0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Τα δενδρα που κυλούν μεχρι τη θάλασσα καισμιγουν με το νερο της λουζονται στον ηλιο.Τα σπιτια διάσπαρτα σαν βοτσαλα στο κυμα.Τοπια όμορφα, λιτα και απέριττα.Και στις κορφες των δενδρων λιγες σταγονεςμιας βροχης που ξεχασε να μας αφησει.Ο ήλιος τα χαραματα προβάλει να μας χαιρετησει.Και εμείς τον βλέπουμε αμηχανα που ηρθε για ναμας φωτισει.Ενας υμνος η φυση.Για το fofaki.
Χαραματα και ενας κομπος στο στομαχι.Ενας εφιαλτικος υπνος μιας χαμενης διαυγειας.Πονοι σε καθε σημειο διχως αιτια και αφορμη.Ερωτηματα αναπαντητα και βασανιστικα.Αδυναμια να απλωσω τη σκεψη σε κατι σταθερονα μην πλανηθει σε σκοταδια φωτερα.Χαραματα και παλι ο ιδιος κομπος.Που αφησαμε τις ομορφες μερες;Που χασαμε τη ζωη μας και ποτε;Χαραματα που ακολουθουν λυπημενα απογευματα σε μια ακολουθια ανορθοδοξων σκεψεων.Να προτιμησουμε τις νυχτες που με το πεπλο τουςμπορουν να μας κρυψουν;Να τις επιλεξουμε και να τις λατρεψουμε.Χαραματα και παλι ο ιδιος κομπος.
Πρακτική λύση . Αλλά πολλοί προτιμούν το δύσκολο δρόμο...