Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Τυπική Εκπαίδευση => Σχολικά μαθήματα => Νηπιαγωγείο => Μήνυμα ξεκίνησε από: zouki στις Σεπτέμβριος 11, 2009, 11:38:23 μμ
-
Ειπα να ανοιξω ενα θεμα ωστε να μοιραστουμε τις γνωσεις κ τις εμπειριες μας πανω στο θεμα την πειθαρχειας κ της επιβολης των κανονων στην ταξη του νηπιαγωγειου. παρακολουθω site και forum ξενων παιδαγωγων κ παρατηρω οτι χρησιμοποιουν πολυ εξωτερικα επιβαλλομενα κινητρα. για παραδειγμα εχουν ενα πινακα με τα ονοματα των παιδιων. Καθε πρωι το καθε παιδι ξεκιναει με χαρουμενη φατσουλα, αν δεν ακολουθησει καποιον κανονα(δινουν πολυ σημασια στους κανονες) φευγει η χαρουμενη φατσα απο τον πινακα κ αντικαθισταται απο μια πιο κατσουφα κ τελος μια λυπημενη. καθε αλλαγη καρτας εχει κ μια επιπτωση οπως παρατηρηση, time-out, στερηση της αγαπημενης του δραστηριοτητας, ακομη κ σημειωμα στο σπιτι. καθε παιδι βεβαια εχει την ευκαιρια να επανορθωσει κ να ανακτησει την χαρουμενη φατσα του αν φερθει καλα.αν καταφερουν να κρατησουν τις φατσουλες τους ολη τη βδομαδα παιρνουν μικροδωρακια. Αλλοι παλι δεν συμφωνουσ με τετοιου ειδους μεθοδους κ προτειμουν να απομονωνουν κ να μιλανε στο παιδι με την μη αποδεκτη συμπεριφορα ωστε να μην το κανουν να αισθανθει ασχημα μπροστα σε ολη την ταξη. Εσεις τη γνωμη εχετε η κ αλλες ιδεες που να αρμοζουν στην ελληνικη πραγματικοτητα?
-
το θεωρω αγχωτικο ολο αυτο ειδικα με τον τροπο που γινεται δηλ να χανει κατι το παιδι. προτιμω να ενισχυουμε κατι θετικο που βλεπουμε πανω του..πχ,(δεν εχει σχεση με την πειθαρχια αλλα με τη θετικη εικονα του παιδιου) καθε μερα λεμε ολοι τι μας αρεσει στη συμπεριφορα καποιου συγκεκριμενου παιδιου και τα σημειωνουμε. λεμε μονο τα θετικα και μαθαινουνε να επικεντρωνομαστε σ αυτα. θα ηθελα κ εγω να ακουσω γνωμες γιατι μ ενδιαφερει να επιβαλλουμε την πειθαρχια με..το γαντι! ;D
-
Καλησπέρα σας! αν και δεν ειμαι πολύ καιρό στο site θα ήθελα να εκφράσω την άποψη μου. Πιστεύω ότι ένας από τους πρωταρχικούς σκοπούς του νηπιαγωγείου είναι η κοινωνικοποίηση του παιδιού και μετά όχι τόσο η πειθαρχεία, αλλά όσο το να υπακούν τα παιδιά σε κανόνες! να ξέρουν ότι όταν κάνουν κάτι που δεν πρέπει, αυτό έχει συνέπειες! και φυσικά δεν υπονοω κανένα αυστηρο εκπαιδευτικό προφιλ! πιστευω δηλαδή ότι θα πρέπει να βάλουμε π.χ. την λυπημένη φατσούλα στο παιδί αν έκανε κάτι αντίστοιχο, κάτι που δεν έπρεπε, αλλά ταυτόχρονα να δώσουμε έμφαση σε κάτι θετικό που έκανε εκείνη την ημέρα π.χ. αν έφερε υγειυνό φαγητό ή κάτι παρόμοιο. πιστεύω πρέπει να συνδυάζονται κατάλληλα και τα δύο. Έτσι το παιδί θα καταλαβει ότι αυτό που έκανε λαθος είχε συνέπειες και στο ίδιο και πιθανόν και στους άλλους, ενώ όταν ταυτόχρονα τονίζουμε κάτι καλό και σωστό που έκανε του ανεβάζομαι την αυτοεκτίμησή του , την αυτοεικόνα του, και ανεβαινει η αυτοπεποίθηση του ιδίως όταν αυτό γίνεται μπροστά στους άλλους. το παιδί βιώνει ταυτόχρονα δύο αντίθετα συναισθήματα και έτσι και μετέπειτα πράττει καλύτερα!
-
Προσωπικά πιστεύω ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέθοδος πειθαρχίας που θα ακολουθήσει κάποιος και θα έχει πάντα σίγουρα αποτελέσματα. Θέλω να πω ότι θα πρέπει να προσαρμόζουμε διάφορες και διαφορετικές μεθόδους ανάλογα με το παιδί. Άλλα παιδιά πειθαρχούν με το "ανέβασμα του τόνου της φωνής", άλλα με ένα αυστηρό βλέμμα, άλλα με "καλόπιασμα", άλλα με χάδι και κουβέντα, άλλα θέλουν να έχουν κάποιο κίνητρο για να το κάνουν, άλλα "χτυπώντας" τα στο φιλότιμο (κάτι που το κάνω πάρα πολύ συχνά)...κλπ.
Τώρα σε "ομαδικό" επίπεδο (αν και μέχρι στιγμής δεν έχω αντιμετωπίσει ιδιαίτερα προβλήματα) μπορεί κάποιος να "εφεύρει" διάφορα τρικ. Εγώ πέρισυ είχα φτιάξει από δύο βραχιολάκια (ένα για τα αγόρια κι ένα για τα κορίτσια) για το "βασιλιά και τη "βασίλισσα της ησυχίας" (και γενικότερα της σωστής συμπεριφοράς κατά τη διάρκεια της ημέρας) που τα φορούσαν φεύγοντας το μεσημέρι όσοι τα είχαν κερδίσει με την αξία τους ;D και όφειλαν να τα επιστρέψουν την επομένη μέρα σε άριστη κατάσταση γιατί ήταν κάτι που ανήκε σε όλους. Κρατούσαμε ημερολόγιο (κάναμε και μαθηματικά έτσι ;)) όπου μετρούσαμε στο τέλος της εβδομάδας πόσες φορές το πήρε ο καθένας). Ήταν κάτι που "έπιασε" εύκολα (χώρια που, απ' ό,τι μου είπαν γονείς, τους έδινε την ευκαιρία να εξιστορούν στο σπίτι τους αναλυτικά και με καμάρι πώς και γιατί το κέρδισαν συνειδητοποιώντας έτσι καλύτερα τους κανόνες της "ενδεδειγμένης" συμπεριφοράς... ;))
Επίσης θεωρώ ότι, όπως ζητάμε από τα παιδιά να κάνουν αυτό ή το άλλο, πρέπει να τους δίνουμε την ευκαιρία να μας πουν και τι θέλουν εμείς να κάνουμε και πώς θέλουν εμείς να τους φερόμαστε. Κάποια περίοδο που είδα ότι ήταν πολύ ανήσυχα και απείθαρχα τα έβαλα κάτω και τους είπα "Βλέπω αυτό κι αυτό. Σας στενοχωρεί κάτι, δεν σας αρέσει κάτι από αυτά που κάνουμε-κάνω, θέλετε να αλλάξω εγώ σε κάτι?" Στην αρχή μπλόκαραν (προφανώς δεν περίμεναν να τους ζητήσω να ασκήσουν κριτική στη δασκάλα τους! ;D) Μετά όμως πήραν θάρρος και τελικά εξελίχθηκε σε μία πολύ όμορφη κουβέντα που είχε αποτελέσματα. :)
Νομίζω ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Προσαρμόζεται κανείς ανάλογα με την τάξη κάθε φορά και πάντα μαθαίνουμε από την εμπειρία... :-\
-
Γενικά είμαι πολύ αυστηρή ξεκινώντας από τον εαυτό μου. Όπως είναι αναμενόμενο (καρμικά ;D ;D) μου τυχαίνουν πάντα τμήματα που δεν τιθασσεύονται με τίποτα (με απηυδυσμένες τις προηγούμενες δασκάλες ή τμήματα που τα χωρίζουν στα δυο την επόμενη χρονιά) οπότε η αυστηρότητα δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Αυτό που κατάλαβα στην πορεία είναι ότι έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες να έχεις ένα πειθαρχημένο τμήμα όταν δημιουργείς προϋποθέσεις επιτυχίας για κάτι τέτοιο.
π.χ. Απλοί και ξεκάθαροι κανόνες και κυρίως λίγοι! Επίσης ξεκάθαρες ρουτίνες που εδραιώνονται από την πρώτη μέρα.
Να έχουν την αίσθηση ότι ζουν στο big brother (ότι ανά πάσα στιγμή παρακολουθείς και είσαι ενήμερος για το τι συμβαίνει, άρα και θα παρέμβεις)
Να κρατάς χαμηλά το επίπεδο του θορύβου μέσα στην τάξη (πολύ σημαντικό το να πηγαίνεις κοντά και να τους μιλάς και όχι να φωνάζεις από την άλλη άκρη)
Να ενθαρρύνεις το "θύμα" ή την ομάδα που ενοχλείται να αναλαμβάνει ευθύνη και να εκφράζει λεκτικά τη δυσαρέσκειά του.
Να ενισχύεις πάντα τις επιθυμητές συμπεριφορές και γενικά να δίνεις ανατροφοδότηση έστω και με νεύμα.
