0 μέλη και 5 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
(δηλ. να ερευνά πώς παράγονται εκφωνήματα που ακούγονται κατά κόρον και υπό ποιες επικοινωνιακές συνθήκες),
Επίσης, στα προσδοκώμενα αποτελέσματα: «Να εντοπίζουν πληροφορίες σχετικά με το επικοινωνιακό πλαίσιο του κειμένου (πομπός, δέκτης, περιστάσεις επικοινωνίας, σκοπός της επικοινωνιακής περίστασης, κ.λπ».Υπάρχει κάποιο βιβλίο που να πραγματεύεται με κατανοητό τρόπο αυτά τα θέματα (τα οποία μου είναι μάλλον εντελώς άγνωστα);
Και... μήπως μπορείτε να μου δώσετε ένα παράδειγμα πώς μπορεί η σύνταξη, οι γραμματικές επιλογές και η στίξη να συνδέονται «με την πρόθεση του κειμένου σε σχέση με την ιδεολογική θέση και τον κοινωνικό σκοπό που υπηρετούν» και ένα για τις «περιστάσεις επικοινωνίας» και τον «σκοπό της επικοινωνιακής περίστασης», ας πούμε ενός φιλοσοφικού κείμενου, μια που αυτά αποτελούν το αντικείμενο του γνωστού;
Έτσι όπως περιγράφουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, προφανώς θέλουν μια πραγματολογική ανάλυση του κειμένου. Άρα, θα πρέπει να βρεις κάποιο βιβλίο Πραγματολογίας. Δυστυχώς, όμως, δεν έχω να σου προτείνω κάποιο.
Για τη στίξη, αυτό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι σε ένα φιλοσοφικό κείμενο του Αριστοτέλη ή σε ένα πλατωνικό απόσπασμα που μιλάει κάποιος σοφιστής, θα περίμενα να δω εκτεταμένη χρήση της τελείας, γιατί αυτοί εξέφραζαν τις φιλοσοφικές τους απόψεις ως σοφοί δάσκαλοι που ήθελαν να μεταδώσουν τις γνώσεις τους στους μαθητές τους ως κάτι δεδομένο.
Θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ να πω στα παιδιά ότι εδώ πρέπει να μπει τελεία και να εξηγήσω το γιατί (ειδικά σε ό,τι αφορά τον Αριστοτέλη), εφόσον αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι τα κείμενά του έχουν την μορφή σημειώσεων για τα μαθήματά του. Ελπίζω να μην αποτολμήσουν κάτι τέτοιο.
Από αυτά που βρήκα,https://www.politeianet.gr/books/9789600116939-mpella-spuridoula-gutenberg-pragmatologia-247507https://www.politeianet.gr/books/9789603757962-ntaltas-periklis-metaichmio-pragmatologia-kai-epikoinonia-176499 https://www.zafeiriou.gr/el/greek-language-study-and-teaching/103291-glossiki-didaskalia-kai-sustasi-ton-keimenon.htmlhttp://www.biblionet.gr/book/119562/Yule,_George/%CE%A0%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1ποιο θεωρείς καλύτερο για τον σκοπό που το θέλω; Εγώ λέω το πρώτο (το οποίο ούτως ή άλλως δείχνει ενδιαφέρον), ίσως και το τρίτο. Το δεύτερο και το τέταρτο τα βλέπω πολύ θεωρητικά.
Επανέρχομαι λίγο και στο θέμα της ανύψωσης ή θεματοποίησης. Αυτό κανονικά ισχύει μόνο για το υποκείμενο* δευτερεύουσας πρότασης; Δηλαδή, στο ἀλλὰ καὶ τούτου οἱ μὲν ἐπιμελοῦνται οὕτω ποιεῖν μπορούμε να πούμε ότι το τούτου είναι το αντικείμενο του ποιεῖν -γιατί το ἐπιμελοῦμαι δέχεται μόνο ένα αντικείμενο, εδώ το ποιεῖν - το οποίο μετακινήθηκε για έμφαση και τέθηκε σε γενική λόγω έλξης από την πτώση με την οποία συντάσσεται το ἐπιμελοῦμαι;*Ο Smyth (2182d) πάντως αναφέρει και πρόληψη αντικειμένου.
Στο κείμενο του Ξενοφώντα έχει, βλέπω, τρεις προτάσεις με το "επιμελούμαι":"τούτου οἱ μὲν ἐπιμελοῦνται ὡς ἔχῃ ούτως""οἱ μὲν καὶ τούτου ἐπιμελοῦνται ὅπως ἁθροίζηται"" καὶ τούτου οἱ μὲν ἐπιμελοῦνται οὕτω ποιεῖν" Κατ' αρχάς, είναι ένα θέμα τι είναι ακριβώς οι δευτερεύουσες και το απαρέμφατο.Oι δυο δευτερεύουσες μοιάζουν περισσότερο για καθαρές τελικές λόγω υποτακτικής, παρά για αυτές τις ημιτελείς τελικές/συμπληρωματικές προτάσεις δίπλα σε ρήμα φροντίδας, που συνήθως έχουν οριστική μέλλοντα και σπανιότερα υποτακτική.Το απαρέμφατο θα μπορούσε να είναι και τελικό και του σκοπού, αν και το πιθανότερο είναι να είναι παραλλαγή της πρώτης δευτερεύουσας. Οπότε ό,τι είναι αυτή, είναι κι αυτό.Εσένα ως τι σου φαίνονται;
Ως προς το "τούτου", μάλλον είναι προϊόν θεματοποίησης, δηλ. έχει μετακινηθεί για έμφαση και έχει αλλάξει πτώση από έλξη.Το "επιμελούμαι" δεν είναι όπως το "δέομαι" να παίρνει δυο αντικείμενα και το νόημα εδώ δεν είναι "φροντίζω κάτι", αλλά "φροντίζω να γίνει κάτι". Δεν ξέρω...Έχω αρχίσει να ζαλίζομαι με όλα αυτά.Φαντάζομαι ωστόσο ότι με βάση το παραδοσιακό συντακτικό θα πεις ότι έχει γίνει πρόληψη.
Για τη σχολική διδασκαλία όμως υπάρχει όντως πρόβλημα, γιατί εκεί δεν αναγνωρίζονται αντικειμενικές τελικές και επικρατεί μια συνήθεια να αναγνωρίζονται ως πλάγιες ερωτηματικές αυτές που εκφέρονται με οριστική μέλλοντα και ως τελικές αυτές που εκφέρονται με υποτακτική, χωρίς όμως να είναι και απόλυτο το δεύτερο. Οπότε εκεί δεν ξέρω πώς να τις χαρακτηρίσω...