PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Πείτε μου ότι πρόκειται για (υπερβολικό) σχήμα λόγου...

Όχι δεν
είναι σχήμα λόγου. Είναι απ αυτές τις πληροφορίες που διακινούνται μεταξύ των μαθητών, μαζί με την ταυτότητα του εκπαιδευτικού στον όποιον συνέβη, για τον οποίο κανείς δεν καταλαβαίνει αν είναι τόσο στην κοσμάρα του, ή τόσο τα έχει γραμμένα, ή τόσο πολύ έχει συνηθίσει να του καταπατούν την αξιοπρέπεια, και δεν κάνει τίποτα γι αυτό.

Κοντά 15 χρόνια στην εκπαίδευση και μου έχουν τύχει μαθητες που χαϊδεύονταν την
ώρα του μαθήματος. Ο ένας τουλ το έχει κάνει και σε δική μου ώρα, αλλά αυτό αντιμετωπίστηκε με διακριτικότητα από τους συμβούλους και σταμάτησε. Από τις περιπτώσεις που η συζήτηση  και η διακριτικότητα πιάνουν τόπο. Μιλάμε όμως γενικα για πολύ ακραίες περιπτώσεις. Σε ένα σχολείο όμως σε μικρό μέρος, που τα παιδιά είναι μαθημενα να κουτσομπολεύουν, αυτά μαθαίνονται και υπάρχει δικαιολογημένη ενόχληση αν μένουν έτσι χωρίς να κάνει τίποτα το σχολείο. Υποθέτω ότι στα σχολεία της Αθήνας τα παιδιά δεν ασχολούνται με τετοια και έτσι δεν υπάρχει το άγχος της ικανοποίησης του κοινού πέρι δικαίου αισθήματος.

Αυτό που έχω παρατηρήσει από τη δική μου εμπειρία, είναι ότι συχνά  τα παιδιά που παρουσιάζουν θέματα συμπεριφοράς (σχολικός εκφοβισμός, παραβατικότητα κλπ)   δεν διαφέρουν επιφανειακά σε κάτι ιδιαίτερο από τα υπόλοιπα, με τη διαφορά ότι έχουν επιλέξει για διάφορους λόγους να έχουν αυτή τη χ συμπεριφορά. Θέλω να πω ότι δεν τους λείπει κάτι, ούτε είναι υποχρεωτικά από μη προνομιούχο περιβάλλον, ή από διαλυμένες οικογένειες, ή εντελώς αδιάφοροι σε όλα τα μαθήματα ή τους έχουν τύχει όλα τα κακά της μοίρας τους, αλλά ούτε και το αντίθετο.
Τέλος, δεν μπορούμε να γενικεύσουμε, εκτός αν έχουμε δεδομένα από αντίστοιχη έρευνα.

εμάς οι πιο ακραίες περιπτώσεις, κάποιες ήταν όντως από οικογένειες υπεράνω υποψίας. Άλλες ήταν από οικογένειες με περίεργη ιδιοσυγκρασία. Σίγουρα όχι στερημένα ή μη προνομιούχα περιβαλλοντα. Παντελώς αδιάφοροι για το σχολείο όμως, ήταν. Βέβαια η οικογένεια υπερανω υποψίας, μα προσεκτική παρατήρηση, φαίνεται πού έχει χάσει τον έλεγχο και πού έχει επιδείξει προκλητική αδιαφορία.

Ναι, φυσικά, κάθε περιοχή έχει τις ιδιαιτερότητές της.
Σε μια έρευνα αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη.
Πάντως, στην Αθήνα τόσα χρόνια, βλέπω ότι καλοί μαθητές και επιμελείς προέρχονται από αδύναμες οικονομικά οικογένειες...
Δεν αναφέρομαι στα Πρότυπα, εκεί πάμε σε άλλους είδους φαινόμενα...Θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μια έρευνα για την μορφή bullying σε τέτοια σχολεία, αλλά νομίζω ότι δεν θα έπαιρνε έγκριση...

