύστοχη, όπως η παραπάνω του -συνήθως υπερβολικού- Καργάκου.
Ωστόσο, δεν είναι αρκετή.
Όλοι αυτοί θα έπρεπε να ξέρουν ότι ένας δάσκαλος δεν αλλάζει τη συμπεριφορά ενός μαθητή, επισημαίνοντάς του μόνο τα λάθη του.
Πρέπει πρώτα και κύρια να του εμπνεύσει έναν άλλο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς.
Και λυπάμαι που θα το πω, αλλά όλοι αυτοί που τόσο εύκολα υποδείκνυαν και συνεχίζουν να μας υποδεικνύουν τα λάθη, δεν ενέπνευσαν κάτι διαφορετικό και ούτε προσπαθούν έστω και τώρα να το κάνουν.
Λέει λ.χ ο Καργάκος πόσο εμπνεύστηκε από τον Τυρταίο στο σχολείο. Γιατί, λοιπόν, δεν επέλεξε να μας μιλήσει για τον Τυρταίο ή για οποιοδήποτε άλλο πρότυπο ζωής; Γιατί δεν επέλεξε να εμπνεύσει την ελπίδα, αλλά αντιθέτως προτίμησε την ενοχή;
Το έχω ξαναπεί, αλλά θα το πω για άλλη μια φορά. Το θλιβερό δεν είναι ότι η ελληνική κοινωνία παρήκμασε.
Το θλιβερό είναι ότι εξέλειψαν και όλοι όσοι θα μπορούσαν να προτείνουν έναν άλλο δρόμο, να εμπνεύσουν τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο.
Γι' αυτό και οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται. :-[ :P
-
Θα συμφωνήσω περισσότερο με την apri παρά με τον κο Καργάκο. Αξιοσέβαστος κατά τα άλλα, υπερβολικός κυρίως στη γραφή του και μπορώ να πω πως είπε αρκετές αλήθειες...
Το κείμενο του όμως περισσότερο με εξόργισε παρά με προβλημάτισε, κυρίως γιατί:
1. Δεν προτείνει λύσεις. Βαρέθηκα να μου λένε πως φτάσαμε μέχρι εδώ. Απαιτώ πλέον, από τους λόγιους τουλάχιστον της πατρίδας μου, να μας πουν πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο αυτό!
2. Γενικεύει και τσουβαλιάζει τουλάχιστον δύο γενιές λέγοντας πως οι προηγούμενοι δίδαξαν στους νεότερους πώς να μην δουλεύουν!
3. Αρνούμαι τις γενικεύσεις του τύπου: οι Αλβανοί είναι δουλευταράδες και οι Έλληνες είναι τεμπέληδες ή και το αντίθετο ή οποισδήποτε άλλες εθνικές γενικεύσεις.
4. Οι έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό φεύγουν όχι επειδή επιλέγουν την εύκολη ή την "καθαρή" εργασία, αλλά γιατί δεν υπάρχουν πλέον ΚΑΘΟΛΟΥ δουλειές και πρέπει με κάποιον τρόπο να ζήσουν...
5. Ας μην αναφέρεται στους γεωργούς ή στους ναυτεργάτες αν δεν ξέρει... πρώτα απαξίωσαν και εξαθλίωσαν τον κόπο και την εργασία τους και έτσι ανάγκασαν τον κόσμο να στραφεί αλλού.
Θα το ξαναπώ: όντως λέει πολλές αλήθειες, αλλά βαρέθηκα πλέον (θα δανειστώ την έκφραση σου apri) "τις μακροσκελείς αναλύσεις των πνευματικών ανθρώπων που περιορίζονται στην κοινωνική κριτική".
Αν δεν έχει να προτείνει κάτι για μένα ο κος Καργάκος είναι απλά από τους τυχερούς των προηγούμενων γενιών που αξιοποίησε τις πολλές ευκαιρίες που είχε η γενιά του και εδραιώθηκε. Αν ζούσε σήμερα ως νέος άνεργος τί θα έκανε?
