0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Στα φετινά θέματα δεν βλέπω, τουλάχιστον προς το παρόν μετά από μια βιαστική ματιά, να υπάρχει κάποιο χονδροειδές λάθος. Απεναντίας, οι ασκήσεις τόσο στη Γραμματική όσο και, κυρίως, στο Συντακτικό ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες.Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι η λογική της βαθμολόγησης (με 3 μονάδες) της άσκησης Γ1β. Υπάρχει κάτι που μου ξεφεύγει;
Ίσως όμως χρειαστεί να σχολιάσω μερικές δοθείσες απαντήσεις. Μη χάσω και το στιλ μου...
Παράθεση από: valia87 στις Μάιος 27, 2015, 12:35:10 μμΗ μαθήτρια μου έβαλε στην μετατροπή του πλάγιου σε ευθύ όχι habui αλλά habueram. Πιστεύετε θα της το πιάσουν λάθος?Όχι, δεν νομίζω. Άλλωστε, δεν έχουν λόγο να το κάνουν.
Η μαθήτρια μου έβαλε στην μετατροπή του πλάγιου σε ευθύ όχι habui αλλά habueram. Πιστεύετε θα της το πιάσουν λάθος?
Εγώ διαφωνώ με το γεγονός ότι δεν υπήρξε άσκηση με συντακτική αναγνώριση. Ο μισός διαθέσιμος χρόνος του έτους σπαταλήθηκε για να μάθουν το συντακτικό και τις δευτερεύουσες προτάσεις
Με αφορμή τις συντακτικές ασκήσεις που δόθηκαν, θα ήθελα να κάνω δύο παρατηρήσεις, τις οποίες - για να μην παρεξηγηθώ - αποσυνδέω ευθύς εξ αρχής από τις απαντήσεις που δόθηκαν από τους μαθητές:1. Στην άσκηση Γ1α ο αποδεκτός χρόνος είναι ο ιστορικός παρακείμενος (vocatus est). Το γιατί το εξηγεί επαρκώς ο Woodcock εδώ:https://books.google.gr/books?id=WmT6mS5v4dAC&printsec=frontcover&hl=el&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false(δείτε την παράγρ. 215). Ο υπερσυντέλικος θέλει προϋποθέσεις (παράγρ. 217,2), πάντως είναι δυνατή η χρήση του.2. Η "πλάγια ερώτηση" quos fidos amicos habuissem δεν μου φαίνεται και πολύ ... ερώτηση! Εξηγούμαι: έχει όλα τα μορφικά χαρακτηριστικά μιας πλάγιας ερώτησης (εισαγωγικό, έγκλιση), αλλά η ευθεία "ερώτηση" στην οποία οδηγεί δεν στέκει ως πραγματική ερώτηση κατά τη δική μου λογική. Είναι δυνατόν να αναρωτήθηκε ποτέ ο Ταρκύνιος (στ' αλήθεια): "ποιους είχα πιστούς φίλους;";Τέτοιες "πλάγιες ερωτήσεις" αφθονούν και στα αρχαία Ελληνικά. Μου ήρθε τώρα στο μυαλό ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον Θουκυδίδη (βρήκα και την παραπομπή: 1.136.4): "καὶ ἐλθόντος οὐ πολὺ ὕστερον τοῦ Ἀδμήτου δηλοῖ (ενν. Θεμιστοκλῆς) ὅς ἐστι". Σύμφωνα με τα όσα διδάσκουμε στον πλάγιο λόγο, ο Θεμιστοκλής έπρεπε να είχε ρωτήσει τον Άδμητο: τίς εἰμί; (!)Τέτοια ερώτηση δικαιολογείται, μόνο αν υποθέσουμε ότι ο Θεμιστοκλής είχε πάθει ... προσωρινή αμνησία!Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τους Κλαίρη-Μπαμπινιώτη οι οποίοι στη Γραμματική τους (παράγρ. 301) μιλούν για πλασματική πλάγια ερώτηση, με την έννοια ότι αυτές οι προτάσεις "δεν μεταφέρουν πραγματική ερώτηση, αλλά αποτελούν μια μορφή απάντησης σε ένα ερώτημα υποθετικό".Για να μην μακρηγορώ, δεν θεωρώ πολύ πετυχημένη την επιλογή της πρότασης αυτής για μεταφορά στον ευθύ λόγο. Το σχολικό βιβλίο δεν στερείται πραγματικών πλαγίων ερωτήσεων που οδηγούν σε πραγματικές ευθείες ερωτήσεις.
Όχι, δεν νομίζω. Άλλωστε, δεν έχουν λόγο να το κάνουν.Ως προς αυτό εγώ πάλι δεν είμαι και πολύ σίγουρος Βλάση... Και επί τη ευκαιρία να πω δύο-τρία πράγματα για την πρόταση αυτή.Η περίοδος αυτή στο πρωτότυπο κείμενο είναι διατυπωμένη ως εξής:Quod Tarquinium dixisse ferunt exulantem, tum se intellexisse, quos fidos amicos habuisset, quos infidos, cum iam neutris gratiamreferre posset. Αυτό αναφέρουν ότι είπε ο Ταρκύνιος στην εξορία του, ότι δηλαδή τότε κατάλαβε ποιους..., όταν πια δεν μπορούσε...Οι συγγραφείς του σχολικού εγχειριδίου είναι προφανές ότι έχουν κάνει την μετατροπή από τον πλάγιο στο ευθύ με ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟ τρόπο ως προς το χρονικό του ορίζοντα. Ο Ταρκύνιος έκανε τη δήλωση αυτή κατά την εξορία του, και η δήλωσή του αφορούσε ακριβώς τη φάση αυτή της ζωής του, το ΠΑΡΟΝ ΤΟΥ δηλαδή. Η σωστή επομένως απόδοση της περιόδου σε ανεξάρτητο (ως προς το dixisse) λόγο είναι: Nunc (= exsulans) intellexi, quos fidos amicos habuerim, quos infidos, cumiam neutris gratiam referre possum. Τώρα (= στην εξορία μου) κατάλαβα (= καταλαβαίνω) ποιους φίλους μου έχω πιστούς, ποιους άπιστους, τώρα που δεν μπορώ πια να ανταποδώσω ούτε καλό ούτε κακό σε κανέναν τους, είτε αυτός ανήκει στη μια είτε στην άλλη κατηγορία. Η χρονική δηλαδή πρόταση έχεις όρο αναφοράς της το επίρρημα tum (θυμίζω εδώ ότι ο cum είναι ιστορικά και λειτουργικά αναφορικό χρονικό επίρρημα, και ιδίως ο συγκεκριμένος εδώ cum που δεν ονομάστηκε και τυχαία "cum relativum"). Ωστόσο το επίρρημα αυτό κείται στον πλάγιο λόγο μετατοπισμένο στο χρονικό άξονα προς το παρελθόν, προερχόμενο από ένα επίρρημα που αναφέρεται στο παρόν του Ταρκύνιου (στη φάση εξορίας του δηλαδή). Και μια ενδεικτική (έγκριτη) μετάφραση:http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A2007.01.0041%3Asection%3D53