Αδύναμες οικονομικά πώς το εννοείς; Μισθωτοί χωρίς πανεπιστημιακή μόρφωση; Και είναι καλύτεροι μαθητες από παιδιά μορφωμένων οικογενειών;

Αυτό, το αποδίδετε κάπου; Σε οικονομική ευχέρεια για φροντιστήρια; Σε αυτοκαταπίεση των ίδιων των παιδιών που πασχίζουν ώστε οι βαθμοί τους να συμβαδίζουν με το κοινωνικό status των γονέων τους; Σε υποσυνείδητη αυθυποβολή κάποιων διδασκόντων "να βάλουμε ένα βαθμό παραπάνω στο παιδί του γιατρού";

"Είμαι εκείνη που είμαι / κι έχεις όνομα κάποιο...", όπως έλεγε κι ο στίχος του τραγουδιού. Ίσως αρκετοί να θυμάστε και τον αμέσως επόμενο στίχο...

Μα είναι αυτονόητο. Όταν η οικογένεια έχει το μορφωτικό και οικονομικό υπόβαθρο, τα παιδιά θα μεγαλώσουν σε περιβάλλον που ευνοεί τη μάθηση, ή έστω θεωρεί αυτονόητες τις καλές επιδόσεις στο σχολείο. Γυμνάσιο είμαστε, δεν χρειάζεται να είναι διάνοια κάποιος για να είναι καλός μαθητής, σιγά το πράγμα. Εννοειται ότι δεν περνάνε όλοι τους σε καλές σχολές μετά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θεωρώ σοβαρό κριτήριο τις πανελλήνιες.

Το δικό μου σχολείο είναι πολυσυλλεκτικό σε μια κοινωνία αυστηρά διαστρωματωμενη. Υπάρχουν αυτοί που έχουν χρήμα και δημόσιες θέσεις και θέλουν να έχουν την αξιοπρέπεια τους, οπότε τα παιδιά τους είναι όπως πρέπει. Αυτό τα παιδιά ποιος θα τα κοροϊδέψει; Δεν είναι παιδιά του περιθωρίου. Υπάρχουν οι οικογένειες με μόρφωση χωρίς χρήματα, που τα παιδιά τους είναι όπως πρέπει επίσης, πχ εκπαιδευτικοί, που μπορεί να μην είναι η άρχουσα τάξη αλλά σίγουρα δεν είναι του περιθωρίου. Υπάρχουν αυτοί που έχουν χρήματα χωρίς ενδιαφέρον για τα υπόλοιπα, που πιθανότατα τα δικά τους παιδιά θα ενοχλούν. Υπάρχουν οι απλές φυσιολογικές οικογένειες που κάνουν ο,τι καλύτερο μπορούν, υπάρχουν οι μαθητες αλλοδαπής καταγωγής με τις δικές τους ιδιαιτερότητες, που τα παιδιά που δεν είναι πλήρως ενταγμένα, κυρίως αγόρια, δεν τα κοροϊδεύει κανεις γιατί είναι πολλά και αλληλοϋποστηριζονται και τέλος ελάχιστα παιδιά από μη υποστηρικτικά περιβαλλοντα που είναι πιο εύκολοι στόχοι για απομόνωση ή πειράγματα, το οποίο όντως το έχω δει αλλά γενικα οριοθετείται με τις συζητήσεις. Είναι πολύ αρρωστημένο αν το σκεφτείς, αν εχεις μεγαλώσει σε πόλη όπου όλοι χάνονται στην ανωνυμία τους, αλλά εξίσου αρρωστημένο μου ακούγεται αυτό που περιγράφει η ppil με τον ανταγωνισμό, που είναι και πολύ λυπηρό γιατί έχω καταλάβει ότι προέρχεται από οικογένειες υψηλού μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου.

@Έσπερος
Στο δικό μας σχολείο πέρσι ήταν σε κάθε πίνακα ανακοινώσεων ποιος είναι ο ΣΣΖ της σχολικής μονάδας, έγινε ξεχωριστή ενημέρωση σε μαθητές και ξεχωριστή στους γονείς για τον ρόλο του και υπήρχε έντονη παραίνεση να απευθύνονται σ΄αυτόν. Αποτέλεσμα είχε να απαλλαγεί ο διευθυντής από γονείς και μαθητές που ενοχλούσαν για ψύλλου πήδημα. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως δεν έμεινε κανένας δυσαρεστημένος και με την πεποίθηση πως το σχολείο αδιαφορεί, ούτε μαθητής, ούτε γονιός (όπως άλλες χρονιές). Λύθηκαν ως δια μαγείας όλα επειδή στην πραγματικότητα κανένας δεν είναι κακός, όλοι απλά επιζητούν λίγη προσοχή, λίγη ευαισθησία, κάποιον που να ακούει και να συμβουλεύει με σκοπό το καλό των παιδιών τους. Κανένας δεν θέλει να είναι ο γονέας παραβατικού μαθητή, έναν τρόπο θέλουν να μπορέσουν να διαχειριστούν καταστάσεις και να έχουν καλά παιδιά. Και ο διάολος το παιδί του το αγαπάει, τον τόπο δεν ξέρουν. Ο ΣΣΖ, αν ο χαρακτήρας, οι γνώσεις του και ο τρόπος προσέγγισης που έχει με τα παιδιά είναι βοηθητικός είναι ένα πολυεργαλείο στο σχολείο. Κανείς δεν ασχολείται με τίποτα πέραν του μαθήματός του και τον υποστηρίζουν όλοι. Από φέτος, λόγω πλατφόρμας ρουφιανιάς, δεν με νοιάζει τι θα απογίνει...

