0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Και κάτι ακόμα: η άρνηση οὐ, σε ιδιαίτερα εμφατική θέση, πρέπει να συνδεθεί με το δεῖ, όχι με το δεινὸν εἶναι, γιατί τότε θα έπρεπε να είναι μή. Αυτό βέβαια δεν είναι αναγκαίο να διατηρηθεί στη μετάφραση.
Aν συνδέσεις την πρόταση απευθείας με το "φόβον", τότε αυτή είναι συμπλήρωμα του, γιατί λέει σε τι συνίσταται ο φόβος. Θα ήταν επεξήγηση, αν η φράση ήταν "τούτον τον φόβον".
Αυτή είναι η σύνταξη. Να προσθέσω ότι το τὸν ἄξιον είναι επιθετικός προσδιορισμός στο ἄνδρα. Είναι μια ιδιαίτερα εμφατική θέση του επιθετικού προσδιορισμού μετά από άναρθρο ουσιαστικό.
Ο Smyth λέει ότι μ' αυτόν τον τρόπο δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στο ουσιαστικό που προτάσσεται:
Πολύ καλά τα λέει ο Smyth. Αφού το επίθετο εκφράζει ιδιότητα του ουσιαστικού, η εμφατική τοποθέτησή του μετά το (έναρθρο ή άναρθρο) ουσιαστικό τονίζει αυτή την ιδιότητα και, επομένως, η έμφαση πέφτει στο ουσιαστικό. Ο Ιωάννης Κακριδής στο Μεταφραστικό Πρόβλημα, μεταφράζοντας και σχολιάζοντας (μεταφραστικά) το τρίτο βιβλίο από το Gallico του Καίσαρα, λέει ότι η εμφατική θέση του επιθ. προσδιορισμού στα Λατινικά είναι η πρόταξη (με εξαίρεση βέβαια κάποιες τυπικές εκφορές όπου το επίθετο ή προηγείται κανονικά ή έπεται), ενώ στην αρχαία (και στη νέα) Ελληνική η επίταξη. Και μεταφράζει θαυμάσια το magno cum periculo magnisque cum portoriis: με κίνδυνο μεγάλο και τελωνειακούς φόρους υπερβολικούς.
Η μετοχή, όμως, είναι ρηματικό επίθετο. Ως επίθετο μπορεί να παίξει το ρόλο του κατηγορουμένου. Πώς θα παίξει όμως το ρόλο του αντικειμένου, όπως αφήνουν να εννοηθεί; Αυτό ρωτάω.
Η μετοχή δεν είναι απλό επίθετο, όπως και το απαρέμφατο δεν είναι απλό ουσιαστικό. Έχουν και ρηματική φύση. Συντακτικά, η ρηματική φύση τους επιτρέπει να παίρνουν συμπληρώματα. Σημασιολογικά, θα έλεγα ότι τους δίνει έναν εξελικτικό χαρακτήρα. Ας δούμε τη διαφορά επιθέτου-ρηματικού επιθέτου, αφού έθεσες το θέμα:Το "ειμί μελετητής" δείχνει μια ήδη υπάρχουσα ιδιότητα, που απέκτησε το υποκείμενο. Δηλ. υπήρχε η ιδιότητα "μελετητής" και αποδόθηκε κάποια στιγμή και στο υποκείμενο.Το "ειμί μελετών" δείχνει μια ιδιότητα/κατάσταση του υποκειμένου εν εξελίξει. Πράξη δείχνει μόνο ως περίφραση. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στα αγγλικά με τον Present Continuous που σχηματίζεται περιφραστικά με το ρήμα be και τη μετοχή ενεστώτα (π.χ Ι am studying).Το "κληθείς ο Κύρος" δείχνει μια μη προϋπάρχουσα ιδιότητα, που εξέλιξε ο Κύρος.