Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

[apri]

Στο πανεπιστήμιο είχα ακούσει από καθηγητή ότι αυτές οι συντάξεις είναι αποτέλεσμα συμφύρσεως απόλυτων μετοχικών συντάξεων και εμπρόθετου προσδιορισμού. 

Ενδιαφέρον. Μπορεί και να ισχύει.

YΓ. Αρκετά παραδείγματα τέτοιων δομών αναφέρει ο Κuhner, 486, παρ. 3 http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0021%3Apart%3D3%3Akapitel%3D2%3Asection%3D3%3Asubsection%3D1%3Asmythp%3D486

[PDE ads]

[Dwrina]

apri, ευχαριστώ και πάλι για τις εξηγήσεις και την υπομονή σου. Με βοήθησες πολύ!

[Sali]

Το θέμα είναι ότι αυτές οι συντάξεις δεν γίνονται μόνο με εμπρόθετα: Θουκυδ. ΙΙΙ, 20, 1 τῷ σίτῳ ἐπιλείποντι ἐπιέζοντο (= τῇ τοῦ σίτου ἐπιλείψει)· Ξενοφ. ΚΑ VII, 7, 12 ἐλύπει αὐτὸν ἡ χώρα πορθουμένη (= τὸ τὴν χώραν πορθεῖσθαι).

[apri]

Το θέμα είναι ότι αυτές οι συντάξεις δεν γίνονται μόνο με εμπρόθετα: Θουκυδ. ΙΙΙ, 20, 1 τῷ σίτῳ ἐπιλείποντι ἐπιέζοντο (= τῇ τοῦ σίτου ἐπιλείψει)· Ξενοφ. ΚΑ VII, 7, 12 ἐλύπει αὐτὸν ἡ χώρα πορθουμένη (= τὸ τὴν χώραν πορθεῖσθαι).

Για το δεύτερο παράδειγμα, δεν είναι απαραίτητο το νόημα να είναι αυτό, δηλ. ότι του προκαλούσε λύπη η εκπόρθηση της χώρας. Μπορεί η μετοχή να είναι αιτιολογική ή τροπική και να δείχνει για ποιον λόγο ή πώς η χώρα του προκαλούσε λύπη.

Στο πρώτο παράδειγμα, νομίζω -και πρέπει να σου το είχα ξαναπεί τότε που το ξανασυζητούσαμε- ότι έχουμε δοτική απόλυτη.
Ο Buttmann αναφέρει δυο είδη δοτικής απόλυτης: α) χρονική και β) τροπική (σχετιζόμενη με τη δοτική οργανική). Νομίζω πως ταιριάζουν στο νόημα της πρότασης και τα δυο.

Philip Buttmann παρ. 5   https://books.google.gr/books?id=MFNJAAAAYAAJ&pg=PA405&lpg=PA405&dq=dative+absolute+greek+buttmann&source=bl&ots=MU7xFvrIWV&sig=DyNG1losRB8cBmPwRoxxKfqUG8s&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjyoKbrypPLAhWKVxoKHQtiB4IQ6AEIGjAA#v=onepage&q=dative%20absolute%20greek%20buttmann&f=false

[PDE ads]

[Sali]

Για το δεύτερο παράδειγμα, δεν είναι απαραίτητο το νόημα να είναι αυτό, δηλ. ότι του προκαλούσε λύπη η εκπόρθηση της χώρας. Μπορεί η μετοχή να είναι αιτιολογική ή τροπική και να δείχνει για ποιον λόγο ή πώς η χώρα του προκαλούσε λύπη.

Ναι, δεν είναι απαραίτητο, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας. Προσωπικά το προτιμώ. Όμοια και αλλού: Θουκυδ. IV, 29, 2 αὐτῷ ἔτι ῥώμην καὶ ἡ νῆσος ἐμπρησθεῖσα παρέσχεν (= ἡ ἔμπρησις τῆς νήσου). Κι άλλο ένα ενδιαφέρον: Θουκυδ. IV, 26, 5 αἴτιον δ' ἦν οἱ Λακεδαιμόνιοι προειπόντες... (= ὅτι οἱ Λακεδαιμόνιοι προεῖπον ή: τὸ τοὺς Λακεδαιμονίους προειπεῖν).

