To ποίημα της ημέρας

[Φωτεινή ΠΕ07]

Η πιο όμορφη θάλασσα - Ν. Χικμέτ


Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα

Το πιο όμορφο παιδί δεν μεγάλωσε ακόμα



Τις πιο όμορφες μέρες μας,
τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις ζήσαμε ακόμα.

Κι ότι πιο όμορφο
Κι ότι πιο όμορφο θα ‘θελα να σου πω
Δε στο ‘πα ακόμα

Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος

[PDE ads]

[Kokoschka]

Κωστης Παλαμας-Πατριδες(Σαν των Φαιακων το καραβι)
 
 Σαν των Φαιάκων το καράβ’ η Φαντασία
χωρίς να τη βοηθάν πανιά και λαμνοκόποι
κυλάει· και είναι στα βάθη της ψυχής μου τόποι
πανάρχαιοι κι ασάλευτοι σαν την Ασία,
πεντάγνωμοι κι απόκοτοι σαν την Ευρώπη
σα μαύρη γη Αφρική με σφίγγ’ η απελπισία,
κρατώ μιαν άγρια μέσα μου Πολυνησία,
και πάντα ένα Κολόμβο παίρνω το κατόπι

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Βροχη παντου. Μεσα μου, στο δρομο, στα δρομακια και τις ρουγες. Πως αγαπαω τη βροχη! Ομοια η σκεψη μου
μαζι της να κυλα. Μια βροχη τα παντα γυρω μου. Να σεργιανω διχως ομπρελα. Να με κοιτουν οι αλλοι γυρω μου.
Και ατερμονα να επιλεγω τη βροχη. Και αυτη η βροχη τι να σημαινει? Σαν καταρρακτης, σαν βροχη οι
σκεψεις, τα αισθηματα μεσα μου να κυλουν. Εμαθα, ν΄αγαπαω, εμαθα.Σαν τη βροχη λοιπον ο ερωτας.
Τρεχει σαν τη βροχη. Ποσο της μοιαζει!

[Φωτεινή ΠΕ07]

Aν - Ρ. Κίπλινγκ


<a href="https://www.youtube.com/v/ThapJtWKwcQ" target="_blank" class="new_win">https://www.youtube.com/v/ThapJtWKwcQ</a>

Αν…

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τάχουν χαμένα και σ’ εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου όταν ο κόσμος
δε σε πιστεύει, κι’ αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς, δίχως να χάνεις την υπομονή σου,
κι’ αν άλλοι σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμμα,
κι’ αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
αν να στοχάζεσαι μπορείς, δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν ν’ αντικρύζεις σου βαστά, το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμια
κι’ όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς τους δυό τυραννικούς απατεώνες,
αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απ’ τους κακούς, για να ναι για τους άμυαλους παγίδα
ή συντριμένα να θωρείς όσα σούχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.

Αν όσα αποχτήσες μπορείς σ’ ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς, κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις
και να τα χάσεις και απ’ αρχής, ατράνταχτος να ξεκεινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά γι’ αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς, και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής, κι’ ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δεν σούχει τίποτε απομείνει
παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σε όλα αυτά «βαστάτε».

Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς, δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί μπορούνε πιά ποτέ να σε πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς, μα και ποτέ παρά πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές, που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θάναι τότε η Γη, μ’ όλα και μ’ ό,τι πάνω της κι’ αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ: Άντρας αληθινός θάσαι, παιδί μου.





If...

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or, being lied about, don’t deal in lies,
Or, being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise;

If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster
And treat those two imposters just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build ’em up with wornout tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: «Hold on!»

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And - which is more - you’ll be a Man my son!

[PDE ads]

[Φωτεινή ΠΕ07]

Άφησε να κοιτάξω - Γ. Θέμελης

Άφησε να κοιτάξω το πρόσωπό σου
Στην ήρεμη αστροφεγγιά που κοιμούνται οι άνεμοι

Στους βράχους στα νερά στις όχθες που αναπνέουν
Στην ήρεμη αστροφεγγιά περπατεί ένας ήσκιος
Γνώριμος ήσκιος τον βλέπουνε τ’ άστρα μονάχα
Και τα όνειρα που δοκίμασαν ομορφιά και τρόμο
Δεν ακούς τα φτερά που διπλώνουν τη λησμονιά τους
Το κύμα πεθαίνει στα πόδια μας μετρώντας
Τους αιώνες της θάλασσας της καρδιάς μας τους χτύπους
Τα πλοία δεν κινούνται κρεμάστηκαν στο βλέμμα σου
Τα μάτια περιμένουν τον ήλιο σου για ν’ ανοίξουν
Τα δροσερά τους πέταλα από φως και θλίψη
Κυνηγώ τη σκιά σου ανάμεσα στα σχήματα
Αναζητώ το χέρι σου από άστρο σε άστρο
Άφησε να κοιτάξω το πρόσωπό σου
Σαν το φεγγάρι που κοιτάζεται στον ύπνο ενός παιδιού