Προφανώς στο σχολείο σου δεν έχετε περιστατικά εκφοβισμού ή πιο ελαφρά (πχ κοροϊδίας) και δεν είστε μάλλον ανταγωνιστικό σχολείο σε επίπεδο μαθητών. Όπως αναφέρει παρακάτω ο Scout, δεν είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα: δεν ενοχλείς-> δεν σε ενοχλούν. Παιδιά χαμηλών τόνων, που στα χρόνια μας ήταν αόρατα, τώρα δέχονται κοροϊδίες που αρχίζουν από το ονοματεπώνυμό τους και φτάνουν σε φάρσες, σε σκίσιμο τετραδίων και χίλια δυο άλλα, χωρίς καμία συμμετοχή τους σε παρέες. Είναι πλέον οι "κούκλες" για να δείχνουν τα παραβατικά αρχηγιλίκι, να εκτονώνουν τα δικά τους (εξωσχολικά προβλήματα) και στο σχολείο. Σε μας, επίσης καλοί μαθητές, γίνονται αντικείμενα χλευασμού από άλλους ανταγωνιστές καλούς μαθητές. Δεν είναι στη σφαίρα της φαντασίας το μπούλινγκ και ας μην σας έχει αγγίξει στο δικό σας σχολείο.

Δεν αμφιβάλλω ότι όλοι οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους. Δεν αναγνωρίζουν όμως ότι τα παιδιά τους έχουν πρόβλημα. Κι αν το δεχτούν, επειδή δέχονται ότι υπάρχουν «μάρτυρες» (λες και είμαστε δικαστήριο), πάντα κάτι φταίει. Το έκαναν και άλλοι που δεν τιμωρήθηκαν, το παιδί τους ειναι στοχοποιημενο και του τα φορτώνουν όλα κλπ. Με ποιο δικαίωμα κάνατε παρατήρηση στο παιδί μου κοκ.

Δεν έχω δει τίποτα από αυτά που περιγράφεις στο σχολείο μου. Οι καλοί μαθητες συνήθως είναι και πολύ δημοφιλείς, διότι ειναι παιδιά με πολλά ταλέντα πχ αρκετοί από αυτούς αθλούνται σε επίπεδο (τοπικού) πρωταθλητισμού οπότε ειναι μέλη ενός κύκλου. Έχουν παρέα τα παιδιά που  κάνουν και κάποιες εξωσχολικές δραστηριότητες και έχουν και τους ομίλους. Πειράγματα που ενίοτε γίνονται ενοχλητικα έχουν δεχτεί παιδιά με επώνυμο που ευνοεί λογοπαίγνια. Εμφανή αντιπάθεια και άρνηση να συνεργαστούν έχουμε δει σε παιδιά που έχουν το προφίλ που περιέγραψα πιο πανω, που ειναι λυπηρό μεν αλλά η αλήθεια ειναι ότι αυτά τα παιδιά εκνευρίζουν κι εμάς τους ενήλικες. Την
απομόνωση την έχω δει σε παιδιά με ψυχιατρικά προβλήματα επίσης, που σίγουρα χρειάζεται δουλειά για δέσιμο του τμήματος, αλλά ώς ένα σημείο ειναι κάτι που  αποζηταται και από τα ίδια τα παιδιά. Οπότε έχω τελείως άλλη εικόνα στο θέμα του αποκλεισμού, γιατί αυτό το έχω δει σε διαφορεσ μορφες.