Μήπως θα ήταν ο μοναδικός νέος με δυνατή πένα? Θα παρακαλούσε άραγε για μια χειρωνακτική εργασία ώστε να είναι ο άρχοντας των χεριών του???
-
Μια παρατήρηση, το άρθρο δεν είναι πρόσφατο, είναι γραμμένο τουλάχιστον 2 χρόνια πριν και αναπαράγεται τον τελευταίο καιρό. Σκοπίμως άραγε; :-\
-
@ rozy4
αν ισχύει αυτό που λες, τόσο το χειρότερο. Διότι μέσα σε μία διετία κανένας ( από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας μέχρι τον τελευταίο επιστάτη του πιο απομακρυσμένου σχολείου) δεν έκανε κάτι για να αλλάξει την εικόνα αυτή.
Στο "σκοπίμως" ωστόσο, θα συμφωνήσω - και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα!!
-
..συμφωνώ με apri ότι πραγματικά το πρόβλημα είναι ότι μας έλειψαν τα πρότυπα και δεν οδηγεί σε λυση να κρίνουμε συνεχώς και να μιλάμε για τα συμπτώματα μιας παθογένειας και πραγματικά όπως λέει και η ΠE01 με εξόργισε το αρθρο από ένα σημείο και μετά. Οι γενεικεύσεις που εισάγει είναι πολλές...Περιμένω άλλου τύπου κινήσεις από τους "πνευματικούς" του τόπου που θα μας "φωτίσουν' επιτέλους..να μας εμπνεύσουν και μας που μπαίνουμε στις τάξεις και με τη σειρά μας να κάνουμε κάτι για τις επόμενες γενιές που περνούν από τα χέρια μας..
-
Ότι έγραψε η apri και η ΠΕ01..
-
@ rozy4
αν ισχύει αυτό που λες
και μάλιστα έχει αναρτηθεί κι εδώ ;)
http://www.pde.gr/index.php?topic=24289.msg492125#msg492125
-
;D ;D ;D ;D ;D
καλό καλό!!!! Ακόμα και τώρα βρε συ , δεν το θυμαμαι!! ( αλλά ειναι σεπτ. 2011 οπότε έναν χρόνο και κάτι ) ....
respect!! ;) ;) ;)
-
;D
αν το ψάξεις στο google θα το βρεις και με ημερομηνία Οκτώβριο του 2010. Μπορεί να είναι και πιο παλιό.
-
και πως και (ξανα) προέκυψε τώρα; Δε λέω, επίκαιρο είναι και αληθεύει σ ένα μεγάλο μέρος του αλλά έκτοτε δεν έχει γραφεί κάτι καινουριο;
-
αυτή η προσέγγιση του Καργάκου είναι από αφελής μέχρι υποκριτική και κακεντρεχής όπως και ο γενικότερος "προβληματισμός" διαφόρων που ως τιμητές μαστιγώνουν ηθικά την ελληνική κοινωνία.
σε ανάλογη συζήτηση είχα υποστηρίξει τα εξής:
για ποια χώρα καταρχήν;
για ποιον ιδιωτικό τομέα;
για ποιους επιχειρηματίες μιλάμε;
για ανθρώπους που αυτοαποκαλούνταν επιχειρηματίες ενώ επρόκειτο για τυχοδιώκτες και αρπακτικά. για ανθρώπους που εκμεταλλεύτηκαν τον κόπο του υπαλλήλου, βάζοντάς τον μάλιστα και στο τρυπάκι της καριέρας, αποκρύπτοντάς του την αλήθεια ότι οι μπίζνες τους ήταν εφήμερες , ξεκρέμαστες και υπόγειες στους λαβύρινθους της παραοικονομίας.
υπάρχει σήμερα κανείς απ’ τους εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους να μην έχει σκυλομετανιώσει που χαραμίστηκε τόσα χρόνια σε «επιχειρηματίες» που αποδείχθηκαν ανερμάτιστοι;
είμαι σίγουρη ότι το δημόσιο είναι το τελευταίο οχυρό του πολιτισμού της εργασίας.
