To ποίημα της ημέρας

[Αναστασια 76]

Αφιερωμένο σε όσους περιμένουν να μάθουν πού θα περάσουν τους υπόλοιπους 10 μήνες της ζωής τους...

Τους επόμενους καλύτερα; 

Ωχ! Δε το είχα προσέξει!!! Τους επόμενους, έχεις δίκιο...

Λέτε να ναι οι υπόλοιποι

φτου φτου...μακρια απο μας...

[PDE ads]

[mohitto]

Όταν βρέχει να 'ρχεσαι, μαζί με τις σταγόνες
Στο πρόσωπό μου να κυλάς, να πέφτεις στο λαιμό μου.
Και στης βροχής της μυρωδιές, να μπλέκεται η δικιά σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, μόλις θα σκοτεινιάζει.
Στην άχνα από το τζάμι μου, να γράφεις το όνομα σου.
Να μπαίνεις στα σεντόνια μου, να νιώθω το κορμί σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, που πιάνει εκείνη η ψύχρα.
Το πρόσωπό μου να κρατάς, και με τα δυο σου χέρια.
Να μην κοιτάζω τη βροχή, να βλέπω μόνο εσένα.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, όταν διψά το χώμα.
Κι όπως ρουφάει τη βροχή, να πίνω τα φιλιά σου.
Να είσαι εσύ ο κόσμος μου, εσύ κι η αγκαλιά σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, που κρύβονται τα πάντα.
Να νιώθω την ανάσα σου, στ' αυτί μου να αχναίνει.
Και να κρατάς το χέρι μου, μέχρι που ξημερώνει.


Εδώ στη Βόρεια Ελλάδα φθινοπώριασε....

[xenos]

       μαντινάδα για αλαγή

Επήγα πάλι στου γιατρού γιατί πονεί η καρδιά μου
και τη μορφη τση μου δειξε το καρδιογράφημα μου.

Ερώτηξα τον το γιατρό γιάηντα πονεί η καρδιά μου
και μου πε πιο συχνότερα να σε θωρώ κερά μου.

Σκίσε γιατρέ τις συνταγές και άμε στη δουλειά σου,
μα τη δική μου πάθηση δε γράφουν τα χαρτιά σου.

Αλλάζει θέση η καρδιά και στα δεξιά ριζώνει
να μη τη βρίσκει η καθεμιά να μου τηνε πληγώνει.

Μα ανε ποθάνω κι ακουστεί φτερούγισμα κοντά σου
θα΄ναι η ψυχή μου απού ποθεί να μπει στην αγκαλιά σου.

Παίξε μου χίλιες μαχαιριές μα στρίψε το μαχαίρι
θα ναι γλυκός ο θάνατος απ το δικό σου χέρι.

Να μουνα ανθός στο κήπο σου και να κοπώ από σένα
για να με βρει κι ο θάνατος σε χέρια αγαπημένα.

Ανε πιστέυεις στο θεό μη μ αρνηθείς κερά μου,
πριν σ αγαπήσω τα ξερες τα ελαττώματα μου.

Οντα θα νιωσεις τι θα πει αγάπη και πονέσεις
όλα τα λάθη απού καμα θα μου τα συγχωρέσεις.

[aristos2]

... τι θα πει αγάπη, λοιπόν, σύντεκνε ... 

[PDE ads]

[xenos]

... τι θα πει αγάπη, λοιπόν, σύντεκνε ...  

ήντα θωρώ παναριστε
τι πάει να πει αγάπη
μήτε μπορώ να την ε βρώ
όπου κι αν έχω ψάξει
μήτε από δω μήτε από κει
μήτε και στην καρδιά μου

την έχω χάσει προ πολλού
μον  ζει  στα όνειρα μου

    paraxenos

[domenica]

... τι θα πει αγάπη, λοιπόν, σύντεκνε ... 

