Μουσικά αφιερώματα

[apri]

To απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γουσίδη,
ίσως θα το θυμάστε από τα αφιερώματα που είχα κάνει κάποτε στην Άλωση.
Ήταν όμως το πρώτο που μου ήρθε στο νου, όταν είδα τα πρόσωπα των τραγουδιστών στο βίντεο.
Κι όταν τους άκουσα να τραγουδούν, με έπιασε μια περίεργη συγκίνηση και δάκρυσα.
Πόσοι άνθρωποι δεν βρέθηκαν στη θέση τους ανά τους αιώνες και πόσοι δεν βρίσκονται ξανά σήμερα...




Va, pensiero, sull' ali dorate
[=Πέτα, σκέψη, με χρυσά φτερά]



«Πέτα χρυσόφτερη σκέψη
Πήγαινε να εγκατασταθείς
πάνω σε πλαγιές και λόφους,
όπου απαλό και ελαφρύ είναι το άρωμα
του αέρα της πατρίδας.

Ω πατρίδα, τόσο όμορφη και χαμένη!
Ω ανάμνηση τόσο αγαπητή
και κατάφορτη με απελπισία».


Από το λιμπρέτο του Temistocle Solera για την όπερα του Verdi “Nabucco” (1842)

(τραγουδιέται από Εβραίους σκλάβους, που κατά τη Βίβλο,
κατακτήθηκαν και τελικά εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους από τον Βαβυλώνιο βασιλιά Ναβουχοδονόσορα)



http://www.youtube.com/watch?v=2F4G5H_TTvU



Eugene Delacroix «Η σφαγή της Χίου» (1824), Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι.



« Ίσως πουθενά αλλού να μη φαινόταν καλύτερα η παρακμή που βίωσε η Πόλη
απ’ ό,τι στις συνοικίες πέριξ των λιμανιών στον Κεράτιο,
στις παλιές συνοικίες των βιοτεχνών και των εμπόρων,
στα παζάρια και στις υπαίθριες αγορές.

Εκεί όπου άλλοτε στην ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
ή τέλος πάντων πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους
συνωστίζονταν κάθε μέρα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι
για να πουλήσουν την πραμάτειά τους και να αγοράσουν
τα πολυτελή είδη που έφταναν στην Πόλη από την Ανατολή,
αλλά και από το Βορρά και από τη Δύση,
δεν υπήρχαν πλέον παρά ελάχιστα ξύλινα, φτωχά παραπήγματα
των οποίων τα εμπορεύματα ούτε καν το ενδιαφέρον των κατοίκων
μιας άθλιας φραγκικής πόλης δεν θα ήταν σε θέση να τραβήξουν…

…Ο οικονομικός αυτός μαρασμός ήταν η βασικότερη αιτία ριζικής μείωσης
του πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης,
περισσότερο ακόμα και από τους πολέμους, από τα θανατικά
και από το φόβο των Τούρκων.
Επιπλέον, οδήγησε στην κατάρρευση των βιοτεχνιών της Πόλης
με αποτέλεσμα να μην παράγονται πια τα περιζήτητα σε όλη την οικουμένη προϊόντα της.

Αχ, πόσο δίκιο είχε ο Νικόλαος Δούκας που πάντα ισχυριζόταν ότι
ο χρυσός είναι το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια ικανών ανθρώπων
που ξέρουν να τον χειρίζονται!
…………………………………

Η παρακμή που βίωνε η Κωνσταντινούπολη
ήταν ορατή και στους κατοίκους της.
Παντού έβλεπε κανείς πρόσωπα γεμάτα απογοήτευση, σκυθρωπά,
με βλέμματα που δεν άφηναν να φανεί η παραμικρή ελπίδα για το μέλλον.
Σπάνια έβλεπες στους δρόμους άνθρωπο να γελάει ή να χαμογελάει,
έστω να μιλάει δυνατά…

Το μόνο που δεν είχαν απολέσει ακόμα οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης
και ενδεχομένως, ο μόνος συνδετικός κρίκος των τωρινών της κατοίκων με τους παλιούς
ήταν η έμφυτη και μάλλον ενοχλητική ροπή τους προς τις φιλονικίες…

….Οι κάτοικοι της Πόλης γνώριζαν ότι πλησίαζε το τέλος
–το τέλος της ζωής τους,
το τέλος του κόσμου στον οποίο είχαν γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει,
του κόσμου στον οποίο θα πέθαιναν και ο οποίος θα πέθαινε μαζί τους.
Δεν γνώριζαν πότε θα ερχόταν αυτό το τέλος…
το μόνο βέβαιο όμως ήταν ότι θα ερχόταν. Κάποια στιγμή.
Και αυτό τσάκιζε το ηθικό τους, τους αφαιρούσε την περηφάνια τους,
τους έκανε να αδιαφορούν για όλα τα ζητήματα που είχαν να κάνουν
με το επί της γης μέλλον τους….

….. Ήταν το πλήρωμα ενός πλοίου
δαρμένου από την καταιγίδα και από τα κύματα της θάλασσας
που δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποφύγει το ναυάγιο.»


Κωνσταντίνος Γουσίδης «Ο καλός χριστιανός» (2009)

[PDE ads]

[apri]

Aφιερωμένο στα αιώνια παιδιά των Χριστουγέννων του pde.



Is there a Santa Claus?




«Aγαπητέ εκδότη, 

Είμαι 8 χρόνων.
Μερικοί από τους μικρούς μου φίλους λένε ότι δεν υπάρχει Aη-Βασίλης.
Ο μπαμπάς μου λέει "Αν το δεις στην The Sun, έτσι θάναι".