Οι παρεμβάσεις να γίνονται κατ' ιδίαν. Συχνά λέω "Τάδε μπορώ να σε δω μια στιγμή έξω;" Και τότε σοβαρά και χωρίς φωνές κάνω την παρατήρησή μου, σαν να εξέφραζα δυσαρέσκεια ή παράπονο σε συνάδελφο, σε ισότιμο! Πολλές φορές δε, παίρνω το παιδί έξω ακόμη κι αν πρόκειται να το επαινέσω οπότε πάντα έρχονται (φατσούλα με σανατανικό γελάκι δεν έχουμε ε;).
Κάθε φορά που υπάρχει σοβαρό πρόβλημα συγκαλώ την ολομέλεια και το συζητάμε και ίσως αποφασίσουμε νέο κανόνα ή νέα συνέπεια.
Δέχομαι κριτική (αν και ομολογώ ότι με πειράζει πολύ, παρόλα αυτά προσπαθώ να την αξιοποιώ).
Προσπαθώ να καταλάβω σε τι κατάσταση είναι τα παιδιά ως μονάδες, αλλά και ως δυναμική ομάδας.
Σπάστε τις κλίκες!
Δουλέψτε σε γωνιές ώστε να είναι μικρές και διαχειρίσιμες οι ομάδες.
ΟΡΙΑ ΟΡΙΑ ΟΡΙΑ ΟΡΙΑ ΟΡΙΑ ΟΡΙΑ!!!!!
Δεν τα καταφέρνω πάντα. Πολλές είναι οι φορές που έχω γυρίσει κλαίγοντας στο σπίτι (δουλεύω με παιδιά 10 χρόνια υπό διάφορες συνθήκες) και εξίσου πολλές οι φορές που έχω ζητήσει από συναδέλφους είτε να μου πουν τη γνώμη τους είτε να με δουν τι κάνω και να μου κάνουν παρατηρήσεις (κι αυτό μ' ενοχλεί, αλλά πραγματικά σου δίνει τρομερές πληροφορίες). Εννοείται ότι φατίω εγώ όταν δεν πάει κάτι καλά. Το παιδί δε μπορεί να φταίει.
Διαβάστε για τις τεχνικές διαχείρισης προβλημάτων σχολικής τάξης. Υπάρχουν πολλά σχετικά βιβλία. Και το κυριότερο παρατηρήστε τις παλιές (που είχαν στην τάξη τους και 35 και 40 παιδιά). Είναι μεγάλο σχολείο!!!!
-
πολυ ωραιες οι απαντησεις σας κοριτσια κ χρησιμες. εγω δουλευα σε ιδιωτικο περσυ (συνοικιακο) με την διευθυντρια(η οποια κληρονομησε το νηπιαγωγειο) συνεχως πανω απο το κεφαλι μου να μου λεει να τα πειθαρχω. πειθαρχια συμφωνα με εκεινη ηταν να καθονται με σταυρωμενα χερια. και εγω δυστυχως το επεβαλλα για να μην με λεει αχρηστη. πραγματικα σιχαθηκα τον εατο μου εκει μεσα. δεν ειμαι ετσι αυστηρη. περιμενα να φευγει για να τα αγκαλιασω, να παιξουμε, να μιλησουμε ελευθερα δλδ. ευτυχως παναγια μου που διοριστηκα με πρωτη φορα ασεπ(β φουρνια) κ τωρα περιμενω κ για αναπληρωτρια να κανω μια καινουργια αρχη. ελπιζω να τα καταφερω γιατι απο περσυ σπασαν τα νευρα μου
-
πολυ ωραιες οι απαντησεις σας κοριτσια κ χρησιμες. εγω δουλευα σε ιδιωτικο περσυ (συνοικιακο) με την διευθυντρια(η οποια κληρονομησε το νηπιαγωγειο) συνεχως πανω απο το κεφαλι μου να μου λεει να τα πειθαρχω. πειθαρχια συμφωνα με εκεινη ηταν να καθονται με σταυρωμενα χερια. και εγω δυστυχως το επεβαλλα για να μην με λεει αχρηστη. πραγματικα σιχαθηκα τον εατο μου εκει μεσα. δεν ειμαι ετσι αυστηρη. περιμενα να φευγει για να τα αγκαλιασω, να παιξουμε, να μιλησουμε ελευθερα δλδ. ευτυχως παναγια μου που διοριστηκα με πρωτη φορα ασεπ(β φουρνια) κ τωρα περιμενω κ για αναπληρωτρια να κανω μια καινουργια αρχη. ελπιζω να τα καταφερω γιατι απο περσυ σπασαν τα νευρα μου
Συγχαρητηρια για τον διορισμο σου, εισαι πολυ τυχερη. δυστυχως στα ιδιωτικα υπάρχουν πολλων ειδων προβλήματα, αλλα στην φάση που ειμαι τωρα παρακαλαω να δουλευα σε ενα ιδιωτικο! η υπομονη σου ανταμειφθηκε! ελπιζω να εχεις και καλο τμημα φετος!
μου άρεσαν πολυ οι απαντησεις της ritalamp τις sophies,μπράβο κορίτσια. υπάρχουν πολλά που δεν ξέρουμε και όλα μαθαίνονται στην πράξη...
-
σιγουρα νινακι υπαρχουν κ καλα ιδιωτικα(λιγα βεβαια). παρολο που δεν ηταν καλα εκει που δουλευα με βοηθησε αρκετα η επαφη κ μονο με τα παιδια. εφτιαχνα μονη μου προγραμμα κατι το οποιο αποδειχθηκε σωτηριο για ασεπ. το θεμα για την ημερα νυχτα το ειχα κανει μονη μου μολις την προηγουμενη βδομαδα απο ασεπ. απλα στο δημοσιο,αμα θελεις βεβαια, δουλευεις καλυτερα. οσο για το υλικο μαζευεται σιγα σιγα. σου ευχομαι να βρεις γρηγορα δουλεια κ μην απογοητευεσαι΄κ εμενα πριν την περσυνι δουλεια μου ειχαν τυχει 2 αναποδιες απανωτες κιολας.
-
σιγουρα νινακι υπαρχουν κ καλα ιδιωτικα(λιγα βεβαια). παρολο που δεν ηταν καλα εκει που δουλευα με βοηθησε αρκετα η επαφη κ μονο με τα παιδια. εφτιαχνα μονη μου προγραμμα κατι το οποιο αποδειχθηκε σωτηριο για ασεπ. το θεμα για την ημερα νυχτα το ειχα κανει μονη μου μολις την προηγουμενη βδομαδα απο ασεπ. απλα στο δημοσιο,αμα θελεις βεβαια, δουλευεις καλυτερα. οσο για το υλικο μαζευεται σιγα σιγα. σου ευχομαι να βρεις γρηγορα δουλεια κ μην απογοητευεσαι΄κ εμενα πριν την περσυνι δουλεια μου ειχαν τυχει 2 αναποδιες απανωτες κιολας.
φετος τελειωσα και θα ηταν πολυ μεγαλη η χαρα αν μπορουσα να δουλεψω. ξερω ειναι δυσκολα. ομως παντου υπάρχουν δυσκολιες, αλλα οταν εχεις να κανεις με παιδακια ολα αλλαζουν. εχεις αλλη διαθεση.σε ευχαριστω πολυ και μακαρι αυτο που ειπες να γινει αληθινο!
-
.
Να έχουν την αίσθηση ότι ζουν στο big brother (ότι ανά πάσα στιγμή παρακολουθείς και είσαι ενήμερος για το τι συμβαίνει, άρα και θα παρέμβεις)
;D καποια στιγμη που ειχα ενα πολυ ζωηρο παιδι και το κοιτουσα παντα ενω εκανα ταυτοχρονα τις δουλειες μου στην ελευθερη ωρα,ειχε πολυ πλακα γιατι οπου πηγαινε γυριζε να δει αν το κοιταω! δν του ελεγα κατι απλα συναντουσε συνεχεια το βλεμα μου!πραγματικα ομως επιασε!
τελικα πιστευω οτι η "πειθαρχια"ερχεται οταν ειμαστε πολυ συνεπεις στα ορια που βαλαμε μαζι με τα παιδια. επισηε δεν μπορω να βλεπω η να το κανω, κανονες που ξεκινανε με τη λεξη δεν και μην..ποσο πιο ωραιο ειναι αντι να λεμε δεν τρεχουμε να λεμε περπαταμε σιγα..
-
Σωστό! Άλλωστε αντί να αποτρέπουμε καλύτερο είναι να προτείνουμε εναλλακτικές.
Κάθυ δοκίμασέ το και με το ένα φρύδι σηκωμένο (βλέμμα "ουαι κι αλίμονό σου") ;D ;D
-
Γειά σας και από μένα! :)
Έχουν ειπωθεί πολλά απ όσα θεωρώ σημαντικά για την πειθαρχία ως τώρα...
Κι εγώ πιστεύω ότι κάθε τάξη παιδιών είναι ξεχωριστή και σε κάνει να ψάχνεσαι, και να διαφοροποιείσαι στο ζήτημα της πειθαρχίας, αλλά υπάρχουν και κάποιες "στάνταρ πρακτικές" που βοηθούν να έχεις μια πειθαρχημένη τάξη.
1.Πολύ σημαντικό είναι να υπάρχουν κανόνες (μπορεί να φτιαχτούν και σε συνεργασία με παιδιά) και ακόμη πιο σημαντικό να γίνεται συζήτηση, συνεχής υπενθίμηση και σχετικές δραστηριότητες για το λόγο που υπάρχουν. Η καταφατική μορφή των κανόνων όπως είπε και η kathyk βοηθά πράγματι πολύ περισσότερο στην εφαρμογή τους.
2.Ρουτίνες (γιατί δίνουν σταθερότητα και ασφάλεια)
3. Ενθάρρυνση, μεγάλη προσοχή, και έπαινος στα παιδιά που φέρονται σωστά και ελάχιστη προσοχή στις σκανταλιές.
