PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών
Όνομα χρήστη:
Κωδικός:
ή
εγγραφή
Αρχική
Νέα
Μόνιμοι
Τοποθετήσεις
Μεταθέσεις
Αποσπάσεις
Μετατάξεις
Παραιτήσεις
Αναθέσεις-Ωράριο
Οικονομικά
Άδειες
Αναπληρωτές
Διορισμοί
Προσλήψεις
ΑΣΕΠ
ΠΔΣ
Δελτία Τύπου
Σχολική ζώνη
Επιμόρφωση - Μετεκπαίδευση
Μεταπτυχιακά προγράμματα
Σεμινάρια - Επιμορφώσεις
Ημερίδες - Συνέδρια
Πιστοποιήσεις
Απεργίες-Κινητοποιήσεις
TV
Ιδιωτική Εκπαίδευση
Forum
Ημερολόγιο
Links
Σύνδεση
Εγγραφή
Αρχεία
Λήψεις αρχείων
Αναζήτηση
Στατιστικά
Προσθήκη αρχείου
Τράπεζα Θεμάτων
TV
Follow @PDE_GR
Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Forum
Ανακοινώσεις και θέματα σχετικά με το PDE
Η Κοινότητα του PDE
(Συντονιστές:
Χριστίνα
,
MARKOS
,
alexel
,
Stelios
)
To ποίημα της ημέρας
Τελευταία νέα
Tοποθέτηση εκπαιδευτικών με διετή θητεία σε Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία Δ.Ε για τα σχολικά έτη 2024-2025 και 2025-2026
Εκπτώσεις σε ακτοπλοϊκά και αεροπορικά εισιτήρια για τη μετάβαση αναπληρωτών εκπαιδευτικών στην περιοχή τοποθέτησής τους
Η εγκύκλιος για υποβολή αιτήσεων αποσπάσεων μελών ΕΕΠ-ΕΒΠ σε περιοχές/ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ./Σ.Δ.Ε.Υ. των ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ.
Πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για μετατάξεις εκπαιδευτικών της Σιβιτανιδείου
Πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για μετατάξεις εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης και μελών ΕΕΠ-ΕΒΠ σε άλλους εκπαιδευτικούς κλάδους και σε ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ.
« προηγούμενο
επόμενο »
Εκτύπωση
Σελίδες:
1
...
8
9
10
11
12
...
108
Κάτω
Αποστολέας
Θέμα: To ποίημα της ημέρας (Αναγνώστηκε 306853 φορές)
0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
domenica
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 1170
Φύλο:
ΠΕ 03
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #126 στις:
Απρίλιος 25, 2010, 12:57:22 μμ »
Tweet
Tίτος Πατρίκιος - Στίχοι, 2
Στίχοι ποὺ κραυγάζουν
στίχοι ποὺ ὀρθώνονται τάχα σὰν ξιφολόγχες
στίχοι ποὺ ἀπειλοῦν τὴν καθεστηκυία τάξη
καὶ μέσα στοὺς λίγους πόδες τους
κάνουν ἢ ἀνατρέπουν τὴν ἐπανάσταση,
ἄχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα
κανένας στίχος δὲν κινητοποιεῖ τὶς μάζες.
(Ποιὲς μάζες; Μεταξύ μας τώρα –
ποιοὶ σκέφτονται τὶς μάζες;
Τὸ πολὺ μιὰ λύτρωση ἀτομική, ἂν ὄχι ἀνάδειξη.)
Γι’ αὐτὸ κι ἐγὼ δὲ γράφω πιὰ
γιὰ νὰ προσφέρω χάρτινα ντουφέκια
ὅπλα ἀπὸ λόγια φλύαρα καὶ κούφια.
Μόνο μιὰν ἄκρη τῆς ἀλήθειας νὰ σηκώσω
νὰ ρίξω λίγο φῶς στὴν πλαστογραφημένη μας ζωή.
Ὅσο μπορῶ, κι ὅσο κρατήσω.
Καταγράφηκε
" ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει "
Τάσος Λειβαδίτης
PDE ads
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 4006
Λατρεύω την εκπαίδευση
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Δημοσιεύτηκε:
Σήμερα
στις 15:22:54 »
ekfrasi
Νέο μέλος
Μηνύματα: 65
Φύλο:
shit happens, συχνά...
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #127 στις:
Απρίλιος 26, 2010, 04:27:01 πμ »
Σαν σήμερα... 26 απριλιου 1564 γεννήθηκε ο Σαιξπηρ
Εκτος του να ζει κανείς ή να μη ζεί; (που εγω λέω να ζεί)
παραθέτω το αγαπημένο μου του Αμλετ.