Παρακαλώ, πείτε μου την αλήθεια,
υπάρχει ο άγιος Βασίλης ;»


Επιστολή της οκτάχρονης Virginia O' Hanlon στην εφημερίδα «The New York Sun» το 1897



http://www.youtube.com/watch?v=ggnnSZaab-o


Η μικρή Virginia O’ Hanlon το 1895



«Βιρτζίνια, οι φίλοι σου κάνουν λάθος.
Έχουν επηρεασθεί από τον σκεπτικισμό της εποχής μας.
Δεν πιστεύουν παρά μόνο ό,τι βλέπουν.
Νομίζουν ότι τίποτα δεν υπάρχει
αν δεν μπορούν να το αντιληφθούν με το μικρό τους το μυαλό.
 
Όλα τα μυαλά Βιρτζίνια, ανεξάρτητα από το αν είναι ενήλικων ή παιδιών,
είναι μικρά.
Σ' αυτό το τεράστιο σύμπαν ο άνθρωπος είναι ένα μικρούτσικο έντομο,
ένα μυρμήγκι, όσον αφορά την διάνοιά του,
σε σχέση με τον απέραντο κόσμο γύρω του,
όπως μετριέται με την έλλογη ικανότητά του να συλλάβει όλη την αλήθεια και τη γνώση.

Ναι, Βιρτζίνια, ο άγιος Βασίλης υπάρχει.
Υπάρχει όπως σίγουρα υπάρχει η αγάπη και η γενναιοδωρία και η ευλάβεια
και ξέρεις ότι σ' αγκαλιάζουν και δίνουν στη ζωή σου ομορφιά και χαρά.
Αλίμονο! πόσο ζοφερός θα ήταν ο κόσμος μας
αν δεν υπήρχε ο Aη-Βασίλης.
Θα ήταν τόσο ζοφερός όσο αν δεν υπήρχαν Βιρτζίνιες.
Δεν θα υπήρχε η αγνή πίστη των παιδιών,
η ποίηση, η φαντασία που κάνει υποφερτή την ύπαρξή μας.
Δε θα είχαμε χαρά παρά μόνο με τις αισθήσεις και την όραση.
Το εξωτερικό φως με το οποίο η παιδικότητα γεμίζει τον κόσμο θα σβήσει.

Δεν πιστεύεις στον Aη-Βασίλη!
Μπορεί επίσης να μη πιστεύεις τις νεράιδες.
Μπορεί να πείσεις τον μπαμπά σου να προσλάβει ανθρώπους
να παρακολουθούν όλες τις καμινάδες την παραμονή των Χριστουγέννων
για να πιάσουν τον Αη-Βασίλη,
αλλά ακόμη και αν δεν τον δεις να κατεβαίνει, τι θα αποδείκνυε αυτό;
Κανένας δεν βλέπει τον Αη-Βασίλη
αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχει ο Αη-Βασίλης.

Τα πιο σπουδαία πράγματα στον κόσμο είναι εκείνα
τα οποία ούτε οι μεγάλοι ούτε τα παιδιά μπορούν να δουν.
Είδες ποτέ νεράιδες να χορεύουν στα ξέφωτα;
Σίγουρα όχι, αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχουν.
Κανένας δεν μπορεί να αντιληφθεί ή να φανταστεί όλα τα θαύματα
που είναι αόρατα και δεν μπορείς να τα δεις στον κόσμο.

Μπορείς να χωρίσεις τα τμήματα μιας παιδικής κουδουνίστρας
και να δεις τι είναι αυτό που κάνει το θόρυβο,
αλλά υπάρχει ένα πέπλο που καλύπτει τον αόρατο κόσμο,
το οποίο ούτε ο δυνατότερος άνθρωπος,
ούτε η συνενωμένη δύναμη των δυνατότερων ανθρώπων που έχουν ζήσει
δεν θα μπορούσαν να το τραβήξουν.
Μόνο η πίστη, η ποίηση, η αγάπη, η φαντασία μπορούν να τραβήξουν
αυτήν την κουρτίνα και να δει και να περιγράψει
την υπερφυσική ομορφιά και δόξα πίσω της.

Είναι όλα πραγματικά;
Α, Βιρτζίνια, σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα πραγματικό και μόνιμο.

Δεν υπάρχει Αη-Βασίλης;
Δόξα τω Θεώ, ζει και θα ζει για πάντα.
Μετά από χιλιάδες χρόνια από τώρα Βιρτζίνια,
ίσως 10 φορές 10.000 χρόνια από τώρα,
θα συνεχίσει να δίνει χαρά στην καρδιά των παιδιών.

Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος.»

Francis P. Church, “The New York Sun”, 1897




YΓ. Και αφού απαντήσαμε στο ένα ερώτημα, να απαντήσουμε και στο άλλο:
Is that you Santa Claus?
http://www.youtube.com/watch?v=IuhMEKLwiBE

[domenica]

!!!!!! Ουάου  Πόσο χαίρομαι γι'αυτό το θέμα και πόσο ευχαριστώ τη dream team του pde που έψαξε και μετέφερε και δικές μου παλαιότερες αναρτήσεις (όχι ότι θα παραπονιόμουν διαφορετικά, τα αφιερώματα από το χεράκι της apri είναι υπερ-αρκετά για μένα ).

Ας εγκαινιάσω λοιπόν κι εγώ αυτή τη γωνιά με ένα συμφωνικό-χορωδιακό έργο ενός συνθέτη για τον οποίο ο Γιώργος Σεφέρης έχει γράψει στο Ημερολόγιο του:
"..έχει επιβληθεί σαν ένας μεγάλος άρχοντας της μουσικής, παράλληλα με τον άλλο στυλοβάτη της εποχής μας τον Πικάσσο. Τα έργα, οι εκφράσεις των δύο αυτών ανθρώπων έχουν σφραγίσει τον αιώνα μας" ..

Igor Stravinsky - Symphony of Psalms (Η Συμφωνία των Ψαλμών)
Πρεμιέρα: 13/12/1930, Βρυξέλλες από την the Société Philharmonique de Bruxelles υπό τη διεύθυνση του Ernest Ansermet.