4.Χαμηλό επίπεδο θορύβου στην τάξη. Ρίτα συμφωνώ πάρα μα πάρα πολύ σε αυτό που είπες για το να πηγαίνεις κοντά και να τους μιλάς. Αν εσύ μιλάς σε κανονικό τόνο σιγά-σιγά σε αντιγράφουν.
Επίσης βοηθάνε και μη λεκτικά σήματα για να κάνουν ησυχία. Π.χ. κάτι που είχα εφαρμόσει από ένα βιβλίο και έπιασε πολύ ήταν το σήμα με τεντωμένο δείκτη και αντίχειρα κοντά στο αυτί που σημαίνει "ακουσέ με"
5. Σαφείς και αναλυτικές οδηγίες για ότι πρόκειται να ακολουθήσει και για το τι αναμένεται να κάνουν.
6.Πολλές ευκαιρίες να είναι υπεύθυνα και να επιλέγουν, γενικά προώθηση ανεξαρτησίας..
7.Δραστηριότητες που να μην προκαλούν πλήξη.
7. Τρικ όπως της sophie με έμφαση όπως είπε στο τι κατάφεραν ώστε να νιώσουν όμορφα απ' τα επιτεύγματά τους.
Εγώ δεν έχω μεγάλη διδακτική εμπειρία και γι΄αυτό είχα θέσει το θέμα με τίτλο "χρήσιμες συμβουλές για τη διδασκαλία" για να ανταλλάξουμε απόψεις πάνω σε τέτοιου είδους θέματα. Μάλλον φταίει ο τρόπος που το έθεσα, ίσως να ήταν πολύ γενικό δεν ξέρω, γιατί δεν υπήρξε μεγάλη συμμετοχή.. ::) :P :-[
Μπράβο zouki για το θέμα που ξεκίνησες!
Υ.Γ
Μου έκανε εντύπωση sophie αυτό που είπες για το ότι ρώτησες τα παιδιά τι θέλουν να αλλάξεις εσύ...Πολύ καλό!
Ρίτα μου άρεσε πολύ που είπες ότι δεν τα καταφέρνεις πάντα, γιατί μας θυμίζεις ότι δεν πρέπει να απογοητευόμαστε αν κάτι δεν έχει αποτέλεσμα..
-
Κάθυ δοκίμασέ το και με το ένα φρύδι σηκωμένο (βλέμμα "ουαι κι αλίμονό σου") ;D ;D
;D ;D ;D..."Πιάνει" εξίσου και ο υπερβολικά χαμηλός τόνος φωνής!!!!! (υποδηλώνοντας "είμαι ένα βήμα πριν την έκρηξη"... ;D)
Έχω να προτείνω και κάτι άλλο το οποίο το είδα να "δουλεύει" στην πράξη και μου άρεσε αφάνταστα. 8)
Σε δειγματική που παρακολούθησα η συνάδελφος είχε "ορίσει" συγκεκριμένο τραγούδι-μουσική που παιζόταν από το κασετόφωνο για κάθε δραστηριότητα ρουτίνας. 'Αλλο για το "μαζεύουμε", άλλο για το "καθόμαστε στην παρεούλα", άλλο για το "στη σειρά για έξω", άλλο για το "σειρά για πλύσιμο χεριών και φαγητό", άλλο για το "παίρνουμε τσάντες και μπαίνουμε στο τρένο για αποχώρηση", άλλο για το "ώρα παραμυθιού" κλπ. Ο τόνος και το ύφος δε του τραγουδιού είχε φροντίσει ώστε να ταιριάζουν στο είδος της "δουλειάς" που έπρεπε να κάνουν τα παιδιά (πιο ξεσηκωτικά κομμάτια για το συμμάζεμα πχ της τάξης και τέτοια)
Κορίτσια ήταν απίστευτο το πώς "δούλευε" η συγκεκριμένη μέθοδος. Δεν χρειαζόταν να φωνάξει για τίποτα ή να δώσει εντολές για να κάνουν κάτι μια-δυο και τρεις φορές και άλλα παιδιά να μην ακούν, άλλα να κάνουν την πάπια ;D (τα γνωστά... :P)
Με το που άκουγαν τα παιδιά το συγκεκριμένο κομμάτι, σταματούσαν ό,τι έκαναν λες και μαγεύονταν! ;)
Εγώ δεν το εφάρμοσα γιατί θεωρώ ότι είναι μίια μέθοδος που πρέπει να τη μάθουν από την αρχή (όπως οι κανόνες της τάξης) ώστε να τους γίνει βίωμα και να συνδέσουν τον ήχο του τραγουδιού με αυτό που πρέπει να κάνουν. Η δε μουσική για το "η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου και πρέπει να ηρεμήσετε" ήταν το κάτι άλλο... ;D
Σκέφτομαι φέτος να το δοκιμάσω αλλά πρέπει να βρω τα "σωστά" κομμάτια! 8)
-
Μου έκανε εντύπωση sophie αυτό που είπες για το ότι ρώτησες τα παιδιά τι θέλουν να αλλάξεις εσύ...Πολύ καλό!
Μελινάκι, αυτό το είχα δοκιμάσει στα δικά μου τα παιδιά στο σπίτι και επειδή είχε "πιάσει" είπα να το κάνω και στο σχολείο! ;D
Είναι ένας συνδυασμός του "χτυπάω στο φιλότιμο" που είπα παραπάνω (για τα παιδιά που δεν είχαν πχ κανένα παράπονο και μπήκαν στη διαδικασία να σκεφτούν "αφού μου φέρεται καλά η δασκάλα μου μάλλον πρέπει κι εγώ να κάνω το ίδιο" ;)) και του περιβόητου "προβληματισμού" (που λέει και ξαναλέει και ο οδηγός) για τα παιδιά που "εντόπισαν" κάποια δικά μου λάθη (εντός και εκτός εισαγωγικών)
Υπήρξαν πχ παιδάκια που μου είπαν "δε μας αρέσει που βγαίνουμε τόση λίγη ώρα στην αυλή" (λογικό, όλα αυτό θέλουν). Επίτηδες το δέχτηκα αδιαμαρτύρητα και την επόμενη μέρα τους άφησα έξω πάαααααααααρα πολλή ώρα. Συνειδητοποίησαν όμως ότι δεν προλάβαμε πχ να τελειώσουμε μία κατασκευή που είχαμε αρχίσει ούτε να παίξουμε ελέυθερα στο κουκλοθέατρο (όπως είχαμε καθορίσει για την συγκεκριμένη μέρα) και αυτό δεν τους άρεσε. Έμμεσα λοιπόν κατάλαβαν ότι πχ κάποια πράγματα που μου χρέωσαν ως "λάθη" δεν ήταν ακριβώς έτσι... ;)
Συμφωνώ απόλυτα με όσα αναφέρατε πάντως!!!!!! Νομίζω ότι αν τα ακολουθήσει κάποιος δύσκολα θα έχει υπερβολικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις... ;)
-
Κάθυ δοκίμασέ το και με το ένα φρύδι σηκωμένο (βλέμμα "ουαι κι αλίμονό σου") ;D ;D
;D ;D ;D..."Πιάνει" εξίσου και ο υπερβολικά χαμηλός τόνος φωνής!!!!! (υποδηλώνοντας "είμαι ένα βήμα πριν την έκρηξη"... ;D)
Έχω να προτείνω και κάτι άλλο το οποίο το είδα να "δουλεύει" στην πράξη και μου άρεσε αφάνταστα. 8)
Σε δειγματική που παρακολούθησα η συνάδελφος είχε "ορίσει" συγκεκριμένο τραγούδι-μουσική που παιζόταν από το κασετόφωνο για κάθε δραστηριότητα ρουτίνας. 'Αλλο για το "μαζεύουμε", άλλο για το "καθόμαστε στην παρεούλα", άλλο για το "στη σειρά για έξω", άλλο για το "σειρά για πλύσιμο χεριών και φαγητό", άλλο για το "παίρνουμε τσάντες και μπαίνουμε στο τρένο για αποχώρηση", άλλο για το "ώρα παραμυθιού" κλπ. Ο τόνος και το ύφος δε του τραγουδιού είχε φροντίσει ώστε να ταιριάζουν στο είδος της "δουλειάς" που έπρεπε να κάνουν τα παιδιά (πιο ξεσηκωτικά κομμάτια για το συμμάζεμα πχ της τάξης και τέτοια)
Κορίτσια ήταν απίστευτο το πώς "δούλευε" η συγκεκριμένη μέθοδος. Δεν χρειαζόταν να φωνάξει για τίποτα ή να δώσει εντολές για να κάνουν κάτι μια-δυο και τρεις φορές και άλλα παιδιά να μην ακούν, άλλα να κάνουν την πάπια ;D (τα γνωστά... :P)
Με το που άκουγαν τα παιδιά το συγκεκριμένο κομμάτι, σταματούσαν ό,τι έκαναν λες και μαγεύονταν! ;)
Εγώ δεν το εφάρμοσα γιατί θεωρώ ότι είναι μίια μέθοδος που πρέπει να τη μάθουν από την αρχή (όπως οι κανόνες της τάξης) ώστε να τους γίνει βίωμα και να συνδέσουν τον ήχο του τραγουδιού με αυτό που πρέπει να κάνουν. Η δε μουσική για το "η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου και πρέπει να ηρεμήσετε" ήταν το κάτι άλλο... ;D
Σκέφτομαι φέτος να το δοκιμάσω αλλά πρέπει να βρω τα "σωστά" κομμάτια! 8)
Τι λες γιαυτό,για το τέλος των ελεύθερων δραστηριοτήτων;;
http://www.youtube.com/watch?v=fZP--HIiYsg
είναι το αγαπημένο μου :P :P
-
ποσο πολύ χαιρομαι που είμαι μέλος του pde!!!! τι ωραία συζήτηση έχετε κανει!!!!
