Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μετά τον διορισμό / την πρόσληψη => Σχολική ζώνη => Μήνυμα ξεκίνησε από: bitch στις Δεκέμβριος 15, 2011, 09:53:33 μμ
-
Σας παραθέτω κάτι που πολύ με συγκίνησε και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.
Το θαύμα του 4θέσιου δημοτικού στον Φουρφουρά Ρεθύμνου
Από NEWS 247 | News247.gr – Τρι, 13 Δεκ 2011
Το θαύμα του 4θέσιου δημοτικού στον Φουρφουρά Ρεθύμνου
"Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει το μέλλον."
Graham Green, Βρετανός συγγραφέας
"Όποιος μεγάλωσε στη φυλακή, τη φυλακή θυμάται. Όποιος μεγάλωσε στο παλάτι, το παλάτι θυμάται.
Ινδική παροιμία
Σε κάθε σχολείο ανάμεσα στους δέκα-είκοσι δασκάλους υπάρχει και ένας που ξεχωρίζει. Ένας δάσκαλος που τον θυμόμαστε για χρόνια μετά, μέχρι τα γεράματα μας, με αγάπη και αληθινή συγκίνηση. Ένας δάσκαλος που κατάφερε να τρυπώσει στο άβατο της παιδικής μας ψυχής και έφερε ένα εντελώς νέο φως. Και χάρη σ' αυτό το "Δεύτε λάβετε φως" - φως μικρού κεριού ή ολόλαμπρου ήλιου δεν έχει σημασία - μέσα στην κυνικότητα και στην αδιάφορη καθημερινότητα του ενήλικα, που μοιραία όλοι μεταμορφωθήκαμε, διασώζεται και αχνοφέγγει ακόμα ό,τι καλό διαθέτουμε εντός μας.
Σε ένα μικρό χωριό του ορεινού Ρεθύμνου, τον Φουρφουρά, οι γιοί και οι κόρες των 560 μόλις κατοίκων του δέχτηκαν την ευεργεσία μιας αναπάντεχης τύχης. Χωρίς να το ξέρει, κάποιος βαριεστημένος δημόσιος υπάλληλος του υπουργείου Παιδείας σφράγισε πριν από λίγα χρόνια τον διορισμό στο χωρίο τους ενός τέτοιου ξεχωριστού δασκάλου, του Άγγελου Πατσιά.
Ο νεαρός δάσκαλος δεν είδε αυτόν τον διορισμό του στην άκρη του πουθενά σαν μια καταναγκαστική προσγείωση, σαν δυσάρεστο πάρεργο εν όψει μιας ευνοϊκότερης μετάθεσης ή σαν μια ευκαιρία για ατελείωτη ραστώνη.
Αντιθέτως! Διέθεσε και διαθέτει μέχρι σήμερα ό,τι φωτεινότερο κρύβει η ψυχή του. Μακριά από κάθε λογική κέρδους - βλέπε αντιπαροχή υπό την μορφή μισθού, προσωπικής προβολής και ό,τι παρόμοιο σκεφθεί ο κακοπροαίρετος νους μας - άνοιξε στους ολιγάριθμους μαθητές του την αυλαία ενός εντελώς καινούργιου κόσμου, χαρίζοντας τους την σπάνια ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
Στην άκρη το "εβδομαδιαίο πρόγραμμα"
Και τι δεν έκανε ο ευφάνταστος αυτός δάσκαλος! Και πρώτα από όλα έγκαιρα πήρε την ορθή και γενναία απόφαση να αποδράσει από τα ασφυκτικά όρια του γραφειοκρατικού «Εβδομαδιαίου Προγράμματος» που ορίζει το Υπουργείο Παιδείας. Στο δικό του σχολείο αποφάσισε πως κράτος και εξουσία θα είχαν οι ανάγκες και οι νόμοι της παιδικής ηλικίας και όχι το στενάχωρο πλαίσιο του νομοθέτη. Έβαλε τα τυχερά Φουρφουργιανάκια στις φτερούγες του και ξεκίνησαν όλοι μαζί την πτήση τους προς τον ευαίσθητο ουρανό της Φαντασίας – ή προς τον φανταστικό ουρανό της Ευαισθησίας, αν προτιμάτε.
Μέσα στα λίγα χρόνια που ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος στο 4θέσιο Δημοτικό σχολείο Φουρφουρά πραγματοποίησε ένα μικρό θαύμα.
Δεν στάθηκε στις ανεπάρκειες της ελληνικού κράτους, αγνόησε τις αβελτηρίες της δημόσιας παιδείας, υπερπήδησε κάθε βολική δικαιολογία προκειμένου να αρκεστεί στο νόμο της ήσσονος προσπάθειας. Οργάνωσε το παλιό σχολείο του χωριού, μεταμορφώνοντας το από ένα εγκαταλειμμένο οίκημα σε σχολείο του 21ου αιώνα. «Σχολείο της φύσης και των χρωμάτων» το ονόμασε και βάλθηκε να το φτιάξει.
Ζωγράφισε φωτεινούς και έγχρωμους τους τοίχους, πλούτισε την βιβλιοθήκη του, έφερε υπολογιστές. Μα πάνω από όλα αποφάσισε να μάθει στα παιδιά αληθινά "γράμματα", παναπεί να ξυπνήσει εντός τους τον αχόρταγο προσανατολισμό προς το Καλό και το Ωραίο.
Γι' αυτό και βάλθηκε να μάθει τα παιδιά να τραγουδούν, να νοιώθουν την ποίηση, να παίζουν θέατρο, να χορεύουν - μέχρι και "μάχη χορευτικών συγκροτημάτων" διοργάνωσε ο αθεόφοβος! Οργάνωσε τους μικρούς του μαθητές για καλλιεργούν μποστάνια και να φτιάξουν το δικό τους κοτέτσι. Κατόπιν τους έμαθε να πουλάνε την παραγωγή τους - αυγά, καρπούζια και λαχανικά - προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα για τα έξοδα του σχολείου. Κανονικό πρότυπο αυτοδιαχείρισης δηλαδή.
Διαβάζω στο Διαδίκτυο την άποψη του για την εκπαίδευση.
"Η εκπαίδευση", λέει ο Άγγελος Πατσιάς, "κρύβεται στα απλά πράγματα. Εγώ αυτό που έκανα είναι να πειραματίζομαι". Και συνεχίζει: "Δεν θέλει φόβο στον πειραματισμό και μάλλον αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πάντα όμως να έχουμε ως γνώμονα ότι τα παιδιά δεν θα ζημιωθούν από τους πειραματισμούς. Λάθη θα γίνουν, τα παιδιά δείχνουν κατανόηση. Ο δάσκαλος δεν είναι θεός. Είναι κάτι το οποίο κινείται ανάμεσά τους πολλές ώρες την ημέρα και ο ένας μαθαίνει από τον άλλο".
Τέλος, μεταξύ των πολλών άλλων, o Άγγελος Πατσιάς δημιούργησε, κλέβοντας ώρα από τον "εξωσχολικό" του χρόνο, μια διαδικτυακή εκπαιδευτική τηλεόραση για τα παιδιά. Την Φουρφουρά Web TV!