Προς τα τέλη του 1929, ο τότε μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βοστόνης Σεργκέι Κουσσεβίτζκυ (Serge Koussevitzky), ανέθεσε στον Στραβίνσκι την σύνθεση ενός συμφωνικού έργου για τον εορτασμό των πενήντα χρόνων από την ίδρυση της ορχήστρας, που θα γινόταν τον επόμενο χρόνο.
Σε αυτή την ανάθεση, ο Στραβίνσκι ανταποκρίθηκε με την Συμφωνία των Ψαλμών, ένα έργο που αποτελείται από τρία μέρη και είναι γραμμένο για ορχήστρα και μεικτή χορωδία πάνω σε Λατινικούς ψαλμούς (ως εκ τούτου και η ονομασία της). Στην πραγματικότητα όμως, με το έργο αυτό ο Στραβίνσκι δοξάζει τον Θεό, λόγω της επανένταξής του στη Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία (γύρω στο 1926) έπειτα από πολύχρονη αποχή. Συγκεκριμένα, η αφιέρωση που υπάρχει για την Ορχήστρα της Βοστώνης ξεκινά ως εξής: ‘Cette Symphonie composée a la glorie de DIEU est Dedie au «Boston Symphony Orchestra» a la occasion du cinquantaire de son existence’.

Το έργο αποτελείται από τα εξής μέρη:
1ο Μέρος: Ψαλμός 38: 13-14 Πρελούδιο
2ο Μέρος: Ψαλμός 39: 2-4 Διπλή Φούγκα
3ο Μέρος: Ψαλμός 150 Allegro Symphonique

Τα μέρη του έργου θα πρέπει να εκτελεστούν χωρίς διακοπή σύμφωνα με σημείωση του συνθέτη. Το 1ο μέρος είναι ένα πρελούδιο για τη Διπλή Φούγκα που ακολουθεί στο 2ο μέρος του έργου.

Τα κείμενα που ψέλνει η χορωδία είναι αυτούσια από την λατινική έκδοση της Αγίας Γραφής (Vulgate) ενώ το κάθε μέρος του έργου εκφράζει από μία χριστιανική αρετή, την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Αντίθετα από άλλα έργα για χορωδία και ορχήστρα, ο Stravinsky είπε για το έργο του αυτό: «Δεν είναι μια συμφωνία στην οποία περιλαμβάνω απλά τους Ψαλμούς. Αντίθετα, είναι η υμνωδία των Ψαλμών που μετατρέπω σε συμφωνία».

Το χειρόγραφο της παρτιτούρας του έργου ανήκει στην Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης. Χειρόγραφο υλικό και σημειώσεις του συνθέτη υπάρχουν στην προσωπική του συλλογή.

Το παραπάνω κείμενο είναι συρραφή από κείμενα που θα βρείτε εδώ:
Εκπαιδευτικό υλικό από τη διεύθυνση
http://www.schools.ac.cy/eyliko/mesi/themata/mousiki/didaktiko_yliko/c_lykeiou/stravinsky_simfonia_ton_psalmon/analysi_kai_drastririotites_gia_ton_kathigiti.pdf (Αντωνία Φοράρη, 2008)

και από το blog:
http://organumdivinus.blogspot.gr/2010/01/stravinsky-rite-of-spring-symphony-of.html



Igor Stravinsky - Symphony of Psalms

1ο μέρος , Ψαλμός 38: 13-14 (Ψ 39: 12-13 στην έκδοση Βάμβα)

Λατινικά
Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam. Auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas.
Quoniam advena ego sum apud te et peregrinus, sicut omnes patres mei.
Remitte mihi, ut refrigerer prius quam abeam et amplius non ero.

Αρχαίο κείμενο
εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, Κύριε, καὶ τῆς δεήσεώς μου, ἐνώτισαι τῶν δακρύων μου· μὴ παρασιωπήσῃς, ὅτι πάροικος ἐγώ εἰμι παρὰ σοὶ καὶ παρεπίδημος καθὼς πάντες οἱ πατέρες μου.
ἄνες μοι, ἵνα ἀναψύξω πρὸ τοῦ με ἀπελθεῖν καὶ οὐκέτι μὴ ὑπάρξω.

2ο μέρος , Ψαλμός 39: 2-4 (Ψ 40: 1-3 έκδοση Βάμβα)

Λατινικά
Expectans expectavi Dominum, et intendit mihi.
Et exaudivit preces meas; et eduxit me de lacu miseriae, et de luto fæcis.
Et statuit super petram pedes meos: et direxit gressus meos.
Et immisit in os meum canticum novum, carmen Deo nostro.
Videbunt multi, videbunt et timebunt: et sperabunt in Domino.

Αρχαίο κείμενο

ΥΠΟΜΕΝΩΝ ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου καὶ ἀνήγαγέ με ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας καὶ ἀπὸ πηλοῦ ἰλύος καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου καὶ ἐνέβαλεν εἰς τὸ στόμα μου ᾆσμα καινόν, ὕμνον τῷ Θεῷ ἡμῶν· ὄψονται πολλοὶ καὶ φοβηθήσονται καὶ ἐλπιοῦσιν ἐπὶ Κύριον.

3ο μέρος, Ψαλμός 150

Λατινικά
Alleluia.
Laudate Dominum in sanctis Ejus.
Laudate Eum in firmamento virtutis Ejus. Laudate Dominum.
Laudate Eum in virtutibus Ejus. Laudate Dominum in virtutibus Ejus.
Laudate Eum secundum multitudinem magnitudinis Ejus. Laudate Dominum in sanctis Ejus..
Laudate Eum in sono tubae.
Laudate Eum. Alleluia. Laudate Dominum. Laudate Eum.
Laudate Eum in timpano et choro,
Laudate Eum in cordis et organo; Laudate Dominum.
Laudate Eum in cymbalis benesonantibus,
Laudate Eum in cymbalis jubilationibus. Laudate Dominum.
Laudate Eum, omnis spiritus laudet Dominum, omnis spiritus laudet Eum.
Alleluia. Laudate, laudate, laudate Dominum.

