To ποίημα της ημέρας

[Φωτεινή ΠΕ07]

Αφιερωμένο στη συντοπίτισσά μου Ρεγγίνα...


Σήκω φίλη μου, μπορείς
Ακόμη και τ' άστρα
να φτάσεις μπορείς

Η ευτυχία σε καλεί κοντά της
Άπλωσέ της το χέρι
μην της το αρνηθείς

Στη ψυχή σου ένα φως
ασ' το να λάμψει
να σε φωτίσει σαν φάρος

Η καλοτυχία σε περιμένει
άνοιξε την αγκαλιά σου
να μπορέσει να σ' ακουμπήσει

[PDE ads]

[Κυκλάμινο]

(Με αφορμή την αποψινή πανσέληνο...)

Συμπτωματικά βγήκα στον κήπο
και είδα ψηλά μίαν υπέρλαμπρη πανσέληνο
σε διαυγέστατο μαύρο στερέωμα.
Ένιωσα ένα σφίξιμο.
Γιατί να μην είμαι είκοσι χρονών...
να... να...

Τι έκανα τότε με την πανσέληνο;
Ξενυχτούσα... τραγουδούσα... ερωτευόμουν...
Τα έκανα πραγματικά ή τα διάβασα στα βιβλία;
Δεν είμαι πια τόσο σίγουρος.
Καλύτερα να μπω στο σπίτι, να κλείσω και τα παράθυρα.
Κάνει ψύχρα.
Αυτή η πανσέληνος με μπερδεύει.

"Για μια άχρηστη πανσέληνο", Νίκος Δήμου

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Τα δενδρα που κυλούν μεχρι τη θάλασσα και
σμιγουν με το  νερο της λουζονται στον ηλιο.
Τα σπιτια διάσπαρτα σαν βοτσαλα στο κυμα.
Τοπια όμορφα, λιτα και απέριττα.
Και στις κορφες των δενδρων λιγες σταγονες
μιας βροχης που ξεχασε να μας αφησει.
Ο ήλιος τα χαραματα προβάλει να μας χαιρετησει.
Και εμείς τον βλέπουμε αμηχανα που ηρθε για να
μας φωτισει.Ενας υμνος η φυση.
Για το  fofaki.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Τα δενδρα που κυλούν μεχρι τη θάλασσα και
σμιγουν με το  νερο της λουζονται στον ηλιο.
Τα σπιτια διάσπαρτα σαν βοτσαλα στο κυμα.
Τοπια όμορφα, λιτα και απέριττα.
Και στις κορφες των δενδρων λιγες σταγονες
μιας βροχης που ξεχασε να μας αφησει.
Ο ήλιος τα χαραματα προβάλει να μας χαιρετησει.
Και εμείς τον βλέπουμε αμηχανα που ηρθε για να
μας φωτισει.Ενας υμνος η φυση.
Για το  fofaki.

Σ' ευχαριστώ πολύ, καλή μου Ρεγγίνα! 

[PDE ads]

[Φωτεινή ΠΕ07]

Ήθελα νάσουν - Γ. Θέμελης



Ήθελα νάσουν καθρέφτης μου, πράγμα μου.

Νάσουνα πράγμα να μου ανήκεις
Μες στην ακέρια σου ομορφιά,
Όπως η ακατάτμητή μου θλίψη.

Καθρέφτης μου να σε μαθαίνω,
Και πράγμα μου να σε κρατώ.

Νάσουν πράγμα μου: το πράγμα
Το πιο ακριβό, το πιο θαμμένο
Μες στην αγάπη μου, μέσα στην κρύπτη.

Μέσα στα μάτια μου να σ᾽έχω.

Ήλιος τη μέρα, άστρο τη νύχτα,
Φεγγάρι μου στη μοναξιά.

Το κάθισμα νάσουν που κάθομαι, το μαξιλάρι,
Το φυλαχτό μου στο λαιμό, το τίμιο ξύλο.

Στ᾽όνειρά μου ουράνιο τόξο.

Και πέτρα στο θάνατο, πέτρα μου,
Πέτρα μητρική.