Φουρφουράς.tv 3ος Κύκλος
Η Φουρφουρά Web TV δεν είναι απλά μια ακόμη διαδικτυακή τηλεόραση ανάμεσα στις χιλιάδες που μπορεί να βρει κανείς σήμερα στο Ίντερνετ. Είναι κάτι πολύ περισσότερο: αποτελεί έναν δίαυλο επαφής και επικοινωνίας των παιδιών με την υπόλοιπη Κρήτη, με την Ελλάδα και – γιατί όχι; - με όλο τον κόσμο. Μέσα από αυτήν τα παιδιά αυτοσχεδιάζουν, δημιουργούν, αλλά επίσης λύνουν τις απορίες τους, μαθαίνουν εξ αποστάσεως… Πάνω από όλα τα παιδιά το διασκεδάζουν. Αρκεί να επισκεφτεί κανείς τον σχετικό διαδικτυακό τόπο – site επί το … ελληνικότερον - για να διαπιστώσει, ότι όσα γράφω είναι αλήθεια μέχρι κεραίας.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο κόσμος μας λειτουργεί με γνώμονα την ανισότηταµ στα όνειρα και τις προοπτικές των ανθρώπων καμιά δημοκρατία και δικαιοσύνη δεν λειτουργεί. Έχεις αναρωτηθεί, άραγε αναγνώστη μου, τι είδους ισονομία ορίζει ο Θεός, η Τύχη, το Κισμέτ, η φυσική επιλογή, το Κάρμα - ή έστω ό,τι πιστεύει ο καθένας - ανάμεσα στο παιδάκι που γεννιέται σε μια εύπορη αστική οικογένεια στα προάστια της Αθήνας και στα παιδιά ενός μεροκαματιάρη αγρότη ή κτηνοτρόφου σε κάποιο απομονωμένο χωρίο των συνόρων;
Τα παιδιά του Φουρφουρά γεννήθηκαν με τα σύνορα τους κατ’ αρχήν κλειστά στην αποδημία των ονείρων και της ίσης ευκαιρίας. Αναλογιστείτε τα δεδομένα και προβλέψτε τις δυνατότητες: ένα ορεινό χωριό 500 ανθρώπων που στην πλειονότητα είναι υπερήλικες χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, λασπόδρομοι, το Ρέθυμνο χιλιόμετρα μακριά και στη γλώσσα του χωρίου πολλές λέξεις, όπως "κινηματογράφος», «θέατρο», «συναυλία», «λεωφόρος» κ.ά., χωρίς αντίκρισμα. Τα παιδιά του Φουρφουρά έπρεπε να τρέξουν, αμέσως αφότου γεννήθηκαν, αν ήθελαν να «προλάβουν» τους συνομηλίκους τους των πόλεων. Βλέπεις οι τελευταίοι είχαν όλον τον χρόνο, πρώτα να μπουσουλήσουν, μετά να σηκωθούν στα δυο τους πόδια και να μάθουν με την ησυχία τους να περπατούν. Κι όμως η παρουσία ενός μόνου ανθρώπου, του δάσκαλου Άγγελου Πατσιά, έφτασε να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα των παιδιών, κατάφερε να ανοίξει ρωγμές στην απομόνωση τους και να εγγράψει οριστικά στην καρδιά τους στέρεες παρακαταθήκες για το μέλλον. Με άλλα λόγια, ο εμπνευσμένος δάσκαλος μπόρεσε να ακυρώσει τα βαρίδια της καταγωγής και να αποκαταστήσει μια κάποια πιο δίκαια κανοναρχία στην πτήση της ζωής τους.
Μα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Δεν ξέρω και εγώ στ’ αλήθεια, αναγνώστη μου. Ίσως να ματαιοπονώ γράφοντας τούτες τις σκέψεις, για να διεκδικήσω φρούδες απαντήσεις σε μάταιες απορίες. Φερ’ ειπείν σε τούτα τα χρόνια της δημόσιας ρητορείας και της ιδιωτικής ιστορίας, όπου όλα τριγύρω είναι «ωραία κιόλας ερείπια»2, τι μπορούμε να λογαριάσουμε για Πράξη; Κι ακόμη: ποια Πράξη, μέσα σε τούτο το ετοιμόρροπο σκηνικό μες στο οποίο περιφέρουμε κομπάρσο τη ζωή μας, μπορεί να σταθεί όρθια σαν αλεξικέραυνο;
Ζούμε στα χρόνια, που το τιποτένιο κάνει μεγάλο σαματά. "Πάμε ΠΟΥΘΕΝΑ, να δούμε ΚΑΝΕΝΑΝ για να πούμε ΤΙΠΟΤΑ", είναι το σλόγκαν της νέας εποχής. Η βιαστική πλειοψηφία, που ξεχαρμανιάζει μπροστά στους ήρωες της lifestyle υποκατάστατης πραγματικότητας, έχει τυφλά και κωφά τα αισθητήρια της για τέτοιες λογής Πράξεις, όπως τούτο το ευαίσθητο δασκαλίκι του νεαρού Άγγελου. Μοιάζει για αυτούς αποκοτιά, γραφικότητα, καπρίτσιο ή τέλος πάντων μια ασήμαντη και δυσδιάκριτη ψηφίδα στο οπτικό τους πεδίο. Στο βάθος ίσως και να την αγνοούν, επειδή γίνονται ενοχλητικοί όσοι επιμένουν ακόμα να θυμίζουν πως είμαστε φτιαγμένοι για να γίνουμε Άνθρωποι ...
Εκπληκτικέ Άγγελε Πατσιά, αν μπορούσε η φωνή μου να φτάσει μεμιάς από εδώ τον παγωμένο βορρά της Ελλάδας μέχρι τον Φουρφουρά της ορεινής Ρεθυμνίας, θα ήθελα να σου φωνάξω αληθινέ μου Δάσκαλε, για ό,τι κάνεις, τα λόγια του Ποιητή:
"Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο".
Υ.Γ1. Λίγους μήνες πριν πεθάνει ρώτησαν σε μια τηλεοπτική συνέντευξη τον Γιώργο Ζαμπέτα τι θυμάται από την ζωή του. Ο θυμόσοφος μάγκας, ρούφηξε το τσιγάρο του, ζύγισε το ζάρι της μνήμης και απάντησε στον έκπληκτο δημοσιογράφο: «Εξόν από την μάνα και τα παιδιά μας, τι νομίζεις ότι θα θυμόμαστε ρε; Κανά καλό δάσκαλο, την πρώτη γκομενίτσα και κανένα μερακλίδικο τραγούδι…».
Υ.Γ2. Ότι σταδιακά μεταλλασσόμαστε από οργανωμένη κοινωνία ανθρώπων σε ένα σαθρό, αλλοπρόσαλλο, ετοιμόρροπο και χωρίς ευδιάκριτο αξιακό σύστημα συνονθύλευμα τυχαίων συνοδοιπόρων, φαίνεται και από την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει η πλειοψηφία στους δασκάλους. «Τεμπέληδες που κάθονται τρεις μήνες το χρόνο», «δασκαλάκοι», «μίζεροι» και άλλα τέτοια παρόμοια συνηθίζουν για τους δασκάλους αρκετοί. Κάποιοι μάλιστα προχωρούν ακόμη παραπέρα: αποκαθηλώνουν τον δάσκαλο στα μάτια του μικρού παιδιού τους με την παραμικρή ευκαιρία. Διόλου δεν αντιλαμβάνονται το κακό που κάνουν στην αθώα παιδική ψυχή των σπλάγχνων τους (υπέρ των οποίων a propo ισχυρίζονται πως κόπτονται και πασχίζουν). Μιας και στο παιδί πρώτα οικοδομείς το εναλλακτικό και ύστερα γκρεμίζεις το υπάρχον. Τακτική μπουλντόζας και αντιπαροχής δεν χωράει στη ψυχή των παιδιών μας! Ψιλά γράμματα θα μου πεις αναγνώστη μου. Όμως, στις λεπτομέρειες παίζεται το παιχνίδι της ζωής…
Το πρώτο ολισθηρό βήμα για την αμορφωσιά και την απανθρωπιά της κοινωνίας - και ό,τι αυτές συνεπάγονται - είναι η αντιφατική στάση που τηρούμε έναντι των δασκάλων – και κατ’ επέκταση της Παιδείας. Από τη μια, τους εμπιστευόμαστε ό,τι πιο πολύτιμο, εύθραυστο και σπάνιο αξιωθήκαμε ποτέ να αποκτήσουμε: τη ψυχή των παιδιών μας. Επιπλέον, με κάθε ευκαιρία αναγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα του λειτουργήματος τους. Από την άλλη, παραμένουμε πεισματικά και εξαρχής προκατειλημμένοι και απαξιωτικοί μαζί τους. Σκεφθείτε μοναχά πόσες φορές έχετε ακούσει ή και ξεστομίσει την ατάκα "τι ξέρει τώρα ο δασκαλάκος;". Επιτρέψτε μου να πω – όχι ότι χρειάζονται αυτόκλητους υπερασπιστές οι δάσκαλοι - πως ενίοτε ξέρει πολλά περισσότερα από πολλούς τριγύρω μας που τους έχει αποχαυνώσει η lifestyle παρέλαση της τηλεόρασης.
Είναι σίγουρο πως δεν αξίζουν όλοι οι «δάσκαλοι» να λέγονται δάσκαλοι, όπως δεν αξίζει λ.χ. να λέγονται γιατροί όλοι οι "γιατροί", δικαστές όλοι οι "δικαστές" και εν τέλει όλοι οι «άνθρωποι» άνθρωποι. Χωρίς αμφιβολία στην εκπαιδευτική κοινότητα λαθροβιώνουν αρκετοί που δεν έχουν αντιληφθεί στο ελάχιστο πόσο σπουδαίος είναι ο ρόλος τους και ποια επίδραση μπορεί να έχει διαχρονικά η παρουσία τους στους ανθρώπους, την αγωγή των οποίων τους εμπιστεύονται οι γονείς και η κοινωνία. Ωστόσο, αναπόφευκτα παιδεία και σχολείο δεν έχουν νόημα χωρίς τον δάσκαλο, όπως δεν νοείται δικαιοσύνη και δικαστήριο χωρίς τον δικαστή ή υγεία και νοσοκομείο χωρίς τον γιατρό.