μπορεί να προβάλλεται αποκλειστικά και μονομερώς η ευθύνη του δημοσίου στην χρεοκοπία της χώρας αλλά δεν παύει να είναι φάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων και ιδιαίτερα στο σκοτάδι που επικρατεί αυτή την στιγμή στον ιδιωτικό τομέα.
η τρόικα καλά θα κάνει να δει το ζήτημα ολόπλευρα. σήμερα μπορεί να πλειοψηφούν οι δεξιές πολιτικές στην Ευρώπη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποφύγουμε να δούμε την ιδιαιτερότητα του ελληνικού ιδιωτικού τομέα.
ενός ιδιωτικού τομέα άκρως διεφθαρμένου, στενόμυαλου , παρασιτικού ,ολιγοπωλιακού και φοροφυγά.
άλλωστε δεν θα ήταν σε καμιά περίπτωση το δημόσιο το καταφύγιο για τόσο κόσμο αν δεν υπήρχε η τραγική ανεπάρκεια του ελληνικού ιδιωτικού τομέα.
-γιατί το κόμμα του Τζίμερου με σκεπτικό όπως του Καργάκου δεν μπήκε καν στην βουλή;
δεν θα έπρεπε ίσως;
ή μήπως οι Έλληνες έχουν επίγνωση για την ανεπάρκεια του ιδιωτικού τομέα;
και τώρα διαβάζω την παλιότερη απάντηση της Apri
Η κατάσταση που περιγράφει ο Καργάκος είναι η μία πλευρά του νομίσματος.
Στην άλλη πλευρά, υπάρχει η ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής θα οδηγούσε στον εκσυγχρονισμό και στην ανάπτυξη των διαφόρων τομέων της οικονομίας (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, ναυτιλία, βιοτεχνία, βιομηχανία), που θα έκανε τις μη υπαλληλικές δουλειές ελκυστικές για τους νέους.
Υπάρχει η μη επαρκής προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων που θα έκανε τη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα εξ ίσου αγαπητή με αυτή του δημοσίου.
Υπάρχει η ασυδοσία των εργοδοτών που παραβιάζοντας κλαδικές συμβάσεις και εργασιακές νομοθεσίες, προσλάμβαναν μετανάστες ανασφάλιστους και υποαμειβόμενους, καθώς εκείνοι δεν είχαν άλλη διέξοδο και τρόπο άμυνας.
Υπάρχει η "νέκρωση" του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας, που σιώπησε, που συμβιβάστηκε, που εξαγοράστηκε, που δεν μπόρεσε να προτείνει κάποιο εναλλακτικό τρόπο ζωής.
Θα συμφωνήσω, βέβαια, ότι υπάρχει η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Φοβάμαι όμως ότι καλλιεργήθηκε σταδιακά και συνειδητά μέσα στο πλαίσιο ενός ψηφοθηρικού λαϊκισμού
που ισοπέδωνε τα πάντα, που έταζε τα πάντα ανεξαρτήτως κόπου, ανεξαρτήτως προσόντων.
Πώς αλλιώς θα δεχόταν ο πολίτης την αποτυχία τόσων και τόσων κυβερνήσεων, αν δεν ένιωθε ότι κάπου είχε ευνοηθεί, ενώ δεν το άξιζε;
Οφείλω όμως και να πω ότι πέρα από τον ρόλο που έπαιξαν οι κατά καιρούς πολιτικές, τέτοιου είδους νοοτροπία δεν είναι σύμπτωμα μόνο της ελληνικής κοινωνίας. Και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες (σε διαφορετικό ίσως βαθμό κάθε φορά) υπάρχει η νοοτροπία της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας σε ποικίλους τομείς της ζωής.
Αυτό είναι χαρακτηριστικό της παρατεταμένης ευμάρειας, που κάνει τα πάντα να φαίνονται εύκολα και δεδομένα,
που βάζει στην άκρη ανθρωπιστικές αξίες, παιδεία, θρησκεία, ιδεολογία, οτιδήποτε κάνει τον άνθρωπο να αγωνίζεται για έναν κόσμο καλύτερο,
καθώς προτάσσει έναν κόσμο όπου τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, ενίοτε και σε ευτελή τιμή...
