Διδακτορικό (varia)

[nicoolina]

Για θεσσαλονικη γνωρίζετε κατι; ή κάποιο καθηγητή;

[PDE ads]

[harac]

Εξ αποστάσεως διδακτορικό μόνο στο εάπ ή στο άπκυ επί πληρωμή.

Και ενώ για το εάπ δεν ξέρω τι παίζει, στο άπκυ για να πάρεις διδακτορικό πρέπει να έχεις γνωριμίες, γνωστούς, να τους γλείφεις εν ολίγοις. Δεν πάει βαθμολογικά, μόνο με μέσον. Και στο πλαίσιο αυτό γίνονται τέρατα και αδικίες.

Καλύτερα ψάξ'το αλλού, άλλωστε ούτε αξίζει να πληρώνεις λεφτά για να γράψεις ένα διδακτορικό, ούτε αξίζει να γίνεις ο αυλικός κάποιου ματαιόδοξου ανθρώπου, με μόνο σκοπό να σου κάνει μια χάρη.

maria_1,

σίγουρα δεν αξίζει έτσι! Αυτό  νόμιζα ότι γίνεται σε κανα-δύο συγκεκριμένα πανεπιστήμια, όπου έχω προσωπική άποψη. Τον τελευταίο καιρό, έχω δει διάφορα φαιδρά σε διεθνή συνέδρια και  προγράμματα, όπου άλλοι  τρέχουν και τα οργανώνουν και άλλοι φαίνονται, χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους (αναφέρομαι σε ελληνικές παρουσίες). Ταίζουν  το γαιδουράκι κουτόχορτο για να τους τραβήξει το κάρο με τα ξύλα. "Στίψιμο" υποψήφιων διδακτόρων  σαν  λεμονόκουπες και καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.  Το τι "φιλοξενία σε εξοχικό" πέφτει  για να ξεκουνηθεί η αυτού εξοχότης  ο καθηγητής/τρια και να προχωρήσει η υπόθεση δεν λέγεται.   Ευθύνονται φυσικά και όσοι δέχονται και συντηρούν τέτοιες δουλοπρεπείς καταστάσεις για να εξυπηρετηθούν και οι ίδιοι για κάτι που το επιδιώκουν μόνο ως άνοδο του προσοντολόγιού τους.  Είναι αδικία, διότι δεν δίνονται πολλές ευκαιρίες σε άλλους με δημοσιεύσεις, έργο κλπ, για να ευνοηθούν  αυτοί που κάνουν  χαμαλοδουλειές και χατίρια. Ελπίζω να δω και καλύτερους καθηγητές (δεν αμφισβητώ το επιστημονικό τους έργο, αλλά την συμπεριφορά τους προς τους υποψήφιους διδάκτορες). Σίγουρα υπάρχουν, αλλά θέλει ψάξιμο. Χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση του θέματος για να περιοριστούν αυτά τα φαινόμενα. Για αυτό ρώτησα και τι γίνεται και με τα εξ' αποστάσεως, όπου δεν υπάρχει τόσο κοντινό "πάρε-δώσε".
 

[emmaki]

Προσωπικα το εξ αποστασεως (part time στη θεωρια) μου ηταν υπερβολικα βαρυ. Επρεπε να πηγαινω καθε 3 μηνες στο Λονδινο για συναντηση με τις καθηγητριες μου. Πρακτικα αυτο σημαινε οτι Δευτερα εφευγα μετα τη δουλεια, εφτανα σχρδον ξημερωματα, καναμε τη συναντηση και Πεμπτη πρωι ημουν παλι στη δουλεια.
Το προσπαθησαμε με skype αλλα δεν δουλευε καθως αλλιως ειναι να βρισκεσαι με τον αλλο κατα προσωπο και αλλιως να εχεις μια οθονη. Επισης, ηταν τελειως διαφορετικο να μου δινουν τα κειμενα μου διορθωμενα στο χερι και αλλιως δακτυλογραφημενες οι διορθωσεις. Τελος, χρησιμοποιουσα τις ωρες μου εκει για να πηγαινω στη βιβλιοθηκη, να συναντω αλλους διδακτορικους, να παρακολουθω σεμιναρια κλπ

Στο δια ταυτα. Δεν θα το ξανακανα!
Τωρα αν καποιος ειναι πιο τυχερος απο μενα και τα καταφερει.... Μακαρι!