Μόνο αν η κοινωνία και οι εκάστοτε Εξουσίες αναγνωρίσουν με ολοφάνερο και ανυπόκριτο τρόπο την αξία του δασκάλου, υπάρχει ελπίδα η εκπαιδευτική κοινότητα να βρει το θάρρος και την αποφασιστικότητα να ξεφορτωθεί από τέτοιους λογής λαθρεπιβάτες. Εν τέλει χρειάζονται και κάποια υπομόχλιο συμπαράσταση οι δάσκαλοι για να εννοήσουν, να προστατέψουν και να αναδείξουν το κύρος της ευθύνης να είσαι δάσκαλος.
Οι δάσκαλοι – και ιδίως οι νέοι δάσκαλοι, τα είκοσι οχτώ χρονών αγόρια και κορίτσια που βλέπω περιτριγυρισμένα από τα πολύβουα μελίσσια των παιδίων στις αυλές των δημοτικών σχολείων - πρέπει να πάψουν να ακροβατούν στο τεντωμένο σκοινί μιας τέτοιας αντίφασης: από τη μια λειτουργοί, από την άλλη απαξιωμένοι από την κοινωνία και νεόπτωχοι με 900 ευρώ μισθό από το Κράτος. Γιατί αν "όλα έχουν παιχτεί, προτού γίνουμε δώδεκα χρονών", όπως σοφά διαισθάνθηκε ο Γάλλος ποιητής Charles Péguy, τότε ο δάσκαλος είναι κάτι περισσότερο από αυτό για το οποίο τον προορίζει η προκρούστεια γραφειοκρατική αντίληψη του Υπουργείου Παιδείας. Είναι τυχαίο που ο Πλάτωνας στην Ιδανική Πολιτεία του ιεράρχησε πρώτο τον Δάσκαλο στην κορυφή της κοινωνίας;
Υ.Γ3. Θερμή παράκληση να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Φουρφούρα Web TV (http://fourfourastv.blogspot.com). Προσπαθήστε να στείλετε με κάθε τρόπο (e-mail στη διεύθυνση του angelpats@gmail.com, συγχαρητήρια επιστολή στο σχολείο του χωριού κλπ) σ' αυτόν τον άνθρωπο ένα μήνυμα συμπαράστασης, ένα μικρό μπράβο, μια ευχή. Το αξίζει! Ο ίδιος - σεμνός καθώς φαίνεται - δεν επιδίωξε ποτέ του την προβολή. Ωστόσο, την αξίζει όσο κανείς άλλος! Ιδίως αυτές τις στιγμές όπου η κατήφεια και η απαισιοδοξία που γέννησε η οικονομική κρίση σκιάζουν το μικρό του άστρο στον ουρανό μας.
*To κείμενο είναι του καρδιολόγου Νικήτα Κακκαβά και δημοσιεύτηκε στο blog Σχολιαστής
Εύχομαι αυτός ο Δάσκαλος να αποτελέσει έμπνευση για όλους!
-
Χαρά μεγάλη!
Ευχαριστώ :)
-
Σας παραθέτω κάτι που πολύ με συγκίνησε και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.
Το θαύμα του 4θέσιου δημοτικού στον Φουρφουρά Ρεθύμνου
Από NEWS 247 | News247.gr – Τρι, 13 Δεκ 2011
Το θαύμα του 4θέσιου δημοτικού στον Φουρφουρά Ρεθύμνου
"Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει το μέλλον."
Graham Green, Βρετανός συγγραφέας
"Όποιος μεγάλωσε στη φυλακή, τη φυλακή θυμάται. Όποιος μεγάλωσε στο παλάτι, το παλάτι θυμάται.
Ινδική παροιμία
Σε κάθε σχολείο ανάμεσα στους δέκα-είκοσι δασκάλους υπάρχει και ένας που ξεχωρίζει. Ένας δάσκαλος που τον θυμόμαστε για χρόνια μετά, μέχρι τα γεράματα μας, με αγάπη και αληθινή συγκίνηση. Ένας δάσκαλος που κατάφερε να τρυπώσει στο άβατο της παιδικής μας ψυχής και έφερε ένα εντελώς νέο φως. Και χάρη σ' αυτό το "Δεύτε λάβετε φως" - φως μικρού κεριού ή ολόλαμπρου ήλιου δεν έχει σημασία - μέσα στην κυνικότητα και στην αδιάφορη καθημερινότητα του ενήλικα, που μοιραία όλοι μεταμορφωθήκαμε, διασώζεται και αχνοφέγγει ακόμα ό,τι καλό διαθέτουμε εντός μας.
Σε ένα μικρό χωριό του ορεινού Ρεθύμνου, τον Φουρφουρά, οι γιοί και οι κόρες των 560 μόλις κατοίκων του δέχτηκαν την ευεργεσία μιας αναπάντεχης τύχης. Χωρίς να το ξέρει, κάποιος βαριεστημένος δημόσιος υπάλληλος του υπουργείου Παιδείας σφράγισε πριν από λίγα χρόνια τον διορισμό στο χωρίο τους ενός τέτοιου ξεχωριστού δασκάλου, του Άγγελου Πατσιά.
Ο νεαρός δάσκαλος δεν είδε αυτόν τον διορισμό του στην άκρη του πουθενά σαν μια καταναγκαστική προσγείωση, σαν δυσάρεστο πάρεργο εν όψει μιας ευνοϊκότερης μετάθεσης ή σαν μια ευκαιρία για ατελείωτη ραστώνη.
Αντιθέτως! Διέθεσε και διαθέτει μέχρι σήμερα ό,τι φωτεινότερο κρύβει η ψυχή του. Μακριά από κάθε λογική κέρδους - βλέπε αντιπαροχή υπό την μορφή μισθού, προσωπικής προβολής και ό,τι παρόμοιο σκεφθεί ο κακοπροαίρετος νους μας - άνοιξε στους ολιγάριθμους μαθητές του την αυλαία ενός εντελώς καινούργιου κόσμου, χαρίζοντας τους την σπάνια ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
Στην άκρη το "εβδομαδιαίο πρόγραμμα"
Και τι δεν έκανε ο ευφάνταστος αυτός δάσκαλος! Και πρώτα από όλα έγκαιρα πήρε την ορθή και γενναία απόφαση να αποδράσει από τα ασφυκτικά όρια του γραφειοκρατικού «Εβδομαδιαίου Προγράμματος» που ορίζει το Υπουργείο Παιδείας. Στο δικό του σχολείο αποφάσισε πως κράτος και εξουσία θα είχαν οι ανάγκες και οι νόμοι της παιδικής ηλικίας και όχι το στενάχωρο πλαίσιο του νομοθέτη. Έβαλε τα τυχερά Φουρφουργιανάκια στις φτερούγες του και ξεκίνησαν όλοι μαζί την πτήση τους προς τον ευαίσθητο ουρανό της Φαντασίας – ή προς τον φανταστικό ουρανό της Ευαισθησίας, αν προτιμάτε.
Μέσα στα λίγα χρόνια που ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος στο 4θέσιο Δημοτικό σχολείο Φουρφουρά πραγματοποίησε ένα μικρό θαύμα.
Δεν στάθηκε στις ανεπάρκειες της ελληνικού κράτους, αγνόησε τις αβελτηρίες της δημόσιας παιδείας, υπερπήδησε κάθε βολική δικαιολογία προκειμένου να αρκεστεί στο νόμο της ήσσονος προσπάθειας. Οργάνωσε το παλιό σχολείο του χωριού, μεταμορφώνοντας το από ένα εγκαταλειμμένο οίκημα σε σχολείο του 21ου αιώνα. «Σχολείο της φύσης και των χρωμάτων» το ονόμασε και βάλθηκε να το φτιάξει.
Ζωγράφισε φωτεινούς και έγχρωμους τους τοίχους, πλούτισε την βιβλιοθήκη του, έφερε υπολογιστές. Μα πάνω από όλα αποφάσισε να μάθει στα παιδιά αληθινά "γράμματα", παναπεί να ξυπνήσει εντός τους τον αχόρταγο προσανατολισμό προς το Καλό και το Ωραίο.
Γι' αυτό και βάλθηκε να μάθει τα παιδιά να τραγουδούν, να νοιώθουν την ποίηση, να παίζουν θέατρο, να χορεύουν - μέχρι και "μάχη χορευτικών συγκροτημάτων" διοργάνωσε ο αθεόφοβος! Οργάνωσε τους μικρούς του μαθητές για καλλιεργούν μποστάνια και να φτιάξουν το δικό τους κοτέτσι. Κατόπιν τους έμαθε να πουλάνε την παραγωγή τους - αυγά, καρπούζια και λαχανικά - προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα για τα έξοδα του σχολείου. Κανονικό πρότυπο αυτοδιαχείρισης δηλαδή.
