0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
σαν σημερα το 1921 γεννηθηκε ο Τασος Λειβαδιτης
Συχωρέστε την αθλιότητα μου.... είμαι τόσο sad Πρέβεζα Με την πένα του Κώστα Καρυωτάκη τη μουσική του Μουσική του Δήμου Μούτση την εκτέλεση του Χρήστου Λεττονου, απο τη ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑΘάνατος είναι οι κάργιεςπου χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνταικαθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια.Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι, (Σε ένα δρόμο, για ένα σκυλί, χάθηκε στα 35 του)με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα κι ακόμηο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους.Θάνατος κι ο αστυνόμος που διπλώνειγια να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα,θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνικι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης. (Φλωρίνης.... γαμώ την κηδεία μου)Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης,πρώτη κατάθεσης δραχμαί τριάντα.Περπατώντας αργά στην προκυμαία"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις". ( Σε μια στιγμή χάνεται η ζωή....)Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία.Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.[Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπουςένας πέθαινε από αηδία...Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία] (Το πιο τραγικό απο όλα.... η κηδεία, το λευκό φέρετρο, και το μεγάλο ερωτηματικό πάνω απο τα βουρκωμένα μάτια)Διάβασα στον εκκλησιαστή 7:2 " Καλύτερα να πάει κάποιος σε ένα σπίτι πένθους, παρά να πάει σε ένα σπίτι συμποσίου. επειδή, αυτό είναι το τέλος του κάθε ανθρώπου, και αυτός που ζει θα το βάλει αυτό στην καρδιά του"... και το έβαλα, χρόνια πριν, και το ξανά έβαλα τώρα... και; άντε εγώ cold-blooded, εκείνη τη μάνα τι της λές;Τουλάχιστον είδα το ουράνιο τόξο οδηγώντας στο γυρισμό... life goes on.
Συγνωμη, τα συλλυπητήρια μου.
Είναι πρωί. Απ’ το παράθυρομια, δυο φορές,ένα πουλί κελαηδά.Ο ήλιος γλιστράγύρω στο δωμάτιο.
Παραλληλισμοί - Νίκος Καββαδίας Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα. Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών, των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών. Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία παρ? όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά, μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.
Τα παράθυρα
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»αμέτρητες φορές οι εχθροί μουτα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.