0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Ζούμε σε εποχές πολιτικού αυτισμού και κοινωνικού. Ο καθένας βλέπει ένα κομματάκι του ορίζοντα (τη δουλίτσα του, το σπιτάκι του) και κουνιόμαστε μπρος πίσω ψυχαναγκαστικά μήπως τυχόν και τη βγάλουμε καθαρή. Αν υπάρχει έστω και ένα θετικό στην όλη ιστορία (που κατά τη γνώμη μου υπάρχουν περισσότερα) είναι ότι τα παιδιά μας πέταξαν τις παρωπίδες μας στα μούτρα. Θυμώνουμε τόσα χρόνια μα δεν αντιδρούμε. Πού είναι το συναίσθημα, το πάθος του Έλληνα. Στις παιχνιδομηχανές και στα γήπεδα;Προσωπικά νιώθω τεράστια ντροπή που τόσο καιρό ασχολούμαι με τις σπουδές μου, με την οικογένειά μου, με τη δουλειά μου, με την καθημερινότητά μου και άφηνα το παρόν να κυλάει λες κι έβλεπα ταινία. Η δική μας ανοχή τα έχει κάνει όλα αυτά επιτρεπτά. Κυρίως τη δράση αυτών που με κάλυμα της κεφαλής (λευκό για τα "στρουμφάκια" και μαύρο για τους "δρακουμέλ") εμείς την έχουμε εγκρίνει με τη στάση ζωής που τηρούμε και καθόμαστε κι ακούμε όλα αυτά που μας λένε και κουνάμε το κεφάλι, για να μη διαταρραχθεί το σύμπαν μας.
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του κ. Χρήστου Γιανναρά στον Άρη Πορτοσάλτε στις 19 Δεκεμβρίου 2008 [/b]"Χρειαζόμαστε έναν Πούτιν. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος να είναι ηγέτης και να βγει να μιλήσει με πόνο σε αυτό τον λαό. Να καταλάβει ο λαός ότι υπάρχει επιτέλους ένας άνθρωπος ο οποίος πονάει αυτό τον τόπο, ο οποίος θέλει να υπηρετήσει αυτό τον τόπο από όπου και αν είναι, από όπου και αν προέρχεται αλλά να είναι ανιδιοτελής και να επιστρατεύσει κοινωνικές δυνάμεις και να στήσει μια κυβέρνηση για να διακονήσει το λαό".ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ''Α'' ΚΕΦΑΛΑΙΟ..