To ποίημα της ημέρας

[Ελένη Γύζη]

Σιωπή

Το άσυλο της νύχτας

Και των αφανισμένων πόθων

Το σύντομο βάθος..

Ο έρωτας γρατζουνίζει τον κοινόχρηστο χρόνο

Κι εμείς ηχεία

Στο άπαν

Ανοιχτές διαβάσεις για τη φωτιά

Που τρέφει τον κόσμο..

http://tha.pblogs.gr

[PDE ads]

[DM]

Ο Σταθμάρχης
Γιάννη Σκαρίμπα, από την ποιητική συλλογή ''Εαυτούληδες'' (πρώτη έκδοση 1952)

Θόλωνε το βράδυ και το τραίνο είχ’ έμβει
στον ερημικό σταθμό βαρύ κι ατόφιο
λες το ‘χε τυλίξει σ’ άχνά πέπλα η ρέμβη
έτσι ως ξάφνου στάθκε ακίνητο και ψόφιο.
Σήμανε η καμπάνα κι έτριξαν οι θύρες,
ούρλιαξε ‘να σφύριγμα και αυτό εκινήθη
πλάι σε μια παράτα αγέρωχες φιλύρες,
που κωπηλατούσαν - λες στητές - στη λήθη.
Λίγο ακόμα κι όργιο - αρθρωτή γουστέρα -
θάφευγε ως είχ’ έρθει μέσ’ σ’ ατμών τολύπη
κι εγώ πάλι μόνος στη θλιμμένη εσπέρα,
με συντρόφισσά μου, θάμενα, τη λύπη.


Άξαφνα ως γλυστρούσε – σ’ ένα παρεθύρι
ένα χέρι εξαίσιο μούγνεψε και πάει,
μια σειρά άσπρα δόντια, δυό μάτια σαπφείροι
μούστειλαν - και φύγαν - φίλημα στα χάη!
Έμεινα… Η μέρα είχε κιόλας φύγει,
του σταθμού μου, γύρω, η ερημία αλύχτα.
κείνες οι φιλύρες πήγαιναν με ρίγη
και με βήμα στράτι-ωτικό στη νύχτα…
Ω, εσύ, κυρά μου χέρι, δόντια, μάτι,
όνειρο και τραίνο πού την πάς τη νιότη,
έδωσα σινιάλο - το κ α θ ή κ ο ν! - για τη
διασταύρωσή μας στην αιωνιότη…

[συννεφούλα]

Στο φως διαμένεις
γιασεμί που αγαπώ
Πώς με ανάγεις;


Από το βιβλίο "Συμεών μνήμα" του ιερομόναχου Συμεών, εκδόσεις Άγρα

[apri]

1897: Η ήδη χρεωκοπημένη Ελλάδα βγαίνει ταπεινώμενη από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο που λήγει το Μάιο ύστερα από παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων.   Στη συνέχεια υποχρεώνεται να μπει υπό τον έλεγχο της Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής, η οποία εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα, για να επιβλέπει την τήρηση των συμφωνιών, την εξόφληση των δανειστών της Ελλάδας και την καταβολή της αποζημίωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Το Δεκέμβριο λοιπόν εκείνου του χρόνου ο Καβάφης γράφει το περίφημο ποίημα "Περιμένοντας τους βαρβάρους".


Και ερχόμαστε στο Δεκέμβριο του 2010. Η Ελλάδα είναι πάλι χρεωκοπημένη, η Τρόικα είναι εγκατεστημένη πάλι στην Αθήνα και εμείς.... περιμένουμε να μάθουμε για τους εξωγήινους από τη ΝΑSA. Θα ήταν μια κάποια λύσις...


Περιμένοντας τους Βαρβάρους

—Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
—Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
—Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
—Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
—Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
—Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
—Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[PDE ads]

[συννεφούλα]

ΝΙΚΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ


Επειδή μιλώ για τριαντάφυλλα,
 για τη διάχυση του φωτός,
 την ανημποριά της αγάπης,
 και την παροδική ζωή μας,
 μη νομίζετε, φίλοι από τον βορρά,
 ότι αυτό που συνέβηκε το 74
 δεν απλώνει σαν κηλίδα στη ζωή μου,
 κάθε μέρα.
 Το φεγγάρι ξεπροβάλλει σα μια φέτα καρπουζιού από τη θάλασσα
 και η πεθαμένη μητέρα μου στη βεράντα του σπιτιού μας στην
 παραλία της Αμμοχώστου να μας φωνάζει να βγούμε από το νερό.
 Είδα έναν πίνακα που ζωγράφισε τις προάλλες
 στον τοίχο μιας ταβέρνας στο Καρπάσι.
 Μιας ταβέρνας που την αποτελούσαν κλεμμένες καρέκλες, κλεμμένα
 τραπεζομάντηλα, κλεμμένες πόρτες, κλεμμένα χερούλια.
 -Είναι της μάνας μου, είπα στον ταβερνάρη, εδώ είναι γραμμένο
 το όνομα της.
 -Τώρα όμως είναι δικό μου, είπε ο άντρας που ήρθε από το μέρος που
 ανατέλλει ο ήλιος, (έτσι μου τον περιέγραψε η γυναίκα του).
 -Είναι δικό μου τώρα, είπε, ganimend,*
 έτσι το λένε στα τουρκικά.
 

 ganimend: λάφυρο πολέμου

[aristos2]

Η Ψυχές των Γερόντων   
 
Μες στα παληά τα σώματά των τα φθαρμένα
κάθονται των γερόντων η ψυχές.
Τι θλιβερές που είναι η πτωχές
και πώς βαρυούνται την ζωή την άθλια που τραβούνε.
Πώς τρέμουν μην την χάσουνε και πώς την αγαπούνε
η σαστισμένες κι αντιφατικές
ψυχές, που κάθονται —κωμικοτραγικές—
μες στα παληά των τα πετσιά τ’ αφανισμένα.

