0 μέλη και 4 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Με την ευκαιρία, ποια η άποψή σας για το συντακτικό του Γρηγορόπουλου;
Πιο σωστός είναι ο Γρηγορόπουλος, αλλά ούτε μ' αυτόν συμφωνώ απόλυτα. Θεωρώ δηλαδή το καὶ απλώς προσθετικό, όχι επιδοτικό. Ο καὶ εκφράζει, ως προσθετικός, επίταση.
Και εμένα προσθετικός μου φαινόταν εδώ ο καί, αλλά αυτό που λες, ότι ως προσθετικός εκφράζει επίταση, με μπερδεύει∙ είχα την εντύπωση ότι ο επιτατικός σχετίζεται περισσότερο με τον επιδοτικό παρά με τον προσθετικό.Επιδοτικός ήξερα ότι είναι ο καὶ όταν σημαίνει «ακόμη και / έστω και» και επιτατικός όταν συνοδεύει ποσοτικά επίθετα ή επιρρήματα και σημαίνει «πολύ / πάρα πολύ». Θα έλεγα ότι επιτατικός είναι και όταν σημαίνει «τέλος πάντων / επιτέλους».
Ο Kuhner δεν με βοηθάει, γιατί δεν βλέπω να κάνει διάκριση μεταξύ προσθετικού, επιδοτικού, επιτατικού, ακόμη και συγχρονιστικού καί. Στο ὡς δὲ ἔδοξεν αὐτοῖς, καὶ ἐχώρουν εὐθύς ο καὶ φαίνεται συγχρονιστικός, αλλά ο Kuhner δίνει το παράδειγμα μαζί με το καὶ ἡμῖν ταὐτὰ δοκεῖ ἅπερ καὶ βασιλεῖ.
Στα επόμενα παραδείγματα (κάποια είναι από τον Γρηγορόπουλο) δεν είμαι σίγουρη τι είναι ο καί: οὐκ ἔγωγε, ἀλλὰ συγχωρῶ, ἵνα σοι καὶ περανθῇ ὁ λόγος.ἀλλὰ χρὴ ποιεῖν ταῦτα, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐπειδή γε καὶ σὺ κελεύεις.τὰ δὲ τῆς πόλεως ἔπραττον, ὧνπερ ἕνεκεν καὶ Σωκράτει προσῆλθον.πολλάκις ἐσκεψάμην, τί καὶ βούλεσθε, ὦ νεώτεροι;
Αν θέλεις μια σαφέστατη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις χρήσεις του καί, κανένας, όχι μόνο ο Kuhner, δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει, γιατί απλούστατα αυτή η διάκριση συχνότατα είναι αδύνατη μέσα από τα κείμενα.
Στο τελευταίο παράδειγμα έχουμε ένα τυπικό δείγμα του καὶ σε ερωτήσεις μετά από ερωτηματική αντωνυμία. Συνήθως αυτός ο καὶ ονομάζεται απορηματικός. Τι μπορεί να εκφράζει; Δύο πιθανότητες βλέπω: (α) αγανάκτηση ή ειρωνεία (τι τέλος πάντων θέλετε.../τι άραγε θέλετε...) ή (β) (καλύτερα ίσως) μια ερώτηση που απαιτεί συγκεκριμένη απάντηση (τι ακριβώς θέλετε...). Δεν μπορώ να αποφασίσω.
Το "και" είναι συμπλεκτικός σύνδεσμος και η βασική του λειτουργία είναι να συνδέει όρους, υπαρκτούς ή εννοούμενους (π.χ "Και εσύ τέκνον Βρούτε;"///ενν. κάποια άλλα πρόσωπα). Από εκεί και πέρα, ανάλογα με τα συμφραζόμενα μπορεί να έχει και άλλες λειτουργίες.
Εμένα αυτή η χρήση ξέρεις τι μου θυμίζει; Τον μεταβατικό "και", που βρίσκουμε κατ' επανάληψη στο βιβλίο της Γένεσης (Και είπεν ο Θεός....). Είναι αυτός ο "και" στην αρχή της πρότασης που τη συνδέει με ό,τι έχει προηγηθεί σε επίπεδο νοήματος.
Μα, αυτές οι άλλες λειτουργίες είναι που δυσκολεύουν. Στο παράδειγμα με τον Βρούτο μου φαίνεται επιδοτικός.
Θα μπορούσε, αφού και ο μεταβατικός καὶ έχει και ειδικότερες λειτουργίες (αποτελεσματικός / συμπερασματικός, διασαφητικός / επιβεβαιωτικός κ.α)....
...... αν και τον απορηματικό δεν τον συγκαταλέγουν στον μεταβατικό (γιατί όμως;).
Παράδειγμα;
οὗτοι δέ, ὅταν αἱ πόλεις πολέμιαι γένωνται, σὺν ταῖς πατρίσι καὶ τοῖς ἐξενωμένοις πολεμοῦσι καί, ἂν οὕτω τύχωσιν, ἔστιν ὅτε καὶ ἀπέκτειναν ἀλλήλους. καί (= και έτσι / και για αυτό, μεταβατικός - αποτελεσματικός) ἡμεῖς οὖν νῦν βασιλεῖ τῷ ὑμετέρῳ πολεμοῦντες πάντα ἠναγκάσμεθα τὰ ἐκείνου πολέμια νομίζειν.
φιλοθηρότατος ἦν καὶ πρὸς τὰ θηρία μέντοι φιλοκινδυνότατος. καί (= για παράδειγμα, μεταβατικός - διασαφητικός) ἄρκτον ποτὲ ἐπιφερομένην οὐκ ἔτρεσεν.