και συμπληρώνω:
η τεχνολογική πρόοδος είναι που έχει εξαλείψει, σε μεγάλο βαθμό, τις χειρώνακτες αγγαρείες.
αν δεν ήταν ο οπισθοδρομικός ιδιωτικός τομέας με τους αναχρονισμούς του πάνω στην οργάνωση και εκτέλεση της εργασίας θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε σε δικές μας ευθύνες και άστοχες επιλογές...
-
Συγχωνεύτηκε με παλιότερο θέμα που αφορούσε το ίδιο κείμενο.
-
Γι' αυτό και οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται. :-[ :P
μισο λεπτο βρε apri να ξεκαθαρισουμε μερικα πραγματα...για το οτι πολλαπλασιαζονται οι αυτοκτονιες φταιει ο Καργακος και ο καθε Καργακος; δηλαδη τι πρεπει να κανει ο Καργακος να πληρωσει τα 5 δανεια και τις 5 πιστωτικες που χρωσταει ο αλλος ή να του βρει δουλεια για να τον αποτρεψει απο την αυτοκτονια;
οσον αφορα τα ατομα αυτα προκειται για ψυχοπαθολογικες προσωπικοτητες που αναμειγνυουν ηττοπαθεια,δειλια και ψυχολογικη αδυναμια.αυτος που θα τους βοηθησει και θα τους στηριξει ειναι ο ψυχολογος και οχι τα προτυπα του εκαστοτε Καργακου...
-
Όλο το κείμενο είναι γενικεύσεις, με άλλα λόγια απευθύνεται σε ηλίθιους
περαστικά μας
-
Όλο το κείμενο είναι γενικεύσεις, με άλλα λόγια απευθύνεται σε ηλίθιους
περαστικά μας
Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο...
-
Όλο το κείμενο είναι γενικεύσεις, με άλλα λόγια απευθύνεται σε ηλίθιους
περαστικά μας
εμ γιαυτο η χωρα εφτασε εκει που εφτασε..γιατι οι "ηλιθιοι" ηταν ,ειναι και θα ειναι μειοψηφια..τις αποφασεις τις παιρνουν οι "εξυπνοι"
-
Ο φθόνος απέναντι σε όλους όσοι διαθέτουν ένα σκληρό αλλά ρηξικέλευθο και τεκμηριωμένο λόγο αποτελεί χαρακτηριστικό του λαού μας από τα αρχαία χρόνια.Από αυτή την άποψη χαίρομαι που βλέπω ακόμα συμπλεγματικές συμπεριφορές απέναντι σε πραγματικά πνευματικούς ανθρώπους.Του καημένου του Γιανναρά π.χ. έχει μαλλιάσει η γλώσσα προτείνοντας λύσεις.Αλλο θέμα είναι τώρα εάν αυτές προσκρούουν στα ιδεολογικά γυαλιά και τα μικροσυμφέροντά μας.Αντιπαρατίθεσαι με επιχειρήματα και όχι μειώνοντας το κύρος του άλλου με θεωρίες συνωμοσίας και πρόχειρους χαρακτηρισμούς.