Εγώ κ’ εσύ – πολύ μακριά μέσα στη νύχτα -
Σκοτεινοί είμαστε σα δυο παράθυρα της πυκνής βροχής
Εικόνες θαμπές από χλωμούς φεγγίτες και σκοτάδι
Σε ποια γωνιά ποια μάτια θα μας φωτίσουν
Πόσα φεγγάρια θα σταθούν και θα μετρήσουν τη νοσταλγία τους
Στην ασημένια σκόνη που πεθαίνοντας θα τινάξουν οι μνήμες
Δε μας μένει παρά η βοή το ποίημα που μας κράζει
Μέσα στον κίνδυνο που σκορπάει η θάλασσα στην καρδιά των βράχων
Κάτω απ’ τα χέρια που έσμιξαν τη μακρινή τους λάμψη
Κάτω απ’ τα χέρια τα σπαθιά που φυλάγουν το θάνατο

[MARKOS]

Επίλογος

Έρχονται νύχτες
Που βιάζονται
Να γεννήσουν.

Έρχονται μέρες
Που θέλουν ν΄αλλάξουν,
Και να φορέσουν
Αιώνες.

Γ. Θέμελης (1949)

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Ευτυχισμενοι οσοι αδραξαν τις μερες, οποιες και αν ηταν,
οποτε και αν ηρθαν. Οπως και αν τις αδραξαν.
Γιατι οσα οι ωρες φερνουν δεν φερνει
ο χρονος ολος. Για οσους δεν ηταν δειλοι, για οσους νιωσαν,
για οσους μπορουν να ερωτευτουν γρηγορα, δυνατα, απολυτα.
Ευτυχισμενοι οσοι βρηκαν το ομοιο τους, οσοι συμπεσαν, οσοι
τολμησαν να τρεξουν, οσοι προλαβαν τα τρενα στο σταθμο.
Ευτυχισμενοι εκεινοι που ξεπνοοι μπηκαν στο πλοιο για Θασο
τρεχοντας.Που μετα πνιγηκαν και ζητησαν νερο.Οσοι δικαιουνται
μια ευκαιρια ακομα.
Ευτυχισμενοι οσοι θα παρουν την ευκαιρια τους απο λυπη.Θα τους
ανηκει διοτι η θλιψη ειναι συμμαχος και η λησμονια το αιτημα.
[Τα ποιηματα ειναι δικα μου, αν εγραφα κατι ετοιμο θα προτιμουσα Καβαφη]

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Aν - Ρ. Κίπλινγκ


<a href="https://www.youtube.com/v/ThapJtWKwcQ" target="_blank" class="new_win">https://www.youtube.com/v/ThapJtWKwcQ</a>

Αν…

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τάχουν χαμένα και σ’ εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου όταν ο κόσμος
δε σε πιστεύει, κι’ αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς, δίχως να χάνεις την υπομονή σου,
κι’ αν άλλοι σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμμα,
κι’ αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
αν να στοχάζεσαι μπορείς, δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν ν’ αντικρύζεις σου βαστά, το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμια
κι’ όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς τους δυό τυραννικούς απατεώνες,
αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απ’ τους κακούς, για να ναι για τους άμυαλους παγίδα
ή συντριμένα να θωρείς όσα σούχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.

Αν όσα αποχτήσες μπορείς σ’ ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς, κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις
και να τα χάσεις και απ’ αρχής, ατράνταχτος να ξεκεινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά γι’ αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς, και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής, κι’ ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δεν σούχει τίποτε απομείνει
παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σε όλα αυτά «βαστάτε».

Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς, δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί μπορούνε πιά ποτέ να σε πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς, μα και ποτέ παρά πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές, που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θάναι τότε η Γη, μ’ όλα και μ’ ό,τι πάνω της κι’ αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ: Άντρας αληθινός θάσαι, παιδί μου.





If...

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or, being lied about, don’t deal in lies,
Or, being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise;

If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster
And treat those two imposters just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build ’em up with wornout tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: «Hold on!»

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And - which is more - you’ll be a Man my son!

Μπραβο, το λατρεψα.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Να' σαι καλά Ρεγγίνα συντοπίτισσά μου! 