Διαβάζω στο Διαδίκτυο την άποψη του για την εκπαίδευση.
"Η εκπαίδευση", λέει ο Άγγελος Πατσιάς, "κρύβεται στα απλά πράγματα. Εγώ αυτό που έκανα είναι να πειραματίζομαι". Και συνεχίζει: "Δεν θέλει φόβο στον πειραματισμό και μάλλον αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πάντα όμως να έχουμε ως γνώμονα ότι τα παιδιά δεν θα ζημιωθούν από τους πειραματισμούς. Λάθη θα γίνουν, τα παιδιά δείχνουν κατανόηση. Ο δάσκαλος δεν είναι θεός. Είναι κάτι το οποίο κινείται ανάμεσά τους πολλές ώρες την ημέρα και ο ένας μαθαίνει από τον άλλο".
Τέλος, μεταξύ των πολλών άλλων, o Άγγελος Πατσιάς δημιούργησε, κλέβοντας ώρα από τον "εξωσχολικό" του χρόνο, μια διαδικτυακή εκπαιδευτική τηλεόραση για τα παιδιά. Την Φουρφουρά Web TV!
Φουρφουράς.tv 3ος Κύκλος
Η Φουρφουρά Web TV δεν είναι απλά μια ακόμη διαδικτυακή τηλεόραση ανάμεσα στις χιλιάδες που μπορεί να βρει κανείς σήμερα στο Ίντερνετ. Είναι κάτι πολύ περισσότερο: αποτελεί έναν δίαυλο επαφής και επικοινωνίας των παιδιών με την υπόλοιπη Κρήτη, με την Ελλάδα και – γιατί όχι; - με όλο τον κόσμο. Μέσα από αυτήν τα παιδιά αυτοσχεδιάζουν, δημιουργούν, αλλά επίσης λύνουν τις απορίες τους, μαθαίνουν εξ αποστάσεως… Πάνω από όλα τα παιδιά το διασκεδάζουν. Αρκεί να επισκεφτεί κανείς τον σχετικό διαδικτυακό τόπο – site επί το … ελληνικότερον - για να διαπιστώσει, ότι όσα γράφω είναι αλήθεια μέχρι κεραίας.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο κόσμος μας λειτουργεί με γνώμονα την ανισότηταµ στα όνειρα και τις προοπτικές των ανθρώπων καμιά δημοκρατία και δικαιοσύνη δεν λειτουργεί. Έχεις αναρωτηθεί, άραγε αναγνώστη μου, τι είδους ισονομία ορίζει ο Θεός, η Τύχη, το Κισμέτ, η φυσική επιλογή, το Κάρμα - ή έστω ό,τι πιστεύει ο καθένας - ανάμεσα στο παιδάκι που γεννιέται σε μια εύπορη αστική οικογένεια στα προάστια της Αθήνας και στα παιδιά ενός μεροκαματιάρη αγρότη ή κτηνοτρόφου σε κάποιο απομονωμένο χωρίο των συνόρων;
Τα παιδιά του Φουρφουρά γεννήθηκαν με τα σύνορα τους κατ’ αρχήν κλειστά στην αποδημία των ονείρων και της ίσης ευκαιρίας. Αναλογιστείτε τα δεδομένα και προβλέψτε τις δυνατότητες: ένα ορεινό χωριό 500 ανθρώπων που στην πλειονότητα είναι υπερήλικες χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, λασπόδρομοι, το Ρέθυμνο χιλιόμετρα μακριά και στη γλώσσα του χωρίου πολλές λέξεις, όπως "κινηματογράφος», «θέατρο», «συναυλία», «λεωφόρος» κ.ά., χωρίς αντίκρισμα. Τα παιδιά του Φουρφουρά έπρεπε να τρέξουν, αμέσως αφότου γεννήθηκαν, αν ήθελαν να «προλάβουν» τους συνομηλίκους τους των πόλεων. Βλέπεις οι τελευταίοι είχαν όλον τον χρόνο, πρώτα να μπουσουλήσουν, μετά να σηκωθούν στα δυο τους πόδια και να μάθουν με την ησυχία τους να περπατούν. Κι όμως η παρουσία ενός μόνου ανθρώπου, του δάσκαλου Άγγελου Πατσιά, έφτασε να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα των παιδιών, κατάφερε να ανοίξει ρωγμές στην απομόνωση τους και να εγγράψει οριστικά στην καρδιά τους στέρεες παρακαταθήκες για το μέλλον. Με άλλα λόγια, ο εμπνευσμένος δάσκαλος μπόρεσε να ακυρώσει τα βαρίδια της καταγωγής και να αποκαταστήσει μια κάποια πιο δίκαια κανοναρχία στην πτήση της ζωής τους.
Μα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Δεν ξέρω και εγώ στ’ αλήθεια, αναγνώστη μου. Ίσως να ματαιοπονώ γράφοντας τούτες τις σκέψεις, για να διεκδικήσω φρούδες απαντήσεις σε μάταιες απορίες. Φερ’ ειπείν σε τούτα τα χρόνια της δημόσιας ρητορείας και της ιδιωτικής ιστορίας, όπου όλα τριγύρω είναι «ωραία κιόλας ερείπια»2, τι μπορούμε να λογαριάσουμε για Πράξη; Κι ακόμη: ποια Πράξη, μέσα σε τούτο το ετοιμόρροπο σκηνικό μες στο οποίο περιφέρουμε κομπάρσο τη ζωή μας, μπορεί να σταθεί όρθια σαν αλεξικέραυνο;
Ζούμε στα χρόνια, που το τιποτένιο κάνει μεγάλο σαματά. "Πάμε ΠΟΥΘΕΝΑ, να δούμε ΚΑΝΕΝΑΝ για να πούμε ΤΙΠΟΤΑ", είναι το σλόγκαν της νέας εποχής. Η βιαστική πλειοψηφία, που ξεχαρμανιάζει μπροστά στους ήρωες της lifestyle υποκατάστατης πραγματικότητας, έχει τυφλά και κωφά τα αισθητήρια της για τέτοιες λογής Πράξεις, όπως τούτο το ευαίσθητο δασκαλίκι του νεαρού Άγγελου. Μοιάζει για αυτούς αποκοτιά, γραφικότητα, καπρίτσιο ή τέλος πάντων μια ασήμαντη και δυσδιάκριτη ψηφίδα στο οπτικό τους πεδίο. Στο βάθος ίσως και να την αγνοούν, επειδή γίνονται ενοχλητικοί όσοι επιμένουν ακόμα να θυμίζουν πως είμαστε φτιαγμένοι για να γίνουμε Άνθρωποι ...
Εκπληκτικέ Άγγελε Πατσιά, αν μπορούσε η φωνή μου να φτάσει μεμιάς από εδώ τον παγωμένο βορρά της Ελλάδας μέχρι τον Φουρφουρά της ορεινής Ρεθυμνίας, θα ήθελα να σου φωνάξω αληθινέ μου Δάσκαλε, για ό,τι κάνεις, τα λόγια του Ποιητή:
"Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο".
Υ.Γ1. Λίγους μήνες πριν πεθάνει ρώτησαν σε μια τηλεοπτική συνέντευξη τον Γιώργο Ζαμπέτα τι θυμάται από την ζωή του. Ο θυμόσοφος μάγκας, ρούφηξε το τσιγάρο του, ζύγισε το ζάρι της μνήμης και απάντησε στον έκπληκτο δημοσιογράφο: «Εξόν από την μάνα και τα παιδιά μας, τι νομίζεις ότι θα θυμόμαστε ρε; Κανά καλό δάσκαλο, την πρώτη γκομενίτσα και κανένα μερακλίδικο τραγούδι…».