καταπληκτικες ολές οι αποψεις σας!!!
αν και εχω πολύ μικρή εμπειρία μέσα στην τάξη, θεωρώ πως το καθε παιδί έχει το "κουμπί" του!!!
Ritalamp, sophie, οι εμπειριες σας και οι απόψεις σας, μας βοηθάνε πάρα πολύ!!!
ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί είστε "μεγάλο σχολείο" ;)
-
To κείμενο αυτο το δινω σε γονείς που τα παιδια τους κανουν εκρηξεις θυμου. Νομιζω ομως οτι μπορει να σας βοηθησει και στο νηπιαγωγειο αν εχετε καποιο παιδακι που τσιριζει, ουρλιαζει, χτυπιεται και δεν ηρεμει με τιποτα.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙς ΘΥΜΟΥ
Κρίσεις Θυμού
Την πρώτη φορά που θα δείτε το μικρό σας να πέφτει στο πάτωμα τσιρίζοντας, χτυπώντας πάνω κάτω χέρια και πόδια, ίσως ανησυχήσετε. Αν ανταλλάξετε πληροφορίες με γονείς που έχουν μεγαλύτερα παιδιά, θα ανακαλύψετε ότι πρόκειται για κάτι αρκετά συνηθισμένο. Και το πιο ήρεμο παιδί μπορεί να έχει ένα ξέσπασμα θυμού κατά τον πρώτο καιρό της ανεξαρτησίας του. Τα ξεσπάσματα θυμού είναι αρκετά τυπική συμπεριφορά σε αυτή την ηλικία. Το παιδί καταφεύγει σε αυτή, κάθε φορά που ματαιώνονται οι επιθυμίες του.
Οι κρίσεις θυμού θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αποτέλεσμα απογοήτευσης, κάθε φορά που το παιδί θέλει να κάνει κάτι και οι επιδιώξεις του εμποδίζονται, ακόμα κι αν είναι κάτι ασήμαντο, όσο το να φάει ένα μπισκότο πριν το μεσημεριανό φαγητό. Κάθε φορά που δεν περνά το δικό του -και πολύ συχνά χωρίς σπουδαία αιτία- μπορεί να δείτε το παιδί να πέφτει κάτω στο πάτωμα, να κλωτσά, να φωνάζει, να κλαίει γοερά. Η διαφορά ανάμεσα στο τυπικό κλάμα και το ξέσπασμα θυμού είναι ότι το δεύτερο έχει τις περισσότερες φορές την εικόνα κρίσης.
Δεν έχει, όμως, πάντα ξεσπάσματα θυμού μόνο και μόνο επειδή ματαιώνονται οι επιθυμίες του. Η απλή εξήγηση γι’ αυτά τα ξεσπάσματα είναι ότι το παιδί έχει ελάχιστους τρόπους να εκδηλώσει τα συναισθήματά του. Δεν μπορεί να εκφραστεί ικανοποιητικά λεκτικά και δεν έχει ακόμα εξοικειωθεί με τις κοινωνικές δεξιότητες. Γι’ αυτό πολλές φορές διαπραγματεύεται έντονα, με αγένεια ή αγανάκτηση. Επίσης δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη την έννοια του χρόνου, πράγμα που σημαίνει ότι το «όχι τώρα» γι’ αυτό σημαίνει «ποτέ».
Το σημαντικό είναι να καταλάβετε ότι το παιδί δικαιούται να νιώθει το συναίσθημα του θυμού και επομένως να έχει και ξεσπάσματα, αν και στόχος μας είναι να μη φτάνει σε αυτά. Τα ξεσπάσματα θυμού συνήθως συμβαίνουν, γιατί είναι ακόμα ανώριμο να διαχειριστεί το θυμό που του προκαλεί η ματαίωση των επιθυμιών του. Όπως μάλιστα επισημαίνουν οι ειδικοί, τα συναισθήματα σε σχέση με τη λογική καταλαμβάνουν διαφορετικά τμήματα του εγκεφάλου. Οι ενήλικοι μπορεί να χρησιμοποιούν δύο διαφορετικά τμήματα ταυτόχρονα, δηλαδή να είναι θυμωμένοι αλλά ταυτόχρονα να σκέφτονται λογικά.
Τα παιδιά, όμως, και ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά δεν μπορούν πάντα να τα καταφέρουν. Έτσι πολλές φορές η συναισθηματική φόρτιση μπορεί να εκφραστεί με ένα ξέσπασμα. Τα ξεσπάσματα θυμού, λοιπόν, δεν είναι προσχεδιασμένα και το παιδί δεν προσπαθεί να σας εκμεταλλευθεί για να περάσει το δικό του. Μπορεί, όμως να το κάνει με χειριστική διάθεση, καθώς δοκιμάζει τις δυνάμεις του και τα όριά σας. Τις στιγμές αυτές οι γονείς δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν και ίσως αισθάνονται άσχημα, ιδιαίτερα όταν είναι μπροστά άλλοι. Ο βασικός μύθος, ότι δεν υποχωρούμε ποτέ στην επιθυμία του παιδιού, δεν ισχύει.
Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να διαπραγματευτείτε προσανατολίζοντας το παιδί από την παράλογη απαίτηση προς την πιο λογική και εφικτή. Αν όμως δείτε ότι δεν γίνεται τίποτε, δεν έχετε παρά να το αφήσετε να ξεσπάσει. Τις περισσότερες φορές μοιάζει με καταιγίδα που μετά ξεθυμαίνει. Κάθε φορά ωστόσο που έρχεστε αντιμέτωποι με μια τέτοια κατάσταση, το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτείτε είναι η ασφάλεια του παιδιού, δηλαδή να το προστατεύσετε, για να μη χτυπήσει. Απομακρύνετε, λοιπόν, χωρίς βίαιες κινήσεις το παιδί σε ένα μέρος ασφαλές και στη συνέχεια δείξτε ότι το αγνοείτε. Η καλύτερη άμυνα ωστόσο είναι η πρόληψη, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να φροντίζετε να ενεργείτε έτσι, ώστε να προλαβαίνετε τις κρίσεις θυμού. Γι’ αυτό:
Παρατηρήστε πότε συμβαίνουν Όταν είναι πεινασμένο και κουρασμένο, γίνεται ανυπόμονο. Συνήθως τα ξεσπάσματα θυμού εμφανίζονται προς το τέλος της ημέρας, όταν το παιδί και οι γονείς είναι κουρασμένοι.
Προσανατολίστε το παιδί σε κάτι που το ευχαριστεί Λίγη μουσική, ένα παραμύθι. Δείξτε διάθεση να περάσετε χρόνο μαζί του ή προτείνετε να το πάτε μία βόλτα.
Πάρτε το αγκαλίτσα Η σωματική επαφή είναι κατευναστική και ανακουφιστική για τα παιδιά, τα οποία την έχουν περισσότερο ανάγκη απ’ όσο νομίζουμε.
Κάντε συμφωνίες και διακανονισμούς αποφεύγοντας τους εκβιασμούς Χρησιμοποιήστε απλές λέξεις, για να του δείξετε ότι καταλαβαίνετε ότι στενοχωριέται ή είναι θυμωμένο, αλλά αυτό που θέλει μπορεί να γίνει με άλλον τρόπο ή κάποια άλλη στιγμή.
Μην καταρρέετε κατά τη διάρκεια της κρίσης Αν αγχωθείτε ή θυμώσετε, χειροτερεύετε την κατάσταση. Η δική σας ψυχραιμία είναι αντανακλαστική για το παιδί. Το καλύτερο, λοιπόν, που έχετε να κάνετε κατά τη διάρκεια της κρίσης είναι να αδιαφορήσετε μέχρι αυτή να περάσει. Σε περίπτωση που το ξέσπασμα είναι έντονο και είναι παρόντες και άλλοι ή συμβαίνει σε δημόσιο χώρο, να αποσύρετε το παιδί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα σε ένα ήσυχο δωμάτιο.
-
Καλημέρα σε όλους. πολύ ενδιαφέρον το θέμα που ανοίξατε και βοηθάει πολύ κυρίως εμας που στερούμαστε πείρας. Θα ήθελα να αναφέρω και εγώ κάτι σχετικά με τα τραγούδια, που ειπώθηκε, για κάθε εργασία του νηπιαγωγείου. Πέρσι, στο νηπιαγωγείο που ήμουν είχαμε πολλά παιδιά και είχαμε πρόβλημα στην τακτοποίηση της τάξης μετά απο τις ελεύθερες δραστηριότητες. Κάποια παιδιά μάζευαν και άλλα βαριόντουσαν και πραγματικά έπρεπε να το πούμε πολλές φορές για να συμαζέψουν την τάξη. Μια μέρα λοιπόν, καθώς άκουγα διάφορα τραγούδια για να επιλέξω κάποιο για τα παιδιά, άκουσα ένα που ταίριαζε για το μάζεμα της τάξης. είπα λοιπόν στα παιδιά να το έχουμε σαν παιχνίδι, δηλαδή μόλις αρχίσει και παίζει το τραγούδι μαζεύουμε την τάξη και στην παύση του τραγουδιού σταματάμε και θα πρέπει να την έχουμε καθαρίσει και να έχουμε προλάβει να καθίσουμε και στην παρεούλα. το πόσο πολύ τους άρεσε δεν μπορείτε να το φανταστείτε. απο εκείνη την μέρα μου ζητούσαν να το βάζουμε συνέχεια. έτσι και τα παιδιά μάζευαν ευχάριστα και εμείς δεν χρειαζόταν να το λέμε 100 φορές. Το τραγούδι φυσικά ήταν κάπως δυνατό και τα ξετρέλενε.
-
Μου έκανε εντύπωση sophie αυτό που είπες για το ότι ρώτησες τα παιδιά τι θέλουν να αλλάξεις εσύ...Πολύ καλό!