Θέλω να παρατηρήσω και κάτι ακόμα.Η αδυναμία διατύπωσης καθολικών προτάσεων αποτελεί πρόβλημα της σύγχρονης φιλοσοφίας,το οποίο χωράει μεγάλη κουβέντα.Από αυτό το σημείο μέχρι την απαγόρευση άσκησης επαγωγικού συλλογισμού και διαμόρφωσης της διαπιστωμένης κοινής εμπειρίας σε λογικό συμπέρασμα,υπάρχει μεγάλη απόσταση.Χωρίς την κατεξοχήν μέθοδο των επιστημών θα βρισκόμασταν ακόμα στις σπηλιές.Είναι σαν να λες ότι επειδή δεν έχω γνωρίσει όλους τους ανθρώπους,δεν μπορώ να ξέρω ότι είναι θνητοί κι επομένως μπορεί ο Πλάτων να είναι εν ζωή!Η παντελής έλλειψη Αξιολογίας (συνέπεια της έλευσης του μηδενισμού και στην πατρίδα μας) έχει επιβάλει την ισοπεδωτική εξομοίωση όλων προς τα κάτω.Αρνούμενοι να αναχθούμε από το μέρος στο Ολον,από φόβο μήπως -και καλά- υποπέσουμε σε στερεότυπα,έχουμε ουσιαστικά απαγορεύσει την διαπίστωση γενικών συμπερασμάτων,την πρωτότυπη κριτική σκέψη,την αναζήτηση αιτίων και λύσεων,καθώς εν τέλει και την αναγνώριση κάθε μορφής αριστείας.Και πρώτα από όλα τα μέρη στο χώρο του σχολείου.Στερεότυπα πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν,αρκεί να διαθέτεις την ελευθερία να τα καταρρίψεις μέσα σου όταν ανατραπούν από την εμπειρία,έτσι ώστε να μην εξελιχθούν σε φανατισμό.Μπορεί οι αρχαίοι πρόγονοί μας να φθονούσαν κατά βάθος όποιον ξεχώριζε,αλλά παράλληλα διέθεταν την ελευθερία (από τον εγωισμό τους) να αναγνωρίζουν την ανωτερότητα της σκέψης του με την απόδοση τιμών.
Υ.Γ.Αν προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στα αίτια αυτής της άρνησης κάθε αξιολογικής διάκρισης,θα δούμε ότι οφείλεται στην σύγχυση της πολιτιστικής ταυτότητας του νεοέλληνα.Θέλοντας δηλαδή να αντιδράσουμε (και καλώς κάνουμε) στον ατομοκεντρικό και ανταγωνιστικό χαρακτήρα της νεοφιλελεύθερης Δύσης,καταφεύγουμε στο σοσιαλεπώνυμο κρύψιμο του ατομοκεντρισμού μας μέσα στην αδιάκριτη μάζα.Οι ίδιοι που κατηγορούν τον νεοφιλελευθερισμό,οι ίδιοι επικαλούνται άκριτα τη Δύση στο καθετί σαν πίθηκοι.Αυτό γίνεται στην Αγγλία,εκείνο στην Ολλανδία κτλ.Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα στελέχη του Μάνου συμφωνούν σε θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος με στελέχη της διεθνιστικής αριστεράς.Μιλούν αποκλειστικά με όρους που δηλώνουν προτεραιότητα στην κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων.Φυσικά και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι δυτικοί αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση από εμάς και γι΄αυτό έχουμε πολλά να εισπράξουμε σε ζητήματα ορθολογικής οργάνωσης του κράτους.Ωστόσο,προσωπικά δεν θα επιθυμούσα να καταντήσουμε σαν τις δυτικές κοινωνίες.Ο δήθεν πολυπολιτισμός της παγκοσμιοποίησης ουσιαστικά αποτελεί το πρόσχημα για την εξαφάνιση κάθε αληθινής πολιτισμικής ιδιαιτερότητας και την υποταγή στα δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα πρότυπα του υλιστικού ευδαιμονισμού.Θα προτιμούσα τη διάσωση των πανάρχαιων αξιολογικών κριτηρίων του ιστορικού λαού μας.Πολλοί νεοέλληνες αρνούνται να ταυτιστούν ολοκληρωτικά με τον δυτικό τρόπο ζωής (έστω και ως εκδήλωση τύψεων για την ασυνέπεια του βίου τους),χωρίς όμως να γνωρίζουν το γιατί.Δυστυχώς δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα την πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα και απλά αντιδρούμε σπασμωδικά ως ασυνείδητοι φορείς της.
-
"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν" rublev
συμπλεγματικός είμαι με όσους με θεωρούν πρόβατο του κάθε "πνευματικού" που θεωρεί ότι η γενίκευση είναι το μέσο της υποτιθέμενης αφύπνισης μου. Όταν γενικεύει ο κύριος, δηλαδή μιλάει και για εμένα, να ξέρει ότι θα του ασκηθεί κριτική.