Στο πρώτο παράδειγμα, νομίζω -και πρέπει να σου το είχα ξαναπεί τότε που το ξανασυζητούσαμε- ότι έχουμε δοτική απόλυτη.
Ο Buttmann αναφέρει δυο είδη δοτικής απόλυτης: α) χρονική και β) τροπική (σχετιζόμενη με τη δοτική οργανική). Νομίζω πως ταιριάζουν στο νόημα της πρότασης και τα δυο.

Philip Buttmann παρ. 5   https://books.google.gr/books?id=MFNJAAAAYAAJ&pg=PA405&lpg=PA405&dq=dative+absolute+greek+buttmann&source=bl&ots=MU7xFvrIWV&sig=DyNG1losRB8cBmPwRoxxKfqUG8s&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjyoKbrypPLAhWKVxoKHQtiB4IQ6AEIGjAA#v=onepage&q=dative%20absolute%20greek%20buttmann&f=false

Ως προς το πρώτο παράδειγμα, έχω την αίσθηση ότι, ενώ θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως δοτική απόλυτη, δεν είναι. Το λέω αυτό, γιατί σ' αυτό η μετοχή μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ότι ισοδυναμεί με αφηρημένο ουσιαστικό ή με έναρθρο απαρέμφατο, ενώ σε όσα παραδείγματα δοτικής απόλυτης γνωρίζω, κάτι τέτοιο δεν στέκει: Ξενοφ. ΚΑ VI, 3, 10 Ξενοφῶντι πορευομένῳ οἱ ἱππεῖς ἐντυγχάνουσι πρεσβύταις· Ξενοφ. ΚΑ ΙΙΙ, 4, 2 διαβεβηκόσι δὲ αὐτοῖς πάλιν φαίνεται Μιθριδάτης· Θουκυδ. IV, 120, 2 ἀποστᾶσι δ' αὐτοῖς ὁ Βρασίδας διέπλευσε νυκτὸς ἐς τὴν Σκιώνην.

Η διαφορά στη δομή είναι εμφανής

[apri]

Να πω προκαταβολικά ότι ούτε θεωρώ πως δεν έχεις κάποιο δίκιο ούτε εγώ είμαι σίγουρη γι' αυτό που λέω. Απλώς, κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, μήπως και βρούμε άκρη.

Λες "δεν είναι απαραίτητο, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας". Νοηματικά, όχι δεν αποκλείεται σε κανένα από τα παραδείγματα που παραθέτεις. Όμως, αν βγαίνει ικανοποιητικό νόημα με ομαλή σύνταξη (ακόμα και σ' αυτό με το "αίτιον"), γιατί να υποθέσουμε ένα άλλο νόημα που αντιστοιχεί σε μια "περίεργη" σύνταξη;

Ως προς το άλλο επιχείρημα, ότι δηλ. τη μετοχή στο "τω σίτω επιλείποντι", μπορείς να τη μεταφράσεις με αφηρημένο ουσιαστικό, ενώ στις άλλες δοτικές απόλυτες όχι, θα σου έλεγα ότι οι άλλες που παραθέτεις, είναι καθαρά χρονικές, ενώ το "επιλείποντι" είναι περισσότερο τροπική/αιτιολογική.
Και τώρα σκέψου στα νέα ελληνικά το εξής παράδειγμα:
"Με το να διαμαρτύρεται ο γείτονας, δεν πρόλαβα να φύγω εγκαίρως."
Αυτή η πρώτη πρόταση με το "με", θα εκφραζόταν στα αρχαία με μια γενική απόλυτη (διαμαρτυρομένου του γείτονος) ή δοτική απόλυτη (διαμαρτυρομένω τω γείτονι) και επίσης, ισοδυναμεί και με τη φράση "με τη διαμαρτυρία του γείτονα".
Θέλω να πω: Μήπως είναι παραπλανητικό το ότι μας πάει να το μεταφράσουμε με αφηρημένο ουσιαστικό;

[Sali]

Να πω προκαταβολικά ότι ούτε θεωρώ πως δεν έχεις κάποιο δίκιο ούτε εγώ είμαι σίγουρη γι' αυτό που λέω. Απλώς, κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, μήπως και βρούμε άκρη.