Κατά τ άλλα, αν στο σχολείο μου κάποια παιδιά υποφέρουν, ειναι λόγω φασαρίας σε άτακτα τμήματα. Εχιυν γίνει και καταστροφές σε προσωπικά αντικείμενο αλλά όχι επί του προσωπικού. Απλή καφρίλα, βρισκομαστε μόνοι μας στην τάξη και τα κάνουμε λίμπα γιατί στην
καλύτερη παίζουμε ατσουμπαλα και διαλύουμε ακόμα και το δικό μας θρανίο, στη χειρότερη είμαστε τελείως καφροι και χεστηκαμε ακόμα και αν ειναι τα πράγματα του κολλητού μας. Και κλοπές χρημάτων έχουν καταγγελθεί, αν και ποτέ δεν έχω καταλάβει πώς ξέρουν ποιο παιδί έχει στην τσάντα του τη συγκεκριμένη μέρα 20 ευρώ για να του τα πάρουν. Τις μισές φορές τα χρήματα βρίσκονται σε άλλο σημείο τξς τσάντας ή της κασετίνας, αφού έχει γίνει όμως σούσουρο για να εκτεθούμε, οπότε αμφιβάλλω αν όντως έχουν συμβεί και οι άλλες μισές. Εν παση περιπτώσει, ενώ ειναι σε σχολείο με θέματα συμπεριφοράς και απειθαρχίας, δεν έχω δει bullying. Ούτε βέβαια έχω δει κάτι να λύνεται με συζητήσεις.

Για την προβολή των ΣΣΖ έχουμε κάνει παρα πολλά. Είναι θέμα νοοτροπίας. Τα παιδιά δεν καλύπτονται από καμία απάντηση αν δεν την ακούσουν από τον διευθυντή. Ζητάνε κάτι από κάποιον, αν δεν τιυς αρέσει αυτό ππυ άκουσαν θα τους πιάσουν όλους μέχρι να φτάσουν στον διευθυντή. Απασχολούν τα γραφεία με ηλιθιότητες και αν συμβεί κάτι σοβαρό, δεν το λενε. Γκρινιάζουν στο σπίτι. Ο γονιός, αν είναι λογικός, θα πάρει τηλ για να το πει στον διευθυντή. Αν είναι προβληματικός (πιθανότερο), θα έρθει στο αχολειο με τσαμπουκά για να κάνει θέμα για κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε. Ή απλα θα κουτσομπολεύει. Όταν μια κοινωνία δεν έχει μάθει να λύνει τα θέματα καθαρα και σωστά, ούτε τα παιδιά αποζητούν μια καθαρή λύση. Μη σου πω ότι, όσο πιο πολύ γκρινιάξουν στο σπίτι για κάτι, τόσο πιο λερωμένη έχουν τη φωλιά τους και γι αυτό όταν τα ερευνούμε, αρχίζουν να τα μασάνε και να λενε ότι δεν έχει γίνει κάτι σοβαρό τελικά.