Αρχαίο κείμενο

Αλληλούϊα.

ΑΙΝΕΙΤΕ τὸν Θεὸν ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν στερεώματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ· 2 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐπὶ ταῖς δυναστείαις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν κατὰ τὸ πλῆθος τῆς μεγαλωσύνης αὐτοῦ. 3 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ καὶ κιθάρᾳ· 4 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ· 5 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις εὐήχοις, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ. 6 πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον. ἀλληλούϊα.

[apri]

Διακόσια χρόνια μετά τη γέννηση του Τσαρλς Ντίκενς (1812)
και είκοσι χρόνια από την πιο αγαπημένη μου μεταφορά στο κινηματογράφο
της "Χριστουγεννιάτικης ιστορίας" του με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Κέιν (1992).
Σαν να ήταν χθες μου φαίνεται που το έβλεπα στο σινεμά και άκουγα το τραγούδι...



Χριστουγεννιάτικη ιστορία



http://www.youtube.com/watch?v=Bpb9EbmvM5M



«Ὁ Σκροῦτζ ἔκανε τὸ μπάνιο του, φόρεσε ἕνα καθαρὸ κοστούμι
καὶ βγῆκε περίπατο.
Βάδιζε μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα στὴ ράχη, παρατηρώντας τοὺς περαστικούς.

Ὅλοι ἦταν χαρούμενοι. Μερικοὶ τοῦ εὐχήθηκαν «Καλὰ Χριστούγεννα!».
Ὁ Σκροῦτζ ὁμολόγησε ὅτι ποτὲ δὲν εἶχε ἀκούσει πιὸ εὐχάριστα λόγια.

Στὸ δρόμο συνάντησε ἕναν ἀπὸ τοὺς δυὸ κυρίους
ποὺ τὴν προηγουμένη τὸν εἶχαν ἐπισκεφθεῖ γιὰ νὰ τοῦ ζητήσουν τὴ βοήθειά του γιὰ τοὺς φτωχούς.

«Καλέ μου κύριε», τοῦ φώναξε «πῶς εἶστε;».
Κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος πλησίασε, ὁ Σκροῦτζ τοῦ ψιθύρισε κάτι στὸ αὐτί.
Ἐκεῖνος τὸν κοίταξε κατάπληκτος. «Μιλᾶτε σοβαρά, κύριε Σκροῦτζ;» φώναξε.
«Μὰ εἶστε πολὺ γενναιόδωρος!».
«Μὴ μὲ εὐχαριστεῖτε», τοῦ ἀπάντησε ὁ Σκροῦτζ.
«Κάντε μόνο τὸν κόπο νὰ περάσετε μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς μέρες, ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ σύντομα, ἀπὸ τὸ γραφεῖο μου.
Θὰ εἶναι δική μου εὐχαρίστηση!».

Στὸ τέλος, ὁ Σκροῦτζ κατέληξε ἐμπρὸς στὸ σπίτι τοῦ ἀνιψιοῦ του……


 
………..Ὁ Φρὲντ καὶ ἡ γυναίκα του χάρηκαν πολὺ
ποὺ τελικὰ ὁ Σκροῦτζ ἀποφάσισε νὰ τοὺς κάνει τὴν τιμή.
Καὶ ἡ γιορτὴ ἐξελίχτηκε θαυμάσια. Τὸ γεῦμα ἦταν νοστιμότατο.
Ἀκολούθησαν μουσικὴ καὶ χορός.
Ἔπαιξαν διάφορα διασκεδαστικὰ παιχνίδια καὶ φυσικὰ παντομίμα.
Ἀλλὰ τὸ καλύτερο ἀπ᾿ ὅλα
ἦταν ἐκείνη ἡ ξέφρενη χαρὰ ποὺ ἔνιωθε μέσα του ὁ Σκροῦτζ….……….

Ὁ Σκροῦτζ δὲν ξαναεῖδε τὰ πνεύματα.
Ἀλλὰ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ὅπως λένε, δὲν ὑπῆρχε ἄνθρωπος
ποὺ νὰ γιορτάζει καλύτερα τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸν Ἐμπενέζερ Σκροῦτζ.



Αποσπάσματα από το διήγημα του Τσαρλς Ντίκενς «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» (1843)

[PDE ads]

[dinateacher]

domenica και apri ΜΠΡΑΒΟΟΟΟ!!!! Εξαιρετικά και τα δύο αφιερώματα!!!
Πραγματικά χαίρομαι να σας διαβάζω!!!

[apri]

Αρχή του παραμυθιού. Καλό βράδυ στην αφεντιά σας.


Stella Splendens
(=Λαμπρό αστέρι)



http://www.youtube.com/watch?v=YfbuP40bpiU



«Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στον ουρανό ένα αστεράκι…..

……….Αυτό το αστεράκι, το δικό μας, ήταν λιγάκι σκανταλιάρικο.
Όλο κουνιόταν και δεν καθόταν ποτέ ήσυχο κι ακίνητο στη θέση του.

……….Ο δάσκαλος των αστεριών, ο κύριος Αλτάϊρ, του είπε
πως όποια αστέρια παράκουσαν κι έκαναν του κεφαλιού τους,
κάηκαν και χάθηκαν στον ουρανό.
Το αστεράκι δεν είχε πιστέψει καθόλου το δάσκαλο των αστεριών.

………..Μια νύχτα το αστεράκι είδε δύο παράξενους ανθρώπους.
Έναν άντρα και μια γυναίκα. Κι ένα γαϊδουράκι.
Η γυναίκα ήταν πάνω στο γαϊδουράκι.
Φαινόντουσαν κουρασμένοι και πήγαιναν πολύ αργά.
Το αστεράκι πλησίασε λίγο περισσότερο. Η λάμψη του μεγάλωσε.

