0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
*Το χωρίο iii. 51, 2, που μνημονεύει ο Graves είναι μία ακόμη εξαιρετικά δύσκολη περίπτωση. Δείτε το, και τα ξαναλέμε.
Μήπως μπορείς να το παραθέσεις;
Μπορώ να πω ότι ο Kuhner με "καλύπτει". Έχουμε ξαναβρέι τέτοια σύνταξη με πρόληψη (αναφέρομαι στους Πελοποννησίους). Θα το θεωρούσα κι εγώ ως υποκείμενο του ποιῶνται της ὅπως-πρότασης).Η απορία μου είναι τι είναι συντακτικά το "καὶ ... ἐκπομπαῖς".
Ευχαρίστως! Είναι αυτό:Ἐβούλετο δὲ Νικίας τὴν φυλακὴν αὐτόθεν δι' ἐλάσσονος τοῖς ᾿Αθηναίοις καὶ μὴ ἀπὸ τοῦ Βουδόρου καὶ τῆς Σαλαμῖνος εἶναι, τούς τε Πελοποννησίους, ὅπως μὴ ποιῶνται ἔκπλους αὐτόθεν λανθάνοντες τριήρων τε, οἷον καὶ τὸ πρὶν γενόμενον, καὶ λῃστῶν ἐκπομπαῖς, τοῖς τε Μεγαρεῦσιν ἅμα μηδὲν ἐσπλεῖν. Η σχέση που βρίσκει ο Graves ανάμεσα στα δύο χωρία είναι οι αιτιατικές Βοιωτοὺς στο ένα (που εννοείται ως υποκ. του παραδώσουσι της ὅπως-πρότασης) και τοὺς Πελοποννησίους στο άλλο (που εννοείται ως υποκ. του ποιῶνται της ὅπως-πρότασης). Τα κοινά αυτά στοιχεία (πρόληψη; ) είναι προφανή.
Apri, κοίταξε τις παρακάτω παραπομπές και θα δεις ότι τόσο το φυλακή όσο και το ρ. φυλάττω συντάσσονται με πρόταση που εισάγεται με το ὅπως: Ισαίος 6.39, Θ.1.57.6, Πλάτων Γοργ. 480 a, Ξ. Ελλ. 6.5.51, Θ.6.96.1
Σχετικά με δευτερεύουσα με το "όπως" (ὅπως μὴ ποιῶνται ἔκπλους αὐτόθεν λανθάνοντες τριήρων τε….), πιστεύω ότι είναι καθαρή τελική για τον απλούστατο λόγο ότι προτάσεις με το "όπως", που φαίνεται να λειτουργούν ως ονοματικές, εξαρτώνται από ρήματα φροντίδας, προσπάθειας, εντολής, όχι όμως από βουλητικά. Εδώ έχουμε τον σκοπό για τον οποίο ο Νικίας ήθελε να εγκαταστήσει φρουρά στο συγκεκριμένο μέρος.
Ψάχνοντας σήμερα ξανά γι’ αυτό, για να δω αν συνηθιζόταν στα αρχαία, βρήκα στον Smyth αναφορά για μια συντακτική ανακολουθία, που νομίζω ότι είναι αυτή που συζητάμε. (http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0007:part=4:chapter=61 )f. The accusative often stands absolutely when at the head of a sentence. Thus, ἀλλὰ μὴν καὶ τιμάς γε . . ., τῶν μὲν μεθέξει καὶ γεύσεται ἑκών, α_<*>`ς ἂν ἡγῆται ἀμείνω αὑτὸν ποιήσειν, ἃς δ᾽ . . . φεύξεται but furthermore as regards honours, those he will partake of and be glad to taste which he thinks will make him a better man, but others he will shun P. R. 591e, Ἕλληνας τοὺς ἐν τῇ Ἀσίᾳ οἰκοῦντας οὐδέν πω σαφὲς λέγεται εἰ ἕπονται (for λέγουσιν εἰ ἕπονται or λέγεται ἕπεσθαι) as to the Greeks who dwell in Asia there is as yet no certain intelligence whether they are to accompany the expedition X. C. 2.1.5.Αν προσέξετε τα παραδείγματα, έχουμε κάποιον όρο της κύριας ή της δευτερεύουσας που έχει προταχθεί σε θέση θέματος και δεν βρίσκεται σε ονομαστική ούτε σε πτώση που απαιτεί η σύνταξη του ρήματος της κύριας. Βρίσκεται αδικαιολόγητα ( ? ) σε αιτιατική. Και νομίζω ότι αυτή η ανακολουθία γίνεται, γιατί ο ομιλητής νιώθει την ανάγκη να μας δώσει έτσι το σήμα ότι ο όρος πλέον λειτουργεί ως θέμα και όχι ως κύριος όρος της πρότασης. Γι' αυτό άλλωστε και ο μεταφραστής μεταφράζει τις αιτιατικές σαν να είναι αιτιατικές της αναφοράς, δηλ. ως θέματα.
Apri, σωστά σκέφτεσαι, αλλά εδώ πρέπει να δούμε πιο ζεστά και τις συνδέσεις. Έτσι όπως είναι το κείμενο, εγώ βλέπω τις εξής συνδέσεις: Ἐβούλετο δὲ Νικίας τὴν φυλακὴν ... τοῖς ᾿Αθηναίοις ... εἶναι, τούς τε Πελοποννησίους, ὅπως μὴ ποιῶνται ἔκπλους ... τοῖς τε Μεγαρεῦσιν ἅμα μηδὲν ἐσπλεῖν. Δηλαδή το πρώτο τε φαίνεται να συνδέει το απαρέμφατο εἶναι με την ὅπως μὴ - πρόταση, και το δεύτερο τε την πρόταση αυτή με το απαρέμφατο ἐσπλεῖν. [/i].