Λες "δεν είναι απαραίτητο, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας". Νοηματικά, όχι δεν αποκλείεται σε κανένα από τα παραδείγματα που παραθέτεις. Όμως, αν βγαίνει ικανοποιητικό νόημα με ομαλή σύνταξη (ακόμα και σ' αυτό με το "αίτιον"), γιατί να υποθέσουμε ένα άλλο νόημα που αντιστοιχεί σε μια "περίεργη" σύνταξη;

Κατ' αρχάς καλημέρα! Έχω λίγη ώρα στη διάθεσή μου πριν φύγω για το σχολείο...

Apri, ούτε εγώ έχω τη διάθεση να αμφισβητήσω κλασικές συντάξεις, αλίμονο! Απλώς η παρατήρησή μου αφορούσε εκείνο που λίγο πιο πριν είπε η Dwrina, ότι δηλαδή άκουσε από καθηγητή στο πανεπιστήμιο πως "αυτές οι συντάξεις είναι αποτέλεσμα συμφύρσεως απόλυτων μετοχικών συντάξεων και εμπρόθετου προσδιορισμού". Από τα υπάρχοντα δηλαδή παραδείγματα έχω πεισθεί πως αυτές οι ιδιότυπες μετοχικές συντάξεις δεν συναντώνται μόνο με εμπρόθετους προσδιορισμούς. Είτε εμπρόθετη είναι είτε απρόθετη η εκφορά, υπάρχει ένα κοινό σημείο: το κύριο νόημα εντοπίζεται στη μετοχή και το δευτερεύον στο ομοιόπτωτο ουσιαστικό. Μπορεί αυτό να μη φαίνεται ξεκάθαρα στο: ἐλύπει αὐτὸν ἡ χώρα πορθουμένη, αλλά είναι πολύ σαφέστερο στο: αὐτῷ ἔτι ῥώμην καὶ ἡ νῆσος ἐμπρησθεῖσα παρέσχεν· εκείνο δηλαδή που ενίσχυε τον Δημοσθένη στην απόφασή του ήταν το γεγονός ότι είχε ξεσπάσει πυρκαϊά στο νησί και όχι το νησί που καιγόταν ή επειδή καιγόταν. Το ίδιο και στο άλλο θουκυδίδειο παράδειγμα: αἴτιον δ' ἦν οἱ Λακεδαιμόνιοι προειπόντες... Αν και ο Θουκυδίδης μάς αιφνιδιάζει συχνά με τις συντάξεις του, νομίζω πως δεν θα ήταν τόσο αμελής, ώστε να θέσει ως υποκ. του ἦν το οἱ Λακεδαιμόνιοι. Είναι φανερό ότι αυτό που αναφέρει ως αιτία ο Θουκυδίδης εντοπίζεται στο σύνολο της φράσης οἱ Λακεδαιμόνιοι προειπόντες (= το γεγονός ότι οι Λ. προκήρυξαν...). Πρόσεξε κι άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ηροδ. Ι, 46, 1 ἡ Ἀστυάγεος ... ἡγεμονίη καταιρεθεῖσα ... καὶ τὰ τῶν Περσέων πρήγματα αὐξανόμενα πένθεος ... Κροῖσον ἀπέπαυσε. Αυτό που έκανε τον Κροίσο να πάψει να πενθεί ήταν η κατάλυση της ηγεμονίας του Αστυάγη και η αύξηση της δύναμης των Περσών. Στις μετοχές πέφτει το βάρος του νοήματος, όχι στα ουσιαστικά.