ήντα θωρώ παναριστε
τι πάει να πει αγάπη

Άμα πεινάς, το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου.
Άμα κρυώνεις το ίδιο.
Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί τι είναι η αγάπη;
Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σα φωτιά. Μα είναι;
Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σα δοξαριά.
Τι είναι, τέλος πάντων...
Κι αν, πάλι , αγάπη είναι κ ά τ ι που το λένε "αγάπη", είναι αυτό η αγάπη;
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά!
Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ ένα έρημο δάσος...
Αν δεν τ ακούσει κανείς... είναι κελάηδημα;
Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει
πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ αυτό, και τα κάνανε θάλασσα.
Αυτοί γι αγάπη!...Τα μωρά ξέρουν περισσότερα.
Ένα λουλούδι είπε: "Αγάπη; είμαι εγώ".
Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα.
Ένας βαρκάρης θ αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελό του.
Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί α υ τ ό να είναι αγάπη; Μα είναι; Ποιος να του το πει;
Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις. Σε καίει... Σε λιώνει...
Εσύ το βλέπεις.
Κι αντί να βάλεις τα κλάματα, το ρίχνεις στο τραγούδι.
Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!... 



Μενέλαος Λουντέμης

( έτσι για να θυμηθούμε τα καλοκαίρια που περάσαμε "μετρώντας τ'άστρα" )

[aristos2]

... τι θα πει αγάπη, λοιπόν, σύντεκνε ...  

ήντα θωρώ παναριστε
τι πάει να πει αγάπη
μήτε μπορώ να την ε βρώ
όπου κι αν έχω ψάξει
μήτε από δω μήτε από κει
μήτε και στην καρδιά μου

την έχω χάσει προ πολλού
μον  ζει  στα όνειρα μου

    paraxenos

Αγάπη είναι σε αυτό:  
ν' απαντάς μ' ετούτο:   ή ετούτο:  


 

[apri]

Ο ΛΟΣΤΡΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΟΕΡ  (N. Καββαδίας)

Μέσα στην πλώρη, στο άχαρο γιατάκι το στενό
ο ναύτης Τζέιμς σε πυρετό βρισκόταν βυθισμένος
έξω εβαρούσε πένθιμην ο αγέρας μουσική
κι ο πόντος άφριζε μουντός βαριά θαλασσωμένος.

Ένα παιδί, λιγότερο κι από είκοσι χρονώ,
κι είχε ένα σπίτι στο χωριό του δίπλα στο ποτάμι
που ώρες μικρός ξεχάνονταν μπρος στη γλαυκή του αχτή
μες στα λιγνά τα χέρια του κρατώντας το καλάμι.

Θα ‘πρεπε, οι ναύτες του ‘λεγαν, να γίνει κηπουρός!
Αυτός εχαμογέλαγε και πάντα είχε στη σκέψη
να πιάσει ταξιδεύοντας μακριά λίγα λεφτά
κι ύστερα πίσω, στο μικρό χωριό του να επιστρέψει.

Στα καπελειά των λιμανιών δεν πήγαινε ποτέ
ούτε ποτέ τον είδανε να μπαίνει στα μπορντέλα.
Όταν οι ναύτες μίλαγαν για τη γυναίκα αισχρά
αυτός κοκκίνιζε ελαφρά σα να ‘τανε κοπέλα.

Και τώρα επέθαινε μακριά πολύ απ’ τον ποταμό.
Με το ‘να χέρι κάτι τι στο στήθος του εκρατούσε
και τα’ άλλο χέρι υψώνοντας κατά τον ουρανό
παρακαλώντας δυνατά τη μάνα του εζητούσε.

Νύχτα! Ο λοστρόμος δίπλα του κι ο καπετάνιος Wills.
Παραμιλούσε το παιδί! «… Είναι ένας άσπρος δρόμος…
… Να και το σπίτι… Η μάνα μου κατηφορίζει… Εδώ…»
Μα ξάφνου βγήκε με βαριά περπατησιά ο λοστρόμος.

(Μεσόκοπος απ’ τα νησιά Φαρόερ, τα βορεινά,
είχε γυρίσει από μικρό παιδί σ’ όλα τα πλάτη.
Μες στα πλατιά είχε στήθια του μια βρωμερή ψυχή
και του ‘χαν βγάλει σ’ ένα bar μια νύχτα το ‘να μάτι.)

Κάποιος εμπήκε! Ανατριχίλα εσκόρπισε παντού!
Μ’ ένα μαβί μεταξωτό μαντίλι στο κεφάλι
και μ’ ένα μαύρο νυχτικό με κόκκινα πουλιά
που το ‘χε κλέψει, μιας Ινδής χορεύτριας στη Βεγγάλη.

