To ποίημα της ημέρας

[aristos2]

@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? 

... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!

...ήτο, ήτο μεν, αλλά οι παρενέργειές της εξακολουθούν να... βγάζουν μάτι!

... αναζητώ, εντούτοις, την ... "αναπάντεχη άνοιξη" ...

[PDE ads]

[aristos2]

@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? 

... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!

Το ρεύμα δεν έφτασε εκεί ακόμα?

... καθυστερεί στην ... Παιανία ... 

[συννεφούλα]

@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? 

... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!

...ήτο, ήτο μεν, αλλά οι παρενέργειές της εξακολουθούν να... βγάζουν μάτι!

... αναζητώ, εντούτοις, την ... "αναπάντεχη άνοιξη" ...

Μη θαρρείς ότι είσαι ο μόνος. Όλοι - συνειδητά ή ασυνείδητα- αυτό αναζητούμε. 
Και - για να μην παρεκτρεπόμαστε του θέματος- η ποίηση είναι οδός στην αναζήτηση αυτή!

[aristos2]

@aristos2 Να υποθέσω ότι έσπασαν τα γυαλιά μυωπίας σου? 

... ήτο ισχυρά η νέφωσις ..., συννεφούλα ...!

...ήτο, ήτο μεν, αλλά οι παρενέργειές της εξακολουθούν να... βγάζουν μάτι!

... αναζητώ, εντούτοις, την ... "αναπάντεχη άνοιξη" ...

Μη θαρρείς ότι είσαι ο μόνος. Όλοι - συνειδητά ή ασυνείδητα- αυτό αναζητούμε. 
Και - για να μην παρεκτρεπόμαστε του θέματος- η ποίηση είναι οδός στην αναζήτηση αυτή!

΄

... όχι απαραιτήτως ..., κατά τον Καρυωτάκη, επί παραδείγματι: "Η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε".

[PDE ads]

[συννεφούλα]

Μη θαρρείς ότι είσαι ο μόνος. Όλοι - συνειδητά ή ασυνείδητα- αυτό αναζητούμε. 
Και - για να μην παρεκτρεπόμαστε του θέματος- η ποίηση είναι οδός στην αναζήτηση αυτή!

... όχι απαραιτήτως ..., κατά τον Καρυωτάκη, επί παραδείγματι: "Η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε".

Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις τώρα.
Κατά τον  Εγγονόπουλο, η τέχνη και η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε να πεθάνουμε... .
Ο Αναγνωστάκης πάλι λέει, Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.
Εγώ απλώς ανέφερα ότι ψάχνω την "αναπάντεχη άνοιξη" (σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι δικά μου τα λόγια) και δια της ποιητικής οδού, που δεν είναι φυσικά η μόνη. 

[epak]

Μη θαρρείς ότι είσαι ο μόνος. Όλοι - συνειδητά ή ασυνείδητα- αυτό αναζητούμε. 
Και - για να μην παρεκτρεπόμαστε του θέματος- η ποίηση είναι οδός στην αναζήτηση αυτή!

... όχι απαραιτήτως ..., κατά τον Καρυωτάκη, επί παραδείγματι: "Η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε".

Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις τώρα.
Κατά τον  Εγγονόπουλο, η τέχνη και η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε να πεθάνουμε... .
Ο Αναγνωστάκης πάλι λέει, Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.
Εγώ απλώς ανέφερα ότι ψάχνω την "αναπάντεχη άνοιξη" (σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι δικά μου τα λόγια) και δια της ποιητικής οδού, που δεν είναι φυσικά η μόνη. 

«Ο ποιητής είναι άχρηστος. Είναι είδος πολυτελείας. Βοηθάει ορισμένους μόνον ευαίσθητους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που έχει αυτή η ζωή».
ΜΊΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΎΡΗΣ

[epak]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Με κατάνυξη

Έλα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,
να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος∙
να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,
να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,
για να μάθεις πια να μην κλοτσάς.

Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

[apri]

Μια που γίνεται λόγος για το τι θα γίνει στο μέλλον, θυμήθηκα την αρχή του Ερωτόκριτου του Βιντσέντζου Κορνάρου.

      Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
          και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν·
     και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,
          μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν·



Ακούστε το όμως καλύτερα από τα χείλη του Μάνου Κατράκη με συνοδεία λαγούτου σε ένα καφενείο στην Κρήτη.
http://www.youtube.com/watch?v=ezaMy-EAXwc&feature=related

[epak]

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας 
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, 
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας, 
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, 
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, 
έστω και μια φορά; 
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή 
για τους απεγνωσμένους;.....