Είναι ένας συνδυασμός του "χτυπάω στο φιλότιμο" που είπα παραπάνω (για τα παιδιά που δεν είχαν πχ κανένα παράπονο και μπήκαν στη διαδικασία να σκεφτούν "αφού μου φέρεται καλά η δασκάλα μου μάλλον πρέπει κι εγώ να κάνω το ίδιο" ;)) και του περιβόητου "προβληματισμού" (που λέει και ξαναλέει και ο οδηγός) για τα παιδιά που "εντόπισαν" κάποια δικά μου λάθη (εντός και εκτός εισαγωγικών)
Ακριβώς έτσι είναι γιατί κάνεις τα παιδιά να νιώθουν ότι η γνώμη τους είναι σημαντική και ότι τη λαμβάνεις υπόψη,ότι τα σέβεσαι σαν άτομα.. Μπράβο! Και ο τρόπος που το χειρίστηκες στη συνέχεια ακόμα πιο σπουδαίος!
Συνέχισε να μας λες τις εμπειρίες σου γιατί είναι πολύτιμες... ;) ;D :P
-
...Τα ξεσπάσματα θυμού, λοιπόν, δεν είναι προσχεδιασμένα και το παιδί δεν προσπαθεί να σας εκμεταλλευθεί για να περάσει το δικό του. Μπορεί, όμως να το κάνει με χειριστική διάθεση, καθώς δοκιμάζει τις δυνάμεις του και τα όριά σας. Τις στιγμές αυτές οι γονείς δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν και ίσως αισθάνονται άσχημα, ιδιαίτερα όταν είναι μπροστά άλλοι. Ο βασικός μύθος, ότι δεν υποχωρούμε ποτέ στην επιθυμία του παιδιού, δεν ισχύει.
Γειά σου kellykou! δεν κατάλαβα, τι ακριβώς εννοεί σε αυτό το σημείο; Είναι μύθος ότι δεν υποχωρούμε στην επιθυμία του παιδιού;
-
Υπάρχει η άποψη ότι τα ορια ειναι σαφη, ξεκαθαρα και δεν υποχωρουμε ποτε. Αυτος ειναι ο μυθος. Τα ορια ειναι σαφη, ξεκαθαρα αλλα ειναι για να τροποποιουνται. Μερικες φορες καποια συγκεκριμενα ορια ενω βοηθουν τα υπολοιπα παιδια δεν εχουν αποτελεσμα για ενα συγκεκριμενο Παιδι.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να βάλουμε όρια στους άλλους είναι να βάλουμε καταρχήν όρια στον εαυτό μας.
Είναι συνήθως πιο εύκολο να το καταλάβουμε όταν παραβιάζονται τα δικά μας όρια, παρά όταν εμείς παραβιάζουμε τα όρια των άλλων.
Πριν θέσουμε τα όρια, πρέπει να προβληματιστούμε αν βλέπουμε αντικειμενικά την κατάσταση. Ίσως αυτό που κάνει το παιδί να μην είναι υπερβολικό. Ίσως πρόκειται για μια δική μας ιδιοτροπία που πρέπει να αναθεωρήσουμε. Το βασικότερο όμως είναι να μη γίνουμε υπερβολικοί με τα όρια. Υπάρχει ο κίνδυνος, όταν δούμε ότι η άσκηση ορίων λειτουργεί, να αρχίσουμε να τη χρησιμοποιούμε συνέχεια για να πετυχαίνουμε ό,τι θέλουμε. Κάτι τέτοιο μπορεί να κάνει τα παιδιά ψυχαναγκαστικά! Δεν πρέπει να τους στερούμε σημαντικές εμπειρίες. Τα παιδιά πρέπει να επιλέγουν μόνα τους. Να βιώνουν τις επιλογές τους, τις συνέπειες των επιλογών αυτών και να μαθαίνουν από τα δικά τους λάθη. Δεν μπορεί κανείς να ζει τη ζωή τους αντί γι’ αυτά.
Τελος εμεις εδω μιλαμε για μια ακραια μορφη ξεσπασματος του παιδιου κατα την οποια το παιδι ειναι δυσκολο να ακολουθησει τους κανονες των οριων. Σε αυτη την περιπτωση το παιδι μπορει να τραυματιστει , να γινει αντικειμενο χλευασμου απο τους συμμαθητες του κ.λ.π. οποτε να επιμενουμε στην οριοθετηση ειναι δωρο - αδωρο. Ειναι σαν να βλεπουμε το δεντρο και να χανουμε το δασος.
-
Είναι αλήθεια ότι δεν πρέπει να μας γίνουν εμμονή το όρια και να μας εμποδίζουν να βλέπουμε σφαιρικά μια ακατάσταση. Σίγουρα οι κανόνες μπορεί να τροποποιηθούν σε κάποιες περιπτώσεις όταν είναι αναποτελεσματικοί για το σκοπό που τέθηκαν.
Αλλά σε γενικές γραμμές δεν πρέπει να υπάρχει σταθερότητα στη στάση μας απέναντι στην τήρησή τους; Δεν πρέπει τα όρια να είναι σαφή και ξεκάθαρα ώστε να δίνουν μια αίσθηση ασφάλειας στα παιδιά, στον τόσο "ασαφή" κόσμο που ζουν;
Όταν ένα παιδί έχει μια κρίση θυμού, δεν το ενισχύεις να την επαναλάβει αν εκείνη τη στιγμή υποχωρήσεις σε ό,τι έχει ειπωθεί πως ισχύει; Δεν το μπερδεύεις;
Για παράδειγμα μου έτυχε να προσέχω ένα κοριτσάκι το οποίο είχε μια κρίση θυμού στο σουπερμάρκετ στο οποίο έτυχε να πάμε. Της εξήγησα αυτά που έπρεπε με ήρεμο τρόπο και φύγαμε. Την επόμενη φορά πριν ακόμα πάμε της το ξαναεξήγησα και έδειξε να συμφωνεί. Δεν ξαναέκανε ποτέ κάτι τέτοιο μαζί μου γιατί κατάλαβε ότι δεν είχε αποτέλεσμα.
Το ίδιο έχω δει να συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει σταθερότητα.. Δηλαδή παιδιά να παθαίνουν κρίσεις θυμού γιατί δεν έχουν καθόλου ανοχή στη ματαίωση και γιατί έχουν ενισχυθεί με το να καταφέρουν αυτό που αρχικά δεν μπορούσαν.
Μάλλον από,τι καταλαβαίνω μιλάς για περιπτώσεις που η επιβολή ορίων γίνεται αυτοσκοπός και όχι για την υγιή σταθερή αντιμετώπιση προκειμένου να αντιληφθεί ένα παιδί ως που είναι τα όρια.
-
ΜELINA εχεις απαντησει μονη σου και πολυ επιτυχημενα την ερωτηση σου. Επίσης μη ξεχνας πως στη ταξη σου μπορει να υπάρχουν παιδια που η επιβολη οριων μπορει να ειναι μια πολυ δυσκολη υποθεση π.χ παιδια με ΔΕΠΥ ή στο αυτιστικο φάσμα κ.λ.π.
Τι νοημα εχεις να επιμενεις σε ενα οριο από ενα παιδι που μπορει βιολογικα να μην μπορει να το κρατησει ή δεν αντιλαμβανεται ακριβως ποιο ειναι αυτο?
Η οριοθετηση σαφεστατα λειτουργησε στο κοριτσακι που ειχε την αναμενομενη συμπεριφορα. Αν ομως εχεις παιδακια που δεν μπορουν να αντιληφθουν ή που δεν μπορουν να κρατησουν αυτη τη σταθεροτητα τοτε τι κανεις?
Γιάυτο τα ορια πρεπει στην ουσια να ειναι σταθερα αλλα σε ενα πλαισιο που το παιδι μπορει να το ακολουθησει. Αν δεν μπορει ομως?
-
Καλημέρααα και καλή εβδομάδα.
kellykou, θα συμφωνήσω απόλυτα με το κειμενάκι για τις κρίσεις θυμού και μπράβο σου που προσπαθεις να ενημερώσεις τους γονείς!Να συμπληρώσω μόνο ότι για τις κρίσεις θυμού υπάρχει και ο επιστημονικός όρος " temper tandrum ".
-
kellykou συμφωνώ σε γενικές γραμμές ως προς το ότι πρέπει να τίθενται στόχοι που να ανταποκρίνονται σε κάθε παιδί ξεχωριστά. Υποτίθεται ότι το κάνουμε αυτό και στο γνωστικό κομμάτι (π.χ. μαθηματικά ή γλώσσα) γιατί όχι και στο επίπεδο της συμπεριφοράς. Η μόνη ένστασή μου είναι ότι πρέπει να τηρούνται και κάποια προσχήματα, διότι διαφορετικά είναι πολύ εύκολο να ξεφύγουν και οι υπόλοιποι που δεν αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες δυσκολίες. Αν για παράδειγμα υποκύψω στην κρίση θυμού του ενός είναι πιθανό να πυροδοτήσω αντίστοιχο ξέσπασμα σε κάποιον άλλο. Αυτό που προσπαθώ να καταφέρω (γιατί εννοείται ότι πάντα έχουμε δύσκολα παιδιά μέσα στην τάξη είτε με διάγνωση είτε όχι) είναι να προσπαθώ να διαχειριστώ το αίτημα του παιδιού, αλλά όχι τον τρόπο που το προβάλλει. Δηλ η έκρηξη δεν είναι αποδεκτή από κανέναν και έχει συγκεκριμένες συνέπειες. Το λίγο "παραστρατημένο" αίτημα, όμως ενός παιδιού με ΔΕΠΥ (που δεν μπορεί να περιμένει ή χρειάζεται κίνηση για εκτόνωση κ.λ.π.) ή ενός αυτιστικού παιδιού είναι πολύ πιθανό να ικανοποιηθεί με το πρόσχημα της σωστής συμπεριφοράς (τώρα που ηρέμησες και μπορούμε να το συζητήσουμε για να βρούμε μια κοινή λύση).