[harac]

emmaki,
Άσε αυτό με τα κείμενα.... Άντε να συνεννοηθείς με έλληνα καθηγητή (που επιβλέπει και διδακτορικούς) που δεν ξέρει να δει αλλαγές που κάνεις  στο word  με track changes και σου ζητά να κιτρινίσεις ότι αλλάζεις στο κείμενό σου για να μπορέσει να διορθώσει. Η δικαιολογία ήταν ότι "εγώ δεν τα πάω καλά με το track change, σε παρακαλώ κιτρίνιζέ τα". Μόνο που το σκέπτομαι.....Στο τέλος νόμιζα ότι είμαι καναρίνι....  

[PDE ads]

[theodora7]

Να συμφωνήσω πως το διδακτορικό δια ζώσης είναι πιο ποιοτικό μόνο από την άποψη ότι βλέπεις από κοντά τον καθηγητή και συνεργάζεσαι καλύτερα. Νομίζω πως είναι επίσης και πιο εύκολη η έρευνα διότι απαιτείται αρχικά ένα μεγάλο διάστημα για την ευρεση θέματος και βιβλιογραφίας, το οποίο φυσικά πρέπει να το περάσεις στη βιβλιοθήκη αν είναι να κάνεις κάτι καλό. Βέβαια και τα εξ αποστάσεως καλά είναι, εξαρτάται ο καθένας τι μπορεί και τι τον βολεύει με δουλειά και υποχρεώσεις οικογενειακές κ.τ.λ. Δεν ξέρω συνάδελφοι εγώ το ξεκίνησα προσφατα, όντας κοντά στο πανεπιστήμιο,  και θα δείξει πως θα πάει. Κουράγιο, σκοπός είναι ο καθηγητής να είναι νορμάλ και να σε κατευθύνει όταν έχεις δυσκολίες. Να επιβλέπει και να βοηθά.

[Lucinda]

Ο επιβλέπων Καθηγητής είναι το Α και το Ω. Αν θέλει αυτός, θα γίνεις αστέρι (φυσικά ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του, πράγμα το οποίο σημαίνει ατελείωτες ώρες διαβάσματος). Αν δεν θέλει, θα γίνεις ένα ράκος με μηδέν αυτοπεποίθηση και χωρίς διατριβή στο τέλος. Αυτό δεν είναι τόσο τραγικό όσο σε πρώτη φάση μπορεί να αναγνωσθεί. Είναι η απόλυτη εφαρμογή του γνωστού "με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις". Το ότι κάποιος δηλαδή είναι Καθηγητής σε κάποιο πανεπιστήμιο, δεν σημαίνει ότι είναι και επαρκής για να επιβλέψει και να καθοδηγήσει άλλους ή, πιο μετριοπαθώς, είναι και θέμα χημείας: με κάποιον συνεργαζόμαστε πολύ ωραία, με έναν άλλον δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Και επειδή η επίβλεψη, κατ' εμέ, πρέπει να είναι συνεχής και να μπορεί κάποιος να απευθυνθεί στον Καθηγητή του για οτιδήποτε, ας τα κοιτάξει αυτά προτού αποφασίσει να εισέλθει στην διαδικασία.

Το θέμα (τίτλος, ερευνητικά ζητήματα, μεθοδολογία) κατά την ταπεινή άποψή μου το διαμορφώνει -θα έλεγα αποκλειστικά- ο Καθηγητής. Ο φοιτητής στην πραγματικότητα οριοθετεί μόνον το θεματικό πεδίο, δηλαδή κινείται πολύ γενικά, π.χ. έχει ξεκαθαρίσει ότι θέλει να ασχοληθεί με την ιστορία του Βυζαντίου. Όσοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα προτείνουν έναν τίτλο και αυτός θα έχει επιστημονική υπόσταση και πρωτοτυπία, θεωρώ ότι δεν ξέρουν πώς λειτουργεί η διαδικασία και υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους. Όσοι, απλώς έχουν προσδιορίσει το πεδίο των ενδιαφερόντων τους, κινούνται ορθώς.