Αλλά και στα Λατινικά οι μετοχικές αυτές συντάξεις δεν είναι μόνο εμπρόθετες: Σαλλ. Κατιλ. 48, 4 (dixit) se missum qui Catilinae nuntiaret ne eum Lentulus et Cethegus deprehensi terrerent (= ότι είχε σταλεί για να ανακοινώσει στον Κατιλίνα να μην τον τρομάξει η σύλληψη του Λέντουλου και του Κέθηγου). Το ίδιο γίνεται και με τη λεγόμενη γερουνδιακή έλξη χωρίς εμπρόθετο: spes urbis capiendae (= η ελπίδα της κατάληψης της πόλης).

Από την άλλη, αν μιλάμε (ως προς τις εμπρόθετες χρονικές εκφράσεις) για σύμφυρση, δεν θα ήταν καλύτερο να ξέρουμε ποιες ακριβώς συντάξεις συμφύρονται; Π.χ. ποιες συντάξεις συμφύρονται, ώστε να δώσουν το: πρὸ ἡλίου δύοντος ή το: ἅμα ἦρι ἀρχομένῳ; Και στο: μετὰ Συρακούσας οἰκισθείσας ή στο: μετὰ ... Σόλωνα οἰχόμενον (Ηροδ. Ι, 34, 1) ποια απόλυτη μετοχική σύνταξη έχουμε; Οι ερωτήσεις μου είναι πραγματικές, όχι ρητορικές. Ωστόσο, από τα υπάρχοντα παραδείγματα με εμπρόθετα έχω την αίσθηση ότι η πρόθεση είναι συτή που οδηγεί τη σύνταξη, την οποία, τελικά, αδυνατώ να εξηγήσω ως προς την προέλευσή της, αν και το νόημα είναι σαφές.

Ως προς το άλλο επιχείρημα, ότι δηλ. τη μετοχή στο "τω σίτω επιλείποντι", μπορείς να τη μεταφράσεις με αφηρημένο ουσιαστικό, ενώ στις άλλες δοτικές απόλυτες όχι, θα σου έλεγα ότι οι άλλες που παραθέτεις, είναι καθαρά χρονικές, ενώ το "επιλείποντι" είναι περισσότερο τροπική/αιτιολογική.
Και τώρα σκέψου στα νέα ελληνικά το εξής παράδειγμα:
"Με το να διαμαρτύρεται ο γείτονας, δεν πρόλαβα να φύγω εγκαίρως."
Αυτή η πρώτη πρόταση με το "με", θα εκφραζόταν στα αρχαία με μια γενική απόλυτη (διαμαρτυρομένου του γείτονος) ή δοτική απόλυτη (διαμαρτυρομένω τω γείτονι) και επίσης, ισοδυναμεί και με τη φράση "με τη διαμαρτυρία του γείτονα".
Θέλω να πω: Μήπως είναι παραπλανητικό το ότι μας πάει να το μεταφράσουμε με αφηρημένο ουσιαστικό;

Άλλες απόλυτες δοτικές δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Ανεξάρτητα όμως από τη μετοχική τους σημασία, αυτό που μετράει είναι ότι σε καμία απ' αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί η μετοχή να αντικατασταθεί συντακτικώς από αφηρημένο ουσιαστικό ή από έναρθρο απαρέμφατο - κι αυτό πιστεύω πως δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Δεν με καθοδηγεί λοιπόν η μετάφραση αλλά το γεγονός ότι στη σύνταξη μπορούμε να έχουμε εναλλακτικούς τρόπους, δηλαδή: ουσιαστικό + μετοχή = αφηρημένο ουσιαστικό + γενική = έναρθρο απαρέμφατο + υποκ. σε αιτιατική. Παράδειγμα: ἡ νῆσος ἐμπρησθεῖσα = ἡ ἔμπρησις τῆς νήσου = τὸ τὴν νῆσον ἐμπρησθῆναι.

[apri]

Κατ' αρχάς καλημέρα! Έχω λίγη ώρα στη διάθεσή μου πριν φύγω για το σχολείο...