Για παράδειγμα δε θα βάλω ένα παιδί με ΔΕΠΥ να ξαπλώσει για 45 λεπτά στο ολοήμερο. Είναι αδύνατο. Μπορώ όμως να το βάλω για 5 και μετά να προφασιστώ κάτι για να βγει εκτός τάξης και να εκτονωθεί. Διαφορετικά αρχίζουν τα ούτε εγώ θέλω να ξαπλώσω, ούτε εγώ θέλω να φάω και επικρατεί χάος κ.ο.κ. Όσο διαφοροποιημένη κι αν είναι η διδασκαλία σου, όσο κι αν τονίζεις την ανάγκη για διαφορετικότητα κάποια πράγματα πρέπει να τηρούνται γιατί αλλιώς σπάει η συνοχή της ομάδας. Το ποια θα είναι αυτά και το πόσα προκύπτει κάθε φορά από τη δυναμική της συγκεκριμένης ομάδας, αλλά και από τις ιδιαιτερότητες του καθε παιδιού ξεχωριστά.
-
Συγνώμη για την ερώτησή μου αλλά επειδή δεν έχω καθόλου πείρα θα ήθελα να μάθω τα παιδιά που έχουν το σύνδρομο υπερκινητικότητας είναι διαπιστωμένο από τρίτους παράγοντες ή το υποθέτεις εσύ από τον τρόπο συμπεριφοράς του?
-
lia μπορεις να μας πεις ποιο τραγούδι τους εβαζες?
-
Έχω να προτείνω και κάτι άλλο το οποίο το είδα να "δουλεύει" στην πράξη και μου άρεσε αφάνταστα. Cool
Σε δειγματική που παρακολούθησα η συνάδελφος είχε "ορίσει" συγκεκριμένο τραγούδι-μουσική που παιζόταν από το κασετόφωνο για κάθε δραστηριότητα ρουτίνας. 'Αλλο για το "μαζεύουμε", άλλο για το "καθόμαστε στην παρεούλα", άλλο για το "στη σειρά για έξω", άλλο για το "σειρά για πλύσιμο χεριών και φαγητό", άλλο για το "παίρνουμε τσάντες και μπαίνουμε στο τρένο για αποχώρηση", άλλο για το "ώρα παραμυθιού" κλπ. Ο τόνος και το ύφος δε του τραγουδιού είχε φροντίσει ώστε να ταιριάζουν στο είδος της "δουλειάς" που έπρεπε να κάνουν τα παιδιά (πιο ξεσηκωτικά κομμάτια για το συμμάζεμα πχ της τάξης και τέτοια)
Τι τέλεια ιδέα!!! Θα την εφαρμόσω οπωσδήποτε κάποια στιγμή!
Κάτι άλλο που μου φάνηκε χρήσιμο σχετικά με την πειθαρχία ήταν η οικοσυστημική προσέγγιση η οποία έχει διάφορες τεχνικές( μπορείτε να τις βρείτε στο βιβλίο "Προβλήματα συμπεριφοράς στο σχολείο"). Υποστηρίζει ότι η τάξη αποτελεί ένα οικοσύστημα στο οποίο αν κάποιος τροποποιήσει τη συμπεριφορά του κατάλληλα ( ο εκπαιδευτικός που θέλει να πειθαρχήσει ένα παιδί) θα έχει ως συνέπεια την αλλαγή του οικοσυστήματος ( την αλλαγή της συμπεριφοράς του παιδιού).
-
Ritalamp συμφωνω σε μεγαλο μερος με αυτα που γραφεις αλλα στο τελος η eleni με προλαβε. Η αποψη μου λοιπον ειναι ακριβως αυτη:Μπορει να υπαρχει συγκεκριμενη δομη και οργανωση για να λειτουργει το συστημα ως ομαδα αλλα και απο την αλλη πλευρα η τροποποιηση της συμπεριφορας ενος παιδιου μπορει να χρησιμοποιηθει και για το καλο της ομαδας γενικα. Εγω πολλες φορες βαζω ολοκληρη την ομαδα να κινητοποιηθει προς κατι θετικο δηλ. αν γινει κατι που δεν το εγκρινω ή δημηιουργηθει προβλημα το συζηταμε μετα με ολη την ομαδα και προσπαθουμε να βρουμε λυσεις. Δηλαδη λειτουργω εξατομικευμενα αλλα μεσα σε ενα συστημα. Δηλαδη βαζουμε τα γενικα ορια και προσπαθουμε να τα διαμορφωσουμε απο κοινου με τα παιδια ωστε να μπορουν ολα να νιωθουν καλα μεσα σε συτα.Αυτο λοιπον που πιστευω ειναι οτι το παιδι και το συνολο ειναι σαν το μελος με το σωμα. Το σωμα νοσει αν ενα μελος ειναι αρρωστο οποτε γιατρευεις καθε μελος για να ειναι γερο το σωμα.
-
Συγνώμη για την ερώτησή μου αλλά επειδή δεν έχω καθόλου πείρα θα ήθελα να μάθω τα παιδιά που έχουν το σύνδρομο υπερκινητικότητας είναι διαπιστωμένο από τρίτους παράγοντες ή το υποθέτεις εσύ από τον τρόπο συμπεριφοράς του?
Φυσικά! Δεν κάνει ο καθένας διαγνώσεις από μόνος του.
-
Το ρωτάω διότι υποθέτω ότι δεν θα έχουν όλα τα παιδιά ιατρική γνωμάτευση ειδικά για το σύνδρομο της υπερκινιτικότητας σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας ακόμα και στις δυσπρόσιτες. Για τον λόγο αυτό ήθελα να μάθω πώς χειρίζονται αυτές τις περιπτώσεις και όχι μόνο ..
-
Kellykou συμφωνούμε. 8) 8)
kALLIOPI Σπάνια έρχονται παιδιά με διάγνωση. Συνήθως εμείς κινητοποιούμε τους γονείς να στραφούν στις κατάλληλες υπηρεσίες. Άλλωστε η ΔΕΠΥ δεν μπορεί να διαγνωστεί από πολύ μικρή ηλικία (μετά τα 5 νομίζω διορθώστε με αν κάνω λάθος). Συνεπώς σου μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά από τη συμπεριφορά του παιδιού, συζητάς διερευνητικά με τους γονείς του παιδιού για να δεις πώς είναι στο σπίτι (δεν ανακοινώνεις τους προβληματισμούς σου σ' αυτή τη φάση συλλέγεις πληροφορίες) συντάσσεις έκθεση στη σύμβουλο (αν υπάρχει κάτι γραπτό είναι πιο πιθανό να έρθει), της τηλεφωνείς και της στέλνεις και την έκθεση. Μετά ξεσκίζεσαι στο διάβασμα, εκλιπαρείς για βοήθεια στο φόρουμ και προσεύχεσαι απλά να είναι μια δύσκολη προσαρμογή και όχι πραγματικό πρόβλημα :-\ :-\ :-\
-
Κατάλαβα αυτό υπέθεσα κι εγώ..κι εγώ αυτό ήξερα ότι για το σύνδρομο υπερκινητικότητας μπορεί να διαγνωστεί με σιγουριά σε μεγαλύτερη ηλικία. Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου , έχω καταλάβει ότι είσαι ένα άτομο με μεγάλη εμπειρία και πολλές γνώσεις για τον λόγο αυτό και πάντα διαβάζω με προσοχή αυτά που γράφεις :)
-
:) :) :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
Πληροφοριες για τη ΔΕΠ/Υ
Το σύνδρομο Ελλειμματικής (ή Διάσπασης) Προσοχής - Υπερκινητικότητας (ADHD) αναφέρεται σε άτομα, που αντιμετωπίζουν προβλήμητα διάσπασης της προσοχής και σωματικής υπερδραστηριότητας. Συχνά το σύνδρομο αποκαλείται και "υπερκινητική διαταραχή". Χαρακτηρίζεται από απροσεξία, διάσπαση της προσοχής, υπερκινητικότητα, δυσκολίες στην αφοσίωση στις σχολικές υποχρεώσεις ή τη συμμόρφωση σε υποδείξεις.
Διαβάστε ακόμη στο "Βιβλίο των παρεμβάσεων":
Εκπαίδευση για παιδιά με ADHD: Οδηγός για γονείς και εκπαιδευτικούς
Το όνομα ADHD προέρχεται από το ακρωνύμιο Attention-Deficit Hyperactivity Disorder (μεταφράζεται "Διταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας). Τρεις φορές πιο συχνό στα αγόρια από όσο στα κορίτσια, το οικογενές σύνδρομο ADHD προσβάλλει 1 στα 100 παιδιά κάτω των 11 ετών. Συχνά το σύνδρομο σχετίζεται με αρνητικές επιδόσεις στο σχολείο, καθυστέρηση μάθησης και επικοινωνίας. Η διαταραχή ADHD συμπεριφορολογικά μεταφράζεται ως ανικανότητα ρύθμισης της συμπεριφοράς.
Αιτιολογία
Δυστυχώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις ακριβείς αιτίες που προκαλούν την ADHD, όμως οι γενετικοί παράγοντες φαίνεται να παίζουν μεγάλο ρόλο. Η ADHD είναι κυρίως οικογενής νόσος. Εάν υπάρχουν άλλα οικογενειακά προβλήματα, δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτά συνεισφέρουν στην ADHD ή αν η οικογένεια αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα επειδή είναι δύσκολο να συμβιώνεις με παιδιά με ADHD. Το γεγονός ότι πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι στα παιδιά με ADHD, μέρη του εγκεφάλου (μετωπιαίος και βρεγματικός λοβός, και μέρος του μεσεγκεφάλου) δυσλειτουργούν, δεν μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητα και ως αιτιολογικός παράγοντας της νόσου.