ΑΜΛΕΤ: Χα, χα. Είσαι τίμια;
ΟΦΗΛΙΑ: Κύριέ μου;
ΑΜΛΕΤ: Είσαι ωραία;
ΟΦΗΛΙΑ: Τι εννοεί η Εξοχότης σας;
ΑΜΛΕΤ: Πως αν είσαι τίμια και ωραία, η τιμιότητά σου δεν πρέπει να επιτρέπει πολλά πάρε-δώσε με την ομορφιά σου.
ΟΦΗΛΙΑ: Τι καλύτερη συναναστροφή, Κύριέ μου, θα μπορούσε να βρει η τιμιότητα από την ομορφιά;
ΑΜΛΕΤ: Ναι, πράγματι. Γιατί η
δύναμη της ομορφιάς θα μετατρέψει αμέσως την τιμιότητα σε μαστροπό, προτού προλάβει η ισχύς της τιμιότητας να μεταφράσει την ομορφιά σε κάτι που να της μοιάζει
.
Και μερικές γνωστές του ατάκες...
«Αυτός που αγαπάει να τον κολακεύουν, είναι άξιος του κόλακα.»
«Το κακό που κάνουν οι άνθρωποι ζει ύστερα απ’ αυτούς. Το καλό, πολλές φορές, θάβεται μαζί τους.»
«Η θάλασσα έχει όρια, οι βαθιές όμως επιθυμίες δεν έχουν.»
«Οι άνθρωποι δίνουν περισσότερη αξία σ’ αυτό που επιθυμούν και δεν το αποκτούν, απ’ όση πραγματικά αυτό έχει.»
«Τι τεράστιος στρατός που είναι οι ανθρώπινες επιθυμίες.»
«Ο έρωτας είναι τυφλός και οι ερωτευμένοι δεν βλέπουν τι
χαριτωμένες
ανοησίες κάνουν.»
«Ήταν ένας άνθρωπος που τα ήθελε όλα και όλους για τον εαυτό του, γι’ αυτό δεν θα γυρίσω πια να τον κοιτάξω.»
«Οι αμφιβολίες είναι προδότες και γίνονται αιτία να χάσουμε το καλό που θα μπορούσαμε να κερδίσουμε, γιατί μας κάνουν να φοβόμαστε να ενεργήσουμε.»
«Είμαι περισσότερο αμαρτωλός απ’ την ίδια την αμαρτία.»
«Τα παλιότερα αμαρτήματα είναι οι νεώτεροι τρόποι ζωής.»
Και επισης είναι αυτός που 'εγραψε το "
It's Greek to me
" (Στον Ιούλιο Καίσαρα)
Λατρεύω τα thou και shall στα Αγγλικά του...
Καταγράφηκε
Μόνο δύο "βιομηχανίες" λένε τους πελάτες τους "χρήστες"
η 2η είναι οι υπολογιστές.
domenica
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 1170
Φύλο:
ΠΕ 03
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #128 στις:
Απρίλιος 28, 2010, 12:29:20 πμ »
Μονόγραμμα III - Ελύτης Oδυσσέας
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού,
για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή
σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει:
Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Nα μιλώ για σένα και για μένα.
Καταγράφηκε
" ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει "
Τάσος Λειβαδίτης
ageliki87
Νέο μέλος
Μηνύματα: 37
Φύλο:
...κι αν σου κάτσει ;;;
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #129 στις:
Απρίλιος 28, 2010, 04:21:52 μμ »
Σήμερα που έχει πανσέληνο (και είναι ωραία), σκέφτηκα να σας αφιερώσω αυτό το ποίημα που είναι τόσο ευαίσθητο και τρυφερό...
Για όλους εσάς που παλεύετε με τη μνήμη σας... στο τώρα, το ποτέ, το μετά... το εδώ, το εκεί, το μακριά...
Ν΄ΑΝΘΙΖΟΥΜΕ ΩΣ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ
Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε πολύ.
Γνωρίζαμε στο βάθος ότι η μνήμη άπιστη είναι
κι αν δεν συλλέγεις αποδείξεις, σε λίγα χρόνια σ’ απατά.
Στοιβάξαμε κι εμείς τις μαδημένες μαργαρίτες
–είχαν ανακριθεί σκληρά
μέχρι να ομολογήσουν την τρισύλλαβη αυταπάτη–
κάπου ψηλά κρεμάσαμε και τ’ άχρηστο κομποσκοίνι
–οι απελπισμένοι έρωτες το’ χαν να ζουν ασκητικά–
σπάσαμε και το μελανοδοχείο του χειμώνα
μήπως γεμίσει η κάμαρη ξανά με χελιδόνια.