Αναφορικά με το "διά ζώσης" και το "εξ αποστάσεως". Κάθε διδακτορικό έχει εκ των πραγμάτων λίγο από όλα. Η ζυγαριά γέρνει προς το ένα ή το άλλο μέρος, αναλόγως με το σε ποία φάση συγγραφής βρίσκεται ή σε ποιο γνωστικό αντικείμενο αφορά. Επειδή αρκετοί ενδιαφέρονται για το ΕΑΠ, αν και δεν έχω την άμεση εμπειρία του σε διδακτορικό επίπεδο, ωστόσο, γνωρίζω ότι οι καθηγητές που αναλαμβάνουν διδακτορικές διατριβές έχουν τις ίδιες απαιτήσεις με τους καθηγητές των υπολοίπων πανεπιστημίων: θέλουν τακτικές συναντήσεις, θέλουν συνεδρίες με τους υποψηφίους για ενημέρωση και καθοδήγηση, θέλουν ό,τι κάθε επιβλέπων με υπευθυνότητα θέλει. Το ότι, δηλαδή, τα μεταπτυχιακά πρώτου κύκλου στο ΕΑΠ λειτουργούν με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, δεν σημαίνει ότι με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και τα διδακτορικά του. Ή, να το πω διαφορετικά: είναι το ίδιο πράγμα να παρακολουθεί κάποιος κάποια μαθήματα, να εκπονεί μικρο-εργασίες και στο τέλος να ολοκληρώνει με εξετάσεις με το να εκπονεί διδακτορική διατριβή; Σαφώς και όχι. Και βεβαίως να μην συγχέουμε την διπλωματική ενός μεταπτυχιακού, που δεν χρειάζεται να είναι και πρωτότυπη, με το τελικό προϊόν ενός διδακτορικού.

Η εκπόνηση διδακτορικού δεν μοιάζει με τίποτα από όσα έχουν προηγηθεί. Δεν είναι ένα κλικ πιο δύσκολο από το μάστερ, όπως, ας πούμε, το μάστερ είναι ένα κλίκ -ή και πολλά, δεν έχει σημασία αυτό- πιο δύσκολο από το πτυχίο. Το διδακτορικό είναι ένας άλλος, καινούργιος κόσμος, στον οποίο, όταν εισέρχεσαι, καλό είναι να γνωρίζεις ότι θα αλλάξει και ο υπάρχων δικός σου κόσμος και ότι τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Δεν τα λέω για να αποτρέψω, τα λέω γιατί πολλοί δεν ξέρουν τι να περιμένουν. Βεβαίως η εμπειρία δεν μεταβιβάζεται, ωστόσο, περιγράφεται, θαρρώ. Από εκεί και έπειτα, είναι θέμα φαντασίας: ας βάλει ο καθένας τον εαυτό του σε αυτή την θέση, έστω για λίγο, έστω υποθετικά, πριν αρχίσει να το ψάχνει διεξοδικά και να προβαίνει σε πιο δραστικές κινήσεις.

