0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Τι θέλεις να πεις; Ότι εννοείται ένα λέγειν στην φράση ἀλλὰ καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ λέγοντος (λέγειν), από το οποίο εξαρτάται η πρόταση με το ὡς;
Εκτός αυτού, συντάσσεται το λέγω με εμπρόθετο και ειδική πρόταση; Γιατί, μεταξύ των πολλών παραδειγμάτων που δίνει ο Αναγνωστόπουλος, τέτοια σύνταξη δεν είδα, παρά μόνο το ἢ ἐροῦμεν πρὸς αὐτοὺς ὅτι «ἠδίϰει γὰρ ἡμᾶς ἡ πόλις;», όπου η πρόταση δεν είναι ακριβώς δευτερεύουσα.
Τι θέλεις να πεις; Ότι εννοείται ένα λέγειν στην φράση ἀλλὰ καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ λέγοντος (λέγειν), από το οποίο εξαρτάται η πρόταση με το ὡς; Το κόμμα όμως που υπάρχει μετά το λέγοντος δεν δεσμεύει ως προς μια τέτοια σύνταξη;
Μήπως να εννοήσουμε μετά το λέγοντος μια μετοχή λέγων ή δεικνύς;
εἰ μὲν οὖν μὴ ἀδικούμενος, ὦ ἄνδρες δικασταί, ἀλλὰ ψεῦδός τι ἐγκαλῶν Ὀλυμπιοδώρῳ τούτων τι ἐποίουν, ἢ τοῖς ἐπιτηδείοις τοῖς ἐμοῖς καὶ Ὀλυμπιοδώρου μὴ ἐθέλων ἐπιτρέπειν, ἢ ἄλλου τινὸς τῶν δικαίων ἀφιστάμενος, εὖ ἴστε ὅτι πάνυ ἂν ᾐσχυνόμην καὶ ἐνόμιζον ἂν ἐμαυτὸν φαῦλον εἶναι ἄνθρωπον:οι μετοχές μὴ ἐθέλων και ἀφιστάμενος είναι υποθετικές, επεξήγηση στο τούτων;
το ψεῦδος είναι αιτιατική της αιτίας ή άμεσο αντικείμενο;
Εν πρόκειμένω θα μπορούσε να γραφεί: ἐγκαλῶν Ὀλυμπιοδώρῳ ψεύδεσθαί πως. Προσωπικά κλίνω στο να θεωρήσω την αιτιατική άμεσο αντικείμενο.
νόμος γὰρ ἐν πᾶσιν ἀνθρώποις ἀίδιός ἐστιν, ὅταν πολεμούντων πόλις ἁλῷ, τῶν ἑλόντων εἶναι καὶ τὰ σώματα τῶν ἐν τῇ πόλει καὶ τὰ χρήματα:είχα συντάξει το κείμενο με το ἐστί προσωπικό, το νόμος υποκείμενο και το εἶναι επεξήγηση σε αυτό, γιατί υπάρχει επιθετικός προσδιορισμός (ἀίδιος) και γιατί υπάρχει εμπρόθετος προσδιορισμός και όχι δοτική προσωπική (και νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχει δοτική προσωπική και υποκείμενο απαρέμφατο, αφού το υποκείμενο του απαρεμφάτου δεν θα προέκυπτε από αυτήν).
Κοίτα, οι απρόσωπες εκφράσεις είναι ρηματικές φράσεις με στερεότυπο χαρακτήρα, αφενός γιατί δεν έχουν πολλούς προσδιορισμούς (ειδικά ετερόπτωτους) που να τους δίνουν ιδιαιτερότητα...
Ο εμπρόθετος μπορεί κάλλιστα να αντικαταστήσει τη δοτική...
Η apri είχε συμφωνήσει ότι αυτή η σύνταξη είναι πιο κοντά στη λογική της προσωπικής και όχι της απρόσωπης, για τους λόγους που αναφέρει και τώρα, αλλά το πρόβλημα είναι και τι λέμε στους μαθητές.
Αν ακολουθήσουμε τη σύνταξη του Τζουγανάτου, εφόσον ο εμπρόθετος βρίσκεται αντί δοτικής προσωπικής, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε της αναφοράς, με την έννοια ότι δηλώνει για ποιον ισχύει αυτό που λέγεται στην πρόταση;
Sali, πιστεύεις ότι πρέπει να μιλάμε για απρόσωπη έκφραση και στο π.χ. ἐμὸν ἔργον ἐστὶ καὶ τῶν ἄλλων φίλων; Εδώ υπάρχει, νομίζω, πιο ισχυρό παράδειγμα για το ότι δεν είναι απρόσωπη έκφραση, ἡγοῦμαι γὰρ ταῦτα ἔργα μὲν εἶναι σοφιστῶν λίαν ἀχρήστων καὶ σφόδρα βίου δεομένων, ἀνδρὸς δὲ ἀγαθοῦ καὶ πολίτου πολλοῦ ἀξίου περὶ τῶν μεγίστων συμβουλεύειν, γιατί εδώ η δομή είναι ίδια (δεν είναι;) και έχουμε πρώτα το ταῦτα ως υποκείμενο και μετά το συμβουλεύειν.
Δεν μπορείς να πεις ότι είναι προσωπική η σύνταξη από τη στιγμή που το υποκείμενο του ρήματος (εστί) είναι απαρέμφατο, δηλ. κάτι απρόσωπο.
(β) να εννοήσουμε ένα απλό εἶναι, όπως άφησε να εννοηθεί η apri, που λειτουργεί απροσώπως...