Λυπάμαι αλλά απευθύνεται σε ημιόνους. Δεν με αγγίζει, είμαι σκέτος όνος.
Περαστικά μας άλλη μια φορά.
-
Για όλους τους παραπάνω λόγους που ανέφερα,δεν πρόκειται να απαντήσω σε οποιαδήποτε τετριμμένα συνθήματα.Αλλωστε η συμμετοχή των μελών στη συζήτηση θεμάτων γενικότερου ενδιαφέροντος έχει εμφανώς περιορισθεί (γιατί άραγε;).Θα ακολουθήσω κι εγώ το δρόμο πολλών άλλων συναδέλφων που έχουν σιωπήσει στο φόρουμ. Μπορούν ελεύθερα οι συνήθεις κατήγοροι των πάντων να εκτονώσουν τα κάθε είδους απωθημένα τους.
-
Γι' αυτό και οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται. :-[ :P
μισο λεπτο βρε apri να ξεκαθαρισουμε μερικα πραγματα...για το οτι πολλαπλασιαζονται οι αυτοκτονιες φταιει ο Καργακος και ο καθε Καργακος; δηλαδη τι πρεπει να κανει ο Καργακος να πληρωσει τα 5 δανεια και τις 5 πιστωτικες που χρωσταει ο αλλος ή να του βρει δουλεια για να τον αποτρεψει απο την αυτοκτονια;
οσον αφορα τα ατομα αυτα προκειται για ψυχοπαθολογικες προσωπικοτητες που αναμειγνυουν ηττοπαθεια,δειλια και ψυχολογικη αδυναμια.αυτος που θα τους βοηθησει και θα τους στηριξει ειναι ο ψυχολογος και οχι τα προτυπα του εκαστοτε Καργακου...
Ηθική υποχρέωση των ανθρώπων που έχουν μια παιδεία και μια κατάρτιση (καλλιτεχνών, ανθρώπων του πνεύματος, εκπαιδευτικών, ιερέων) είναι να ανοίγουν τους πνευματικούς ορίζοντες των μελών της κοινωνίας, να τους προσφέρουν πρότυπα προς μίμηση, να τους εμπνέουν μέσα από τη γνώση του παρελθόντος αγωνιστικότητα και κάποιες αξίες ζωής.
Η δράση, δηλαδή, αυτών των ανθρώπων δεν είναι απλώς να παράσχουν λίγες πληροφορίες παραπάνω ή λίγη διασκέδαση της στιγμής. Το έργο τους είναι που δίνει την ψυχική δύναμη στα μέλη μιας κοινωνίας να αντέχουν στις δυσκολίες της ζωής, είναι το ψυχικό αποκούμπι τους.
Όταν βγαίναμε από την Κατοχή και τον εμφύλιο, η Ελλάδα ήταν κατεστραμμένη και η ψυχολογία των πολιτών τραυματισμένη. Κι όμως, ο κόσμος έβρισκε το κουράγιο να προχωρήσει κι ας μην είχε επαγγελματίες ψυχολόγους για βοήθεια. Είχε τους στίχους του Σεφέρη και του Ελύτη, είχε τις μελωδίες του Θεοδωράκη, του Χατζηδάκη και του Τσιτσάνη, είχε σπουδαίους ηθοποιούς, σπουδαίους δασκάλους που έδειχναν έναν ουρανό που μπορούσε να γίνει πιο γαλανός. Και όσοι αναγκάζονταν να μεταναστεύσουν, άκουγαν τη φωνή του Καζαντζίδη, έριχναν έναν χορό και έπνιγαν τον καημό τους. Και ίσως κάπου-κάπου, έκαναν όλοι και μια προσευχή και ήλπιζαν πως τουλάχιστον ο Θεός θα τους βοηθήσει.
Δεν είναι περισσότερα τα προβλήματα που περνούν οι σημερινοί Έλληνες ούτε όσοι το βάζουν κάτω είναι ψυχοπαθολογικές καταστάσεις. Είναι απελπιστικά μόνοι. Και όχι απαραίτητα γιατί δεν έχουν γνωστούς, φίλους, συγγενείς.
