0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Δεν ξέρω κατά πόσο απορρίπτεται τελείως η πιθανότητα λάθους στην αντιγραφή. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή η γραφή (αιτιατική) εμφανίζεται σε αρκετά χειρόγραφα του κειμένου.Θεωρώ λιγότερο πιθανό το ενδεχόμενο ο Θουκυδίδης να επέλεξε λάθος ρήμα ή να ξέχασε να βάλει απαρέμφατο, εκτός αν υπάρχει αναφορά ότι στα χειρόγραφα υπάρχει κάποιο χάσμα σε εκείνο το σημείο.
Καλημέρα συνάδελφοι, με αφορμή τη νέα ύλη και τον καινούργιο φάκελο υλικού στα αρχαία ελληνικά της Γ λυκείου, θα ήθελα τη γνώμη σας για κάτι που αφορά στο αδιδακτο κειμενο:-τα κείμενα αυτενεργειας, όπως ονομάζονται στο φάκελο υλικού, λειτουργούν για τον μαθητή και τον εκπαιδευτικό και ως θεματογραφια για το αγνωστο? --σε κάποιο φροντιστήριο, τους είπαν, με αφορμή ακριβώς αυτά τα κείμενα αυτενεργειας, πως το αδιδακτο που θα μπει στην τρίωρη εξέταση θα έχει νοηματική /θεματική συνάφεια με το γνωστό(δηλαδή θα έχει φιλοσοφικό περιεχόμενο, σ ετιζομενο με τισδιδαχθεισες ενότητες του γνωστού). Ισχύει αυτό η είναι μια αυθαιρετη εικασία και πσρερμηνεια της προσθήκης αυτών των κειμένων? -βέβαια στην ανακοίνωση του υπουργείου αναφέρεται ξεκάθαρα ότι το αδιδακτο κείμενο προέρχεται από κείμενο της Αττικής πεζης διαλέκτου, χωρίς να περιορίζει το περιεχόμενο του σε αυστηρά φιλοσοφικό, όπως κάνει ένα φροντιστήριο. Ποια η γνώμη σας? Θα την εκτιμούσα πολύ! Ευχαριστώ εκ των προτέρων!!!
Συνάδελφοι, παρακολουθώντας το τελευταίο θέμα συζήτησης θυμήθηκα μια περίπτωση "πρόληψης" που μου είχε κάνει εντύπωση. Ψάχνοντας βρήκα το χωρίο και θα ήθελα τις σκέψεις σας επ' αυτού. Ελπίζω να το βρείτε και εσείς ενδιαφέρον: Ισοκρ. Περί Ειρήνης 94, ἀμφότερα ῥᾴδιόν ἐστι καταμαθεῖν, καὶ τὴν χώραν ἡμῶν, ὅτι δύναται τρέφειν ἄνδρας ἀμείνους τῶν ἄλλων, καὶ τὴν καλουμένην μὲν ἀρχὴν οὖσαν δὲ συμφοράν, ὅτι πέφυκε χείρους ἅπαντας ποιεῖν τοὺς χρωμένους αὐτῇ.
Μου θυμίζει το τούτους δ’ ἀντὶ τοῦ ἄγασθαι φοβοῦνται, τοὺς μὲν ἀνδρείους, μή τι τολμήσωσι τῆς ἐλευθερίας ἕνεκεν, τοὺς δὲ σοφούς, μή τι μηχανήσωνται, τοὺς δὲ δικαίους, μὴ ἐπιθυμήσῃ τὸ πλῆθος ὑπ’ αὐτῶν προστατεῖσθαι, όπου τα (ουσιαστικoποιημένα) επίθετα που τίθενται ως κατά πρόληψη αντικείμενα είναι και επιμεριστικές παραθέσεις στο τούτους.
Για μένα στο συγκεκριμένο χωρίο ως επεξήγηση του ἀμφότερα τίθενται οι δύο ακόλουθες φράσεις/δομές αιτιατική + β΄ουσα πρόταση, ως παραλλαγή των δομών αιτιατική + απαρέμφατο και αιτιατική + μετοχή (ανάλογα με τη σύνταξη του ρήματος εξάρτησης).