Κ. Καβάφης 

[aristos2]

Αἴφνης

Αὐτὸ ποὺ λέμε ὄνειρο δὲν εἶν᾿ ὄνειρο
ποὺ ἡ πλατιὰ πραγματικότητα δὲν εἶναι πραγματική.
Κάπου γελιέμαι μὰ ἐκεῖ κιόλας ὑπάρχω ἀπόλυτα,
σὰν τὸ σύννεφο ποὺ ἀλλάζει στὰ νωθρὰ δευτερόλεπτα
ὄντας μονάχα ἡ ἀκάλεστη μεταμόρφωση.
Κανένα λιοντάρι δὲν παραγνώρισε τὸ θήραμα
καὶ ἡ πάπια δὲν ἔπαψε νὰ πιπιλίζει τὴ λάσπη·
τὸ χταπόδι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ ρηχὸ θαλάμι του μὲ γαλαζόπετρα
στὰ ξέφωτα ἡ τίγρη λησμονιέται ἀνεπίληπτα.
Νυχτώνει καὶ σήμερα. Ἡ ἀγωνία
λέει πάλι: θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο.

Νίκος Καρούζος

[epak]

Στ' αστεία παίζαμε.

Στ΄αστεία παίζαμε.

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στη μέθη του παιχνιδιου σας δώσαμε και τις γυναίκες μας
Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.

Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά από το φως της ημέρας -
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε· χάναμε ολοένα
Πως θα φύγουμε τώρα; που θα πάμε; ποιός θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!

Μανώλης Αναγνωστάκης.

[epak]

Τι φταις αλήθεια.

Τι φταις αλήθεια. Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το "εμείς". Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο "εγώ". Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτά του "εσείς". Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ". Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί". Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες "Αυτός! Αυτός!" Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς. Τι φταις! Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου, θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε. Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου (θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; ) "Μαζί". "Μαζί". Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική. Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί.

Αλκυόνη Παπαδάκη

[aristos2]

Πριν απ'τα μάτια μου ήσουν φως

Πριν απ'τον Έρωτα έρωτας

Κι όταν σε πήρε το φιλί

Γυναίκα

Οδυσσέας Ελύτης

[Αναστασια 76]

Τι φταις αλήθεια.

Τι φταις αλήθεια. Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το "εμείς". Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο "εγώ". Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτά του "εσείς". Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ". Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί". Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες "Αυτός! Αυτός!" Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς. Τι φταις! Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου, θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε. Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου (θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; ) "Μαζί". "Μαζί". Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική. Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί.

Αλκυόνη Παπαδάκη

συγκλονιστικο αποσπασμα....

[epak]

  Η Αλκυόνη Παπαδάκη...είναι  συγκλονιστική!

[epak]

'Αλλο ένα λατρεμένο....


  Χασαμε πολλα, γιατι δε μαθαμε ποτε να στηνουμε στην ψυχη μας αναχωματα.
Χασαμε, γιατι δεν φορεσαμε στολες παραλλαγης.
Μα περισσοτερα χασαμε, γιατι μπερδεψαμε την αγαπη με την ανοχη...

Υπαρχει κι ο βουρδουλας, στην αναγκη ματακια μου. Δεν ειναι κακο. Το καμε κι ο Ναζωραιος. Και δε σου λεω να χτυπας τον αλλο στα μουτρα. Χτυπα εστω κατω, στο χωμα. Χτυπα να σηκωσεις λιγη σκονη. Χτυπα για να δειξεις μια φορα πως εισαι κι εσυ εκει!

...οταν δεν θελεις να αντικρυσεις εκεινο που φοβασαι, να γυριζεις αλλου τα ματια σου. Ενω νιωθεις φανερα τον ισκιο του πισω του, εσυ πλησιαζεις στο ανοιχτο παραθυρο, χαριεντιζεσαι και αναφωνεις:
'Αχ! Τι ωραια θεα!'

...αν δεις την ψυχη μου να τρεχει με ματωμενα γονατα κοντα σου, μην τρομαξεις...
Δεν ειναι τιποτα καλε.Απο το παιχνιδι ειναι.
Ολα τ'απογευματα της ζησης μου τα περασα παιζοντας κυνηγητο με τα ονειρα μου...


Αλκυονη Παπαδακη
'βαρκαρισσα της χιμαιρας'
 

[epak]

'Ενα...τελευταίο για σήμερα!


Στα Μονοπάτια τ'ουρανού

Στη σιωπή του ουρανού
γεννήθηκε η αγάπη
κι έγινε όνειρο,
παιδί της νύχτας..
που αντανακλά
στο φως του ήλιου
το χαμόγελο της ζωής
και την χαμένη της αθωότητα
στο βλέμμα ενος παιδιού..

Στα Μονοπάτια τ'ουρανού
γέρνει και ξαποσταίνει.

Lunapiena