Apri, ούτε εγώ έχω τη διάθεση να αμφισβητήσω κλασικές συντάξεις, αλίμονο! Απλώς η παρατήρησή μου αφορούσε εκείνο που λίγο πιο πριν είπε η Dwrina, ότι δηλαδή άκουσε από καθηγητή στο πανεπιστήμιο πως "αυτές οι συντάξεις είναι αποτέλεσμα συμφύρσεως απόλυτων μετοχικών συντάξεων και εμπρόθετου προσδιορισμού". Από τα υπάρχοντα δηλαδή παραδείγματα έχω πεισθεί πως αυτές οι ιδιότυπες μετοχικές συντάξεις δεν συναντώνται μόνο με εμπρόθετους προσδιορισμούς.

Εμένα, όπως ξέρεις, δεν με πειράζει καθόλου να αμφισβητώ κλασικές συντάξεις. Αρκεί να προκύπτει μια ακριβέστερη και ομαλή συντακτική ανάλυση. Οπότε μπορείς να λες ελεύθερα ό,τι θέλεις. 

Αυτό το οποίο σου λέω απλώς, είναι ότι είναι πιθανό -αλλά όχι απαραίτητο να συμβαίνει- η σημασιολογική ισοδυναμία όλων αυτών των δομών με αφηρημένα ουσιαστικά να είναι παραπλανητική.
Ναι, το ακριβές είναι σε τέτοιες προτάσεις να θεωρούμε ως αιτία κάποιο αφηρημένο ουσιαστικό. Όμως, είναι σύνηθες φαινόμενο στη γλώσσα (τουλάχιστον στα ελληνικά) να προσωποποιούμε την αιτία, με την έννοια ότι την ταυτίζουμε με το συγκεκριμένο "πρόσωπο" που σχετίζεται μ' αυτήν.
 
Λέμε συχνά "το πρόβλημά μου είσαι εσύ" αντί για το ακριβέστερο "το πρόβλημά μου είναι ότι κάνεις το χ".
Λέει το τραγούδι "εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω" αντί για το ακριβέστερο "η αιτία που υποφέρω είναι ότι έκανες αυτό".

Από την άλλη, αν μιλάμε (ως προς τις εμπρόθετες χρονικές εκφράσεις) για σύμφυρση, δεν θα ήταν καλύτερο να ξέρουμε ποιες ακριβώς συντάξεις συμφύρονται; Π.χ. ποιες συντάξεις συμφύρονται, ώστε να δώσουν το: πρὸ ἡλίου δύοντος ή το: ἅμα ἦρι ἀρχομένῳ; Και στο: μετὰ Συρακούσας οἰκισθείσας ή στο: μετὰ ... Σόλωνα οἰχόμενον (Ηροδ. Ι, 34, 1) ποια απόλυτη μετοχική σύνταξη έχουμε; .

Ο Buttman στην παραπομπή που παρέθεσα στην ανάρτηση #913, πρόσεξα ότι λέει τα εξής στη σελ. 406, σημείωση 2, με αφορμή τη φράση "επί Κύρου βασιλεύοντος" (και παρ' ότι στη σημείωση 3 λέει κι αυτός τα περί ισοδυναμίας με αφηρημένο ουσιαστικό).
Αφού έχει πει πιο πάνω ότι οι γενικές απόλυτες ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται, για να δηλώσουν χρόνο, λέει στη σημείωση 2 ότι, επειδή κατά την εξέλιξη της γλώσσας οι γενικές χρησιμοποιούνταν για να εκφράσουν και άλλες επιρρηματικές σχέσεις, σε κάποιες περιπτώσεις οι ομιλητές πρόσθεταν μπροστά από τη μετοχή κάποια πρόθεση για να δηλώσουν επακριβώς το νόημά της και να μην υπάρξει κάποια παρανόηση (π.χ ότι δηλώνει τρόπο ή κάτι άλλο, αντί χρόνο).
Αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, είναι συναφές με κάτι παρόμοιο που συνέβη με το "ως/ώστε" μπροστά από απαρέμφατο αποτελέσματος, όταν δεν ήταν σαφές αν είναι τελικό ή του αποτελέσματος.
Βέβαια, στην περίπτωση των προθέσεων μπροστά από μετοχές, θα υπήρχε και η ανάλογη αλλαγή πτώσης της μετοχής με βάση τη σύνταξη της πρόθεσης (π.χ Συρακουσών οικισθεισών- μετά τας Συρακούσας οικισθείσας).

