0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Είναι μια κάποια λύση, αν και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα λεγόταν στα αρχαία. Το έχεις δει ποτέ ως β' όρο σύγκρισης;Αν ναι, τότε αυτό εννοείται.
Α, τώρα που γύρισα σπίτι, έκανα μια μικρή αναζήτηση για το "τοσούτον" και επίθετο θετικού βαθμού. Για δες μια ενδιαφέρουσα πρόταση από τον Πλάτωνα:Τί δέ; Οὐχ ὁ ἀγαθός, καθ᾽ ὅσον ἀγαθός, κατὰ τοσοῦτον ἱκανὸς ἂν εἴη αὑτῷ;
H δική μου ένσταση αφορούσε τη δοτική τοσούτῳ, η οποία συνάπτεται με συγκριτικά ή με ρήματα διαφοράς, υπεροχής κ.τ.ό. Δεν θυμάμαι να έχω δει τη δοτική τοσούτῳ ή ὅσῳ με επίθετο ή επίρρημα θετικού βαθμού, αλλά, εννοείται, δεν μπορώ να είμαι βέβαιος.
Τελικά στο οἱ Ἕλληνες ἐπῇσαν πολύ ἔτι προθυμότερον ἢ πρόσθεν έχουμε σύγκριση αντίθεσης ή υπεροχής;
Σε περιπτώσεις όπως ἔστι γὰρ μείζω τἀκείνων ἔργα ἢ ὡς τῷ λόγῳ τις ἂν εἴποι έχουμε ασύμμετρη σύγκριση ή όχι;
Με τη γενική συγκριτική λόγου; Ο Γρηγορόπουλος και αυτήν την περίπτωση τη δίνει στην ασύμμετρη σύγκριση.
Με ἢ πρός + αιτιατική είναι ασύμμετρη; Ἐνδεεστέρως ἑκάστῳ παρεῖχεν ἢ πρὸς τὴν ἐξουσίαν. Δεν έχω δει κάπου το ἢ πρός + αιτιατική στην ασύμμετρη, αλλά εμένα έτσι μου φαίνεται· δεν βλέπω διαφορά από το ἢ κατά + αιτιατική.
Τελικά στο οἱ Ἕλληνες ἐπῇσαν πολύ ἔτι προθυμότερον ἢ πρόσθεν έχουμε σύγκριση αντίθεσης ή υπεροχής
Σε περιπτώσεις όπως ἔστι γὰρ μείζω τἀκείνων ἔργα ἢ ὡς τῷ λόγῳ τις ἂν εἴποι έχουμε ασύμμετρη σύγκριση ή όχι; Ο Smyth στην ασύμμετρη τονίζει ότι υπάρχει απαρέμφατο και όχι οριστική. Με τη δυνητική ευκτική όμως τι γίνεται;
Σύγκριση υπεροχής έχουμε σίγουρα. Γίνεται σύγκριση ανάμεσα στην τωρινή ιδιότητα των Ελλήνων και την παλαιότερη που είναι κατώτερη.Τώρα για τη σύγκριση αντίθεσης δεν μπορώ να σου πω, γιατί με έχεις μπερδέψει. Θα πρέπει να μου παραθέσεις ακριβώς τον ορισμό του όρου από το συντακτικό που λες. Αν σημαίνει άρνηση του β' όρου σύγκρισης, δεν ισχύει εδώ. Και άλλωστε, θα έπρεπε να έχει άρνηση μετά το "η".
Πάντως, δεν καταλαβαίνω γιατί κολλάς σε έναν όρο που δεν χρησιμοποιείται ευρύτερα στη βιβλιογραφία. Τι θα κερδίσει ένας μαθητής αν τον μάθει και αυτόν;
Χμ... Αυτό πρέπει να το σκεφτώ περισσότερο. Αν το "αν" ήταν δίπλα στο "ως" και ήταν τελική, θα σου έλεγα κατευθείαν ότι ναι, έχουμε μια παραλλαγή του ώστε+απαρέμφατο. Όμως, εδώ είναι συμπερασματική που εκφράζει δυνητικό αποτέλεσμα. Δεν είναι το ίδιο με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα που εκφράζει το "ωστε+απαρέμφατο", είναι όμως κι αυτό στραμμένο προς το μέλλον. Οπότε γιατί όχι; Μπορεί και με αυτό να εκφράζεται μεγάλη δυσαναλογία στη σύγκριση.
Όπως έχω καταλάβει σύγκριση αντίθεσης έχουμε όταν ο πρώτος όρος γίνεται δεκτός ως κάτι π.χ. κακό, αλλά ο δεύτερος θεωρείται αντίθετος του πρώτου, δηλαδή καθόλου κακός, όχι λιγότερο κακός, π.χ. Ξενίας και Πασίων κακίους εἰσὶ περὶ ἡμᾶς ἢ ἡμεῖς περὶ ἐκείνους. Δεν χρειάζεται άρνηση μετά το ἤ. Βέβαια, όπως είπε ο Sali, είναι και θέμα οπτικής. Το παράδειγμα αυτό οι Σαλμ. Μπιτσ. το έχουν στη σύγκριση αντίθεσης, όπως και το οἱ Ἕλληνες ἐπῇσαν πολύ ἔτι προθυμότερον ἢ πρόσθεν. Σε αυτό με τον Ξενία και τον Πασίωνα μου φαίνεται λογικό ο ομιλητής να μην παρουσιάζει τον εαυτό του και τους δικούς τους ως λιγότερο κακούς, αλλά να τους παρουσιάζει ως καθόλου κακούς. Στο άλλο όμως δεν μου φαίνεται λογικό να λέγεται ότι οι Έλληνες προηγουμένως δεν ήταν καθόλου πρόθυμοι, για αυτό ήθελα τη γνώμη σας. Η σύγκριση αντίθεσης αναφέρεται και στο Συντακτικο του φροντιστηρίου και ορισμένοι μαθητές με ρωτάνε για πράγματα που βλέπουν εκεί, ακόμη και αν εγώ δεν έχω δώσει βάση.
Γιατί απαραίτητα επιδιωκόμενο αποτέλεσμα το ὥστε + απαρέμφατο ; Εγώ ξέρω ότι επιδιωκόμενο αποτέλεσμα εκφράζουν οι συμπερασματικές με απαρέμφατο μόνο αν εξαρτώνται από ρήμα σκόπιμης ενέργειας (π.χ. πάντα ποιῶ). Συνήθως όμως δηλώνει αποτέλεσμα που παρίσταται ως λογικό επακόλουθο του νοήματος της προσδιοριζόμενης πρότασης, δηλαδή συμπέρασμα υποκειμενικό, ενδεχόμενο ή δυνατό, χωρίς να αποκλείεται να είναι και πραγματικό. Αυτό λοιπόν δεν μου φαίνεται να διαφέρει πολύ από αυτό που δηλώνεται με τη δυνητική ευκτική.
Σκέφτομαι ότι ένα κριτήριο που ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει σε κάποιες περιπτώσεις ώστε να διακριθεί αν η μετοχή είναι κατηγορηματική ή αιτιολογική είναι η χρονική σχέση μεταξύ της μετοχής και του ρηματικού τύπου του ρήματος ἀδικῶ (ή των ρήματων ψυχικού πάθους), με την έννοια ότι λογικά το αναγκαστικό αίτιο χρονικά προηγείται του ρηματικού τύπου που προσδιορίζει.