Δυσκολίες στη διάγνωση
Υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για την ADHD ανά τον κόσμο και η διάγνωση και η θεραπεία αλλάζουν με ταχύτητα. Σε μερικές χώρες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, η διάγνωση περιλαμβάνει ένα περιορισμένο εύρος συμπεριφορών και έτσι τα παιδιά διαγιγνώσκονται με ευκολία και αντιμετωπίζονται με φάρμακα. Στον υπόλοιπο κόσμο, το ADHD δεν αναγνωριζόταν εύκολα, μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Πολύ συχνά μπορεί να συγχυστεί με εναντιωματικά προβλήματα (επιθετική συμπεριφορά) ή μεμονωμένες δυσκολίες οι οποίες είναι μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης και δεν απαιτούν αντιμετώπιση. Για αυτούς τους λόγους και προκειμένου να αποφευχθεί η σύγχυση των γονέων, είναι σημαντικό τα παιδιά να αξιολογηθούν σωστά και, εφόσον είναι αναγκαίο, να αντιμετωπιστούν βάσει αυστηρών κλινικών οδηγιών.
Τα συμπτώματα ή οι αιτιάσεις πρέπει να είναι παρόντα για τουλάχιστον 6 μήνες, και συνήθως ξεκινούν στην προσχολική ηλικία. Τα παιδιά αυτά έχουν επίσης συχνά γλωσσικές δυσκολίες ή ειδικές μαθησιακές ανάγκες.
Βασικά χαρακτηριστικά του συνδρόμου
* Απροσεξία
* Διάσπαση της προσοχής
* Υπερκινητικότητα
Συμπεριφορολογικά, τα παραπάνω μεταφράζονται ως ανικανότητα ρύθμισης της συμπεριφοράς. Τα παιδιά μπορεί να έχουν δυσκολία αφοσίωσης στην σχολική εργασία ή να συμμορφώνονται με υποδείξεις (στο σχολείο ή το σπίτι). Τα συμπτώματα ή οι αιτιάσεις συνήθως ξεκινούν στην προσχολική ηλικία. Τα παιδιά αυτά έχουν επίσης συχνά γλωσσικές δυσκολίες ή ειδικές μαθησιακές ανάγκες.
Καθώς η σωματική υπερκινητικότητα βελτιώνεται με την ηλικία, λίγα είναι ακόμη γνωστά για την φύση αυτών των προβλημάτων στην εφηβεία και την μετέπειτα ζωή. Είναι πιθανό, οι υπολειπόμενες δυσκολίες να συνδέονται κυρίως με την ικανότητα συγκέντρωσης του νεαρού ατόμου ή την κοινωνική ωριμότητα, παρόλο που η τελευταία δεν αποτελεί διαγνωστικό χαρακτηριστικό. Μεταξύ του 30% και του 50% των παιδιών με ADHD έχουν επίσης προβλήματα συμπεριφοράς (εναντιωματική συμπεριφορά) και αυτός ο συνδυασμός είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Χαρακτηριστικές συμπεριφορές που συνδέονται με το σύνδρομο
* Ανησυχία και υπερκινητικότητα
* Αδυναμία παραμονής για πολύ στο ίδιο μέρος ή την ίδια δραστηριότητα
* Νευρικότητα (πήγαινε-έλα), ασυγκράτητη και αδιάκοπη ομιλία, διακοπή τρίτων όταν μιλούν
* Διάσπαση προσοχή τους και αδυναμία ολοκλήρωσης έργου (task)
* Εύρος προσοχής περιορισμένο δυσκολία συγκεντρωσης σε εργασίες που απαιτούν περίσκεψη
* Παρορμητικότητα (ανάληψη δράση χωρίς προηγούμενη λογική σκέψη)
* Δυσκολία διατήρησης της υπομονής κατά την αναμονή (αναμονή στη σειρά στην τάξη, σε παιχνίδια, στη συζήτηση ή σε άλλη κοινωνική κατάσταση)
Συμπτώματα
Τα παιδιά με ADHD παρουσιάζουν τα παρακάτω χαρακτηριστικά σημεία:
* Ανησυχία και υπερκινητικότητα. Δεν μένουν για πολύ στο ίδιο μέρος ή κάνουν την ίδια δραστηριότητα.
Στριφογυρίζουν νευρικά, μιλούν ασταμάτητα και διακόπτουν τους άλλους όταν μιλούν.
* Διασπάται εύκολα η προσοχή τους και δεν ολοκληρώνουν καμιά εργασία.
* Το εύρος προσοχής τους είναι περιορισμένο και δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε εργασίες που απαιτούν περίσκεψη.
* Εμφανίζουν παρορμητικότητα, ξαφνικά κάνουν πράγματα χωρίς να τα σκεφτούν.
* Αδυνατούν να περιμένουν τη σειρά τους στην τάξη, σε παιχνίδια, στη συζήτηση ή σε άλλη κοινωνική κατάσταση.
Τα παιδιά με ADHD συνήθως έχουν φυσιολογική διανοητική ικανότητα. Μερικά παιδιά όμως με μαθησιακές δυσκολίες μπορεί επίσης να έχουν ADHD. Μπορεί ακόμη να έχουν και άλλες δυσκολίες, οι οποίες δεν είναι τυπικές (διαγνωστικές) της κατάστασης, αλλά μάλλον δευτερογενείς λόγω της επίδρασης των προαναφερθέντων προβλημάτων:
* Τα παιδιά με ADHD μπορεί να έχουν καθυστερημένη ανάπτυξη λόγου.
* Έχουν δυσκολίες στην ανάγνωση.
* Μένουν πίσω στις σχολικές εργασίες. Αυτό μπορεί επίσης να συνδεθεί με την αδυναμία τους να συγκεντρωθούν και να μάθουν νέες πληροφορίες, ιδιαίτερα σε μεγαλύτερες τάξεις.
* Είναι κοινωνικά ανώριμα και δυσκολεύονται να αναπτύσσουν και να διατηρούν φιλίες.
* Έχουν χαμηλή εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, αισθάνονται ότι είναι ανόητοι, συνήθως γιατί δεν μαθαίνουν τόσο γρήγορα όσο τα άλλα παιδιά.
* Έχουν συνυπάρχοντα εναντιωματικά προβλήματα, όπως επιθετικότητα, δεν ανταποκρίνονται στην πειθαρχία και έχουν ξεσπάσματα θυμού. Έχουν ανήσυχο ύπνο, αργούν να κοιμηθούν και ξυπνούν πολύ νωρίς το πρωί. Αυτό είναι εξαντλητικό για την υπόλοιπη οικογένεια.
Όλα αυτά τα σημεία θα πρέπει να συγκεντρωθούν μέσα σε μεγάλη χρονική περίοδο και μέσω διαφορετικών καταστάσεων στο σπίτι και στο σχολείο. Η χρονολογική ηλικία του παιδιού θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν για την ερμηνεία της συμπεριφοράς του.
Επιπολασμός (συχνότητα εμφάνισης στο γενικό πληθυσμό)
Το ADHD δεν είναι τόσο συχνή όσο πιστεύεται. Παρόλο που πολλά παιδιά, ιδίως αγόρια, μπορούν να χαρακτηριστούν υπερκινητικά ή να δυσκολεύονται να καθίσουν φρόνιμα ή να συγκεντρωθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, η πραγματική κλινική εικόνα του συνδρόμου απαιτεί έναν συγκεκριμένο αριθμό συνυπαρχόντων δυσκολιών. Αυτές, πιθανώς, προσβάλλουν 1 στα 100 παιδιά κάτω των 11 ετών. Είναι πιο συνηθισμένο, στα αγόρια απ' ό,τι στα κορίτσια - περίπου κατά τρεις φορές.
Αντιμετώπιση και θεραπεία
Το παιδί θα πρέπει να αξιολογηθεί σωστά πριν καταλήξουμε σε διάγνωση και ξεκινήσει θεραπεία. Η αξιολόγηση περιλαμβάνει τα παρακάτω:
Οι γονείς θα πρέπει να μιλήσουν στους δασκάλους για την πρόοδο του παιδιού, για τις όποιες μαθησιακές ή κοινωνικές δυσκολίες και για την ομοιογένεια των προβλημάτων μεταξύ του σπιτιού και του σχολείου. Σε πολλές περιπτώσεις, ένα σταθερό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, με συμφωνία γονέων και δασκάλων, προσαρμοσμένο στις ικανότητες του παιδιού, είναι ένα ικανοποιητικό πρώτο βήμα.
Αν το παιδί απαιτεί μια πιο λεπτομερή αξιολόγηση των γνωστικών του ικανοτήτων (π.χ. αν μπορεί να συγκεντρωθεί στο βαθμό που αναμένεται από την χρονολογική του ηλικία), ένα ψυχομετρικό τεστ θα παράσχει χρήσιμες πληροφορίες. Αυτό εκτελείται από σχολικούς και κλινικούς ψυχολόγους.