……..Η γυναίκα μπήκε σε μια σπηλιά της ερήμου.
Μπήκε και το γαϊδουράκι. Ο άντρας στάθηκε απέξω.
Σε λίγο εμφανίστηκε κι ένα κοπάδι από πρόβατα.
Οι βοσκοί τους έδειχναν με θαυμασμό και λίγο φόβο
το υπέρλαμπρο αστέρι που στεκόταν πάνω από τη σπηλιά.



Παραδοσιακή χριστουγεννιάτικη κάρτα από την Κροατία
Προσέξτε τους επισκέπτες στη φάτνη, που φορούν παραδοσιακές στολές από όλη την Κροατία.



Όταν ακούστηκε το πρώτο κλάμα του μωρού,
το αστεράκι ένιωσε την καρδιά του να σπαρταράει από χαρά.
Αχ, πόσο ήθελε να δει αυτό το μωράκι.
Πλησίασε ακόμη λίγο. Όλη η έρημος γύρω φωτίστηκε σαν να ‘ταν μέρα.

Οι τρεις παράξενοι γέροντες φάνηκαν να έρχονται βιαστικοί.
Πλησίασαν τους βοσκούς και κάτι τους ρώτησαν.
Εκείνοι τους έδειξαν τη σπηλιά.

……….Το αστεράκι ξεχνώντας τις συμβουλές του δασκάλου των αστεριών, του κυρίου Αλτάϊρ,
πλησίασε ακόμη περισσότερο τη Γη.

Είδε μέσα στη σπηλιά τους τρεις γέροντες γονατιστούς μπροστά σε μια φάτνη,
να προσφέρουν στο μωράκι σμύρνα, χρυσό και λιβάνι.
Ένα φως ξεχυνόταν γύρω από τη φάτνη
και φώτιζε το ήρεμο πρόσωπο της μητέρας του μωρού.

Το αστεράκι πρόλαβε να δει και τα μάτια του μωρού που τον κοίταζαν γλυκά.
Τίποτε άλλο….
Έπειτα έσβησε σαν κεράκι και χάθηκε απ΄ τον ουρανό.

Τους τρεις παράξενους γέροντες τους έλεγαν Βαλτάσαρ, Μελχιόρ και Γάσπαρ.
Αργότερα τους ονόμασαν «Οι τρεις Μάγοι με τα δώρα»
Τον μοναχικό άντρα τον έλεγαν Ιωσήφ.
Την μητέρα του μωρού την έλεγαν Μαρία.

Το αστεράκι το ονόμαζαν Βιγαδεζή.
Όλοι όμως το ξέρουν σαν «Το Αστέρι των Χριστουγέννων».
Και κανείς δεν το ξέχασε ποτέ.
Κάθε χρόνο οι άνθρωποι βάζουν ένα αστέρι στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου
και το θυμούνται.»


Aποσπάσματα από το παραμύθι της Ευγενίας Φακίνου
«Το αστέρι των Χριστουγέννων»
(http://blogs.sch.gr/speaker/tag/%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%B9/ )




ΥΓ. Η μεσαιωνική μελωδία "Stella Splendens" προέρχεται από τη συλλογή μεσαιωνικών τραγουδιών του 14ου αιώνα
«Llibre Vermell de Montserrat» (=Το κόκκινο βιβλίο του Montserrat)
που φυλάσσεται στο ομώνυμο μοναστήρι έξω από τη Βαρκελώνη στην Καταλονία.

[apri]

Εννοείται πως είναι αφιερωμένο στη soul.



Душа моя

(=Η ψυχή μου)



"Με θαρρούν λόγιο, διανοούμενο, γραφιά και δεν είμαι τίποτα απ' αυτά.
Τα δάχτυλά μου όταν γράφω, δεν μελανώνονται,
αιματώνονται.

Θαρρώ δεν είμαι παρά τούτο,
μια απροσκύνητη ψυχή".


Νίκος Καζαντζάκης

 

http://www.youtube.com/watch?v=xOiycw4UQGA



 


«Η ζωή μου η προσωπική, για μένα μονάχα έχει κάποια, πολύ σχετική αξία,
για κανέναν άλλον.
Η μόνη αξία που της αναγνωρίζω, είναι ετούτη:
ο αγώνας της ν’ ανέβει από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι
και να φτάσει όσο πιο υψηλά μπορούσαν να την πάνε η δύναμη της και το πείσμα
-στην κορυφή, που αυθαίρετα ονομάτισα Κρητική Ματιά.

……Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου
σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του.
Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι,
λαχανιάζουν, σωριάζουνται στη μέση της πορείας
και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά
-θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους-
να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν και να σώσουν τη ψυχή τους…

….Τέσσερα στάθηκαν τ’ αποφασιστικά σκαλοπάτια στο ανηφόρισμά μου
και το καθένα φέρνει ένα ιερό όνομα:
Χριστός, Βούδας, Λένιν, Οδυσσέας.
Αυτή την αιματηρή πορεία μου,
από τη μια από τις μεγάλες αυτές ψυχές στην άλλη,
τώρα που ο ήλιος βασιλεύει,
μάχουμαι στο οδοιπορικό μου ετούτο να σημαδέψω:

‘Έναν άνθρωπο ν’ ανεβαίνει, με την ψυχή στο στόμα,
το κακοτράχαλο βουνό της μοίρας του.

Αλάκερη η ψυχή μου μια Κραυγή.
Κι όλο μου το έργο, το σχόλιο στην Κραυγή αυτή.”


Νίκος Καζαντζάκης «Αναφορά στον Γκρέκο» (1961)

[Aris81]

Το 1986,στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ "Το Μπουρίνι",ακούστηκε για πρώτη φορά,
"Το τραγούδι των γύφτων" σε στίχους και μουσική,του Διονύση Τσακνή.
Κυκλοφόρησε επίσημα στον προσωπικό του δίσκο "Φώτα παρακαλώ",το 1990.
Ερμηνεύτηκε πρώτα από τον Γιώργο Κάτσαρη.