Και κάτι τελευταίο, έχω την αίσθηση ότι το καλύτερο εφόδιο (μετά την ορθή επιλογή επιβλέποντος)  είναι ο ενθουσιασμός και το ψυχικό σθένος, με τα οποία κάποιος ξεκινάει. Αν αυτά δεν είναι στο full, δεν θα αντέξει. Αν στην έναρξη είναι στο "περίπου", "δεν είμαι σίγουρος", "θα δείξει", "θέλω να είναι εξ αποστάσεως", "έχω και οικογένεια να κοιτάξω", και άλλα παρόμοια -κατά τα άλλα, προφανώς ρεαλιστικά-, ας μην χάνει τζάμπα τον χρόνο του και την ενέργειά του. Τίποτα βεβαίως δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να υπάρχει ο ενθουσιασμός, το σθένος και φυσικά ένα απολύτως υποστηρικτικό περιβάλλον, έτοιμο να αναλάβει όσα ο υποψήφιος δεν θα μπορεί να κάνει και να υποστηρίξει ψυχολογικά, για τουλάχιστον τρία χρόνια, το πιο πιθανό και λίγο παραπάνω. Αν λοιπόν, κάποιος έχει και άλλες υποχρεώσεις, να τα σκεφτεί αυτά. Και αν έχει και οικογένεια, να το συζητήσει, να βεβαιωθεί ότι έγινε κατανοητός και η απόφαση να είναι συλλογική και συναινετική. Προσοχή, έχουν χαλάσει σπίτια, και δεν είναι αστείο.

[Τι είχαμε τι χάσαμε]

Πόσο συμφωνώ με τα λεγόμενά σου! Αποφάσισα και εγώ μετά από 12 χρόνια κτήσης του μεταπτυχιακού, αφού έκανα οικογένεια, να ξεκινήσω το διδακτορικό μου. Η θητεία μου στην εκπαίδευση, εκτός από τη συνήθεια της μελέτης, που είναι από μόνη της πολύ σημαντική, δεν με βοήθησε περαιτέρω. Η ακαδημαϊκή μελέτη είναι πολύ διαφορετική από τη σχολική και αυτό το ξεχνούμε μέσα στον ενθουσιασμό μας. Εγω ασχολούμαι με ιστορία και πραγματοποίησα ταξίδια στην Ευρώπη, για να συγκεντρώσω το υλικό μου. Αλλιώς, μπορεί κανείς να πληρώσει κάποιον φοιτητή του εξωτερικού, για να του φωτογραφήσει τα αρχεία. Στο Πανεπιστήμιο δεν πηγαίνω συχνά. Η δουλειά όμως γίνεται στην κάμαρή μου, αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και τη θέλησή μου. Ο καθηγητής παίζει πράγματι πολύ σημαντικό ρόλο και από τη δική μου σκοπιά. Με δύο λέξεις θα μπορούσα να συνοψίσω την περιπέτειά μου: μοναξιά και θέληση.

[psupsula]

Πάντως, χωρίς αυτό να είναι κανόνας, μέλη ΔΕΠ που θέλουν να περάσουν στην επόμενη βαθμίδα, είναι συνήθως πιο συνεργάσιμα, γιατί θα χρησιμοποιήσουν για το βιογραφικό τους  με τη σειρά τους την ολοκλήρωση ενός διδακτορικού υπ` ευθύνη τους . Αν κάποιος καθηγητής επιβλέπει πολλά διδακτορικά (πάνω από 2-3), μοιραία ο χρόνος του είναι λιγοστός. Συνιστώ λοιπόν άτομα νέα σε χαμηλές βαθμίδες και βέβαια χωρίς έριδες στον πανεπιστημιακό χώρο για ευνόητους λόγους.

[Lucinda]

Εγώ πάλι θα έλεγα ότι συνιστώ μέλη ΔΕΠ της τελευταίας και υψηλότερης βαθμίδας, με πολλά χρόνια υπηρεσίας και εμπειρία, χορτασμένους -και, άρα, πρόθυμους να μοιραστούν- και ρεαλιστές ως προς τα θέματα και τα χρονοδιαγράμματα.

[elranna]

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορεί να γίνει γενίκευση για το ποιος είναι καταλληλότερος επιβλέπων με βάση τα χρόνια εμπειρίας. Νομίζω ότι είναι θέμα επιστημονικής επάρκειας και χαρακτήρα. Σίγουρα θέλει πολύ ψάξιμο και μερικές φορές είναι και θέμα χημείας, όπως έχει ήδη ειπωθεί.

