0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Να ρωτήσω κι εγώ κάτι, αν και ομολογώ ότι ντρέπομαι λίγο γιατί είναι σίγουρα πολύ απλό..στη φράση ο βασιλεύς Παυσανίας το βασιλεύς θεωρείται επιθετικός (ως προσηγορικό όνομα που δηλώνει αξίωμα) ή το Παυσανίας επεξήγηση; Έως τώρα δεν είχα αμφιβολίες μέχρι που είδα και τις δύο εκδοχές σε συντακτικά...
Παράθεση από: interstellar στις Ιανουάριος 25, 2013, 12:05:30 μμΝα ρωτήσω κι εγώ κάτι, αν και ομολογώ ότι ντρέπομαι λίγο γιατί είναι σίγουρα πολύ απλό..στη φράση ο βασιλεύς Παυσανίας το βασιλεύς θεωρείται επιθετικός (ως προσηγορικό όνομα που δηλώνει αξίωμα) ή το Παυσανίας επεξήγηση; Έως τώρα δεν είχα αμφιβολίες μέχρι που είδα και τις δύο εκδοχές σε συντακτικά...To "Παυσανίας" είναι επεξήγηση στο "βασιλεύς".Το "βασιλεύς" είναι επιθετικός προσδιορισμός, αν προσδιορίζει μια γενική έννοια, όπως π.χ ανήρ, άνθρωπος (πρβλ. και "άνδρες δικασταί", "ανήρ στρατηγός").Η μόνη ακραία περίπτωση όπου μάλλον ( ) θα λειτουργούσε ως επιθετικός προσδιορισμός το "βασιλεύς" είναι αυτή που ο συγγραφέας θα ήθελε στην πρόταση να ξεχωρίσει τον βασιλιά Παυσανία από έναν άλλο Παυσανία (ο βασιλεύς Παυσανίας-ο στρατηγός Παυσανίας), οπότε το όνομα "Παυσανίας" θα είχε μια πιο γενική έννοια. Δεν το έχω δει όμως ποτέ σε κείμενο, για να είμαι ειλικρινής.
Παιδιά, η ευθεία πρόταση "μηδείς ὑμῶν εξέλθη"στον πλάγιο λόγο θα γίνει "ἀπαγορεύει μηδένα ἡμῶν ἐξελθεῖν";ή "μηδένα αὐτῶν ἐξελθεῖν";ή "μηδένα σφῶν ἐξελθεῖν";Γενικά, το σε τι θα μετατραπεί η αντωνυμία δεν εξαρτάται από το νόημα της πρότασης;Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Παιδιά, θα ήθελα, παρακαλώ, τη βοήθειά σας ως προς το είδος της κάτωθι αναφορικής πρότασης καθώς και ως προς τη συντακτική αναγνώριση των όρων της (ης, τα ίδια).δόξης δε ουδεμιάς ήρα ης ουκ εξεπόνει τα ίδια = καμιά δόξα δεν λάτρεψε, αν δεν κόπιαζε υπερβολικά γι' αυτήν/ την οποία δεν αποκτούσε με την ατομική του εργασίαΑγησίλαος του Ξενοφώντα 11,9-10
Παράθεση από: moagniko στις Φεβρουάριος 03, 2013, 01:24:34 πμΠαιδιά, θα ήθελα, παρακαλώ, τη βοήθειά σας ως προς το είδος της κάτωθι αναφορικής πρότασης καθώς και ως προς τη συντακτική αναγνώριση των όρων της (ης, τα ίδια).δόξης δε ουδεμιάς ήρα ης ουκ εξεπόνει τα ίδια = καμιά δόξα δεν λάτρεψε, αν δεν κόπιαζε υπερβολικά γι' αυτήν/ την οποία δεν αποκτούσε με την ατομική του εργασίαΑγησίλαος του Ξενοφώντα 11,9-10Είναι προσδιοριστική στο δόξης. Δεν βλέπω υποθετική χροιά· αν ήταν αναφορικοϋποθετική, θα χρειαζόταν άρνηση μή.Κατά τα άλλα, το τὰ ἴδια είναι αντικείμενο του ρ. ἐξεπόνει, και το ἧς γενική κτητική (ή διαιρετική;) από το τὰ ἴδια.
Aρχικά, ευχαριστώ!Θα ήθελα όμως να ρωτήσω.. γιατί διαιρετική;Βασικά, το "τα ίδια" είναι σύστοιχο; (τους ιδίους πόνους;)Αν είναι κτητική ή διαιρετική από το "τα ίδια", πώς μεταφράζεται επ' ακριβώς;
Σήμερα ψάχνοντας σε ένα παλιό λεξικό του Γ. Βερναρδάκη ("Λεξικόν Ερμηνευτικόν", 1918), βρήκα την εξής ερμηνεία στο επίμαχο χωρίο, που στηρίζει αυτήν τη σύνταξη: "ής τα ίδια (τ.έ, τα στοιχεία τα συναποτελούντα αυτήν, την δόξαν) ου προσεκτάτο πόνω και επιμελεία".5. Επίσης, στο ίδιο λεξικό βρήκα και ένα χωρίο από τον "Ηρακλή Μαινόμενο" του Ευριπίδη (στιχ.581) όπου το "εκπονώ" συντάσσεται με γενική και αιτιατική: "...των δ' εμών τέκνων ουκ εκπονήσω θάνατον" (=....δεν προσπαθήσω να απομακρύνω τον θάνατο από τα παιδιά μου)Θα μπορούσε η σύνταξη αυτή να ισχύει και στο χωρίο του Ξενοφώντα και η πρόταση να σημαίνει λόγου χάριν"δεν επιθυμούσε καμία δόξα, από την οποία δεν είχε προσπαθήσει να απομακρύνει το προσωπικό συμφέρον";Το καταθέτω απλώς ως υπόθεση εργασίας που περνά αυτήν τη στιγμή από το μυαλό μου.