Υ.Γ2. Ότι σταδιακά μεταλλασσόμαστε από οργανωμένη κοινωνία ανθρώπων σε ένα σαθρό, αλλοπρόσαλλο, ετοιμόρροπο και χωρίς ευδιάκριτο αξιακό σύστημα συνονθύλευμα τυχαίων συνοδοιπόρων, φαίνεται και από την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει η πλειοψηφία στους δασκάλους. «Τεμπέληδες που κάθονται τρεις μήνες το χρόνο», «δασκαλάκοι», «μίζεροι» και άλλα τέτοια παρόμοια συνηθίζουν για τους δασκάλους αρκετοί. Κάποιοι μάλιστα προχωρούν ακόμη παραπέρα: αποκαθηλώνουν τον δάσκαλο στα μάτια του μικρού παιδιού τους με την παραμικρή ευκαιρία. Διόλου δεν αντιλαμβάνονται το κακό που κάνουν στην αθώα παιδική ψυχή των σπλάγχνων τους (υπέρ των οποίων a propo ισχυρίζονται πως κόπτονται και πασχίζουν). Μιας και στο παιδί πρώτα οικοδομείς το εναλλακτικό και ύστερα γκρεμίζεις το υπάρχον. Τακτική μπουλντόζας και αντιπαροχής δεν χωράει στη ψυχή των παιδιών μας! Ψιλά γράμματα θα μου πεις αναγνώστη μου. Όμως, στις λεπτομέρειες παίζεται το παιχνίδι της ζωής…
Το πρώτο ολισθηρό βήμα για την αμορφωσιά και την απανθρωπιά της κοινωνίας - και ό,τι αυτές συνεπάγονται - είναι η αντιφατική στάση που τηρούμε έναντι των δασκάλων – και κατ’ επέκταση της Παιδείας. Από τη μια, τους εμπιστευόμαστε ό,τι πιο πολύτιμο, εύθραυστο και σπάνιο αξιωθήκαμε ποτέ να αποκτήσουμε: τη ψυχή των παιδιών μας. Επιπλέον, με κάθε ευκαιρία αναγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα του λειτουργήματος τους. Από την άλλη, παραμένουμε πεισματικά και εξαρχής προκατειλημμένοι και απαξιωτικοί μαζί τους. Σκεφθείτε μοναχά πόσες φορές έχετε ακούσει ή και ξεστομίσει την ατάκα "τι ξέρει τώρα ο δασκαλάκος;". Επιτρέψτε μου να πω – όχι ότι χρειάζονται αυτόκλητους υπερασπιστές οι δάσκαλοι - πως ενίοτε ξέρει πολλά περισσότερα από πολλούς τριγύρω μας που τους έχει αποχαυνώσει η lifestyle παρέλαση της τηλεόρασης.
Είναι σίγουρο πως δεν αξίζουν όλοι οι «δάσκαλοι» να λέγονται δάσκαλοι, όπως δεν αξίζει λ.χ. να λέγονται γιατροί όλοι οι "γιατροί", δικαστές όλοι οι "δικαστές" και εν τέλει όλοι οι «άνθρωποι» άνθρωποι. Χωρίς αμφιβολία στην εκπαιδευτική κοινότητα λαθροβιώνουν αρκετοί που δεν έχουν αντιληφθεί στο ελάχιστο πόσο σπουδαίος είναι ο ρόλος τους και ποια επίδραση μπορεί να έχει διαχρονικά η παρουσία τους στους ανθρώπους, την αγωγή των οποίων τους εμπιστεύονται οι γονείς και η κοινωνία. Ωστόσο, αναπόφευκτα παιδεία και σχολείο δεν έχουν νόημα χωρίς τον δάσκαλο, όπως δεν νοείται δικαιοσύνη και δικαστήριο χωρίς τον δικαστή ή υγεία και νοσοκομείο χωρίς τον γιατρό.
Μόνο αν η κοινωνία και οι εκάστοτε Εξουσίες αναγνωρίσουν με ολοφάνερο και ανυπόκριτο τρόπο την αξία του δασκάλου, υπάρχει ελπίδα η εκπαιδευτική κοινότητα να βρει το θάρρος και την αποφασιστικότητα να ξεφορτωθεί από τέτοιους λογής λαθρεπιβάτες. Εν τέλει χρειάζονται και κάποια υπομόχλιο συμπαράσταση οι δάσκαλοι για να εννοήσουν, να προστατέψουν και να αναδείξουν το κύρος της ευθύνης να είσαι δάσκαλος.
Οι δάσκαλοι – και ιδίως οι νέοι δάσκαλοι, τα είκοσι οχτώ χρονών αγόρια και κορίτσια που βλέπω περιτριγυρισμένα από τα πολύβουα μελίσσια των παιδίων στις αυλές των δημοτικών σχολείων - πρέπει να πάψουν να ακροβατούν στο τεντωμένο σκοινί μιας τέτοιας αντίφασης: από τη μια λειτουργοί, από την άλλη απαξιωμένοι από την κοινωνία και νεόπτωχοι με 900 ευρώ μισθό από το Κράτος. Γιατί αν "όλα έχουν παιχτεί, προτού γίνουμε δώδεκα χρονών", όπως σοφά διαισθάνθηκε ο Γάλλος ποιητής Charles Péguy, τότε ο δάσκαλος είναι κάτι περισσότερο από αυτό για το οποίο τον προορίζει η προκρούστεια γραφειοκρατική αντίληψη του Υπουργείου Παιδείας. Είναι τυχαίο που ο Πλάτωνας στην Ιδανική Πολιτεία του ιεράρχησε πρώτο τον Δάσκαλο στην κορυφή της κοινωνίας;
Υ.Γ3. Θερμή παράκληση να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Φουρφούρα Web TV (http://fourfourastv.blogspot.com). Προσπαθήστε να στείλετε με κάθε τρόπο (e-mail στη διεύθυνση του angelpats@gmail.com, συγχαρητήρια επιστολή στο σχολείο του χωριού κλπ) σ' αυτόν τον άνθρωπο ένα μήνυμα συμπαράστασης, ένα μικρό μπράβο, μια ευχή. Το αξίζει! Ο ίδιος - σεμνός καθώς φαίνεται - δεν επιδίωξε ποτέ του την προβολή. Ωστόσο, την αξίζει όσο κανείς άλλος! Ιδίως αυτές τις στιγμές όπου η κατήφεια και η απαισιοδοξία που γέννησε η οικονομική κρίση σκιάζουν το μικρό του άστρο στον ουρανό μας.
*To κείμενο είναι του καρδιολόγου Νικήτα Κακκαβά και δημοσιεύτηκε στο blog Σχολιαστής
Εύχομαι αυτός ο Δάσκαλος να αποτελέσει έμπνευση για όλους!
ήμουν 'ετοιμη να το παραθέσω απόψε. με πρόλαβες
πραγματικα απίστευτα συγκηνητικο. χιλια μπράβο σε αυτον τον δάσκαλο.
-
:) Ενα πραγματικό φως στο σκοτάδι της εποχής μας!!!
-
Αυτό το παράδειγμα θα έπρεπε να αποτελεί τον κανόνα στα σχολεία μας....
και να μην αντιμετωπίζεται ως ευχάριστη έκπληξη..
αλλά τι λέω τώρα εγώ ???
-
Όπως όλοι οι κλάδοι στην χώρα μας και ο κλάδος των εκπαιδευτικών εκφράζει μια νοοτροπία ή έναν πολιτισμό που δεν είναι και στην ακμή του τα τελευταία χρόνια.
Οι εκπαιδευτικοί μας, συγκρινόμενοι με όλους τους υπόλοιπους κλάδους, έχουν αρκετή ποιότητα και υπάρχουν πολλοί στα σχολεία μας που μάχονται σε αντίξοες συνθήκες με σχετικά καλά αποτελέσματα. Πολλές φορές τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο καλά σε σχέση με το επιθυμητό και ιδανικό στόχο που θέτουμε στον εαυτό μας, αλλά είμαι σίγουρος πως πάρα πολλοί δίνουν την μάχη, ανάλογα φυσικά με τις δυνατότητες τους και την περισσότερο ή λιγότερο άρτια εκπαίδευσή τους...
Επιμένω πως ο κλάδος μας χρειάζεται μια νέα ανάταση και αυτοπεποίθηση. Να ξεπεράσουμε κάποια ενοχικά σύνδρομα και επίπλαστες ανασφάλειες και να βγούμε δημιουργικά μπροστά...
Εμένα με εντυπωσίασε πολύ το άρθρο του καρδιολόγου Νικήτα Κακκαβά... Σε καιρούς που απαξιώνεται συνεχώς ο ρόλος του δημόσιου εκπαιδευτικού χρειαζόμαστε τέτοια άρθρα για να αντλούμε δύναμη και κουράγιο...
-
Εγώ έχω καταλήξει πως για να γίνεις σωστός δάσκαλος (αν και δεν είμαι δάσκαλος - Πληροφορικός είμαι αλλά στο Δημοτικό όλοι δάσκαλοι είμαστε) χρειάζονται μόνο δύο πράγματα:
- Να αγαπάς τα παιδιά - Να τους συμπεριφέρεσαι όπως θα ήθελες να συμπεριφέρονται και στα παιδιά σου.
- Να μπορείς να ξεχνάς όποτε πρέπει την ύλη και να συτοσχεδιάζεις στη διδασκαλία.
-
ΟΙ ΝΕΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΠΑΤΣΙΑ!
Σεπτέμβριος 21, 2015
Είχαμε γράψει πριν λίγες ημέρες ότι ο Άγγελος Πατσιάς, ο δάσκαλος που άφησε το στίγμα του στο Δημοτικό Σχολείο του Φουρφουρά Αμαρίου, βρίσκεται εκτός δημόσιου σχολείου, καθώς έχει άδεια άνευ αποδοχών.
Έτσι, με χαρά πληροφορηθήκαμε τις νέες του δραστηριότητες στη Θεσσαλονίκη, όπως αυτός τις ανέβασε στην σελίδα του.
Γράφει λοιπόν ο Άγγελος:
Εργαστήρια alpha labs σε συνεργασία µε την A2K στο Σχολειό της Φύσης!
“μαθαίνω πώς να μαθαίνω…”
Σκεφτείτε τα Μαθηματικά να τρώγονται ή να κρύβονται μέσα στην αρχιτεκτονική μεγαλόπρεπων κτιρίων. Τις Φυσικές Επιστήμες να ανακαλύπτονται μέσα από πειράματα που μοιάζουν μαγικά και τη Γλώσσα να παρουσιάζεται μέσα από δημοσιογραφικά ρεπορτάζ. Την Ιστορία να ξαναζωντανεύει μέσα από αρχαία μυστήρια και ρομποτικές μηχανές φτιαγμένες από lego και οι χάρτες της Γεωγραφίας να χαράζονται μέσα από φανταστικές περιπέτειες.
Στα Alpha labs δεν “μαθαίνουμε” αλλά δείχνουμε τα “εργαλεία” (τεχνολογίες και υλικά καθημερινής χρήσης) και παρακινούμε τα παιδιά, να πιστέψουν στον εαυτό τους και να απελευθερώσουν τον δημιουργό μέσα τους, παίζοντας, εξερευνώντας, αλλά και λύνοντας πολύ πραγματικές προκλήσεις του κόσμου μας, για τώρα και για το μέλλον.
Και αν τελικά το παιδί σας έλεγε, ότι γνωρίζει τον τρόπο να καθαρίσει το βρώμικο νερό με καθημερινά υλικά, ότι βρήκε τη λύση για να έχουν πρόσβαση σε ενέργεια όλοι οι κάτοικοι της γης, ή ότι έχει προγραμματίσει όλα τα βήματα για να στείλει μια αποστολή ανθρώπων στον Άρη, δεν θα μένατε απλά στη φράση “…παιδί είναι και έχει ζωηρή φαντασία”.
Στα εργαστήρια δημιουργίας Alpha labs, πιστεύουμε ότι αυτή η “φαντασία”, μπορεί να γίνει πραγματικότητα γιατί τα παιδιά είναι οι μόνοι στον πλανήτη που μπορούν να αποτελέσουν την πηγή πραγματικής καινοτομίας που όλοι χρειαζόμαστε.
Έτσι το παιδί θα “μάθει πως να μαθαίνει” γιατί πολύ απλά, έχει μια πολύτιμη καθαρή “πρώτη” ματιά, που εμείς την ονομάζουμε “Άλφα”.
~ Πρόγραμμα ~
17:00- 18:10 για τα παιδιά της Α – Β
18:20- 19:30 για τα παιδιά της Γ – Δ
19:40- 20:50 για τα παιδιά της Ε - Στ
Τα Εργαστήρια θα γίνονται στο Σχολειό της Φύσης στον Τρίλοφο κάθε Τρίτη και Πέμπτη. Ο αριθμός των παιδιών του κάθε τμήματος δεν γίνεται να είναι μικρότερος από 4 και μεγαλύτερος από 20. Συνδρομή 50 ευρώ το μήνα. Για περισσότερες πληροφορίες και δήλωση συμμετοχών, επικοινωνήστε στο τηλέφωνο: 2392064370.
Υπεύθυνος:
Άγγελος Πατσιάς | εκπαιδευτικός
-
Τι εγινε ρε παιδια τωρα δε συγκινηθηκε κανενας τωρα απο το τυπακι?
μονο τα αυγα, το φυτεμα λαχανικων και οι μπαλες αντι για καρεκλες σας συγκινουσαν?
συγκινηθηκα βρε
-
Τι εγινε ρε παιδια τωρα δε συγκινηθηκε κανενας τωρα απο το τυπακι?
μονο τα αυγα, το φυτεμα λαχανικων και οι μπαλες αντι για καρεκλες σας συγκινουσαν?
συγκινηθηκα βρε
Τωρα θα κανει συγκομιδη ο ανθρωπος.Αντε καλοφαγωτα!!!
-
μηπως να ερθει λιγο στο σχολειο μου λιγο ο ανθρωπος να ισιωσει?
Μιας και ο ησυχος μαθητης ειναι ο μαθητης που ξενυχτισε και χρησιμοποιει τα βιβλια για μαξιλαρι? :o
-
Τι έγινε ο δάσκαλος που θα άλλαζε τον κόσμο; Το γύρισε στην... επιχειρηματικότητα; ;)
-
Στην άδεια άνευ αποδοχών επιτρέπεται άλλη εργασία με αποδοχές;
-
Υποθέτω ότι θα ζήτησε άδεια άσκησης ιδιωτικού έργου.Πρώτα θα άλλαζε η οικονομική του κατάσταση και μετά ο κόσμος.
-
Αποδεικνυεται οτι ο δασκαλος ηταν σαρξ εκ της σαρκος ολων αυτων που τον προεβαλλαν χρησιμοποιωντας τον για να πετυχουν συγκεκριμενο στοχο: να απαξιωσουν ολο το δημοσιο εκπαιδευτικο συστημα με εντεχνο τροπο, παρουσιαζοντας ως μοναδικο ενα συγκεκριμενο παραδειγμα και ταυτοχρονα εξυμνωντας την ατομικη πρωτοβουλια και την καινοτομια με το κλασικο φιλελευθερο υπονοουμενο οτι δεν υπαρχουν κοινωνιες η κρατικες δομες, αλλα ατομα. Ο ανθρωπος αυτος τελικα χρησιμοποιησε το δημοσιο για να φτιαξει το ονομα του, χρησιμοποιει την ομπρελα της αδειας ανευ αποδοχων και το ριχνει στο επιχειρειν. Μια χαρα παραδειγμα κρατικοδιαιτου επιχειρηματια που χορευει στα συντριμμια του δημοσιου. Οπως ακριβως αυτοι που τον διαφημιζαν.
-
μακαρι να μην εχει καποιο οικογενειακο προβλημα και να χρειαστηκε να μεταβει στη Θεσσαλονικη
απο κει και περα με συγχωρειτε που θα δηλωσω οτι ολο αυτο το ted ex εγχειρημα ποτε δε με συγκινησε
τι να τα κανω τα λαχανα να παρει η ευχη αν το παιδι αντι για βασιλης γραφει βακικος? θα του σωσουν τη ζωη τα λαχανα? και αντε τα αυγα και τα λαχανα μπορει να ταισουν κανα 2 οικογενειες στην κρητη
το /τα παιδι/ παιδακια που ΕΧΟΥΝ δυνατοτητες να ΞΕΦΥΓΟΥΝ απο το χωριο εκει, γιατι τους στερεις τη δυνατοτητα να παρουν περισσοτερες γνωσεις οσον αφορα την υλη? ολοι ξερουμε ποσο χαλια ειναι το συστημα αλλα ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ εντος αυτου να σωσουμε ΟΤΙ ΣΩΖΕΤΑΙ. ξερω κι εγω να κανω μαθημα χωρις βιβλια στην εξοχη και να φυτευω μαρουλια...
ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΡΕ ΜΑΓΚΑ ΑΥΡΙΟ ΜΕΘΑΥΡΙΟ χωρις να ξερει τα ΒΑΣΙΚΑ στο δημοτικο?
ΠΑΡΑΝΟΙΑ
-
Δε βλέπω κάτι μεμπτό σε όλο αυτό, ο άνθρωπος έχει κάποιες γνώσεις, ξέρει να τις μεταδίδει με ευχάριστο τρόπο στους μαθητές και επίσης ξέρει πολύ καλά και έξυπνα να πλασάρει και να πουλά και τον εαυτό του. Πάνω σε αυτό θα διαφωνήσω λοιπόν με τον φίλο που τον παρουσίαζε ως τον σεμνό και ντροπαλό που έχει ανάγκη τα μηνύματα συμπαράστασής μας. Ο άνθρωπος είδε πως αυτό που έκανε πουλάει και αποφάσισε να το πουλήσει. Το αν έκανε καλά ή όχι δεν είναι δική μας δουλειά να το κρίνουμε από τη στιγμή που πήρε άδεια ανευ αποδοχών. Αν κάποιος καθηγητής λοιπόν παραιτηθεί από το δημόσιο και ανοίξει φροντιστήριο θα πει κανείς τίποτα; Με γεια του με χαρά του.