Σύμφωνα με τις οδηγίες που δόθηκαν πέρσι στο σχολείο μας ο μαθητής γνωρίζει πως απευθύνεται στον ΣΣΖ. Ο ΣΣΖ εξετάζει την κατηγορία, ρωτάει αν είναι η πρώτη φορά, για ποιους λόγους θεωρεί ο μαθητής πως έχει στοχοποιηθεί, αν είναι μόνο αυτό το άτομο που έχει την απρεπή συμπεριφορά, ποια ήταν η σχέση στο παρελθόν, μαθαίνει διακριτικά αυτόπτες μάρτυρες (καθηγητές ή μαθητές) και υπόσχεται πως θα κάνει τα δέοντα στον μαθητή, τον οποίο και συμβουλεύει και κρατά επαφή μαζί του. Στη συνέχεια και άμεσα μιλάει με τον υπεύθυνο τάξης, με τους υπόλοιπους καθηγητές και ενημερώνεται για το προφίλ των εμπλεκόμενων μαθητών (αποβολές, επιμέλεια, αλληλεγγύη, άλλα θέματα που υπήρξαν στο παρελθόν). Επόμενη φάση, καλεί τον μαθητή παραβάτη και τον ενημερώνει για το τι έπεσε στην αντίληψή του δίνοντάς του την ευκαιρία να απολογηθεί, χωρίς όμως να κάνει πως δεν υπάρχει παράβαση. Εδώ χρησιμοποιεί όλους τους ψυχολογικούς τρόπους που μπορεί ώστε να τον κάνει να ομολογήσει το γιατί της παράβασης. Στη σπάνια περίπτωση που ψεύδεται ο μαθητής, αλλά ακόμη και αν ομολογήσει καλεί συμμαθητές των δυο παιδιών και ερωτά για το πως βλέπουν οι ίδιοι την κατάσταση και τι έχουν να προτείνουν. Η συγκεκριμένη φάση, αντίθετα με τις προηγούμενες έχει εμπιστευτικό χαρακτήρα (όχι η κλήση των μαθητών, τα όσα λέγονται). Στο τέλος καλεί εκ νέου των μαθητή που παραπονέθηκε και τον ενημερώνει για πιθανούς κακούς χειρισμούς του, τον επικροτεί για το σωστό και του εξηγεί πως θα παρακολουθεί την πορεία αν είναι κάτι ασήμαντο ή τι θα κάνει αν είναι σημαντικό. Σε κάθε περίπτωση έχει δημιουργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης, συμβουλευτικού τύπου. Αν όντως είναι ασήμαντο, ενημερώνει το άλλο παιδί πως έχει απαιτήσεις από αυτό, πως περιμένει να σεβαστεί όχι μόνο τους συμμαθητές του φυσικά αλλά και τον ίδιο τον ΣΣΖ και φιλικά τον συμβουλεύει. Αν είναι σημαντικό, ενημερώνει τους γονείς τηλ και επιδιώκει και συνάντηση μαζί τους. Αν δε υπάρχει ανταπόκριση, κρατά μια πιο αυστηρή στάση στο τηλ. Συνεργάζεται μαζί τους και  συναποφασίζεται η τιμωρία του μαθητή (όχι οι καθιερωμένες ποινές αν είναι δυνατόν) και η στάση για να καταλάβει το λάθος του. Όλα αυτά χωρίς αγαπολογίες και χαδάκια, με φιλική μεν αλλά άκρως επαγγελματική στάση και με χρήση της ελάχιστης βέβαια εξουσίας που χρειάζεται.
Ο θεσμός του ΣΣΖ είναι ο μόνος που επικροτώ αλλά δεν είναι εφικτός ρόλος για κάθε εκπαιδευτικό. Τα μεταφρασμένα "πρωτόκολλα" τώρα είναι άλλη ιστορία και έχω να κάνω κουλουράκια...

Στο δικό σου σχολείο, οι μαθητές πηγαινουν απευθείας εκεί; Σε εμάς ποτέ δεν έχει απευθυνθεί κανένας μαθητής ούτε κανένας γονέας στον ΣΣΖ. Τα παιδιά γκρινιάζουν στους γονείς τους και οι γονείς τα λένε στον διευθυντή, γιατί για διαφόρους λόγους έχει περάσει και ότι ο διευθυντής είναι προσβάσιμος και οτι μόνο αυτός μπορει να επιλύσει τα προβλήματα. Μας έχει τύχει επίσης παιδιά να μεταφέρουν κάτι στους γονείς, και κατά τη διερεύνηση από το σχολείο, να το αρνούνται. Γενικά συμφωνώ ότι ο ρόλος του ΣΣΖ δεν είναι για όλους. Εγώ πχ δεν έχω καμία ικανότητα και καμία όρεξη να διαχειρίζομαι τέτοια περιστατικά, και για να πω την αλήθεια, με εκνευρίζουν. Θεωρώ ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες, και το εννοώ για τα παιδιά που έχουν πάντα να καταμαρτυρήσουν κάτι για τους άλλους. Στην εποχή μας, όλοι ξέραμε με ποιους να κάνυμε παρέα και κανείς δεν ενολούσε κανέναν. Αν κάποιοι επιμένουν να τριγυρίζουν παιδιά με ενοχλητική συμπεριφορά και δεν έχουν κριτήριο, και μετά διαμαρτύρονται ότι τους ενοχλούνε, μήπως θα ήταν καλύτερα να μην έμπλεκαν με τέτοια άτομα; Δεν πηγαίνει κάποιος στα καλά καθούμενα να κοροιδέψει ένα παιδί συγκροτημένο που ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές. Τα σχολεία είναι πλέον ανυπόφορα για τα λίγα παιδιά που είναι μεγαλωμένα σωστά και είναι πολύ κουραστικό οι εκπαιδευτικοί να αναλώνουν τις δυνάμεις τους να μαζεύουν τα σπασμένα της  κάθε ασυνείδητης οικογένειας.