<a href="http://www.youtube.com/v/OXgGsAqH7vI" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/OXgGsAqH7vI</a>


Έκτοτε έχουν υπάρξει πολυάριθμες ξένες αλλά και ελληνικές επανεκτελέσεις.
Η πλέον γνωστή ελληνική,είναι της Ελένη Βιτάλη.


<a href="http://www.youtube.com/v/C-_WCXNkBSc" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/C-_WCXNkBSc</a>


"Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα,
δε θα με χάσει καμιά πατρίδα
και με τα χέρια μου και την καρδιά μου
φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρά μου

Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό
και το λουμνό τ΄ αφεντικό 
νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό

Και τα γκανίκια μας όταν χορεύουν,
με χασταρώματα που σε μαγεύουν,
κουνάνε σώματα και τα πιτέ τους,
μέσα σε κλείνουνε στις αγκαλιές τους.

Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό,
και το λουμνό τ΄ αφεντικό
νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό
"

λουμνό=μπαμπέσικο,αλήτικο
νάγια δόμλες ατzέι=μην τον δέχεσε τον..
χασταρώματα=κουνήματα
πιτέ=στήθια

Το 2000,στην ταινία Vengo του Tony Gatlif,ακούσαμε για πρώτη φορά μια
Ισπανική εκδοχή του τραγουδιού με τίτλο Naci en Alamo,που ερμηνεύει η Remedios Silva Pisa.

Στο παρακάτω videoclip,γίνεται και μετάφραση των στίχων στα Αγγλικά.


<a href="http://www.youtube.com/v/fGcHYvnrEp4" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/fGcHYvnrEp4</a>


Μια επίσης έξοχη ερμηνεία είναι και της Yasmin Levy.


<a href="http://www.youtube.com/v/9U4XY-W6MmQ" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/9U4XY-W6MmQ</a>

[apri]

Τα κάλαντα των Χιούρον





Βρισκόμαστε στις αρχές του 17ου αιώνα.
Ο Γάλλος Jean de Brébeuf από τη Νορμανδία
αποφασίζει να γίνει μοναχός στο τάγμα των Ιησουιτών
και να φύγει ως ιεραπόστολος στον Καναδά,
προκειμένου να προσηλυτίσει στον χριστιανισμό τις ινδιάνικες φυλές.
Το έργο του δύσκολο και χρονοβόρο, αλλά ο ίδιος δεν τα βάζει κάτω.
Μαθαίνει τη γλώσσα της φυλής των Χιούρον, καταγράφει τα έθιμά τους
και προσπαθεί να τους προσεγγίσει με όποιον τρόπο μπορεί.



Μεταξύ άλλων, γράφει το 1643 και ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι
στη γλώσσα των Χιούρον.
Jesous Ahatonhia  (=ο Ιησούς γεννήθηκε)

http://www.youtube.com/watch?v=D6IG6F6E5Ac&feature=player_embedded



 

Η μελωδία δεν ήταν, βέβαια, καινούργια.

Ο ιεραπόστολος τη γνώριζε από το παραδοσιακό γαλλικό τραγούδι του 16ου αιώνα,
Une jeune pucelle (=μια νέα υπηρέτρια)
http://www.youtube.com/watch?v=WFJCami1Qw0

το οποίο με τη σειρά του βασιζόταν στο παλιότερο γαλλικό τραγούδι
Une jeune fillette (=ένα νέο κοριτσάκι)
που ίσως να θυμάστε από την ταινία «Όλα τα πρωινά του κόσμου»
http://www.youtube.com/watch?v=_2fgvQ-_Kuk

και το οποίο βασιζόταν σε μια παλιότερη ιταλική μπαλάντα του 1465, παρακαλώ,
που ονομαζόταν «La Monica» !


Ουδέν παράδοξον…καθότι η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα.
Έτσι αφού ξεκίνησε να τραγουδιέται τον 15ο αιώνα στα ιταλικά,
τον 16ο αιώνα στα γαλλικά,
και τον 17ο αιώνα στα ινδιάνικα των Χιούρον,
στις αρχές του 20ου αιώνα απέκτησε και αγγλικούς στίχους
και έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα χριστουγεννιάτικα τραγούδια
του Καναδά.

The Huron Carol
http://www.youtube.com/watch?v=IVvqX8NklAA



Α! Όσο για τον φτωχό ιεραπόστολο Jean de Brébeuf ,
κάποτε έπεσε στα χέρια των τρομερών Ιροκουά,
που βρίσκονταν σε πόλεμο με τους Χιούρον,
και αφού υπέστη φρικτά βασανιστήρια, απεδήμησε εις Κύριον.
Η Καθολική Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο
και σήμερα θεωρείται προστάτης άγιος του Καναδά…



Καλά Χριστούγεννα!


 

Πηγές:

1.   http://www.adoremus.org/1299-100-Huron.html
2.   http://en.wikipedia.org/wiki/Huron_Carol
3.   http://www.francestyrrell.com/pages/FHCpage.html
4.   http://www.thecanadianencyclopedia.com/articles/huron-carol
5.   http://en.wikipedia.org/wiki/Jean_de_Br%C3%A9beuf
6.   http://en.wikipedia.org/wiki/Une_Jeune_Pucelle 

[adigoni]

υπέροχο το τελευταίο σου αφιέρωμα apri

[apri]

Της Λυγερής




"Μια λυγερή τραγούδησε απάνω στον αέρα
κι ήταν αέρας δυνατός και πήρε την λαλιά της.

Την πήρε και την έριξε στην μέση του πελάγου.
Κι όσα καράβια τ' άκουσαν όλα πανιά μαϊνάραν.

Παιδιά, μαϊνάρετε πανιά, παιδιά, ρίχτε τα κάτω
ν' ακούσουμε την λυγερή σαν τι τραγούδι λέγει..."