Lucinda, συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα είπες. Το διδακτορικό είναι μια τεράστια δέσμευση. Θέλω να προσθέσω μόνο το εξής: είναι και μια τεράστια έκπληξη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που συναντάω συνέχεια είναι οι ανατροπές ως προς τον όποιο προγραμματισμό κάνω. Πάνω που λέω ότι κλείνει κάτι στην έρευνα, εμφανίζεται καινούριο υλικό ή κάποιος κάνει μια καινούρια δημοσίευση με νέα μεθοδολογική προσέγγιση ή μου 'ρχεται μια ιδέα στον ύπνο μου που δεν την είχα σκεφτεί μέχρι τώρα ή... ή ... άπειρες καινούριες εκκρεμότητες! Συμφωνώ απόλυτα ότι δεν έχει καμία σχέση με το μεταπτυχιακό, είναι εντελώς διαφορετικός κόσμος, ακριβώς όπως το είπες! Ευτυχώς είχα κάνει καλή διπλωματική στο μεταπτυχιακό, οπότε είχα σχετικά καλές βάσεις στο πώς πρέπει να οργανωθούν κάποια πράγματα. Από εκεί και πέρα... θαυμαστός καινούριος κόσμος! 

[maria_1]

maria_1,

σίγουρα δεν αξίζει έτσι! Αυτό  νόμιζα ότι γίνεται σε κανα-δύο συγκεκριμένα πανεπιστήμια, όπου έχω προσωπική άποψη. Τον τελευταίο καιρό, έχω δει διάφορα φαιδρά σε διεθνή συνέδρια και  προγράμματα, όπου άλλοι  τρέχουν και τα οργανώνουν και άλλοι φαίνονται, χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους (αναφέρομαι σε ελληνικές παρουσίες). Ταίζουν  το γαιδουράκι κουτόχορτο για να τους τραβήξει το κάρο με τα ξύλα. "Στίψιμο" υποψήφιων διδακτόρων  σαν  λεμονόκουπες και καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.  Το τι "φιλοξενία σε εξοχικό" πέφτει  για να ξεκουνηθεί η αυτού εξοχότης  ο καθηγητής/τρια και να προχωρήσει η υπόθεση δεν λέγεται.   Ευθύνονται φυσικά και όσοι δέχονται και συντηρούν τέτοιες δουλοπρεπείς καταστάσεις για να εξυπηρετηθούν και οι ίδιοι για κάτι που το επιδιώκουν μόνο ως άνοδο του προσοντολόγιού τους.  Είναι αδικία, διότι δεν δίνονται πολλές ευκαιρίες σε άλλους με δημοσιεύσεις, έργο κλπ, για να ευνοηθούν  αυτοί που κάνουν  χαμαλοδουλειές και χατίρια. Ελπίζω να δω και καλύτερους καθηγητές (δεν αμφισβητώ το επιστημονικό τους έργο, αλλά την συμπεριφορά τους προς τους υποψήφιους διδάκτορες). Σίγουρα υπάρχουν, αλλά θέλει ψάξιμο. Χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση του θέματος για να περιοριστούν αυτά τα φαινόμενα. Για αυτό ρώτησα και τι γίνεται και με τα εξ' αποστάσεως, όπου δεν υπάρχει τόσο κοντινό "πάρε-δώσε".

Συμφωνώ 100% και επαυξάνω. Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εκείνους που αποδέχονται τέτοιες συμπεριφορές. Δυστυχώς αυτό το πράγμα είναι η προβολή της νεοελληνικής διαπλοκής στο ακαδημαϊκό πλαίσιο.

[Lucinda]

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορεί να γίνει γενίκευση για το ποιος είναι καταλληλότερος επιβλέπων με βάση τα χρόνια εμπειρίας. Νομίζω ότι είναι θέμα επιστημονικής επάρκειας και χαρακτήρα. Σίγουρα θέλει πολύ ψάξιμο και μερικές φορές είναι και θέμα χημείας, όπως έχει ήδη ειπωθεί.