Τίποτα δεν ωφέλησε.
Ό,τι προφέραμε μαραίνονταν αμίλητο
λες κι η μικρόψυχη ζωή προβάριζε το θάνατο
πριν τη συνθλίψει ο χρόνος.
Τιμωρημένοι ισόβια στη σάρκινη ερημιά μας
μας έβαζαν να υποδυόμαστε πουλιά
μας μάθαιναν ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα
κι ανθεκτικοί στην ενοχή
τα «πάντα» ν’ ανταλλάσσουμε με μιας στιγμής φιλί.
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
Καταγράφηκε
PDE ads
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 4006
Λατρεύω την εκπαίδευση
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Δημοσιεύτηκε:
Σήμερα
στις 15:22:54 »
aeee
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 1305
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #130 στις:
Απρίλιος 28, 2010, 09:44:39 μμ »
Ορέστης Αλεξάκης -
Ναι, μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις
Ναι, μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις
και μόνον απ' την ίδια σου σιωπή
το λάλον ύδωρ αναβλύζει εντός μου
κι αυτό το φέγγος που
σε περιβάλλει
που μέσα του ενοικείς και κυοφορείσαι
θαρρώ σιωπής εμφάνεια είναι
θαρρώ τους δυο μες στη σιωπή συμπλέκεις κόσμους
κι
ο τόπος σου
είναι ο τόπος όπου σμίγουν
ζόφος και φως
κι εσύ
με φως και ζόφο
πλάθεσαι και κυριαρχείς
στα σιωπηλά σκιόφωτα του ονείρου
και ιδού
τα μέσα στο βυθό τοπία
ξυπνούν κι ανθίζουν με
τον ερχομό σου
στολίζονται άστρα και όστρακα
κι αργά
προς τον δικό μας αναδύονται κόσμο
Από τη συλλογή Βυθός
«
Τελευταία τροποποίηση: Απρίλιος 29, 2010, 12:34:24 πμ από aeee
»
Καταγράφηκε
ageliki87
Νέο μέλος
Μηνύματα: 37
Φύλο:
...κι αν σου κάτσει ;;;
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #131 στις:
Απρίλιος 28, 2010, 11:29:47 μμ »
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Για σας που είστε ερωτευμένοι κι αγκαλισμένοι με το ταίρι σας απολαμβάνετε την πανσέληνο ... (κι ας είναι ανάδρομος ο Ερμής και δυσκολεύει την επικοινωνία!)
Καταγράφηκε
aeee
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 1305
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #132 στις:
Απρίλιος 29, 2010, 12:19:37 πμ »
A. Εμπειρίκος, Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Τα κούμαρα βαριά σαν βλέφαρα ηδυπαθείας, στάζουν το μέλι στη σιγή. Ο γδούπος διαρκεί, και από τα μάτια σου στο στήθος και στο στόμα μου, η έλξις απλώνει την παλίρροια.
Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι. Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη μάς αναγγέλλει την αυγή, σφαδάνουσα στο ράμφος της πρωίας.
Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.
Η σιωπή λικνίζεται στην αμμουδιά. Τα πόδια της πατούν στην κυανή, στην άνευ έρματος ακρογιαλιά θαλάσσης που καθεύδει.
Τα βήματά μου αντηχούν στη βελουδένια στρώσι της σκιάς μου.
Κρυφή μου ελπίδα στα βουνά, καλημερίζω την ηχώ σου.
Βάμμα νυκτός στα χείλη της, δόσις φωτός στο στήθος μου, και τα πανέρια της ανοίξεως ανοικτά, με τα χρωματιστά χαρτιά των φρούτων κυμαινόμενα.
Ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι. Έπειτα θα θελα να κυλισθώ
στην αμμουδιά μαζί σου.
Οι τοίχοι, λεν, έχουν αυτιά – μα οι ψίθυροι ζουν και πεθαίνουν και στα φύλλα.
Πάρε την λέξι μου. Δώσε μου το χέρι σου.
Η δριμύτης της ανοίξεως είναι φιλί πούχω στο στόμα.
Βρέφος εντός αβράς σιγής. Μόνον η αύρα μέλπει και η τροφός ρεμβάζουσα προσφέρει το βυζί της στο ευτυχισμένο βρέφος. Ώρα ηδονής και γάλακτος. Ώρα του γαλαξίου.
Ο άνεμος όταν φυσά, οι καλαμιές γεμίζουν αυλητρίδες.
«
Τελευταία τροποποίηση: Απρίλιος 29, 2010, 12:21:14 πμ από aeee
»
Καταγράφηκε
Γιάννης Κ.