Είναι μια ενδιαφέρουσα εικασία, νομίζω.
 

[apri]

@Μαίρη Κ.

Να διορθώσω κάτι που έγραψα στην απάντηση #907. Έγραψες ότι στην πρόταση "μετά τας Συρακούσας οικισθείσας οἰκίζουσι Κατάνην", η μετοχή δηλώνει το υστερόχρονο. Κι εγώ σου είπα ότι αυτό το δηλώνει η μετοχή μαζί με την πρόθεση και όχι από μόνη της.

Αυτό που θέλω να πω διορθωτικά, είναι πως δεν δηλώνει το υστερόχρονο η φράση ούτε η μετοχή, όποια εκδοχή κι αν υιοθετήσουμε για την ερμηνεία της συγκεκριμένης δομής. Μας παραπλάνησε και τις δυο αυτό το "μετά".

Όταν λέει το κείμενο πως οι Χαλκιδείς οικίζουν την Κατάνη μετά τον οικισμό των Συρακουσών, σημαίνει πως οικισμός των Συρακουσών έγινε πριν από τον οικισμό της Κατάνης. Άρα, η μετοχική δομή δηλώνει μια προτερόχρονη πράξη σε σχέση με το ρήμα της κύριας. Εξ ου και τη μετέφρασες "αφού ιδρύθηκαν οι Συρακούσες".
Αν ήταν υστερόχρονο, θα το είχες μεταφράσει με κάποιο από τα "έως ότου, μέχρι, πριν να...".

[Sali]

Ο Buttman στην παραπομπή που παρέθεσα στην ανάρτηση #913, πρόσεξα ότι λέει τα εξής στη σελ. 406, σημείωση 2, με αφορμή τη φράση "επί Κύρου βασιλεύοντος" (και παρ' ότι στη σημείωση 3 λέει κι αυτός τα περί ισοδυναμίας με αφηρημένο ουσιαστικό).
Αφού έχει πει πιο πάνω ότι οι γενικές απόλυτες ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται, για να δηλώσουν χρόνο, λέει στη σημείωση 2 ότι, επειδή κατά την εξέλιξη της γλώσσας οι γενικές χρησιμοποιούνταν για να εκφράσουν και άλλες επιρρηματικές σχέσεις, σε κάποιες περιπτώσεις οι ομιλητές πρόσθεταν μπροστά από τη μετοχή κάποια πρόθεση για να δηλώσουν επακριβώς το νόημά της και να μην υπάρξει κάποια παρανόηση (π.χ ότι δηλώνει τρόπο ή κάτι άλλο, αντί χρόνο).
Αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, είναι συναφές με κάτι παρόμοιο που συνέβη με το "ως/ώστε" μπροστά από απαρέμφατο αποτελέσματος, όταν δεν ήταν σαφές αν είναι τελικό ή του αποτελέσματος.
Βέβαια, στην περίπτωση των προθέσεων μπροστά από μετοχές, θα υπήρχε και η ανάλογη αλλαγή πτώσης της μετοχής με βάση τη σύνταξη της πρόθεσης (π.χ Συρακουσών οικισθεισών- μετά τας Συρακούσας οικισθείσας).

Είναι μια ενδιαφέρουσα εικασία, νομίζω.

Συμφωνώ. Λογικότατη ερμηνεία!

[eleni09 ΠΕ 02]

Καλησπέρα σε όλους.

Μια ερώτηση... γνωρίζετε αν μπορώ να βρω κάπου διαδικτυακά την συντακτική ανάλυση του Επιταφίου ή γενικότερα των
Ιστοριών του Θουκυδίδη?

[apri]

Συμφωνώ. Λογικότατη ερμηνεία!