Παραδοσιακό τραγούδι από την περιοχή του Κάβο-Μαλιά και της Ελαφονήσου
στην Ανατολική Λακωνία



http://www.youtube.com/watch?v=__e4MqLLF4E





         «Ούτε μια μέρα χωρίς να σκέφτομαι την πιο ωραία,
                        την Καρυάτιδα που αντιστέκεται ακόμα, αιχμάλωτη του Βρετανικού Μουσείου»




ΥΓ.  Στα αρχαία χρόνια οι κόρες των Καρυών της Λακωνίας
κρατούσαν στο κεφάλι τους κάνιστρα με άνθη
και χόρευαν γύρω από το άγαλμα της θεάς Αρτέμιδος στη γιορτή των «Καρυατείων».
Και ήταν τόσο όμορφες και λυγερόκορμες αυτές οι κόρες,
που ενέπνευσαν τους αρχιτέκτονες
να εισαγάγουν στην αρχαία αρχιτεκτονική -ιδίως στον ιωνικό ρυθμό-
την αντικατάσταση των κιόνων με γυναικείες μορφές,
τις περίφημες «Καρυάτιδες».

[domenica]

Απόψε θα ταξιδέψουμε στο μυθικό κόσμο του Claude Debussy.

Σε ηλικία 32 ετών ο Debussy συνθέτει το συμφωνικό ποίημα για ορχήστρα,  Prélude à l’après-midi d’un faune, εμπνευσμένος από το ποίημα L’Apres-midi d’un Faune, του συμπατριώτη του Stéphane Mallarmé (1842-1898).
Στο ποίημα περιγράφεται η ατμόσφαιρα αλλά και το σκηνικό ενός μυθικού φαύνου που μαγεύεται από τις νύμφες και τις Ναϊάδες, αποκοιμιέται κι ονειρεύεται σ' ένα ξέφωτο του δάσους, ένα ζεστό, πνιγηρό καλοκαιριάτικο απόγευμα.
Όλο το ποίημα μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
http://www.poemhunter.com/poem/l-apres-midi-d-un-faune/

Το έργο παρουσιάστηκε στις 22/12/1894 στο Παρίσι, υπό τη διεύθυνση του ελβετού συνθέτη και μαέστρου Gustave Doret.

O συνθέτης έγραψε για το έργο του:
“The music of this prelude is a very free illustration of Mallarmé's beautiful poem. By no means does it claim to be a synthesis of it. Rather there is a succession of scenes through which pass the desires and dreams of the faun in the heat of the afternoon. Then, tired of pursuing the timorous flight of nymphs and naiads, he succumbs to intoxicating sleep, in which he can finally realize his dreams of possession in universal Nature.”

Η wikipedia αναφέρει για τις αντιδράσεις του Mallarmé:

Paul Valéry reported that Mallarmé himself was unhappy with his poem being used as the basis for music: "He believed that his own music was sufficient, and that even with the best intentions in the world, it was a veritable crime as far as poetry was concerned to juxtapose poetry and music, even if it were the finest music there is."
However, Maurice Dumesnil states in his biography of Debussy that Mallarmé was enchanted by Debussy's composition, citing a short letter from Mallarmé to Debussy that read: "I have just come out of the concert, deeply moved. The marvel! Your illustration of the Afternoon of a Faun, which presents a dissonance with my text only by going much further, really, into nostalgia and into light, with finesse, with sensuality, with richness. I press your hand admiringly, Debussy. Yours, Mallarmé."

Επέλεξα να το ακούσουμε από την ερμηνεία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου υπό τη διεύθυνση του αγαπημένου μου Leopold Stokowski (εδώ σε ηλικία 90 !!! ετών) .
Debussy -"Prelude a l'apres-midi d'un faune"

Το 1912 ο θρυλικός Ρώσος χορευτής και χορογράφος Vaslav Nijinsky χορογράφησε και ερμήνευσε μοναδικά το έργο αυτό.
Μια μικρή γεύση της χορογραφίας (με τον Nijinsky ) εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=Vxs8MrPZUIg

και ολόκληρη εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=Ncz-D1Vf13M




Η αφίσα της πρώτης χορογραφικής παράστασης του έργου που έγινε στο Théâtre du Châtelet του Παρισιού στις 29/5/1912.

Ψηφιακές πηγές :
http://en.wikipedia.org/wiki/Pr%C3%A9lude_%C3%A0_l'apr%C3%A8s-midi_d'un_faune

http://www.classicfm.com/composers/debussy/music/prelude-apres-midi-dun-faune/

@dinateacher , ευχαριστώ πολύ 

Καλές γιορτές σε όλους με υγεία, αγάπη κι ότι επιθυμείτε περισσότερο 

[apri]

Carol of the Bells



Αυτά τα πασίγνωστα κάλαντα που όλοι έχουν ακούσει με αγγλικούς στίχους
προέρχονται από την Ουκρανία.

Το 1916 ο συνθέτης  Mykola Leontovych
χρησιμοποίησε το κεντρικό μουσικό μοτίβο ενός προχριστιανικού παραδοσιακού τραγουδιού
που τραγουδούσαν στην Ουκρανία για τον ερχομό του νέου χρόνου την άνοιξη.
Το τραγούδι ονομαζόταν "Shchedryk"(=χελιδόνι)
και αναφερόταν σε ένα χελιδόνι που έφερνε στο σπίτι
το μήνυμα της αφθονίας για τη νέα χρονιά.


Η νέα σύνθεση με στίχους του Peter J. Wilhousky
ακούστηκε για πρώτη φορά στην Αμερική το 1921
κατά τη διάρκεια της περιοδείας της Εθνικής Χορωδίας της Ουκρανίας
και είχε τόση επιτυχία που λίγα χρόνια μετά ο στιχουργός έγραψε και αγγλικούς στίχους.