Ειδικά στο συγκεκριμένο χωρίο, θα έλεγα ότι είναι προφανές ότι δεν έχει γίνει πρόληψη υποκειμένου σε θέση επεξήγησης του αντικειμένου (αμφότερα) της κύριας Ο ομιλητής δεν λέει ότι είναι εύκολο να μάθει κανείς τη χώρα και την αποκαλούμενη ηγεμονία.
Σύγκρινέ το με το παράδειγμα που είχε παραθέσει ο Sali "ὁρᾷς ἡμᾶς ὅσοι ἐσμέν;", όπου το πιθανότερο είναι πως όντως έχει γίνει πρόληψη υποκειμένου της δευτερεύουσας σε θέση αντικειμένου.
Και πέρα από όλα αυτά, θεωρώ ότι υπάρχει και ένα βασικό μορφολογικό πρόβλημα, για να υποστηρίξουμε ότι έγινε πρόληψη: Αν οι δυο αιτιατικές (την χώραν/την αρχήν) λειτουργούσαν ως επεξηγήσεις στο αντικείμενο, τότε αυτό θα ήταν "αμφότερες" και όχι "αμφότερα". Είναι όμως σε ουδέτερο, γιατί επεξηγείται από τις ειδικές προτάσεις.
Αν οι δυο αιτιατικές (την χώραν/την αρχήν) λειτουργούσαν ως επεξηγήσεις στο αντικείμενο
Μα, για αυτό ακριβώς δεν μιλάμε για πρόληψη υποκειμένου; Αν θεωρούσαμε ότι ο ομιλητής ήθελε να πει ότι είναι εύκολο να μάθει κανείς τη χώρα..., θα αναγνωρίζαμε κανονική επεξήγηση (ή σε άλλες περιπτώσεις κανονικό αντικείμενο).
Ποια η διαφορά ανάμεσα στο παράδειγμα του Sali και του stam; Προσπαθώ να καταλάβω γιατί, ενώ η δομή φαίνεται ίδια, σε άλλες περιπτώσεις δέχεσαι αντικείμενο κατά πρόληψη και σε άλλες όχι.
Το ουδέτερο δεν εξηγείται από το ότι, ακόμη και αν υπάρχει κατά πρόληψη επεξήγηση του αντικειμένου, στην ουσία οι επεξηγήσεις είναι οι ειδικές προτάσεις; Αλλά, και αν ακουστικά οι επεξηγήσεις είναι τα θηλυκά, πάλι δεν το βρίσκω περίεργο να επεξηγούν ουδέτερο πληθυντικού. [Στην ν.ε δεν θα λέγαμε π.χ. «πρέπει να μάθεις και τα δύο, την ειλικρίνεια και την εχεμύθεια» (ή «πρέπει να γνωρίζεις και τα δύο / δύο πράγματα, την ιστορία και τη γεωγραφία της χώρας σου»);
Το υποκείμενο της ειδικής (που έχει μετακινηθεί) είναι το ἀρχήν; Αυτό δεν είναι κατηγορούμενο;
Αλλά αυτό, δηλαδή το ότι στην πραγματικότητα ο όρος μου μετακινείται δεν έχει θέση αντικειμένου, μου είναι πιο κατανοητό από το ό,τι άλλες φορές έχει (και αναφέρομαι πάντα σε μη δίπτωτα ρήματα) και άλλες όχι. Κάτι τέτοιο λέω και εγώ, όταν διδάσκω την πρόληψη του υποκειμένου, χωρίς να γνωρίζω τα σχετικά με το περιφερειακό θέμα και ακολουθώντας την παραδοσιακή ορολογία. Επισημαίνω, δηλαδή, ότι η αιτιατική (ή γενική) είναι το υποκείμενο του ρήματος της δευτερεύουσας που τίθεται κατά πρόληψη ως αντικείμενο του ρήματος της πρότασης εξάρτησης, άρα είναι μόνο φαινομενικά αντικείμενο, αλλά όχι πραγματικά, γιατί το ρήμα έχει μόνο ένα αντικείμενο, τη δευτερεύουσα. Πώς τα βρίσκεις αυτά;