Η τεκμηρίωση της διάγνωσης της ADHD γίνεται συνήθως από ένα παιδοψυχίατρο, λαμβανομένων υπ' όψιν των πορισμάτων των δασκάλων και των σχολικών ψυχολόγων. Σε μερικές περιπτώσεις παίρνουν μέρος και παιδίατροι σ' αυτή τη διαδικασία. Η κλινική αξιολόγηση πρέπει να περιλαμβάνει ιστορικό από τους γονείς και παρατηρήσεις από την κλινική και το σχολείο, καθώς μια σύντομη επαφή μπορεί να είναι παραπλανητική. Μια επίσκεψη στο σχολείο είναι επίσης ένα καλό σημείο εκκίνησης για να συζητηθεί και να ξεκινήσει ένα κοινό πλάνο χειρισμού. Το αν θα χρειαστεί νευρολογική εξέταση ή άλλα ιατρικά τεστ θα εξαρτηθεί από την παρουσία, για παράδειγμα, νευρολογικών σημείων (τα οποία σημειωτέον δεν αποτελούν χαρακτηριστικό της ADHD), ή πριν να ξεκινήσει φαρμακευτική αγωγή. Ο χειρισμός της ADHD συμπεριλαμβάνει εκπαιδευτικές και φαρμακολογικές θεραπείες και θεραπείες συμπεριφοράς. Αυτές δεν αποκλείονται αμοιβαία και δεν απαιτούνται για όλα τα παιδιά. Πολλά εξαρτώνται από τις αντιλήψεις και τις τεκμηριωμένες αποφάσεις των γονέων, όπως επίσης και από την επίδραση των ελλειμμάτων στη ζωή του παιδιού.
http://www.youth-health.gr/gr/documents/opt_adhd.pdf
http://adhd.gr/index.php
http://www.focusonchild.gr/content/view/25/9/
http://www.psychiatry24x7.gr/bgdisplay.jhtml?itemname=adhd_about
http://www.okiriakos.org/cms/
http://www.paidohosp.gr/36-EidikoIatreio.html
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
* Κάκουρος, Ε., & Μανιαδάκη, Κ. (2000). Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητα. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
* Καλαντζή-Αζίζι, Α., & Καραδήμας, Ε. Χ. (υπό δημοσίευση). Διάσπαση προσοχής και αδυναμία ελέγχου των παρορμήσεων: Από τον απρόσεκτο μαθητή ως τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής - υπερκινητικότητα. Στο Α. Καλαντζή-Αζίζι & Μ. Ζαφειροπούλου (Επιμ.). προβλήματα συμπεριφοράς και ψυχικής υγείας στο σχολείο.
* Καραδήμας, Ε. Χ. (2001). Τεχνικές παρέμβασης για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ στα πλαίσια της σχολικής και της σχολικής αγωγής. Στο Ε. Κάκουρος (Επιμ.), Το υπερκινητικό παιδί: Οι δυσκολίες του στη μάθηση και στη συμπεριφορά (σελ. 97-121). Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
-
Πολύ ενδιαφέρον!Ευχαριστούμε :)
-
kellykou είσαι θεά!!
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
Αλλαξα λιγο τα link γιατι καποια δε μπορουσαν να βρεθουν :)
-
Είμαι ΠΕ06 Κ θα έχω μια τάξη pre-junior Α'Δημοτικού κ ένα παιδάκι από νηπιαγωγείο που έχει επιληψία,θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κ εγώ κάποια από αυτά που έχετε αναφέρει?Τι λέτε?
-
Ένα παιδί τιμωρείται να κάτσει μέσα και να μη βγει όλη τη μέρα στην αυλή. (Ολόγος: ότι δεν ξαπλώνει να κοιμηθεί το μεσημέρι)
Πώς το βλέπετε; Πώς το σχολιάζετε;
-
Ξέρω κι εγώ... Αν δεν ξέρεις ακριβώς τις συνθήκες δε μπορείς να πεις τι είναι σωστό και τι λάθος :π.χ. τι παιδί είναι ή αν έχει γίνει προσπάθεια για άλλους τρόπους προσέγγισης του παιδιού;
Αλλά: πολύ αυστηρό δεν είναι το να μην βγει στην αυλή όλη μέρα επειδή δεν ξαπλώνει - χώρια που αν δε βγει έξω που θα βγάλει όλη αυτή την ενέργεια που έχει ώστε να υπάρχει κάποια ελπίδα να ξαπλώσει;!
Έπειτα, αν το παιδί είναι υπερκινητικό και επομένως δε μπορεί να συμμορφωθεί; Επίσης, πόσες από εμάς πιστεύουν ότι οι τιμωρίες είναι αποτελεσματικές και όχι η τελευταία λύση απελπισίας (δε μου βγήκε τίποτα άλλο και δεν αντέχω άλλο, ας δοκιμάσω και την τιμωρία να δω);
-
οταν δεν εχει σχεση η..τιμωρια με το "προβλημα "που προκαλεσε το παιδι δεν εχει και κανενα αποτελεσμα η εχει για μικρο χρονικο διαστημα..φαινεται βαρυ αλλα αν αντι να κοιμηθει δημιουργουσε σοβαρα προβληματα, ειχαν ηδη συμφωνησει οτι θα εχανε το διαλειμμα, ειναι διαφορετικο..
-
Νομίζω ότι πραγματικά είναι ζήτημα "συμβολαίου". Από την άλλη πάλι είναι προτιμότερο να εκτονωθεί κινητικά και να στερηθεί κάτι άλλο. Π.χ. αυτοί που ξάπλωσαν και ξεκουράστηκαν να πιουν ένα ποτήρι χυμό μετά την ώρα ξεκούρασης. Γενικά είμαι υπέρ των επιβραβεύσεων και των συνδιαλαγών. Του τύπου αν ξαπλώσεις για πέντε λεπτά σήμερα και τον υπόλοιπο χρόνο κάνεις τη χ δουλειά θα επιβραβευθείς. Τα πέντε θα γίνουν δέκα, τα δέκα τέταρτο κ.ο.κ. Από την άλλη αν το παιδί είναι υπερκινητικό ξαπλωμένο δε θα μείνει που να χτυπιέσαι κάτω. Πρέπει να το διαχειριστείς αλλιώς.
-
Είμαι ΠΕ06 Κ θα έχω μια τάξη pre-junior Α'Δημοτικού κ ένα παιδάκι από νηπιαγωγείο που έχει επιληψία,θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κ εγώ κάποια από αυτά που έχετε αναφέρει?Τι λέτε?
Γιατί μπήκες σ αυτόν τον προβληματισμό; Τι κοινό εντόπισες; Τα παιδιά με επιληψία δεν έχουν καμία σχέση με υπερκινητικά. :(. Αν το παιδί έχει κάποια απο τα συμπτώματα απο αυτά που αναφέρονται δεν νομίζω οτι έχουν να κάνουν με την επιληψία.
-
τυχαίνει να ξέρω παιδί με διαγνωσμένη υπερκινητικότητα. Το πρόβλημα εντοπίστηκε απο ειδικό όταν ήταν 4-5 χρονών. Το παιδί δεν μπορούσαμε να το αγγίξουμε, τσίριζε, δεν ήθελε αγκαλιές απο μικρό, έκανε συνέχεια σβούρες χωρίς να ζαλίζεται (ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν αντέχει να κάνει τόσες), απίστευτη διάσπαση προσοχής, άργησε πολύ να μιλήσει και όταν ήταν πολύ μικρό επειδή φαινόταν οτι κάτι δεν πήγαινε καλά οι γονείς του προβληματιζόταν μήπως δεν ακούει. Διαπίστωναν οτι άκουγε επειδή παρακολουθούσε με προσοχή διαφημίσεις. Ότι και αν έκανε, αν άκουγε διαφημίσεις καθόταν και τις έβλεπε με προσοχή. Αγνοούσε τους πάντες γύρω του. Αλλού θέλω να καταλήξω όμως. Το παιδί έκανε λογοθεραπεία απο τα 5, άργησε μια χρονιά να πάει δημοτικό για να μην δυσκολευτεί και τώρα είναι δευτέρα γυμνασίου και πολύ καλή μαθήτρια, ήρεμη, συζητήσιμη..Αν και δεν έχω σχέση με μαθησιακές δυσκολίες μπορώ να πω οτι απο οτι είδα είναι μια κατάσταση που αν διαγνωστεί σωστά και νωρίς θεραπεύεται πλήρως ;D. Αλλά υπάρχει κίνδυνος απο εμάς τους εκπαιδευτικούς να θεωρήσουμε οτι ένα "δύσκολο" και ζωηρό παιδί είναι υπερκινητικό απλά και μόνο επειδή δεν υπακούει σε κανόνες. Γι αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
-
Σωστά και γιαυτό άλλωστε δεν είναι δική μας δουλειά να κάνουμε διαγνώσεις, αλλά οφείλουμε να κινητοποιούμε τους αρμόδιους φορείς, ώστε να γίνουν οι κινήσεις που πρέπει (διάγνωση, εκπαιδευτική παρέμβαση). Ούτε καν πρόγραμμα παρέμβασης δεν πρέπει να φτιάχνουμε μόνες μας όσα κι αν έχουμε διαβάσει. Βέβαια εδώ στην Ουτοπία που ζω και όλα λειτουργούν ρολόι ο καιρός σήμερα είναι υπέροχος ( :P :P :P), αλλά που θα πάει όσο πιο πολύ κινητοποιούμαστε και διεκδικούμε τόσο πιο πιθανό είναι να μας ακούσουν.
-
Γεια σας αγόρια και κορίτσια! Είμαι καινούρια στο φόρουμ και στον χώρο των νηπιαγωγών γενικότερα (φέτος θα είναι η δεύτερη χρονιά μου) και θεωρώ πως το μοίρασμα απόψεων και εμπειριών αποτελεί τελικά ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία για την εξέλιξή των πρακτικών που μας βοηθούν στην αποτελεσματική διαχείριση των τάξεων μας.
Από τη φετινή μου εμπειρία αυτό που όρισα ως Νο1 κανόνα για μένα είναι το να θέτεις όρια στα παιδιά και να είσαι ακλόνητος προς αυτά (πλην ειδικών εξαιρέσεων φυσικά).
Υπάρχουν πρακτικές/τρικς που να σας έχουν φανεί χρήσιμα για την διατήρηση της οργάνωσης και της ηρεμίας μέσα στην τάξη;