Nαι, κι εγώ μέχρι στιγμής βρίσκω ότι είναι η πιο πειστική ερμηνεία γι' αυτήν τη δομή. Ίσως και ο καθηγητής της Dwrina σ' αυτό να αναφερόταν.

Επίσης, αν κρίνω από τα παραδείγματα που παραθέτει ο Kuhner (δυστυχώς, δεν ξέρω γερμανικά για να δω πώς τα σχολιάζει), η χρήση της πρόθεσης επέτρεπε στον ομιλητή να δηλώσει με σαφήνεια όχι μόνο το είδος της μετοχής, αλλά και το είδος της χρονικής σχέσης της με το ρήμα της κύριας.

Κι εδώ έπεσα πάνω σε ένα παράδειγμα που, αν δεν με απατά η μνήμη μου, το είχα παραθέσει κάποτε ως υποψήφιο για μετοχή που δείχνει το υστερόχρονο και τελικώς, μετά από όσα προέκυψαν, θεωρώ με μεγαλύτερη σιγουριά πως το δηλώνει.
Μιλώ για το απόσπασμα από τον Αισχύνη με τα σχολεία: οἱ δὲ τῶν παίδων διδάσκαλοι ἀνοιγέτωσαν μὲν τὰ διδασκαλεῖα μὴ πρότερον ἡλίου ἀνιόντος, κλειέτωσαν δὲ πρὸ ἡλίου δύνοντος.

[Sali]

Επίσης, αν κρίνω από τα παραδείγματα που παραθέτει ο Kuhner (δυστυχώς, δεν ξέρω γερμανικά για να δω πώς τα σχολιάζει), η χρήση της πρόθεσης επέτρεπε στον ομιλητή να δηλώσει με σαφήνεια όχι μόνο το είδος της μετοχής, αλλά και το είδος της χρονικής σχέσης της με το ρήμα της κύριας.

Σου μεταφέρω τις παρατηρήσεις του Kuhner (486, Σημ. 3) από την ελληνική αρχαιοπρεπή μετάφραση του Ευστ. Σταθάκη (1879) (παραλείπω τα παραδείγματα, που πάντως διακρίνονται καθαρά μέσα στο γερμανικό κείμενο): "Προς ακριβέστερον προσδιορισμόν του χρόνου προστίθεται τη κατά γενική μετοχή πολλάκις η πρόθεσις ἐπί, ει και πάντοτε μόνον, όταν κήται ο ενεστώς της μετοχής. [...] Η δε του παρελθόντος χρονική σχέσις προσδιορίζεται ενίοτε ακριβέστερον διά της προθέσεως μετὰ + αιτιατ. [...] Σπανίως δε εκφέρεται το παρόν διά της πρὸ + γεν., ως εν τοις νόμοις (αυτό το υπογραμμισμένο, που φαίνεται και στο γερμανικό κείμενο, δεν το καταλαβαίνω. Εδώ αναφέρεται και το πρὸ ἡλίου δύνοντος), συνήθως όμως διά του πρότερον ἢ + οριστ., υποτακτ. ή απαρέμφ., ή του πρότερον πρὶν ἤ. [...] Η σχέσις του χρονικού προσδιορισμού του περίπου ορίζεται ακριβέστερον διά της ὑπὸ + αιτιατ. [...] Προς δήλωσιν της χρονικής επαλληλίας τίθεται η ἐπὶ + δοτ. [...] Η σχέσις του συγχρόνου εκφέρεται διά του ἅμα + δοτ. [...] Σπανιώτερον διά της σύν. [...]"

[apri]

A, σε ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο να μου αντιγράψεις την ελληνική μετάφραση. 
Άρα, καλά κατάλαβα ότι υποστηρίζει πως διευκρινιζόταν το είδος της χρονικής σχέσης των μετοχών.

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Μετά από τόσο καιρό που αναρωτιόμασταν τι συμβαίνει μ' αυτές τις μετοχές, σαν να φωτίστηκε το όλο θέμα.

Να ευχαριστήσουμε και τη Dwrina, που πέταξε την ιδέα σύνδεσής τους με τις απόλυτες μετοχές.