Δεν έχουν ψυχολογικά ερείσματα. Είναι σαν να τους τράβηξε κάποιος το χαλί κάτω από τα πόδια τους και δεν έχουν από πού να πιαστούν. Γιατί μέχρι τώρα αυτό που τους έδινε δύναμη ήταν μόνο το χρήμα, το οποίο δυστυχώς εξέλειψε.
Ο κάθε Καργάκος φυσικά και δεν έχει την αποκλειστική ευθύνη για την κατάσταση αυτή. Έχει όμως σημαντικό μερίδιο ευθύνης, γιατί ούτε κι αυτός ήταν αντάξιος του ρόλου που έπρεπε να παίξει.
Ας μην κοιτάει, λοιπόν, τους άλλους αφ' υψηλού που πήρανε τη ζωή τους λάθος, γιατί ο ίδιος δεν συνέβαλε καθόλου στο να αλλάξουνε ζωή. ???
Γι' αυτό και το συναίσθημα που γεννά αυτή η κατάσταση δεν λέγεται φθόνος, αλλά απογοήτευση, βαθιά απογοήτευση.
-
Μια παρατήρηση, το άρθρο δεν είναι πρόσφατο, είναι γραμμένο τουλάχιστον 2 χρόνια πριν και αναπαράγεται τον τελευταίο καιρό. Σκοπίμως άραγε; :-\
και μάλιστα έχει αναρτηθεί κι εδώ ;)
http://www.pde.gr/index.php?topic=24289.msg492125#msg492125 (http://www.pde.gr/index.php?topic=24289.msg492125#msg492125)
;D
αν το ψάξεις στο google θα το βρεις και με ημερομηνία Οκτώβριο του 2010. Μπορεί να είναι και πιο παλιό.
Για πόσα χρόνια δηλαδή θα είναι το άρθρο της κάθε χρονιάς; :D
-
jak_13, η επισήμανσή μου ότι το άρθρο είναι παλιό είχε να κάνει ότι γράφτηκε κάτω από διαφορετικές συνθήκες (δεν είχαν σκάσει μνημόνια κλπ) κι είναι άκαιρος ο σχολιασμός του σαν να γράφτηκε για το σήμερα και επιπλέον (και κατά κύριο λόγο) πονηρή η αναδημοσίευσή του όταν περιμένουμε εντός των ημερών το νέο σχέδιο νόμου για το Γενικό και Επαγγελματικό Λύκειο...
-
Για την ιστορία πάντως, ανακάλυψα από το site του Καργάκου ότι το δημοσίευσε στο περιοδικό Ευθύνη
το Νοέμβριο του 2004!
-
jak_13, η επισήμανσή μου ότι το άρθρο είναι παλιό είχε να κάνει ότι γράφτηκε κάτω από διαφορετικές συνθήκες (δεν είχαν σκάσει μνημόνια κλπ) κι είναι άκαιρος ο σχολιασμός του σαν να γράφτηκε για το σήμερα και επιπλέον (και κατά κύριο λόγο) πονηρή η αναδημοσίευσή του όταν περιμένουμε εντός των ημερών το νέο σχέδιο νόμου για το Γενικό και Επαγγελματικό Λύκειο...
Αυτό ακριβώς ήθελα να επισημάνω κι εγώ rozy4, με χιουμοριστική διάθεση. Αφού υπάρχει τόσα χρόνια, όπως μας αποκαλύπτει η καλή συνάδελφος apri, τότε θα μας το λανσάρουν για 1-2 δεκαετίες ακόμα, όποτε θεωρούν ότι είναι χρήσιμο να γίνεται.
-
Μπορεί να μη συμφωνώ με το περιεχόμενο (καθόλου), αλλά η διαχρονικότητα στο λόγο ενός ανθρώπου δεν έχει να κάνει με την ημερομηνία συγγραφή του άρθρου. Το περίεργο είναι για ποιο λόγο παρουσιάζεται ως νέο...