Lucinda, συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα είπες. Το διδακτορικό είναι μια τεράστια δέσμευση. Θέλω να προσθέσω μόνο το εξής: είναι και μια τεράστια έκπληξη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που συναντάω συνέχεια είναι οι ανατροπές ως προς τον όποιο προγραμματισμό κάνω. Πάνω που λέω ότι κλείνει κάτι στην έρευνα, εμφανίζεται καινούριο υλικό ή κάποιος κάνει μια καινούρια δημοσίευση με νέα μεθοδολογική προσέγγιση ή μου 'ρχεται μια ιδέα στον ύπνο μου που δεν την είχα σκεφτεί μέχρι τώρα ή... ή ... άπειρες καινούριες εκκρεμότητες! Συμφωνώ απόλυτα ότι δεν έχει καμία σχέση με το μεταπτυχιακό, είναι εντελώς διαφορετικός κόσμος, ακριβώς όπως το είπες! Ευτυχώς είχα κάνει καλή διπλωματική στο μεταπτυχιακό, οπότε είχα σχετικά καλές βάσεις στο πώς πρέπει να οργανωθούν κάποια πράγματα. Από εκεί και πέρα... θαυμαστός καινούριος κόσμος! 

Ακριβώς. Όποιος είναι πρόθυμος να σηκώσει το βάρος, θα λάβει και τις συγκινήσεις και τις χαρές του χώρου.

[Έσπερος]

Το θέμα (τίτλος, ερευνητικά ζητήματα, μεθοδολογία) κατά την ταπεινή άποψή μου το διαμορφώνει -θα έλεγα αποκλειστικά- ο Καθηγητής. Ο φοιτητής στην πραγματικότητα οριοθετεί μόνον το θεματικό πεδίο, δηλαδή κινείται πολύ γενικά, π.χ. έχει ξεκαθαρίσει ότι θέλει να ασχοληθεί με την ιστορία του Βυζαντίου. Όσοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα προτείνουν έναν τίτλο και αυτός θα έχει επιστημονική υπόσταση και πρωτοτυπία, θεωρώ ότι δεν ξέρουν πώς λειτουργεί η διαδικασία και υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους. Όσοι, απλώς έχουν προσδιορίσει το πεδίο των ενδιαφερόντων τους, κινούνται ορθώς.

Προσυπογράφω τα πάντα στο πολύ καλό αυτό ποστ, εκτός από το παραπάνω. Ο καθηγητής θα δώσει αρχικές κατευθύνσεις (αν είσαι στο εξωτερικό αυτές θα είναι πολύ πιο περιορισμένες όμως), αλλά το θέμα θα διαμορφωθεί στην πορεία από την έρευνα του υποψηφίου. Σπάνια το αρχικό θέμα με το οποίο ξεκινά κάποιος παραμένει ίδιο ώς το τέλος. Ίσως επειδή ήταν μια υπόθεση που δεν τραβούσε, αλλά η έρευνα άνοιξε νέους ορίζοντες, ίσως επειδή το θέμα ήταν πολύ ευρύ και έπρεπε να περιοριστεί, γενικά η έρευνα του διδακτορικού δεν ξέρεις πάντα πού θα σε πάει και τι μεθόδους θα χρειαστείς. Το σίγουρο έιναι όμως ότι ο συγγραφέας της διατριβής είναι ο απόλυτος γνώστης στο συγκεκριμένο πεδίο. Μόνο αυτός ξέρει σε βάθος το υλικό, οι επόπτες βοηθούν σε θέματα μεθόδου, συνοχής επιχειρημάτων, επάρκειας αποδεικτικού υλικού κλπ. Δεν γνωρίζουν όμως παραπάνω από τον υποψήφιο.

[Daidalos]

Συμφωνώ και εγώ με αυτό. Το θέμα πρέπει να το κατέχει σε βάθος ο υποψήφιος διδάκτορας και ο επιβλέπων να έχει συντονιστικό-συμβουλευτικό ρόλο. Σε αντίθετη περίπτωση, είναι πολύ πιθανό να καθυστερήσει η εκπόνηση ή και να οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Φυσικά προκύπτουν διάφορα κατά την πορεία, αλλά αν δεν ξέρεις επακριβώς τι θέλεις να κάνεις (και σε ενδιαφέρει να ασχοληθείς με αυτό), τότε βρίσκεσαι σε αχαρτογράφητα ύδατα.