Με τον ίδιο τρόπο θα ερμήνευα και τα υπόλοιπα παραδείγματα που παραθέτεις, όπου λες πως δεν δείχνουν ιδιότητα, αλλά ενέργεια. Δείχνουν μια ιδιότητα που εξελίσσεται ή έχει εξελιχθεί. Κι αυτού του είδους η ιδιότητα σε συνδυασμό με έναν ρηματικό τύπο που τη συνδέει με το υποκείμενο ή το αντικείμενο, δείχνει ενέργεια.Άρα, με βάση τη παραπάνω λογική, καταλήγω ότι στα παραδείγματα εκείνα που δείχνουν, όπως λες, κάποια ενέργεια (π.χ ἄρξομαι διδάσκων ἐκ τῶν θείων), δίπλα στη μετοχή έχει αποσιωπηθεί κάποιος τύπος του "ειμί".Μεταξύ της μετοχής και του απαρεμφάτου, διάλεξα το απαρέμφατο, επειδή μπορεί να λειτουργήσει ως αντικείμενο των περισσότερων ρημάτων και επειδή και στα λατινικά συνηθιζόταν η περίφραση "μετοχή+ απαρέμφατο του "είμαι" για τη δήλωση πράξης.Κάποια ρήματα -έχεις δίκιο, τώρα καταλαβαίνω τι λες- δεν συντάσσονται με απαρέμφατο, ώστε να το εννοήσουμε. Όμως, επειδή μιλάμε για ρήματα δηλώσεως/δείξεως/αίσθησης, που λόγω της σημασία τους αποδίδουν μια ιδιότητα, σκέπτομαι πως μάλλον δεν χρειάζεται να εννοήσουμε τύπο του "ειμί", για να μιλήσουμε για κατηγορηματική χρήση της μετοχής.π.χ στο "δῆλος ἦν Κῦρος ὠς σπεύδων" θα μπορούσαμε να πούμε ότι το "σπεύδων" συμπληρώνει κατηγορηματικά την περίφραση "δήλος ήν" (=εφαίνετο).
Για να συνοψίσω, η άποψή σου είναι ότι η μετοχή, ως ρηματικό επίθετο, δεν δείχνει πράξη αλλά ιδιότητα εν εξελίξει. Ομολογώ πω αυτό εξακολουθώ να μην το καταλαβαίνω. Θεωρητικά η πράξη που εκφράζει κάθε μετοχή αντιστοιχεί σε μια ιδιότητα, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να στερούμε από τη συμπληρωματική μετοχή που εξετάζουμε τη δυνατότητά της να εκφράζει πράξη. Αν κατάλαβα καλά δηλαδή, θεωρείς πως στο παράδειγμα ἠγγέλθη Φίλιππος τὸ Ἡραῖον τεῖχος πολιορκῶν, η μτχ. δεν εκφράζει πράξη (ότι δηλ. ο Φ. όντως πολιορκούσε το Ηραίο τείχος, δηλαδή ως γεγονός πραγματικό) αλλά την ιδιότητα του Φ. ως πολιορκητή, ιδιότητα όμως η οποία δεν είχε αποκτηθεί, αλλά βρισκόταν εν εξελίξει. Το ίδιο και στο παράδειγμα ἄρξομαι διδάσκων ἐκ τῶν θείων. Η μτχ. μπορεί να παραπέμπει θεωρητικά στην ιδιότητα του δασκάλου (έστω εν εξελίξει), όμως νιώθω πως εκφράζει καθαρά πράξη, ότι δηλαδή ο ομιλητής όντως θα διδάσκει, το βλέπω ως πράξη ζωντανή, ως κάτι που όντως συμβαίνει. Αδυνατώ να εξηγήσω αλλιώς αυτά τα παραδείγματα.
Έχεις δίκιο, στα παραδείγματα με τα "ούτως"/ούτω" ταιριάζει να είναι η μετοχή αιτιολογική υποκειμενικής αιτιολογίας.Γνωρίζεις κάποιο παράδειγμα χωρίς τα "ούτως"/ούτω", για να δούμε πώς φαίνεται η σύνταξη και σε αυτήν την περίπτωση;