Τέλος διαφωνώ με τον χρήστη lazaros. Στο δημοτικό οι μαθητές δεν προετοιμάζονται για πανελλήνιες, καλά έκανε και τους άμαθε όσα τους έμαθε. Ήταν χρήσιμα, ευχάριστα και δημιουργικά. Μακάρι οι δάσκαλοι να τους μάθαιναν τα μισά από όσα φαίνεται ότι τους έμαθε αυτός.
Τέλος ας τον πλήρωνε καλύτερα το ελληνικό κράτος ώστε να συνεχίσει να υπηρετεί το δημόσιο σχολείο, είναι δικαίωμά του αν δεν είναι ευχαριστημένος από τις αποδοχές του να ιδιωτεύσει.
-
εγω αν ημουν γονιος και σε τεστ το παιδι μου εγραφε 9 συν 2 ισον 12 , το ονομα του αντι για βασιλης βακοκος και συ εκανες χειροτεχνιες και φυτευες μαρουλια ενω εκανες το 1/3 της υλης θα σε εβρισκα εξω απ το σχολειο και θα σε τραμπουκιζα
-
Πρώτα από όλα το ότι φύτευε λάχανα δε σημαίνει πως παραμελούσε τα μαθηματικά ή τη γλώσσα. Αν το έκανε μαζί σου. Από την άλλη το ενδεχόμενο το παιδί σου να ήταν στόκος δε σου περνά από το μυαλό;
-
Στα λογια μου εισαι Λαζαρε με το tedx. Και γι' αυτο ακριβως ειχε τοση διαφημιση: ειναι η νοοτροπια της προβολης της ατομικης φιγουρατζιδικης πρωτοβουλιας μεσα α' ενα συστημα που καταρρεει, για να φανει οτι ειναι ευθυνη των αλλων που δεν ειναι κι οι ιδιοι καινοτομοι και δεν εχουν καλυτερη λυση, για να δουλεψουμε ολοι να βελτιωθει το συστημα, ουτε κουβεντα.
Κατα τ' αλλα ομως εχω σοβαρες αμφιβολιες για το αν αυτα που εκανε ηταν τοσο διαφορετικα απο οσα κανουν αλλα ολογοθεσια σχολεια. Ο τυπος ειχε τις ιδανικες συνθηκες να δουλεψει με λιγα παιδια και να κανει βιωματικη μαθηση και δεν εχω λογο να πιστεψω οτι παραμελησε το γνωστικο σκελος. Το κυνηγι της υλης στο δημοτικο ετσι κι αλλιως κανει τους μισους μαθητες αναλφαβητους και τους αλλους μισους παπαγαλους, μπορει με λιγοτερα να μαθουν πολυ καλυτερα τα βασικα που απαιτουνται για τις υπολοιπες βαθμιδες.
Κατα τ' αλλα, πολιτιστικες και περιβαλλοντικες δραστηριοτητες κανουν ολα τα σχολεια. Ειδικα τα μικρα ολιγοθεσια της επαρχιας εχουν πολυ ευελικτο προγραμμα γιατι εχουν λιγα παιδια και συνηθως περισσια χωρου και εγκαταστασεων. Προφανως δεν ξερουν να το πλασαρουν τοσο καλα!
Και τελος να επισημανουμε και μια αντιφαση: απο τη μια εξυμνησαμε το δηθεν διαφορετικο, απο την αλλη θρηνουσαμε για την καταργηση της τραπεζας θεματων επειδη δηθεν δεν θα κανουν ολα τα σχολεια την ιδια υλη. Δεν γινεται τη μια να εισαι αυτονομο και καινοτομο σχολειο και την αλλη να δουλευεις σε ενα ακαμπτο ολοκληρωτικο μοντελο.
-
Πρώτα από όλα το ότι φύτευε λάχανα δε σημαίνει πως παραμελούσε τα μαθηματικά ή τη γλώσσα. Αν το έκανε μαζί σου. Από την άλλη το ενδεχόμενο το παιδί σου να ήταν στόκος δε σου περνά από το μυαλό;
Μύθοι και αλήθειες για το σχολείο: Η περίπτωση του Δ.Σ. Φουρφουρά
26.05.2013
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟGoogle +6 302 21
Αλεξάκης Δημήτρης*
Τον τελευταίο καιρό έχει τραβήξει τη προσοχή της εκπαιδευτικής κοινότητας και όχι μόνο το Δημοτικό Σχολείο (ΔΣ) του Φουρφουρά, στο Ρέθυμνο. Και δικαίως. Μία μικρή ομάδα συναδέλφων παράγουν ένα αξιόλογο έργο. Ωστόσο, ο δημόσιος λόγος για το έργο τους παραμένει ιδιαιτέρως ρηχός. Αφού αναφέρει τις δράσεις του σχολείου, εξάγει το συμπέρασμα πως παρά την κρίση, ένας φωτισμένος δάσκαλος, ο Άγγελος Πατσιάς, μπορεί παρά τις αντιξοότητες να καταφέρει τα πάντα. Αναπαράγεται έτσι η κλασική εκπαιδευτική μυθολογία για την δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, ενώ στιγματίζονται, μέσω της λογικής της αριστείας, οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί ως τεμπέληδες και άχρηστοι. Όπως και στο επίπεδο της παραγωγής, της έρευνας, της καινοτομίας, έτσι και στην εκπαίδευση ο κυρίαρχος λόγος ψυχολογικοποιεί όλες τις διαδικασίες. Μας παρουσιάζει ένα δραματοποιημένο success story, όπου ο ήρωας της καθημερινότητας ανάβει ένα κεράκι στο σκοτάδι. Ακόμα και ο ελάχιστος όρος της αναστοχαστικής σκέψης, να δούμε δηλαδή ποιές συνθήκες παράγουν ποιό αποτέλεσμα, αγνοείται. Ο σκοπός είναι προφανής· να κρύψουμε κάτω από την μυθολογία πως «ο δάσκαλος όλα τα μπορεί» όλες τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την βελτίωση της εκπαίδευσης.
Τα πράγματα όμως είναι πιο περίπλοκα και πρέπει να αναστοχαστούμε κάποια στογμή σοβαρά πάνω σε αυτά. Ας ξεκινήσουμε με δύο μεθοδολογικές παρατηρήσεις. Πρώτον, στο ΔΣ Φουρφουρά δεν έχουν καταφέρει τα πάντα. Υπάρχουν ακόμα τα παιδιά που δυσκολεύονται ή η πίεση της ύλης. Ως εκ τούτου, πρέπει να αποτελεί ένα σημείο αναστοχασμού και όχι η ολοκληρωμένη εικόνα ένος ιδανικού σχολείου. Δεύτερον, πρέπει να εξετάσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες παράγεται το έργο του ΔΣ του Φουρφουρά. Ή διαφορετικά να θέσουμε τα εξής ερωτήματα: Γιατί το ΔΣ Φουρφουρά αναπτύχθηκε τώρα και όχι νωρίτερα; Γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν είχαν το ίδιο έργο στα προηγούμενα σχολεία που υπηρετούσαν, αλλά στο ΔΣ Φουρφουρά;
Ας ξεκινήσουμε με μερικές μετρήσιμες παρατηρήσεις. Το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει στο σχολείο είναι η διαρρύθμιση των αιθουσών. Είναι βαμμένες με χαρούμενα χρώματα, καναπέδες, ξύλινα έπιπλα, παιδαγωγικές γωνιές. Ποιά είναι όμως η αναλογία μαθητών ανά τετραγωνικό μέτρο; Είναι η μισή από τις συνηθισμένες τάξεις των μεγάλων αστικών σχολείων. Με λίγα λόγια υπάρχει χώρος! Στις συνηθισμένες τάξεις (για να μην αναφερθούμε σε πολλές αίθουσες-κελιά που υπάρχουν) δεν υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο, ενώ με τις προδιαγραφές που δίνει το Υπουργείο για 1,5τ.μ. ανά μαθητή είναι αδύνατο. Να λοιπόν μία πρώτη συνθήκη για την επιτυχία του ΔΣ Φουρφουρά και για τη βελτίωση του σχολείου: Αύξηση των τ.μ. ανά μαθητή. Βεβαίως είναι ακριβή λύση. Πιο εύκολο είναι να τα ρίχνεις όλα στους εκπαιδευτικούς ως τεμπέληδες.