Κι εσύρθηκε με βήματ’ αλαφρά προς το παιδί
που γελασμένο απλώνοντας τα χέρια τ’ αχαμνά του
χαμογελώντας χάιδεψε τα ρούχα τρυφερά
και κύλησε προς το φαρδύ ποτάμι του θανάτου…

Μα όταν τα ρούχα πέταξεν αυτός για μια στιγμή,
κι ο πρώτος του ‘πε φεύγοντας να πιάσει βάρδια ωσότου
φτάσουν σε πόρτο, μούτζωσε με μίσος το νεκρό,
και του ‘βρισε με μια φριχτή βλαστήμια το Χριστό του.

[Αναστασια 76]

ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Χωρίς να το μάθει ποτέ,εδάκρυσε,
ίσως γιατί έ π ρ ε π ε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έ ρ χ ο ν τ α ι.

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.

Καρυωτακης

φθινοπωρινη καλησπερα

[aristos2]

[Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα]
 
 

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιον ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Κ. Καρυωτάκης
 

 
... εμμένουσα καλοκαιρινή καλησπέρα ... 

[Αναστασια 76]

βρε αριστο....της ιδιας λογικης ειμαι και εγω...αλλα ο καιρος απλωνει τη φθινοπωρινη του μελαγχολια πανω απο τον αττικο ουρανο...πως μετα τα δακρυα του ουρανου να επιμεινω στο καλοκαιρι;;αυτο μαλλον δεν μας αντεξε και εφυγε...μετακομισε γι αλλου

[aristos2]

βρε αριστο....της ιδιας λογικης ειμαι και εγω...αλλα ο καιρος απλωνει τη φθινοπωρινη του μελαγχολια πανω απο τον αττικο ουρανο...πως μετα τα δακρυα του ουρανου να επιμεινω στο καλοκαιρι;;αυτο μαλλον δεν μας αντεξε και εφυγε...μετακομισε γι αλλου

μετα...κόμισέ το πίσω ..., σε πείσμα της διάθεσης ... 

[Αναστασια 76]

χμ.....εγω προσπαθω αλλα φαινεται δεν φτανει μονο η...θεληση..

τις αρχές του φθινοπώρου
πέσαν κάμποσες βροχές
και σκορπίσανε τα φύλλα
σαν παλιοί συμμαθητές
κι ανοιχτήκαν οι ομπρέλες
και βραχήκαν οι φωτιές
και πεθάναν καλοκαίρια
μόνα στις ακρογιαλιές.

Στις αρχές του φθινοπώρου
κάτι έχω να σου πω
πως το στέμμα ήταν ψέμα
βασιλιάς δεν είμαι εγώ
και του ρολογιού η ώρα
ήταν ψέματα κι αυτή
σου ‘πα είναι εφτά και δέκα
κι ήταν δέκα και μισή.

Στις αρχές του φθινοπώρου
θα κλειδώσω δυο ζωές
τα κειδιά τους θα πετάξω
στου μεσημεριού το χτες
στις αρχές του φθινοπώρου
μη γυρίσεις να με βρεις
θα ‘χουνε αλλάξει όλα
σαν τα χρώματα της γης

Λ.Λαζοπουλος

[aristos2]

χμ.....εγω προσπαθω αλλα φαινεται δεν φτανει μονο η...θεληση..

τις αρχές του φθινοπώρου
πέσαν κάμποσες βροχές
και σκορπίσανε τα φύλλα
σαν παλιοί συμμαθητές
κι ανοιχτήκαν οι ομπρέλες
και βραχήκαν οι φωτιές
και πεθάναν καλοκαίρια
μόνα στις ακρογιαλιές.

Στις αρχές του φθινοπώρου
κάτι έχω να σου πω
πως το στέμμα ήταν ψέμα
βασιλιάς δεν είμαι εγώ
και του ρολογιού η ώρα
ήταν ψέματα κι αυτή
σου ‘πα είναι εφτά και δέκα
κι ήταν δέκα και μισή.

Στις αρχές του φθινοπώρου
θα κλειδώσω δυο ζωές
τα κειδιά τους θα πετάξω
στου μεσημεριού το χτες
στις αρχές του φθινοπώρου
μη γυρίσεις να με βρεις
θα ‘χουνε αλλάξει όλα
σαν τα χρώματα της γης

Λ.Λαζοπουλος

... μη γυρίσεις να με βρεις, λοιπόν, δις ...