PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Συμβαίνει σε συνάδελφο που δύο χρονιές υπηρέτησε στο ίδιο δυσπρόσιτο, πέρσι να της έχουν περαστεί διπλά τα μόρια και φέτος όχι. Προφανώς πρόκειται για λάθος της δευτεροβάθμιας γιατί στην ίδια υπηρέτησα κι εγώ την ίδια χρονιά σε δυσπρόσιτο και ούτε σε μένα περάστηκαν διπλά.

To πρώτο άρθρο μιλά για την επιλεκτική αξιοποίηση του εσπα και μάλιστα για σκοπό μη καθαρά προνοιακό, όπως ήθελε να λειτουργεί το ολοήμερο (βοήθεια παιδιών κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων), αλλά εκπαιδευτικό. Και η εκπαιδευτική διάσταση όμως αλλοιώθηκε εξ αιτίως εγγενών προβλημάτων (τί διδάσκονται τα παιδιά; ό,τι κάνουν και στο πρωινό;), αλλά και πρακτικών προβλημάτων που προέκυψαν: τα παιδιά στιβάζονται σε χώρους μη λειτουργικούς, οι μικρότερες τάξεις (κοινώς τα ζουζούνια) είναι η πλειοψηφία ..., τα παιδιά είναι εξαντλημένα, οι γονείς οι μη εργαζόμενοι ζητούν τελικά άλλη ώρα αναχώρησης κτλ...

Τα αποτέλεσμα είναι αντί να έχουμε το "νέο σχολείο'' εμπλουτισμένο με δραστηριότητες ψυχοπαιδαγωγικά συμβατές , να έχουμε μια σχολειοποίηση του ελεύθερου χρόνου και τελικώς ιδρυματοποίηση.
Κυρίως όταν πρόκειται για τα λεγόμενα 'δύσκολα' παιδιά, οι γονείς τα παρκάρουν ή τα 'ξεφορτώνονται' κοινώς, και η δασκάλα ή νηπιαγωγός καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Το ερώτημα:

Δεχόμαστε ότι εξυπηρετούνται οι εργαζόμενες μητέρες, (αν και σε βάρος άλλων εκπαιδευτικών και προνοιακών αναγκών), αλλά γιατί να δίνεται το δικαίωμα και σε μη εργαζόμενες; Γιατί κουράζονται με τα παιδιά τους να τα έχουν στο σπίτι;