Δεύτερον, η Α' και η Β' τάξη του ΔΣ έχουν από 8 παιδιά. Ποιός είναι ο μέσος όρος αναλογίας μαθητών ανά δάσκαλο; Σίγουρα πολύ μεγαλύτερος. Με μία τόση καλή αναλογία οι συνάδελφοι έχουν μεγάλυτερη ευχέρεια για να πετύχουν τους διδακτικούς στόχους, να υποστηρίξουν εξατομικευμένα τους μαθητές, να κάνουν εναλλακτικές δραστηριότητες. Σε μία τάξη με 15 ή και 20 μαθητές (άλλοτε με 25) οι δυνατότητες παιδαγωγικής παρέμβασης μειώνονται δραματικά. Να λοιπόν και η δεύτερη συνθήκη. Προσλήψεις εκπαιδευτικών, ώστε να υπάρχει καλύτερη αναλογία μαθητών ανά δάσκαλο. Όσο λιγότεροι οι μαθητές τόσο μεγαλύτερη η δυνατότητα για συνεργατικές δραστηριότητες και εξατομικευμένη παρέμβαση.
Τρίτον, το ΔΣ του Φουρφουρά είχε την τύχη να έχει μία πλούσια χρηματοδότηση (Υπουργείο, Δήμος, ιδιώτες). Αυτό οφείλεται εν πολλοίς και στην προβολή του από τα ΜΜΕ. Αλλά το αποτέλεσμα παραμένει. Το ΔΣ Φουρφουρά είναι ένα από τα πιο ακριβά σχολεία (αναλογικά με τους μαθητές του). Έτσι υπήρξε η δυνατότητα να αποκτηθεί ένας ζηλευτός εξοπλισμός και να δημιουργηθούν μία σειρά από δομές και εργαστήρια. Η προβολή π.χ. του σχολείου οδήγησε τον Δήμαρχο της περιοχής (για ευνόητους λόγους) να βάλει εν μία νυκτί διαδραστικό πίνακα σε κάθε αίθουσα. Μην ξεχνάμε όμως την φτώχεια όλων των υπόλοιπων σχολείων. Να λοιπόν και η τρίτη συνθήκη: γενναία χρηματοδότηση. Και για όποιον αντιλέγει πως γενναία χρηματοδότηση πρέπει να υπάρχει μόνο για τα άριστα σχολεία, να θυμήσουμε την υποχρέωση της πολιτείας να προσφέρει ίσες εκπαιδευτικές ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά.
Τέταρτον, το ΔΣ του Φουρφουρά λειτουργεί συλλογικά και δημοκρατικά από τον Σύλλογο Διδασκόντων. Πολλές φορές μιλάμε για τον Διευθυντή (και δάσκαλο), Άγγελο Πατσιά. Αλλά ξεχνάμε πως υπάρχει πάντα μία ομάδα, η οποία συζητάει, αποφασίζει και το κάθε μέλος συνεισφέρει τη δική του ξεχωριστή πινελιά. Και κάτι ακόμα, ο διευθυντής είναι απλά ο παλαιότερος δάσκαλος. Δεν είναι εκλεγμένος από κανένα συμβούλιο του Υπουργείου. Να ακόμα μία συνθήκη: Η δημοκρατική λειτουργία του σχολείου. Μία συνθήκη που θέλει να ξεχάσει το Υπουργείο. Κάτω από την ρητορική του Διευθυντή – ηγέτη, αποκόπτει τον Διευθυντή από το σώμα των εκπαιδευτικών και διαλύει κάθε δημοκρατική λειτουργία. Μία λειτουργία που έχουν λησμονήσει επίσης πολλοί συνάδελφοι που κλείνονται αποκλειστικά στις τάξεις τους και ξεχνούν την ζωτική σημασία που έχει όλη η σχολική κοινότητα για τη μάθηση.
Το πέμπτο στοιχείο είναι η διάθεση για πειραματισμό. Οι συνάδελφοι και κυρίως ο Άγγελος Πατσιάς είχαν τη διάθεση να δοκιμάσουν διαφορετικά πράγματα, να πειραματιστούν. Κάποιες ιδέες έμειναν απλώς ιδέες, κάποιες άλλες δεν περπάτησαν (όπως η υπαίθρια τάξη) και άλλες πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία. Ίσως μερικές να μοιάζουν αντιφατικές ή να μην συμφωνούν όλοι. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα σχολείο ανοιχτό να δοκιμάσει διαφορετικά πράγματα στην διδακτική πράξη και να δει τι λειτουργεί και τι όχι. Πόσο όμως επιτρέπει το βαρύ και ανελαστικό Αναλυτικό Πρόγραμμα, η τεράστια ύλη να γίνει συστηματικά κάτι τέτοιο; Ακόμα και στην εξαιρετική περίπτωση του ΔΣ Φουρφουρά τα περιθώρια είναι στενά. Ακόμα μία συνθήκη: Η μείωση της ύλης. Ας αφήσουμε εκπαιδευτικούς και μαθητές να αναπνεύσουν και να δοκιμάσουν διαφορετικά πράγματα, να πειραματιστούν. Υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί με διάθεση να πειραματισθούν, οι οποίοι πνίγονται κάτω από τον φόρτο του αναλυτικού προγράμματος.
Το τελευταίο στοιχείο που μπορούμε να εντοπίσουμε αφορά τη σχέση σχολείου και κοινότητας. Οι εκπαιδευτικοί με το έργο τους κέρδισαν γρήγορα την εμπιστοσύνη της τοπικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα αυτή να βρίσκεται στο πλευρό τους σε ότι χρειαστεί. Ταυτόχρονα, άνοιξαν την παιδαγωγική διαδικασία στην τοπική κοινωνία με διάφορες δράσεις. Αυτή η στενή σύνδεση σχολείου και κοινότητας είναι η έκτη, κατά τη γνώμη μας, συνθήκη που καθιστά την περίπτωση του ΔΣ Φουρφουρά ξεχωριστή.
Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε πως οι πρώτες 4 συνθήκες είναι αυτές που κάνουν τον Φουρφουρά μία ιδιαίτερη περίπτωση, διαφορετική από τα άλλα σχολεία. Συνθήκες που αν υπήρχαν και στα υπόλοιπα σχολεία θα συντελούσαν ώστε να βελτιωθεί η εκπαίδευση και να ξεπηδούσαν και άλλα ενδιαφέροντα σχολεία. Συνθήκες η απουσία των όποιων περιορίζουν τους εκπαιδευτικούς. Περιόριζαν ακόμα και τους εκπαιδευτικούς τους ΔΣ Φουρφουρά, όταν ήταν σε άλλα σχολεία. Έτσι, μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί οι ήρωες μας άναψαν το κεράκι τους στον Φουρφουρά και όχι σε κάποιο από τα προηγούμενα σχολεία τους. Από την άλλη, οι τελευταίες 2 συνθήκες είναι αυτές που ανέδειξαν το σχολείο σε σχέση με το παρελθόν, που μετέτρεψαν ένα σχολείο που απλώς λειτουργούσε σε ένα σχολείο ξεχωριστό.
Συνεπώς, η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά είναι σκέτο παραμύθι. Όποιος το αναπαράγει αγνοεί την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Ή ακόμα χειρότερα, όπως στην περίπτωση του Υπουργείου, υποκρίνεται. Προβάλλει ένα παράδειγμα κουνώντας το δάχτυλο σε όλους τους υπόλοιπους, την ίδια στιγμή που καταστρέφει συστηματικά τις συνθήκες υπό τις οποίες μπορούν να βελτιωθούν τα σχολεία. Πέντε πράγματα μας διδάσκει ο Φουρφουράς πως πρέπει να γίνουν: Να αυξηθεί η χρηματοδότηση των σχολείων, να μειωθεί η αναλογία μαθητών/δασκάλων, να αυξηθεί η αναλογία μαθητών/τ.μ., να μειωθεί η ύλη, να ενισχυθεί η δημοκρατική λειτουργία του σχολείου. Αλλά γίνονται τα ακριβώς αντίθετα!
Σίγουρα αυτές οι συνθήκες δεν είναι επαρκείς για την βελτίωση της εκπαίδευσης. Η εμπειρία όμως δείχνει πως είναι αναγκαίες. Αποτελεί βεβαίως μία ακριβή πολιτική επιλογή και αυτόν το καιρό δεν υπάρχουν χρήματα για την εκπαίδευση. Προταιρεότητα έχουν οι τράπεζες. Και για αυτό το ΔΣ του Φουρφουρά θα μείνει (για όσο μείνει) μία εξαίρεση...
* δάσκαλος στο 10ο Δ.Σ. Ρεθύμνου
http://www.avgi.gr/article/351733/muthoi-kai-alitheies-gia-to-sxoleio-i-periptosi-tou-d-s-fourfoura