[Φωτεινή ΠΕ07]

Ποίηση - Χουάν Ραμόν Χιμένεθ


Κάποτε νιώθω
καθώς το ρόδο

που θά ’μαι μια μέρα, καθώς το φτερό
που θά ‘μαι μια μέρα.
Και με τυλίγει ένα άρωμα, ξένο και δικό μου,
δικό μου κι ενός ρόδου·
και με περισυλλέγει μια περιπλάνηση ξένη και δική μου
δική μου κι ενός πουλιού.
Τραγούδα, τραγούδα φωνή μου!
γιατί όσο υπάρχει ένα πράγμα
που δεν το είπες εσύ
δεν είπες τίποτα!



Ποίηση· δροσιά
της κάθε αυγής, κόρη
της κάθε νύχτας, ολόδροση, αγνή
αλήθεια των τελευταίων άστρων
πάνω στην τρυφερή αλήθεια των πρώτων λουλουδιών!
δροσιά, ποίηση·
πρωινή πτώση τ’ ουρανού πάνω στον κόσμο
Αυτή ’ναι η ζωή μου, εκείνη προς τα πάνω,
εκείνη της καθάριας αύρας,
του τελευταίου πουλιού,
των χρυσών κορυφών του σκοταδιού!
αυτή ’ναι η λευτεριά μου, να μυρίζω το ρόδο
να κόβω το ψυχρό νερό με το τρελό μου χέρι,
ν’ απογυμνώνω το δρυμό,
να παίρνω απ’ τον ήλιο το αιώνιο φως του!


Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης

[Φωτεινή ΠΕ07]

Ψευδαισθήσεις - Δημήτρης Π. Κρανιώτης


Βουβές ρυτίδες
στο μέτωπό μας

τα σύνορα της ιστορίας,
ρίχνουν κλεμμένες ματιές
σε στίχους του Ομήρου.



Ψευδαισθήσεις
γεμάτες ενοχές
λυτρώνουν
τραυματισμένους ψίθυρους,
που έγιναν αντίλαλοι
σε φωτισμένες σπηλιές
ανόητων κι αθώων.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Συμμετρία των άστρων




Κοιτάζω τ’ άστρα∙
συμμετρικά το ένα
δίπλα στο άλλο
να σχηματίζουν τη μορφή σου,
και τους χαμογελώ
περιμένοντας, άκου να δεις,
ανταπόκριση απ’ τα άστρα.
Ψάχνω, λοιπόν, στ’ αστέρια
τα αμέτρητα, τα φωτεινά
του Ουρανού ετούτου
να βρω Εσένα,
Μα ακόμη κι αν σε βρω
στα άστρα, θα’ναι σχεδόν
αδύνατο να έρθουμε κοντά.
Γιατί;
Καλά δεν έχεις ακούσει
για το πόσο μεγάλη
είναι η απόσταση;
Θα καταφέρουμε να
την υπερνικήσουμε;
Ποιος, άραγε, το ξέρει…



Άννα Κ. Γεωργάκη -1998

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Αυτος ο ανεμος δεν λεει να κοπασει.
Ριχνει τα δεντρα, φυσα σαν μανιασμενος.
Οσο φυσα τοσο μαγευει τη ψυχη μου.
Αντανακλα την οψη μου, ιδιος με κατοπτρο.
Δεν θελω καν να τρεξω.
Θελω να αφησω στον αγερα καθε μου σκεψη,
να λυσω τα μαλλια μου.
Να ονειρευτω, να περπατησω.
Αφου η σκεψη μου δεν ξεμακραινει,
εγω την αποδεχομαι.

[Φωτεινή ΠΕ07]

FERNANDO PESSOA

Magnificat


Πότε θα περάσει αυτή η εσωτερική νύχτα, το σύμπαν,
κι εγώ, η ψυχή μου, θα 'χω τη μέρα μου;
Πότε θα ξυπνήσω απ' το ξύπνημά μου;
Δεν ξέρω. Ο ήλιος λάμπει ψηλά,
αδύνατον να τ' αριθμήσεις.
Η καρδιά χτυπά ξένη,
αδύνατον να την ακούσεις.
Πότε θα τελειώσει αυτό το δράμα χωρίς θέατρο,
ή αυτό το θέατρο χωρίς δράμα,
και θα γυρίσω σπίτι;
Πού; Πώς; Πότε;
Γάτα που με κοιτάς με τα μάτια της ζωής
ποιον έχεις στο βάθος τους;
Είναι αυτός! Είναι αυτός!
Αυτός θα διατάξει σαν τον Ιησού του Ναυή στήθι
ήλιε κι εγώ θα ξυπνήσω.
Και θα 'ναι μέρα.
Χαμογέλασε, μες στον ύπνο σου, ψυχή μου!
Χαμογέλασε, ψυχή μου: θα 'ναι μέρα!