0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Το δὲ ανήκει μόνο στην κύρια πρόταση. Ακόμη κι αν η μετοχή γεγενημένης ήταν καθαρά χρονική, θα έπρεπε, για να συνδέεται με τη χρονική πρόταση, να προσδιορίζει την ίδια κύρια.
Γιατί υποχρεωτικά να συμβαίνει αυτό; ἆρ᾽ οὐχ ὅταν μὲν ὀρθὴ χρῆσις, ὠφελεῖ, ὅταν δὲ μή, βλάπτει; [/i](Μένων, 88a
Γιατί υποχρεωτικά να συμβαίνει αυτό;Δες ένα χωρίο από τον Πλάτωνα, όπου αντιδιαστέλλονται δυο χρονικές προτάσεις που έχουν ως απόδοση διαφορετικές κύριες προτάσεις: "σκόπει δή, ὅταν τί ἑκάστου τούτων ἡγῆται, ὠφελεῖ ἡμᾶς, καὶ ὅταν τί, βλάπτει; ἆρ᾽ οὐχ ὅταν μὲν ὀρθὴ χρῆσις, ὠφελεῖ, ὅταν δὲ μή, βλάπτει; (Μένων, 88a)(=Consider now, what is the guiding condition in each case that makes them at one time profitable, and at another harmful. Are they not profitable when the use of them is right, and harmful when it is not?)Έπειτα, δεν θα ήταν λίγο περίεργο το "δε" να βρίσκεται εντός της δευτερεύουσας, αλλά να ανήκει στην κύρια;
Έχω μια κάπως πολύπλοκη ερώτηση, δεν ξέρω αν σας είναι εύκολο να μου απαντήσετε...ὑπισχνοῦμαι δ' ὑμῖν ἀντὶ τῶν συμβάντων ἡμῖν ἀγαθῶν ἐν τῷ χρόνῳ ᾧ ἂν ἐκεῖνα προσδεχώμεθα χάριν ἀξίαν ἀποδώσειν: η επιθετική μετοχή αορίστου (τῶν συμβάντων) για γεγονός που αναφέρεται στο μέλλον πώς αιτιολογείται; Έχω μια απάντηση, αλλά δεν ξέρω αν επαρκεί: η μετοχή είναι και υποθετική και ισοδυναμεί με υποτακτική αορίστου. Αναρωτιέμαι όμως αν η χρήση μετοχής αορίστου και όχι μέλλοντα οφείλεται απλώς στην επιθυμία του συγγραφέως να δώσει υποθετική χροιά στην μετοχή ή αν είναι υποχρεωτική λόγω του ότι η μετοχή μέλλοντα θα δήλωνε υστερόχρονο γεγονός σε σχέση με το ἀποδώσειν.
ὀρθῶς τε ἐτιμωρησάμεθα κατὰ τὸν πᾶσι νόμον καθεστῶτα, τὸν ἐπιόντα πολέμιον ὅσιον εἶναι ἀμύνεσθαι: το "πολέμιον" η θεματογραφία το δίνει κατηγορούμενο, σύνταξη η οποία επιβεβαιώνεται από τα σχόλια στο pesreus (πολέμιον: emphatic pred., as an enemy). Γνωρίζετε αν εδώ παραλείπεται το ὡς, δηλαδή αν πρόκειται για την περίπτωση κατηγορουμένου που συνοδεύεται από το ὡς και εννοείται μετοχή του εἰμί;Επίσης, μήπως καταλαβαίνετε για ποιον λόγο επιλέγεται αυτή η σύνταξη, ενώ θα μπορούσαμε πολύ απλά να θεωρήσουμε το πολέμιον αντικείμενο και τη μετοχή επιθετικό προσδιορισμό («τον επιτιθέμενο εχθρό»); Άλλωστε και νοηματικά ταιριάζει περισσότερο το «τον επιτιθέμενο εχθρό» από το «αυτόν που επιτίθεται ως εχθρός». Δηλαδή, ως τι θα επετίθετο κάποιος, αν όχι ως εχθρός;