[panos2]

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας 
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, 
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας, 
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, 
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, 
έστω και μια φορά; 
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή 
για τους απεγνωσμένους;.....

σσστ!...... 

[συννεφούλα]

Έφυγε ο θεσσαλονικιός ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης   

Έφυγε τα ξημερώματα της Τρίτης, σε ηλικία 95 ετών, ο ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης. Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί σήμερα 2/2 στις 10:00 το πρωί από τον ιερό τής του Θεού Σοφίας στην «αιώνια» γειτονιά του.

Γεννημένος το 1916 στη Θεσσαλονίκη (σσ. κατοικούσε στο ίδιο σπίτι σχεδόν από τη γέννησή του πίσω από την Αγία Σοφία), σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και διορίστηκε ως δικηγόρος το 1940. Παρά ταύτα παρέμεινε έκτοτε αφοσιωμένος στην ποίηση. Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στα γράμματα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1936, στο περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες», και πιο δυναμικά μία δεκαετία αργότερα, όταν εκδόθηκε το περιοδικό «Κοχλίας».

Δημοσίευσε 22 ποιητικές συλλογές. Το έργο του μεταφράσθηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και ο ίδιος μετέφρασε Γάλλους, Ισπανούς και λατινοαμερικανούς ποιητές. Ήταν μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης των Ποιητών και επισκέφθηκε, ως επίσημος καλεσμένος, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρουμανία και την Ισπανία. Είχε λάβει μέρος σε πολλά φεστιβάλ Ποίησης, ενώ παρευρέθηκε και ως εκπρόσωπος τής Ελλάδας σε παγκόσμια συνέδρια και σε διεθνείς συναντήσεις συγγραφέων. Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα, το Α΄Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το Βραβείο Ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών, το Βραβείο Ουράνη, το Παγκόσμιο Βραβείο Ποίησης Φερνάντο Ριέλο, τον τίτλο του Ιππότη του Γαλλικού Τάγματος των Γραμμάτων και των Τεχνών και το ευρωπαϊκό Βραβείο Χέρντερ. Το 1995 εκλέχθηκε μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Μιχαήλ Εμινέσκου, που εδρεύει στην Ρουμανία, και του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο Τιμής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Συγκέντρωσε, στα 70 και πλέον χρόνια της ενασχόλησής του με την ποίηση, τις περισσότερες ίσως διακρίσεις, που έχουν δοθεί σε Έλληνα ποιητή. Ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης (σσ. ο ίδιος, παρά τις πολλαπλές του διακρίσεις, δεν κατάφερε να βραβευθεί με τον Νόμπελ ποίησης, παρότι υπήρξε τρεις φορές υποψήφιος) τον είχε χαρακτηρίσει «βαθύ γνώστη της λυρικής τέχνης».

Από το 1999 υπήρξε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

«Ο ποιητής / Αυτός ο αθώος / Αυτός ο μάγος / Ο θαυματοποιός / Ο μυστηριώδης δαμαστής των λέξεων / Που λατρεύει την ομορφιά / Αυτός ο μικρός θεός που μιλά / Και με το λόγο του γίνεται φως» έγραφε «αυτοχαρακτηριζόμενος», ίσως περιγράφοντας τον «ποιητή» με τον τίτλο «αυτός ο μικρός Θεός που μιλά» σ΄ένα από τα τελευταία ποιήματά του, από τη συλλογή «Όμως το χιόνι πάντα μένει».

«Είναι καιρός να καλλιεργηθεί η ιδέα ότι η ποίηση -όπως και η τέχνη γενικότερα- είναι ένας σταυρός μαρτυρίου, που τον σηκώνουν μοναχά άνθρωποι σημαδεμένοι από τη μοίρα, μία νόσος εκ γενετής. Με δύο λόγια δημοκρατία, σοσιαλισμός, χριστιανισμός, είναι το τρίπτυχο που αντιπροσωπεύει και συμπυκνώνει την πνευματική μου υπόσταση», έλεγε προ τριετίας σε συνέντευξή του με αφορμή την απονομή του Βαλκανικού βραβείου «Αίμος».

Σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε σήμερα ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας, το Διοικητικό Συμβούλιο σε έκτακτη συνεδρίασή του αποφάσισε: Να παραβρεθεί σύσσωμο στην κηδεία του, να αφιερώσει στη μνήμη του τη φετινή γιορτή της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου) και να θεσπίσει ένα ετήσιο βραβείο νέων Θεσσαλονικέων ποιητών, στη μνήμη του.


http://tvxs.gr/news/%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B1/%CE%AD%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B5-%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82

[epak]

Δίχως μουσική

Στα μαραμένα φύλλα
Αιωρείται η εποχή

Ο κήπος είναι γεμάτος κομμένα χέρια

Κλείστε μου την καρδιά
Κλείστε μου τα μάτια

Έχω απαυδήσει να συλλέγω θανάτους

Αλίμονο
Οι παπαρούνες μονάχα
Ξαναβρίσκουν
Το αίμα τους στη χλόη

Οι άνθρωποι πια δε γνωρίζουν τη μουσική

Τα δέντρα εξαφανίστηκαν

Έμεινε μόνο ο ουρανός

Από τη συλλογή Φύλλα ύπνου (1949) του Τάκη Βαρβιτσιώτη

[rozy4]

2 Φεβρουαρίου 1853 - 26 Αυγούστου 1919

Ἡ ζωγραφιά μου

Μπόι δυὸ πῆχες,
κόψη κακή,
γένια μὲ τρίχες
ἐδῶ κι ἐκεῖ.

Κούτελο θεῖο,
λίγο πλατύ,
τρανὸ σημεῖο
τοῦ ποιητῆ.

Δυὸ μάτια μαῦρα
χωρὶς κακία
γεμάτα λαύρα
μὰ καὶ βλακεία.

Μακρὺ ρουθούνι
πολὺ σχιστό,
κι ἕνα πηγούνι
σὰν τὸ Χριστό.

Πηγάδι στόμα,
μαλλιὰ χυτὰ
γεμίζεις στρῶμα
μόνο μ᾿ αὐτά.

Μούρη ἀγρία
καὶ ζαρωμένη,
χλωμὴ καὶ κρύα
σὰν πεθαμένη.

Κανένα χρῶμα
δὲν τῆς ταιριάζει
καὶ τώρ᾿ ἀκόμα
βαφὲς ἀλλάζει.

Δόντια φαφούτη
ὅλο σχισμάδες,
ὕφος τσιφούτη
γιὰ μαστραπᾶδες.

[apri]

ΩΔΗ ΣΤΗ  ΘΑΛΑΣΣΑ  

“Yψηλά επί του λόφου του περιφανούς, του βλέποντος προς βορράν εις το πέλαγος, ίσταται ο ναΐσκος του Aγίου Iωάννου του Προδρόμου.

Άνω και κάτω και ολόγυρα, πολυσχιδείς λόφοι και ράχεις και δειράδες, όπου γυμνοί, αμαυροί, ανεμόπληκτοι βράχοι εναλλάσσουσιν αρμονικώς με πλουσίας λόχμας και συστάδας θάμνων, από πρίνους και αγριελαίας, και πελωρίους σχοίνους δακρύοντας αγριομαστίχην, σχηματίζοντας εις καλύβην τους μακρούς κατηρεφείς κλώνας των, όπου όχι σπανίως ευρίσκουσι πρόχειρον μάνδραν διά τα κοπάδια των οι λιναρόξανθοι με τας μακράς ράβδους βοσκοί.

Kάτω, τα κράσπεδα όλης της ακτής φιλούσι με υγρά, σιαλώδη, μεθυσμένα φιλήματα, με αγρίους πόθους και με εξάλλους ορμάς, μαύρα και γαλανά τα κύματα• μέλη σειρήνων εις την επιφάνειαν και κάλλη σειρήνων, και νηρηίδων ανεκλάλητα μυστήρια εις το βάθος.”   
                                                                         

(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Δαιμόνια στο ρέμα»)

 

Ode To the Sea ( του Pablo Neruda)

HERE
Surrounding the island
There's sea.
But what sea?
It's always overflowing.
Says yes,
Then no,
Then no again,
And no,
Says yes
In blue
In sea spray
Raging,
Says no
And no again.
It can't be still.
It stammers
My name is sea.


It slaps the rocks
And when they aren't convinced,
Strokes them
And soaks them
And smothers them with kisses.
With seven green tongues
Of seven green dogs
Or seven green tigers
Or seven green seas,
Beating its chest,
Stammering its name,


Oh Sea,
This is your name.
Oh comrade ocean,
Don't waste time
Or water
Getting so upset
Help us instead.
We are meager fishermen,
Men from the shore
Who are hungry and cold
And you're our foe.
Don't beat so hard,
Don't shout so loud,
Open your green coffers,
Place gifts of silver in our hands.
Give us this day
our daily fish.

Μπορείτε να το ακούσετε εδώ να το απαγγέλλει υπέροχα ο ηθοποιός Ralph Fiennes στο soundtrack της ταινίας “Il Postino” (μουσική: Luis Enríquez Bacalov ):       http://www.youtube.com/watch?v=qae90VjrYlk