Ήθελα νάσουν καθρέφτης μου, πράγμα μου…

[aghathi]

Ένας κόμπος στον λαιμό
Μπερδεύει το βήμα μου.
Σαν λυγμος που όσο κι αν ψάξει
δεν βρίσκει λόγο ύπαρξης,
με φθόνο υποδαυλιζει το είναι μου,
μια φωτιά που θεριευει,
πέφτει στις φλόγες κι εξαγνιζεται
Και να που μέσα απ τον πόνο μου δικαιώνεται
ΕΞΙΛΕΩΣΗ
Μα... ο κόμπος ακόμη μπερδεύει το βήμα μου
Το είναι μου όσο κι αν ψάξει
δεν βρίσκει λόγο ύπαρξης.
Ταΐζω τη φωτιά να θεριευει,
πέφτω στις φλόγες, καταναλωνομαι
Και να... μέσα απ τον φθόνο του δικαιωνομαι

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Χαραματα και ενας κομπος στο στομαχι.
Ενας εφιαλτικος υπνος μιας χαμενης διαυγειας.
Πονοι σε καθε σημειο διχως αιτια και αφορμη.
Ερωτηματα αναπαντητα και βασανιστικα.
Αδυναμια να απλωσω τη σκεψη σε κατι σταθερο
να μην πλανηθει σε σκοταδια φωτερα.
Χαραματα και παλι ο ιδιος κομπος.
Που αφησαμε τις ομορφες μερες;
Που χασαμε τη ζωη μας και ποτε;
Χαραματα που ακολουθουν λυπημενα
απογευματα σε μια ακολουθια ανορθοδοξων σκεψεων.
Να προτιμησουμε τις νυχτες που με το πεπλο τους
μπορουν να μας κρυψουν;
Να τις επιλεξουμε και να τις λατρεψουμε.
Χαραματα και παλι ο ιδιος κομπος.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Η περιφραστική πέτρα - Κική Δημουλά

Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

[aghathi]

Χαραματα και ενας κομπος στο στομαχι.
Ενας εφιαλτικος υπνος μιας χαμενης διαυγειας.
Πονοι σε καθε σημειο διχως αιτια και αφορμη.
Ερωτηματα αναπαντητα και βασανιστικα.
Αδυναμια να απλωσω τη σκεψη σε κατι σταθερο
να μην πλανηθει σε σκοταδια φωτερα.
Χαραματα και παλι ο ιδιος κομπος.
Που αφησαμε τις ομορφες μερες;
Που χασαμε τη ζωη μας και ποτε;
Χαραματα που ακολουθουν λυπημενα
απογευματα σε μια ακολουθια ανορθοδοξων σκεψεων.
Να προτιμησουμε τις νυχτες που με το πεπλο τους
μπορουν να μας κρυψουν;
Να τις επιλεξουμε και να τις λατρεψουμε.
Χαραματα και παλι ο ιδιος κομπος.

Μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δεν λύνεται... Φοίβος Δελληβοριας 

[Φωτεινή ΠΕ07]

Μερικοί κόμποι είναι ιδιαίτερα δυνατοί και ανθεκτικοί και θέλει χρόνο, κόπο και υπομονή για να τους λύσεις. Κάποτε όμως - την κατάλληλη στιγμή - χάνουν τη δύναμή τους... και τότε τους λύνουμε, ώστε να μην ασκούν καμία απολύτως δύναμη επάνω μας! 

[jak_13]

Επίσης, ό,τι δε λύνεται κόβεται! 

[Φωτεινή ΠΕ07]

Πρακτική λύση  .  Αλλά πολλοί προτιμούν το δύσκολο δρόμο... 

[aghathi]

Σπασμενοι φράχτες σε προκαλούν
να τους περάσεις και να γλιστρησεις
στα μονοπάτια που οδηγούν.
Επαναστάτης που καμαρώνεις
πως δεν φοβάσαι να νικηθείς
και έτσι με θάρρος λερώνεις
δικά σου όνειρα που σ 'αρνούνται
με τα αθώα σου χέρια να στάζουν
το αίμα αυτών που φοβούνται.

[Kokoschka]

Πρακτική λύση  .  Αλλά πολλοί προτιμούν το δύσκολο δρόμο... 

To δυσκολο είναι να το κοψεις μια και καλη.Και θελει κοτσια να δεχθείς τις συνεπειες.Αλλα είναι τοσο απελευθερωτικο μετα!