 


Αργότερα, όταν η Ουκρανία εντάχθηκε στη Σοβιετική Ένωση,
το νέο καθεστώς απαγόρευσε τον εορτασμό των Χριστουγέννων,
λόγω του χριστιανικού περιεχομένου της γιορτής
και μαζί με αυτά και τα κάλαντα.
Όπως όμως η Εκκλησία δεν μπόρεσε να σταματήσει τα παγανιστικά στοιχεία αυτής της γιορτής
όσο κι αν απαγόρευε και τα κάλαντα και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα,
έτσι και το καθεστώς δεν μπόρεσε να νικήσει τα Χριστούγεννα.

Έτσι, παρά τις απαγορεύσεις και τις συλλήψεις,
οι νεαροί Ουκρανοί δεν σταμάτησαν ποτέ να τριγυρνάνε στους δρόμους
τραγουδώντας τα αγαπημένα τους κάλαντα…

http://www.youtube.com/watch?v=gBDFMD5kLvc



Και στα αγγλικά:
http://www.youtube.com/watch?v=1TFrO8c_kVQ


 

[apri]

Mal du depart
(=η νοσταλγία της αναχώρησης)




“Carry me Caravan take me away
Take me to Portugal, take me to Spain
Andalusia with fields full of grain

I have to see you again and again
Take me, Spanish Caravan
Yes, I know you can”


Από το τραγούδι των Doors “Spanish Caravan”

http://www.youtube.com/watch?v=pKmkOIlHbok




 



http://www.youtube.com/watch?v=Q7CCflub604


Θὰ μείνω πάντα ἰδανικὸς κι ἀνάξιος ἐραστὴς
τῶν μακρυσμένων ταξιδιῶν καὶ τῶν γαλάζιων πόντων,
καὶ θὰ πεθάνω μιά βραδιά, σὰν ὅλες τὶς βραδιές,
χωρὶς νὰ σχίσω τὴ θολὴ γραμμὴ τῶν ὁριζόντων.

Γιὰ τὸ Μαδράς, τὴ Σιγγαπούρ, τ' Ἀλγέρι καὶ τὸ Σφὰξ
θ’ἀναχωροῦν σὰν πάντοτε περήφανα τὰ πλοῖα,
κι ἐγώ, σκυφτὸς σ' ἕνα γραφεῖο μὲ χάρτες ναυτικούς,
θὰ κάνω ἀθροίσεις σὲ χοντρὰ λογιστικὰ βιβλία.

Θὰ πάψω πιὰ γιὰ μακρινὰ ταξίδια νὰ μιλῶ•
οἱ φίλοι θὰ νομίζουνε πὼς τὰ 'χω πιὰ ξεχάσει,
κι ἡ μάνα μου, χαρούμενη, θὰ λέει σ' ὅποιον ρωτᾶ:
« Ἦταν μιὰ λόξα νεανική, μὰ τώρα ἔχει περάσει ...»

Μὰ ὃ ἐαυτός μου μιὰ βραδιὰν ἐμπρός μου θὰ ὑψωθεῖ
καὶ λόγο, ὡς ἕνας δικαστὴς στυγνός, θὰ μοῦ ζητήσει,
κι αὐτὸ τὸ ἀνάξιο χέρι μου ποὺ τρέμει θὰ ὁπλιστεῖ,
θὰ σημαδέψει, κι ἄφοβα τὸ φταίστη θὰ χτυπήσει.

Κι ἐγώ, ποὺ τόσο ἐπόθησα μιὰ μέρα νὰ ταφῶ
σὲ κάποια θάλασσα βαθιὰ στὶς μακρινὲς Ἰνδίες,
θά’χω ἕνα θάνατο κοινὸ καὶ θλιβερὸ πολὺ
καὶ μιὰ κηδεία σὰν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων τὶς κηδεῖες.



Νίκος Καββαδίας (1933)









YΓ. Τὸ 1928, σὲ ἡλικία δεκαοχτὼ ἐτῶν, ὁ Νίκος Καββαδίας είχε πιάσει δουλειὰ
σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ ναυτικὰ γραφεῖα του Πειραιά.

Ο ίδιος διηγούνταν γι’ αυτές τις μέρες:
«Το 1928 τέλειωσα το γυμνάσιο και μπήκα σ' ένα ναυτικό γραφείο στον Πειραιά, γιομάτο μεγάλες αφίσες και χάρτες γεωγραφικούς.
Όταν νύχτωνε και σφύριζαν τα καράβια παρτέντζα, μ' έπιανε λύσσα.
Τι μ' έσπρωξε στη θάλασσα; Η μυρωδιά από τις βαλίτσες των ναυτικών.
Τα δώρα που φέρναν οι συγγενείς μου από τα ξένα.
Η μυρωδιά των καραβιών που κάνει τους επιβάτες να ζαλίζονται
και να περιμένουν την ώρα που θα φτάσουν στο λιμάνι σα λύτρωση.

Ζορίστηκα για να φύγω. Κι από τους άλλους κι από μένα τον ίδιο.
Τριάντα καράβια είχανε στενοί μου συγγενείς, κι εγώ γύριζα στα ξένα γραφεία για δουλειά.
Ήμουνα τρομερά βραδύγλωσσος και υπνοβάτης.
Τον πρώτο χρόνο που μπαρκάρισα, ξερνούσα σα γάτα. Συνήθισα με τον καιρό.
Όμως, όταν μείνω στη στεριά πάνω από τρεις μήνες,
τη μέρα που θα ξαναμπαρκάρω νοιώθω λιγάκι σαν την πρώτη φορά που ξεκίνησα».

Και τι περίεργο…
Μια ζωή ο Καββαδίας φοβόταν μήπως δεν καταφέρει να ταξιδέψει,
μήπως δεν ζήσει τη γοητεία του προορισμού που πάει, πάει, μα δεν στέκει.
Κι όμως τελικά φαίνεται πως το μεγαλύτερο ταξίδι, τη μεγαλύτερη φυγή
δεν την πραγματοποίησε στη θάλασσα, αλλά στην ποίηση.