Προχωρημένο μέλος
Μηνύματα: 123
Φύλο:
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #133 στις:
Απρίλιος 29, 2010, 12:51:03 πμ »
Η μοναξιά, η αγάπη μου
Μπορώ να γίνω χρώμα βιολετί ή καστανό,
γαλάζιο ή σκοτάδι να έχω μόνο.
Να περπατώ, να αναπολώ,
σαν έλικες την σκέψη μου να έχω.
Στους δρόμους περιμένω μόνος
μην έχοντας ανάγκη να μιλήσω,
και όταν χρειαστεί,
να ανθήσω.
Στο νου μου αρέσει η μοναξιά,
είναι η φίλη μου, η προδομένη φίλη.
Αγάπη της δεν έχει όρια,
Όμως την έχω αγκαλιά
Με τις φτερούγες της μου ταξιδεύει
Μιλήσαμε και σήμερα μαζί
Και τώρα είναι κοντά μου.
Δεν την αγαπάει κανείς.
Όλοι την δείχνουν με ένα δάχτυλο,
και σημασία δεν την δίνουν.
Περιφρονούν, αηδιάζουν και προσκυνούν.
Την μοναξιά μου, την μοναδική μου αγάπη…
Καταγράφηκε
tttzzz
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 2290
Φύλο:
ΠΕ02.50
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #134 στις:
Απρίλιος 29, 2010, 12:59:41 πμ »
Ο επίλογος (Τάσος Λειβαδίτης)
Κι αν έφτασα τόσο μακριά, ήταν για να μην ακούσω που δε μου αποκρίθηκαν
κι αχ, πλανήθηκα πολύ σε δρόμους, ακολουθώντας τούτο η εκείνο, κληρονόμος μιας ανεξήγητης ώρας: τότε που όλα θα εξηγηθούν,
χωρίς λόγια η και χωρίς να υπάρχουμε καν — όταν, τέλος, ξαναγύρισα η πόλη είχε λεηλατηθεί, τα βαγόνια αναποδογυρισμένα,
η εξέγερση ήταν πια παρελθόν κι όσοι απόμεναν όρθιοι πυροβολούσαν ακόμα
για ένα φτωχό έπαθλο στα υπαίθρια σκοπευτήρια
και το βράδυ «τι ώρα είναι;» ρωτάς, «οχτώ» σου απαντάνε,
με τέτοιες άθλιες βεβαιότητες ζούμε
και κανείς δεν είδε το έγκλημα — αφού το τέλειο έγκλημα έγινε
εκεί που δεν μπορεί πια τίποτα να συμβεί. Όμως εγώ υπήρξα ανυπόμονος
σαν κάποιον που ανοίγει την ομπρέλα του σε καιρούς ξηρασίας (ίσως γιατί δε θέλει να ξεχάσει),
ή κάποιον που ντύνεται γυναίκα για να πει ένα ψέμα ακόμα παιδικό —
μη μ’ αδικείτε, λοιπόν, αν έκλεισα τα μάτια, ήταν για να υπερασπίσω τον κόσμο
ή θυμόμουν τα χέρια της μητέρας καθώς έβαζαν τη σκούπα πίσω απ’ τη χαλαρωμένη πόρτα — στερεώνοντας ίσως κάτι πιο μακρινό,
ενώ το κοιμητήρι, αντίκρυ, θρόιζε απαλά, σαν το σύντομο επίλογο ενός μυστηρίου..
«
Τελευταία τροποποίηση: Απρίλιος 29, 2010, 01:04:34 πμ από tttzzz
»
Καταγράφηκε
Μην αφήνεις ό,τι σε τρώει να χορτάσει..
ekfrasi
Νέο μέλος
Μηνύματα: 65
Φύλο:
shit happens, συχνά...
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #135 στις:
Απρίλιος 29, 2010, 06:44:22 πμ »
Σαν σήμερα, το 1863 γεννήθηκε ο άνθρωπος που με (@skg) έκανε να νιώσω την ποίηση.
Την ίδια μέρα, το 1933 πέθανε... θέλω να πεθάνω στα γενέθλια μου..
Η αρχή των
Η εκπλήρωσις της έκνομής των ηδονής
έγινεν. Aπ’ το στρώμα σηκωθήκαν,
και βιαστικά ντύνονται χωρίς να μιλούν.
Βγαίνουνε χωριστά, κρυφά απ’ το σπίτι· και καθώς
βαδίζουνε κάπως ανήσυχα στον δρόμο, μοιάζει
σαν να υποψιάζονται που κάτι επάνω των προδίδει
σε τι είδους κλίνην έπεσαν προ ολίγου.