Πάντως και αυτό που περιγραφεις, πιο πολύ μου φαίνεται ότι είναι σε δουλειά να βρισκόμαστε για να φαίνεται ότι ασχοληθήκαμε. Δεν ξεριζώνονται οι νοοτορπίες που έχουν καλλιεργηθεί από τα σπίτια. Ειδικά όταν το παιδί έχει φτάσει στο Γυμνάσιο. Το θέμα είαι ο καθένας να προστατεύσει το παιδί του, να μάθει να απέχει από περίεργες παρέες. Αντί για αυτό όμως, βλέπεις ότι οι περισσότεροι ηρωοποιούν τους τραμπούκους.

Αν η διεύθυνση (κι ο σύλλογος) δε ρίχνει αποβολές, ώστε να μένουν από απουσίες ή αλλαγή σχολείου, στα μπουμπούκια που πουλάν νταηλίκι (κατά κόρον ανήλικοι χρυσαυγίτες) τότε σε λίγο δε θα υπάρχει καν σχολείο. Φυσικά κατά κει πάμε. Όσον αφορά το υπουργείο αυτό μας έχει τελείως απροστάτευτους απέναντι σε μαινόμενους γονείς (κι οι ίδιοι χρυσαυγίτες συνήθως) νταήδων μαθητών. Όχι μόνον απροστάτευτους αλλά τους ενισχύει κιόλας να μας απειλούν θρασύτατα. Τα δε πρωτόκολλα να μην πω πού να τα βάλουν αυτοί οι ανεύθυνοι που τα συνέταξαν...

Το θέμα είναι ότι στην πρωτοβάθμια δεν υπάρχουν ποινές και στα παιδιά παγιώνονται αρνητικές συμπεριφορές και παρενόχλησης μαθήματος και βίας προς συμμαθητές και εκφοβισμού. Μετά είναι αργά. Έχουμε ενοχοποιήσει τόσο πολύ επίσης την έννοια της ποινής. «παιδαγωγικά μέτρα». Ντρεπόμαστε να πούμε και την λέξη. Δεν είναι παιδαγωγικά μέτρα. Είναι ποινές στις οποίες καταφεύγουμε όταν τα παιδαγωγικά μέτρα έχουν αποτύχει.
Υπάρχει και μερίδα εκπαιδευτικών του προοδευτικού χώρου, που ακούνε για ποινές και κανονισμούς και παθαίνουν αλλεργικό σοκ. Υποτίθεται ότι αυτά είναι μέτρα καταστολής και η καταστολή γεννα βία και τα παιδιά δεν είναι έτσι επειδή έτσι τα έμαθαν οι γονείς τους, αλλά η κακούργα κοινωνία και η ανεργία και οι πολλές ώρες εργασίας κλπ. Να πάρουμε λέει μέτρα πρόληψης και όλα θα φτιαχτούν. Τρελαίνομαι όταν τα ακούω. Λες και όποιος προτείνει 2-3 μέρες αποβολή είναι ψυχοπαθής βασανιστής παιδιών ας πούμε. Θα πεις στο 13χρονο ότι η συμπεριφορά του παραβιάζει τον κανονισμό του σχολείου, και χέστηκε, για να μην πω κάτι πιο βαρύ. Τόσα χρόνια ήξερε ότι αν κάνει κάτι, θα μιλήσουν με τους γονείς του οι οποίοι είτε θα τραμπουκίζουν, είτε θα πουλήσουν τρελίτσα «ενταξει παιδιά είναι, έτσι κάνουν τα αγόρια» ή θα βάλουν τα κλάματα γιατί τα έχουν δοκιμάσει όλα και «αχ το παιδί μου μέχρι πέρσι ήταν τόσο γλυκό και τρυφερό και δεν ξέρω τι έπαθε». Και δεν θα γίνει τίποτα. Αν δεν ζοριστεί ο γονιός του δημοτικού με συνέπειες της συμπεριφοράς του παιδιού του, δεν θα βάλει μυαλό. Έχουμε μια κοινωνία πιυ επι τούτου μεγαλώνει κακομαθημένα που μπορούν να λενε καθ να κάνουν ο,τι θέλουν, χωρίς κανεις να επιτρέπεται να τους κάνει παρατήρηση.