0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
εἰ μὲν ἐγὼ τούτου ἀγωνιζομένου κατεμαρτύρουν ἃ μὴ σαφῶς ᾔδη ...: μπορούμε λόγω της σειράς των λέξεων να θεωρήσουμε την μετοχή απόλυτη, παρόλο που το καταμαρτυρῶ συντάσσεται με γενική, και να εννοήσουμε ένα άλλο "τούτου" ως έμμεσο αντικείμενο; Πάντως μεταφράζεται ως απόλυτη.
ΥΓ. Dwrina, μπορείς, αν έχεις την καλοσύνη, να με παραπέμψεις στην τότε συζήτηση περί ενσωμάτωσης, για να δω τι ακριβώς έλεγα;
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι εδώ έχουμε ενσωμάτωση του όρου αναφοράς. Η ενσωμάτωση υπάρχει, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι από την πρόταση εξάρτησης λείπει ο όρος αναφοράς, ο οποίος ενσωματώνεται στην αναφορική πρόταση, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια κάποια συντακτική ανωμαλία. Π.χ. Πλάτ. Νόμ. 723 e: ἣν διεξερχόμεθα πολιτείαν, ..., ὀρθῶς νενομοθέτηται, αντί της "κανονικής" σύνταξης: ἡ πολιτεία ἣν διεξερχόμεθα ... νενομοθέτηται. Είναι σαφές ότι εδώ μας λείπει το υποκ. του ρ. νενομοθέτηται. Κάτι καλύτερο: Ξενοφ. ΚΑ IV, 4, 2: εἰς δὲ ἣν ἀφίκοντο κώμην μεγάλη ἦν, αντί του: ἡ δὲ κώμη εἰς ἣν ἀφίκοντο μεγάλη ἦν. Και εδώ χρειαζόμαστε το υποκ. του ρ. ἦν. Στο χωρίο όμως από τον Θουκυδιδη τέτοια έλλειψη δεν μπορώ να δω, καθώς η αναφ. πρόταση είναι ολόκληρη υποκ. του ἀποδίδοσθαι και καλύπτει απολύτως αυτή την ανάγκη. Πρόσεξε ένα χωρίο ακόμη από τον Θουκυδίδη: ΙΙ, 96, 1: (ἀνίστησι) ... ἔπειτα τοὺς ... Γέτας καὶ ὅσα ἄλλα μέρη ... κατῴκητο (εδώ η αναφ. πρότ. αντικ. του ἀνίστησι).Με λίγα λόγια, η δομή αυτή (δηλ. αναφορική αντων. + ομοιόπτωτο ουσιαστικό στην αναφ. πρόταση) μου φαίνεται απολύτως λογική και δεν βλέπω κάποια ενσωμάτωση. Και στη νεοελληνική λέμε: όσοι μαθητές επιθυμούν, να φέρουν υπεύθυνη δήλωση. Τι είδους ενσωμάτωση έχουμε εδώ;Καλό είναι πάντως να πει και κάποιος άλλος τη γνώμη του επ' αυτού.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι εδώ έχουμε ενσωμάτωση του όρου αναφοράς. Η ενσωμάτωση υπάρχει, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι από την πρόταση εξάρτησης λείπει ο όρος αναφοράς, ο οποίος ενσωματώνεται στην αναφορική πρόταση, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια κάποια συντακτική ανωμαλία. Π.χ. Πλάτ. Νόμ. 723 e: ἣν διεξερχόμεθα πολιτείαν, ..., ὀρθῶς νενομοθέτηται, αντί της "κανονικής" σύνταξης: ἡ πολιτεία ἣν διεξερχόμεθα ... νενομοθέτηται. Είναι σαφές ότι εδώ μας λείπει το υποκ. του ρ. νενομοθέτηται. Κάτι καλύτερο: Ξενοφ. ΚΑ IV, 4, 2: εἰς δὲ ἣν ἀφίκοντο κώμην μεγάλη ἦν,
Ας έρθουμε τώρα και στο ὅσα πολέμῳ χωρία ἔχουσιν ἑκάτεροι ἀποδίδοσθαι· εντάξει, εδώ μπορεί η αναφορική να είναι υποκείμενο, αλλά δεν θα μπορούσε το «χωρία» να είναι ο όρος αναφοράς, δηλαδή δεν θα μπορούσε η παραπάνω πρόταση να προέρχεται από το ἀποδίδοσθαι (ταῦτα τά) χωρία, ὅσα πολέμῳ ἔχουσιν ἑκάτεροι;
ἀνάγκη γάρ ἐστιν τῷ φεύγοντι μηκέτι περὶ τοῦ πράγματος μόνον λέγειν, ἀλλὰ καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ λέγοντος, ὡς οὐκ εἰκὸς αὐτῷ διὰ τὴν δόξαν πιστεύειν (μτφρ: for it becomes necessary for the defendant, no longer to speak merely about the facts of the case, but about the character of the speaker as well, and to show that he ought not to be believed on account of his reputation): τι είναι η πρόταση με το ὡς και μεταφράζεται έτσι και από πού προκύπτει το «to show»; Γιατί να μην είναι αιτιολογική η πρόταση;