Πλην του τεχνίτου πώς εκέρδισε η ζωή.
Aύριο, μεθαύριο, ή με τα χρόνια θα γραφούν
οι στίχ’ οι δυνατοί που εδώ ήταν η αρχή των
.
οι στίχ’ οι δυνατοί που εδώ ήταν η αρχή των.
και
Ζωγραφισμένα
Την εργασία μου την προσέχω και την αγαπώ.
Μα της συνθέσεως μ’ αποθαρρύνει σήμερα η βραδύτης.
Η μέρα μ’ επηρέασε. Η μορφή της
όλο και σκοτεινιάζει. Όλο φυσά και βρέχει.
Πιότερο επιθυμώ να δω παρά να πω.
Στη ζωγραφιάν αυτή κυττάζω τώρα
ένα ωραίο αγόρι που σιμά στη βρύσι
επλάγιασεν, αφού θ’ απέκαμε να τρέχει.
Τι ωραίο παιδί· τι θείο μεσημέρι το έχει
παρμένο πια για να το αποκοιμίσει. —
Κάθομαι και κυττάζω έτσι πολλήν ώρα.
Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της.
και...
αφιερωμένο στους παντρεμένους, δεσμευμένους, και όλους "κατα τα συνθήκη ψεύδη" μη μόνους,,
Θυμήσου, Σώμα...
Σώμα, θυμήσου
όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’
εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή
— και κάποιο
τυχαίον * εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου,
μες στα μάτια που σε κύτταζαν
·
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
αυτό το last
αφιερωμένο
για τη καλύτερη φίλη που έχει δώσει ποτέ ο Θεός σε άνθρωπο...
* = supermarket
ΜΗ ρωτήσει ΚΑΝΕΙΣ για ποιον μιλάω... Κ.Π.Κ. ο ένας...
«
Τελευταία τροποποίηση: Απρίλιος 29, 2010, 06:55:09 πμ από ekfrasi
»
Καταγράφηκε
Μόνο δύο "βιομηχανίες" λένε τους πελάτες τους "χρήστες"
η 2η είναι οι υπολογιστές.
aristos2
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 2928
Φύλο:
Οι "δανειστές" επιτρέπουν την ύπαρξη σχολείων;
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #136 στις:
Απρίλιος 29, 2010, 07:28:06 πμ »
Κεριά
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Αώνια η μνήμη του, λοιπόν, και παντοτινή "σύντροφός" μας ...
Καταγράφηκε
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα ...
domenica
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 1170
Φύλο:
ΠΕ 03
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #137 στις:
Απρίλιος 29, 2010, 09:21:48 πμ »
Φωνές - Κ.Π.Καβάφης
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Καταγράφηκε
" ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει "
Τάσος Λειβαδίτης
aeee
Ιστορικό μέλος
Μηνύματα: 1305
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #138 στις:
Απρίλιος 29, 2010, 12:45:45 μμ »
Περιμένοντας τους Βαρβάρους
-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα
τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
θα έρθουν; ; ; ή μήπως ηρθαν; ; ;
«
Τελευταία τροποποίηση: Απρίλιος 29, 2010, 12:50:45 μμ από aeee
»
Καταγράφηκε
epak
Προχωρημένο μέλος
Μηνύματα: 105
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο!!!!!!
Απ: To ποίημα της ημέρας
«
Απάντηση #139 στις:
Απρίλιος 30, 2010, 03:31:20 μμ »
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
(1884-1974)
ΠΩΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ
Η «ΑΛΗΘΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
»
Να μην ακούω και να μη βλέπω να πατώ.
Να μη νογάω και να' χω το στόμα βουλωτό.
Να μη με φαρμακών' η μπόχα του καιρού μου.
Χωρίς αυτιά και μάτια, μύτη και μυαλό,
μουγκός να πηαίνω, όποτε μου 'ρθει, προς νερού μου,
κι άμα τσινάει ο Γάιδαρος να μη γελώ.
Και σα με καρυδώνουνε μουνούχο σκλάβο
οι Αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο.
Καταγράφηκε
Δώστε μου λίγο ήλιο να ζεστάνω την αυγή ,δώστε μου λίγο ουρανό να απλώσω την καρδιά μου......
Εκτύπωση
Σελίδες:
1
...
8
9
10
11
12
...
108
Πάνω
« προηγούμενο
επόμενο »
Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Forum
Ανακοινώσεις και θέματα σχετικά με το PDE
Η Κοινότητα του PDE
(Συντονιστές:
Χριστίνα
,
MARKOS
,
alexel
,
Stelios
)
To ποίημα της ημέρας